Relaties
alle pijlers
Vriend eigen onderneming: te combineren met kinderen?
woensdag 23 oktober 2024 om 07:57
Hoi allemaal,
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.
Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.
Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.
Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!
NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.
Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.
Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.
Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!
NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:26
Nou mijn kinderen zijn ook niet zo moeilijk, maar ze slapen gewoon zeker niet voor 21u en soms wordt dat 21.30. Dus als man s avonds werkt, ruim ik alle hierboven beschreven zooi op en doe ik alle nodige klusjes wel voor 21u, maar dan is er alsnog niet heel veel tijd voor mezelf meer over als ik ook nog een beetje op tijd naar bed wil.florence13 schreef: ↑24-10-2024 08:14Het is ook wel de een voor de ander, sommige mensen hebben gewoon makkelijke kinderen, sommigen niet. Sommige mensen ervaren het als heel zwaar, anderen niet. Maar hoe dan ook: TO: kinderen zijn ook heel leuk hoor, echt waar (niet dat ik bedoel dat je er NU een moet gaan proberen te maken)
Ik snap deze post, want ik zie ook veel mensen die onderschatten hoe druk het soms kan zijn. Maar ik heb dit voordat ik een kind kreeg ook altijd gehoord. En ik heb dus (mede daardoor) enorm overschat hoe zwaar het zou zijn. Nou heb ik een makkelijk kind (tot nu toe in elk geval) maar ik vind het dus helemaal niet zo zwaar en ik ben helemaal niet zo moe, en ik sta ook niet te tollen op mijn benen. Het is ook maar net wat je verwacht, en ik verwachtte het heel zwaar te zijn, en dat viel dus hartstikke mee.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:27
Dankjewel voor je reactie! Wat erg om te lezen dat het zo enorm veranderd is. Ik neem ook deze reactie zeker mee.Ladara schreef: ↑24-10-2024 08:21Die liefde hadden wij ook. We waren altijd samen, we konden geweldig goed praten, we steunden elkaar in alles en we hadden ons voorgenomen dat we ons leven sámen zouden opbouwen. Als we samen waren was alles leuker, we sliepen altijd tegen elkaar aan, we hadden gesprekken tot diep in de nacht, picknickten 's ochtends in bed. We verdienden evenveel, ik deed een promotietraject, we kochten een piepklein huisje dat we samen opknapten.
Tot we kinderen kregen, toen besloot hij ergens onbewust dat zijn rol heel hard werken was. De kinderen liet hij aan mij over. En in die honderden slapeloze nachten, waarin ik de kinderen suste, voedde, troostte, terwijl hij sliep; in die duizenden dagen waarin ik maaltijden maakte, verjaardagen organiseerde, de was deed en 32 uur werkte met een reisgemiddelde van 4u per dag, terwijl hij op zijn telefoon zat; in die vijftien jaren waarin ik een slaapprobleem ontwikkelde dat nooit meer over is gegaan, terwijl hij volhield dat hij 'ook hard werkte' is die vurige liefde weggesmolten tot een onooglijk vlammetje. Ik voel vooral verwijt richting mijn man, dat hij mij in die hel dwong door simpelweg te besluiten dat het gezin dat hij stichtte niet zijn pakkie an was.
Inmiddels ben ik in therapie om mijn boosheid een plekje te kunnen geven. Ik hoop dat het langzaam beter word, dat we elkaar ergens ooit weer vinden. Ik ga niet weg zonder alles geprobeerd te hebben, dat ben ik mijn kinderen verplicht.
Maar, als je nog aan de vooravond staat van deze verschrikking, kan ik alleen maar zeggen: doe het niet. Het is zo ontzettend zwaar. Krijg geen kinderen of krijg ze alleen, maar doe het niet met een man die niet meedoet. Hij weegt straks als een blok beton aan je voeten terwijl jij al spartelend je hoofd boven water probeert te houden.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:30
Wij hebben 1 kind, dus inderdaad geen twee, maar er is natuurlijk geen verplichting om er 2 te krijgen (hoewel ik er ook graag 2 gehad had eigenlijk). Je mag ook besluiten dat 1 kind ook leuk is natuurlijk.Denise456 schreef: ↑24-10-2024 08:24Ja precies. Ik vind het wel mooie inzichten die de realiteit denk ik goed schetsen en goed zijn voor zowel vriend als mij om te lezen. Als ik me een voorstelling maak van kinderen, denk ik zelf niet meteen aan specifieke details die nu wel mooi overgebracht worden. Maar ik snap wat je zegt: uiteindelijk is het ook kind en ouderafhankelijk en gaat het voor een groot deel ook om hoe je dingen ervaart. Bij mij ontstaat er vooral onrust in m’n hoofd wanneer er een tweede kind zou zijn. 1 kind lijkt me nu (overschat ik waarschijnlijk ook) over het algemeen te overzien ondanks de drukte, stress, chaos en slaaptekort die dat natuurlijk ook met zich mee brengt.
