Relaties
alle pijlers
Waar zijn vrienden voor....? En wat te doen bij het verlies/afscheid van vrienden?
maandag 9 april 2007 om 12:57
Dat is de vraag die ik me vaak stel.
De afgelopen weken voel ik me zeer beroerd bij vlagen. En dat heeft te maken met het feit dat vele vriendschappen die ik nog maar een jaar of twee geleden als 'hecht' en superblijmakend had beschreven zijn veranderd in een bron van zelftwijfels.
Met oud en nieuw is mijn relatie uitgegaan. Ik had het daar heel moeilijk mee (mijn topic hierover zweeft nog ergens rond, titel 'Over'). Ook toen al liep ik tegen de lamp en een groot NIET THUIS bord bij verschillende veriendinnen. Ik herinner me dat er toen het uit ging wekenlang niemand heeft gebeld om te vragen hoe het ging, terwijl ik het mensen in de eerste dagen wel had verteld. Het was ook duidelijk dat ik heel verdrietig was, en wel een welgemeende arm om mijn schouder kon gebruiken. Natuurlijk, ik verwacht geen 24/7 entertainment, ik ben iemand die er graag voor anderen is, en ook graag en goed dingen alleen kan doen. Ik ben iemand die erop uit gaat zelf en niet overdreven afhankelijk is (hoewel.......daar heb ik nu ineens superirritante en hevige twijfels bij: ik krijg het gevoel van sommige vrienden dat het een opgave is om er te zijn voor mij of zelfs bevriend te zijn met mij.....boehoe - dat voelt zo rot ;(!). Dus, ik verwachte geen grote pannen zelfgemaakte erwtsensoep elke dag, of een jaarkaart op de bios, maar toen ik me zo k*t voelde toen het uitging, dan is een telefoontje niet te veel gevraagd denk ik. Maar ondertussen hebben een goede vriend en drie hele goede vriendinnen (gen groepje) al maanden geen contact met mij opgenomen. Als het nu mensen waren die toch al redelijk 'perifeer' voelden, alas. Maar het was mijn incrowd, mensen aan wie ik mijn ziel had blootgelegd, die ik al jaren kende en een fijne wederzijdse vriendschap mee onderhield. Fijne, oprechte, betrokken mensen.
Dus nu vraag ik me af: what's going on? Ik krijg er soms hele nare zelftwijfels door. Heb het gevoel alsof ik dus niet de moeite waard ben, of meer nog: dat ik een blok aan hun been ben als ik (liefdes-)verdriet heb. Ik ben tegelijkertijd zo ontztettend boos, want ik weet dat ik geen negatief persoon ben, die anderen zeg 6 keer per dag belt om in hun oor te jammeren, één vriendin had ik in vijd maanden 5 keer gesproken, en laatst verbaasde ze zich erover dat ik dan elke keer huilde als ze me aan de lijn had. Ja, dat heet iemand waarvan je zo zielsveel hield zielsveel missen. Omgekeerd belde nu wel die vriendin een aantal malen omdat ze een nieuwe baan heeft (ingesproken, want hoe blij ik ook voor haar ben, ik kan het niet meer opbrengen om in de zijlijn te staan juichen voor haar als ze me nog geen maand geleden hele kwetsende dingen zei..........). Die boosheid is gezond denk ik, want ik heb in het verleden alles maar gedaan en vergeven voor een ander. En nu komt het niet meer van mij. En zie ik wat een vriendschap hen waard is. En dat is dus soms minder dan ik dacht. Dat doet pijn! Het voelt alsof ik in de rouw ben. Eerst mijn exvriend en toen nog minstens vier vrienden die in geen velden of wegen meer te bekennen zijn - HELAAS. Niet om mee te huilen, maar ook niet meer om mee te lachen (dat is voor mij de consequentie).
Ik weet het: in tijden van nood leer je je ware vrienden kennen, maar.....;(.....auw.......
Gevolg is dat ik veel pieker, me alleen voel en me afvraag of ik nog iets moet doen. De deur openen naar echt contact door te vertellen wat ik jullie nu vertel: dat ik me gekwetst voel en dat ik de vriendschapen mis zoals ze waren? I have no idea!
Hebben jullie wijze inzichten hoe ik hier beter mee kan omgaan:? Hoe kan ik voorkomen dat mijn zelfvertrouwen er zo onder lijdt dat ik dag in dag uit erover nadenk wat er 'mis' met mij is dat anderen blijkbaar (!) niet meer met me willen of zelfs kúnnen omgaan! Ik merk ook dat ik in nieuwe contacten erg onzeker wordt, dan denk ik: wacht maar tot je me echt leert kennen, dan zul jij ook weg gaan bij mij omdat het zóóó lastig zal zijn met mij bevriend te zijn (ik weet dat dat NIET KLOPT, want ik heb een paar SUPERLIEVE vrienden die mij wel graag om zich heen hebben (pfff, die indruk geven ze en ze zeggen het, maar toch raak ik daar nu ook van in de war, want is dat dan wel zo etc!!), maar wederom dus die zelftwijfels/zelfkritiek!)..... en ik ben er vooral als de dood voor dat ik mensen het gevoel zal geven hen te claimen....dus ik doe erg afstandelijk soms. Dan zeg ik tegen iemand: tot spreeks maar weer! als ik eigenlijk bedoel: wat was dit ontzettend leuk, ik zou het leuk vinden om danendan te gaan picknicken samen...lijkt je dat leuk? (bijvoorbeeld - hihi, elk zonnestraaltje meepikken!).
Kortom: HELP! Ben dankbaar voor alle (ervarings-)berichten en tips!!!!!!!!!!!
En bedankt voor jullie lezende oog, ik ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan!
Liefs, x
Misia
De afgelopen weken voel ik me zeer beroerd bij vlagen. En dat heeft te maken met het feit dat vele vriendschappen die ik nog maar een jaar of twee geleden als 'hecht' en superblijmakend had beschreven zijn veranderd in een bron van zelftwijfels.
Met oud en nieuw is mijn relatie uitgegaan. Ik had het daar heel moeilijk mee (mijn topic hierover zweeft nog ergens rond, titel 'Over'). Ook toen al liep ik tegen de lamp en een groot NIET THUIS bord bij verschillende veriendinnen. Ik herinner me dat er toen het uit ging wekenlang niemand heeft gebeld om te vragen hoe het ging, terwijl ik het mensen in de eerste dagen wel had verteld. Het was ook duidelijk dat ik heel verdrietig was, en wel een welgemeende arm om mijn schouder kon gebruiken. Natuurlijk, ik verwacht geen 24/7 entertainment, ik ben iemand die er graag voor anderen is, en ook graag en goed dingen alleen kan doen. Ik ben iemand die erop uit gaat zelf en niet overdreven afhankelijk is (hoewel.......daar heb ik nu ineens superirritante en hevige twijfels bij: ik krijg het gevoel van sommige vrienden dat het een opgave is om er te zijn voor mij of zelfs bevriend te zijn met mij.....boehoe - dat voelt zo rot ;(!). Dus, ik verwachte geen grote pannen zelfgemaakte erwtsensoep elke dag, of een jaarkaart op de bios, maar toen ik me zo k*t voelde toen het uitging, dan is een telefoontje niet te veel gevraagd denk ik. Maar ondertussen hebben een goede vriend en drie hele goede vriendinnen (gen groepje) al maanden geen contact met mij opgenomen. Als het nu mensen waren die toch al redelijk 'perifeer' voelden, alas. Maar het was mijn incrowd, mensen aan wie ik mijn ziel had blootgelegd, die ik al jaren kende en een fijne wederzijdse vriendschap mee onderhield. Fijne, oprechte, betrokken mensen.
Dus nu vraag ik me af: what's going on? Ik krijg er soms hele nare zelftwijfels door. Heb het gevoel alsof ik dus niet de moeite waard ben, of meer nog: dat ik een blok aan hun been ben als ik (liefdes-)verdriet heb. Ik ben tegelijkertijd zo ontztettend boos, want ik weet dat ik geen negatief persoon ben, die anderen zeg 6 keer per dag belt om in hun oor te jammeren, één vriendin had ik in vijd maanden 5 keer gesproken, en laatst verbaasde ze zich erover dat ik dan elke keer huilde als ze me aan de lijn had. Ja, dat heet iemand waarvan je zo zielsveel hield zielsveel missen. Omgekeerd belde nu wel die vriendin een aantal malen omdat ze een nieuwe baan heeft (ingesproken, want hoe blij ik ook voor haar ben, ik kan het niet meer opbrengen om in de zijlijn te staan juichen voor haar als ze me nog geen maand geleden hele kwetsende dingen zei..........). Die boosheid is gezond denk ik, want ik heb in het verleden alles maar gedaan en vergeven voor een ander. En nu komt het niet meer van mij. En zie ik wat een vriendschap hen waard is. En dat is dus soms minder dan ik dacht. Dat doet pijn! Het voelt alsof ik in de rouw ben. Eerst mijn exvriend en toen nog minstens vier vrienden die in geen velden of wegen meer te bekennen zijn - HELAAS. Niet om mee te huilen, maar ook niet meer om mee te lachen (dat is voor mij de consequentie).
Ik weet het: in tijden van nood leer je je ware vrienden kennen, maar.....;(.....auw.......
Gevolg is dat ik veel pieker, me alleen voel en me afvraag of ik nog iets moet doen. De deur openen naar echt contact door te vertellen wat ik jullie nu vertel: dat ik me gekwetst voel en dat ik de vriendschapen mis zoals ze waren? I have no idea!
Hebben jullie wijze inzichten hoe ik hier beter mee kan omgaan:? Hoe kan ik voorkomen dat mijn zelfvertrouwen er zo onder lijdt dat ik dag in dag uit erover nadenk wat er 'mis' met mij is dat anderen blijkbaar (!) niet meer met me willen of zelfs kúnnen omgaan! Ik merk ook dat ik in nieuwe contacten erg onzeker wordt, dan denk ik: wacht maar tot je me echt leert kennen, dan zul jij ook weg gaan bij mij omdat het zóóó lastig zal zijn met mij bevriend te zijn (ik weet dat dat NIET KLOPT, want ik heb een paar SUPERLIEVE vrienden die mij wel graag om zich heen hebben (pfff, die indruk geven ze en ze zeggen het, maar toch raak ik daar nu ook van in de war, want is dat dan wel zo etc!!), maar wederom dus die zelftwijfels/zelfkritiek!)..... en ik ben er vooral als de dood voor dat ik mensen het gevoel zal geven hen te claimen....dus ik doe erg afstandelijk soms. Dan zeg ik tegen iemand: tot spreeks maar weer! als ik eigenlijk bedoel: wat was dit ontzettend leuk, ik zou het leuk vinden om danendan te gaan picknicken samen...lijkt je dat leuk? (bijvoorbeeld - hihi, elk zonnestraaltje meepikken!).
