Relaties
alle pijlers
Stieftopic
woensdag 30 augustus 2023 om 10:11
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
zondag 3 september 2023 om 10:50
Ik denk wel dat het vaak de mannen zijn die willen samenwonen en weer een gezin kunnen zijn.
Zo ook mijn man, die had ook een ideaalbeeld voor ogen destijds. Hij had het gezinsleven zo gemist. Maar goed dat ik met beide voetjes in de realiteit ben blijven staan. Want ideaal werd het niet.....we hebben beide ons best gedaan om er samen een beetje een geheel van te kunnen maken. Is redelijk geslaagd.
Je loopt tegen zoveel dingen aan, die je van te voren gewoon niet kunt inschatten. En ik heb echt momenten gehad dat ik echt niet meer zag zitten.
Een goede communicatie is onontbeerlijk tussen man en jezelf. Want er komen een heleboel invloeden van buitenaf je huiskamer binnen.
Zo ook mijn man, die had ook een ideaalbeeld voor ogen destijds. Hij had het gezinsleven zo gemist. Maar goed dat ik met beide voetjes in de realiteit ben blijven staan. Want ideaal werd het niet.....we hebben beide ons best gedaan om er samen een beetje een geheel van te kunnen maken. Is redelijk geslaagd.
Je loopt tegen zoveel dingen aan, die je van te voren gewoon niet kunt inschatten. En ik heb echt momenten gehad dat ik echt niet meer zag zitten.
Een goede communicatie is onontbeerlijk tussen man en jezelf. Want er komen een heleboel invloeden van buitenaf je huiskamer binnen.
zondag 3 september 2023 om 10:58
Hier zou ik zo geen zin in hebben. Het is niet alsof je van Utrecht naar Amsterdam zou gaan, maar je moet helemaal emigreren. Daarnaast lijkt de moeder van zijn kinderen mij geen gemakkelijke vrouw. Ik weet niet hoe oud je bent, maar als je onder de 35 bent zou ik gewoon een andere zoeken. Genoeg leuke mannen van die leeftijd zonder al deze bagage. Dit is pas het begin. Ik denk als je eenmaal die stap hebt gezet om te gaan verhuizen dat het veel moeilijker gaat worden want het is ontzettend moeilijk om weer terug naar je oude leven te gaan.Epicureo schreef: ↑03-09-2023 08:08Gisteren het eerste echte open gesprek gehad met vriend over hoe we het voor ons zien. Waar ik nu nog neig naar gewoon af en toe langskomen, wennen aan elkaar, rustig aan, niet blijven slapen, staat mijn vriend er anders in. Hij wil heel graag dat ik ook tenminste een heel weekend per maand daar ben als de kinderen er zijn. Voor hem is dat heel belangrijk om zich ook aan mij te kunnen binden. Hij wil ook niet eeuwig blijven latten. Lang gesproken over zijn ideaalplaatje, van samen een gezin gaan worden. Dat ik bij hem kom wonen. Hij kan natuurlijk niet verhuizen ivm school en moeder van kinderen.
Tegelijk zijn daar zoveel praktische hobbels die hij als heel gemakkelijk beschouwt. Zoals ik die naar duitsland zal moeten verhuizen, daar een baan moet gaan vinden, mijn huis opgeven etc. Ik vind het allemaal nogal wat. Dat erkent hij wel, en zegt ook geen haast te hebben. Hij zegt zelfs alles te willen betalen (mijn eigen huis aanhouden, een tijdje niet werken), maar dat zie ik totaal niet zitten. Voor hem is het nu erg belangrijk te weten of het (ooit) een optie is voor mij. Afgesproken dat ik erover na ga denken. Met hem zelf (zonder kinderen) eindelijk (sinds 6 weken!) een heerlijk weekend samen gehad. Was echt heel fijn. We hebben het zo leuk samen. En dat maakt dit des te gewichtiger ofzo.
