Relaties
alle pijlers
Wie heeft er ook een snerthuwelijk/relatie
maandag 28 januari 2008 om 14:46
Tja de titel zegt het al: ik zit in een snerthuwelijk.
Wij hebben een kindje van 2 en ik ben 6 maanden in verwachting van nr 2. We hebben net een ander huis gekocht waar we over een paar maandjes intrekken.
Wij doen echt NOOIT wat leuks en alle frustraties van mijn man worden op mij afgereageerd.
Hij heeft sinds een paar maanden een andere baan waardoor hij veel minder thuis is maar dat helpt niet, hij pakt me evengoed wel.
Nu ben ik er zo zat van doordag hij vrijdagavond tv zat te kijken en ik zat te bellen met mijn nicht. Ik praatte volgens hem te hard en hij wees naar de gang. Ik heb toen een half uur op de wc zitten bellen, die bij ons erg koud is. Ik dacht nog: hij komt me gelijk ophalen en zegt dat dat een geintje was maar dus niet. En dat terwijl ik rug- en bekkenklachten heb. Dat kan toch geen liefde zijn?
We zijn nu ruim 3 jaar samen en hij heeft vanaf het begin altijd beloftes gemaakt en ze nagenoeg nooit nagekomen. In het begin was hij heel beschermend en zorgzaam en lief. Dat heeft echt maar heel kort geduurd. Hij heeft het altijd over zichzelf, zelfs tijdens de bevalling zat hij over zichzelf te klagen.
Ik ben er nu zo moe en verdrietig van. Wat moet ik? We hebben sinds een paar maanden hulp van maatschappelijk werk maar er verandert niets. Nu is hij naar de huisarts geweest voor andere hulp en zal hij worden doorverwezen naar een psycholoog. Maar IK moet het regelen! Ik moet ALLES bedenken en regelen en de kar helemaal alleen trekken. We zijn alles behalve een team, maatjes en ik voel me zo vreselijk alleen.
Wat zouden jullie doen? Weggaan of toch nog die hulp gaan regelen en verder gaan in deze relatie? Bevalling afwachten? Accepteren dat dit het is? Eigen schuld, dikke bult? Getrouwd blijven en zoveel mogelijk mijn eigen leven leiden met de kindertjes? Ik kom er niet uit!
Bedankt voor het lezen.
Wij hebben een kindje van 2 en ik ben 6 maanden in verwachting van nr 2. We hebben net een ander huis gekocht waar we over een paar maandjes intrekken.
Wij doen echt NOOIT wat leuks en alle frustraties van mijn man worden op mij afgereageerd.
Hij heeft sinds een paar maanden een andere baan waardoor hij veel minder thuis is maar dat helpt niet, hij pakt me evengoed wel.
Nu ben ik er zo zat van doordag hij vrijdagavond tv zat te kijken en ik zat te bellen met mijn nicht. Ik praatte volgens hem te hard en hij wees naar de gang. Ik heb toen een half uur op de wc zitten bellen, die bij ons erg koud is. Ik dacht nog: hij komt me gelijk ophalen en zegt dat dat een geintje was maar dus niet. En dat terwijl ik rug- en bekkenklachten heb. Dat kan toch geen liefde zijn?
We zijn nu ruim 3 jaar samen en hij heeft vanaf het begin altijd beloftes gemaakt en ze nagenoeg nooit nagekomen. In het begin was hij heel beschermend en zorgzaam en lief. Dat heeft echt maar heel kort geduurd. Hij heeft het altijd over zichzelf, zelfs tijdens de bevalling zat hij over zichzelf te klagen.
Ik ben er nu zo moe en verdrietig van. Wat moet ik? We hebben sinds een paar maanden hulp van maatschappelijk werk maar er verandert niets. Nu is hij naar de huisarts geweest voor andere hulp en zal hij worden doorverwezen naar een psycholoog. Maar IK moet het regelen! Ik moet ALLES bedenken en regelen en de kar helemaal alleen trekken. We zijn alles behalve een team, maatjes en ik voel me zo vreselijk alleen.
