Twee liefdes - we gaan gewoon door...

Doorelkaargeschud,je vertelde dat het bij jullie 'bekend' was geworden, maar blijkbaar zijn jullie beider huwelijken 'intact'  gebleven???





Anna,



ja, we zijn beide nog getrouwd. Was wel kantje boord, maar we gaan beide verder met onze eigen partner. De liefde tussen ons is er onverminderd, maar de situatie heeft gemaakt dat we daarvoor gaan en alleen nog kunnen hopen dat onze paden elkaar ooit nog eens gaan kruisen.

In mijn situatie zit ik ook met een 'probleempje'. Nr2 is 'betrapt' zeg maar. Ze weten er thuis wat van. Toch kunnen we er niet mee stoppen. Maar het contact is nu dus echt minimaal. En ik vrees dat dat ook niet zal veranderen. Dus hoe lang dit nog zal duren.....



Ook zijn relatie heeft het nog maar net overleefd. Ik ben wel benieuwd hoe jullie zouden reageren als het thuis 'uit' zou komen.



Doorelkaargeschud, ik vind het moedig van je dat jullie elkaar losgelaten hebben. En ik kan me heel goed voorstellen dat je aan de ene kant hoopt dat jullie elkaar nog eens tegenkomen (op de bewuste plek) en aan de andere kant hoopt van niet. Maar ik denk dat het met de tijd wel makkelijker zal worden. Tot die tijd, heel veel sterkte.....

Thea83, daar zeg je wat. Stel dat er wat ernstigs met Nr2 zou gebeuren? Je hebt nergens recht op, je staat er dan helemaal buiten.



In een ver verleden heb ik een relatie gehad met een getrouwde man (ik had toen zelf geen relatie hoor), hem is iets heel ernstigs overkomen en ik stond nergens, dat heeft heel veel gedaan met mijzelf. En ook voor hem. Je hoopt natuurlijk dat dat nooit zal gebeuren, maar als, dan krijg je het nog heel moeilijk...(alsof het nu al niet moeilijk is....)

Liefdesster: Sterkte met je beslissing. Begrijp ik nu dat je er ook mee stopt? Werkt heel bevrijdend hoor! Al moet ik eerlijk zeggen dat ik hem met open armen ontvang als hij nu op de stoep zou staan. Ik heb alleen niet meer die frustratie als hij geen contact met me opneemt. Heerlijk! Maar god, wat mis ik hem. Maar dat deed ik al.Thea: hebben jullie het al uitgesproken naar elkaar? Of zitten jullie (vooral hij ) nog in de ontkenningsfase?En inderdaad over dingen die je eigenlijk niet kan weten: ik kan daar over meepraten, zo opletten. En als het ernstig was geweest had je naar hem toegegaan, dan had je zijn huis gebeld, zijn vrouw gesproken over iets onbelangrijks en dan had je er heen kunnen gaan.Ook opletten met wat je zegt: zo reden we (nr1 & ik) een keer achter nr2 aan naar zijn huis, en hij nam een andere weg: ik riep toen: ik rij altijd anders! Viel gelukkig niet op. hm.Daantje: Ja en nee. Gisteren weer op de msn, eerst over onschuldige dingen en later werd het weer sexueel. Maar ik vraag niets meer van hem, hij wel van mij. Beetje opgeilen en dan het gesprek beeindigen. Ik vind dat gevoel dat hij mij nog steeds heel graag wilt heerlijk.(dit was niet gepland, maar een vraag over iets stoms van vroeger wat opkwam toen ik op de msn zat met een vriendin)Silm: dat is lekker voor je, dat je rust in je hoofd hebt, omdat je zekerheid hebt dat je hem dit weekend ziet. Lekker.Sanne: sterk van je dat je het zo kan 'loslaten'. Zoen voor Worteltje! Kan je hem niet een mail sturen? Dat je het druk hebt gehad en dat je hem nu wel weer wilt zien?Smoesie: hoe lang is jouw relatie al aan de gang? En waarom zien jullie elkaar niet vaker?Ik ga dus niet naar hem toe vandaag. Beter van niet, ik voel me nu lekker en heb een hoop te doen eigenlijk. En dan begin ik natuurlijk weer van voor af aan.sterkte dames & heer.

zou ik best willen bestaat, een mail sturen, maar deze bouwvakker is nog van voor de oorlog haha, en heeft dus geen comp. althans, nog niet.

enne, ik heb hem vrijdag een smsje gestuurd. gewoon om fijn weekend te wensen. maar noppes nada niets geen reactie.

en dan lees ik zo jouw verhaal, en dan kan ik me zo goed voorstellen dat het gevoel voor jouw nr2 na een jaar nog niet over is. zo moeilijk allemaal.

net zat ik nog te denken, anders ga ik van de week gewoon ineens bij hem langs. dan maar een confrontatie. weet ik wel waar ik aan toe ben. hij is single dus dat kan wel.

