Twee liefdes vervolg

@ Chantalleke: join the club... welkom hier! Moeilijk allemaal hé? Heb je zelf aan nr1 opgebiecht wat er aan de hand is of had je nr1 vermoedens??? Wel moedig van je, hoor!!!! En ik vind het top dat jullie samen in relatietherapie gaan. Zoveel jaren samen gooi je natuurlijk niet zomaar weg... Maar je zal echt eerlijk moeten zijn, anders heeft het geen zin. Eerlijk tegenover je man (écht eerlijk en da's moeilijk hoor!), maar ook en misschien vooral: tegenover jezelf.... Ik probeer ook altijd heel eerlijk te zijn tegen m'n man nu. Ik zeg het dus ook als ik nr2 mis of zin heb in seks met hem, maar ooooo, dat is niet evident. Wel het beste, daar ben ik van overtuigd, want mijn man vond vooral het liegen heel erg, dat wil hij echt niet meer en dat respecteer ik. Sterkte ermee, meid en hou ons hier maar op de hoogte....@ Kleine Beer: hoe herkenbaar... op een familiebijeenkomst zitten en dan denken 'waar ben ik eigenlijk mee bezig?'. Ik heb dat ook heel vaak... Telkens we een gezellig etentje hebben of een feestje of zo denk ik telkens 'ze moesten eens weten..' of dan denk ik aan nr2 en voel me zo stom dat ik zo'n mooi, gelukkig leven met m'n man op het spel zet....

@ Bestaat: onze sitiuaties lijken inderdaad erg op elkaar... Mag ik vragen hoe het NU met je gaat? Ik bedoel: hoeveel contact heb je nu nog met nr2? Is je nr1 van alles op de hoogte? In hoeverre wil hij je écht delen of is hij bang dat je hem anders zou verlaten????Hier alles nog steeds hetzelfde... Heb nr2 dinsdag gehoord en sindsdien niets meer. Da's niet zo uitzonderlijk. Hij belt me gemiddeld zo'n twee keer per week en ik bel hem eigenlijk bijna nooit. Dat is al zo van in het begin, ik durf gewoon niet goed te bellen en ik weet ook nooit wanneer hij alleen is. Hij belt altijd als ik op m'n werk ben (kent m'n werkuren) en gelukkig heb ik een eigen bureau en dus wel wat privacy (hoewel het opletten blijft natuurlijk, er kan altijd iemand binnenkomen of aan de deur luisteren).Ik gebruik m'n gsm niet (meer) voor contacten met hem. Mijn man heeft gedetailleerde facturatie aangevraagd en kan dus ieder nummer dat ik bel of sms controleren... Hij heeft liever niet dat ik sms met nr2 (tenzij om af te spreken en zo en dan wil hij het wel graag lezen), dus doe ik dat maar niet. Ik mis het soms wel (vroeger smsten we wel, was spannend maar ook gevaarlijk). Ik kan dus wel met een gerust hart m'n gsm in huis laten slingeren. Hoe doen jullie dat eigenlijk allemaal, met je gsm (en bijhorende rekeningen)? Degene die veel smsen met nr2, dat valt toch op?? Hebben jullie nrs1 niets in de gaten?? Of krijgt je partner de rekening niet te zien???We zien elkaar trouwens amper, het is nu geleden van eind februari. We willen elkaar wel meer zien, maar het is niet gemakkelijk. Ik kan niet zoveel weg en hij laat het dus van mij afhangen (hij is zelfstandige en kan dus in principe altijd wel). Soms spreken we af om elkaar te ontmoeten, maar dan haak ik meestal af omdat ik het toch niet durf. Ik kom hem soms ook tegen met de auto, maar ik stop dan nooit, hoewel ik dat dan wel zou willen. Eigenlijk ben ik gewoon een bange wezel, bang vooral voor de gevoelens die dan weer in alle hevigheid de boel zouden overnemen, bang om mezelf erin te verliezen...Nr1 is wel van alles op de hoogte. Hij weet dat nr2 me belt op het werk en dat vindt hij wel 'goed' zo (minder confronterend). Met die telefoontjes heeft hij het niet zo moeilijk (meer). Nr1 geeft me ook 'toestemming' om af te spreken met nr2, maar ik blijf toch altijd het gevoel hebben dat hij het vooral doet uit angst om me anders te verliezen. Ik ben zo bang om hem opnieuw te kwetsen en hou daarom de boot met nr2 toch wat af. Gekke situatie, hé? Ik weet het....Ik kan er met mijn man wel erg goed over praten. Met nr2 niet zo, want ik ben zoooo in de war als ik hem zie/hoor, dat het me niet lukt om goede zinnen te produceren. Ik zit meestal maar wat te giechelen en zwijmelen aan de telefoon en achteraf ben ik dan kwaad op mezelf, want ik had zoveel willen zeggen, maar dat lukt me dus niet... Ben net een verliefde bakvis....Morgen zal nr2 vast wel weer bellen.... Ik ga nog maar eens proberen af te spreken, want er moet toch eens iets gaan gebeuren, zo kan het ook niet langer. Ik besef maar al te goed dat ik een knoop moet gaan doorhakken, want eigenlijk houd ik beide mannen aan het lijntje nu. Ik hoop dat ik het eindelijk eens durf, dat we eindelijk weer eens echt zullen afspreken en dat ik dan mijn verstand kan laten overheersen. Of niet en als dat gebeurt, moet ik ook maar moedig genoeg zijn om eventuele consequenties met nr1 te aanvaarden...... Pffff..... ik word er soms zo moe van, wil eindelijk eens weten wat ik wil!!!!!Liefs,Marlies

Kleine Beer, als ik juist op feestjes zit met familie of vrienden dan denk ik: Wat doe ik hier? Is dit nu zo boeiend allemaal? Ik wilde dat ik bij nr. 2 was.

