Relaties
alle pijlers
Wanneer is de knoop geen knoop meer ?
donderdag 13 december 2007 om 14:15
Ok, daar ga ik dat met een topic.
Situatie, 11 jaar samen, 10 jaar samenwonend, 2 kids verder..
2 jaar verder na alle problemen. Ik ben weer helder en sta weer op aarde.
De twijfel zit er al heel lang in, alleen DE STAP niet kunnen zetten.
De stap biedt mij denk ik wel meer, maar omdat je kinderen hebt, laat je de stap voor wat de stap moet wezen.
Gelukkig ben je, maar dat met je eigen opgebouwde leven. Als je weer thuiskomt, is niets wat het lijkt te wezen. Verwachtingen heb je, maar elke keer weer een teleurstelling dat wat je verwacht niet uitkomt.
Je wacht al een tijdje maar ziet geen verbetering en denkt maar aan 1 ding. Weg hier…. Maar weg betekent weer onzekerheid, bang voor de toekomst, bang voor wat er komen gaat en bang voor een mening die andere zullen hebben.
Onrust giert door heel je lijf, je weet niet goed hoe je er mee om moet gaan. Knelpunt, hoe doorbreek je dat knelpunt?
Vragen stel je jezelf, maar het antwoord waarop je wacht komt niet en het lef heb je ook al niet! Je durft jezelf niet in het diepe te gooien, om de angst en de onzekerheid die je dan zult ervaren….
Snappen jullie me nog en wie heeft even een ervaring/ mening voor me?
Groetjes,
Sanne
Situatie, 11 jaar samen, 10 jaar samenwonend, 2 kids verder..
2 jaar verder na alle problemen. Ik ben weer helder en sta weer op aarde.
De twijfel zit er al heel lang in, alleen DE STAP niet kunnen zetten.
De stap biedt mij denk ik wel meer, maar omdat je kinderen hebt, laat je de stap voor wat de stap moet wezen.
Gelukkig ben je, maar dat met je eigen opgebouwde leven. Als je weer thuiskomt, is niets wat het lijkt te wezen. Verwachtingen heb je, maar elke keer weer een teleurstelling dat wat je verwacht niet uitkomt.
Je wacht al een tijdje maar ziet geen verbetering en denkt maar aan 1 ding. Weg hier…. Maar weg betekent weer onzekerheid, bang voor de toekomst, bang voor wat er komen gaat en bang voor een mening die andere zullen hebben.
Onrust giert door heel je lijf, je weet niet goed hoe je er mee om moet gaan. Knelpunt, hoe doorbreek je dat knelpunt?
Vragen stel je jezelf, maar het antwoord waarop je wacht komt niet en het lef heb je ook al niet! Je durft jezelf niet in het diepe te gooien, om de angst en de onzekerheid die je dan zult ervaren….
Snappen jullie me nog en wie heeft even een ervaring/ mening voor me?
Groetjes,
Sanne
donderdag 20 december 2007 om 09:24
quote:meds schreef op 19 december 2007 @ 19:53:
ik vind "uit elkaar gegroeid" zo'n zwak argument. Mensen gaan tegenwoordig zo makkelijk uit elkaar, kinderen zijn de dupe. Onderzoeken wijzen uit dat scheidingen nog slechter voor de soc. emotionele ontw. voor kinderen zijn dan altijd werd aangenomen.
Liefde is een werkproces. Het ingredient voor succes is elkaar vrijlaten en elkaar accepteren. Je bent ten slotten niet voor niets met elkaar getrouwd en aan kinderen begonnen
Ik vind ''mensen gaan tegenwoordig zo makkelijk uit elkaar'' een zwak argument om dan maar te blijven. Relaties van vroeger zijn in geen velden of wegen met de dag vandaag te vergelijken, als bv vrouwen x jaar geleden de (financiele) mogelijkheden hadden (en er geen morele druk aanwezig was) om alleen door te gaan, hadden er toen ws ook veel meer scheidingen plaatsgevonden.
Ook vind ik ''mensen gaan tegenwoordig zo makkelijk uit elkaar'' eerlijk gezegd een beetje een vreemde opmerking. Hoe kan jij er nou over oordelen of mensen makkelijk uit elkaar gaan? Zoals je uit het verhaal van TO kan lezen (en andere verhalen) gaat ze helemaal niet ''zomaar'' scheiden, is bij sommige zelfs een proces van jaren, proberen ze al jaren naar oplossingen te zoeken.
Ben verder wel benieuwd naar welke onderzoeken je verwijst mbt de kinderen. Een scheiding zal zacht uitgedrukt geen feestje voor ze zijn, maar ouders zijn er zelf bij hun kinderen zo goed als mogelijk door de scheiding heen te helpen. Ken naast ouders die er tijdens/naast scheiding een potje van hebben gemaakt, zat voorbeelden van ouders die het ondanks ook hun eigen verdriet en teleurstelling toch samen voor de kinderen
En of dat liefde een werkproces is, verschilt ook voor iederen. Dat je je best voor elkaar en de relatie doet lijkt mij logisch, maar zodra je relatie alleen maar werken, werken, werken is om een beetje liefde en genegenheid te ervaren lijkt mij niet de bedoeling en vind ik een slecht voorbeeld voor je kinderen.
ik vind "uit elkaar gegroeid" zo'n zwak argument. Mensen gaan tegenwoordig zo makkelijk uit elkaar, kinderen zijn de dupe. Onderzoeken wijzen uit dat scheidingen nog slechter voor de soc. emotionele ontw. voor kinderen zijn dan altijd werd aangenomen.
