Relaties
alle pijlers
Stieftopic
woensdag 30 augustus 2023 om 10:11
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
woensdag 11 september 2024 om 14:22
Ik sluit me ook aan bij de mooie woorden van oa. S-Groot. En gefeliciteerd met jullie huwelijk!
Wb LAT-relaties: ik denk dat het veel afhangt van hoe je het kunt regelen met elkaar en dat is niet helemaal perfect maakbaar. Dat hangt ook een beetje af van de leeftijd van de kinderen, hoe je beide je co-ouderschap kunt invullen en dat soort zaken. Wij kiezen er nu voor om voorlopig niet te gaan samenwonen maar bijvoorbeeld onze verjaardagen vieren we wel met iedereen samen en kerst etc ook. We houden het niet krampachtig gescheiden. We hebben wel samen een beeld van de toekomst waar alle kinderen ook hun plek in hebben.
Hoe dol ik ook op mijn vriend ben, als het bv tussen de kinderen onderling echt had geknald dan was een relatie voor ons gewoon geen optie geweest. Daar moet je dan ook eerlijk in zijn.
@Jubelien, is er een reden waarom je nu al zegt dat je een (potentiële) partner maar zo weinig wilt zien?
Wb LAT-relaties: ik denk dat het veel afhangt van hoe je het kunt regelen met elkaar en dat is niet helemaal perfect maakbaar. Dat hangt ook een beetje af van de leeftijd van de kinderen, hoe je beide je co-ouderschap kunt invullen en dat soort zaken. Wij kiezen er nu voor om voorlopig niet te gaan samenwonen maar bijvoorbeeld onze verjaardagen vieren we wel met iedereen samen en kerst etc ook. We houden het niet krampachtig gescheiden. We hebben wel samen een beeld van de toekomst waar alle kinderen ook hun plek in hebben.
Hoe dol ik ook op mijn vriend ben, als het bv tussen de kinderen onderling echt had geknald dan was een relatie voor ons gewoon geen optie geweest. Daar moet je dan ook eerlijk in zijn.
@Jubelien, is er een reden waarom je nu al zegt dat je een (potentiële) partner maar zo weinig wilt zien?
woensdag 11 september 2024 om 20:33
donderdag 12 september 2024 om 21:03
Het is een klein beetje off topic natuurlijk maar ik snap je wel. Het is lastig. Toen ik begon met daten gingen mijn kinderen nog om de week woe tm ma ochtend naar hun vader. Dat werd al snel alleen weekend. Toen alleen overdag en nu helemaal niet meer. Ik zeg wel eens nu in deze situatie zou ik niet eens beginnen met daten.Jubelien schreef: ↑11-09-2024 20:33Nou, reden is dat ik enkel een weekendregeling heb rondom mijn kinderen. En dat weekend is maar zo'n 24 uur, in de 2 weken. Dus ben beperkt qua mogelijkheden.
Dat zijn de weekenden waarin ik soms ook met vriendinnen wat doe, dus ik vraag me nu soms hevig af, hoe dat alles te combineren...?
Wat helpt is als je partner een beetje in de buurt woont en zelf misschien wat flexibeler is. Als je na een aantal maanden zeker bent van de relatie kan je partner de kinderen leren kennen en kan hij langzaam aan ook op dagen met kinderen komen. Maar dat kost tijd en geduld. Makkelijk vind ik het zeker niet.
Ik weet ook niet hoe oud jouw kinderen zijn? Pubers kun je rustig een avondje/ dag alleen laten. Zijn ze pas 5 en 7 bv dan duurt dat nog even.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
zondag 15 september 2024 om 10:37
Goedemorgen, ik heb even wat advies nodig over mijn stiefdochter, alleen zijn wij allemaal wel wat ouder.
De dochter van mijn vriend is 36 jaar, mijn vriend en ik kregen een relatie toen zij 17 jaar was. We hadden meteen een goede klik en al die jaren voelde ze voor mij als een soort dochter en ook als een vriendin. We hadden dezelfde humor, konden over van alles praten en deden ook vaak dingen samen.
