Relaties
alle pijlers
Stieftopic
woensdag 30 augustus 2023 om 10:11
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
zaterdag 2 september 2023 om 09:14
Meisje85 je omschrijft het precies. Dat probeer ik ook aan m'n omgeving en partner uit te leggen. M'n partner begrijpt me gelukkig volledig. Mijn omgeving daarentegen, minder. Zeker 1 van m'n liefste vriendinnen, zij heeft 4 kids. Bij haar loop ik soms tegen onbegrip aan als ik m'n proces deel.
Ben blij hier wat herkenning en begrip te vinden. Fijn!
En wat je zegt, zo is het ook. Kwetsbaar durven zijn. Heel apart dat het mij bij een kind ineens niet lukt. Dit kon ik toen ik jong was ook niet in relaties. Nu met het grootste gemak. Het is gewoon doen, denk ik. De hobbel over en ervaren. Spannend vind ik.
Ben blij hier wat herkenning en begrip te vinden. Fijn!
En wat je zegt, zo is het ook. Kwetsbaar durven zijn. Heel apart dat het mij bij een kind ineens niet lukt. Dit kon ik toen ik jong was ook niet in relaties. Nu met het grootste gemak. Het is gewoon doen, denk ik. De hobbel over en ervaren. Spannend vind ik.
zaterdag 2 september 2023 om 09:18
Sowieso kies ik dan voor mijzelf. Mijn partner zou niet anders willen. Mee gaan als ik tijd voor mijzelf nodig heb, maakt de dag niet leuker.
Kinderen staan op 1, voor jezelf kiezen wanneer dat nodig is vind ik daar onderdeel van. Jij bent niet hun ouder.
zaterdag 2 september 2023 om 09:34
Iets met apenAway schreef: ↑02-09-2023 09:14Hebben jullie ook weleens moeite met het belang van de kinderen op 1 zetten?
Ik heb de eerste 2 weken van een nieuwe, fulltime baan erop zitten en zou vandaag eigenlijk naar “iets met apen” gaan met de 6 en 4 jarige van lief. Uiteraard met hem erbij.
Ik ben alleen helemaal gesloopt en zie het er als een berg tegenop aangezien hij gisteren al naar een kermis en een vreetschuur is geweest en ik al regelmatig de gevolgen heb mogen ervaren van de afterparty van dit soort dagen.
Eindelijk een dagje voor mijzelf.
Staat voor jullie dan het belang van de kinderen ook voorop of mag het leuke stiefmoeder zijn soms ook even geschrapt worden?
Hier zijn ze gelukkig wat ouder, maar ik kijk eigenlijk per activiteit of ik mee ga of niet. Mijn vriend geeft me daar ook alle ruimte in. De kinderen trouwens ook. En in jouw geval zou ik dan dus niet meegaan. Ik weet namelijk ook niet perse of het in het belang van de kinderen is als jij vermoeid (en misschien daardoor ongezelliger?) meegaat, als ze ook alleen met hun vader kunnen. Sowieso klinkt het vooral ook niet in jouw belang, dus ik zou lekker thuis blijven. Als je samen ouders bent, doe je ook niet altijd alles gezamenlijk toch?
zaterdag 2 september 2023 om 09:43
Fijn dat je partner je begrijpt, de mijne ook! Ik heb geen vriendinnen die in hetzelfde schuitje zitten en ik merk dat zij zich daardoor wat lastiger kunnen verplaatsen in deze dingen. Hun vragen zijn meer van het niveau: heb je wel genoeg tijd voor jezelf, komen jullie wel toe aan dingen samen? En dat zijn meer praktische dingen die je vrij makkelijk inbouwt, vind ik.Qiya schreef: ↑02-09-2023 09:14Meisje85 je omschrijft het precies. Dat probeer ik ook aan m'n omgeving en partner uit te leggen. M'n partner begrijpt me gelukkig volledig. Mijn omgeving daarentegen, minder. Zeker 1 van m'n liefste vriendinnen, zij heeft 4 kids. Bij haar loop ik soms tegen onbegrip aan als ik m'n proces deel.
Ben blij hier wat herkenning en begrip te vinden. Fijn!
En wat je zegt, zo is het ook. Kwetsbaar durven zijn. Heel apart dat het mij bij een kind ineens niet lukt. Dit kon ik toen ik jong was ook niet in relaties. Nu met het grootste gemak. Het is gewoon doen, denk ik. De hobbel over en ervaren. Spannend vind ik.
Maar ik schreef het in TO's andere topic al eerder: in deze situatie komen al mijn "moeilijkere" kanten weer meer aan het licht. Toevallig heb ik wat opleidingen achter de rug waarin ik mezelf behoorlijk door de mangel heb moeten halen en ik zie precies al mijn kwetsbaarheden die ik toen heb ontdekt in het stiefmoederschap naar boven komen. Lekker dan.