Kortom: HELP! Ben dankbaar voor alle (ervarings-)berichten en tips!!!!!!!!!!!
En bedankt voor jullie lezende oog, ik ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan!
Liefs, x
Misia
donderdag 19 juli 2007 om 08:43
Ik had dit topic nog nooit gelezen, maar wat een herkenning. Een tijdje geleden is ook mijn relatie uitgegaan en oh wat ben ik teleurgesteld door mijn 'beste' vriendin. Als ik voorstelde om iets te gaan doen (een of twee weken nadat het uit was), kwam ze met de opmerking 'nah, vanavond niet zo'n zin'. En dat tot 3 keer toe. Toen was voor mij de maat vol. Ik verwacht echt geen wonderen, maar gewoon zorgen voor wat afleiding is wel het minste wat je kunt doen voor een vriendin.
Wat men zegt is waar: in moeilijke tijden leer je je echte vrienden kennen. Die echte vrienden heb ik gelukkig ook leren kennen. Mensen met wie ik niet heel veel omging, maakten zich zorgen om mij. Mensen die ik jaren amper gesproken had, stonden voor me klaar om naar me te luisteren op moeilijke momenten. Dat voelde enorm goed. Ik weet nu wie mijn echte vrienden zijn, mensen die echt waardevol zijn om bij je te houden. En dat blijken dus totaal niet de mensen te zijn met wie ik dacht goed bevriend te zijn.
Wat men zegt is waar: in moeilijke tijden leer je je echte vrienden kennen. Die echte vrienden heb ik gelukkig ook leren kennen. Mensen met wie ik niet heel veel omging, maakten zich zorgen om mij. Mensen die ik jaren amper gesproken had, stonden voor me klaar om naar me te luisteren op moeilijke momenten. Dat voelde enorm goed. Ik weet nu wie mijn echte vrienden zijn, mensen die echt waardevol zijn om bij je te houden. En dat blijken dus totaal niet de mensen te zijn met wie ik dacht goed bevriend te zijn.
zaterdag 21 juli 2007 om 00:48
Oooooo meis, wat naar!!! Kan maar weinig woorden vinden om je te helpen!
Ik hoop dat je moeder je vandaag een mailtje heeft teruggestuurd dat je ook mee mocht rijden. Heel goed van je dat je ondanks je pijn toch een mailtje hebt gestuurd om mee te rijden hoor. Zou ik denk ik te trots voor geweest zijn, wat niet echt helpt om te krijgen wat je wil meestal. :-S
Het klinkt alsof je moeder ook nogal veel (oud) zeer voelt, want anders zou ze niet zulke rotte dingen zeggen. Uitspraken als 'ik weet niet zeker of je wel van me houdt' rieken naar emotionele chantage en daar moet je proberen niet teveel in mee te gaan, hoe moeilijk ook. Misschien kun je haar mailen wat haar woorden en haar houding met je doen, zonder daar verder een enorme discussie over op te zetten..? Ik weet het ook niet, familierelaties kunnen soms zo ingewikkeld zijn, en zo klinkt dit ook wel een beetje.
Om kort te gaan: *;
Meer kan ik nu even niet doen!
Liefs, en geniet van de thuiskomst van je zussie! En tijd en ruimte voor jezelf: JAAAAA, goed ideeeeee!
Ik hoop dat je moeder je vandaag een mailtje heeft teruggestuurd dat je ook mee mocht rijden. Heel goed van je dat je ondanks je pijn toch een mailtje hebt gestuurd om mee te rijden hoor. Zou ik denk ik te trots voor geweest zijn, wat niet echt helpt om te krijgen wat je wil meestal. :-S
Het klinkt alsof je moeder ook nogal veel (oud) zeer voelt, want anders zou ze niet zulke rotte dingen zeggen. Uitspraken als 'ik weet niet zeker of je wel van me houdt' rieken naar emotionele chantage en daar moet je proberen niet teveel in mee te gaan, hoe moeilijk ook. Misschien kun je haar mailen wat haar woorden en haar houding met je doen, zonder daar verder een enorme discussie over op te zetten..? Ik weet het ook niet, familierelaties kunnen soms zo ingewikkeld zijn, en zo klinkt dit ook wel een beetje.
Om kort te gaan: *;
Meer kan ik nu even niet doen!
Liefs, en geniet van de thuiskomst van je zussie! En tijd en ruimte voor jezelf: JAAAAA, goed ideeeeee!
zaterdag 21 juli 2007 om 10:45
Oooooo meis, wat naar!!! Kan maar weinig woorden vinden om je te helpen!
Ik hoop dat je moeder je vandaag een mailtje heeft teruggestuurd dat je ook mee mocht rijden. Heel goed van je dat je ondanks je pijn toch een mailtje hebt gestuurd om mee te rijden hoor. Zou ik denk ik te trots voor geweest zijn, wat niet echt helpt om te krijgen wat je wil meestal. :-S
Het klinkt alsof je moeder ook nogal veel (oud) zeer voelt, want anders zou ze niet zulke rotte dingen zeggen. Uitspraken als 'ik weet niet zeker of je wel van me houdt' rieken naar emotionele chantage en daar moet je proberen niet teveel in mee te gaan, hoe moeilijk ook. Misschien kun je haar mailen wat haar woorden en haar houding met je doen, zonder daar verder een enorme discussie over op te zetten..? Ik weet het ook niet, familierelaties kunnen soms zo ingewikkeld zijn, en zo klinkt dit ook wel een beetje.
Om kort te gaan: *;
Meer kan ik nu even niet doen!
Liefs, en geniet van de thuiskomst van je zussie! En tijd en ruimte voor jezelf: JAAAAA, goed ideeeeee!
Hey Sieper!
Pffff - zo voelt het! Dank je wel voor je mail. Hier is het nu een aantal dagen verder en ik heb het gevoel alsof ik mij van de grond moet oprapen. Ik heb gelukkig een aantal leuke dingen met een vriendin gedaan, en ook goede gesprekken kunnen voeren over waar ik nu sta. Het voelt zo alsof alles op de schop zit. En ik ben heel hard bezig om een andere manier te vinden, om bij mijzelf te blijven. Want die mails van mijn moeder schoffelen alles onderuit, zo voelt dat. Dan begint een oud bandje heel hard te spelen: zie je nou wel, houd je mond maar, als je vraagt wat je wilt dan krijg je de eksel op de kop....want je verdient het niet. Dat zijn de woorden van mijn moeder, die me dus voor mijn gevoel bewust klein houdt. Ik begrijp heel goed wat je eschijft over oud zeer....ze is ook een vrouw met een heel verleden, en ze heeft de beste bedoelingen. Maar ik word zo bos, en er is een soort grens bereikt bij mij. Tot hier en niet verder. En dat maakt het zo verdrietig.
Dus ik kan begrijpen dat je dat schreef over te trots zijn....ik heb ook nog geen mail terug gestuurd. Ook niet over meerijden. Dat is me inderdaad bijna mijn eer te na. Maar ik dacht er inderdaad over om haar een mail te sturen met wat het met me doet. Toch: nu even niet. Het is een zonnige zaterdag, en ik kán gewoon niet meer. Ik heb het gevoel alsof ik zoveel beslissingen teglijk moete nemen: of ik die opleiding wil gaan doen -of wat anders-, of ik contact wil/kan opnemen met die vrienden (zit hier nog bijna dagelijks mee in mijn maag - met de vraag waarom het zo is gelopen), en nu dus met mijn moeder....
Tegelijkertijd komen er heel veel 'wijze' noties boven, en dat is zo vermoeiend....het voelt als een werkdag.....en toch gaat het wel goed. Ik neem gewoon één klein stapje per dag. En als dat een paar stappen terug is, ook goed.....ik kom wel waar ik wil zijn.....(of dat één plek is is natuurlijk zeer twijfelachtig). Wat ik echt wil leren is om mijn gevoelens te uiten. Zoals ze zijn. En dat kan niet zomaar 1,2,3. Ik wil mezelf alle tijd van de wereld geven, omdat mijzelf best een heel mooi mens vind.
Leuk trouwens dat je naar Loods5 gaat. Heb er wel van gehoord.....is dat een grote hal met meubels enzovoorts? In ieder geval veel plezier....fijn weekend!
Ik ga even mijn huis opruimen.......en iets leuks doen.....
Groetjes! En dank voor je lieve woorden! KNUFFEL!
Misia
donderdag 26 juli 2007 om 23:40
Hallo allemaal!
Ik krijg niet veel reacties - geeft niks. Ik ga dit gewoon als een soort dagboek beschouwen. Paar posts geleden schreef jij, Sieper, volgens mij over het opschrijven van de goede en leuke dingen per dag. Ik heb een aantal dappere vandaag!
Ik heb een vriendin gebeld of ze nog iets af wil spreken. NIET slijmerig, maar recht voor de raap: zie je nog iets in onze vriendschap, of wil je het hierbij laten. Ze klonk over het algemeen niet heel blij om me weer te horen, maar op zich wel geïnteresseerd. Ze zou dit weekend bellen...ik zal zien. Heb in ieder geval de sprong gewaagd en gebeld....
VEEEL LEUKER was een wel heel spontaan telefoontje. Naar een superlieve meid die ik al járen maar dan ook echt jaren niet had gesproken. Ik bladerde -echt depressief, zo voel ik me namelijk vaak & zowat de hele dag de laatste tijd, heeeeel stroperig - door mijn telefoonboekje en ik dacht: hoe is het met háár...:) En het was een leuk gesprek! Gewoon gezellllllig! Waarschijnlijk niet om binnenkort af te spreken. Maar het was heerlijk, leuk! Kan het bijna niet geloven, en dat is het ergste van alles eigenlijk: dat ik me nauwelijks voor kan stellen hoe enthousiast iemand kan zijn om mij te horen....
Ben eenzaam, ja. En ik weet beter dan wie ook dat de deur van binnen uit opent. Maar mag ik hier soms even heel alleen zijn, klein, en het allemaal niet meer weten....? Er ligt erg veel op mijn bord de laatste tijd, dit heb ik hierboven al beschreven volgens mij. En ik weet gewoon niet waar te beginnen soms. Het is dan alsof ik op de plaats blijf staan.
Daarom ook deze posts, zodat jullie me hopelijk af en toe kunnen wijzen op vooruitgang. En alle ervaringsverhalen met modderige en of ronduit depressieve levensfasen zijn welkom. Wat heeft jullie geholpen ? Bij verdriet, eenzaamheid, en het-niet-weten-waar-te-beginnen?
Bedankt....
Dag!
Misia
Ik krijg niet veel reacties - geeft niks
. Ik ga dit gewoon als een soort dagboek beschouwen. Paar posts geleden schreef jij, Sieper, volgens mij over het opschrijven van de goede en leuke dingen per dag. Ik heb een aantal dappere vandaag!Ik heb een vriendin gebeld of ze nog iets af wil spreken. NIET slijmerig, maar recht voor de raap: zie je nog iets in onze vriendschap, of wil je het hierbij laten. Ze klonk over het algemeen niet heel blij om me weer te horen, maar op zich wel geïnteresseerd. Ze zou dit weekend bellen...ik zal zien. Heb in ieder geval de sprong gewaagd en gebeld....
