Relaties
alle pijlers
Waar zijn vrienden voor....? En wat te doen bij het verlies/afscheid van vrienden?
maandag 9 april 2007 om 12:57
Dat is de vraag die ik me vaak stel.
De afgelopen weken voel ik me zeer beroerd bij vlagen. En dat heeft te maken met het feit dat vele vriendschappen die ik nog maar een jaar of twee geleden als 'hecht' en superblijmakend had beschreven zijn veranderd in een bron van zelftwijfels.
Met oud en nieuw is mijn relatie uitgegaan. Ik had het daar heel moeilijk mee (mijn topic hierover zweeft nog ergens rond, titel 'Over'). Ook toen al liep ik tegen de lamp en een groot NIET THUIS bord bij verschillende veriendinnen. Ik herinner me dat er toen het uit ging wekenlang niemand heeft gebeld om te vragen hoe het ging, terwijl ik het mensen in de eerste dagen wel had verteld. Het was ook duidelijk dat ik heel verdrietig was, en wel een welgemeende arm om mijn schouder kon gebruiken. Natuurlijk, ik verwacht geen 24/7 entertainment, ik ben iemand die er graag voor anderen is, en ook graag en goed dingen alleen kan doen. Ik ben iemand die erop uit gaat zelf en niet overdreven afhankelijk is (hoewel.......daar heb ik nu ineens superirritante en hevige twijfels bij: ik krijg het gevoel van sommige vrienden dat het een opgave is om er te zijn voor mij of zelfs bevriend te zijn met mij.....boehoe - dat voelt zo rot ;(!). Dus, ik verwachte geen grote pannen zelfgemaakte erwtsensoep elke dag, of een jaarkaart op de bios, maar toen ik me zo k*t voelde toen het uitging, dan is een telefoontje niet te veel gevraagd denk ik. Maar ondertussen hebben een goede vriend en drie hele goede vriendinnen (gen groepje) al maanden geen contact met mij opgenomen. Als het nu mensen waren die toch al redelijk 'perifeer' voelden, alas. Maar het was mijn incrowd, mensen aan wie ik mijn ziel had blootgelegd, die ik al jaren kende en een fijne wederzijdse vriendschap mee onderhield. Fijne, oprechte, betrokken mensen.
Dus nu vraag ik me af: what's going on? Ik krijg er soms hele nare zelftwijfels door. Heb het gevoel alsof ik dus niet de moeite waard ben, of meer nog: dat ik een blok aan hun been ben als ik (liefdes-)verdriet heb. Ik ben tegelijkertijd zo ontztettend boos, want ik weet dat ik geen negatief persoon ben, die anderen zeg 6 keer per dag belt om in hun oor te jammeren, één vriendin had ik in vijd maanden 5 keer gesproken, en laatst verbaasde ze zich erover dat ik dan elke keer huilde als ze me aan de lijn had. Ja, dat heet iemand waarvan je zo zielsveel hield zielsveel missen. Omgekeerd belde nu wel die vriendin een aantal malen omdat ze een nieuwe baan heeft (ingesproken, want hoe blij ik ook voor haar ben, ik kan het niet meer opbrengen om in de zijlijn te staan juichen voor haar als ze me nog geen maand geleden hele kwetsende dingen zei..........). Die boosheid is gezond denk ik, want ik heb in het verleden alles maar gedaan en vergeven voor een ander. En nu komt het niet meer van mij. En zie ik wat een vriendschap hen waard is. En dat is dus soms minder dan ik dacht. Dat doet pijn! Het voelt alsof ik in de rouw ben. Eerst mijn exvriend en toen nog minstens vier vrienden die in geen velden of wegen meer te bekennen zijn - HELAAS. Niet om mee te huilen, maar ook niet meer om mee te lachen (dat is voor mij de consequentie).
Ik weet het: in tijden van nood leer je je ware vrienden kennen, maar.....;(.....auw.......
Gevolg is dat ik veel pieker, me alleen voel en me afvraag of ik nog iets moet doen. De deur openen naar echt contact door te vertellen wat ik jullie nu vertel: dat ik me gekwetst voel en dat ik de vriendschapen mis zoals ze waren? I have no idea!
Hebben jullie wijze inzichten hoe ik hier beter mee kan omgaan:? Hoe kan ik voorkomen dat mijn zelfvertrouwen er zo onder lijdt dat ik dag in dag uit erover nadenk wat er 'mis' met mij is dat anderen blijkbaar (!) niet meer met me willen of zelfs kúnnen omgaan! Ik merk ook dat ik in nieuwe contacten erg onzeker wordt, dan denk ik: wacht maar tot je me echt leert kennen, dan zul jij ook weg gaan bij mij omdat het zóóó lastig zal zijn met mij bevriend te zijn (ik weet dat dat NIET KLOPT, want ik heb een paar SUPERLIEVE vrienden die mij wel graag om zich heen hebben (pfff, die indruk geven ze en ze zeggen het, maar toch raak ik daar nu ook van in de war, want is dat dan wel zo etc!!), maar wederom dus die zelftwijfels/zelfkritiek!)..... en ik ben er vooral als de dood voor dat ik mensen het gevoel zal geven hen te claimen....dus ik doe erg afstandelijk soms. Dan zeg ik tegen iemand: tot spreeks maar weer! als ik eigenlijk bedoel: wat was dit ontzettend leuk, ik zou het leuk vinden om danendan te gaan picknicken samen...lijkt je dat leuk? (bijvoorbeeld - hihi, elk zonnestraaltje meepikken!).
Kortom: HELP! Ben dankbaar voor alle (ervarings-)berichten en tips!!!!!!!!!!!
En bedankt voor jullie lezende oog, ik ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan!
Liefs, x
Misia
De afgelopen weken voel ik me zeer beroerd bij vlagen. En dat heeft te maken met het feit dat vele vriendschappen die ik nog maar een jaar of twee geleden als 'hecht' en superblijmakend had beschreven zijn veranderd in een bron van zelftwijfels.
Met oud en nieuw is mijn relatie uitgegaan. Ik had het daar heel moeilijk mee (mijn topic hierover zweeft nog ergens rond, titel 'Over'). Ook toen al liep ik tegen de lamp en een groot NIET THUIS bord bij verschillende veriendinnen. Ik herinner me dat er toen het uit ging wekenlang niemand heeft gebeld om te vragen hoe het ging, terwijl ik het mensen in de eerste dagen wel had verteld. Het was ook duidelijk dat ik heel verdrietig was, en wel een welgemeende arm om mijn schouder kon gebruiken. Natuurlijk, ik verwacht geen 24/7 entertainment, ik ben iemand die er graag voor anderen is, en ook graag en goed dingen alleen kan doen. Ik ben iemand die erop uit gaat zelf en niet overdreven afhankelijk is (hoewel.......daar heb ik nu ineens superirritante en hevige twijfels bij: ik krijg het gevoel van sommige vrienden dat het een opgave is om er te zijn voor mij of zelfs bevriend te zijn met mij.....boehoe - dat voelt zo rot ;(!). Dus, ik verwachte geen grote pannen zelfgemaakte erwtsensoep elke dag, of een jaarkaart op de bios, maar toen ik me zo k*t voelde toen het uitging, dan is een telefoontje niet te veel gevraagd denk ik. Maar ondertussen hebben een goede vriend en drie hele goede vriendinnen (gen groepje) al maanden geen contact met mij opgenomen. Als het nu mensen waren die toch al redelijk 'perifeer' voelden, alas. Maar het was mijn incrowd, mensen aan wie ik mijn ziel had blootgelegd, die ik al jaren kende en een fijne wederzijdse vriendschap mee onderhield. Fijne, oprechte, betrokken mensen.