Over het ontmoeten van moeder van de kinderen. Zij heeft aangegeven daar absoluut geen behoefte aan te hebben. Ze was er zelfs boos om geworden. Is voor mij prima. Dat verandert misschien wel over een tijdje.
zondag 3 september 2023 om 11:10
Jullie hebben lang gesproken over zijn ideaalplaatje, namelijk samen een gezin vormen.Epicureo schreef: ↑03-09-2023 08:08Gisteren het eerste echte open gesprek gehad met vriend over hoe we het voor ons zien. Waar ik nu nog neig naar gewoon af en toe langskomen, wennen aan elkaar, rustig aan, niet blijven slapen, staat mijn vriend er anders in. Hij wil heel graag dat ik ook tenminste een heel weekend per maand daar ben als de kinderen er zijn. Voor hem is dat heel belangrijk om zich ook aan mij te kunnen binden. Hij wil ook niet eeuwig blijven latten. Lang gesproken over zijn ideaalplaatje, van samen een gezin gaan worden. Dat ik bij hem kom wonen. Hij kan natuurlijk niet verhuizen ivm school en moeder van kinderen.
Tegelijk zijn daar zoveel praktische hobbels die hij als heel gemakkelijk beschouwt. Zoals ik die naar duitsland zal moeten verhuizen, daar een baan moet gaan vinden, mijn huis opgeven etc. Ik vind het allemaal nogal wat. Dat erkent hij wel, en zegt ook geen haast te hebben. Hij zegt zelfs alles te willen betalen (mijn eigen huis aanhouden, een tijdje niet werken), maar dat zie ik totaal niet zitten. Voor hem is het nu erg belangrijk te weten of het (ooit) een optie is voor mij. Afgesproken dat ik erover na ga denken. Met hem zelf (zonder kinderen) eindelijk (sinds 6 weken!) een heerlijk weekend samen gehad. Was echt heel fijn. We hebben het zo leuk samen. En dat maakt dit des te gewichtiger ofzo.
Over het ontmoeten van moeder van de kinderen. Zij heeft aangegeven daar absoluut geen behoefte aan te hebben. Ze was er zelfs boos om geworden. Is voor mij prima. Dat verandert misschien wel over een tijdje.
Hebben jullie ook uitgebreid besproken wat voor jou belangrijk is?
Het klinkt allemaal zo eenzijdig, zo eenrichtingsverkeer. Ik krijg ook een beetje het vermoeden dat hij het vormen van het ideaalplaatje van het nieuwe gezin ook als een makkelijke hobbel ziet.
Ik zou er maar heel goed over nadenken, zeker over een eventuele verhuizing naar Duitsland.
zondag 3 september 2023 om 11:49
Epicureo, ik krijg ook niet een heel fijn gevoel bij jouw post. Het moet vooral op zijn manier gaan, zo klinkt het en jij levert in.
Die weken samen, dat dochter dan in zijn bed slaapt en jij op de logeer en eigenlijk 0 tijd samen, vind ik persoonlijk een behoorlijke red flag.
En nu weer, dat jij mag verhuizen, hij wil dan wel betalen?! Dat klinkt echt niet fijn.
Ik vraag me ook af of er wel ruimte was voor jou en jouw behoeften in dit gesprek? Zo klinkt het namelijk niet.
Volgens mij heb je moeite met ruimte in nemen, ook in de relatie zelf, klopt dat?
Dat hij een gezin heeft betekend niet dat hij geen consessies hoeft te doen.
Als ik na mijn relatie kijk hoeveel mijn vriend zich mee beweegt met mij en mijn wensen en natuurlijk andersom. We sluiten compromissen en dat mis ik een beetje in jouw verhaal.
Die weken samen, dat dochter dan in zijn bed slaapt en jij op de logeer en eigenlijk 0 tijd samen, vind ik persoonlijk een behoorlijke red flag.
En nu weer, dat jij mag verhuizen, hij wil dan wel betalen?! Dat klinkt echt niet fijn.
Ik vraag me ook af of er wel ruimte was voor jou en jouw behoeften in dit gesprek? Zo klinkt het namelijk niet.
Volgens mij heb je moeite met ruimte in nemen, ook in de relatie zelf, klopt dat?
Dat hij een gezin heeft betekend niet dat hij geen consessies hoeft te doen.
Als ik na mijn relatie kijk hoeveel mijn vriend zich mee beweegt met mij en mijn wensen en natuurlijk andersom. We sluiten compromissen en dat mis ik een beetje in jouw verhaal.
zondag 3 september 2023 om 12:08
Epicureo, ik las in je vorige topic dat je weduwe bent. Is er ook begrip en ruimte voor dit deel van jouw leven?
