Vriend eigen onderneming: te combineren met kinderen?

Denise456 woensdag 23 oktober 2024 om 07:57

Hoi allemaal,
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.

Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.

Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.

Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!

NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.

Denise456 donderdag 24 oktober 2024 om 09:42

Ladara schreef: ↑
24-10-2024 09:30
Nee, ik ben er nog niet klaar mee. Maar ik accepteer de situatie ook niet. We werken nu heel hard aan het verbeteren van de verdeling, samen, dus ook mijn man. Het feit dat hij hiertoe bereid is en nu heel hard probeert er wèl te zijn, maakt dat ik het nog niet opgeef. Maar ik ben niet meer flexibel en ik doe geen concessies meer. De kinderen zijn nu groot, het meeste werk ligt achter ons, dus zelfs als hij nu aanhaakt heeft hij de zwaarste tijd ontlopen. Mijn welbevinden gaat daarom voor. Ik doe geen dingen meer voor hem, ik pas mijn agenda niet meer aan hem aan en ik heb alle contact met zijn familie gestaakt. Dat levert heel veel energie op voor míjn leven en dat is heel prettig. Het gevolg is wel dat ik een leven heb waarin hij maar een beperkte rol speelt. Ik heb een groot netwerk, veel vrienden en ik doe momenteel veel buiten de deur en daar is hij niet bij betrokken. Dat is niet zoals ik het ooit voor ogen had, maar het is voor mijn levensgeluk heel goed. Ik ben nu aan het kijken of dit leven naast elkaar, in plaats van mèt elkaar, een acceptabel en leefbaar compromis is.

Pittig zeg. Heel knap van je hoe je erin staat, en zo te lezen ook echt nodig. Ik snap wat je zegt: hij probeert, zijn intentie is goed. Dat alleen zou ook voor mij klinken als iets wat niet op is. Maar wat een energie moet dit kosten voor je.

Denise456 donderdag 24 oktober 2024 om 09:49

navy-blue schreef: ↑
24-10-2024 09:40
Ik vind dat je het goed oppakt TO.
Ik heb je topic gevolgd, maar nog niet gereageerd. Mijn partner heeft ook een eigen onderneming (zzper) en we hebben samen 2 jonge kinderen (2j en 5j). Bij hem zie ik soms de struggle tussen thuis en werk, maar hij kiest eigenlijk altijd voor zijn gezin. Hij werkt veel avonden nog een paar uur, maar we doen samen de avondshift (en ochtend). Hij ziet wat ze nodig hebben, haalt bijv. dochter eerder van de bso omdat hij vond dat ze die ochtend zo moe was. Want dat zijn ook de voordelen van een eigen onderneming, de flexibiliteit. 1 dag in de week is hij alleen thuis met de kinderen en hij weet dus heel goed wat er mee moet als ze de deur uitgaan, wat er in de broodtrommels moet etc. Ik werk zelf 32 uur en zou ook niet minder willen werken. Het is best hard werken op mijn parttime dag -wat hierboven ook beschreven is- en dat vind ik als introvert redelijk vermoeiend.

En bij ons is heus ook niet alles perfect, maar ook voordat we kinderen kregen deden we samen het huishouden. Dus voor mij is het eigenlijk wel vanzelfsprekend dat het nu gaat zoals het gaat.

Dankjewel voor je reactie. Het klinkt heel fijn bij jullie; ja er is een onderneming die tijd vraagt maar hij kan keuzes maken en kiest op de juiste momenten voor zijn gezin/ ondersteunt je echt in de belangrijke momenten. Als dit zou kunnen met mijn partner, ben ik gelukkig!

Mag ik vragen hoeveel hij gemiddeld werkt per week? En heb jij je weleens zorgen gemaakt over zijn mate van betrokkenheid, of heb je je hier eigenlijk nooit zorgen om gemaakt?

Doreia* donderdag 24 oktober 2024 om 10:03

Denise456 schreef: ↑
24-10-2024 09:40
Pakkende omschrijving. Dat is precies waar ik bang voor ben. En wat je zegt; ik wil een partner die tijdens het eten aanwezig is, gezellig kletst met zijn kinderen, los kan laten en thuis kan zijn. Niet iemand die met zijn hoofd met 100 andere dingen tegelijk bezig is, geen of half contact maakt en geen prioriteiten bij zijn gezin kan leggen.

Maar wat als dit allemaal wel onterechte invullingen zijn? Wat als hij verandert, zijn prioriteiten anders gaat zien en zo dol gelukkig is met zijn kind dat hij liever meer dan minder van de opvoeding, de ontwikkeling en het samen zijn meemaakt. Wat als hij op zijn 35ste inziet dat het niet grotendeels om succesvol zijn qua bedrijven/ vestigingen gaat, maar terug komt naar de basis. Inziet dat alleen dat daadwerkelijk geluk kan creëren, een tevredenheid voelen met wat je al hebt, in plaats van alles wat nog komen zal. Want dat is wel wie hij ook is: een enorm liefdevol, goed en echt mens met een flink verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn en ons geluk, iemand die vrijwel altijd bereid is om mee te denken, dingen te doen voor mij die ik belangrijk vind, ondanks het voor hem geen enkele waarde heeft. Hij is in de basis bereidwillend en lijkt/ zegt oprecht vader te willen worden. Maar op wat voor manier het haalbaar is, dat is de vraag. En wat ook typisch is bij vriend: hoe bereidwillend hij ook is in dingen, dingen kunnen wel snel weer afzwakken. Dan komt zijn adhd weer even opspelen: afgaan op hetgeen wat in het hier en nu aandacht vraagt/ prikkeling geeft, en ik vermoed dat dat werk boven kind zal zijn.

