Relaties
alle pijlers
Wanneer is de knoop geen knoop meer ?
donderdag 13 december 2007 om 14:15
Ok, daar ga ik dat met een topic.
Situatie, 11 jaar samen, 10 jaar samenwonend, 2 kids verder..
2 jaar verder na alle problemen. Ik ben weer helder en sta weer op aarde.
De twijfel zit er al heel lang in, alleen DE STAP niet kunnen zetten.
De stap biedt mij denk ik wel meer, maar omdat je kinderen hebt, laat je de stap voor wat de stap moet wezen.
Gelukkig ben je, maar dat met je eigen opgebouwde leven. Als je weer thuiskomt, is niets wat het lijkt te wezen. Verwachtingen heb je, maar elke keer weer een teleurstelling dat wat je verwacht niet uitkomt.
Je wacht al een tijdje maar ziet geen verbetering en denkt maar aan 1 ding. Weg hier…. Maar weg betekent weer onzekerheid, bang voor de toekomst, bang voor wat er komen gaat en bang voor een mening die andere zullen hebben.
Onrust giert door heel je lijf, je weet niet goed hoe je er mee om moet gaan. Knelpunt, hoe doorbreek je dat knelpunt?
Vragen stel je jezelf, maar het antwoord waarop je wacht komt niet en het lef heb je ook al niet! Je durft jezelf niet in het diepe te gooien, om de angst en de onzekerheid die je dan zult ervaren….
Snappen jullie me nog en wie heeft even een ervaring/ mening voor me?
Groetjes,
Sanne
Situatie, 11 jaar samen, 10 jaar samenwonend, 2 kids verder..
2 jaar verder na alle problemen. Ik ben weer helder en sta weer op aarde.
De twijfel zit er al heel lang in, alleen DE STAP niet kunnen zetten.
De stap biedt mij denk ik wel meer, maar omdat je kinderen hebt, laat je de stap voor wat de stap moet wezen.
Gelukkig ben je, maar dat met je eigen opgebouwde leven. Als je weer thuiskomt, is niets wat het lijkt te wezen. Verwachtingen heb je, maar elke keer weer een teleurstelling dat wat je verwacht niet uitkomt.
Je wacht al een tijdje maar ziet geen verbetering en denkt maar aan 1 ding. Weg hier…. Maar weg betekent weer onzekerheid, bang voor de toekomst, bang voor wat er komen gaat en bang voor een mening die andere zullen hebben.
Onrust giert door heel je lijf, je weet niet goed hoe je er mee om moet gaan. Knelpunt, hoe doorbreek je dat knelpunt?
Vragen stel je jezelf, maar het antwoord waarop je wacht komt niet en het lef heb je ook al niet! Je durft jezelf niet in het diepe te gooien, om de angst en de onzekerheid die je dan zult ervaren….
Snappen jullie me nog en wie heeft even een ervaring/ mening voor me?
Groetjes,
Sanne
zondag 6 januari 2008 om 22:14
Hoi Kreeft,
Ja, en dat wil ik, denk ik, niet vertellen tegenover hen. Ik denk dat ze dan een ander beeld van hun vader krijgen en dat wil ik dus niet. Of is dat raar dat ik dat schrijf?
Hun vader blijft hun vader en moeder hun moeder en ik wou eigenlijk iets van...eh papa en mama houden zielsveel van jullie, maar papa en mama houden ook nog wel van elkaar, maar niet meer zoveel dat we bij elkaar kunnen blijven wonen! Dus mama gaat met jullie verhuizen naar een ander huis en dan kan papa jullie ophalen om bij hem te logeren en dan komen jullie weer naar huis bij mama... Zoiets?...Misschien loop ik er een beetje op vooruit, maar ik blijf maar malen.
Liefss,
Sanne
Ja, en dat wil ik, denk ik, niet vertellen tegenover hen. Ik denk dat ze dan een ander beeld van hun vader krijgen en dat wil ik dus niet. Of is dat raar dat ik dat schrijf?
Hun vader blijft hun vader en moeder hun moeder en ik wou eigenlijk iets van...eh papa en mama houden zielsveel van jullie, maar papa en mama houden ook nog wel van elkaar, maar niet meer zoveel dat we bij elkaar kunnen blijven wonen! Dus mama gaat met jullie verhuizen naar een ander huis en dan kan papa jullie ophalen om bij hem te logeren en dan komen jullie weer naar huis bij mama... Zoiets?...Misschien loop ik er een beetje op vooruit, maar ik blijf maar malen.
Liefss,
Sanne
maandag 7 januari 2008 om 01:51
Hoi Sanne, Ik snap wat je bedoelt. Gezien hun leeftijd, denk ik dat je een goede aanpak hebt, maar ooit hebben ze wel recht op de echte reden denk ik. Spreek je ook met hem erover wat jullie dan vertellen? Want er is wel een risico, als je niet alles vertelt. Ook denk ik dat je in de gaten moet houden dat ze niet een schuldgevoel krijgen, omdat ze het op zichzelf gaan betrekken.
Ik denk dat als ze volwassen worden, ze er moeite mee hebben, als ze de ware reden niet snappen. Dus er komt wel een moment, dat het goed is om meer te vertellen. Ik zie dat trouwens niet zozeer als zwartmaken, maar meer als ze hebben recht op de feiten. Want bij elkaar waren jullie toch het gezinnetje.
Moeilijk, moeilijk he? Voor elk argument voor is er ook een tegen. Maar wat je nu denkt, kun je voor jezelf verdedigen als goede beslissing, en dan is het ook een goede beslissing denk ik. Groetjes kreeft
Ik denk dat als ze volwassen worden, ze er moeite mee hebben, als ze de ware reden niet snappen. Dus er komt wel een moment, dat het goed is om meer te vertellen. Ik zie dat trouwens niet zozeer als zwartmaken, maar meer als ze hebben recht op de feiten. Want bij elkaar waren jullie toch het gezinnetje.
Moeilijk, moeilijk he? Voor elk argument voor is er ook een tegen. Maar wat je nu denkt, kun je voor jezelf verdedigen als goede beslissing, en dan is het ook een goede beslissing denk ik. Groetjes kreeft