Je neemt zelf namelijk ook een stukje verleden mee. Dat stuk blijft bij jou, altijd. Het verlies van je man, de heftige dingen die je tijdens de ziekte van je man hebt meegemaakt. Het opnieuw weer oppakken van het leven, dat kan allemaal ook meespelen in jouw beslissing om het wat langzaam aan te doen.
Je neemt zelf namelijk ook een stukje verleden mee. Dat stuk blijft bij jou, altijd. Het verlies van je man, de heftige dingen die je tijdens de ziekte van je man hebt meegemaakt. Het opnieuw weer oppakken van het leven, dat kan allemaal ook meespelen in jouw beslissing om het wat langzaam aan te doen.
zondag 3 september 2023 om 14:15
Ik weet niet helemaal zeker of je hiermee op mijn verhaal doelt of in het algemeen reageert, maar ik kan je verzekeren dat de oudste kinderen in ons huishouden níet op het tweede plan komen. Jammer als dit nu in een open topic als dit de conclusie is van wat ik inbracht, maar misschien begrijp ik het verkeerd.Teardrop2 schreef: ↑03-09-2023 10:37Het is niet anders, de liefde voor stief/bonuskinderen is anders dan die voor eigen kinderen. Lastig.
Het is vaak wel triest hoe dit uit kan pakken voor de kinderen.
Elke situatie is natuurlijk anders en ik denk dat het misschien anders is als de stiefpartner zelf geen kinderen heeft. Maar wat je vaak ziet bij samengestelde gezinnen is dat er onderscheid gemaakt wordt tussen eigen en niet-eigen, ook al doet de stiefouder nog zo haar/zijn best. En dat is logisch, maar natuurlijk heel moeilijk voor de eigen kinderen, dit heeft ook weer gevolgen op hun latere leven.
En dat kan dan gaan om grote dingen, maar vaak gaat het ook om kleine dingen, die kinderen haarfijn aan kunnen voelen en die maken dat zij voelen dat zij op het tweede plan komen.
zondag 3 september 2023 om 14:40
Dank voor jullie reacties. Ik laat ze even bezinken. Ik vind de relatie heel erg fijn, zijn kinderen lief. Maar het hele roer-om-verhaal; nee, daar kan ik op dit moment nog weinig mee. Het heeft me zoveel gekost om mijn leven weer op de rit te krijgen voor mezelf. En dan alles weer opgeven? Dat klinkt nog veel te ver weg. Partner heeft daar zeker begrip voor, maar is nu eenmaal smitten met dit ideaalplaatje. Ik denk ook een beetje met oogkleppen en op basis van verliefdheid. Hij accepteert het voor nu dat het langzaam zal gaan. Heb ook geen beloftes gedaan. Vond hij moeilijk, maar voor nu is hij er ok mee.
En over mijn weduwe zijn; dat blijft moeilijk. Nog vaak mis ik mijn man. Met wie alles zo vanzelf ging. En hoe graag ik met hem oud had willen worden. Op sommige momenten nog intens verdriet van. Ik vertel er wel eens wat over tegen partner, maar de ware heftigheid laat ik weg. Is ook voor hem moeilijk denk ik, moeten opwegen tegen iemand die niet meer leeft.
En over mijn weduwe zijn; dat blijft moeilijk. Nog vaak mis ik mijn man. Met wie alles zo vanzelf ging. En hoe graag ik met hem oud had willen worden. Op sommige momenten nog intens verdriet van. Ik vertel er wel eens wat over tegen partner, maar de ware heftigheid laat ik weg. Is ook voor hem moeilijk denk ik, moeten opwegen tegen iemand die niet meer leeft.
zondag 3 september 2023 om 14:41
Nee hoor, ik bedoelde zeker niet jouw situatie, maar meer in het algemeen en zeker niet als conclusie van jouw input.Elandic2 schreef: ↑03-09-2023 14:15Ik weet niet helemaal zeker of je hiermee op mijn verhaal doelt of in het algemeen reageert, maar ik kan je verzekeren dat de oudste kinderen in ons huishouden níet op het tweede plan komen. Jammer als dit nu in een open topic als dit de conclusie is van wat ik inbracht, maar misschien begrijp ik het verkeerd.