2 Jaar geleden hebben wij het contact met haar verbroken. Vertel hier liever niet waarom, maar er zijn een hoop dingen gebeurd. Mijn vriend had het al snel afgesloten, ik heb er heel veel last van gehad. Ze heeft mij heel erg veel pijn gedaan door de dingen die zij heeft gezegd en ik was er echt kapot van. Heb haar ontzettend gemist de eerste paar maanden. Nu we 2 jaar verder zijn is dat gevoel een stuk minder en kan ik er redelijk mee leven.
Gisteren heeft mijn vriend zijn dochter compleet onverwachts weer gezien en toen ze hem zag begon ze meteen te huilen. Ze hebben een tijdje gepraat en ze hebben afgesproken dat ze van de week even hem belt om met elkaar te praten. En meteen maalt alles weer door mijn hoofd.
Het voelt zo dubbel. Aan de ene kant heb ik zoiets van kom alsjeblieft hier, want ik heb je zo gemist. Aan de andere kant blijf alsjeblieft weg, want je hebt me zoveel pijn gedaan. Ik sta er (nog) niet voor open. Mijn hart wil graag, maar mijn hoofd niet.
Ze heeft me meer gekwetst dan directe familie dat ooit gedaan heeft en dat heeft zoveel pijn gedaan. Ik weet niet of ik dat nog een keer kan hebben.
Wat zouden jullie doen?
De dochter van mijn vriend is 36 jaar, mijn vriend en ik kregen een relatie toen zij 17 jaar was. We hadden meteen een goede klik en al die jaren voelde ze voor mij als een soort dochter en ook als een vriendin. We hadden dezelfde humor, konden over van alles praten en deden ook vaak dingen samen.
2 Jaar geleden hebben wij het contact met haar verbroken. Vertel hier liever niet waarom, maar er zijn een hoop dingen gebeurd. Mijn vriend had het al snel afgesloten, ik heb er heel veel last van gehad. Ze heeft mij heel erg veel pijn gedaan door de dingen die zij heeft gezegd en ik was er echt kapot van. Heb haar ontzettend gemist de eerste paar maanden. Nu we 2 jaar verder zijn is dat gevoel een stuk minder en kan ik er redelijk mee leven.
Gisteren heeft mijn vriend zijn dochter compleet onverwachts weer gezien en toen ze hem zag begon ze meteen te huilen. Ze hebben een tijdje gepraat en ze hebben afgesproken dat ze van de week even hem belt om met elkaar te praten. En meteen maalt alles weer door mijn hoofd.
Het voelt zo dubbel. Aan de ene kant heb ik zoiets van kom alsjeblieft hier, want ik heb je zo gemist. Aan de andere kant blijf alsjeblieft weg, want je hebt me zoveel pijn gedaan. Ik sta er (nog) niet voor open. Mijn hart wil graag, maar mijn hoofd niet.
Ze heeft me meer gekwetst dan directe familie dat ooit gedaan heeft en dat heeft zoveel pijn gedaan. Ik weet niet of ik dat nog een keer kan hebben.
Wat zouden jullie doen?
zondag 15 september 2024 om 12:55
Dat is lastig om daar een mening over te geven, kan me überhaupt niet voorstellen hoe je een contact verbreekt met iemand waar je zoveel van houdt en voelt als je eigen dochter.
Geen oordeel is dit trouwens, meer dat ik zoiets nog nooit heb meegemaakt en mij dus geen voorstelling kan maken, wat zo erg is geweest dat dit besluit is gevallen.
Alles in mij zegt, volg je hart. De rest is ego, wat gekrenkt is, zo klinkt het. Dat is nooit goed om te volgen.
Je hart zegt genoeg, je mist haar. Herstel het contact en bewaak je eigen grenzen.