Liefde is een werkproces. Het ingredient voor succes is elkaar vrijlaten en elkaar accepteren. Je bent ten slotten niet voor niets met elkaar getrouwd en aan kinderen begonnen
Ik vind ''mensen gaan tegenwoordig zo makkelijk uit elkaar'' een zwak argument om dan maar te blijven. Relaties van vroeger zijn in geen velden of wegen met de dag vandaag te vergelijken, als bv vrouwen x jaar geleden de (financiele) mogelijkheden hadden (en er geen morele druk aanwezig was) om alleen door te gaan, hadden er toen ws ook veel meer scheidingen plaatsgevonden.
Ook vind ik ''mensen gaan tegenwoordig zo makkelijk uit elkaar'' eerlijk gezegd een beetje een vreemde opmerking. Hoe kan jij er nou over oordelen of mensen makkelijk uit elkaar gaan? Zoals je uit het verhaal van TO kan lezen (en andere verhalen) gaat ze helemaal niet ''zomaar'' scheiden, is bij sommige zelfs een proces van jaren, proberen ze al jaren naar oplossingen te zoeken.
Ben verder wel benieuwd naar welke onderzoeken je verwijst mbt de kinderen. Een scheiding zal zacht uitgedrukt geen feestje voor ze zijn, maar ouders zijn er zelf bij hun kinderen zo goed als mogelijk door de scheiding heen te helpen. Ken naast ouders die er tijdens/naast scheiding een potje van hebben gemaakt, zat voorbeelden van ouders die het ondanks ook hun eigen verdriet en teleurstelling toch samen voor de kinderen
En of dat liefde een werkproces is, verschilt ook voor iederen. Dat je je best voor elkaar en de relatie doet lijkt mij logisch, maar zodra je relatie alleen maar werken, werken, werken is om een beetje liefde en genegenheid te ervaren lijkt mij niet de bedoeling en vind ik een slecht voorbeeld voor je kinderen.
donderdag 20 december 2007 om 09:49
Sanne , misschien heb je hier wat aan ?
http://www.echtscheiding-specialist.nl/index.html
http://www.echtscheiding-specialist.nl/index.html
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 20 december 2007 om 11:38
Bedankt weer voor jullie reacties.
We zijn natuurlijk niet zomaar uit elkaar gegroeid. En dat zou voor mij ook niet de drijfveer zijn om te stoppen met deze relatie, in tegendeel, dan zijn er zat oplossingen voor te vinden en te proberen.
Er zijn gewoon te veel dingen gebeurd in mijn leven, dat ik echt in die tijd in een roes heb moeten leven om dat allemaal te accepteren. Het is niet alleen vreemdgaan met vriendin, zijn meer dingen. Meer vrouwen en meer actie' s van zijn kant. Dat heeft echt enorm veel pijn gedaan. Een man van weinig woorden, maar zijn actie;s liegen er niet om. Maar daarna erover praten ho maar. Ik wil dat juist, praten los je al een heel deel van op en je blijft beide niet met een wroeging zitten en je kunt ademhalen en je plan trekken. Ok, misschien mijn fout om toen der tijd niet die stap te zetten om uit elkaar te gaan. Maar had ook al in mijn eerdere postings aangeven dat ik toen ook niet zo sterk in mijn schoenen stond en dat ik meer perplex was van wat er allemaal gebeurd was, dat ik niet helder meer kon nadenken. Nu ja, nu ben ik aan het nadenken en denk dan terug aan die dingen en dan word ik gewoon misselijk van mezelf. Hoe kon ik dat accepteren, was ik echt zo onzeker en niet sterk? Hij heeft me letterlijk van de zomer kapot gemaakt, of hoe zeg je dat, ik heb mezelf eigenlijk dan meer kapot gemaakt door te gaan en daarna gelijk op mijn bek te gaan. Het heeft mij bewust gemaakt waar ik sta en wel sterker gemaakt en nu wil ik duidelijkheid, ik wil liefde, ik wil kletsen, een maatje, een schouder als het je allemaal tegenzit, dat heb ik niet. En hoe hard ik ook mijn best doe, hij veranderd daar niet in en dat zie ik nu. Wat mensen allemaal tegen mij zeiden een paar jaar terug zie ik nu pas. Het is allemaal best confronterend en pijnlijk en ik moet toegeven, ze hadden wel gelijk……
Liefs,
Sanne
We zijn natuurlijk niet zomaar uit elkaar gegroeid. En dat zou voor mij ook niet de drijfveer zijn om te stoppen met deze relatie, in tegendeel, dan zijn er zat oplossingen voor te vinden en te proberen.