zondag 3 september 2023 om 14:49
En over de logeerkamer. Hij weet nu dat dit niet meer gaat gebeuren. Afgesproken dat hij met dochter gaat bespreken dat het samen slapen niet meer altijd zal zijn. In ieder geval niet dat ze tegelijk naar bed zullen gaan. En dat wanneer ik blijf slapen zij in haar eigen kamertje slaapt. Hij gaat dit langzaam afbouwen met haar. En heeft het voornemen om samen met haar eindelijk haar eigen kamer om te toveren tot haar eigen meisjeskamer (tot nu toe had hij dit nog niet gedaan). Nog steeds zou hij het helemaal ok vinden dat ik gewoon naast hen beiden lig, mijn argumenten waarom ik dat niet wil vindt hij moeilijk te begrijpen. Maar daarin houd ik wel voet bij stuk. Ja even komen knuffelen ‘s ochtends prima, maar dat samen slaap gebeuren ga ik gewoon niet doen.
zondag 3 september 2023 om 14:57
Ik reageerde indirect op Elandic2, die heel eerlijk aangaf dat haar stief/bonuskinderen niet als haar eigen kinderen voelen.
En dat is ook logisch, vaak een taboe, maar wel iets wat ik vaak zie bij samengestelde kinderen.
Dit bespreekbaar maken hoort toch ook in dit topic, vind ik.
Ik vind het wel belangrijk om te benadrukken dat ik geen negatieve lading aan dit topic wil geven.
En dat is ook logisch, vaak een taboe, maar wel iets wat ik vaak zie bij samengestelde kinderen.
Dit bespreekbaar maken hoort toch ook in dit topic, vind ik.
Ik vind het wel belangrijk om te benadrukken dat ik geen negatieve lading aan dit topic wil geven.
zondag 3 september 2023 om 15:14
Maar als hij voor jou kiest Epicureo, dan kiest hij voor het totale plaatje, inclusief jouw verdriet en achtergrond. Ik vind dat hij best de heftigheid mag weten. Natuurlijk is dat moeilijk voor hem, maar ik vind wel dat hij recht heeft om te weten hoe jij je voelt.Epicureo schreef: ↑03-09-2023 14:40Dank voor jullie reacties. Ik laat ze even bezinken. Ik vind de relatie heel erg fijn, zijn kinderen lief. Maar het hele roer-om-verhaal; nee, daar kan ik op dit moment nog weinig mee. Het heeft me zoveel gekost om mijn leven weer op de rit te krijgen voor mezelf. En dan alles weer opgeven? Dat klinkt nog veel te ver weg. Partner heeft daar zeker begrip voor, maar is nu eenmaal smitten met dit ideaalplaatje. Ik denk ook een beetje met oogkleppen en op basis van verliefdheid. Hij accepteert het voor nu dat het langzaam zal gaan. Heb ook geen beloftes gedaan. Vond hij moeilijk, maar voor nu is hij er ok mee.
En over mijn weduwe zijn; dat blijft moeilijk. Nog vaak mis ik mijn man. Met wie alles zo vanzelf ging. En hoe graag ik met hem oud had willen worden. Op sommige momenten nog intens verdriet van. Ik vertel er wel eens wat over tegen partner, maar de ware heftigheid laat ik weg. Is ook voor hem moeilijk denk ik, moeten opwegen tegen iemand die niet meer leeft.
zondag 3 september 2023 om 15:21
Oke! Dankjewel voor de uitleg en de verduidelijking.Teardrop2 schreef: ↑03-09-2023 14:57Ik reageerde indirect op Elandic2, die heel eerlijk aangaf dat haar stief/bonuskinderen niet als haar eigen kinderen voelen.
En dat is ook logisch, vaak een taboe, maar wel iets wat ik vaak zie bij samengestelde kinderen.
Dit bespreekbaar maken hoort toch ook in dit topic, vind ik.
Ik vind het wel belangrijk om te benadrukken dat ik geen negatieve lading aan dit topic wil geven.
zondag 3 september 2023 om 15:31
We hebben uiteindelijk een ijsje gegeten en zijn in de namiddag naar de kinderboerderij gegaan. Aanzienlijk verkort, dus. Zo had ik nog even een vrije ochtend/middag gisteren, kon vandaag uitslapen en heb net mijn huis weer aan kant voor mijn losgeslagen kudde weer binnen komt stampen.