Dat gaat dan dus bijvoorbeeld over mijn neiging niet zo snel ruimte in te nemen, maar bijvoorbeeld ook een latente angst voor afwijzing (waardoor jezelf openstellen naar kinderen een ding kan zijn). Ik ken die kanten van mezelf, dus dat helpt enorm. Ik had anders denk ik niet uitgesloten dat ik iemand had gezocht om af en toe eens mee te praten.
zaterdag 2 september 2023 om 09:50
Herkenbaar! Oude patronen komen hier ineens ook naar boven. Nu heb ik gelukkig een beroep (+onderwijs) die ook mij door de mangel heeft gehaald en ik nog dagelijks in m'n werk met spiegels moet dealen.
Alleen zo'n kind spiegelt het kleine kind in jezelf nog beter. Schitterend vind ik. Maar niet altijd leuk. Mag het weer allemaal aankijken, dat maakt me ook wel enthousiast.
Alleen zo'n kind spiegelt het kleine kind in jezelf nog beter. Schitterend vind ik. Maar niet altijd leuk. Mag het weer allemaal aankijken, dat maakt me ook wel enthousiast.
zaterdag 2 september 2023 om 10:05
Qiya schreef: ↑02-09-2023 07:24Hier ook als vriendin van papa. Was hij alleen maar heel blij mee. Was gelijk goed, dat scheelt wel.
Z'n ouders zijn ook al uit elkaar sinds hij 1 was. En er is nooit echt iemand anders geïntroduceerd. Dus voor zoon ben ik de eerste die in zijn leven komt.
Stokboodje, ook dat is herkenbaar. Kinderen vinden mij altijd helemaal top. Volgens een vriendin van mij, komt dat omdat ik heel betrokken bij ze ben. Hen echt zie.
Dat gebeurde bij de zoon van partner ook, in het begin. Maar nu ik er vaker ben, me soms ook kwetsbaar voel, tegen mijn eigen emoties oploop, trek ik mij meer terug. Bang iets 'verkeerd' te doen, wat de jongen schaadt.
Is ook een proces, komt vanzelf weer in balans denk ik. Ik loop even tegen mijn eigen achtergrond op. Sta er daardoor minder onbevangen in, dat is even verwerken en weer openen. Zodat ik hem kan toelaten.
[i]Blauwedruif[/i], ik denk dat als je zelf kinderen hebt het inderdaad makkelijker is je rol te pakken.
Die rol ken ik niet, ik heb geen idee. Ken alleen een rol als tante, met meer afstand. Nu er meer nabijheid is bij zoon van m'n partner, vind ik dat weer een heel andere uitdaging.
Het is ook al 14 mijn rol dus dat gaat vanzelf. Maar het is ook niet erg als je dat niet hebt dat is logisch toch? Dat moet groeien en je vind vanzelf een weg daarin die bij jou past.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
zaterdag 2 september 2023 om 11:34
Kinderen zijn jonger dan 12. Ze staat zowel met haar ex als met zijn ex op goede voet. Misschien dat haar ex nog wel hoop heeft dat het goed komt. Normaal verminder je contact natuurlijk vaak na einde relatie maar als er stiefkinderen zijn is dit weer anders.cola-lola-cola schreef: ↑02-09-2023 07:38Als de vader van de kinderen het niet wilt dan houdt het op. Ik weet niet hoe oud die kinderen zijn, maar als ze nog op de basisschool zitten kan een wraak-nemende ex zo de politie bellen en haar beschuldigen van ontvoering. Als ik haar was zou ik er erg mee uitkijken. Ik zou als ik haar was het contact laten doodbloeden als de kinderen nog jong zijn. Als er een nieuwe partner in het speel komt en die ook gepromoveerd wordt naar stiefmoeder dan is het ontzettend krom dat zij nog een relatie met die kinderen heeft.
Maar als die kinderen ouder dan 12 zijn kan ze gewoon nog contact houden denk ik.
zaterdag 2 september 2023 om 11:43
Dat ligt er wel aan of de kinderen al weten dat je meegaat in mijn ogen. En hoe vaak ze bij jullie zijn. Dochter van mijn man is maar om het weekend bij mij dus ook voor we samen kinderen hadden hield ik daar tijd voor vrij.
zaterdag 2 september 2023 om 12:50
Als je niet meegaat of meedoet, betekent dat toch niet dat je de kinderen niet op 1 hebt staan? Je kan met kinderen in je leven gewoon je ook een eigen leven leiden en de dingen doen en laten waar je zelf behoefte aan hebt. Dat geldt niet alleen voor stiefmoeders maar ook voor biologische ouders (als je het mij vraagt).
Kinderen op 1 zetten is niet hetzelfde als jezelf wegcijferen.
anoniem_65537e7f5e90c wijzigde dit bericht op 02-09-2023 14:31
3.60% gewijzigd
zaterdag 2 september 2023 om 14:28
Leuk dat hier een topic over is nu, wordt weinig over gesproken vind ik! Tenzij in negatieve zin in topics van gescheiden ouders.
