Relaties
alle pijlers
Vriend luie en geen leuke vader vinden
donderdag 4 juni 2020 om 20:46
Goedenavond,
Ik ben niet nieuw hier maar wil graag anoniem mijn verhaal doen en advies krijgen. Alvast mijn excuses voor het lange verhaal!
De situatie is als volgt: ik ben nu bijna 5 jaar gescheiden en heb 2 kinderen. Mijn ex en ik hebben een co-ouderschap en ieder de helft van de week de kinderen. Dit gaat goed en ik heb ook goed contact met mijn ex. Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met een man die ook gescheiden is en ook 2 kinderen heeft. Hij is nu 3,5 jaar gescheiden. Alle 4 de kinderen zijn (eind) basisschool leeftijd. Onderling, als ze elkaar zien, kunnen ze het goed met elkaar vinden.
Toen hij ging scheiden heeft hij het eerste jaar een studio gehuurd omdat hij niets anders snel kon krijgen. Omdat de ruimte beperkt was had hij ipv om de week de hele week (dat waren de afspraken over het co-ouderschap dat hij heeft met zijn ex) alleen om het weekeind zijn kinderen bij hem. Ik leerde hem kennen toen hij daar nog woonde en kon me voorstellen dat dit niet ideaal was met kinderen de hele week.
Inmiddels heeft hij al bijna 2 jaar een normaal appartement, maar nog steeds zijn kinderen om het weekeind. Ik dacht eerst nog dat het allemaal wel goed zal komen met het co-ouderschap die hij met zijn ex getroffen had en zelf ook graag de helft van de tijd zijn kinderen wilde hebben. Dit vertelde hij mij voorheen regelmatig. Maar niets is minder waar. Hij vind het wel best zo. Eerst gaf hij zijn behuizing de schuld, dat is dus al bijna 2 jaar geen excuus meer. Toen deed zogenaamd zijn werk moeilijk, maar dat bleek ook niet helemaal waar te zijn. Hij heeft uiteindelijk toegeven dat zijn werkgever met hem wilde regelen dat hij de ene week onder schooltijd kon werken en de andere week dan in het weekeind extra, om zo zijn uren in te halen. Prima zou ik denken, maar mijn vriend denkt daar anders over: zo heeft hij geen weekeind voor zichzelf zonder kinderen.
Nu draagt hij aan dat zijn ex niet de kinderbijslag wil delen als ze 50/50 de kinderen hebben. Echter heeft mijn vriend een heel goed salaris, betaald hij geen allemitatie vanwege co-ouderschap (dat alleen op papier bestaat dus) en werkt zijn ex voor minimumloon en krijgt ook toeslagen en dergelijke om haar lage inkomen aan te vullen. Ik vind het dus niet zo heel vreemd dat zij de helft van de kinderbijslag niet wenst af te staan, dit staat ook niet opgenomen in hun plan/convenant. Ik vind dus dat mijn vriend zeurt, om iets dat niet zo relevant is.
Waar het eigenlijk op neer komt is dat hij de regeling wel prima vind zo, dat geeft hij ook wel toe, lekker veel vrije tijd, en wacht tot zijn ex er werk van maakt. Ik ken zijn ex nu een klein beetje en weet dat ze dit niet gaat doen, ze zorgt liever zelf voor de kinderen dan ze bij hem te brengen als hij er toch geen zin in heeft.
Mijn conclusie na dit verhaal is dat ik mijn vriend een luie en dus ook geen leuke vader vind. Ik knap hier enorm op af. Ik vind het schandalig dat hij nooit het co-ouderschap is nagekomen omdat hij er niet zo’n zin in heeft. We wonen nog niet samen maar waren dit in de toekomst wel van plan. Ik twijfel hier nu enorm over de afgelopen maanden. Niet omdat wij het niet goed hebben samen, hij heeft juist wel alles voor mij over, maar omdat ik vind dat kinderen op de eerste plek komen en dat is bij hem duidelijk niet het geval. Ik krijg hier dus een gevoel bij, dat als wij eenmaal samenwonen hij ook verwacht dat hij bij mij op de eerste plek komt, maar dit voor mij nooit zo zal zijn, mijn kinderen zullen altijd voorgaan. Ik ben best wel teleurgesteld geraakt door dit gemakzuchtige gedrag van hem en er valt ook slecht over te praten. Hij vind dat het prima gaat zo. Ik zie het als zijn verantwoordelijkheid niet nemen tov zijn kinderen en ik kan hier merk ik niet goed mee omgaan. Dit speelt vooral het afgelopen half jaar. Als het alleen hemzelf was geweest, is hij de perfecte vriend. Maar dit veranderd toch mijn gevoelens tegenover hem merk ik.