Dus nu vraag ik me af: what's going on? Ik krijg er soms hele nare zelftwijfels door. Heb het gevoel alsof ik dus niet de moeite waard ben, of meer nog: dat ik een blok aan hun been ben als ik (liefdes-)verdriet heb. Ik ben tegelijkertijd zo ontztettend boos, want ik weet dat ik geen negatief persoon ben, die anderen zeg 6 keer per dag belt om in hun oor te jammeren, één vriendin had ik in vijd maanden 5 keer gesproken, en laatst verbaasde ze zich erover dat ik dan elke keer huilde als ze me aan de lijn had. Ja, dat heet iemand waarvan je zo zielsveel hield zielsveel missen. Omgekeerd belde nu wel die vriendin een aantal malen omdat ze een nieuwe baan heeft (ingesproken, want hoe blij ik ook voor haar ben, ik kan het niet meer opbrengen om in de zijlijn te staan juichen voor haar als ze me nog geen maand geleden hele kwetsende dingen zei..........). Die boosheid is gezond denk ik, want ik heb in het verleden alles maar gedaan en vergeven voor een ander. En nu komt het niet meer van mij. En zie ik wat een vriendschap hen waard is. En dat is dus soms minder dan ik dacht. Dat doet pijn! Het voelt alsof ik in de rouw ben. Eerst mijn exvriend en toen nog minstens vier vrienden die in geen velden of wegen meer te bekennen zijn - HELAAS. Niet om mee te huilen, maar ook niet meer om mee te lachen (dat is voor mij de consequentie).
Ik weet het: in tijden van nood leer je je ware vrienden kennen, maar.....;(.....auw.......
Gevolg is dat ik veel pieker, me alleen voel en me afvraag of ik nog iets moet doen. De deur openen naar echt contact door te vertellen wat ik jullie nu vertel: dat ik me gekwetst voel en dat ik de vriendschapen mis zoals ze waren? I have no idea!
Hebben jullie wijze inzichten hoe ik hier beter mee kan omgaan:? Hoe kan ik voorkomen dat mijn zelfvertrouwen er zo onder lijdt dat ik dag in dag uit erover nadenk wat er 'mis' met mij is dat anderen blijkbaar (!) niet meer met me willen of zelfs kúnnen omgaan! Ik merk ook dat ik in nieuwe contacten erg onzeker wordt, dan denk ik: wacht maar tot je me echt leert kennen, dan zul jij ook weg gaan bij mij omdat het zóóó lastig zal zijn met mij bevriend te zijn (ik weet dat dat NIET KLOPT, want ik heb een paar SUPERLIEVE vrienden die mij wel graag om zich heen hebben (pfff, die indruk geven ze en ze zeggen het, maar toch raak ik daar nu ook van in de war, want is dat dan wel zo etc!!), maar wederom dus die zelftwijfels/zelfkritiek!)..... en ik ben er vooral als de dood voor dat ik mensen het gevoel zal geven hen te claimen....dus ik doe erg afstandelijk soms. Dan zeg ik tegen iemand: tot spreeks maar weer! als ik eigenlijk bedoel: wat was dit ontzettend leuk, ik zou het leuk vinden om danendan te gaan picknicken samen...lijkt je dat leuk? (bijvoorbeeld - hihi, elk zonnestraaltje meepikken!).
Kortom: HELP! Ben dankbaar voor alle (ervarings-)berichten en tips!!!!!!!!!!!
En bedankt voor jullie lezende oog, ik ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan!
Liefs, x
Misia
woensdag 10 oktober 2007 om 22:34
Mijn punt was juist dat ik totaal geen antwoorden kreeg.
Daar kan ik niet mee omgaan, en om eerlijk te zijn, daar wil ik niet mee omgaan. Iemand heeft hierover tegen me gezegd: je hebt je grenzen gesteld, en dat is wel iets positiefs. En zo voel ik het zelf nu ook wel. Hij ging met me om op een manier die voor mij niet acceptabel was, ik heb dat aangegeven, helaas was dit (einde vriendschap) de uiteindelijke consequentie, maar doorgaan en doen alsof er niets gebeurd was had ik ook geen vrede mee gehad.
woensdag 10 oktober 2007 om 22:47
Heb het net over grenzenin mijn vorige posting, en de tweede helft van jouw posting gaat daar ook precies daarover.
Hij gooit de deur niet dicht, maar gaat met jou om op een manier die niet hoort in een vriendschap naar mijn idee.
Aan jou nu de keus of jij de deur ook open laat staan, of dat jij hem dichtgooit.
Ik kan je niet zeggen wat het beste is.
Ken zelf beide kanten.
Degene waar ik net over schreef heeft bij mij de deur dichtgegooid.
Zelf het ik een aantal jaar geleden een punt achter een vriendschap die veel voor me betekende gezet. Aan de ene kant denk ik nog steeds dat ik niet anders kon, en dat het toch nooit meer goed was gekomen als ik die deur op een kier had gehouden, aan de andere kant is dit het voorbeeld dat ik voor ogen heb als ik schrijf dat ik nog steeds terug kan verlangen naar bepaalde momenten en, al hou ik mezelf voor dat het toch nooit meer zo had kunnen zijn, ik ben degene die het echt onomkeerbaar heeft gemaakt.
woensdag 10 oktober 2007 om 22:55
Twee 'echte vriendschappen', althans wat ik daaronder verstond...
Dat zijn de twee die ik hierboven genoemd heb.
En een die nog geen vriendschap te noemen was eigenlijk, iemand die ik pas een paar maanden kende maar met wie ik wel in korte tijd veel gedeeld had. Ook al jaren geleden maar ook daar kan ik nog met heimwee aan terugdenken, ook al zat ik toen in een heel moeilijke periode in mijn leven (of misschien wel juist daarom).
woensdag 10 oktober 2007 om 23:01
dat wil ik, de deur gewoon dichtgooien en zeggen:jij je zin, ik mijn zin
jij hebt de bal opgegooid, ik sloeg raak
zoiets
eigenlijk moet ik me helemaal geen zorgen maken over de toekomst, of hij al dan niet contact zal opnemen, wanneer dat zal zijn, en wat ik dan op dat moment zal doen of zeggen
dat doet er allemaal niet toe
net zoals je zegt:het gaat erom wat ik wil
het is idd zo dat hij zo veranderd is, en op zo'n manier handelde dat ik hem zelfs niet meer als vriend wil, niet meer als beste vriend beschouw
dat doe je elkaar niet aan, als je om elkaar geeft
wat zou hij ervan vinden moest het omgekeerd het geval zijn?
moest hij in mijn plaats staan?
ik kan me niet voorstellen dat iemand zo over zijn grenzen heen laat walsen en daar nog gelukkig mee kan zijn
ik stel me maar voor dat het mijn beste vriendin zou overkomen, ipv mij
wat zou ik haar voor raad geven
hoe zou ik het zien moest het met iemand anders gebeuren en niet met mij
hoe zou ik er dan tegenaan kijken, moest ik er niet zelf middenin zitten
raad geven en inzichten krijgen in iets is zoveel gemakkelijker als je als buitenstaander naar een situatie kijkt
maar dat is sneller gezegd dan gedaan als jijzelf in die situatie zit
ik heb al zoveel gepiekerd over het waarom, maar het enige dat telt is dat je zelf een statement maakt voor jezelf
hoe jij verder wilt
zo heb ik het voor mezelf proberen "oplossen"
neemt niet weg dat het soms nog moeilijk is om dingen gewoon te aanvaarden en niet weten waarom jou iets overkomt
die vriendschap die jij beeindigd hebt, keek je niet terug?
heeft die ander niet meer geprobeerd?
