Relaties
alle pijlers
Wat denken jullie?
vrijdag 14 december 2007 om 09:49
Lieve vivaforummers,
Ik heb al eerder mijn verhaal geplaatst, maar had erg behoefte om weer even wat van mij af te schrijven en jullie raad en advies te krijgen!
Het is nu 2 maanden uit tussen mijn vriend en mij na een relatie van 5 jaar. Eén van de grootste redenen is dat mijn ouders onze relatie niet accepteerden en ik absoluut niet wist hoe ik daar mee om moest gaan en al die tijd heb geprobeerd te schipperen tussen beiden partijen.
We zijn nu uit elkaar gegaan met beiden de intentie dat we het dan misschien over een tijdje weer samen kunnen proberen.
Wij kunnen pas weer bij elkaar komen wanneer ik weer de rust heb gevonden en kan accepteren hoe de situatie is. Pas dan wordt het voor hem "makkelijker".
Hij geeft heel duidelijk aan dat hij wil dat ik zelfstandig word en nadenk over hoe het zal gaan wanneer wij eventueel weer bij elkaar komen. Hij wil dan namelijk absoluut geen contact meer met mijn ouders en mijn ouders trouwens ook niet met hem! Ook hij zal daar goed over moeten nadenken of hij dat allemaal wel wil in een relatie, want we weten beiden ondertussen dat het niet makkelijk is!
Ik heb een eigen huis gevonden en hoop daar vanaf volgende week te kunnen wonen. Mijn exvriend is afgelopen week wezen kijken en was heel erg blij dat ik mijn eigen plekje heb gevonden. We hadden elkaar 2 weken niet gezien (we wonen niet bij elkaar in de buurt) en toen ik hem zag werd ik weer heel erg emotioneel. Hij heeft mij de hele middag geknuffeld en getroost en hij moest op een gegeven moment ook huilen. Hij gaf aan dat hij toch ook niet wilde dat ik zoveel verdriet heb, dat hij mij ook mist en dat hij ook heel veel van mij houdt, maar dat wanneer we nu weer bij elkaar zouden komen het binnen no time mis gaat, omdat ik nog niet de rust heb die ik nodig heb en we dan eventuele mogelijkheden helemaal verknallen. Daar heeft hij ook wel gelijk in, maar ik mis hem verschrikkelijk, maar mijn ouders zitten nu nog te veel op mijn huid! Toen hij nog geen 5 minuten weg was belde hij mij al weer en hebben we nog een uur aan de telefoon gezeten, 's avonds nog op de msn en hij neemt deze week al iedere dag vanuit zichzelf contact met mij op.
Wat denken jullie; zit hier nog toekomstperspectief in?
Het is misschien een beetje een warrig verhaal, maar ik heb al 2 keer eerder een verhaal geplaatst. Wanneer dingen niet duidelijk zijn hoor ik het wel!
Alvast bedankt!
Ik heb al eerder mijn verhaal geplaatst, maar had erg behoefte om weer even wat van mij af te schrijven en jullie raad en advies te krijgen!
Het is nu 2 maanden uit tussen mijn vriend en mij na een relatie van 5 jaar. Eén van de grootste redenen is dat mijn ouders onze relatie niet accepteerden en ik absoluut niet wist hoe ik daar mee om moest gaan en al die tijd heb geprobeerd te schipperen tussen beiden partijen.
We zijn nu uit elkaar gegaan met beiden de intentie dat we het dan misschien over een tijdje weer samen kunnen proberen.
Wij kunnen pas weer bij elkaar komen wanneer ik weer de rust heb gevonden en kan accepteren hoe de situatie is. Pas dan wordt het voor hem "makkelijker".
Hij geeft heel duidelijk aan dat hij wil dat ik zelfstandig word en nadenk over hoe het zal gaan wanneer wij eventueel weer bij elkaar komen. Hij wil dan namelijk absoluut geen contact meer met mijn ouders en mijn ouders trouwens ook niet met hem! Ook hij zal daar goed over moeten nadenken of hij dat allemaal wel wil in een relatie, want we weten beiden ondertussen dat het niet makkelijk is!
Ik heb een eigen huis gevonden en hoop daar vanaf volgende week te kunnen wonen. Mijn exvriend is afgelopen week wezen kijken en was heel erg blij dat ik mijn eigen plekje heb gevonden. We hadden elkaar 2 weken niet gezien (we wonen niet bij elkaar in de buurt) en toen ik hem zag werd ik weer heel erg emotioneel. Hij heeft mij de hele middag geknuffeld en getroost en hij moest op een gegeven moment ook huilen. Hij gaf aan dat hij toch ook niet wilde dat ik zoveel verdriet heb, dat hij mij ook mist en dat hij ook heel veel van mij houdt, maar dat wanneer we nu weer bij elkaar zouden komen het binnen no time mis gaat, omdat ik nog niet de rust heb die ik nodig heb en we dan eventuele mogelijkheden helemaal verknallen. Daar heeft hij ook wel gelijk in, maar ik mis hem verschrikkelijk, maar mijn ouders zitten nu nog te veel op mijn huid! Toen hij nog geen 5 minuten weg was belde hij mij al weer en hebben we nog een uur aan de telefoon gezeten, 's avonds nog op de msn en hij neemt deze week al iedere dag vanuit zichzelf contact met mij op.
