Relaties
alle pijlers
Wat doe ik verkeerd? Wat kan ik anders doen?
dinsdag 18 april 2023 om 09:40
Hallo allemaal,
Al langere tijd zit ik met een aantal dingen in onze relatie waarvan ik niet zo goed weet of het ‘normaal’ is, of ik iets verkeerd doe of anders moet doen, of het aan mij ligt. Ik heb helaas niet een fijne jeugd gehad, en geen echte andere relaties dan mijn huidige, dus kan dat niet vergelijken.
Dat ik mij schuldig voel, heeft er ook voor gezorgd dat ik het tot nu toe niet gedurfd heb om hier iets te schrijven. Iets met vuile was hang je niet buiten. Ik heb dit ook nooit echt met anderen gedeeld. Enerzijds omdat ik niet een groot vangnet heb, anderzijds omdat ik bang ben dat ze wat van hem vinden dan. Dat maakt ook dat ik het tot nu toe niet durfde te delen hier, omdat ik ook bang ben dat ik hier niet een goed beeld weergeef, het is natuurlijk maar één kant van het verhaal en maar één deel van onze relatie.
Ook ben ik me ervan bewust dat een aantal dingen vaag zijn, maar dat houd ik graag zo vanwege privacy.
. Het punt is dat hij soms erg boos kan zijn. (voorbeelden weggehaald ivm herkenning)
De manier waarop zijn boosheid geuit wordt wisselt, maar het gaat vaak gepaard met veel schreeuwen, mij uitschelden, spullen gooien (soms gericht op mij of gewoon een kant op), spullen kapot maken, dreigen (door dingen te zeggen of door fysiek tegenover me te staan als het ware). Hij is nog nooit echt fysiek naar mij toe geweest, op een keer een kleine/lichte duw na of spullen die me (zacht) raken. Ik denk dat er dagelijks wel iets is wat ik doe wat hem boos maakt, maar de heftigheid varieert. Het schreeuwen en schelden komt vrijwel altijd voor, de rest wisselt en gebeurt misschien wekelijks of maandelijks.
Wanneer ik probeer aan te geven dat ik hier last van heb of dat ik het niet oké vind (weggehaald ivm herkenning) . .
Voorbeeld weggehaald
Weggehaald
Wat kan ik nog doen? Op welke manier kan ik hem wel erkennen en ervoor zorgen dat hij zich niet zo hoeft te laten triggeren en zo naar mij toe te reageren? Ik zou zo graag willen dat het wel goed gaat, dat hij niet meer zo boos hoeft te worden en ik het gewoon goed kan doen. Ik voel me zo angstig telkens en ik weet niet meer hoe ik het telkens kan goed maken als niets lijkt te helpen?
*
Er is een nieuw topic geopend.
relaties/vervolg-op-wat-doe-ik-verkeerd ... #p34742565
*
Al langere tijd zit ik met een aantal dingen in onze relatie waarvan ik niet zo goed weet of het ‘normaal’ is, of ik iets verkeerd doe of anders moet doen, of het aan mij ligt. Ik heb helaas niet een fijne jeugd gehad, en geen echte andere relaties dan mijn huidige, dus kan dat niet vergelijken.
Dat ik mij schuldig voel, heeft er ook voor gezorgd dat ik het tot nu toe niet gedurfd heb om hier iets te schrijven. Iets met vuile was hang je niet buiten. Ik heb dit ook nooit echt met anderen gedeeld. Enerzijds omdat ik niet een groot vangnet heb, anderzijds omdat ik bang ben dat ze wat van hem vinden dan. Dat maakt ook dat ik het tot nu toe niet durfde te delen hier, omdat ik ook bang ben dat ik hier niet een goed beeld weergeef, het is natuurlijk maar één kant van het verhaal en maar één deel van onze relatie.
Ook ben ik me ervan bewust dat een aantal dingen vaag zijn, maar dat houd ik graag zo vanwege privacy.
. Het punt is dat hij soms erg boos kan zijn. (voorbeelden weggehaald ivm herkenning)
De manier waarop zijn boosheid geuit wordt wisselt, maar het gaat vaak gepaard met veel schreeuwen, mij uitschelden, spullen gooien (soms gericht op mij of gewoon een kant op), spullen kapot maken, dreigen (door dingen te zeggen of door fysiek tegenover me te staan als het ware). Hij is nog nooit echt fysiek naar mij toe geweest, op een keer een kleine/lichte duw na of spullen die me (zacht) raken. Ik denk dat er dagelijks wel iets is wat ik doe wat hem boos maakt, maar de heftigheid varieert. Het schreeuwen en schelden komt vrijwel altijd voor, de rest wisselt en gebeurt misschien wekelijks of maandelijks.
