Relaties
alle pijlers
Verstand en hart niet op 1 lijn
donderdag 4 augustus 2022 om 09:46
Ik krijg mijn verstand en mijn hart maar niet op 1 lijn en hoopte op wat tips....
Sinds 4 jaar heb ik een LATrelatie (we zijn beiden vijfigers). Er is veel liefde, we doen veel leuke dingen, we kunnen (doorgaans) goed met elkaar praten, de relatie met de wederzijdse kinderen (allemaal volwassen) is dik in orde - je zou denken: geen vuiltje aan de lucht.
Mijn vriend worstelt (denk ik, ik ben geen psycholoog natuurlijk) met een depressie waarvoor hij geen adequate behandeling zoekt. Dit zorgde ervoor dat wij vorig jaar tijdelijk uit elkaar zijn gegaan. Na een paar maanden kwamen we weer bij elkaar en ik dacht dat onze relatie beter dan voorheen was, want nu praatten we beter met elkaar, eerlijker, opener.
Ik vroeg hem ten huwelijk, hij accepteerde dolblij. Maar nu, 6 weken later, komt de aap uit de mouw (na lang doorvragen van mij): hij wil niet trouwen, hij weet sowieso helemaal niet wat hij wil, niet met mij en niet met zijn leven en alles is 1 grote brei en ellendig. Hij vraagt om tijd om na te denken wat hij met de relatie wil. Eigenlijk alles waardoor we vorig jaar uit elkaar gingen.
Ik zit in een spagaat. Ik heb enorm veel begrip voor een burn-out of wat er dan ook maar met hem aan de hand is. Maar tegelijkertijd zie ik dat hij zijn problemen ook niet aanpakt. Hij is alleen maar met zichzelf bezig en lijkt zich nauwelijks te bekommeren wat dit allemaal met mij doet. Ik ben ook alleen maar met hem bezig
, dus dat hebben we dan wel gemeenschappelijk.
Maar ik voel van alles. Ik voel me belazerd, voorgelogen en op de reservebank gezet. Tegelijkertijd weet ik ook heus wel dat iemand met een diepe depressie helemaal geen ruimte heeft voor iets anders dan zichzelf. Maar waar blijf IK dan? En als ik hem die ruimte geef (voor de tweede keer dus): wanneer wordt het dan weer leuk voor MIJ? En wanneer komt dan de volgende dip?
Mijn hoofd (en mijn vriendinnen) zeggen: gooi de handdoek in de ring. Hij moet zelf zijn problemen aanpakken en daar kan ik hem niet bij helpen. En zo lang hij zijn problemen niet aanpakt, verandert er niks. Deze relatie is niet goed voor mij want van een normaliter zelfverzekerd en optimistisch persoon word ik nu iemand met een permanente steen in haar maag die zich niet goed genoeg voelt.
Maar mijn hart wil nog niet mee. Ik houd van hem en ik denk dat hij, onder al zijn issues, ook van mij houdt maar op dit moment simpelweg niet bij zijn gevoel kan.
Vanavond praten we. Verstandelijk denk ik dat ik er een punt achter moet zetten. Maar zeker weten doe ik dat niet, dus. Wat moet ik nu?
Sinds 4 jaar heb ik een LATrelatie (we zijn beiden vijfigers). Er is veel liefde, we doen veel leuke dingen, we kunnen (doorgaans) goed met elkaar praten, de relatie met de wederzijdse kinderen (allemaal volwassen) is dik in orde - je zou denken: geen vuiltje aan de lucht.
Mijn vriend worstelt (denk ik, ik ben geen psycholoog natuurlijk) met een depressie waarvoor hij geen adequate behandeling zoekt. Dit zorgde ervoor dat wij vorig jaar tijdelijk uit elkaar zijn gegaan. Na een paar maanden kwamen we weer bij elkaar en ik dacht dat onze relatie beter dan voorheen was, want nu praatten we beter met elkaar, eerlijker, opener.
Ik vroeg hem ten huwelijk, hij accepteerde dolblij. Maar nu, 6 weken later, komt de aap uit de mouw (na lang doorvragen van mij): hij wil niet trouwen, hij weet sowieso helemaal niet wat hij wil, niet met mij en niet met zijn leven en alles is 1 grote brei en ellendig. Hij vraagt om tijd om na te denken wat hij met de relatie wil. Eigenlijk alles waardoor we vorig jaar uit elkaar gingen.
