Relaties
alle pijlers
Vriend eigen onderneming: te combineren met kinderen?
woensdag 23 oktober 2024 om 07:57
Hoi allemaal,
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.
Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.
Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.
Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!
NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.
Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.
Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.
Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!
NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.
woensdag 23 oktober 2024 om 23:39
Maar afgezien van de kinderwens: zie je het wel zitten de rest van je leven zo door te gaan, met genoegen nemen met de "kruimels"?
Neemt hij bv wel vakantie?
In welke fase zit zijn bedrijf, verdient hij wel genoeg om de vele uren in ieder geval op dat gebied te compenseren (en er bv hulp ingekocht kan worden)?
Neemt hij bv wel vakantie?
In welke fase zit zijn bedrijf, verdient hij wel genoeg om de vele uren in ieder geval op dat gebied te compenseren (en er bv hulp ingekocht kan worden)?
woensdag 23 oktober 2024 om 23:40
Ik denk echt dat het komt omdat je hem nu nog niet een strobreed in de weg staat van zijn grote droom.
En ik vraag me af wat er gaat gebeuren als je hem langzamerhand begint met het huishouden samen te doen.
Als hij uitgebreid wil koken in het weekend, laat hem dan meteen voor de hele week eten maken, zodat jullie elk een makkie hebben.
Overleg over een schoonmaakster in huis. Doe de was samen.
Hij heeft zijn werk - hobby.
Wat doe jij nog buiten werk en huishouden?
Wanneer was jullie laatste lange (meer dan 10 dagen) vakantie?
En ik vraag me af wat er gaat gebeuren als je hem langzamerhand begint met het huishouden samen te doen.
Als hij uitgebreid wil koken in het weekend, laat hem dan meteen voor de hele week eten maken, zodat jullie elk een makkie hebben.
Overleg over een schoonmaakster in huis. Doe de was samen.
Hij heeft zijn werk - hobby.
Wat doe jij nog buiten werk en huishouden?
Wanneer was jullie laatste lange (meer dan 10 dagen) vakantie?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 23 oktober 2024 om 23:43
En, kleine aanvulling, ik ben ook wel iemand die graag op zichzelf is en die tijd ook nodig heeft. Vind het heerlijk om in m’n eigen bubbel precies te doen waar ik zelf zin in heb de avonden dat vriend werkt.
woensdag 23 oktober 2024 om 23:51
Wat bedoel je met: dat het komt?Doreia* schreef: ↑23-10-2024 23:40Ik denk echt dat het komt omdat je hem nu nog niet een strobreed in de weg staat van zijn grote droom.
En ik vraag me af wat er gaat gebeuren als je hem langzamerhand begint met het huishouden samen te doen.
Als hij uitgebreid wil koken in het weekend, laat hem dan meteen voor de hele week eten maken, zodat jullie elk een makkie hebben.
Overleg over een schoonmaakster in huis. Doe de was samen.
Hij heeft zijn werk - hobby.
Wat doe jij nog buiten werk en huishouden?
Wanneer was jullie laatste lange (meer dan 10 dagen) vakantie?
Wat betreft het huishouden, ik ben ook benieuwd. Hij heeft eigenlijk nooit zelf op een volwassen manier het huishouden gedraaid en was ook vroeger altijd maar in de weer. Pas toen we samen gingen wonen heeft hij stappen gezet op dit vlak en houdt hij rekening met hoe ik het graag in huis opgeruimd en schoon heb.
Wat ik buiten werk en huishouden doe: sporten, naar familie, lezen, series kijken, af en toe met vriendinnen afspreken. Ik ben best wel een introvertje en vind het heerlijk om m’n eigen ding te kunnen doen.