Ik ben bonusmoeder van 2 kinderen (basisschool), en ik heb ook zelf een kind met vader van de bonuskinderen. Vriend en ik zijn 5 jaar samen, wonen nu 2 jaar samen. Daarvoor latten en langzaam bij de kinderen geintroduceerd. Co-ouderschap, kinderen zijn 50/50 bij ons.
Ik vind t best een rollercoaster af en toe, niemand droomt van deze rol of ziet zichzelf vantevoren deze rol vervullen, het overkomt je echt door hoe t leven loopt. Wat overigens niets zegt over wat een plezier het ook geeft! Ik vind het echt vaak ondanks de imperfecties een hele mooie, dolle boel bij ons thuis.
Het allerlastigst vind ik niet de kinderen maar de ex van partner waar ik ineens aan verbonden ben. Als het niet moest zou deze vrouw never nooit in mijn leven zijn, en ik niet in dat van haar. Hier hebben we geen keuze in en dat is iets geks, ze brengt me niets positiefs of fijns, behalve de kinderen natuurlijk, maar pure stress eigenlijk, en toch moet ik het ermee doen. Ex heeft ooit nog een fijn verleden met haar gehad, zelfs dat heb ik natuurlijk niet.
De ex komt ook soms via de kinderen soort van je huiskamer in… ook dat kan heel ingewikkeld voelen.
De opvoeding verdelen was even zoeken. Ik wilde er eigenlijk niets mee te maken hebben maar het is ook mijn huis natuurlijk dus dat werkte niet. Vervolgens deed ik weer te veel waardoor ik het gevoel had dat mijn band met de kinderen daar minder warm van werd; daar ben ik snel weer mee gestopt. Ik bemoei me nu puur met praktische dingen (de vaatwasser moet ingeruimd worden) en als de kinderen mij vragen om advies hoe ze iets aan moeten pakken. Ik probeer ze ook mee te geven hoe ik zelf in het leven sta en wat ik leuk en mooi vind, en hoe ik naar dingen kijk. Als er opvoedkundige uitdagingen zijn zoals grote mond, gezeur, negatief praten over ons bij de andere ouder (heel pijnlijk) kijk ik naar mn vriend om t op te lossen. Ik las een keer ergens dat je geen moederrol moet proberen te pakken maar de rol van een soort oudere zus of nicht, waar ze wel degelijk veel respect voor hebben maar waar ze zich ook veilig en ontspannen bij voelen. Zoiets probeer ik dus maar, dat is ook een rol die ik goed aan kan nemen. Ik ben ook gewoon hun moeder niet plus ik weet niet hoe ik moeder moet zijn van kinderen van deze leeftijd. Ook voelen ze niet als mijn kinderen zoals mijn eigen kind, net als ik niet als hun moeder voel. Dat vind ik helemaal oke maar dat was bijvoorbeeld voor mijn vriend weer heel erg wennen. Dat het echt zo blijft dat alleen hij en zijn ex voor de kinderen hetzelfde voelen. Heel logisch natuurlijk, maar blijkbaar confronterend voor hem, dat dat nooit meer terugkomt.
Ik vind het als stiefouder echt heel belangrijk om ook ruimte zowel letterlijk als figuurlijk “op te eisen”. Dit was even zoeken maar gaat nu echt prima.
Kortom; interessante wending van het leven, na hobbels en dingen uitproberen en af en toe heel hard janken; heel blij met ze!!
Ik ben bonusmoeder van 2 kinderen (basisschool), en ik heb ook zelf een kind met vader van de bonuskinderen. Vriend en ik zijn 5 jaar samen, wonen nu 2 jaar samen. Daarvoor latten en langzaam bij de kinderen geintroduceerd. Co-ouderschap, kinderen zijn 50/50 bij ons.
Ik vind t best een rollercoaster af en toe, niemand droomt van deze rol of ziet zichzelf vantevoren deze rol vervullen, het overkomt je echt door hoe t leven loopt. Wat overigens niets zegt over wat een plezier het ook geeft! Ik vind het echt vaak ondanks de imperfecties een hele mooie, dolle boel bij ons thuis.
Het allerlastigst vind ik niet de kinderen maar de ex van partner waar ik ineens aan verbonden ben. Als het niet moest zou deze vrouw never nooit in mijn leven zijn, en ik niet in dat van haar. Hier hebben we geen keuze in en dat is iets geks, ze brengt me niets positiefs of fijns, behalve de kinderen natuurlijk, maar pure stress eigenlijk, en toch moet ik het ermee doen. Ex heeft ooit nog een fijn verleden met haar gehad, zelfs dat heb ik natuurlijk niet.
