Relaties
alle pijlers
Verstand en hart niet op 1 lijn
donderdag 4 augustus 2022 om 09:46
Ik krijg mijn verstand en mijn hart maar niet op 1 lijn en hoopte op wat tips....
Sinds 4 jaar heb ik een LATrelatie (we zijn beiden vijfigers). Er is veel liefde, we doen veel leuke dingen, we kunnen (doorgaans) goed met elkaar praten, de relatie met de wederzijdse kinderen (allemaal volwassen) is dik in orde - je zou denken: geen vuiltje aan de lucht.
Mijn vriend worstelt (denk ik, ik ben geen psycholoog natuurlijk) met een depressie waarvoor hij geen adequate behandeling zoekt. Dit zorgde ervoor dat wij vorig jaar tijdelijk uit elkaar zijn gegaan. Na een paar maanden kwamen we weer bij elkaar en ik dacht dat onze relatie beter dan voorheen was, want nu praatten we beter met elkaar, eerlijker, opener.
Ik vroeg hem ten huwelijk, hij accepteerde dolblij. Maar nu, 6 weken later, komt de aap uit de mouw (na lang doorvragen van mij): hij wil niet trouwen, hij weet sowieso helemaal niet wat hij wil, niet met mij en niet met zijn leven en alles is 1 grote brei en ellendig. Hij vraagt om tijd om na te denken wat hij met de relatie wil. Eigenlijk alles waardoor we vorig jaar uit elkaar gingen.
Ik zit in een spagaat. Ik heb enorm veel begrip voor een burn-out of wat er dan ook maar met hem aan de hand is. Maar tegelijkertijd zie ik dat hij zijn problemen ook niet aanpakt. Hij is alleen maar met zichzelf bezig en lijkt zich nauwelijks te bekommeren wat dit allemaal met mij doet. Ik ben ook alleen maar met hem bezig
, dus dat hebben we dan wel gemeenschappelijk.
Maar ik voel van alles. Ik voel me belazerd, voorgelogen en op de reservebank gezet. Tegelijkertijd weet ik ook heus wel dat iemand met een diepe depressie helemaal geen ruimte heeft voor iets anders dan zichzelf. Maar waar blijf IK dan? En als ik hem die ruimte geef (voor de tweede keer dus): wanneer wordt het dan weer leuk voor MIJ? En wanneer komt dan de volgende dip?
Mijn hoofd (en mijn vriendinnen) zeggen: gooi de handdoek in de ring. Hij moet zelf zijn problemen aanpakken en daar kan ik hem niet bij helpen. En zo lang hij zijn problemen niet aanpakt, verandert er niks. Deze relatie is niet goed voor mij want van een normaliter zelfverzekerd en optimistisch persoon word ik nu iemand met een permanente steen in haar maag die zich niet goed genoeg voelt.
Maar mijn hart wil nog niet mee. Ik houd van hem en ik denk dat hij, onder al zijn issues, ook van mij houdt maar op dit moment simpelweg niet bij zijn gevoel kan.
Vanavond praten we. Verstandelijk denk ik dat ik er een punt achter moet zetten. Maar zeker weten doe ik dat niet, dus. Wat moet ik nu?
Sinds 4 jaar heb ik een LATrelatie (we zijn beiden vijfigers). Er is veel liefde, we doen veel leuke dingen, we kunnen (doorgaans) goed met elkaar praten, de relatie met de wederzijdse kinderen (allemaal volwassen) is dik in orde - je zou denken: geen vuiltje aan de lucht.
Mijn vriend worstelt (denk ik, ik ben geen psycholoog natuurlijk) met een depressie waarvoor hij geen adequate behandeling zoekt. Dit zorgde ervoor dat wij vorig jaar tijdelijk uit elkaar zijn gegaan. Na een paar maanden kwamen we weer bij elkaar en ik dacht dat onze relatie beter dan voorheen was, want nu praatten we beter met elkaar, eerlijker, opener.
Ik vroeg hem ten huwelijk, hij accepteerde dolblij. Maar nu, 6 weken later, komt de aap uit de mouw (na lang doorvragen van mij): hij wil niet trouwen, hij weet sowieso helemaal niet wat hij wil, niet met mij en niet met zijn leven en alles is 1 grote brei en ellendig. Hij vraagt om tijd om na te denken wat hij met de relatie wil. Eigenlijk alles waardoor we vorig jaar uit elkaar gingen.
