Relaties
alle pijlers
Stieftopic
woensdag 30 augustus 2023 om 10:11
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
dinsdag 26 november 2024 om 15:24
Lijkt me een goede aanpak, Charlotta! Hier zou het, zoals je weet, eerder uit onvrede met moeder zijn als dit gebeurt, maar ik kan me voorstellen dat tzt, als de jongste bijvoorbeeld de enige nog thuiswonende is, jongste ook niet meer wil verkassen. Oudste hier heeft er allang de leeftijd voor, maar zou iets dergelijks nooit voorstellen. Die is zo plichtsgetrouw en houdt zo vast aan routine, als de afspraak week op/week af is, dan komt niet eens in oudste op dat het ook anders zou kunnen. Nouja, da's ook wel weer overzichtelijk.Charlotta schreef: ↑26-11-2024 13:26Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik denk dat het inderdaad tijd is dat zij uitspreekt wat ze zelf wil en dat ook met haar vader bespreekt. Dat vindt ze vermoedelijk heel lastig, ze heeft echt wel een loyaliteitsconflict en haar vader is ook niet altijd ontvankelijk voor haar perspectief (ze hebben een goede band, maar laten we het zo zeggen: hij is een rationele man die de emoties van een 16 jarig meisje niet altijd goed begrijpt) . Ze vertelde me laatst dat ze vroeger altijd dacht: tot mijn 18e blijf ik het zo doen en daarna ga ik op kamers. Maar de tijden zijn veranderd en de kans dat zij straks in haar eerste studiejaar op kamers gaat lijkt me niet groot. Haar vader en ik wonen gelukkig maar 5 minuten fietsen van elkaar.
Ik ga eerst maar eens polsen wat zij zelf het liefste wil, en als ze daar een idee over heeft haar stimuleren met haar vader te gaan praten.
dinsdag 26 november 2024 om 15:33
Ja, dat vroeg ik me ook af. Want ik begrijp goed dat ook jouw kinderen dus fulltime bij jou zijn? En dat het dan dus doordeweeks jouw huis is en in het weekend dat van je partner en niet meer huizen dan die twee?
Als ik kijk naar mijn stiefkinderen, dan zouden ze het vreselijk vinden. Het voelt dan - denk ik - toch meer als logeren dan als je eigen huis. Het vraagt organisatorisch ook echt nog wel wat (ik denk alleen al even aan schoolboeken om huiswerk te maken, vrienden die dan ineens verder weg wonen, bijbaantjes die langer reizen zijn, niet al je spullen bij je hebben die paar dagen, na een drukke schoolweek moeten verkassen etc.). Het lijkt me onrustig voor ze. En eerlijk gezegd lijkt het vooral ook voor jullie voordelen op te leveren en niet zozeer voor de kinderen, toch? Dat zou voor ons eigenlijk al reden zijn ze het überhaupt niet voor te leggen. (Ik vond het zelf, als volwassene, trouwens al vermoeiend om járen geleden een relatie te hebben met iemand bij wie ik in het weekend verbleef, om daarna weer terug te gaan naar huis. Alleen al dat steeds moeten nadenken over wat je mee moet nemen, wat daar nog ligt en wat niet, of je rekening moet houden met weersveranderingen. Ligt misschien aan mij hoor, maar ik werd daar chagrijnig van)
dinsdag 26 november 2024 om 15:45
Voor we het aan de kinderen voorleggen, wil ik eerst horen hoe anderen het ervaren hebben, wat de voor- en nadelen waren,... Het idee was dat het dan net minder als logeren zou voelen en meer als een extra thuis omdat het niet meer sporadisch is en ze eigen gekozen spullen hebben, maar er zijn idd veel spullen die nog steeds telkens mee moeten en verder weg.
De vader van mijn kinderen is overleden, ze zijn dus altijd bij mij. Ze zijn ook deels eigenaar van ons huis dus ik kan, maar wil het ook niet verkopen. Het is een tastbare herinnering.