De ex komt ook soms via de kinderen soort van je huiskamer in… ook dat kan heel ingewikkeld voelen.
De opvoeding verdelen was even zoeken. Ik wilde er eigenlijk niets mee te maken hebben maar het is ook mijn huis natuurlijk dus dat werkte niet. Vervolgens deed ik weer te veel waardoor ik het gevoel had dat mijn band met de kinderen daar minder warm van werd; daar ben ik snel weer mee gestopt. Ik bemoei me nu puur met praktische dingen (de vaatwasser moet ingeruimd worden) en als de kinderen mij vragen om advies hoe ze iets aan moeten pakken. Ik probeer ze ook mee te geven hoe ik zelf in het leven sta en wat ik leuk en mooi vind, en hoe ik naar dingen kijk. Als er opvoedkundige uitdagingen zijn zoals grote mond, gezeur, negatief praten over ons bij de andere ouder (heel pijnlijk) kijk ik naar mn vriend om t op te lossen. Ik las een keer ergens dat je geen moederrol moet proberen te pakken maar de rol van een soort oudere zus of nicht, waar ze wel degelijk veel respect voor hebben maar waar ze zich ook veilig en ontspannen bij voelen. Zoiets probeer ik dus maar, dat is ook een rol die ik goed aan kan nemen. Ik ben ook gewoon hun moeder niet plus ik weet niet hoe ik moeder moet zijn van kinderen van deze leeftijd. Ook voelen ze niet als mijn kinderen zoals mijn eigen kind, net als ik niet als hun moeder voel. Dat vind ik helemaal oke maar dat was bijvoorbeeld voor mijn vriend weer heel erg wennen. Dat het echt zo blijft dat alleen hij en zijn ex voor de kinderen hetzelfde voelen. Heel logisch natuurlijk, maar blijkbaar confronterend voor hem, dat dat nooit meer terugkomt.
Ik vind het als stiefouder echt heel belangrijk om ook ruimte zowel letterlijk als figuurlijk “op te eisen”. Dit was even zoeken maar gaat nu echt prima.
Kortom; interessante wending van het leven, na hobbels en dingen uitproberen en af en toe heel hard janken; heel blij met ze!!
zaterdag 2 september 2023 om 18:02
Wij proberen alleen dan iets te doen als dat voor ons allevier leuk is en iets toevoegt. Dus niet op een dag of in een weekend dat de kinderen al een vol programma hebben. En ook niet op een moment dat wij net doodmoe uit een serie diensten komen (werken beiden onregelmatig) of weggeroepen kunnen worden wegens oproepdienst.
Als we ooit zouden gaan samenwonen is dit natuurlijk niet meer vol te houden. Maar nu, nu we sinds een paar maanden voorzichtig de kinderen introduceren, zorgt dit ervoor dat als we samen iets doen (gemiddeld elke twee a drie weken) wij alle aandacht hebben voor de jongens en zij alle ruimte hebben om ervan te vinden wat ze ervan vinden. En meestal vinden ze het leuk om samen iets te doen gelukkig, variërend van even een uurtje met een spelletje en een kopje thee tot een dagje naar de dierentuin.
zaterdag 2 september 2023 om 21:03
Ik bevind me helemaal in het begin van een eventuele stiefouder.
Ik ben net gescheiden en had vrij snel een nieuwe relatie met een man met kind. (deze man was voor mij de laatste druppel om de stekker uit mijn huwelijk te trekken) Ik heb zelf ook kinderen. We zijn nu 5 maanden samen. Deze zomer hebben mijn kinders hem kort ontmoet, even voorstellen zeg maar, ongedwongen. Ze reageren er prima op. Mijn jongste heeft hem iets langer ontmoet en vind hem geweldig. Jongste is 6, dus nog een redelijk ontwapenende leeftijd denk ik.
Maar ik weet niet zo goed hoe nu verder. Gewoon in het leven van alledag elkaar vaker zien? Er is over een paar weken een familielid jarig waar ik heen wil gaan. Hem meenemen en de kids ook? Of is dat heel onhandig en niet wenselijk? Inmiddels hebben mijn ouders en broers en zussen hem ontmoet, en we hebben elkaars wederzijdse vrienden gezien.
MIjn oudste vroeg van de week waarom ik eigenlijk niet gewoon ging samenwonen met hem. Waarop ik antwoorde dat me dat voor hen geen goed idee lijkt en dat ik graag een eigen plekje wil (heb ik nog niet gevonden). Kind zei daarop dat dat toch niet uitmaakte, want dat samenwonen zou toch wel gaan gebeuren dus konden we net zo goed gelijk bij hem gaan wonen. Dat gaat niet gebeuren, maar zo'n opmerking lijkt me wel een goed teken toch?