Wat denken jullie; zit hier nog toekomstperspectief in?
Het is misschien een beetje een warrig verhaal, maar ik heb al 2 keer eerder een verhaal geplaatst. Wanneer dingen niet duidelijk zijn hoor ik het wel!
Alvast bedankt!
vrijdag 14 december 2007 om 10:17
Hallo,
Het is een pijlijke situatie. Je moet eerst accepteren dat het zo is. Kies je met je vriend verder te gaan, moet dat ook duidelijk voor je ouder zij: je kies voor hem met alle cosequenties. Beginnen je ouders over hem te zeuren, dan moet je antwoord kort en krachtig zijn: je hebt voor hem onvoorwaardelijk gekozen; respecteren ze je keuze niet, dan moet je het gesprek of zelfs het contact met je ouders verbreken. Dat moet je je ouders duidelijk maken. Je moet dan niet over je vriend met je ouders spreken en ook niet over je ouders met je vriend. Beperk het contact met je ouders totdat ze je keuze geaccepteerd hebben. Je moet vooral heel sterk in je schoenen staan en partij voor je vriend kiezen. Het gaat niet lukken als je die keuze niet maakt. Meestal accepteren de ouders de keuze van hun zoon/dochter als dit duidelijk wordt. Voordat je de relatie met je vriend weer oppakt, moet je dit heel duidelijk aan je ouders maken. En ook duidelijk maken dat je je keuze al hebt gemaakt en als je moet kiezen, zal je voor je vriend kiezen. Je moet hard zijn. De eerste periode zal moeilijk, erg moeilijk zijn, maar als je ouders aan het idee wennen, gaat makkelijker (niet makkelij, maar makkelijker). En vergeet nooit deze twee werlden (je ouders en je vriend) ver van elkaar te houden.
Het is een pijlijke situatie. Je moet eerst accepteren dat het zo is. Kies je met je vriend verder te gaan, moet dat ook duidelijk voor je ouder zij: je kies voor hem met alle cosequenties. Beginnen je ouders over hem te zeuren, dan moet je antwoord kort en krachtig zijn: je hebt voor hem onvoorwaardelijk gekozen; respecteren ze je keuze niet, dan moet je het gesprek of zelfs het contact met je ouders verbreken. Dat moet je je ouders duidelijk maken. Je moet dan niet over je vriend met je ouders spreken en ook niet over je ouders met je vriend. Beperk het contact met je ouders totdat ze je keuze geaccepteerd hebben. Je moet vooral heel sterk in je schoenen staan en partij voor je vriend kiezen. Het gaat niet lukken als je die keuze niet maakt. Meestal accepteren de ouders de keuze van hun zoon/dochter als dit duidelijk wordt. Voordat je de relatie met je vriend weer oppakt, moet je dit heel duidelijk aan je ouders maken. En ook duidelijk maken dat je je keuze al hebt gemaakt en als je moet kiezen, zal je voor je vriend kiezen. Je moet hard zijn. De eerste periode zal moeilijk, erg moeilijk zijn, maar als je ouders aan het idee wennen, gaat makkelijker (niet makkelij, maar makkelijker). En vergeet nooit deze twee werlden (je ouders en je vriend) ver van elkaar te houden.
vrijdag 14 december 2007 om 10:19
vrijdag 14 december 2007 om 10:28
Het probleem ligt niet alleen bij de ouders of vriend, maar eigenlijk direct bij Llaura zelf. Zij zal eerst eens echt zelfstandig moeten worden, rustiger moeten worden en pas dan ziet bijv. haar vriend mogelijkheden om eventueel met haar verder te gaan. Ook de relatie met haar ouders staat of valt met de manier waarop Llaura met ze omgaat. Het op jezelf gaan wonen is een ding, zelfstandig worden zul je op eigen benen moeten doen.
Wanneer je vriend geen mogelijkheden ziet om nu met je door te gaan, dan snap ik zijn houding van de afgelopen week niet zo goed eigenlijk.
Wanneer je vriend geen mogelijkheden ziet om nu met je door te gaan, dan snap ik zijn houding van de afgelopen week niet zo goed eigenlijk.
vrijdag 14 december 2007 om 10:31
Mijn ex vriend heeft het een keer opgenomen voor mij tegenover mijn ouders in het bijzijn van hun vrienden. Dat accepteren zij niet.