Is het raar dat ik zo denk? Dat ik hierop afknap? Wat moet ik doen?
Ik ben niet nieuw hier maar wil graag anoniem mijn verhaal doen en advies krijgen. Alvast mijn excuses voor het lange verhaal!
De situatie is als volgt: ik ben nu bijna 5 jaar gescheiden en heb 2 kinderen. Mijn ex en ik hebben een co-ouderschap en ieder de helft van de week de kinderen. Dit gaat goed en ik heb ook goed contact met mijn ex. Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met een man die ook gescheiden is en ook 2 kinderen heeft. Hij is nu 3,5 jaar gescheiden. Alle 4 de kinderen zijn (eind) basisschool leeftijd. Onderling, als ze elkaar zien, kunnen ze het goed met elkaar vinden.
Toen hij ging scheiden heeft hij het eerste jaar een studio gehuurd omdat hij niets anders snel kon krijgen. Omdat de ruimte beperkt was had hij ipv om de week de hele week (dat waren de afspraken over het co-ouderschap dat hij heeft met zijn ex) alleen om het weekeind zijn kinderen bij hem. Ik leerde hem kennen toen hij daar nog woonde en kon me voorstellen dat dit niet ideaal was met kinderen de hele week.
Inmiddels heeft hij al bijna 2 jaar een normaal appartement, maar nog steeds zijn kinderen om het weekeind. Ik dacht eerst nog dat het allemaal wel goed zal komen met het co-ouderschap die hij met zijn ex getroffen had en zelf ook graag de helft van de tijd zijn kinderen wilde hebben. Dit vertelde hij mij voorheen regelmatig. Maar niets is minder waar. Hij vind het wel best zo. Eerst gaf hij zijn behuizing de schuld, dat is dus al bijna 2 jaar geen excuus meer. Toen deed zogenaamd zijn werk moeilijk, maar dat bleek ook niet helemaal waar te zijn. Hij heeft uiteindelijk toegeven dat zijn werkgever met hem wilde regelen dat hij de ene week onder schooltijd kon werken en de andere week dan in het weekeind extra, om zo zijn uren in te halen. Prima zou ik denken, maar mijn vriend denkt daar anders over: zo heeft hij geen weekeind voor zichzelf zonder kinderen.
Nu draagt hij aan dat zijn ex niet de kinderbijslag wil delen als ze 50/50 de kinderen hebben. Echter heeft mijn vriend een heel goed salaris, betaald hij geen allemitatie vanwege co-ouderschap (dat alleen op papier bestaat dus) en werkt zijn ex voor minimumloon en krijgt ook toeslagen en dergelijke om haar lage inkomen aan te vullen. Ik vind het dus niet zo heel vreemd dat zij de helft van de kinderbijslag niet wenst af te staan, dit staat ook niet opgenomen in hun plan/convenant. Ik vind dus dat mijn vriend zeurt, om iets dat niet zo relevant is.
Waar het eigenlijk op neer komt is dat hij de regeling wel prima vind zo, dat geeft hij ook wel toe, lekker veel vrije tijd, en wacht tot zijn ex er werk van maakt. Ik ken zijn ex nu een klein beetje en weet dat ze dit niet gaat doen, ze zorgt liever zelf voor de kinderen dan ze bij hem te brengen als hij er toch geen zin in heeft.
Mijn conclusie na dit verhaal is dat ik mijn vriend een luie en dus ook geen leuke vader vind. Ik knap hier enorm op af. Ik vind het schandalig dat hij nooit het co-ouderschap is nagekomen omdat hij er niet zo’n zin in heeft. We wonen nog niet samen maar waren dit in de toekomst wel van plan. Ik twijfel hier nu enorm over de afgelopen maanden. Niet omdat wij het niet goed hebben samen, hij heeft juist wel alles voor mij over, maar omdat ik vind dat kinderen op de eerste plek komen en dat is bij hem duidelijk niet het geval. Ik krijg hier dus een gevoel bij, dat als wij eenmaal samenwonen hij ook verwacht dat hij bij mij op de eerste plek komt, maar dit voor mij nooit zo zal zijn, mijn kinderen zullen altijd voorgaan. Ik ben best wel teleurgesteld geraakt door dit gemakzuchtige gedrag van hem en er valt ook slecht over te praten. Hij vind dat het prima gaat zo. Ik zie het als zijn verantwoordelijkheid niet nemen tov zijn kinderen en ik kan hier merk ik niet goed mee omgaan. Dit speelt vooral het afgelopen half jaar. Als het alleen hemzelf was geweest, is hij de perfecte vriend. Maar dit veranderd toch mijn gevoelens tegenover hem merk ik.