Ik ben net gescheiden en had vrij snel een nieuwe relatie met een man met kind. (deze man was voor mij de laatste druppel om de stekker uit mijn huwelijk te trekken) Ik heb zelf ook kinderen. We zijn nu 5 maanden samen. Deze zomer hebben mijn kinders hem kort ontmoet, even voorstellen zeg maar, ongedwongen. Ze reageren er prima op. Mijn jongste heeft hem iets langer ontmoet en vind hem geweldig. Jongste is 6, dus nog een redelijk ontwapenende leeftijd denk ik.
Maar ik weet niet zo goed hoe nu verder. Gewoon in het leven van alledag elkaar vaker zien? Er is over een paar weken een familielid jarig waar ik heen wil gaan. Hem meenemen en de kids ook? Of is dat heel onhandig en niet wenselijk? Inmiddels hebben mijn ouders en broers en zussen hem ontmoet, en we hebben elkaars wederzijdse vrienden gezien.
MIjn oudste vroeg van de week waarom ik eigenlijk niet gewoon ging samenwonen met hem. Waarop ik antwoorde dat me dat voor hen geen goed idee lijkt en dat ik graag een eigen plekje wil (heb ik nog niet gevonden). Kind zei daarop dat dat toch niet uitmaakte, want dat samenwonen zou toch wel gaan gebeuren dus konden we net zo goed gelijk bij hem gaan wonen. Dat gaat niet gebeuren, maar zo'n opmerking lijkt me wel een goed teken toch?
zondag 3 september 2023 om 00:45
Ik heb 13 jaar co ouderschap gehad, mijn ex Is 2 of 3 jaar na onze breuk hertrouwd.Bulbul schreef: ↑31-08-2023 15:13Ik zou je partner aan zijn ex laten vragen of ze je wil ontmoeten, niet zomaar onverwacht op de stoep gaan staan. Kan zijn dat ze dat (nog) niet wil, maar dan staat in elk geval van jullie kant de optie open, dat is fijn.
Ik ben geen stiefouder trouwens, maar mijn ex-man heeft al jaren een nieuwe vriendin die ook veel tijd met onze dochter doorbrengt en ik heb haar ondanks meermalig verzoek nog niet mogen ontmoeten. Dat vind ik erg jammer. Mijn ex-man heeft omgekeerd mijn nieuwe partner wel al een aantal keer gezien en gesproken.
Ik heb de stiefmoeder van mijn kind tot op de dag van vandaag nooit even een hand mogen geven, me voor kunnen stellen. Wilde ze niet en vond ex niet nodig.
Boeit me nu niet meer, maar ik vond dat toen wél heel erg. En heel raar.
Niet zoals het zou moeten.
Dat is toch wel het minste?
Ze was zelf ook al moeder dus dan begrijp je toch wel dat je degene die je kind 50 % van de tijd heeft even wil ontmoeten.
Nou, nee dus.
Nog steeds vind ik het onbeschoft en asociaal. Maar niet meer mijn probleem.
zondag 3 september 2023 om 07:29
Dat lijkt me heel rot voor jullie bulbul en justagirly.
Ik vond het echt een no brainer om ex van m'n partner te ontmoeten. Snap heel goed dat je wilt zien wie er in het leven van je kind(eren) komt.
We hebben elkaar nu 3keer gezien in de 5 maanden dat ik in zoon zijn leven ben. Ze is niet mijn type vrouw, maar alles voor een soepel contact tussen ex, partner en kind. Ex belt partner ook elke maandag, zo'n 45 min dan is de overdracht van zoon via school. Dan is het vooral zenden van haar kant. Gaan ze videobellen, dan zwaai ik even.
En ze appt echt heel veel. Soms heeft hij 20 berichten op 1 dag van haar. Hij reageert er niet echt op, zij houdt gewoon van delen. Prima.
Voor partner voelt het als een taak. Een collega met wie hij opvoed. Als ze geen zoon samen hadden was er geen contact meer geweest.
Ik vond het echt een no brainer om ex van m'n partner te ontmoeten. Snap heel goed dat je wilt zien wie er in het leven van je kind(eren) komt.
We hebben elkaar nu 3keer gezien in de 5 maanden dat ik in zoon zijn leven ben. Ze is niet mijn type vrouw, maar alles voor een soepel contact tussen ex, partner en kind. Ex belt partner ook elke maandag, zo'n 45 min dan is de overdracht van zoon via school. Dan is het vooral zenden van haar kant. Gaan ze videobellen, dan zwaai ik even.
En ze appt echt heel veel. Soms heeft hij 20 berichten op 1 dag van haar. Hij reageert er niet echt op, zij houdt gewoon van delen. Prima.
Voor partner voelt het als een taak. Een collega met wie hij opvoed. Als ze geen zoon samen hadden was er geen contact meer geweest.
zondag 3 september 2023 om 07:35
@Pulletje, het betekent hoogstwaarschijnlijk in ieder geval dat je oudste hem mag. 