Goedemiddag allemaal, we zitten allemaal min of meer in het zelfde schuitje, ver van onze nr2. Bij ons ben ik het die de frquentie bepaalt. Hij is vrijgezel en als het aan hem zou liggen, zouden we elkaar nooit meer los laten. Ik voel me vaak schuldig dat het aan mij ligt dat we elkaar niet vaker zien. Maar hij is altijd heel begripvol en geduldig. Meestal ontmoeten we elkaar een keer in de week van een uur tot een paar uur soms, als we geluk hebben. Verder zie ik hem ongeveer twee keer in de week op het werk en als we geluk hebben werken we samen nachtdienst. Soms hebben we de tijd op het werk om uren te praten, soms is het super stressvol op het werk maar samen kunnen we de hele wereld aan en alles verloopt in harmonie. Mijn nr1 is een hele goede man maar hij geeft me niet het gevoel dat nr2 me geeft en dat is ook nooit zo geweest.

Lieve allemaal,



wat is, en blijft het toch moeilijk, LOSLATEN.

Een aantal hier zitten er nog midden in, maar voor een aantal is het einde, van welke relatie dan ook, al voelbaar.

ik weet hoe het voelt, heb alles al meegemaakt en ik leef dan ook met iedereen mee.(Marlies wat ben jij toch een bofkont!)



Alleen al dat ik, nu na een jaar na ons afscheid, nog steeds deze topic blijf volgen, is voor mij al het bewijs dat ik er nog steeds niet aan wil.

Loslaten...

Iets wat ooit zo mooi, zo intens en zo fantastisch was opgeven en loslaten. Ik krijg het nog steeds niet voor elkaar.

Maar ik ben niet de enige en dat steunt, maar tegelijkertijd gun je dit eigenlijk niemand.

Het is een levenslang verdriet, wat de ene keer op de achtergrond  schrijnend aanwezig is, maar de andere keer in alle hevigheid weer toeslaat en me compleet in z'n macht heeft.

Dag en nacht draag ik het mee, en zelfs na langere tijd heelt deze wond niet.



Toch gaat natuurlijk mijn leven ook verder, en pak je de draad weer op met het oude,vertrouwde.En dat was en is ook mooi, maar toch anders.

Maar niets zal ooit meer hetzelfde zijn.Voor mijn nr.1 niet en ook niet voor mij, en ik weet dat dit ook geldt voor mijn nr2.

Ik voel me gewoon niet compleet.Ik mis mijn soulmate.

Ik houd me (inmiddels weer) flink naar de buitenwereld, maar in mij zit het verdriet, een groot,stil verdriet.



Ik rouw om iemand die nog leeft, iemand waar ik zeer veel van houd en die mij tot diep in mijn ziel heeft geraakt.

Maar we kunnen niet samen zijn en dat was mijn keuze, ik had daar mijn persoonlijke redenen voor, waar ik hier niet over wil uitwijden maar geloof me het was de moeilijkste keuze van mijn leven.



Mijn nr 2 zit veel op de weg en ik maak me bij elk noodweer nog steeds zorgen om zijn welzijn.Ongelukken in zijn regio maken me onrustig.

Ik zie hem niet meer en ik spreek hem niet meer maar op mijn zwakke momenten zoek ik hem nog steeds op onze vertrouwde plek.



Maar hij is sterk, daar baal ik soms van, en aan de andere kant moet ik hem dankbaar zijn,( en dat ben ik ook.)

Hij wil het mij niet moeilijker maken dan het al is, en dat voelt als ware liefde.

Ik ben trots op hem en op alles wat wij samen hadden.

Soms hoor ik via, via nog wel eens iets over hem,maar het is summier.



Maar ik weet dat ook hij het zwaar heeft,en het liefst wat ik soms zou willen is troosten, even elkaar kracht geven voor de toekomst.



Een toekomst zonder elkaar, maar verbonden voel ik me met hem... levenslang!

hoi meiden.



eindelijk een topic zonder verwijten...



zou ik misschien met jullie mee kunnen schrijven want zit sindskort in hetzelfde schuitje...



gr mij

Bestaat, probeer alsjeblieft vol te houden om niet naar hem toe te gaan. Je bent zo goed bezig en het kan je alleen maar terugwerpen.

