Relaties
alle pijlers
Waar zijn vrienden voor....? En wat te doen bij het verlies/afscheid van vrienden?
maandag 9 april 2007 om 12:57
Dat is de vraag die ik me vaak stel.
De afgelopen weken voel ik me zeer beroerd bij vlagen. En dat heeft te maken met het feit dat vele vriendschappen die ik nog maar een jaar of twee geleden als 'hecht' en superblijmakend had beschreven zijn veranderd in een bron van zelftwijfels.
Met oud en nieuw is mijn relatie uitgegaan. Ik had het daar heel moeilijk mee (mijn topic hierover zweeft nog ergens rond, titel 'Over'). Ook toen al liep ik tegen de lamp en een groot NIET THUIS bord bij verschillende veriendinnen. Ik herinner me dat er toen het uit ging wekenlang niemand heeft gebeld om te vragen hoe het ging, terwijl ik het mensen in de eerste dagen wel had verteld. Het was ook duidelijk dat ik heel verdrietig was, en wel een welgemeende arm om mijn schouder kon gebruiken. Natuurlijk, ik verwacht geen 24/7 entertainment, ik ben iemand die er graag voor anderen is, en ook graag en goed dingen alleen kan doen. Ik ben iemand die erop uit gaat zelf en niet overdreven afhankelijk is (hoewel.......daar heb ik nu ineens superirritante en hevige twijfels bij: ik krijg het gevoel van sommige vrienden dat het een opgave is om er te zijn voor mij of zelfs bevriend te zijn met mij.....boehoe - dat voelt zo rot ;(!). Dus, ik verwachte geen grote pannen zelfgemaakte erwtsensoep elke dag, of een jaarkaart op de bios, maar toen ik me zo k*t voelde toen het uitging, dan is een telefoontje niet te veel gevraagd denk ik. Maar ondertussen hebben een goede vriend en drie hele goede vriendinnen (gen groepje) al maanden geen contact met mij opgenomen. Als het nu mensen waren die toch al redelijk 'perifeer' voelden, alas. Maar het was mijn incrowd, mensen aan wie ik mijn ziel had blootgelegd, die ik al jaren kende en een fijne wederzijdse vriendschap mee onderhield. Fijne, oprechte, betrokken mensen.
Dus nu vraag ik me af: what's going on? Ik krijg er soms hele nare zelftwijfels door. Heb het gevoel alsof ik dus niet de moeite waard ben, of meer nog: dat ik een blok aan hun been ben als ik (liefdes-)verdriet heb. Ik ben tegelijkertijd zo ontztettend boos, want ik weet dat ik geen negatief persoon ben, die anderen zeg 6 keer per dag belt om in hun oor te jammeren, één vriendin had ik in vijd maanden 5 keer gesproken, en laatst verbaasde ze zich erover dat ik dan elke keer huilde als ze me aan de lijn had. Ja, dat heet iemand waarvan je zo zielsveel hield zielsveel missen. Omgekeerd belde nu wel die vriendin een aantal malen omdat ze een nieuwe baan heeft (ingesproken, want hoe blij ik ook voor haar ben, ik kan het niet meer opbrengen om in de zijlijn te staan juichen voor haar als ze me nog geen maand geleden hele kwetsende dingen zei..........). Die boosheid is gezond denk ik, want ik heb in het verleden alles maar gedaan en vergeven voor een ander. En nu komt het niet meer van mij. En zie ik wat een vriendschap hen waard is. En dat is dus soms minder dan ik dacht. Dat doet pijn! Het voelt alsof ik in de rouw ben. Eerst mijn exvriend en toen nog minstens vier vrienden die in geen velden of wegen meer te bekennen zijn - HELAAS. Niet om mee te huilen, maar ook niet meer om mee te lachen (dat is voor mij de consequentie).
Ik weet het: in tijden van nood leer je je ware vrienden kennen, maar.....;(.....auw.......
Gevolg is dat ik veel pieker, me alleen voel en me afvraag of ik nog iets moet doen. De deur openen naar echt contact door te vertellen wat ik jullie nu vertel: dat ik me gekwetst voel en dat ik de vriendschapen mis zoals ze waren? I have no idea!
Hebben jullie wijze inzichten hoe ik hier beter mee kan omgaan:? Hoe kan ik voorkomen dat mijn zelfvertrouwen er zo onder lijdt dat ik dag in dag uit erover nadenk wat er 'mis' met mij is dat anderen blijkbaar (!) niet meer met me willen of zelfs kúnnen omgaan! Ik merk ook dat ik in nieuwe contacten erg onzeker wordt, dan denk ik: wacht maar tot je me echt leert kennen, dan zul jij ook weg gaan bij mij omdat het zóóó lastig zal zijn met mij bevriend te zijn (ik weet dat dat NIET KLOPT, want ik heb een paar SUPERLIEVE vrienden die mij wel graag om zich heen hebben (pfff, die indruk geven ze en ze zeggen het, maar toch raak ik daar nu ook van in de war, want is dat dan wel zo etc!!), maar wederom dus die zelftwijfels/zelfkritiek!)..... en ik ben er vooral als de dood voor dat ik mensen het gevoel zal geven hen te claimen....dus ik doe erg afstandelijk soms. Dan zeg ik tegen iemand: tot spreeks maar weer! als ik eigenlijk bedoel: wat was dit ontzettend leuk, ik zou het leuk vinden om danendan te gaan picknicken samen...lijkt je dat leuk? (bijvoorbeeld - hihi, elk zonnestraaltje meepikken!).
Kortom: HELP! Ben dankbaar voor alle (ervarings-)berichten en tips!!!!!!!!!!!
En bedankt voor jullie lezende oog, ik ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan!
Liefs, x
Misia
De afgelopen weken voel ik me zeer beroerd bij vlagen. En dat heeft te maken met het feit dat vele vriendschappen die ik nog maar een jaar of twee geleden als 'hecht' en superblijmakend had beschreven zijn veranderd in een bron van zelftwijfels.
Met oud en nieuw is mijn relatie uitgegaan. Ik had het daar heel moeilijk mee (mijn topic hierover zweeft nog ergens rond, titel 'Over'). Ook toen al liep ik tegen de lamp en een groot NIET THUIS bord bij verschillende veriendinnen. Ik herinner me dat er toen het uit ging wekenlang niemand heeft gebeld om te vragen hoe het ging, terwijl ik het mensen in de eerste dagen wel had verteld. Het was ook duidelijk dat ik heel verdrietig was, en wel een welgemeende arm om mijn schouder kon gebruiken. Natuurlijk, ik verwacht geen 24/7 entertainment, ik ben iemand die er graag voor anderen is, en ook graag en goed dingen alleen kan doen. Ik ben iemand die erop uit gaat zelf en niet overdreven afhankelijk is (hoewel.......daar heb ik nu ineens superirritante en hevige twijfels bij: ik krijg het gevoel van sommige vrienden dat het een opgave is om er te zijn voor mij of zelfs bevriend te zijn met mij.....boehoe - dat voelt zo rot ;(!). Dus, ik verwachte geen grote pannen zelfgemaakte erwtsensoep elke dag, of een jaarkaart op de bios, maar toen ik me zo k*t voelde toen het uitging, dan is een telefoontje niet te veel gevraagd denk ik. Maar ondertussen hebben een goede vriend en drie hele goede vriendinnen (gen groepje) al maanden geen contact met mij opgenomen. Als het nu mensen waren die toch al redelijk 'perifeer' voelden, alas. Maar het was mijn incrowd, mensen aan wie ik mijn ziel had blootgelegd, die ik al jaren kende en een fijne wederzijdse vriendschap mee onderhield. Fijne, oprechte, betrokken mensen.
