Relaties
alle pijlers
Stieftopic
woensdag 30 augustus 2023 om 10:11
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
dinsdag 5 september 2023 om 08:07
Ik vond stiefouder zijn wel moeilijker worden toen we samen kinderen kregen. Daarvoor weet je niet hoe de liefde voor je biologische kinderen voelt. Daarvoor volgde ik man in zijn opvoeding van zijn dochter. Toen we samen kinderen kregen bleken er dingen die ik anders wilde in de opvoeding van onze gezamenlijke kinderen.
Maar bij meerdere eigen kinderen denk je bij de jongere kinderen ongetwijfeld ook van ow dit had ik bij oudste wel anders kunnen doen.
Maar bij meerdere eigen kinderen denk je bij de jongere kinderen ongetwijfeld ook van ow dit had ik bij oudste wel anders kunnen doen.
dinsdag 5 september 2023 om 08:09
Ik heb er nooit van gedroomd stiefmoeder te worden, maar ik heb er ook nooit van gedroomd moeder te worden. Dat wil niet zeggen dat ik geen kinderen wil, maar het is zeker niet iets waar ik al sinds jongsaf aan mee bezig ben. Maar alle varianten van moederschap, bijvoorbeeld ook pleegmoederschap zijn voorbij gekomen, dus ook stiefmoederschap. Het is helemaal niet iets dat ik per definitie uitsloot omdat ik ook altijd wel de mooie kanten ervan zag, en niet alleen de boze Disneystiefmoeder-kant.
Ik snap het op de eerste of tweede plaats ook niet zo goed. Er is ruimte en liefde voor iedereen. Als je in plaatsen en posities denkt, is het denk ik gedoemd om te mislukken want dan ben je continu aan het vergelijken.
Ik snap het op de eerste of tweede plaats ook niet zo goed. Er is ruimte en liefde voor iedereen. Als je in plaatsen en posities denkt, is het denk ik gedoemd om te mislukken want dan ben je continu aan het vergelijken.
dinsdag 5 september 2023 om 09:03
Ik snap dat je het niet zo negatief bedoelt. Dat is misschien ook wel precies waar ik op aansla.Blauwedruif85 schreef: ↑04-09-2023 23:57Hmm ik bedoel het denk ik niet zo negatief als dat het er staat. Ik bedoel het meer dat het moeilijker begrijpen is omdat diegene dat gewoon niet weet. Niet als onwil. En dat is mijn idee en misschien zit ik er wel helemaal naast. Ik bedoel het iig niet verkeerd. En aan de andere kant maakt het ook echt soms dingen juist ingewikkeld als je beide kinderen hebt.
Ik denk dat ik eind 30 ook op een leeftijd ben dat mannen of nog moeten/willen beginnen aan kinderen of ze echt niet willen.
Mijn vriend vind het overigens ook onzin dat ik dat denk
Het wordt er ‘altijd’ maar weer bijgezegd, zonder dat mensen er over na hebben gedacht en zich hebben afgevraagd wat ze nou precies zeggen. Maar woorden hebben betekenis.
dinsdag 5 september 2023 om 11:00
Hier al bijna 12 jaar stiefmoeder en dat brengt veel met zich mee. Veel liefde, maar ook veel uitdagingen.
Zelf vind ik na al die jaren drie dingen blijvend lastig. Eerste is toch wel het gemis, hij is hier de helft van de tijd niet en dan is hij geen onderdeel van ons dagelijks leven. Dat vind ik vaak erg verdrietig. Het tweede is het co-ouderschap, dat geeft hier veel stress met een matig meewerkende andere ouder, altijd overleggen/afstemmen, letterlijk het ouderschap delen vind ik zwaar. Derde is de maatschappelijke blik. Zeker de eerste jaren vond ik het erg lastig dat er zo neergekeken wordt op stiefmoeders en er vaak van het slechtste wordt uitgegaan. Ook in situaties als de onze, waar ik mijn stiefkind beschouw als eigen, ik een gelijke rol heb aan de biologische ouders en in veel gevallen zelfs wat leidend door omstandigheden.