Marlies, als je hem gaat ontmoeten weet je nog minder wat je wilt (geloof me).

Het zou goed zijn als je een hele tijd samen bent en je gaat je irriteren aan hem. Maar meestal zijn de ontmoetingen van korte duur en zie je alleen de leuke kanten van elkaar. Wel heel bijzonder dat je man het toelaat en ik ben er nu achter dat het de enige manier is om knopen door te hakken. 

Als jij vanuit deze (luxe) positie besluit om 100% voor je man te gaan weet hij tenminste dat dat jouw keuze is en niet die van hem.

Van mijn man mag ik mijn nr. 2 uiteraard niet meer zien (heb ik ook volledig begrip voor hoor) maar omdat er nog zoveel niet uitgesproken is wringt het duveltje zich in alle hoeken van mijn hersenpan en dan gebeurt er dit:



Gisteren liep ik met mijn dochter in de stad en ja hoor, de eerste confrontatie (nu al!).

Hij met haar samen, ik schrok me helemaal  kapot.

Gelukkig had ik mijn dochter bij me want ze keek zo woest, alsof ze me aan wilde vallen. Ben met knikkende knieen verder gelopen en durfde niet meer om te kijken. En ja hoor, 's avonds een sms van hem. Dat hij ook was geschrokken en dat zijn vrouw thuis met pannen en borden had gegooid uit woede. Hij was blij dat hij 's avonds naar zijn werk kon gaan.

Mijn man zit nog in het buitenland dus we hebben midden in de nacht elkaar ergens getroffen.

En maar praten en kussen en omhelzen. Shit ben weer helemaal in de wolken en terug bij af.

Hij zegt dat ik voor mijn gezin moet kiezen, dat ik het nooit voor elkaar krijg om mijn kinderen verdriet te doen en mijn luxe leventje op te geven en dat hij dat helemaal begrijpt.  Hoe langer ik bij mijn man blijf, hoe moeilijker de beslissing wordt. Hij krijgt het thuis niet meer voor elkaar om de schijn op te houden,  er is niets meer van liefde thuis te vinden en hij gaat waarschijnlijk op zoek naar een eigen woonplek.

En hij heeft gelijk ook nog. Ik ben te laf om op een kamertje ergens de komende tijd alleen te gaan wonen om alles op de rit te krijgen. Gelijk bij elkaar in 1 huis wonen vinden we beiden geen optie.

Mijn man komt morgen terug. Begin dus gelijk weer met een leugen.

De relatietherapeut is op vakantie (weer sleche timing) dus weet het even allemaal niet meer. Alleen dat ik heeeel fout bezig ben.

Geitje, wat ontzettend moeilijk heb jij het, ik zou het ook niet weten hoor, maar als mijn nr2 alleen kwam, dan zou ik eerst een jaar wachten, kijken of het na een jaar nog zo sterk is die liefde, want echt, als het echte liefde is dan is dat wel blijvend, en denk dat het idd niet zo'n goed idee is om gelijk bij elkaar te wonen, want weet je dat je dan evengoed een soort van 'rouwperiode' krijgt om je nr1?? (heb ik zelf ooit meegemaakt vandaar, toen had ik nog geen kids)  dus nu zou ik zeker eerst op mezelf gaan wonen, even een jaartje helemaal alleen, en dan verder met of zonder nr2 snap je, heb hem gister weer gesproken aan de telefoon, anderhalf uur! Heerlijk, hij voelt zich precies hetzelfde, maar we zijn het erover eens, gewoon wachten, en geen 2 gezinnen verscheuren, families, omgeving etc... Dat komt nog wel, allemaal sterkte, en als ze mij gewaarschuwd hadden van tevoren, ik zat eerlijk gezegd pas op dit forum nadat ik 'aan de kant was gezet', dan had ik het toch gedaan, het was onvermijdelijk, we draaiden al jaren om elkaar heen, groetjes Anna

Poeh Geitje, wat heftig allemaal. Jullie gaan dus echt een tijdje uit elkaar? En dan die confrontatie en die onmoeting daarna. Sterkte zeg.



Marlies: ik heb nr2 nu bijna een week niet gezien. En een echte ontmoeting was vorige week, daar was nr1 ook bij . Maar daarna heb ik hem niet meer gesproken.

Nr1 weet dat ik niet bij hem weg ga/wil. En weet dat ik nooit voor nr2 zal kiezen, maar dat ik hem spannend vind. En dat begrijpt hij wel. Alleen het echte 'loslaten' van mij om naar hem te gaan is nog te moeilijk.

Ik heb ook geen idee wanneer in nr2 weer zal zien. Hij was net online, maar is alweer weg, na wat korte formele zinnetjes.:(

Ik heb hem een hoop te vertellen. Helaas komen er weinig woorden als we bij elkaar zijn. Onze communicatie verloopt voornamelijk via de msn, ook ik kom bij een ontmoeting niet tot volzinnen. Deels omdat ik helemaal van de wereld ben als ik hem die en deels omdat ik geen zin kan afmaken omdat hij dan wil zoenen (zucht).

