Relaties
alle pijlers
Stieftopic
woensdag 30 augustus 2023 om 10:11
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
woensdag 27 november 2024 om 09:05
Door mijn ervaringen als stiefkind ben ik niet heel enthousiast over samengestelde gezinnen. Toen ik 14 was besloot mijn vader samen te gaan wonen met zijn nieuwe partner en haar drie kinderen. Ik vond het vreselijk dat een ander gezin introk in het huis wat voor mij hoorde bij mijn moeder (ze overleed 2 jaar daarvoor) en ons gezin. Ik heb me er nooit meer thuis gevoeld en ben op mijn 17de het huis uitgegaan.
Nu ben ik zelf stiefmoeder en ben ik pas gaan samenwonen toen er geen kinderen meer thuis waren. Het latten beviel soms wel, soms niet. Het is gedoe maar ik werd er wel steeds handiger in. Veel spullen had ik dubbel zodat ik in beide huizen nooit mis greep. Het scheelde ook dat ik vaste dagen had wanneer ik bij vriend was.
We wonen nu een paar jaar samen en is het leven toch weer anders gelopen dan ik had bedacht. De twee jongste kinderen van mijn partner wonen, in ieder geval het komende jaar, bij ons. Geen kleine kids meer maar net begonnen aan hun studie. Het is beslist weer even wennen.
Ik snap ieders wens om samen te wonen maar ik denk niet dat het leven er per defenitie makkelijker van wordt.
Nu ben ik zelf stiefmoeder en ben ik pas gaan samenwonen toen er geen kinderen meer thuis waren. Het latten beviel soms wel, soms niet. Het is gedoe maar ik werd er wel steeds handiger in. Veel spullen had ik dubbel zodat ik in beide huizen nooit mis greep. Het scheelde ook dat ik vaste dagen had wanneer ik bij vriend was.
We wonen nu een paar jaar samen en is het leven toch weer anders gelopen dan ik had bedacht. De twee jongste kinderen van mijn partner wonen, in ieder geval het komende jaar, bij ons. Geen kleine kids meer maar net begonnen aan hun studie. Het is beslist weer even wennen.
Ik snap ieders wens om samen te wonen maar ik denk niet dat het leven er per defenitie makkelijker van wordt.
woensdag 27 november 2024 om 09:20
Ik denk dat het ook afhangt van allerlei omstandigheden: bijvoorbeeld of de stiefouder alleen komt of met kinderen. Of er wordt ingetrokken in het "oude gezinshuis", in het huis van de stiefouder of juist een heel nieuw huis en welke omstandigheden daar dan wel of niet door veranderen (leefomgeving, afstand tot andere ouder etc.). Überhaupt natuurlijk hoe het contact tussen kind en stiefouder is. Etc. En dan heb ik het natuurlijk alleen nog maar over de heel praktische kant van samenwonen, en niet over al het andere dat erbij komt kijken.
woensdag 27 november 2024 om 09:46
Ik heb als kind dan juist weer een heel positieve ervaring met dat mijn stiefmoeder bij ons introk, dat was echt een verrijking van mijn leven. En ook dat er daarna nog halfsiblings bij kwamen. Het hielp wel dat zij geen moederrol op zich nam, eerder die van ondersteunende nicht of tante. Zoals meisje85 de situatie met haar stiefkinderen beschrijft, denk ik. Mijn stiefmoeder was heel anders dan mijn vader of moeder, en juist daardoor heel waardevol.
Als er kinderen van beide zijden zijn is het lastiger inderdaad. Of als er geen co-ouderschap is, maar de kinderen fulltime aanwezig zijn.
Blauwedruif, zijn er misschien andere manieren waarop je meer ondersteuning zou kunnen voelen van je vriend? Want ik snap je gevoel heel goed, dat je het fijn zou vinden als alles wat simpeler was en je niet alle beslissingen alleen hoefde te maken. Is er misschien een manier om dat ook te bereiken zonder samenwonen in het komende jaar?
Als er kinderen van beide zijden zijn is het lastiger inderdaad. Of als er geen co-ouderschap is, maar de kinderen fulltime aanwezig zijn.
Blauwedruif, zijn er misschien andere manieren waarop je meer ondersteuning zou kunnen voelen van je vriend? Want ik snap je gevoel heel goed, dat je het fijn zou vinden als alles wat simpeler was en je niet alle beslissingen alleen hoefde te maken. Is er misschien een manier om dat ook te bereiken zonder samenwonen in het komende jaar?
woensdag 27 november 2024 om 10:07
Lisa, ben jij betrokken in het besluit van je vader?