VEEEL LEUKER was een wel heel spontaan telefoontje. Naar een superlieve meid die ik al járen maar dan ook echt jaren niet had gesproken. Ik bladerde -echt depressief, zo voel ik me namelijk vaak & zowat de hele dag de laatste tijd, heeeeel stroperig - door mijn telefoonboekje en ik dacht: hoe is het met háár...:) En het was een leuk gesprek! Gewoon gezellllllig! Waarschijnlijk niet om binnenkort af te spreken. Maar het was heerlijk, leuk! Kan het bijna niet geloven, en dat is het ergste van alles eigenlijk: dat ik me nauwelijks voor kan stellen hoe enthousiast iemand kan zijn om mij te horen....
Ben eenzaam, ja. En ik weet beter dan wie ook dat de deur van binnen uit opent. Maar mag ik hier soms even heel alleen zijn, klein, en het allemaal niet meer weten....? Er ligt erg veel op mijn bord de laatste tijd, dit heb ik hierboven al beschreven volgens mij. En ik weet gewoon niet waar te beginnen soms. Het is dan alsof ik op de plaats blijf staan.
Daarom ook deze posts, zodat jullie me hopelijk af en toe kunnen wijzen op vooruitgang. En alle ervaringsverhalen met modderige en of ronduit depressieve levensfasen zijn welkom. Wat heeft jullie geholpen ? Bij verdriet, eenzaamheid, en het-niet-weten-waar-te-beginnen?
Bedankt....
Dag!
Misia
vrijdag 27 juli 2007 om 09:17
Hee lieve Misia,Ik heb nog nooit gereageerd maar volg je topic wel, die sporadische keer dat ik op het forum vertoef. En ik wilde je even een reactie geven omdat ik me heel goed kan voorstellen dat je daar behoefte aan hebt. En wilde je laten weten dat het voor mij onbegrijpelijk is dat alle mensen om je heen je zo in de steek lijken te laten. Volgens mij ben je een super-vriendin, oprecht, betrokken... ik geloof ook dat je een mooi mens bent. Weet je, soms gebeuren dit soort dingen gewoon in het leven van mensen, schijnbaar zonder verklaring of duidelijk aanwijsbare reden.... dan volgt de ene vorm van ellende de andere op en komt alles tegelijk.... heel kut en heel moeilijk. tegelijk kan je er ook een ontwikkeling door maken omdat je wel zal moeten als alles om je heen lijkt af te brokkelen.... dan word je zo teruggeworpen op jezelf. En dat is heel duidelijk zichtbaar in jou mails, dat je een ontwikkeling aan het doormaken bent. Ben benieuwd waar je uitkomt (alhoewel er natuurlijk nooit een eindpunt is) en hoop ook dat het allemaal snel wat makkelijker voor je zal worden.... maar soms hebben dingen veel tijd nodig.Nog een praktische tip, alhoewel dit wellicht helemaal niet is waar je naar zoekt op dit moment, maar via www.leukedingendoen.nl geloof ik, of een site met vergelijkbare naam, kan je in contact komen met nieuwe mensen die graag leuke dingen willen doen! Staan regelmatig allerlei leuke dingen op inderdaad, vanalles en nog wat. Misschien een idee?Heel veel vertrouwen in jezelf en wijsheid gewenst en een dikke knuffel
zaterdag 28 juli 2007 om 01:02
Hallo allemaal!
Ik krijg niet veel reacties - geeft niks
Ik heb een vriendin gebeld of ze nog iets af wil spreken. NIET slijmerig, maar recht voor de raap: zie je nog iets in onze vriendschap, of wil je het hierbij laten. Ze klonk over het algemeen niet heel blij om me weer te horen, maar op zich wel geïnteresseerd. Ze zou dit weekend bellen...ik zal zien. Heb in ieder geval de sprong gewaagd en gebeld.... Wow, dat klinkt heel goed zeg. Sterk, moedig. Ben benieuwd of ze over de brug komt/is gekomen, en hoe ze zich opstelt naar jou.
VEEEL LEUKER was een wel heel spontaan telefoontje. Naar een superlieve meid die ik al járen maar dan ook echt jaren niet had gesproken. Ik bladerde -echt depressief, zo voel ik me namelijk vaak & zowat de hele dag de laatste tijd, heeeeel stroperig (Let je wel een beetje op jezelf? Hou het in de gaten, want als je het idee hebt dat je in die stroperigheid blijft hangen, moet je ingrijpen hoor!!) - door mijn telefoonboekje en ik dacht: hoe is het met háár...:) En het was een leuk gesprek! Gewoon gezellllllig! Waarschijnlijk niet om binnenkort af te spreken. Maar het was heerlijk, leuk! Kan het bijna niet geloven, en dat is het ergste van alles eigenlijk: dat ik me nauwelijks voor kan stellen hoe enthousiast iemand kan zijn om mij te horen....
Weer zo supergoed van je! Ook goed om te beseffen dat het vaak twee kanten op gaat inderdaad. Dat schreef ik ook al een poos geleden volgens mij: dat je soms even heel weinig contact kan hebben met een vriend, zonder aanwijsbare reden. En het enige wat je moet doen om dat te doorbreken is bellen. Terwijl je daar dan misschien wel tegenaan hebt zitten hikken, met allerlei gedachtes en ideeën in je hoofd erbij. Soms kan het gewoon simpel zijn.
Ben eenzaam, ja. En ik weet beter dan wie ook dat de deur van binnen uit opent. Maar mag ik hier soms even heel alleen zijn, klein, en het allemaal niet meer weten....? Natuuuuuurlijk mag je dat!! Er ligt erg veel op mijn bord de laatste tijd, dit heb ik hierboven al beschreven volgens mij. En ik weet gewoon niet waar te beginnen soms. Het is dan alsof ik op de plaats blijf staan. Maar op de plaats blijven staan betekent niet dat er niets gebeurt of ontwikkelt hoor. Je moet ook wel eens even adempauze nemen, even de situatie overzien voordat je besluit wat je volgende stap is. Kom op, je zit in een situatie die - om het heel zachtjes uit te drukken - 'uitdagend' is en die je nog nooit eerder aan de hand hebt gehad. Echt niet raar dat je je wankelig voelt.
Daarom ook deze posts, zodat jullie me hopelijk af en toe kunnen wijzen op vooruitgang. Dat doe ik met alle liefde!! Vooral vooruitgang zal ik met plezier opmerken.
En alle ervaringsverhalen met modderige en of ronduit depressieve levensfasen zijn welkom. Wat heeft jullie geholpen ? Bij verdriet, eenzaamheid, en het-niet-weten-waar-te-beginnen?
Hoi lieve Misia,
Nog even een 'na-postje', reagerend op je eerdere post van een week terug.
Ik schrok wel een beetje van de woorden van je moeder. Ze klinken heel heftig en erg naar. Ik begrijp dat je het gevoel hebt dat ze je klein houdt.
Dit zijn volgens mij de heftigste dingen: complexe familiebanden. Ik vind het heel goed van je dat je daar zo goed en kwaad als het kan weerstand aan biedt. Ik wens je alle sterkte toe die je nodig hebt om hier een goede weg in te vinden.
Echt heel goed dat je schrijft dat je jezelf een mooi mens vindt (ook al is dat bijna stiekem! :P). Je klinkt zelfbewust, al meer dan in het begin van dit topic. Zo zul je je misschien niet altijd voelen, maar
elk minuutje dat je je wel zo voelt, maakt je sterker. Het geeft niets
dat je slechte momenten/uren/dagen hebt, zo lang ze maar worden
afgewisseld - en dat hopelijk steeds vaker en langer - met goede.
Je schreef ook dat het voelt als een werkdag. Hoewel ik dat zelf nooit zo gehad heb, kan ik me dat ook wel voorstellen. Iedereen heeft wel eens van die dagen dat je wordt opgeslokt door dingen aan je hoofd, waardoor je eigenlijk niks uitvoert maar aan het eind van de dag toch helemaal gaar bent.
Ik geef me er meestal maar even aan over. Ik doe wat ik kan - heus! - en soms is dat niet zo productief als ik zou willen.. Het zij zo.
Lieve Misia, ik ben blij dat je nog steeds hier schrijft. En ook al schrijf ik niet heel frequent terug, ik denk wel aan je.
Ondanks dat ik oprecht denk dat je goed bezig bent en dat je sterk bent, maak ik me ook best een beetje zorgen om je. Dat komt ook omdat het moeilijk is om op basis van de weinige postjes te bepalen hoe het écht met je gaat.
Nou, ik sluit nu maar af, ga lekker slapen. Een hele dikke *; voor jou maar weer!!!
Liefs, Sieper
zaterdag 28 juli 2007 om 23:14
Lieve Datura en lieve Sieper!
Dank jullie wel voor jullie berichten! *; Heb ze al een aantal keren doorgelezen. Ben nu in tranen. Het is gewoon zo'n zware eenzame kuttijd, soms, waarin ik ook nog allemaal beslissingen moet nemen over de toekomst.
Ik voel me best sterk. Maar soms vlamt er zoveel pijn op en vooral zoveel vragen. Dan denk ik: waarom gaat iedereen bij me weg? Of is dat interpretatie? Ik voel me in de war. En ondertussen doe ik zo mijn best. Ik weet gewoon niet wat de oplossing is. Ik ga maar weer per dag kijken, anders wordt ik gillend gek. (Ik snap dat je je zorgen maakt, Sieper, als je zo nu en dan een post leest! Lief dat je je zo betrokken voelt! Maar zorg je maar niet teveel, anders ga ik niet meer zo fijn ongenuanceerd zijn en in plaats daarvan alles weer verbloemen - weet niet waarom, maar ik heb gewoon geen zin meer in mooiweerspelen en wil dicht bij mijzelf blijven!)
Vandaag was een leuke dag, vanmiddag in ieder geval. Ik heb in mijn huisje geschilderd: het is hier weer lekker helder. En het was heel zonnig . Toen ben ik in nieuwe jurk naar buiten gegaan en heb een wandeling gemaakt. Die is echt heel fijn & mooi: zo'n elegante jaren '20 - of is het jaren '40 - model. Maar toen gebeurde er iets: een man heeft me achtervolgd....haha, klinkt alsof ik nu toch echt naar een psych kan gaan - maar het was echt zo en heel naar. Gelukkig keek ik een keer achterom en vond het al vreemd. Toen ben ik een videotheek ingegaan en ben daar via de achteruitgang weggegaan, maar hij zag mij in de zijstraat, en rende door die dwarsstraat naar me toe. ECHT HEEL ENG EN GOOR. Ik ben het wel gewend dat er opmerkingen en blikken komen maar dit was vreselijk naar. Ik ben echt geschrokken. Toen ben ik maar gaan boodschappen doen, en daarna was hij weg. Ik ben zelfs een laatste stuk met de bus gegaan....man, als ik eraan denk word ik zo boos: dat je zo beperkt wordt in je vrijheid. En dat ik mijn gevoel van een zonnige middag in jurk ook bijna kwijt raakte....;(
[Positief :): was dat ik wel de spekrepen gratis kreeg in de winkel - die hadden ze verkeerd gescand.... :D...]