Wat zouden jullie doen? Weggaan of toch nog die hulp gaan regelen en verder gaan in deze relatie? Bevalling afwachten? Accepteren dat dit het is? Eigen schuld, dikke bult? Getrouwd blijven en zoveel mogelijk mijn eigen leven leiden met de kindertjes? Ik kom er niet uit!
Bedankt voor het lezen.
dinsdag 29 januari 2008 om 02:06
Ik denk gelijk aan zwangerschapshormonen. (kon mijn ex ook zoooo haten tijdens de zwangerschap, )
Jullie zijn 3 jr samen, hebben een kind van 2 en one on the way. dan is er nog een koophuis inclusief hypotheek, er moet bevallen en verhuisd worden.
Jullie hebben het lekker druk gemaakt in jullie leven in korte tijd, dat alleen al zal zowel hem als jou stress opleveren. Niet iedereen kan goed omgaan met die druk, in jullie geval jullie allebei waarschijnlijk niet. Jij bent misschien gevoeliger voor (het gebrek aan) aandacht, hij zit stilletjes met gevoelens waar hij zich voor schaamt (gek).
(overigens @eleonora hij zei: gekker dan ZIJ zijn)
Hoe dan ook; de oplossing is simpel.
1. zie de situatie (zoals ie ECHT is, zonder afleidingsmanouvres zoals grote ruzies enzo)
2. accepteer de situatie
2. voel intens het gevoel dat erbij hoort
3. accepteer dat gevoel (dat je het voelt, niet dat het altijd zo moet zijn)
4. handel ernaar
Ik weet zeker dat als je die vier stappen doorloopt je zal doen wat goed voor je voelt/is.
Jullie zijn 3 jr samen, hebben een kind van 2 en one on the way. dan is er nog een koophuis inclusief hypotheek, er moet bevallen en verhuisd worden.
Jullie hebben het lekker druk gemaakt in jullie leven in korte tijd, dat alleen al zal zowel hem als jou stress opleveren. Niet iedereen kan goed omgaan met die druk, in jullie geval jullie allebei waarschijnlijk niet. Jij bent misschien gevoeliger voor (het gebrek aan) aandacht, hij zit stilletjes met gevoelens waar hij zich voor schaamt (gek).
(overigens @eleonora hij zei: gekker dan ZIJ zijn)
Hoe dan ook; de oplossing is simpel.
1. zie de situatie (zoals ie ECHT is, zonder afleidingsmanouvres zoals grote ruzies enzo)
2. accepteer de situatie
2. voel intens het gevoel dat erbij hoort
3. accepteer dat gevoel (dat je het voelt, niet dat het altijd zo moet zijn)
4. handel ernaar
Ik weet zeker dat als je die vier stappen doorloopt je zal doen wat goed voor je voelt/is.
dinsdag 29 januari 2008 om 09:41
quote:Skippybal schreef op 28 januari 2008 @ 21:51:
Bedankt weer voor de reacties.
Wat dat wc verhaal betreft: daarin heb ik me inderdaad als een volgzaam vrouwtje behandeld. Ik ben het strijden ook wel eens zat. In ons huis is geen andere ruimte om te bellen; we wonen erg klein en gehorig.
Ik heb nooit gezegd dat mijn man een monster is of dat alles zijn schuld is. Natuurlijk heb ik ook roteigenschappen en ben ik mede schuldig.
Maar wat wel een groot verschil is tussen ons vind ik is dat ik open sta voor kritiek en niet gelijk begin te schreeuwen of de bal gelijk terugkaatst. Dit doet mijn man wel en daarom praten we dus nooit echt. Daarom hadden we hulp gezocht. Dit kreeg ik met heel veel pijn en moeite voor elkaar maar hij is daar niet zo in thuis. Ik ben zelf al in therapie geweest, weet niet meer wie het vroeg.
Het wc verhaal is niet de reden van ons snerthuwelijk, het was meer een eye opener voor mij.