Is jouw überhaupt naar je mening gevraagd? En zo ja, heb je m eerlijk durven uiten?
...
woensdag 27 november 2024 om 10:10
Als ik periodes heb van baal omdat ik alles alleen moet doen ga ik in gedachten even terug naar de laatste jaren met mijn ex. Hij is depressief en dat was hij toen ook dus ik deed alles al alleen maar dan met iemand op een stoel in de buurt die niks anders deed dan nadenken terwijl ik hem in beweging probeerde te brengen.canis-felis schreef: ↑27-11-2024 08:41Ik heb in bepaalde periodes wel eens, zelfs zonder kinderen, dat ik het vermoeiend of zwaar vind om alles zelf te doen en beslissen. Tegelijkertijd vraag ik me af in hoeverre dat met samenwonen anders zou voelen; dan is juist weer veel meer afstemming nodig.
Vanaf het moment dat hij weg was en ik écht alles alleen ging doen voelde alles 500 keer lichter. En ik ben er gewoon heel goed in geworden
...
woensdag 27 november 2024 om 10:16
Nee, het was een mededeling.
Mijn moeder had voor haar overlijden aangegeven dat ze hoopte dat mijn vader een nieuwe partner zou vinden. Dus ik niets eerlijk durven uiten.
De tijdgeest is nu anders. Er wordt meer met kinderen besproken en er is meer bekend over samengestelde gezinnen.
woensdag 27 november 2024 om 10:29
Ondanks dat mijn stiefvader goud waard is, raakte ik gevoelsmatig wel mijn thuis kwijt toen mijn moeder en vriend een huis samen kochten. En toen was ik wel al 20+.
Mijn vader was al jaren eerder gaan samenwonen en heeft daarin keuzes gemaakt die ik nu ik zelf ouder ben nog minder begrijp
. Dus het huis waar mijn broers, moeder en ik woonden was voor ons als kinderen echt ons thuis.
Nu ben ik met mijn man wel gaan samenwonen toen hij al een kind had. Ze was nog jong, heeft geen herinnering aan ouders samen en er was sprake van een weekendregeling en geen co-ouderschap. Inmiddels hebben we al jaren ook samen kinderen. Maar zeg ook dat als man en ik nu uit elkaar zouden gaan, ik niet zou gaan samenwonen zolang kinderen thuiswonen.
Mijn vader was al jaren eerder gaan samenwonen en heeft daarin keuzes gemaakt die ik nu ik zelf ouder ben nog minder begrijp
. Dus het huis waar mijn broers, moeder en ik woonden was voor ons als kinderen echt ons thuis. Nu ben ik met mijn man wel gaan samenwonen toen hij al een kind had. Ze was nog jong, heeft geen herinnering aan ouders samen en er was sprake van een weekendregeling en geen co-ouderschap. Inmiddels hebben we al jaren ook samen kinderen. Maar zeg ook dat als man en ik nu uit elkaar zouden gaan, ik niet zou gaan samenwonen zolang kinderen thuiswonen.
woensdag 27 november 2024 om 11:03
Daar kun je best gelijk in hebben.
En misschien ben ik (onbewust) wel meer op zoek naar gelijk gestemde. Die het ook lastig vinden maar ook wel nog een paar jaar zo doorgaan.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
woensdag 27 november 2024 om 11:11
Wat een gezellige activiteit hier. Ik loop zelf al wel meer dan 20 jaar af en aan hier op het forum rond, maar ik heb zoveel nicks gehad dat niemand van toen me nog zal herkennen.
Blauwedruif, ik snap je behoeftes goed, maar je geef inderdaad zelf het antwoord al: ik zou zeker minimaal een paar jaar (en misschien wel veel langer) wachten met samenwonen, dat is voor je kinderen zo te horen echt beter.
Ik heb zeker wel samenwoonambities, maar ook thuiswonende pubers en mijn vriend ook. Het zal er dus voorlopig niet van komen, en dat vind ik oprecht wel heel jammer hoor, want ik zou hem zeker wel dagelijks bij me willen hebben. Tegelijk vind ik de tijd die ik met mijn kinderen doorbreng, waarin we echt een drie-eenheid zijn, echt goud waard en dat zou ik echt niet op willen geven voor meer tijd met mijn vriend. Sterker nog, we hebben nu 50/50 co-ouderschap en als ik eerlijk ben zou ik mijn kinderen wel (bijna) fulltime bij me willen hebben. Ik ben me er terdege van bewust dat ze over 5 jaar waarschijnlijk allebei uitgevlogen zijn, of op dat punt zullen staan, en dan ben ik pas 50 en is er dus nog alle tijd om een leven in 1 huis met mijn vriend op te bouwen.