Dat gevoel van vrouwelijkheid en het als een verslaving voelen ken ik helemaal!!!

Mijn nr1 is nogal een opvallend figuur. Al vier jaar ben ik de vriendin van. Bij nr2 draait het alleen om mij.



Ik heb nog steeds niks gedaan met nr2. Wel een e-mailtje en per ongeluk elkaar aanraken, maar nog niks 'echt fout'. Hij heeft wel zijn mobiel nummer gemaild :?



Nr1 en ik praten veel over mijn gevoelens en verlangens voor nr2. Ik heb hem wel duidelijk kunnen maken dat ik niet van plan ben om bij hem weg te gaan en dat meen ik ook echt.

Maar hij raakt gek van het idee dat de kans bestaat dat ik het met een andere man doe. Daardoor is hij of depri of wordt hij boos om niks of barst hij in huilen uit. Zijn emoties vliegen alle kanten op.



Ik denk dat nr1 tijd nodig heeft om het op een rijtje te krijgen. Ikzelf denk ik ook.



Maar door alleen de spanning voel ik me al geweldig. Ik ga goedgehumeurd naar mijn werk en kom ook zo thuis.



Mijn nr1 ziet ook wel de voordelen van deze situatie. Ik ben veel vrolijker, heb meer energie en hierdoor is ons sexleven ook stukken beter.



Maar ik weet niet of ik die stap moet zetten bij nr2 op hem te zoenen of toch niet. Ik wil zo graag, maar ben ik zo bang dat het dan met mijn nr1 fout gaat!!!

Hey dames,wat een "feest" van herkenning toch elke keer weer... Zo bijzonder wat we meemaken en ergens dan toch weer niet, want we zijn met velen (?) blijkbaar....Ik heb niet zoveel tijd om te schrijven, maar wou even laten weten dat ik nr2 vandaag weer gehoord heb... Hij belde me en wilde weten of en wanneer we nog eens konden afspreken. Ik heb gezegd 'misschien volgende week woensdag', maar heb nog geen idee of dat zal lukken (zucht). Enkele dagen geleden had ik hem gekruist met de wagen en hij vroeg me waarom ik niet even gestopt was? Ik vroeg of hij dan wel gestopt was... 'Tuurlijk ben ik gestopt en ik heb lang in m'n spiegel zitten kijken, maar zag je zelfs niet twijfelen, geen remlichten, je bent gewoon doorgereden...'. Auw.... dat doet wel iets natuurlijk.... 'Ach, misschien maar beter zo', zei hij nog, 'want ik had je daar ter plekke genomen, je zag er weer veel te lekker uit' (*bloos*, en daar zat ik dan weer, op m'n werk)...Het blijft moeilijk hoor, altijd weer die (seksuele) spanning. Ik kon daarna niet meer zo deftig functioneren. Maar herken het wel dat ik dan het zonnetje in huis ben, na zo'n telefoontje. Grijns dan van oor tot oor. Op één of andere manier is dat inderdaad toch ook in het voordeel van nr1, ik ben veel vrolijker, energieker, heb veel meer zin in seks... Hoe kan iets dat zo goed voelt, zo fout zijn????????????Ik lijk er maar niet uit te komen, maar begin wel te vrezen dat een afspraak misschien niet DE meest verstandige oplossing zal blijken (maar wel de lekkerste )ZUCHT. Word soms zo moe van mezelf.Groetjes en fijn (zo fijn mogelijk, voor sommigen) weekend allemaal!!!Marlies

WEEKEND.....!!!! 



Het word weer een druk weekend.

De meeste mensen komen uitgerust uit het weekend maar ik ben kompleet op als het maandag is.

Ik ren van man 1 naar man 2......

Morgen zit ik bij man 1 en daarna op zondag een etentje bij man 2...

Als ik het zelf zo lees dan is het toch ook van de gekke....maarja...

Maandag nieuwe baan...daar moet ik wel fit verschijnen.

Heel wat anders, zie er wel een beetje tegenop.

Pas maandag......dat worden dus knikkende knieen en klotsende oksels.

Eerst lekker slapen.....HEERLIJK......



Allemaal een heel fijn weekend gewenst....

Tot maandag.....



Dikke knuffel .....Kleine Beer

Nog heel even iets....



Marlies.....jah daar zit je dan....

Na zo'n zin....."had ik je ter plekke genomen".......

En daarna nog NORMAAL door werken.....

Je weet toch niet meer hoe en wat......

Spanning is soms niet te houden volgens mij.



Meiden wat het allemaal nog gaat worden, als ik dan dit allemaal zo lees.

We hebben het zwaar..dat zeg ik nu een beetje melig maar jullie begrijpen denk ik wel wat ik daarmee bedoel.

Hoop ik ....



Dikke knuffel....



Kleine Beer.....

