Wanneer is de knoop geen knoop meer ?

Nee, heel je leven lang thuis blijven komen en elke keer weer constateren dat niets is wat het lijkt, elke keer teleurstelling, daar zit je op te wachten.

En die angst en onzekerheid voor het nieuwe zullen slechts tijdelijk zijn en wat anderen vinden, dat moeten ze naar de politie brengen.



Gun je kids een gelukkige vader en moeder !

Wat verwacht je, en wat doe je daar zelf aan, en waarom zo bang je gaat echt niet dood als je voor een zelfstandig bestaan kiest, honderden vrouwen met kinderen zijn je al voor gegaan..sorry ben beetje hard misschien, maar je leeft maar een keer en misschien ook een goed voorbeeld voor de kinderen als je je zelf gelukkig kan maken en niet blijft wachten tot het komt aanwaaien of de ander je gelukkig maakt...

Poeh.....Sanne, jouw verhaal zou 't mijne kunnen zijn, allemaal erg herkenbaar.

Ik voel me soms gewoon echt een schijtluis omdat ik na een hele tijd nog steeds niet DE beslissing durf te maken, ook ivm de onzekerheid en alles wat er bij komt als je uit elkaar gaat en dan nog kids.....pffff moeilijk he

ik kan je ook niet helpen, ik kan mezelf nieteens helpen, maar ik lees mee hoor!

xxx

Ik heb na bijna 7 jaar relatie (6 jaar samenwonend/koophuis) en 2,5 jaar moeilijke tijd met veel twijfels de stap gezet om alleen verder te gaan. Ook ik had veel angst en twijfel van hoe verder en hoe ik alles moet regelen, maar ik ben blij dat ik de stap heb genomen. Nu na een paar maanden zit ik al veel beter in mijn vel.



En mijn vriendin, met 2 kleine kinderen, redt zich ook. Zij is dan wel alleen gelaten en had eigenlijk geen keuze, maar zij zegt zelf nu ook dat het een moeilijk begin is, maar dat ze nu zelf al een prima leventje heeft met haar kids.



Ik weet niet of je partner al weet dat jou verwachtingen in je relatie niet waargemaakt worden, als dat niet zo is zou ik zeggen praat zeker eerst met je partner. Als hij al wel op de hoogte is moet je voor jezelf kiezen, alleen doorgaan of toch werken aan je relatie. Jij moet die keuze maken want dat kan niemand anders voor je doen. Denk hierbij vooral aan jezelf !



Succes met alles !

quote:Sanne69 schreef op 13 december 2007 @ 14:15:

Ok, daar ga ik dat met een topic.



Situatie, 11 jaar samen, 10 jaar samenwonend, 2 kids verder..

2 jaar verder na alle problemen. Ik ben weer helder en sta weer op aarde.



De twijfel zit er al heel lang in, alleen DE STAP niet kunnen zetten.

Welke stap?? De stap om de problemen aan te pakken??

De stap biedt mij denk ik wel meer, maar omdat je kinderen hebt, laat je de stap voor wat de stap moet wezen.

Gelukkig ben je, maar dat met je eigen opgebouwde leven. Als je weer thuiskomt, is niets wat het lijkt te wezen. Verwachtingen heb je, maar elke keer weer een teleurstelling dat wat je verwacht niet uitkomt.

Heb je die verwachting al eens uitgesproken??

Verwachting is de moeder van de teleurstelling.

Je wacht al een tijdje maar ziet geen verbetering en denkt maar aan 1 ding.

Waar wacht je op?? Waarom moet de ander iets doen en jij niets??



Weg hier…. Maar weg betekent weer onzekerheid, bang voor de toekomst, bang voor wat er komen gaat en bang voor een mening die andere zullen hebben.

Onrust giert door heel je lijf, je weet niet goed hoe je er mee om moet gaan. Knelpunt, hoe doorbreek je dat knelpunt?

Vragen stel je jezelf, maar het antwoord waarop je wacht komt niet en het lef heb je ook al niet! Je durft jezelf niet in het diepe te gooien, om de angst en de onzekerheid die je dan zult ervaren….

Snappen jullie me nog en wie heeft even een ervaring/ mening voor me?

Groetjes,

Sanne



Sanne,



Wat heb je zelf gedaan om de situatie te veranderen??

