Relaties
alle pijlers
Vriend eigen onderneming: te combineren met kinderen?
woensdag 23 oktober 2024 om 07:57
Hoi allemaal,
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.
Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.
Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.
Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!
NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.
Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.
Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.
Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!
NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.
woensdag 23 oktober 2024 om 19:36
een andere reden die eraan ten grondslag ligt is dat sommige vrouwen ook vinden dat hun man het toch niet goed kan doen, bij alles wat hij doet, weet zij het beter en neemt het wel even over. Ik zeg zeker niet dat dat altijd het geval is, maar als we toch redenen aan het opsommen zijn mag deze er ook bij.Ladara schreef: ↑23-10-2024 16:59In mijn ervaring passen vrouwen hun leven inderdaad aan als ze kinderen krijgen. Konden ze voorheen nog geen plant in leven houden en waren ze ieder weekend dronken, zodra ze kinderen krijgen gaan ze een leven leiden dat past bij de verantwoordelijkheid van die nieuwe taak. Mannen doen dat doorgaans minder en soms helemaal niet. Ik denk dat daar verschillende redenen aan ten grondslag kunnen liggen. Soms menen ze dat ze niet hoeven te zorgen omdat hun vrouw het wel doet, soms denken ze dat ze er rècht op hebben om te blijven doen wat ze deden, en soms denken ze dat het hun primaire taak is om heel hard te werken en veel geld binnen te halen, en dan blijft er weinig ruimte over om ook nog actief de kinderen groot te brengen. Maar gezien het feit dat mannen bijna altijd al veel minder zorgen dan vrouwen en gezien het feit dat deze man nú al geen poot uitsteekt aan iets anders dan zijn werk, denk ik dat je er prima van uit kunt gaan dat hij niets aanpast in zijn leven als hij kinderen krijgt. Het is handig dat TO het nu al weet, dan kan ze vanuit die wetenschap keuzes maken.
woensdag 23 oktober 2024 om 19:53
Zoals hierboven al vaker aangegeven. Je maakt je terecht zorgen, want tenzij je akkoord bent met bovenstaande verhaal, kun je het op je buik schrijven. Je vriend geeft aan wat voor man hij is, in woord en daad. En vertrouw erop dat dit ook de toekomst is. Met een zeer grote kans dat je er nóg allener voor staat in de relatie dan je nu doet. Want een gezin is druk en prikkels. Als hij daar nu al last van heeft, zal hij straks nog vaker uitchecken. Want leuke dingen doen met elkaar als jong gezin, is vooral ook heel druk en niet zelden inspanning ipv ontspanning. Terwijl jij waarschijnlijk de hele week er naar uitkijkt totdat het weekend is en je je vriend weer eventjes bij je gezin hebt.Ravintola schreef: ↑23-10-2024 11:06Ik denk dat je heel goed naar je gevoel moet luisteren en je realiseren dat de kans aanzienlijk is dat jij voor het grootste deel gaat opdraaien voor het grootbrengen van evt kinderen. Vind je dat oké?
En als je besluit op die basis samen aan kinderen te beginnen, zorg dan dat jouw financiën goed geregeld zijn voor het geval dat jullie ooit uit elkaar zouden gaan.
Ik denk dat je moet beseffen dat twee wensen combineren zelden werkt. En zeker niet zonder ergens enorme concessies te doen. Ik denk dat die concessies aan jouw kant liggen.
Er zijn vaak best wel mannen te vinden in drukke en/of hoge posities voor wie werken alles is, maar dan heb je wel een relatie met een man die op zondag het vlees snijdt en die je niet moet lastigvallen met neuzelarijtjes van het thuisfront.
woensdag 23 oktober 2024 om 20:01
florence13 schreef: ↑23-10-2024 19:36een andere reden die eraan ten grondslag ligt is dat sommige vrouwen ook vinden dat hun man het toch niet goed kan doen, bij alles wat hij doet, weet zij het beter en neemt het wel even over. Ik zeg zeker niet dat dat altijd het geval is, maar als we toch redenen aan het opsommen zijn mag deze er ook bij.