Mijn man kan zich niet of nauwelijks in een ander persoon inleven en denkt alleen vanuit zichzelf. Ik denk zelf dat daar het grootste probleem ligt. Hij heeft een pokkejeugd gehad en een hekel aan vrouwen of aan mensen in het algemeen. Hij staat bekend als een hufter. Het is vaak hoe hij dingen tegen mensen zegt, hij is erg autoritair.
Zo was hij ook al wel toen wij elkaar leerden kennen, maar toen was hij ook zorgzaam, lief, vrolijk, trots op mij enz.
De brief heb ik hem voorgelezen. Hij had nogal haast maar goed. Het gesprek ging best goed; hij wil niet scheiden. Waarom ik zijn kinderen af wil pakken. Ik zeg hem dat dat het laatste is wat ik wil maar dat er iets moet veranderen. Dat we het zonder hulp denk ik niet gaan redden. En hij wil nu ineens geen hulp meer. Hij kijkt erop neer, is bang dat hij gedrogeerd gaat worden en dat 'die lui' je nog gekker maken dan dat ze zelf zijn.
Nu is hij weg en ja, ik weet het echt niet! Ik denk echt dat we hulp nodig hebben om met elkaar om te kunnen gaan. Hij zegt dat hij echt dolwijs met me is, maar dat merk ik in het dagelijks leven helemaal niet. Ik hou ook nog van hem maar soms kijk ik naar hem als hij slaapt of wat dan ook en dan voel ik grote haat in me opkomen...
Ik zou er werkelijk ALLES aan doen om te redden wat er te redden valt. Ik merk bij hem dat dit wil en inzet veel minder is en daarom zie ik het zo somber in.
Eerlijk gezegd, Skippybal, is het mij niet zo duidelijk waarom jij het gevoel had dat het een goed gesprek was. Hij was gehaast, vroeg waarom je zijn kinderen wilde afpakken en gaf aan toch geen hulp te willen. Was het positieve voor jou het feit dat hij niet wil gaan scheiden? Had je iets anders verwacht dan?
Is het bij jullie niet zo dat jij steeds degene bent met het probleem? Alsof jij die problemen zelf verzint of veroorzaakt? En is zijn enige probleem misschien jou (of jouw gezeur)? Ik krijg de indruk dat je man behoorlijk op zichzelf gericht is en dat er geen goed evenwicht in jullie relatie is. Kleine dingen, zoals het feit dat hij naar jouw idee te veel tv-kijkt, kunnen daar ook iets over zeggen. Is hij ook wel eens bereid de tv uit te zetten als jij voorstelt iets anders te doen? Of ben jij steeds degene die dingen accepteert en zich aanpast? Schiet hij uit zijn slof als jij zegt wat jij wilt, snoert hij je de mond of luistert en praat hij? Voel jij je vrij in deze relatie om te zeggen waar jij zin in of behoefte aan hebt, heb je die ruimte?
dubio
Bedankt weer voor de reacties.
Wat dat wc verhaal betreft: daarin heb ik me inderdaad als een volgzaam vrouwtje behandeld. Ik ben het strijden ook wel eens zat. In ons huis is geen andere ruimte om te bellen; we wonen erg klein en gehorig.
Ik heb nooit gezegd dat mijn man een monster is of dat alles zijn schuld is. Natuurlijk heb ik ook roteigenschappen en ben ik mede schuldig.
Maar wat wel een groot verschil is tussen ons vind ik is dat ik open sta voor kritiek en niet gelijk begin te schreeuwen of de bal gelijk terugkaatst. Dit doet mijn man wel en daarom praten we dus nooit echt. Daarom hadden we hulp gezocht. Dit kreeg ik met heel veel pijn en moeite voor elkaar maar hij is daar niet zo in thuis. Ik ben zelf al in therapie geweest, weet niet meer wie het vroeg.
Het wc verhaal is niet de reden van ons snerthuwelijk, het was meer een eye opener voor mij.
Mijn man kan zich niet of nauwelijks in een ander persoon inleven en denkt alleen vanuit zichzelf. Ik denk zelf dat daar het grootste probleem ligt. Hij heeft een pokkejeugd gehad en een hekel aan vrouwen of aan mensen in het algemeen. Hij staat bekend als een hufter. Het is vaak hoe hij dingen tegen mensen zegt, hij is erg autoritair.