Ik zit in een spagaat. Ik heb enorm veel begrip voor een burn-out of wat er dan ook maar met hem aan de hand is. Maar tegelijkertijd zie ik dat hij zijn problemen ook niet aanpakt. Hij is alleen maar met zichzelf bezig en lijkt zich nauwelijks te bekommeren wat dit allemaal met mij doet. Ik ben ook alleen maar met hem bezig
, dus dat hebben we dan wel gemeenschappelijk.Maar ik voel van alles. Ik voel me belazerd, voorgelogen en op de reservebank gezet. Tegelijkertijd weet ik ook heus wel dat iemand met een diepe depressie helemaal geen ruimte heeft voor iets anders dan zichzelf. Maar waar blijf IK dan? En als ik hem die ruimte geef (voor de tweede keer dus): wanneer wordt het dan weer leuk voor MIJ? En wanneer komt dan de volgende dip?
Mijn hoofd (en mijn vriendinnen) zeggen: gooi de handdoek in de ring. Hij moet zelf zijn problemen aanpakken en daar kan ik hem niet bij helpen. En zo lang hij zijn problemen niet aanpakt, verandert er niks. Deze relatie is niet goed voor mij want van een normaliter zelfverzekerd en optimistisch persoon word ik nu iemand met een permanente steen in haar maag die zich niet goed genoeg voelt.
Maar mijn hart wil nog niet mee. Ik houd van hem en ik denk dat hij, onder al zijn issues, ook van mij houdt maar op dit moment simpelweg niet bij zijn gevoel kan.
Vanavond praten we. Verstandelijk denk ik dat ik er een punt achter moet zetten. Maar zeker weten doe ik dat niet, dus. Wat moet ik nu?
donderdag 4 augustus 2022 om 09:51
Wacht af wat hij te zeggen heeft in dat gesprek. Hij weet niet wat hij wil met de relatie. Wat verwacht hij dan ondertussen van jou? Dat jij op het wachtbankje gaat zitten? Dat hij het niet weet, trekt de relatie op het moment sowieso scheef. Ik denk dat het verstandig is om wat afstand te nemen. Het is slopend om bij iemand in geestelijke nood te zijn die zich niet laat helpen, dus dat zal je sowieso geen goed doen.
Ik denk ook dat het wijs is om óf er een punt achter te zetten, of om het op een heel laag pitje te zetten. Het is niet eerlijk tegenover jou wat hij nu doet.
Ik denk ook dat het wijs is om óf er een punt achter te zetten, of om het op een heel laag pitje te zetten. Het is niet eerlijk tegenover jou wat hij nu doet.
donderdag 4 augustus 2022 om 10:01
Omdat jij geen prioriteit bent in zijn leven is hij volgens jou depressief.
Wat een onlogische gedachtengang.
Natuurlijk zegt hij niet ik heb het hadtstilke naar mijn zin en wen leuk leven en ik ben alkwen bij jou ondat er nog niets leukers voorbij is gekomen. Dan is het makkelijker om te zeggen ik weet niet wat ik wil met mijn leven.
Wat een onlogische gedachtengang.
Natuurlijk zegt hij niet ik heb het hadtstilke naar mijn zin en wen leuk leven en ik ben alkwen bij jou ondat er nog niets leukers voorbij is gekomen. Dan is het makkelijker om te zeggen ik weet niet wat ik wil met mijn leven.
donderdag 4 augustus 2022 om 10:02
Rooss: ik voel me belazerd omdat we na de "doorstart" lang gesprekken met elkaar voerden, waarin ik voortdurend checkte hoe hij zich voelde en hij me verzekerde dat hij zich langzaam beter aan het voelen was. Daardoor deed ik dat aanzoek ook. Maar na dat aanzoek voelde ik dat er iets mis was, dus heb ik daar meermaals naar gevraagd ("wil je eigenlijk wel ECHT trouwen?"). Dan verzekerde hij mij ervan dat hij dolgelukkig was met het vooruitzicht etc., maar nu komt de aap uit de mouw: hij wil niet maar wist niet hoe hij dat moest zeggen.