Wanneer ik probeer aan te geven dat ik hier last van heb of dat ik het niet oké vind (weggehaald ivm herkenning) . .
Voorbeeld weggehaald
Weggehaald
Wat kan ik nog doen? Op welke manier kan ik hem wel erkennen en ervoor zorgen dat hij zich niet zo hoeft te laten triggeren en zo naar mij toe te reageren? Ik zou zo graag willen dat het wel goed gaat, dat hij niet meer zo boos hoeft te worden en ik het gewoon goed kan doen. Ik voel me zo angstig telkens en ik weet niet meer hoe ik het telkens kan goed maken als niets lijkt te helpen?
*
Er is een nieuw topic geopend.
relaties/vervolg-op-wat-doe-ik-verkeerd ... #p34742565
*
moderatorviva wijzigde dit bericht op 12-06-2023 10:59
Reden: Notitie Moderator toegevoegd.
Reden: Notitie Moderator toegevoegd.
41.74% gewijzigd
vrijdag 9 juni 2023 om 21:30
Schuldgevoel, je slecht voelen, walging over jezelf. Tja, het klinkt eigenlijk op een gekke manier ook een beetje als "het braafste meisje van de klas": Ik wéét dat ik dingen doe die mij en mijn dochter pijn doen en daarom voel ik me er ook ongelooflijk slecht over. Zo hoort het immers. Ook hierin ben je het meisje dat welhaast erkenning wil voor het feit dat ze inziet dat ze iets niet goed doet. Maar jahallo, wat heb je aan de constatering dat je je zo voelt? Je voelt je zo omdát je stil zit. Als je in beweging komt, dan verdwijnen dit soort gevoelens. Dan kan je in tevredenheid naar jezelf kijken: ik pak de touwtjes van mijn leven weer in handen, doodeng, maar ik doe het. Wat je nu doet is iedere dag opnieuw je leven zo inrichten dat je je nog steeds slecht en schuldig voelt. Het levert je geen fluit op. Het schuldgevoel naar je kind, al die negatieve andere emoties, die vertellen je juist dat je iets anders moet doen dan je nu doet.Jahallo222 schreef: ↑09-06-2023 16:36Daarbij voel ik me intens slecht, wat maakt dat ik weer terugval in de oude patronen. Ik voel alleen maar zoveel schuld naar kind en hem toe, intense walging naar mezelf toe, eenzaam en weet ik het wat allemaal.
vrijdag 9 juni 2023 om 22:34
Schuldig naar hem? Hij behandelt jou als voetveeg en jij voelt je schuldig?
Wat gebeurt er:
- Je wordt door hem de grond in gehamerd. Te overweldigende emoties, nu kan je niks doen.
- Hij is iets rustiger. Misschien stopt hij nu wel bijna met hameren? Stel je voor dat je nu weggaat net nu hij aan het stoppen is met hameren. Dat kan je toch niet maken?
- Je wordt door hem de grond in gehamerd. Te overweldigende emoties, nu kan je niks doen.
- Hij is iets rustiger. Misschien stopt hij nu wel bijna met hameren? Stel je voor dat je nu weggaat net nu hij aan het stoppen is met hameren. Dat kan je toch niet maken?
- Je wordt door hem de grond in gehamerd. Te overweldigende emoties, nu kan je niks doen.
- Hij is iets rustiger. Misschien stopt hij nu wel bijna met hameren? Stel je voor dat je nu weggaat net nu hij aan het stoppen is met hameren. Dat kan je toch niet maken?
Zo kan je nog wel ff bezig blijven… het stopt pas als jij dat besluit.
Wat gebeurt er:
- Je wordt door hem de grond in gehamerd. Te overweldigende emoties, nu kan je niks doen.
- Hij is iets rustiger. Misschien stopt hij nu wel bijna met hameren? Stel je voor dat je nu weggaat net nu hij aan het stoppen is met hameren. Dat kan je toch niet maken?