De vader van mijn kinderen is overleden, ze zijn dus altijd bij mij. Ze zijn ook deels eigenaar van ons huis dus ik kan, maar wil het ook niet verkopen. Het is een tastbare herinnering.
dinsdag 26 november 2024 om 16:17
onderdepalmboom schreef: ↑26-11-2024 15:45Voor we het aan de kinderen voorleggen, wil ik eerst horen hoe anderen het ervaren hebben, wat de voor- en nadelen waren,... Het idee was dat het dan net minder als logeren zou voelen en meer als een extra thuis omdat het niet meer sporadisch is en ze eigen gekozen spullen hebben, maar er zijn idd veel spullen die nog steeds telkens mee moeten en verder weg.
De vader van mijn kinderen is overleden, ze zijn dus altijd bij mij. Ze zijn ook deels eigenaar van ons huis dus ik kan, maar wil het ook niet verkopen. Het is een tastbare herinnering.
Ik lees er misschien overheen maar hoe doen jullie het nu dan? Logeer je nu ook al met je kinderen bij je vriend en is het grootste verschil dat het dan structureel gaat zijn?
Het lijkt mij eerlijk gezegd een lastige situatie en niet zo wenselijk voor je kinderen. Is het geen optie dat je vriend en zijn kind bij jou intrekken?
Ik zou denk ik kiezen voor of echt samenwonen (al snap ik het dilemma met je huis) of toch nog wat langer wachten tot iedereen uitgevlogen is.
dinsdag 26 november 2024 om 16:28
Je schrijft dat ze hobby's en baantjes hebben, ik neem aan dat zich dat bij jou (hun) in de buurt afspeelt? En jullie niet alleen thuis willen zitten terwijl jullie kinderen weg zijn?
Het lijkt mij veel logischer, zéker wanneer ze de leeftijd hebben van baantjes enzo, ze alleen bij jou thuis zijn terwijl jij het weekend bij je vriend bent. Mits de kinderen dat zelf willen vanzelfsprekend.
Ik ben 7 jaar geleden begonnen met deze constructie, mijn kinderen waren toen eind pubertijd/jong volwassen en het ging prima. Gewoon in overleg. Ze vonden het eigenlijk wel lekker dat moeder er niet was, goed begin richting zelfstandigheid.
Het lijkt mij veel logischer, zéker wanneer ze de leeftijd hebben van baantjes enzo, ze alleen bij jou thuis zijn terwijl jij het weekend bij je vriend bent. Mits de kinderen dat zelf willen vanzelfsprekend.
Ik ben 7 jaar geleden begonnen met deze constructie, mijn kinderen waren toen eind pubertijd/jong volwassen en het ging prima. Gewoon in overleg. Ze vonden het eigenlijk wel lekker dat moeder er niet was, goed begin richting zelfstandigheid.
.
dinsdag 26 november 2024 om 16:46
dinsdag 26 november 2024 om 16:50
Onderdepalmboom ik zou het inderdaad ook bespreken met je kinderen. Mijn kinderen zijn ook altijd bij mij en ik eet bv 1x in de week bij mijn vriend. Mijn kinderen vinden het heerlijk een avondje zonder mama. Mijn oudste (15) vind het ook heerlijk om alleen thuis te zijn in het weekend.
Dus misschien vinden de kinderen het wel veel fijner om alleen thuis te zijn en weten ze dat ze ook mee kunnen als ze daar wel behoefte aan hebben. Als ze 10+ zijn kun je dat echt wel gewoon bespreken.
En ik snap je dilemma's heel goed hoor. Het latten is ook gewoon gedoe (vind ik) maar samenwonen met beide kinderen is nou ook weer niet de makkelijkste weg.
Dus misschien vinden de kinderen het wel veel fijner om alleen thuis te zijn en weten ze dat ze ook mee kunnen als ze daar wel behoefte aan hebben. Als ze 10+ zijn kun je dat echt wel gewoon bespreken.
En ik snap je dilemma's heel goed hoor. Het latten is ook gewoon gedoe (vind ik) maar samenwonen met beide kinderen is nou ook weer niet de makkelijkste weg.
dinsdag 26 november 2024 om 17:19
Mijn oudste is 15, die vindt het prima om regelmatig alleen te zijn maar een hele nacht voel ik me niet goed bij. De jongste is nog maar 12 en is wel eens alleen maar structureel vindt ie moeilijk. Toen ze jonger waren, waren hun hobby's vroeger gedaan, gingen ze vroeger slapen en dan kwam er een oppas wanneer ik weg ging. Nu zijn ze laat thuis en dan wil ik én naar hun verhalen luisteren én zien dat ze goed zijn thuisgekomen.