Daarnaast is niks of niemand goed genoeg en dat hebben ze mij flink duidelijk gemaakt.
Na dat voorval met mijn ouders heeft voornamelijk mijn moeder mij iedere dag verteld dat ik niet genoeg van hem houd en dat hij niet goed genoeg voor mij zou zijn. Hij heeft namelijk nogal erg lang gedaan over zijn studie (ondertussen wel afgestudeerd). Ik ben daardoor heel erg gaan twijfelen en dat heeft voor heel veel spanningen gezorgd.
Mijn moeder is doorgegaan met haar stookpraktijken en mijn ex is op een gegeven moment niet meer bij ons thuis gekomen. Sinds januari kwam hij wel weer (na een gesprek met mijn ouders) en ik had nog steeds de intentie dat het allemaal wel goed zou komen en heb daardoor over mijn ex heen gewalsd! Ik woonde nog thuis omdat we samen wilden gaan wonen. Toen de samenwoonplannen steeds duidelijker in zicht kwamen en ik daarvoor zou gaan verhuizen naar een andere provincie werd mijn moeder helemaal woest! Ze vond dat ik alles voor hem deed en hij niks voor mij!
Verder hebben wij samen het altijd heel erg leuk gehad en de ruzies die wij hadden kwamen altijd voort uit iets bij thuis vandaan en daar kon hij niet meer tegen!
Wanneer je meer informatie nodig hebt hoor ik het wel
Daarnaast is niks of niemand goed genoeg en dat hebben ze mij flink duidelijk gemaakt.
Na dat voorval met mijn ouders heeft voornamelijk mijn moeder mij iedere dag verteld dat ik niet genoeg van hem houd en dat hij niet goed genoeg voor mij zou zijn. Hij heeft namelijk nogal erg lang gedaan over zijn studie (ondertussen wel afgestudeerd). Ik ben daardoor heel erg gaan twijfelen en dat heeft voor heel veel spanningen gezorgd.
Mijn moeder is doorgegaan met haar stookpraktijken en mijn ex is op een gegeven moment niet meer bij ons thuis gekomen. Sinds januari kwam hij wel weer (na een gesprek met mijn ouders) en ik had nog steeds de intentie dat het allemaal wel goed zou komen en heb daardoor over mijn ex heen gewalsd! Ik woonde nog thuis omdat we samen wilden gaan wonen. Toen de samenwoonplannen steeds duidelijker in zicht kwamen en ik daarvoor zou gaan verhuizen naar een andere provincie werd mijn moeder helemaal woest! Ze vond dat ik alles voor hem deed en hij niks voor mij!
Verder hebben wij samen het altijd heel erg leuk gehad en de ruzies die wij hadden kwamen altijd voort uit iets bij thuis vandaan en daar kon hij niet meer tegen!
Wanneer je meer informatie nodig hebt hoor ik het wel
vrijdag 14 december 2007 om 10:35
llaura,
het moment dat het misging tussen hem en jouw ouders was toen hij het voor jou opnam. Waar ging die discussie over? Het klinkt als erg onredelijk dat jouw ouders op zich vanaf dat moment tegen jouw vriend gingen keren, ik vind het niet meer dan normaal dat jouw vriend het voor jouw heeft opgenomen. Tenzij het dus over iets ging wat ander licht op de zaak werpt.
Hebben jouw ouders meer redenen om iets 'tegen' hem te hebben? Gebruikt hij drugs, teveel alcohol, is hij niet goed voor je?
Als dit allemaal niet aan de orde is, denk ik, waar bemoeien ze zich mee?? Hoe durven ze voor jou te bepalen of jij wel of niet van iemand houdt, dat weet je toch zelf het beste?? En, daarbij, je bent 27!! Tijd dus om los te worden van je ouders en voor jezelf te kiezen. Wat wil JIJ? Wat is het beste voor JOU? De indruk die ik krijg na het lezen van deze verhalen is dat jij echt veel en veel te afhankelijk bent van (de mening van) jouw ouders. Het is nog altijd JOUW leven. Maar misschien heb je belangrijke details nog niet verteld die een ander licht werpen op het verhaal.
het moment dat het misging tussen hem en jouw ouders was toen hij het voor jou opnam. Waar ging die discussie over? Het klinkt als erg onredelijk dat jouw ouders op zich vanaf dat moment tegen jouw vriend gingen keren, ik vind het niet meer dan normaal dat jouw vriend het voor jouw heeft opgenomen. Tenzij het dus over iets ging wat ander licht op de zaak werpt.
Hebben jouw ouders meer redenen om iets 'tegen' hem te hebben? Gebruikt hij drugs, teveel alcohol, is hij niet goed voor je?