Geen oordeel is dit trouwens, meer dat ik zoiets nog nooit heb meegemaakt en mij dus geen voorstelling kan maken, wat zo erg is geweest dat dit besluit is gevallen.
Alles in mij zegt, volg je hart. De rest is ego, wat gekrenkt is, zo klinkt het. Dat is nooit goed om te volgen.
Je hart zegt genoeg, je mist haar. Herstel het contact en bewaak je eigen grenzen.
zondag 15 september 2024 om 13:45
Er zijn zoveel dingen gebeurd. Uiteindelijk heeft ze met leugens mijn grenzen overschreden. Ik kan veel hebben en ik kan veel vergeven, maar als iemand recht in mijn gezicht liegt, dan ga je te ver. Naast het liegen tegen ons en tegen anderen heeft ze ook geld gestolen van wat mensen en (niet van ons gelukkig) en andere mensen gigantisch belazerd. Er zijn teveel dingen gebeurd.
Ik heb zelf een periode geen contact gehad met mijn vader en heb ook al jaren geen contact met mijn broertje. Ik weet dus hoe je je voelt als je een bepaald contact moet missen. Ik heb daarom ook altijd de deur opengehouden, maar op een gegeven moment kon het niet meer.
Ik wacht het gesprek met haar en haar vader even af. Misschien inderdaad wel het contact herstellen maar haar toch op afstand proberen te houden. Niet meer zo dichtbij laten komen.
Ik heb zelf een periode geen contact gehad met mijn vader en heb ook al jaren geen contact met mijn broertje. Ik weet dus hoe je je voelt als je een bepaald contact moet missen. Ik heb daarom ook altijd de deur opengehouden, maar op een gegeven moment kon het niet meer.
Ik wacht het gesprek met haar en haar vader even af. Misschien inderdaad wel het contact herstellen maar haar toch op afstand proberen te houden. Niet meer zo dichtbij laten komen.
zondag 15 september 2024 om 13:45
Ja, ik wilde zoiets typen als Q. Uiteindelijk is het vaak gekrenkt ego. Je zegt het zelf al: je hart wil, maar je hoofd niet. En zij heeft jullie wellicht ook pijn gedaan vanuit iets in haar dat - door wie dan ook - gekwetst was? Ik zou ook je hart volgen. Wat overigens niet betekent dat je het er niet meer over moet hebben, maar als je voorbij je gekwetste ego daarover kunt praten, denk ik dat je een goede basis zou kunnen leggen.
zondag 15 september 2024 om 14:10
Lastig Daantje. Er zit duidelijk veel verdriet (aan alle kanten waarschijnlijk).
Ik neig ernaar om te zeggen: geef het wel nog weer een kans.
Vrijwel niemand is evil. Sommige mensen doen slechte dingen, maar dat betekent niet automatisch dat ze een slecht persoon zijn en dat gedrag is dat zich blijft herhalen.
Aangezien je het heel lang heel fijn met haar hebt gehad, ga ik er vanuit dat ze niet in de kern een slecht mens is - ze heeft een periode gehad waarin ze hele slechte dingen gedaan heeft. Misschien vanuit psychische instabiliteit, geen idee wat iemand zo kan drijven. Maar juist de ouders zijn de mensen waarop ik zou hopen na zo'n periode, als ze haar leven weer om wil draaien en weer goed te doen. Omdat onvoorwaardelijke liefde soms het enige is dat nog als een stabiele basis voelt, als alles om je heen is ingestort (door je eigen gedrag of niet).
Het zou er voor mij aan liggen hoe ze zichzelf opstelt. Maar ik zou de deur absoluut op een kier zetten. Ik denk dat er meer pijn zit in de 'wat als' als jullie de deur dicht houden, dan in daadwerkelijk weer gekwetst worden.
Ik neig ernaar om te zeggen: geef het wel nog weer een kans.