Blauwedruif, ik snap je behoeftes goed, maar je geef inderdaad zelf het antwoord al: ik zou zeker minimaal een paar jaar (en misschien wel veel langer) wachten met samenwonen, dat is voor je kinderen zo te horen echt beter.
Ik heb zeker wel samenwoonambities, maar ook thuiswonende pubers en mijn vriend ook. Het zal er dus voorlopig niet van komen, en dat vind ik oprecht wel heel jammer hoor, want ik zou hem zeker wel dagelijks bij me willen hebben. Tegelijk vind ik de tijd die ik met mijn kinderen doorbreng, waarin we echt een drie-eenheid zijn, echt goud waard en dat zou ik echt niet op willen geven voor meer tijd met mijn vriend. Sterker nog, we hebben nu 50/50 co-ouderschap en als ik eerlijk ben zou ik mijn kinderen wel (bijna) fulltime bij me willen hebben. Ik ben me er terdege van bewust dat ze over 5 jaar waarschijnlijk allebei uitgevlogen zijn, of op dat punt zullen staan, en dan ben ik pas 50 en is er dus nog alle tijd om een leven in 1 huis met mijn vriend op te bouwen.
woensdag 27 november 2024 om 11:17
Blauwedruif, denk dat we wat in dezelfde situatie zitten. We wonen gelukkig relatief dicht bij elkaar dus zien elkaar regelmatig overdag door de week om bv samen te lunchen.
Hier toch ook verschil in opvoedstijlen, of eigenlijk levensstijlen, ik merk dat mijn partner daarin wel evolueert en andere accenten legt dan in het begin van onze relatie.
Hier toch ook verschil in opvoedstijlen, of eigenlijk levensstijlen, ik merk dat mijn partner daarin wel evolueert en andere accenten legt dan in het begin van onze relatie.
woensdag 27 november 2024 om 11:24
Denk ik ook. Jullie zijn ook nog niet zo heel lang samen, toch?
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
woensdag 27 november 2024 om 11:28
Ik lees in het voorstel-berichtje 8 jaar.canis-felis schreef: ↑27-11-2024 11:24Denk ik ook. Jullie zijn ook nog niet zo heel lang samen, toch?
Dat zie ik nou niet direct als een prille relatie.
Wat eten we vanavond?
woensdag 27 november 2024 om 11:32
Oh, dan heb ik niet goed gekeken (te ver teruggekeken). Ik kon het niet vinden en kreeg uit wat posts in het begin van het topic de indruk dat het een jaartje of twee is. Acht jaar is wat anders, ja.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
woensdag 27 november 2024 om 11:58
Nee je hebt gelijk 2,5 jaar.canis-felis schreef: ↑27-11-2024 11:32Oh, dan heb ik niet goed gekeken (te ver teruggekeken). Ik kon het niet vinden en kreeg uit wat posts in het begin van het topic de indruk dat het een jaartje of twee is. Acht jaar is wat anders, ja.
Ik weet theoretisch dat het zeker niet zaligmakend is. Gevoelsmatige vind ik dat moeilijker. Wat ik wel denk ik vergeet is hoe het zal zijn met de kinderen erbij en dat dat zeker het zo rustgevend zal zijn als ik nu in mijn hoofd heb.
Het hier even opschrijven helpt wel om het weer in perspectief te zetten.
Meest ideale zou zijn om over 2 jaar zijn kant op te verhuizen dichtbij in een eigen huis. Maar goed die optie kan ik helemaal vergeten in deze huizenmarkt.
Ik denk dat ik voor mezelf gewoon even jaar voor jaar vooruit moet kijken.
@charlotta ik vind dat dus lastig als ik 50 ben zijn mijn kinderen 26 en 22. Ik heb alleen de laaste paar jaar veel mensen verloren die begin 60 waren of nog niet eens waardoor ik een soort van haast voel. Ik heb dan niet het gevoel o met 50 heb ik nog jaren de tijd.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
woensdag 27 november 2024 om 12:10
Blauwedruif85 schreef: ↑27-11-2024 11:58Nee je hebt gelijk 2,5 jaar.