Is het raar dat ik zo denk? Dat ik hierop afknap? Wat moet ik doen?
maandag 8 juni 2020 om 20:22
Ik spreek hem straks, en heb besloten aan te horen wat hij te zeggen heeft ipv vragen en sturen. Moeilijke houding vind ik dat wel.
maandag 8 juni 2020 om 20:34
ja wat zou je zelf doen als je ex niet over de brug komt. Ik vind het echt stuitend dat je de moeder te makkelijk vind. Ik ben ook zo'n 'makkelijke' moeder die recht heeft op alimentatie en het gewoon niet krijgt. Maar omdat ik mijn kind een vader gun drijf ik het niet op t spits want dan gaat vader zich niet meer aan de omgangsregeling houden. Dus regel en doe ik alles. op die 4 dagen per maand na dat hij dr heeft. Ik koop alles ik regel alles ik leer haar alles en ik hou mijn hoofd recht. Want mijn kind is alles voor me en die mag er zo min mogelijk de dupe van worden. Ben ik daarmee te makkelijk? Hell no. Ik denk dat dit voor zijn ex juist super moeilijk is! En ik denk als ik de houding van jouw vriend lees dat zij het gewoon opgegeven heeft om er strijd van te maken. Kom hee het is toch geen kleuter!moetditnou schreef: ↑08-06-2020 20:21Ik kan niks anders zeggen dan dat ik het er allemaal mee eens ben, absoluut. Misschien is de moeder te “makkelijk” maar hij vind dat geen probleem en maakt er gebruik van in mijn ogen.
maandag 8 juni 2020 om 20:44
Ik lees niet dat TO dat zo negatief bedoeld zoals jij het opvat.Eggo schreef: ↑08-06-2020 20:34ja wat zou je zelf doen als je ex niet over de brug komt. Ik vind het echt stuitend dat je de moeder te makkelijk vind. Ik ben ook zo'n 'makkelijke' moeder die recht heeft op alimentatie en het gewoon niet krijgt. Maar omdat ik mijn kind een vader gun drijf ik het niet op t spits want dan gaat vader zich niet meer aan de omgangsregeling houden. Dus regel en doe ik alles. op die 4 dagen per maand na dat hij dr heeft. Ik koop alles ik regel alles ik leer haar alles en ik hou mijn hoofd recht. Want mijn kind is alles voor me en die mag er zo min mogelijk de dupe van worden. Ben ik daarmee te makkelijk? Hell no. Ik denk dat dit voor zijn ex juist super moeilijk is! En ik denk als ik de houding van jouw vriend lees dat zij het gewoon opgegeven heeft om er strijd van te maken. Kom hee het is toch geen kleuter!
maandag 8 juni 2020 om 20:56
Ik was een stuk aan het typen maar het ineens kwijt, even opnieuw:
Heb hem even kort gesproken, normaal duurt een gesprek tussen ons wel langer, maar heb het na 10 min al afgekapt, met de mededeling dat ik me even bezig moest gaan houden met mijn kinderen (dat was wel beetje kinderachtig geef ik toe)
Gesprek was dus best teleurstellend. Hij zegt zijn ex gesproken te hebben gisteren om over de regeling met de kinderen gaan praten. Blijkbaar voelde ze nattigheid want ze vroeg of hij door mij gestuurd was. Ai. (Bevestiging van alles wat ik al dacht en hier gezegd is, 1e teleurstelling) En wat hij dan wilde. Hij zegt dat hij haar een voorstel heeft laten doen (2e teleurstelling) en ze zou gezegd hebben dat hij wellicht deze zomervakantie 3 weken vrij kan nemen om de kinderen de helft van de vakantie te nemen en daarna evt in nieuwe schooljaar een andere regeling te treffen. Dus de mededeling was meer tja, dan moet ik dus toch even wachten, want ex wil dat zo. Niks geen doorpakken of tegenspreken. (Denk overigens dat zijn ex ook niet weet wat ze meemaakt en daardoor wellicht ook niet te hard van stapel wil lopen, wat ik begrijp) 3e teleurstelling
Ik raakte uiteraard weer beetje geïrriteerd (het zit me al paar dagen best wel hoog sinds ik het eruit heb gegooid allemaal) want als het waar is dat ze dat gezegd heeft, hij er wel weer makkelijk in mee gaat. En het dus wederom best vind.