Zelf vind ik na al die jaren drie dingen blijvend lastig. Eerste is toch wel het gemis, hij is hier de helft van de tijd niet en dan is hij geen onderdeel van ons dagelijks leven. Dat vind ik vaak erg verdrietig. Het tweede is het co-ouderschap, dat geeft hier veel stress met een matig meewerkende andere ouder, altijd overleggen/afstemmen, letterlijk het ouderschap delen vind ik zwaar. Derde is de maatschappelijke blik. Zeker de eerste jaren vond ik het erg lastig dat er zo neergekeken wordt op stiefmoeders en er vaak van het slechtste wordt uitgegaan. Ook in situaties als de onze, waar ik mijn stiefkind beschouw als eigen, ik een gelijke rol heb aan de biologische ouders en in veel gevallen zelfs wat leidend door omstandigheden.
dinsdag 5 september 2023 om 11:39
Oké dat kan. Dan zijn we het niet helemaal eens met elkaar maar dat is prima.kindrebel schreef: ↑05-09-2023 09:03Ik snap dat je het niet zo negatief bedoelt. Dat is misschien ook wel precies waar ik op aansla.
Het wordt er ‘altijd’ maar weer bijgezegd, zonder dat mensen er over na hebben gedacht en zich hebben afgevraagd wat ze nou precies zeggen. Maar woorden hebben betekenis.
Ik heb er wel over nagedacht en voor mij is het een bewuste keus net als er mensen zijn die bewust kiezen dat ze niet met iemand willen daten die wel kinderen heeft.
Verder op dit moment ook niet iets waar ik over na moet denken want ik vind mijn vriend die ik nu heb erg leuk en die wilde ik houden
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
dinsdag 5 september 2023 om 11:43
Wat mooi dat je er zo in staat. Dat blijkt uit het verdriet dat je er ook van hebt.hamertje schreef: ↑05-09-2023 11:00Hier al bijna 12 jaar stiefmoeder en dat brengt veel met zich mee. Veel liefde, maar ook veel uitdagingen.
Zelf vind ik na al die jaren drie dingen blijvend lastig. Eerste is toch wel het gemis, hij is hier de helft van de tijd niet en dan is hij geen onderdeel van ons dagelijks leven. Dat vind ik vaak erg verdrietig. Het tweede is het co-ouderschap, dat geeft hier veel stress met een matig meewerkende andere ouder, altijd overleggen/afstemmen, letterlijk het ouderschap delen vind ik zwaar. Derde is de maatschappelijke blik. Zeker de eerste jaren vond ik het erg lastig dat er zo neergekeken wordt op stiefmoeders en er vaak van het slechtste wordt uitgegaan. Ook in situaties als de onze, waar ik mijn stiefkind beschouw als eigen, ik een gelijke rol heb aan de biologische ouders en in veel gevallen zelfs wat leidend door omstandigheden.
Ikzelf heb dat dus helemaal niet. Prima en gezellig als kind er is, maar als het bij de andere ouder is ook goed. Fijn juist! Je bent verliefd geworden op en je houdt van je partner. Zijn kind is niet de basis van je relatie. Mooi als het van beide kanten zo hecht voelt. Toch voor mij denk ik, kind heeft al ouders. Ik zou het me wel goed kunnen voorstellen als er sprake is van dat de andere ouder is overleden, en kind nog heel jong is. Dat je dan automatisch daadwerkelijk de (stief)moederrol krijgt.
Klaar mee
dinsdag 5 september 2023 om 14:03
Trouwens, ik ken wel vrouwen die zelf geen (sterke) kinderwens hebben of niet zo van de kleine kinderen zijn en die een stiefkind of kinderen wel gezellig lijkt. Al weet ik niet hoe diep ze over de materie na hebben gedacht.
@bananaa Kan me voorstellen dat het dan lastiger wordt. Heb je concrete dingen die je echt anders wilde en hoe heb je dat aangepakt?