Wat herkenbaar allemaal. Ja hier weer een "slachtoffer" (bewust tussen " want het is toch eigen keuze..) Mijn man en ik zijn al 18 jaar samen waarvan 8 getrouwd en 2 kinderen. Maar gevoelens ver te zoeken, ieder onder tussen eigen leven gaan leiden. En ja hoor daar komt dan die collega die je aankijkt alsof je de enige vrouw op de wereld bent die zoooo mooi, lief etc is. Jullie hebben gelijk het is een drug. Voor mij heeft het de ogen doen openen en ik heb de handdoek in de ring gegooit thuis. Alleen nr1 nam daar geen genoegen mee want hij is stapelgek op mij. Nu gaan we dus 27e in relatietherapie.......Gun hem die kans maar ik ben erg benieuwd wat het gaat brengen. Heeft een van jullie ervaring hiermee. Ondertussen mail en sms ik me te pletter met nr2....

Ja daar heb ik dus ervaring mee. Laat ik even voorop stellen dat relatietherapie bij ons iig, gebaseerd is op het duidelijk maken en verhelpen van onze knelpunten, en dat het de bedoeling is dat na verloop het houden van terugkeert.

Nou zoals je misschien al door hebt, na een jaar therapie is dat nog steeds niet het geval. En ook ik heb nog steeds heel af en toe mailcontact met no.2

Stom natuurlijk, maar ook na een hele lange periode van geen contact met no. 2 kwamen gevoelens voor mijn man niet terug. Relatietherapie is desondanks wel een succes, heb heel erg veel over mezelf, mijn man en hoe het werkt tussen ons geleerd. Dus ik zou me er zeker voor in zetten. Aan het eind van de rit kun je dan misschien wel beter een gefundeerde beslissing nemen. Sterkte.

@ Kleine Beer... ik word nu toch wel heel nieuwsgierig naar jouw '2 mannen', hihi... Vraag me af wat voor types ze zijn en wat het zo moeilijk maakt voor jou om te kiezen? Vormen ze samen de 'perfecte' man??? Ben benieuwd....Pffffff... ik heb zelf wel even een zware dip... Mijn man heeft het nu ook even heel zwaar met de hele situatie, hij gaf daarnet aan dat hij het zo zat is en dat hij zich zo buitengesloten voelt omdat ik nu eenmaal vaak aan nr2 denk. Hij snapt ook echt niet wat ik in nr2 zie en waarom ik er nu niet gewoon een punt kan achter zetten... Meestal is hij echt heel begrijpend, dus ik klaag zeker niet, want begrijp hem wel.. Het is voor hem ook echt een k*tsituatie. Ik doe hem zoveel verdriet, besef dat ook wel. Ik voel me momenteel alleen maar slecht en schuldig. Waarom kan ik niet gewoon stoppen???? Het zou zoveel makkelijker zijn... Ik wil het ook wel, maar dan tegelijk weer niet. Want dat ene telefoontje van 'hem' maakt altijd m'n hele dag (week) goed, ik krijg er bergen energie van en voel me dan zooo goed... Ik heb het ook al geprobeerd, heb hem maanden niet gehoord of gezien en toch kon ik hem niet loslaten. Wat is dit toch??? Man is deze avond werken en komt pas laat terug. Eerlijk gezegd geniet ik er nu wel even van om alleen te zijn... ik word toch altijd weer geconfronteerd met hoeveel verdriet ik hem doe, voel me dan de hele dag door schuldig en daar word je natuurlijk ook niet vrolijk van. En nu ben ik alleen thuis.... op zo'n momenten zou ik nr2 wel even willen horen, gewoon om even die knop om te draaien, om me niet meer zo ellendig te voelen, maar dat kan natuurlijk niet (kan niet met m'n gsm bellen, enkel van op het werk en dat is dinsdag pas...). Het is zo'n emotionele rollercoaster.... Ik weet soms echt niet meer hoe het verder moet... Weet soms ook niet hoe het zo ver is kunnen komen... Zaterdagavond en ik zit alleen huilend thuis. Kan er met niemand over praten, behalve met jullie hier, anoniem op een forum.... Wat is er toch met mij aan de hand???Groetjes van verdrietige Marlies

*;Marlies,

Jee, wat moeilijk he, die toppen en die dalen, jezelf voelen vliegen en dan weer die dip, en dan bij jou is het ook nog zo dat je nr1 ervan weet, moeilijk,moeilijk, je gevoelens kun je niet wegstoppen of stoppen,

had voor mijzelf de beslissing genomen om nr2 helemaal los te laten, liet hem weten via sms te willen praten onder 4 ogen, want ik doe dat niet via sms zoals hij toen die pauze voorstelde, afijn, hij belde gelijk, we hebben anderhalf uur aan de telefoon gezeten, en nee, ik had niet gezegd wat ik van plan was maar hij gooide al zijn gevoelens naar voren, en wat blijkt, hij wil mij absoluut niet kwijt, loop ik net met de hond, kom ik hem tegen! toen heb ik wel gezegd wat ik van plan was, voor hem uiteindelijk, omdat ik dacht dat ik het er moeilijker meehad, en hij wil me echt niet volledig kwijt, jemig ik kon hem wel om zijn nek vliegen, en hij wil mij binnenkort weer 'ontmoeten',, eindelijk kwam bij hem de 'angst' om mij kwijt te raken, en ik maar denken dat hijdaar al die tijd op uit was, tot ik zou zeggen, ho stop, zien elkaar over een paar jaar wel weer, zucht, mijn gevoel kan ik gewoon niet stopzetten, en dit topic heet wel twee liefdes, maar ik heb er nog maar 1 en dat is nr2,