We zijn in juni 3,5 week naar Azië geweest. Dit was onze eerste vakantie die verder ging dan Europa en langer duurde dan 10-14 dagen. Ik weet nog dat hij eigenlijk aangaf dat hij niet zo lang weg kon zijn van zijn bedrijf. Toen ik daarop aangaf dat ik zelf zo lang wilde gaan en hij later kon komen, had hij toch besloten om wel zo lang vrij te nemen, haha.
woensdag 23 oktober 2024 om 23:53
Ja, ik denk het wel, zolang er geen kinderen zijn. Het voelt voor mij niet per se als kruimels omdat hij me op emotioneel vlak zoveel geeft. Vakantie neemt hij 1x per jaar, maar dit is wel lastig voor hem vaak: enerzijds lang weg zijn, en anderzijds de boel loslaten.Nova schreef: ↑23-10-2024 23:39Maar afgezien van de kinderwens: zie je het wel zitten de rest van je leven zo door te gaan, met genoegen nemen met de "kruimels"?
Neemt hij bv wel vakantie?
In welke fase zit zijn bedrijf, verdient hij wel genoeg om de vele uren in ieder geval op dat gebied te compenseren (en er bv hulp ingekocht kan worden)?
Zijn huidige bedrijf bestaat nog niet enorm lang maar loopt goed en hij verdient meer dan genoeg om lekker te kunnen leven. Ik het zelf altijd een beetje spannend in hoe verre alles ook goed blijft gaan, gezien ze zoveel grootse plannen hebben, maar so far so good.
Een au-pair inkopen is overigens wel een ander uiterste en eerlijk gezegd zie ik dat persoonlijk ook niet zitten.
donderdag 24 oktober 2024 om 00:09
Is het ook een optie om te kijken naar alternatieve ideeën?
Als partner in 't weekend wél soms tijd maakt ... Is weekend-pleegopvang dan bijvoorbeeld misschien iets voor jullie?
Geen kind tijdens de week als man "druk druk" aan 't werk is, wel af en toe een ouder of instelling aflossen tijdens het weekend.
Het staat uiteraard mijlenver af van eigen kinderen.
Maar misschien past het net wel bij jullie.
Als partner in 't weekend wél soms tijd maakt ... Is weekend-pleegopvang dan bijvoorbeeld misschien iets voor jullie?
Geen kind tijdens de week als man "druk druk" aan 't werk is, wel af en toe een ouder of instelling aflossen tijdens het weekend.
Het staat uiteraard mijlenver af van eigen kinderen.
Maar misschien past het net wel bij jullie.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 24 oktober 2024 om 00:16
Hmmm. Ja en nee. Maar ook dit afhankelijk van kinderplannen. Ik hoop voor hem, voor mezelf, voor ons dat hij echt gaat leren om meer vanuit rust te leven, maar daar zal flink wat therapie, gesleutel en misschien wel een tweede burn-out voor nodig zijn denk ik.
donderdag 24 oktober 2024 om 00:18
Mooie gedachte! Nooit bij stil gestaan eigenlijk. Op basis van mijn eerste gevoel zou ik denk ik nee zeggen, maar is het zeker waard om eens goed over na te denken.Wissewis schreef: ↑24-10-2024 00:09Is het ook een optie om te kijken naar alternatieve ideeën?
Als partner in 't weekend wél soms tijd maakt ... Is weekend-pleegopvang dan bijvoorbeeld misschien iets voor jullie?
Geen kind tijdens de week als man "druk druk" aan 't werk is, wel af en toe een ouder of instelling aflossen tijdens het weekend.
Het staat uiteraard mijlenver af van eigen kinderen.
Maar misschien past het net wel bij jullie.
donderdag 24 oktober 2024 om 00:55
Kan me dat echt voorstellen. Ik ben ook iemand die graag geniet van uurtjes voor mezelf. Maar bedenk je dat het hebben van een gezin die uurtjes voor jezelf niet meer zijn. Dat zijn uurtjes voor het kind/de kinderen. Uurtjes die je daarin alleen moet opvangen, omdat jouw partner afwezig is. Ik denk dat je echt geen realistisch beeld hebt van een gezin als je denkt dat het een kwestie is van kinderen op bed en dan uurtjes voor jezelf hebben. Zodra de laatste op bed ligt en je hebt goede slapers die niet nog tig keer eruit komen, nachtmerries hebben, ziek zijn, moeten plassen, etc. Dan kun je aan de bak met de bende die er in keuken, badkamer en woonkamer ligt. De broodtrommels van schimmelbrood ontdoen, de gymkleren in de was gooien, die was die net gedraaid is ophangen en de volgende er weer instoppen, het speelgoed beneden een beetje aan de kant schuiven, het eten overscheppen uit de pannen voor de koelkast, op zoek naar 5 toiletrollen en 20 flesdoppen die kind mee moet naar school de volgende dag, de vaatwasser inruimen. Nou ja, je kunt je er vast een voorstelling van maken. En dán zit je en waarschijnlijk is het dan voor jou na een uurtje bedtijd, omdat je staat te tollen op je benen en morgenvroeg de wekker weer gaat en je er 's nachts -zoals de afgelopen 2 weken- ook uit mag, omdat de jongste last heeft van nachtmerries.