En vanavond een vriendin gebeld met wie ik begin augustus zou gaan wandelen. Kon ze niet (meer). Dat was echt een teleurstelling, omdat ik me had verheugd. En ook het gevoel kwam even om de hoek kijken dat ik dus niet belangrijk was, omdat ze mij nog niet uit zichzelf had gebeld (dat vond ik het pijnlijke, dat IK haar erover belde, en zij NOG niet had gebeld erover, begrijpen jullie wat ik bedoel?). Maar dat gaat nu wel weer. Ik vind het niet erg dat ze niet kan, maar dat ze niet belde. En daarom wil ik de volgende keer hele concrete plannen maken. Duidelijkheid.
Hm, liefs voor jullie. Echt, ik vind het heel fijn hoe goed jullie lezen en hoe genuanceerd jullie tips en ideeën zijn (Dank je Datura, voor de site! Ik heb er meteen rondgeneusd!!! En hoewel ik me vaak heel moe voel door alles, heb ik best wel zin om erop uit te gaan!!!!! Heb jij al eens een activiteit ondernomen met een groep?) en positief jullie zijn over mij. BEDANKT, dat jullie reageren! Ook al ken ik jullie niet, een knuffel en !
Fijn weekend meiden - hebben jullie nog zonnige plannen of vakanties voor de boeg?
Ga nu thee drinken en een beetje (proberen te) relaxen........
Misia
Dank jullie wel voor jullie berichten! *; Heb ze al een aantal keren doorgelezen. Ben nu in tranen. Het is gewoon zo'n zware eenzame kuttijd, soms, waarin ik ook nog allemaal beslissingen moet nemen over de toekomst.
Ik voel me best sterk. Maar soms vlamt er zoveel pijn op en vooral zoveel vragen. Dan denk ik: waarom gaat iedereen bij me weg? Of is dat interpretatie? Ik voel me in de war. En ondertussen doe ik zo mijn best. Ik weet gewoon niet wat de oplossing is. Ik ga maar weer per dag kijken, anders wordt ik gillend gek. (Ik snap dat je je zorgen maakt, Sieper, als je zo nu en dan een post leest! Lief dat je je zo betrokken voelt! Maar zorg je maar niet teveel
, anders ga ik niet meer zo fijn ongenuanceerd zijn en in plaats daarvan alles weer verbloemen - weet niet waarom, maar ik heb gewoon geen zin meer in mooiweerspelen en wil dicht bij mijzelf blijven!)Vandaag was een leuke dag, vanmiddag in ieder geval. Ik heb in mijn huisje geschilderd: het is hier weer lekker helder
. En het was heel zonnig . Toen ben ik in nieuwe jurk naar buiten gegaan en heb een wandeling gemaakt. Die is echt heel fijn & mooi: zo'n elegante jaren '20 - of is het jaren '40 - model. Maar toen gebeurde er iets: een man heeft me achtervolgd....haha, klinkt alsof ik nu toch echt naar een psych kan gaan - maar het was echt zo en heel naar. Gelukkig keek ik een keer achterom en vond het al vreemd. Toen ben ik een videotheek ingegaan en ben daar via de achteruitgang weggegaan, maar hij zag mij in de zijstraat, en rende door die dwarsstraat naar me toe. ECHT HEEL ENG EN GOOR. Ik ben het wel gewend dat er opmerkingen en blikken komen maar dit was vreselijk naar. Ik ben echt geschrokken. Toen ben ik maar gaan boodschappen doen, en daarna was hij weg. Ik ben zelfs een laatste stuk met de bus gegaan....man, als ik eraan denk word ik zo boos: dat je zo beperkt wordt in je vrijheid. En dat ik mijn gevoel van een zonnige middag in jurk ook bijna kwijt raakte....;([Positief :): was dat ik wel de spekrepen gratis kreeg in de winkel - die hadden ze verkeerd gescand.... :D...]
En vanavond een vriendin gebeld met wie ik begin augustus zou gaan wandelen. Kon ze niet (meer). Dat was echt een teleurstelling, omdat ik me had verheugd. En ook het gevoel kwam even om de hoek kijken dat ik dus niet belangrijk was, omdat ze mij nog niet uit zichzelf had gebeld (dat vond ik het pijnlijke, dat IK haar erover belde, en zij NOG niet had gebeld erover, begrijpen jullie wat ik bedoel?). Maar dat gaat nu wel weer. Ik vind het niet erg dat ze niet kan, maar dat ze niet belde. En daarom wil ik de volgende keer hele concrete plannen maken. Duidelijkheid.
Hm, liefs voor jullie. Echt, ik vind het heel fijn hoe goed jullie lezen en hoe genuanceerd jullie tips en ideeën zijn (Dank je Datura, voor de site! Ik heb er meteen rondgeneusd!!! En hoewel ik me vaak heel moe voel door alles, heb ik best wel zin om erop uit te gaan!!!!! Heb jij al eens een activiteit ondernomen met een groep?) en positief jullie zijn over mij. BEDANKT, dat jullie reageren! Ook al ken ik jullie niet, een knuffel en !
Fijn weekend meiden - hebben jullie nog zonnige plannen of vakanties voor de boeg?
Ga nu thee drinken en een beetje (proberen te) relaxen........
Misia
zaterdag 28 juli 2007 om 23:32
quote: Misia2 reageerde
Hallo allemaal!
Ik krijg niet veel reacties - geeft niks
Ik heb een vriendin gebeld of ze nog iets af wil spreken. NIET slijmerig, maar recht voor de raap: zie je nog iets in onze vriendschap, of wil je het hierbij laten. Ze klonk over het algemeen niet heel blij om me weer te horen, maar op zich wel geïnteresseerd. Ze zou dit weekend bellen...ik zal zien. Heb in ieder geval de sprong gewaagd en gebeld.... Wow, dat klinkt heel goed zeg. Sterk, moedig. Ben benieuwd of ze over de brug komt/is gekomen, en hoe ze zich opstelt naar jou. Ja, ik ook! Ik zie wel....
VEEEL LEUKER was een wel heel spontaan telefoontje. Naar een superlieve meid die ik al járen maar dan ook echt jaren niet had gesproken. Ik bladerde -echt depressief, zo voel ik me namelijk vaak & zowat de hele dag de laatste tijd, heeeeel stroperig (Let je wel een beetje op jezelf? Hou het in de gaten, want als je het idee hebt dat je in die stroperigheid blijft hangen, moet je ingrijpen hoor!!) JA, ik weet het. Denk erover af en toe....- door mijn telefoonboekje en ik dacht: hoe is het met háár...:) En het was een leuk gesprek! Gewoon gezellllllig! Waarschijnlijk niet om binnenkort af te spreken. Maar het was heerlijk, leuk! Kan het bijna niet geloven, en dat is het ergste van alles eigenlijk: dat ik me nauwelijks voor kan stellen hoe enthousiast iemand kan zijn om mij te horen....
Weer zo supergoed van je! :DJEE DANK JE WEL!
Ben eenzaam, ja. En ik weet beter dan wie ook dat de deur van binnen uit opent. Maar mag ik hier soms even heel alleen zijn, klein, en het allemaal niet meer weten....? Natuuuuuurlijk mag je dat!! Ja, heeeel erg fijn, dank je! Er ligt erg veel op mijn bord de laatste tijd, dit heb ik hierboven al beschreven volgens mij. En ik weet gewoon niet waar te beginnen soms. Het is dan alsof ik op de plaats blijf staan. Maar op de plaats blijven staan betekent niet dat er niets gebeurt of ontwikkelt hoor. Je moet ook wel eens even adempauze nemen, even de situatie overzien voordat je besluit wat je volgende stap is. Kom op, je zit in een situatie die - om het heel zachtjes uit te drukken - 'uitdagend' is en die je nog nooit eerder aan de hand hebt gehad. Echt niet raar dat je je wankelig voelt. Dank voor je begrip.....soms ben ik te ongeduldig...naar mijzelf toe. Ik wil me nu de tijd geven....en wil niet meer teveel eisen aan mijzelf stellen....alsof ik kan 'falen'. Ik doe altijd mij best. Da's genoeg....
Daarom ook deze posts, zodat jullie me hopelijk af en toe kunnen wijzen op vooruitgang. Dat doe ik met alle liefde!! Vooral vooruitgang zal ik met plezier opmerken. :) Ha! Dat is precies goed....
En alle ervaringsverhalen met modderige en of ronduit depressieve levensfasen zijn welkom. Wat heeft jullie geholpen ? Bij verdriet, eenzaamheid, en het-niet-weten-waar-te-beginnen?
Hoi lieve Misia,
Nog even een 'na-postje', reagerend op je eerdere post van een week terug.
Ik schrok wel een beetje van de woorden van je moeder. Ze klinken heel heftig en erg naar. Ik begrijp dat je het gevoel hebt dat ze je klein houdt.
Dit zijn volgens mij de heftigste dingen: complexe familiebanden. Ik vind het heel goed van je dat je daar zo goed en kwaad als het kan weerstand aan biedt. Ik wens je alle sterkte toe die je nodig hebt om hier een goede weg in te vinden.
Echt heel goed dat je schrijft dat je jezelf een mooi mens vindt (ook al is dat bijna stiekem! :P). Je klinkt zelfbewust, al meer dan in het begin van dit topic. Zo zul je je misschien niet altijd voelen, maar elk minuutje dat je je wel zo voelt, maakt je sterker. Het geeft niets dat je slechte momenten/uren/dagen hebt, zo lang ze maar worden afgewisseld - en dat hopelijk steeds vaker en langer - met goede.
Je schreef ook dat het voelt als een werkdag. Hoewel ik dat zelf nooit zo gehad heb, kan ik me dat ook wel voorstellen. Iedereen heeft wel eens van die dagen dat je wordt opgeslokt door dingen aan je hoofd, waardoor je eigenlijk niks uitvoert maar aan het eind van de dag toch helemaal gaar bent.
Ik geef me er meestal maar even aan over. Ik doe wat ik kan - heus! - en soms is dat niet zo productief als ik zou willen.. Het zij zo.
Lieve Misia, ik ben blij dat je nog steeds hier schrijft. En ook al schrijf ik niet heel frequent terug, ik denk wel aan je.
Ondanks dat ik oprecht denk dat je goed bezig bent en dat je sterk bent, maak ik me ook best een beetje zorgen om je. Dat komt ook omdat het moeilijk is om op basis van de weinige postjes te bepalen hoe het écht met je gaat.