Als dit allemaal niet aan de orde is, denk ik, waar bemoeien ze zich mee?? Hoe durven ze voor jou te bepalen of jij wel of niet van iemand houdt, dat weet je toch zelf het beste?? En, daarbij, je bent 27!! Tijd dus om los te worden van je ouders en voor jezelf te kiezen. Wat wil JIJ? Wat is het beste voor JOU? De indruk die ik krijg na het lezen van deze verhalen is dat jij echt veel en veel te afhankelijk bent van (de mening van) jouw ouders. Het is nog altijd JOUW leven. Maar misschien heb je belangrijke details nog niet verteld die een ander licht werpen op het verhaal.
anoniem_40386 wijzigde dit bericht op 14-12-2007 10:49
Reden: nuance
Reden: nuance
% gewijzigd
vrijdag 14 december 2007 om 10:50
Lieve Llaura,
Je houdt van je moeder.
Je houdt van je vriend.
Je moerder lijkt wel jaloers op dat feit. Ze reageert als iemand die niet kan hebben dat ze niet meer jouw gehele aandacht krijgt.
Zeker niet als jij ook nog eens naar ver weg gaat verhuizen voor je vriend.
Kun je van beiden houden??
Volgens mij wel. Het probleem is nu alleen dat jouw moeder een loyaliteitseis stelt. Kies jij voor je vriend, dan kies je automatisch tegen haar.
Dit heet emotionele chantage.
Wat kan jou vriend doen?
Helemaal niets. Doen wat hij al heeft gedaan, jou de keuze laten.
Wat had jij gedaan als de situatie andersom zou zijn?
Je houdt van je moeder.
Je houdt van je vriend.
Je moerder lijkt wel jaloers op dat feit. Ze reageert als iemand die niet kan hebben dat ze niet meer jouw gehele aandacht krijgt.
Zeker niet als jij ook nog eens naar ver weg gaat verhuizen voor je vriend.
Kun je van beiden houden??
Volgens mij wel. Het probleem is nu alleen dat jouw moeder een loyaliteitseis stelt. Kies jij voor je vriend, dan kies je automatisch tegen haar.
Dit heet emotionele chantage.
Wat kan jou vriend doen?
Helemaal niets. Doen wat hij al heeft gedaan, jou de keuze laten.
Wat had jij gedaan als de situatie andersom zou zijn?
vrijdag 14 december 2007 om 10:54
LL, ik herken veel van mij in jou. Ik was ook een later bloeier. Ik was ook 27 toen ik het huis uit ging, maar het duurde veel langer voordat ik los van mijn moeder me kon maken (nog steeds kan ze me heel rot laten voelen). Ze vond mijn vriend (nu mijn man en vader van mijn kinderen) niet genoeg voor me: hij komt uit Iran. Ik heb een tijdtje met dezlefde problemen als jij getobd. Nog steeds eigenlijk. Ik praat uit ervaring als ik zeg dat je heel duidelijk voor je zelf en vooral voor je ouders moet zijn: je hebt voor hem gekozen. Met zijn te kort komingen. Kijk wat van waarheid is in wat je ouders over hem denken en maak je ouders duidelijk dat je het van hem accepteert, dat je liever die tekortkomingen wilt dan andere tekortkomingen. Je moet vooral heel sterk zijn en geen gesprek over je ouders met je vriend beginnen en zeker geen gesprek over je vriend met je ouders.
vrijdag 14 december 2007 om 10:59
Hoi Summerparty,
Het voorval gebeurde op mijn verjaardag. Ik dacht dat ik alle drankjes voor iedereen had geregeld en mijn vader werd kwaad, want er waren mensen zonder drankje. Ik liep boos en verdrietig naar buiten waarna mijn vader de deur op slot draaide. Mijn ex heeft uiteindelijk de deur opengedraaid en tegen mijn ouders gezegd dat hij het niet leuk vond hoe zei tegen mij deden en daar werden mijn ouders weer heel kwaad om.
Verder is hij niet aan de drank, drugs of een of andere verslaving.
Hij is wel een stuk rustiger dan dat ik ben en kan soms een een beetje stug en daardoor arrogant overkomen. Volgens mijn moeder verschillen we daar veel te veel in en zei noemt hem dan ook standaard die arrogante klootzak.
Ik ben idd veel te afhankelijk van mijn ouders en probeer daar nu echt mijn weg in te vinden, pas dan kan ik weer helemaal verder.
Het voorval gebeurde op mijn verjaardag. Ik dacht dat ik alle drankjes voor iedereen had geregeld en mijn vader werd kwaad, want er waren mensen zonder drankje. Ik liep boos en verdrietig naar buiten waarna mijn vader de deur op slot draaide. Mijn ex heeft uiteindelijk de deur opengedraaid en tegen mijn ouders gezegd dat hij het niet leuk vond hoe zei tegen mij deden en daar werden mijn ouders weer heel kwaad om.