Anna, als je elkaar tussendoor wel blijft zien, gaat het jullie dan wel lukken om jaren op elkaar te wachten?

Ben paar uurtjes terug van 2 dagen met m'n nr. 2. Het was weer geweldig. Echt een mini-vakantie. Uit eten, terrasje, muziek dvd, dansen en natuurlijk stomende sex. Ik dacht al een paar keer dat hij zei dat hij van me houdt, maar nu heb ik het duidelijk gehoord. Kon ook merken dat hij gek op me is. Voel me dan zo geliefd en mooi. En dan kom je weer thuis, met beide benen op de grond, nr. 1 en kinderen die je aandacht vragen. Serieuze kwesties die besproken moeten worden. Bah, wel koude douche hoor na al die romantiek. Gelukkig is niemand erachter gekomen dat mijn verhaal niet klopte, want daar maakte ik me vooral dit keer toch wel druk om. En..... maandag zie ik m'n nr. 2 alweer. Heel toevallig heb ik een zakelijke afspraak in zijn woonplaats, dus kunnen we elkaar even zien, hoewel het bij een terrasje en hooguit een etentje zal blijven omdat hij dan de kinderen thuis heeft. Maar ja, toch fijn om dan bij hem te zijn. Lastig trouwens dat je niet even terug kunt lezen terwijl je je bericht typt, want nu ben ik je nick kwijt, maar tuurlijk ben je heel welkom hier. Ik denk dat we allemaal veel hebben aan elkaars verhalen, met elkaar genieten als het goed gaat en met elkaar meeleven als het verdriet overheerst.



Meiden en heer, sterkte allemaal, groetjes Josephien

Gescheiden wegen is welke wij nu gaan

Zonder elkaar, maar in gedachten toch tegen elkaar aan



Al onze talloze momenten koester ik en verwarmen nog altijd mijn hart

Onze gezamenlijke keuze was nodig en goed, al laat het ons beiden soms wat verward



In die momenten lieve meid baal ik dat ik je loslaat,

Maar weet dat het mij echt sterkt dat het ons beiden nu ook weer goed gaat.



Dankbaarheid is echt wat ik naar jou wil uitspreken

Dat ik jou mocht meemaken, al die talloze dagen en weken



De kracht van liefde tonen wij nu des te meer

Doordat wij onze zwakke momenten de baas zijn, keer op keer



Dat is niet alleen mooi, maar voor mij een bekroning op onze gezamenlijke kracht

Het is ook niet nieuw, het is hoe ik altijd over jou en mij heb gedacht



Lieverd, onze wegen komen wellicht ooit nog eens bij elkaar

Is het niet lijfelijk, dan nog altijd gekoesterd in gedachten en zeker juist daar



Ik zal altijd van je houden...

Ik ben verdrietig. De pijn van Doorelkaargeschud en Marla kan ik me zo goed indenken. En ik ben bang dat dat zal zijn wat er van mijn nr2 en mij overblijft. Want ik weet niet hoe ik mijn nr1 het kan aandoen om hem "in te ruilen" voor iemand waar ik meer van hou. Op elkaar wachten zoals Anna en haar nr2 elkaar beloofd hebben is geen optie. Mijn nr2 is vrijgezel en ik kan niet van hem vragen om z'n leven op hold te zetten en op mij te wachten. Hoewel dat in feite nu wel het geval is. Over een half uurtje zie ik hem weer en kunnen we even vergeten dat we niet van elkaar zijn.

Lieve allemaal die in hetzelfde schuitje zitten,

Nooit gedacht dat dit mij zou overkomen, nooit gedacht dat ik echte wederzijdse liefde pas zou vinden nadat wij beiden getrouwd zijn??!!! Er is ergens wat fout gegaan, mijn eerste echte partner was helemaal gek van mij, ik vond hem wel aardig, maar de vonken sprongen er niet af, van mijn nr1 was ik zelf stapelgek inhet begin, alleen was hij degene die ik zelf was in mijn eerste relatie, hij vond en vind me 'wel aardig' , nu maak ik dus die allesverslindende liefde mee, ECHTE LIEFDE, en het mag gewoon niet, het kan niet, we doen teveel mensen verdriet als dit uitkomt, dus,,,,,,

Eigenlijk moet het helemaal stoppen, net als Doorelkaargeschud en zijn nr2 hebben besloten, het koesteren, en wie weet, ooit,,,,,