Bianca: ja, ik kan dat als voorwaarde stellen. Maar waar stel ik dan een voorwaarde aan eigenlijk? Ik moet immers even op de reservebank afwachten tot hij weet wat hij met de relatie wil (gelijk een antwoord op JufJoke).
Bianca: ja, ik kan dat als voorwaarde stellen. Maar waar stel ik dan een voorwaarde aan eigenlijk? Ik moet immers even op de reservebank afwachten tot hij weet wat hij met de relatie wil (gelijk een antwoord op JufJoke).
donderdag 4 augustus 2022 om 10:04
Ik snap wel dat dit heel pijnlijk is. Omdat hij ook zelf met dat aanzoek kwam.LadyTramp schreef: ↑04-08-2022 10:02Rooss: ik voel me belazerd omdat we na de "doorstart" lang gesprekken met elkaar voerden, waarin ik voortdurend checkte hoe hij zich voelde en hij me verzekerde dat hij zich langzaam beter aan het voelen was. Daardoor deed ik dat aanzoek ook. Maar na dat aanzoek voelde ik dat er iets mis was, dus heb ik daar meermaals naar gevraagd ("wil je eigenlijk wel ECHT trouwen?"). Dan verzekerde hij mij ervan dat hij dolgelukkig was met het vooruitzicht etc., maar nu komt de aap uit de mouw: hij wil niet maar wist niet hoe hij dat moest zeggen.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 4 augustus 2022 om 10:04
Velvetlady schreef: ↑04-08-2022 10:01Omdat jij geen prioriteit bent in zijn leven is hij volgens jou depressief.
Nee. Hij is naar eigen zeggen depressief omdat hij zijn baan kwijtgeraakt is en nu steeds afgewezen wordt. Daarnaast kan hij, naar eigen zeggen, niet bij zijn gevoel omdat hij zich ooit, lang geleden, heeft voorgenomen zich nergens emotioneel aan te binden.
(dit zijn zijn eigen woorden dus, niet MIJN conclusies).
donderdag 4 augustus 2022 om 10:04
Zo dat is even een flinke aanname. Zo lees ik het helemaal niet uit het bericht.Velvetlady schreef: ↑04-08-2022 10:01Omdat jij geen prioriteit bent in zijn leven is hij volgens jou depressief.
Wat een onlogische gedachtengang.
Natuurlijk zegt hij niet ik heb het hadtstilke naar mijn zin en wen leuk leven en ik ben alkwen bij jou ondat er nog niets leukers voorbij is gekomen. Dan is het makkelijker om te zeggen ik weet niet wat ik wil met mijn leven.
donderdag 4 augustus 2022 om 10:07
Aan professionele hulp ( en daardoor duidelijkheid ) .
En misschien is het inderdaad zo dat door die hulp blijkt dat bij hem de koek op is.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 4 augustus 2022 om 10:08
Nee, TO, toch ?Maleficent schreef: ↑04-08-2022 10:04Ik snap wel dat dit heel pijnlijk is. Omdat hij ook zelf met dat aanzoek kwam.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 4 augustus 2022 om 10:09
Klopt. Overigens wel nadat hij tijdenlang had aangegeven graag te willen trouwen.
donderdag 4 augustus 2022 om 10:14
donderdag 4 augustus 2022 om 10:14
Ik zou hem vragen wat, zijn plan is, heel open. En als hij zijn schouders ophaalt aangeven dat je dat wel nodig hebt. En vervolgens gaan peinzen of dit plan voldoende is voor jou. Krijg jij hieruit voldoende toekomstperspectief? Geeft het de hoop die je nodig hebt om bij hem te blijven?
Ik zou terughoudend zijn in aangeven wat hij volgens jou moet gaan doen. Vermoedelijk weet hij dat wel en is dat niet gebeurt, daar zal een reden voor zijn.
Ik zou terughoudend zijn in aangeven wat hij volgens jou moet gaan doen. Vermoedelijk weet hij dat wel en is dat niet gebeurt, daar zal een reden voor zijn.
donderdag 4 augustus 2022 om 10:18
blijfgewoonbianca schreef: ↑04-08-2022 10:07Aan professionele hulp ( en daardoor duidelijkheid ) .