Ik las dat gatekeeping veel minder voorkomt dan doorgaans wordt aangenomen (zie ook All the rage, Darcy Lockman).
woensdag 23 oktober 2024 om 20:03
ik heb geen idee hoe vaak het voorkomt of hoe vaak het aangenomen wordt, ik zie alleen wat ik zelf meemaak. En dan zie ik wel geregeld dat vrouwen dat doen bij hun man. En aan mijn man wordt ook regelmatig gevraagd door schoolplein moeders of hij iets wel kan of hulp nodig heeft (voor simpele dingen, mijn man ziet er blijkbaar uit of hij geen lunchtrommel kan vullen of haar kan kammen als ik in het buitenland ben)
woensdag 23 oktober 2024 om 20:04
Voordat de 'hoge eisen' van de vrouw het probleem worden, bij een deel van de mensen zal het zo gaan omdat de man zich er met een jantje-van-leiden vanaf maakt en de 'thuis' taken een stuk minder serieus neemt dan werk of sport bv.florence13 schreef: ↑23-10-2024 19:36een andere reden die eraan ten grondslag ligt is dat sommige vrouwen ook vinden dat hun man het toch niet goed kan doen, bij alles wat hij doet, weet zij het beter en neemt het wel even over. Ik zeg zeker niet dat dat altijd het geval is, maar als we toch redenen aan het opsommen zijn mag deze er ook bij.
voornu wijzigde dit bericht op 23-10-2024 20:06
5.36% gewijzigd
Ik herken mezelf niet eens
woensdag 23 oktober 2024 om 20:05
Mijn man is ook altijd met werk bezig en heeft talent voor burnout.
Ook ik ben iemand die graag met andere dingen buitenshuis bezig is.
Zodra we de eerste hadden gingen we natuurlijk ons anders gedragen. Waarom werk je hard? Om geld te verdienen.
Wat wil je met dat geld doen? Je kind gelukkig zien.
Tenminste wij. Onze kinderen zijn nu tieners en de last veranderd per fase.
De babytijd was heel intensief, toen hebben we even op pauze gestaan. Na die paar jaar ging hij knallen omdat hij een mooie kans kreeg.
Dat kon ik mooi opvangen. Doordat hij die kans heeft gepakt heeft hij tijd en vrijheid gecreëerd. Zo wisselen we af.
Ik geloof dus niet dat iemand die werk heel erg belangrijk vindt geen kinderen zou moeten krijgen. Integendeel, ik zie in de klassen waar ik lesgeef precies de kinderen wiens ouders hard werken.
Andere mindset, het wonderlijk vinden om resultaat te verwachten zonder er iets voor te doen. Die jongens en meiden weten heel goed wat hun ouders doen om hen een mooi leven te geven.
Balanceren is de kunst, de ambitie van je vriend is ook iets wat jou en je gezin wat gaat opleveren, al is het maar een goed voorbeeld van een bepaalde mindset en zien dat je vader zijn passie volgt.
Juist omdat hij zzper is is hij flexibel en dat ga je echt wel nodig hebben.
Hier is het andersom met slapen, ik heb mijn nachtrust nodig, vriend niet zo dus na de eerste maanden deed hij heel vaak de nachten. Je kijkt naar wat je aankunt en het houdt echt wel een keer op met die gebroken nachten in de meeste gevallen.
Daar moet je niet je hele toekomst op inrichten en wellicht ben je een kei in dat opvangen, weet je ook niet.
Ook ik ben iemand die graag met andere dingen buitenshuis bezig is.
Zodra we de eerste hadden gingen we natuurlijk ons anders gedragen. Waarom werk je hard? Om geld te verdienen.
Wat wil je met dat geld doen? Je kind gelukkig zien.
Tenminste wij. Onze kinderen zijn nu tieners en de last veranderd per fase.
De babytijd was heel intensief, toen hebben we even op pauze gestaan. Na die paar jaar ging hij knallen omdat hij een mooie kans kreeg.