- Je wordt door hem de grond in gehamerd. Te overweldigende emoties, nu kan je niks doen.
- Hij is iets rustiger. Misschien stopt hij nu wel bijna met hameren? Stel je voor dat je nu weggaat net nu hij aan het stoppen is met hameren. Dat kan je toch niet maken?
- Je wordt door hem de grond in gehamerd. Te overweldigende emoties, nu kan je niks doen.
- Hij is iets rustiger. Misschien stopt hij nu wel bijna met hameren? Stel je voor dat je nu weggaat net nu hij aan het stoppen is met hameren. Dat kan je toch niet maken?
Zo kan je nog wel ff bezig blijven… het stopt pas als jij dat besluit.
zaterdag 10 juni 2023 om 08:44
De volgende stap is opstaan voor jezelf en tegen hem zeggen. 'Weet je, ik ben er eigenlijk wel klaar mee.'
Waarom deed je dat de laatste keer niet, toen hij weer zo schreeuwde en manipuleerde en dat het allemaal aan jou lag en dat je dat toch zelf ook wel inzag. Dat als jij niet zus en zo had gereageerd, dan hoefde hij zich niet op die manier te gedragen.
En dan maakt ie je nog belachelijk ook, door te vragen of je nu anders over hem denkt.
Tjezus, wat denkt die gast wel niet!
Sta op vrouw! Kom uit die slachtofferrol en kom in actie.
Als Tina Turner en Jaimie Vaes het kunnen, dan kun jij het ook! (die laatste heeft overigens een heel interessante Podcast over huiselijk geweld)
Waarom deed je dat de laatste keer niet, toen hij weer zo schreeuwde en manipuleerde en dat het allemaal aan jou lag en dat je dat toch zelf ook wel inzag. Dat als jij niet zus en zo had gereageerd, dan hoefde hij zich niet op die manier te gedragen.
En dan maakt ie je nog belachelijk ook, door te vragen of je nu anders over hem denkt.
Tjezus, wat denkt die gast wel niet!
Sta op vrouw! Kom uit die slachtofferrol en kom in actie.
Als Tina Turner en Jaimie Vaes het kunnen, dan kun jij het ook! (die laatste heeft overigens een heel interessante Podcast over huiselijk geweld)
zaterdag 10 juni 2023 om 09:02
Ik denk dat je jezelf de vraag 'en nu?' moet gaan stellen. Je hebt alles inmiddels geanalyseerd inclusief je eigen gevoelens, waar het misging, eigen opvoeding, gevolgen voor je kind. En nu?Jahallo222 schreef: ↑10-06-2023 08:14Inderdaad ja. Dit is zo ongeveer hoe het gaat en ik besef me dat ik hier de keuze in moet maken ja.
Je schrijft dat je een keuze moet maken. Prima. En nu?
Alles is binnen handbereik he. Als jij besluit dat jullie moeten gaan, ga dan.
Dan komen vanzelf de volgende vragen. Niet alles hoeft in kannen en kruiken te zijn.
Het doet er eigenlijk weinig toe wat jij voelt, dat is nu eenmaal wat het is. Wat je doet, de keuzes die je maakt is wat er nu toe doet.
Blijven jij en kind bij man?
Okee, en nu? Ga dan een module partnergeweld ergens volgen om het redelijk veilig te maken voor kind. Maak een plan met professionele hulp om je kind met zo min mogelijk schade op te laten groeien zodat de cirkel van geweld niet nóg een generatie door te laten werken.
Vertrekken jullie? Prima, en nu? Maar maak een keuze en ga handelen ernaar. Je gevoel doet er niet zoveel toe. Je weet inmiddels voldoende om een keuze te maken op basis van je verstand.
This is not kosher!
zaterdag 10 juni 2023 om 09:08
Denk je dat je zou kunnen formuleren wat je zou helpen nu weg te kunnen gaan?
Dat mag best onrealistisch zijn, bijvoorbeeld: 'dat ik nu meteen in een eigen huis kan trekken' of 'dat ik weet dat ik hem nooit meer zie daarna'.
Ook al zijn het dingen die je nu niet realistisch vindt, het kan toch helpen ze hier op te schrijven. Dan kunnen mensen je in de goeie richting helpen en tips geven, en krijg je zelf ook meer inzicht in wat nog de drempel is.