Kijk.
Als jij zwanger raakt, dan ben je ook meteen eigenlijk moeder. Want je past metéén je leven erop aan. Geen alcohol meer, geen filet Americain. Je lijf verandert. En je ritme verandert doordat je nu in de voorbereiding bent op de bevalling. Je hebt opeens afspraken bij verloskundigen, echo's, zwangerschapscursussen. En hoe groter je buik word, hoe minder makkelijk alles je lukt. Je vertraagt en bent een stuk minder mobiel. Krijgt een stuk minder gedaan in de dezelfde tijd. Zwangerschapsverlof, hele dagen thuis in de voorbereiding op de bevalling. Zodra het kindje in je buik zit, ben jij je nieuwe leven ingestapt.

Als hij je zwanger heeft gemaakt, dan is zijn klus geklaard. Zijn lijf verandert niet. Zijn eetpatroon niet. Hij hoeft niet naar afspraken, zijn ritme verandert niet. een kindje wordt pas tastbaarder wanneer het vanaf de buitenkant te voelen is, dat is ruim in de tweede helft van de zwangerschap. Maar jij bent het die de baby altijd meeneemt. Niet hij.

Dus zijn leven verandert pas in 1x wanneer de baby er is. Dan pas begint voor hem het vaderschap en de veranderingen. De huiltjes, de krampjes, spugen, vieze luiers, 6x verschonen van kleding bij pech. De lachjes, het gekraai van pret, het omrollen, kruipen, woordjes.

Dus eigenlijk moet hij een plan hebben voor wat hij gaat doen vanaf 36 weken zwangerschap, zodat hij met je in die overgang kan stappen. En in de tijd erna, als jij aan huis gekluisterd bent, want een baby is dan in het begin 24 uur per dag in een ritme van elke 3 uur een uur voeden, wat een uur duurt, luier verschonen, boeren, terug in slaap en dan begint het feest na anderhalf uur weer opnieuw.

Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath

navy-blue donderdag 24 oktober 2024 om 10:18

Denise456 schreef: ↑
24-10-2024 09:49
Dankjewel voor je reactie. Het klinkt heel fijn bij jullie; ja er is een onderneming die tijd vraagt maar hij kan keuzes maken en kiest op de juiste momenten voor zijn gezin/ ondersteunt je echt in de belangrijke momenten. Als dit zou kunnen met mijn partner, ben ik gelukkig!

Mag ik vragen hoeveel hij gemiddeld werkt per week? En heb jij je weleens zorgen gemaakt over zijn mate van betrokkenheid, of heb je je hier eigenlijk nooit zorgen om gemaakt?

Hij werkt 4 dagen zo'n 7 uur op zijn kantoor (10 min fietsen van huis) en ca. 4 avonden van 20 tot 22/22:30 uur. Dat is soms thuis, soms op kantoor. Als ik een avond iets heb, zorgt hij ervoor dat hij thuis is/thuis werkt.
Ik heb me nooit zorgen gemaakt, want hij is heel betrokken. En dat zit echt in hemzelf. Hij vind het namelijk heel leuk om met zijn kinderen te zijn. Hij maakt zich zorgen als ze ziek zijn of niet lekker in hun vel zitten. Maar hij neemt inderdaad weleens de telefoon op op zijn 'papadag' voor een werkdingetje, op vakantie gaat de laptop ook mee. Misschien niet ideaal, maar het hoeft ook niet perfect.

Waitingforthenight donderdag 24 oktober 2024 om 10:19

Hai Denise, nog een kleine toevoeging. Ik denk dat de meest succesvolle ondernemers, die daarnaast ook gelukkige mensen zijn

weten hoe ze moeten delegeren. Het klinkt in jouw verhaal of hij wil groeien, groeien, groeien, maar ondertussen wil hij ook alles zelf doen. Overal een vinger in de pap hebben. Dit is een situatie ongezond en onhoudbaar is. Hij kán niet alles blijven doen als hij uit wil breiden. Het is onmogelijk om dan alle ballen omhoog te houden. Als hij succesvol wil zijn dan moet hij daar realistisch in zijn.
In een gezonde situatie gaat hij groeien met de juiste mensen, die hij dan ook de verantwoordelijkheid geeft om hun ding te doen zonder telkens in hun hek te hijgen. En dan, dan ontstaat er ruimte. Dan kan hij juist tijd terugkrijgen die hij nu niet heeft. Het is dus juist de bedoeling, in het ideale scenario, dat hij het overzicht over de big picture gaat houden, maar zich dan niet meer met al die dingetjes hoeft bezig te houden die hem nu zo in beslag nemen.
Ik zou hier eens over in gesprek gaan, hoe ziet hij dit? Als hij zo doorgaat als dit dan komt hij zich op den duur echt tegen en komt eventueel ouderschap erg sterk op jou neer.

Ik heb zelf 2 meiden, en een partner die deels muzikant is. Soms veel optredens, soms veel minder. Hij is erg flexibel en dat is fijn, toch ben ik wel de default partner. Dat heeft ook te maken met karakter, ik ben graag sociaal, hij niet. Ik vind dit soms al heftig, terwijl we ochtenden en avonden zoveel mogelijk 50/50 verdelen etc. Onderschat niet wat er allemaal op je afkomt. Ik vind het heerlijk om moeder te zijn, maar het verandert je leven compleet.

Pioen00 donderdag 24 oktober 2024 om 10:26

Jij gaat straks alle zorg voor de kinderen dragen. Of en hoeveel jij dan nog wilt werken is aan jou. Is natuurlijk niets mis mee, maar daar moeten jullie het wel alletwee mee eens zijn en ook juridisch laten vastleggen dat na een scheiding jij ook voldoende wordt gecompenseerd.