Ik ben eigenlijk al dit hele topic aan het beweren dat het gewoon kan als een van de partners 60+ uur werkt, en het kan ook, want we doen het en we zijn allebei blij met ons leven, maar wat wel belangrijk is, is het WILLEN. Als een van de twee partners inderdaad de kont tegen de krib gooit is de lol eraf, als afspraken niet nagekomen worden is het naar. Ik denk dat het probleem niet zozeer de uren is, maar de mogelijkheid van iemand om er ook met zijn hoofd bij te zijn. Als je niet kunt afschakelen dan gaat het fout. Je man zou daar echt aan moeten werken (niet alleen ivm kinderen maar ook gewoon voor zichzelf)
donderdag 24 oktober 2024 om 08:33
die van mij slaapt om 20.00, zo tegen 20.30 heb ik alle zooi opgeruimd alle dingen geregeld (kind is al 6, dus ik krijg ook wel wat gedaan als hij aan het spelen is), en dan ga ik aan het werk. Als man terug is van sporten dan doen we nog even wat samen en dan gaan we slapen. Ik heb niet zo heel veel me-time nodig denk ik.happyapple schreef: ↑24-10-2024 08:26Nou mijn kinderen zijn ook niet zo moeilijk, maar ze slapen gewoon zeker niet voor 21u en soms wordt dat 21.30. Dus als man s avonds werkt, ruim ik alle hierboven beschreven zooi op en doe ik alle nodige klusjes wel voor 21u, maar dan is er alsnog niet heel veel tijd voor mezelf meer over als ik ook nog een beetje op tijd naar bed wil.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:34
Ja precies, hier denk ik ook weleens over na. Een hele tijd terug vertelde vriend dat hij het ook prima zou vinden om nog een jaar of 7 te wachten met kinderen, zodat hij verder de focus kon leggen op zijn bedrijf. Nou daar schrok ik enorm van. Ten eerste omdat ik dat erg lang vind, ten tweede omdat het tegen die tijd maar de vraag is of alles nog werkt zoals het moet werken bij mij + voor je daadwerkelijk zwanger bent en 9 maanden verder bent en eventueel nog een tweede zou willen, nou dat is geen doen. En ten derde omdat dat wel heel erg kenbaar maakte waar hij zijn dromen heeft liggen voor zijn leven. Hij draaide dit na mijn reactie terug/ gaf er een nuance aan die ik niet onthouden heb omdat ik zijn aanvankelijke reactie veel veelzeggender vond. Ik ga vrijdag ook met hem goed stil staan bij waarom hij een kind wilt. We hebben het daar vaker over gehad, maar ik denk dat een goeie is om verder op in te zoomen.Voornu schreef: ↑24-10-2024 08:19Je noemt ergens wat scenario's (bij hem blijven en geen kinderen of weggaan). Heel lullig maar weeg bij het eerste scenario ook af hoe groot het risico is dat hij op een gegeven moment bij zijn kinderwens blijft of het toch weer wil, terwijl de kans bij jou (biologisch) verkeken is. Ik weet jullie leeftijden niet, maar doorgaans heeft de man meer tijd om eerst de boel op te bouwen en dan alsnog een keus te maken. Ten koste van jou en de relatie. Het lijkt nu misschien ver weg, maar wat ik wil zeggen is dat je bij die keus goed bij jezelf moet blijven.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:38
op een bepaalde manier vind ik dat wel realistisch voor hem (niet perse van hem). Hij ziet in dat om dat bedrijf op de rails te krijgen hij er misschien geen kind bij kan hebben, dus dat eerst het een moet en dan het ander.Denise456 schreef: ↑24-10-2024 08:34Ja precies, hier denk ik ook weleens over na. Een hele tijd terug vertelde vriend dat hij het ook prima zou vinden om nog een jaar of 7 te wachten met kinderen, zodat hij verder de focus kon leggen op zijn bedrijf. Nou daar schrok ik enorm van. Ten eerste omdat ik dat erg lang vind, ten tweede omdat het tegen die tijd maar de vraag is of alles nog werkt zoals het moet werken bij mij + voor je daadwerkelijk zwanger bent en 9 maanden verder bent en eventueel nog een tweede zou willen, nou dat is geen doen. En ten derde omdat dat wel heel erg kenbaar maakte waar hij zijn dromen heeft liggen voor zijn leven. Hij draaide dit na mijn reactie terug/ gaf er een nuance aan die ik niet onthouden heb omdat ik zijn aanvankelijke reactie veel veelzeggender vond. Ik ga vrijdag ook met hem goed stil staan bij waarom hij een kind wilt. We hebben het daar vaker over gehad, maar ik denk dat een goeie is om verder op in te zoomen.