Jarenlang hebben we om elkaar heen gedraaid, we voelden het, we herkenden elkaar vanaf het allereerste ogenblik dat we elkaar aankeken, na jaren spraken we het uit, nog niks, want het kon niet, tot 3 jaar geleden, en nu, nu moet ik de balans opmaken, hij stelde vorig jaar al voor elkaar los te laten, en ik geloofde hem gewoon niet, maar mede door doorelkaargeschud,( je bent precies zo'n gevoelsmens als mijn nr2, al die gevoelens die jij hier neerschrijft  zou hij geschreven kunnen hebben! en heeft hij ook altijd gezegd, maar ik dacht dat hij me gewoon zachtjes wou dumpen, dat het allemaal niet waar was, dat ik me eigen gewoon had laten 'gebruiken',, alles was verdwenen, mijn zelfrespect en eigenwaarde, wat zat ik in de put)  Maar nu, ik geloof hem, en als het zo moet zijn, komen wij elkaar ook wel weer tegen,

Josefien, ik kan gewoon nog niet zonder hem, maar weet dat ik hem los moet laten, zijn leven moet laten leven,zonder mij, en wie weet, later, ooit, zijn we echt en in het openbaar een paar, al ben ik dat nu al in mijn hart, zucht, ik zal altijd van HEM blijven houden,,,,,

Heb ik niet genoeg respect voor hem getoond, door hem te willen blijvenzien, groetjes van Anna die even in de war is

quote: doorelkaargeschud reageerde .



Nou heel eerlijk. Ik hou wel van mijn nr. 1 (wat een vreselijke omschrijving trouwens), alleen anders en dat is om vele redenen. Maar nr. 2, tja..... wat moet ik nog meer over haar zeggen? Dat van die "zombie" herken ik ook zeker, wat heb ik in een dip gezeten. Was vooral mijzelf kwijt en vond ook geen steun in mijn omgeving. En in mijn relatie met nr. 1 had het natuurlijk ook gevolgen. Alleen al heel simpel: vrijen kon ik eerst echt niet meer, of op de autopiloot. Mijn gevoel was zoek en het was een ware zoektocht om hierin weer zelf rust te krijgen en niet constant aan het gemis, verdriet en nr. 2 te denken.



. Doorelkaargeschud, dat is iets wat ik mijn nr2 altijd vraag, hoe doe je dat in bed met nr1, is dat hetzelfde als met mij, ik bedoel, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt als met nr2, maar is het voor een man niet altijd hetzelfde gevoel??? Hij zegt dan het is anders, maar ik wil natuurlijk eigenlijk horen dat ik voor hem ook degene ben met wie hij nooit zoiets heeft meegemaakt, ,,,

Dus als je zegt op de 'autopiloot' , is het dan alleen voor de lust???

Als ik het met nr1 nog doe,ja, als, eigenlijk ben ik er dan gewoon niet bij, kan er ook niet meer van genieten, met nr2 bedrijf ik echt de liefde, snap je wat ik bedoel??? groetjes aAnna

Mag ik even vloeken?



Nr 2 belde vanmiddag. Er rijdt nog iemand mee zaterdag. Dus daar gaan mijn uren alleen met hem in de auto.

Ik weet wel dat ik niet moet zeuren en dat ik blij moet zijn dat ik hem zo vaak zie (bijna elke weer - ook al woont hij in het buitenland). Maar toch.... ik had me er zo op verheugd....



Snik.

Dag lieverds,ow, ik heb het zoooo druk en nu ik ben bijgelezen, heb ik geen tijd meer om uitgebreid te reageren... Maar ik lees en leef met iedereen mee en hoop morgen tijd te hebben om op jullie te reageren, want ik wil zoveel zeggen (schrijven).... Dikke digi-hug voor iedereen!!!Hier verder alles ok, hoor! Nr2 heeft deze middag gebeld en owwwww, het voelt zo goed om dan niet mijn 'oproepen' in de gsm te hoeven wissen, om het gewoon tegen nr1 te kunnen vertellen! Afgelopen weekend heb ik in een zwak moment een smsje verstuurd en dat dan maar achteraf 'opgebiecht' aan nr1. Hij gaat er zo goed mee om, de schat. Een 'date' hebben we echter nog niet gehad... Nr 2 heeft al enige tijd Grote Ruzie met zijn (ex-?)vriendin... Ze is zondag bij hem weggegaan en hij is het allemaal flink zat, voor hem hoeft het niet meer. Hij is dus officieel weer vrijgezel (weet niet of ik daar zo blij mee moet zijn, ik ben bang dat hij dan misschien weer alle aandacht op mij gaat richten en eigenlijk krijgt op die manier geen enkele vrouw bij hem een echte kans..). Hij heeft me die zondag nog ge-smst (tegen alle afspraken in!) met de vraag om me even te kunnen zien, maar ik heb daar wijselijk niet op gereageerd (zijn relatietherapeute spelen gaat me toch net iets te ver, ik wil niet té dichtbij komen...).Zo, jullie zijn weer even bij! Later meer! Kus,Marlies

Thea: hebben jullie het al uitgesproken naar elkaar? Of zitten jullie (vooral hij ) nog in de ontkenningsfase?