donderdag 24 oktober 2024 om 01:08
Vooral dit. Dit hoeft geen nare man te zijn. Hij geeft aan: dit ben ik en dit is wat ik te geven heb. En dat was voor to genoeg.evelien2010 schreef: ↑23-10-2024 17:12Vrouwen proberen over het algemeen alles aan te passen. Dat zie ik bij mannen gewoon veel minder. Vrouwen hopen en denken dat een gezin hem zal veranderen. En zijn dan boos of teleurgesteld als dat niet zo is. Maar je wist toch wie hij was? Je moet niet proberen een ander te veranderen.
Accepteer hem zoals hij is. Daar komt een kind straks naast (alle andere activiteiten). En niet (zoals bij to) in plaats van andere activiteiten.
Hij is iig een man die aan alle kanten laat horen en merken dat hij weet wat hij wil en dat is zijn carriere. Die staat op 1. En wat er overschiet, dat wil hij delen. Neem dat als vrouw nu gewoon eens serieus. Vrouwen zijn zo vaak geneigd te denken dat een man wel zal veranderen. Nou nee. Sterker nog, hij zegt zelfs dat hij dat niet gaat doen. Waarom zoveel minachting voor iemand die het bij herhaling zegt en laat zien. Dan moet je wel echt in sprookjes geloven en onzettend niet de waarheid onder ogen willen zien.
donderdag 24 oktober 2024 om 01:11
Verstandig, en goed dat je voor jezelf opkomt! Pas alsjeblieft wel op voor de volgende valkuil: na een confronterend gesprek allemaal mooie beloftes waar na de komst van een kind niets van terecht komt. En dan sta je voor het blok want je kunt een baby niet terugstoppen…Denise456 schreef: ↑23-10-2024 22:12Ga ik doen, dankjewel! Ik denk dat dit ook nog wel meerdere gesprekken en meer tijd nodig zal hebben voor er daadwerkelijk een keuze wordt gemaakt. We hebben zoveel opgebouwd en zijn, vinden we beiden, ijzersterk samen. Ik ben wel enorm benieuwd naar zijn reactie, die kan ik totaal nog niet inschatten aangezien dit zo’n nieuwe invalshoek gaat zijn voor hem. Ik weet dat hij mij/ ons ook nooit zomaar op zou willen geven maar hij roept ook al heel onze relatie lang dat hij kinderen wilt, zelfs toen ik daar nog niet zeker van was. Wat iemand wel terecht zei: hij heeft eigenlijk nu ook al een kind, z’n werk. We gaan het zien, ik ben erg benieuwd.
Ik zou je echt adviseren om met deze meneer sowieso een loeistrakke huwelijke voorwaarden-constructie af te spreken. Inclusief partneralimentatie en pensioen.
En schrijf alsjeblieft niet ‘hij wilT’, het is ‘hij WIL’, zonder T.