Marlies, ik wens je weer veel sterkte en schrijf je gevoelens gewooon hier van je af, groetjes Anna

Thanks Anna, lief dat je reageerde! En wat fijn dat je nr2 even bent tegengekomen en dat hij zo open naar je is... Klinkt als grote liefde, hoor, als je 't mij vraagt. Maar o-zo-moeilijk allemaal.... Knuffel terug voor jou, je kan hem vast ook gebruiken!!!Heb ondertussen al een flinke huilbui achter de rug en ach, die horen er ook bij, toch? Voelde me daarna meteen wel weer een stuk beter. Ben ondertussen al wat heen en weer aan 't sms-en met m'n nr1 en dat komt wel weer goed tussen ons, hij voelt zich ook alweer een beetje minder verdrietig, denk ik. Ik word soms zo moe van de sitiuatie. Weet gewoon niet meer wat ik wil (of wel, ik wil ze allebei, maar of dat realistisch is???). Nr 2 loslaten kan ik niet, maar het op deze manier laten aanslepen, kan toch ook niet....? Zucht! Tot later maar weer,Marlies

Hé wat is het hier stil.... Geitje, Snoep, Anna, Bestaat, Saskia.... kom nu maar weer lekker aan de computer zitten, hoor, het zonnetje is inmiddels weer weg Hoe gaat het met jullie????Voel me vandaag wel weer beter. Van zo'n heerlijk zomerweer kan je toch niet anders dan vrolijk worden? Ik heb de hele dag heerlijk geluierd en liggen zonnen in de tuin. Heb al een mooi kleurtje, al zeg ik het zelf Altijd mooi meegenomen voor als ik nr2 weer zie..!Met man en mij is weer alles ok! We proberen er maar even niet meer over te praten. Alles is wel al eens gezegd en we schieten er niet zoveel mee op. Even loslaten kan dan wel zo fijn zijn! Ik vind het soms zo moeilijk om veel herinneringen aan nr2 te hebben. Hebben jullie dat ook? Ik 'zie' hem vaak op bepaalde plaasten in ons huis, 'hoor' stukken van (telefoon)gesprekken weer afspelen in m'n hoofd en als ik bepaalde kledingstukken of zo zie, denk ik aan de laatste keer dat ik het droeg (bij hem). Dat is eigenlijk errug vermoeiend, maar ik kan het niet tegenhouden..... Zucht! Op naar weer een nieuwe week. Komt tijd, komt raad.... Hoop ik....Liefs en laat iets van jullie horen, hé?Marlies

hoi Marlies, Goed dat het weer beter met je gaat. En met jullie natuurlijk.Ik herken weer heel veel, dat ik flarden van nr2 zie. Ik heb hem nu een week niet gezien, gisteren even op de msn, sms, maar dat was weer zo vaag. En dan besluit ik er weer mee te stoppen. Wat me natuurlijk niet lukt, als het puntje bij paaltje komt. Al moet ik het wel even volhouden. Hij neemt de laatste tijd geen contact meer met mij op, ik ben degene die de eerste zet steeds doet. Hij zegt dat dat komt omdat ik niet alleen ben en hij wel. Maar ik heb een e-mailadres waarvan hij weet dat dat veilig is, en ook daar stuurt hij zelden e-mail naar toe. In het echt is leuker, zegt hij dan. Heeft hij dan wel weer gelijk in, maar toch.Ik weet het ook allemaal even niet meer. Heb een fantastische nr1, een heel leuk leven, maar heb nr2 nodig als aanvulling. Kan meer aan als ik hem weer gezien of gezoend heb. Ben vrolijker en vind het leven dan nog leuker dan het al is. Verwarrend. Helemaal nu hij er minder moeite voor doet. Hij komt wel weer, maar ik wil dat graag nu en altijd.Deze week maar even sterk zijn en geen contact zoeken, misschien was het te makkelijk voor hem? Of is het weer een soort zelfbescherming, ik weet het niet. Mannen!

Hee Marlies en Anna... tijd geleden! Toen schreven we nog op het topic Hoe zet ik hem uit mijn hoofd... Nou, het is een half jaar verder en hij zit nog steeds in mijn hoofd :?.



En als ik dan jullie verhalen lees: Bestaat bijvoorbeeld: ik ben ook al maanden bezig om te stoppen. Heb hele sms concepten in mijn mobieltje en iedere keer weer ga ik overstag.



De laatste tijd neemt het aantal smsjes af en soms wil ik echt de handdoek in de ring gooien. Dat hou ik dan een of twee dagen vol (radiostilte dus) tot ik het ineens spaans benauwd krijg en gewoon contact MOET hebben. Meestal reageert hij dan direct en gaan we weer verder waar we zijn gebleven.



Gisteren stuurde ik hem iets van: je bent niet meer zo met me bezig he, het contact is zo minimaal. En toen antwoordde hij dat het aantal smsjes niets zegt of iemand in je hoofd zit ja of nee. Vervolgens weer heftig zitten smsen en elkaar vanmorgen gezien. Hij had precies een uur de tijd en wat doen we doen, juist.... en daarna voel ik me meestal zo rot.

Een uurtje in de week of minder terwijl ik er van mijn kant alles aan zou doen om langer te blijven. Daarom heb ik ook steeds meer het idee dat het uitsluitend om de sex is en op zich moet ik daar vrede mee hebben alleen bij vrouwen komt er meestal ook een stuk verliefdheid bij waar we ons dan geen raad mee weten omdat we het geen plekje kunnen geven.