Dus nu vraag ik me af: what's going on? Ik krijg er soms hele nare zelftwijfels door. Heb het gevoel alsof ik dus niet de moeite waard ben, of meer nog: dat ik een blok aan hun been ben als ik (liefdes-)verdriet heb. Ik ben tegelijkertijd zo ontztettend boos, want ik weet dat ik geen negatief persoon ben, die anderen zeg 6 keer per dag belt om in hun oor te jammeren, één vriendin had ik in vijd maanden 5 keer gesproken, en laatst verbaasde ze zich erover dat ik dan elke keer huilde als ze me aan de lijn had. Ja, dat heet iemand waarvan je zo zielsveel hield zielsveel missen. Omgekeerd belde nu wel die vriendin een aantal malen omdat ze een nieuwe baan heeft (ingesproken, want hoe blij ik ook voor haar ben, ik kan het niet meer opbrengen om in de zijlijn te staan juichen voor haar als ze me nog geen maand geleden hele kwetsende dingen zei..........). Die boosheid is gezond denk ik, want ik heb in het verleden alles maar gedaan en vergeven voor een ander. En nu komt het niet meer van mij. En zie ik wat een vriendschap hen waard is. En dat is dus soms minder dan ik dacht. Dat doet pijn! Het voelt alsof ik in de rouw ben. Eerst mijn exvriend en toen nog minstens vier vrienden die in geen velden of wegen meer te bekennen zijn - HELAAS. Niet om mee te huilen, maar ook niet meer om mee te lachen (dat is voor mij de consequentie).
Ik weet het: in tijden van nood leer je je ware vrienden kennen, maar.....;(.....auw.......
Gevolg is dat ik veel pieker, me alleen voel en me afvraag of ik nog iets moet doen. De deur openen naar echt contact door te vertellen wat ik jullie nu vertel: dat ik me gekwetst voel en dat ik de vriendschapen mis zoals ze waren? I have no idea!
Hebben jullie wijze inzichten hoe ik hier beter mee kan omgaan:? Hoe kan ik voorkomen dat mijn zelfvertrouwen er zo onder lijdt dat ik dag in dag uit erover nadenk wat er 'mis' met mij is dat anderen blijkbaar (!) niet meer met me willen of zelfs kúnnen omgaan! Ik merk ook dat ik in nieuwe contacten erg onzeker wordt, dan denk ik: wacht maar tot je me echt leert kennen, dan zul jij ook weg gaan bij mij omdat het zóóó lastig zal zijn met mij bevriend te zijn (ik weet dat dat NIET KLOPT, want ik heb een paar SUPERLIEVE vrienden die mij wel graag om zich heen hebben (pfff, die indruk geven ze en ze zeggen het, maar toch raak ik daar nu ook van in de war, want is dat dan wel zo etc!!), maar wederom dus die zelftwijfels/zelfkritiek!)..... en ik ben er vooral als de dood voor dat ik mensen het gevoel zal geven hen te claimen....dus ik doe erg afstandelijk soms. Dan zeg ik tegen iemand: tot spreeks maar weer! als ik eigenlijk bedoel: wat was dit ontzettend leuk, ik zou het leuk vinden om danendan te gaan picknicken samen...lijkt je dat leuk? (bijvoorbeeld - hihi, elk zonnestraaltje meepikken!).
Kortom: HELP! Ben dankbaar voor alle (ervarings-)berichten en tips!!!!!!!!!!!
En bedankt voor jullie lezende oog, ik ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan!
Liefs, x
Misia
zondag 15 april 2007 om 23:58
Hoi Misia,
Ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je voelt, want ik heb een paar jaar geleden in een vergelijkbare situatie gezeten. Ik had mijn relatie verbroken en bovenop het verdriet om mijn ex kwam de pijn over het feit dat sommige van mijn vrienden zich geen raad leken te weten met mijn verdriet en minder contact met me opnamen. Ik kreeg weldegelijk steun van mensen uit mijn omgeving, maar dat waren nu net de mensen op wie ik niet gerekend had. Ik was natuurlijk heel erg blij dat ik lieve mensen om me heen had, maar ik had het tegelijkertijd moeilijk met het feit dat ik het beeld van wie mijn echte vrienden waren moest bijstellen.
Je hebt helemaal gelijk, het loslaten van vrienden is net zo zeer een rouwproces als het verwerken van een verbroken liefdesrelatie. Er is alleen minder aandacht voor.
Achteraf denk ik dat het heel goed voor me is geweest dat ik die periode heb meegemaakt. Ik heb er beter door leren communiceren (Ik vond het daarvoor erg moeilijk om openlijk toe te geven dat ik ergens mee zat. Ik wilde niet dat anderen me zielig of latsig zouden vinden. Ik vond het dan ook heel herkenbaar dat je schreef dat je de neiging hebt om je verdriet af te zwakken, ik was precies zo!) en ik heb een beter inzicht gekregen in de relaties die ik heb met de mensen om me heen en mijn eigen invloed daarop. Het is, mede daardoor, met de meeste van de vrienden in wie ik teleurgesteld was, weer goed gekomen. Ik ben het gesprek aangegaan.
Zoals iemand anders al schreef; veel verwachtigingen zijn onuitgesproken, het kan heel verhelderend zijn om eens te horen wat je vrienden nu eigenlijk van jullie vriendschap verwachten. Ik dacht indertijd: "Iedereen snapt toch wel dat ik er helemaal doorheen zit" en "Waarom steunt...me niet?", maar de werkelijkheid ligt vaak iets gecompliceerder. Ik heb naderhand van sommige vrienden gehoord dat ze echt niet door hadden gehad HOE verdrietig ik was. Ze zagen natuurlijk wel dat ik het moeilijk had, maar omdat ik geen totaal ingestorte indruk maakte, dachten zij "ik bel haar een keer, ik stuur een paar weken later een mailtje of een kaartje, dan weet ze dat ik aan haar denk", zij vonden kortom dat ze me steunden, maar voor mij was het op dat moment niet genoeg. Ik had meer aandacht verwacht. Er waren ook mensen die aangaven dat ze het lastig hadden gevonden om met mijn verdriet om te gaan, omdat ze me nooit eerder zo meegmaakt hadden. Door er met elkaar over te praten kom je vaak al een eind. Veel mensen vinden het nu een maal lastig om om te gaan met verdriet. Ik praat dat niet goed, ik vind dat je er ook in slechte tijden voor je vrienden moet zijn, maar ik heb bij mijn vrienden wel een onderscheid gemaakt tussen 'onwil' en 'onmacht'. De mensen die in de eerste categorie vielen heb ik allemaal laten gaan. Dat vond ik toen heel pijnlijk, maar nu ben ik blij dat ik geen energie meer hoef te steken in mensen die meer nemen dan ze geven.
Het is een heel verhaal geworden. Wat ik je eigenlijk wil zeggen is; het is heel logisch dat je je rot voelt over hoe het contact met die vrienden nu loopt. Je rekent op je vrienden in moeilijke tijden en als die steun, voor je gevoel, uit blijft is dat een harde domper. Schaam je niet voor je gevoelens. Ik hoop dat je de kans krijgt om er met je vrienden over te praten en dat jullie er samen uikomen. Misschien is er een reden waarom ze zich zo opstellen. Je kunt dan zelf bepalen of jij die reden als legitiem beschouwd. Ik snap dat je afvraagt of het soms niet leuk is om met jou bevriend te zijn, maar probeer die gedachten los te laten. Als jij een onuistaanbaar mens was, waren die andere mensen die je wel steunen er ook niet geweest. Veel sterkte!! *;
Ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je voelt, want ik heb een paar jaar geleden in een vergelijkbare situatie gezeten. Ik had mijn relatie verbroken en bovenop het verdriet om mijn ex kwam de pijn over het feit dat sommige van mijn vrienden zich geen raad leken te weten met mijn verdriet en minder contact met me opnamen. Ik kreeg weldegelijk steun van mensen uit mijn omgeving, maar dat waren nu net de mensen op wie ik niet gerekend had. Ik was natuurlijk heel erg blij dat ik lieve mensen om me heen had, maar ik had het tegelijkertijd moeilijk met het feit dat ik het beeld van wie mijn echte vrienden waren moest bijstellen.