donderdag 24 oktober 2024 om 01:16
Nee, niet! Ik ken 1 stel, waarbij de man heeft gezegd, ik vind het prima om kinderen te krijgen, lijkt me ergens best gezellig, maar ik ga er niet mijn leven op aanpassen. Dus jij moet ervoor willen zorgen, want ik doe het niet. Dan moet je als vrouw toch weten dat dat de deal is als je zonodig wil vasthouden aan die kinderwens. Hij geeft zijn voorwaarden aan. Voor hem is het ouderschap blijkbaar minder belangrijk. Als je op voorhand weet hoe de kaarten geschud zijn, is het geen falen en ben je vooral willens en wetens dit gegeven aan het negeren, omdat je zélf je eigen egoistische wens op kinderen niet op wilt geven. Want geen oordeel verder, maar het willen krijgen van kinderen is een egoistische wens. Dat doe je niet voor de kinderen, want die zijn er nog helemaal niet. Dat doe je voor jezelf, omdat je daar je zinnen op hebt gezet en bijv. geen leven zonder kinderen kunt voorstellen. Je weet dat je in deze deal stapt als feitelijk alleenstaande ouder. Omarm dat feit of verwerp het, maar verwacht niet dat iemand anders doet dan deze zegt.Ladara schreef: ↑23-10-2024 17:39Nee, wat idioot om het falen van de ene ouder bij de ándere ouder te leggen. Het is aan de man, omdat hij een volwassen en compos mentis exemplaar van de menselijke soort is, om de verantwoordelijkheid te nemen voor de taak waar hij voor koos toen hij zich voortplantte.
donderdag 24 oktober 2024 om 02:57
Ik ken overigens wel een stel waarbij de man om 07:00 vertrekt van huis en rond 21:00 thuis is. Kinderen slapen al, hij geeft ze nog wel een kus. In het weekend heeft hij bepaalde hobbies waar veel tijd in zit. Op vakantie gaat laptop en telefoon mee. Het zou mijn relatie niet zijn. Zij doet alles, geen tijd voor werk. Ze bellen met elkaar kort gedurende dag om te overleggen over dingen. Kinderen doen soms ook een beetje raar om maar aandacht te krijgen van hun vader.
donderdag 24 oktober 2024 om 07:26
TO, verkijk je inderdaad niet op dit punt! Ik ben zelf ook introvert en heb echt tijd alleen nodig om op te laden. Lang getwijfeld of ik een kind wilde. We hebben nu een dochter van bijna 3 en ik vind het geweldig maar op dat vlak wel ook echt zwaar. En ik heb een partner die veel aanwezig is en doet. Ik sta sinds kind mentaal 24/7 aan. Inmiddels begin ik er mijn weg in te vinden (en hebben we gelukkig een kind wat goed slaapt) maar ik heb me daar echt op verkeken. Je dag js gewoon niet meer van jezelf. En dat is natuurlijk nog veel meer zo als je een afwezige partner hebt.NomenNesci0 schreef: ↑24-10-2024 00:55Kan me dat echt voorstellen. Ik ben ook iemand die graag geniet van uurtjes voor mezelf. Maar bedenk je dat het hebben van een gezin die uurtjes voor jezelf niet meer zijn. Dat zijn uurtjes voor het kind/de kinderen. Uurtjes die je daarin alleen moet opvangen, omdat jouw partner afwezig is. Ik denk dat je echt geen realistisch beeld hebt van een gezin als je denkt dat het een kwestie is van kinderen op bed en dan uurtjes voor jezelf hebben. Zodra de laatste op bed ligt en je hebt goede slapers die niet nog tig keer eruit komen, nachtmerries hebben, ziek zijn, moeten plassen, etc. Dan kun je aan de bak met de bende die er in keuken, badkamer en woonkamer ligt. De broodtrommels van schimmelbrood ontdoen, de gymkleren in de was gooien, die was die net gedraaid is ophangen en de volgende er weer instoppen, het speelgoed beneden een beetje aan de kant schuiven, het eten overscheppen uit de pannen voor de koelkast, op zoek naar 5 toiletrollen en 20 flesdoppen die kind mee moet naar school de volgende dag, de vaatwasser inruimen. Nou ja, je kunt je er vast een voorstelling van maken. En dán zit je en waarschijnlijk is het dan voor jou na een uurtje bedtijd, omdat je staat te tollen op je benen en morgenvroeg de wekker weer gaat en je er 's nachts -zoals de afgelopen 2 weken- ook uit mag, omdat de jongste last heeft van nachtmerries.
donderdag 24 oktober 2024 om 07:27
Ja maar dat zit er met kleine kinderen waarschijnlijk niet meer in he. Tenzij jullie net dat ene kindje krijgen dat echt altijd om 19u ligt te slapen tot de volgende ochtend.