Want jezelf de put inpraten is niet nodig, zoals Enigme ook zegt. Je zit al wel diep genoeg in die put, die hoeft niet nog dieper. Je zit in een hele moeilijke situatie, dat is zo en dat beseft iedereen hier zich ook.
Dat mag best onrealistisch zijn, bijvoorbeeld: 'dat ik nu meteen in een eigen huis kan trekken' of 'dat ik weet dat ik hem nooit meer zie daarna'.
Ook al zijn het dingen die je nu niet realistisch vindt, het kan toch helpen ze hier op te schrijven. Dan kunnen mensen je in de goeie richting helpen en tips geven, en krijg je zelf ook meer inzicht in wat nog de drempel is.
Want jezelf de put inpraten is niet nodig, zoals Enigme ook zegt. Je zit al wel diep genoeg in die put, die hoeft niet nog dieper. Je zit in een hele moeilijke situatie, dat is zo en dat beseft iedereen hier zich ook.
zaterdag 10 juni 2023 om 10:12
Lieve JaHallo, je hebt je man helemaal niet nodig om je de grond in te praten, dat kun je zelf inmiddels ook heel goed. Of ik denk eigenlijk dat je dat al kon voordat hij in je leven kwam en hij je alleen maar bevestigde in jouw inmiddels aangeleerde overtuiging over jezelf.
Maar dat houdt je nu wel gevangen. Want wat ik zie gebeuren is: Je kunt nu inzien dat het niet goed is, de situatie waar je in zit. En rationeel weet je inmiddels dat je, op zijn minst voor het welzijn van je dochter, weg moet.
En dat is doodeng. Want niemand kan je vertellen hoe jouw leven er uit gaat zien als je de stap neemt. Hoe veel of weinig problemen/tegenslagen je eerst nog tegen gaat komen voor je in rustiger vaarwater terecht komt.
En het is niet heel gek dat je dat allemaal niet kunt overzien en dat dat heel veel angst geeft.
Maar wat jij daar bovenop doet en wat je volgens mij verlamd is tegen jezelf zeggen: Zie je wel, ik weet dat ik weg moet en zelfs dat lukt me niet. Wat slecht van mij.
Ik laat nu echt iedereen in de steek, wat ben ik een mislukking zeg.
Of gedachtes van een soortgelijke strekking.
En dat zorgt volgens mij voor dat alles verlammende schuldgevoel wat je voelt.
En er is echt maar één manier om jezelf daarvan te bevrijden. En dat is stoppen met naar jezelf luisteren als je jezelf vertelt dat je schuldig bent, of mislukt, of wat het dan ook is dat je jezelf vertelt.
Het is niet waar!
Het enige wat waar is, is dat jij verantwoordelijk bent voor jouw eigen welzijn en dat van jouw kind. En verantwoordelijkheid heb je zat. Gebruik die kracht die je hebt dan nu om dwars tegen je angst en alle gedachtes die daarbij komen kijken te handelen en zorg dat je kunt gaan. En ga dan ook.
Je bent zoveel sterker dan jejezelf wijs maakt.
Ik gun het je dat jij over een jaar (of twee, of drie) met opgeheven hoofd kunt terug kijken en kunt denken ‘Daar heb ik toch maar mooi aan mezelf bewezen dat ik sterker was dan iedereen me wijs had gemaakt’.
Wees die volwassen verantwoordelijke vrouw die we hier in je berichten ook steeds zien!
Maar dat houdt je nu wel gevangen. Want wat ik zie gebeuren is: Je kunt nu inzien dat het niet goed is, de situatie waar je in zit. En rationeel weet je inmiddels dat je, op zijn minst voor het welzijn van je dochter, weg moet.
En dat is doodeng. Want niemand kan je vertellen hoe jouw leven er uit gaat zien als je de stap neemt. Hoe veel of weinig problemen/tegenslagen je eerst nog tegen gaat komen voor je in rustiger vaarwater terecht komt.
En het is niet heel gek dat je dat allemaal niet kunt overzien en dat dat heel veel angst geeft.
Maar wat jij daar bovenop doet en wat je volgens mij verlamd is tegen jezelf zeggen: Zie je wel, ik weet dat ik weg moet en zelfs dat lukt me niet. Wat slecht van mij.
Ik laat nu echt iedereen in de steek, wat ben ik een mislukking zeg.
Of gedachtes van een soortgelijke strekking.