Je hebt helemaal gelijk, het loslaten van vrienden is net zo zeer een rouwproces als het verwerken van een verbroken liefdesrelatie. Er is alleen minder aandacht voor.
Achteraf denk ik dat het heel goed voor me is geweest dat ik die periode heb meegemaakt. Ik heb er beter door leren communiceren (Ik vond het daarvoor erg moeilijk om openlijk toe te geven dat ik ergens mee zat. Ik wilde niet dat anderen me zielig of latsig zouden vinden. Ik vond het dan ook heel herkenbaar dat je schreef dat je de neiging hebt om je verdriet af te zwakken, ik was precies zo!) en ik heb een beter inzicht gekregen in de relaties die ik heb met de mensen om me heen en mijn eigen invloed daarop. Het is, mede daardoor, met de meeste van de vrienden in wie ik teleurgesteld was, weer goed gekomen. Ik ben het gesprek aangegaan.
Zoals iemand anders al schreef; veel verwachtigingen zijn onuitgesproken, het kan heel verhelderend zijn om eens te horen wat je vrienden nu eigenlijk van jullie vriendschap verwachten. Ik dacht indertijd: "Iedereen snapt toch wel dat ik er helemaal doorheen zit" en "Waarom steunt...me niet?", maar de werkelijkheid ligt vaak iets gecompliceerder. Ik heb naderhand van sommige vrienden gehoord dat ze echt niet door hadden gehad HOE verdrietig ik was. Ze zagen natuurlijk wel dat ik het moeilijk had, maar omdat ik geen totaal ingestorte indruk maakte, dachten zij "ik bel haar een keer, ik stuur een paar weken later een mailtje of een kaartje, dan weet ze dat ik aan haar denk", zij vonden kortom dat ze me steunden, maar voor mij was het op dat moment niet genoeg. Ik had meer aandacht verwacht. Er waren ook mensen die aangaven dat ze het lastig hadden gevonden om met mijn verdriet om te gaan, omdat ze me nooit eerder zo meegmaakt hadden. Door er met elkaar over te praten kom je vaak al een eind. Veel mensen vinden het nu een maal lastig om om te gaan met verdriet. Ik praat dat niet goed, ik vind dat je er ook in slechte tijden voor je vrienden moet zijn, maar ik heb bij mijn vrienden wel een onderscheid gemaakt tussen 'onwil' en 'onmacht'. De mensen die in de eerste categorie vielen heb ik allemaal laten gaan. Dat vond ik toen heel pijnlijk, maar nu ben ik blij dat ik geen energie meer hoef te steken in mensen die meer nemen dan ze geven.
Het is een heel verhaal geworden. Wat ik je eigenlijk wil zeggen is; het is heel logisch dat je je rot voelt over hoe het contact met die vrienden nu loopt. Je rekent op je vrienden in moeilijke tijden en als die steun, voor je gevoel, uit blijft is dat een harde domper. Schaam je niet voor je gevoelens. Ik hoop dat je de kans krijgt om er met je vrienden over te praten en dat jullie er samen uikomen. Misschien is er een reden waarom ze zich zo opstellen. Je kunt dan zelf bepalen of jij die reden als legitiem beschouwd. Ik snap dat je afvraagt of het soms niet leuk is om met jou bevriend te zijn, maar probeer die gedachten los te laten. Als jij een onuistaanbaar mens was, waren die andere mensen die je wel steunen er ook niet geweest. Veel sterkte!! *;
maandag 16 april 2007 om 08:12
.....ontroerd ben ik door jullie berichten. En het is fijn om jullie berichten te lezen, ik zal het zeker nog vaker teruglezen. Het is verhelderend en ergens ook schokkend (in de positieve zin, dat wel!) omdat ik de 'schuld' van deze impasse in de vriendschappen bij mij leg/legde, terwijl jullie begrip voor mijn situatie kunnen opbrengen, en soms zelfs herkenning. Het valt me op dat jullie met deze situatie geworsteld hebben soms, helaas; maar dat jullie er op een bepaalde manier wijzer uit zijn gekomen. Ik vind het heel bewondernswaardig dat jullie uit een rotte situatie nog iets zeer positiefs hebben overgehouden, ik hoop dat het mij ook lukt - stapje voor stapje (inderdaad Siobhan, het hoeft niet allemaal in 1 dag). Ik ben wel verdrietig ergens, het is inderdaad een rouwproces....en eenzaamheid is een van de meest ingewikkelde gevoelens om mee om te gaan vind ik soms. Nu voel ik me wel al wat beter in ieder geval, door jullie begrip en herkenning, Callas, Janis, Sieper, Annetd (haha ik vond je al zo'n romantische man, die de naam van zijn vriendin had gebruikt als nick ;) xxx) e.a.
Ik zal binnenkort een keer wat uitgebreider reageren, zal één en ander eens laten bezinken (pffff, is wel nodig!)....
Voor nu groetjes, liefs en bedankt voor jullie open berichten, het valt niet mee om het erover te hebben omdat er zoveel verschillende dingen er bij komen kijken! Pffff :(
Doeiii xxx
Misia
Ik zal binnenkort een keer wat uitgebreider reageren, zal één en ander eens laten bezinken (pffff, is wel nodig!)....
Voor nu groetjes, liefs en bedankt voor jullie open berichten, het valt niet mee om het erover te hebben omdat er zoveel verschillende dingen er bij komen kijken! Pffff :(
Doeiii xxx
Misia
vrijdag 20 april 2007 om 11:43
Hey Misia,
Helaas zitten mensen wel eens zo in elkaar. Kunnen ze het er niet bij hebben, of willen ze er niet mee bezig zijn.
Ikzelf ben ook ooit aan de kant gezet door een vriendin toen het slecht met me ging. Ze vond dat ik geen goede vriendin was. Tja, ik zat gewoon enorm in de put. Maar dat kon ze niet begrijpen, of ze vond het eng ofzo, depressieve mensen. Ergens begrijp ik het wel, dat ze niks aan me had ofzo, maar hoe hard zeg. Het heeft me toen ook echt kwaad gemaakt. Ik hoef haar (dus ook) nooit meer te zien. Stomme trut.
Helaas zitten mensen wel eens zo in elkaar. Kunnen ze het er niet bij hebben, of willen ze er niet mee bezig zijn.
Ikzelf ben ook ooit aan de kant gezet door een vriendin toen het slecht met me ging. Ze vond dat ik geen goede vriendin was. Tja, ik zat gewoon enorm in de put. Maar dat kon ze niet begrijpen, of ze vond het eng ofzo, depressieve mensen. Ergens begrijp ik het wel, dat ze niks aan me had ofzo, maar hoe hard zeg. Het heeft me toen ook echt kwaad gemaakt. Ik hoef haar (dus ook) nooit meer te zien. Stomme trut.
vrijdag 20 april 2007 om 11:47
vrijdag 20 april 2007 om 14:24
Hey! Ik reageer niet zo vaak, ik lees meer een beetje alles.
Toch wil ik hier even op reageren. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt vorig jaar en eigenlijk speelt het nog steeds een beetje. Ik denk zelf ook dat een verbroken vriendschap net zo erg is als een verbroken liefdesrelatie, althans zo voelde dat toen ik er achter kwam aan wie ik wat had.
Vorig jaar zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan, in eerste instantie zonder al teveel gedoe. Kort daarna kreeg ik bericht van een "vriendin" dat ze mij nooit meer wilde zien en ik een leugenaar was. Wat daar precies achter zat en waar het precies vandaan kwam weet ik tot de dag van vandaag nog steeds niet. Het deed pijn, helemaal toen ik er achter kwam dat mijn ex daar (bewust of onbewust) meer vanaf wist. Het deed pijn, en nog steeds, dat een vriendschap blijkbaar niks waard is.
Sinds die dag is mijn hele vriendenkring langzaam uiteen gevallen. Mensen met wie ik jarenlang lief en leed had gedeeld. Ik heb nog contact opgenomen met mensen, omdat ik niet zo goed wist wat ik met deze situatie aan moest. Gevraagd wat nou precies het probleem was en of ze het nodig vonden om van mij weg te reden (vanwege een voor mij onbekende reden) en of ze mij ook duidelijkheid konden geven over de reden. Tja als je fouten maakt ok, maar dan wil ik er wel van leren ;).