Relatietherapie?



dan komt er in ieder geval beweging in.... óf het verbetert, óf het gaat over. Maar dan wel op een manier waarbij beide partijen er nog een keer goed over hebben nagedacht (én naar zochzelf hebben gekeken).

Wanneer is de knoop geen knoop meer....



pas wanneer jij hem doorhakt!

quote:kwikzilver schreef op 13 december 2007 @ 15:04:

Wanneer is de knoop geen knoop meer....



pas wanneer jij hem doorhakt!Of wacht tot een ander het doet

Oke Sanne, duidelijk.

Weet je waar ik een beetje problemen mee heb?

Met de "toon" van hetgeen je schrijft.

Ik hoor geen toon uiteraard, maar er straalt iets af van hetgeen je schrijft.

Hij lijkt verantwoordelijk voor de relatie. Als hij niet veranderd dan stop jij ermee.

Wat is jouw aandeel in de situatie?

Hoe ga jij om met zaken?

Net zoals de vraagstelling en de openingstekst. Je legt het allemaal zo erg buiten jezelf, lijkt het wel.

Wanneer veranderen er dingen?? Als jij besluit dat ze moeten veranderen en daar ook daadwerkelijk iets aan gaat doen.

Zo simpel is het eigenlijk gewoon.



En uiteraard is dat moeilijk, eng, onwennig, onzeker en wat nog allemaal niet meer. Maar niets doen levert ook alleen maar geklaag op.

Succes.

Als er een gemis is wat er altijd blijft, vraag ik me af wat de zin is van bij elkaar blijven. Sluit me aan bij wipkipje, gun je kinderen het beste.

Sanne, je antwoorden komen op mij over alsof jij duidelijk geen enkel vertrouwen meer in hebt in het wél slagen van deze relatie.

Waarom is het voor jou (nog) niet mogelijk om de knoop door te hakken? Wat weerhoud je?

Heb nog niet alle reacties gelezen maar,



Verwachtingen????



Je legt het dus bij de ander....

Als je wilt dat dingen veranderen ben je zelf de sleutel.



Jij ben de enige die je zelf kan veranderen, tenminste waar je grip op hebt

Klinkt simpel, is het ook.

Als JIJ wilt dat het anders moet.....DOEN!!!



Dat betekend A) je schouders onder je relatie zetten, of idd weggaan.



Tis idd wat kwikzilver zegt, de knoop is weg als je heb zelf doorhakt



Vraagje....ziet je man jullie relatie ook zo somber in, of is hij zich van geen kwaad bewust?

Als jij niet aangeeft dat je ongelukkig bent, hoe kan hij dat dan weten?



Succes

sorry dat ik het zeg maar ik vind je verhaal heel veel bla-bla , maar naar mijn idee heb je nog niets gezegd : wát mis je nu precies ? Wat zou hij moeten doen , wat wil je veranderen , wat gaat fout ?

Als je in zulke raadselen tegen hem praat kan ik me voorstellen dat hij niets doet ; hij weet niet wát !

Sanne, ik wou net schrijven dat ik helemaal geen idee heb van wat je probleem nu precies is, maar ik zag net dat BGB dat al gedaan heeft.

Wat je probleem inhoudt, is wel belangrijk.

Is het probleem dat hij voortdurend stomdronken is en om de haverklap vreemdgaat en je slaat, of is het dat hij nooit een bloemetje voor je koopt?

(Er zijn namelijk vrouwen die dat laatste al een reden tot scheiden vinden).

En als wij het niet weten, zelfs geen vermoeden hebben, misschien weet je man het dan ook wel niet.

Tis maar een ideetje....

Hoi Sanne, ik lees dat je twijfelt, en moe ben van het twijfelen. Maar wat wil je nu, en waarom ben je aan het twijfelen?