Verder is hij niet aan de drank, drugs of een of andere verslaving.
Hij is wel een stuk rustiger dan dat ik ben en kan soms een een beetje stug en daardoor arrogant overkomen. Volgens mijn moeder verschillen we daar veel te veel in en zei noemt hem dan ook standaard die arrogante klootzak.
Ik ben idd veel te afhankelijk van mijn ouders en probeer daar nu echt mijn weg in te vinden, pas dan kan ik weer helemaal verder.
vrijdag 14 december 2007 om 11:08
Hoi llaura...
Ja uit deze extra informatie begrijp ik toch echt dat jouw ouders niet goed bezig zijn... Ik denk echt dat je eens heel goed naar jezelf en je eigen leven moet gaan kijken, los van je ouders. Dat je ook aan je ouders zal moeten aangeven dat je nu een volwassen leeftijd hebt, en dat je nu je eigen keuzes wilt maken. Dat zij daar vrede mee zullen moeten hebben. Als ik jou was zou ik nu even helemaal op jezelf gaan focussen en uitzoeken wat JIJ wilt. Als dat is, dat je met je vriend wilt zijn, als je daar helemaal zeker van bent en achter staat, kies daar dan ook voor, en zorg dat je gelooft in jezelf en de keuzes die je maakt.
Als je deze situatie niet verandert, wordt je leven onleefbaar. Je ouders zullen hoe dan ook moeten gaan accepteren dat jij niet meer hun kleine kindje bent, kies voor jezelf.
Ja uit deze extra informatie begrijp ik toch echt dat jouw ouders niet goed bezig zijn... Ik denk echt dat je eens heel goed naar jezelf en je eigen leven moet gaan kijken, los van je ouders. Dat je ook aan je ouders zal moeten aangeven dat je nu een volwassen leeftijd hebt, en dat je nu je eigen keuzes wilt maken. Dat zij daar vrede mee zullen moeten hebben. Als ik jou was zou ik nu even helemaal op jezelf gaan focussen en uitzoeken wat JIJ wilt. Als dat is, dat je met je vriend wilt zijn, als je daar helemaal zeker van bent en achter staat, kies daar dan ook voor, en zorg dat je gelooft in jezelf en de keuzes die je maakt.
Als je deze situatie niet verandert, wordt je leven onleefbaar. Je ouders zullen hoe dan ook moeten gaan accepteren dat jij niet meer hun kleine kindje bent, kies voor jezelf.
vrijdag 14 december 2007 om 11:34
ja, ik wil je ook even een nog geven.. het is echt een vervelende situatie...
maar je komt eruit hoor, het gaat tijd kosten want de relatie met je ouders zal sterk moeten gaan veranderen. Maar als het eenmaal zover is, zal jij je ongelooflijk veel beter gaan voelen.
Het is moeilijk om te leren voor jezelf te kiezen en grenzen leren aangeven. Maar uiteindelijk zullen ook zelfs je ouders er blij mee zijn, want zij willen ook een gelukkige dochter. En zoals je je nu de laatste tijd voelt, ben je niet gelukkig.
maar je komt eruit hoor, het gaat tijd kosten want de relatie met je ouders zal sterk moeten gaan veranderen. Maar als het eenmaal zover is, zal jij je ongelooflijk veel beter gaan voelen.
Het is moeilijk om te leren voor jezelf te kiezen en grenzen leren aangeven. Maar uiteindelijk zullen ook zelfs je ouders er blij mee zijn, want zij willen ook een gelukkige dochter. En zoals je je nu de laatste tijd voelt, ben je niet gelukkig.
vrijdag 14 december 2007 om 11:59
Ik heb je eerdere topics niet gelezen en heb dus waarschijnlijk geen compleet / reëel beeld van je situatie, maar van wat ik hieruit lees, denk ik inderdaad dat er keuzes gemaakt moeten worden.
Je zegt dat je zelfstandig moet worden, klinkt mooi, maar dat koop je niet in een doosje bij de supermarkt en je staat volgende week ook niet op en denkt : goh, wat ben ik zelfstandig.
Met andere woorden: hiervoor heb je een plan nodig, wat moet er gebeuren, welke doelen wil je bereiken en vooral: hóe ga je ervoor zorgen dat je die doelen (met als uiteindelijke hoofddoel: zelfstandiger zijn) bereikt?