Er zijn gewoon te veel dingen gebeurd in mijn leven, dat ik echt in die tijd in een roes heb moeten leven om dat allemaal te accepteren. Het is niet alleen vreemdgaan met vriendin, zijn meer dingen. Meer vrouwen en meer actie' s van zijn kant. Dat heeft echt enorm veel pijn gedaan. Een man van weinig woorden, maar zijn actie;s liegen er niet om. Maar daarna erover praten ho maar. Ik wil dat juist, praten los je al een heel deel van op en je blijft beide niet met een wroeging zitten en je kunt ademhalen en je plan trekken. Ok, misschien mijn fout om toen der tijd niet die stap te zetten om uit elkaar te gaan. Maar had ook al in mijn eerdere postings aangeven dat ik toen ook niet zo sterk in mijn schoenen stond en dat ik meer perplex was van wat er allemaal gebeurd was, dat ik niet helder meer kon nadenken. Nu ja, nu ben ik aan het nadenken en denk dan terug aan die dingen en dan word ik gewoon misselijk van mezelf. Hoe kon ik dat accepteren, was ik echt zo onzeker en niet sterk? Hij heeft me letterlijk van de zomer kapot gemaakt, of hoe zeg je dat, ik heb mezelf eigenlijk dan meer kapot gemaakt door te gaan en daarna gelijk op mijn bek te gaan. Het heeft mij bewust gemaakt waar ik sta en wel sterker gemaakt en nu wil ik duidelijkheid, ik wil liefde, ik wil kletsen, een maatje, een schouder als het je allemaal tegenzit, dat heb ik niet. En hoe hard ik ook mijn best doe, hij veranderd daar niet in en dat zie ik nu. Wat mensen allemaal tegen mij zeiden een paar jaar terug zie ik nu pas. Het is allemaal best confronterend en pijnlijk en ik moet toegeven, ze hadden wel gelijk……
Liefs,
Sanne
donderdag 20 december 2007 om 11:49
Hey lief meisje,
Jezelf niet zo hard vallen, je hebt ontzettend je best gedaan en als je niet meer kunt, dan kun je niet meer. Dat mag, die keuze mag je maken. En dat hoef je naar niemand anders toe te verantwoorden zolang je het maar naar jezelf toe kan verantwoorden.
Je bent geen sufferd, je verdient het niet, je bent meer waard en daar mag je naar op zoek. Daar heb je mijn toestemming of die van andere forummers of je omgeving niet voor nodig. Durf jezelf te vragen: wat wil ik nou echt? Wat is goed en belangrijk voor mij? En durf de conclusies te trekken.
Niemand anders gaat jouw leven voor jou leven, niemand anders kan de voor jou beste keuzes maken. Dat is soms heel moeilijk maar tegelijkertijd heel fijn. Zo kun je een leven gaan maken wat je wel vervult en waar je wel blij van wordt.
Hele dikke knuf.
Jezelf niet zo hard vallen, je hebt ontzettend je best gedaan en als je niet meer kunt, dan kun je niet meer. Dat mag, die keuze mag je maken. En dat hoef je naar niemand anders toe te verantwoorden zolang je het maar naar jezelf toe kan verantwoorden.
Je bent geen sufferd, je verdient het niet, je bent meer waard en daar mag je naar op zoek. Daar heb je mijn toestemming of die van andere forummers of je omgeving niet voor nodig. Durf jezelf te vragen: wat wil ik nou echt? Wat is goed en belangrijk voor mij? En durf de conclusies te trekken.
Niemand anders gaat jouw leven voor jou leven, niemand anders kan de voor jou beste keuzes maken. Dat is soms heel moeilijk maar tegelijkertijd heel fijn. Zo kun je een leven gaan maken wat je wel vervult en waar je wel blij van wordt.
Hele dikke knuf.
vrijdag 21 december 2007 om 19:15
quote:blijfgewoonbianca schreef op 20 december 2007 @ 09:37:
benedicte ; misschien leuk idee voor nieuw topic :" gaan mensen tegenwoordig te snel uit elkaar ? " ?Open hem zou ik zeggen als je er benieuwd naar ben óf een leuk boekje (onder andere) hierover is 'Liefde a la carte. Trends in moderne relaties'.
benedicte ; misschien leuk idee voor nieuw topic :" gaan mensen tegenwoordig te snel uit elkaar ? " ?Open hem zou ik zeggen als je er benieuwd naar ben óf een leuk boekje (onder andere) hierover is 'Liefde a la carte. Trends in moderne relaties'.
donderdag 3 januari 2008 om 14:05
Het gaat nog steeds niet!
Heb mijn man voor de laatste keer een toespeling gegeven en hem een brief geschreven over wat er bij ons mis is, maar ook daar wordt niet opin gegaan.