donderdag 24 oktober 2024 om 07:32
Jij beschrijft het beeldender dan ik. Lees dit nog maar eens goed, TO.NomenNesci0 schreef: ↑24-10-2024 00:55Kan me dat echt voorstellen. Ik ben ook iemand die graag geniet van uurtjes voor mezelf. Maar bedenk je dat het hebben van een gezin die uurtjes voor jezelf niet meer zijn. Dat zijn uurtjes voor het kind/de kinderen. Uurtjes die je daarin alleen moet opvangen, omdat jouw partner afwezig is. Ik denk dat je echt geen realistisch beeld hebt van een gezin als je denkt dat het een kwestie is van kinderen op bed en dan uurtjes voor jezelf hebben. Zodra de laatste op bed ligt en je hebt goede slapers die niet nog tig keer eruit komen, nachtmerries hebben, ziek zijn, moeten plassen, etc. Dan kun je aan de bak met de bende die er in keuken, badkamer en woonkamer ligt. De broodtrommels van schimmelbrood ontdoen, de gymkleren in de was gooien, die was die net gedraaid is ophangen en de volgende er weer instoppen, het speelgoed beneden een beetje aan de kant schuiven, het eten overscheppen uit de pannen voor de koelkast, op zoek naar 5 toiletrollen en 20 flesdoppen die kind mee moet naar school de volgende dag, de vaatwasser inruimen. Nou ja, je kunt je er vast een voorstelling van maken. En dán zit je en waarschijnlijk is het dan voor jou na een uurtje bedtijd, omdat je staat te tollen op je benen en morgenvroeg de wekker weer gaat en je er 's nachts -zoals de afgelopen 2 weken- ook uit mag, omdat de jongste last heeft van nachtmerries.
donderdag 24 oktober 2024 om 07:54
Veel van die basis valt tijdens de tropenjaren wel weg omdat kind er voor in de plaats komt. Als de verdeling dan zo scheef blijft is de kans groot dat dat gaat schuren.Denise456 schreef: ↑23-10-2024 23:34Ik snap wat je zegt, het klinkt misschien allemaal een beetje scheef. En toch haal ik zoveel uit onze relatie. Vroeger zag ik altijd relaties om me heen bij vriendinnen en hoopte ik dat ik zelf ook zo’n soort relatie kon krijgen. En nu heb ik eigenlijk meer dan dat. Voor mij is onze relatie heel puur, liefdevol en veilig, gek genoeg. Hij ziet me om wie ik ben en accepteert me volledig, hij luistert naar me, zal altijd tijd maken voor m’n gevoelens, hij is goudeerlijk en oprecht, we vertrouwen elkaar, zijn de eerste bij elkaar die we appen of bellen bij grote of kleine dingen en hij zal altijd ook naar zijn eigen aandeel kijken in situaties. We vallen nog steeds hand in hand in slaap, komen te laat uit bed omdat we zo lekker aan het knuffelen zijn en op onze vaste “rustdag” zondag zijn we eigenlijk ook heel de dag aan het zoenen, knuffelen, lachen, plagen. En wat voor mij ook heel waardevol is: we zijn echt maatjes van elkaar, los van partners. Klinkt enorm cliché, maar we vinden dingen echt het leukste als de ander erbij is. En niet omdat we ongezond aan elkaar vastgeplakt zitten, maar omdat we elkaar prikkelen op een goede manier en blij van elkaar worden. En misschien doe ik mezelf alsnog te kort en mist er op een bepaalde manier gelijkwaardigheid (soms denk ik nu ook al weleens dat het fijn zou zijn als ik iets meer kan hangen en overgeven), maar ik weet niet. Als ik onze relatie vergelijk met relaties om me heen kan ik niet anders dan denken dat ik echt geluk heb met hem.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:14