Mijn huis is niet groot genoeg, partner wil dat ook zijn kinderen die op kamers zitten een eigen plek hebben (wat ik begrijp). Volledig samenwonen in een ander huis vind ik nog een te grote stap, voor een huis dat groot genoeg is, moeten we toch buiten mijn dorp gaan.
Ik vind het goed om jullie inzichten te lezen.
Mijn huis is niet groot genoeg, partner wil dat ook zijn kinderen die op kamers zitten een eigen plek hebben (wat ik begrijp). Volledig samenwonen in een ander huis vind ik nog een te grote stap, voor een huis dat groot genoeg is, moeten we toch buiten mijn dorp gaan.
Ik vind het goed om jullie inzichten te lezen.
dinsdag 26 november 2024 om 19:03
Het is ook een super lastig dilemma, Palmboom. Aan de ene kant ben je toe aan een volgende stap in je relatie, en aan de andere kant wil je je kinderen zoveel mogelijk stabiliteit geven. Zeker met een overleden vader is dat natuurlijk nog extra belangrijk.
Ik vind het ook herkenbaar, wij hebben ruim 7 een lat relatie nu en het einde daarvan is nog lang niet in zicht en dat is soms best ingewikkeld.
Wel hebben wij het geluk dat er andere co-ouders zijn en we dus voldoende tijd samen hebben, dus wel iets heel anders dan bij jou. (Hoewel ik van dat co-ouderschap wel af zou willen, maar dat is weer een heel ander verhaal)
Ik vind het ook herkenbaar, wij hebben ruim 7 een lat relatie nu en het einde daarvan is nog lang niet in zicht en dat is soms best ingewikkeld.
Wel hebben wij het geluk dat er andere co-ouders zijn en we dus voldoende tijd samen hebben, dus wel iets heel anders dan bij jou. (Hoewel ik van dat co-ouderschap wel af zou willen, maar dat is weer een heel ander verhaal
)
dinsdag 26 november 2024 om 20:05
Ik denk dat het me nu ook zwaarder valt omdat we in de zomer best vaak samen zijn geweest, met, en zonder kinderen terwijl ze op kamp waren. Geen school, minder hobby's, langer licht,... dus we konden makkelijker zijn kant op of de kinderen kwamen later alleen naar daar.
Partner heeft ook lang aan bird-nesting gedaan, dus in de week dat zijn ex bij de kinderen was, was hij vaker hier.
Partner heeft ook lang aan bird-nesting gedaan, dus in de week dat zijn ex bij de kinderen was, was hij vaker hier.
dinsdag 26 november 2024 om 20:37
Oh, ik zal me trouwens even "voorstellen" al denk ik dat een paar van jullie mijn situatie al wel aardig in kaart hebben.
In 2012 ben ik gescheiden en 8 jaar geleden leerde ik vent kennen, mijn eerste "echte" relatie na mijn scheiding.
Mijn kinderen zijn in de 20, de oudste 2 wonen bij mij, de jongste bij hun vader. Hun vader heeft een poos geleden een zeer zwaar hartinfarct gehad en hij heeft, mede door lichte hersenbeschadiging, de vaderrol uit zijn handen laten vallen. Oudste 2 komen bijna niet meer bij hem.
Ik heb een stiefdochter en 2 stiefkleinkinderen. Met stiefdochter heb ik een redelijk warme band, we zien elkaar niet superveel maar als we elkaar zien is het goed. Mijn vriend heeft nauwelijks band met mijn kinderen, ze zien elkaar ook bijna nooit aangezien ik altijd naar hem toega maar de keren dat ze elkaar wél zien zijn gewoon, harmonieus.
Vriend heeft nooit met zijn dochter in één huis gewoond, hij heeft ook nooit een relatie met haar moeder gehad. Dochter vertrouwt mij volledig met haar kinderen en dat vind ik heel mooi, ben ik ook heel dankbaar voor en blij mee.