Ik zit in een spagaat. Ik heb enorm veel begrip voor een burn-out of wat er dan ook maar met hem aan de hand is. Maar tegelijkertijd zie ik dat hij zijn problemen ook niet aanpakt. Hij is alleen maar met zichzelf bezig en lijkt zich nauwelijks te bekommeren wat dit allemaal met mij doet. Ik ben ook alleen maar met hem bezig
, dus dat hebben we dan wel gemeenschappelijk.Maar ik voel van alles. Ik voel me belazerd, voorgelogen en op de reservebank gezet. Tegelijkertijd weet ik ook heus wel dat iemand met een diepe depressie helemaal geen ruimte heeft voor iets anders dan zichzelf. Maar waar blijf IK dan? En als ik hem die ruimte geef (voor de tweede keer dus): wanneer wordt het dan weer leuk voor MIJ? En wanneer komt dan de volgende dip?
Mijn hoofd (en mijn vriendinnen) zeggen: gooi de handdoek in de ring. Hij moet zelf zijn problemen aanpakken en daar kan ik hem niet bij helpen. En zo lang hij zijn problemen niet aanpakt, verandert er niks. Deze relatie is niet goed voor mij want van een normaliter zelfverzekerd en optimistisch persoon word ik nu iemand met een permanente steen in haar maag die zich niet goed genoeg voelt.
Maar mijn hart wil nog niet mee. Ik houd van hem en ik denk dat hij, onder al zijn issues, ook van mij houdt maar op dit moment simpelweg niet bij zijn gevoel kan.
Vanavond praten we. Verstandelijk denk ik dat ik er een punt achter moet zetten. Maar zeker weten doe ik dat niet, dus. Wat moet ik nu?
vrijdag 5 augustus 2022 om 10:19
Au.Orchid2022 schreef: ↑05-08-2022 09:52Uiteindelijk is de kern van een relatie dat je bij elkaar wilt zijn. Hij wil dat niet en duwt het weg (kijk naar zijn acties, niet naar zijn woorden). Dat heeft dus niks te maken met dat jij hem in de steek gelaten zou hebben.
Ik denk dat hij het wel wil, maar niet kan. Hij zegt dat hij zich lang geleden succesvol voorgenomen heeft zich nergens emotioneel aan te binden behalve aan zijn kinderen, maar dat ik de enige ben die ooit zo dichtbij is gekomen. Ik denk dat dat confronterend voor hem is, en dat hij mij daarom wegduwt.
Ik klink als een zelfhulpboek nu.
Maar of hij het nu wel wil maar niet kan, of wel een beetje wil maar niet graag genoeg, of helemaal niet wil: ik ben weer (nog steeds) met HEM bezig. Ik moet me bezighouden met de vraag wat IK wil. Ik wil een emotioneel stabiele man die niet wegloopt als iets even een beetje ingewikkeld is en die niet bang is voor commitment. Dat is hij niet. Ik moet hem dus niet meer willen.
Zie: ik weet het best allemaal hoor. Nu het ook nog zo voelen
.
vrijdag 5 augustus 2022 om 10:25
Hoe dacht hij zelf eigenlijk over het LATten? Dacht hij bij een aanzoek wellicht in eerste instantie dat jullie huishoudens samengevoegd zouden worden? En dat hij daar wel enthousiast van werd?
Die gelijkwaardigheid, of gebrek eraan, zie ik steeds terugkomen in jouw posts. Hij voelt zich duidelijk minderwaardig, en noemt dat zelf een depressie waar hij aan moet werken. Hij moet zichzelf fixen voor hij op jouw niveau zit.
Ik denk niet dat jullie een goede match zijn. Op gevoelsniveau misschien wel, maar in het dagelijkse leven niet.
Ga 'Zout op mijn huid' maar eens lezen. Hij is jouw Gauvain.
Die gelijkwaardigheid, of gebrek eraan, zie ik steeds terugkomen in jouw posts. Hij voelt zich duidelijk minderwaardig, en noemt dat zelf een depressie waar hij aan moet werken. Hij moet zichzelf fixen voor hij op jouw niveau zit.