Hij is wellicht alleen even vergeten dat jouw eierstokken nu al rammelen en dat hoe ouder je wordt hoe lastiger het wordt.
ik was 37 toen ik mijn kind kreeg, en dat was eigenlijk voor het grootste gedeelte om carriere redenen (en het duurde even voordat ik zwanger was). Ik sta nog steeds achter die keuze, ook al ben ik relatief oud moeder geworden. Maar je moet wel voor jezelf bedenken of jij dat ook wil.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:39
Dit. Precies dit. Ik zie hoe hij op een bepaalde manier kwetsbaar is op mentaal vlak door zijn perfectionisme, werkdrijf, zijn moeite om de uit-knop te vinden, en zijn visie dat het altijd meer moet. Voelen en zien dat hij zijn uit-knop weet te reguleren, dit genoeg toepast, kan schakelen, in het hier en nu aanwezig is en los kan laten, dat is het belangrijkste. Als hij dan misschien wat meer dan 50 uur werkt, dan maakt me dat minder zo veel minder uit. Dan is hij in ieder geval aanwezig en in balans, voor zover je dat kan zijn als ouder, en heeft hij ruimte om naast ondernemer en partner daadwerkelijk vader te zijn.florence13 schreef: ↑24-10-2024 08:30Wij hebben 1 kind, dus inderdaad geen twee, maar er is natuurlijk geen verplichting om er 2 te krijgen (hoewel ik er ook graag 2 gehad had eigenlijk). Je mag ook besluiten dat 1 kind ook leuk is natuurlijk.
Ik ben eigenlijk al dit hele topic aan het beweren dat het gewoon kan als een van de partners 60+ uur werkt, en het kan ook, want we doen het en we zijn allebei blij met ons leven, maar wat wel belangrijk is, is het WILLEN. Als een van de twee partners inderdaad de kont tegen de krib gooit is de lol eraf, als afspraken niet nagekomen worden is het naar. Ik denk dat het probleem niet zozeer de uren is, maar de mogelijkheid van iemand om er ook met zijn hoofd bij te zijn. Als je niet kunt afschakelen dan gaat het fout. Je man zou daar echt aan moeten werken (niet alleen ivm kinderen maar ook gewoon voor zichzelf)
donderdag 24 oktober 2024 om 08:44
Zeker waar. Vind het fijn om te lezen overigens dat het voor jullie zo werkt samen. Ik weet niet zo goed of ik dat zelf wil. Misschien komt het daar alsnog op uit nu ik heb besloten dat die kinderen er sowieso niet gaan komen als dingen niet flink veranderen, maar vind het ook wel een spannende gedachte dat het dan allemaal nog moet gebeuren. Vooral ook: de wat als het niet lukt. Mijn +- 3 jaren wens opschuiven naar een paar jaar extra vind ik overigens prima en zie ik ook zeker voordelen in, maar 37/ 38 zijn en dan nog beginnen met zwanger worden vind ik wel erg laat allemaal.florence13 schreef: ↑24-10-2024 08:38op een bepaalde manier vind ik dat wel realistisch voor hem (niet perse van hem). Hij ziet in dat om dat bedrijf op de rails te krijgen hij er misschien geen kind bij kan hebben, dus dat eerst het een moet en dan het ander.
Hij is wellicht alleen even vergeten dat jouw eierstokken nu al rammelen en dat hoe ouder je wordt hoe lastiger het wordt.
ik was 37 toen ik mijn kind kreeg, en dat was eigenlijk voor het grootste gedeelte om carriere redenen (en het duurde even voordat ik zwanger was). Ik sta nog steeds achter die keuze, ook al ben ik relatief oud moeder geworden. Maar je moet wel voor jezelf bedenken of jij dat ook wil.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:45
Allereerst: dit kan hij leren (moet hij dat wel willen natuurlijk)Denise456 schreef: ↑24-10-2024 08:39Dit. Precies dit. Ik zie hoe hij op een bepaalde manier kwetsbaar is op mentaal vlak door zijn perfectionisme, werkdrijf, zijn moeite om de uit-knop te vinden, en zijn visie dat het altijd meer moet. Voelen en zien dat hij zijn uit-knop weet te reguleren, dit genoeg toepast, kan schakelen, in het hier en nu aanwezig is en los kan laten, dat is het belangrijkste. Als hij dan misschien wat meer dan 50 uur werkt, dan maakt me dat minder zo veel minder uit. Dan is hij in ieder geval aanwezig en in balans, voor zover je dat kan zijn als ouder, en heeft hij ruimte om naast ondernemer en partner daadwerkelijk vader te zijn.
Ten tweede: als hij dat niet gaat leren, gaat hij daar, als hij zijn bedrijf succesvol wil maken, heel veel last van hebben. Dan krijgt hij weer een burnout en als hij dan ook nog kinderen wil, gaat het helemaal mis. Dan krijgt hij ofwel een burn out, ofwel wordt hij een heel afstandelijke partner/vader.