En dat zorgt volgens mij voor dat alles verlammende schuldgevoel wat je voelt.
En er is echt maar één manier om jezelf daarvan te bevrijden. En dat is stoppen met naar jezelf luisteren als je jezelf vertelt dat je schuldig bent, of mislukt, of wat het dan ook is dat je jezelf vertelt.
Het is niet waar!
Het enige wat waar is, is dat jij verantwoordelijk bent voor jouw eigen welzijn en dat van jouw kind. En verantwoordelijkheid heb je zat. Gebruik die kracht die je hebt dan nu om dwars tegen je angst en alle gedachtes die daarbij komen kijken te handelen en zorg dat je kunt gaan. En ga dan ook.
Je bent zoveel sterker dan jejezelf wijs maakt.
Ik gun het je dat jij over een jaar (of twee, of drie) met opgeheven hoofd kunt terug kijken en kunt denken ‘Daar heb ik toch maar mooi aan mezelf bewezen dat ik sterker was dan iedereen me wijs had gemaakt’.
Wees die volwassen verantwoordelijke vrouw die we hier in je berichten ook steeds zien!
zaterdag 10 juni 2023 om 10:31
Het is ook wel makkelijk voor jou om te denken dat het aan jou ligt en dat het allemaal wel meevalt, want dan hoef je geen stappen te ondernemen.Jahallo222 schreef: ↑10-06-2023 08:33Wat Dahlia74 zegt. En zeker wel meer inzicht, maar ik heb pas sinds kort alles wat er nu speelt durven vertellen. Is ook ontzettend dom, maar ik zat zo vast in wat als en wat dan en was er ook echt van overtuigd dat het aan mij lag.
zaterdag 10 juni 2023 om 10:43
Even cru gezegd denk ik dat in jouw situatie de meest effectieve reden om toch tot handelen te komen, een grotere angst en een grotere dreiging is. Want eigenwaarde en zelfrespect heb je niet meegekregen van huis uit en ga je ook niet zomaar uit jezelf trekken.
Dus wél VT met naam en toenaam benaderen en wél horen dat er zorgen zijn voor je dochter en dat de situatie móet veranderen. Die dreiging voelen, van je positie als moeder.
Pas dan ga je pas echt weg (kunnen).
Dus wél VT met naam en toenaam benaderen en wél horen dat er zorgen zijn voor je dochter en dat de situatie móet veranderen. Die dreiging voelen, van je positie als moeder.
Pas dan ga je pas echt weg (kunnen).
zaterdag 10 juni 2023 om 11:34
Nog grotere dreiging?hanke321 schreef: ↑10-06-2023 10:43Even cru gezegd denk ik dat in jouw situatie de meest effectieve reden om toch tot handelen te komen, een grotere angst en een grotere dreiging is. Want eigenwaarde en zelfrespect heb je niet meegekregen van huis uit en ga je ook niet zomaar uit jezelf trekken.
Dus wél VT met naam en toenaam benaderen en wél horen dat er zorgen zijn voor je dochter en dat de situatie móet veranderen. Die dreiging voelen, van je positie als moeder.
Pas dan ga je pas echt weg (kunnen).
Oh ja...eerst in het ziekenhuis geslagen worden of zoiets.
Everything you see I owe to spaghetti!
zaterdag 10 juni 2023 om 11:55
Wat waanzinnig lief, en goed verwoordLadieda schreef: ↑10-06-2023 10:12Lieve JaHallo, je hebt je man helemaal niet nodig om je de grond in te praten, dat kun je zelf inmiddels ook heel goed. Of ik denk eigenlijk dat je dat al kon voordat hij in je leven kwam en hij je alleen maar bevestigde in jouw inmiddels aangeleerde overtuiging over jezelf.
Maar dat houdt je nu wel gevangen. Want wat ik zie gebeuren is: Je kunt nu inzien dat het niet goed is, de situatie waar je in zit. En rationeel weet je inmiddels dat je, op zijn minst voor het welzijn van je dochter, weg moet.
En dat is doodeng. Want niemand kan je vertellen hoe jouw leven er uit gaat zien als je de stap neemt. Hoe veel of weinig problemen/tegenslagen je eerst nog tegen gaat komen voor je in rustiger vaarwater terecht komt.
En het is niet heel gek dat je dat allemaal niet kunt overzien en dat dat heel veel angst geeft.