denk dat het ook te maken heeft met hoe goed en hoe hecht de vriendschap eigenlijk was
jij hebt de bal opgegooid, ik sloeg raak
zoiets
eigenlijk moet ik me helemaal geen zorgen maken over de toekomst, of hij al dan niet contact zal opnemen, wanneer dat zal zijn, en wat ik dan op dat moment zal doen of zeggen
dat doet er allemaal niet toe
net zoals je zegt:het gaat erom wat ik wil
het is idd zo dat hij zo veranderd is, en op zo'n manier handelde dat ik hem zelfs niet meer als vriend wil, niet meer als beste vriend beschouw
dat doe je elkaar niet aan, als je om elkaar geeft
wat zou hij ervan vinden moest het omgekeerd het geval zijn?
moest hij in mijn plaats staan?
ik kan me niet voorstellen dat iemand zo over zijn grenzen heen laat walsen en daar nog gelukkig mee kan zijn
ik stel me maar voor dat het mijn beste vriendin zou overkomen, ipv mij
wat zou ik haar voor raad geven
hoe zou ik het zien moest het met iemand anders gebeuren en niet met mij
hoe zou ik er dan tegenaan kijken, moest ik er niet zelf middenin zitten
raad geven en inzichten krijgen in iets is zoveel gemakkelijker als je als buitenstaander naar een situatie kijkt
maar dat is sneller gezegd dan gedaan als jijzelf in die situatie zit
ik heb al zoveel gepiekerd over het waarom, maar het enige dat telt is dat je zelf een statement maakt voor jezelf
hoe jij verder wilt
zo heb ik het voor mezelf proberen "oplossen"
neemt niet weg dat het soms nog moeilijk is om dingen gewoon te aanvaarden en niet weten waarom jou iets overkomt
die vriendschap die jij beeindigd hebt, keek je niet terug?
heeft die ander niet meer geprobeerd?
denk dat het ook te maken heeft met hoe goed en hoe hecht de vriendschap eigenlijk was
woensdag 10 oktober 2007 om 23:34
Jazeker keek ik terug, vond het ook vreselijk om te doen maar kon er niet meer tegen zoals het ging. Was voor een groot deel zelfbescherming om er zelf een definitieve punt achter te zetten. Er was al eerder zo'n moment geweest in onze vriendschap, dat ik hem gezegd heb dat we er beter een punt achter konden zetten, toen kreeg ik een heel lieve reactie van hem terug, het zou voortaan anders gaan en de vriendschap is blijven bestaan.
Toen ik het uiteindelijk echt stopzette waren er een paar dingen die ik hem heel erg kwalijk nam. Hij heeft het nog wel geprobeerd maar ik wilde (durfde) niet meer. Uiteindelijk was een boze mail van zijn kant de afsluiting.
Ook al heb ik nog steeds het gevoel dat ik niet anders meer kon toen, heb het er nog steeds moeilijk mee als ik eraan terug denk.
Dat is een van de redenen geweest dat ik bij die andere vriendschap, hoe hopeloos die ook leek op het eind, niet degene wilde zijn die er een punt achter zette. Heb daar in ieder geval nog het gevoel van overgehouden dat ik zelf alles geprobeerd heb om de scherven te lijmen en dat hij uiteindelijk degene is geweest die de stop eruit heeft getrokken.
Te maken met hoe goed en hecht de vriendschap was... ja, maar achteraf lijkt alles anders dan dat het toen leek, simpelweg omdat er een eind aan heeft kunnen komen terwijl je dat toen (toen het nog goed ging) niet voor mogelijk hield.
((eigenlijk moet ik me helemaal geen zorgen maken over de toekomst, of hij al dan niet contact zal opnemen, wanneer dat zal zijn, en wat ik dan op dat moment zal doen of zeggen
dat doet er allemaal niet toe
net zoals je zegt:het gaat erom wat ik wil))
Daar heb je gelijk in, maar je moet het wel kunnen... leven met de onzekerheid of hij ooit nog contact op zal nemen of niet. Ik kon dat niet in het geval van de vriendschap waar ik de punt achter zette (al was het niet het enige dat speelde). Misschien dat ik er nu beter mee om zou kunnen gaan, ouder en wijzer geworden...
maandag 15 oktober 2007 om 19:39
Nee, gefaald is niet het goede woord.
Wel het gevoel dat ik dingen/gevoelens heb willen zien die er misschien helemaal niet waren, dingen/gebrek aan gevoelens niet heb gezien die er misschien allang waren, iets heb willen geloven dat er niet was, iets anders heb willen geloven dan er in werkelijkheid was. Het gevoel voor de gek te zijn gehouden, mezelf voor de gek heb laten houden. Zelf heel veel waarde aan contacten te hebben gehecht terwijl het blijkbaar niet wederzijds was.
maandag 15 oktober 2007 om 20:10
je slaat de spijker op de kop...
zoals ik al eerder aangaf, je kan beter verwoorden wat ik bedoel en voel dan ik...
misschien juist omdat je hetzelfde meegemaakt hebt
maar toch heb ik een gevoel van falen
je denkt dat je jezelf goed kent, je gevoel je aangeeft wat "juist" is en wat niet en toch...moet je achteraf bekennen dat alles niet altijd is zoals het lijkt...
tja wat doe je dan?
in het vervolg voorzichtiger zijn, meer letten op signalen, op woorden, op gebeurtenissen en er verder op ingaan ipv denken dat je het je ingebeeld hebt?
maar dan kan je toch niet meer volledig openstaan voor iemand nieuw?
dan is het meer berekenend en meer verstandelijk dan dat het met gevoel te maken heeft toch?
zoals ik al eerder aangaf, je kan beter verwoorden wat ik bedoel en voel dan ik...
misschien juist omdat je hetzelfde meegemaakt hebt
maar toch heb ik een gevoel van falen
je denkt dat je jezelf goed kent, je gevoel je aangeeft wat "juist" is en wat niet en toch...moet je achteraf bekennen dat alles niet altijd is zoals het lijkt...
tja wat doe je dan?
in het vervolg voorzichtiger zijn, meer letten op signalen, op woorden, op gebeurtenissen en er verder op ingaan ipv denken dat je het je ingebeeld hebt?
maar dan kan je toch niet meer volledig openstaan voor iemand nieuw?
dan is het meer berekenend en meer verstandelijk dan dat het met gevoel te maken heeft toch?
maandag 15 oktober 2007 om 20:49
Dat je gevoel je aangeeft wat 'juist' is... ik denk dat dat ook een valkuil is, je gevoel WIL ook dat zien wat juist is (en maakt misschien iets juist dat niet juist is?)
Je verlangt naar echte vriendschap, naar verbondenheid met iemand, en als dat er lijkt te zijn wil je dat vasthouden. Wil je het niet zien als er iets veranderd is en dat maakt het moeilijker om te zien als er wel wat verandert, totdat die verandering ineens zo groot blijkt te zijn geworden dat je er niet meer omheen kunt.
Of je ziet juist wel dat er dingen niet zijn zoals je zou willen dat die zouden zijn, en blijft je de positieve dingen voor ogen houden. Neemt de negatieve dingen voor lief zolang dat positieve er maar is. Totdat het positieve er helemaal niet meer en je niet meer om de werkelijkheid heen kunt.
Niet meer volledig openstaan, verstandelijker met nieuwe contacten omgaan, minder op je gevoel af durven gaan. Ja, ik denk dat dat (helaas) het gevolg is van slechte ervaringen.
Ik ben voorzichter geworden, een stuk onbevangenheid is weg en
vind dat zelf ook heel jammer. Maar het is moeilijker te geloven dat iemand vriendschap wil. Is dat wel echt zo?