Blauwbloemetje donderdag 24 oktober 2024 om 10:44

Denise456 schreef: ↑
24-10-2024 09:11
Ja hele goeie wat je zegt. De lastige hierbij vind ik dat ze nu heel erg insteken op mensen opleiden en trainen zodat hij en zijn partner niet meer nodig zijn, maar niet zodat er dan meer ademruimte ontstaat maar om weer door te kunnen naar de volgende vestiging. En ga zo maar door. Als het aan hun ligt komen er ik weet niet hoeveel vestigingen en zal die rust daar vermoed ik nooit echt kunnen komen. Plus, als ik zie wat het hun nu allemaal al kost in de huidige situatie, hoeveel brandjes er zijn, factoren waar ze soms maar weinig invloed op hebben of wel maar door gebrek aan tijd of overzicht misschien niet hebben doorzien, vraag ik me heel sterk af hoe ze dat in vredesnaam later met meerdere vestigingen voor zich zien. Vriend geeft hierop aan dat de mensen dan zelfstandig zijn en hun minder nodig hebben, maar gezien de geschiedenis weet ik niet in hoe verre dat haalbaar is.

Ik lees nu dat hij een partner heeft en de onderneming niet alleen runt. Dat lijkt me voor hem nog lastiger om te minderen want wat als partner zegt dat hij nodig is. Als het je eigen onderneming is dan kun je alles zelf beslissen nu is er nog iemand bij betrokken. Zou deze het goed vinden als je man een paar uurtjes minder gaat werken of is het iemand die zegt ja maar dat kan niet , je bent hier nodig en blijft diegene hem bestoken met werk tijden zijn uurtjes minder. Wat betreft die uurtjes minder werken is dat per dag een paar uur minder of is het per week, bij het laatste schiet het natuurlijk niet echt op.

Baudolino donderdag 24 oktober 2024 om 10:50

Wat ik nog een beetje mis in dit verhaal is wanneer het even niet zo goed gaat zakelijk gezien. Als je bedrijf groeiende is, heerst er een positieve energie en kun je veel aan. Ook op privé vlak. Maar het kan zo maar zijn door welke omstandigheden dan ook dat het in 1 keer wat minder gaat. En dan kan je allerlei afspraken gemaakt hebben, maar dan is er niet zoveel keus. Los nog van de stress die het met zich meebrengt, is er een hele andere mindset dan veel moeten werken voor een florerend bedrijf. Dan kan er ineens veel niet omdat het niet goed gaat met het bedrijf. En ondanks alle stress moet je gewoon door als ondernemer want er is niet zoveel keus. Je hebt namelijk de verantwoordelijkheid voor het bedrijf en iedereen die daar op de loonlijst staat.
Dus houd er rekening mee dat wat voor afspraken je ook maakt, er ook een tijd kan komen dat je er even alleen voor staat omdat er niet zoveel keus is.

Sowieso vind ik het helemaal niet gek dat je als stel bewust de keuze maakt dat 1 ouder er wat meer is dan de andere ouder. Als je alles maar goed regelt, ook financieel gezien.

Poeszie donderdag 24 oktober 2024 om 10:58

Denise456 schreef: ↑
24-10-2024 08:57

Hij vroeg uiteindelijk, op basis van wat ik al verteld heb of dit dingen voor ons zou gaan veranderen, waarop ik heb aangegeven hoe ik het nu zie. Hij schrok hier wel van. Ik merkte ook gelijk ruimte op gebied van zijn werk-uren. Hij gaf aan dat hij een dag minder werken wel heel veel zou vinden maar mij en onze relatie niet kwijt wilt. Hij gaf aan dat wanneer de keuze is: mij mogelijk kwijtraken en samen geen kinderen krijgen, of onze relatie behouden en wel kinderen krijgen, maar dan wat minder werken, de keuze dan snel gemaakt is. Hij had het nu over een paar uur minderen, dingen samen gaan uitschrijven en afspraken maken en goed in kaart brengen wat allemaal wel en niet haalbaar is.

Wat ik hier vooral zorgwekkend aan vind, is dat hij dit dus voor jou doet, op straffe van het verliezen van de relatie. Niet vanuit de intrinsieke motivatie om zijn tijd in zijn gezin te willen steken.

Overigens, ik heb met name jouw reacties gelezen TO, dus ik weet niet of dit perspectief al aan bod is gekomen? Ik lees namelijk vooral wat voor effect het op jouw leven gaat hebben, als hij zoveel werkt, maar het heeft ook effect op je kind. Ik ben kind van een workaholic en ik heb mijn vader als kind heel vaak vervloekt hierom. Nooit een keer mee naar de dierentuin, vakantie hooguit 2 weken per jaar, en dan was hij de eerste paar dagen ook niet echt aanspreekbaar. Als hij 's avonds om 22 uur op de bank zat, kwam er geen boe of bah uit, want moe na een dag werken. En die ene dag in de week die hij (bijna) niet werkte, moest hij natuurlijk ook aan zijn eigen ontspanning werken, dus dat betekende dat hij in de tuin aan de slag ging. Ik weet nog dat ik van de weeromstuit dan maar mee ging helpen met tuinklussen, om een beetje contact te krijgen. Het is geen pretje om als kind geen prioriteit te zijn voor je ouder.