Anderzijds zijn kinderen soms ook heel goed in zeggen wat ze denken dat de ouder wil horen, maar jij kent jouw kind het best.
Ik zou in jouw geval gewoon op dezelfde voet verder gaan, dus misschien eens een keer samen eten of ergens heen enzo, maar ik zou persoonlijk nog even wachten met die verjaardag. Ik zou de kinderen eerst zelf willen laten wennen aan mijn partner, zonder pottenkijkers zeg maar. Want op zo'n verjaardag kan het ook ongemakkelijk zijn, de laatste keer waren ze daar misschien nog met hun vader, nu ineens met een man die ze nog niet goed kennen. Anderen gaan misschien toch een beetje kijken naar hoe dat gaat, in het ergste geval misschien nog vragen stellen. Ik zou dat zelf lekker nog even laten en pas doen als het iets meer vertrouwd is.
Anderzijds zijn kinderen soms ook heel goed in zeggen wat ze denken dat de ouder wil horen, maar jij kent jouw kind het best.Ik zou in jouw geval gewoon op dezelfde voet verder gaan, dus misschien eens een keer samen eten of ergens heen enzo, maar ik zou persoonlijk nog even wachten met die verjaardag. Ik zou de kinderen eerst zelf willen laten wennen aan mijn partner, zonder pottenkijkers zeg maar. Want op zo'n verjaardag kan het ook ongemakkelijk zijn, de laatste keer waren ze daar misschien nog met hun vader, nu ineens met een man die ze nog niet goed kennen. Anderen gaan misschien toch een beetje kijken naar hoe dat gaat, in het ergste geval misschien nog vragen stellen. Ik zou dat zelf lekker nog even laten en pas doen als het iets meer vertrouwd is.
zondag 3 september 2023 om 07:47
Dat vind ik gevaarlijk. Dat kan heel veel narigheid opwekken als het gaat om voortrekken. Bijvoorbeeld als je met je kind en stiefkinderen een ijsje gaat eten krijgt je kind dan 2 bolletjes en de rest maar 1? Dat soort denken kan de half broer/zus relatie erg verstoren. En voordat je het weet ben jij de boze stiefmoeder geworden. Ik zou als ik jou was dat nooit verwoorden aan je stiefkinderen. Dat je ze niet als je echte kinderen ziet. Daar kan je ze heel naar mee beschadigen.Elandic2 schreef: ↑02-09-2023 14:28
De ex komt ook soms via de kinderen soort van je huiskamer in… ook dat kan heel ingewikkeld voelen.
De opvoeding verdelen was even zoeken. Ik wilde er eigenlijk niets mee te maken hebben maar het is ook mijn huis natuurlijk dus dat werkte niet. Vervolgens deed ik weer te veel waardoor ik het gevoel had dat mijn band met de kinderen daar minder warm van werd; daar ben ik snel weer mee gestopt. Ik bemoei me nu puur met praktische dingen (de vaatwasser moet ingeruimd worden) en als de kinderen mij vragen om advies hoe ze iets aan moeten pakken. Ik probeer ze ook mee te geven hoe ik zelf in het leven sta en wat ik leuk en mooi vind, en hoe ik naar dingen kijk. Als er opvoedkundige uitdagingen zijn zoals grote mond, gezeur, negatief praten over ons bij de andere ouder (heel pijnlijk) kijk ik naar mn vriend om t op te lossen. Ik las een keer ergens dat je geen moederrol moet proberen te pakken maar de rol van een soort oudere zus of nicht, waar ze wel degelijk veel respect voor hebben maar waar ze zich ook veilig en ontspannen bij voelen. Zoiets probeer ik dus maar, dat is ook een rol die ik goed aan kan nemen. Ik ben ook gewoon hun moeder niet plus ik weet niet hoe ik moeder moet zijn van kinderen van deze leeftijd. Ook voelen ze niet als mijn kinderen zoals mijn eigen kind, net als ik niet als hun moeder voel. Dat vind ik helemaal oke maar dat was bijvoorbeeld voor mijn vriend weer heel erg wennen. Dat het echt zo blijft dat alleen hij en zijn ex voor de kinderen hetzelfde voelen. Heel logisch natuurlijk, maar blijkbaar confronterend voor hem, dat dat nooit meer terugkomt.
Ik vind het als stiefouder echt heel belangrijk om ook ruimte zowel letterlijk als figuurlijk “op te eisen”. Dit was even zoeken maar gaat nu echt prima.
Kortom; interessante wending van het leven, na hobbels en dingen uitproberen en af en toe heel hard janken; heel blij met ze!!
zondag 3 september 2023 om 07:49
Dat is ook wel goed dat ze collegiaal met elkaar omgaan. Je wil toch niet dat ze de deur bij hem plat loopt en hij haar met open armen ontvangt. Dat lijkt mij nog rotter als hij zo jubelend is over zijn ex.Qiya schreef: ↑03-09-2023 07:29Dat lijkt me heel rot voor jullie bulbul en justagirly.