Ik zag vooral de positieve dingen als ik iemand een vriend noemde, wilde graag vriendschap, het raakte me als het er was (als ik dacht dat het er was...). Nu zal ik eerder denken is dit wel vriendschap of ben ik de enige die het zo noemt. Geeft die ander wel om mij, of heeft hij een verborgen agenda, of ben ik alleen maar goed om die vrije uurtjes te vullen waar niemand anders voor beschikbaar is. Gaat ie wel met mij om omdat ie me leuk, lief, interessant of iets dergelijks vindt, of was er alleen maar even niets beters voorhanden en ben ik leuke tijdvulling.
Dit klinkt cynisch, ik weet het, maar ben gewoon een stukje geloof in de mogelijkheid van echte vriendschap kwijtgeraakt.
Zou aan de ene kant weer open willen staan voor een echte vriendschap, aan de andere kant is de beginfase, het opbouwen, me zo tegen gaan staan. Telkens weer opnieuw beginnen als iemand toch geen 'vriendschapsmateriaal' blijkt te zijn. Zou die eerste fase over willen slaan, gewoon gelijk afspreken met iemand die me al goed kent en die ik goed ken, starten op het punt waar het vertrouwd voelt met iemand, maar ja, zo werkt het niet...
En ben een beetje lang van stof om duidelijk te maken wat ik wil zeggen geloof ik
maandag 15 oktober 2007 om 21:27
nee hoor
je hebt het precies goed uitgelegd...
ik denk er ook zo over nu
maar dit wil ik niet, zo wil ik niet zijn
dat onbevangene, ongedwongene, dat vond ik 1 van mijn positieve kanten
niet dat ik naïef ben, helemaal niet, maar ik geloof nog in echte vriendschap, die van 2 kanten komt en onvoorwaardelijk is, met ieder individu zijn eigenheden, positieve en negatieve kanten, je 1 voelen met iemand, begrijp je?
ik geloof daarin omdat ik een beste vriendin HEB, al 7 jaar en het is een mooie, warme en heerlijke vriendschap met een mooie, wijze en hartelijke meid
ik geloofde er vroeger niet in, toen ik jonger was, omdat als je jonger bent je meer met jezelf bezig bent en sommige dingen en sommige mensen niet naar waarde schat
je niet echt stilstaat bij het heden en hoe leuk iets kan zijn
omdat je als je jonger bent, rustelozer bent en denkt dat het gras sowieso groener is aan de andere kant...
dan is het meer van:jij wilt niet wat ik wil dat je doet...en jij wilt niet MIJN visie zien, MIJN gedachten, MIJN gevoelens
het draait vooral om jezelf vind ik bij jongere mensen
ook al ben ik nu nog maar 20 toen ik mijn beste vriendin leerde kennen, ik wist dat het iets speciaals was, het ging vanzelf, ik heb me nooit tot op vandaag afgevraagd of ze wel oprecht is, of ze wel te vertrouwen is, of ze me wel accepteert zoals ik ben met al mijn goeie en minder goeie kanten, of ze niet wegloopt als ik haar mezelf "toon", volledig open ben over alles en haar in mijn hoofd en hart laat kijken
we gaan allebei zo met elkaar om, hoeven elkaar ook niet iedere dag te horen of te zien, alhoewel we 6 jaar lang collega's geweest zijn en elkaar praktisch iedere dag zagen en spraken
dat bedoel ik met mijn gevoel volgen...
dat had ik met hem ook...
ongeveer...
ik heb wel veel momenten gehad dat ik aan hem twijfelde, of ik hem wel kon vertrouwen met iets...
maar het is precies zoals je zegt:ik wou vooral de goeie kanten zien en het andere, het getwijfel, de ruzies soms, gewoon aan de kant "zetten" en er niet teveel over nadenken
omdat ik op de duur niet meer wist wat ik nu moest volgen:mijn gevoel of mijn ratio
ik denk zelfs dat ik die af en toe behoorlijk door elkaar gehaald heb
ik heb nog wel andere vriendinnen ook, behalve mijn beste vriendin, maar da's andere koek
daar ga ik ook gezellig mee om, maar het gaat niet zo diep als met haar
hij was trouwens mijn enige mannelijke vriend
ik moet eerlijk toegeven dat ik voor ik hem kende nooit geloofde in man/vrouw vriendschappen..
je hebt het precies goed uitgelegd...
ik denk er ook zo over nu
maar dit wil ik niet, zo wil ik niet zijn
dat onbevangene, ongedwongene, dat vond ik 1 van mijn positieve kanten
niet dat ik naïef ben, helemaal niet, maar ik geloof nog in echte vriendschap, die van 2 kanten komt en onvoorwaardelijk is, met ieder individu zijn eigenheden, positieve en negatieve kanten, je 1 voelen met iemand, begrijp je?
ik geloof daarin omdat ik een beste vriendin HEB, al 7 jaar en het is een mooie, warme en heerlijke vriendschap met een mooie, wijze en hartelijke meid
ik geloofde er vroeger niet in, toen ik jonger was, omdat als je jonger bent je meer met jezelf bezig bent en sommige dingen en sommige mensen niet naar waarde schat
je niet echt stilstaat bij het heden en hoe leuk iets kan zijn
omdat je als je jonger bent, rustelozer bent en denkt dat het gras sowieso groener is aan de andere kant...
dan is het meer van:jij wilt niet wat ik wil dat je doet...en jij wilt niet MIJN visie zien, MIJN gedachten, MIJN gevoelens
het draait vooral om jezelf vind ik bij jongere mensen
ook al ben ik nu nog maar 20 toen ik mijn beste vriendin leerde kennen, ik wist dat het iets speciaals was, het ging vanzelf, ik heb me nooit tot op vandaag afgevraagd of ze wel oprecht is, of ze wel te vertrouwen is, of ze me wel accepteert zoals ik ben met al mijn goeie en minder goeie kanten, of ze niet wegloopt als ik haar mezelf "toon", volledig open ben over alles en haar in mijn hoofd en hart laat kijken
we gaan allebei zo met elkaar om, hoeven elkaar ook niet iedere dag te horen of te zien, alhoewel we 6 jaar lang collega's geweest zijn en elkaar praktisch iedere dag zagen en spraken
dat bedoel ik met mijn gevoel volgen...
dat had ik met hem ook...
ongeveer...
ik heb wel veel momenten gehad dat ik aan hem twijfelde, of ik hem wel kon vertrouwen met iets...
maar het is precies zoals je zegt:ik wou vooral de goeie kanten zien en het andere, het getwijfel, de ruzies soms, gewoon aan de kant "zetten" en er niet teveel over nadenken
omdat ik op de duur niet meer wist wat ik nu moest volgen:mijn gevoel of mijn ratio
ik denk zelfs dat ik die af en toe behoorlijk door elkaar gehaald heb
ik heb nog wel andere vriendinnen ook, behalve mijn beste vriendin, maar da's andere koek
daar ga ik ook gezellig mee om, maar het gaat niet zo diep als met haar
hij was trouwens mijn enige mannelijke vriend
ik moet eerlijk toegeven dat ik voor ik hem kende nooit geloofde in man/vrouw vriendschappen..
maandag 15 oktober 2007 om 21:30
ik bedoel dat ik 20 was toen ik haar leerde kennen...ipv dat ik nu 20 ben (hahahaha) en ik was 22 toen ik hem leerde kennen...
ik dacht dat ik als ik mijn gevoel gewoon volgde ik wel mensen kon inschatten zoals ze zijn...
IS ook zo in andere gevallen, ik ben nog nooit narigheid tegengekomen met vrienden/vriendinnen, juist omdat ik mijn gevoel, mijn intuitie volg
en nu is het alsof er iets verkeerd is met mijn manier van "aanvoelen"...
ik dacht dat ik als ik mijn gevoel gewoon volgde ik wel mensen kon inschatten zoals ze zijn...