NomenNesci0 donderdag 24 oktober 2024 om 11:05

Denise456 schreef: ↑
24-10-2024 08:39
Dit. Precies dit. Ik zie hoe hij op een bepaalde manier kwetsbaar is op mentaal vlak door zijn perfectionisme, werkdrijf, zijn moeite om de uit-knop te vinden, en zijn visie dat het altijd meer moet. Voelen en zien dat hij zijn uit-knop weet te reguleren, dit genoeg toepast, kan schakelen, in het hier en nu aanwezig is en los kan laten, dat is het belangrijkste. Als hij dan misschien wat meer dan 50 uur werkt, dan maakt me dat minder zo veel minder uit. Dan is hij in ieder geval aanwezig en in balans, voor zover je dat kan zijn als ouder, en heeft hij ruimte om naast ondernemer en partner daadwerkelijk vader te zijn.

Maar weet je wat ik lees van jou en ook uit een andere post waarbij je beschreef hoe je het 't liefste ziet met je vriend, je beschrijft een ándere vriend, een ándere man. Je beschrijft niet je vriend of man, maar je beschrijft een niet bestaande relatie. En dat is waar best veel vrouwen de mist ingaan. Die zien niet wat er recht voor hun neus staat, maar die zien iemand (denken ze, hopen ze) dat als die nu maar het licht zou zien, hij dan die gewenste man wordt. Maar heel veel mensen zijn niet zo veranderbaar. En als ze dat wél zijn, zijn ze dat alleen als ze zelf 150% motivatie hebben om dingen anders te willen én kost dat best wat jaren om oude patronen uit te slijten en nieuwe eigen te maken. Waarbij de kans dat onder druk of stress oude patronen toch weer oppoppen. Dus als je vriend dit écht wil, dan zijn zijn oude manieren van denken er niet zomaar uitgesleten en nieuw gedrag zomaar aangeleerd.

Jij wil van je vriend eigenlijk een project maken, zodat hij in je ideaalplaatje zou passen. Want alleen dat ideaalplaatje biedt ruimte om aan een kind te beginnen. Je hebt voor jezelf al duidelijk dat de man die hij nu is, niet geschikt is voor een kind. Maar dit IS de man met wie je een kind zou krijgen, niet die fantasiefiguur die je in je hoofd voor je hebt. Hij hééft ADHD, hij kán amper afschakelen, hij wíl zijn bedrijf niet opgeven en hij gáát niet minder werken. Hij spreekt zelf uit dat zijn motivatie ligt bij zijn op te richten bedrijf.
Tenzij hij nu in een gesprek met jou ineens het aha inzicht krijgt en zegt, nee, zo wil ik het echt niet meer, een bedrijf starten en uitbreiden is niet mijn grootste doel, ik wil een gezin met jou en dat is voor mij het belangrijkste en daar pas ik mijn werk vanaf nu op aan. Ik ga een plan ontwerpen, waarbij ik voldoende kan verdienen met mijn eigen bedrijf met maximaal 45 uur werk per week en ook vakanties, vergeet het dan. Als hij dit niet zegt en aan jou laat zien het komende jaar, dan is dat niet wat er gaat gebeuren.
Ik denk dat het vooral voor jou erg belangrijk wordt dat je gaat realiseren met wie je een relatie hebt.

Poeszie donderdag 24 oktober 2024 om 11:11

NomenNesci0 schreef: ↑
24-10-2024 11:05
Maar weet je wat ik lees van jou en ook uit een andere post waarbij je beschreef hoe je het 't liefste ziet met je vriend, je beschrijft een ándere vriend, een ándere man. Je beschrijft niet je vriend of man, maar je beschrijft een niet bestaande relatie. En dat is waar best veel vrouwen de mist ingaan. Die zien niet wat er recht voor hun neus staat, maar die zien iemand (denken ze, hopen ze) dat als die nu maar het licht zou zien, hij dan die gewenste man wordt. Maar heel veel mensen zijn niet zo veranderbaar. En als ze dat wél zijn, zijn ze dat alleen als ze zelf 150% motivatie hebben om dingen anders te willen én kost dat best wat jaren om oude patronen uit te slijten en nieuwe eigen te maken. Waarbij de kans dat onder druk of stress oude patronen toch weer oppoppen. Dus als je vriend dit écht wil, dan zijn zijn oude manieren van denken er niet zomaar uitgesleten en nieuw gedrag zomaar aangeleerd.

Jij wil van je vriend eigenlijk een project maken, zodat hij in je ideaalplaatje zou passen. Want alleen dat ideaalplaatje biedt ruimte om aan een kind te beginnen. Je hebt voor jezelf al duidelijk dat de man die hij nu is, niet geschikt is voor een kind. Maar dit IS de man met wie je een kind zou krijgen, niet die fantasiefiguur die je in je hoofd voor je hebt. Hij hééft ADHD, hij kán amper afschakelen, hij wíl zijn bedrijf niet opgeven en hij gáát niet minder werken. Hij spreekt zelf uit dat zijn motivatie ligt bij zijn op te richten bedrijf.
Tenzij hij nu in een gesprek met jou ineens het aha inzicht krijgt en zegt, nee, zo wil ik het echt niet meer, een bedrijf starten en uitbreiden is niet mijn grootste doel, ik wil een gezin met jou en dat is voor mij het belangrijkste en daar pas ik mijn werk vanaf nu op aan. Ik ga een plan ontwerpen, waarbij ik voldoende kan verdienen met mijn eigen bedrijf met maximaal 45 uur werk per week en ook vakanties, vergeet het dan. Als hij dit niet zegt en aan jou laat zien het komende jaar, dan is dat niet wat er gaat gebeuren.
Ik denk dat het vooral voor jou erg belangrijk wordt dat je gaat realiseren met wie je een relatie hebt.