Vriend snapte het prima. Ik denk zowiezo vaak moeilijk/zie meer beren op de weg dan hij. Hij vindt het veeeel belangrijker dat iedereen een leuke tijd samen heeft terwijl ik niemand wil teleurstellen.
Denk dat ik ook gewoon een oud wijf wordt, mijn kinderen zijn een stukje ouder en zelfstandiger.
maandag 4 september 2023 om 15:47
Ik heb ook een relatie met een man met kinderen. De jongste (j) woont 50/50 bij hem. Zelf geen kids, en wil ook wegblijven van de stiefmoederrol. Ik vraag me af of er veel vrouwen zijn die wel oprecht de stiefmoederrol willen, of dat dat meer gewoon gebeurt door de omstandigheden. Het is anders als je als stiefouder ook eigen kinderen hebt denk ik. Dat heb je toch al een ouderrol. En moeder (of vader) je gewoon door over het extra kroost. Het lijkt me ook te onzeker. Je hebt dan wel (mede) de zorg maar geen rechten. Relatie met kinderen bestaat alleen vanwege de relatie met de ouder van het kind.
buffie wijzigde dit bericht op 04-09-2023 15:55
0.58% gewijzigd
Klaar mee
maandag 4 september 2023 om 15:52
Maar dat is natuurlijk de consequentie van een relatie met een man met een gezin: hij kan nu eenmaal niet zijn verantwoordelijkheid ontlopen en z'n hele gezin naar een ander land verkassen.
De vraag is dan op TO hierin mee wil/kan gaan.
conversation = awareness
maandag 4 september 2023 om 17:08
Natuurlijk niet. Geen enkel klein meisje droomt ervan om STIEFmoeder te worden. Stiefmoederschap in mijn mening is iets dat je doet voor je partner en niet voor de kinderen. Als jezelf geen kinderen hebt zou ik er nog geen eens aan beginnen om een relatie aan te gaan met een man die kinderen heeft (behalve als ze al volwassen zijn). Daarnaast lijkt het mij onmogelijk om je eigen kinderen hetzelfde te behandelen als je stiefkinderen. En sommige hier zeggen dat het logisch is dat er onderscheid is. Maar wat als jij als stiefmoeder meer zorgtaken op je neemt dan hun biologische moeder? Dat lijkt mij een recept voor getraumatiseerde en achtergestelde stiefkinderen. Hun moeder zorgt al niet voor hen en hun stiefmoeder maakt duidelijk onderscheid tussen haar eigen kinderen en haar stiefkinderen. Alleen maar verliezers in dit verhaal.Buffie schreef: ↑04-09-2023 15:47Ik heb ook een relatie met een man met kinderen. De jongste (j) woont 50/50 bij hem. Zelf geen kids, en wil ook wegblijven van de stiefmoederrol. Ik vraag me af of er veel vrouwen zijn die wel oprecht de stiefmoederrol willen, of dat dat meer gewoon gebeurt door de omstandigheden. Het is anders als je als stiefouder ook eigen kinderen hebt denk ik. Dat heb je toch al een ouderrol. En moeder (of vader) je gewoon door over het extra kroost. Het lijkt me ook te onzeker. Je hebt dan wel (mede) de zorg maar geen rechten. Relatie met kinderen bestaat alleen vanwege de relatie met de ouder van het kind.
maandag 4 september 2023 om 17:09
Ik zou zoveel van mijzelf niet kunnen opofferen voor een man. Maar misschien kijkt TO er anders tegen aan.Miss_Communicatie schreef: ↑04-09-2023 15:52Maar dat is natuurlijk de consequentie van een relatie met een man met een gezin: hij kan nu eenmaal niet zijn verantwoordelijkheid ontlopen en z'n hele gezin naar een ander land verkassen.
