Relaties
alle pijlers
Wanneer is de knoop geen knoop meer ?
donderdag 13 december 2007 om 14:15
Ok, daar ga ik dat met een topic.
Situatie, 11 jaar samen, 10 jaar samenwonend, 2 kids verder..
2 jaar verder na alle problemen. Ik ben weer helder en sta weer op aarde.
De twijfel zit er al heel lang in, alleen DE STAP niet kunnen zetten.
De stap biedt mij denk ik wel meer, maar omdat je kinderen hebt, laat je de stap voor wat de stap moet wezen.
Gelukkig ben je, maar dat met je eigen opgebouwde leven. Als je weer thuiskomt, is niets wat het lijkt te wezen. Verwachtingen heb je, maar elke keer weer een teleurstelling dat wat je verwacht niet uitkomt.
Je wacht al een tijdje maar ziet geen verbetering en denkt maar aan 1 ding. Weg hier…. Maar weg betekent weer onzekerheid, bang voor de toekomst, bang voor wat er komen gaat en bang voor een mening die andere zullen hebben.
Onrust giert door heel je lijf, je weet niet goed hoe je er mee om moet gaan. Knelpunt, hoe doorbreek je dat knelpunt?
Vragen stel je jezelf, maar het antwoord waarop je wacht komt niet en het lef heb je ook al niet! Je durft jezelf niet in het diepe te gooien, om de angst en de onzekerheid die je dan zult ervaren….
Snappen jullie me nog en wie heeft even een ervaring/ mening voor me?
Groetjes,
Sanne
Situatie, 11 jaar samen, 10 jaar samenwonend, 2 kids verder..
2 jaar verder na alle problemen. Ik ben weer helder en sta weer op aarde.
De twijfel zit er al heel lang in, alleen DE STAP niet kunnen zetten.
De stap biedt mij denk ik wel meer, maar omdat je kinderen hebt, laat je de stap voor wat de stap moet wezen.
Gelukkig ben je, maar dat met je eigen opgebouwde leven. Als je weer thuiskomt, is niets wat het lijkt te wezen. Verwachtingen heb je, maar elke keer weer een teleurstelling dat wat je verwacht niet uitkomt.
Je wacht al een tijdje maar ziet geen verbetering en denkt maar aan 1 ding. Weg hier…. Maar weg betekent weer onzekerheid, bang voor de toekomst, bang voor wat er komen gaat en bang voor een mening die andere zullen hebben.
Onrust giert door heel je lijf, je weet niet goed hoe je er mee om moet gaan. Knelpunt, hoe doorbreek je dat knelpunt?
Vragen stel je jezelf, maar het antwoord waarop je wacht komt niet en het lef heb je ook al niet! Je durft jezelf niet in het diepe te gooien, om de angst en de onzekerheid die je dan zult ervaren….
Snappen jullie me nog en wie heeft even een ervaring/ mening voor me?
Groetjes,
Sanne
vrijdag 14 december 2007 om 16:01
Het voelt ook of het mijn leven niet meer is. Ik ben in het afgelopen 2 jaar best sterk geworden en weet een beetje wat ik wel en wat ik niet wil.
We hebben toen echt in een dip gezeten, ik ben er weer uitgekrabbeld en geprobeerd om het beste van te maken. Dingen die me toen frustreerde tegenover hem uitgesproken en geprobeerd om het zo duidelijk mogelijk over te doen laten komen. Ok, ik was op dat moment ook niet èèn van de sterkste en was een beetje een te labiel persoon om de juiste beslissingen te maken. Maar besloot toen om onze relatie (mede door kinderen) een kans te geven en omdat hij beterschap beloofde en ik eigenlijk een beetje medelijden had en een gevoel van falen had, heb ik in alles toegestemd en het over mij heen laten komen. Op dat moment was dat waarschijnlijk de beste oplossing. Nu zijn we verder en je bent zelf eens stuk verder in je verwerking en dan komt het besef, had ik dit of had ik dat maar gedaan, maar ja, waarschijnlijk was ik er toen nog niet aan toe. Nu beginnen dat soort dingen mij te overheersen en wordt het gevoel steeds sterker om hier weg te gaan.
Maar daar zit mijn weerstand, het voelt zo eng, het voelt zo gefaald zijn. Begrijpen jullie dat?
Ik ga het wel redden, daar ben ik van overtuigd, maar mijn kinderen ontneem ik een dagelijkse vader. Ik ben iemand die altijd eerst aan een ander denkt en dan pas aan mezelf. Gebrek vind ik dat.. Wanneer kan ik de juiste en goede beslissingen nemen en die alleen gebaseerd zijn op mij en voor niemand anders?! Wat een ontzettend rot gevoel is dit.
Het voelt echt of ik alles in die twee jaar heb aangepast en hij mag gewoon altijd zichzelf zijn en door hem zijn deze problemen ontstaan, maar hij weet het zo te draaien dat het allemaal aan mij heeft gelegen. Waarschijnlijk daarom die twijfel, omdat jouw mening er toch niet zoveel toe doet?
Groetjes,
Sanne
We hebben toen echt in een dip gezeten, ik ben er weer uitgekrabbeld en geprobeerd om het beste van te maken. Dingen die me toen frustreerde tegenover hem uitgesproken en geprobeerd om het zo duidelijk mogelijk over te doen laten komen. Ok, ik was op dat moment ook niet èèn van de sterkste en was een beetje een te labiel persoon om de juiste beslissingen te maken. Maar besloot toen om onze relatie (mede door kinderen) een kans te geven en omdat hij beterschap beloofde en ik eigenlijk een beetje medelijden had en een gevoel van falen had, heb ik in alles toegestemd en het over mij heen laten komen. Op dat moment was dat waarschijnlijk de beste oplossing. Nu zijn we verder en je bent zelf eens stuk verder in je verwerking en dan komt het besef, had ik dit of had ik dat maar gedaan, maar ja, waarschijnlijk was ik er toen nog niet aan toe. Nu beginnen dat soort dingen mij te overheersen en wordt het gevoel steeds sterker om hier weg te gaan.
Maar daar zit mijn weerstand, het voelt zo eng, het voelt zo gefaald zijn. Begrijpen jullie dat?
Ik ga het wel redden, daar ben ik van overtuigd, maar mijn kinderen ontneem ik een dagelijkse vader. Ik ben iemand die altijd eerst aan een ander denkt en dan pas aan mezelf. Gebrek vind ik dat.. Wanneer kan ik de juiste en goede beslissingen nemen en die alleen gebaseerd zijn op mij en voor niemand anders?! Wat een ontzettend rot gevoel is dit.
Het voelt echt of ik alles in die twee jaar heb aangepast en hij mag gewoon altijd zichzelf zijn en door hem zijn deze problemen ontstaan, maar hij weet het zo te draaien dat het allemaal aan mij heeft gelegen. Waarschijnlijk daarom die twijfel, omdat jouw mening er toch niet zoveel toe doet?
Groetjes,
Sanne
vrijdag 14 december 2007 om 16:10
Ja da's 't moeilijke van altijd degene zijn die de problemen moet aankaarten, op een gegeven moment ga je echt denken dat je misschien wel gewoon een grote zeur bent. Als de ander dan zegt dat het jouw schuld is, lijkt me dat nog eens extra verwarrend.
Ik vond dit zelf heel prettig aan wat ik net beschreef: er is geen probleem. Je bent alleen nog maar constructief bezig. Het is heel fijn na al dat getrek aan iemand die gewoon lekker wil blijven zitten waar hij zit om alleen nog maar verantwoordelijk te zijn voor jezelf. En de verantwoordelijkheid van de ander bij de ander te laten. Daar hoort ie nou eenmaal .
Ik vond dit zelf heel prettig aan wat ik net beschreef: er is geen probleem. Je bent alleen nog maar constructief bezig. Het is heel fijn na al dat getrek aan iemand die gewoon lekker wil blijven zitten waar hij zit om alleen nog maar verantwoordelijk te zijn voor jezelf. En de verantwoordelijkheid van de ander bij de ander te laten. Daar hoort ie nou eenmaal .
vrijdag 14 december 2007 om 16:27
Ik vind het heel mooi wat Feliciaatje schrijft. En Sanne, jij mag ook gewoon jezelf zijn. Jouw mening doet er ook toe, maar komt bij hem niet aan. Dus het advies van Feli om je op jezelf te gaan richten zodat jij in ieder geval gelukkig wordt, dat is toch mooi? Je kwetst er niemand mee en kan alleen maar positief uitwerken, wat jouw uiteindelijk beslissing ook wordt.
vrijdag 14 december 2007 om 19:53
Hoi Felicitaaatje,
Nou die houding heb ik al een beetje, maar dat werkt niet echt. Of hij er nou losser van is geworden, geen idee. Hij laat het in ieder geval niet merlken. Hij laat toch niets los. Ik heb een heel gezellig sociaal leven, leuke mensen om mij heen. Ga nog weleens lekker stappen en drink een borrel te veel, lekker winkelen met vriendinnen, lekker uiteten, ik geniet evengoed wel.
