Relaties
alle pijlers
Waar zijn vrienden voor....? En wat te doen bij het verlies/afscheid van vrienden?
maandag 9 april 2007 om 12:57
Dat is de vraag die ik me vaak stel.
De afgelopen weken voel ik me zeer beroerd bij vlagen. En dat heeft te maken met het feit dat vele vriendschappen die ik nog maar een jaar of twee geleden als 'hecht' en superblijmakend had beschreven zijn veranderd in een bron van zelftwijfels.
Met oud en nieuw is mijn relatie uitgegaan. Ik had het daar heel moeilijk mee (mijn topic hierover zweeft nog ergens rond, titel 'Over'). Ook toen al liep ik tegen de lamp en een groot NIET THUIS bord bij verschillende veriendinnen. Ik herinner me dat er toen het uit ging wekenlang niemand heeft gebeld om te vragen hoe het ging, terwijl ik het mensen in de eerste dagen wel had verteld. Het was ook duidelijk dat ik heel verdrietig was, en wel een welgemeende arm om mijn schouder kon gebruiken. Natuurlijk, ik verwacht geen 24/7 entertainment, ik ben iemand die er graag voor anderen is, en ook graag en goed dingen alleen kan doen. Ik ben iemand die erop uit gaat zelf en niet overdreven afhankelijk is (hoewel.......daar heb ik nu ineens superirritante en hevige twijfels bij: ik krijg het gevoel van sommige vrienden dat het een opgave is om er te zijn voor mij of zelfs bevriend te zijn met mij.....boehoe - dat voelt zo rot ;(!). Dus, ik verwachte geen grote pannen zelfgemaakte erwtsensoep elke dag, of een jaarkaart op de bios, maar toen ik me zo k*t voelde toen het uitging, dan is een telefoontje niet te veel gevraagd denk ik. Maar ondertussen hebben een goede vriend en drie hele goede vriendinnen (gen groepje) al maanden geen contact met mij opgenomen. Als het nu mensen waren die toch al redelijk 'perifeer' voelden, alas. Maar het was mijn incrowd, mensen aan wie ik mijn ziel had blootgelegd, die ik al jaren kende en een fijne wederzijdse vriendschap mee onderhield. Fijne, oprechte, betrokken mensen.
Dus nu vraag ik me af: what's going on? Ik krijg er soms hele nare zelftwijfels door. Heb het gevoel alsof ik dus niet de moeite waard ben, of meer nog: dat ik een blok aan hun been ben als ik (liefdes-)verdriet heb. Ik ben tegelijkertijd zo ontztettend boos, want ik weet dat ik geen negatief persoon ben, die anderen zeg 6 keer per dag belt om in hun oor te jammeren, één vriendin had ik in vijd maanden 5 keer gesproken, en laatst verbaasde ze zich erover dat ik dan elke keer huilde als ze me aan de lijn had. Ja, dat heet iemand waarvan je zo zielsveel hield zielsveel missen. Omgekeerd belde nu wel die vriendin een aantal malen omdat ze een nieuwe baan heeft (ingesproken, want hoe blij ik ook voor haar ben, ik kan het niet meer opbrengen om in de zijlijn te staan juichen voor haar als ze me nog geen maand geleden hele kwetsende dingen zei..........). Die boosheid is gezond denk ik, want ik heb in het verleden alles maar gedaan en vergeven voor een ander. En nu komt het niet meer van mij. En zie ik wat een vriendschap hen waard is. En dat is dus soms minder dan ik dacht. Dat doet pijn! Het voelt alsof ik in de rouw ben. Eerst mijn exvriend en toen nog minstens vier vrienden die in geen velden of wegen meer te bekennen zijn - HELAAS. Niet om mee te huilen, maar ook niet meer om mee te lachen (dat is voor mij de consequentie).
Ik weet het: in tijden van nood leer je je ware vrienden kennen, maar.....;(.....auw.......
Gevolg is dat ik veel pieker, me alleen voel en me afvraag of ik nog iets moet doen. De deur openen naar echt contact door te vertellen wat ik jullie nu vertel: dat ik me gekwetst voel en dat ik de vriendschapen mis zoals ze waren? I have no idea!
Hebben jullie wijze inzichten hoe ik hier beter mee kan omgaan:? Hoe kan ik voorkomen dat mijn zelfvertrouwen er zo onder lijdt dat ik dag in dag uit erover nadenk wat er 'mis' met mij is dat anderen blijkbaar (!) niet meer met me willen of zelfs kúnnen omgaan! Ik merk ook dat ik in nieuwe contacten erg onzeker wordt, dan denk ik: wacht maar tot je me echt leert kennen, dan zul jij ook weg gaan bij mij omdat het zóóó lastig zal zijn met mij bevriend te zijn (ik weet dat dat NIET KLOPT, want ik heb een paar SUPERLIEVE vrienden die mij wel graag om zich heen hebben (pfff, die indruk geven ze en ze zeggen het, maar toch raak ik daar nu ook van in de war, want is dat dan wel zo etc!!), maar wederom dus die zelftwijfels/zelfkritiek!)..... en ik ben er vooral als de dood voor dat ik mensen het gevoel zal geven hen te claimen....dus ik doe erg afstandelijk soms. Dan zeg ik tegen iemand: tot spreeks maar weer! als ik eigenlijk bedoel: wat was dit ontzettend leuk, ik zou het leuk vinden om danendan te gaan picknicken samen...lijkt je dat leuk? (bijvoorbeeld - hihi, elk zonnestraaltje meepikken!).
Kortom: HELP! Ben dankbaar voor alle (ervarings-)berichten en tips!!!!!!!!!!!
En bedankt voor jullie lezende oog, ik ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan!
Liefs, x
Misia
De afgelopen weken voel ik me zeer beroerd bij vlagen. En dat heeft te maken met het feit dat vele vriendschappen die ik nog maar een jaar of twee geleden als 'hecht' en superblijmakend had beschreven zijn veranderd in een bron van zelftwijfels.
Met oud en nieuw is mijn relatie uitgegaan. Ik had het daar heel moeilijk mee (mijn topic hierover zweeft nog ergens rond, titel 'Over'). Ook toen al liep ik tegen de lamp en een groot NIET THUIS bord bij verschillende veriendinnen. Ik herinner me dat er toen het uit ging wekenlang niemand heeft gebeld om te vragen hoe het ging, terwijl ik het mensen in de eerste dagen wel had verteld. Het was ook duidelijk dat ik heel verdrietig was, en wel een welgemeende arm om mijn schouder kon gebruiken. Natuurlijk, ik verwacht geen 24/7 entertainment, ik ben iemand die er graag voor anderen is, en ook graag en goed dingen alleen kan doen. Ik ben iemand die erop uit gaat zelf en niet overdreven afhankelijk is (hoewel.......daar heb ik nu ineens superirritante en hevige twijfels bij: ik krijg het gevoel van sommige vrienden dat het een opgave is om er te zijn voor mij of zelfs bevriend te zijn met mij.....boehoe - dat voelt zo rot ;(!). Dus, ik verwachte geen grote pannen zelfgemaakte erwtsensoep elke dag, of een jaarkaart op de bios, maar toen ik me zo k*t voelde toen het uitging, dan is een telefoontje niet te veel gevraagd denk ik. Maar ondertussen hebben een goede vriend en drie hele goede vriendinnen (gen groepje) al maanden geen contact met mij opgenomen. Als het nu mensen waren die toch al redelijk 'perifeer' voelden, alas. Maar het was mijn incrowd, mensen aan wie ik mijn ziel had blootgelegd, die ik al jaren kende en een fijne wederzijdse vriendschap mee onderhield. Fijne, oprechte, betrokken mensen.
Dus nu vraag ik me af: what's going on? Ik krijg er soms hele nare zelftwijfels door. Heb het gevoel alsof ik dus niet de moeite waard ben, of meer nog: dat ik een blok aan hun been ben als ik (liefdes-)verdriet heb. Ik ben tegelijkertijd zo ontztettend boos, want ik weet dat ik geen negatief persoon ben, die anderen zeg 6 keer per dag belt om in hun oor te jammeren, één vriendin had ik in vijd maanden 5 keer gesproken, en laatst verbaasde ze zich erover dat ik dan elke keer huilde als ze me aan de lijn had. Ja, dat heet iemand waarvan je zo zielsveel hield zielsveel missen. Omgekeerd belde nu wel die vriendin een aantal malen omdat ze een nieuwe baan heeft (ingesproken, want hoe blij ik ook voor haar ben, ik kan het niet meer opbrengen om in de zijlijn te staan juichen voor haar als ze me nog geen maand geleden hele kwetsende dingen zei..........). Die boosheid is gezond denk ik, want ik heb in het verleden alles maar gedaan en vergeven voor een ander. En nu komt het niet meer van mij. En zie ik wat een vriendschap hen waard is. En dat is dus soms minder dan ik dacht. Dat doet pijn! Het voelt alsof ik in de rouw ben. Eerst mijn exvriend en toen nog minstens vier vrienden die in geen velden of wegen meer te bekennen zijn - HELAAS. Niet om mee te huilen, maar ook niet meer om mee te lachen (dat is voor mij de consequentie).
Ik weet het: in tijden van nood leer je je ware vrienden kennen, maar.....;(.....auw.......
Gevolg is dat ik veel pieker, me alleen voel en me afvraag of ik nog iets moet doen. De deur openen naar echt contact door te vertellen wat ik jullie nu vertel: dat ik me gekwetst voel en dat ik de vriendschapen mis zoals ze waren? I have no idea!