De vraag is dan op TO hierin mee wil/kan gaan.
maandag 4 september 2023 om 18:15
Ik denk inderdaad niet dat er ook maar één iemand droomt van stiefmoeder worden, maar ik denk ook dat jij het door je ervaringen wel heel somber inziet. Stiefmoeders zijn er in zeer verschillende situaties. Van co-ouderschap en samenwonen tot een weekendregeling zonder samenwonen. Dat een stiefkind anders voelt dan een eigen kind betekent niet meteen dat het een Assepoesterachtige situatie wordt. Voor het kind voelt het ook anders want de stiefmoeder is niet haar echte moeder.cola-lola-cola schreef: ↑04-09-2023 17:08Natuurlijk niet. Geen enkel klein meisje droomt ervan om STIEFmoeder te worden. Stiefmoederschap in mijn mening is iets dat je doet voor je partner en niet voor de kinderen. Als jezelf geen kinderen hebt zou ik er nog geen eens aan beginnen om een relatie aan te gaan met een man die kinderen heeft (behalve als ze al volwassen zijn). Daarnaast lijkt het mij onmogelijk om je eigen kinderen hetzelfde te behandelen als je stiefkinderen. En sommige hier zeggen dat het logisch is dat er onderscheid is. Maar wat als jij als stiefmoeder meer zorgtaken op je neemt dan hun biologische moeder? Dat lijkt mij een recept voor getraumatiseerde en achtergestelde stiefkinderen. Hun moeder zorgt al niet voor hen en hun stiefmoeder maakt duidelijk onderscheid tussen haar eigen kinderen en haar stiefkinderen. Alleen maar verliezers in dit verhaal.
Het kan lastig zijn, in sommige gevallen zelfs schadelijk. Maar bij een liefdevolle langdurige relatie kan het ook stabiliteit, liefde en een fijne toevoeging brengen.
maandag 4 september 2023 om 19:00
Dat denk ik ook niet iemand dat van te voren bedenkt. En natuurlijk heb je een ander gevoel voor je stiefkind dan voor je eigen kind. Als dat een kind is met vervelend gedrag zul je dat moeilijker vinden dan met je eigen kinderen. Dat is gewoon zo.Advocaatje schreef: ↑04-09-2023 18:15Ik denk inderdaad niet dat er ook maar één iemand droomt van stiefmoeder worden, maar ik denk ook dat jij het door je ervaringen wel heel somber inziet. Stiefmoeders zijn er in zeer verschillende situaties. Van co-ouderschap en samenwonen tot een weekendregeling zonder samenwonen. Dat een stiefkind anders voelt dan een eigen kind betekent niet meteen dat het een Assepoesterachtige situatie wordt. Voor het kind voelt het ook anders want de stiefmoeder is niet haar echte moeder.
Het kan lastig zijn, in sommige gevallen zelfs schadelijk. Maar bij een liefdevolle langdurige relatie kan het ook stabiliteit, liefde en een fijne toevoeging brengen.
Ik heb ook altijd gezegd ik wil geen man daten die zelf geen kinderen heeft. Ten eerste wil ze niet meer ten tweede als hij zelf geen kinderen wil of heeft het dat een reden en zal het voor zo iemand, denk ik, heel lastig zijn om te accepteren dat mijn kinderen altijd voor gaan.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
maandag 4 september 2023 om 19:16
Ik ben het ook erg oneens met dat idee dat stiefouders eigenlijk alleen maar negatief zijn voor iedereen, zowel de stiefmoeder als de stiefkinderen.
Ik heb ervaring als dochter van, en daarbij is het juist een grote verrijking geweest van mijn leven dat ik een stiefmoeder had. Ja, zij behandelde mij anders dan haar eigen kinderen, maar niet minder liefdevol. Gewoon anders, net als ik haar ook anders behandelde dan mijn moeder. Dat was helemaal niet verwarrend. Mijn tante met wie ik close was behandelde ik ook anders dan mijn moeder en zij mij, en dat is toch ook niet verwarrend? Juist omdat het zo duidelijk is dat een stiefmoeder niet de moeder is, is er in mijn ogen nooit verwarring en ook niet snel gekwetstheid. Ik denk dat pijn vaker zit in de aandacht van je vader moeten delen, als een stiefmoeder daar erg tussen zit. Maar dan is nog steeds eerder de bio vader het probleem, dan de stiefmoeder.