Dat kon ik mooi opvangen. Doordat hij die kans heeft gepakt heeft hij tijd en vrijheid gecreëerd. Zo wisselen we af.
Ik geloof dus niet dat iemand die werk heel erg belangrijk vindt geen kinderen zou moeten krijgen. Integendeel, ik zie in de klassen waar ik lesgeef precies de kinderen wiens ouders hard werken.
Andere mindset, het wonderlijk vinden om resultaat te verwachten zonder er iets voor te doen. Die jongens en meiden weten heel goed wat hun ouders doen om hen een mooi leven te geven.
Balanceren is de kunst, de ambitie van je vriend is ook iets wat jou en je gezin wat gaat opleveren, al is het maar een goed voorbeeld van een bepaalde mindset en zien dat je vader zijn passie volgt.
Juist omdat hij zzper is is hij flexibel en dat ga je echt wel nodig hebben.
Hier is het andersom met slapen, ik heb mijn nachtrust nodig, vriend niet zo dus na de eerste maanden deed hij heel vaak de nachten. Je kijkt naar wat je aankunt en het houdt echt wel een keer op met die gebroken nachten in de meeste gevallen.
Daar moet je niet je hele toekomst op inrichten en wellicht ben je een kei in dat opvangen, weet je ook niet.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
woensdag 23 oktober 2024 om 20:06
woensdag 23 oktober 2024 om 20:07
dat zal vast bij een deel van de mensen zo gaan, bij een ander deel gaat het zo omdat vrouw er echt van overtuigd is dat zij de enige is die weet wat goed is voor de kinderen.
woensdag 23 oktober 2024 om 20:09
ik vind dit een hele mooie post: ik stelde dat eerder al in dit topic, maar deze poster zegt het mooier. Het gaat niet om 50/50, maar wat je aankan, en als je dat goed gebalanceerd/gepland krijgt kom je echt een heel end.Valtifest schreef: ↑23-10-2024 20:05Mijn man is ook altijd met werk bezig en heeft talent voor burnout.
Ook ik ben iemand die graag met andere dingen buitenshuis bezig is.
Zodra we de eerste hadden gingen we natuurlijk ons anders gedragen. Waarom werk je hard? Om geld te verdienen.
Wat wil je met dat geld doen? Je kind gelukkig zien.
Tenminste wij. Onze kinderen zijn nu tieners en de last veranderd per fase.
De babytijd was heel intensief, toen hebben we even op pauze gestaan. Na die paar jaar ging hij knallen omdat hij een mooie kans kreeg.
Dat kon ik mooi opvangen. Doordat hij die kans heeft gepakt heeft hij tijd en vrijheid gecreëerd. Zo wisselen we af.
Ik geloof dus niet dat iemand die werk heel erg belangrijk vindt geen kinderen zou moeten krijgen. Integendeel, ik zie in de klassen waar ik lesgeef precies de kinderen wiens ouders hard werken.
Andere mindset, het wonderlijk vinden om resultaat te verwachten zonder er iets voor te doen. Die jongens en meiden weten heel goed wat hun ouders doen om hen een mooi leven te geven.
Balanceren is de kunst, de ambitie van je vriend is ook iets wat jou en je gezin wat gaat opleveren, al is het maar een goed voorbeeld van een bepaalde mindset en zien dat je vader zijn passie volgt.
Juist omdat hij zzper is is hij flexibel en dat ga je echt wel nodig hebben.
Hier is het andersom met slapen, ik heb mijn nachtrust nodig, vriend niet zo dus na de eerste maanden deed hij heel vaak de nachten. Je kijkt naar wat je aankunt en het houdt echt wel een keer op met die gebroken nachten in de meeste gevallen.
Daar moet je niet je hele toekomst op inrichten en wellicht ben je een kei in dat opvangen, weet je ook niet.
woensdag 23 oktober 2024 om 20:12
florence13 schreef: ↑23-10-2024 20:07dat zal vast bij een deel van de mensen zo gaan, bij een ander deel gaat het zo omdat vrouw er echt van overtuigd is dat zij de enige is die weet wat goed is voor de kinderen.