Goede post

De vriend van TO moet uit eigen motivatie er voor zijn gezin willen zijn, niet omdat dat van TO "moet". Als hij niet zelf tot dat inzicht komt, dan wordt jij uiteindelijk degene die aan het zeuren is, omdat hij niet uit zichzelf verantwoordelijkheid neemt

Tavistock donderdag 24 oktober 2024 om 11:19

Ik vermoed dat de partner van TO de relatie echt niet op het spel wil zetten, dus dat hij in de aankomende gesprekken van alles gaat bedenken en beloven om dát maar niet te laten gebeuren. Onder de dreiging (let op, niet dreigement) van het verliezen van de verder fijne relatie, raken mensen in paniek en zijn ze bereid tot veel. Maar ja, is dat dan duurzaam?

Misschien interessante vragen voor hem: hoe ziet hij het vaderschap voor zich? Wat wil hij op dagelijkse basis met en voor de kinderen doen? Wat verwacht hij van een leven met kinderen? Hoe ging dat bij zijn ouders vroeger? Hoe zou hij het voor zich zien als jij (tijdelijk) wegvalt, om wat voor reden dan ook? Hoe gaat hij dan voor de kinderen zorgen? Hoe zie hij het voor zich als het kindje een beperking heeft en daardoor meer zorg nodig heeft?

En dan niet zelf vast voorbeelden gaan geven hè, want dan kan hij met je meepraten, je beamen in wat je hoopt. Laat hem zelf vrij antwoorden en vraag door naar hoe dat er concreet uitziet. Zodat je het oprechte echte beeld krijgt van hoe hij het wil, niet het beeld dat jij wil horen.

Susan donderdag 24 oktober 2024 om 11:22

NomenNesci0 schreef: ↑
24-10-2024 11:05
Jij wil van je vriend eigenlijk een project maken, zodat hij in je ideaalplaatje zou passen.

Ik ben het wel eens met je stuk, maar hij doet daar natuurlijk zelf ook aan mee, door, als zij haar twijfels uitspreekt, vage beloftes te doen, erover in gesprek te willen, et cetera. Hij spreekt dan wel uit dat zijn bedrijf eigenlijk het belangrijkste is en dat hij niet van plan is significant te minderen, maar hij kan ook niet gewoon zeggen dat hij in dat geval snapt dat een gezin samen er niet in zit. Terwijl dat eigenlijk wel het eerlijkste zou zijn. Hij wil haar niet kwijt, dus dat gaat hij niet zeggen. En zij wil hem niet kwijt, dus niet zo gek dat ze alles wat hij nu zegt graag aanneemt, al zijn het halfbakken beloftes.

Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.

Susan donderdag 24 oktober 2024 om 11:22

Tavistock schreef: ↑
24-10-2024 11:19
Ik vermoed dat de partner van TO de relatie echt niet op het spel wil zetten, dus dat hij in de aankomende gesprekken van alles gaat bedenken en beloven om dát maar niet te laten gebeuren. Onder de dreiging (let op, niet dreigement) van het verliezen van de verder fijne relatie, raken mensen in paniek en zijn ze bereid tot veel. Maar ja, is dat dan duurzaam?

Misschien interessante vragen voor hem: hoe ziet hij het vaderschap voor zich? Wat wil hij op dagelijkse basis met en voor de kinderen doen? Wat verwacht hij van een leven met kinderen? Hoe ging dat bij zijn ouders vroeger? Hoe zou hij het voor zich zien als jij (tijdelijk) wegvalt, om wat voor reden dan ook? Hoe gaat hij dan voor de kinderen zorgen? Hoe zie hij het voor zich als het kindje een beperking heeft en daardoor meer zorg nodig heeft?

En dan niet zelf vast voorbeelden gaan geven hè, want dan kan hij met je meepraten, je beamen in wat je hoopt. Laat hem zelf vrij antwoorden en vraag door naar hoe dat er concreet uitziet. Zodat je het oprechte echte beeld krijgt van hoe hij het wil, niet het beeld dat jij wil horen.

Ja, precies dit. Maar eigenlijk is dat gewoon niet zo heel eerlijk.

Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.

NomenNesci0 donderdag 24 oktober 2024 om 11:25

Jufjoke schreef: ↑
24-10-2024 09:13
Eens. Ik had zelf destijds niet eens door dat ik eigenlijk best introvert ben. Ik was 29 toen ik moeder werd en kende mezelf achteraf eigenlijk best slecht. Ik had en heb gelukkig een partner die de zorg gelijkwaardig deelt, maar desondanks heb ik me op bovenstaande echt verkeken. Nu is mijn kind achttien, en nu is het al een paar jaar weer wat makkelijker, maar ik vond het pittig, vooral om wat Bbubbels hierboven schrijft. En dan heb ik het niet eens alleen hoeven doen.