Maar wat jij daar bovenop doet en wat je volgens mij verlamd is tegen jezelf zeggen: Zie je wel, ik weet dat ik weg moet en zelfs dat lukt me niet. Wat slecht van mij.
Ik laat nu echt iedereen in de steek, wat ben ik een mislukking zeg.
Of gedachtes van een soortgelijke strekking.
En dat zorgt volgens mij voor dat alles verlammende schuldgevoel wat je voelt.
En er is echt maar één manier om jezelf daarvan te bevrijden. En dat is stoppen met naar jezelf luisteren als je jezelf vertelt dat je schuldig bent, of mislukt, of wat het dan ook is dat je jezelf vertelt.
Het is niet waar!
Het enige wat waar is, is dat jij verantwoordelijk bent voor jouw eigen welzijn en dat van jouw kind. En verantwoordelijkheid heb je zat. Gebruik die kracht die je hebt dan nu om dwars tegen je angst en alle gedachtes die daarbij komen kijken te handelen en zorg dat je kunt gaan. En ga dan ook.
Je bent zoveel sterker dan jejezelf wijs maakt.
Ik gun het je dat jij over een jaar (of twee, of drie) met opgeheven hoofd kunt terug kijken en kunt denken ‘Daar heb ik toch maar mooi aan mezelf bewezen dat ik sterker was dan iedereen me wijs had gemaakt’.
Wees die volwassen verantwoordelijke vrouw die we hier in je berichten ook steeds zien!
zaterdag 10 juni 2023 om 11:59
Je leest toch dat ik iets heel anders bedoel Annapicibella? Helemaal niet heb over escalatie van gedrag man/vader van peuter? Dat is het laatste wat ik haar toewens. Ik hoop dat TO een prachtig, veilig, volwaardig, liefdevol leven gaat leven.
Maar keuzes die als krachtbron eigenwaarde en verlangen hebben, dat zie ik niet zo gebeuren op korte termijn.
TO heeft enkel nog anoniem contact met VT opgenomen. Er is helemaal nog geen veiligheidsplan. Enkel een gesprek geweest met psych van TO met man wat hierover ging. Maar ik lees nergens dat dat plan ook echt opgesteld is of wordt gehandhaafd of dat daar controle op is.
Het hoeft niet erger te worden. Maar er moet misschien wel een andere angst bij om toch in beweging te komen. Dat VT vol in beeld komt.
Maar keuzes die als krachtbron eigenwaarde en verlangen hebben, dat zie ik niet zo gebeuren op korte termijn.
TO heeft enkel nog anoniem contact met VT opgenomen. Er is helemaal nog geen veiligheidsplan. Enkel een gesprek geweest met psych van TO met man wat hierover ging. Maar ik lees nergens dat dat plan ook echt opgesteld is of wordt gehandhaafd of dat daar controle op is.
Het hoeft niet erger te worden. Maar er moet misschien wel een andere angst bij om toch in beweging te komen. Dat VT vol in beeld komt.
hanke321 wijzigde dit bericht op 10-06-2023 12:00
3.87% gewijzigd
zaterdag 10 juni 2023 om 11:59
Er bestaat natuurlijk ook nog de optie dat anderen een VT melding maken. Bijvoorbeeld doordat ze het geschreeuw horen, zich zorgen maken om kind etc.
Ik vrees wel dat de grenzen inmiddels zo makkelijk opgerekt raken dat je iets 'heel ergs' uiteindelijk zal accepteren. En dat ook dat niet tot een besluit gaat leiden.
Ik vrees wel dat de grenzen inmiddels zo makkelijk opgerekt raken dat je iets 'heel ergs' uiteindelijk zal accepteren. En dat ook dat niet tot een besluit gaat leiden.
This is not kosher!
zaterdag 10 juni 2023 om 12:00
Je kunt ook binnen het nu steeds meer voor jezelf opkomen.
Bv nee zeggen tegen sex.
Weglopen als hij gaat schelden.
Van je laten horen en niet meer aanpassen. Dan zul je zien dat het thuis een stuk minder gezellig wordt en dan sterkt het jou ook in de noodzaak. En idd tegen veilig thuis alles gaan opbiechten. Niet meer anoniem. Wel eerst zorgen dat belangrijke papieren veilig zijn en dat je beschikt over je eigen geld. Dat je een opvangplek hebt. Dat je de mensen die je willen helpen in gaat lichten dat je het niet meer pikt. En als je nog een gezamenlijke rekening hebt ga je nu regelen dat het apart wordt. En als je man vraagt waarom?