Op een dag heb ik besloten dat het over is, dat ik zulke vrienden niet wil. Ik heb sinds die dag ook geen contact meer opgenomen en er is ook geen contact meer met mij opgenomen. Behalve een email van mijn ex dat ik een leugenaar ben, ziek in mijn hoofd ben en mijn vrienden in de steek laat..... Ik heb ernstig getwijfeld aan mezelf, vandaar ook mijn vraag aan die mensen, het waarom.
Ik vertel het allemaal misschien wat makkelijk, maar ik ben er echt kapot van geweest. Maar er is 1 ding wat je van jezelf weet: Zulke "vrienden" wil je niet!
Dit is iets wat ik misschien wel 1000 keer per week tegen mezelf heb gezegd, ook heb ik mezelf veel vragen gesteld: "Zijn dit mijn vrienden?" "Zijn dit mensen met wie ik mijn leven wil spenderen?" Nee, dat wil ik niet.
Ik heb er zelf nieuwe vrienden aan over gehouden, ook mensen van wie ik niet wist dat ik er wat aan had. Een pijnlijke levenles
Maar ik weet zeker dat ook jij hier iets positiefs uit kan halen!
Succes!
Toch wil ik hier even op reageren. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt vorig jaar en eigenlijk speelt het nog steeds een beetje. Ik denk zelf ook dat een verbroken vriendschap net zo erg is als een verbroken liefdesrelatie, althans zo voelde dat toen ik er achter kwam aan wie ik wat had.
Vorig jaar zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan, in eerste instantie zonder al teveel gedoe. Kort daarna kreeg ik bericht van een "vriendin" dat ze mij nooit meer wilde zien en ik een leugenaar was. Wat daar precies achter zat en waar het precies vandaan kwam weet ik tot de dag van vandaag nog steeds niet. Het deed pijn, helemaal toen ik er achter kwam dat mijn ex daar (bewust of onbewust) meer vanaf wist. Het deed pijn, en nog steeds, dat een vriendschap blijkbaar niks waard is.
Sinds die dag is mijn hele vriendenkring langzaam uiteen gevallen. Mensen met wie ik jarenlang lief en leed had gedeeld. Ik heb nog contact opgenomen met mensen, omdat ik niet zo goed wist wat ik met deze situatie aan moest. Gevraagd wat nou precies het probleem was en of ze het nodig vonden om van mij weg te reden (vanwege een voor mij onbekende reden) en of ze mij ook duidelijkheid konden geven over de reden. Tja als je fouten maakt ok, maar dan wil ik er wel van leren ;).
Op een dag heb ik besloten dat het over is, dat ik zulke vrienden niet wil. Ik heb sinds die dag ook geen contact meer opgenomen en er is ook geen contact meer met mij opgenomen. Behalve een email van mijn ex dat ik een leugenaar ben, ziek in mijn hoofd ben en mijn vrienden in de steek laat..... Ik heb ernstig getwijfeld aan mezelf, vandaar ook mijn vraag aan die mensen, het waarom.
Ik vertel het allemaal misschien wat makkelijk, maar ik ben er echt kapot van geweest. Maar er is 1 ding wat je van jezelf weet: Zulke "vrienden" wil je niet!
Dit is iets wat ik misschien wel 1000 keer per week tegen mezelf heb gezegd, ook heb ik mezelf veel vragen gesteld: "Zijn dit mijn vrienden?" "Zijn dit mensen met wie ik mijn leven wil spenderen?" Nee, dat wil ik niet.
Ik heb er zelf nieuwe vrienden aan over gehouden, ook mensen van wie ik niet wist dat ik er wat aan had. Een pijnlijke levenles
Maar ik weet zeker dat ook jij hier iets positiefs uit kan halen!Succes!
maandag 23 april 2007 om 23:39
Hallo Callas,
Ook jij bedankt voor je post. Ik kan er eigenlijk niet goed op reageren merk ik.....ik geloof dat ik het zo ontwend ben dat mensen mij 'begrijpen'....dat mijn gevoelens 'okee' zijn.....dat vind ik schokkend om te merken...
Ik ben blij dat je me begrijpt. Ik merk erdoor hoe hard ik mijzelf heb aangepakt, hoe weinig ik van mijzelf aan anderen mag vragen. Hoe bang ik ben om claimend over te komen. De vraag is: waarom vind ik mijzelf niet goed genoeg om mij gewoon te laten bijstaan? Ik mag namelijk vragen: blijf, of houd me vast.....en het besef dat ik dat niet kan en niet deed, dat is wat me het meeste pijn doet.
Dat ik anderen zo geef. En niet mijzelf een warmte gun die ik altijd voor anderen heb....
Dit is niet altijd zo. Maar ik merk het als ik berichtjes lees zoals de jouwe. Zo'n pijnpunt....
Liefs,
Misia
woensdag 25 april 2007 om 23:01
donderdag 3 mei 2007 om 11:14
Interessant topic. Ik herken helaas ook dat sommige vriendschappen uit elkaar groeien. Sommige mensen die je vroeger wekelijks zag heb ik al maanden niet meer gezien, terwijl zij elkaar wel gewoon blijven zien (althans sommige, andere verdwijnen ook uit het zicht). Het lijkt wel alsof er soms een nieuwe harde kern ontstaat in vriendengroepen. Terwijl ik andere vrienden wel gewoon blijf zien, en er nieuwe vrienden bij zijn gekomen.
Toch blijft het raar om te merken dat mensen die je vroeger vaak zag, zomaar uit je leven verdwijnen, zonder dat er echt een goede reden voor is.
Toch blijft het raar om te merken dat mensen die je vroeger vaak zag, zomaar uit je leven verdwijnen, zonder dat er echt een goede reden voor is.
zondag 6 mei 2007 om 16:53
Lieve allemaal,
Sieper, dank je wel voor je superlieve posting! Ik lees hem zelfs af en toe door als ik een moeilijk moment heb, vooral het laatste stuk, waarin je schrijft dat je denkt dat ik vast een fijne vriendin zal zijn, ook al ken je me niet! Dat voelt heel bijzonder en geruststellend. En ik was het helemaal kwijt, ik twijfel dan zo aan mijzelf dat ik heel erg vergeet wat ik te bieden heb.......dank je wel dus.........
Ik maak best een rotte tijd door, waarin veel veranderd. Ik voel me in ieder geval echt beroerd verdrietig af en toe. Vandaag had ik bijvoorbeeld een zwaar gesprek met mijn broer aan de telefoon. Ook met hem was het contact de afgelopen jaren niet zo heel erg best. Ik zal er niet veel meer over uitleggen, omdat dit soort dingen wat te persoonlijk voelt om helemaal uit te leggen. Maar ik merkte dat ik al die tijd mijn gevoelens behoorlijk had opgekropt. Ik ben best een open type, maar emoties als boosheid enzo.......pfffffffffffffffffff, dat gaat niet zo makkelijk om uit te leggen en of te laten zien aan mensen.....
Het voelde dan ook heel zwaar en ik ben er de middag al echt naar van, zo'n zwaar gevoel. Alleen. Terwijl ik het ook heel dapper van mij vind dat ik de hoorn heb gepakt en hem heb gebeld. Alleen is de uitkomst onzeker, en daar baal ik van.....dat voelt zo shaky en :?........
Zoals ik al schreef, er veranderd veel, maar ik vraag me soms af hoe ik hiermee om moet gaan.....dan duizelt het mij wel.......zucht en whaaaaa help...........pfffffffff, dat denk ik dan..........
Bedankt alvast, alle ervaringen tips etc. zijn natuurlijk erg welkom, ik heb veel aan jullie berichten.....
Bedankt, liefs.....