Er wordt niet eens op gereageerd. Ik heb mijn handdoek nu echt in de ring gegooid en ik ga me in laten schrijven bij de woningbouw. Het duurt hier toch nog wel een jaar. Het loopt hier gewoon doodt en ben niet van plan om de rest van mijn leven met iemand samen te leven die mij totaal kan negeren en geen commicatie nodig heeft.
Ik vind het doodeng, echt waar. Onze kinderen, daar denk ik nog het meest aan, maar ja, die komen er hoop ik wel overheen. Wij gaan uitelkaar en niet hun en wij. Dus ze kunnen bij mij altijd terecht met papa verhalen en ik hoop ook andersom.
We zien wel wat mijn toekomst en die van hen gaat brengen.
Liefssss,
Sanne
Heb mijn man voor de laatste keer een toespeling gegeven en hem een brief geschreven over wat er bij ons mis is, maar ook daar wordt niet opin gegaan.
Er wordt niet eens op gereageerd. Ik heb mijn handdoek nu echt in de ring gegooid en ik ga me in laten schrijven bij de woningbouw. Het duurt hier toch nog wel een jaar. Het loopt hier gewoon doodt en ben niet van plan om de rest van mijn leven met iemand samen te leven die mij totaal kan negeren en geen commicatie nodig heeft.
Ik vind het doodeng, echt waar. Onze kinderen, daar denk ik nog het meest aan, maar ja, die komen er hoop ik wel overheen. Wij gaan uitelkaar en niet hun en wij. Dus ze kunnen bij mij altijd terecht met papa verhalen en ik hoop ook andersom.
We zien wel wat mijn toekomst en die van hen gaat brengen.
Liefssss,
Sanne
donderdag 3 januari 2008 om 14:22
Weet je man hoe je erover denkt? Dat de toespeling (wat het mag zijn) en de brief de allerlaatste druppel waren?
Je hoort vaak dat mannen pas begrijpen dat hun vrouw ongelukkig is in de relatie, als ze al met de koffers de straat uit is. Eerdere gesprekken en klachten vinden ze misschien 'moeilijk vrouwengedoe' en dat schuiven ze aan de kant. Zoals jouw man, die vindt dat hij het met zijn werk veel te druk heeft om over de relatie na te denken.
Wat ik me dus afvraag; weet jouw man dat je het helemaal zat bent of denkt hij: ach, dat waait wel weer over?
Je hoort vaak dat mannen pas begrijpen dat hun vrouw ongelukkig is in de relatie, als ze al met de koffers de straat uit is. Eerdere gesprekken en klachten vinden ze misschien 'moeilijk vrouwengedoe' en dat schuiven ze aan de kant. Zoals jouw man, die vindt dat hij het met zijn werk veel te druk heeft om over de relatie na te denken.
Wat ik me dus afvraag; weet jouw man dat je het helemaal zat bent of denkt hij: ach, dat waait wel weer over?
donderdag 3 januari 2008 om 14:44
Ow Appelsientje, hij weet alles! Heb hem alles tot aan het bot toe verteld. Heb gehuild, heb gescholden, ben rustig gebleven, maar nergens een reactie op.
In die brief staan geen verwijten, alleen maar mijn gevoel en hoe ik me voel. Ik snap het echt niet!! Het is echt moeilijk om in alles wat je doet geen respons te krijgen.
heb gisteren nog gezegd dat ik me laat inschrijven, het enige wat hij dan zegt, dan moet je dat doen! Geen blik, geen bloos, geen reactie echt helemaal niets. En als ik vraag wat er door hem heen gaat, dan houdt hij zich stil. Grrrrrrrrrr.
Het is echt over, denk ik. Ben nu nog jong en wil nog veel dingen met mijn leven doen, maar op deze manier wordt ik belemmerd en hij misschien ook....
Liefsss,
Sanne
In die brief staan geen verwijten, alleen maar mijn gevoel en hoe ik me voel. Ik snap het echt niet!! Het is echt moeilijk om in alles wat je doet geen respons te krijgen.
heb gisteren nog gezegd dat ik me laat inschrijven, het enige wat hij dan zegt, dan moet je dat doen! Geen blik, geen bloos, geen reactie echt helemaal niets. En als ik vraag wat er door hem heen gaat, dan houdt hij zich stil. Grrrrrrrrrr.
Het is echt over, denk ik. Ben nu nog jong en wil nog veel dingen met mijn leven doen, maar op deze manier wordt ik belemmerd en hij misschien ook....
Liefsss,
Sanne
donderdag 3 januari 2008 om 15:17
Sanne, al je reacties nog een keer doorlezend, is alles me inmiddels duidelijker. Ik heb er bewondering voor hoe je het hebt volgehouden, want dat zullen er velen je niet nadoen.
Toch wil ik nog wel even terugkomen op de manier waarop je communiceert. Want misschien heb je er iets aan voor een volgende relatie. Je kunt heel veel hebben, en heel veel ellende dragen, maar je verwacht medeleven, van de veroorzaker, in dit geval van je man. Als iemand de oorzaak is voor jouw leed, dan is het extra moeilijk om mee te leven, zeker nog als je daarbij ook nog vage verwijten of een verwijtende of lijdende houding bij aanneemt. Veel mannen raken dan door hun communicatie middelen heen, en proberen dan elke vorm van verbale en non-verbale communicatie te mijden.