Ik was vooral niet goed voorbereid op het feit dat kinderen helemaal niet zo kneedbaar zijn als ik aannam. Ik dacht, je gooit er A in en er komt B uit. Dat bleek een hele grote misvatting te zijn. Ik dacht, als je zo en zo opvoedt, krijg je zo en zo kinderen. Als je maar voldoende aandacht geeft, gaan ze daarna lekker zelf spelen. Of als je ze niet overprikkelt, dan slapen ze 's nachts door, als je dit doet, krijg je dat eruit. Hoe naief dat kinderen zo simpel zijn. Het zijn geen trekpoppen die precies dat resultaat opleveren als je maar aan dat touwtje trekt.
In het geval van to, er zit blijkbaar ADHD in de ouderlijn. Dat kan betekenen dat je zelf ook een kind krijgt met ADHD. Wat overigens niet erg is, maar dan gaat de aloude gedachte 'doe dit, krijg dat' al helemaal niet op. Ik weet niet wat makkelijke kinderen zijn, heb ze zelf niet. Althans, ik had 1 makkelijk jong kind en dat werd later meer een zorgenkind. En ik had 1 kind wat juist jonger bewerkelijker was en die is nu juist het meest zelfstandig. Maar goed, makkelijke kinderen, ze bestaan. Maar ik denk dat ze vooral bestaan in gezinnen waar beide ouders ook heel ontspannen en makkelijk zijn. Als je zelf al -zoals je zegt- rust nodig hebt, weinig steun krijgt, dan weet ik niet hoe makkelijk kinderen zullen worden. Ik was zelf ook zo'n ouder dat snel overprikkelt was en mijn man ook, dus dan kun je voorstellen dat je in de basis al neurotischer staat afgesteld dan wanneer je beide hele ontspannen relaxte mensen bent. En kinderen lijken niet per definitie op jou, maar jouw basis afgestelde neurotische of niet neurotische brein is wel de basis wat je meegeeft aan een kind. Reageer je easy going of raak je snel gestressed? Wil je alles goed doen of kun je prima leven met een 6? Maak je je snel zorgen of heb je een innerlijk vertrouwen dat jouw liefde + wat aandacht voldoende is. Je neemt jezelf als ouder knetterhard mee. Al jouw eigenschappen komen x 10 uitvergroot terug in de relatie met je kinderen. Wil je zo'n stressvol leven (wat het feitelijk is als je als ouders zoveel ballen hoog wilt houden), dan lijkt me dan alleen te bereiken met hele duidelijke taakverdeling én absoluut zelf heel relaxed in het leven kunnen staan. Humor kunnen inbrengen om dat wat misloopt op die manier te tackelen, tevreden kunnen zijn met een 6 en niet zo malen om wat de buitenwereld van je denkt.
Ben je zo relaxed to? Is je vriend zo relaxed to?

maree donderdag 24 oktober 2024 om 11:28

Volgens mij zit de kern en de sleutel bij je partner in het leren tevreden kunnen zijn.
Ik hoop voor jou en jullie dat hij dat wil gaan leren. Die bereidheid zou al heel wat zijn, want met zijn achtergrond wat je allemaal vertelt lijkt me dat nog een hele klus. Dat lijkt me de goede inzet bij de psycholoog. Anders blijven de burn outs komen en komt er nooit echt ruimte voor kinderen. Ik vind het een enorm rode vlag wat je in je OP schrijft over dat nog meer/zo veel mogelijk vestigingen een vereiste voor hem zijn. Het zou denk ik goed zijn als hij echt in gaat zien dat zo'n houding (dit is vast maar een voorbeeld) funest is voor zijn gezondheid en voor een fijn en stabiel gezin met een blije vrouw en kinderen

Succes vrijdag TO!

Susan donderdag 24 oktober 2024 om 11:29

Tavistock schreef: ↑
24-10-2024 11:19
Hoe zie hij het voor zich als het kindje een beperking heeft en daardoor meer zorg nodig heeft?

En dit inderdaad. Want ik denk dat veel mensen het heel vanzelfsprekend vinden dat ze kinderen krijgen die zich normaal ontwikkelen en dat alles grotendeels volgens plan loopt, maar als het je wel gebeurt dan valt het honderd keer zo zwaar als je een partner hebt die het je in je eentje op laat knappen. Onze oudste heeft een verstandelijke beperking en reken maar dat het je hele leven op zijn kop zet, en dan hebben we nog een kind dat ook gewoon aandacht verdient en nodig heeft - en dan heb ik gelukkig nog een man die heel veel voor zijn gezin over heeft, er altijd is als het nodig is en die dus ook carrièrekansen heeft laten schieten omdat ze niet te combineren waren met ons gezinsleven. En nog is het vaak zwaar. Het lijkt me heel rot dit te moeten doen met een man die mij in mijn eentje laat aanmodderen omdat zijn eigen bedrijf voor het gezin gaat.

Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.

NomenNesci0 donderdag 24 oktober 2024 om 11:52

Denise456 schreef: ↑
24-10-2024 09:40
Maar wat als dit allemaal wel onterechte invullingen zijn? Wat als hij verandert, zijn prioriteiten anders gaat zien en zo dol gelukkig is met zijn kind dat hij liever meer dan minder van de opvoeding, de ontwikkeling en het samen zijn meemaakt. Wat als hij op zijn 35ste inziet dat het niet grotendeels om succesvol zijn qua bedrijven/ vestigingen gaat, maar terug komt naar de basis. Inziet dat alleen dat daadwerkelijk geluk kan creëren, een tevredenheid voelen met wat je al hebt, in plaats van alles wat nog komen zal. Want dat is wel wie hij ook is: een enorm liefdevol, goed en echt mens met een flink verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn en ons geluk, iemand die vrijwel altijd bereid is om mee te denken, dingen te doen voor mij die ik belangrijk vind, ondanks het voor hem geen enkele waarde heeft. Hij is in de basis bereidwillend en lijkt/ zegt oprecht vader te willen worden. Maar op wat voor manier het haalbaar is, dat is de vraag. En wat ook typisch is bij vriend: hoe bereidwillend hij ook is in dingen, dingen kunnen wel snel weer afzwakken. Dan komt zijn adhd weer even opspelen: afgaan op hetgeen wat in het hier en nu aandacht vraagt/ prikkeling geeft, en ik vermoed dat dat werk boven kind zal zijn.