Vervolgens liet hij weten dat hij niet eens wist of hij nog wel vrij kon krijgen in de zomervakantie. (4e teleurstelling) Iets dat elke ouder als eerste aan zou moeten vragen aan het begin van het jaar dus. Ik ga weliswaar ook niet op vakantie dit jaar, ook niet samen met vriend, maar mijn ex wel met de kinderen, dus ik heb ook gewoon de helft van de vakantie vrij genomen. Onbegrijpelijk dus weer voor mij. Mijn antwoord was dus dat hij dit gewoon hoorde te regelen, desnoods met onbetaald verlof. Geen weerwoord op gekregen.
Ik ben niet eens meer begonnen over wat hij ervan zou vinden als ik pas wil samenwonen als de kinderen allemaal groot/groter zijn (om zijn reactie te peilen) want ik was er best wel snel klaar mee. En ik baal nu van mijn eigen irritatie, dat het gelukt is dat ik me er drukker over maak dan hij zelf doet.
Ik krijg nu steeds meer het gevoel dat er niet veel meer uit te halen valt bij hem mbt de kinderen en hoe jammer ik dat vind. Ik moet nu dus voor mezelf nadenken of ik hier allemaal op wil wachten en daarna ook nog een ruime tijd wil afwachten of hij het daadwerkelijk gaat doen en volhoud, zonder te gaan samenwonen. En wat nu als over nog een jaar (of 2) blijkt dat hij het toch niet doet/volhoud. Dan ben ik weer 1-2 jaar van mijn leven verder zonder resultaat. Weet niet of ik dat wil. Of dat ik het moet gaan accepteren. Dat wil ik eigenlijk ook niet. Heel moeilijk en ik ben best wel een beetje van mijn stuk nu en verward over mijn gevoelens naar hem.
Heb hem even kort gesproken, normaal duurt een gesprek tussen ons wel langer, maar heb het na 10 min al afgekapt, met de mededeling dat ik me even bezig moest gaan houden met mijn kinderen (dat was wel beetje kinderachtig geef ik toe)
Gesprek was dus best teleurstellend. Hij zegt zijn ex gesproken te hebben gisteren om over de regeling met de kinderen gaan praten. Blijkbaar voelde ze nattigheid want ze vroeg of hij door mij gestuurd was. Ai. (Bevestiging van alles wat ik al dacht en hier gezegd is, 1e teleurstelling) En wat hij dan wilde. Hij zegt dat hij haar een voorstel heeft laten doen (2e teleurstelling) en ze zou gezegd hebben dat hij wellicht deze zomervakantie 3 weken vrij kan nemen om de kinderen de helft van de vakantie te nemen en daarna evt in nieuwe schooljaar een andere regeling te treffen. Dus de mededeling was meer tja, dan moet ik dus toch even wachten, want ex wil dat zo. Niks geen doorpakken of tegenspreken. (Denk overigens dat zijn ex ook niet weet wat ze meemaakt en daardoor wellicht ook niet te hard van stapel wil lopen, wat ik begrijp) 3e teleurstelling
Ik raakte uiteraard weer beetje geïrriteerd (het zit me al paar dagen best wel hoog sinds ik het eruit heb gegooid allemaal) want als het waar is dat ze dat gezegd heeft, hij er wel weer makkelijk in mee gaat. En het dus wederom best vind.
Vervolgens liet hij weten dat hij niet eens wist of hij nog wel vrij kon krijgen in de zomervakantie. (4e teleurstelling) Iets dat elke ouder als eerste aan zou moeten vragen aan het begin van het jaar dus. Ik ga weliswaar ook niet op vakantie dit jaar, ook niet samen met vriend, maar mijn ex wel met de kinderen, dus ik heb ook gewoon de helft van de vakantie vrij genomen. Onbegrijpelijk dus weer voor mij. Mijn antwoord was dus dat hij dit gewoon hoorde te regelen, desnoods met onbetaald verlof. Geen weerwoord op gekregen.
Ik ben niet eens meer begonnen over wat hij ervan zou vinden als ik pas wil samenwonen als de kinderen allemaal groot/groter zijn (om zijn reactie te peilen) want ik was er best wel snel klaar mee. En ik baal nu van mijn eigen irritatie, dat het gelukt is dat ik me er drukker over maak dan hij zelf doet.