Dus absoluut geen verwijt naar jouw toe, maar dus een uitleg, hoe mannen er soms op kunnen reageren. Heel veel sterkte voor de toekomst en een dikke knuffel, kreeft.
Toch wil ik nog wel even terugkomen op de manier waarop je communiceert. Want misschien heb je er iets aan voor een volgende relatie. Je kunt heel veel hebben, en heel veel ellende dragen, maar je verwacht medeleven, van de veroorzaker, in dit geval van je man. Als iemand de oorzaak is voor jouw leed, dan is het extra moeilijk om mee te leven, zeker nog als je daarbij ook nog vage verwijten of een verwijtende of lijdende houding bij aanneemt. Veel mannen raken dan door hun communicatie middelen heen, en proberen dan elke vorm van verbale en non-verbale communicatie te mijden.
Dus absoluut geen verwijt naar jouw toe, maar dus een uitleg, hoe mannen er soms op kunnen reageren. Heel veel sterkte voor de toekomst en een dikke knuffel, kreeft.
donderdag 3 januari 2008 om 16:52
Lieve Kreeft,
Bedankt voor je reactie!
Nee, ik veracht geen medeleven in de dingen die hij gedaan heeft, maar een zekere communicatie over het feit waarom hij zulke dingen doet..wat hem drijft tot zulke dingen...Dat mag ik toch wel verlangen? Er is geen antwoord daarop zegt hij..
Maar op emotioneel gebied, kinderen, huis, beslissingen echt alles rust op mijn schouders, geen steun en geen toeverlaat te bekennen dan. Ik ben zelfstandig genoeg, gelukkig, maar af en toe heb je gewoon net even een schouder nodig, een bemoedigend woord...iets, een teken dat iemand oprecht van je houdt..Sociaal dat woord kent hij ook niet..Bot dat kan ik beter zeggen.
Misschien ben ik ook wel de boosdoener dat ik zulke dingen gewoon heb geaccepteerd, Maar ik was jong en onbezonnen dat ik hem leren kennen en heb eigenlijk geen vergelijkingen hoe het ook zou kunnen gaan. Nu ja, omdat ik met stellen om mij heen zie en hoe vaders ook kunnen zijn en partners van ook zijn...en dat geeft me zoveel inzichten, dat ik het niet zo naar me zelf moet toetrekken, dat het ook aan hem kan liggen. En dat ik niet alleen maar moet aanpassen en moet veranderen en hem zijn leven naar het zin moet maken. Ik ben veel meer dan dat.
Misschien kan ik het niet zo goed allemaal verwoorden hoor in een tekst, maar ja, ik hoop dat je me evengoed een beetje begrijpt haha.
Liefsss,
Sanne
Bedankt voor je reactie!
Nee, ik veracht geen medeleven in de dingen die hij gedaan heeft, maar een zekere communicatie over het feit waarom hij zulke dingen doet..wat hem drijft tot zulke dingen...Dat mag ik toch wel verlangen? Er is geen antwoord daarop zegt hij..
Maar op emotioneel gebied, kinderen, huis, beslissingen echt alles rust op mijn schouders, geen steun en geen toeverlaat te bekennen dan. Ik ben zelfstandig genoeg, gelukkig, maar af en toe heb je gewoon net even een schouder nodig, een bemoedigend woord...iets, een teken dat iemand oprecht van je houdt..Sociaal dat woord kent hij ook niet..Bot dat kan ik beter zeggen.
Misschien ben ik ook wel de boosdoener dat ik zulke dingen gewoon heb geaccepteerd, Maar ik was jong en onbezonnen dat ik hem leren kennen en heb eigenlijk geen vergelijkingen hoe het ook zou kunnen gaan. Nu ja, omdat ik met stellen om mij heen zie en hoe vaders ook kunnen zijn en partners van ook zijn...en dat geeft me zoveel inzichten, dat ik het niet zo naar me zelf moet toetrekken, dat het ook aan hem kan liggen. En dat ik niet alleen maar moet aanpassen en moet veranderen en hem zijn leven naar het zin moet maken. Ik ben veel meer dan dat.
Misschien kan ik het niet zo goed allemaal verwoorden hoor in een tekst, maar ja, ik hoop dat je me evengoed een beetje begrijpt haha.
Liefsss,
Sanne
donderdag 3 januari 2008 om 21:45
Sanne, beginnen we niet allemaal wat onwetend aan onze eerste relatie(s)? En dan is het fijn als je geluk hebt met een goede relatie, helaas heb jij dat geluk niet getroffen. Jij gaat dat geluk in een volgende relatie vast vinden, maar geluk kun je soms ook een beetje helpen.
En ja, hij had best een verklaring kunnen geven, maar hij doet het niet, en hij is daar te laf voor. Ik wil je best helpen, met wat hem misschien dreef, als man kun je je wat makkelijker indenken daarin.