Zeg je omdat ik beschikking wil hebben over mijn eigen inkomen. En als hij moeilijk gaat doen ga je niet meebewegen, maar er tegenin. En als hij dan gaat schreeuwen en schelden, bel je meteen veilig thuis of de politie. Ga opstaan voor jezelf Jahallo. Dan gaat de rest vanzelf. Niet meer aanpassen en meebewegen. Dat is je eerste stap. Hij gaat dat niet leuk vinden. Dan heb je meteen je reden om weg te gaan. Dan schakel je alle hulptroepen in. Zolang jij je toch aanpast en meebeweegt, lijkt het allemaal nog aardig te werken.
Dus stop daarmee.
Bv nee zeggen tegen sex.
Weglopen als hij gaat schelden.
Van je laten horen en niet meer aanpassen. Dan zul je zien dat het thuis een stuk minder gezellig wordt en dan sterkt het jou ook in de noodzaak. En idd tegen veilig thuis alles gaan opbiechten. Niet meer anoniem. Wel eerst zorgen dat belangrijke papieren veilig zijn en dat je beschikt over je eigen geld. Dat je een opvangplek hebt. Dat je de mensen die je willen helpen in gaat lichten dat je het niet meer pikt. En als je nog een gezamenlijke rekening hebt ga je nu regelen dat het apart wordt. En als je man vraagt waarom?
Zeg je omdat ik beschikking wil hebben over mijn eigen inkomen. En als hij moeilijk gaat doen ga je niet meebewegen, maar er tegenin. En als hij dan gaat schreeuwen en schelden, bel je meteen veilig thuis of de politie. Ga opstaan voor jezelf Jahallo. Dan gaat de rest vanzelf. Niet meer aanpassen en meebewegen. Dat is je eerste stap. Hij gaat dat niet leuk vinden. Dan heb je meteen je reden om weg te gaan. Dan schakel je alle hulptroepen in. Zolang jij je toch aanpast en meebeweegt, lijkt het allemaal nog aardig te werken.
Dus stop daarmee.
Don't worry be happy
zaterdag 10 juni 2023 om 13:01
Uiteraard wens ik dat ook niet. Niemand. Mis een tijdsplan bij TO. Wat zijn de regelzaken en ook dus bovenstaande veiligheidsplan die uitgevoerd moeten worden. Zodat ze veilig weg kan.hanke321 schreef: ↑10-06-2023 11:59Je leest toch dat ik iets heel anders bedoel Annapicibella? Helemaal niet heb over escalatie van gedrag man/vader van peuter? Dat is het laatste wat ik haar toewens. Ik hoop dat TO een prachtig, veilig, volwaardig, liefdevol leven gaat leven.
Maar keuzes die als krachtbron eigenwaarde en verlangen hebben, dat zie ik niet zo gebeuren op korte termijn.
TO heeft enkel nog anoniem contact met VT opgenomen. Er is helemaal nog geen veiligheidsplan. Enkel een gesprek geweest met psych van TO met man wat hierover ging. Maar ik lees nergens dat dat plan ook echt opgesteld is of wordt gehandhaafd of dat daar controle op is.
Het hoeft niet erger te worden. Maar er moet misschien wel een andere angst bij om toch in beweging te komen. Dat VT vol in beeld komt.
Angst voor het onbekende speelt denk ik ook mee. Je weet nu wat je hebt - ook al is dat in onze ogen (en hoop ik nu ook in die van TO) niet heel veel om blij van te worden. Wat als je straks een alleenstaande moeder wordt. Een nieuwe situatie. En nieuw is altijd eng.
Everything you see I owe to spaghetti!
zaterdag 10 juni 2023 om 13:35
Niet voor dochter, die eindelijk zal kunnen ontspannen zonder dat pa en ma er continu voor zorgen dat zij zich onveilig voelt. Ze is nog te jong om daar woorden aan te geven, om te zeggen wat het met haar doet, en dat ze niet in die situatie wil zijn.Annapicobella schreef: ↑10-06-2023 13:01Uiteraard wens ik dat ook niet. Niemand. Mis een tijdsplan bij TO. Wat zijn de regelzaken en ook dus bovenstaande veiligheidsplan die uitgevoerd moeten worden. Zodat ze veilig weg kan.