Maar dat zijn allemaal tijdelijke dingen he? Ik bedoel, hoe een leuk leven je ook naast je relatie hebt, toch blijft het gemis van een gezellige en niet zo oppervlakkige relatie.
Bij hem is alles al gauw te veel. Ik ben al snel bij hem vervelend. Geef hem even een knuffel of een complimentje of ik zeg helemaal niets, ben ik al gauw te aanhankelijk! Als ik niets doe, dan is het weer als ik vraag geef me eens een knuffel, ja eh, jij geeft mij toch ook nooit een knuffel? Ja, en dan vraag ik me af, WAT WIL JE NOU? Ik heb echt voor mijn gevoel heel veel gedaan. Ruzie, schelden, praten en nog eens praten. Zoveel geduld en ik weet niet of ik dat nog 2 jaar lang vol kan houden!
Nou die houding heb ik al een beetje, maar dat werkt niet echt. Of hij er nou losser van is geworden, geen idee. Hij laat het in ieder geval niet merlken. Hij laat toch niets los. Ik heb een heel gezellig sociaal leven, leuke mensen om mij heen. Ga nog weleens lekker stappen en drink een borrel te veel, lekker winkelen met vriendinnen, lekker uiteten, ik geniet evengoed wel.
Maar dat zijn allemaal tijdelijke dingen he? Ik bedoel, hoe een leuk leven je ook naast je relatie hebt, toch blijft het gemis van een gezellige en niet zo oppervlakkige relatie.
Bij hem is alles al gauw te veel. Ik ben al snel bij hem vervelend. Geef hem even een knuffel of een complimentje of ik zeg helemaal niets, ben ik al gauw te aanhankelijk! Als ik niets doe, dan is het weer als ik vraag geef me eens een knuffel, ja eh, jij geeft mij toch ook nooit een knuffel? Ja, en dan vraag ik me af, WAT WIL JE NOU? Ik heb echt voor mijn gevoel heel veel gedaan. Ruzie, schelden, praten en nog eens praten. Zoveel geduld en ik weet niet of ik dat nog 2 jaar lang vol kan houden!
zaterdag 15 december 2007 om 02:37
sanne,
ik denk dat je voor jezelf de knoop al doorgehakt hebt maar het nog niet hardop durft te zeggen....
daarom denk ik dat je de raad van feliciaatje maar moet opvolgen, ga je eigen weg en als hij dan ineens het inzicht krijgt dat ie niet zonder jou wil leven, dan gaat ie vanzelf z'n best doen voor je....
zo niet....einde oefening lijkt me....
als je nu al weet dat t niet meer werkt tussen jullie, kies dan voor jezelf, n blije moeder is n goede moeder, niet iemand die koste wat t kost bij elkaar wil blijven om de kids....dat werkt niet en dat merken de kinderen....
vecht voor wat er nog te vechten valt maar als je de hoop hebt opgegeven.....kies dan voor je eigen geluk
ik denk dat je voor jezelf de knoop al doorgehakt hebt maar het nog niet hardop durft te zeggen....
daarom denk ik dat je de raad van feliciaatje maar moet opvolgen, ga je eigen weg en als hij dan ineens het inzicht krijgt dat ie niet zonder jou wil leven, dan gaat ie vanzelf z'n best doen voor je....
zo niet....einde oefening lijkt me....
als je nu al weet dat t niet meer werkt tussen jullie, kies dan voor jezelf, n blije moeder is n goede moeder, niet iemand die koste wat t kost bij elkaar wil blijven om de kids....dat werkt niet en dat merken de kinderen....
vecht voor wat er nog te vechten valt maar als je de hoop hebt opgegeven.....kies dan voor je eigen geluk
anoniem_15696 wijzigde dit bericht op 15-12-2007 10:56
Reden: m'n eigen sores hoeft er niet in te staan....
Reden: m'n eigen sores hoeft er niet in te staan....
% gewijzigd
zaterdag 15 december 2007 om 08:08
Ik ben het mamalief eens. Je hebt de knoop al doorgehakt...in je hoofd!
Ik herken veel van wat je schrijft. De eenzaamheid in de relatie, de frustraties, alles bij jezelf zoeken zodat je enigszins controle denkt te hebben om het te veranderen. Maar zoals Feliciaatje zegt: laat de verantwoordelijkheid daar waar hij hoort. Je bent een onmogelijke strijd aangegaan en het is denk ik tijd om je erbij neer te leggen dat je dit niet gaat winnen. En dat is positief! Je kunt een ander namelijk niet veranderen en door je meegaande instelling vanaf het begin heb je hem ook een beetje verwend. Vrouwen zijn vaak geneigd alles maar een beetje te laten gaan en mannen genieten daarvan (sorry voor het generaliseren, dit geldt natuurlijk niet voor iedereen) en zodra de situatie onhoudbaar wordt dan denkt zo'n man:'Wat zeik je nou?'
Ook denk ik Sanne, dat jij een minderwaardigheidscomplex hebt. Iemand die zichzelf het allerbeste gunt, blijft geen seconde langer in de situatie waarin jij nu zit. Het lijkt allemaal heel eng om 'alleen' verder te gaan maar geen mens is werkelijk 'alleen'. En waar je precies bang voor bent, is mij eerlijk gezegd ook helemaal niet duidelijk. Voor het opnieuw beginnen? Dat is juist een verademende vooruitzicht als ik in jouw situatie zou zitten. Alleen zijn? Je bent met een gezin maar je voelt je hartstikke eenzaam dus dan maar alleen en gelukkig en alle verwachtingen achter je latend. Financieel? Mogelijkheden zat om in je eigen behoefte te zien en let maar op wat dat met je zelfvertrouwen doet.
En nogmaals: ik herken veel. Ook het niet willen kwetsen van anderen, maar dat zijn alleen maar andere woorden voor "je verantwoordelijkheid NIET willen nemen". Stop het in een mooi jasje maar de inhoud blijft lelijk. En dat bedoel ik niet gemeen maar meer als spiegel. Neem de verantwoordelijkheid voor je leven. Geef je kinderen inderdaad het goede voorbeeld. Zet je zelf in Godsnaam voor één keer in je leven OP DE EERSTE PLAATS!
...en blijf dat ook de rest van je leven doen!
Ik herken veel van wat je schrijft. De eenzaamheid in de relatie, de frustraties, alles bij jezelf zoeken zodat je enigszins controle denkt te hebben om het te veranderen. Maar zoals Feliciaatje zegt: laat de verantwoordelijkheid daar waar hij hoort. Je bent een onmogelijke strijd aangegaan en het is denk ik tijd om je erbij neer te leggen dat je dit niet gaat winnen. En dat is positief! Je kunt een ander namelijk niet veranderen en door je meegaande instelling vanaf het begin heb je hem ook een beetje verwend. Vrouwen zijn vaak geneigd alles maar een beetje te laten gaan en mannen genieten daarvan (sorry voor het generaliseren, dit geldt natuurlijk niet voor iedereen) en zodra de situatie onhoudbaar wordt dan denkt zo'n man:'Wat zeik je nou?'
Ook denk ik Sanne, dat jij een minderwaardigheidscomplex hebt. Iemand die zichzelf het allerbeste gunt, blijft geen seconde langer in de situatie waarin jij nu zit. Het lijkt allemaal heel eng om 'alleen' verder te gaan maar geen mens is werkelijk 'alleen'. En waar je precies bang voor bent, is mij eerlijk gezegd ook helemaal niet duidelijk. Voor het opnieuw beginnen? Dat is juist een verademende vooruitzicht als ik in jouw situatie zou zitten. Alleen zijn? Je bent met een gezin maar je voelt je hartstikke eenzaam dus dan maar alleen en gelukkig en alle verwachtingen achter je latend. Financieel? Mogelijkheden zat om in je eigen behoefte te zien en let maar op wat dat met je zelfvertrouwen doet.
En nogmaals: ik herken veel. Ook het niet willen kwetsen van anderen, maar dat zijn alleen maar andere woorden voor "je verantwoordelijkheid NIET willen nemen". Stop het in een mooi jasje maar de inhoud blijft lelijk. En dat bedoel ik niet gemeen maar meer als spiegel. Neem de verantwoordelijkheid voor je leven. Geef je kinderen inderdaad het goede voorbeeld. Zet je zelf in Godsnaam voor één keer in je leven OP DE EERSTE PLAATS!