Hebben jullie wijze inzichten hoe ik hier beter mee kan omgaan:? Hoe kan ik voorkomen dat mijn zelfvertrouwen er zo onder lijdt dat ik dag in dag uit erover nadenk wat er 'mis' met mij is dat anderen blijkbaar (!) niet meer met me willen of zelfs kúnnen omgaan! Ik merk ook dat ik in nieuwe contacten erg onzeker wordt, dan denk ik: wacht maar tot je me echt leert kennen, dan zul jij ook weg gaan bij mij omdat het zóóó lastig zal zijn met mij bevriend te zijn (ik weet dat dat NIET KLOPT, want ik heb een paar SUPERLIEVE vrienden die mij wel graag om zich heen hebben (pfff, die indruk geven ze en ze zeggen het, maar toch raak ik daar nu ook van in de war, want is dat dan wel zo etc!!), maar wederom dus die zelftwijfels/zelfkritiek!)..... en ik ben er vooral als de dood voor dat ik mensen het gevoel zal geven hen te claimen....dus ik doe erg afstandelijk soms. Dan zeg ik tegen iemand: tot spreeks maar weer! als ik eigenlijk bedoel: wat was dit ontzettend leuk, ik zou het leuk vinden om danendan te gaan picknicken samen...lijkt je dat leuk? (bijvoorbeeld - hihi, elk zonnestraaltje meepikken!).
Kortom: HELP! Ben dankbaar voor alle (ervarings-)berichten en tips!!!!!!!!!!!
En bedankt voor jullie lezende oog, ik ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan!
Liefs, x
Misia
maandag 9 april 2007 om 13:45
Hoi Misia,
Ik denk dat je hierboven al een aardige analyse van je situatie hebt neergezet. Toen jouw verkering uitging, namen een aantal mensen geen contact op, sommige hielden het oppervlakkig en een aantal superlieve mensen stond voor je klaar.
Zoals het spreekwoord als zegt in tijden van nood leer je je echte vrienden kennen: reken je rijk met de vrienden die voor je klaar staan!
Verder geef je aan dat je soms de neiging hebt om afstandelijk te zijn. Kan het niet zijn dat sommige mensen daar ontmoedigd door raken (ik moet altijd het initiatief nemen tot een afspraak, misschien vindt zij mij niet leuk?) of niet door hebben dat je het moeilijk hebt (ze geeft niet aan dat ze het over haar ex wil hebben, dus laat ik er zelf ook maar niet aan beginnen?). Ik weet niet hoor, maar probeer daar eens over na te denken of jij iets duidelijker kan zeggen wat jouw verlangens zijn, dan kan een ander daar ook makkelijker op inspelen/geattendeerd worden op een moeilijke situatie.
Daarnaast kan het natuurlijk ook zijn dat jij mensen wel als jouw incrowd beschouwt, maar zij jou meer als mooi-weer-kennis. Je kunt dan teleurgesteld zijn dat zij niet voor je klaar staan, maar je kunt ook je verwaxhtingen bijstellen en ze zelf gewoon als mooi weer kennis gaan zien en niet meer bij dag en dauw voor hun klaar te staan.
Ik denk dat je hierboven al een aardige analyse van je situatie hebt neergezet. Toen jouw verkering uitging, namen een aantal mensen geen contact op, sommige hielden het oppervlakkig en een aantal superlieve mensen stond voor je klaar.
Zoals het spreekwoord als zegt in tijden van nood leer je je echte vrienden kennen: reken je rijk met de vrienden die voor je klaar staan!
Verder geef je aan dat je soms de neiging hebt om afstandelijk te zijn. Kan het niet zijn dat sommige mensen daar ontmoedigd door raken (ik moet altijd het initiatief nemen tot een afspraak, misschien vindt zij mij niet leuk?) of niet door hebben dat je het moeilijk hebt (ze geeft niet aan dat ze het over haar ex wil hebben, dus laat ik er zelf ook maar niet aan beginnen?). Ik weet niet hoor, maar probeer daar eens over na te denken of jij iets duidelijker kan zeggen wat jouw verlangens zijn, dan kan een ander daar ook makkelijker op inspelen/geattendeerd worden op een moeilijke situatie.
Daarnaast kan het natuurlijk ook zijn dat jij mensen wel als jouw incrowd beschouwt, maar zij jou meer als mooi-weer-kennis. Je kunt dan teleurgesteld zijn dat zij niet voor je klaar staan, maar je kunt ook je verwaxhtingen bijstellen en ze zelf gewoon als mooi weer kennis gaan zien en niet meer bij dag en dauw voor hun klaar te staan.
maandag 9 april 2007 om 14:16
Hai Blijerdanblij, dank je wel voor je reactie. Fijn dat je medenkt. In antwoord op je vragen: ik denk dat ik een heel warm, open persoon ben, als ik het een beetje objectief probeer te bekijken, hihi ;). Zonder gekheid, ik denk niet dat ik afstandelijk ben. Maar door het feit dat 'oude' vrienden mij aangeven (vaak indirect door niet te bellen etc), dat ze mij niet (meer) zo de moeite waard vonden, voel ik mij onzeker bij nieuwe mensen. Ik wil dan voorkomen dat ze denken dat ik hen claim - dat is dus het gevoel dat die 'oude'vrienden mij geven/gaven: dat het een opgave is om met mij om te gaan. Ik merk als ik erover schrijf dat ik de 'schuld' bij mijzelf leg, dat er dus iets 'mis'is met mij....en dáár zit het probleem. Daardoor doe ik dus afstandelijker naar mensen, uit angst ze te veel te zijn, uit angst vorger of later weer de deksel op mijn neus te krijgen. Aan de ene kant ben ik veel sterker geworden door de jaren heen, en kan ik sommige problemen beter handelen, vandaar dat ik ook afstandelijker kán doen. Heb anderen minder nodig op die momenten Dat voelt fijn. Maar Ik durf me kortom minder kwetsbaar op te stellen, en dat is de keerzijde. Snap je wat ik bedoel?
Een andere vraag/tip van je was om de vrienden dan als goede kennissen te gaan zien. Allereerst zien/zagen ze mij niet als mooiweervriendin. Dat hebbe ze meermaals gezegd (op een natuurlijke manier, niet in zware gesprekken waar een druk vanuit ging van mijn kant). En ik vind het erg moeilijk, strijkt me geheel tegen de haren in, om ze 'los' te laten en 'voor de leuk' te zien. Ik ben een heel trouw, liefhebbend persoon, en het zijn stuk voor stuk heel lieve mensen in mijn ogen. Maar toch loopt het niet zo eigenlijk. Als ik eerlijk ben. en dat is een afscheidgevoel. Rouw.......:( en onzekerheid over wat te doen. Want ik houd van directheid en niet van laten doodbloeden, daar kan ik zo weinig mee.......aan de andere kant als ik (weer) degene ben die iets aankaart, dat voelt ook niet goed natuurlijk.
Nogmaals dank voor je woorden, blijerdanblij. Ik vind het fijn om mijn gevoelens hierover eens door te lichten (en doordat er mensen reageren is het niet zo'n vreselijk gemaal meer in mijn eigen hoofd, dat wordt dan zo'n kringetje waar ik niet meer zo goed uitkom!)
Groetjes, Misia
Leuke nick trouwens!
maandag 9 april 2007 om 15:28
Ik snap wat je bedoelt met niet kwetsbaar opstellen uit angst de deksel op je neus te krijgen. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar probeer je gewoon open te stellen en nieuwe mensen een kans te geven. Niet geschoten is altijd mis niet waar?
Over je vrienden: ik denk wel dat jullie elkaar wederzijds als goede vrienden zien, maar dat jullie verwachtingen anders zijn. Dat iemand niet belt, hoeft niet te betekenen dat iemand je niet de moeite waard vindt! Ik zelf heb ook een enorme hekel aan bellen en het gebeurt dus regelmatig dat ik mensen een tijd niet spreek. Dat betekent niet dat ik niet om ze geef, maar puur dat ik niet van bellen hou (dan ben ik altijd bang dat ik stoor, vergeet ik etc) en liever een keertje afspreek om bij te kletsen. Zie het dus gewoon als een verschil in verwachtingen, niet als een tekortkoming van jezelf.
Dat een vriendin het geluk van een nieuwe baan met je deelt, geeft al aan dat ze je de moeite waard vindt. Misschien heeft ze gewoon niet zo door dat je het moeilijk hebt of weet ze niet zo goed wat ze moet doen (heb ik zelf altijd last van :$). Bijvoorbeeld als jij huilt aan de telefoon, dat ze zich dan machteloos voelt en probeert je te helpen door een schop onder je kont (het is al drie maanden geleden, pak eens door) terwijl jij meer behoefte hebt aan een schouder. Hierbij kan het helpen als je gewoon letterlijk zeg hoe je je voelt en wat je graag zou willen: bijv. ik voel me nu zo alleen, ik zou graag wat samen gaan doen, heb jij zin om .. te doen?
Merk op dat je soms ook gewoon uit elkaar groeit en je meer verwantschap voelt met nieuwe mensen dan oude vrienden.
Voel dit niet als verraad aan je oude vrienden of probeer niet kost wat kost je oude vriendschappen op pijl te houden, geniet van je nieuwe contacten en zet de andere contacten op een wat lager pitje. Misschien zitten jullie over een paar jaar weer in een zelfde situatie en kan je de vriendschap weer opstoken en anders heb je altijd nog leuke kennissen waarmee je altijd een avondje wat leuks kan gaan doen.