Van Misia
Misschien staat er ineens Misia2 maar dat ben ik....er is maar een enige echte ;)............hihi...........................:R
Sieper, dank je wel voor je superlieve posting! Ik lees hem zelfs af en toe door als ik een moeilijk moment heb, vooral het laatste stuk, waarin je schrijft dat je denkt dat ik vast een fijne vriendin zal zijn, ook al ken je me niet! Dat voelt heel bijzonder en geruststellend. En ik was het helemaal kwijt, ik twijfel dan zo aan mijzelf dat ik heel erg vergeet wat ik te bieden heb.......dank je wel dus.........
Ik maak best een rotte tijd door, waarin veel veranderd. Ik voel me in ieder geval echt beroerd verdrietig af en toe. Vandaag had ik bijvoorbeeld een zwaar gesprek met mijn broer aan de telefoon. Ook met hem was het contact de afgelopen jaren niet zo heel erg best. Ik zal er niet veel meer over uitleggen, omdat dit soort dingen wat te persoonlijk voelt om helemaal uit te leggen. Maar ik merkte dat ik al die tijd mijn gevoelens behoorlijk had opgekropt. Ik ben best een open type, maar emoties als boosheid enzo.......pfffffffffffffffffff, dat gaat niet zo makkelijk om uit te leggen en of te laten zien aan mensen.....
Het voelde dan ook heel zwaar en ik ben er de middag al echt naar van, zo'n zwaar gevoel. Alleen. Terwijl ik het ook heel dapper van mij vind dat ik de hoorn heb gepakt en hem heb gebeld. Alleen is de uitkomst onzeker, en daar baal ik van.....dat voelt zo shaky en :?........
Zoals ik al schreef, er veranderd veel, maar ik vraag me soms af hoe ik hiermee om moet gaan.....dan duizelt het mij wel.......zucht en whaaaaa help...........pfffffffff, dat denk ik dan..........
Bedankt alvast, alle ervaringen tips etc. zijn natuurlijk erg welkom, ik heb veel aan jullie berichten.....
Bedankt, liefs.....
Van Misia
Misschien staat er ineens Misia2 maar dat ben ik....er is maar een enige echte ;)............hihi...........................:R
maandag 14 mei 2007 om 00:13
Hoi lieve Misia,
Ik heb maar weinig tijd op 't moment, dus het forum lees ik niet zo vaak.. Ik ben heel blij om te lezen dat je steun hebt aan de berichten hier. Dat is toch al fijn.
Wat onwijs goed van je dat je je broer hebt gebeld. Daar is inderdaad wel moed voor nodig, kan ik me zo voorstellen. Ik hoop dat je inmiddels alweer een keer contact hebt gehad met hem en dat de ergste 'zwaarte' weg is.
Weet je, volgens mij ben je wel goed bezig. Je kunt niet over alles controle hebben in je leven, soms lopen dingen helemaal anders dan je dacht (en misschien wilde). Het enige wat je daar tegenover kunt stellen, is jouw eigen ding doen en zorgen dat je je goed kunt voelen over wat je zelf doet. En jij bent nu allemaal dingen aan het oppakken, en da's echt goed!!
Er verandert veel, schreef je, en daardoor voel je je shaky. Is logisch en: NIET ERG!! Het is écht niet erg dat je het even niet meer weet. Vervelend en onzeker misschien, maar niet slecht, fout, erg of stom!! Je zult merken dat je hier ook weer sterker uitkomt.
Het is grappig dat ik me twee weken geleden opeens realiseerde dat ik eindelijk weer eecht lekker in mijn vel
begin te zitten. Ik heb ook wel een woelige tijd achter de rug, mijn hele leven op zijn kop. Dat is gewoon heftig.
Nu begint alles weer in rustiger vaarwater te komen. Dingen komen een beetje op hun plaats te vallen en ik merk dat echt aan mezelf. Heb weer meer energie en kan zelfs genieten van de regen (achterlijk ben je dan hoor!).
Alleen maar even om aan te geven: dat komt voor jou ook heus weer.
Beetje rare vraag: ben je toevallig 28 of 29? Hoorde laatst van een vriendinnetje dat veel mensen op hun 28e enorme veranderingen in hun leven hebben, met crisis en alles erop en eraan. Voor mij klopte dat wel, voor haar ook en zo waren er nog wel een stel aanwezigen die dat herkenden. Toch een soort 'quarter life crisis' dan? :-)
Liefs!! *;
Sieper
donderdag 21 juni 2007 om 02:14
quote: Misia2 reageerde
Lieve allemaal,
Sieper, dank je wel voor je superlieve posting! Ik lees hem zelfs af en toe door als ik een moeilijk moment heb, vooral het laatste stuk, waarin je schrijft dat je denkt dat ik vast een fijne vriendin zal zijn, ook al ken je me niet! Dat voelt heel bijzonder en geruststellend. En ik was het helemaal kwijt, ik twijfel dan zo aan mijzelf dat ik heel erg vergeet wat ik te bieden heb.......dank je wel dus.........
Ik maak best een rotte tijd door, waarin veel veranderd. Ik voel me in ieder geval echt beroerd verdrietig af en toe. Vandaag had ik bijvoorbeeld een zwaar gesprek met mijn broer aan de telefoon. Ook met hem was het contact de afgelopen jaren niet zo heel erg best. Ik zal er niet veel meer over uitleggen, omdat dit soort dingen wat te persoonlijk voelt om helemaal uit te leggen. Maar ik merkte dat ik al die tijd mijn gevoelens behoorlijk had opgekropt. Ik ben best een open type, maar emoties als boosheid enzo.......pfffffffffffffffffff, dat gaat niet zo makkelijk om uit te leggen en of te laten zien aan mensen.....
Het voelde dan ook heel zwaar en ik ben er de middag al echt naar van, zo'n zwaar gevoel. Alleen. Terwijl ik het ook heel dapper van mij vind dat ik de hoorn heb gepakt en hem heb gebeld. Alleen is de uitkomst onzeker, en daar baal ik van.....dat voelt zo shaky en :?........
Zoals ik al schreef, er veranderd veel, maar ik vraag me soms af hoe ik hiermee om moet gaan.....dan duizelt het mij wel.......zucht en whaaaaa help...........pfffffffff, dat denk ik dan..........
Bedankt alvast, alle ervaringen tips etc. zijn natuurlijk erg welkom, ik heb veel aan jullie berichten.....
Bedankt, liefs.....
Van Misia
Misschien staat er ineens Misia2 maar dat ben ik....er is maar een enige echte ;)............hihi...........................:R Hoi lieve Misia, Lieve Sieper!
Ik heb maar weinig tijd op 't moment, dus het forum lees ik niet zo vaak.. Ik ben heel blij om te lezen dat je steun hebt aan de berichten hier. Dat is toch al fijn. Het is alweer een hele tijd geleden, de tijd vliegt.....en toch lijkt het als de dag van gisteren dat ik deze topic opende. Met andere woorden, ik herken het gevoel nog zo sterk, het is er soms evenzeer: een gevoel van eenzaamheid, het gevoel dat ik niets goed doe. Het idee dat ik maar beter mijn mond kan houden over de echte diepe gronden,het verdriet, de vele veranderingen....omdat mensen het teveel zullen vinden en afhaken. DAT ZEG IK NU WEL. MAAR METEEN ERACHTERAAN WIL IK ZEGGEN: STOP! En dan probeer ik (echt!) goed en lang te kijken naar wat en wie er wel zijn. Hoe mijn dag wordt ingevuld met liefs door verschillende (zij het wat verderaf staande) mensen. Maar sons zie ik niet waar ik kan beginnen. Ik wil een nieuwe baan vinden, graag zelfs. En daarbij merk ik een obstakel, een gevoel: dat gaat me niet lukken......nou, een feit is het niet: ik ben superblij dat ik een aantal acties heb ondernomen op dat vlak. Echt
Wat onwijs goed van je dat je je broer hebt gebeld. Daar is inderdaad wel moed voor nodig, kan ik me zo voorstellen. Ik hoop dat je inmiddels alweer een keer contact hebt gehad met hem en dat de ergste 'zwaarte' weg is. Dank je wel! Ik kan wt dat betreft echt erg blij zijn en ben echt erg happy....ik had toen de telefoon gepakt. Het voelde heel zwaar, en ook de tijd daarna was het wat shaky voor mij. Maar al gauw hadden we wat meer mailcontact (ook van hem uit, heel lief!) en ik was laatst een weekend bij hem en zijn vriendin. Was heel gezellig.....gepraat, gewandeld door de oude, prachtige stad waar hij woond, in de zon.....zucht, en hij is een hele grote schat, een onbetaalbare....
