Wat denken jullie?

Hoi Laura,



Lees wel mee op je topic, maar ik heb nog niet gereageerd!

Ik vind het hartstikke knap hoe je deze situatie met je moeder opgelost hebt. Denk dat het erg verstandig is om je grenzen aan te geven, en bijvoorbeeld te zeggen dat ze je niet meer moet bellen op het werk voor zulke zaken.

Ik vind het een en al emotionele chantage waar je ouders (of is het vooral je moeder?) mee bezig zijn. Ze zullen moeten accepteren dat jij niet meer thuis woont, volwassen bent, en je eigen keuzes maakt.



Tja, hoeveel contact is normaal? Denk dat dat afhangt van waar je zelf behoefte aan hebt. Ik voel vaak de behoefte om even contact met mijn ouders op te nemen. Al is het maar een belletje, even horen hoe het met ze gaat.

Maar ik kan me voorstellen dat jij je nu juist behoefte hebt om van ze los te komen. Dat zullen ze gewoon moeten accepteren.



Je bent echt op de goeie weg! Ik wens je heel veel succes en hoop dat het allemaal weer goed komt met de man die duidelijk heel veel van je houdt!

Ik denk dat het voor jezelf handig is om, met de adviezen die je hier op het forum krijgt, een aantal "regels" op te stellen zodat je wat houvast hebt als je ouders je weer bedelven onder een bombardement aan verwijten.



Mijn moeder heeft me nog NOOIT op mijn werk gebeld, en ik zou daar ook zeker niet in discussie gaan over gevoelige onderwerpen. Dat is dus op zich al een beetje overdreven, denk ik. Je hoeft dan ook niet daar in discussie te gaan. Je zegt gewoon "hee mama, wat ontzettend fijn dat je aan me denkt en me op belt, ik zou héél graag lekker met je kletsen, maar ik moet werken dus ik bel je later! dikke kus, Doei!" Waarbij je later kunt invullen met vanavond of wanneer je tijd hebt of gewoon vaag kunt houden. Als je iets invult heb je het voordeel dat je duidelijk bent en ze dus weet waar ze aan toe is. Misschien wordt ze daar wat rustiger van.



Je bent niet verplicht uit te leggen waarom je je tijd aan welke dingen besteed. Natuurlijk is het vervelend dat zij je verwijten dat iemand je dingen influisterd, maar je weet zelf dat het niet zo is en zij weten het waarschijnlijk ook. Het is gewoon weer een manier om met je in discussie te raken en dus invloed op je uit te oefenen. Zeg maar gewoon iets van "de marsmannetjes" of "de geheime politie" of iets anders onzinnigs, waarmee je duidelijk maakt dat het een belachelijk idee is waar je het verder niet over hebben wilt.



Wel denk ik dat het belangrijk is dat je duidelijk laat merken dat je nog om ze geeft, ook al woon je ergens anders en heb je minder tijd voor ze. Omdat ik denk dat ze vooral zo claimerig doen omdat ze je niet willen missen en als de dood zijn dat ze je kwijt raken. Ga dus niet in discussie maar vertel ze wel dat je van ze houdt. Stel bijvoorbeeld zelf een dag voor dat je langs komt. Zo kun je langzaam sturen dat jij de afspraak bepaald, ipv hun verwachtingen. Dan zeg je, nee ik blijf nu niet eten maar ik zou het echt héél gezellig vinden om vrijdag wel te komen, dan blijf ik tot 10 uur. gewoon heel duidelijk zijn, je moet ze een beetje heropvoeden daarin denk ik.



Het kan zijn dat dat niet meer lukt, dat ze altijd meer willen en dus altijd boos, teleurgesteld en verdrietig blijven. Dat is spijtig, maar niet jou schuld. Onthou dat! Onthou ook dat je eht recht hebt om zelf je tijd in te delen, en dat je ouders geen beschikkingsrecht over je tijdsindeling hebben. Natuurlijk vinden ze het fijn om je vaak te zien, maar dat kan nou eenmaal niet altijd. Ook kun je ze denk ik wel laten merken dat je wellicht vaker zou komen als er niet aldoor zo'n ruzie was...

ik zou de discussie trouwens gewoon niet meer aan gaan. Alles wat duidt op slechte dochter en ondankbaar kind, zou ik naast me neerleggen. Laat ze je niet in een verdedigende houding drukken, je hebt immers niets misdaan. Hou het bij, jammer dat jullie dat zo zien, en niet verder discussieren.

Hoi Laura,



Ik sluit mij volledig aan bij alles wat Allis hierboven zegt. Je ouders hebben er zoveel moeite mee dat je volwassen aan het worden bent dat ze zich bijzonder vreemd gaan gedragen. Wel herken ik er een patroon in:

Je moeder (vader) vindt dat je iets niet goed doet (verantwoordelijk bent voor een nare gebeurtenis/ je een slechte dochter bent (of iets anders naars))

wil dat jij a la minute komt opdraven om erover te praten (verantwoording af te leggen over je slechte gedrag), zodra jij niet acuut reageert wil ze jou straffen door het niet uit te praten maar je laten zitten met een kut gevoel zodat je je uren (dagen) kan opvreten en schuldig blijven voelen.



De enige manier om uit deze cirkel te komen is door zelf grenzen te stellen. Probeer er eens achter te komen wat 'de beloning' voor je ouders is als ze zich misdragen? (Zeer waarschijnlijk jouw aandacht. Net als met kleuters moet je een vraag om negatieve aandacht negeren en positieve bevestigen).



Sterkte,



Max

llaura, ik denk dat het een logisch gevolg is van je opvoeding en het gezin waar je uit komt, maar je hebt de neiging om vreselijk veel waarde te hechten aan wat mensen zeggen. Je ex zegt dit, je moeder zegt dat. Waar ben JIJ in dit alles? Ik zou eens wat meer kijken naar daden en minder naar woorden en als ik jou was zou ik hard werken aan een eigen leven opbouwen. EIGEN, dus niet schipperend tussen de eisen van je ouders en proberen je exvriend weer terug te krijgen of in ieder geval elke keer iets te laten beloven wat hij niet kan en wil beloven. Je ex-vriend heeft duidelijk zijn grenzen aangegeven, hij vindt je duidelijk heel leuk en lief, maar een relatie ziet hij alleen zitten als je meer los bent van je ouders. En jij bent nu aan het schipperen tussen je eigen huis en je ouders die je nog op allerlei manieren aan hun touwtjes hebben en (proberen te) manipuleren. Dat is toch ook niet eigen? Mijn tip zou zijn om in therapie uit te zoeken hoe je kunt voorkomen dat je je een slechte dochter voelt en daarnaast eens nadenken wat JIJ leuk vindt: je ex-vriend waarschijnlijk, maar heb je ook nog hobby's of liefhebberijen? Ga eens een cursus doen, sporten, knutselen weet ik veel. Leer iets nieuws, ontmoet nieuwe mensen en ontwikkel je. Waarschijnlijk kom je dan sterker te staan ten opzichte van je ouders en ben je ook niet steeds aan het vissen bij je exvriend. (Ik denk dat hij nog hartstikke gek op je is, maar daarmee kun je hem wel wegjagen denk ik) En misschien komt het dan wel weer goed of heb je hem niet meer nodig of kom je iemand anders tegen. In ieder geval wordt je leven dan een stuk leuker.