Daarnaast komt het op mij over dat een goede relatie tussen je ouders en je ex er sowieso niet meer inzit, wat er ook mocht gebeuren. Maar zal een andere man wel goed genoeg voor je zijn, in hun ogen? Ik denk dat jij moet kiezen wat je wil, ben je gelukkig met hem, en kies je ervoor om samen te zijn, ook dan zullen er stappen moeten worden ondernomen die jullie de kans geven om voor de volle 100% voor de relatie te gaan. Persoonlijk zou ik dan denken aan: een gesprek met je ouders waarin je aangeeft voor hem te kiezen, en evt. een "compromis" opstellen waarmee jullie allemaal met de situatie om kunnen gaan, waarin acceptatie een groot item zal zijn, maar dat is iets dat makkelijker gezegd is dan gedaan. Maar, je bent toch oud en wijs genoeg om zelf te beslissen wie of wat jou gelukkig maakt? Ik kan me voorstellen dat het oordeel van je ouders belangrijk voor je is, maar ik vind dat je jezelf op de eerste plaats moet zetten, het is jóuw leven, het gaat om jóuw geluk, en ik denk dat jíj als beste kan bepalen wie of wat jou gelukkig maakt...
succes!
Je zegt dat je zelfstandig moet worden, klinkt mooi, maar dat koop je niet in een doosje bij de supermarkt en je staat volgende week ook niet op en denkt : goh, wat ben ik zelfstandig.
Met andere woorden: hiervoor heb je een plan nodig, wat moet er gebeuren, welke doelen wil je bereiken en vooral: hóe ga je ervoor zorgen dat je die doelen (met als uiteindelijke hoofddoel: zelfstandiger zijn) bereikt?
Daarnaast komt het op mij over dat een goede relatie tussen je ouders en je ex er sowieso niet meer inzit, wat er ook mocht gebeuren. Maar zal een andere man wel goed genoeg voor je zijn, in hun ogen? Ik denk dat jij moet kiezen wat je wil, ben je gelukkig met hem, en kies je ervoor om samen te zijn, ook dan zullen er stappen moeten worden ondernomen die jullie de kans geven om voor de volle 100% voor de relatie te gaan. Persoonlijk zou ik dan denken aan: een gesprek met je ouders waarin je aangeeft voor hem te kiezen, en evt. een "compromis" opstellen waarmee jullie allemaal met de situatie om kunnen gaan, waarin acceptatie een groot item zal zijn, maar dat is iets dat makkelijker gezegd is dan gedaan. Maar, je bent toch oud en wijs genoeg om zelf te beslissen wie of wat jou gelukkig maakt? Ik kan me voorstellen dat het oordeel van je ouders belangrijk voor je is, maar ik vind dat je jezelf op de eerste plaats moet zetten, het is jóuw leven, het gaat om jóuw geluk, en ik denk dat jíj als beste kan bepalen wie of wat jou gelukkig maakt...
succes!
vrijdag 14 december 2007 om 12:07
quote:llaura schreef op 14 december 2007 @ 11:50:
Voor Summerparty; weet ondertussen zelf heel goed wat IK er aan moet doen, maar hoop echt met heel mijn hart dat het niet te laat is! Maar op zich krijg ik nog wel positieve reacties van zijn kant.......Ik denk dat het belangrijkste voor hem is om te zien of je ook écht voor hem kiest, en of je ook echt onafhankelijk van je ouders gaat worden.
Voor Summerparty; weet ondertussen zelf heel goed wat IK er aan moet doen, maar hoop echt met heel mijn hart dat het niet te laat is! Maar op zich krijg ik nog wel positieve reacties van zijn kant.......Ik denk dat het belangrijkste voor hem is om te zien of je ook écht voor hem kiest, en of je ook echt onafhankelijk van je ouders gaat worden.
vrijdag 14 december 2007 om 12:27
Je schrijft zelf, dat je ouders nooit iemand goed genoeg voor je zullen vinden. Dat lijkt me een mooie opmerking om mee verder te werken. Zij maken de keuze om nooit goed om te gaan met jouw partner. Als jij nu in staat bent, om hen de gevolgen van deze keuze te laten weten, ben je al een heel eind. Dan kies je namelijk voor jezelf. Want jij maakt toch zeker zelf wel uit wie je als vriend kiest? Ik vind het een ander verhaal als er drugs of drank of mishandeling aan te pas komt, maar dat is hier niet het geval. Jij kiest voor je vriend en daarmee klaar.
Gevolgen voor je ouders? Dat je ze een stuk minder zullen gaan zien, omdat je graag met je vriend bent. Dat je alleen komt, als het jou uitkomt om te komen. Dat er geen gezellige etentje of iets dergelijks zullen plaatsvinden, want dat doe je met je vriend erbij. Etc.
Het is al eerder gezegd, je kunt zelfstandigheid niet in een doosje kopen, dus het is niet van het één op andere moment aanwezig. Je kunt alleen door je gedrag aan je vriend laten zien, dat je er nu anders instaat. Door per direct jouw keuzes te maken en daar ook daadwerkelijk naar te handelen. Zo bouw je zelfstandigheid op en het vertrouwen naar je vriend. Mijns inziens kan dit ook als jullie de relatie nu voortzetten, dan hoeven jullie elkaar niet te verliezen in dit verhaal. Als je namelijk gaat wachten tot je zelfstandig bent (en wanneer ben je dat, hoe gaan jullie dat meten), is het denk ik veel te laat.