Weet je, volgens mij ben je wel goed bezig. :D- ah, dat is erg fijn om te horen, kan ik af en toe wel gebruiken merk ik! Ik wil mijzelf ook wat meer schouderklopjes kúnnen geven. Weet iemand hoe - manieren kan ik wel bedenken, maar erachter staan wat ik allemaal doe en bereik - hoe doe je dat? Jezelf de credits geven??? Je kunt niet over alles controle hebben in je leven, soms lopen dingen helemaal anders dan je dacht (en misschien wilde). Het enige wat je daar tegenover kunt stellen, is jouw eigen ding doen en zorgen dat je je goed kunt voelen over wat je zelf doet. En jij bent nu allemaal dingen aan het oppakken, en da's echt goed!! Jee, Zucht....ik ga het proberen zo te zien. Ook in dit nachtelijke uur....
Er verandert veel, schreef je, en daardoor voel je je shaky. Is logisch en: NIET ERG!! Het is écht niet erg dat je het even niet meer weet. Vervelend en onzeker misschien, maar niet slecht, fout, erg of stom!! Je zult merken dat je hier ook weer sterker uitkomt.
Lieve Sieper-het is alsof je het best wel goed doorziet - dank voor je bemoedigende woorden wederom! Dat is inderdaad mijn grote angst (of een van de), ik heb soms het geveol dat ik niet compleet open kan zijn vaak, gewoon mijzelf '' laten hangen' bij anderen - gewoon een keer miepen en dreinen, keihard huilen, het allemaal niet meer zien zitten. Zonder schuldgevoel....ik weet dat er ergere dingen zijn....ja....en daar blijf ik me bewust van...Maar ik voel me zo beperkt, bang dat anderen het niet aan zullen kunnen als ik het gewoon eens allemaal eruit gooi. Ik zou zo graag een keer willen schuilen, het gevoel hebben echt helemaal mijzelf te zijn....zoveel dicht mogelijk in ieder geval....Ik denk dat die angst is versterkt/veroorzaakt door dat rotte gedoe met vrienden waarover ik in dit topic schreef. Dat ik liefdesverdreit had en ik me bij goede vriendinnen (en dan ook echt goed, dat waren ze), af moet vragen of ik wel zo kan zijn als ik ben. Dat een vriendin zegt dat ze vind dat ik 'er lang mee bezig ben' -terwijl het amper 2 maanden uit was en ik haar nauwelijks sprak erover bovendien! - dat gaf me het gevoel dat mijn gevoelens niet klopten. Dat ik mensen aan het hoofd zeur....tja, ik zie namelijk dat mensen echt hebben afgehaakt. En ik betrek dat op mijzelf....hoe kan ik mijzelf weer okee vinden....?
Het is grappig dat ik me twee weken geleden opeens realiseerde dat ik eindelijk weer eecht lekker in mijn vel
begin te zitten. Ik heb ook wel een woelige tijd achter de rug, mijn hele leven op zijn kop. Dat is gewoon heftig.
Nu begint alles weer in rustiger vaarwater te komen. Dingen komen een beetje op hun plaats te vallen en ik merk dat echt aan mezelf. Heb weer meer energie en kan zelfs genieten van de regen (achterlijk ben je dan hoor!). FIJN!!!! Ik hoop dat je nog meeleest, & wilt vertellen hoe het nu is...en wat je verder hebt gedaan om je leven wat minder overhoop te laten staan....Sieper, en vooral ook veel aan het genieten bent (ook al regent het niet meer,
Alleen maar even om aan te geven: dat komt voor jou ook heus weer.
Beetje rare vraag: ben je toevallig 28 of 29? Hoorde laatst van een vriendinnetje dat veel mensen op hun 28e enorme veranderingen in hun leven hebben, met crisis en alles erop en eraan. Voor mij klopte dat wel, voor haar ook en zo waren er nog wel een stel aanwezigen die dat herkenden. Toch een soort 'quarter life crisis' dan? :-)
Ja, kan best, ben begin 30......hoor ook veel mensen over een inzinking: verschuivingen op allerlei vlak.....pfff, maar ook allemaal nieuwe kansen zitten daarin verscholen.....
Liefs!! *;
Sieper
Knuffel.....en een :D voor je lieve woorden...........
Misia
donderdag 21 juni 2007 om 08:37
zondag 15 juli 2007 om 00:41
Hoi lieve Misia!!
Lang geleden dat ik heb geschreven, ben zo druk druk druk geweest. (Heb een huis gekocht!! Helemaal in mijn eentje en ik vind mezelf enorm stoer, haha!).
Allereerst: hoe is het met de banenjacht? Hoop dat je alweer een paar stapjes verder bent? En ben je nog steeds aan het genieten van het contact met je broer?
En hoe is het verder? Ik moet zeggen dat als ik je stukjes lees dat ik dan wel met je meevoel. Het is zó zonde dat je je niet helemaal jezelf kunt voelen, dat je het idee hebt dat je daar anderen mee afstoot!!! Want dat is echt helemaal niet waar, dat kán gewoon niet waar zijn als die anderen het beste met je voorhebben. Dat zou een supercadeau voor je zijn denk ik: dat je jezelf helemaal goed vindt zoals je bent..
Ik vind het heel moeilijk om echt concrete tips of adviezen aan je te geven. Ik heb zelf altijd wel de neiging om als ik ergens tegenaan loop en ik lijk er niet echt uit te komen alleen, iets van hulp te zoeken. Ik kan natuurlijk niet beoordelen of jij het idee hebt dat je eruitkomt, maar iets in de toon van je vorige post zei me dat je nog steeds erg worstelt. En ik ben dan dus ook geneigd om te zeggen: zoek hulp. Lekker iemand waarbij je geen issues hebt of je dit wel of niet kan zeggen, waarbij het niet uitmaakt wat die van je vindt, waar het helemaal over jou gaat en over niemand anders. Lijkt me best goed (voor iedereen hoor, maar voor jou in deze situatie juist!).
Zelf ben ik ben er echt van overtuigd dat jouw goede tijden gaan aanbreken. Zeker omdat je die stappen zet om dingen aan te gaan en op te lossen (baan en broer). Dat is echt super dat je dat doet en daar spreekt kracht uit. Die kracht moet je nu ook gaan aanwenden om jezelf die oppepper te geven. En dat kan je echt wel!
Stel nou dat dat niet lukt, of dat dat veel te langzaam naar je zin gaat, zoek dan hulp, in welke vorm dan ook! :-)
Veel sterkte weer toegewenst en een dikke *;!
Lang geleden dat ik heb geschreven, ben zo druk druk druk geweest. (Heb een huis gekocht!! Helemaal in mijn eentje en ik vind mezelf enorm stoer, haha!).
Allereerst: hoe is het met de banenjacht? Hoop dat je alweer een paar stapjes verder bent? En ben je nog steeds aan het genieten van het contact met je broer?
En hoe is het verder? Ik moet zeggen dat als ik je stukjes lees dat ik dan wel met je meevoel. Het is zó zonde dat je je niet helemaal jezelf kunt voelen, dat je het idee hebt dat je daar anderen mee afstoot!!! Want dat is echt helemaal niet waar, dat kán gewoon niet waar zijn als die anderen het beste met je voorhebben. Dat zou een supercadeau voor je zijn denk ik: dat je jezelf helemaal goed vindt zoals je bent..