En misschien is het inderdaad zo dat door die hulp blijkt dat bij hem de koek op is.
Misschien is dat nog wel het beste, ja. Zeggen dat ik alleen op die wachtbank ga zitten als hij professionele hulp zoekt.
Hij geeft ook steeds aan dat alles niet aan mij ligt, maar aan hem (daar zijn we het dan over eens). Hij zegt dat hij zich ongelijkwaardig aan mij voelt, maar dat dat niet komt door wat IK doe, maar door hoe hij zich voelt. Ik heb een goede baan, hij is werkloos en wordt bij sollicitaties steeds afgewezen. Hij zegt dat hij zich niet goed genoeg voelt voor mij. Maar hij zegt ook dat hij nog nooit zoveel van iemand gehouden heeft.
Voor mij klinkt dat allemaal erg verwarrend. Die werkloosheid interesseert mij niks (althans: ik vind dat erg voor hem, niet voor mij) en die ongelijkwaardigheid creeert hij zelf. Ik geloof hem als hij zegt dat hij zich op deze manier voelt want hij is geen klootzak, ik ZIE dat hij worstelt. Maar ik zie ook dat ik langzaam verdwijn, want het gaat nooit over mij, alleen over hem.
donderdag 4 augustus 2022 om 10:19
blijfgewoonbianca schreef: ↑04-08-2022 10:14Bedenktijd om na te denken : prima, mits hij daar hulp bij zoekt.
Wil hij dat in zijn eentje zien uit te vogelen ( wat hem eerder al niet lukte ) dan geen bedenktijd maar einde oefening.
Goeie.
donderdag 4 augustus 2022 om 10:20
Ik denk dat ik de leugen lullliger vind dan die hele depressie.LadyTramp schreef: ↑04-08-2022 10:02Maar na dat aanzoek voelde ik dat er iets mis was, dus heb ik daar meermaals naar gevraagd ("wil je eigenlijk wel ECHT trouwen?"). Dan verzekerde hij mij ervan dat hij dolgelukkig was met het vooruitzicht etc., maar nu komt de aap uit de mouw: hij wil niet maar wist niet hoe hij dat moest zeggen.
.
donderdag 4 augustus 2022 om 10:22
Ha, dat dacht ik eerst ook. Maar toen dacht ik: die leugen komt wel voort uit psychische nood.
Je ziet: ik geef hem steeds excuses. Mijn beste vriendin zei: zo diep zit die depressie dus niet, als hij nog wel de energie heeft om een leugen vol te houden.
Hij zegt zelf dat hij in de weken na dat aanzoek wisselde in wat hij ervan vond. Dan weer was ie dolblij, dan weer niet en dan overtuigde hij zichzelf ervan dat ie dolblij was etc. Niks daarvan spreekt van rekening houden met mij overigens.
donderdag 4 augustus 2022 om 10:27
Ik speel wel met je gevoelens en laat je in verwarring en onzekerheid achter, maar het ligt niet aan jou hoor. Alleen maar woorden en geen actie.LadyTramp schreef: ↑04-08-2022 10:22Ha, dat dacht ik eerst ook. Maar toen dacht ik: die leugen komt wel voort uit psychische nood.
Je ziet: ik geef hem steeds excuses. Mijn beste vriendin zei: zo diep zit die depressie dus niet, als hij nog wel de energie heeft om een leugen vol te houden.
Hij zegt zelf dat hij in de weken na dat aanzoek wisselde in wat hij ervan vond. Dan weer was ie dolblij, dan weer niet en dan overtuigde hij zichzelf ervan dat ie dolblij was etc. Niks daarvan spreekt van rekening houden met mij overigens.
donderdag 4 augustus 2022 om 10:30
Ik denk ook dat dat kan komen vanuit de depressie. Dan vind je het leven niet alleen volkomen kut op dit moment, maar als je terugkijkt naar het verleden was dat ook allemaal kut, en de toekomst ook. Je ziet alles door die vertroebelde, donkere blik van de depressie.LadyTramp schreef: ↑04-08-2022 10:22Ha, dat dacht ik eerst ook. Maar toen dacht ik: die leugen komt wel voort uit psychische nood.