Verder weet ik eigenlijk ook niet meer te zeggen, misschien dat andere forummers ook nog goede tips voor je hebben?
Over je vrienden: ik denk wel dat jullie elkaar wederzijds als goede vrienden zien, maar dat jullie verwachtingen anders zijn. Dat iemand niet belt, hoeft niet te betekenen dat iemand je niet de moeite waard vindt! Ik zelf heb ook een enorme hekel aan bellen en het gebeurt dus regelmatig dat ik mensen een tijd niet spreek. Dat betekent niet dat ik niet om ze geef, maar puur dat ik niet van bellen hou (dan ben ik altijd bang dat ik stoor, vergeet ik etc) en liever een keertje afspreek om bij te kletsen. Zie het dus gewoon als een verschil in verwachtingen, niet als een tekortkoming van jezelf.
Dat een vriendin het geluk van een nieuwe baan met je deelt, geeft al aan dat ze je de moeite waard vindt. Misschien heeft ze gewoon niet zo door dat je het moeilijk hebt of weet ze niet zo goed wat ze moet doen (heb ik zelf altijd last van :$). Bijvoorbeeld als jij huilt aan de telefoon, dat ze zich dan machteloos voelt en probeert je te helpen door een schop onder je kont (het is al drie maanden geleden, pak eens door) terwijl jij meer behoefte hebt aan een schouder. Hierbij kan het helpen als je gewoon letterlijk zeg hoe je je voelt en wat je graag zou willen: bijv. ik voel me nu zo alleen, ik zou graag wat samen gaan doen, heb jij zin om .. te doen?
Merk op dat je soms ook gewoon uit elkaar groeit en je meer verwantschap voelt met nieuwe mensen dan oude vrienden.
Voel dit niet als verraad aan je oude vrienden of probeer niet kost wat kost je oude vriendschappen op pijl te houden, geniet van je nieuwe contacten en zet de andere contacten op een wat lager pitje. Misschien zitten jullie over een paar jaar weer in een zelfde situatie en kan je de vriendschap weer opstoken en anders heb je altijd nog leuke kennissen waarmee je altijd een avondje wat leuks kan gaan doen.
Verder weet ik eigenlijk ook niet meer te zeggen, misschien dat andere forummers ook nog goede tips voor je hebben?
maandag 9 april 2007 om 15:44
Lieve Blijerdanblij,
Dank voor je bericht. Ja, ik snap wat je bedoelt. Het is verstandelijk ook al helemaal tot me doorgedrongen....maar emotioneel.....;(. Je hoort er vaak weinig over, maar het 'uitgaan' van vriendschappen brengt vaak dezelfde soort emoties van verdriet en gemis teweeg als dat een liefdesrelatie uitgaat.....
Ik zal me proberen voor ogen te houden dat het geen tekortkoming van mij is, dat ze geen contact zoeken. Maar omdat ze me dit wel een beetje te kennen hebben gegeven (lekker makkelijk misschien om mij aan te wijzen), voel ik me wel tekortschieten, alsof er iets niet deugt aan de manier waarop ik reageer. Alsof ik mijzelf niet kan zijn. En dat, kom ik steeds meer achter, is voor mij de basis van een goede vriendschap. Ik wil mijn woorden niet meer wegen ofzo.
Deze inzichten, het veranderen van mijn houding zijn ergens fijn, maar ook moeilijk. Zit vaak gewoon een potje te janken, omdat ik me zo alleen voel. En dat aan mensen te laten zien wordt vaak als zwaktebod en als 'moeilijk' worden bestempeld en gezien......soms denk ik op deze donkere momenten dat ik dit een zo kleurloze en oppervlakkige samenleving vindt, waarin mensen al gauw een plastic glimlach opplakken, waarin emoties zo weinig welkom zijn? 't is niet zo mijn ding, ik word er verdrietig van,,,. En heb af en toe dus deze zware crisis in het zelfvertrouwen en in mijn houding naar andere mensen toe voel. Zijn er meer mensen met deze ervaring?
Pfff, dank julllie wel!
xxxx
Misia
maandag 9 april 2007 om 16:55
Nog een allerlaatste berichtje dan: ik begrijp uit je post dat je vrienden geen contact meer opnemen, omdat jij je sinds het verbreken van je verkering je erg alleen voelt en daar erg emotioneel onder bent en zij daar moeilijk mee kunnen omgaan.
Ik denk dat het belangrijk is te bedenken dat je verschillende soorten vriendschap hebt: sommige zijn vriendschap van verwantschap (je allerbeste vrienden) en andere zijn vriendschap van plezier (je goede kennissen zeg maar).
Ik lees uit je post dat je allerbeste vrienden voor je klaar staan (die superlieve mensen), maar dat een aantal dus aangeven dat ze je emoties beu zijn. Ik denk dat dit je pleziervrienden zijn: jullie vriendschap is gebaseerd op het maken van plezier.
Mijn echte vrienden kunnen mij midden in de nacht wakker kunnen bellen met een probleem, waarvan ik jarenlang het liefdesverdriet wil aanhoren en ze altijd wil steunen.
Maar bij kennissen ligt dat toch iets anders: als ik na een drukke werkweek de keuze heb tussen afspreken met kennis X (die al de laatste 12 keer dat ik haar gesproken heb alleen maar huilt hoe alleen ze zich voelt) of kennis Y (waarmee ik lekker kan gaan dansen), dan kies ik ook voor kennis Y. Dit betekent niet dat ik kennis X niet waardeer, maar gewoon dat ik zin heb in een plezierige avond, omdat dat hetgene is waarop onze vriendschap is gebaseerd.
Geen reden dus om aan jezelf te gaan twijfelen, hoogstens om je emoties wat selecter te uiten.
Je beste vriendin zit binnenin, en die accepteert alles wat je voelt. Jank dus gerust geregeld uit, zeur tegen jezelf hoe alleen je bent, schrijf in een dagboek etc. Op deze manier raak je het grootste deel van je negatieve gevoel al kwijt.
Bespreek je gevoelens ook met je allerbeste vrienden uit je openingspost en hou je gezelligheidsvrienden voor de gezelligheid. In de contacten met hen kun je je dan focusen op het dansen/het samen eten (ipv het alleen zijn). Hierdoor worden ook jouw gedachten verzet waardoor je je wat minder alleen voelt en houden je vrienden ook een leuke herinnering aan de avond, waardoor ze je misschien ook weer vaker uitnodigen. Positiviteit geeft positiviteit terug, niet waar.
Het kan natuurlijk zijn dat die vrienden van plezier je helemaal geen plezier geven en nooit voor je klaar staan, in dat geval kan je natuurlijk het contact altijd verbreken, maar vergeet ook niet de waarde van kennissen die je gewoon eens kan bellen voor een leuke film oid, niet elk contact hoeft 100% perfect te zijn om waardevol te zijn.
Ik hoop dat je iets aan bovenstaande gedachtegang hebt.
Ik denk dat het belangrijk is te bedenken dat je verschillende soorten vriendschap hebt: sommige zijn vriendschap van verwantschap (je allerbeste vrienden) en andere zijn vriendschap van plezier (je goede kennissen zeg maar).
Ik lees uit je post dat je allerbeste vrienden voor je klaar staan (die superlieve mensen), maar dat een aantal dus aangeven dat ze je emoties beu zijn. Ik denk dat dit je pleziervrienden zijn: jullie vriendschap is gebaseerd op het maken van plezier.
Mijn echte vrienden kunnen mij midden in de nacht wakker kunnen bellen met een probleem, waarvan ik jarenlang het liefdesverdriet wil aanhoren en ze altijd wil steunen.
Maar bij kennissen ligt dat toch iets anders: als ik na een drukke werkweek de keuze heb tussen afspreken met kennis X (die al de laatste 12 keer dat ik haar gesproken heb alleen maar huilt hoe alleen ze zich voelt) of kennis Y (waarmee ik lekker kan gaan dansen), dan kies ik ook voor kennis Y. Dit betekent niet dat ik kennis X niet waardeer, maar gewoon dat ik zin heb in een plezierige avond, omdat dat hetgene is waarop onze vriendschap is gebaseerd.
Geen reden dus om aan jezelf te gaan twijfelen, hoogstens om je emoties wat selecter te uiten.
Je beste vriendin zit binnenin, en die accepteert alles wat je voelt. Jank dus gerust geregeld uit, zeur tegen jezelf hoe alleen je bent, schrijf in een dagboek etc. Op deze manier raak je het grootste deel van je negatieve gevoel al kwijt.
Bespreek je gevoelens ook met je allerbeste vrienden uit je openingspost en hou je gezelligheidsvrienden voor de gezelligheid. In de contacten met hen kun je je dan focusen op het dansen/het samen eten (ipv het alleen zijn). Hierdoor worden ook jouw gedachten verzet waardoor je je wat minder alleen voelt en houden je vrienden ook een leuke herinnering aan de avond, waardoor ze je misschien ook weer vaker uitnodigen. Positiviteit geeft positiviteit terug, niet waar.
Het kan natuurlijk zijn dat die vrienden van plezier je helemaal geen plezier geven en nooit voor je klaar staan, in dat geval kan je natuurlijk het contact altijd verbreken, maar vergeet ook niet de waarde van kennissen die je gewoon eens kan bellen voor een leuke film oid, niet elk contact hoeft 100% perfect te zijn om waardevol te zijn.