En inderdaad over dingen die je eigenlijk niet kan weten: ik kan daar over meepraten, zo opletten. En als het ernstig was geweest had je naar hem toegegaan, dan had je zijn huis gebeld, zijn vrouw gesproken over iets onbelangrijks en dan had je er heen kunnen gaan.

Ook opletten met wat je zegt: zo reden we (nr1 & ik) een keer achter nr2 aan naar zijn huis, en hij nam een andere weg: ik riep toen: ik rij altijd anders! Viel gelukkig niet op. hm.

:) Bestaat, we zitten nog in de ontkenningsfase, vooral hij. Ik vind dat eigenlijk wel goed zo. Maar het feit dat hij mij gelijk mailde van het weekend toen hij onverwachts naar de dokter moest, en later eerst mij belde toen hij echt even heel down was doet me wel wat. Gisteravond had ik hem een smsje gestuurd en kreeg daar een heel kort, twee woorden berichtje op terug. Vandaag zei hij dat hij niet meer kon schrijven omdat zijn vrouw ieder moment de kamer binnen kon komen..... Onze relatie begint steeds meer stiekeme trekjes te vertonen en daar ben ik niet echt blij mee.



Flamenco, doorelkaargeschud, anna en anderen, ik voel met jullie mee, ik heb geen idee waar het bij mij zal eindigen. Emotioneel is het zoveel meer dan een kortstondige verliefdheid. Hoe ik ooit zonder zijn aandacht verder moet weet ik nu al niet.



Sil, ik kan me voorstellen dat je er van baalt. Straks zit je nog op de achterbank ook......... Weet je wie het is die er meerijdt?



Ik weet niet meer wie het zei dat het lastig is om niet terug te kunnen bladeren naar wat er geschreven is. Als ik de tijd heb om te reageren open ik deze pagina 2x. 1x om te lezen, en 1x om te reageren. Dat werkt het beste geloof ik, tenzij iemand een betere suggestie heeft?

Anna, ik vind juist dat jullie heel veel respect tonen door te willen wachten op elkaar. En je bent ook maar een mens. Snap het heel goed dat je af en toe zwak bent.

Sil, balen meid. Maar misschien ook een stukje bescherming voor jezelf. Want je ziet wat er allemaal van komt. Echt.... spaarzame fijne momenten en erg veel gemis en schuldgevoel.

Marlies, benijd je wel hoor dat dit allemaal in het opene kan.

Grappig trouwens dat we in verschillende stadia zitten. Degenen die hier al een poos inzitten, kunnen nog eens teruglezen hoe het toch zo heeft kunnen komen en degenen die nog geen relatie met nr. 2 hebben, kunnen lezen wat het vervolg (meestal) is.

Had vandaag een lieve mail van nr. 2. Hij voelde zich ontheemd in z'n huis zo zonder mij. Dat doet me dan wel weer goed. Het is toch fijn om te horen dat je niet de enige bent die de ander mist. Gelukkig zie ik hem maandag al weer. Wat wordt een mens hier creatief van he?



Groetjes, Josephien

ja bestaat ik wil er mee stoppen want net wat je al schrijft heerlijk geen

frustatie meer he maar mis hem ook wordt nog veel erger want hij gaat

op zeer korte termijn weg want heeft een andere baan.misschien wel beter zo.

maar hoop dat ik het vol houdt dan wat doe jij er dan aan?je bent zo gewend

he aan al die aandacht maar wil nu als er van zijn kant iets komt echt niet

meteen reageren.heb ik geen zin meer in.groetjes.

Josephien, jij noemt het creatief zijn. Voor mijn gevoel is geraffineerd zijn meer van toepassing (ik heb het over hoe ik me voel als ik alles doe om m'n ontmoeting met nr2 zonder problemen te laten verlopen). Ik probeer de ontmoetingen zo te laten plaatsvinden dat ik zo weinig mogelijk hoef te liegen en smoesjes hoef te vertellen. Mijn nr1 weet dat nr2 en ik goede vrienden zijn en zoals vandaag vertelde ik hem dat we samen kofie zouden drinken in een of ander cafe. En daar heeft hij geen enkel probleem mee. Hij moest eens weten........ Daarom voel ik me zo slecht, want hij vertrouwd me volledig. Thea, als het echte liefde is, dan is het alles waard. Ondanks alle moeilijkheden en het verdriet, ben ik blij dat ik mijn nr2 heb ontmoet, dat ik eindelijk weet dat hij ook van mij houdt. De mooie momenten die we samen hebben, maken alles goed.