Vrijwel niemand is evil. Sommige mensen doen slechte dingen, maar dat betekent niet automatisch dat ze een slecht persoon zijn en dat gedrag is dat zich blijft herhalen.
Aangezien je het heel lang heel fijn met haar hebt gehad, ga ik er vanuit dat ze niet in de kern een slecht mens is - ze heeft een periode gehad waarin ze hele slechte dingen gedaan heeft. Misschien vanuit psychische instabiliteit, geen idee wat iemand zo kan drijven. Maar juist de ouders zijn de mensen waarop ik zou hopen na zo'n periode, als ze haar leven weer om wil draaien en weer goed te doen. Omdat onvoorwaardelijke liefde soms het enige is dat nog als een stabiele basis voelt, als alles om je heen is ingestort (door je eigen gedrag of niet).
Het zou er voor mij aan liggen hoe ze zichzelf opstelt. Maar ik zou de deur absoluut op een kier zetten. Ik denk dat er meer pijn zit in de 'wat als' als jullie de deur dicht houden, dan in daadwerkelijk weer gekwetst worden.
zondag 15 september 2024 om 14:20
Wat wil je van haar? Excuses? Erkenning dat ze jou heeft gekwetst? Zo te horen gaat je vriend weer contact met haar hebben, wat zal jouw positie in deze worden? Verwacht je dat je vriend jouw gevoel erkent maar daarmee misschien dochter een beetje wegduwt? Of gun je hen contact maar houd je jezelf er in het begin buiten? Zoals het was zal het nooit meer worden.
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
zondag 15 september 2024 om 15:04
Nog even helemaal niets
. Laat het maar even landen en laat man maar weer contact met zijn dochter hebben, waarbij jij dus nog uit beeld blijft. Hopelijk kunnen hij en zij weer de band aanhalen! En dan mag jij voor jezelf beslissen wanneer jij ook weer contact wil.Persoonlijk zou ik het wel het beste vinden als dochter uiteindelijk ook weer bij jullie thuis kan komen als jij er bent, maar de eerste tijd zou ik dat nog even laten. Jij bent er nog niet klaar voor en het is beter als die twee zelf kunnen uitvogelen wat ze uit te vogelen hebben zonder de complexiteit van jouw grieven/pijn met haar.
zondag 15 september 2024 om 18:29
Ik zou ook zeggen laat eerst je man met haar uitzoeken of ze eruit komen. En misschien kan jij dan ook langzaam de deur open zetten. En je kunt altijd een gesprek voeren zonder al besloten te hebben of je de deur open wilt zetten. Het is geen schaken, je hoeft niet al je zetten vooruit te bedenken. Stapje voor stapje.
zondag 15 september 2024 om 19:47
Bedankt voor jullie reacties en adviezen. Vanmiddag ook even besproken met mijn schoonzus (haar tante). Ook met haar oom en tante, haar neefje en haar nichtje heeft ze het contact verbroken. Wat wij nog steeds niet begrijpen. Haar 2e achterneefje heeft ze zelf nog nooit gezien.
Ik heb ook maar bedacht dat ik eerst kijk hoe het met mijn vriend en met haar gaat. En daarna maar weer verder kijken.
Ik heb ook maar bedacht dat ik eerst kijk hoe het met mijn vriend en met haar gaat. En daarna maar weer verder kijken.