Ik vind het heel moeilijk om echt concrete tips of adviezen aan je te geven. Ik heb zelf altijd wel de neiging om als ik ergens tegenaan loop en ik lijk er niet echt uit te komen alleen, iets van hulp te zoeken. Ik kan natuurlijk niet beoordelen of jij het idee hebt dat je eruitkomt, maar iets in de toon van je vorige post zei me dat je nog steeds erg worstelt. En ik ben dan dus ook geneigd om te zeggen: zoek hulp. Lekker iemand waarbij je geen issues hebt of je dit wel of niet kan zeggen, waarbij het niet uitmaakt wat die van je vindt, waar het helemaal over jou gaat en over niemand anders. Lijkt me best goed (voor iedereen hoor, maar voor jou in deze situatie juist!).
Zelf ben ik ben er echt van overtuigd dat jouw goede tijden gaan aanbreken. Zeker omdat je die stappen zet om dingen aan te gaan en op te lossen (baan en broer). Dat is echt super dat je dat doet en daar spreekt kracht uit. Die kracht moet je nu ook gaan aanwenden om jezelf die oppepper te geven. En dat kan je echt wel!
Stel nou dat dat niet lukt, of dat dat veel te langzaam naar je zin gaat, zoek dan hulp, in welke vorm dan ook! :-)
Veel sterkte weer toegewenst en een dikke *;!
zondag 15 juli 2007 om 00:53
O! En wat betreft jezelf schouderklopjes geven. 't Is misschien een gek
idee, maar waarom schrijf je niet elke avond voordat je gaat slapen één
of twee (of nog meer) dingen op die je die dag goed hebt gedaan? Waar
je trots op bent.
Misschien kost het je in het begin moeite om iets te vinden, omdat je
niet gewend bent om zo naar jezelf te kijken. Maar als je 'verplicht'
iets moet opschrijven, ga je toch zoeken. En oefening baart kunst,
hoor, dat is echt zo!!
(en misschien sitmuleert het je als bijverschijnsel ook om expres goede
dingen te doen zodat je die 's avonds lekker mag gaan opschrijven )
Nou nogmaals sterkte en een knuffel. Ik ga nu fijn slapen.
idee, maar waarom schrijf je niet elke avond voordat je gaat slapen één
of twee (of nog meer) dingen op die je die dag goed hebt gedaan? Waar
je trots op bent.
Misschien kost het je in het begin moeite om iets te vinden, omdat je
niet gewend bent om zo naar jezelf te kijken. Maar als je 'verplicht'
iets moet opschrijven, ga je toch zoeken. En oefening baart kunst,
hoor, dat is echt zo!!
(en misschien sitmuleert het je als bijverschijnsel ook om expres goede
dingen te doen zodat je die 's avonds lekker mag gaan opschrijven )
Nou nogmaals sterkte en een knuffel. Ik ga nu fijn slapen.
zondag 15 juli 2007 om 06:32
In slechte tijden leer je je vrienden kennen..
Ook ik heb afscheid genomen van een aantal vrienden die mij niet steunden toen ik het onwijs moeilijk had in mijn leven.
Kreeg zelfs een paar flinke trappen na van ze.
Eerst heb ik geprobeerd om contact te blijven zoeken met ze , af en toe een mailtje , smsje om te vragen hoe het met ze was.. Maar ontving nooit iets terug of ik kreeg een berichtje dat t goed met ze ging , maar nooit vragen hoe t met mij ging.
Ik had ze in mijn msn ,telefoon , mailbox, hyves e.d staan. En heb er bewust voor gekozen ze daar uit te gooien. En zelf geen contact meer met ze op te nemen.
Zij nemen voortaan de 1e stap maar , dat gaf mij meer rust.
Ik ben iemand die altijd de deur op een kiertje laat staan voor mensen, durf de deur niet helemaal dicht te gooien.
Daar is het misschien nog te rijp voor , de tijd zal uitwijzen of de deur uiteindelijk helemaal dicht gaat of weer helemaal open gaat.
(mocht ie ooit open gaan dan zijn er wel een paar goede gesprekken nodig)
Ik wacht niet op ze , heb mijn leventje weer opgepakt , oude bekenden van vroeger staan weer dichterbij mij. Heb veel nieuwe mensen leren kennen afgelopen weken die mij energie geven ipv energie zuigen.
Het is hun gemis uiteindelijk.. Enige waar ik op hoop dat bij hen op een dag de ogen open gaan en ze bedenken .. shit dessie had toch gelijk.
Of die dag ooit zal komen , geen idee voor mij wordt ook dat steeds minder belangrijk..
Ook ik heb afscheid genomen van een aantal vrienden die mij niet steunden toen ik het onwijs moeilijk had in mijn leven.
Kreeg zelfs een paar flinke trappen na van ze.
Eerst heb ik geprobeerd om contact te blijven zoeken met ze , af en toe een mailtje , smsje om te vragen hoe het met ze was.. Maar ontving nooit iets terug of ik kreeg een berichtje dat t goed met ze ging , maar nooit vragen hoe t met mij ging.
Ik had ze in mijn msn ,telefoon , mailbox, hyves e.d staan. En heb er bewust voor gekozen ze daar uit te gooien. En zelf geen contact meer met ze op te nemen.
Zij nemen voortaan de 1e stap maar , dat gaf mij meer rust.
Ik ben iemand die altijd de deur op een kiertje laat staan voor mensen, durf de deur niet helemaal dicht te gooien.
Daar is het misschien nog te rijp voor , de tijd zal uitwijzen of de deur uiteindelijk helemaal dicht gaat of weer helemaal open gaat.
(mocht ie ooit open gaan dan zijn er wel een paar goede gesprekken nodig)
Ik wacht niet op ze , heb mijn leventje weer opgepakt , oude bekenden van vroeger staan weer dichterbij mij. Heb veel nieuwe mensen leren kennen afgelopen weken die mij energie geven ipv energie zuigen.
Het is hun gemis uiteindelijk.. Enige waar ik op hoop dat bij hen op een dag de ogen open gaan en ze bedenken .. shit dessie had toch gelijk.
Of die dag ooit zal komen , geen idee voor mij wordt ook dat steeds minder belangrijk..
zondag 15 juli 2007 om 10:50
zondag 15 juli 2007 om 12:38
getuige de lange berichten op dit onderwerp is vriendschap een illusie.
In 9 vd 10 gevallen.
Ik heb hetzelfde ervaren de afgelopen maanden, 3 maanden aan huis gekluisterd door omstandigheden en niet 1x gebeld, na 6 weken eens gemaild dat ie zichzelf een egoistische eikel vind en een kaartje gestuurd , die ik echter nooit ontvangen heb, dit is iemand waar ik altijd voor klaar stonden die daar gretig gebruik van heeft gemaakt, ben er klaar mee, die iemand zit elke vrijdag 200 meter van huis vandaan ergens wat te drinken en heeft niet 1 vrijdag de moeite genomen om die 200 meter door te lopen om om het hoekkie te kijken hoe het met me was, ik veeg mijn reet af met dit soort mensen.
Al met al, vrienden zijn niet altijd vrienden , als je ze nodig hebt.
Ik heb 3 hele goede vrienden , waar ik blindelings op kan bouwen, en voor de rest vele vele vrienden waar ik leuk contact mee heb, maar dat is het denk ik wel.
Ik beschouw ook wat ik tussen mijn 4 muren heb het meest waardevol en belangrijkst en elk contact daarbuiten is mooi meegenomen, maar niet relevant voor enig ander geluk.
In 9 vd 10 gevallen.
Ik heb hetzelfde ervaren de afgelopen maanden, 3 maanden aan huis gekluisterd door omstandigheden en niet 1x gebeld, na 6 weken eens gemaild dat ie zichzelf een egoistische eikel vind en een kaartje gestuurd , die ik echter nooit ontvangen heb, dit is iemand waar ik altijd voor klaar stonden die daar gretig gebruik van heeft gemaakt, ben er klaar mee, die iemand zit elke vrijdag 200 meter van huis vandaan ergens wat te drinken en heeft niet 1 vrijdag de moeite genomen om die 200 meter door te lopen om om het hoekkie te kijken hoe het met me was, ik veeg mijn reet af met dit soort mensen.