Marlies, ben benieuwd of jij dit herkent want dat moet bij jou toch ook spelen?



Enfin, heb wederom besloten om een radiostiltje in te lassen. Ben benieuwd hoe lang ik het nu volhoud. En inderdaad herinneringen genoeg, zet de radio aan en lees oude smsjes en e-mailtjes foutfoutfout

En thuis... rolt alles door met manlief en kids, gelukkig kan ik het allemaal een beetje beter relativeren en heb ik alleen nog maar rotbuien als hij niets van zich laat horen. Maar ja, nu ben ik aan zet...



liefs yoaska

Marlies en Yoaska, ja die herinneringen, zucht, gister was ik ergens waar hij met zijn vrouw was en ik met nr1, raar is dat toch, dan denk ik weer, laat hem toch los, grrrrr, maar ik kan het niet ik hou van hem, oja, heb hem gevraagd over die herinneringen, heb jij dat dan niet, ja, zegt ie, maar ik ben blij dat we dat hebben meegemaakt, ik koester ze, en ik wordt er zelf steeds verdrietig van, meiden, moet gauw weer weg, nr 1 in de buurt, knuffel

Hoi meiden

wat hebben we het moeilijk hè. En dan te bedenken dat we (de meesten van ons) een prima kerel thuis hebben zitten.

Maar ja, die geeft ons geen vlinders meer hè.

Ik probeer soms te denken wat ik ooit in hem zag, en ja ik weet het heus nog wel. Hij is een lieverd maar het is net of hij zoiets heeft van ik ben getrouwd en ik heb kinderen dus ik hoef geen moeite meer te doen. lang geleden dat hij me het gevoel gaf dat ik bijzonder ben.



maar ja, nr. 2 heeft na die kus ook niks meer laten horen.

Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken, durf hem ook niet te bellen, ik heb geen idee wat ik zou moeten zeggen tegen hem.

ik wil zo graag weten wat het hem deed, of hij net zo in de war is als ik of dat het voor hem niets betekende. Was dit alles wat ik van hem kon verwachten of was hij juist teleurgesteld dat het alleen maar een kus werd?

En ik ben binnenkort een paar dagen alleen, man moet weg voor werk, ik zou hem dat willen zeggen, niet om wat af te spreken, maar gewoon dat hij dat weet, moet hij zelf maar weten wat hij met die info doet.

Ik blijf nl. maar denken waarom was zijn vriendin niet thuis toen ik bij hem was, waarom had hij me precies toen laten komen. De spanning was te snijden, er hing wat in de lucht, maar ik ken hem al een jaar en er is nooit wat gebeurd dus ik had geen hoop of verwachting, gewoon bij hem in huis zijn was al fijn, en nog altijd vraag ik me af of het opzet was dat hij alleen thuis was, ik kan gewoon niet ophouden daaraan te denken.

Ik vind mezelf heel gemeen tegenover nr. 1 eigenlijk. Maar ik heb weinig privacy op het moment, laat me dan in elk geval alleen zijn met mijn gedachten.

Saskia, misschien is hij er net zo door overvallen als jij. Was zijn vriendin echt toevallig niet thuis. Je weet het niet.Wat ga je doen? Stuur hem anders een mail, je kan hem vast iets sturen over het onderwerp waarom je in de eerste plaats bij hem was, toch?Maar bedenk eerst of je het niet hierbij wilt laten. Wij zitten er allemaal al te ver in, jij kan je nog omdraaien en weglopen, bij wijze van spreken.Mijn nr1 geeft me nog steeds vlinders hoor! Maar ik wil beide.Nr2 is nu ook online, ik sta als offline weergegeven en moet me zo inhouden om niet te msnnen. Hoe lang ga ik dit volhouden?Ik heb ook geen idee wanneer ik hem weer zie. Anders had ik sterk kunnen zijn tot die dag, iets om naar toe te leven zeg maar.Ik zal me vast nog wel melden vandaag als ik het weer moeilijk krijg. Ik wil gewoon niet als eerste contact opnemen.

@ Bestaat: schrijf het hier maar van je af, hoor! Dat helpt ! Je kan er toch vaak nergens anders mee terecht.... Ik hoop dat je je sterk houdt. Tuurlijk kan je wel af en toe als eerste contact opnemen, maar als het elke keer zo gaat, ligt het toch moeilijker. Het zou dan zo fijn zijn als HIJ nu eens de eerste stap zet (en daarmee natuurlijk weer alles aanwakkert, maar da's dan weer een ander verhaal ) Ik heb zelf eens maandenlang geen contact gehad met nr2 en ben er nu nog altijd blij om dat HIJ daarna weer contact heeft gezocht. Niet ik. Hoewel ik heel vaak op het punt heb gestaan om te bellen of smsen, heb ik me toch telkens kunnen beheersen. En als hij dan zelf weer contact opneemt, tja, dan voelt het daarna ook wel anders. Het lijkt alsof ik nu meer 'macht' en zekerheid heb in de situatie, alsof ik nu pas echt zeker weet dat hij me wil, dat hij me niet kan loslaten (ook niet als hij me maandenlang niet hoort of ziet). En stiekem is dat wel een fijn gevoel ;-)Zelfde als jou, Bestaat... Ook ik kan nog vlinders krijgen van nr1, hou ook echt nog van hem. Maar ik wil ze allebei......... Moeilijk, hoor! Vanmiddag weer werken en ik weet bijna zeker dat hij me straks weer belt. Ik probeer niet eens meer op voorhand te bedenken wat ik wil zeggen, want het lukt me op het moment zelf toch nooit. Misschien spreken we af deze week, misschien ook niet. Het blijft heel onzeker en onvoorspelbaar allemaal.... Ik kom vanavond zeker nog piepen hier en hou jullie op de hoogte!Knuffel,Marlies