Ik vond het echt een no brainer om ex van m'n partner te ontmoeten. Snap heel goed dat je wilt zien wie er in het leven van je kind(eren) komt.
We hebben elkaar nu 3keer gezien in de 5 maanden dat ik in zoon zijn leven ben. Ze is niet mijn type vrouw, maar alles voor een soepel contact tussen ex, partner en kind. Ex belt partner ook elke maandag, zo'n 45 min dan is de overdracht van zoon via school. Dan is het vooral zenden van haar kant. Gaan ze videobellen, dan zwaai ik even.
En ze appt echt heel veel. Soms heeft hij 20 berichten op 1 dag van haar. Hij reageert er niet echt op, zij houdt gewoon van delen. Prima.
Voor partner voelt het als een taak. Een collega met wie hij opvoed. Als ze geen zoon samen hadden was er geen contact meer geweest.
zondag 3 september 2023 om 07:55
Vanuit jouw positie snap ik heel goed wat je zegt. Andersom zou ik het als stiefmoeder best ingewikkeld vinden om ze “eigen” kinderen te maken. Dat kan nl niet, want ze hebben al een moeder. Voor mij zou het voelen alsof ik ze onrechtmatig opeis ofzo.cola-lola-cola schreef: ↑03-09-2023 07:47Dat vind ik gevaarlijk. Dat kan heel veel narigheid opwekken als het gaat om voortrekken. Bijvoorbeeld als je met je kind en stiefkinderen een ijsje gaat eten krijgt je kind dan 2 bolletjes en de rest maar 1? Dat soort denken kan de half broer/zus relatie erg verstoren. En voordat je het weet ben jij de boze stiefmoeder geworden. Ik zou als ik jou was dat nooit verwoorden aan je stiefkinderen. Dat je ze niet als je echte kinderen ziet. Daar kan je ze heel naar mee beschadigen.
zondag 3 september 2023 om 08:02
Ja, ik vind ook niet dat je daar al te ingewikkeld over moet doen. Dan wordt het een beetje een roze olifant in de kamer, waarmee ik natuurlijk niet bedoel dat je hardop moet zeggen dat je ze niet als je echte kinderen ziet. Anders met ijsbolletjes gaan doen, slaat natuurlijk nergens op, maar de kinderen wéten dat ze één moeder en één vader hebben, dat ze niet de echte kinderen van de stiefouder zijn en dat de stiefouder per definitie dus een wat andere rol heeft. Dat is toch ook helemaal niet erg? Het gaat om de invulling die je eraan geeft.
zondag 3 september 2023 om 08:08
Gisteren het eerste echte open gesprek gehad met vriend over hoe we het voor ons zien. Waar ik nu nog neig naar gewoon af en toe langskomen, wennen aan elkaar, rustig aan, niet blijven slapen, staat mijn vriend er anders in. Hij wil heel graag dat ik ook tenminste een heel weekend per maand daar ben als de kinderen er zijn. Voor hem is dat heel belangrijk om zich ook aan mij te kunnen binden. Hij wil ook niet eeuwig blijven latten. Lang gesproken over zijn ideaalplaatje, van samen een gezin gaan worden. Dat ik bij hem kom wonen. Hij kan natuurlijk niet verhuizen ivm school en moeder van kinderen.
Tegelijk zijn daar zoveel praktische hobbels die hij als heel gemakkelijk beschouwt. Zoals ik die naar duitsland zal moeten verhuizen, daar een baan moet gaan vinden, mijn huis opgeven etc. Ik vind het allemaal nogal wat. Dat erkent hij wel, en zegt ook geen haast te hebben. Hij zegt zelfs alles te willen betalen (mijn eigen huis aanhouden, een tijdje niet werken), maar dat zie ik totaal niet zitten. Voor hem is het nu erg belangrijk te weten of het (ooit) een optie is voor mij. Afgesproken dat ik erover na ga denken. Met hem zelf (zonder kinderen) eindelijk (sinds 6 weken!) een heerlijk weekend samen gehad. Was echt heel fijn. We hebben het zo leuk samen. En dat maakt dit des te gewichtiger ofzo.
Over het ontmoeten van moeder van de kinderen. Zij heeft aangegeven daar absoluut geen behoefte aan te hebben. Ze was er zelfs boos om geworden. Is voor mij prima. Dat verandert misschien wel over een tijdje.