Ik hoop dat je iets aan bovenstaande gedachtegang hebt.
maandag 9 april 2007 om 16:55
Even voor de zekerheid: hoe frequent was jouw contact met die mensen toen je relatie nog aan was? Want als je mensen dan hooguit eens per twee weken sprak, kun je natuurlijk niet verwachten dat ze nu ineens elke dag bellen. Het contact blijft meestal gewoon zoals het was, alleen jouw behoefte is door het wegvallen van je relatie misschien veranderd.
Of zijn ze echt duidelijk MINDER van zich gaan laten horen dan voorheen? Dan is het wel rot. En ja, je concludeert heel nuchter dat dat erbij hoort, maar dat maakt het niet minder pijnlijk natuurlijk. Ik kan je alleen zeggen dat we hier allemaal weleens tegenaan zijn gelopen en zijn opgekrabbeld, en dat jij zeker ook weer gaat opkrabbelen en allemaal nieuwe vrienden maken
Of zijn ze echt duidelijk MINDER van zich gaan laten horen dan voorheen? Dan is het wel rot. En ja, je concludeert heel nuchter dat dat erbij hoort, maar dat maakt het niet minder pijnlijk natuurlijk. Ik kan je alleen zeggen dat we hier allemaal weleens tegenaan zijn gelopen en zijn opgekrabbeld, en dat jij zeker ook weer gaat opkrabbelen en allemaal nieuwe vrienden maken
vrijdag 13 april 2007 om 02:02
Hallo, dank jullie wel voor de berichten. Ik vind het fijn dat jullie meedenken, al doen sommige vragen zeer, omdat ik de confrontatie met het gemis van mijn oude vriend(in)en(nen) soms zo moeilijk vindt. Als jullie het niet erg vinden, zal ik er later een keer op ingaan!
Zoals ik hierboven schreef, ik voel me zo kut.....heb buikpijn nu, midden in de nacht alweer wakker. Omdat ik denk, jeetje, ik voel me zo.........alleen, afgesneden van echt contact. Terwijl er 'vroeger' (jaja) elke week allerlei leuke activiteiten waren, met vrienden eten, bijkletsen, theater, doe ik nu al die dingen alleen.
Ik hoor jullie al denken, je kunt er iets aan doen, erop uitgaan en dan kom je vast wel weer nieuwe mensen tegen. Ja, daar geloof ik ook wel in. Maar ik voel me zo eenzaam, niemand belt mij uit zichzelf. Gewoon een hey, hoe gaat het met je? Of: heb je al plannen voor het weekend, zullen we wat leuks gaan doen? Het komt meestal van mij uit. Nu ik dat niet meer doe. NIETS...... :(
Een van jullie schreef dat het niet bellen niet hoeft te betekenen dat die mensen niet om me geven. Daar zit wat in, ik zal proberen mij dat voor ogen te houden. Aan de andere kant, een vriendschap moet wel 50-50 zijn wat initiatief betreft. En dat is nu ver te zoeken.
Ik ben nu zo moe, klinkt vast allemaal zeer negatief. Zo voel ik me ook. Zo moe ook omdat ik het zat ben. Zoals ik het schreef: ik ben bang dat mensen me een zeur vinden, ik houd me altijd maar in de plooi. Dat il ik niet meer. Ik blijf belangstellend, vriendelijk, natuurlijk (da's wel zo fijn, ook voor mij), maar ik mis het gevoel dat mensen me graag bij zich willen, mij graag spreken, enzovoorts. Daar merk ik nu niks van de laatste maanden.
En dan zal ik op een dag contact opnemen, en dan is het 'best gezellig'. Maar op de lange duur is het niet wat ik wil in een vriendschap. En moet ik dat nu altijd maar aankaarten, of op een gegeven moment de deur dichtgooien zonder mijn gevoelens te uiten (met als gevolg dat diegene niet weet dat hij/zij mij heeft gekwetst en het daarom ook niet goed kan maken).
Ik ben soms heel erg ten einde raad wat dit onderwerp betreft: ik heb niet alleen geen contact meer met mijn ex, maar er zijn ook mensen weggevallen........daar heb ik het zwaar moeilijk mee......
Ik hoop dat ik hier even mag uitrazen, dat is iets dat ik nooit doe.....zie altijd maar alles positief, vergoeilijk alles, ben er weer voor mensen. Ik hoop hier erg eerlijk te kunnen zeggen wat ik wil........en dat is op dit moment hangerig zeuren....pffffffffffff. Ik voel me nu zo dat zelfs het eerlijk opschrijven nauwelijks helpt......ben af en toe een soort instorting nabij......
Dank,
liefs, Misia
Zoals ik hierboven schreef, ik voel me zo kut.....heb buikpijn nu, midden in de nacht alweer wakker. Omdat ik denk, jeetje, ik voel me zo.........alleen, afgesneden van echt contact. Terwijl er 'vroeger' (jaja) elke week allerlei leuke activiteiten waren, met vrienden eten, bijkletsen, theater, doe ik nu al die dingen alleen.
Ik hoor jullie al denken, je kunt er iets aan doen, erop uitgaan en dan kom je vast wel weer nieuwe mensen tegen. Ja, daar geloof ik ook wel in. Maar ik voel me zo eenzaam, niemand belt mij uit zichzelf. Gewoon een hey, hoe gaat het met je? Of: heb je al plannen voor het weekend, zullen we wat leuks gaan doen? Het komt meestal van mij uit. Nu ik dat niet meer doe. NIETS...... :(
Een van jullie schreef dat het niet bellen niet hoeft te betekenen dat die mensen niet om me geven. Daar zit wat in, ik zal proberen mij dat voor ogen te houden. Aan de andere kant, een vriendschap moet wel 50-50 zijn wat initiatief betreft. En dat is nu ver te zoeken.
Ik ben nu zo moe, klinkt vast allemaal zeer negatief. Zo voel ik me ook. Zo moe ook omdat ik het zat ben. Zoals ik het schreef: ik ben bang dat mensen me een zeur vinden, ik houd me altijd maar in de plooi. Dat il ik niet meer. Ik blijf belangstellend, vriendelijk, natuurlijk (da's wel zo fijn, ook voor mij), maar ik mis het gevoel dat mensen me graag bij zich willen, mij graag spreken, enzovoorts. Daar merk ik nu niks van de laatste maanden.
En dan zal ik op een dag contact opnemen, en dan is het 'best gezellig'. Maar op de lange duur is het niet wat ik wil in een vriendschap. En moet ik dat nu altijd maar aankaarten, of op een gegeven moment de deur dichtgooien zonder mijn gevoelens te uiten (met als gevolg dat diegene niet weet dat hij/zij mij heeft gekwetst en het daarom ook niet goed kan maken).
Ik ben soms heel erg ten einde raad wat dit onderwerp betreft: ik heb niet alleen geen contact meer met mijn ex, maar er zijn ook mensen weggevallen........daar heb ik het zwaar moeilijk mee......
Ik hoop dat ik hier even mag uitrazen, dat is iets dat ik nooit doe.....zie altijd maar alles positief, vergoeilijk alles, ben er weer voor mensen. Ik hoop hier erg eerlijk te kunnen zeggen wat ik wil........en dat is op dit moment hangerig zeuren....pffffffffffff. Ik voel me nu zo dat zelfs het eerlijk opschrijven nauwelijks helpt......ben af en toe een soort instorting nabij......
Dank,
liefs, Misia
zaterdag 14 april 2007 om 01:31
Hallo
het wordt hier steeds minder........ik voel me echt eenzamer dan ooit. Er is een soort depressief gevoel dat op de loer ligt. Ik blijf piekeren over die vriendschappen. Zo heb ik een vriendin gisteren een sms gestuurd dat ik er verdriet van heb dat we elkaar al een tijd niet hebben gesproken. Het was het type sms waarop ik meteen had gereageerd, om de vriendin een hart onder de riem te steken of mijn mening/visie te vertellen....nog geen reactie :(.
En een andere vriend gebeld die mij nooit belt (en ik had hem nu sinds september niet gesproken!!!!!!). Meteen allerlei verhalen opgehangen, maar het blijft knagen: ik kan niet zo bevriend zijn. Nu hebben we wel afgesproken, maar ik blijf maar malen dat het nu weer van mij uitkomt. En hij wil ook dat zijn vriendin meekomt, terwijl ik hem wil zeggen dat ik er echt een rotgevoel van heb en had hoe het is gegaan.
Ik weet het meiden en misschien mannen (al hoor ik mannen nooit over dit soort vriendenperikelen.........), er valt niet veel op te zeggen misschien. Maar ik ben in een diep gaat aan het vallen, omdat ik zoveel mensen lijk kwijt te raken (ook het contact met familie is door omstandigheden de laatste tijd veel minder geworden). Misschien kunnen jullie mij vertellen hoe ik zou kunnen omgaan met deze situatie.....hoe deze een beetje netwerkloze tijd door te komen zonder in een wolk van eenzame en depressieve gedachten en zelftwijfels te geraken.
Ik waardeer het meedenken, en verwacht geen psychologische begeleiding hoor (al is die misschien wel nodig als dit zo voortduurt, pfffffff!)....maar ik zie gewoon niet wat ik moet doen of verkeerd doe.....normaal kan ik de situatie wel een beetje overzien en aanpakken, maar ik raak hier hoe langer hoe meer van in de war..........heb geen overzicht meer. Ik weet alleen dat ik buikpijn heb, alsof er iets niet lekker zit, ben mij echt erg alleen aan het voelen de laatste tijd........