Ik vind het mooi om jullie verhalen te lezen, ook al zit ik zelf in een andere fase. Oh ja, vriend en ik gaan niet samenwonen, nu niet en nooit niet. We zijn geen samenwoonmatch en zijn heel gelukkig in deze constructie. Ik kijk niet te ver naar de toekomst, ik zit namelijk wekelijks bijna 3 uur in de auto om deze constructie in stand te houden, geen idee hoe lang ik dat leuk ga vinden.
In 2012 ben ik gescheiden en 8 jaar geleden leerde ik vent kennen, mijn eerste "echte" relatie na mijn scheiding.
Mijn kinderen zijn in de 20, de oudste 2 wonen bij mij, de jongste bij hun vader. Hun vader heeft een poos geleden een zeer zwaar hartinfarct gehad en hij heeft, mede door lichte hersenbeschadiging, de vaderrol uit zijn handen laten vallen. Oudste 2 komen bijna niet meer bij hem.
Ik heb een stiefdochter en 2 stiefkleinkinderen. Met stiefdochter heb ik een redelijk warme band, we zien elkaar niet superveel maar als we elkaar zien is het goed. Mijn vriend heeft nauwelijks band met mijn kinderen, ze zien elkaar ook bijna nooit aangezien ik altijd naar hem toega maar de keren dat ze elkaar wél zien zijn gewoon, harmonieus.
Vriend heeft nooit met zijn dochter in één huis gewoond, hij heeft ook nooit een relatie met haar moeder gehad. Dochter vertrouwt mij volledig met haar kinderen en dat vind ik heel mooi, ben ik ook heel dankbaar voor en blij mee.
Ik vind het mooi om jullie verhalen te lezen, ook al zit ik zelf in een andere fase. Oh ja, vriend en ik gaan niet samenwonen, nu niet en nooit niet. We zijn geen samenwoonmatch en zijn heel gelukkig in deze constructie. Ik kijk niet te ver naar de toekomst, ik zit namelijk wekelijks bijna 3 uur in de auto om deze constructie in stand te houden, geen idee hoe lang ik dat leuk ga vinden.
.
dinsdag 26 november 2024 om 20:45
Wat leuk om na al die jaren op het forum ineens een voorstelberichtje van je te lezen Roos Toch ook geen gemakkelijke constructie. Hoe gaat het eigenlijk met je jongste, nu vader kennelijk de vaderrol ook enigszins heeft laten vallen, is dat meer een huisgenootachtige situatie?
Leuk dat je stiefoma bent, althans, dat lijkt me best een leuke rol om zo toebedeeld te krijgen, zeker als de kinderen je ook echt worden toevertrouwd.
Toch ook geen gemakkelijke constructie. Hoe gaat het eigenlijk met je jongste, nu vader kennelijk de vaderrol ook enigszins heeft laten vallen, is dat meer een huisgenootachtige situatie? Leuk dat je stiefoma bent, althans, dat lijkt me best een leuke rol om zo toebedeeld te krijgen, zeker als de kinderen je ook echt worden toevertrouwd.
dinsdag 26 november 2024 om 20:55
Ja dank je wel meisje, haha! Ik vergat er nog bij te schrijven "schrijvende vanaf 2008, dat maakt mij een waar forumfossiel toch?
Jongste heeft al op zichzelf gewoond dus hij en pa zijn inderdaad gewoon huisgenoten, jongste verwacht geen verzorging. Daar komt bij dat er ook een vriend van jongste woont, dat vind ik dan wel weer heel mooi van mijn ex (sowieso een goed mens!), hij zet zijn huis open voor een verdwaald katje in de vorm van een slungelige jongeman die thuis niet meer welkom is.
Het enige niet-makkelijke aan deze constructie is de reistijd in mijn beleving. Ik moet er gewoon rekening mee houden qua planning maar ik doe dat al zo lang, het is een tweede natuur geworden.
Jongste heeft al op zichzelf gewoond dus hij en pa zijn inderdaad gewoon huisgenoten, jongste verwacht geen verzorging. Daar komt bij dat er ook een vriend van jongste woont, dat vind ik dan wel weer heel mooi van mijn ex (sowieso een goed mens!), hij zet zijn huis open voor een verdwaald katje in de vorm van een slungelige jongeman die thuis niet meer welkom is.