Of dat laatste klopt inderdaad, omdat de man vanaf de geboorte besloot zich maar zeer beperkt met het kind te bemoeien. Expertise in zorg volgt automatisch bij veelvuldig doen. Als een man zelden zorgt is het logisch dat hij novice blijft en geen zicht heeft op de gevolgen van zijn handelen voor kind en de andere ouder. Bijvoorbeeld als hij het kind steeds pas om 23u op bed legt, omdat 'het kind niet moe was'. Of als hij kind hele dagen achter de tv zet, omdat 'het kind dat leuk vindt'.
woensdag 23 oktober 2024 om 20:12
Opvoeding en weaponed incompetence speelt ook mee. Mijn man doet volgens de Volkskrant test met moeite 30%.florence13 schreef: ↑23-10-2024 20:07dat zal vast bij een deel van de mensen zo gaan, bij een ander deel gaat het zo omdat vrouw er echt van overtuigd is dat zij de enige is die weet wat goed is voor de kinderen.
Hoe vaak ik een beetje jaloerse moeders spreek, mijn eigen ouders die een beetje angstig zijn dat ik met mijn 'luiheid' die arme man wegjaag, zijn eigen ouders die ook doen alsof hij half mishandeld wordt.
Ik mag toch zo boffen met zo'n geweldige man die toch maar klusje x en y helemaal zelfstandig doet.
Omdat dat de houding is, wordt het ook volstrekt geaccepteerd dat hij iets niet kan en snapt of halfbakken doet om ervan af te zijn, daar is echt wel een harde reset voor nodig soms.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
woensdag 23 oktober 2024 om 20:14
Op twee avonden in de week ‘probeert’ hij om 19 uur thuis te zijn schrijf je.
Hoe goed lukt dat ‘proberen’?
En wat zijn je eigen ambities? Besef je dat je met twee dagen werken buiten de deur in zijn ogen maar heel weinig werkt? Want het huishouden en de kinderen opvoeden wordt vaak niet gezien als werk. En je bouwt, is al eerder genoemd, geen pensioen op. Je doet jezelf tekort.
Hoe goed lukt dat ‘proberen’?
En wat zijn je eigen ambities? Besef je dat je met twee dagen werken buiten de deur in zijn ogen maar heel weinig werkt? Want het huishouden en de kinderen opvoeden wordt vaak niet gezien als werk. En je bouwt, is al eerder genoemd, geen pensioen op. Je doet jezelf tekort.
sweetfirefly wijzigde dit bericht op 23-10-2024 20:15
10.76% gewijzigd
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
woensdag 23 oktober 2024 om 20:15
En dan is het toch bijzonder dat de mannen dat laten gebeuren. Waarom komen zij dan niet voor zichzelf en de kinderen op? Waarom is het bij hen 'laat dan maar' als er kritiek of tegenspraak komt?florence13 schreef: ↑23-10-2024 20:07dat zal vast bij een deel van de mensen zo gaan, bij een ander deel gaat het zo omdat vrouw er echt van overtuigd is dat zij de enige is die weet wat goed is voor de kinderen.
Ligt dat dan bij (aan) de vrouw?
Ik herken mezelf niet eens
woensdag 23 oktober 2024 om 20:17
Vaak is dat omdat ze ook gewoon doen alsof ze het niet kunnen, dingen gewoon 'vergeten' of helemaal niet doen.florence13 schreef: ↑23-10-2024 20:03ik heb geen idee hoe vaak het voorkomt of hoe vaak het aangenomen wordt, ik zie alleen wat ik zelf meemaak. En dan zie ik wel geregeld dat vrouwen dat doen bij hun man. En aan mijn man wordt ook regelmatig gevraagd door schoolplein moeders of hij iets wel kan of hulp nodig heeft (voor simpele dingen, mijn man ziet er blijkbaar uit of hij geen lunchtrommel kan vullen of haar kan kammen als ik in het buitenland ben)
En als je aantal keer hebt dat een partner zo doet dan ga je alles maar zelf doen en dan krijg je dit soort verhaaltjes.