Zo was hij ook al wel toen wij elkaar leerden kennen, maar toen was hij ook zorgzaam, lief, vrolijk, trots op mij enz.
De brief heb ik hem voorgelezen. Hij had nogal haast maar goed. Het gesprek ging best goed; hij wil niet scheiden. Waarom ik zijn kinderen af wil pakken. Ik zeg hem dat dat het laatste is wat ik wil maar dat er iets moet veranderen. Dat we het zonder hulp denk ik niet gaan redden. En hij wil nu ineens geen hulp meer. Hij kijkt erop neer, is bang dat hij gedrogeerd gaat worden en dat 'die lui' je nog gekker maken dan dat ze zelf zijn.
Nu is hij weg en ja, ik weet het echt niet! Ik denk echt dat we hulp nodig hebben om met elkaar om te kunnen gaan. Hij zegt dat hij echt dolwijs met me is, maar dat merk ik in het dagelijks leven helemaal niet. Ik hou ook nog van hem maar soms kijk ik naar hem als hij slaapt of wat dan ook en dan voel ik grote haat in me opkomen...
Ik zou er werkelijk ALLES aan doen om te redden wat er te redden valt. Ik merk bij hem dat dit wil en inzet veel minder is en daarom zie ik het zo somber in.
Eerlijk gezegd, Skippybal, is het mij niet zo duidelijk waarom jij het gevoel had dat het een goed gesprek was. Hij was gehaast, vroeg waarom je zijn kinderen wilde afpakken en gaf aan toch geen hulp te willen. Was het positieve voor jou het feit dat hij niet wil gaan scheiden? Had je iets anders verwacht dan?
Is het bij jullie niet zo dat jij steeds degene bent met het probleem? Alsof jij die problemen zelf verzint of veroorzaakt? En is zijn enige probleem misschien jou (of jouw gezeur)? Ik krijg de indruk dat je man behoorlijk op zichzelf gericht is en dat er geen goed evenwicht in jullie relatie is. Kleine dingen, zoals het feit dat hij naar jouw idee te veel tv-kijkt, kunnen daar ook iets over zeggen. Is hij ook wel eens bereid de tv uit te zetten als jij voorstelt iets anders te doen? Of ben jij steeds degene die dingen accepteert en zich aanpast? Schiet hij uit zijn slof als jij zegt wat jij wilt, snoert hij je de mond of luistert en praat hij? Voel jij je vrij in deze relatie om te zeggen waar jij zin in of behoefte aan hebt, heb je die ruimte?
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 29 januari 2008 om 09:53
Nologoes, whatever, hij schopt en trapt van zich af als hij iets eng vindt, dat zegt mij dat hij behoorlijk onzeker is achter al die autoriteit.
De oplossing is natuurlijk niet zo simpel als jij voorspiegelt. Prachtige reeks stappen trouwens en ze kloppen als een zwerende vinger maar wel erg kort door de bocht vind ik. Was het maar zo eenvoudig dat je alles in het leven in vier, vijf of acht stappen kon veranderen en naar je hand kon zetten. Misschien als je terugkijkt, achteraf, dat je dan kunt zeggen, eerst gebeurde dit, toen zag ik dat in en handelde er naar maar een stappenplan terwijl je zo in de war bent en verscheurd wordt door tegenstrijdige gevoelens is mijns inziens wat voorbarig.
Ook is het wel erg makkelijk om het allemaal op de zwangerschapshormonen te gooien. Niet iedere vrouw heeft daar namelijk last van. Ik had er helemaal geen last van bijvoorbeeld en wie weet valt dat bij Skippybal ook allemaal wel mee. Duidelijk wordt, als je de OP leest dat de man van Skippybal in het begin van de relatie, toen ze nog verliefd op elkaar waren, al erg autoritair was en dat Skippybal dat toen accepteerde, waarschijnlijk omdat ze dacht dat ze dat er wel uit zou krijgen maar toen dan niet zo bleek te zijn, de moeilijkheden echt begonnen. Botsende karakters, een vrij wankele basis (ze vond zijn karakter al niet leuk toen ze een relatie krgen) en daarbíj een tweede zwangerschap plus alle andere dingen die spanningen met zich meebrengen.