Tegelijk zijn daar zoveel praktische hobbels die hij als heel gemakkelijk beschouwt. Zoals ik die naar duitsland zal moeten verhuizen, daar een baan moet gaan vinden, mijn huis opgeven etc. Ik vind het allemaal nogal wat. Dat erkent hij wel, en zegt ook geen haast te hebben. Hij zegt zelfs alles te willen betalen (mijn eigen huis aanhouden, een tijdje niet werken), maar dat zie ik totaal niet zitten. Voor hem is het nu erg belangrijk te weten of het (ooit) een optie is voor mij. Afgesproken dat ik erover na ga denken. Met hem zelf (zonder kinderen) eindelijk (sinds 6 weken!) een heerlijk weekend samen gehad. Was echt heel fijn. We hebben het zo leuk samen. En dat maakt dit des te gewichtiger ofzo.
Over het ontmoeten van moeder van de kinderen. Zij heeft aangegeven daar absoluut geen behoefte aan te hebben. Ze was er zelfs boos om geworden. Is voor mij prima. Dat verandert misschien wel over een tijdje.
zondag 3 september 2023 om 08:23
Lastig Epicureo. Althans, wat me er lastig aan lijkt, is dat jullie ideeën toch best wat uit elkaar liggen. Denk je dat je aan zijn ideeën kan of wil voldoen?
Er wordt eigenlijk veel van jou verwacht. Ik denk (daarom) dat het belangrijk is je eigen tempo te volgen. Los daarvan: hebben jullie ook gesproken over hoe het nu gaat? Want bijvoorbeeld zo lang - 6 weken - niks samen kunnen doen, zou voor mij ook wel een punt zijn. Want hoe ziet hij dat straks, in die weekenden dat jij er zou zijn, voor zich? Of als jij daar zou wonen?
Onze ambitie is dat mijn vriend en ik samen zijn. Onze ambitie is nooit geweest om samen 'een gezin' te vormen.
Er wordt eigenlijk veel van jou verwacht. Ik denk (daarom) dat het belangrijk is je eigen tempo te volgen. Los daarvan: hebben jullie ook gesproken over hoe het nu gaat? Want bijvoorbeeld zo lang - 6 weken - niks samen kunnen doen, zou voor mij ook wel een punt zijn. Want hoe ziet hij dat straks, in die weekenden dat jij er zou zijn, voor zich? Of als jij daar zou wonen?
Onze ambitie is dat mijn vriend en ik samen zijn. Onze ambitie is nooit geweest om samen 'een gezin' te vormen.
zondag 3 september 2023 om 09:25
Wat jij zegt inderdaad. Natuurlijk krijgen de kinderen allemaal een even groot ijsje… haha. Wat ik bedoel is dat het niet nodig om te doen alsof ik hun mama ben, die hebben ze al. En ik ben wel de mama van t jongste kind. Ik heb wel een net andere, hele warme, rol in hun leven. En dat mag toch gewoon? Van mama en papa zijn er maar 1, en daarnaast er is nog volop ruimte voor mij.meisje85 schreef: ↑03-09-2023 08:02Ja, ik vind ook niet dat je daar al te ingewikkeld over moet doen. Dan wordt het een beetje een roze olifant in de kamer, waarmee ik natuurlijk niet bedoel dat je hardop moet zeggen dat je ze niet als je echte kinderen ziet. Anders met ijsbolletjes gaan doen, slaat natuurlijk nergens op, maar de kinderen wéten dat ze één moeder en één vader hebben, dat ze niet de echte kinderen van de stiefouder zijn en dat de stiefouder per definitie dus een wat andere rol heeft. Dat is toch ook helemaal niet erg? Het gaat om de invulling die je eraan geeft.
zondag 3 september 2023 om 10:37
Het is niet anders, de liefde voor stief/bonuskinderen is anders dan die voor eigen kinderen. Lastig.meisje85 schreef: ↑03-09-2023 08:02Ja, ik vind ook niet dat je daar al te ingewikkeld over moet doen. Dan wordt het een beetje een roze olifant in de kamer, waarmee ik natuurlijk niet bedoel dat je hardop moet zeggen dat je ze niet als je echte kinderen ziet. Anders met ijsbolletjes gaan doen, slaat natuurlijk nergens op, maar de kinderen wéten dat ze één moeder en één vader hebben, dat ze niet de echte kinderen van de stiefouder zijn en dat de stiefouder per definitie dus een wat andere rol heeft. Dat is toch ook helemaal niet erg? Het gaat om de invulling die je eraan geeft.
Het is vaak wel triest hoe dit uit kan pakken voor de kinderen.
Elke situatie is natuurlijk anders en ik denk dat het misschien anders is als de stiefpartner zelf geen kinderen heeft. Maar wat je vaak ziet bij samengestelde gezinnen is dat er onderscheid gemaakt wordt tussen eigen en niet-eigen, ook al doet de stiefouder nog zo haar/zijn best. En dat is logisch, maar natuurlijk heel moeilijk voor de eigen kinderen, dit heeft ook weer gevolgen op hun latere leven.
En dat kan dan gaan om grote dingen, maar vaak gaat het ook om kleine dingen, die kinderen haarfijn aan kunnen voelen en die maken dat zij voelen dat zij op het tweede plan komen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