zondag 15 september 2024 om 20:20
Zoiets denk ik ook. Nog niet eens per se vanwege enkel dat laatste, maar vooral omdat vader en dochter vanuit het nu lijken te willen verkennen wat kan. Dat lijkt mij stap één.S-Groot schreef: ↑15-09-2024 15:04Nog even helemaal niets
Persoonlijk zou ik het wel het beste vinden als dochter uiteindelijk ook weer bij jullie thuis kan komen als jij er bent, maar de eerste tijd zou ik dat nog even laten. Jij bent er nog niet klaar voor en het is beter als die twee zelf kunnen uitvogelen wat ze uit te vogelen hebben zonder de complexiteit van jouw grieven/pijn met haar.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zondag 15 september 2024 om 20:25
Ik zou niet te hard proberen haar keuzes te begrijpen en met anderen uitwisselen hoezeer je een keuze om contact te verbreken niet begrijpt. Daar zitten oordelen in, terwijl het een kwetsbare keuze is. Ik zou me richten op wat mijn eigen grenzen zijn en me in eerste instantie op de achtergrond houden.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
dinsdag 8 oktober 2024 om 09:55
Ach wat een moeilijke weg voor de jongste. Heeft ze eigenlijk ook hulp van buitenaf hierbij, of wil ze dat zelf niet? Ik vind dat jullie het super doen, maar iemand van buitenaf, helemaal voor haar alleen zou misschien ook fijn kunnen zijn voor haar.
Verder haar gevoel en zorgen erkennen en dan samen in gesprek om te kijken of ze het toch lichter kan maken voor zichzelf. Ik zit te denken aan praktische oplossingen zoals een nc koptelefoon (lost het op de tenen lopen niet op, maar daarmee maakt ze zich wel minder afhankelijk van moeders grillen). Het minder afhankelijk worden van moeder is in het algemeen wel een verstandig iets denk ik. Niet fijn, niet eerlijk, maar helaas de realiteit waar ze het mee moet doen. Zo kan ze bijv. over de app even bij jullie checken hoe laat ze naar papa zal gaan. Zou ze eventueel zelfs zelfstandig kunnen gaan als ze dat zou willen?
Kan ze ook haar zussen erbij betrekken? Hen lukt het inmiddels wat beter, misschien kunnen zij haar helpen?
En de zorgen voor als haar zussen uit huis zouden gaan over ruim een jaar, daarvan zou ik zeggen dat ik ze begrijp en dat jullie dan samen kunnen zoeken naar oplossingen die dan het fijnste voelen (ik zou het liefst zeggen: dan kom je maar lekker helemaal hier wonen. Maar dan ga ik natuurlijk helemaal voorbij aan de loyaliteitsproblematiek en het gat dat in dat meisje zit door een moeder die er niet voor haar is, dus dat is niet handig om te zeggen).
Hoe oud is de jongste nu?
Verder haar gevoel en zorgen erkennen en dan samen in gesprek om te kijken of ze het toch lichter kan maken voor zichzelf. Ik zit te denken aan praktische oplossingen zoals een nc koptelefoon (lost het op de tenen lopen niet op, maar daarmee maakt ze zich wel minder afhankelijk van moeders grillen). Het minder afhankelijk worden van moeder is in het algemeen wel een verstandig iets denk ik. Niet fijn, niet eerlijk, maar helaas de realiteit waar ze het mee moet doen. Zo kan ze bijv. over de app even bij jullie checken hoe laat ze naar papa zal gaan. Zou ze eventueel zelfs zelfstandig kunnen gaan als ze dat zou willen?
Kan ze ook haar zussen erbij betrekken? Hen lukt het inmiddels wat beter, misschien kunnen zij haar helpen?
En de zorgen voor als haar zussen uit huis zouden gaan over ruim een jaar, daarvan zou ik zeggen dat ik ze begrijp en dat jullie dan samen kunnen zoeken naar oplossingen die dan het fijnste voelen (ik zou het liefst zeggen: dan kom je maar lekker helemaal hier wonen. Maar dan ga ik natuurlijk helemaal voorbij aan de loyaliteitsproblematiek en het gat dat in dat meisje zit door een moeder die er niet voor haar is, dus dat is niet handig om te zeggen).
Hoe oud is de jongste nu?
dinsdag 8 oktober 2024 om 10:00
Wat heftig Meisje, het moet moeilijk zijn om aan de zijlijn te staan en dit zien te gebeuren met kinderen waar je van houdt.
