Stieftopic

Anoniem_66da9c8962792 woensdag 30 augustus 2023 om 10:11

Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.

Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.

Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.

anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan

4.75% gewijzigd

meisje85 dinsdag 26 november 2024 om 15:24

Charlotta schreef: ↑
26-11-2024 13:26
Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik denk dat het inderdaad tijd is dat zij uitspreekt wat ze zelf wil en dat ook met haar vader bespreekt. Dat vindt ze vermoedelijk heel lastig, ze heeft echt wel een loyaliteitsconflict en haar vader is ook niet altijd ontvankelijk voor haar perspectief (ze hebben een goede band, maar laten we het zo zeggen: hij is een rationele man die de emoties van een 16 jarig meisje niet altijd goed begrijpt) . Ze vertelde me laatst dat ze vroeger altijd dacht: tot mijn 18e blijf ik het zo doen en daarna ga ik op kamers. Maar de tijden zijn veranderd en de kans dat zij straks in haar eerste studiejaar op kamers gaat lijkt me niet groot. Haar vader en ik wonen gelukkig maar 5 minuten fietsen van elkaar.
Ik ga eerst maar eens polsen wat zij zelf het liefste wil, en als ze daar een idee over heeft haar stimuleren met haar vader te gaan praten.

Lijkt me een goede aanpak, Charlotta! Hier zou het, zoals je weet, eerder uit onvrede met moeder zijn als dit gebeurt, maar ik kan me voorstellen dat tzt, als de jongste bijvoorbeeld de enige nog thuiswonende is, jongste ook niet meer wil verkassen. Oudste hier heeft er allang de leeftijd voor, maar zou iets dergelijks nooit voorstellen. Die is zo plichtsgetrouw en houdt zo vast aan routine, als de afspraak week op/week af is, dan komt niet eens in oudste op dat het ook anders zou kunnen. Nouja, da's ook wel weer overzichtelijk.

meisje85 dinsdag 26 november 2024 om 15:33

Rooss4.0 schreef: ↑
26-11-2024 15:21
Hier is toch maar één vraag van toepassing?

Hoe vinden de kinderen het? Is dit al uitgebreid met hen besproken?

Ja, dat vroeg ik me ook af. Want ik begrijp goed dat ook jouw kinderen dus fulltime bij jou zijn? En dat het dan dus doordeweeks jouw huis is en in het weekend dat van je partner en niet meer huizen dan die twee?

Als ik kijk naar mijn stiefkinderen, dan zouden ze het vreselijk vinden. Het voelt dan - denk ik - toch meer als logeren dan als je eigen huis. Het vraagt organisatorisch ook echt nog wel wat (ik denk alleen al even aan schoolboeken om huiswerk te maken, vrienden die dan ineens verder weg wonen, bijbaantjes die langer reizen zijn, niet al je spullen bij je hebben die paar dagen, na een drukke schoolweek moeten verkassen etc.). Het lijkt me onrustig voor ze. En eerlijk gezegd lijkt het vooral ook voor jullie voordelen op te leveren en niet zozeer voor de kinderen, toch? Dat zou voor ons eigenlijk al reden zijn ze het überhaupt niet voor te leggen. (Ik vond het zelf, als volwassene, trouwens al vermoeiend om járen geleden een relatie te hebben met iemand bij wie ik in het weekend verbleef, om daarna weer terug te gaan naar huis. Alleen al dat steeds moeten nadenken over wat je mee moet nemen, wat daar nog ligt en wat niet, of je rekening moet houden met weersveranderingen. Ligt misschien aan mij hoor, maar ik werd daar chagrijnig van)

onderdepalmboom dinsdag 26 november 2024 om 15:45

Voor we het aan de kinderen voorleggen, wil ik eerst horen hoe anderen het ervaren hebben, wat de voor- en nadelen waren,... Het idee was dat het dan net minder als logeren zou voelen en meer als een extra thuis omdat het niet meer sporadisch is en ze eigen gekozen spullen hebben, maar er zijn idd veel spullen die nog steeds telkens mee moeten en verder weg.
De vader van mijn kinderen is overleden, ze zijn dus altijd bij mij. Ze zijn ook deels eigenaar van ons huis dus ik kan, maar wil het ook niet verkopen. Het is een tastbare herinnering.

Lisa5678 dinsdag 26 november 2024 om 15:48

Onderdepalmboom, wil je alleen in het weekend gaan samenwonen in het huis van je vriend? Snap ik het goed?

Dat lijkt me voor pubers echt niet fijn, zeker niet als het in een andere woonplaats is.