Succes meid!
Gevolgen voor je ouders? Dat je ze een stuk minder zullen gaan zien, omdat je graag met je vriend bent. Dat je alleen komt, als het jou uitkomt om te komen. Dat er geen gezellige etentje of iets dergelijks zullen plaatsvinden, want dat doe je met je vriend erbij. Etc.
Het is al eerder gezegd, je kunt zelfstandigheid niet in een doosje kopen, dus het is niet van het één op andere moment aanwezig. Je kunt alleen door je gedrag aan je vriend laten zien, dat je er nu anders instaat. Door per direct jouw keuzes te maken en daar ook daadwerkelijk naar te handelen. Zo bouw je zelfstandigheid op en het vertrouwen naar je vriend. Mijns inziens kan dit ook als jullie de relatie nu voortzetten, dan hoeven jullie elkaar niet te verliezen in dit verhaal. Als je namelijk gaat wachten tot je zelfstandig bent (en wanneer ben je dat, hoe gaan jullie dat meten), is het denk ik veel te laat.
Succes meid!
vrijdag 14 december 2007 om 12:55
Ik weet dat zelfstandigheid niet vanzelf komt, dat het tijd nodig heeft en dat ik het zelf zal moeten doen! Maar ik heb in ieder geval een stap in de goede richting gezet op deze manier.
Voor CL2 op dit moment kunnen wij niet samen verder omdat we het al vaker hebben geprobeerd en hij wil mij de kans geven om zonder hem los van mijn ouders te komen, omdat het anders toch zijn schuld is in hun ogen.
Ook wil hij eerst zien dat ik het deze keer echt doe, omdat we anders over een paar maanden er weer midden in zitten.
Ben heel blij met al jullie ( snelle) reacties. Hoop echt dat mijn ex en ik nog een toekomst hebben en jullie woorden sterken mij wel weer even.
Er is eigenlijk niemand die zegt dat we helemaal geen toekomst meer hebben en dat doet mij natuurlijk weer even goed, omdat ik het idee heb dat jullie hier wel altijd heel erg eerlijk zijn.
Voor CL2 op dit moment kunnen wij niet samen verder omdat we het al vaker hebben geprobeerd en hij wil mij de kans geven om zonder hem los van mijn ouders te komen, omdat het anders toch zijn schuld is in hun ogen.
Ook wil hij eerst zien dat ik het deze keer echt doe, omdat we anders over een paar maanden er weer midden in zitten.
Ben heel blij met al jullie ( snelle) reacties. Hoop echt dat mijn ex en ik nog een toekomst hebben en jullie woorden sterken mij wel weer even.
Er is eigenlijk niemand die zegt dat we helemaal geen toekomst meer hebben en dat doet mij natuurlijk weer even goed, omdat ik het idee heb dat jullie hier wel altijd heel erg eerlijk zijn.
vrijdag 14 december 2007 om 13:04
Ik denk niet dat je vriend bang is dat hij de schuld krijgt, ik denk dat zijn angst veel meer s dat als hij blijft, je aan hem gaat hangen in plaats van aan je pouders en hij besteft dat dat funest is voor jullie relatie.
Dat is in iedre geval mijn tip. Als je niet op je eigen benen kunt staan, ga je je vriend gebruiken als vlucht en wordt je afhankelijk van hem. dat is heel erg onaantrekkelijk en geeft hem het gevoel dat hij de kar moet trekken, dat hij altijd jouw kastanjes uit het vuur moet halen mbt je ouders en dat is denk ik een veel groter probleem.
Zijn gedrag strookt echter niet helemaal met zijn woorden, want dan moet ie je ook niet komen knuffelen en troosten.
Ik heb twee adviezen:
1) zoek een goede thearapeut, die je echt lert om zelfstandig te worden en niet accepteert dat je aan hem gaat hangen.
2) verbeek het contatct met je vriend helemaal, dus ook niet bellen en msnnen voor minimaal 3 maanden.
(owja nog een 3e: Blijf weg bij Landmark)
Dat is in iedre geval mijn tip. Als je niet op je eigen benen kunt staan, ga je je vriend gebruiken als vlucht en wordt je afhankelijk van hem. dat is heel erg onaantrekkelijk en geeft hem het gevoel dat hij de kar moet trekken, dat hij altijd jouw kastanjes uit het vuur moet halen mbt je ouders en dat is denk ik een veel groter probleem.
Zijn gedrag strookt echter niet helemaal met zijn woorden, want dan moet ie je ook niet komen knuffelen en troosten.
Ik heb twee adviezen:
1) zoek een goede thearapeut, die je echt lert om zelfstandig te worden en niet accepteert dat je aan hem gaat hangen.