Er is voor mijn gevoel nog veel wat ik hier niet neerschrijf.....maar genoeg voor nu in ieder geval..........
HELP! Zien jullie misschien van de buitenkant waarover dit misschien wat warrige verhaal gaat met die vrienden en met mijn zelftwijfels - hoe kom ik eraan en vooral er weer van af?
Dank jullie wel!
Liefs,
Misia
het wordt hier steeds minder........ik voel me echt eenzamer dan ooit. Er is een soort depressief gevoel dat op de loer ligt. Ik blijf piekeren over die vriendschappen. Zo heb ik een vriendin gisteren een sms gestuurd dat ik er verdriet van heb dat we elkaar al een tijd niet hebben gesproken. Het was het type sms waarop ik meteen had gereageerd, om de vriendin een hart onder de riem te steken of mijn mening/visie te vertellen....nog geen reactie :(.
En een andere vriend gebeld die mij nooit belt (en ik had hem nu sinds september niet gesproken!!!!!!). Meteen allerlei verhalen opgehangen, maar het blijft knagen: ik kan niet zo bevriend zijn. Nu hebben we wel afgesproken, maar ik blijf maar malen dat het nu weer van mij uitkomt. En hij wil ook dat zijn vriendin meekomt, terwijl ik hem wil zeggen dat ik er echt een rotgevoel van heb en had hoe het is gegaan.
Ik weet het meiden en misschien mannen (al hoor ik mannen nooit over dit soort vriendenperikelen.........), er valt niet veel op te zeggen misschien. Maar ik ben in een diep gaat aan het vallen, omdat ik zoveel mensen lijk kwijt te raken (ook het contact met familie is door omstandigheden de laatste tijd veel minder geworden). Misschien kunnen jullie mij vertellen hoe ik zou kunnen omgaan met deze situatie.....hoe deze een beetje netwerkloze tijd door te komen zonder in een wolk van eenzame en depressieve gedachten en zelftwijfels te geraken.
Ik waardeer het meedenken, en verwacht geen psychologische begeleiding hoor (al is die misschien wel nodig als dit zo voortduurt, pfffffff!)....maar ik zie gewoon niet wat ik moet doen of verkeerd doe.....normaal kan ik de situatie wel een beetje overzien en aanpakken, maar ik raak hier hoe langer hoe meer van in de war..........heb geen overzicht meer. Ik weet alleen dat ik buikpijn heb, alsof er iets niet lekker zit, ben mij echt erg alleen aan het voelen de laatste tijd........
Er is voor mijn gevoel nog veel wat ik hier niet neerschrijf.....maar genoeg voor nu in ieder geval..........
HELP! Zien jullie misschien van de buitenkant waarover dit misschien wat warrige verhaal gaat met die vrienden en met mijn zelftwijfels - hoe kom ik eraan en vooral er weer van af?
Dank jullie wel!
Liefs,
Misia
zaterdag 14 april 2007 om 10:03
lieve misia,
ik kan je ook niet echt helpen denk ik,want ik zit een beetje in hetzelfde schuitje....
ikzelf denk dat het op een bepaalde leeftijd (ik weet niet hoe oud jij bent,maar ik ben rond de 30) gewoon veel moeilijker word om nieuwe vrienden te maken,en als je single bent en je vriendinnen hebben een vaste relatie en sommige ook al kinderen dan word alles anders en lijkt het wel of ze helemaal geen tijd meer voor je hebben.ja,als hun vriend toevallig een keertje geen tijd voor ze heeft mag jij op komen draven,of ze "proppen" je een uurtje tussen
hun drukke leventje en daar mag je t dan mee doen.
ik weet ook echt niet hoe je dat op kan lossen,want je ontmoet vaak wel leuke meiden,ik ken er genoeg,maar die hebben allemaal een relatie,en tja t klinkt lullig,maar daar heb je dus niks aan,want die hebben toch bijna geen tijd voor jou!!
ik heb ook heel erg dat wat jij zegt over jezelf teveel voelen,en mensen niet willen claimen,en nooit zeurderig over willen komen,dus altijd maar belangstelling in andere tonen en meeleven.
en vooral nu met dit mooie weer,ik wil leuke dingen doen met vrienden,maar die zijn allemaal leuke dingen doen met hun vriend of gezinnetje......
jeetje,dit is echt de eerste x dat ik zo over "zeur" maar t zit mij ook echt ff hoog,net als jou.
tja,ik kan je dus niet meer raad geven dan toch zelf die telefoon te pakken en wat leuks te afspreken,want ik ben bang dat als je t zelf niet doet er weinig gebeurd.
succes meid, en ga asjeblieft niet aan jezelf twijfelen!!!
*;
ik kan je ook niet echt helpen denk ik,want ik zit een beetje in hetzelfde schuitje....
ikzelf denk dat het op een bepaalde leeftijd (ik weet niet hoe oud jij bent,maar ik ben rond de 30) gewoon veel moeilijker word om nieuwe vrienden te maken,en als je single bent en je vriendinnen hebben een vaste relatie en sommige ook al kinderen dan word alles anders en lijkt het wel of ze helemaal geen tijd meer voor je hebben.ja,als hun vriend toevallig een keertje geen tijd voor ze heeft mag jij op komen draven,of ze "proppen" je een uurtje tussen
hun drukke leventje en daar mag je t dan mee doen.
ik weet ook echt niet hoe je dat op kan lossen,want je ontmoet vaak wel leuke meiden,ik ken er genoeg,maar die hebben allemaal een relatie,en tja t klinkt lullig,maar daar heb je dus niks aan,want die hebben toch bijna geen tijd voor jou!!
ik heb ook heel erg dat wat jij zegt over jezelf teveel voelen,en mensen niet willen claimen,en nooit zeurderig over willen komen,dus altijd maar belangstelling in andere tonen en meeleven.
en vooral nu met dit mooie weer,ik wil leuke dingen doen met vrienden,maar die zijn allemaal leuke dingen doen met hun vriend of gezinnetje......
jeetje,dit is echt de eerste x dat ik zo over "zeur" maar t zit mij ook echt ff hoog,net als jou.
tja,ik kan je dus niet meer raad geven dan toch zelf die telefoon te pakken en wat leuks te afspreken,want ik ben bang dat als je t zelf niet doet er weinig gebeurd.
succes meid, en ga asjeblieft niet aan jezelf twijfelen!!!
*;
.
zaterdag 14 april 2007 om 12:09
Hoi Misia
wat een rotgevoel hè. Vriend weg, teleurgesteld in vrienden. Ik herken het wel want ik heb het ook meegemaakt. Niet dat ik eenrelatie verbroken heb maar wel dat ik een rotperiode had ( depressief) en heel veel
bezig was met andere mensen door wie ik me in de steek gelaten voelde en daardoor nog eenzamer.
Als je verdriet hebt dan verlang je naar onvoorwaardelijke liefde en ontzettend veel steun. En de mensen om je heen zijn vaak bezig met hun eigen leven of voelen dat niet altijd aan. Zelfs als ze wel proberen je te steunen zal het vaak niet op de momenten zijn dat je ernaar snakt of niet op de manier die je graag wilt.
Je schrijft dat je meestal probeert positief te zijn en niet teveel te zeuren bij je vrienden en vaak het initiatief neemt. Ik kan me voorstellen dat je misschien daardoor het 'soort' vrienden hebt dat niet gewend is om met problemen om te gaan of zelf een hand naar je uit te steken. Vaak is er ene soort evenwicht, een manier van met elkaar omgaan onstaan . En als dat verandert omdat jij je nu rot voelt en daardoor iets anders verwacht vanje vrienden dan eerst dan kan het stuk lopen.
En daar is helaas niet een pasklare oplossing voor.
Hoe ik het gedaan heb: ik heb professionele hulp gehad voor mijn depressie ( en onderliggende emoties) en ik heb geleerd mijn gevoelens voor mezelf toe te laten en steeds meer te delen met de buitenwereld. Zo ben ik met sommige vriendinnen tot een dieper contact gekomen. Anderen zijn weggevallen. Ik heb beter geleerd om uit te spreken waar ik behoefte aan heb en wat me dwars zit zonder af te wachten en teleurgesteld te zijn als het niet krijg.
Ook heb ik me aangesloten bij ene activiteitenclub van meiden van mijn leeftijd. De meesten zonder relatie die dus ook dingen wilden ondernemen in het weekend.
Jammer genoeg is het nu wel zo dat de meesten inmiddels een relatie hebben en ik loop er nu dus ook tegenaan dat ze het daardoor druk hebben en ik dingen wil waar ze geen tijd voor hebben! Maar ik zie ook dat ze wel proberen tijd vrij te maken en de vriendschap serieus nemen.
Het doet weleens zeer, maar niet meer zo diep als 'vroeger'.
wat een rotgevoel hè. Vriend weg, teleurgesteld in vrienden. Ik herken het wel want ik heb het ook meegemaakt. Niet dat ik eenrelatie verbroken heb maar wel dat ik een rotperiode had ( depressief) en heel veel
bezig was met andere mensen door wie ik me in de steek gelaten voelde en daardoor nog eenzamer.
Als je verdriet hebt dan verlang je naar onvoorwaardelijke liefde en ontzettend veel steun. En de mensen om je heen zijn vaak bezig met hun eigen leven of voelen dat niet altijd aan. Zelfs als ze wel proberen je te steunen zal het vaak niet op de momenten zijn dat je ernaar snakt of niet op de manier die je graag wilt.