Ik weet theoretisch dat het zeker niet zaligmakend is. Gevoelsmatige vind ik dat moeilijker. Wat ik wel denk ik vergeet is hoe het zal zijn met de kinderen erbij en dat dat zeker het zo rustgevend zal zijn als ik nu in mijn hoofd heb.
Het hier even opschrijven helpt wel om het weer in perspectief te zetten.
Meest ideale zou zijn om over 2 jaar zijn kant op te verhuizen dichtbij in een eigen huis. Maar goed die optie kan ik helemaal vergeten in deze huizenmarkt.
Ik denk dat ik voor mezelf gewoon even jaar voor jaar vooruit moet kijken.
@charlotta ik vind dat dus lastig als ik 50 ben zijn mijn kinderen 26 en 22. Ik heb alleen de laaste paar jaar veel mensen verloren die begin 60 waren of nog niet eens waardoor ik een soort van haast voel. Ik heb dan niet het gevoel o met 50 heb ik nog jaren de tijd.
In dat geval is de kans vrij groot dat je al ruim voor je 50ste een stap kan maken met je vriend. Ik snap je angst wel want ik ben ook mijn ouders te jong verloren, maar feitelijk is die wel irreëel, er is namelijk geen concrete dreiging dat je zelf ook niet ouder wordt dan 60. Kan je hulp krijgen bij je rouwproces en deze angsten?
En waarom zijn kant op verhuizen en hij niet richting jou?
woensdag 27 november 2024 om 12:53
Ik zou je samenwoonbehoefte wat verder onderzoeken, Blauwe druif. Wat zoek je daarin, wat denk je dat je daarvan nodig hebt en waarom?
Hier kan ik me die behoefte totaal niet voorstellen. Ik ben zo blij met ons drietjes hier thuis. Ik heb samenwonen met mijn (depressieve) ex ook nooit heel prettig gevonden, hoewel ik wel eens de vanzelfsprekendheid van een relatie kan missen. Maar continu me afstemmen op een ander in datzelfde huis, nee, dat liever nooit meer. Ik geloof ook niet in samengestelde gezinnen, hoewel ik natuurlijk denk dat er uitzonderingen mogelijk zijn. Maar voor mij zal het nooit werken en ik gun mijn kinderen de rust van een onveranderlijk thuis. Hier ook geen co- ouderschap, dus 1 weekend in de 2 weken is wat karig om een nieuwe relatie op te bouwen. Vind ik zelf trouwens niet, maar het is maar net wat je van een relatie wenst. Ik zou daarin ook jezelf onderzoeken: waarom is het nodig om 'dichter op elkaar' te zitten dan je nu doet? Wat is de behoefte daarachter?
En als het gaat om energie en volhouden (iets wat ik zeer goed begrijp) : hoe kan je dingen meer naar je hand zetten? En hoe laad jij op zonder hem?
Ikzelf vind het behoorlijk benauwend om elke 2 weken het weekend te 'moeten' afspreken met vriend.
Dus ik plan dan (het is m'n enige kinderloze 32 uur per halve maand) ook soms dingen enkel met mezelf, m'n vriendinnen, of m'n studie. Want daarvan laad ik op, niet perse van m'n relatie...
Hier kan ik me die behoefte totaal niet voorstellen. Ik ben zo blij met ons drietjes hier thuis. Ik heb samenwonen met mijn (depressieve) ex ook nooit heel prettig gevonden, hoewel ik wel eens de vanzelfsprekendheid van een relatie kan missen. Maar continu me afstemmen op een ander in datzelfde huis, nee, dat liever nooit meer. Ik geloof ook niet in samengestelde gezinnen, hoewel ik natuurlijk denk dat er uitzonderingen mogelijk zijn. Maar voor mij zal het nooit werken en ik gun mijn kinderen de rust van een onveranderlijk thuis. Hier ook geen co- ouderschap, dus 1 weekend in de 2 weken is wat karig om een nieuwe relatie op te bouwen. Vind ik zelf trouwens niet, maar het is maar net wat je van een relatie wenst. Ik zou daarin ook jezelf onderzoeken: waarom is het nodig om 'dichter op elkaar' te zitten dan je nu doet? Wat is de behoefte daarachter?
En als het gaat om energie en volhouden (iets wat ik zeer goed begrijp) : hoe kan je dingen meer naar je hand zetten? En hoe laad jij op zonder hem?
Ikzelf vind het behoorlijk benauwend om elke 2 weken het weekend te 'moeten' afspreken met vriend.