Ik krijg nu steeds meer het gevoel dat er niet veel meer uit te halen valt bij hem mbt de kinderen en hoe jammer ik dat vind. Ik moet nu dus voor mezelf nadenken of ik hier allemaal op wil wachten en daarna ook nog een ruime tijd wil afwachten of hij het daadwerkelijk gaat doen en volhoud, zonder te gaan samenwonen. En wat nu als over nog een jaar (of 2) blijkt dat hij het toch niet doet/volhoud. Dan ben ik weer 1-2 jaar van mijn leven verder zonder resultaat. Weet niet of ik dat wil. Of dat ik het moet gaan accepteren. Dat wil ik eigenlijk ook niet. Heel moeilijk en ik ben best wel een beetje van mijn stuk nu en verward over mijn gevoelens naar hem.
maandag 8 juni 2020 om 20:58
Tja, hij zal zijn ex wel goed genoeg kennen om te weten hoe hij het moet brengen als hij graag wil dat haar reactie is: 'Laten we het maar gewoon houden zoals het is.' Waarop hij weer de onschuld zelve is, want hé, hij heeft het geprobeerd en zij is tevreden zo.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 8 juni 2020 om 21:01
Dat idee kreeg ik Idd, dat als hij in de zomervakantie bijvoorbeeld de eerste stap niet daadwerkelijk gaat zetten zijn ex denkt: zie je wel, laat maar. En het dus zo blijft.
maandag 8 juni 2020 om 21:11
Dat komt omdat je weet dat deze relatie op zijn eind loopt en dat doet zeer en is frustrerend.moetditnou schreef: ↑08-06-2020 21:02Ik baal vreselijk van mezelf dat ik me hier zo over zit op te winden terwijl hij dat waarschijnlijk helemaal niet heeft. Heb er gewoon koppijn van.
maandag 8 juni 2020 om 21:15
En dit ook.
Wat zouden jullie doen, nog in elk geval tot na de zomer afwachten, of alles gaat lopen? Of de opstart gemaakt word om maar zo te noemen? Ik twijfel nu enorm!
maandag 8 juni 2020 om 21:20
Natuurlijk doet het pijn, het is ook niet niks allemaal.moetditnou schreef: ↑08-06-2020 21:14Klopt, ik ben ook echt een gevoelsmens en daarom komt het wel hard aan.
Maar aan de andere kant, de kans die je hem geeft komt niet uit zichzelf, hij blijft zich er lafjes vanaf maken. Pakt niet door en speelt het slachtoffer van de situatie.
Dit gedrag is tekenend voor zijn karakter, hij doet het voor jou, niet voor zijn kinderen, noet voor zichzelf.
Hoe aantrekkelijk is dat nu nog?
maandag 8 juni 2020 om 21:23
Je komt op mij over als een hele lieve (stief)moeder en vrouw.moetditnou schreef: ↑08-06-2020 21:15En dit ook.
Wat zouden jullie doen, nog in elk geval tot na de zomer afwachten, of alles gaat lopen? Of de opstart gemaakt word om maar zo te noemen? Ik twijfel nu enorm!
Als het mijn man was, met wie ik kinderen had, zou ik het een kans geven, maar als het mijn vriend was zou ik het opgeven.
Hij zal zich nooit uit zichzelf zo zorgzaam gedragen. En dat zal je blijven irriteren...
maandag 8 juni 2020 om 21:25
Je hoeft jezelf toch geen termijn te geven, als het leuk is en goed voelt dan prima, als jij bent afgeknapt en niet gelukkig bent dan mag je op elk gewenst moment de knoop doorhakken.moetditnou schreef: ↑08-06-2020 21:15En dit ook.
Wat zouden jullie doen, nog in elk geval tot na de zomer afwachten, of alles gaat lopen? Of de opstart gemaakt word om maar zo te noemen? Ik twijfel nu enorm!
maandag 8 juni 2020 om 21:32
Het onderwerp even laten rusten en een paar weekjes aankijken. Verder even kijken naar de dingen die je wél leuk vindt aan hem, en dat zijn er een hoop, en afwachten of dit onderwerp die andere dingen niet overschaduwt. Je hoeft nu niks. Ja, een kopje thee zetten met iets lekkers erbij.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
maandag 8 juni 2020 om 22:55
Als vader stelt deze man niet veel voor.
Maar hij heeft ongetwijfeld nog wel een aantal kwaliteiten want jij bent per slot van rekening voor hem gevallen.
Nu zomaar afserveren is ook zowat. Snap best dat je met je gevoel in de knoop zit.
Naar mijn idee heb je nog een andere optie:
Laat het idd even rusten. En breng het daarbij helemaal niet meer uit eigen beweging ter sprake (zoiets als je vanavond ook al hebt gedaan). Gewoon even aankijken hoe hij dit gaat oppakken. Vanuit frustratie kun je moeilijk objectief naar dingen kijken.
Hij zal dan vanzelf aan je openbaren hoe hij in de wedstrijd staat.