Je schrijft dat je meestal probeert positief te zijn en niet teveel te zeuren bij je vrienden en vaak het initiatief neemt. Ik kan me voorstellen dat je misschien daardoor het 'soort' vrienden hebt dat niet gewend is om met problemen om te gaan of zelf een hand naar je uit te steken. Vaak is er ene soort evenwicht, een manier van met elkaar omgaan onstaan . En als dat verandert omdat jij je nu rot voelt en daardoor iets anders verwacht vanje vrienden dan eerst dan kan het stuk lopen.
En daar is helaas niet een pasklare oplossing voor.
Hoe ik het gedaan heb: ik heb professionele hulp gehad voor mijn depressie ( en onderliggende emoties) en ik heb geleerd mijn gevoelens voor mezelf toe te laten en steeds meer te delen met de buitenwereld. Zo ben ik met sommige vriendinnen tot een dieper contact gekomen. Anderen zijn weggevallen. Ik heb beter geleerd om uit te spreken waar ik behoefte aan heb en wat me dwars zit zonder af te wachten en teleurgesteld te zijn als het niet krijg.
Ook heb ik me aangesloten bij ene activiteitenclub van meiden van mijn leeftijd. De meesten zonder relatie die dus ook dingen wilden ondernemen in het weekend.
Jammer genoeg is het nu wel zo dat de meesten inmiddels een relatie hebben en ik loop er nu dus ook tegenaan dat ze het daardoor druk hebben en ik dingen wil waar ze geen tijd voor hebben! Maar ik zie ook dat ze wel proberen tijd vrij te maken en de vriendschap serieus nemen.
Het doet weleens zeer, maar niet meer zo diep als 'vroeger'.
zaterdag 14 april 2007 om 12:49
Hey jullie alle 3! :D
Bedankt voor jullie berichtjes! Nee, er zijn geen gouden tips in dit soort situaties (anders zat ik nu wel ergens op een yacht aan de Cote d'Azur), maar er valt al een pak van mijn hart dat sommigen van jullie in mijn situatie iets herkennen!
- Lieve MALTY, ja....zucht....het is misschien ook een bepaalde leeftijd waarop je eerder met deze situatie te maken krijgt. Als iedereen zich gaat settelen enzo....braaaaaak. Ik ben ook rond de 30 namelijk, en hoor ook dat veel anderen ermee bezig zijn, met werk of relaties of zelfs grote levensvragen en hoe je je wilt verhouden tot de wereld om je heen. Naja, da's een heel proces, natuurlijk. Houd waarschijnlijk ook niet op, als het goed is. Maar soms is het moeilijk!!!! Afijn, ik herken veel in je berichtje....maf is dat....dat niet-willen-zeuren gevoel. Echt af en toe belemmerend!!!!!! Ik weet niet hoe jij ermee omgaat? In ieder geval fijn dat je met me mee "zeurt" ;) en dúrft te zeuren, want ik denk dat dat voor types als wij (of laat ik voor mijzelf spreken!) best moeilijk is! Heb je nog iets leuks te doen dit weekend? Bij deze gewoon in ieder geval een virtueel kopje thee, vanmiddag op een zonnig forum, goed? :D LIEFS, heb een zonnige dag!
- SIOBHAN, nee, ik heb geen anoniem mailadres aangemaakt, misschien zal ik dat binnenkort eens gaan doen, al ben ik daar niet zo snel meer mee sinds ik er wat mindere ervaring mee had! Maar ik ben beeeeeeeest benieuwd naar je verhaal......hoor't graag....in ieder geval een dikke *; voor jou, het is in deze soms wat sombere tijdens zelfs al fijn te voelen dat iemand met mij in contact wil komen....(klinkt vreselijk sip, ik weet het maar gelukkig voel ik me vaak nog wel vrolijk!)
-Annetd, ook bedankt voor je berich.....en de tips - dit geeft echt zoveel stof tot nadenken dat ik het doseren moet. Je hebt gelijk, dat als dingen veranderen er vriendschappen veranderen.....en dat daar geen pasklare oplossing voor is. De houding is ook niet zomaar bepaald, want het heeft te maken met loslaten, en dat is wel pijnlijk....Je schreef dat je prof hulp hebt gehad. Was het een lang en/of zwaar proces voor jou om sommige denkbeelden -over jezelf of anderen?- geleidelijk dus blijkbaar ten goede te veranderen....?
Het blijft warrig...maar ik ga nu lekker naar de zon.....veel plezier, lieve meiden....
Tot later, doeiiiiii!
Misia
Bedankt voor jullie berichtjes! Nee, er zijn geen gouden tips in dit soort situaties (anders zat ik nu wel ergens op een yacht aan de Cote d'Azur), maar er valt al een pak van mijn hart dat sommigen van jullie in mijn situatie iets herkennen!
- Lieve MALTY, ja....zucht....het is misschien ook een bepaalde leeftijd waarop je eerder met deze situatie te maken krijgt. Als iedereen zich gaat settelen enzo....braaaaaak. Ik ben ook rond de 30 namelijk, en hoor ook dat veel anderen ermee bezig zijn, met werk of relaties of zelfs grote levensvragen en hoe je je wilt verhouden tot de wereld om je heen. Naja, da's een heel proces, natuurlijk. Houd waarschijnlijk ook niet op, als het goed is. Maar soms is het moeilijk!!!! Afijn, ik herken veel in je berichtje....maf is dat....dat niet-willen-zeuren gevoel. Echt af en toe belemmerend!!!!!! Ik weet niet hoe jij ermee omgaat? In ieder geval fijn dat je met me mee "zeurt" ;) en dúrft te zeuren, want ik denk dat dat voor types als wij (of laat ik voor mijzelf spreken!) best moeilijk is! Heb je nog iets leuks te doen dit weekend? Bij deze gewoon in ieder geval een virtueel kopje thee, vanmiddag op een zonnig forum, goed? :D LIEFS, heb een zonnige dag!
- SIOBHAN, nee, ik heb geen anoniem mailadres aangemaakt, misschien zal ik dat binnenkort eens gaan doen, al ben ik daar niet zo snel meer mee sinds ik er wat mindere ervaring mee had! Maar ik ben beeeeeeeest benieuwd naar je verhaal......hoor't graag....in ieder geval een dikke *; voor jou, het is in deze soms wat sombere tijdens zelfs al fijn te voelen dat iemand met mij in contact wil komen....(klinkt vreselijk sip, ik weet het maar gelukkig voel ik me vaak nog wel vrolijk!)
-Annetd, ook bedankt voor je berich.....en de tips - dit geeft echt zoveel stof tot nadenken dat ik het doseren moet
. Je hebt gelijk, dat als dingen veranderen er vriendschappen veranderen.....en dat daar geen pasklare oplossing voor is. De houding is ook niet zomaar bepaald, want het heeft te maken met loslaten, en dat is wel pijnlijk....Je schreef dat je prof hulp hebt gehad. Was het een lang en/of zwaar proces voor jou om sommige denkbeelden -over jezelf of anderen?- geleidelijk dus blijkbaar ten goede te veranderen....?Het blijft warrig...maar ik ga nu lekker naar de zon.....veel plezier, lieve meiden....
Tot later, doeiiiiii!
Misia
zaterdag 14 april 2007 om 13:02
Hey jullie alle 3! :D
Bedankt voor jullie berichtjes! Nee, er zijn geen gouden tips in dit soort situaties (anders zat ik nu wel ergens op een yacht aan de Cote d'Azur), maar er valt al een pak van mijn hart dat sommigen van jullie in mijn situatie iets herkennen!
- Lieve MALTY, ja....zucht....het is misschien ook een bepaalde leeftijd waarop je eerder met deze situatie te maken krijgt. Als iedereen zich gaat settelen enzo....braaaaaak. Ik ben ook rond de 30 namelijk, en hoor ook dat veel anderen ermee bezig zijn, met werk of relaties of zelfs grote levensvragen en hoe je je wilt verhouden tot de wereld om je heen. Naja, da's een heel proces, natuurlijk. Houd waarschijnlijk ook niet op, als het goed is. Maar soms is het moeilijk!!!! Afijn, ik herken veel in je berichtje....maf is dat....dat niet-willen-zeuren gevoel. Echt af en toe belemmerend!!!!!! Ik weet niet hoe jij ermee omgaat? In ieder geval fijn dat je met me mee "zeurt" ;) en dúrft te zeuren, want ik denk dat dat voor types als wij (of laat ik voor mijzelf spreken!) best moeilijk is! Heb je nog iets leuks te doen dit weekend? Bij deze gewoon in ieder geval een virtueel kopje thee, vanmiddag op een zonnig forum, goed? :D LIEFS, heb een zonnige dag!
- SIOBHAN, nee, ik heb geen anoniem mailadres aangemaakt, misschien zal ik dat binnenkort eens gaan doen, al ben ik daar niet zo snel meer mee sinds ik er wat mindere ervaring mee had! Maar ik ben beeeeeeeest benieuwd naar je verhaal......hoor't graag....in ieder geval een dikke *; voor jou, het is in deze soms wat sombere tijdens zelfs al fijn te voelen dat iemand met mij in contact wil komen....(klinkt vreselijk sip, ik weet het maar gelukkig voel ik me vaak nog wel vrolijk!)