Het is al 2 uur geweest en ik ben nog steeds sterk! Ik had net een vriendin op bezoek, dat scheelt enorm.Ik blijf me verbazen over onze overeenkomsten Marlies, ik vind het heel prettig moet ik zeggen. Ik kan het namelijk echt tegen niemand kwijt, ik denk niet dat iemand het zal begrijpen. Zeker niet in mijn omgeving.Heeft jou nr2 ook een nr1? Of is hij net als de mijne vrijgezel?Ga je echt met hem afspreken? Heb je hem eigenlijk al eens gezien met medeweten van jouw nr1? Zat jouw nr1 dan thuis of was hij zelf ook ergens mee bezig (en dan bedoel ik werk, of een feestje of iets anders)?Ach ik weet ook wel dat hij vanzelf wel komt. Einde van de week, of begin volgende week. Maar het duurt zo lang voordat het zover is.geduld.............

Hoi dames,@ Bestaat: ook ik verbaas me over de overeenkomsten in onze situaties.... Zou het wel prettig vinden om met je te mailen of msn-en eigenlijk. Als je dat wil, mag je gerust mijn emailadres vragen aan de viva-angel. Je kan op dat adres enkel mailen, voor msn gebruik ik een ander adres. Dat is, als je er zin in hebt, voel het niet als verplichting aan, hoor!!!! Ik lees het hier wel! Om op je vragen te antwoorden:- 'Heeft jou nr2 ook een nr1? Of is hij net als de mijne vrijgezel?'Toen ik hem leerde kennen en ten tijde van de 'affaire' (lente vorig jaar) was hij vrijgezel. Sinds enkele maanden heeft hij een relatie. Moeilijke situatie en een ingewikkeld verhaal, dat ik liever niet op het forum post. Zijn vriendin weet niets af van mijn bestaan (maar heeft wel een vermoeden en is erg achterdochtig - terecht natuurlijk...). - 'Ga je echt met hem afspreken?'Meis... ik weet het niet....ik worstel er nu al zo lang mee. Enerzijds wil ik het wel heel graag, maar anderzijds ben ik zo bang voor het vat vol gevoelens dat dan weer wordt opengetrokken. Ik zou hem zooooo graag vertellen dat het beter is om elkaar nooit meer te horen of te zien, maar ik moet er natuurlijk dan wel eerst zelf echt van overtuigd zijn En als ik dat niet kan, dan weet ik wel wat er zal gebeuren als we afspreken... En dan ben ik zooooo bang voor de consequenties, want ik wil nr1 echt niet kwijt en niet nog meer kwetsen dan ik nu al heb gedaan... En ik wil er ook niet meer over liegen. Als ik seks heb met nr2, dan vertel ik het aan nr1, dan moet ik ook maar zo moedig zijn om de consequenties te aanvaarden... toch?- 'Heb je hem eigenlijk al eens gezien met medeweten van jouw nr1? Zat jouw nr1 dan thuis of was hij zelf ook ergens mee bezig (en dan bedoel ik werk, of een feestje of iets anders)?'JA, ik heb hem eind februari gezien met medeweten van mijn man. Een hele rare situatie was dat. Hij belde me na maanden van geen contact op een middag met een moeilijke situatie: hij MOEST in ons huis zijn (kan niet teveel details geven), maar wist natuurlijk dat dat niet zomaar kon... Toevallig moest mijn man 's avonds werken en hij stelde zelf voor dat nr2 dan maar 's avonds moest langskomen, zodat hij hem niet hoefde te zien (en zodat het zo snel mogelijk achter de rug was). Mijn man is de avond redelijk goed doorgekomen (in de wetenschap dat nr2 bij mij alleen in ons huis was). We hebben toen af en toe gesmst en ik kon hem dan wel geruststellen....Het werd één van de vreemdste avonden van mijn leven. We hadden elkaar niet meer gezien sinds de zomer en het was op zijn minst gezegd erg raar om elkaar zo ineens weer te zien. Al van toen ik de deur opendeed, voelde ik dat alles nog hetzelfde was. We durfden elkaar amper aan te kijken en je kon volgens mij een gloeilamp laten branden op de spanning die in de lucht hing. HIj was doodzenuwachtig (trillende handen en zo) en dat had ik echt niet van hem verwacht (is anders best een 'stoere vent'). Ik kreeg toen ook zomaar te horen dat hij me maar niet kon vergeten, dat hij nog zo ontzettend veel aan me had gedacht. Ik had dat helemaal niet zo ingeschat, dacht dat hij er veel afstandelijker tegenover stond (enkel te doen om seks, dat hoor je toch juist vaak, dat mannen zo zijn? Haal ik er weer net één uit die toch verliefd op me wordt....). Ik hoorde soms amper wat hij zei, voelde het bloed zo suizen in m'n hoofd. Het was ook allemaal zo snel gegaan, ik was er niet op voorbereid om hem ineens terug te zien. Ik heb niet kunnen zeggen wat ik wilde zeggen, kreeg m'n zinnen niet gevormd en juist daarom wil ik hem nu graag nog eens terugzien.Ik ben in die paar uren dat hij er was verschillende keren even 'weg' gegaan (naar de keuken, badkamer) omdat het even te moeilijk werd.. We hebben gepraat en verder niets 'gedaan' (op een knuffel en zoen na, wat ik mijn man ook verteld heb). Ik KON het niet in mijn eigen huis...vooral uit respect voor mijn man, die me de ontmoeting met nr2 tenslotte had gegund (vind ik nog steeds erg groot van hem!).Zo, weer wat meer info, Bestaat... Ook herkenbaar???? Ik ben benieuwd!Heb je je nog kunnen inhouden deze middag of heb je toch contact gezocht??? Ik heb nr2 niet gehoord en ook niet zelf gebeld. Soms is het even beter zo, rustiger. Weet je, je nr2 zal inderdaad niet 'zomaar' uit je leven verdwijnen. Volgens mijn man zal 'een man' dat niet zo snel doen, die willen toch altijd de deur op een kier houden. Tja, dat is een voordeel als je nr1 op de hoogte is: je hoort meteen het 'mannelijke' standpunt in zo'n situatie, dat helpt soms ;-)Groetjes en tot later,Marlies