Als je zoveel verantwoordelijkheid in je werk wil dragen, en als je zo ambitieus bent moet je leren prioriteiten stellen binnen dat werk, maar ook erbuiten. Niet elk probleem is een groot probleem en je lost het probleem, hoe klein dan ook, niet op door erover na te blijven denken. Hij moeten leren de molen in zijn hoofd te stoppen en te kunnen zeggen: dit los ik morgen wel op. Als hij dat niet doet, wordt het een zwaar leven.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:48
en dat is ook je goed recht. Niet iedereen wil laat moeder worden, ik wilde dat wel (maar het was dan ook mijn carriere waarop gewacht werd, niet die van mijn man) maar als jij dat niet wil, is dat op geen enkele manier verkeerd. De 'wat als het niet lukt' heeft iedereen. Ik ken helemaal niemand die nadacht over kinderen die dacht 'oh joh dat lukt vast wel', iedereen heeft ergens de angst dat het niet zal lukken. En die angst wordt natuurlijk erger naarmate je (als vrouw) ouder wordt.Denise456 schreef: ↑24-10-2024 08:44Zeker waar. Vind het fijn om te lezen overigens dat het voor jullie zo werkt samen. Ik weet niet zo goed of ik dat zelf wil. Misschien komt het daar alsnog op uit nu ik heb besloten dat die kinderen er sowieso niet gaan komen als dingen niet flink veranderen, maar vind het ook wel een spannende gedachte dat het dan allemaal nog moet gebeuren. Vooral ook: de wat als het niet lukt. Mijn +- 3 jaren wens opschuiven naar een paar jaar extra vind ik overigens prima en zie ik ook zeker voordelen in, maar 37/ 38 zijn en dan nog beginnen met zwanger worden vind ik wel erg laat allemaal.
donderdag 24 oktober 2024 om 08:57
Overigens in algemene zin een update: we hebben gisteren nog even gepraat. Niet heel uitgebreid want het was laat, maar hij vroeg naar de reacties. Ik heb hem alvast een klein beetje meegenomen in de inhoud, vrijdag (of misschien al wel vanavond, gezien het onderwerp nu ook bij hem speelt) mag hij de berichten gaan lezen en gaan we het er verder over hebben.
Hij vroeg uiteindelijk, op basis van wat ik al verteld heb of dit dingen voor ons zou gaan veranderen, waarop ik heb aangegeven hoe ik het nu zie. Hij schrok hier wel van. Ik merkte ook gelijk ruimte op gebied van zijn werk-uren. Hij gaf aan dat hij een dag minder werken wel heel veel zou vinden maar mij en onze relatie niet kwijt wilt. Hij gaf aan dat wanneer de keuze is: mij mogelijk kwijtraken en samen geen kinderen krijgen, of onze relatie behouden en wel kinderen krijgen, maar dan wat minder werken, de keuze dan snel gemaakt is. Hij had het nu over een paar uur minderen, dingen samen gaan uitschrijven en afspraken maken en goed in kaart brengen wat allemaal wel en niet haalbaar is.
Eindstand is een paar uur minderen al heel fijn en een mooie stap, maar is de basis voor mij het meer rust kunnen pakken in algemene zin en daardoor meer aanwezig kunnen zijn. Plus, die paar uur zijn zo weer terug natuurlijk: even overwerken, even dit project nog uitzetten want belangrijk en nog even die telefoontjes. De vraag is of die rust met een paar uur minder werken gecreëerd is (er nu even vanuit gaande dat die grens ook daadwerkelijk bewaakt wordt) maar ik denk het persoonlijk dat de oplossing dieper zit. Maar, ik ben blij dat hij nu al los is gekomen van “ik wil niet minder werken” en de komende gesprekken zullen dingen verder uitwijzen. Daarnaast heeft hij vorige week vanuit zichzelf (wel na al een aantal gesprekken hierover te hebben gevoerd de laatste periode) gebeld voor een psycholoog/ verwijzing. Ik hoop dat dit ook wordt doorgezet op korte termijn (wachtlijsten zijn enorm natuurlijk, maar in ieder geval een aanmelding).
Hij vroeg uiteindelijk, op basis van wat ik al verteld heb of dit dingen voor ons zou gaan veranderen, waarop ik heb aangegeven hoe ik het nu zie. Hij schrok hier wel van. Ik merkte ook gelijk ruimte op gebied van zijn werk-uren. Hij gaf aan dat hij een dag minder werken wel heel veel zou vinden maar mij en onze relatie niet kwijt wilt. Hij gaf aan dat wanneer de keuze is: mij mogelijk kwijtraken en samen geen kinderen krijgen, of onze relatie behouden en wel kinderen krijgen, maar dan wat minder werken, de keuze dan snel gemaakt is. Hij had het nu over een paar uur minderen, dingen samen gaan uitschrijven en afspraken maken en goed in kaart brengen wat allemaal wel en niet haalbaar is.
