Verstand en hart niet op 1 lijn

Ik krijg mijn verstand en mijn hart maar niet op 1 lijn en hoopte op wat tips....

Sinds 4 jaar heb ik een LATrelatie (we zijn beiden vijfigers). Er is veel liefde, we doen veel leuke dingen, we kunnen (doorgaans) goed met elkaar praten, de relatie met de wederzijdse kinderen (allemaal volwassen) is dik in orde - je zou denken: geen vuiltje aan de lucht.

Mijn vriend worstelt (denk ik, ik ben geen psycholoog natuurlijk) met een depressie waarvoor hij geen adequate behandeling zoekt. Dit zorgde ervoor dat wij vorig jaar tijdelijk uit elkaar zijn gegaan. Na een paar maanden kwamen we weer bij elkaar en ik dacht dat onze relatie beter dan voorheen was, want nu praatten we beter met elkaar, eerlijker, opener.

Ik vroeg hem ten huwelijk, hij accepteerde dolblij. Maar nu, 6 weken later, komt de aap uit de mouw (na lang doorvragen van mij): hij wil niet trouwen, hij weet sowieso helemaal niet wat hij wil, niet met mij en niet met zijn leven en alles is 1 grote brei en ellendig. Hij vraagt om tijd om na te denken wat hij met de relatie wil. Eigenlijk alles waardoor we vorig jaar uit elkaar gingen.

Ik zit in een spagaat. Ik heb enorm veel begrip voor een burn-out of wat er dan ook maar met hem aan de hand is. Maar tegelijkertijd zie ik dat hij zijn problemen ook niet aanpakt. Hij is alleen maar met zichzelf bezig en lijkt zich nauwelijks te bekommeren wat dit allemaal met mij doet. Ik ben ook alleen maar met hem bezig , dus dat hebben we dan wel gemeenschappelijk.

Maar ik voel van alles. Ik voel me belazerd, voorgelogen en op de reservebank gezet. Tegelijkertijd weet ik ook heus wel dat iemand met een diepe depressie helemaal geen ruimte heeft voor iets anders dan zichzelf. Maar waar blijf IK dan? En als ik hem die ruimte geef (voor de tweede keer dus): wanneer wordt het dan weer leuk voor MIJ? En wanneer komt dan de volgende dip?

Mijn hoofd (en mijn vriendinnen) zeggen: gooi de handdoek in de ring. Hij moet zelf zijn problemen aanpakken en daar kan ik hem niet bij helpen. En zo lang hij zijn problemen niet aanpakt, verandert er niks. Deze relatie is niet goed voor mij want van een normaliter zelfverzekerd en optimistisch persoon word ik nu iemand met een permanente steen in haar maag die zich niet goed genoeg voelt.

Maar mijn hart wil nog niet mee. Ik houd van hem en ik denk dat hij, onder al zijn issues, ook van mij houdt maar op dit moment simpelweg niet bij zijn gevoel kan.

Vanavond praten we. Verstandelijk denk ik dat ik er een punt achter moet zetten. Maar zeker weten doe ik dat niet, dus. Wat moet ik nu?

Vandaag kreeg ik een appje van hem. Een lang appje, waarin werkelijk iedere zin met "ik" begon en aan het eind van de riedel werd er nog even gezegd dat hij hoopt dat het met mij goed gaat. O ja, en dat HIJ het verschrikkelijk vindt dat hij mij zo'n pijn heeft gedaan. Bla bla bla.

Ik ken hem als een bedachtzaam man, die niet zomaar iets tikt en dan snel op verzenden drukt. Hier heeft hij over nagedacht en gewikt en gewogen.

En ik denk: serieus??? Na lang nadenken is DIT het beste dat je kunt zeggen?

Ik denk niet dat ik een reactie ga sturen.

Susan schreef: ↑

10-08-2022 16:40

Maar ging het ook voornamelijk over hoe het voor hem is, et cetera? Ik begrijp uit je bericht min of meer van wel, maar de frequentie van het woord 'ik' zegt niet alles over de inhoud. dat gaat er vooral om hoe je dingen formuleert. Je staat in elk geval nog wel steeds achter je besluit?