Ik begrijp je wel Sanne. Ik ben ook in jou situatie geweest. Ik kreeg op een bepaald moment het gevoel als luie stoel gebruikt te worden. En dan onstaat het "Is dit alles"-gevoel. Ook ik had het gevoel de kar alleen te moetent trekken en heb alles gedaan om hier verandering in te brengen. Tevergeefs helaas. Sterker nog, ik had het idee dat hij de kar afremde. En daar wordt je doodmoe van. En ik in mijn geval ook nog depressief. Omdat je niet wilt opgeven sukkel je dan maar door. En maar piekeren en maar prakkizeren. Ik kreeg op een gegeven moment 's-avonds in bed ineens de geest. Je kent dat moment wel dat je gaat slapen en nog ff ligt te mijmeren enzo. Het was net als die reclame van treinconducteur worden. Ineens weet je het. Ik ben met de relatie gestopt en dat is een van de beste beslissingen die ik ooit in mijn leven heb gemaakt. Voor beiden welteverstaan. Hij krijgt ook de kans een nieuw leven te beginnen. Mijn ex-vriend heeft dat ook gedaan en we gaan nog steeds als vrienden met elkaar om. Sanne, ik hoop dat je iets aan dit verhaal hebt en wens je veel kracht en sterkte toe.



Liefs Manonna

Het komt op mij een beetje over alsof jij de enige in de relatie bent die probeert 'samen' een relatie te hebben. Hij vindt alles wel oke, jij bent er nu eenmaal altijd, de kinderen zijn er en wat heb je nog meer nodig om gelukkig te zijn, niets toch? Alles is heel vanzelfsprekend.



Heb je er al over nagedacht een korte pauze te nemen? Je hoeft niet meteen alles op te breken, maar misschien dat een tijdje uit elkaar wel een heel ander licht op de zaak werpt. Misschien weet je dan wat je mist en ziet hij ook wat er fout gaat, misschien wordt het je duidelijk en zit er idd geen toekomst meer in.



Hij hoeft je helemaal niet de meest vreselijke dingen aangedaan hebben om te besluiten dat je liever alleen verder gaat. Als jij niet gelukkig kunt zijn in deze relatie en je wilt niet de rest van je leven 'opofferen' om de relatie koste wat kost te blijven houden, is weggaan het beste besluit wat je kunt maken. Wat wipkipje ook zei, een gelukkige papa en mama is het belangrijkste en als dat niet samen in 1 huis kan, houdt dat op. Dan maar gelukkig in elk een eigen huis, toch?

quote:Ine schreef op 14 december 2007 @ 14:01:

Hij hoeft je helemaal niet de meest vreselijke dingen aangedaan hebben om te besluiten dat je liever alleen verder gaat. Als jij niet gelukkig kunt zijn in deze relatie en je wilt niet de rest van je leven 'opofferen' om de relatie koste wat kost te blijven houden, is weggaan het beste besluit wat je kunt maken. Wat wipkipje ook zei, een gelukkige papa en mama is het belangrijkste en als dat niet samen in 1 huis kan, houdt dat op. Dan maar gelukkig in elk een eigen huis, toch?



Daar ben ik het grotendeels mee eens, maar met een kanttekening. Ik denk dat het belangrijk is om je af te vragen of je 'uberhaupt' wel gelukkig kunt zijn, zonder relatie in je eigen huis of in een andere relatie. Soms denken mensen dat de oorzaak dat ze in hun relatie niet gelukkig zijn, uitsluitend bij de andere partner ligt. Dat hoeft niet altijd zo te zijn.

Maar hier is uiteraard wel sprake van behoorlijk 'erge dingen', namelijk meerdere keren vreemdgaan. Als de relatie vervolgens onbevredigend blijft, ondanks jouw inspanningen, lijkt het me ook beter om de relatie te beëindigen.

Ik zou zelf zeggen: als je ervan overtuigd bent dat je beter alleen af bent dan met je huidige relatie, is dat een goede aanwijzing dat je beter je relatie kunt verbreken. (Het is in elk geval een betrouwbaarder reden dan verliefd zijn op iemand anders en denken dat je het met die persoon beter zult hebben; dat pakt op de lange termijn nogal eens verkeerd uit.)

Verder denk ik ook dat je er goed aan doet om te proberen altijd zo duidelijk mogelijk te communiceren (de zaken bij hun naam noemen). Dat voorkomt veel misverstanden en problemen.

Sterkte!

Hoi Sanne,

Wat me opvalt is dat je weinig het woordje 'ik' gebruikt. Je openingspost is geheel geschreven in de 'je' vorm... alsof het over iemand anders gaat. Maar dit gaat over jou, het is jouw leven, jouw relatie en jouw gezin waar dit speelt. Je zegt al dat je het op een afstandje ziet, je hebt je al helemaal teruggetrokken zo lijkt het. Is dat wat jij wilt? Jezelf terugtrekken? Of wil jij iets anders?