Ik denk dat jij te lief / te inschikkelijk voor hem was, waardoor hij het voor zichzelf op dat moment veilig genoeg achte, om met een ander vreemd te gaan. Waarom? Gewoon omdat hij zin had in sex met haar, niets meer, niets minder. Bij jouw kon hij elke keer weer terugkomen. Omdat hij geen goede verklaringen had voor zijn gedrag, en omdat hij je niet meer pijn wilde doen, praat hij niet, hij weet gewoon niet wat hij moet zeggen. Als je huilt in bed, weet hij zich ook geen houding te geven, dus negeert hij je, of als dat niet kan, reageert hij er agressief op.
Te lief en te inschikkelijk zijn, is niet een karakter fout. Maar zoek een man die dat kan waarderen. Dan krijg je een spetterende fijne relatie. En dat is ook wat je verdient en wat ik je toewens, kreeft.
En ja, hij had best een verklaring kunnen geven, maar hij doet het niet, en hij is daar te laf voor. Ik wil je best helpen, met wat hem misschien dreef, als man kun je je wat makkelijker indenken daarin.
Ik denk dat jij te lief / te inschikkelijk voor hem was, waardoor hij het voor zichzelf op dat moment veilig genoeg achte, om met een ander vreemd te gaan. Waarom? Gewoon omdat hij zin had in sex met haar, niets meer, niets minder. Bij jouw kon hij elke keer weer terugkomen. Omdat hij geen goede verklaringen had voor zijn gedrag, en omdat hij je niet meer pijn wilde doen, praat hij niet, hij weet gewoon niet wat hij moet zeggen. Als je huilt in bed, weet hij zich ook geen houding te geven, dus negeert hij je, of als dat niet kan, reageert hij er agressief op.
Te lief en te inschikkelijk zijn, is niet een karakter fout. Maar zoek een man die dat kan waarderen. Dan krijg je een spetterende fijne relatie. En dat is ook wat je verdient en wat ik je toewens, kreeft.
vrijdag 4 januari 2008 om 00:36
Dank je wel Kreeft.
Ik zie het nu nog wel positief in. Bij elke deur die je sluit gaat er een nieuwe open. Dat moet ik gewoon voor ogen houden. Ik wil sterk zijn voor onze kinderen. Een zelfstandige vrouw, alhoewel ik dat wel ben, zal ik vast nog wat wel wat dieptepunten voor mijn kiezen krijgen. Maar ook dat krijgt straks wel een plekje en misschien kan ik ooit als ik er aan toe ben een nieuwe vlam ontmoeten, die mij wel die dingen kan geven, waar ik zo naar verlang. Als de basis dan maar goed zit, dan is de eerste stap al gezet.
Ik zit nu wel zo stoer te typen, maar inwendig schreeuw ik en huil ik, omdat ik het zo niet voor ogen heb gehad toen wij hieraan begonnen.
En het ergste van alles zijn onze twee schatjes......die lijden waarschijnlijk het meest...Ik hoop dat ze ooit begrijpen dan dat papa en mama zo hebben geprobeerd om het beste ervan te maken....
Liefsss,
Sanne
Ik zie het nu nog wel positief in. Bij elke deur die je sluit gaat er een nieuwe open. Dat moet ik gewoon voor ogen houden. Ik wil sterk zijn voor onze kinderen. Een zelfstandige vrouw, alhoewel ik dat wel ben, zal ik vast nog wat wel wat dieptepunten voor mijn kiezen krijgen. Maar ook dat krijgt straks wel een plekje en misschien kan ik ooit als ik er aan toe ben een nieuwe vlam ontmoeten, die mij wel die dingen kan geven, waar ik zo naar verlang. Als de basis dan maar goed zit, dan is de eerste stap al gezet.
Ik zit nu wel zo stoer te typen, maar inwendig schreeuw ik en huil ik, omdat ik het zo niet voor ogen heb gehad toen wij hieraan begonnen.
En het ergste van alles zijn onze twee schatjes......die lijden waarschijnlijk het meest...Ik hoop dat ze ooit begrijpen dan dat papa en mama zo hebben geprobeerd om het beste ervan te maken....
Liefsss,
Sanne
vrijdag 4 januari 2008 om 11:03
Hey Kreeft, het valt ook niet mee. Het is best moeilijk, maar ja, hier blijven is ook moeilijk. Het gevoel van falen heb ik nu. Weer iemand die zijn relatie niet kan redden en ermee stopt. Maar ik leef voor mezelf en niet voor een ander (ook al kan ik dat moeilijk relativeren)..