Ik denk niet dat jullie een goede match zijn. Op gevoelsniveau misschien wel, maar in het dagelijkse leven niet.
Ga 'Zout op mijn huid' maar eens lezen. Hij is jouw Gauvain.
Als onwetendheid schreeuwt, dan zwijgt intelligentie ~ Unknown
(Het gras is blauw, het verhaal van de ezel en de tijger)
(Het gras is blauw, het verhaal van de ezel en de tijger)
vrijdag 5 augustus 2022 om 10:31
M3LL0N4 schreef: ↑05-08-2022 10:25Hoe dacht hij zelf eigenlijk over het LATten? Dacht hij bij een aanzoek wellicht in eerste instantie dat jullie huishoudens samengevoegd zouden worden? En dat hij daar wel enthousiast van werd?
Die gelijkwaardigheid, of gebrek eraan, zie ik steeds terugkomen in jouw posts. Hij voelt zich duidelijk minderwaardig, en noemt dat zelf een depressie waar hij aan moet werken. Hij moet zichzelf fixen voor hij op jouw niveau zit.
Ik denk niet dat jullie een goede match zijn. Op gevoelsniveau misschien wel, maar in het dagelijkse leven niet.
Ga 'Zout op mijn huid' maar eens lezen. Hij is jouw Gauvain.
Nee hoor, hij dacht zeker niet dat we zouden gaan samenwonen! Hij weet dat ik dat niet wil en dat heeft hij ook altijd geaccepteerd. Samenwonen was ook voor hem geen must.
Die ongelijkwaardigheid zit voor hem ook heel erg in die werkloosheid, denk ik. Dat heeft er diep ingehakt bij hem: het feit dat hij bij sollicitaties steeds afgewezen wordt maar voorheen altijd goede en goedbetaalde banen had. De reden dat hij steeds afgewezen wordt laat zich raden: hij blijft steeds over bij de laatste kandidaten (waarschijnlijk omdat hij een dijk van een CV heeft), en dan wordt ie het steeds net niet. Ik vermoed dat zijn gesprekspartners "voelen" dat er iets niet klopt maar niet weten wat, en daarom steeds voor de andere kandidaat kiezen.
Ik heb "zout op mijn huid" in een heel ver verleden weleens gelezen, ik ga het herlezen
.
vrijdag 5 augustus 2022 om 10:59
De LAT kan worden aangepast naar een anderen vorm:
Wel heel af en toe de lusten, het gevoel, de romantiek.
Geen beslommeringen en zware gesprekken en gezamenlijke toekomst.
De term FWB past dan wellicht beter?
Wel heel af en toe de lusten, het gevoel, de romantiek.
Geen beslommeringen en zware gesprekken en gezamenlijke toekomst.
De term FWB past dan wellicht beter?
Als onwetendheid schreeuwt, dan zwijgt intelligentie ~ Unknown
(Het gras is blauw, het verhaal van de ezel en de tijger)
(Het gras is blauw, het verhaal van de ezel en de tijger)
vrijdag 5 augustus 2022 om 11:01
Nah. Dat gaat niet meer lukken met deze man, dat kan ik niet.
vrijdag 5 augustus 2022 om 12:39
Spring_time schreef: ↑05-08-2022 11:23Voor mij komt dit niet over als een romantische relatie maar als een hulpverlener en patiënt. Dit moet je toch niet willen? Ik vraag me oprecht af wat je hier nog uit haalt.
Ik snap wel dat je dat zegt, maar zo voelde de relatie voor mij zeker niet. Ik wilde gewoon de man terug op wie ik verliefd werd en met wie ik ook echt goede jaren heb gehad. Dat wil ik nog steeds wel
, maar die hoop heb ik niet meer en daarom sta ik achter mijn beslissing.
vrijdag 5 augustus 2022 om 12:56
Los van of het een kwestie van kunnen of willen is, is het vooral een kwestie van bedenken of jij hier gelukkig van wordt. Gelukkig heb je daar zelf al een conclusie aan verbonden. Good for you, al voelt dat waarschijnlijk nu nog niet zo.LadyTramp schreef: ↑05-08-2022 10:19Au.