Het is ook wel de een voor de ander, sommige mensen hebben gewoon makkelijke kinderen, sommigen niet. Sommige mensen ervaren het als heel zwaar, anderen niet. Maar hoe dan ook: TO: kinderen zijn ook heel leuk hoor, echt waar (niet dat ik bedoel dat je er NU een moet gaan proberen te maken)NomenNesci0 schreef: ↑24-10-2024 00:55Kan me dat echt voorstellen. Ik ben ook iemand die graag geniet van uurtjes voor mezelf. Maar bedenk je dat het hebben van een gezin die uurtjes voor jezelf niet meer zijn. Dat zijn uurtjes voor het kind/de kinderen. Uurtjes die je daarin alleen moet opvangen, omdat jouw partner afwezig is. Ik denk dat je echt geen realistisch beeld hebt van een gezin als je denkt dat het een kwestie is van kinderen op bed en dan uurtjes voor jezelf hebben. Zodra de laatste op bed ligt en je hebt goede slapers die niet nog tig keer eruit komen, nachtmerries hebben, ziek zijn, moeten plassen, etc. Dan kun je aan de bak met de bende die er in keuken, badkamer en woonkamer ligt. De broodtrommels van schimmelbrood ontdoen, de gymkleren in de was gooien, die was die net gedraaid is ophangen en de volgende er weer instoppen, het speelgoed beneden een beetje aan de kant schuiven, het eten overscheppen uit de pannen voor de koelkast, op zoek naar 5 toiletrollen en 20 flesdoppen die kind mee moet naar school de volgende dag, de vaatwasser inruimen. Nou ja, je kunt je er vast een voorstelling van maken. En dán zit je en waarschijnlijk is het dan voor jou na een uurtje bedtijd, omdat je staat te tollen op je benen en morgenvroeg de wekker weer gaat en je er 's nachts -zoals de afgelopen 2 weken- ook uit mag, omdat de jongste last heeft van nachtmerries.
Ik snap deze post, want ik zie ook veel mensen die onderschatten hoe druk het soms kan zijn. Maar ik heb dit voordat ik een kind kreeg ook altijd gehoord. En ik heb dus (mede daardoor) enorm overschat hoe zwaar het zou zijn. Nou heb ik een makkelijk kind (tot nu toe in elk geval) maar ik vind het dus helemaal niet zo zwaar en ik ben helemaal niet zo moe, en ik sta ook niet te tollen op mijn benen. Het is ook maar net wat je verwacht, en ik verwachtte het heel zwaar te zijn, en dat viel dus hartstikke mee.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:17
Hele pakkende post, dankjewel! Dit soort berichten helpen me ook enorm.NomenNesci0 schreef: ↑24-10-2024 00:55Kan me dat echt voorstellen. Ik ben ook iemand die graag geniet van uurtjes voor mezelf. Maar bedenk je dat het hebben van een gezin die uurtjes voor jezelf niet meer zijn. Dat zijn uurtjes voor het kind/de kinderen. Uurtjes die je daarin alleen moet opvangen, omdat jouw partner afwezig is. Ik denk dat je echt geen realistisch beeld hebt van een gezin als je denkt dat het een kwestie is van kinderen op bed en dan uurtjes voor jezelf hebben. Zodra de laatste op bed ligt en je hebt goede slapers die niet nog tig keer eruit komen, nachtmerries hebben, ziek zijn, moeten plassen, etc. Dan kun je aan de bak met de bende die er in keuken, badkamer en woonkamer ligt. De broodtrommels van schimmelbrood ontdoen, de gymkleren in de was gooien, die was die net gedraaid is ophangen en de volgende er weer instoppen, het speelgoed beneden een beetje aan de kant schuiven, het eten overscheppen uit de pannen voor de koelkast, op zoek naar 5 toiletrollen en 20 flesdoppen die kind mee moet naar school de volgende dag, de vaatwasser inruimen. Nou ja, je kunt je er vast een voorstelling van maken. En dán zit je en waarschijnlijk is het dan voor jou na een uurtje bedtijd, omdat je staat te tollen op je benen en morgenvroeg de wekker weer gaat en je er 's nachts -zoals de afgelopen 2 weken- ook uit mag, omdat de jongste last heeft van nachtmerries.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:19
Je noemt ergens wat scenario's (bij hem blijven en geen kinderen of weggaan). Heel lullig maar weeg bij het eerste scenario ook af hoe groot het risico is dat hij op een gegeven moment bij zijn kinderwens blijft of het toch weer wil, terwijl de kans bij jou (biologisch) verkeken is. Ik weet jullie leeftijden niet, maar doorgaans heeft de man meer tijd om eerst de boel op te bouwen en dan alsnog een keus te maken. Ten koste van jou en de relatie. Het lijkt nu misschien ver weg, maar wat ik wil zeggen is dat je bij die keus goed bij jezelf moet blijven.