...en blijf dat ook de rest van je leven doen!
maandag 17 december 2007 om 22:22
Sensy, je hebt denk ik helemaal gelijk!
Ik weet zelf ook niet waar ik echt bang voor ben. Ben wel bang voor die stap, maar ik ben niet bang om alleen te zijn. Ik vind het nu ook heerlijk als hij 3 avonden per week weg is, dus daar zou het niet aan liggen.
Misschien toch de onzekerheid van mezelf, bang om alles wat nu "vertrouwd"lijkt op te geven, terwijl je in je achterhoofd weet dat het de juiste beslissing is?. Ik vind het moeilijk op de knoop door te hakken en ja dat heeft met mijn verantwoordelijkheid te maken. Ik zou het echt zelf moeten doen en niemand anders kan dat voor me. Maar waarom kost dat me zoveel moeite? Wanneer weet je dat en wanneer heb je dat gevoel?
Ik baal daarin gewoon van mezelf, dat ik niet kan kiezenn wat ik wil. Ik weet dat ik hier niet gelukkig van word, ik weet dat ik dit niet nog eens 2 jaar ga volhouden en ik weet dat ik beter verdien en toch....die k*t-twijfel.....
Zou dat komen omdat het mijn eerste liefde is?
Bedankt in ieder geval dat jullie reactie's voor me hebben achtergelaten!
Sanne
Ik weet zelf ook niet waar ik echt bang voor ben. Ben wel bang voor die stap, maar ik ben niet bang om alleen te zijn. Ik vind het nu ook heerlijk als hij 3 avonden per week weg is, dus daar zou het niet aan liggen.
Misschien toch de onzekerheid van mezelf, bang om alles wat nu "vertrouwd"lijkt op te geven, terwijl je in je achterhoofd weet dat het de juiste beslissing is?. Ik vind het moeilijk op de knoop door te hakken en ja dat heeft met mijn verantwoordelijkheid te maken. Ik zou het echt zelf moeten doen en niemand anders kan dat voor me. Maar waarom kost dat me zoveel moeite? Wanneer weet je dat en wanneer heb je dat gevoel?
Ik baal daarin gewoon van mezelf, dat ik niet kan kiezenn wat ik wil. Ik weet dat ik hier niet gelukkig van word, ik weet dat ik dit niet nog eens 2 jaar ga volhouden en ik weet dat ik beter verdien en toch....die k*t-twijfel.....
Zou dat komen omdat het mijn eerste liefde is?
Bedankt in ieder geval dat jullie reactie's voor me hebben achtergelaten!
Sanne
dinsdag 18 december 2007 om 00:20
sanne,
het heerlijk vinden dat iemand 3 avonden per week weg is, is wel heel wat anders dan het heerlijk vinden dat iemand er helemaal niet meer is....realiseer je dat wel goed.
t is goed om elk je eigen leven te leiden, maar als jullie dan samen zijn, is t dan wel goed? praten jullie nog met elkaar over belangrijke dingen?
weet jij wat hem bezighoudt en hij wat jou bezighoudt?
hebben jullie vaak ruzie of is gewoon de sleur erin geslopen?
ben je ontevreden over hem of over de situatie waar jullie inzitten?
weet je nog waarom je ooit voor hem gevallen bent?
zie je die persoon nog wel eens terug?
ben je nog wel es blij als ie thuiskomt?
doen jullie je best nog voor elkaar of wachten jullie allebei op de bekende druppel?
ik weet echt hoe t is om in n slechte relatie te zitten maar weet ook dat er vaak nog echt wel wat is om voor te vechten, pas als je alles hebt geprobeert en niks werkt is het verstandig om je eigen weg te gaan...
weet hij waar je mee zit? heb je hem verteld wat je ons hebt verteld?
heb je duidelijk gemaakt wat nu precies t probleem is of alleen maar vaag gezegd dat je niet tevreden bent?
vaak stranden relaties terwijl een van beiden niet eens wist wat er aan d ehand was, dus dan kan er ook niet aan gewerkt worden....
het heerlijk vinden dat iemand 3 avonden per week weg is, is wel heel wat anders dan het heerlijk vinden dat iemand er helemaal niet meer is....realiseer je dat wel goed.
t is goed om elk je eigen leven te leiden, maar als jullie dan samen zijn, is t dan wel goed? praten jullie nog met elkaar over belangrijke dingen?
weet jij wat hem bezighoudt en hij wat jou bezighoudt?
hebben jullie vaak ruzie of is gewoon de sleur erin geslopen?
ben je ontevreden over hem of over de situatie waar jullie inzitten?
weet je nog waarom je ooit voor hem gevallen bent?
zie je die persoon nog wel eens terug?
ben je nog wel es blij als ie thuiskomt?
doen jullie je best nog voor elkaar of wachten jullie allebei op de bekende druppel?
ik weet echt hoe t is om in n slechte relatie te zitten maar weet ook dat er vaak nog echt wel wat is om voor te vechten, pas als je alles hebt geprobeert en niks werkt is het verstandig om je eigen weg te gaan...
weet hij waar je mee zit? heb je hem verteld wat je ons hebt verteld?
heb je duidelijk gemaakt wat nu precies t probleem is of alleen maar vaag gezegd dat je niet tevreden bent?
vaak stranden relaties terwijl een van beiden niet eens wist wat er aan d ehand was, dus dan kan er ook niet aan gewerkt worden....
dinsdag 18 december 2007 om 01:07
He Sanne,
Ik heb niet alles doorgelezen, maar hoe eerlijk is dit alles voor je partner? Je zegt dat je "wacht" op verbetering. Welnu in het leven kan je lang wachten, niets gaat vanzelf. Als jij verbeteringen wilt in je relatie kan je dat alleen maar op gang brengen door zelf te veranderen. Ik lees dat je dat niet doet maar dat je verwacht dat de verandering van buitenaf of van je partner moet komen. Als je weggaat zal je dit in je nieuwe relatie naar verloop van tijd ook tegen gaan komen. Een relatie hebben betekent keihard werken, zeker als je 11 jaar bij elkaar bent. het gaat zeker niet vanzelf
Ik heb niet alles doorgelezen, maar hoe eerlijk is dit alles voor je partner? Je zegt dat je "wacht" op verbetering. Welnu in het leven kan je lang wachten, niets gaat vanzelf. Als jij verbeteringen wilt in je relatie kan je dat alleen maar op gang brengen door zelf te veranderen. Ik lees dat je dat niet doet maar dat je verwacht dat de verandering van buitenaf of van je partner moet komen. Als je weggaat zal je dit in je nieuwe relatie naar verloop van tijd ook tegen gaan komen. Een relatie hebben betekent keihard werken, zeker als je 11 jaar bij elkaar bent. het gaat zeker niet vanzelf
dinsdag 18 december 2007 om 18:31
Hoi Meiden,
Ja, hij weet waar ik mee zit, hij weet wat er zou moeten veranderen, hij weet overal van. Praten heeft niet echt veel zin, alleen over luchtige doordeweekse dingen. En alles wat daarbij komt ben ik aan het woord en hij niet. Heeft geen mening, geeft me in alles gelijk, maar ik wil niet in alles gelijk. ik wil dat hij zijn mening geeft en zijn denken laat spreken. En die mij even tegengas geeft als ik misschien te ver ga in zijn gevoel. Grenzen! Dat wil ik gewoon. Duidelijkheid ook iets. Wat gaat er door je heen, wat voel je? Snap je, iets meer diepgang.
Ik heb me vaak genoeg aangepast, vaak genoeg dingen geaccepteerd en vaak dingen los moeten laten om hem. Alles draait om hem... Ik ben dat zat.
Het lijkt wel of ik doorgegroeid ben en hij stil is komen te staan op het punt dat wij elkaar hebben ontmoet. En in het begin is dat niet zo erg, maar nu ik ouder en hopelijk wat wijzer ben geworden, wil ik gewoon meer. Ik heb niet vaak ruzie, meer woorden, maar goed, dat is allemaal wel op te lossen als je met elkaar praat en dat doet hij niet!
Doorgronden, dat lukt gewoon niet. Misschien ben ik wel moeilijk of veeleisend, maar zeg dat gewoon...En ga niet zwijgzaam stil zitten en de afwachtende zijn. Ik wil ook weleens niet de sterkste zijn, ik wil ook weleens uithuilen op een schouder en niet alles alleen op moet lossen. Dat heeft hij niet in zich..Als ik snachts bv zou moeten huilen draait hij zich om en vraagt niet wat er aan de hand is, nee, dat krijg ik te horen dat mijn timing niet goed is en dat ik moet slapen. Als hij zou huilen dan zou ik willen weten wat er aan de hand is...Toch?