IS ook zo in andere gevallen, ik ben nog nooit narigheid tegengekomen met vrienden/vriendinnen, juist omdat ik mijn gevoel, mijn intuitie volg
en nu is het alsof er iets verkeerd is met mijn manier van "aanvoelen"...
maandag 15 oktober 2007 om 23:17
Begrijp precies wat je bedoelt, dacht dat ook te hebben, dacht ook dat dat blijvend zou zijn, maar bij mij bleek uiteindelijk niet zo te zijn.
Ik was al in de dertig maar zo ging het bij mij ook, heb me die dingen ook nooit afgevraagd, heb ook nooit getwijfeld.
Mijn manier van aanvoelen is alleen achteraf gezien niet juist geweest. Met als gevolg dat ik denk dat ik nooit meer op die manier een (zich mogelijk ontwikkelende) vriendschap in zal kunnen stappen, hoe graag ik ook wat dat betreft 'naief' was gebleven.
dinsdag 16 oktober 2007 om 16:11
Hi,
Ik kom hier ook even binnenvallen als jullie 't niet erg vinden...
Qua vrienden ben ik nooit de zekerste van mezelf geweest. Op de middelbare school had ik altijd wel vriendinnen, maar nooit had ik het gevoel van jij bent nou echt mijn maatje. Zo ging dat ook op mijn vervolgopleidingen.
Tot ik het muziekwereldje ontdekte. Ik ging/ga veel naar concerten en kwam daar vaak weer de zelfde mensen tegen. Tussendoor sprak ik hen ook op forums en via msn, etc. Hieruit zijn een aantal heel hechte vriendschappen gegroeit. We gingen samen naar concerten maar ook daarbuiten deden we vaak leuke dingen, spraken elkaar dagelijks over werkelijk alles. Ik had eindelijk m'n echte maatjes gevonden bij wie ik echt mezelf kon zijn. Geen vuiltje aan de lucht. Een van de meiden, zal haar voor 't gemak T. noemen, was echt m'n soulmate. Twee jaar lang waren onafscheidelijk. Vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten kwam er geen dag meer voor dat we geen contact hadden. We werden echt gezien als jut en jul en niemand had ooit verwacht dat wij ruzie zouden kunnen krijgen.
Nu inmiddels al weer 2 jaar geleden stierf een goede vriend van ons plotseling door een auto-ongeluk. In het begin hadden we onwijs veel steun aan elkaar, maar gaandeweg bleek dat we dingen zo verschillend verwerkten en ook verschillende ideën hadden daarover. Dat begon te schuren en later zelfs te botsen. Zo erg dat we een hele tijd geen contact hebben gehad.
In die tijd werd ik een stuk closer met G en E, dat waren al vriendinnen van ons, maar omdat ik altijd op T kon rekenen was die vriendschap altijd vrij oppervlakkig gebleven. In die tijd kregen ook G en T ruzie en verbraken ze alle contact met elkaar.
Tussen T en mij begon alles langzaamaan wel weer een beetje op gang te komen, maar zo close als dat we waren was het niet meer. Dat bleek ook toen het later om een stom misverstand weer helemaal mis ging tussen ons.
Met G en E had ik het onwijs gezellig, we wonen alledrie in een andere uithoek van 't land, maar bijna wekelijks gingen we met z'n drieën leuke dingen doen. Op een gegeven moment begon ik een naar gevoel te krijgen. Ik had het idee dat er achter mijn rug om vanalles gebeurde maar ik kon er geen grip op krijgen. G was voor mijn gevoel ook ontzettend veranderd en helemaal niet meer wie ze was. Ik kreeg er heel veel moeite mee om nog net zo spontaan en enthousiast tegen haar te zijn als voorheen. Terwijl met E had ik dit niet. Na een fikse ruzie met G kwam het er dan uit: Zij en E hadden zo'n close vriendschap opgebouwd samen, maar dit niet tegen mij verteld om me niet te kwetsen. Dus ze hebben dik een half jaar achter mijn rug om vanalles samen gedaan zonder me daar ooit iets van te vertellen.
Ik schrok onwijs toen ik dit hoorde. Niet om die vriendschap tussen hun, dat gun ik ze van harte! Maar het feit dat ze het voor me verborgen hebben gehouden heeft me zo onwijs gekwetst. Sindsdien voelt het ook niet meer relax als ik met ze iets ga doen. Ze hebben voortdurend onderonsjes, zitten aan elkaar te plukken etc. voel me echt overbodig soms. Zolang er nog anderen bij zijn kan ik een heel gezellige dag met ze hebben, maar met z'n drieën voel ik me zo verdrietig. Ik dacht een gelijkwaardige vriendschap te hebben met z'n drieën, als je er dan ineens achterkomt dat dat helemaal niet zo is... dat doet wel pijn. Ik durfde ook amper dingen te zeggen omdat ik wist dat die onderling besproken zouden gaan worden.
T zat al die tijd in het buitenland voor stage. Vlak voor haar stage kwam ik haar weer een keer tegen en vanaf toen begonnen we langzaam weer contact te krijgen. Tijdens haar stage hebben we veel gemailt en het begon weer helemaal goed te voelen.
Maar als ik T's naam laat vallen in het gezelschap van G en E krijg ik gelijk argwanende blikken toegeworpen. Ook dat vind ik heel moeilijk. Mijn vriendschap met T staat totaal los van m'n vriendschap met G en E. Ik vraag ze ook niet om ook weer met haar vrienden te worden, vraag ze niet om te begrijpen dat ik nog wel goede vrienden met haar kan zijn, ik vraag ze alleen om het wel te respecteren.
T op haar beurt is ook geen fan van voornamelijk G, maar ze respecteert mijn keuze om nog wel een vriendschap met haar te hebben wel!!
Dan hebben we ook nog W. Dat is een vriend van me die ik nu 3 jaar geleden heb leren kennen toen onze overleden vriend ons aan elkaar voorstelde. Met hem kreeg ik na die ontmoeting steeds meer contact en daar is ook een vriendschap ontstaan. Ik kende hem net een halfjaar toen onze vriend overleed, dus je zult begrijpen dat ik veel met hem gedeeld hebt en dat deze vriendschap bijzonder voor me is! Het lot wil dat ik verliefd op hem werd. Ik wilde niet dat dat tussen ons kwam te staan en ik vertrouwde hem voldoende om te weten dat hij er goed mee om zou gaan dus ik vertelde het hem vrij snel. Hij reageerde totaal niet afwijzend, eerder zo van mss moeten elkaar nog eens beter gaan leren kennen, wie weet.... Maar door zijn beroep (hij is muzikant) is hij onwijs druk, in die tijd zat hij ook nog met afstuderen en de nodige zorgen rondom z'n woonsituatie etc. Daarnaast wonen we ook ver bij elkaar vandaan. Dus dat met z'n tweeën afspreken bleek in de praktijk nog enorm moeilijk! Kortom, na heel wat om elkaar heen gedraai en veel gesprekken hebben we besloten om het maar op vriendschap te houden en dat werkt in principe ook erg goed. Door zijn drukke schema kunnen we soms weken geen contact hebben, en dan ineens weer heel veel. Maar ik weet dat wanneer we elkaar dan spreken en/of zien dat het dan ookg ewoon goed zit. Ik weet wat ik aan hem heb!
De laatste tijd heb ik ook veel contact met zijn jongere broertje, ze spelen samen in een band en het is altijd supergezellig als ik bij ze ga kijken. Ik kan onwijs met ze lachen, en ze delen mijn verdriet om onze overleden vriend. Dat is gewoon een erg fijne situatie zo.