En dat er als stiefmoeder grote nadelen zijn aan een man met kinderen daten, dat is zo. Maar als de stiefmoeder een goede balans weet te vinden, samen met haar partner, in welke taken ze wel en niet graag opneemt rond de kinderen, is het juist ook een grote verrijking. Geen ritjes naar voetbalwedstrijden, niet elke vakantie alleen maar tussen de koters. Maar wel genieten van samen spelen, ze zien opgroeien, een gezellig huis.
Het is echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn, want je verliest een stuk van je partner aan zijn kinderen. Maar het is ook niet zo dat je daar nul voor terug krijgt, of zelfs dat je jezelf moet verliezen aan zijn kinderen. Er zijn ook leuke kanten aan, die je niet gehad zou hebben als je partner geen kinderen had.
Dus nadelen? Jazeker. Maar overwegend negatief? Nee, dat vind ik niet.
Ik heb ervaring als dochter van, en daarbij is het juist een grote verrijking geweest van mijn leven dat ik een stiefmoeder had. Ja, zij behandelde mij anders dan haar eigen kinderen, maar niet minder liefdevol. Gewoon anders, net als ik haar ook anders behandelde dan mijn moeder. Dat was helemaal niet verwarrend. Mijn tante met wie ik close was behandelde ik ook anders dan mijn moeder en zij mij, en dat is toch ook niet verwarrend? Juist omdat het zo duidelijk is dat een stiefmoeder niet de moeder is, is er in mijn ogen nooit verwarring en ook niet snel gekwetstheid. Ik denk dat pijn vaker zit in de aandacht van je vader moeten delen, als een stiefmoeder daar erg tussen zit. Maar dan is nog steeds eerder de bio vader het probleem, dan de stiefmoeder.
En dat er als stiefmoeder grote nadelen zijn aan een man met kinderen daten, dat is zo. Maar als de stiefmoeder een goede balans weet te vinden, samen met haar partner, in welke taken ze wel en niet graag opneemt rond de kinderen, is het juist ook een grote verrijking. Geen ritjes naar voetbalwedstrijden, niet elke vakantie alleen maar tussen de koters. Maar wel genieten van samen spelen, ze zien opgroeien, een gezellig huis.
Het is echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn, want je verliest een stuk van je partner aan zijn kinderen. Maar het is ook niet zo dat je daar nul voor terug krijgt, of zelfs dat je jezelf moet verliezen aan zijn kinderen. Er zijn ook leuke kanten aan, die je niet gehad zou hebben als je partner geen kinderen had.
Dus nadelen? Jazeker. Maar overwegend negatief? Nee, dat vind ik niet.
maandag 4 september 2023 om 19:52
Wat is dat toch dat stiefouders (zeker die zonder eigen kinderen) altijd maar worden neergezet als concurrent van de kinderen? Alsof het parasieten zijn die grenzeloos de tijd en energie een biologische ouders willen opslokken.Blauwedruif85 schreef: ↑04-09-2023 19:00…..ten tweede als hij zelf geen kinderen wil of heeft het dat een reden en zal het voor zo iemand, denk ik, heel lastig zijn om te accepteren dat mijn kinderen altijd voor gaan.
Ik haal deze post nu aan, maar ik zie dat hier zo vaak voorbij komen op Viva. Maar zijn er werkelijk zoveel stiefouders die er een punt van maken dat een biologische ouder voor een kind zorgt? Ik ken ze niet.
maandag 4 september 2023 om 20:09
Stokbootje en kindrebel, beide precies verwoord hoe ik er ook over denk. Die nuances zijn zo belangrijk want het blijkt inderdaad erg makkelijk zijn om de rol van stiefmoeder in een paar woorden met de grond gelijk te maken.
Dat “op nummer 1” zetten vind ik ook heel abstract. Zo kijk ik helemaal niet naar relaties.
En ik begrijp de opmerkingen wel dat het verschil tussen stief- en biologische iets is waar je zorgvuldig mee om moet gaan, maar schadelijk? Nee, toch normaal. Een kind kan geen 2 moeders hebben. En vergeet niet dat vader voor alle kinderen precies hetzelfde voelt en dat ook heel duidelijk maakt.
Er zijn in een samengesteld gezin heel veel zaken waar je heel bewust mee om moet gaan en dit gegeven is daar deel van.