Ik zie niet heel veel meer terug van diegene die ik toen 11 jaar geleden heb ontmoet. Misschien is hij dat wel, maar ben ik anders geworden en volwassen etc..
Volgen jullie me nog?
Liefs,
Sanne
Ja, hij weet waar ik mee zit, hij weet wat er zou moeten veranderen, hij weet overal van. Praten heeft niet echt veel zin, alleen over luchtige doordeweekse dingen. En alles wat daarbij komt ben ik aan het woord en hij niet. Heeft geen mening, geeft me in alles gelijk, maar ik wil niet in alles gelijk. ik wil dat hij zijn mening geeft en zijn denken laat spreken. En die mij even tegengas geeft als ik misschien te ver ga in zijn gevoel. Grenzen! Dat wil ik gewoon. Duidelijkheid ook iets. Wat gaat er door je heen, wat voel je? Snap je, iets meer diepgang.
Ik heb me vaak genoeg aangepast, vaak genoeg dingen geaccepteerd en vaak dingen los moeten laten om hem. Alles draait om hem... Ik ben dat zat.
Het lijkt wel of ik doorgegroeid ben en hij stil is komen te staan op het punt dat wij elkaar hebben ontmoet. En in het begin is dat niet zo erg, maar nu ik ouder en hopelijk wat wijzer ben geworden, wil ik gewoon meer. Ik heb niet vaak ruzie, meer woorden, maar goed, dat is allemaal wel op te lossen als je met elkaar praat en dat doet hij niet!
Doorgronden, dat lukt gewoon niet. Misschien ben ik wel moeilijk of veeleisend, maar zeg dat gewoon...En ga niet zwijgzaam stil zitten en de afwachtende zijn. Ik wil ook weleens niet de sterkste zijn, ik wil ook weleens uithuilen op een schouder en niet alles alleen op moet lossen. Dat heeft hij niet in zich..Als ik snachts bv zou moeten huilen draait hij zich om en vraagt niet wat er aan de hand is, nee, dat krijg ik te horen dat mijn timing niet goed is en dat ik moet slapen. Als hij zou huilen dan zou ik willen weten wat er aan de hand is...Toch?
Ik zie niet heel veel meer terug van diegene die ik toen 11 jaar geleden heb ontmoet. Misschien is hij dat wel, maar ben ik anders geworden en volwassen etc..
Volgen jullie me nog?
Liefs,
Sanne
woensdag 19 december 2007 om 01:23
Hoi Sanne,
Ik volg je heel goed, maar je legt alles bij hem neer. Hij doet te weinig, geeft je geen tegengas of duidelijkheid. Daarbij draait alles om hem, en geeft hij je geen aandacht als je huilt. Maar wat doe jij? Hij reageert namelijk op jou, dus jij moet iets doen wat zijn reactie uitlokt. Hij geeft geen mening of tegengas? Misschien is hij daarmee opgehouden omdat jij geen tegenspraak accepteert? Of misschien heb jij hem destijds gekozen omdat hij zo tolerant was?
Nogmaals je relatie veranderen betekent verander jezelf. Ik hoor alleen maar dat jij wilt dat hij verandert of dat de situatie verandert. Maar zo werkt het niet.
Je kan natuurlijk weggaan en dan bijv. verliefd worden op een man met een uitgesproken mening maar ik geef je op een briefje dat je daar over 10 jaar ook van baalt.
Een relatie is geven en nemen. En hoe leuk ben jij nog voor je partner? Hoe eerlijk is het bijv. om 's nachts te gaan liggen huilen terwijl je overdag alleen maar over koetjes en kalfjes met hem praat. Waarom ga je liggen huilen (klinkt een beetje als emotionele chantage) als je doel is dat je aandacht van hem krijgt, kan je dat toch ook vragen?
Ik volg je heel goed, maar je legt alles bij hem neer. Hij doet te weinig, geeft je geen tegengas of duidelijkheid. Daarbij draait alles om hem, en geeft hij je geen aandacht als je huilt. Maar wat doe jij? Hij reageert namelijk op jou, dus jij moet iets doen wat zijn reactie uitlokt. Hij geeft geen mening of tegengas? Misschien is hij daarmee opgehouden omdat jij geen tegenspraak accepteert? Of misschien heb jij hem destijds gekozen omdat hij zo tolerant was?
Nogmaals je relatie veranderen betekent verander jezelf. Ik hoor alleen maar dat jij wilt dat hij verandert of dat de situatie verandert. Maar zo werkt het niet.
Je kan natuurlijk weggaan en dan bijv. verliefd worden op een man met een uitgesproken mening maar ik geef je op een briefje dat je daar over 10 jaar ook van baalt.
Een relatie is geven en nemen. En hoe leuk ben jij nog voor je partner? Hoe eerlijk is het bijv. om 's nachts te gaan liggen huilen terwijl je overdag alleen maar over koetjes en kalfjes met hem praat. Waarom ga je liggen huilen (klinkt een beetje als emotionele chantage) als je doel is dat je aandacht van hem krijgt, kan je dat toch ook vragen?
woensdag 19 december 2007 om 15:38
quote:meds schreef op 19 december 2007 @ 01:23:
Hoi Sanne,
Ik volg je heel goed, maar je legt alles bij hem neer. Hij doet te weinig, geeft je geen tegengas of duidelijkheid. Daarbij draait alles om hem, en geeft hij je geen aandacht als je huilt. Maar wat doe jij? Hij reageert namelijk op jou, dus jij moet iets doen wat zijn reactie uitlokt. Hij geeft geen mening of tegengas? Misschien is hij daarmee opgehouden omdat jij geen tegenspraak accepteert? Of misschien heb jij hem destijds gekozen omdat hij zo tolerant was?
Nogmaals je relatie veranderen betekent verander jezelf. Ik hoor alleen maar dat jij wilt dat hij verandert of dat de situatie verandert. Maar zo werkt het niet.
Je kan natuurlijk weggaan en dan bijv. verliefd worden op een man met een uitgesproken mening maar ik geef je op een briefje dat je daar over 10 jaar ook van baalt.
Een relatie is geven en nemen. En hoe leuk ben jij nog voor je partner? Hoe eerlijk is het bijv. om 's nachts te gaan liggen huilen terwijl je overdag alleen maar over koetjes en kalfjes met hem praat. Waarom ga je liggen huilen (klinkt een beetje als emotionele chantage) als je doel is dat je aandacht van hem krijgt, kan je dat toch ook vragen?Hier ben ik het mee eens en TO je schreef dat ''het gewoon niet in hem zit'', maar élk mens heeft tederheid in zich en mensen die moeite hebben met dat/zichzelf te uiten zijn juist vaak heel gevoelig (althans is mijn ervaring), zo bang als jij bent DE beslissing te maken zo bang is hij wellicht zich wat meer te uiten (angst voor afwijzing oid, wellicht nooit geleerd oid), tel daar de druk die jij op hem legt bij op (hij móet veranderen) en de kans wordt heel klein dat ie iets gaat veranderen óf heeft zelfs een averechts effect, dat ie bv helemaal dichtslaat bijvoorbeeld, zoals bv zich omdraaien als jij in bed huilt. Je bedoelt het ws geenszins zo, maar het lijkt gecharcheerd gezegd net alsof je vindt dat jij álles zal maar zeggen goed doet en hij álles fout. Wellicht voelt dat voor hem een beetje hetzelfde als iemand de héle tijd tegen jou zou zeggen (of uitstralen) ''kijk eens Sanne, ik heb wel die knoop durven doorhakken en ik vind dat jij dat ook moet doen, ja Sanne, wanneer ga jij dat nou eens doen, want ik zit er al een tijdje op te wachten, maar je doet het nog steeds niet, kom eens op zeg, ik heb geen zin meer om die kar te moeten trekken als jij niet meewerkt aan een leuker leven voor jezelf en mensen om je heen''.
Enige optie om wellicht nog draai in je relatie te maken is wat Feliciaatje zei, op jezelf richten, niet wachten op zijn verandering.
Anders idd toch echt de knoop doorhakken, nu ben je er wellicht bang voor, maar je zal zien dat je er op een gegeven moment eerder positieve energie van zal krijgen dan dat het energie kost. Als je zo'n beslissing maakt voel je je op een gegeven moment sterk dat je het ondanks je angst toch hebt gedaan.