Eindstand is een paar uur minderen al heel fijn en een mooie stap, maar is de basis voor mij het meer rust kunnen pakken in algemene zin en daardoor meer aanwezig kunnen zijn. Plus, die paar uur zijn zo weer terug natuurlijk: even overwerken, even dit project nog uitzetten want belangrijk en nog even die telefoontjes. De vraag is of die rust met een paar uur minder werken gecreëerd is (er nu even vanuit gaande dat die grens ook daadwerkelijk bewaakt wordt) maar ik denk het persoonlijk dat de oplossing dieper zit. Maar, ik ben blij dat hij nu al los is gekomen van “ik wil niet minder werken” en de komende gesprekken zullen dingen verder uitwijzen. Daarnaast heeft hij vorige week vanuit zichzelf (wel na al een aantal gesprekken hierover te hebben gevoerd de laatste periode) gebeld voor een psycholoog/ verwijzing. Ik hoop dat dit ook wordt doorgezet op korte termijn (wachtlijsten zijn enorm natuurlijk, maar in ieder geval een aanmelding).
denise456 wijzigde dit bericht op 24-10-2024 09:02
8.28% gewijzigd
donderdag 24 oktober 2024 om 08:59
Ja helemaal eens met alles wat je zegt. Juist dat is goed ondernemerschap; je grenzen bewaken, prioriteiten kunnen stellen ook buiten je onderneming, rust pakken en voldoende opladen. Ook als dat betekent dat dingen nu niet perfect zijn afgerond, morgen is er weer een dag.florence13 schreef: ↑24-10-2024 08:45Allereerst: dit kan hij leren (moet hij dat wel willen natuurlijk)
Ten tweede: als hij dat niet gaat leren, gaat hij daar, als hij zijn bedrijf succesvol wil maken, heel veel last van hebben. Dan krijgt hij weer een burnout en als hij dan ook nog kinderen wil, gaat het helemaal mis. Dan krijgt hij ofwel een burn out, ofwel wordt hij een heel afstandelijke partner/vader.
Als je zoveel verantwoordelijkheid in je werk wil dragen, en als je zo ambitieus bent moet je leren prioriteiten stellen binnen dat werk, maar ook erbuiten. Niet elk probleem is een groot probleem en je lost het probleem, hoe klein dan ook, niet op door erover na te blijven denken. Hij moeten leren de molen in zijn hoofd te stoppen en te kunnen zeggen: dit los ik morgen wel op. Als hij dat niet doet, wordt het een zwaar leven.
donderdag 24 oktober 2024 om 09:01
donderdag 24 oktober 2024 om 09:05
Ik zou in het gesprek ook echt aansturen op een plan van hem om de komende jaren te kunnen minderen. Als hij nu alles alleen doet in de onderneming en hij moét zoveel uren maken dan kán dat afschalen simpelweg niet. Of hij moet inkomen inleveren. Dus misschien moet hij wel eens gaan denken aan een zakenpartner of werknemers oid? Ik zou daar wel een concreet plan van willen zien denk ik. Want een vage belofte van “minder uurtjes” is makkelijk teruggedraaid. Daar zien we helaas genoeg topic van hier op het forum. Als het kind er eenmaal is dan kan je niet meer terug.
donderdag 24 oktober 2024 om 09:07
Precies! Ik had nog een kleine aanvulling toegevoegd net over een psycholoog overigens. Hoop dat dat verschil in die kern gaat uitmaken uiteindelijk.florence13 schreef: ↑24-10-2024 09:01Het is mooi dat hij het wel serieus neemt, maar zoals je zegt: die paar uur minder zijn zo weer terug als er links of rechts een brandje ontstaat. Hij moet echt leren loslaten want dan is hij niet meer zo onder de indruk van een brandje hier of daar.
Het lastige wel: dat is natuurlijk een lange termijn plan en onduidelijk in hoe verre/ welke resultaten zo’n traject zou boeken. Steek ik daarop in in de hoop dat kinderen er dan wel ooit kunnen komen, maar verandert het niet genoeg, dan zit ik uiteindelijk alsnog met de gebakken peren op een bepaalde manier. Maar goed, dat zou dan een risico zijn die je neemt voor je partner en relatie.