woensdag 23 oktober 2024 om 20:19
natuurlijk zijn er lamzakken, en die kun je ook beter niet die verantwoordelijkheid laten dragen, dat ben ik helemaal met je eens. En inderdaad, zorg is ook iets dat je veelvuldig moet doen om het efficient en handig te doen. Maar ik zie om mij heen best vaak voorbeelden waarbij het daar helemaal niet omgaat, maar om allerlei principes en ideeen die naar mijn idee totaal irrelevant zijn.Ladara schreef: ↑23-10-2024 20:12Of dat laatste klopt inderdaad, omdat de man vanaf de geboorte besloot zich maar zeer beperkt met het kind te bemoeien. Expertise in zorg volgt automatisch bij veelvuldig doen. Als een man zelden zorgt is het logisch dat hij novice blijft en geen zicht heeft op de gevolgen van zijn handelen voor kind en de andere ouder. Bijvoorbeeld als hij het kind steeds pas om 23u op bed legt, omdat 'het kind niet moe was'. Of als hij kind hele dagen achter de tv zet, omdat 'het kind dat leuk vindt'.
-zwemtas moet ingepakt, man doet dat. Vrouw begint opnieuw want kind moet groene badpak aan en niet het identieke blauwe
- lunch moet geregeld, man doet dat. Vrouw pakt brood af en gaat zelf verder smeren want man smeert de jam te dik
- man regelt speelafspraak, vrouw gaat moeder van kind bellen om te kijken of het wel goed afgesproken is
natuurlijk niet bij iedereen die ik ken, maar wel bij een aantal stellen, en dat zijn ook nog stellen waarbij het helemaal niet zo is dat die man niks uitvoert. Vervolgens komt er een hoop geklaag over hoe druk het is en dat er niks aan man overgelaten kan worden want die doet het verkeerd. Dan denk ik: wat dan? er waren zwemspullen, er was lunch, en er was een speelafspraak.
woensdag 23 oktober 2024 om 20:20
Ik heb weer even bijgelezen en geschreven. Ben overigens echt enorm blij dat ik het online heb gegooid. Voorheen liep ik ook weleens met dit gevoel rond, maar kon ik het snel voor mezelf goed praten en bagataliseren. Of ik besprak het met partner en zat mezelf en de situatie vervolgens in allemaal bochten en wegen te wringen in een bizar strakke planning om het maar te laten werken en vriend geen werkuren “af te nemen”.
Wat ik dankzij jullie besef en durf toe te geven:
ik wil geen kinderen met hem zolang hij deze werkuren aanhoudt. Het is geen doen en niemand zal hier gelukkig van worden. Doordeweeks leeft hij al jaren voor 90% voor z’n werk en is er vrijwel geen ruimte voor iets anders. Hij wordt wakker, leest over werk, gaat naar werk, komt thuis, denkt na over werk, en gaat slapen met vaak een vol hoofd. Op zijn vrije avonden hebben we tijd samen, maar wel vaak maar een paar uur omdat hij toch nog even door moet werken en het daarna alweer bedtijd is. De weekenden heeft hij inderdaad wel zijn telefoon uitstaan en is hij er fysiek. Ik vind het zo fijn om hem die momenten bezig te zien, hij gaat dan vaak lekker uitgebreid koken, we gaan samen sporten, lekker eten of gewoon relaxen met films en gezelligheid.
Als hij niet minder uren wil gaan maken als er kinderen komen/ zijn, betekent dat dus: of kinderwens opgeven (hallo pup), of m’n relatie opgeven. Van die laatste gedachte word ik al naar als ik er aan denk.