Heej allemaal,



Ik blijf meelezen hoor maar heb nu natuurlijk wat minder te vertellen (gelukkig)...

Mijn nr.2 is alweer bijna een maand uit mijn leven... en het gaat goed met me! Ik denk natuurlijk nog vaak aan hem en heb ook veel herinneringen... bij bepaalde plekken. bepaalde liedjes... en zijn huis enzo kan er een heel diep gevoel komen... Maar ik wil die herinneringen koesteren en ik denk dat het me heeft moeten overkomen. Nr. 2 zal mijn hele leven een speciaal plekje innemen in mijn gedachten maar ook in mijn hart.

Maar ik ben toch blij dat het voorbij is... mijn leven is weer in een rustiger vaarwater gekomen en die achtbaan waar ik af toe in zat is weg... ik geniet weer met nr. 1 en heb steeds meer respect voor hem...

Ik keek eerst ook steeds naar smsjes en emails en kaarten enz. die ik van nr. 2 had gekregen maar ik heb alles gedelete en de kaartjes en kadootjes weggegooid... ik wil hem helemaal uit mijn systeem hebben en dat lukt aardig...

Voor de meiden die nog kunnen stoppen... ik zou dat echt doen nu het nog kan... het is het allemaal niet waard... eerlijkheid duurt het langst!

Zorg ervoor dat je jezelf altijd in de spiegel aan kunt blijven kijken... Ik heb in dezelfde situatie gezeten dus ik weet dat het waarschijnlijk anders voelt.. maar denk er goed over na...



Een dikke *; voor jullie allemaal,

Liefs,

Snoepje

hee meiden



Zou willen dat ik de lef had om te stoppen. Redenen zijn er genoeg maar iedere keer als ik het probeer en ik hou het 1, 2 dagen vol geen contact op te nemen of niet te reageren om zijn berichtjes dan komt er een moment van zwakte en allesoverheersende drang om hem te smsen. Vervolgens zijn we dan weer terug naar af.

Ik kan hem zo intens missen terwijl er ook momenten zijn dat ik 200% zeker ben dat dit me geen goed doet. De enige momenten van euforie zijn de uren voorafgaand, tijdens en na onze ontmoeting. De rest van de tijd heeft alles te maken met ZIJN smsjes op mijn mobiel...die soms verschijnen en soms niet.



:(

Hoi allemaal,

Yoaska, ja, als je dat zo opschrijft denk ik zo dacht ik precies zo toen ik er nog middenin zat, het afscheid nemen werd ook steeds moeilijker, vind het jammer dat ik toen nog niet dit forum had ontdekt, want dan had ik het misschien aan zien komen, want het kon ook gewoon niet doorgaan, op een dag had het vast uitgekomen met alle gevolgen vandien, denk dat ik het helemaal zit te verheerlijken die tijd, denk ook aan alles wat hij gezegd en geschreven heb, kan de mailtjes nog niet weggooien maar als ik ze nu lees moet ik nog steeds huilen, misschien had ik het zelf dan wel gestopt, want doordat je niet 'echt' bij elkaar bent, wou hij ook steeds precies weten wat ik deed en werd steeds jaloerser, terwijl ik zoiets had van hey je weet toch dat ik van jou houd, dat heeft hij nu, hij smst nog steeds, en hij vind dat ie alles al uitgelegd heeft, terwijl ik het fijn vind om nog te horen of hij nog aan mij denkt of zo, dan reageert hij echt zo van dat weet je, nou ja, om een lang verhaal kort te maken, het minimale contact is ook echt beter, maar het schrijnt nog steeds, maar ik zal proberen de herinnering te koesteren, en ben heel blij dat ik het heb meegemaakt, maar het zal me NOOIT meer gebeuren, want ik hou alleen nog maar van hem, zucht

sterkte allemaal groetjes Anna