donderdag 24 oktober 2024 om 09:11
Ja hele goeie wat je zegt. De lastige hierbij vind ik dat ze nu heel erg insteken op mensen opleiden en trainen zodat hij en zijn partner niet meer nodig zijn, maar niet zodat er dan meer ademruimte ontstaat maar om weer door te kunnen naar de volgende vestiging. En ga zo maar door. Als het aan hun ligt komen er ik weet niet hoeveel vestigingen en zal die rust daar vermoed ik nooit echt kunnen komen. Plus, als ik zie wat het hun nu allemaal al kost in de huidige situatie, hoeveel brandjes er zijn, factoren waar ze soms maar weinig invloed op hebben of wel maar door gebrek aan tijd of overzicht misschien niet hebben doorzien, vraag ik me heel sterk af hoe ze dat in vredesnaam later met meerdere vestigingen voor zich zien. Vriend geeft hierop aan dat de mensen dan zelfstandig zijn en hun minder nodig hebben, maar gezien de geschiedenis weet ik niet in hoe verre dat haalbaar is.Bbubbels schreef: ↑24-10-2024 09:05Ik zou in het gesprek ook echt aansturen op een plan van hem om de komende jaren te kunnen minderen. Als hij nu alles alleen doet in de onderneming en hij moét zoveel uren maken dan kán dat afschalen simpelweg niet. Of hij moet inkomen inleveren. Dus misschien moet hij wel eens gaan denken aan een zakenpartner of werknemers oid? Ik zou daar wel een concreet plan van willen zien denk ik. Want een vage belofte van “minder uurtjes” is makkelijk teruggedraaid. Daar zien we helaas genoeg topic van hier op het forum. Als het kind er eenmaal is dan kan je niet meer terug.
denise456 wijzigde dit bericht op 24-10-2024 09:16
18.68% gewijzigd
donderdag 24 oktober 2024 om 09:13
Eens. Ik had zelf destijds niet eens door dat ik eigenlijk best introvert ben. Ik was 29 toen ik moeder werd en kende mezelf achteraf eigenlijk best slecht. Ik had en heb gelukkig een partner die de zorg gelijkwaardig deelt, maar desondanks heb ik me op bovenstaande echt verkeken. Nu is mijn kind achttien, en nu is het al een paar jaar weer wat makkelijker, maar ik vond het pittig, vooral om wat Bbubbels hierboven schrijft. En dan heb ik het niet eens alleen hoeven doen.Bbubbels schreef: ↑24-10-2024 07:26TO, verkijk je inderdaad niet op dit punt! Ik ben zelf ook introvert en heb echt tijd alleen nodig om op te laden. Lang getwijfeld of ik een kind wilde. We hebben nu een dochter van bijna 3 en ik vind het geweldig maar op dat vlak wel ook echt zwaar. En ik heb een partner die veel aanwezig is en doet. Ik sta sinds kind mentaal 24/7 aan. Inmiddels begin ik er mijn weg in te vinden (en hebben we gelukkig een kind wat goed slaapt) maar ik heb me daar echt op verkeken. Je dag js gewoon niet meer van jezelf. En dat is natuurlijk nog veel meer zo als je een afwezige partner hebt.
donderdag 24 oktober 2024 om 09:15
Maar niet bij pleegouderopvang.Wissewis schreef: ↑24-10-2024 00:09Is het ook een optie om te kijken naar alternatieve ideeën?
Als partner in 't weekend wél soms tijd maakt ... Is weekend-pleegopvang dan bijvoorbeeld misschien iets voor jullie?
Geen kind tijdens de week als man "druk druk" aan 't werk is, wel af en toe een ouder of instelling aflossen tijdens het weekend.
Het staat uiteraard mijlenver af van eigen kinderen.
Maar misschien past het net wel bij jullie.
sweetfirefly wijzigde dit bericht op 24-10-2024 09:24
4.64% gewijzigd
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
donderdag 24 oktober 2024 om 09:23
Ik heb na het lezen van je update er een hard hoofd in dat hij zijn prioriteiten gaat verschuiven.
Zijn werk staat op 1.
En op plek 2 staat zijn werk.
En op plek 3 ook.
Pas daarna komt thuis.
Hij roept over minder werken. Misschien een dag vrij.
Dat is zoals mijn kinderen aan tafel komen zitten : met hun hoofd nog naar de PS5 gedraaid, die op pauze moest na 3 waarschuwingen van mij dat het eten anders weer opgeruimd word. En dat ze het eten snel naar binnen werken en zo gauw het enigszins mogelijk is, vliegen ze weer terug naar de Playstation.
Dit gedrag lees ik ook uit zijn reactie.
Wat jij wil, een betrokken man, erbij met hoofd en hart in huis, dat kan of wil hij niet. Zijn hoofd ligt in de zaak.
Zijn werk staat op 1.
En op plek 2 staat zijn werk.
En op plek 3 ook.
Pas daarna komt thuis.
Hij roept over minder werken. Misschien een dag vrij.
Dat is zoals mijn kinderen aan tafel komen zitten : met hun hoofd nog naar de PS5 gedraaid, die op pauze moest na 3 waarschuwingen van mij dat het eten anders weer opgeruimd word. En dat ze het eten snel naar binnen werken en zo gauw het enigszins mogelijk is, vliegen ze weer terug naar de Playstation.