Hoi Sanne,
Ik volg je heel goed, maar je legt alles bij hem neer. Hij doet te weinig, geeft je geen tegengas of duidelijkheid. Daarbij draait alles om hem, en geeft hij je geen aandacht als je huilt. Maar wat doe jij? Hij reageert namelijk op jou, dus jij moet iets doen wat zijn reactie uitlokt. Hij geeft geen mening of tegengas? Misschien is hij daarmee opgehouden omdat jij geen tegenspraak accepteert? Of misschien heb jij hem destijds gekozen omdat hij zo tolerant was?
Nogmaals je relatie veranderen betekent verander jezelf. Ik hoor alleen maar dat jij wilt dat hij verandert of dat de situatie verandert. Maar zo werkt het niet.
Je kan natuurlijk weggaan en dan bijv. verliefd worden op een man met een uitgesproken mening maar ik geef je op een briefje dat je daar over 10 jaar ook van baalt.
Een relatie is geven en nemen. En hoe leuk ben jij nog voor je partner? Hoe eerlijk is het bijv. om 's nachts te gaan liggen huilen terwijl je overdag alleen maar over koetjes en kalfjes met hem praat. Waarom ga je liggen huilen (klinkt een beetje als emotionele chantage) als je doel is dat je aandacht van hem krijgt, kan je dat toch ook vragen?Hier ben ik het mee eens en TO je schreef dat ''het gewoon niet in hem zit'', maar élk mens heeft tederheid in zich en mensen die moeite hebben met dat/zichzelf te uiten zijn juist vaak heel gevoelig (althans is mijn ervaring), zo bang als jij bent DE beslissing te maken zo bang is hij wellicht zich wat meer te uiten (angst voor afwijzing oid, wellicht nooit geleerd oid), tel daar de druk die jij op hem legt bij op (hij móet veranderen) en de kans wordt heel klein dat ie iets gaat veranderen óf heeft zelfs een averechts effect, dat ie bv helemaal dichtslaat bijvoorbeeld, zoals bv zich omdraaien als jij in bed huilt. Je bedoelt het ws geenszins zo, maar het lijkt gecharcheerd gezegd net alsof je vindt dat jij álles zal maar zeggen goed doet en hij álles fout. Wellicht voelt dat voor hem een beetje hetzelfde als iemand de héle tijd tegen jou zou zeggen (of uitstralen) ''kijk eens Sanne, ik heb wel die knoop durven doorhakken en ik vind dat jij dat ook moet doen, ja Sanne, wanneer ga jij dat nou eens doen, want ik zit er al een tijdje op te wachten, maar je doet het nog steeds niet, kom eens op zeg, ik heb geen zin meer om die kar te moeten trekken als jij niet meewerkt aan een leuker leven voor jezelf en mensen om je heen''.
Enige optie om wellicht nog draai in je relatie te maken is wat Feliciaatje zei, op jezelf richten, niet wachten op zijn verandering.
Anders idd toch echt de knoop doorhakken, nu ben je er wellicht bang voor, maar je zal zien dat je er op een gegeven moment eerder positieve energie van zal krijgen dan dat het energie kost. Als je zo'n beslissing maakt voel je je op een gegeven moment sterk dat je het ondanks je angst toch hebt gedaan.
woensdag 19 december 2007 om 17:40
Mijn eerste huwelijk is stukgelopen door datzelfde gevoel, bij een man die ook niet kon praten. Geen intimiteit delen. Een einzelganger, die tegen elkaar aan slapen al benauwend vond. Een goed mens, loyaal ook, maar een betonnen muur. Na ruim 20 jaar zijn we dan toch gescheiden. Na zeven jaar twijfels bij mij...Zeven verloren jaren vol investeren en proberen te lijmen wat niet meer gelijmd kon worden. We waren uit elkaar gegroeid door allerlei omstandigheden.
Wat ik je wil meegeven is dit: dat gevoel van : ik trek dit niet meer, verdwijnt gewoon niet. Het vreet al te lang aan je. Zet je over je twijfels heen en DOE iets! zolang je niets doet, blijft je leven nog 50 jaar hetzelfde. Jij hebt recht op meer, maar HIJ ook. Neem dus je verantwoordelijkheid en ga bij hem weg. Ik kan je verzekeren dat het achteraf veel makkelijker was, dan het vooraf leek.
Ik ben een paar jaar later een nieuw leven begonnen met mijn tweede man. Door dit huwelijk weet ik dan ook precies wat ik toen aan warmte miste, hoe eenzaam ik ben geweest in mijn eerste huwelijk en waarom het maar niet beter ging, wat ik ook probeerde toen. We pasten niet meer bij elkaar. Zet het door als je de dingen al langdurig zo voelt. Soms moet je aanvaarden dat je moet groeien in dit leven en dit kan zo'n moment voor je zijn. Doorzetten meid!
Wat ik je wil meegeven is dit: dat gevoel van : ik trek dit niet meer, verdwijnt gewoon niet. Het vreet al te lang aan je. Zet je over je twijfels heen en DOE iets! zolang je niets doet, blijft je leven nog 50 jaar hetzelfde. Jij hebt recht op meer, maar HIJ ook. Neem dus je verantwoordelijkheid en ga bij hem weg. Ik kan je verzekeren dat het achteraf veel makkelijker was, dan het vooraf leek.
Ik ben een paar jaar later een nieuw leven begonnen met mijn tweede man. Door dit huwelijk weet ik dan ook precies wat ik toen aan warmte miste, hoe eenzaam ik ben geweest in mijn eerste huwelijk en waarom het maar niet beter ging, wat ik ook probeerde toen. We pasten niet meer bij elkaar. Zet het door als je de dingen al langdurig zo voelt. Soms moet je aanvaarden dat je moet groeien in dit leven en dit kan zo'n moment voor je zijn. Doorzetten meid!
woensdag 19 december 2007 om 19:53
ik vind "uit elkaar gegroeid" zo'n zwak argument. Mensen gaan tegenwoordig zo makkelijk uit elkaar, kinderen zijn de dupe. Onderzoeken wijzen uit dat scheidingen nog slechter voor de soc. emotionele ontw. voor kinderen zijn dan altijd werd aangenomen.
Liefde is een werkproces. Het ingredient voor succes is elkaar vrijlaten en elkaar accepteren. Je bent ten slotten niet voor niets met elkaar getrouwd en aan kinderen begonnen
Liefde is een werkproces. Het ingredient voor succes is elkaar vrijlaten en elkaar accepteren. Je bent ten slotten niet voor niets met elkaar getrouwd en aan kinderen begonnen
woensdag 19 december 2007 om 20:27
Hallo Meiden,
Voorop gesteld leg ik niets bij hem neer, nu wel ja, omdat ik het gewoon zo kots maar dan ook echt kots beu ben om altijd maar het initiatief te moeten nemen. Ben daarin gewoon moegestreden. Heb vorige week tegen hem alles gezegd wat me dwars zit, echt alles op een rustige manier zonder verwijten, alleen maar mijn gevoel. Hij had daar natuurlijk niets op te zeggen. Ik heb gevraagd of hij het misschien moeilijk vond om over zijn gevoel te praten. Nee, was zijn antwoord, maar hij zegt daarna niets meer. Moedeloos wordt je daarvan. Waarom houdt je dan je mond? Als ik zulke dingen vraag, dan is het alleen het antwoord, ik ben niet zo’n prater. Nee, ok, dat weet ik ondertussen wel, maar er moet toch iets door die man heen gaan dan alleen ik ben niet zon prater. Ik heb hem toen gezegd dat ik afwacht tot dat hij gaat beginnen en dat ik hem de tijd geef om alles te laten bezinken en voor hem een plaatje rond te krijgen om daar een verhaaltje van te maken. Dan vind ik dat ik best soepel ben. Nu zijn we weer op woensdag belandt en ik vraag zo rustig mogelijk of hij nog een beetje heeft nagedacht over hoe we er nu voorstaan. Het enige wat ik te horen krijg is..Ik heb wel wat meer te doen overdag dan alleen maar over ons na te denken! Na, daar sta je dan, perplex! Dat spookt toch door je hoofd als je relatie op springen staat? Bij mij dan toch wel! Zijn mannen echt zo makkelijk? Of kiezen ze echt voor de weg met de minste weerstand? Kunnen ze zich zo afsluiten en niets toe laten wat maar met gevoel te maken heeft? Ik kan daar echt zo boos om worden.
Over dat huilen in bed, dat was gebeurd toen hij was vreemdgegaan met vriendin van mij. Ik heb daar zoveel pijn van gehad en zeker omdat ik dacht dat ze een vriendin van mij was. Dat was echt geen leuke tijd moet ik zeggen en ja, ik kon toen echt de hele dag wel huilen, maar omdat je kinderen hebt, laat je dat overdag rusten om sávonds als hun op bed gaan even een potje te gaan huilen en dat overviel mij snachts ook weleens en dan zo’n antwoord krijgen, vind ik gewoon echt gemeen. Ik mag alleen verdriet hebben als het past in zijn agenda?