Ik denk dat hij het wel wil, maar niet kan. Hij zegt dat hij zich lang geleden succesvol voorgenomen heeft zich nergens emotioneel aan te binden behalve aan zijn kinderen, maar dat ik de enige ben die ooit zo dichtbij is gekomen. Ik denk dat dat confronterend voor hem is, en dat hij mij daarom wegduwt.
Ik klink als een zelfhulpboek nu.
Maar of hij het nu wel wil maar niet kan, of wel een beetje wil maar niet graag genoeg, of helemaal niet wil: ik ben weer (nog steeds) met HEM bezig. Ik moet me bezighouden met de vraag wat IK wil. Ik wil een emotioneel stabiele man die niet wegloopt als iets even een beetje ingewikkeld is en die niet bang is voor commitment. Dat is hij niet. Ik moet hem dus niet meer willen.
Zie: ik weet het best allemaal hoor. Nu het ook nog zo voelen
vrijdag 5 augustus 2022 om 13:51
Ik hoop echt dat je nu definitief afscheid neemt. Hij heeft lang geleden al besloten dat hij niet wil wat jij zoekt.
vrijdag 5 augustus 2022 om 15:32
Wat aardig dat je dat zegt, dankjewel! Ik probeer ook echt zo eerlijk mogelijk hiernaar te kijken, anders kom ik ook niet verder natuurlijk.
We hebben over contact houden geen afspraak gemaakt, maar ik wil ook geen contact, want dan komt gelijk het antwoord op de volgende vraag: ik heb nog wel ergens een heel klein beetje hoop. Het is niet veel maar om die hoop de kop in te drukken, wil ik geen contact. Want ZELFS als hij zomaar patsboem ineens naar een therapeut blijkt te stappen en patsboem ineens zegt dat hij zijn problemen wil aanpakken om mij niet kwijt te raken, geloof ik hem niet meer. Ik vertrouw hem niet meer. Dus is het voorbij.
Het doet zeer, ik heb enorme pijn in mijn maag, al dagen niet goed gegeten, een kapotte neus van het huilen en er is vandaag geen bal uit mijn handen gekomen, maar ik ben wel rustig.
zaterdag 6 augustus 2022 om 11:24
Orchid2022 schreef: ↑05-08-2022 17:40Nog een knuffel voor je TO. Het is vreselijk en al helemaal met iemand met wie je een toekomst voor je zag.
Wat lief, dankjewel!
zaterdag 6 augustus 2022 om 19:49
Rooss, ja, ik sta nog steeds achter mijn beslissing. Al had ik vanmiddag ook heel even een moment waarop ik dacht: "wat is er nou eigenlijk helemaal aan de hand, geef die man wat tijd en dan komt alles vast weer goed". Dat moment ging gelukkig ook weer voorbij, toen ik mezelf even herinnerde aan de dingen die ik hier geschreven heb.
Het kost tijd. Ik mis hem. Ik mis onze relatie zoals ik een week geleden nog dacht (of mezelf had wijsgemaakt) dat-ie was.
Het kost tijd. Ik mis hem. Ik mis onze relatie zoals ik een week geleden nog dacht (of mezelf had wijsgemaakt) dat-ie was.
zondag 7 augustus 2022 om 09:54
Ik ga gewoon nog even zeuren hier, hoor. Ik werd vanochtend verdrietig wakker. Kreeg ineens de aanvechting om hem een berichtje te sturen met de vraag hoe het met hem gaat. Dat heb ik niet gedaan, omdat ik eerlijk gezegd zo'n berichtje zou sturen om even contact te hebben. Dat moet ik helemaal niet willen. Die interesse in hoe het de ander gaat is immers ook helemaal niet wederzijds.
Bah, blegh.
Bah, blegh.
zondag 7 augustus 2022 om 10:23
Dankjewel Orchid! Ik ga vanavond inderdaad iets leuks doen .
Ik had er gisteren voor gekozen om lekker een dag NIKS te doen, om niet te vluchten en gewoon even te voelen en uit te rusten. Dat maakte dat ik me gisterenavond even een enorme sneuerik voelde: al mijn vriendinnen zijn op vakantie, mijn volwassen kinderen ga ik hier natuurlijk niet mee lastig vallen en tot overmaat van ramp viel ik van de trap en heb nu een pijnlijke enkel.