Mijn eerdergenoemde PMS maakt mij een Jekyll en Hyde want ik wil het in het volgende stukje even voor hem opnemen:
Je sprak over zijn gesprek met ex. Vanuit hetgeen je eerder over haar schreef stel ik me haar voor als niet al te assertief en wellicht een beetje simpel van geest. (Voor het feit dat ze de verantwoordelijkheid voor haar kinderen zo op zich heeft genomen verdient ze alleen maar lof, dat wil ik dan wel even gezegd hebben).
Maar geen ‘helder licht’ misschien. Zou het daarom niet zo kunnen zijn dat zij vanmiddag, na de vraag van haar man, ook even dichtklapte? Geen zin in verandering en gedoe ‘Het gaat zo toch goed?’ Dus laat maar joh...
En dat hij dit vervolgens ook gewoon maar heeft aangenomen?
Ex doet het al jaren zo. En ze redt het. Wetend dat hij er toch niet goed mee uit de voeten kan, kinderen weten ook niet wat hen overkomt en waarom dan alles op korte termijn overhoop trekken?
Bovenstaand stel ik mij het gesprek tussen hen beiden voor.
Het zou misschien anders zijn geweest als hij had aangegeven dat hij het graag zou willen omdat hij het licht had gezien en deze gelegenheid (3 weken 1 op 1 tijd met de kinderen zag als kans om een band met de kinderen op te bouwen en tevens ex te ontlasten. En dat zij dit ook zo zag.
Maar zo is het waarschijnlijk niet gegaan.
En dan kom ik toch terug op mijn bittere constatering in mijn vorige post.
Hij wil het niet.
Hij vraagt iets, probeert iets. Maar alleen omdat niets doen/ondernemen geen optie is
Maar nergens spreekt de behoefte uit om er te willen zijn, voor en met de kinderen.
En dat is ook niet gek want die behoefte is er niet. Waarmee ik niet wil zeggen dat hij niet of te weinig om hen geeft. Hun fysieke aanwezigheid voegt voor hem echter niets toe. Omgang met hen vraagt in zijn optiek iets van hem wat hij niet kan/wil geven. Geen geduld voor. Het belemmert hem in zijn doen en laten. Belangeloos wegcijferen en onbaatzuchtigheid zijn hem vreemd. Dat blijkt niet alleen hieruit.
In het meest gunstige geval zal hij nog wat halfbakken pogingen doen. Maar vergeet niet dat de kinderen ook niet gewend zijn dat papa zich met meer bemoeit dan hun nieuwe schoenen of maaltijd bij de Mac.
Grote kans dat ze zich heel ongemakkelijk gaan voelen bij een vader die zich ineens krampachtig in hun leven komt mengen.
Van zoiets krijg je een heel ongemakkelijke dynamiek. En dan gooit pa er waarschijnlijk al gauw het bijltje bij neer met de woorden: ‘ik heb het toch geprobeerd, ze willen niet’.
Ok, bovenstaande is wat gechargeerd. Maar bottom line blijft voor mij dat deze man nooit zal voldoen aan het gewenste plaatje zoals je in je OP hebt geschetst.
Daarom lijkt me het nemen van die afstand niet verkeerd. Is en blijft het een dealbreaker? Of laat je zijn vader-zijn los en focus je je op de mooie kanten van hem en laat dat dan genoeg zijn.
Je hoeft niet vanavond al iets te beslissen.
Sterkte. Je mag trots zijn op jezelf. Je hebt de afgelopen dagen willens en wetens je eigen droombeeld ter discussie gesteld. De ogen niet gesloten en bent trouw gebleven aan je eigen gevoel ondanks dat dit gepaard gaat met teleurstelling en verdriet.
Ik heb er respect voor.
Maar hij heeft ongetwijfeld nog wel een aantal kwaliteiten want jij bent per slot van rekening voor hem gevallen.
Nu zomaar afserveren is ook zowat. Snap best dat je met je gevoel in de knoop zit.
Naar mijn idee heb je nog een andere optie:
Laat het idd even rusten. En breng het daarbij helemaal niet meer uit eigen beweging ter sprake (zoiets als je vanavond ook al hebt gedaan). Gewoon even aankijken hoe hij dit gaat oppakken. Vanuit frustratie kun je moeilijk objectief naar dingen kijken.
Hij zal dan vanzelf aan je openbaren hoe hij in de wedstrijd staat.
Mijn eerdergenoemde PMS maakt mij een Jekyll en Hyde want ik wil het in het volgende stukje even voor hem opnemen:
Je sprak over zijn gesprek met ex. Vanuit hetgeen je eerder over haar schreef stel ik me haar voor als niet al te assertief en wellicht een beetje simpel van geest. (Voor het feit dat ze de verantwoordelijkheid voor haar kinderen zo op zich heeft genomen verdient ze alleen maar lof, dat wil ik dan wel even gezegd hebben).