Als je van elkaar houdt bestaat er toch geen timing om ergens over te hebben?
Nou ik wacht het wel af.
Liefs,
Sanne
Voorop gesteld leg ik niets bij hem neer, nu wel ja, omdat ik het gewoon zo kots maar dan ook echt kots beu ben om altijd maar het initiatief te moeten nemen. Ben daarin gewoon moegestreden. Heb vorige week tegen hem alles gezegd wat me dwars zit, echt alles op een rustige manier zonder verwijten, alleen maar mijn gevoel. Hij had daar natuurlijk niets op te zeggen. Ik heb gevraagd of hij het misschien moeilijk vond om over zijn gevoel te praten. Nee, was zijn antwoord, maar hij zegt daarna niets meer. Moedeloos wordt je daarvan. Waarom houdt je dan je mond? Als ik zulke dingen vraag, dan is het alleen het antwoord, ik ben niet zo’n prater. Nee, ok, dat weet ik ondertussen wel, maar er moet toch iets door die man heen gaan dan alleen ik ben niet zon prater. Ik heb hem toen gezegd dat ik afwacht tot dat hij gaat beginnen en dat ik hem de tijd geef om alles te laten bezinken en voor hem een plaatje rond te krijgen om daar een verhaaltje van te maken. Dan vind ik dat ik best soepel ben. Nu zijn we weer op woensdag belandt en ik vraag zo rustig mogelijk of hij nog een beetje heeft nagedacht over hoe we er nu voorstaan. Het enige wat ik te horen krijg is..Ik heb wel wat meer te doen overdag dan alleen maar over ons na te denken! Na, daar sta je dan, perplex! Dat spookt toch door je hoofd als je relatie op springen staat? Bij mij dan toch wel! Zijn mannen echt zo makkelijk? Of kiezen ze echt voor de weg met de minste weerstand? Kunnen ze zich zo afsluiten en niets toe laten wat maar met gevoel te maken heeft? Ik kan daar echt zo boos om worden.
Over dat huilen in bed, dat was gebeurd toen hij was vreemdgegaan met vriendin van mij. Ik heb daar zoveel pijn van gehad en zeker omdat ik dacht dat ze een vriendin van mij was. Dat was echt geen leuke tijd moet ik zeggen en ja, ik kon toen echt de hele dag wel huilen, maar omdat je kinderen hebt, laat je dat overdag rusten om sávonds als hun op bed gaan even een potje te gaan huilen en dat overviel mij snachts ook weleens en dan zo’n antwoord krijgen, vind ik gewoon echt gemeen. Ik mag alleen verdriet hebben als het past in zijn agenda?
Als je van elkaar houdt bestaat er toch geen timing om ergens over te hebben?
Nou ik wacht het wel af.
Liefs,
Sanne
woensdag 19 december 2007 om 20:50
quote:meds schreef op 19 december 2007 @ 19:53:
ik vind "uit elkaar gegroeid" zo'n zwak argument. Mensen gaan tegenwoordig zo makkelijk uit elkaar, kinderen zijn de dupe. Onderzoeken wijzen uit dat scheidingen nog slechter voor de soc. emotionele ontw. voor kinderen zijn dan altijd werd aangenomen.
Liefde is een werkproces. Het ingredient voor succes is elkaar vrijlaten en elkaar accepteren. Je bent ten slotten niet voor niets met elkaar getrouwd en aan kinderen begonnen
Meds, dat kun jij nou wel vinden, maar besef wel dat mensen in 20 jaar sterk kunnen veranderen. Ik werd op den duur het carrieretype en hij werd de man zonder amibities, die zich overal tegen afzette, en zichzelf verslonste. Wij trouwden jong en dan moet je nog veel groeien in het leven. Dat kan goed gaan of fout. De man die bij me paste als 20-jarige, past inmiddels op geen enkele manier nog bij me.
Als je goed gelezen hebt wat ik schreef, hebben wij evengoed zeven jaar gevochten voor dit huwelijk. Hoezo "makkelijk uit elkaar gaan"?? Ik ben 23 jaar getrouwd geweest. Maar soms ben je toch echt finaal elk een andere kant op gegroeid en is er geen weg terug.. Wellicht dat jongere mensen nu makkelijker scheiden, maar dat is niet per definitie een feit. Je hebt geen idee hoe lang mensen dit gevoel onderdrukken en hun best blijven doen.
Ik begrijp dus je punt, maar ik denk dat je het niet moet brengen alsof ALLES altijd te redden is. Dat is namelijk niet zo.
ik vind "uit elkaar gegroeid" zo'n zwak argument. Mensen gaan tegenwoordig zo makkelijk uit elkaar, kinderen zijn de dupe. Onderzoeken wijzen uit dat scheidingen nog slechter voor de soc. emotionele ontw. voor kinderen zijn dan altijd werd aangenomen.
Liefde is een werkproces. Het ingredient voor succes is elkaar vrijlaten en elkaar accepteren. Je bent ten slotten niet voor niets met elkaar getrouwd en aan kinderen begonnen
Meds, dat kun jij nou wel vinden, maar besef wel dat mensen in 20 jaar sterk kunnen veranderen. Ik werd op den duur het carrieretype en hij werd de man zonder amibities, die zich overal tegen afzette, en zichzelf verslonste. Wij trouwden jong en dan moet je nog veel groeien in het leven. Dat kan goed gaan of fout. De man die bij me paste als 20-jarige, past inmiddels op geen enkele manier nog bij me.
Als je goed gelezen hebt wat ik schreef, hebben wij evengoed zeven jaar gevochten voor dit huwelijk. Hoezo "makkelijk uit elkaar gaan"?? Ik ben 23 jaar getrouwd geweest. Maar soms ben je toch echt finaal elk een andere kant op gegroeid en is er geen weg terug.. Wellicht dat jongere mensen nu makkelijker scheiden, maar dat is niet per definitie een feit. Je hebt geen idee hoe lang mensen dit gevoel onderdrukken en hun best blijven doen.
Ik begrijp dus je punt, maar ik denk dat je het niet moet brengen alsof ALLES altijd te redden is. Dat is namelijk niet zo.
woensdag 19 december 2007 om 23:22
Hallo Sanne, in jouw reactie spreek je jezelf toch wel heel erg tegenquote:Sanne69 schreef op 19 december 2007 @ 20:27:
Hallo Meiden,
Voorop gesteld leg ik niets bij hem neer, nu wel ja, omdat ik het gewoon zo kots maar dan ook echt kots beu ben om altijd maar het initiatief te moeten nemen. Ben daarin gewoon moegestreden. Heb vorige week tegen hem alles gezegd wat me dwars zit, echt alles op een rustige manier zonder verwijten, alleen maar mijn gevoel. Hij had daar natuurlijk niets op te zeggen. Ik heb gevraagd of hij het misschien moeilijk vond om over zijn gevoel te praten. Nee, was zijn antwoord, maar hij zegt daarna niets meer. Moedeloos wordt je daarvan. Waarom houdt je dan je mond? Als ik zulke dingen vraag, dan is het alleen het antwoord, ik ben niet zo’n prater. Nee, ok, dat weet ik ondertussen wel, maar er moet toch iets door die man heen gaan dan alleen ik ben niet zon prater. Ik heb hem toen gezegd dat ik afwacht tot dat hij gaat beginnen en dat ik hem de tijd geef om alles te laten bezinken en voor hem een plaatje rond te krijgen om daar een verhaaltje van te maken. Dan vind ik dat ik best soepel ben. Nu zijn we weer op woensdag belandt en ik vraag zo rustig mogelijk of hij nog een beetje heeft nagedacht over hoe we er nu voorstaan. Het enige wat ik te horen krijg is..Ik heb wel wat meer te doen overdag dan alleen maar over ons na te denken! Na, daar sta je dan, perplex! Dat spookt toch door je hoofd als je relatie op springen staat? Bij mij dan toch wel! Zijn mannen echt zo makkelijk? Of kiezen ze echt voor de weg met de minste weerstand? Kunnen ze zich zo afsluiten en niets toe laten wat maar met gevoel te maken heeft? Ik kan daar echt zo boos om worden.