Je ziet: ik geef hem steeds excuses. Mijn beste vriendin zei: zo diep zit die depressie dus niet, als hij nog wel de energie heeft om een leugen vol te houden.
Hij zegt zelf dat hij in de weken na dat aanzoek wisselde in wat hij ervan vond. Dan weer was ie dolblij, dan weer niet en dan overtuigde hij zichzelf ervan dat ie dolblij was etc. Niks daarvan spreekt van rekening houden met mij overigens.
Een goede vriend van mij heeft van tijd tot tijd een depressie. Ik zie dat ook bij hem. Hij voelt niks meer, voelt zich afgestompt, afgesneden van zijn emoties en van andere mensen. Hij zegt dan ook: mijn studententijd was ook verschrikkelijk - en als we het daarover hebben als hij niet depressief is, kijkt hij juist weer heel positief terug op de ervaringen op de universiteit. Hij beschrijft het alsof de depressie alle kleur uit zijn leven zuigt, emoties zijn weg. En niks lijkt hem meer iets uit te maken: of we nou bellen, of niet bellen, of afspreken, of niet, het is hem om het even. Niks interesseert hem meer werkelijk omdat hij er niks bij voelt.
Misschien maar een anekdotische verklaring want ik ben geen psycholoog of psychiater, maar zijn uitleg leek me bij jouw verhaal relevant, daarom deel ik het.
Wat eten we vanavond?
donderdag 4 augustus 2022 om 10:37
Het is prachtig dat je weet dat het niet aan jou ligt, maar krijg je daar een leukere relatie van?
Het is makkelijk praten vanaf de zijlijn. Jij zit er dagelijks in. En ook al zegt je verstand van alles, je gevoel doet er óók toe.
Je kunt het ook omdraaien: blijkbaar heb jij de bodem nog niet bereikt van wat je bereid bent te accepteren. Je mag ook op jezelf vertrouwen wat dat betreft: als je die grens wel bereikt handel je daar heus wel naar. Dat is niet alleen een rationele grens maar ook een emotionele. Misschien kan je met die manier van denken je eigen twijfels (“doe ik mezelf geweld aan door in deze relatie te blijven?”) even parkeren.
Wat mij dwars zou zitten is dat hij zijn gevoel voor jou aan zijn eigen problemen koppelt. Als vijftiger zou je een keer geleerd moeten hebben dat een relatie voor een belangrijk deel bestaat uit een (relatief rationeel) commitment, en dat je gevoel fluctueert.
Ik ga dus mee met wat hierboven is gezegd: je mag best een grens aangeven. Rot voor hem dat hij een depressie heeft, maar dat betekent niet dat hij jou als mentale boksbal kan gebruiken door jullie relatie op losse schroeven te zetten.
Het is makkelijk praten vanaf de zijlijn. Jij zit er dagelijks in. En ook al zegt je verstand van alles, je gevoel doet er óók toe.
Je kunt het ook omdraaien: blijkbaar heb jij de bodem nog niet bereikt van wat je bereid bent te accepteren. Je mag ook op jezelf vertrouwen wat dat betreft: als je die grens wel bereikt handel je daar heus wel naar. Dat is niet alleen een rationele grens maar ook een emotionele. Misschien kan je met die manier van denken je eigen twijfels (“doe ik mezelf geweld aan door in deze relatie te blijven?”) even parkeren.
Wat mij dwars zou zitten is dat hij zijn gevoel voor jou aan zijn eigen problemen koppelt. Als vijftiger zou je een keer geleerd moeten hebben dat een relatie voor een belangrijk deel bestaat uit een (relatief rationeel) commitment, en dat je gevoel fluctueert.
Ik ga dus mee met wat hierboven is gezegd: je mag best een grens aangeven. Rot voor hem dat hij een depressie heeft, maar dat betekent niet dat hij jou als mentale boksbal kan gebruiken door jullie relatie op losse schroeven te zetten.
donderdag 4 augustus 2022 om 10:40
Misschien een vreemde vergelijking, maar: een depressie is een ernstige ziekte, die zelfs dodelijk kan zijn. Ik vind dat je vriend heel dringend kan adviseren om behandeling te zoeken.
Als je vriend een andere ernstige ziekte zou hebben, en niks zou doen, zou je dat waarschijnlijk ook niet accepteren?