Ik herken mezelf niet eens
donderdag 24 oktober 2024 om 08:21
Die liefde hadden wij ook. We waren altijd samen, we konden geweldig goed praten, we steunden elkaar in alles en we hadden ons voorgenomen dat we ons leven sámen zouden opbouwen. Als we samen waren was alles leuker, we sliepen altijd tegen elkaar aan, we hadden gesprekken tot diep in de nacht, picknickten 's ochtends in bed. We verdienden evenveel, ik deed een promotietraject, we kochten een piepklein huisje dat we samen opknapten.
Tot we kinderen kregen, toen besloot hij ergens onbewust dat zijn rol heel hard werken was. De kinderen liet hij aan mij over. En in die honderden slapeloze nachten, waarin ik de kinderen suste, voedde, troostte, terwijl hij sliep; in die duizenden dagen waarin ik maaltijden maakte, verjaardagen organiseerde, de was deed en 32 uur werkte met een reisgemiddelde van 4u per dag, terwijl hij op zijn telefoon zat; in die vijftien jaren waarin ik een slaapprobleem ontwikkelde dat nooit meer over is gegaan, terwijl hij volhield dat hij 'ook hard werkte' is die vurige liefde weggesmolten tot een onooglijk vlammetje. Ik voel vooral verwijt richting mijn man, dat hij mij in die hel dwong door simpelweg te besluiten dat het gezin dat hij stichtte niet zijn pakkie an was.
Inmiddels ben ik in therapie om mijn boosheid een plekje te kunnen geven. Ik hoop dat het langzaam beter word, dat we elkaar ergens ooit weer vinden. Ik ga niet weg zonder alles geprobeerd te hebben, dat ben ik mijn kinderen verplicht.
Maar, als je nog aan de vooravond staat van deze verschrikking, kan ik alleen maar zeggen: doe het niet. Het is zo ontzettend zwaar. Krijg geen kinderen of krijg ze alleen, maar doe het niet met een man die niet meedoet. Hij weegt straks als een blok beton aan je voeten terwijl jij al spartelend je hoofd boven water probeert te houden.
Tot we kinderen kregen, toen besloot hij ergens onbewust dat zijn rol heel hard werken was. De kinderen liet hij aan mij over. En in die honderden slapeloze nachten, waarin ik de kinderen suste, voedde, troostte, terwijl hij sliep; in die duizenden dagen waarin ik maaltijden maakte, verjaardagen organiseerde, de was deed en 32 uur werkte met een reisgemiddelde van 4u per dag, terwijl hij op zijn telefoon zat; in die vijftien jaren waarin ik een slaapprobleem ontwikkelde dat nooit meer over is gegaan, terwijl hij volhield dat hij 'ook hard werkte' is die vurige liefde weggesmolten tot een onooglijk vlammetje. Ik voel vooral verwijt richting mijn man, dat hij mij in die hel dwong door simpelweg te besluiten dat het gezin dat hij stichtte niet zijn pakkie an was.
Inmiddels ben ik in therapie om mijn boosheid een plekje te kunnen geven. Ik hoop dat het langzaam beter word, dat we elkaar ergens ooit weer vinden. Ik ga niet weg zonder alles geprobeerd te hebben, dat ben ik mijn kinderen verplicht.