Angst voor het onbekende speelt denk ik ook mee. Je weet nu wat je hebt - ook al is dat in onze ogen (en hoop ik nu ook in die van TO) niet heel veel om blij van te worden. Wat als je straks een alleenstaande moeder wordt. Een nieuwe situatie. En nieuw is altijd eng.
Er is er maar één die daarvoor kan zorgen. En dat moet voor TO prioriteit nummer 1 zijn. Hoe wil jij over een aantal jaren terugkijken op deze situatie, TO? Als je te lang hebt gewacht en ziet hoe beschadigd je dochter uiteindelijk zal zijn? Je hoeft alleen maar je telefoon te pakken en om hulp te vragen. Een mooier cadeau kun je haar niet geven.
zaterdag 10 juni 2023 om 14:32
Ik moet wel zeggen; nog geen 2 maanden geleden had TO nog een totaal andere overtuiging. Ik ben zelf bezig met shit uit mijn opvoeding opruimen, overtuigingen die schadelijk zijn, en dat is, zoals velen hier vast weten, een moeilijk en langdurig proces als je dat zo'n 20 jaar ingepompt hebt gekregen. Het heeft jaren geduurd voordat ik überhaupt de patronen goed doorzag en snapte hoe het zat en nu ik met die realisatie een gedragsverandering wil bewerkstelligen merk ik hoe moeilijk (en daarmee frustrerend) het is dat dat niet sneller gaat.
Nu hebben jullie absoluut gelijk dat hier urgentie is omdat er een kind bij betrokken is dat met elke dag beschadigder raakt, maar dat laat onverlet dat dit soort processen wel echt tijd kosten, zeker als er tot handelen moet worden overgegaan. Dat is een erg vervelende contradictie, maar ik heb het idee dat TO doet wat ze kan. Ze is al naar verschillende partijen open geweest wat ze jarenlang niet heeft gedurfd, heeft allerlei praktische stappen gezet en heeft voor het eerst haar grens uitgesproken tegen haar man. Dat dat niet meteen perfect gaat (ze laat de teugels daarin weer te veel vieren) lijkt me niet ongewoon en haar niet al te kwalijk te nemen. We kennen zo veel verhalen van andere vrouwen die, zelfs een paar keer, toch weer terug gingen en/of die er jaren over hebben gedaan om weg te durven gaan.
TO: mijn advies is om VT nog eens te bellen en volledig open kaart te spelen, dus niet meer anoniem. Vertel ze wat je hier in je laatste posts hebt geschreven, hoe je je voelt en in welke impasse je nu zit. Zij kennen het klappen van die zweep en kunnen je hopelijk de juiste handvatten geven. Zo verschuif je de prioriteit naar je kind ipv naar je man. En vergeet ook niet wat je allemaal al wél gedaan hebt in relatief korte tijd. Ik vind dat echt knap!
Nu hebben jullie absoluut gelijk dat hier urgentie is omdat er een kind bij betrokken is dat met elke dag beschadigder raakt, maar dat laat onverlet dat dit soort processen wel echt tijd kosten, zeker als er tot handelen moet worden overgegaan. Dat is een erg vervelende contradictie, maar ik heb het idee dat TO doet wat ze kan. Ze is al naar verschillende partijen open geweest wat ze jarenlang niet heeft gedurfd, heeft allerlei praktische stappen gezet en heeft voor het eerst haar grens uitgesproken tegen haar man. Dat dat niet meteen perfect gaat (ze laat de teugels daarin weer te veel vieren) lijkt me niet ongewoon en haar niet al te kwalijk te nemen. We kennen zo veel verhalen van andere vrouwen die, zelfs een paar keer, toch weer terug gingen en/of die er jaren over hebben gedaan om weg te durven gaan.
TO: mijn advies is om VT nog eens te bellen en volledig open kaart te spelen, dus niet meer anoniem. Vertel ze wat je hier in je laatste posts hebt geschreven, hoe je je voelt en in welke impasse je nu zit. Zij kennen het klappen van die zweep en kunnen je hopelijk de juiste handvatten geven. Zo verschuif je de prioriteit naar je kind ipv naar je man. En vergeet ook niet wat je allemaal al wél gedaan hebt in relatief korte tijd. Ik vind dat echt knap!