Maar ja, zo zit dus ongeveer m'n vriendenkring in elkaar. Ik moet er nog bijzeggen dat iedereen wel iedereen kent, maar toch zijn het een beetje 3 aparte kampen. Voor mij valt daar prima mee te leven, ik kan ze allemaal prima naast elkaar hebben!
De laatste tijd ga ik weer erg goed om met T, het is weer ouderwets gezellig samen. En nu we samen weten dat we er voor moeten waken niet TE close te willen zijn, dus niet zoals voorheen 24/7 met elkaar in contact staan, maar gewoon met mate gaat dit erg goed. Ook hebben we nu naast onze vriendschap ook ieder onze eigen dingen opgebouwd, wat op zich ook een gezondere situatie is!
Met W en zijn broertje gaat het ook heel goed! W is wel onwijs druk, maar de laatste tijd is de schroom van mijn verliefdheid die er toch van beide kanten was helemaal weg. Het onderwerp relaties word niet meer krampachtig vermeden. Hij verteld me nu zijn verhaal ik hem het mijne, zonder dat hij bang is mij te kwetsen en ik bang ben hem het idee te geven dat ik nog altijd meer voor hem voel. Dat maakt de sfeer een stuk relaxter en komt een vriendschap ten goede. Ik ga vaak kijken wanneer hij met z'n broertjes speelt en dan drinken we na afloop nog wat. Heel gezellig altijd. We zien en spreken elkaar misschien niet zo vaak als ik zou willen, maar het is wel een band die denk ik niet zo snel kapot zal gaan.
Met zijn broertje heb ik veel intensiever contact. We zijn samen bezig met wat websiteprojectjes en hebben dagelijks wel gesprekken over msn.
Dus met die twee vriendschappen zit het volgens mij wel goed. Die hebben het nodige doorstaan, maar ze hebben het wel overleefd!!
Met G en E is het een ander verhaal. E is onwijs druk met stage, spreek haar nog maar sporadisch en zie haar nog minder. Maar daar heb ik begrip voor en iik vertrouw er wel op dat dat weer zal verbeteren als haar stage voorbij is. We sms-en of mailen zo af ent oe eens om toch een klein beetje van elkaar op de hoogte blijven.
G is eigenlijk m'n probleem geval. Ik weet niet meer goed wat ik met haar zou moeten bespreken... heb het gevoel dat zij alles wat ik doe en zeg enorm analyseert en dat blijkt ook nu weer. Gisteren kreeg ik ineens een berg verwijten over me heen:
- ik interesseerde me niet meer voor ze
- sprak ze nooit meer uit mezelf aan zowel op msn als via sms of bellen
- volgens haar ben ik veel te veel bezig met W en z'n broertje
- moest ik maar eens bij me zelf na gaan wie er nou belangrijker voor me is
en zo ging het nog een tijdje door.
Kortom in haar ogen ligt alles aan mij. Ze zou eens moeten weten hoeveel ik met ze bezig ben, hoeveel verdriet ik er om heb dat het allemaal zou fout loopt de laatste tijd tussen mij en hun.
Daarbij kwetst ze me enorm door te zeggen dat ik maar eens na moet gaan wie er belangrijker voor me is. Waar gaat dat over. Al m'n vrienden zijn belangrijk voor me. Dat ik met de een even intensiever contact heb met de ander wil toch niet zeggen dat diegene dan belangrijker voor me is??? En daarbij, wat voor vriendin ben je als je je vriendin zo voor het blok zet? In principe zegt ze: als je voor hem kiest ben je mij kwijt!
In mijn ogen zeg je zulke dingen niet. Ze hoeft hem van mij niet aardig te vinden, ze heoft niet met hem om te gaan, ze heeft totaal geen last van hem. Behalve dat ik over hem praat natuurlijk. Maar als haar dat niet kan boeien kan ze ook zeggen dat ik erover op moet houden :-S
Maar wat mss wel de belangrijkste reden is dat ik van mijn kant minder contact met ze heb is dat de verhoudingen ineens zo anders zijn. G en E delen alles samen, daarvoor hebben ze mij al niet meer nodig. Als ik voorheen vroeg hoe het ging kreeg ik nog altijd tekst en uitleg. Nu is het altijd "goed hoor". Vind het lastig om daar op voort te borduren dan. Plus dat ik me bezwaard ga voelen om wel met mijn dingen bij hun aan te komen.
Daarnaast kan ik met hen afzonderlijk nog wel een fatsoenlijk gesprek voeren, maar zodra dan de ander in beeld komt word ik vergeten, dan is ineens het gesprek weg. Die factoren maken het er voor mij niet makkelijker op om ze nog eens aan te spreken voor een gezellig gesprek....
Het is een enorm lang verhaal geworden. Maar ik zit echt even met m'n handen in het haar. Ik wil ze niet kwijt, maar zo kan het ook niet langer. M'n vriendschap met E gaat nu ook naar de klote dankzij G... ik voel me schuldig als ik W's naam laat vallen.... kortom ik kan mezelf niet meer zijn, ik weeg zo'n beetje alles wat ik zeg eerst zorgvuldig af.
Ik kom hier ook even binnenvallen als jullie 't niet erg vinden...
Qua vrienden ben ik nooit de zekerste van mezelf geweest. Op de middelbare school had ik altijd wel vriendinnen, maar nooit had ik het gevoel van jij bent nou echt mijn maatje. Zo ging dat ook op mijn vervolgopleidingen.
Tot ik het muziekwereldje ontdekte. Ik ging/ga veel naar concerten en kwam daar vaak weer de zelfde mensen tegen. Tussendoor sprak ik hen ook op forums en via msn, etc. Hieruit zijn een aantal heel hechte vriendschappen gegroeit. We gingen samen naar concerten maar ook daarbuiten deden we vaak leuke dingen, spraken elkaar dagelijks over werkelijk alles. Ik had eindelijk m'n echte maatjes gevonden bij wie ik echt mezelf kon zijn. Geen vuiltje aan de lucht. Een van de meiden, zal haar voor 't gemak T. noemen, was echt m'n soulmate. Twee jaar lang waren onafscheidelijk. Vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten kwam er geen dag meer voor dat we geen contact hadden. We werden echt gezien als jut en jul en niemand had ooit verwacht dat wij ruzie zouden kunnen krijgen.
Nu inmiddels al weer 2 jaar geleden stierf een goede vriend van ons plotseling door een auto-ongeluk. In het begin hadden we onwijs veel steun aan elkaar, maar gaandeweg bleek dat we dingen zo verschillend verwerkten en ook verschillende ideën hadden daarover. Dat begon te schuren en later zelfs te botsen. Zo erg dat we een hele tijd geen contact hebben gehad.
In die tijd werd ik een stuk closer met G en E, dat waren al vriendinnen van ons, maar omdat ik altijd op T kon rekenen was die vriendschap altijd vrij oppervlakkig gebleven. In die tijd kregen ook G en T ruzie en verbraken ze alle contact met elkaar.
Tussen T en mij begon alles langzaamaan wel weer een beetje op gang te komen, maar zo close als dat we waren was het niet meer. Dat bleek ook toen het later om een stom misverstand weer helemaal mis ging tussen ons.
Met G en E had ik het onwijs gezellig, we wonen alledrie in een andere uithoek van 't land, maar bijna wekelijks gingen we met z'n drieën leuke dingen doen. Op een gegeven moment begon ik een naar gevoel te krijgen. Ik had het idee dat er achter mijn rug om vanalles gebeurde maar ik kon er geen grip op krijgen. G was voor mijn gevoel ook ontzettend veranderd en helemaal niet meer wie ze was. Ik kreeg er heel veel moeite mee om nog net zo spontaan en enthousiast tegen haar te zijn als voorheen. Terwijl met E had ik dit niet. Na een fikse ruzie met G kwam het er dan uit: Zij en E hadden zo'n close vriendschap opgebouwd samen, maar dit niet tegen mij verteld om me niet te kwetsen. Dus ze hebben dik een half jaar achter mijn rug om vanalles samen gedaan zonder me daar ooit iets van te vertellen.