Over dat huilen in bed, Als je van elkaar houdt bestaat dat was gebeurd toen hij was vreemdgegaan met vriendin van mij. Ik heb daar zoveel pijn van gehad en zeker omdat ik dacht dat ze een vriendin van mij was. Dat was echt geen leuke tijd moet ik zeggen en ja, ik kon toen echt de hele dag wel huilen, maar omdat je kinderen hebt, laat je dat overdag rusten om sávonds als hun op bed gaan even een potje te gaan huilen en dat overviel mij snachts ook weleens en dan zo’n antwoord krijgen, vind ik gewoon echt gemeen. Ik mag alleen verdriet hebben als het past in zijn agenda?er toch geen timing om ergens over te hebben?
Nou ik wacht het wel af.
Liefs,
Sanne
In de rode selectie lees ik alleen maar: Ik ben ongelukkig en dat is zijn schuld, en ik wacht nu af tot hij mij gelukkig gaat maken.
Tja zo werkt het gewoon niet. Hij is niet verantwoordelijk voor jouw misere, daar ben jij alleen maar verantwoordelijk. Wat ga jij doen aan de situatie?
In de blauwe selectie lees ik een "addertje onder het gras" er is blijkbaar veel meer aan de hand dan simpelweg uit elkaar groeien. Jouw man is vreemdgegaan. Daar heb je veel verdriet van gehad, dat is logisch. Maar jij hebt er voor gekozen om met hem verder te gaan, dat heeft consequenties, je kan hem niet blijven straffen voor zijn misstap, want jij hebt de keuze gemaakt met hem verder te gaan.
Hallo Meiden,
Voorop gesteld leg ik niets bij hem neer, nu wel ja, omdat ik het gewoon zo kots maar dan ook echt kots beu ben om altijd maar het initiatief te moeten nemen. Ben daarin gewoon moegestreden. Heb vorige week tegen hem alles gezegd wat me dwars zit, echt alles op een rustige manier zonder verwijten, alleen maar mijn gevoel. Hij had daar natuurlijk niets op te zeggen. Ik heb gevraagd of hij het misschien moeilijk vond om over zijn gevoel te praten. Nee, was zijn antwoord, maar hij zegt daarna niets meer. Moedeloos wordt je daarvan. Waarom houdt je dan je mond? Als ik zulke dingen vraag, dan is het alleen het antwoord, ik ben niet zo’n prater. Nee, ok, dat weet ik ondertussen wel, maar er moet toch iets door die man heen gaan dan alleen ik ben niet zon prater. Ik heb hem toen gezegd dat ik afwacht tot dat hij gaat beginnen en dat ik hem de tijd geef om alles te laten bezinken en voor hem een plaatje rond te krijgen om daar een verhaaltje van te maken. Dan vind ik dat ik best soepel ben. Nu zijn we weer op woensdag belandt en ik vraag zo rustig mogelijk of hij nog een beetje heeft nagedacht over hoe we er nu voorstaan. Het enige wat ik te horen krijg is..Ik heb wel wat meer te doen overdag dan alleen maar over ons na te denken! Na, daar sta je dan, perplex! Dat spookt toch door je hoofd als je relatie op springen staat? Bij mij dan toch wel! Zijn mannen echt zo makkelijk? Of kiezen ze echt voor de weg met de minste weerstand? Kunnen ze zich zo afsluiten en niets toe laten wat maar met gevoel te maken heeft? Ik kan daar echt zo boos om worden.
Over dat huilen in bed, Als je van elkaar houdt bestaat dat was gebeurd toen hij was vreemdgegaan met vriendin van mij. Ik heb daar zoveel pijn van gehad en zeker omdat ik dacht dat ze een vriendin van mij was. Dat was echt geen leuke tijd moet ik zeggen en ja, ik kon toen echt de hele dag wel huilen, maar omdat je kinderen hebt, laat je dat overdag rusten om sávonds als hun op bed gaan even een potje te gaan huilen en dat overviel mij snachts ook weleens en dan zo’n antwoord krijgen, vind ik gewoon echt gemeen. Ik mag alleen verdriet hebben als het past in zijn agenda?er toch geen timing om ergens over te hebben?
Nou ik wacht het wel af.
Liefs,
Sanne
In de rode selectie lees ik alleen maar: Ik ben ongelukkig en dat is zijn schuld, en ik wacht nu af tot hij mij gelukkig gaat maken.
Tja zo werkt het gewoon niet. Hij is niet verantwoordelijk voor jouw misere, daar ben jij alleen maar verantwoordelijk. Wat ga jij doen aan de situatie?
In de blauwe selectie lees ik een "addertje onder het gras" er is blijkbaar veel meer aan de hand dan simpelweg uit elkaar groeien. Jouw man is vreemdgegaan. Daar heb je veel verdriet van gehad, dat is logisch. Maar jij hebt er voor gekozen om met hem verder te gaan, dat heeft consequenties, je kan hem niet blijven straffen voor zijn misstap, want jij hebt de keuze gemaakt met hem verder te gaan.
woensdag 19 december 2007 om 23:25
quote:Sanne69 schreef op 19 december 2007 @ 20:27:
Hallo Meiden,
Voorop gesteld leg ik niets bij hem neer, nu wel ja, omdat ik het gewoon zo kots maar dan ook echt kots beu ben om altijd maar het initiatief te moeten nemen. Ben daarin gewoon moegestreden. Heb vorige week tegen hem alles gezegd wat me dwars zit, echt alles op een rustige manier zonder verwijten, alleen maar mijn gevoel. Hij had daar natuurlijk niets op te zeggen. Ik heb gevraagd of hij het misschien moeilijk vond om over zijn gevoel te praten. Nee, was zijn antwoord, maar hij zegt daarna niets meer. Moedeloos wordt je daarvan. Waarom houdt je dan je mond? Als ik zulke dingen vraag, dan is het alleen het antwoord, ik ben niet zo’n prater. Nee, ok, dat weet ik ondertussen wel, maar er moet toch iets door die man heen gaan dan alleen ik ben niet zon prater. Ik heb hem toen gezegd dat ik afwacht tot dat hij gaat beginnen en dat ik hem de tijd geef om alles te laten bezinken en voor hem een plaatje rond te krijgen om daar een verhaaltje van te maken. Dan vind ik dat ik best soepel ben. Nu zijn we weer op woensdag belandt en ik vraag zo rustig mogelijk of hij nog een beetje heeft nagedacht over hoe we er nu voorstaan. Het enige wat ik te horen krijg is..Ik heb wel wat meer te doen overdag dan alleen maar over ons na te denken! Na, daar sta je dan, perplex! Dat spookt toch door je hoofd als je relatie op springen staat? Bij mij dan toch wel! Zijn mannen echt zo makkelijk? Of kiezen ze echt voor de weg met de minste weerstand? Kunnen ze zich zo afsluiten en niets toe laten wat maar met gevoel te maken heeft? Ik kan daar echt zo boos om worden.
Over dat huilen in bed, dat was gebeurd toen hij was vreemdgegaan met vriendin van mij. Ik heb daar zoveel pijn van gehad en zeker omdat ik dacht dat ze een vriendin van mij was. Dat was echt geen leuke tijd moet ik zeggen en ja, ik kon toen echt de hele dag wel huilen, maar omdat je kinderen hebt, laat je dat overdag rusten om sávonds als hun op bed gaan even een potje te gaan huilen en dat overviel mij snachts ook weleens en dan zo’n antwoord krijgen, vind ik gewoon echt gemeen. Ik mag alleen verdriet hebben als het past in zijn agenda?
Als je van elkaar houdt bestaat er toch geen timing om ergens over te hebben?
Nou ik wacht het wel af.
Liefs,
Sanne
In de rode selectie lees ik alleen maar: Ik ben ongelukkig en dat is zijn schuld, en ik wacht nu af tot hij mij gelukkig gaat maken.
Tja zo werkt het gewoon niet. Hij is niet verantwoordelijk voor jouw misere, daar ben jij alleen maar verantwoordelijk. Wat ga jij doen aan de situatie?
In de blauwe selectie lees ik een "addertje onder het gras" er is blijkbaar veel meer aan de hand dan simpelweg uit elkaar groeien. Jouw man is vreemdgegaan. Daar heb je veel verdriet van gehad, dat is logisch. Maar jij hebt er voor gekozen om met hem verder te gaan, dat heeft consequenties, je kan hem niet blijven straffen voor zijn misstap, want jij hebt de keuze gemaakt met hem verder te gaan.