Dus ik plan dan (het is m'n enige kinderloze 32 uur per halve maand) ook soms dingen enkel met mezelf, m'n vriendinnen, of m'n studie. Want daarvan laad ik op, niet perse van m'n relatie...
woensdag 27 november 2024 om 13:05
Ik zou het persoonlijk echt heel lastig vinden om met een partner met een andere opvoedstijl en zijn kinderen samen te wonen (en nog meer als ik ook zelf kinderen in zou brengen). Ik zou dit zeker serieus meenemen bij je overweging. Als je na een paar dagen weer weg bent, kan je toch makkelijker even een andere kant op kijken of denken: het zal mijn tijd wel duren, straks ben ik weer even weg. Als je samenwoont, kan dat niet want dan heeft het veel eerder ook direct effect op of gevolgen voor jou. En als je partner dan dus veel dingen doet die jij anders zou doen, dan heb je daar wel continu mee te maken. Daarbij ben je misschien toch ook net wat minder tolerant naar de kinderen van de ander en het zou zomaar voer voor gedoe kunnen zijn. Mijn man's opvoed-ideeen sluiten vrij naadloos aan op die van mij, het enige verschil is dat ik soms vind dat hij iets makkelijk laat lopen door er niks van te zeggen. Daar kan ik me dan best al aan ergeren, het lijkt me heel vermoeiend als dat nog veel meer punten zouden zijn.
Maar idd denk ik dat het ook zou helpen om je niet te laten beïnvloeden door de gedachte dat het leven misschien snel klaar kan zijn, want dat kan zo'n keuze best vertroebelen.
Maar idd denk ik dat het ook zou helpen om je niet te laten beïnvloeden door de gedachte dat het leven misschien snel klaar kan zijn, want dat kan zo'n keuze best vertroebelen.
woensdag 27 november 2024 om 13:39
Blauwedruif85 schreef: ↑27-11-2024 12:39Ik ben wat minder plaatsgebonden. Hij heeft 50/50 co ouderschap en is meer gehecht aan zijn woonplaats.
Ik heb daar sinds kort hulp bij. Dus ik hoop dat ik daarin meer rust vind.
Ik weet niet of het je ouders zijn die je bent verloren, maar ik weet hoe dat is.. Mijn moeder overleedt een jaar voor mijn scheiding en mijn vader 2 jaar erna. Dat was op zijn zachts gezegd een kuttijd, en ik heb er jaren over gedaan weer een beetje stabiliteit te voelen. In die periode had ik ook meer behoefte aan samenwonen met mijn vriend, wat ook logisch is als je fundament onder je vandaan geslagen is.
woensdag 27 november 2024 om 21:56
@meisje85 in mijn geval is mijn vriend juist strenger meer autoritair. Voor zijn zoontje ben ik meer een gezellige toevoeging. Mijn vriend wil helpen en wat van de vaderrol overnemen maar ze zijn dat niet gewend. Iedereen bedoeld het goed maar het levert ook wat frustratie op over en weer soms.
Ik hoop dat ik zelf wat meer rust vind maar daar werk ik hard aan.
Ik hoop dat ik zelf wat meer rust vind maar daar werk ik hard aan.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
woensdag 27 november 2024 om 22:00
Wat heftig zo kort op elkaar.Charlotta schreef: ↑27-11-2024 13:39
Ik stuur je even een pb.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
vrijdag 29 november 2024 om 11:35
Wat gezellig dat hier veel activiteit is! Ik ben deze week meerdere keren aan een bericht begonnen, maar niks afgerond. Dus ik bespaar jullie alle late reacties.
Ik las laatst iets en ben nog wel benieuwd wat jullie daar van vinden: Hoe gaan jullie om met vakanties en kleine tripjes met of zonder (stief)kinderen? In het voorbeeld ging het stel met kinderen op pad en niet de dochter uit een eerdere relatie. Bij ons is het niet zo ingewikkeld, maar ik vind het soms al lastig of we nou vertellen dat we een weekendje met z’n tweeën weg geweest zijn. Ik stel me voor dat dat met eigen kinderen en stiefkinderen veel ingewikkelder is.
Ik las laatst iets en ben nog wel benieuwd wat jullie daar van vinden: Hoe gaan jullie om met vakanties en kleine tripjes met of zonder (stief)kinderen? In het voorbeeld ging het stel met kinderen op pad en niet de dochter uit een eerdere relatie. Bij ons is het niet zo ingewikkeld, maar ik vind het soms al lastig of we nou vertellen dat we een weekendje met z’n tweeën weg geweest zijn. Ik stel me voor dat dat met eigen kinderen en stiefkinderen veel ingewikkelder is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