Nou, ik sluit nu maar af, ga lekker slapen. Een hele dikke *; voor jou maar weer!!!
Kan nu niet veel zeggen op bovenstaande, ben nu wat moe ! MAAR DANK JE WEL, LIEVE SIEPER, ik vind je woorden heel helder en inzichtelijk.... Tot later, welterusten!!
Liefs, Sieper
zondag 29 juli 2007 om 23:05
Hoi lieve Misia, Zo voel me een stuk wakkerder...dus HALLO SIEPER!
Nog even een 'na-postje', reagerend op je eerdere post van een week terug.
Ik schrok wel een beetje van de woorden van je moeder. Ze klinken heel heftig en erg naar. Ik begrijp dat je het gevoel hebt dat ze je klein houdt.
Dit zijn volgens mij de heftigste dingen: complexe familiebanden. Ik vind het heel goed van je dat je daar zo goed en kwaad als het kan weerstand aan biedt. Ik wens je alle sterkte toe die je nodig hebt om hier een goede weg in te vinden. Dank je!!! Het wisselt heel sterk: soms zit ik er niet of nauwelijks mee, op andere momenten, zoals gisteren avond toen ik postte komt alles samen.......ik laat het maar zo.....en ja: familiebanden zijn zeer complex (of altijd eigenlijk), omdat er zo een intense en jarenlange band was/is, met patronen die daarbij horen. Heel ingewikkeld gedoetje.... :p
Echt heel goed dat je schrijft dat je jezelf een mooi mens vindt (ook al is dat bijna stiekem! :P). Je klinkt zelfbewust, al meer dan in het begin van dit topic. Zo zul je je misschien niet altijd voelen, maar elk minuutje dat je je wel zo voelt, maakt je sterker. Het geeft niets dat je slechte momenten/uren/dagen hebt, zo lang ze maar worden afgewisseld - en dat hopelijk steeds vaker en langer - met goede. Hm, dat is zo, zo had ik het eigenlijk nog niet bekeken...weet niet of het me lukt :(, maar het is wel rustig denk ik om het zo te zien ...het zou wat druk van de ketel halen. Zal er eens over nadenken (....hoe breng jij dat in de praktijk, Sieper?) Zoals ik al schreef...geen idee hoe lang dit duurt, maar ik neem er de tijd voor. En zal het per dag of uur of minuut bekijken, en me tussendoor ook niet altijd bewust te zijn van alles (ben een persoon die alles observeert - ook mijzelf, en dat hoeft niet altijd....kan ook proberen het eens te accpeteren, te laten gaan. Voor heel even ;0). Hoe gaan jullie om met probleemsituaties, Sieper en Datura - en anderen? Ben benieuwd....
Je schreef ook dat het voelt als een werkdag. Hoewel ik dat zelf nooit zo gehad heb, kan ik me dat ook wel voorstellen. Iedereen heeft wel eens van die dagen dat je wordt opgeslokt door dingen aan je hoofd, waardoor je eigenlijk niks uitvoert maar aan het eind van de dag toch helemaal gaar bent. :( ja. Maar ik denk er altijd bij: ik mag blij zijn met zo veel En ik ben blij met zooooo veel.
Ik geef me er meestal maar even aan over. Ik doe wat ik kan - heus! - en soms is dat niet zo productief als ik zou willen.. Het zij zo. Dus acceptatie is jouw sleutelwoord- of 1 van?
Lieve Misia, ik ben blij dat je nog steeds hier schrijft. En ook al schrijf ik niet heel frequent terug, ik denk wel aan je. :D Hey...smile! Wat bijzonder....ik vind het fijn dat je reageert! Hoor ook graag hoe het met jou is tussendoor (anders is het zo'n monoloog soms, haha)
Ondanks dat ik oprecht denk dat je goed bezig bent en dat je sterk bent, maak ik me ook best een beetje zorgen om je. Dat komt ook omdat het moeilijk is om op basis van de weinige postjes te bepalen hoe het écht met je gaat.
Nou, ik sluit nu maar af, ga lekker slapen. Een hele dikke *; voor jou maar weer!!!
Welterusten inderdaad!!
Doeiiiiii!
Misia
Nog even een 'na-postje', reagerend op je eerdere post van een week terug.
Ik schrok wel een beetje van de woorden van je moeder. Ze klinken heel heftig en erg naar. Ik begrijp dat je het gevoel hebt dat ze je klein houdt.
Dit zijn volgens mij de heftigste dingen: complexe familiebanden. Ik vind het heel goed van je dat je daar zo goed en kwaad als het kan weerstand aan biedt. Ik wens je alle sterkte toe die je nodig hebt om hier een goede weg in te vinden. Dank je!!! Het wisselt heel sterk: soms zit ik er niet of nauwelijks mee, op andere momenten, zoals gisteren avond toen ik postte komt alles samen.......ik laat het maar zo.....en ja: familiebanden zijn zeer complex (of altijd eigenlijk), omdat er zo een intense en jarenlange band was/is, met patronen die daarbij horen. Heel ingewikkeld gedoetje.... :p
Echt heel goed dat je schrijft dat je jezelf een mooi mens vindt (ook al is dat bijna stiekem! :P). Je klinkt zelfbewust, al meer dan in het begin van dit topic. Zo zul je je misschien niet altijd voelen, maar elk minuutje dat je je wel zo voelt, maakt je sterker. Het geeft niets dat je slechte momenten/uren/dagen hebt, zo lang ze maar worden afgewisseld - en dat hopelijk steeds vaker en langer - met goede. Hm, dat is zo, zo had ik het eigenlijk nog niet bekeken...weet niet of het me lukt :(, maar het is wel rustig denk ik om het zo te zien ...het zou wat druk van de ketel halen. Zal er eens over nadenken (....hoe breng jij dat in de praktijk, Sieper?) Zoals ik al schreef...geen idee hoe lang dit duurt, maar ik neem er de tijd voor. En zal het per dag of uur of minuut bekijken, en me tussendoor ook niet altijd bewust te zijn van alles (ben een persoon die alles observeert - ook mijzelf, en dat hoeft niet altijd....kan ook proberen het eens te accpeteren, te laten gaan. Voor heel even ;0). Hoe gaan jullie om met probleemsituaties, Sieper en Datura - en anderen? Ben benieuwd....
Je schreef ook dat het voelt als een werkdag. Hoewel ik dat zelf nooit zo gehad heb, kan ik me dat ook wel voorstellen. Iedereen heeft wel eens van die dagen dat je wordt opgeslokt door dingen aan je hoofd, waardoor je eigenlijk niks uitvoert maar aan het eind van de dag toch helemaal gaar bent. :( ja. Maar ik denk er altijd bij: ik mag blij zijn met zo veel En ik ben blij met zooooo veel
.Ik geef me er meestal maar even aan over. Ik doe wat ik kan - heus! - en soms is dat niet zo productief als ik zou willen.. Het zij zo. Dus acceptatie is jouw sleutelwoord- of 1 van?
Lieve Misia, ik ben blij dat je nog steeds hier schrijft. En ook al schrijf ik niet heel frequent terug, ik denk wel aan je. :D Hey...smile! Wat bijzonder....ik vind het fijn dat je reageert! Hoor ook graag hoe het met jou is tussendoor (anders is het zo'n monoloog soms, haha)
Ondanks dat ik oprecht denk dat je goed bezig bent en dat je sterk bent, maak ik me ook best een beetje zorgen om je. Dat komt ook omdat het moeilijk is om op basis van de weinige postjes te bepalen hoe het écht met je gaat.
Nou, ik sluit nu maar af, ga lekker slapen. Een hele dikke *; voor jou maar weer!!!
Welterusten inderdaad!!
Doeiiiiii!
Misia
maandag 30 juli 2007 om 10:15
Stand van zaken van nu....
-Vriendin een kaartje gestuurd vorige week. Was erg lang in twijfel. Wil niet altijd degene zijn die de stappen zet: van vragen hoe-gaat-het, tot we-moeten-praten...pfff. Maar toch de stap gezet, en ik ben supertrots op mij. JA! YOU GO GIRRRRL :)!
- Vriendin die dit weekend zou bellen, heeft niet gebeld. Ga daar verder geen oordeel aan verbinden.......
-Heb de vriendin in bovenstaande situatie (afgezegde wandeldagen) een mail gestuurd. Ben nu een beetje bang dat íe heel verwijtend is (en zij de hakken weer in de grond gaat zetten. Maar goed, hij is verstuurd...). Ik heb geschreven dat ik het NIET ERG vind dat het niet door kon gaan (wel jammer, omdat ik me erop had verheugd wegens weinig vakantie dit jaar), maar dat ik het de volgende keer graag iets eerder weet, zodat ik nog andere plannen kan maken.....
Dit heb ik ook al aan de telefoon gezegd, ben nu bang dat ik het dubbelop zeg, en daardoor verwijtend overkom. Hoop het niet. Maar wil ook bij mijn gevoel blijven. Oh, weet het niet. Ik ben soms wel bang voor de reactie (afwijzing, boosheid) van een ander in zo'n situatie waarin ik zeg wat ik niet leuk vind...ben nu zelfs ergens een beetje bang dat het de vriendschap kost, omdat ik te veeleisend ben ofzo - heel vermoeiend: ik weet gewoon niet altijd wanneer het terecht is dat je ergens iets van zegt, en wanneer een beetje 'te' controlerend".... Hoe beleven jullie dit soort dingen? Hoe zeg je wat je vind, zonder iets te verwijten (daarnaast vind ik dat vele mensen zich snel aangevallen voelen)? Ben benieuwd naar jullie ervaring.....
Dank je wel....liefs, en
Misia
-Vriendin een kaartje gestuurd vorige week. Was erg lang in twijfel. Wil niet altijd degene zijn die de stappen zet: van vragen hoe-gaat-het, tot we-moeten-praten...pfff. Maar toch de stap gezet, en ik ben supertrots op mij. JA! YOU GO GIRRRRL :)!
- Vriendin die dit weekend zou bellen, heeft niet gebeld. Ga daar verder geen oordeel aan verbinden.......
-Heb de vriendin in bovenstaande situatie (afgezegde wandeldagen) een mail gestuurd. Ben nu een beetje bang dat íe heel verwijtend is (en zij de hakken weer in de grond gaat zetten. Maar goed, hij is verstuurd...). Ik heb geschreven dat ik het NIET ERG vind dat het niet door kon gaan (wel jammer, omdat ik me erop had verheugd wegens weinig vakantie dit jaar), maar dat ik het de volgende keer graag iets eerder weet, zodat ik nog andere plannen kan maken.....