Zeker, ik moet er even doorheen en het wordt beter!
. Ik had er gisteren voor gekozen om lekker een dag NIKS te doen, om niet te vluchten en gewoon even te voelen en uit te rusten. Dat maakte dat ik me gisterenavond even een enorme sneuerik voelde: al mijn vriendinnen zijn op vakantie, mijn volwassen kinderen ga ik hier natuurlijk niet mee lastig vallen en tot overmaat van ramp viel ik van de trap en heb nu een pijnlijke enkel
. Zeker, ik moet er even doorheen en het wordt beter!
zondag 7 augustus 2022 om 10:30
Natuurlijk trekt het aan je hart! Natuurlijk gaat jouw hoofd dingen verzinnen om weer in contact te komen, superlegitiem! Goed dat je het niet gedaan hebt, het brengt je niets! Enkel een stap terug in de verwerking.
Ik vind het ook goed dat je even geen afleiding hebt gezocht, even de tijd hebt genomen om te voelen.
Ik vind het niet niks hoor, zo na 4 jaar relatie.
Je klinkt krachtig...elke dag is een stapje vooruit.
Veel plezier vanavond!
Ik vind het ook goed dat je even geen afleiding hebt gezocht, even de tijd hebt genomen om te voelen.
Ik vind het niet niks hoor, zo na 4 jaar relatie.
Je klinkt krachtig...elke dag is een stapje vooruit.
Veel plezier vanavond!
.
dinsdag 9 augustus 2022 om 21:55
Ik doorloop de stadia van rouw volgens mij in een moordend tempo.
Na me anderhalve week enorm verdrietig en mat te hebben gevoeld, begin ik nu KWAAD te worden.
Ja hoor, mijn timing van dat aanzoek was misschien beroerd, maar hij zei wel JA. En toen ik hem vertelde dat ik het mijn kinderen ging vertellen, hield-ie me niet tegen. En toen ik hem vertelde dat mijn dochters 347 foto's van bruidsjurken per dag appten "want we moeten wel ongeveer weten waarnaar we op zoek zijn, mama", informeerde hij wat voor pak hij aan zou moeten. En toen we globaal bespraken hoe De Dag eruit zou gaan zien, kwam hij met de perfecte locatie voor het feest. En toen mijn jongste zoon informeerde of hij misschien ernstige problemen aan zijn knie had en daarom gewacht had tot ik het aanzoek zou doen, ging-ie alsnog op zijn knie.
Dus depressie, my ass. Die zal-ie best hebben ja, maar hij lijdt vooral aan zijn eigen onmacht eerlijk te zijn. Had gewoon GEZEGD dat die trouwplannen nu nog te vroeg waren, dan was er weinig aan de hand geweest. Maar neeeeee, er moest gelogen worden. En toen die leugen uit kwam, moest ik aanhoren hoe lastig dat allemaal voor HEM geweest was, dat liegen, en dat-ie me niet kwijt wilde maar jaaaaaaa, depressie he dus alles was zo moeilijk voor hem en hij kon niet bij zijn gevoel en meer van dat soort onzin uit de Flow.
Ik was al eens getrouwd met een leugenaar. Dodged a bullit there.
Zo, dat ben ik weer even kwijt.
Na me anderhalve week enorm verdrietig en mat te hebben gevoeld, begin ik nu KWAAD te worden.
Ja hoor, mijn timing van dat aanzoek was misschien beroerd, maar hij zei wel JA. En toen ik hem vertelde dat ik het mijn kinderen ging vertellen, hield-ie me niet tegen. En toen ik hem vertelde dat mijn dochters 347 foto's van bruidsjurken per dag appten "want we moeten wel ongeveer weten waarnaar we op zoek zijn, mama", informeerde hij wat voor pak hij aan zou moeten. En toen we globaal bespraken hoe De Dag eruit zou gaan zien, kwam hij met de perfecte locatie voor het feest. En toen mijn jongste zoon informeerde of hij misschien ernstige problemen aan zijn knie had en daarom gewacht had tot ik het aanzoek zou doen, ging-ie alsnog op zijn knie.