Een paar mensen vroegen om mijn ideale toekomstbeeld. Voor mij is dat: een man die zo’n 40-45 uur per week werkt (minder mag uiteraard ook, maar dat zal in mijn geval met huidige vriend sowieso niet haalbaar zijn), bijvoorbeeld over 4 of 4,5 dagen verdeeld. Als het even kan: 1 dag in de week een papa dag. Niet omdat het moet, maar omdat hij het zelf wilt. Omdat hij geniet van het samen zijn met zijn kind en de opvoeding en ontwikkeling bewust mee wilt krijgen. Een man die vanuit rust met het kind is op zo’n dag, in plaats van met 100 dingen tegelijk bezig is in zijn hoofd. Een papa dag is geen vereiste, maar wel een enorme +. Ik vind het prima om meer in de opvoeding, het huishouden en de organisatie bij te dragen, maar ik wil wel een partner die dingen uit zichzelf ziet en oppakt. Die het kind ook naar school brengt, de ochtenden of avonden meedraait, of mee gaat naar zwemles of een andere sport. Iemand met wie je een team bent en dingen samen opvangt. Iemand gaf aan: iemand die zelf verantwoordelijkheden pakt en bedenkt wat goed is voor het kind, en niet: iets doen wanneer ik hem iets vraag. Precies dat.
Teruggaan naar 2 dagen werken draai ik bij deze terug na jullie terechte reacties. Als ik eerlijk ben naar mezelf zou ik dat namelijk meer doen om naar hem toe te bewegen/ zijn droom en ideale situatie waar te maken. Het liefste zou ik zelf 3 dagen blijven werken. Een paar dagen per week lekker aan rommelen met de kinderen vind ik een heerlijke gedachte, maar ik wil naast moeder ook andere rollen blijven vervullen en meer zijn dan alleen dat. En ik wil kunnen rekenen op m’n vent wanneer er iets aan de hand is. Dat hij bereid is om zijn agenda aan te passen als het kind ziek is en opgehaald moet worden bij de opvang, in plaats van altijd maar verwacht dat dit bij mij komt te liggen/ ik mijn agenda aan pas.
Proefdraaien, dagen uitschrijven zoals het zou zijn met kinderen en dit uitvoeren in de praktijk, een andere verdeling in het huishouden zijn overigens allemaal dingen die ik verder meeneem. Ik wil voor zover dat mogelijk is zoveel mogelijk duidelijkheid, verwachtingen, duidelijke afspraken en dergelijke zodat ik op basis daarvan kan besluiten of ik dit met hem wil en kan.
Hij wilt een psycholoog gaan inschakelen voor dingen die te maken hebben met rust leren pakken en heeft hier al de eerste stappen voor uitgezet. Ik zou zo ontzettend graag echt gaan ervaren en zien dat hij meer leeft vanuit het hier en nu, vanuit rust en overzicht en niet altijd maar gehaast zijn. Dat zou me nog het meeste rust en vertrouwen geven denk ik.
Wat ik dankzij jullie besef en durf toe te geven:
ik wil geen kinderen met hem zolang hij deze werkuren aanhoudt. Het is geen doen en niemand zal hier gelukkig van worden. Doordeweeks leeft hij al jaren voor 90% voor z’n werk en is er vrijwel geen ruimte voor iets anders. Hij wordt wakker, leest over werk, gaat naar werk, komt thuis, denkt na over werk, en gaat slapen met vaak een vol hoofd. Op zijn vrije avonden hebben we tijd samen, maar wel vaak maar een paar uur omdat hij toch nog even door moet werken en het daarna alweer bedtijd is. De weekenden heeft hij inderdaad wel zijn telefoon uitstaan en is hij er fysiek. Ik vind het zo fijn om hem die momenten bezig te zien, hij gaat dan vaak lekker uitgebreid koken, we gaan samen sporten, lekker eten of gewoon relaxen met films en gezelligheid.
Als hij niet minder uren wil gaan maken als er kinderen komen/ zijn, betekent dat dus: of kinderwens opgeven (hallo pup), of m’n relatie opgeven. Van die laatste gedachte word ik al naar als ik er aan denk.