Dit heb ik ook al aan de telefoon gezegd, ben nu bang dat ik het dubbelop zeg, en daardoor verwijtend overkom. Hoop het niet. Maar wil ook bij mijn gevoel blijven. Oh, weet het niet. Ik ben soms wel bang voor de reactie (afwijzing, boosheid) van een ander in zo'n situatie waarin ik zeg wat ik niet leuk vind...ben nu zelfs ergens een beetje bang dat het de vriendschap kost, omdat ik te veeleisend ben ofzo - heel vermoeiend: ik weet gewoon niet altijd wanneer het terecht is dat je ergens iets van zegt, en wanneer een beetje 'te' controlerend".... Hoe beleven jullie dit soort dingen? Hoe zeg je wat je vind, zonder iets te verwijten (daarnaast vind ik dat vele mensen zich snel aangevallen voelen)? Ben benieuwd naar jullie ervaring.....
Dank je wel....liefs, en
Misia
woensdag 1 augustus 2007 om 13:26
Hallo - heel heftige superkorte nacht gehad. Voelde me zo alleen, alsof niemand het uitmaakt óf en wat ik allemaal doe....
Vanochtend een vriendin gebeld. Lekker en fijn, gekletst. Heb nu een zonnige jurk aan gedaan en ik ga me inprenten dat het uiteindelijk over mij gaat. Ik vind dat zo moeilijk....te merken wat ik voel, en dicht bij mijzelf te blijven in plaats van met de bhoeften van anderen bezig te zijn. Braak, ben er zat van. Ik rustig zeggen, er vriendelijk voor uitkomen: hey, dit ben ik. aangenaam.
Daarom denk ik aan een uitspraak van rabbi Zusya en zeg die, liefst met een glimlach op mijn gezicht:
In the world to come, I shall not be asked, "Why were you not Moses?" I shall be asked: "Why were you not Zusya?"
Daar ga ik me aan vasthouden....en Misia invullen.......
Liefs, Misia
Ik voel me moe en boos (net een discussie gehad over muizenbestrijding met de directeur van de woningbouwvereniging! Dat is dus ineens voor mijn rekening :S) PFFFFFF, :( GRRRRRRRRR
Ga nu lunchen, ik hoor graag van mensen outthere. Met vragen die blijkbaar meer mensen krijgen rond de 30. Hoe gaan jullie met deze toestanden om, als jullie die zo ervaren...?
Vanochtend een vriendin gebeld. Lekker en fijn, gekletst. Heb nu een zonnige jurk aan gedaan en ik ga me inprenten dat het uiteindelijk over mij gaat. Ik vind dat zo moeilijk....te merken wat ik voel, en dicht bij mijzelf te blijven in plaats van met de bhoeften van anderen bezig te zijn. Braak, ben er zat van. Ik rustig zeggen, er vriendelijk voor uitkomen: hey, dit ben ik. aangenaam
.Daarom denk ik aan een uitspraak van rabbi Zusya en zeg die, liefst met een glimlach op mijn gezicht:
In the world to come, I shall not be asked, "Why were you not Moses?" I shall be asked: "Why were you not Zusya?"
Daar ga ik me aan vasthouden
....en Misia invullen.......Liefs, Misia
Ik voel me moe en boos (net een discussie gehad over muizenbestrijding met de directeur van de woningbouwvereniging! Dat is dus ineens voor mijn rekening :S) PFFFFFF, :( GRRRRRRRRR
Ga nu lunchen, ik hoor graag van mensen outthere. Met vragen die blijkbaar meer mensen krijgen rond de 30. Hoe gaan jullie met deze toestanden om, als jullie die zo ervaren...?
vrijdag 3 augustus 2007 om 22:53
Stand van zaken van nu....
-Vriendin een kaartje gestuurd vorige week. Was erg lang in twijfel. Wil niet altijd degene zijn die de stappen zet: van vragen hoe-gaat-het, tot we-moeten-praten...pfff. Maar toch de stap gezet, en ik ben supertrots op mij. JA! YOU GO GIRRRRL :)! Joehoeeee! Dat jij degene bent die stappen zet, past denk ik ook wel bij je karakter. Dat heb ik in ieder geval wel. Zit ik nu op de bank - vakantietijd, iedereen is weg werkelijk, saaiheid troef - en dan zit ik te kniezen dat ik maar niks hoor van de mensen die er wel zijn. Dat werkt gewoon niet! ZELF bellen!! Vandaag gedaan en direct een stranddate voor morgen. Leuk! Ik moet gewoon niet gaan zitten zaniken over principekwesties als wie de eerste stap zet. Zaniken over dat soort dingen past niet bij me. Punt. :-)
- Vriendin die dit weekend zou bellen, heeft niet gebeld. Ga daar verder geen oordeel aan verbinden....... ëcht niet?? Zou ik denk ik wél doen. Niet een oordeel over mezelf (ik ben niet leuk genoeg voor haar) maar ws een oordeel als 'dit is de energie echt niet waard'. Ik vind dit namelijk niet echt een coole actie van haar. Jij hebt duidelijk een boodschap afgegeven, zij belooft iets en breekt net zo makkelijk weer met die belofte. Het doet me erg denken aan die ene vriendin van mij toen ik zo ver weg was en haar steeds moest smeken om nieuws over haar. Ze liet het contact gewoon echt gaan. Voor mij werkt het niet zo in vriendschap. Tuurlijk kan het in golfbewegingen komen, maar als de een aangeeft dat hij de ander mist, dan is het minste wat die ander kan doen daar aandacht aan besteden. En niet dingen beloven en vervolgens niet doen. Maar goed, dat is zoals ik het sterk voelde (en nog, zo blijkt, haha). Het zegt niet echt iets over haar, en al helemaal niets over jou, maar wél over de vriendschap tussen jullie..
-Heb de vriendin in bovenstaande situatie (afgezegde wandeldagen) een mail gestuurd. Ben nu een beetje bang dat íe heel verwijtend is (en zij de hakken weer in de grond gaat zetten. Maar goed, hij is verstuurd...). Ik heb geschreven dat ik het NIET ERG vind dat het niet door kon gaan (wel jammer, omdat ik me erop had verheugd wegens weinig vakantie dit jaar), maar dat ik het de volgende keer graag iets eerder weet, zodat ik nog andere plannen kan maken.....
Ik vind dit ook goed van je. Meestal werkt het goed om als je kritiek geeft (wat supermoeilijk is want iedereen haat kritiek) dat heel erg vanuit jezelf te doen. Dus zeggen hoe het voelt voor jou, welke indruk het jou geeft in plaats van te stellen dat het zus of zo ís echt. Ik vind het helemaal niet raar dat je nog een mailtje stuurt. Zij heeft echt niet netjes gehandeld en dat weet ze zelf heus ook wel.
Er zijn twee manieren waarop ze kan reageren: geïrriteerd omdat de vinger op de zere plek gelegd wordt of schuldbewust. Ik hoop dat het het laatste is!!
Dit heb ik ook al aan de telefoon gezegd, ben nu bang dat ik het dubbelop zeg, en daardoor verwijtend overkom. Nou lijkt me niet. Soms kan het wel irriteren als je het maar blijft herhalen, maar twee keer lijkt me niet overdreven veel. Hoop het niet. Maar wil ook bij mijn gevoel blijven. Oh, weet het niet. Ik ben soms wel bang voor de reactie (afwijzing, boosheid) van een ander in zo'n situatie waarin ik zeg wat ik niet leuk vind... Is toch logisch dat je daar bang voor bent? Maar als dat echt gebeurt, zegt dat wel heel veel over die ander hoor. Ik zou het erg onvolwassen vinden om boos te worden, laat staan een vriendschap op te blazen, als de ander zegt dat-ie niet blij is met iets wat je hebt gedaan.. helemaal als die ander eigenlijk wel een puntje heeft.. ben nu zelfs ergens een beetje bang dat het de vriendschap kost, omdat ik te veeleisend ben ofzo - heel vermoeiend: ik weet gewoon niet altijd wanneer het terecht is dat je ergens iets van zegt, en wanneer een beetje 'te' controlerend".... Nou, in dit geval gaat jouw vakantietje naar de bliksem. Daar mag je écht wel wat van zeggen!! Hoe beleven jullie dit soort dingen? Ik vind het ook echt vreselijk om mijn eigen teleurstelling over anderen goed te uiten. Slik veel dingen weg.... Niet goed hoor! Maar gelukkig heb ik niet veel van dit soort situaties aan de hand gehad.
Hoe zeg je wat je vind, zonder iets te verwijten (daarnaast vind ik dat vele mensen zich snel aangevallen voelen)? Door echt te benadrukken dat het om jouw idee gaat en jouw interpretatie en het dus bij jezelf te houden in plaats van te beschuldigen, kom je al een heel eind. Als je zegt 'doordat je me zelf niet belde en zo laat afzegde, kreeg ik het gevoel dat je dit uitje met mij onbelangrijk vindt', dan kán de ander daar met goed fatsoen niet boos om worden. Hooguit kan die zeggen dat jouw gevoel niet klopt. Verder ben ik wel een type dat er ook nog even een klein grapje bij maak en een of andere relativerende opmerking om de gevoelswaarde wat af te zwakken. In jouw situatie zou ik er waarschijnlijk iets hebben bijgezet dat 'ik nogal gevoelig ben voor dit soort dingen op het moment en dat mijn reactie daarom misschien wat heftig is'. Deels stom omdat je je eigen gevoel bagatelliseert, maar ook functioneel omdat je de ander de wind uit de zeilen neemt. Maar of dit nu echt handig is?!?!?! :-)
Dank je wel....liefs, en
Misia
En nog even: wat een verháál man, van die engerd die achter je aanging!!!! Help, ik weet niet wat ik zou hebben gedaan. Misschien heel hard roepen dat-ie op moest rotten, haha!? Goed dat je 'm hebt afgeschud.
Ik ben ook blij dat je even hebt bevestigd dat ik me geen zorgen om je hoef te maken. Ik dacht ook niet echt dat dat nodig was, een beetje 'dagboekeffect': je schrijft te weinig om een gebalanceerd beeld te geven, omdat juist de heftige dingen worden opgeschreven. Dacht ik al wel, maar fijn dat je dat zelf ook nog even hebt gezegd! :D
Ga je fijne zomerse dagen hebben dit weekend??
Ik prijs mezelf weer gelukkig dat ik zo dichtbij het strand woon. Morgen ga ik met een vriendin en zondag met mijn 'minnaar' (;) ik vind dat zo grappig om te zeggen, minnaar, maar meer is het op dit moment ook niet. Wel erg leuk en gezellig enzo. Spannend dus!!)
Nou Misia, ik wens je weer heeel veel sterkte en goeie dagen toe. Keep up the good work!
*;
dinsdag 7 augustus 2007 om 19:55
Lieve Misia,
Min of meer door toeval kwam ik bij je topic terecht en heb alles achter elkaar doorgelezen... Ik herken zo ontzettend veel in je verhaal, en wil je dus in elk geval ook laten weten dat je niet de enige bent die zich zo voelt!