Charlotta dinsdag 26 november 2024 om 16:17

onderdepalmboom schreef: ↑
26-11-2024 15:45
Voor we het aan de kinderen voorleggen, wil ik eerst horen hoe anderen het ervaren hebben, wat de voor- en nadelen waren,... Het idee was dat het dan net minder als logeren zou voelen en meer als een extra thuis omdat het niet meer sporadisch is en ze eigen gekozen spullen hebben, maar er zijn idd veel spullen die nog steeds telkens mee moeten en verder weg.
De vader van mijn kinderen is overleden, ze zijn dus altijd bij mij. Ze zijn ook deels eigenaar van ons huis dus ik kan, maar wil het ook niet verkopen. Het is een tastbare herinnering.

Ik lees er misschien overheen maar hoe doen jullie het nu dan? Logeer je nu ook al met je kinderen bij je vriend en is het grootste verschil dat het dan structureel gaat zijn?
Het lijkt mij eerlijk gezegd een lastige situatie en niet zo wenselijk voor je kinderen. Is het geen optie dat je vriend en zijn kind bij jou intrekken?

Ik zou denk ik kiezen voor of echt samenwonen (al snap ik het dilemma met je huis) of toch nog wat langer wachten tot iedereen uitgevlogen is.

Rooss4.0 dinsdag 26 november 2024 om 16:28

Je schrijft dat ze hobby's en baantjes hebben, ik neem aan dat zich dat bij jou (hun) in de buurt afspeelt? En jullie niet alleen thuis willen zitten terwijl jullie kinderen weg zijn?
Het lijkt mij veel logischer, zéker wanneer ze de leeftijd hebben van baantjes enzo, ze alleen bij jou thuis zijn terwijl jij het weekend bij je vriend bent. Mits de kinderen dat zelf willen vanzelfsprekend.

Ik ben 7 jaar geleden begonnen met deze constructie, mijn kinderen waren toen eind pubertijd/jong volwassen en het ging prima. Gewoon in overleg. Ze vonden het eigenlijk wel lekker dat moeder er niet was, goed begin richting zelfstandigheid.

...

meisje85 dinsdag 26 november 2024 om 16:46

Ja Roos, dit lijkt me ook een reële optie, om bijvoorbeeld een nachtje niet thuis te zijn, en ook niet anders dan hoe het bij andere (niet gescheiden) gezinnen gaat: kinderen steeds wat zelfstandiger en ouders die ook weer wat vaker "hun eigen ding doen".

Blauwedruif85 dinsdag 26 november 2024 om 16:50

Onderdepalmboom ik zou het inderdaad ook bespreken met je kinderen. Mijn kinderen zijn ook altijd bij mij en ik eet bv 1x in de week bij mijn vriend. Mijn kinderen vinden het heerlijk een avondje zonder mama. Mijn oudste (15) vind het ook heerlijk om alleen thuis te zijn in het weekend.
Dus misschien vinden de kinderen het wel veel fijner om alleen thuis te zijn en weten ze dat ze ook mee kunnen als ze daar wel behoefte aan hebben. Als ze 10+ zijn kun je dat echt wel gewoon bespreken.

En ik snap je dilemma's heel goed hoor. Het latten is ook gewoon gedoe (vind ik) maar samenwonen met beide kinderen is nou ook weer niet de makkelijkste weg.

Vandaag is wat gisteren nog toekomst was

onderdepalmboom dinsdag 26 november 2024 om 17:19

Mijn oudste is 15, die vindt het prima om regelmatig alleen te zijn maar een hele nacht voel ik me niet goed bij. De jongste is nog maar 12 en is wel eens alleen maar structureel vindt ie moeilijk. Toen ze jonger waren, waren hun hobby's vroeger gedaan, gingen ze vroeger slapen en dan kwam er een oppas wanneer ik weg ging. Nu zijn ze laat thuis en dan wil ik én naar hun verhalen luisteren én zien dat ze goed zijn thuisgekomen.
Mijn huis is niet groot genoeg, partner wil dat ook zijn kinderen die op kamers zitten een eigen plek hebben (wat ik begrijp). Volledig samenwonen in een ander huis vind ik nog een te grote stap, voor een huis dat groot genoeg is, moeten we toch buiten mijn dorp gaan.

Ik vind het goed om jullie inzichten te lezen.

Blauwedruif85 dinsdag 26 november 2024 om 17:30

Het verschilt ook per kind. Mijn oudste slaapt graag alleen. De jongste nog niet 12 zou ik daar ook te jong voor vinden. Maar ik zou het wel met ze bespreken dan weet je hoe ze erin staan.

Vandaag is wat gisteren nog toekomst was

Actieve topics