Bij alles wat je schrijft over de moeder van de kinderen gaan bij mij alarmbellen af. Het is hier waarschijnlijk vaker besproken, maar heeft ze een bepaalde diagnose? Ze klinkt in elk geval echt als een borderliner.
Ik heb te doen met je jongste stiefkind. Ik weet niet precies meer hoe oud hij/zij is maar zou het een optie zijn dat hij/zij fulltime bij vader gaat wonen?
Bij alles wat je schrijft over de moeder van de kinderen gaan bij mij alarmbellen af. Het is hier waarschijnlijk vaker besproken, maar heeft ze een bepaalde diagnose? Ze klinkt in elk geval echt als een borderliner.
Ik heb te doen met je jongste stiefkind. Ik weet niet precies meer hoe oud hij/zij is maar zou het een optie zijn dat hij/zij fulltime bij vader gaat wonen?
dinsdag 8 oktober 2024 om 10:24
Wat ingewikkeld, Meisje. Hoe jong is jongste ook weer ongeveer (als je het kwijt wilt)? Onderbouw VO? Kan denk ik goed zijn dat kind zich over een jaar weer een stuk verder ontwikkeld heeft.
Ik herken er wel wat in. Al is het bij de ex van mijn vriend meer in acties dan in specifiek gedrag. Mijn vriend maakt zich wel eens zorgen of zijn ex hun kinderen met haar acties niet juist (onbewust) van haar weg laat bewegen. En ik zie in die zorgen ook wel de machteloosheid; het voeren van een gesprek hierover is ook bij hen niet eenvoudig. Ook als het gaat over in hoe ze dingen samen aanpakken zoals vakanties. Lastig, al helemaal als stiefouder (wat ik niet ben, dus ik ben vooral klankbord / uitlaatklep voor mijn vriend)!
Ik herken er wel wat in. Al is het bij de ex van mijn vriend meer in acties dan in specifiek gedrag. Mijn vriend maakt zich wel eens zorgen of zijn ex hun kinderen met haar acties niet juist (onbewust) van haar weg laat bewegen. En ik zie in die zorgen ook wel de machteloosheid; het voeren van een gesprek hierover is ook bij hen niet eenvoudig. Ook als het gaat over in hoe ze dingen samen aanpakken zoals vakanties. Lastig, al helemaal als stiefouder (wat ik niet ben, dus ik ben vooral klankbord / uitlaatklep voor mijn vriend)!
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
dinsdag 8 oktober 2024 om 12:48
Het lijkt me - sprekend uit mijn eigen ervaring als kind - ook lastig om níet om moeder heen te bewegen, nog los van het aspect loyaliteit dat hierin vast ook een rol speelt. Fijn dat de kinderen bij jullie meer rust en een luisterend oor vinden. Praten met iemand 'van buiten' klinkt als een goed idee.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
woensdag 9 oktober 2024 om 10:19
Wat lastig Meisje! Hebben de twee oudsten door hoe erg het hun zusje/broertje raakt dat ze straks allebei weg zijn?
Kunnen zij misschien ook iets betekenen in het geruststellen, bijvoorbeeld door een appgroepje te openen waar ze naar elkaar kunnen spuien zonder gevolgen (soort dagboek naar elkaar?) of bijvoorbeeld een vast belmoment als jongste bij moeder is?
Lastig hoor, ook de hoeveelheid verantwoordelijkheid die ze alledrie moeten hebben en die je ze eigenlijk nog helemaal niet gunt op deze leeftijd.
Kunnen zij misschien ook iets betekenen in het geruststellen, bijvoorbeeld door een appgroepje te openen waar ze naar elkaar kunnen spuien zonder gevolgen (soort dagboek naar elkaar?) of bijvoorbeeld een vast belmoment als jongste bij moeder is?
Lastig hoor, ook de hoeveelheid verantwoordelijkheid die ze alledrie moeten hebben en die je ze eigenlijk nog helemaal niet gunt op deze leeftijd.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