Ik klink niet zo aardig, ik bedoel je niet af te katten to. Maar eigenlijk heb ik niks meer toe te voegen dan,
I rest my case

Zie je zelf niet wat je doet? Wat als hij nou dit, wat als hij nou meer dat, wat als hij nu zo denkt, wat als hij nu dat voelt, wat als hij nu dit vindt. Dan, ja dán..........
Je wil een ándere man, niet deze. Deze is wie deze is. Jij zoekt een andere man. En giet dat in het vormpje van je vriend. Maar dat IS niet jouw vriend.

nomennesci0 wijzigde dit bericht op 24-10-2024 11:56

23.08% gewijzigd

Susan donderdag 24 oktober 2024 om 11:55

Denise456 schreef: ↑
24-10-2024 09:07
Precies! Ik had nog een kleine aanvulling toegevoegd net over een psycholoog overigens. Hoop dat dat verschil in die kern gaat uitmaken uiteindelijk.

Het lastige wel: dat is natuurlijk een lange termijn plan en onduidelijk in hoe verre/ welke resultaten zo’n traject zou boeken. Steek ik daarop in in de hoop dat kinderen er dan wel ooit kunnen komen, maar verandert het niet genoeg, dan zit ik uiteindelijk alsnog met de gebakken peren op een bepaalde manier. Maar goed, dat zou dan een risico zijn die je neemt voor je partner en relatie.

Overigens vind ik dit dan best een groot offer van jouw kant, mocht het niet goed uitpakken. Niet een risico dat je vanzelfsprekend gewoon neemt voor je partner en je relatie.

Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.

Bbubbels donderdag 24 oktober 2024 om 11:57

Hmm… dat over die partner en personeel opleiden en brandjes blussen vind ik ook nier heel gezond klinken. Hoe goed loopt zijn bedrijf eigenlijk? Heb jij inzicht in de financiën TO? Het opstarten van een bedrijf vergt veel werk, en willen groeien is een mooie ambitie, maar daarvoor is een goed fundament noodzakelijk. Het klinkt alsof dat er nog niet ligt. Want voor een volgende vestiging moet je een stabiel draaiend bedrijf hebben, met personeel wat zelfstandig draait. Tuurlijk heb je als eigenaar wel eens brandjes die je moet blussen. Maar als zaak 1 niet zelfstandig loopt dan moet je daar zelf als manager gaan rondlopen. En dan moet je dus vooral nog niet denken aan nieuwe vestigingen. Het klinkt alsof je vriend te hard van stapel loopt, misschien dollartekens ziet?? Of de focus kwijt is. Het gaat niet om zo veel mogelijk vestigingen. Dat is een hol doel als het allemaal niet lekker loopt.

Ter vergelijking; mijn man heeft een bedrijf met 3 partners. Hij werkt 36 uur in de week. Met heeel soms een overuurtje hier en daar. Hij is ook ambititieus. Wil graag groeien, en werkt daar hard voor. Maar wel binnen die uren. De rest is voor thuis. En ja, sporadisch wordt hij wel eens gebeld in de avond. Maar dar is het. Ik zou meer ook echt niet leuk vinden. Ondernemen is mooi, het kan je veel brengen, maar de valkuil is dat het je leven overneemt. Als je geen grenzen kan stellen daaraan dan is het einde zoek.

NomenNesci0 donderdag 24 oktober 2024 om 12:13

Susan schreef: ↑
24-10-2024 11:22
Ik ben het wel eens met je stuk, maar hij doet daar natuurlijk zelf ook aan mee, door, als zij haar twijfels uitspreekt, vage beloftes te doen, erover in gesprek te willen, et cetera. Hij spreekt dan wel uit dat zijn bedrijf eigenlijk het belangrijkste is en dat hij niet van plan is significant te minderen, maar hij kan ook niet gewoon zeggen dat hij in dat geval snapt dat een gezin samen er niet in zit. Terwijl dat eigenlijk wel het eerlijkste zou zijn. Hij wil haar niet kwijt, dus dat gaat hij niet zeggen. En zij wil hem niet kwijt, dus niet zo gek dat ze alles wat hij nu zegt graag aanneemt, al zijn het halfbakken beloftes.

Eens met jou Susan. Hij doet er zelf ook aan mee. Beiden willen de relatie niet kwijt, dus persen ze zichzelf beiden in hoopvolle uitspraken, zodat ze wensen dat het meest ideale scenario werkbaar gaat zijn. De intenties zijn niet vals, van beiden niet. Maar de intenties zijn niet reëel. Ze willen beiden niet inzien dat het een niet met het ander verenigbaar is, zonder dat er iemand(en) aan het flink kortste eind trekt. En waarschijnlijk trekken alle partijen in deze situatie aan het kortste eind. Te beginnen met kinderen die opgroeien in een gezin waar er frustraties en irritaties zijn met ouders die beiden op hun tenen lopen. Dan hebben ze aan de ene kant een moeder die gefrustreerd is over haar man, want die komt in tegenstelling tot zijn uitgesproken intenties niet dat plaatje na wat hij haar voorgespiegeld had. Dan hebben we de vader die merkt dat hij niet kan leveren wat hij beloofd heeft, maar zich tekortgedaan voelt, omdat hij wél zijn best doet in leveren, alleen lukt dat niet en is zijn vrouw chronisch boos op hem en dan kinderen die van de weersomstuit alleen maar meer conflict hebben met hun ouders, die allebei wanhopig proberen, maar in hun hoofd vanuit frustratie beiden niet beschikbaar zijn.

Echt, pfffff. Ik voorzie zoveel drama op zoveel vlakken.