Als je vriend een andere ernstige ziekte zou hebben, en niks zou doen, zou je dat waarschijnlijk ook niet accepteren?
Wat eten we vanavond?
donderdag 4 augustus 2022 om 10:42
Goede postOrchid2022 schreef: ↑04-08-2022 10:37Het is prachtig dat je weet dat het niet aan jou ligt, maar krijg je daar een leukere relatie van?
Het is makkelijk praten vanaf de zijlijn. Jij zit er dagelijks in. En ook al zegt je verstand van alles, je gevoel doet er óók toe.
Je kunt het ook omdraaien: blijkbaar heb jij de bodem nog niet bereikt van wat je bereid bent te accepteren. Je mag ook op jezelf vertrouwen wat dat betreft: als je die grens wel bereikt handel je daar heus wel naar. Dat is niet alleen een rationele grens maar ook een emotionele. Misschien kan je met die manier van denken je eigen twijfels (“doe ik mezelf geweld aan door in deze relatie te blijven?”) even parkeren.
Wat mij dwars zou zitten is dat hij zijn gevoel voor jou aan zijn eigen problemen koppelt. Als vijftiger zou je een keer geleerd moeten hebben dat een relatie voor een belangrijk deel bestaat uit een (relatief rationeel) commitment, en dat je gevoel fluctueert.
Ik ga dus mee met wat hierboven is gezegd: je mag best een grens aangeven. Rot voor hem dat hij een depressie heeft, maar dat betekent niet dat hij jou als mentale boksbal kan gebruiken door jullie relatie op losse schroeven te zetten.
donderdag 4 augustus 2022 om 10:45
Makreel: dat is inderdaad een heel herkenbaar verhaal. Overigens heb ik in een ver verleden zelf gekampt met een zware depressie (en heb daarvoor hulp gezocht en ben ervoor behandeld), dus ik weet hoe het voelt. Jij beschrijft het precies zoals het is.
Orchid2022: wat een fijne post. Dat omdraaien vind ik een heel goede. Het is PRECIES wat ik nu doe: ik bedenk me wat ik een vriendin zou adviseren als ze met dit verhaal bij mij zou komen. Ik voel me vernederd ivm dat huwelijksaanzoek en vind dus van mezelf dat ik er een punt achter moet zetten want eigenwaarde etc. Ik houd mezelf voor dat dit nooit meer leuk wordt en dat ik dus even een grote meid moet zijn en de pleister er in 1 keer af moet trekken.
Mijn hart zegt vooralsnog iets anders. Jouw advies mijn eigen twijfels even te parkeren tot ik ook echt VOEL dat het genoeg is, vind ik een enorme eye-opener, dank je. Ik combineer jouw advies met dat van Bianca en anderen: ik ga vanavond zeggen dat ik hem die ruimte wil geven op voorwaarde dat hij professionele hulp zoekt. En dan neem ik afstand en zet het contact op een lager pitje en kijk wat er gebeurt. Gebeurt er weinig of niks, dan zal ik op enig moment die bodem wel bereiken en ernaar handelen.
Orchid2022: wat een fijne post. Dat omdraaien vind ik een heel goede. Het is PRECIES wat ik nu doe: ik bedenk me wat ik een vriendin zou adviseren als ze met dit verhaal bij mij zou komen. Ik voel me vernederd ivm dat huwelijksaanzoek en vind dus van mezelf dat ik er een punt achter moet zetten want eigenwaarde etc. Ik houd mezelf voor dat dit nooit meer leuk wordt en dat ik dus even een grote meid moet zijn en de pleister er in 1 keer af moet trekken.
Mijn hart zegt vooralsnog iets anders. Jouw advies mijn eigen twijfels even te parkeren tot ik ook echt VOEL dat het genoeg is, vind ik een enorme eye-opener, dank je. Ik combineer jouw advies met dat van Bianca en anderen: ik ga vanavond zeggen dat ik hem die ruimte wil geven op voorwaarde dat hij professionele hulp zoekt. En dan neem ik afstand en zet het contact op een lager pitje en kijk wat er gebeurt. Gebeurt er weinig of niks, dan zal ik op enig moment die bodem wel bereiken en ernaar handelen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