Dit gedrag lees ik ook uit zijn reactie.
Wat jij wil, een betrokken man, erbij met hoofd en hart in huis, dat kan of wil hij niet. Zijn hoofd ligt in de zaak.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 24 oktober 2024 om 09:30
florence13 schreef: ↑24-10-2024 08:26Ik vind het erg voor je dat het zo voelt. Je stelt dat je het je kinderen verplicht bent om het nog te proberen, maar als ik de laatste (gequote) alinea lees ben je er volgens mij echt al helemaal klaar mee.
Nee, ik ben er nog niet klaar mee. Maar ik accepteer de situatie ook niet. We werken nu heel hard aan het verbeteren van de verdeling, samen, dus ook mijn man. Het feit dat hij hiertoe bereid is en nu heel hard probeert er wèl te zijn, maakt dat ik het nog niet opgeef. Maar ik ben niet meer flexibel en ik doe geen concessies meer. De kinderen zijn nu groot, het meeste werk ligt achter ons, dus zelfs als hij nu aanhaakt heeft hij de zwaarste tijd ontlopen. Mijn welbevinden gaat daarom voor. Ik doe geen dingen meer voor hem, ik pas mijn agenda niet meer aan hem aan en ik heb alle contact met zijn familie gestaakt. Dat levert heel veel energie op voor míjn leven en dat is heel prettig. Het gevolg is wel dat ik een leven heb waarin hij maar een beperkte rol speelt. Ik heb een groot netwerk, veel vrienden en ik doe momenteel veel buiten de deur en daar is hij niet bij betrokken. Dat is niet zoals ik het ooit voor ogen had, maar het is voor mijn levensgeluk heel goed. Ik ben nu aan het kijken of dit leven naast elkaar, in plaats van mèt elkaar, een acceptabel en leefbaar compromis is.
donderdag 24 oktober 2024 om 09:37
goed omdat uit te vinden, en te kijken of dat acceptabel is voor jou. Ik hoop dat je tot een conclusie komt waar je blij van wordt!Ladara schreef: ↑24-10-2024 09:30Nee, ik ben er nog niet klaar mee. Maar ik accepteer de situatie ook niet. We werken nu heel hard aan het verbeteren van de verdeling, samen, dus ook mijn man. Het feit dat hij hiertoe bereid is en nu heel hard probeert er wèl te zijn, maakt dat ik het nog niet opgeef. Maar ik ben niet meer flexibel en ik doe geen concessies meer. De kinderen zijn nu groot, het meeste werk ligt achter ons, dus zelfs als hij nu aanhaakt heeft hij de zwaarste tijd ontlopen. Mijn welbevinden gaat daarom voor. Ik doe geen dingen meer voor hem, ik pas mijn agenda niet meer aan hem aan en ik heb alle contact met zijn familie gestaakt. Dat levert heel veel energie op voor míjn leven en dat is heel prettig. Het gevolg is wel dat ik een leven heb waarin hij maar een beperkte rol speelt. Ik heb een groot netwerk, veel vrienden en ik doe momenteel veel buiten de deur en daar is hij niet bij betrokken. Dat is niet zoals ik het ooit voor ogen had, maar het is voor mijn levensgeluk heel goed. Ik ben nu aan het kijken of dit leven naast elkaar, in plaats van mèt elkaar, een acceptabel en leefbaar compromis is.
donderdag 24 oktober 2024 om 09:40
Pakkende omschrijving. Dat is precies waar ik bang voor ben. En wat je zegt; ik wil een partner die tijdens het eten aanwezig is, gezellig kletst met zijn kinderen, los kan laten en thuis kan zijn. Niet iemand die met zijn hoofd met 100 andere dingen tegelijk bezig is, geen of half contact maakt en geen prioriteiten bij zijn gezin kan leggen.Doreia* schreef: ↑24-10-2024 09:23Ik heb na het lezen van je update er een hard hoofd in dat hij zijn prioriteiten gaat verschuiven.
Zijn werk staat op 1.
En op plek 2 staat zijn werk.
En op plek 3 ook.
Pas daarna komt thuis.
Hij roept over minder werken. Misschien een dag vrij.
Dat is zoals mijn kinderen aan tafel komen zitten : met hun hoofd nog naar de PS5 gedraaid, die op pauze moest na 3 waarschuwingen van mij dat het eten anders weer opgeruimd word. En dat ze het eten snel naar binnen werken en zo gauw het enigszins mogelijk is, vliegen ze weer terug naar de Playstation.
Dit gedrag lees ik ook uit zijn reactie.
Wat jij wil, een betrokken man, erbij met hoofd en hart in huis, dat kan of wil hij niet. Zijn hoofd ligt in de zaak.