2) verbeek het contatct met je vriend helemaal, dus ook niet bellen en msnnen voor minimaal 3 maanden.
(owja nog een 3e: Blijf weg bij Landmark)
vrijdag 14 december 2007 om 13:59
Ik denk dat jouw ouders jou heel erg op de huid zitten, en dat vind jij normaal want je hebt van kinds af aan natuurlijk nooit iets anders meegemaakt.
Zoiets wat je vader dus deed op jou verjaardag, jou buitensluiten, zou normaal voor een kind een reden zijn om meteen op te stappen en misschien nooit meer (maar in ieder geval een hele tijd) je niet bij je ouders laten zien. (Gek ook dat je moeder hier niet ingreep, die zit zeker ook bij die man onder de plak). En dat buitensluiten gebeurde dan ook nog vanwege dat niet iedereen een drankje had! Sorry hoor, is je vader eigenlijk wel goed bij zijn hoofd? Als hij ziet dat er mensen zijn die geen drankje hebben waarom schenkt hij dan zelf niet even wat in. Dat zou een normale reactie geweest zijn. Of is hij aan beide benen verlamd?
Wat ik zie van het gedrag van je vriend.....volgens mij houd hij heel veel van je, maar tegen zo rare thuis situatie kan hij niet meer. Daarom heeft hij jou voor de keuze gesteld, laat zien dat je het zonder je ouders kunt, en dat kan je. Als je een tijdje niet zo door hun gekoeieneerd wordt zie je dat zelf ook wel in. Tijd om volwassen te worden, je bent geen kind meer.
Zoiets wat je vader dus deed op jou verjaardag, jou buitensluiten, zou normaal voor een kind een reden zijn om meteen op te stappen en misschien nooit meer (maar in ieder geval een hele tijd) je niet bij je ouders laten zien. (Gek ook dat je moeder hier niet ingreep, die zit zeker ook bij die man onder de plak). En dat buitensluiten gebeurde dan ook nog vanwege dat niet iedereen een drankje had! Sorry hoor, is je vader eigenlijk wel goed bij zijn hoofd? Als hij ziet dat er mensen zijn die geen drankje hebben waarom schenkt hij dan zelf niet even wat in. Dat zou een normale reactie geweest zijn. Of is hij aan beide benen verlamd?
Wat ik zie van het gedrag van je vriend.....volgens mij houd hij heel veel van je, maar tegen zo rare thuis situatie kan hij niet meer. Daarom heeft hij jou voor de keuze gesteld, laat zien dat je het zonder je ouders kunt, en dat kan je. Als je een tijdje niet zo door hun gekoeieneerd wordt zie je dat zelf ook wel in. Tijd om volwassen te worden, je bent geen kind meer.
vrijdag 14 december 2007 om 15:05
Voor krengiserweer; je hebt gedeeltelijk wel gelijk dat het hem ook zeker gaat om het feit dat ik anders te veel aan hem ga hangen, hij zegt niet voor niets ga eerst maar een tijdje op jezelf wonen en word ook onafhankelijk van mij.
De therapeut ben ik al mee bezig, ben daar eerder geweest en ga waarschijnlijk weer in januari daarheen.
Enne Landmark?!
Voor toetyfroety; ik weet ook wel dat ik het kan, maar ik moet het wel doen! Ik zie heel veel dingen ondertussen ook wel in en hij weet ook wel dat ik steeds meer in zie hoe mijn ouders werkelijk zijn. Dat doet hem wel goed, maar hij wil gewoon dat ik daar constant in word en mijn eigen leven op de rails kan zetten!
De therapeut ben ik al mee bezig, ben daar eerder geweest en ga waarschijnlijk weer in januari daarheen.
Enne Landmark?!
Voor toetyfroety; ik weet ook wel dat ik het kan, maar ik moet het wel doen! Ik zie heel veel dingen ondertussen ook wel in en hij weet ook wel dat ik steeds meer in zie hoe mijn ouders werkelijk zijn. Dat doet hem wel goed, maar hij wil gewoon dat ik daar constant in word en mijn eigen leven op de rails kan zetten!
vrijdag 14 december 2007 om 15:19
Kreng, geen slapende honden wakker maken!
Llaura, Landmark is een "opleidingsinstituut" a la Scientology dat vooral kwetsbare mensen met behulp van psychologische techniekjes laat geloven dat er eindelijk weer een groep is die om ze geeft. Maar dat kost je uiteindelijk wel veel geld (en vriendschappen)....
Wikipedia over Landmark
Llaura, Landmark is een "opleidingsinstituut" a la Scientology dat vooral kwetsbare mensen met behulp van psychologische techniekjes laat geloven dat er eindelijk weer een groep is die om ze geeft. Maar dat kost je uiteindelijk wel veel geld (en vriendschappen)....
Wikipedia over Landmark