@bananaa Kan me voorstellen dat het dan lastiger wordt. Heb je concrete dingen die je echt anders wilde en hoe heb je dat aangepakt?
dinsdag 5 september 2023 om 15:35
Beetje gek wellicht. Maar ik vind mijn vriend juist doordat hij vader is aantrekkelijk. Zijn zorgzame kant. Hoe leuk ik hem vind als vader. Maar realiseer me tegelijk ook dat ik nu nog door een roze verliefde bril kijk, bijna alles aan hem leuk vindt. Net als hij bij mij. We zijn overeengekomen dat we voor elkaar blijven gaan, allebei water bij de wijn gaan doen, maar voorlopig geen lange termijn plannen gaan vastleggen. Hoe het komt, komt het. Genieten van veel momenten met z’n twee maar ook af en toe samen met zijn kinderen. Ik kan me er helemaal in vinden.
dinsdag 5 september 2023 om 15:42
En tja, een kinderwens en het stiefmoederschap. Niemand droomt van een stiefrol, maar zo loopt het soms in het leven. Helemaal als je als 35+-er een nieuwe relatie aangaat, ook de leukste mensen hebben nu eenmaal soms kinderen. Zelf had ik dolgraag ook zelf kinderen gekregen, maar toen dat 10 jaar geleden geen optie bleek te zijn heb ik dat met de jaren uiteindelijk definitief afgesloten. Nu is dat helemaal ok.
Al zet deze situatie me wel aan het denken, misschien vind ik het stiekem wel heel fijn om een beetje mee te mogen liften met het gezin van een ander.
Al zet deze situatie me wel aan het denken, misschien vind ik het stiekem wel heel fijn om een beetje mee te mogen liften met het gezin van een ander.
dinsdag 5 september 2023 om 16:08
Ik heb nooit van een stiefrol gedroomd. Maar nu ik 'm heb, realiseer ik me dat het perfect voor me is. Ik had geen zin om moeder te worden, maar niet omdat ik kinderen niet leuk vind. Ik ben nog steeds elke dag blij dat ik geen kinderen heb. En ben tegelijkertijd heel blij met mijn stiefkids. Ze zijn een cadeautje in mijn leven.
dinsdag 5 september 2023 om 16:12
Wat mooi!kindrebel schreef: ↑05-09-2023 16:08Ik heb nooit van een stiefrol gedroomd. Maar nu ik 'm heb, realiseer ik me dat het perfect voor me is. Ik had geen zin om moeder te worden, maar niet omdat ik kinderen niet leuk vind. Ik ben nog steeds elke dag blij dat ik geen kinderen heb. En ben tegelijkertijd heel blij met mijn stiefkids. Ze zijn een cadeautje in mijn leven.
dinsdag 5 september 2023 om 17:17
Weet je, elke gezinssituatie is anders en gelukkig beschouw jij je stiefkind als eigen.hamertje schreef: ↑05-09-2023 11:00Hier al bijna 12 jaar stiefmoeder en dat brengt veel met zich mee. Veel liefde, maar ook veel uitdagingen.
Zelf vind ik na al die jaren drie dingen blijvend lastig. Eerste is toch wel het gemis, hij is hier de helft van de tijd niet en dan is hij geen onderdeel van ons dagelijks leven. Dat vind ik vaak erg verdrietig. Het tweede is het co-ouderschap, dat geeft hier veel stress met een matig meewerkende andere ouder, altijd overleggen/afstemmen, letterlijk het ouderschap delen vind ik zwaar. Derde is de maatschappelijke blik. Zeker de eerste jaren vond ik het erg lastig dat er zo neergekeken wordt op stiefmoeders en er vaak van het slechtste wordt uitgegaan. Ook in situaties als de onze, waar ik mijn stiefkind beschouw als eigen, ik een gelijke rol heb aan de biologische ouders en in veel gevallen zelfs wat leidend door omstandigheden.
Maar toch, als ik erover nadenk, ken ik in mijn omgeving nauwelijks samengestelde gezinnen, die, hoe zal ik het zeggen echt werken, of waar van de kinderen door de stiefouders onvoorwaardelijk gehouden wordt, ondanks dat iedereen misschien op zijn of haar manier wel zijn of haar best doet.
En ik begrijp heus wel dat het soms niet anders is en dat iedereen verder moet en de situatie zoals die is moet accepteren. Maar dat neemt niet weg dat een jeugd waarin je moet dealen met een stiefouder, die jou wel accepteert, maar voor wie de eigen kinderen voorgaan, of waarin je aanvoelt dat er minder van je gehouden wordt, of er niet helemaal toe doet, beschadigend is.