Maar, als je nog aan de vooravond staat van deze verschrikking, kan ik alleen maar zeggen: doe het niet. Het is zo ontzettend zwaar. Krijg geen kinderen of krijg ze alleen, maar doe het niet met een man die niet meedoet. Hij weegt straks als een blok beton aan je voeten terwijl jij al spartelend je hoofd boven water probeert te houden.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:24
Eens dat het echt niet alleen maar zwaar is hoor. Op zich vind ik het ouderschap op veel vlakken inderdaad veel minder zwaar dan je soms on je heen hoort (maar idd makkelijk kind). Mentaal vind ik het wel zwaar. En dat komt deels echt door het feit dat ik dus tijd voor mezelf nodig heb om op te laden. Man heeft dat veel minder. Die krijgt energie van mensen om zich heen. Dat verschil had ik me zeker voordat onze dochter er was gerealiseerd, maar het is echt dé bepalende factor waarom ik het ouderschap soms veel zwaarder vind dan mijn man.florence13 schreef: ↑24-10-2024 08:14Het is ook wel de een voor de ander, sommige mensen hebben gewoon makkelijke kinderen, sommigen niet. Sommige mensen ervaren het als heel zwaar, anderen niet. Maar hoe dan ook: TO: kinderen zijn ook heel leuk hoor, echt waar (niet dat ik bedoel dat je er NU een moet gaan proberen te maken)
Ik snap deze post, want ik zie ook veel mensen die onderschatten hoe druk het soms kan zijn. Maar ik heb dit voordat ik een kind kreeg ook altijd gehoord. En ik heb dus (mede daardoor) enorm overschat hoe zwaar het zou zijn. Nou heb ik een makkelijk kind (tot nu toe in elk geval) maar ik vind het dus helemaal niet zo zwaar en ik ben helemaal niet zo moe, en ik sta ook niet te tollen op mijn benen. Het is ook maar net wat je verwacht, en ik verwachtte het heel zwaar te zijn, en dat viel dus hartstikke mee.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:24
Ja precies. Ik vind het wel mooie inzichten die de realiteit denk ik goed schetsen en goed zijn voor zowel vriend als mij om te lezen. Als ik me een voorstelling maak van kinderen, denk ik zelf niet meteen aan specifieke details die nu wel mooi overgebracht worden. Maar ik snap wat je zegt: uiteindelijk is het ook kind en ouderafhankelijk en gaat het voor een groot deel ook om hoe je dingen ervaart. Bij mij ontstaat er vooral onrust in m’n hoofd wanneer er een tweede kind zou zijn. 1 kind lijkt me nu (overschat ik waarschijnlijk ook) over het algemeen te overzien ondanks de drukte, stress, chaos en slaaptekort die dat natuurlijk ook met zich mee brengt.florence13 schreef: ↑24-10-2024 08:14Het is ook wel de een voor de ander, sommige mensen hebben gewoon makkelijke kinderen, sommigen niet. Sommige mensen ervaren het als heel zwaar, anderen niet. Maar hoe dan ook: TO: kinderen zijn ook heel leuk hoor, echt waar (niet dat ik bedoel dat je er NU een moet gaan proberen te maken)
Ik snap deze post, want ik zie ook veel mensen die onderschatten hoe druk het soms kan zijn. Maar ik heb dit voordat ik een kind kreeg ook altijd gehoord. En ik heb dus (mede daardoor) enorm overschat hoe zwaar het zou zijn. Nou heb ik een makkelijk kind (tot nu toe in elk geval) maar ik vind het dus helemaal niet zo zwaar en ik ben helemaal niet zo moe, en ik sta ook niet te tollen op mijn benen. Het is ook maar net wat je verwacht, en ik verwachtte het heel zwaar te zijn, en dat viel dus hartstikke mee.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:26
Ik vind het erg voor je dat het zo voelt. Je stelt dat je het je kinderen verplicht bent om het nog te proberen, maar als ik de laatste (gequote) alinea lees ben je er volgens mij echt al helemaal klaar mee.Ladara schreef: ↑24-10-2024 08:21
Maar, als je nog aan de vooravond staat van deze verschrikking, kan ik alleen maar zeggen: doe het niet. Het is zo ontzettend zwaar. Krijg geen kinderen of krijg ze alleen, maar doe het niet met een man die niet meedoet. Hij weegt straks als een blok beton aan je voeten terwijl jij al spartelend je hoofd boven water probeert te houden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