Hallo Meiden,
Voorop gesteld leg ik niets bij hem neer, nu wel ja, omdat ik het gewoon zo kots maar dan ook echt kots beu ben om altijd maar het initiatief te moeten nemen. Ben daarin gewoon moegestreden. Heb vorige week tegen hem alles gezegd wat me dwars zit, echt alles op een rustige manier zonder verwijten, alleen maar mijn gevoel. Hij had daar natuurlijk niets op te zeggen. Ik heb gevraagd of hij het misschien moeilijk vond om over zijn gevoel te praten. Nee, was zijn antwoord, maar hij zegt daarna niets meer. Moedeloos wordt je daarvan. Waarom houdt je dan je mond? Als ik zulke dingen vraag, dan is het alleen het antwoord, ik ben niet zo’n prater. Nee, ok, dat weet ik ondertussen wel, maar er moet toch iets door die man heen gaan dan alleen ik ben niet zon prater. Ik heb hem toen gezegd dat ik afwacht tot dat hij gaat beginnen en dat ik hem de tijd geef om alles te laten bezinken en voor hem een plaatje rond te krijgen om daar een verhaaltje van te maken. Dan vind ik dat ik best soepel ben. Nu zijn we weer op woensdag belandt en ik vraag zo rustig mogelijk of hij nog een beetje heeft nagedacht over hoe we er nu voorstaan. Het enige wat ik te horen krijg is..Ik heb wel wat meer te doen overdag dan alleen maar over ons na te denken! Na, daar sta je dan, perplex! Dat spookt toch door je hoofd als je relatie op springen staat? Bij mij dan toch wel! Zijn mannen echt zo makkelijk? Of kiezen ze echt voor de weg met de minste weerstand? Kunnen ze zich zo afsluiten en niets toe laten wat maar met gevoel te maken heeft? Ik kan daar echt zo boos om worden.
Over dat huilen in bed, dat was gebeurd toen hij was vreemdgegaan met vriendin van mij. Ik heb daar zoveel pijn van gehad en zeker omdat ik dacht dat ze een vriendin van mij was. Dat was echt geen leuke tijd moet ik zeggen en ja, ik kon toen echt de hele dag wel huilen, maar omdat je kinderen hebt, laat je dat overdag rusten om sávonds als hun op bed gaan even een potje te gaan huilen en dat overviel mij snachts ook weleens en dan zo’n antwoord krijgen, vind ik gewoon echt gemeen. Ik mag alleen verdriet hebben als het past in zijn agenda?
Als je van elkaar houdt bestaat er toch geen timing om ergens over te hebben?
Nou ik wacht het wel af.
Liefs,
Sanne
In de rode selectie lees ik alleen maar: Ik ben ongelukkig en dat is zijn schuld, en ik wacht nu af tot hij mij gelukkig gaat maken.
Tja zo werkt het gewoon niet. Hij is niet verantwoordelijk voor jouw misere, daar ben jij alleen maar verantwoordelijk. Wat ga jij doen aan de situatie?
In de blauwe selectie lees ik een "addertje onder het gras" er is blijkbaar veel meer aan de hand dan simpelweg uit elkaar groeien. Jouw man is vreemdgegaan. Daar heb je veel verdriet van gehad, dat is logisch. Maar jij hebt er voor gekozen om met hem verder te gaan, dat heeft consequenties, je kan hem niet blijven straffen voor zijn misstap, want jij hebt de keuze gemaakt met hem verder te gaan.
woensdag 19 december 2007 om 23:27
woensdag 19 december 2007 om 23:27
quote:Sanne69 schreef op 19 december 2007 @ 20:27:
Hallo Meiden,
Voorop gesteld leg ik niets bij hem neer, nu wel ja, omdat ik het gewoon zo kots maar dan ook echt kots beu ben om altijd maar het initiatief te moeten nemen. Ben daarin gewoon moegestreden. Heb vorige week tegen hem alles gezegd wat me dwars zit, echt alles op een rustige manier zonder verwijten, alleen maar mijn gevoel. Hij had daar natuurlijk niets op te zeggen. Ik heb gevraagd of hij het misschien moeilijk vond om over zijn gevoel te praten. Nee, was zijn antwoord, maar hij zegt daarna niets meer. Moedeloos wordt je daarvan. Waarom houdt je dan je mond? Als ik zulke dingen vraag, dan is het alleen het antwoord, ik ben niet zo’n prater. Nee, ok, dat weet ik ondertussen wel, maar er moet toch iets door die man heen gaan dan alleen ik ben niet zon prater. Ik heb hem toen gezegd dat ik afwacht tot dat hij gaat beginnen en dat ik hem de tijd geef om alles te laten bezinken en voor hem een plaatje rond te krijgen om daar een verhaaltje van te maken. Dan vind ik dat ik best soepel ben. Nu zijn we weer op woensdag belandt en ik vraag zo rustig mogelijk of hij nog een beetje heeft nagedacht over hoe we er nu voorstaan. Het enige wat ik te horen krijg is..Ik heb wel wat meer te doen overdag dan alleen maar over ons na te denken! Na, daar sta je dan, perplex! Dat spookt toch door je hoofd als je relatie op springen staat? Bij mij dan toch wel! Zijn mannen echt zo makkelijk? Of kiezen ze echt voor de weg met de minste weerstand? Kunnen ze zich zo afsluiten en niets toe laten wat maar met gevoel te maken heeft? Ik kan daar echt zo boos om worden.
Over dat huilen in bed, dat was gebeurd toen hij was vreemdgegaan met vriendin van mij. Ik heb daar zoveel pijn van gehad en zeker omdat ik dacht dat ze een vriendin van mij was. Dat was echt geen leuke tijd moet ik zeggen en ja, ik kon toen echt de hele dag wel huilen, maar omdat je kinderen hebt, laat je dat overdag rusten om sávonds als hun op bed gaan even een potje te gaan huilen en dat overviel mij snachts ook weleens en dan zo’n antwoord krijgen, vind ik gewoon echt gemeen. Ik mag alleen verdriet hebben als het past in zijn agenda?
Als je van elkaar houdt bestaat er toch geen timing om ergens over te hebben?
Nou ik wacht het wel af.
Liefs,
SanneDe "rode stukken" heb ik vet gemaakt en het "blauwe" stuk cursief, snappie?
Hallo Meiden,
Voorop gesteld leg ik niets bij hem neer, nu wel ja, omdat ik het gewoon zo kots maar dan ook echt kots beu ben om altijd maar het initiatief te moeten nemen. Ben daarin gewoon moegestreden. Heb vorige week tegen hem alles gezegd wat me dwars zit, echt alles op een rustige manier zonder verwijten, alleen maar mijn gevoel. Hij had daar natuurlijk niets op te zeggen. Ik heb gevraagd of hij het misschien moeilijk vond om over zijn gevoel te praten. Nee, was zijn antwoord, maar hij zegt daarna niets meer. Moedeloos wordt je daarvan. Waarom houdt je dan je mond? Als ik zulke dingen vraag, dan is het alleen het antwoord, ik ben niet zo’n prater. Nee, ok, dat weet ik ondertussen wel, maar er moet toch iets door die man heen gaan dan alleen ik ben niet zon prater. Ik heb hem toen gezegd dat ik afwacht tot dat hij gaat beginnen en dat ik hem de tijd geef om alles te laten bezinken en voor hem een plaatje rond te krijgen om daar een verhaaltje van te maken. Dan vind ik dat ik best soepel ben. Nu zijn we weer op woensdag belandt en ik vraag zo rustig mogelijk of hij nog een beetje heeft nagedacht over hoe we er nu voorstaan. Het enige wat ik te horen krijg is..Ik heb wel wat meer te doen overdag dan alleen maar over ons na te denken! Na, daar sta je dan, perplex! Dat spookt toch door je hoofd als je relatie op springen staat? Bij mij dan toch wel! Zijn mannen echt zo makkelijk? Of kiezen ze echt voor de weg met de minste weerstand? Kunnen ze zich zo afsluiten en niets toe laten wat maar met gevoel te maken heeft? Ik kan daar echt zo boos om worden.
Over dat huilen in bed, dat was gebeurd toen hij was vreemdgegaan met vriendin van mij. Ik heb daar zoveel pijn van gehad en zeker omdat ik dacht dat ze een vriendin van mij was. Dat was echt geen leuke tijd moet ik zeggen en ja, ik kon toen echt de hele dag wel huilen, maar omdat je kinderen hebt, laat je dat overdag rusten om sávonds als hun op bed gaan even een potje te gaan huilen en dat overviel mij snachts ook weleens en dan zo’n antwoord krijgen, vind ik gewoon echt gemeen. Ik mag alleen verdriet hebben als het past in zijn agenda?
Als je van elkaar houdt bestaat er toch geen timing om ergens over te hebben?
Nou ik wacht het wel af.
Liefs,
SanneDe "rode stukken" heb ik vet gemaakt en het "blauwe" stuk cursief, snappie?
woensdag 19 december 2007 om 23:30