Een paar mensen vroegen om mijn ideale toekomstbeeld. Voor mij is dat: een man die zo’n 40-45 uur per week werkt (minder mag uiteraard ook, maar dat zal in mijn geval met huidige vriend sowieso niet haalbaar zijn), bijvoorbeeld over 4 of 4,5 dagen verdeeld. Als het even kan: 1 dag in de week een papa dag. Niet omdat het moet, maar omdat hij het zelf wilt. Omdat hij geniet van het samen zijn met zijn kind en de opvoeding en ontwikkeling bewust mee wilt krijgen. Een man die vanuit rust met het kind is op zo’n dag, in plaats van met 100 dingen tegelijk bezig is in zijn hoofd. Een papa dag is geen vereiste, maar wel een enorme +. Ik vind het prima om meer in de opvoeding, het huishouden en de organisatie bij te dragen, maar ik wil wel een partner die dingen uit zichzelf ziet en oppakt. Die het kind ook naar school brengt, de ochtenden of avonden meedraait, of mee gaat naar zwemles of een andere sport. Iemand met wie je een team bent en dingen samen opvangt. Iemand gaf aan: iemand die zelf verantwoordelijkheden pakt en bedenkt wat goed is voor het kind, en niet: iets doen wanneer ik hem iets vraag. Precies dat.
Teruggaan naar 2 dagen werken draai ik bij deze terug na jullie terechte reacties. Als ik eerlijk ben naar mezelf zou ik dat namelijk meer doen om naar hem toe te bewegen/ zijn droom en ideale situatie waar te maken. Het liefste zou ik zelf 3 dagen blijven werken. Een paar dagen per week lekker aan rommelen met de kinderen vind ik een heerlijke gedachte, maar ik wil naast moeder ook andere rollen blijven vervullen en meer zijn dan alleen dat. En ik wil kunnen rekenen op m’n vent wanneer er iets aan de hand is. Dat hij bereid is om zijn agenda aan te passen als het kind ziek is en opgehaald moet worden bij de opvang, in plaats van altijd maar verwacht dat dit bij mij komt te liggen/ ik mijn agenda aan pas.
Proefdraaien, dagen uitschrijven zoals het zou zijn met kinderen en dit uitvoeren in de praktijk, een andere verdeling in het huishouden zijn overigens allemaal dingen die ik verder meeneem. Ik wil voor zover dat mogelijk is zoveel mogelijk duidelijkheid, verwachtingen, duidelijke afspraken en dergelijke zodat ik op basis daarvan kan besluiten of ik dit met hem wil en kan.
Hij wilt een psycholoog gaan inschakelen voor dingen die te maken hebben met rust leren pakken en heeft hier al de eerste stappen voor uitgezet. Ik zou zo ontzettend graag echt gaan ervaren en zien dat hij meer leeft vanuit het hier en nu, vanuit rust en overzicht en niet altijd maar gehaast zijn. Dat zou me nog het meeste rust en vertrouwen geven denk ik.
denise456 wijzigde dit bericht op 23-10-2024 21:45
2.26% gewijzigd
woensdag 23 oktober 2024 om 20:20
waar dat aan ligt? geen idee. heb ik nooit gevraagd, ik was niet van plan me daarmee te gaan bemoeien.
woensdag 23 oktober 2024 om 20:22
woensdag 23 oktober 2024 om 20:23
Dat is een heel belangrijk inzicht en ik ben blij dat alle (verschillende) meningen je hierbij geholpen hebben.Denise456 schreef: ↑23-10-2024 20:20
Wat ik dankzij jullie besef en durf toe te geven:
ik wil geen kinderen met hem zolang hij deze werkuren aanhoudt. Het is geen doen en niemand zal hier gelukkig van worden. Doordeweeks leeft hij al jaren voor 90% voor z’n werk en is er vrijwel geen ruimte voor iets anders. Hij wordt wakker, leest over werk, gaat naar werk, komt thuis, denkt na over werk, en gaat slapen met vaak een vol hoofd. Op zijn vrije avonden hebben we tijd samen, maar wel vaak maar een paar uur omdat hij toch nog even door moet werken en het daarna alweer bedtijd is. De weekenden heeft hij inderdaad wel zijn telefoon uitstaan en is hij er fysiek. Ik vind het zo fijn om hem die momenten bezig te zien, hij gaat dan vaak lekker uitgebreid koken, we gaan samen sporten, lekker eten of gewoon relaxen met films en gezelligheid.