Hallo,



Lees nog steeds met jullie mee hoor. Een somber berichtje van mijn kant. Schreef al een keer dat ik dacht dat mijn nummer 2 het dood laat bloeden. Toen kreeg ik vorige week een smsje van hem, ik blij natuurlijk. Toen weer een week niets gehoord. Ik kon het niet zomaar accepteren, zat steeds te malen of er niet een of ander misverstand is. Daarom gisteravond toch maar zelf een aardig, neutraal smsje gestuurd. Maar wat denk je, geen antwoord. Heb het hier ontzettend moeilijk mee. ;( Ik snap ook niet waarom. Ik kan/ga hem niet bellen, dus ik moet het hiermee doen. Misschien stom dat ik toch iets gestuurd, heb, maar anders kon ik het sowieso niet afsluiten. Nu moet ik wel.



Groetjes van Duiveltje

hoi,



bedankt dat ik mee kan schrijven.



zal eerst even mijn verhaal doen.



ik zit dus ook met een nr 1 en een nr 2.



nr 1 heb ik een hele goeie relatie mee wel problemen gekend maar voor de rest gaat het altijd goed. ik was ook altijd tegen vreemdgaan.



tot een paar weken terug, had een nieuwe baan en vanaf dag 1 keek nr 2 mij de heletijd aan vroeg dingen die een normale collega niet doet.



voor 2 weken terug waren we klaar met werken en vroeg hij of hij even met mij kon praten. ik vond het goed. ach ik vond hem er wel leuk uitzien enzo maar daar had je het ook mee gehad dus ik vond een babbeltje niks geen kwaad.



nou ik bij hem in de auto en echt hij heeft dingen gezegd ik stond echt met mijn bek vol tanden...dat had nog nooit iemand tegen mij gezegd niet zo..het kwam erop neer dat hij mij echt heel erg leuk vond.

ik heb hem direct duidelijk gezegd dat er niks inzat want ik was bezet. en daar had hij respect voor zei die.

het kwam er met een knuffel en een normale kus vanaf. echt toen voelde ik me al schuldig.



thuis aangekomen kreeg ik nr 2 niet meer uit mijn hoofd het hele weekend aan hem gedacht, ik fantaseerde van alles echt dat had ik nog nooit gedaan.



dat weekend hadden we het heel druk dus mijn schuldgevoel van niet zo erg tegen nr1.



woensdag zag ik hem weer echt ik was zo zenuwachtig, ik vond de spanning van het kijken erg leuk..(op het werk kijken we alleen want tis nogal een roddelbedrijf) toen het werk af was vroeg hij me of ik achter hem aan wou rijden dat heb ik gedaan, daar aangekomen heb ik hem nogmaals duidelijk gemaakt dat erg onder de indruk ben van hem maar dat ik niet bij nr 1 weg ga. en dat weet hij nu.

maar echt ik wordt zo ingepalmp door zijn woorden hij is zo romantisch. alles wat ik bij hem heb mis ik bij nr 1.



nu zijn we een paar weken verder en of er sprake is van verliefdheid nee dat niet, maar er is zeker sprake van spanning  tis net of we mekaar al heel lang kennen.

hij heeft mij gezegd dat hij gevoelens voor mij krijgt ik heb tegen hem gezegd dat we er dan mee moesten stoppen. hij wil dat niet hij zegt dat hij geniet van dit moment en dat ik altijd een plek in zijn hart heb (ppfff die woorden wat hij zegt dat zie je echt alleen in films).



nu heb ik zoiets van ppffff ik wil verder met nr1 ik weet wat ik heb en ik weet niet wat ik krijg. nu is de spanning leuk met nr 2 maar als ik alles stop en met nr 2 verder ga wat krijg ik dan??



echt ik hou zielsveel van nr1 maar oohhh dat schuldgevoel das ***...



ik ben heel veel aan het nadenken ik heb wel bepaalde dingen tegen nr 1 gezegd dat ik even wil genieten van dingen maar scheelt weer wil hij ook..



op het moment dat ik thuis ben wil ik zo met alles stoppen maar ik geniet zo van alles op dit moment dat ik zoiets heb van schijt ik leef maar 1 keer dus ga ervan genieten want ik weet dat dit niet lang duurt.



sorry voor het lange verhaal...misschien snappen jullie er niks van maar ben allang blij dat ik het even van mij af kon schrijven.



hoe deden jullie dat met het schuldgevoel???



gr ikkes

Ikkes, ik herken wel het een en ander in je verhaal, vooral wat je emoties betreft. Mijn Nr2 heeft alleen niet zijn gevoelens naar mij uitgesproken maar het is toch wel overduidelijk.