Het enige niet-makkelijke aan deze constructie is de reistijd in mijn beleving. Ik moet er gewoon rekening mee houden qua planning maar ik doe dat al zo lang, het is een tweede natuur geworden.
.
dinsdag 26 november 2024 om 21:05
Ik zelfs nog voor 2008. Toen kon ik niet vermoeden ooit in een stieftopic mee te schrijven 
Het was misschien ook mijn eigen projectie hoor; nog los van de reistijd, klonken alle andere factoren me ook ingewikkeld in de oren. Maar jullie ervaren dat dus niet zo en daar gaat het om!
Gewoon even wat leuks: ik had bij de stiefkinderen (en mijn man haha) een cadeautje in de schoen gedaan. Nou, het enthousiasme waarmee dat werd onthaald! Ik dacht echt even dat de jongste op slag weer was gaan geloven
Het was misschien ook mijn eigen projectie hoor; nog los van de reistijd, klonken alle andere factoren me ook ingewikkeld in de oren. Maar jullie ervaren dat dus niet zo en daar gaat het om!
Gewoon even wat leuks: ik had bij de stiefkinderen (en mijn man haha) een cadeautje in de schoen gedaan. Nou, het enthousiasme waarmee dat werd onthaald! Ik dacht echt even dat de jongste op slag weer was gaan geloven
dinsdag 26 november 2024 om 21:10
Als er al zaken ingewikkeld zijn dan maakt de kwaliteit van onze relatie dat ruimschoots goed.
Ach, dat klinkt leuk zeg!
Hebben ze dan ook bij de schoentjes staan zingen?
Wij vieren elk jaar aan zijn kant sinterkerstennieuw, ik heb gisteren mijn halve dertiende maand aan cadeaus uitgegeven. Daar kan ik echt genoegen in scheppen.
Ach, dat klinkt leuk zeg!
Hebben ze dan ook bij de schoentjes staan zingen?
Wij vieren elk jaar aan zijn kant sinterkerstennieuw, ik heb gisteren mijn halve dertiende maand aan cadeaus uitgegeven. Daar kan ik echt genoegen in scheppen.
.
dinsdag 26 november 2024 om 22:41
Ben jij nog zo'n groentje, Roos? 
Ik dacht dat jij hier ook al minstens twintig jaar rondhing, haha.
Ik kan jouw nuchterheid en wat ik ervaar als realisme altijd wel waarderen.
Mijn vriend en ik zijn ook geen samenwoonmatch... Of eigenlijk ben ik vooral zelf geen samenwoonmatch. Reistijd is goed te doen. Het is alleen soms wat puzzelen als er drukke weekends zijn. Maar ik leef ook nogal in het moment, dus herken wel wat je schrijft. Het is nu leuk en fijn, dat vind ik het belangrijkst.
Ik dacht dat jij hier ook al minstens twintig jaar rondhing, haha.Ik kan jouw nuchterheid en wat ik ervaar als realisme altijd wel waarderen.
Mijn vriend en ik zijn ook geen samenwoonmatch... Of eigenlijk ben ik vooral zelf geen samenwoonmatch. Reistijd is goed te doen. Het is alleen soms wat puzzelen als er drukke weekends zijn. Maar ik leef ook nogal in het moment, dus herken wel wat je schrijft. Het is nu leuk en fijn, dat vind ik het belangrijkst.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
dinsdag 26 november 2024 om 23:03
Mag ik een lesje in het hier en nu leven van jullie?
Ik denk voor zover ik dat kan beoordelen dat wij een goede samenwoonmatch zijn ik denk alleen dat mijn kinderen en mijn vriend dat niet zo zijn. Het gaat prima ma maar na een weekend of vakantie is het ook genoeg. En dat vind ik heel ingewikkeld en daardoor geeft het ook wel eens een benauwend gevoel naar de toekomst.
Aan de andere kant was mijn ex schipper en ben ik al zo lang gewend alles op mijn manier te doen thuis. Ik probeer (maar dat lukt ook vaak niet) daarom niet te ver vooruit te kijken. Er kan ook nog zo veel veranderen.
Als ik co ouderschap had zou ik het wel makkelijker vinden. Maar goed dat heb ik niet.