Ik schrok onwijs toen ik dit hoorde. Niet om die vriendschap tussen hun, dat gun ik ze van harte! Maar het feit dat ze het voor me verborgen hebben gehouden heeft me zo onwijs gekwetst. Sindsdien voelt het ook niet meer relax als ik met ze iets ga doen. Ze hebben voortdurend onderonsjes, zitten aan elkaar te plukken etc. voel me echt overbodig soms. Zolang er nog anderen bij zijn kan ik een heel gezellige dag met ze hebben, maar met z'n drieën voel ik me zo verdrietig. Ik dacht een gelijkwaardige vriendschap te hebben met z'n drieën, als je er dan ineens achterkomt dat dat helemaal niet zo is... dat doet wel pijn. Ik durfde ook amper dingen te zeggen omdat ik wist dat die onderling besproken zouden gaan worden.
T zat al die tijd in het buitenland voor stage. Vlak voor haar stage kwam ik haar weer een keer tegen en vanaf toen begonnen we langzaam weer contact te krijgen. Tijdens haar stage hebben we veel gemailt en het begon weer helemaal goed te voelen.
Maar als ik T's naam laat vallen in het gezelschap van G en E krijg ik gelijk argwanende blikken toegeworpen. Ook dat vind ik heel moeilijk. Mijn vriendschap met T staat totaal los van m'n vriendschap met G en E. Ik vraag ze ook niet om ook weer met haar vrienden te worden, vraag ze niet om te begrijpen dat ik nog wel goede vrienden met haar kan zijn, ik vraag ze alleen om het wel te respecteren.
T op haar beurt is ook geen fan van voornamelijk G, maar ze respecteert mijn keuze om nog wel een vriendschap met haar te hebben wel!!
Dan hebben we ook nog W. Dat is een vriend van me die ik nu 3 jaar geleden heb leren kennen toen onze overleden vriend ons aan elkaar voorstelde. Met hem kreeg ik na die ontmoeting steeds meer contact en daar is ook een vriendschap ontstaan. Ik kende hem net een halfjaar toen onze vriend overleed, dus je zult begrijpen dat ik veel met hem gedeeld hebt en dat deze vriendschap bijzonder voor me is! Het lot wil dat ik verliefd op hem werd. Ik wilde niet dat dat tussen ons kwam te staan en ik vertrouwde hem voldoende om te weten dat hij er goed mee om zou gaan dus ik vertelde het hem vrij snel. Hij reageerde totaal niet afwijzend, eerder zo van mss moeten elkaar nog eens beter gaan leren kennen, wie weet.... Maar door zijn beroep (hij is muzikant) is hij onwijs druk, in die tijd zat hij ook nog met afstuderen en de nodige zorgen rondom z'n woonsituatie etc. Daarnaast wonen we ook ver bij elkaar vandaan. Dus dat met z'n tweeën afspreken bleek in de praktijk nog enorm moeilijk! Kortom, na heel wat om elkaar heen gedraai en veel gesprekken hebben we besloten om het maar op vriendschap te houden en dat werkt in principe ook erg goed. Door zijn drukke schema kunnen we soms weken geen contact hebben, en dan ineens weer heel veel. Maar ik weet dat wanneer we elkaar dan spreken en/of zien dat het dan ookg ewoon goed zit. Ik weet wat ik aan hem heb!
De laatste tijd heb ik ook veel contact met zijn jongere broertje, ze spelen samen in een band en het is altijd supergezellig als ik bij ze ga kijken. Ik kan onwijs met ze lachen, en ze delen mijn verdriet om onze overleden vriend. Dat is gewoon een erg fijne situatie zo.
Maar ja, zo zit dus ongeveer m'n vriendenkring in elkaar. Ik moet er nog bijzeggen dat iedereen wel iedereen kent, maar toch zijn het een beetje 3 aparte kampen. Voor mij valt daar prima mee te leven, ik kan ze allemaal prima naast elkaar hebben!
De laatste tijd ga ik weer erg goed om met T, het is weer ouderwets gezellig samen. En nu we samen weten dat we er voor moeten waken niet TE close te willen zijn, dus niet zoals voorheen 24/7 met elkaar in contact staan, maar gewoon met mate gaat dit erg goed. Ook hebben we nu naast onze vriendschap ook ieder onze eigen dingen opgebouwd, wat op zich ook een gezondere situatie is!
Met W en zijn broertje gaat het ook heel goed! W is wel onwijs druk, maar de laatste tijd is de schroom van mijn verliefdheid die er toch van beide kanten was helemaal weg. Het onderwerp relaties word niet meer krampachtig vermeden. Hij verteld me nu zijn verhaal ik hem het mijne, zonder dat hij bang is mij te kwetsen en ik bang ben hem het idee te geven dat ik nog altijd meer voor hem voel. Dat maakt de sfeer een stuk relaxter en komt een vriendschap ten goede. Ik ga vaak kijken wanneer hij met z'n broertjes speelt en dan drinken we na afloop nog wat. Heel gezellig altijd. We zien en spreken elkaar misschien niet zo vaak als ik zou willen, maar het is wel een band die denk ik niet zo snel kapot zal gaan.
Met zijn broertje heb ik veel intensiever contact. We zijn samen bezig met wat websiteprojectjes en hebben dagelijks wel gesprekken over msn.
Dus met die twee vriendschappen zit het volgens mij wel goed. Die hebben het nodige doorstaan, maar ze hebben het wel overleefd!!
Met G en E is het een ander verhaal. E is onwijs druk met stage, spreek haar nog maar sporadisch en zie haar nog minder. Maar daar heb ik begrip voor en iik vertrouw er wel op dat dat weer zal verbeteren als haar stage voorbij is. We sms-en of mailen zo af ent oe eens om toch een klein beetje van elkaar op de hoogte blijven.
G is eigenlijk m'n probleem geval. Ik weet niet meer goed wat ik met haar zou moeten bespreken... heb het gevoel dat zij alles wat ik doe en zeg enorm analyseert en dat blijkt ook nu weer. Gisteren kreeg ik ineens een berg verwijten over me heen:
- ik interesseerde me niet meer voor ze
- sprak ze nooit meer uit mezelf aan zowel op msn als via sms of bellen
- volgens haar ben ik veel te veel bezig met W en z'n broertje
- moest ik maar eens bij me zelf na gaan wie er nou belangrijker voor me is
en zo ging het nog een tijdje door.
Kortom in haar ogen ligt alles aan mij. Ze zou eens moeten weten hoeveel ik met ze bezig ben, hoeveel verdriet ik er om heb dat het allemaal zou fout loopt de laatste tijd tussen mij en hun.
Daarbij kwetst ze me enorm door te zeggen dat ik maar eens na moet gaan wie er belangrijker voor me is. Waar gaat dat over. Al m'n vrienden zijn belangrijk voor me. Dat ik met de een even intensiever contact heb met de ander wil toch niet zeggen dat diegene dan belangrijker voor me is??? En daarbij, wat voor vriendin ben je als je je vriendin zo voor het blok zet? In principe zegt ze: als je voor hem kiest ben je mij kwijt!