Maar geen ‘helder licht’ misschien. Zou het daarom niet zo kunnen zijn dat zij vanmiddag, na de vraag van haar man, ook even dichtklapte? Geen zin in verandering en gedoe ‘Het gaat zo toch goed?’ Dus laat maar joh...
En dat hij dit vervolgens ook gewoon maar heeft aangenomen?
Ex doet het al jaren zo. En ze redt het. Wetend dat hij er toch niet goed mee uit de voeten kan, kinderen weten ook niet wat hen overkomt en waarom dan alles op korte termijn overhoop trekken?
Bovenstaand stel ik mij het gesprek tussen hen beiden voor.
Het zou misschien anders zijn geweest als hij had aangegeven dat hij het graag zou willen omdat hij het licht had gezien en deze gelegenheid (3 weken 1 op 1 tijd met de kinderen zag als kans om een band met de kinderen op te bouwen en tevens ex te ontlasten. En dat zij dit ook zo zag.
Maar zo is het waarschijnlijk niet gegaan.
En dan kom ik toch terug op mijn bittere constatering in mijn vorige post.
Hij wil het niet.
Hij vraagt iets, probeert iets. Maar alleen omdat niets doen/ondernemen geen optie is
Maar nergens spreekt de behoefte uit om er te willen zijn, voor en met de kinderen.
En dat is ook niet gek want die behoefte is er niet. Waarmee ik niet wil zeggen dat hij niet of te weinig om hen geeft. Hun fysieke aanwezigheid voegt voor hem echter niets toe. Omgang met hen vraagt in zijn optiek iets van hem wat hij niet kan/wil geven. Geen geduld voor. Het belemmert hem in zijn doen en laten. Belangeloos wegcijferen en onbaatzuchtigheid zijn hem vreemd. Dat blijkt niet alleen hieruit.
In het meest gunstige geval zal hij nog wat halfbakken pogingen doen. Maar vergeet niet dat de kinderen ook niet gewend zijn dat papa zich met meer bemoeit dan hun nieuwe schoenen of maaltijd bij de Mac.
Grote kans dat ze zich heel ongemakkelijk gaan voelen bij een vader die zich ineens krampachtig in hun leven komt mengen.
Van zoiets krijg je een heel ongemakkelijke dynamiek. En dan gooit pa er waarschijnlijk al gauw het bijltje bij neer met de woorden: ‘ik heb het toch geprobeerd, ze willen niet’.
Ok, bovenstaande is wat gechargeerd. Maar bottom line blijft voor mij dat deze man nooit zal voldoen aan het gewenste plaatje zoals je in je OP hebt geschetst.
Daarom lijkt me het nemen van die afstand niet verkeerd. Is en blijft het een dealbreaker? Of laat je zijn vader-zijn los en focus je je op de mooie kanten van hem en laat dat dan genoeg zijn.
Je hoeft niet vanavond al iets te beslissen.
Sterkte. Je mag trots zijn op jezelf. Je hebt de afgelopen dagen willens en wetens je eigen droombeeld ter discussie gesteld. De ogen niet gesloten en bent trouw gebleven aan je eigen gevoel ondanks dat dit gepaard gaat met teleurstelling en verdriet.
Ik heb er respect voor.
vera8 wijzigde dit bericht op 08-06-2020 23:03
0.74% gewijzigd
I have neither the time nor the crayons to explain this to you.
maandag 8 juni 2020 om 23:02
Wat belet hem om die opstart instant nu al te maken?moetditnou schreef: ↑08-06-2020 21:15En dit ook.
Wat zouden jullie doen, nog in elk geval tot na de zomer afwachten, of alles gaat lopen? Of de opstart gemaakt word om maar zo te noemen? Ik twijfel nu enorm!
Zijn ex te bellen en te zeggen dat hij een opbouwplan wil naar een week-week-systeem?
Of zijn ex te bellen om haar rekeningnummer te vragen voor de alimentatie?
Ik zou hem heus wel een week of 2 geven.
Maar tot na de zomer vooraleer hij ook maar 1 stap zet zou mij toch echt te lang zijn.
(En dan kan het nog altijd dat week-week bijvoorbeeld pas vanaf het nieuwe schooljaar ingaat.
Maar dan kan hij deze maand al een beginnetje maken met bijvoorbeeld 4 dagen per keer.)
En nope, ik zou dat dus niet elke week gaan bespreken of gaan vragen "wat heb je nu al ondernomen".
Je ziet of hoort vanzelf wel of hij de kinderen vaker heeft.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 8 juni 2020 om 23:17
De ex van vriend reageerde juist scherp door zijn verzoek direct naar TO te herleiden.