Dus depressie, my ass. Die zal-ie best hebben ja, maar hij lijdt vooral aan zijn eigen onmacht eerlijk te zijn. Had gewoon GEZEGD dat die trouwplannen nu nog te vroeg waren, dan was er weinig aan de hand geweest. Maar neeeeee, er moest gelogen worden. En toen die leugen uit kwam, moest ik aanhoren hoe lastig dat allemaal voor HEM geweest was, dat liegen, en dat-ie me niet kwijt wilde maar jaaaaaaa, depressie he dus alles was zo moeilijk voor hem en hij kon niet bij zijn gevoel en meer van dat soort onzin uit de Flow.
Ik was al eens getrouwd met een leugenaar. Dodged a bullit there.
Zo, dat ben ik weer even kwijt
.
dinsdag 9 augustus 2022 om 22:35
Áls je je dromen op ziet gaan in rook dan ben je teleurgesteld en dan heb je nog je liefdesverdriet want we kunnen er makkelijk over doen maar je was al jaren met hem samen. Ik denk echt niet dat het met opzet is gebeurd, druk bouwt zich op en je probeert jezelf te overtuigen dat het wel goed komt. Helaas werkt het bij mensen met een depressie/ Burn-out niet zo.LadyTramp schreef: ↑09-08-2022 21:55Ik doorloop de stadia van rouw volgens mij in een moordend tempo.
Na me anderhalve week enorm verdrietig en mat te hebben gevoeld, begin ik nu KWAAD te worden.
Ja hoor, mijn timing van dat aanzoek was misschien beroerd, maar hij zei wel JA. En toen ik hem vertelde dat ik het mijn kinderen ging vertellen, hield-ie me niet tegen. En toen ik hem vertelde dat mijn dochters 347 foto's van bruidsjurken per dag appten "want we moeten wel ongeveer weten waarnaar we op zoek zijn, mama", informeerde hij wat voor pak hij aan zou moeten. En toen we globaal bespraken hoe De Dag eruit zou gaan zien, kwam hij met de perfecte locatie voor het feest. En toen mijn jongste zoon informeerde of hij misschien ernstige problemen aan zijn knie had en daarom gewacht had tot ik het aanzoek zou doen, ging-ie alsnog op zijn knie.
Dus depressie, my ass. Die zal-ie best hebben ja, maar hij lijdt vooral aan zijn eigen onmacht eerlijk te zijn. Had gewoon GEZEGD dat die trouwplannen nu nog te vroeg waren, dan was er weinig aan de hand geweest. Maar neeeeee, er moest gelogen worden. En toen die leugen uit kwam, moest ik aanhoren hoe lastig dat allemaal voor HEM geweest was, dat liegen, en dat-ie me niet kwijt wilde maar jaaaaaaa, depressie he dus alles was zo moeilijk voor hem en hij kon niet bij zijn gevoel en meer van dat soort onzin uit de Flow.
Ik was al eens getrouwd met een leugenaar. Dodged a bullit there.
Zo, dat ben ik weer even kwijt
Je kan hem misschien wel verwijten dat hij niet alles op alles heeft gezet om "beter" te worden want dat is uiteindelijk waar het op is stuk gelopen. Maar je mag gewoon ook verdrietig zijn dat het niet gelukt is, dat je toekomst met hem zag maar hij volledig vast zit in zichzelf. Je baalt, bent boos, verdrietig, gooi met iets, schreeuw heel lang en hard in je kussen, even die negatieve energie eruit.
woensdag 10 augustus 2022 om 09:06
Boosheid helpt je bij het nemen van afstand en voelt krachtig. Hierna komt het gemis, het verdriet, het "wat als" en "heb ik niet te snel".... Dat is veel heftiger. En duurt ook langer.
Het is niet alleen afscheid van hem, het is vooral afscheid van het toekomstbeeld. En de baal omdat je weer opnieuw moet beginnen. Dat alles bij elkaar maakt het best groot.
Het is niet alleen afscheid van hem, het is vooral afscheid van het toekomstbeeld. En de baal omdat je weer opnieuw moet beginnen. Dat alles bij elkaar maakt het best groot.
.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