Zelfs als volwassene kun je tegen bepaalde zaken aanlopen, bijvoorbeeld bij je eigen kinderen weer, als zij niet altijd onvoorwaardelijk welkom zijn bij de stiefouder. Of gewoon simpel de kerstplanning, ik noem maar wat, als jij de laatste in rij bent die in de planning wordt meegenomen.
En ik kan zoveel voorbeelden opnoemen en die zijn stuk voor stuk zo triest.
dinsdag 5 september 2023 om 17:28
Denk inderdaad dat elke situatie anders is en als je een modus kan vinden dat het kind geborgen is, zonder dat je een directe ouderlijke rol speelt, ook prima kan zijn.Buffie schreef: ↑05-09-2023 11:43Wat mooi dat je er zo in staat. Dat blijkt uit het verdriet dat je er ook van hebt.
Ikzelf heb dat dus helemaal niet. Prima en gezellig als kind er is, maar als het bij de andere ouder is ook goed. Fijn juist! Je bent verliefd geworden op en je houdt van je partner. Zijn kind is niet de basis van je relatie. Mooi als het van beide kanten zo hecht voelt. Toch voor mij denk ik, kind heeft al ouders. Ik zou het me wel goed kunnen voorstellen als er sprake is van dat de andere ouder is overleden, en kind nog heel jong is. Dat je dan automatisch daadwerkelijk de (stief)moederrol krijgt.
Kinderen hebben inderdaad al ouders, maar niet alle biologische ouders zijn per definitie volledig in staat tot zorg. En als ze dat wel zijn, kan een andere ouder (of volwassen figuur) ook een hele mooie aanvulling zijn. Hier was kind overigens heel jong (babyleeftijd), dat heeft zeker geholpen in de hechting.
dinsdag 5 september 2023 om 17:32
Eens hoor, ik zie in mijn omgeving dat ik een uitzonderingspositie heb, kan me in veel bekende stiefdynamieken/gevoelens ook niet herkennen, maar wel verplaatsen.Teardrop2 schreef: ↑05-09-2023 17:17Weet je, elke gezinssituatie is anders en gelukkig beschouw jij je stiefkind als eigen.
Maar toch, als ik erover nadenk, ken ik in mijn omgeving nauwelijks samengestelde gezinnen, die, hoe zal ik het zeggen echt werken, of waar van de kinderen door de stiefouders onvoorwaardelijk gehouden wordt, ondanks dat iedereen misschien op zijn of haar manier wel zijn of haar best doet.
En ik begrijp heus wel dat het soms niet anders is en dat iedereen verder moet en de situatie zoals die is moet accepteren. Maar dat neemt niet weg dat een jeugd waarin je moet dealen met een stiefouder, die jou wel accepteert, maar voor wie de eigen kinderen voorgaan, of waarin je aanvoelt dat er minder van je gehouden wordt, of er niet helemaal toe doet, beschadigend is.
Zelfs als volwassene kun je tegen bepaalde zaken aanlopen, bijvoorbeeld bij je eigen kinderen weer, als zij niet altijd onvoorwaardelijk welkom zijn bij de stiefouder. Of gewoon simpel de kerstplanning, ik noem maar wat, als jij de laatste in rij bent die in de planning wordt meegenomen.
En ik kan zoveel voorbeelden opnoemen en die zijn stuk voor stuk zo triest.
Ik zie bij een volwassen vriendin van mij altijd de pijn doorsluimeren van een ouder die in een nieuw gezin haar op de tweede plaats zette. Vreselijk verdrietig inderdaad en een levenslang litteken. Ben daarom -en om heel veel andere redenen- hyper alert met al dit soort kleine dingen. We gaan nooit zonder stiefkind op vakantie, zorgen dat hij bij elk familiefeest kan zijn, hij heeft volwaardige familie van mijn kant etc. Vriend en ik zouden dat intrinsiek niet anders willen, maar zijn ook heel bewust van het gevoel dat dat kan geven.
dinsdag 5 september 2023 om 18:29
Klopt het dat jij wel ook eigen kinderen hebt? Want dan begrijp ik je zin dat je nooit zonder stiefkind op vakantie gaat. Dat zou ook inderdaad niet goed voelen naar stiefkind, zijn vader met andere kinderen wel op vakantie en kind niet.hamertje schreef: ↑05-09-2023 17:32Eens hoor, ik zie in mijn omgeving dat ik een uitzonderingspositie heb, kan me in veel bekende stiefdynamieken/gevoelens ook niet herkennen, maar wel verplaatsen.