Even voor iedereen ik kwam het volgende stukje op het internet tegen. Ik ben benieuwd hoe jullie er over denken. Ik merk aan mezelf dat ik steeds stiekemer ga worden en eigenlijk past dat helemaal niet bij me. Maar met mijn Nr1 kan ik er ook niet open over zijn. Als het voor iemand nodig is wil ik het wel vertalen.



Adultery is almost certainly going to make a dent in trust and intimacy, and in many cases I've known, it has destroyed them altogether. A woman who is conducting a secret affair has to become deliberately deceitful...like a CIA agent or spy. She can't just come home and spill forth the events of her day. She's got to think, What can I safely talk about, and what have I got to keep to myself? So even when the infidelity isn't discovered, it changes who you are. A person goes from being a candid, open human being to a secretive, hidden one.

Even reageren hoor:@ Doorelkaargeschud: hoe gaat het nu met je? Je gedicht voor nr2 is prachtig... Ik vind je verhaal echt beklijvend.... Ik begrijp het allemaal wel, praktische bezwaren, kinderen, enz.. Maar de liefde van je leven loslaten... ??? Is dat nou het echte leven??? Pffff... Het zou niet zo mogen zijn. Soms moeten we misschien meer ons gevoel volgen en niet altijd zo ontzettend rationeel leven???@ Anna (en dit geldt ook voor anderen), ik heb het ooit wel al eens geschreven denk ik, maar toch maar eens op terugkomen... Ik hoop dat je het niet als bemoeienis ziet, maar ik vind het altijd zo vreselijk om te lezen dat mensen voor elkaar blijven 'voor de kinderen'. Geloof me - en ik spreek uit ervaring - kinderen worden er juist gelukkig van als hun ouders gelukkig zijn!! En ook al is je huwelijk naar buiten toe misschien niet 'slecht', wees er maar zeker van dat je kinderen het voelen als je niet écht gelukkig bent. Ik ben zelf kind van ouders die 30 !!!! jaar bij elkaar zijn gebleven 'voor de kinderen'. Geen slecht huwelijk, in die zin dat er nooit ruzies waren, maar je voelde gewoon dat de liefde weg was. Ze bleven bij elkaar omdat het zo hoorde en dus voor de kinderen.... Als kind VOEL je dat en toen m'n ouders na 30 jaar huwelijk uit elkaar gingen, was dat prima voor ons, de kinderen! Na enige tijd hadden ze beiden een nieuwe partner, ze zijn opengebloeid en heel erg gelukkig nu. Mijn broer en ik hebben er alleen maar spijt van dat er niet tientallen jaren eerder gescheiden zijn, dat was voor iedereen (henzelf maar ook voor ons, de 'kinderen') eigenlijk beter geweest.... Ik hoop dat je hierover nadenkt, ik bedoel het niet verkeerd, maar alleen maar bij elkaar blijven voor de kinderen, daarmee doe je hen misschien juist tekort (je voelt het als kind als je ouders een liefdeloos huwelijk hebben). Ik kan er nu echt van genieten als ik mijn vader (64 jaar) verliefd zie kijken naar z'n nieuwe vrouw en m'n hart bloedt dan dat hij voor mij z'n geluk zo lang heeft uitgesteld (voel ik me zelfs schuldig om!). @ Ikkes 1984: welkom hier (en andere nieuwe meiden ook natuurlijk). Je lijkt me 'gewoon' heel erg verliefd, maar er is nog niets echt gebeurd, toch? (op een kus na...). Volgens mij hoef je je dan niet zo schuldig te voelen. Een gevoel overkomt je nu eenmaal, daar kan je niets aan doen. Wat je ermee doet, is weer iets anders. Je hebt hier vast al genoeg gelezen om te weten hoe snel het uit de hand kan lopen... Sterkte, hoor! En geniet van het verliefde gevoel, het is toch zo bijzonder...@ Silmarillion: balen meid..... een derde mee in de auto??? Neeeeee!!!!! Weet je al wie? Man of vrouw? Ach, is zowieso niet leuk! Hopelijk valt het allemaal toch mee...@ Bestaat: heb zo met je te doen... Ik voel gewoon je twijfel door de posts heen. Gaan of niet gaan? Toegeven of niet als hij je weer gek maakt? Ik hoop dat je sterk blijft... Ik kon het niet. Ook al had ik hem maanden niet gezien en dacht ik echt dat het helemaal 'over' was, in 1 ogenblik dat we elkaar terugzagen, begon alles gewoon weer van vooraf aan. Ik hoop dat je het goed kan volhouden zo en dat jullie vriendschap blijft!!! Knuffel!@ Duiveltje: vervelend hé als ze niet terug sms-en! Ik word daar ook kregelig van, maar mijn 'nr2' is echt geen sms-er (heeft er een hekel aan, geloof ik). Alleen als het echt niet anders kan, zal hij iets sturen, maar het is lang niet altijd zo dat hij reageert op een sms van mij. Heeft op zich niets te betekenen, hij is gewoon zo. Maar in jouw geval zou ik toch zekerheid willen hebben... Ik zou gewoon even bellen, dan hoor je hem en weet je meteen meer. Beter zo dan te blijven afwachten, toch? Sterkte!@ Flamenco, Josephien, Thea... ik lees altijd mee en leef ook echt met jullie mee. Verschillende verhalen maar ook zoveel gelijkenissen en herkenning! Fijn dat jullie het hier kwijt kunnen!!!@ Verder geen echt nieuws... Gisteren zijn manlief en ik nr2 tegengekomen met de auto (elkaar gekruist) en vroeger was dat altijd erg moeilijk voor m'n nr1. Nu viel het prima mee, we konden elkaar gewoon groeten en daarna verder gaan met zonder moeilijk gevoel... Ik besef wel dat ik in een erg uitzonderlijke situatie zit en dat ik een erg liefdevolle, bijzondere nr1 heb.... De liefde tussen ons is alleen maar groter geworden! Gisteren zei hij ineens 'eigenlijk ben je nog altijd gewoon mijn meisje, helemaal van mij, maar af en toe ga je eens spelen bij de buurman... als je 's nachts maar lekker bij mij komt liggen altijd, is alles in orde!' Liefffff!!!!Kus,Marlies