-Annetd, ook bedankt voor je berich.....en de tips - dit geeft echt zoveel stof tot nadenken dat ik het doseren moet
Het blijft warrig...maar ik ga nu lekker naar de zon.....veel plezier, lieve meiden....
Tot later, doeiiiiii!
Misia
Hm. nu doe ik het ook hier........leer zelfs wat van mijn eigen berichtjes. Ik schrijf bijvoorbeeld "Echt af en toe belemmerend" en "dat is wel pijnlijk". Die woorden zeggen niet duidelijk wat ik voel, zwakken het misschien zelfs een beetje af. Omdat ik het optimistisch wil (blijven) bekijken (daar voel ik me uiteindelijk beter bij en het is een pré natuurlijk!), maar aan de andere kant is het toch soms voor mijn gevoel zwaarder dan in die zinnen staat uitgedrukt.....
Groetjes, liefs!
Van Misia
zaterdag 14 april 2007 om 18:25
jeetje wat herkenbaar allemaal wat je schrijft,en ik las ook inderdaad in je ber dat je t weer wat af probeerde te zwakken en allemaal weer wat zonniger en vrolijker probeerde te laten klinken,want we zullen je toch maar eens een zeur gaan vinden.....;)
maar dat vind ik echt niet hoor,ik heb t er op t moment ook moeilijk mee,en dat word wel weer minder,maar nu gewoon ff niet,en dan mogen wij toch best ff lekker bij elkaar klagen,heerlijk toch.
ik heb ook t idee dat als ik t er met niet single vrienden en vriendinnen erover heb (wat dus zelden gebeurd) ze t niet helemaal snappen,die kennen dat eenzame gevoel gewoon niet zo.
hoop dat je nog wat leuks gedaan heb op deze zonnige dag,ik heb in de tuin zitten lezen,jeetje wat was t al warm zeg. en vanavond ga ik met n vriendin n terrasje pakken,heb r gewoon n smsje gestuurd toestraks,nee heb je,ja kan je krijgen, toch!!
liefs,*;
maar dat vind ik echt niet hoor,ik heb t er op t moment ook moeilijk mee,en dat word wel weer minder,maar nu gewoon ff niet,en dan mogen wij toch best ff lekker bij elkaar klagen,heerlijk toch.
ik heb ook t idee dat als ik t er met niet single vrienden en vriendinnen erover heb (wat dus zelden gebeurd) ze t niet helemaal snappen,die kennen dat eenzame gevoel gewoon niet zo.
hoop dat je nog wat leuks gedaan heb op deze zonnige dag,ik heb in de tuin zitten lezen,jeetje wat was t al warm zeg. en vanavond ga ik met n vriendin n terrasje pakken,heb r gewoon n smsje gestuurd toestraks,nee heb je,ja kan je krijgen, toch!!
liefs,*;
.
zaterdag 14 april 2007 om 20:41
Hihi: Ik ben een zeur ;).....ik ben een zeur......;)....
...........hey dat gaat steeds beter!
Dank jullie wel voor de goede en vooral lieve spiegel die jullie mij voorhouden!
Ik zie nu jullie berichtjes niet, dus reageer later wel even afzonderlijk!
Voor nu een fijne avond jullie! Veel plezier op het terras Malty! Ik zal ook eens de stad in gaan, een lekker avondwandeling door het park......
Misia x
...........hey dat gaat steeds beter!
Dank jullie wel voor de goede en vooral lieve spiegel die jullie mij voorhouden!
Ik zie nu jullie berichtjes niet, dus reageer later wel even afzonderlijk!
Voor nu een fijne avond jullie! Veel plezier op het terras Malty! Ik zal ook eens de stad in gaan, een lekker avondwandeling door het park......
Misia x
zaterdag 14 april 2007 om 23:37
Hoi Misia
je vraagt of het een lang en zwaar proces was om mijn denkbeelden te veranderen. Dat was het zeker!
Na ene hele moeilijke tijd ben ik een aantal jaren bezig geweest met veranderen en dingen weer op te bouwen. dat was niet alleen maar dramatisch hoor! Ik ben me van veel dingen bewuster geworden, hoe ik met andere mensen omging en met mezelf.
je vraagt of het een lang en zwaar proces was om mijn denkbeelden te veranderen. Dat was het zeker!
Na ene hele moeilijke tijd ben ik een aantal jaren bezig geweest met veranderen en dingen weer op te bouwen. dat was niet alleen maar dramatisch hoor! Ik ben me van veel dingen bewuster geworden, hoe ik met andere mensen omging en met mezelf.
zondag 15 april 2007 om 12:33
Hm, lieve Siobhan, daar zit wel wat in. Het is best verhelderend om reacties te krijgen......ik ben zelf best perfectionistisch en dat is niet altijd leuk (maar vermoeiend). Dat niet streng zijn voor jezelf, hoe doe je dat? Ik kan bijvoorbeeld ineens nadenken over een telefoontje dat ik heb gepleegd, of dat niet ongepast of claimend was ofzo en dat door één zo'n (misschien niet eens) misplaatst telefoontje een ander mij dan niet meer leuk gaat vinden, zo redeneer ik soms. Daar zit dan inderdaad zo'n druk in op mijzelf.....bah, soms is het niet fijn, al kan ik het steeds beter loslaten......
.......hoe dat soort gedachten een beetje in banen te leiden? Heb jij daar ervaring mee?
Dank in ieder geval, de woorden in je bericht geven een soort van rust, halen de druk die ik me dus blijkbaar opleg soms wat van de ketel.......pffffff......
Groet, x
Misia
zondag 15 april 2007 om 12:42
Dank je wel......fijn dat je het herkend, al is het natuurlijk helemaal NIET prettig allemaal en verdrietig ook..... :(
Ja, ik herken ook wat jij schrijft, dat het moeilijk is om onder woorden te brengen aan mensen die de situatie en het gevoel niet zo goed kennen.....daardoor voelt het ook zo alsof ik zeur soms, omdat ik mensen dan zo zie kijken van hm, nee, dat begrijp ik niet....
Leuk dat je nog een terrasje ging bezoeken na een spontaan telefoontje naar een vriendin...inderdaad ja heb je en ja kun je krijgen! Hihi...::D.....hopelijk had je een fijne avond, met veel zon! Ook vandaag is het weer zomers........echt lekker die zon!
Groetjes, Misia
zondag 15 april 2007 om 12:45
Hallo Annetd, zag laatst in het profiel dat je man bent, dus mijn geroep over lieve meiden kun je wel vertalen hoop ik, haha! Ook jij bedankt voor het meedenken en je ervaringen meedelen. Ja, therapie is natuurlijk niet zo 1,2,3 gepiept, dat er jaren over heen gaan vind ik niet zo gek.....
In ieder geval fijn dat het heeft geholpen!
Ben je door de veranderingen ook mensen in je omgeving 'kwijt' geraakt?
Groetjes, ik ga zo eens naar buiten.....
Misia
zondag 15 april 2007 om 13:40
Hoi Misia,
Ik wilde ook nog even - nou ja, even :P... - reageren voordat ik de zon inga (alleen, want vriendinnetjes op vakantie, op kraamvisite etc ).
Ik herken veel van wat je zegt en heb het idee dat jouw 'strategieën' best lijken op die van mij. Ik ben ook teleurgesteld in vriendschappen. Heb een poos in het buitenland gezeten en het was zéér confronterend om te merken hoe weinig prioriteit sommige mensen legden bij contact met mij.
Vriendschappen gaan overigens ook echt wel op-en-neer. Soms heb je fases waarin je veel contact hebt met a en vervolgens weer meer met b. Dat merk ik ook bij mezelf wel en daar moet je niet van in paniek raken. Er is meestal niets aanwijsbaars voor.
Ik ben iemand die veel energie steekt in contact met anderen. Vind het heerlijk om mensen om me heen te hebben en gezellig te leuten met vriendinnetjes. Ik doe er dan ook veel voor om dat behouden. Voel me vaak verantwoordelijk voor contact en daardoor ook soms schuldig: 'Ik móet echt die of die weer bellen', 'ik heb al veel te lang niets laten horen' etc. Terwijl dat natuurlijk onzin is, want als je iemand lang niet hebt gesproken komt dat van twee kanten.. Ik begin daar nu een beetje anders mee om te gaan. Het heeft denk ik inderdaad te maken met verwachtingen. Ik verwacht van mezelf dat ik veel moeite doe, dus dan is het pijnlijk als anderen dat blijkbaar minder belangrijk vinden. Maar niet iedereen is zoals ik ben, en dat hoeft ook niet. Loslaten die gedachtes!!!
In mijn ver-wegperiode heb ik uit frustratie en verdriet veel mensen 'uitgetest': als ik niks laat horen, wat gebeurt er dan? ... Zeer pijnlijk...
Inmiddels ben ik daar weer grotendeels vanaf gestapt. Ten eerste omdat er toch een zekere schifting in mijn vriendenkring heeft plaatsgevonden. Mensen waar ik ook veel van krijg en mensen waar ik vooral zelf erg achteraan moet. Ik kies er nu bijna altijd voor om contact te hebben met vriendinnen waar meer balans in ons contact.
Ten tweede omdat het gewoon niet bij mij past! Ik ben nu eenmaal iemand die blij wordt van contact dus waarom zou ik mezelf kwellen?? Ik werd er alleen maar verdrietig van. Heb dus geaccepteerd dat het niet met iedereen zo wederzijds is en dat geeft echt veel rust. Ik had eerlijk gezegd ook belachelijk veel vriendinnen, nu is het wat overzichtelijker.