Ik zie bij een volwassen vriendin van mij altijd de pijn doorsluimeren van een ouder die in een nieuw gezin haar op de tweede plaats zette. Vreselijk verdrietig inderdaad en een levenslang litteken. Ben daarom -en om heel veel andere redenen- hyper alert met al dit soort kleine dingen. We gaan nooit zonder stiefkind op vakantie, zorgen dat hij bij elk familiefeest kan zijn, hij heeft volwaardige familie van mijn kant etc. Vriend en ik zouden dat intrinsiek niet anders willen, maar zijn ook heel bewust van het gevoel dat dat kan geven.
Ik heb geen kinderen, dus in ons geval gaan wij wel ook zonder stiefkind op vakantie. Dat lijkt me nodig en logisch.
Klaar mee
woensdag 6 september 2023 om 12:01
Hoeveel samengestelde gezinnen ken jij precies dan?Teardrop2 schreef: ↑05-09-2023 17:17Weet je, elke gezinssituatie is anders en gelukkig beschouw jij je stiefkind als eigen.
Maar toch, als ik erover nadenk, ken ik in mijn omgeving nauwelijks samengestelde gezinnen, die, hoe zal ik het zeggen echt werken, of waar van de kinderen door de stiefouders onvoorwaardelijk gehouden wordt, ondanks dat iedereen misschien op zijn of haar manier wel zijn of haar best doet.
En ik begrijp heus wel dat het soms niet anders is en dat iedereen verder moet en de situatie zoals die is moet accepteren. Maar dat neemt niet weg dat een jeugd waarin je moet dealen met een stiefouder, die jou wel accepteert, maar voor wie de eigen kinderen voorgaan, of waarin je aanvoelt dat er minder van je gehouden wordt, of er niet helemaal toe doet, beschadigend is.
Zelfs als volwassene kun je tegen bepaalde zaken aanlopen, bijvoorbeeld bij je eigen kinderen weer, als zij niet altijd onvoorwaardelijk welkom zijn bij de stiefouder. Of gewoon simpel de kerstplanning, ik noem maar wat, als jij de laatste in rij bent die in de planning wordt meegenomen.
En ik kan zoveel voorbeelden opnoemen en die zijn stuk voor stuk zo triest.
woensdag 6 september 2023 om 13:42
Best veel, ik denk iedereen wel toch. Door mijn persoonlijke situatie ken ik misschien wat meer gezinnen waarvan een van de ouders is weggevallen.
Maar ik wil nogmaals benadrukken dat ik dit topic geen negatieve lading wil meegeven. Het is fijn om eerlijke reacties te lezen. Het is ook niet mijn bedoeling om iemand te kwetsen.
woensdag 6 september 2023 om 13:59
Ik vind het niet gek hoor, dat je weinig "succesvolle" samengestelde gezinnen kent. Maar ik geloof niet zozeer dat dat komt doordat ze samengesteld zijn, maar doordat veel mensen daar te ondoordacht zijn ingestapt. Als ik bijvoorbeeld de topics lees over het ontmoeten van een nieuwe partner en de kinderen, het tempo waarin dat soms gaat, dan hou ik mijn hart vast. Sommige mensen lijken over heel basale dingen niet te hebben nagedacht, dan is het niet gek dat de uiteindelijke uitwerking niet lekker gaat. Sommige mensen zijn zich ook nauwelijks bewust van hun eigen triggers, ook dat lijkt me lastig in zo'n situatie.
woensdag 6 september 2023 om 14:01
Ik wilde wel kinderen, maar dat is niet gebeurd. Dat heb ik gelukkig 'een plekje kunnen geven', zoals dat zo walgelijk heet. En toen leerde ik man kennen en hij heeft twee kinderen. Ik ben knettergek op die twee en ze zijn een cadeau, precies zoals jij zegt. En op geen enkele manier vervanging van eigen kinderen want ik ben helemaal niet hun moeder. Zo voelt dat ook niet.kindrebel schreef: ↑05-09-2023 16:08Ik heb nooit van een stiefrol gedroomd. Maar nu ik 'm heb, realiseer ik me dat het perfect voor me is. Ik had geen zin om moeder te worden, maar niet omdat ik kinderen niet leuk vind. Ik ben nog steeds elke dag blij dat ik geen kinderen heb. En ben tegelijkertijd heel blij met mijn stiefkids. Ze zijn een cadeautje in mijn leven.