Ik denk voor zover ik dat kan beoordelen dat wij een goede samenwoonmatch zijn ik denk alleen dat mijn kinderen en mijn vriend dat niet zo zijn. Het gaat prima ma maar na een weekend of vakantie is het ook genoeg. En dat vind ik heel ingewikkeld en daardoor geeft het ook wel eens een benauwend gevoel naar de toekomst.
Aan de andere kant was mijn ex schipper en ben ik al zo lang gewend alles op mijn manier te doen thuis. Ik probeer (maar dat lukt ook vaak niet) daarom niet te ver vooruit te kijken. Er kan ook nog zo veel veranderen.
Als ik co ouderschap had zou ik het wel makkelijker vinden. Maar goed dat heb ik niet.
dinsdag 26 november 2024 om 23:24
dinsdag 26 november 2024 om 23:27
canis-felis schreef: ↑26-11-2024 22:41
Ik kan jouw nuchterheid en wat ik ervaar als realisme altijd wel waarderen.
.
dinsdag 26 november 2024 om 23:30
Het gedoe, het steeds maar weer afstemmen en afspreken, het heen en weer rijden en dat dat nog jaren zo gaat. Ik heb het liefst gewoon iedereen bij elkaar in 1 huis. De relatie met mijn ex was al jaren slecht en nu heb ik iemand die ik heel leuk vind waar ik dus het liefst iedere dag bij ben. En als we samen zijn ben ik even niet overal alleen verantwoordelijk voor.
Waar ben ik bang voor goede vraag..
Ik denk dat dat ik er bang voor ben dat ik dat niet volhou dat het mij teveel energie kost op deze manier.
dinsdag 26 november 2024 om 23:35
Logisch. Het klinkt alsof jij klaar bent voor de volgende stap maar er is (niet rot bedoelt) ballast die voor die stap ligt.
Je kinderen zijn 15 en 12 lees ik, dan duurt het inderdaad nog wel even voor je écht voor jezelf kunt kiezen.
Is er meer rust te brengen in de afspraken? Je schrijft dat je steeds moet afstemmen, ik kan me voorstellen dat dat voor onrust zorgt met wellicht de bijbehorende teleurstelling als jullie elkaar minder kunnen zien dan je hoopte.
Zijn er vaste afspraken te maken over samen-tijd en solo-tijd?
Je kinderen zijn 15 en 12 lees ik, dan duurt het inderdaad nog wel even voor je écht voor jezelf kunt kiezen.
Is er meer rust te brengen in de afspraken? Je schrijft dat je steeds moet afstemmen, ik kan me voorstellen dat dat voor onrust zorgt met wellicht de bijbehorende teleurstelling als jullie elkaar minder kunnen zien dan je hoopte.
Zijn er vaste afspraken te maken over samen-tijd en solo-tijd?
.
woensdag 27 november 2024 om 08:41
Hm, tja, in mijn geval zou je het eigenlijk aan mijn vriend moeten vragen. Ik heb zelf geen kinderen en ben dus niet zo van het samenwonen. En mijn vriend heeft co-ouderschap, dat is ook een verschil. Zijn kinderen zijn wel echt zelfstandiger dan een paar jaar geleden. Ik weet wel dat hij door mij het latten wel heeft 'ontdekt', ofwel de fijne kanten ervan. Vanuit zijn ervaring is samenwonen altijd logischer geweest, dus hij heeft wel moeten schakelen. Hij is net als ik wel iemand die bijkomt door zijn eigen ding te doen, naast de zorg voor de kinderen. Dus voor hem heeft het latten ook wel echt meerwaarde.
Ik heb in bepaalde periodes wel eens, zelfs zonder kinderen, dat ik het vermoeiend of zwaar vind om alles zelf te doen en beslissen. Tegelijkertijd vraag ik me af in hoeverre dat met samenwonen anders zou voelen; dan is juist weer veel meer afstemming nodig. Zeker in een samengesteld gezin.
Ik heb in bepaalde periodes wel eens, zelfs zonder kinderen, dat ik het vermoeiend of zwaar vind om alles zelf te doen en beslissen. Tegelijkertijd vraag ik me af in hoeverre dat met samenwonen anders zou voelen; dan is juist weer veel meer afstemming nodig. Zeker in een samengesteld gezin.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