Al met al, vrienden zijn niet altijd vrienden , als je ze nodig hebt.
Ik heb 3 hele goede vrienden , waar ik blindelings op kan bouwen, en voor de rest vele vele vrienden waar ik leuk contact mee heb, maar dat is het denk ik wel.
Ik beschouw ook wat ik tussen mijn 4 muren heb het meest waardevol en belangrijkst en elk contact daarbuiten is mooi meegenomen, maar niet relevant voor enig ander geluk.
zondag 15 juli 2007 om 22:32
Hai Inky!
Dank je wel voor de tip! Dat is een goede. Ik ben meer van het: we zien wel. Omdat ik niet van vaste plannen maken houdt. Ben een type met een spontane inslag. Maar doe het wel steeds meer, om afspraken te maken, dat werkt in NL toch beter volgens mij....
Dank je wel voor het meedenken!!!!
Liefs, Misia
donderdag 19 juli 2007 om 01:55
Hey allemaal!
Een mail van een eerst nog vrolijke Misia....en nu ben ik echt werkelijkwaar zo aan het einde van mijn latijn. Ik weet het gewoon even niet meer....
Ben al die maanden echt superhard bezig geweest....en heb geprobeerd met al die vriendinnenshit te dealen, mensen die bij me weggingen, mijn vriend die het met Oud en Nieuw uitmaakte....
En nu is er sinds april ook een vreselijke rotsituatie met mijn moeder ontstaan. We hadden vaak onenigheid, en er zat en zit ontzettend veel oud zeer....aaaaaaaaaaaauuuuuuw...........zo voelt het ook nu!!!
In april was er een gesprek aan de telefoon dat de druppel voor mij was....voert veel te ver om dit allemaal uit te wijden. Maar ik vertelde haar dat ik ruimte nodig had....nu belde ik haar vorige week voor iets praktisch (was even niet anders!) en ik kreeg de volle laag. Dat ik haar alleen belde als ik haar nodig had, dat je zo je "ergste vijand" niet behandelde....en dat ze niet zeker was of ik van haar hield (dat laatste doet me zo ontzettend veel pijn!)
En nu stuurde ze me net een korte mail, die mij echt zo verdrietig maakt. Ik ben een feestje aan het organiseren voor mijn zusje. Ze komt terug naar negen maanden in het buitenland. Reden voor en knalfeest natuurlijk!
Nu had ik de datum verkeerd genoteerd in de mail. Krijg ik - heel aardig! - een mail van mijn moeder met de correcte info (alleen de dag, niet de aankomsttijd!). Maar ook met het zinnetje: **** (haar vriend) en ik hebben met **** (zusje) afgesproken dat wij haar met de auto gaan ophalen. PUNT. Niet: wanneer ze aankomt. Niet: rijd toch mee! Of: kom je ook? NIETS! Echt, ik heb uit die mail het gevoel dat ze me er niet bij wil. en dat doet extra pijn, na alles wat we samen al voor shit hebben doorgemaakt de laatste weken wil ze dit ook nog van me weghouden. Terwijl mijn zusje terugkomt uit de States en daar wil ik natuurlijk graag bij zijn. Dus ik heb een mail teruggestuurd of een groter welkomstcommité ook welkom is, maar het doet even echt zo enorm zeer allemaal.....
Weet nog steeds dat er ergere dingen zijn, en ik heb me al door zoveel heengeslagen. Maar de houding van mijn moeder maakt me intens verdrietig, bijna een verstikkende pijn krijg ik ervan. nu zo in een verrekt stille nacht, waar ik niet in thuishoor. Heeft iemand een stel warme armen over op dit uur?
Het is me gewoon even allemaal teveel, want ik doe al die tijd echt zo mijn best.....
Het wordt tijd voor mijzelf. Stoppen eryuit en aandacht besteden aan MIJ, wat ik wil, aan alle gevoelens van verdriet, eenzaamheid en woedende machteloosheid toegeven die ik al een hele tijd voel, maar bang ben om te uiten. Bang om anderen af te stoten. Genoeg daarmee! KLAAR!
En alle mooie momenten, ja, die ook...
Liefs, nogmaals bedankt voor de fijne open sfeer op het forum!
Misia
Ga nu maar proberen te slapen....vrees dat daar niet veel van komt!!!! :(
GRAAAAA ben zo woedend nu, van een verstikkende machteloosheid!!!! PffF EN hebergewoongeenwoordenvoor!
:?
Een mail van een eerst nog vrolijke Misia....en nu ben ik echt werkelijkwaar zo aan het einde van mijn latijn. Ik weet het gewoon even niet meer....
Ben al die maanden echt superhard bezig geweest....en heb geprobeerd met al die vriendinnenshit te dealen, mensen die bij me weggingen, mijn vriend die het met Oud en Nieuw uitmaakte....
En nu is er sinds april ook een vreselijke rotsituatie met mijn moeder ontstaan. We hadden vaak onenigheid, en er zat en zit ontzettend veel oud zeer....aaaaaaaaaaaauuuuuuw...........zo voelt het ook nu!!!
In april was er een gesprek aan de telefoon dat de druppel voor mij was....voert veel te ver om dit allemaal uit te wijden. Maar ik vertelde haar dat ik ruimte nodig had....nu belde ik haar vorige week voor iets praktisch (was even niet anders!) en ik kreeg de volle laag. Dat ik haar alleen belde als ik haar nodig had, dat je zo je "ergste vijand" niet behandelde....en dat ze niet zeker was of ik van haar hield (dat laatste doet me zo ontzettend veel pijn!)
En nu stuurde ze me net een korte mail, die mij echt zo verdrietig maakt. Ik ben een feestje aan het organiseren voor mijn zusje. Ze komt terug naar negen maanden in het buitenland. Reden voor en knalfeest natuurlijk!
Nu had ik de datum verkeerd genoteerd in de mail. Krijg ik - heel aardig! - een mail van mijn moeder met de correcte info (alleen de dag, niet de aankomsttijd!). Maar ook met het zinnetje: **** (haar vriend) en ik hebben met **** (zusje) afgesproken dat wij haar met de auto gaan ophalen. PUNT. Niet: wanneer ze aankomt. Niet: rijd toch mee! Of: kom je ook? NIETS! Echt, ik heb uit die mail het gevoel dat ze me er niet bij wil. en dat doet extra pijn, na alles wat we samen al voor shit hebben doorgemaakt de laatste weken wil ze dit ook nog van me weghouden. Terwijl mijn zusje terugkomt uit de States en daar wil ik natuurlijk graag bij zijn. Dus ik heb een mail teruggestuurd of een groter welkomstcommité ook welkom is, maar het doet even echt zo enorm zeer allemaal.....
Weet nog steeds dat er ergere dingen zijn, en ik heb me al door zoveel heengeslagen. Maar de houding van mijn moeder maakt me intens verdrietig, bijna een verstikkende pijn krijg ik ervan. nu zo in een verrekt stille nacht, waar ik niet in thuishoor. Heeft iemand een stel warme armen over op dit uur?
Het is me gewoon even allemaal teveel, want ik doe al die tijd echt zo mijn best.....
Het wordt tijd voor mijzelf. Stoppen eryuit en aandacht besteden aan MIJ, wat ik wil, aan alle gevoelens van verdriet, eenzaamheid en woedende machteloosheid toegeven die ik al een hele tijd voel, maar bang ben om te uiten. Bang om anderen af te stoten. Genoeg daarmee! KLAAR!
En alle mooie momenten, ja, die ook...
Liefs, nogmaals bedankt voor de fijne open sfeer op het forum!
Misia
Ga nu maar proberen te slapen....vrees dat daar niet veel van komt!!!! :(
GRAAAAA ben zo woedend nu, van een verstikkende machteloosheid!!!! PffF EN hebergewoongeenwoordenvoor!
:?