Ik begrijp je heel goed Sanne. Ik ben ook op dat punt geweest (een punt dat vele jaren kan duren) en ik werd er wanhopig van. De valstrik zit in het feit dat de ander weet dat je blijft, je hebt immers kinderen samen, je bent loyaal en trouw. Je wacht. Je wacht en je wacht maar tot er iets verandert, tot iemand je plots echt hoort, echt ziet. Tot die tijd sta je stil en zit je vast op een plek waar je je niet erkend en niet geliefd voelt.



Ik was het op een gegeven moment ook heel zat en ik zal mezelf even quoten van een ander topic wat ik toen gedaan heb.



"Wat je misschien zou kunnen proberen mocht je het idee hebben dat er wel nog veel mogelijkheden in je relatie zitten is het volgende. Focus geheel op jezelf. Ga het leven leven zoals jij dat wil, stop een tijdje geen energie in de relatie. Daarnaast: trek geen conclusies. Laat de dingen een tijdje zijn zoals ze zijn. Geniet van de mooie dingen, laat de energievretende aan de kant liggen.



Ik vermoed dat jullie te afhankelijk van elkaar zijn geworden. Als je de ketens losmaakt, zelf volop van je leven gaat genieten en je je vriend gewoon in zijn waarde laat en niet meer pusht voor zijn gevoel, heb je kans dat hij aangestoken raakt door jouw zelfstandigheid en plezier. Dit is een mooi neveneffect trouwens, het moet niet je doel zijn. Je doel zou bijv kunnen zijn dat je ervoor kiest om te zorgen dat jij iig gelukkig bent.



Wanneer je echt leeft en geniet, klamp je je niet vast aan een ander. Dat heb je dan simpelweg niet nodig. Dan kan een relatie opbloeien die rust op wederzijds respect en er telkens weer oprecht voor kiezen graag bij die ander te zijn. Sleutelwoord hierin is loslaten. Loslaten van de ander en van de verwachtingen die je hebt van een ander. En de verantwoordelijkheid voor jouw geluk en gevoel van vervulling bij jezelf leggen.



Op een gegeven moment zul je of verbetering zien in de situatie zonder dat je iets forceert. Of je zult niets zien. Maar zelfs wanneer je niets ziet en de koek daadwerkelijk op is, heb je er vrede mee. Dan kun je hem bedanken voor de mooie ervaringen en ervoor kiezen dat je verlangt naar andere die stroken met jouw leven en wat jij nodig hebt om gelukkig te zijn.



Het enige waar je voor moet waken is dat je geleid wordt door angst en verlangen naar zekerheid. Dat versluiert nl het loslaten. Durf eerlijk te kijken naar de antwoorden die telkens vanzelf zullen komen en handel ernaar."



Het was het enige wat ik nog kon doen, gesprekken, verdriet, woede, het kwam allemaal niet aan. Ik heb ook zo'n struisvogel

.



Wanneer je een tijd loslaat zijn er een paar hele grote voordelen. Het eerste is dat je zelf gelukkiger bent, het gevoel hebt dat je iig weer iets kunt doen dat wel effect heeft (al is het maar voor jezelf) en dan raak je uit de depressie. Het tweede is dat het je partner de kans geeft om op een geweldloze en leuke manier geinspireerd te raken en wakker te worden. Je vraagt dan niet langer: zie me ajb, nee je claimt het doordat je gaat stralen, ruimte durft in te nemen en weer echt leeft. Het derde is dat mocht je man niet geraakt worden, je iig op een punt bent dan dat je je weer zelfverzekerd voelt en de moeite waard. Dat maakt de keuze om weg te gaan minder pijnlijk, hoe pijnlijk die ook is.



Als je het gevoel nu al hebt dat je echt klaar bent ermee, ga dan weg. Als je dat gevoel nog niet hebt en het idee hebt dat je nog niet alles gedaan hebt wat je kon doen is misschien hetgeen wat ik net beschreef een optie.



Ik wens je veel kracht en vrede met de keuzes die je maakt .