@Thea - geen vertaling nodig voor mij.... alle communicatie tussen nr 2 en mij gaat in het Engels. Zolang het verbaal blijft dan ;).



Ik ben het wel eens met de tekst. Tot op zekere hoogte. Ik merk aan mezelf ook dat ik thuis wat terughoudender ben geworden in de dingen die ik vertel. Maar een CIA spy voel ik me nog lang niet!



@Ikkes - voel je nog niet te schuldig. Er is nog niets gebeurd. Een beetje schuldgevoel is goed - het weerhoudt je misschien van verdere stappen. Maar laat het je niet opvreten.





Mijn vloek- en snikbui is weer voorbij. De persoon die meerijdt is ook een collega. Het is eigenlijk heel logisch dat hij meerijdt (zelfde evenement, zelfde team, zelfde route etc.). Ik vind het jammer, maar het is niet anders. Als hij in ieder geval maar niet verwacht dat ik de hele rit op de achterbank ga zitten... Ik zeg wel dat ik snel wagenziek word of zo...

Ik verheug me in ieder geval erg op het weekend. Eens kijken of we nu spijkers met koppen gaan slaan. Dat is vorige keer niet gelukt - vooral veroorzaakt door mijn gedrag en ook een beetje door de omstandigheden.



Voor allen die het interesseert: ik beloof een update op maandag!

@ Duiveltje: vervelend hé als ze niet terug sms-en! Ik word daar ook kregelig van, maar mijn 'nr2' is echt geen sms-er (heeft er een hekel aan, geloof ik). Alleen als het echt niet anders kan, zal hij iets sturen, maar het is lang niet altijd zo dat hij reageert op een sms van mij. Heeft op zich niets te betekenen, hij is gewoon zo. Maar in jouw geval zou ik toch zekerheid willen hebben... Ik zou gewoon even bellen, dan hoor je hem en weet je meteen meer. Beter zo dan te blijven afwachten, toch? Sterkte!

@Marlies, dank je wel voor je lieve reactie.

Ik kan hem niet bellen, we bellen eigenlijk nooit met elkaar. Was alleen smsen en mailen en af en toe 'n ontmoeting. Ik moet dus maar afwachten maar vind dat het er slecht uitziet. Probeer het af te sluiten voor mezelf.