Ik heb een fijne relatie en tóch voel ik me zo eenzaam, in vriendschappen dan. Ik ben echter nog niet op het punt dat ik kan denken van 'laat het ook eens van anderen komen' en dus blijf ik sms-en, initiatief nemen, enz. Bij belangrijke gebeurtenissen stuur ik altijd een kaartje, smsje of bel ik op, maar ik krijg dit zelden terug, op één of twee vriendinnen na. Mijn zogenaamde 'beste vriendin' kwam zelfs niet op mijn diplomaluitreiking van het HBO, hoewel ze beloofd had te komen. Zonder reden kwam ze niet opdagen. Waarschijnlijk 'te druk', hoewel ze zowat naast school woont en verder geen werk of andere dingen te doen had die dag. Zij is helaas zo veranderd sinds ze 6 maanden geleden een vriend kreeg, dus in dat geval weet ik de oorzaak.
Ik kan slecht voor mezelf opkomen en durf niet te vragen aan sommige vriendinnen hoe ze in de vriendschap staan of ze aan te spreken op dingen waar ik mee zit (in meer of mindere mate). Ik ben echter altijd betrokken en toon veel initiatief in nieuwe vriendschappen, maar krijg daar weinig voor terug.
Maar goed, ik lees mee hier op het topic en probeer zelf ook mijn voordeel te doen met alle adviezen die mensen jou geven. Weten dat ik niet de enige ben is in elk geval al heel erg fijn.
Misschien dat ik hier binnenkort wat meer kan posten, als ik zelf wat meer op een rijtje heb. Voel me nu namelijk erg klote, door iets wat nu weer gebeurd is van t weekend, op vriendschapsgebied.
Sterkte en liefs,
Gummy.
Min of meer door toeval kwam ik bij je topic terecht en heb alles achter elkaar doorgelezen... Ik herken zo ontzettend veel in je verhaal, en wil je dus in elk geval ook laten weten dat je niet de enige bent die zich zo voelt!
Ik heb een fijne relatie en tóch voel ik me zo eenzaam, in vriendschappen dan. Ik ben echter nog niet op het punt dat ik kan denken van 'laat het ook eens van anderen komen' en dus blijf ik sms-en, initiatief nemen, enz. Bij belangrijke gebeurtenissen stuur ik altijd een kaartje, smsje of bel ik op, maar ik krijg dit zelden terug, op één of twee vriendinnen na. Mijn zogenaamde 'beste vriendin' kwam zelfs niet op mijn diplomaluitreiking van het HBO, hoewel ze beloofd had te komen. Zonder reden kwam ze niet opdagen. Waarschijnlijk 'te druk', hoewel ze zowat naast school woont en verder geen werk of andere dingen te doen had die dag. Zij is helaas zo veranderd sinds ze 6 maanden geleden een vriend kreeg, dus in dat geval weet ik de oorzaak.
Ik kan slecht voor mezelf opkomen en durf niet te vragen aan sommige vriendinnen hoe ze in de vriendschap staan of ze aan te spreken op dingen waar ik mee zit (in meer of mindere mate). Ik ben echter altijd betrokken en toon veel initiatief in nieuwe vriendschappen, maar krijg daar weinig voor terug.
Maar goed, ik lees mee hier op het topic en probeer zelf ook mijn voordeel te doen met alle adviezen die mensen jou geven. Weten dat ik niet de enige ben is in elk geval al heel erg fijn.
Misschien dat ik hier binnenkort wat meer kan posten, als ik zelf wat meer op een rijtje heb. Voel me nu namelijk erg klote, door iets wat nu weer gebeurd is van t weekend, op vriendschapsgebied.
Sterkte en liefs,
Gummy.
donderdag 9 augustus 2007 om 22:36
vrijdag 10 augustus 2007 om 14:19
Hey Sieper!
Dank voor je bericht. Het gaat echt kut. Ik voel me gewoon zooooo moe en rot door alles: geen contact met mijn moeder...hoewel vanochtend wel een mail van haar of ik al boodschappen had gedaan voor mijn zusje die volgende week terug komt uit de States. Want het was toch niet nodig als er dingen dubbel waren. Haha, schreef ik terug: je kent me toch wel goed. Ik vind het stuitend, dat ze ervan uitgaat dat ik het al wel had gedaan. ik weiger om nog iets te kopen. Het ging om melk en brood, schreef mijn moeder. Nou, dat heb ik dan weer net niet ....ooooooh. Wat jammer nou.
Langzamerhand doorzie ik dit hele gedoe en komt er een vreselijk woede af en toe boven drijven. Mjn moeder die dus al denkt dat ik dat vast heb gedaan. En dan niks geen : wat aardig. Maar een soort vanzelfsprekendheid. nou, laat haar maar lekker shoppen dan voor mijn zus. Ik doe het niet.
Liefs,
Misia
Dank voor je bericht. Het gaat echt kut. Ik voel me gewoon zooooo moe en rot door alles: geen contact met mijn moeder...hoewel vanochtend wel een mail van haar of ik al boodschappen had gedaan voor mijn zusje die volgende week terug komt uit de States. Want het was toch niet nodig als er dingen dubbel waren. Haha, schreef ik terug: je kent me toch wel goed. Ik vind het stuitend, dat ze ervan uitgaat dat ik het al wel had gedaan. ik weiger om nog iets te kopen. Het ging om melk en brood, schreef mijn moeder. Nou, dat heb ik dan weer net niet ....ooooooh. Wat jammer nou.
Langzamerhand doorzie ik dit hele gedoe en komt er een vreselijk woede af en toe boven drijven. Mjn moeder die dus al denkt dat ik dat vast heb gedaan. En dan niks geen : wat aardig. Maar een soort vanzelfsprekendheid. nou, laat haar maar lekker shoppen dan voor mijn zus. Ik doe het niet.
Liefs,
Misia
vrijdag 10 augustus 2007 om 14:23
Het is zoooo moeilijk uit te leggen, maar ik ben er zo ziek van. Ik heb inderdaad booschappen gedaan. En dat mailde ik haar. En vervolegns dus dat ik niets meer ga kopen. Dat voelt okee, maar ook zo pijnlijk. Omdat ik dus moet zeggen: ik doe het niet meer. Bekijk het maar. Ik laad alles op jou, moeder. Zo. Ik heb geen zin meer om andermans leven te leiden. Ik ga al naar haar huis dit weekend om te versieren. No way dat ze daar iets leuks van zegt. Hooguit dus dat het niet nodig is dingen dubbel op te kopen voor mijn zus. Scheelt haar weer werk. Ha, ze let heel goed op haar grenzen. Laat ik dat ook doen. Zonder hard feelings.
Het is even wennen, voel me echt beroerd hiervan......wat een gedoe. Maar het geeft mij hopelijk wat meer ruimte...
Het is even wennen, voel me echt beroerd hiervan......wat een gedoe. Maar het geeft mij hopelijk wat meer ruimte...
maandag 13 augustus 2007 om 22:17
Jemienee... Even een druppel en een emmer enzo. Geeft niks hoor!
Hoop dat je toch een beetje een fijn weekend hebt gehad? Beetje kunnen relaxen?
En je hebt in ieder geval iets hééel leuks om naar uit te kijken: je zusje weer terug. Ga daar maar fijn van genieten, en probeer dat maar zoveel mogelijk los te zien staan van je moeder.
Doen wat jij wil en niet wat anderen van je willen!!!!
Liefs en een dikke
Hoop dat je toch een beetje een fijn weekend hebt gehad? Beetje kunnen relaxen?
En je hebt in ieder geval iets hééel leuks om naar uit te kijken: je zusje weer terug. Ga daar maar fijn van genieten, en probeer dat maar zoveel mogelijk los te zien staan van je moeder.
Doen wat jij wil en niet wat anderen van je willen!!!!
Liefs en een dikke
dinsdag 14 augustus 2007 om 05:15
Lieve Sieper!
Zo wijze woorden! Inderdaad - die laatste zin treft mijn gevoel echt precies. Wonderbaarlijk ergens, dat je dat eruit kunt halen, eng bijna (op een leuke manier!). En je berichtjes hadden echt een supergoede timing. Dank je wel!
Ik had een fijn weekend! Heb in het weekend het huis van mijn zusje leuk versierd en schoongemaakt! En ze is vanavond aangekomen! Heel gedoe! Want ze had de vlucht gemist....no problem, dan eten we wel iets, en dan wachten we wel. En toen ze midden in de nacht aankwam was het zo maf.....het voelde alsof ze helemaal niet weg is geweest...ze is zo lief!!!
En op weg naar haar huis......daar bleek dat het slot was veranderd door de huisbaas. En vervolgens is er bagage uit de auto gejat voor haar huis....pffff. Ze kon er dus niet in en heeft geen spullen meer, die arme ziel!!! :( We zijn dus naar mijn moeders huis gereden aan de andere kant van het land. Gelukkig hebben ze me onderweg af kunnen zetten.
In de auto dan nog een hele discussie gevoerd met mijn moeder. Vreselijk taai en de vriend van mijn moeder bemoeide zich er ook enorm mee, stond te janken buiten de auto op een gegeven moment. Het werd me gewoon te claustrofobisch allemaal & zo midden in de nacht. Het was gewoon surreeel.....maar nu is het bedtijd! Kom net terug van Schiphol!
Hoe is het met jou!? Is je huis ondertussen naar wens ingericht? Ben benieuwd!
Liefs, Misia
Zo wijze woorden! Inderdaad - die laatste zin treft mijn gevoel echt precies. Wonderbaarlijk ergens, dat je dat eruit kunt halen, eng bijna (op een leuke manier!). En je berichtjes hadden echt een supergoede timing. Dank je wel!
Ik had een fijn weekend! Heb in het weekend het huis van mijn zusje leuk versierd en schoongemaakt! En ze is vanavond aangekomen! Heel gedoe! Want ze had de vlucht gemist....no problem, dan eten we wel iets, en dan wachten we wel
. En toen ze midden in de nacht aankwam was het zo maf.....het voelde alsof ze helemaal niet weg is geweest...ze is zo lief!!!En op weg naar haar huis......daar bleek dat het slot was veranderd door de huisbaas. En vervolgens is er bagage uit de auto gejat voor haar huis....pffff. Ze kon er dus niet in en heeft geen spullen meer, die arme ziel!!! :( We zijn dus naar mijn moeders huis gereden aan de andere kant van het land. Gelukkig hebben ze me onderweg af kunnen zetten.
In de auto dan nog een hele discussie gevoerd met mijn moeder. Vreselijk taai en de vriend van mijn moeder bemoeide zich er ook enorm mee, stond te janken buiten de auto op een gegeven moment. Het werd me gewoon te claustrofobisch allemaal & zo midden in de nacht. Het was gewoon surreeel.....maar nu is het bedtijd! Kom net terug van Schiphol!
Hoe is het met jou!? Is je huis ondertussen naar wens ingericht? Ben benieuwd!