Ja, het ging alleen over hoe het met hem ging, over wat hij allemaal had gedaan om afleiding te zoeken van zijn verdriet en zijn rotgevoel over dat hij mij zo'n pijn heeft gedaan. i kid you not. Goed, maakt ook eigenlijk niet uit.

Ja, ik sta nog steeds achter mijn besluit. Elke dag een beetje meer, eigenlijk.

Het ging best goed, de afgelopen weken. Ik had het druk op mijn werk, ging voor het eerst sinds corona weer naar kantoor (!!!), sprak met vrienden af, verdiepte me in eventueel een nieuw huis. Wat betreft de breuk met mijn ex-vriend (au) voelde ik me vooral mat. Alsof alle gevoel weg was.

Vanochtend kreeg ik een mail van hem. Dat hij het respecteerde dat ik hem niet wilde zien, maar toch de wekenlange radiostilte wilde doorbreken. Dat het besef dat hij een mooie en bijzondere relatie onherstelbaar kapot gemaakt heeft, bij hem ingedaald was en dat hij het zo verschrikkelijk vond dat hij mij pijn had gedaan. Dat hij zich enorm schaamde. Dat hij had gedacht dat de levenslang terugkerende depressies (eindelijk geeft hij het eens toe!) overwonnen waren, maar dat hij dat dus mis had. En dat hij hoopte dat we elkaar ooit nog eens in de ogen konden kijken.

BAM.

Daar is ie weer: maagpijn, misselijk, dichte strot. Ik heb natuurlijk niks aan die mail, want hij schrijft niks wat ik niet zelf al bedacht heb. Ik denk vooral dat HIJ er iets aan heeft, maar wat? Wat hoopte hij nou met die mail te bereiken?

Wat een rotellende, liefdesverdriet. Ik begin nooit meer aan een man .

Ja, Dianaf, dat ga ik doen. Dit leidt voor mij tot niks.

Hi Rooss,

dat lijntje, ja. Of hij stuurde dit in de hoop dat ik dan weer zou gaan "redderen". Zo ging het immers de vorige keer dat we uit elkaar gingen ook.

Ik weet ook van mijn ex-vriend dat hij graag vrienden zou willen blijven. Ik zie daar niks in. Ik HEB al vrienden en ook de lat voor vrienschap ligt voor mij hoger dan iemand wegduwen als je het moeilijk hebt. Vriendschap zal dus vooral hem iets opleveren (naast mij heeft hij namelijk nauwelijks vrienden), maar mij niks.

Ik ga dus inderdaad door met wat ik al deed en accepteer dus maar dat vandaag een rotdag is qua verdriet en gemis.

Een relatie met een vrouw lijkt me enig, maar helaas zie ik het sexuele gedeelte daarvan niet zo zitten . Maar wat ik vooral erg voel is dat ik voorlopig eens fijn helemaal geen relatie wil. Ik vind relaties moeilijk en eigenlijk altijd een abonnement op teleurstellingen. Dat wil ik niet meer. Ik wil ook geen bittere vrouw worden die luidkeels met haar dinnetjes onder het genot van een wijntje op een festivalletje staat te roepen geen mannen meer te willen (heb je er beeld bij?), maar ik wil WEL gewoon gelukkig zijn met mezelf, zonder man. En als ik dat schrijf, krijg ik toch weer een dichtgeknepen strot.

Rooss4.0 schreef: ↑

23-08-2022 20:23

Dat snap ik en dat vind ik rot om te lezen, je lijkt me oprecht een hele leuke vrouw die veel te bieden heeft.

Ze bestaan! Echt waar!
Soms komt er iemand op je pad die echt iets toe komt voegen, die je nieuwe dingen laat zien en proeven, waar je fantastische gesprekken mee kan voeren en heerlijk mee kan seksen. Soms is het even zoeken maar ze bestaan écht!

Gooi het af en toe het universum maar in als je eraan toe bent. Wie weet.

Nou, dankjewel! Dat compliment steek ik eens fijn in mijn zak. En je advies zal ik ter harte nemen. Maar nu nog even niet, eerst verwerken.
Thanks, Rooss