WaterGirl donderdag 24 oktober 2024 om 12:41

Hoe moet er iemand aan het kortste eind trekken?

De realiteit is, dat er veel gezinnen zijn waar beide ouders niet elke avond aan tafel zitten, waar alle taken niet 50/50 verdeeld worden, en dat daar net zo veel gelukkige gezinnen zijn als bij "het ideale plaatje".

Denk aan mensen die op de grote vaart werken, binnenvaartschipper, bij de marine, luchtvaart, (internationaal chauffeur), ploegendienst, minister, kermisexploitant, cabaretier etc etc etc. Dan komen veel zaken die thuis en voor het gezin geregeld moeten worden op het bordje van de partner.

De vraag is, wil je dit als partner? Je bent verliefd geworden op een bepaald persoon, met ambitie, baan, etc. Wil je die kant van de persoonlijkheid dan weg nemen? Of ga je opzoek naar een oplossing, eentje die voor beide werkt.

Er is geen goed of fout, het moet voor alle partijen goed werken. Dat betekent soms dat je je ideaal plaatje moet bijstellen, of realiseren dat dit niet gaat lukken bij deze partner.

Susan donderdag 24 oktober 2024 om 12:49

WaterGirl schreef: ↑
24-10-2024 12:41
Hoe moet er iemand aan het kortste eind trekken?

De realiteit is, dat er veel gezinnen zijn waar beide ouders niet elke avond aan tafel zitten, waar alle taken niet 50/50 verdeeld worden, en dat daar net zo veel gelukkige gezinnen zijn als bij "het ideale plaatje".

Denk aan mensen die op de grote vaart werken, binnenvaartschipper, bij de marine, luchtvaart, (internationaal chauffeur), ploegendienst, minister, kermisexploitant, cabaretier etc etc etc. Dan komen veel zaken die thuis en voor het gezin geregeld moeten worden op het bordje van de partner.

De vraag is, wil je dit als partner? Je bent verliefd geworden op een bepaald persoon, met ambitie, baan, etc. Wil je die kant van de persoonlijkheid dan weg nemen? Of ga je opzoek naar een oplossing, eentje die voor beide werkt.

Er is geen goed of fout, het moet voor alle partijen goed werken. Dat betekent soms dat je je ideaal plaatje moet bijstellen, of realiseren dat dit niet gaat lukken bij deze partner.

Ik vind dit ergens wel een beetje vervelend klinken eigenlijk, alsof zij degene zou zijn die hem iets afneemt als het erop neer zou komen dat hij gewoon wat moet dimmen met dat werk. Hij wil zelf ook graag dat gezin, sterker nog, hij is er blijkbaar over begonnen. Ik vind het eerder van hem niet zo reëel om te verwachten dat hij álles kan hebben en dat zij dan maar moet inschikken om dat voor hem mogelijk te maken. In dit geval betekent meer ruimte voor hem automatisch minder ruimte voor haar, als zij ook een leuke baan wil dan wordt dat al heel snel heel moeilijk.

Verder ben ik het wel met je eens, zolang je incalculeert dat de uitkomst ook kan zijn dat het er met hem niet inzit, is er niet per se een goed of fout, maar dat zinnetje vind ik wel een beetje naar en ook op haar schuldgevoel inspelen.

Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.

NomenNesci0 donderdag 24 oktober 2024 om 12:52

Er trekt altijd iemand aan het kortste eind, als er niemand bereid is naar de realiteit te kijken. Ik zeg niet dat to geen gezin kan beginnen, maar dat gaat haar frustreren als ze dat denkt te doen met iemand die niet haar vriend is. Maar iemand die zij hoopt dat hij gaat worden. Idem voor hem, als hij denkt dat hij een gezin kan beginnen met een partner die eigenlijk helemaal niet gelukkig wordt van alleenstaand ouderschap en de impact op haar, kinderen en zichzelf compleet onderschat.

Als je deze realiteit niet wil, dan moeten ze daar hun keuzes op baseren. En anders denk ik toch echt beseffen dat ze beiden niet realistisch zijn. Maar doorgaan met allebei de koppen in het zand gaat niemand gelukkig maken. Echt niemand.

Snuffelkleed donderdag 24 oktober 2024 om 13:05

ForumFossiel schreef: ↑
24-10-2024 01:11
Verstandig, en goed dat je voor jezelf opkomt! Pas alsjeblieft wel op voor de volgende valkuil: na een confronterend gesprek allemaal mooie beloftes waar na de komst van een kind niets van terecht komt. En dan sta je voor het blok want je kunt een baby niet terugstoppen…
Ik zou je echt adviseren om met deze meneer sowieso een loeistrakke huwelijke voorwaarden-constructie af te spreken. Inclusief partneralimentatie en pensioen.

En schrijf alsjeblieft niet ‘hij wilT’, het is ‘hij WIL’, zonder T.

Helemaal mee eens. Ik ken een aantal dames die aardig de bietenbrug op zijn gegaan. Een zit nu met 4 kinderen op een flat met een uitkering, ex heeft al het geld naar buitenland gesluisd en zit daar nu als God in Frankrijk met nieuwe vriendin, geen alimentatie, kijkt niet meer naar zijn kinderen om. Zo lang alles goed gaat is het prima maar als jullie niet meer door een deur kunnen blijft er vaak weinig van over. Aangezien je minder gaat werken, zorg dan dat hij je vergoed voor misgelopen pensioen. Vaak regelen ondernemers hun pensioen slecht. Ik zeg niet dat het gebeurt, maar geld doet soms gekke dingen met een mens en beter safe than sorry.

Actieve topics