Liefs, Misia
dinsdag 14 augustus 2007 om 13:25
Hoi Misia,
Ik heb net even de berichtjes gelezen en ik herken er ook heel veel in hoor! Ik ben ook iemand die heel erg veel voor andere doet. Ik vond altijd anderen belangrijker dan mijzelf, zonder dat ik dat echt doorhad. Ik deed veel voor ze ten koste van mijn eigen gezondheid. Ik heb een chronische aandoening die uit in heel veel pijnen dus ik zou eigenlijk erg goed op mijn grenzen (en helemaal naar anderen toe) moeten letten. Nu vond ik dat ik t best heel goed getroffen had met mijn vriendschappen. Totdat........
ik begin dit jaar eigenlijk instortte. Ik heb jarenlang mn lichaam en ziekte zo verwaarloosd dat ik echt gewoon op was. Ben begonnen met therapie en zo ben ik een hoop dingen gaan 'zien' voor mezelf. O.a dus dat ik geen grenzen kenden. En nu het vriendschap-deel: Vanaf het moment dat ik ook eindelijk 'toegaf' dat ik niets/ niet zo veel meer kon had ik opeens een stuk minder vrienden dan ik dacht. Ik vind het heel moeilijk om mn ware gevoelens te tonen maar heb dit toch gedaan. Heel knap van mezelf omdat ikzo ook de verwachtingen wat naar beneden kon schroeven. Ik heb dus aan een aantal laten weten dat ik gewoon even niet langs kon komen omdat het niet goed met me ging. En heel opvallend vond ik; zodra ik het woord psychisch noemde, mensen wegvluchtte.
Van een vriendin waarvan ik dacht dat we echt heel diep bevriend waren heb ik in ruim 7 maanden tijd welgeteld 1 keer spontaan iets gehoord. Ik ging haar wel nog mailen enzo en op die manier eigenlijk om aandacht 'smeken' maar er kwam maar barweinig terug. Een andere vriendin, die ik mn hele leven al ken, die wist wel dat het niet goed met me ging, maar voordat ze wat van zich liet horen.....
Ik ben er wel achter dat ikzelf hele hoge verwachtingen heb van anderen. Waarschijnlijk omdat ik zo belachelijk attent ben naar ander toe, verwacht ik dat ook terug. ja en dan raak je teleurgesteld.
Ik vind het een moeilijke kwestie. Met mijn gezondheid gaat het nog niks beter eigenlijk, ik kan amper mn huis uit en bezoek ontvangen is vaak gewoon te vermoeiend voor me. Dat vind ik ook niet leuk, zachtjes uitgedrukt. Maar ik merk dat t begrip ver te zoeken is bij anderen. T duurt ze te lang ofzo. Ze willen me wel graag zien, maar dan wel graag in de discotheek of op een of ander feest ofzo. Iig iets wat ik echt totaal niet kan.
En ik denk dat dit gevoel wat ik nu probeer te omschrijven jij ook wel kent ivm je verbroken relatie: Je voelt je al rot genoeg. Je heb plenty aan je hoofd en voelt je gewoon ongelukkig. En dan 'moet' je je ook nog zorgen maken over je vriendschappen. DAt zou toch vanzelf moeten gaan, daar zou je toch juist steun uit halen en geen zorgen? Ja en dan ga je twijfelen of het allemaal niet aan jouzelf ligt.
Nou dit bericht is lang genoeg voor nu denk ik... ik hoop dat je er iets aan hebt!
liefs
Ik heb net even de berichtjes gelezen en ik herken er ook heel veel in hoor! Ik ben ook iemand die heel erg veel voor andere doet. Ik vond altijd anderen belangrijker dan mijzelf, zonder dat ik dat echt doorhad. Ik deed veel voor ze ten koste van mijn eigen gezondheid. Ik heb een chronische aandoening die uit in heel veel pijnen dus ik zou eigenlijk erg goed op mijn grenzen (en helemaal naar anderen toe) moeten letten. Nu vond ik dat ik t best heel goed getroffen had met mijn vriendschappen. Totdat........
ik begin dit jaar eigenlijk instortte. Ik heb jarenlang mn lichaam en ziekte zo verwaarloosd dat ik echt gewoon op was. Ben begonnen met therapie en zo ben ik een hoop dingen gaan 'zien' voor mezelf. O.a dus dat ik geen grenzen kenden. En nu het vriendschap-deel: Vanaf het moment dat ik ook eindelijk 'toegaf' dat ik niets/ niet zo veel meer kon had ik opeens een stuk minder vrienden dan ik dacht. Ik vind het heel moeilijk om mn ware gevoelens te tonen maar heb dit toch gedaan. Heel knap van mezelf omdat ikzo ook de verwachtingen wat naar beneden kon schroeven. Ik heb dus aan een aantal laten weten dat ik gewoon even niet langs kon komen omdat het niet goed met me ging. En heel opvallend vond ik; zodra ik het woord psychisch noemde, mensen wegvluchtte.
Van een vriendin waarvan ik dacht dat we echt heel diep bevriend waren heb ik in ruim 7 maanden tijd welgeteld 1 keer spontaan iets gehoord. Ik ging haar wel nog mailen enzo en op die manier eigenlijk om aandacht 'smeken' maar er kwam maar barweinig terug. Een andere vriendin, die ik mn hele leven al ken, die wist wel dat het niet goed met me ging, maar voordat ze wat van zich liet horen.....
Ik ben er wel achter dat ikzelf hele hoge verwachtingen heb van anderen. Waarschijnlijk omdat ik zo belachelijk attent ben naar ander toe, verwacht ik dat ook terug. ja en dan raak je teleurgesteld.
Ik vind het een moeilijke kwestie. Met mijn gezondheid gaat het nog niks beter eigenlijk, ik kan amper mn huis uit en bezoek ontvangen is vaak gewoon te vermoeiend voor me. Dat vind ik ook niet leuk, zachtjes uitgedrukt. Maar ik merk dat t begrip ver te zoeken is bij anderen. T duurt ze te lang ofzo. Ze willen me wel graag zien, maar dan wel graag in de discotheek of op een of ander feest ofzo. Iig iets wat ik echt totaal niet kan.
En ik denk dat dit gevoel wat ik nu probeer te omschrijven jij ook wel kent ivm je verbroken relatie: Je voelt je al rot genoeg. Je heb plenty aan je hoofd en voelt je gewoon ongelukkig. En dan 'moet' je je ook nog zorgen maken over je vriendschappen. DAt zou toch vanzelf moeten gaan, daar zou je toch juist steun uit halen en geen zorgen? Ja en dan ga je twijfelen of het allemaal niet aan jouzelf ligt.
Nou dit bericht is lang genoeg voor nu denk ik... ik hoop dat je er iets aan hebt!
liefs
dinsdag 14 augustus 2007 om 21:31
:
Lieve Sieper! Lieve Misia!
Zo wijze woorden! Inderdaad - die laatste zin treft mijn gevoel echt precies. Wonderbaarlijk ergens, dat je dat eruit kunt halen, eng bijna (op een leuke manier!).
>>Hoehoe, ik ben heus geen enge creep hoor!
En je berichtjes hadden echt een supergoede timing. Dank je wel! >>Nou fijn!
Ik had een fijn weekend! Heb in het weekend het huis van mijn zusje leuk versierd en schoongemaakt! En ze is vanavond aangekomen! Heel gedoe! Want ze had de vlucht gemist....no problem, dan eten we wel iets, en dan wachten we wel
>>DAT klinkt helemaal goed.
En op weg naar haar huis......daar bleek dat het slot was veranderd door de huisbaas. En vervolgens is er bagage uit de auto gejat voor haar huis....pffff. Ze kon er dus niet in en heeft geen spullen meer, die arme ziel!!! :( We zijn dus naar mijn moeders huis gereden aan de andere kant van het land. Gelukkig hebben ze me onderweg af kunnen zetten.
>>DIT klinkt dan weer véél minder goed! Sjee, wat een situatie zeg.. Sneu voor je zus. En nu kon ze dus ook haar mooi versierde huisje niet zien!.
In de auto dan nog een hele discussie gevoerd met mijn moeder. Vreselijk taai en de vriend van mijn moeder bemoeide zich er ook enorm mee, stond te janken buiten de auto op een gegeven moment. Het werd me gewoon te claustrofobisch allemaal & zo midden in de nacht. Het was gewoon surreeel.....maar nu is het bedtijd! Kom net terug van Schiphol!
>>GOSSIE, ze moeten je wel hebben allemaal hè? Lekker dat de vriend van je moeder zich er ook tegenaan bemoeide. Niet zo snugger, maar blijkbaar heeft hij het idee dat je moeder jou alleen niet 'aankan'..? En zat je zusje er gewoon bij in de auto? Die zal dat ook wel gezellig hebben gevonden zeker.. :-S Gelukkig dat ze je wel hebben afgezet. En ook goed dat je de discussie wel bent aangegaan. Hopelijk hoef je nu de komende tijd even niets te doen met je moeder, zodat je haar even een beetje kan ontwijken. Zou wel lekker rustig zijn denk ik.
Hoe is het met jou!? Is je huis ondertussen naar wens ingericht? Ben benieuwd!
>>JA het gaat goed. Druk van hot naar her aan het rennen, maar wel leuk allemaal. Mijn huis... ik heb de sleutel nog stééds niet!! Hopelijk volgende week, want dan heb ik een weekje vrij gepland om alle dingen te gaan doen. Nu heb ik nog niks gekocht, omdat ik helemaal geen plek heb om dingen te bewaren/op te slaan!! Haha, sloebertje dat ik ben. Maar 't komt vanzelf..
Liefs, Misia
>>Jij ook heel veel liefs en sterkte weer!
(Leuk die nieuwe bloem, maar jammer dat ik even zo snel niet weet hoe ik mijn tekst een andere kleur kan geven....)
zondag 2 september 2007 om 12:24
Hoi lieve Misia!
Hoe is het met je? Ik hoop dat je aan het genieten bent van het helemaal uitgebreid bijkletsen met je zusje. Heb je haar al veel gezien sinds ze terug is?
En hoe is het met de situatie met je moeder? Kun je het een beetje loslaten allemaal?
Met mij alles goed, hoewel ik nu wel erg ongeduldig begin te worden naar mijn nieuwe huis.. Krijg ws binnen 2 weken de sleutel, dus kan nu écht spullen gaan kopen. Zin in!
Liefs!
Hoe is het met je? Ik hoop dat je aan het genieten bent van het helemaal uitgebreid bijkletsen met je zusje. Heb je haar al veel gezien sinds ze terug is?
En hoe is het met de situatie met je moeder? Kun je het een beetje loslaten allemaal?
Met mij alles goed, hoewel ik nu wel erg ongeduldig begin te worden naar mijn nieuwe huis.. Krijg ws binnen 2 weken de sleutel, dus kan nu écht spullen gaan kopen. Zin in!
Liefs!