woensdag 23 oktober 2024 om 20:26
iemand hierboven noemde de volkskrant test, vond ik interessant dus net gedaan, voor wie dat ook leuk vindt, hij staat hier:
https://www.volkskrant.nl/kijkverder/20 ... oudbattle/
https://www.volkskrant.nl/kijkverder/20 ... oudbattle/
woensdag 23 oktober 2024 om 20:27
Omdat het winnen nou niet echt een aanstekelijke optie is. De zin 'dat kan alleen maar tegen je gebruikt worden' is dan van toepassing.
Mijn man had een keer een heel issue met waar de vaatwasmachine blokjes moesten staan.
Hij wilde bepalen waar. Ik had op de voor mij handige plek een eigen verpakking neergezet.
Voor hij het wist zat hij vanwege zijn eigen rare competitiegedrag (dit was allemaal in een lacherige bui, niks serieus) met de volgende stellingen:
- hij kon nu aantonen dat ik veel minder vaak de afwasmachine afhandelde
- hij kon aantonen dat de plek die hij had verzonnen veel handiger was.
Hoe? (Toen merkte je aan hem dat hij door had dat hij niet zo handig bezig was).
Doordat hij supervaak de afwasmachine ging uitruimen en daardoor kon aantonen dat hij 'recht' had op die plek.
Joepie, nou gefeliciteerd
.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
woensdag 23 oktober 2024 om 20:32
Nee, ik ook niet. Wat ik vooral wil aangeven is dat de bal (schuld) te vaak weer teruggekaatst wordt naar de vrouw. Terwijl de kern m.i. is dat het voor de man niet belangrijk genoeg is. Anders ging hij het gesprek of desnoods de strijd wel aan.florence13 schreef: ↑23-10-2024 20:20waar dat aan ligt? geen idee. heb ik nooit gevraagd, ik was niet van plan me daarmee te gaan bemoeien.
Ik herken mezelf niet eens
woensdag 23 oktober 2024 om 20:34
Misschien ook eens vragen waar hij zichzelf ziet staan met zijn bedrijf over 5 jaar?
Gewoon kabbelend voortdoen en zich halfdood blijven werken? Op naar de volgende burn-out?
Of heeft ie over 5 jaar 4 man personeel in dienst? Mensen die hem een stuk kunnen ontlasten qua werk?
Ik zou het sowieso nu al bijna niet trekken als partner.
Laat staan dat er nog eens een huilende baby, slechte nachten, ... bij komen. Waar ik alleen voor opdraai, want hij moet slapen of is aan 't werk.
Gewoon kabbelend voortdoen en zich halfdood blijven werken? Op naar de volgende burn-out?
Of heeft ie over 5 jaar 4 man personeel in dienst? Mensen die hem een stuk kunnen ontlasten qua werk?
Ik zou het sowieso nu al bijna niet trekken als partner.
Laat staan dat er nog eens een huilende baby, slechte nachten, ... bij komen. Waar ik alleen voor opdraai, want hij moet slapen of is aan 't werk.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
woensdag 23 oktober 2024 om 20:40
het gaat mij niet zo zeer om schuld, want ik vind sowieso dat als je in een dergelijke dynamiek zit dat je dat allebei niet zou moeten willen, maar dat terzijde.
Als ik naar de stellen kijk die ik ken die dit soort dingen doen dan is het vaak ook gewoon dat vrouw het veel belangrijker vindt dan man. Die maakt het geen fluit uit of dat kind het groene of het blauwe badpak aanheeft, kind overigens ook niet. In alle eerlijkheid zou ik er ook geen strijd van maken (als mijn man dat deed) als hij perse het groene badpak wilde: fijn, dan pak die tas maar zelf in. Nou ben ik een vrouw, maar ik snap die mannen wel, ik ging echt geen strijd maken om zoiets triviaals.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