Heb wel kunnen slapen. De eerste stap naar mijn nieuwe leven ga ik maken. Het voelt nog allemaal zo ver weg en onwerkelijk...Nu komen er vragen, hoe ga ik dit tegenwover mijn kinderen verantwoorden? Hoe zeg je zoiets en wanneer? Moet ik wachten tot ik een ander een huis heb? Of moet ik ze nu al op gaan voorbereiden dat papa en mama volgend jaar niet meer samen wonen? Tjaaa....of zijn dat dingen waar je straks in meegroeit en ga ik nu te snel op de dingen vooruit? Ik doe dit namelijk ook niet dagelijks
Liefsss,
Sanne
Heb wel kunnen slapen. De eerste stap naar mijn nieuwe leven ga ik maken. Het voelt nog allemaal zo ver weg en onwerkelijk...Nu komen er vragen, hoe ga ik dit tegenwover mijn kinderen verantwoorden? Hoe zeg je zoiets en wanneer? Moet ik wachten tot ik een ander een huis heb? Of moet ik ze nu al op gaan voorbereiden dat papa en mama volgend jaar niet meer samen wonen? Tjaaa....of zijn dat dingen waar je straks in meegroeit en ga ik nu te snel op de dingen vooruit? Ik doe dit namelijk ook niet dagelijks
Liefsss,
Sanne
vrijdag 4 januari 2008 om 12:26
Sanne, allemaal goede vragen. Gelukkig ben ik geen ervaringsdeskundige, ik heb alleen wat vriendinnen, die door hetzelfde heen zijn gegaan. Ik denk dat je kinderen niet moet onderschatten, die pikken meer op, en begrijpen meer dan we denken. Alhoewel de leeftijd heel veel invloed erop heeft hoe ze dingen aanvaarden. Hoe dat precies zit weet ik niet, maar er is vast wel een goed boek over hoe te handelen in jouw situatie. Samen met kreeft-lief, vertellen we wel alles aan de kinderen voor wat betreft problemen, maar we laten de diepgang van hun afhangen. Komen ze niet met vragen, dan was het gewoon een mededeling, en zijn er vragen, dan gaan we er serieus op in.
Na een scheiding kunnen kinderen een schuldgevoel ontwikkelen, of onhoudbaar gedrag vertonen, omdat er bijvoorbeeld geen vader-rol meer is. Ik zie dat dat reeele problemen, en daar kun je je misschien op voorbereiden.
In ieder geval leer je in zo'n tijd je echte vrienden kennen. En het volgens mij belangrijk om af-en-toe eens stoom af te blazen, kreeft.
Na een scheiding kunnen kinderen een schuldgevoel ontwikkelen, of onhoudbaar gedrag vertonen, omdat er bijvoorbeeld geen vader-rol meer is. Ik zie dat dat reeele problemen, en daar kun je je misschien op voorbereiden.
In ieder geval leer je in zo'n tijd je echte vrienden kennen. En het volgens mij belangrijk om af-en-toe eens stoom af te blazen, kreeft.
vrijdag 4 januari 2008 om 13:12
Dag Lieve Kreeft,
Die vragen die ik mezelf stel, zou ik dus ook tegenover hun ook moeten beantwoorden, want ik weet eigenlijk wel zeker dat ze daar niet mee terecht kunnen bij hun vader. Dat bedoel ik niet als een verwijt toe, maar een ervaring die ik in deze 11 jaar wel heb opgedaan. Dus in dat sta ik ook alleen, niet erg, maar wel moeilijk!
Ik zou ze moeten troosten en ik zal ze moeten vertellen het hoe en het waarom. Zware kost. Ik ga eens speuren over het net over boeken daarvan en mij de antwoorden te geven, waar ik "bang" voor ben. Misschien leer ik er zelf ook wel wat van dan.
Onze kinderen zijn nu 7 en 5 jaar oud. Wel een moeilijke leeftijd omdat ze alles wel willen begrijpen, maar niet echt kunnen beseffen wat er gebeurd in hun jonge leeftijd. Misschien moet ik het voor mezelf niet zo zwaar maken en het over mij heen laten komen en we zien wel hoe het schip strandt?
Ik ben in ieder geval blij met jouw bemoedigende woorden, advies en een lezend oog!
Liefss,
Sanne
Die vragen die ik mezelf stel, zou ik dus ook tegenover hun ook moeten beantwoorden, want ik weet eigenlijk wel zeker dat ze daar niet mee terecht kunnen bij hun vader. Dat bedoel ik niet als een verwijt toe, maar een ervaring die ik in deze 11 jaar wel heb opgedaan. Dus in dat sta ik ook alleen, niet erg, maar wel moeilijk!
Ik zou ze moeten troosten en ik zal ze moeten vertellen het hoe en het waarom. Zware kost. Ik ga eens speuren over het net over boeken daarvan en mij de antwoorden te geven, waar ik "bang" voor ben. Misschien leer ik er zelf ook wel wat van dan.
Onze kinderen zijn nu 7 en 5 jaar oud. Wel een moeilijke leeftijd omdat ze alles wel willen begrijpen, maar niet echt kunnen beseffen wat er gebeurd in hun jonge leeftijd. Misschien moet ik het voor mezelf niet zo zwaar maken en het over mij heen laten komen en we zien wel hoe het schip strandt?
Ik ben in ieder geval blij met jouw bemoedigende woorden, advies en een lezend oog!