Bij één vriendin was ik zo teleurgesteld in haar radiostilte dat ik ervoor gekozen heb om er zelf geen energie meer in te steken. Ik heb haar wel verteld dat ik het heel erg vond dat ik zowat moest smeken om haar aandacht en dat vond zij ook erg. Maar zoals iemand anders al opmerkte: zij is gewoon heel slecht in mailen, bellen en kiest voor 'makkelijke' vriendschappen. Ik heb dat geaccepteerd, want ik weet dus dat ze me heus nog steeds wel lief vind. Maar mij kostte het teveel om ermee bezig te zijn, vandaar dat ik haar uiteindelijk heb uitgelegd dat ik mijn energie liever in andere mensen wil steken. Ze reageerde daar begripvol op en nu is het goed. Onlangs zagen we elkaar op een verjaardag en toen hebben we leuk staan praten. Het voelde niet verdrietig, maar echt alsof het een ex is waar je overheen bent, maar bij wie er altijd een pijnpunt zal blijven zitten.
Om in te gaan op jouw verhaal: ik snap helemaal dat je het er zo moeilijk mee hebt. Maar ik denk ook dat je je gedachten moet proberen te ontspannen. Vriendschap komt van twee kanten en het ligt dus nooit alleen aan jou. Je vertrouwen in je vrienden is geknakt en dat is rot. Maar die periode van rouw, zoals je het zelf -denk ik terecht- noemt, gaat over, echt!!
Ik denk dat het goed is om zelf weer iets actiever in de vriendschappen te gaan zijn, maar dan wel selectief. Je voelt zelf ook wel aan welke mensen jou nog wel echt belangrijk vinden en daar moet je je energie insteken. De mensen die jou vooral energie kosten zou ik even laten voor wat het is. Maar uiteindelijk moet je zelf echt die cirkel doorbreken!!
Kom op meis, het komt echt goed met je! Voor mij is voorlopig het thema vriendschap toch nog wel een beetje beladen, maar ik ben denk ik wel 'op de weg terug'.
(Sorry voor de idioot lange post, maar als ik eenmaal begin te typen...) ;)
Ik wilde ook nog even - nou ja, even :P... - reageren voordat ik de zon inga (alleen, want vriendinnetjes op vakantie, op kraamvisite etc ).
Ik herken veel van wat je zegt en heb het idee dat jouw 'strategieën' best lijken op die van mij. Ik ben ook teleurgesteld in vriendschappen. Heb een poos in het buitenland gezeten en het was zéér confronterend om te merken hoe weinig prioriteit sommige mensen legden bij contact met mij.
Vriendschappen gaan overigens ook echt wel op-en-neer. Soms heb je fases waarin je veel contact hebt met a en vervolgens weer meer met b. Dat merk ik ook bij mezelf wel en daar moet je niet van in paniek raken. Er is meestal niets aanwijsbaars voor.
Ik ben iemand die veel energie steekt in contact met anderen. Vind het heerlijk om mensen om me heen te hebben en gezellig te leuten met vriendinnetjes. Ik doe er dan ook veel voor om dat behouden. Voel me vaak verantwoordelijk voor contact en daardoor ook soms schuldig: 'Ik móet echt die of die weer bellen', 'ik heb al veel te lang niets laten horen' etc. Terwijl dat natuurlijk onzin is, want als je iemand lang niet hebt gesproken komt dat van twee kanten.. Ik begin daar nu een beetje anders mee om te gaan. Het heeft denk ik inderdaad te maken met verwachtingen. Ik verwacht van mezelf dat ik veel moeite doe, dus dan is het pijnlijk als anderen dat blijkbaar minder belangrijk vinden. Maar niet iedereen is zoals ik ben, en dat hoeft ook niet. Loslaten die gedachtes!!!
In mijn ver-wegperiode heb ik uit frustratie en verdriet veel mensen 'uitgetest': als ik niks laat horen, wat gebeurt er dan? ... Zeer pijnlijk...
Inmiddels ben ik daar weer grotendeels vanaf gestapt. Ten eerste omdat er toch een zekere schifting in mijn vriendenkring heeft plaatsgevonden. Mensen waar ik ook veel van krijg en mensen waar ik vooral zelf erg achteraan moet. Ik kies er nu bijna altijd voor om contact te hebben met vriendinnen waar meer balans in ons contact.
Ten tweede omdat het gewoon niet bij mij past! Ik ben nu eenmaal iemand die blij wordt van contact dus waarom zou ik mezelf kwellen?? Ik werd er alleen maar verdrietig van. Heb dus geaccepteerd dat het niet met iedereen zo wederzijds is en dat geeft echt veel rust. Ik had eerlijk gezegd ook belachelijk veel vriendinnen, nu is het wat overzichtelijker.
Bij één vriendin was ik zo teleurgesteld in haar radiostilte dat ik ervoor gekozen heb om er zelf geen energie meer in te steken. Ik heb haar wel verteld dat ik het heel erg vond dat ik zowat moest smeken om haar aandacht en dat vond zij ook erg. Maar zoals iemand anders al opmerkte: zij is gewoon heel slecht in mailen, bellen en kiest voor 'makkelijke' vriendschappen. Ik heb dat geaccepteerd, want ik weet dus dat ze me heus nog steeds wel lief vind. Maar mij kostte het teveel om ermee bezig te zijn, vandaar dat ik haar uiteindelijk heb uitgelegd dat ik mijn energie liever in andere mensen wil steken. Ze reageerde daar begripvol op en nu is het goed. Onlangs zagen we elkaar op een verjaardag en toen hebben we leuk staan praten. Het voelde niet verdrietig, maar echt alsof het een ex is waar je overheen bent, maar bij wie er altijd een pijnpunt zal blijven zitten.
Om in te gaan op jouw verhaal: ik snap helemaal dat je het er zo moeilijk mee hebt. Maar ik denk ook dat je je gedachten moet proberen te ontspannen. Vriendschap komt van twee kanten en het ligt dus nooit alleen aan jou. Je vertrouwen in je vrienden is geknakt en dat is rot. Maar die periode van rouw, zoals je het zelf -denk ik terecht- noemt, gaat over, echt!!
Ik denk dat het goed is om zelf weer iets actiever in de vriendschappen te gaan zijn, maar dan wel selectief. Je voelt zelf ook wel aan welke mensen jou nog wel echt belangrijk vinden en daar moet je je energie insteken. De mensen die jou vooral energie kosten zou ik even laten voor wat het is. Maar uiteindelijk moet je zelf echt die cirkel doorbreken!!
Kom op meis, het komt echt goed met je! Voor mij is voorlopig het thema vriendschap toch nog wel een beetje beladen, maar ik ben denk ik wel 'op de weg terug'.
(Sorry voor de idioot lange post, maar als ik eenmaal begin te typen...) ;)
zondag 15 april 2007 om 15:17
Hi Misia,
Kan me je gevoel goed voorstellen. Er is zoveel veranderd. Je hebt liefdesverdriet en het leven van een alleenstaande is ook nog eens heel anders dan het leven van iemand met een relatie. Iemand die alleenstaand is moet er over het algemeen zelf veel meer op uit om contact te maken en te houden.
Verder denk ik dat het gevoel dat je nu hebt vooral in jezelf zit. Je mist je vriend heel erg en je wil je graag wat beter voelen. Daar kunnen anderen bij helpen, maar ik denk dat je je momenteel hoe dan ook eenzaam en tekortgedaan voelt. Dat is ook heel begrijpelijk en logisch.
Ik heb ontdekt dat het wel een vage natuurwet lijkt Als ik me heel zielig en eenzaam voel, lijkt niemand aan me te denken. Op het moment dat ik besluit dat ik het zelf moet doen, en dat die andere mensen mij niet vergeten, maar gewoon zelf een druk leven hebben, rinkelt opeens de telefoon, komt er een lief mailtje of noemmaar op.
Je zoekt momenteel heel erg naar steun en bevestiging van anderen. En dat geeft juist dat angstige gevoel dat je claimend en niet goed genoeg bent. Daar geloof ik helemaal niks van. Je gaat gewoon door een lastige tijd. Heel veel sterkte.
Kan me je gevoel goed voorstellen. Er is zoveel veranderd. Je hebt liefdesverdriet en het leven van een alleenstaande is ook nog eens heel anders dan het leven van iemand met een relatie. Iemand die alleenstaand is moet er over het algemeen zelf veel meer op uit om contact te maken en te houden.
Verder denk ik dat het gevoel dat je nu hebt vooral in jezelf zit. Je mist je vriend heel erg en je wil je graag wat beter voelen. Daar kunnen anderen bij helpen, maar ik denk dat je je momenteel hoe dan ook eenzaam en tekortgedaan voelt. Dat is ook heel begrijpelijk en logisch.
Ik heb ontdekt dat het wel een vage natuurwet lijkt Als ik me heel zielig en eenzaam voel, lijkt niemand aan me te denken. Op het moment dat ik besluit dat ik het zelf moet doen, en dat die andere mensen mij niet vergeten, maar gewoon zelf een druk leven hebben, rinkelt opeens de telefoon, komt er een lief mailtje of noemmaar op.
Je zoekt momenteel heel erg naar steun en bevestiging van anderen. En dat geeft juist dat angstige gevoel dat je claimend en niet goed genoeg bent. Daar geloof ik helemaal niks van. Je gaat gewoon door een lastige tijd. Heel veel sterkte.