In mijn ogen zeg je zulke dingen niet. Ze hoeft hem van mij niet aardig te vinden, ze heoft niet met hem om te gaan, ze heeft totaal geen last van hem. Behalve dat ik over hem praat natuurlijk. Maar als haar dat niet kan boeien kan ze ook zeggen dat ik erover op moet houden :-S
Maar wat mss wel de belangrijkste reden is dat ik van mijn kant minder contact met ze heb is dat de verhoudingen ineens zo anders zijn. G en E delen alles samen, daarvoor hebben ze mij al niet meer nodig. Als ik voorheen vroeg hoe het ging kreeg ik nog altijd tekst en uitleg. Nu is het altijd "goed hoor". Vind het lastig om daar op voort te borduren dan. Plus dat ik me bezwaard ga voelen om wel met mijn dingen bij hun aan te komen.
Daarnaast kan ik met hen afzonderlijk nog wel een fatsoenlijk gesprek voeren, maar zodra dan de ander in beeld komt word ik vergeten, dan is ineens het gesprek weg. Die factoren maken het er voor mij niet makkelijker op om ze nog eens aan te spreken voor een gezellig gesprek....
Het is een enorm lang verhaal geworden. Maar ik zit echt even met m'n handen in het haar. Ik wil ze niet kwijt, maar zo kan het ook niet langer. M'n vriendschap met E gaat nu ook naar de klote dankzij G... ik voel me schuldig als ik W's naam laat vallen.... kortom ik kan mezelf niet meer zijn, ik weeg zo'n beetje alles wat ik zeg eerst zorgvuldig af.
donderdag 18 oktober 2007 om 18:32
Pullewulle, kan je die vriendschappen niet gewoon gescheiden houden?
het hoeft toch niet allemaal 1 grote, gezellige,gelukkige, perfect in harmonie-zijnde familie te zijn?
en als je bij een bepaalde vriend/vriendin bent, concentreer je dan daarop, op jullie band, op elkaars leven, dan hoeft er niemand jaloers te zijn dat je het telkens maar over die of die vriend hebt...
zo denk ik erover
het hoeft toch niet allemaal 1 grote, gezellige,gelukkige, perfect in harmonie-zijnde familie te zijn?
en als je bij een bepaalde vriend/vriendin bent, concentreer je dan daarop, op jullie band, op elkaars leven, dan hoeft er niemand jaloers te zijn dat je het telkens maar over die of die vriend hebt...
zo denk ik erover
vrijdag 19 oktober 2007 om 15:45
Ik kom ook even op dit topic "inbreken". Ik voel me zo verdrietig.
Ik heb een vriendin sinds de middelbare school. Dus al heel wat jaren (ben nu in de 30) is zij een van mijn beste vriendinnen. Maar vanmiddag realiseerde ik me plotseling dat dat helemaal niet zo is. Het was alleen zo in mijn ogen. Immers, ik was het die altijd alle moeite deed om het contact gaande te houden. Altijd kwam het initiatief van mijn kant. Helaas heb ik dat niet eerder ingezien. Ik was te dol op haar, bewonderde haar en ze was een voorbeeld voor mij van positieve kracht.
Vanmiddag had ik haar even aan de telefoon (ze woont nog steeds in het buitenland) en toen brak er iets bij mij. Ik ga over een paar weken met mijn man en kinderen naar haar toe, en verheugde me erop. Maar sinds dit gesprek dus niet meer. Ik zou willen dat ik nog onder de reis uit kon. Het volgende is er voorgevallen; zij zei wat de plannen waren voor de zondag dat wij er zijn. Vroeg niet wat ik ervan vond, nee dit gaan we doen. Ik heb niet enthousiast gereageerd omdat ik geen zin heb om te gaan doen wat zij van plan is (het is iets sportiefs waar ik een hekel aan heb en wat mijn kids niet gewend zijn).
Wat mij het meest tegen de borst stuit is haar doordrammerigheid (en dat heeft ze altijd al gehad maar ik wilde dat niet zien) en ook de ongastvrijheid die hiervan uit gaat. Wij komen maar een paar dagen en dan vind ik dat ze eerst wel aan ons mag vragen wat we willen gaan doen. Dat kan in overleg.
Maar nee, dit waren ze al tijden van plan en dat moet juist dat weekend. Ik baal er zo van, mijn zin om te gaan is compleet weg. En ik twijfel nu heel erg aan onze vriendschap. Het lijkt erop alsof ik nu pas goed zie hoe het al jaren gaat, en ik heb daar geen zin meer in.
Daar komt bij dat ik haar man al vanaf het begin niet mag. Ik vind hem echt een vreselijk type, en hoe langer ze samen zijn, hoe meer ze op elkaar gaan lijken in bepaald gedrag. Tja, ik weet het, het klinkt niet aardig. Maar het is zoals ik het ervaar.
Ik kom er wat laat achter helaas. Maar omdat we toch moeten gaan, zullen we er toch maar wat van proberen te maken.We zullen ook met ons eigen gezin wat dingen ondernemen. Ik weet nog niet wat ik er verder mee moet. Het is allemaal nog te vers, heb vanmiddag heel erg moeten huilen en dat luchtte wel op. Het voelde als een afscheid van iets dat misschien wel nooit echt bestaan heeft...
Ik heb een vriendin sinds de middelbare school. Dus al heel wat jaren (ben nu in de 30) is zij een van mijn beste vriendinnen. Maar vanmiddag realiseerde ik me plotseling dat dat helemaal niet zo is. Het was alleen zo in mijn ogen. Immers, ik was het die altijd alle moeite deed om het contact gaande te houden. Altijd kwam het initiatief van mijn kant. Helaas heb ik dat niet eerder ingezien. Ik was te dol op haar, bewonderde haar en ze was een voorbeeld voor mij van positieve kracht.
Vanmiddag had ik haar even aan de telefoon (ze woont nog steeds in het buitenland) en toen brak er iets bij mij. Ik ga over een paar weken met mijn man en kinderen naar haar toe, en verheugde me erop. Maar sinds dit gesprek dus niet meer. Ik zou willen dat ik nog onder de reis uit kon. Het volgende is er voorgevallen; zij zei wat de plannen waren voor de zondag dat wij er zijn. Vroeg niet wat ik ervan vond, nee dit gaan we doen. Ik heb niet enthousiast gereageerd omdat ik geen zin heb om te gaan doen wat zij van plan is (het is iets sportiefs waar ik een hekel aan heb en wat mijn kids niet gewend zijn).
Wat mij het meest tegen de borst stuit is haar doordrammerigheid (en dat heeft ze altijd al gehad maar ik wilde dat niet zien) en ook de ongastvrijheid die hiervan uit gaat. Wij komen maar een paar dagen en dan vind ik dat ze eerst wel aan ons mag vragen wat we willen gaan doen. Dat kan in overleg.
Maar nee, dit waren ze al tijden van plan en dat moet juist dat weekend. Ik baal er zo van, mijn zin om te gaan is compleet weg. En ik twijfel nu heel erg aan onze vriendschap. Het lijkt erop alsof ik nu pas goed zie hoe het al jaren gaat, en ik heb daar geen zin meer in.
Daar komt bij dat ik haar man al vanaf het begin niet mag. Ik vind hem echt een vreselijk type, en hoe langer ze samen zijn, hoe meer ze op elkaar gaan lijken in bepaald gedrag. Tja, ik weet het, het klinkt niet aardig. Maar het is zoals ik het ervaar.
Ik kom er wat laat achter helaas. Maar omdat we toch moeten gaan, zullen we er toch maar wat van proberen te maken.We zullen ook met ons eigen gezin wat dingen ondernemen. Ik weet nog niet wat ik er verder mee moet. Het is allemaal nog te vers, heb vanmiddag heel erg moeten huilen en dat luchtte wel op. Het voelde als een afscheid van iets dat misschien wel nooit echt bestaan heeft...