Maar wat als dit allemaal wel onterechte invullingen zijn? Wat als hij verandert, zijn prioriteiten anders gaat zien en zo dol gelukkig is met zijn kind dat hij liever meer dan minder van de opvoeding, de ontwikkeling en het samen zijn meemaakt. Wat als hij op zijn 35ste inziet dat het niet grotendeels om succesvol zijn qua bedrijven/ vestigingen gaat, maar terug komt naar de basis. Inziet dat alleen dat daadwerkelijk geluk kan creëren, een tevredenheid voelen met wat je al hebt, in plaats van alles wat nog komen zal. Want dat is wel wie hij ook is: een enorm liefdevol, goed en echt mens met een flink verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn en ons geluk, iemand die vrijwel altijd bereid is om mee te denken, dingen te doen voor mij die ik belangrijk vind, ondanks het voor hem geen enkele waarde heeft. Hij is in de basis bereidwillend en lijkt/ zegt oprecht vader te willen worden. Maar op wat voor manier het haalbaar is, dat is de vraag. En wat ook typisch is bij vriend: hoe bereidwillend hij ook is in dingen, dingen kunnen wel snel weer afzwakken. Dan komt zijn adhd weer even opspelen: afgaan op hetgeen wat in het hier en nu aandacht vraagt/ prikkeling geeft, en ik vermoed dat dat werk boven kind zal zijn.
donderdag 24 oktober 2024 om 09:40
Ik vind dat je het goed oppakt TO.
Ik heb je topic gevolgd, maar nog niet gereageerd. Mijn partner heeft ook een eigen onderneming (zzper) en we hebben samen 2 jonge kinderen (2j en 5j). Bij hem zie ik soms de struggle tussen thuis en werk, maar hij kiest eigenlijk altijd voor zijn gezin. Hij werkt veel avonden nog een paar uur, maar we doen samen de avondshift (en ochtend). Hij ziet wat ze nodig hebben, haalt bijv. dochter eerder van de bso omdat hij vond dat ze die ochtend zo moe was. Want dat zijn ook de voordelen van een eigen onderneming, de flexibiliteit. 1 dag in de week is hij alleen thuis met de kinderen en hij weet dus heel goed wat er mee moet als ze de deur uitgaan, wat er in de broodtrommels moet etc. Ik werk zelf 32 uur en zou ook niet minder willen werken. Het is best hard werken op mijn parttime dag -wat hierboven ook beschreven is- en dat vind ik als introvert redelijk vermoeiend.
En bij ons is heus ook niet alles perfect, maar ook voordat we kinderen kregen deden we samen het huishouden. Dus voor mij is het eigenlijk wel vanzelfsprekend dat het nu gaat zoals het gaat.
Ik heb je topic gevolgd, maar nog niet gereageerd. Mijn partner heeft ook een eigen onderneming (zzper) en we hebben samen 2 jonge kinderen (2j en 5j). Bij hem zie ik soms de struggle tussen thuis en werk, maar hij kiest eigenlijk altijd voor zijn gezin. Hij werkt veel avonden nog een paar uur, maar we doen samen de avondshift (en ochtend). Hij ziet wat ze nodig hebben, haalt bijv. dochter eerder van de bso omdat hij vond dat ze die ochtend zo moe was. Want dat zijn ook de voordelen van een eigen onderneming, de flexibiliteit. 1 dag in de week is hij alleen thuis met de kinderen en hij weet dus heel goed wat er mee moet als ze de deur uitgaan, wat er in de broodtrommels moet etc. Ik werk zelf 32 uur en zou ook niet minder willen werken. Het is best hard werken op mijn parttime dag -wat hierboven ook beschreven is- en dat vind ik als introvert redelijk vermoeiend.
En bij ons is heus ook niet alles perfect, maar ook voordat we kinderen kregen deden we samen het huishouden. Dus voor mij is het eigenlijk wel vanzelfsprekend dat het nu gaat zoals het gaat.
donderdag 24 oktober 2024 om 09:42
Ja, dit herken ik ook. Heb 1 kind die nu 15 is, dat scheelt al een hoop in energie. Ik hoor niet bij de mensen die vinden dat ze door het krijgen van een kind er opeens veel minder opuit kunnen. Ik moest juist meer naar buiten (uitjes voor kind, kinderboerderij ed) vergeleken met hoe mijn leven was (in het weekend lekker binnen blijven).Jufjoke schreef: ↑24-10-2024 09:13Eens. Ik had zelf destijds niet eens door dat ik eigenlijk best introvert ben. Ik was 29 toen ik moeder werd en kende mezelf achteraf eigenlijk best slecht. Ik had en heb gelukkig een partner die de zorg gelijkwaardig deelt, maar desondanks heb ik me op bovenstaande echt verkeken. Nu is mijn kind achttien, en nu is het al een paar jaar weer wat makkelijker, maar ik vond het pittig, vooral om wat Bbubbels hierboven schrijft. En dan heb ik het niet eens alleen hoeven doen.
Ik herken mezelf niet eens
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