Wat ik dan weer een triest gegeven vind voor de stiefkinderen, is dat zij hun ouders nooit bij elkaar hebben en mijn eigen kind wel. Dus die mag altijd thuis blijven en de oudste 2 moeten steeds afscheid nemen, en daarin zijn ze niet hetzelfde en daar kunnen ze niks aan doen. Dat raakt me soms echt weer ineens.
Dat “op nummer 1” zetten vind ik ook heel abstract. Zo kijk ik helemaal niet naar relaties.
En ik begrijp de opmerkingen wel dat het verschil tussen stief- en biologische iets is waar je zorgvuldig mee om moet gaan, maar schadelijk? Nee, toch normaal. Een kind kan geen 2 moeders hebben. En vergeet niet dat vader voor alle kinderen precies hetzelfde voelt en dat ook heel duidelijk maakt.
Er zijn in een samengesteld gezin heel veel zaken waar je heel bewust mee om moet gaan en dit gegeven is daar deel van.
Wat ik dan weer een triest gegeven vind voor de stiefkinderen, is dat zij hun ouders nooit bij elkaar hebben en mijn eigen kind wel. Dus die mag altijd thuis blijven en de oudste 2 moeten steeds afscheid nemen, en daarin zijn ze niet hetzelfde en daar kunnen ze niks aan doen. Dat raakt me soms echt weer ineens.
maandag 4 september 2023 om 21:30
Eens met Stokboodje en Kindrebel, ook op basis van mijn eigen ervaringen als stiefkind. Met beide stiefouders heb ik tijd nodig gehad om een band op te bouwen, maar ik ben blij dat ze in mijn leven zijn om wie ze zijn. Ze voelen zeker niet als ouders, maar wel degelijk als familie die ik niet meer wil missen. Bovendien zijn ze voorbeelden voor me nu ik zelf een relatie heb met een man met kinderen, zowel in hoe ik het wél als hoe ik het níet wil doen.
Dan nog even over dat zelf geen kinderen hebben en dan niet kunnen snappen dat kinderen altijd voorgaan: dat snap ik prima, misschien ook wel mede vanuit mijn eigen ervaring, omdat mijn ouders (aanvankelijk) er niet altijd voor kozen om mij nog ergens in hun plannen mee te nemen toen de stiefouders in beeld kwamen.
En al zullen ze nooit voelen als eigen kinderen, dat ik -kinderloos en begin veertig- nu af en toe bij een schoolplein sta, met Lego speel of een snotneus afveeg vind ik een verrijking.
Dan nog even over dat zelf geen kinderen hebben en dan niet kunnen snappen dat kinderen altijd voorgaan: dat snap ik prima, misschien ook wel mede vanuit mijn eigen ervaring, omdat mijn ouders (aanvankelijk) er niet altijd voor kozen om mij nog ergens in hun plannen mee te nemen toen de stiefouders in beeld kwamen.
En al zullen ze nooit voelen als eigen kinderen, dat ik -kinderloos en begin veertig- nu af en toe bij een schoolplein sta, met Lego speel of een snotneus afveeg vind ik een verrijking.
maandag 4 september 2023 om 23:57
Hmm ik bedoel het denk ik niet zo negatief als dat het er staat. Ik bedoel het meer dat het moeilijker begrijpen is omdat diegene dat gewoon niet weet. Niet als onwil. En dat is mijn idee en misschien zit ik er wel helemaal naast. Ik bedoel het iig niet verkeerd. En aan de andere kant maakt het ook echt soms dingen juist ingewikkeld als je beide kinderen hebt.kindrebel schreef: ↑04-09-2023 19:52Wat is dat toch dat stiefouders (zeker die zonder eigen kinderen) altijd maar worden neergezet als concurrent van de kinderen? Alsof het parasieten zijn die grenzeloos de tijd en energie een biologische ouders willen opslokken.
Ik haal deze post nu aan, maar ik zie dat hier zo vaak voorbij komen op Viva. Maar zijn er werkelijk zoveel stiefouders die er een punt van maken dat een biologische ouder voor een kind zorgt? Ik ken ze niet.
Ik denk dat ik eind 30 ook op een leeftijd ben dat mannen of nog moeten/willen beginnen aan kinderen of ze echt niet willen.
Mijn vriend vind het overigens ook onzin dat ik dat denk
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