Liefss,
Sanne
zaterdag 5 januari 2008 om 22:50
Hoi Sanne, ik heb ook kinderen, twee meisjes van 6 en 9 jaar. Wij vertellen wel alles, maar we houden het luchtig. Zo heb ik onlangs een flinke operatie gehad, ik heb ze alles uitgelegd, maar ben niet dramatisch of emotioneel gaan doen. Dat blijken ze goed op te pakken. De oudste wou ook mee toen we de hond een spuitje moesten geven. Die hebben we toen ook meegenomen, omdat ze perse wou. Dus eigenlijk betrekken we ze overal bij, maar leggen niet de zorgen / emoties bij hun, tenzij ze zelf aangeven, dat ze meer willen weten of zien. Die emoties heb je misschien niet in de hand, maar ze mogen ook best wel weten dat hun moeder verdriet heeft.
We proberen het zo goed mogelijk naar de kinderen te doen, maar we nemen het onszelf niet kwalijk, als het beter zou kunnen. We doen ons best, en dat is wat telt.
Ik hoop dat dit een beetje helpt. Kreeft.
We proberen het zo goed mogelijk naar de kinderen te doen, maar we nemen het onszelf niet kwalijk, als het beter zou kunnen. We doen ons best, en dat is wat telt.
Ik hoop dat dit een beetje helpt. Kreeft.
zondag 6 januari 2008 om 21:03
Hoi Kreeft,
Misschien maak ik het gewoon moeilijk voor mezelf. Ik ben nogal iemand die gauw in andermansgevoel gaat na zitten denken en dan alleen maar aan hun ga denken en niet aan mezelf. Waarschijnlijk (hoop ik) pakken hun het wel luchtig op. Ik heb er vannacht ook niet zo van goed van kunnen slapen. Het blijft gewoon lastig als je kinderen hebt en al zijn ze 40, dan nog blijft het je kind en je wilt ze zo graag beschermen. Je wilt ze geen pijn doen en het liefst neem je het allemaal over, maar ja, dat kan niet altijd. Dit is iets waar we allemaal doorheen moeten, maar tis zo moeilijk!
Ik heb zelf altijd moeite om dingen los te laten en dingen in het nieuw te zien. Nogal standvastig...Ik ga proberen om ook dingen los van elkaar te zien en dat ik ook weleens op de eerste plek gezet mag worden, dat is voor mij al een opgave op zich.
In mijn hoofd weet ik alles wel, maar mijn gevoel beslist altijd...
Geen verstand maar mijn gevoel op nul en waarschijnlijk straks alles achterlatend ga ik misschien wel beseffen dat dit de beste oplossing was...Al word ik helemaal gek van mezelf met mijn twijfelachtig bestaan!
Liefss,
Sanne
Misschien maak ik het gewoon moeilijk voor mezelf. Ik ben nogal iemand die gauw in andermansgevoel gaat na zitten denken en dan alleen maar aan hun ga denken en niet aan mezelf. Waarschijnlijk (hoop ik) pakken hun het wel luchtig op. Ik heb er vannacht ook niet zo van goed van kunnen slapen. Het blijft gewoon lastig als je kinderen hebt en al zijn ze 40, dan nog blijft het je kind en je wilt ze zo graag beschermen. Je wilt ze geen pijn doen en het liefst neem je het allemaal over, maar ja, dat kan niet altijd. Dit is iets waar we allemaal doorheen moeten, maar tis zo moeilijk!
Ik heb zelf altijd moeite om dingen los te laten en dingen in het nieuw te zien. Nogal standvastig...Ik ga proberen om ook dingen los van elkaar te zien en dat ik ook weleens op de eerste plek gezet mag worden, dat is voor mij al een opgave op zich.
In mijn hoofd weet ik alles wel, maar mijn gevoel beslist altijd...
Geen verstand maar mijn gevoel op nul en waarschijnlijk straks alles achterlatend ga ik misschien wel beseffen dat dit de beste oplossing was...Al word ik helemaal gek van mezelf met mijn twijfelachtig bestaan!
Liefss,
Sanne
zondag 6 januari 2008 om 21:25
Sanne, volgens mij doe je het heel goed. En natuurlijk twijfel je, en dat is omdat je het zo goed wil doen. En iedereen pakt het iets anders aan, maar dat hoort er ook bij, maar er is ook niet een goede weg. Als jij het voor jouw goed aanpakt, dan denk ik dat het voor jouw kinderen ook goed is. Dat is iets, waar je wat op moet vertrouwen denk ik. En kinderen kunnen dat best aan. Wel moet je denk ik de volledige waarheid vertellen. Van zijn vreemdgaan, jouw verdriet, en dat het niet meer lukt, ondanks dat jullie het nog geprobeerd hebben. Want anders gaan de kinderen zich misschien schuldig voelen, en dat is niet wat je er nog bij wilt hebben. Ik hoop dat je vannacht een beetje kunt slapen, maar ik kan me voorstellen dat je ligt te piekeren. Groetjes kreeft.