Ik denk dat ze vermoedt dat vriend door de mand is gevallen bij TO en dat hij nu probeert te redden wat er te redden valt door te voldoen aan de wensen van TO.
Maar daar heeft ex niets aan op de lange termijn, want zij heeft geen vertrouwen meer in vriend en zijn vermogen tot veranderen/diens oprechte bedoelingen met de kinderen, dus scepsis en terughoudendheid lijkt me een logische reactie.
Vriend opteert ook voor de makkelijke weg; legt verantwoordelijkheid voor vakantie weer bij ex en denkt alleen in onmogelijkheden wat het opnemen van verlof aangaat.
Een serieus voorstel om met de alimentatie over de brug te komen, doet hij niet. Dit zou ex misschien kunnen overtuigen van een poging tot verandering in de relatie tot de kinderen.
Maar het lijkt erop dat dit helemaal niet zijn intentie is. Zijn bedoeling lijkt een nieuw rookgordijn op te trekken naar TO toe, waarin hij opnieuw niet oprecht is.
Het spijt me heel erg voor je, maar deze man lijkt me een onbetrouwbaar sujet.
Je bent een warme persoonlijkheid en hij een onverschillige egoïst.
Ik denk dat als samenwonen van de baan is, hij zijn pogingen tot toenadering tot zijn kinderen sneller staakt dan je voor mogelijk houdt.
Ik denk dat ze vermoedt dat vriend door de mand is gevallen bij TO en dat hij nu probeert te redden wat er te redden valt door te voldoen aan de wensen van TO.
Maar daar heeft ex niets aan op de lange termijn, want zij heeft geen vertrouwen meer in vriend en zijn vermogen tot veranderen/diens oprechte bedoelingen met de kinderen, dus scepsis en terughoudendheid lijkt me een logische reactie.
Vriend opteert ook voor de makkelijke weg; legt verantwoordelijkheid voor vakantie weer bij ex en denkt alleen in onmogelijkheden wat het opnemen van verlof aangaat.
Een serieus voorstel om met de alimentatie over de brug te komen, doet hij niet. Dit zou ex misschien kunnen overtuigen van een poging tot verandering in de relatie tot de kinderen.
Maar het lijkt erop dat dit helemaal niet zijn intentie is. Zijn bedoeling lijkt een nieuw rookgordijn op te trekken naar TO toe, waarin hij opnieuw niet oprecht is.
Het spijt me heel erg voor je, maar deze man lijkt me een onbetrouwbaar sujet.
Je bent een warme persoonlijkheid en hij een onverschillige egoïst.
Ik denk dat als samenwonen van de baan is, hij zijn pogingen tot toenadering tot zijn kinderen sneller staakt dan je voor mogelijk houdt.
De toekomst is niet meer wat het was
maandag 8 juni 2020 om 23:20
Even vanuit een ander perspectief, namelijk de moeder. Ik zou na al die jaren alle zorg dragen en routines zoeken helemaal niet zo nodig dat allemaal anders willen. Alimentatie absoluut wel maar de vader die niet graag wil alten zorgen? Mwah, nee. Dan is een drie weken vakantie een goede peiling om te zien hoe hij met omze kinderen om zou gaan en zonder vertrouwen in hem, neh. Laat maar zitten.
Het is iets wat jij nu wilt, wat jou nu bezig houdt. Maar in feite ben je aan het druk zetten op iets waar jij helemaal niks in te zeggen hebt. En stel je krijgt je zin en het loopt niet, wat dan? Papa zijn relatie gered en die kinderen de dupe.
Ik zou eens daar over nadenken, waarom jij dat dan nu wilt en hoe eerlijk dat is. Zelf zorg je als een topmoeder voor je kinderen, dat lees ik wel en ik lees ook geen slechte bedoelingen maar ik vind wel dat je doordraaft. Even rustig aan en beseffen waar wiens belangen en verantwoordelijkheden liggen.
Het is iets wat jij nu wilt, wat jou nu bezig houdt. Maar in feite ben je aan het druk zetten op iets waar jij helemaal niks in te zeggen hebt. En stel je krijgt je zin en het loopt niet, wat dan? Papa zijn relatie gered en die kinderen de dupe.
Ik zou eens daar over nadenken, waarom jij dat dan nu wilt en hoe eerlijk dat is. Zelf zorg je als een topmoeder voor je kinderen, dat lees ik wel en ik lees ook geen slechte bedoelingen maar ik vind wel dat je doordraaft. Even rustig aan en beseffen waar wiens belangen en verantwoordelijkheden liggen.