Wat eten we vanavond?
woensdag 6 september 2023 om 17:39
Wat mooi. Ik kan me namelijk ook goed voorstellen dat de rol dan juist ook verdrietige gevoelens losmaakt.makreel schreef: ↑06-09-2023 14:01Ik wilde wel kinderen, maar dat is niet gebeurd. Dat heb ik gelukkig 'een plekje kunnen geven', zoals dat zo walgelijk heet. En toen leerde ik man kennen en hij heeft twee kinderen. Ik ben knettergek op die twee en ze zijn een cadeau, precies zoals jij zegt. En op geen enkele manier vervanging van eigen kinderen want ik ben helemaal niet hun moeder. Zo voelt dat ook niet.
woensdag 6 september 2023 om 22:22
Herkenbaar: mogelijk heb ik er teveel over na gedacht. Na 1,5 jaar is mijn vriend misschien 3 x kort bij thuis geweest. Alle kinderen weten dan niet hoe snel ze er vandoor moeten gaan. En dat snap ik best.meisje85 schreef: ↑06-09-2023 13:59Ik vind het niet gek hoor, dat je weinig "succesvolle" samengestelde gezinnen kent. Maar ik geloof niet zozeer dat dat komt doordat ze samengesteld zijn, maar doordat veel mensen daar te ondoordacht zijn ingestapt. Als ik bijvoorbeeld de topics lees over het ontmoeten van een nieuwe partner en de kinderen, het tempo waarin dat soms gaat, dan hou ik mijn hart vast. Sommige mensen lijken over heel basale dingen niet te hebben nagedacht, dan is het niet gek dat de uiteindelijke uitwerking niet lekker gaat. Sommige mensen zijn zich ook nauwelijks bewust van hun eigen triggers, ook dat lijkt me lastig in zo'n situatie.
donderdag 7 september 2023 om 01:29
Hoe stellen jullie je bij je partner op tov de ex-partner, de moeder van je stiefkinderen dus? Het ging eerder al over haar ontmoeten ed, maar ik bedoel nu meer in gesprekken tussen jou en je partner, als er moeilijkheden rondom de kinderen of schemas zijn bijvoorbeeld.
De ex van mijn vriend doet alles om hem het leven zuur te maken. Ik vind dat heel lastig om te zien, ook hoe hij erover lijdt. Ik praat erover met hem, probeer met hem te sparren over hoe hij dingen het beste aan kan pakken. Maar soms wil ik er ook gewoon even afstand van nemen, al die negativiteit en drama.
De ex van mijn vriend doet alles om hem het leven zuur te maken. Ik vind dat heel lastig om te zien, ook hoe hij erover lijdt. Ik praat erover met hem, probeer met hem te sparren over hoe hij dingen het beste aan kan pakken. Maar soms wil ik er ook gewoon even afstand van nemen, al die negativiteit en drama.
donderdag 7 september 2023 om 04:21
Dus jouw stiefdochter was destijds 14, en jij 22 toen man en jij gingen samenwonen?!Destiny schreef: ↑30-08-2023 11:45O, dit lijkt zo op de situatie waar ik in heb gezeten. Gezeten, omdat onze oudste dochter (stiefdochter) nu inmiddels 28 is en al lang het huis uit. Maar de eerste jaren (ze was 14 toen mijn man en ik gingen samenwonen) kreeg ik de schuld van alles.
Geprobeerd om het contact te normaliseren, maar ik blijf het jonge poppetje (36 inmiddels), om maar te zwijgen van alle andere benamingen die ze heeft geuit in het bijzijn van onze oudste dochter en zelfs van onze jongste dochter.
Het lijkt mij voor pubers niet makkelijk een dusdanig leeftijdsverschil
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