Als er al stappen gepland moeten worden dan zou de eerste stap kunnen zijn kijken hoe Skippybal kan zorgen dat ze haar het zelfvertrouwen en haar eigenwaarde haar niet in de schoenen zakken. Sterker worden dus.
De oplossing is natuurlijk niet zo simpel als jij voorspiegelt. Prachtige reeks stappen trouwens en ze kloppen als een zwerende vinger maar wel erg kort door de bocht vind ik. Was het maar zo eenvoudig dat je alles in het leven in vier, vijf of acht stappen kon veranderen en naar je hand kon zetten. Misschien als je terugkijkt, achteraf, dat je dan kunt zeggen, eerst gebeurde dit, toen zag ik dat in en handelde er naar maar een stappenplan terwijl je zo in de war bent en verscheurd wordt door tegenstrijdige gevoelens is mijns inziens wat voorbarig.
Ook is het wel erg makkelijk om het allemaal op de zwangerschapshormonen te gooien. Niet iedere vrouw heeft daar namelijk last van. Ik had er helemaal geen last van bijvoorbeeld en wie weet valt dat bij Skippybal ook allemaal wel mee. Duidelijk wordt, als je de OP leest dat de man van Skippybal in het begin van de relatie, toen ze nog verliefd op elkaar waren, al erg autoritair was en dat Skippybal dat toen accepteerde, waarschijnlijk omdat ze dacht dat ze dat er wel uit zou krijgen maar toen dan niet zo bleek te zijn, de moeilijkheden echt begonnen. Botsende karakters, een vrij wankele basis (ze vond zijn karakter al niet leuk toen ze een relatie krgen) en daarbíj een tweede zwangerschap plus alle andere dingen die spanningen met zich meebrengen.
Als er al stappen gepland moeten worden dan zou de eerste stap kunnen zijn kijken hoe Skippybal kan zorgen dat ze haar het zelfvertrouwen en haar eigenwaarde haar niet in de schoenen zakken. Sterker worden dus.
dinsdag 29 januari 2008 om 11:46
@Marije daar ben ik juist ook bang voor, dat het laatste sprankje liefde ook verandert in negatieve gevoelens en haat. Het ligt nu zo op de loer!
@Mamzelle Hij vindt dat als we uit elkaar gaan, dat IK de kinderen van hem afpak. Hij ziet dus zijn eigen aandeel er niet in. Hij heeft trouwens gister ook toegegeven toen ik zei dat ik dacht dat hij een vrouwenhater was dat ik daar wel eens gelijk in zou kunnen hebben. Hij zegt ook wel eens als scheiden ter sprake komt dat het me alleen om de alimentatie te doen was?! Hij heeft een hekel aan zijn moeder en zijn moeder ook aan hem.
@ Eleonora: De sfeer was best wel goed gister en hij hoefde nergens naartoe maar wilde liever geen tijd nemen om te praten. Praten kan bijna niet met hem, hij is er ook bang voor lijkt wel. Uiteindijk kwam ik bij het punt van hulp zoeken en hij wil toch liever bij maatschappelijk werk blijven en eerst alleen praten. Dat vind ik toch wel positief. Helemaal omdat hij ermee grootgebracht is dat dat een soort van zonde is en mensen er in de omgeving hier op afgeven. Hulp zoek je in de kerk. Wat je zegt over de kar alleen trekken, DAT is inderdaad waar ik zo genoeg van heb. Ik noem hem vaak ook wel mijn grootste kind. Een aantal weken geleden heb ik trouwens al besloten om te stoppen hem als kind te behandelen en vervolgens heeft hij zich vanochtend anderhalf uur verslapen. Ik bleef altijd eindeloos duwen en weet ik al niet wat om te voorkomen dat hij zich versliep. Ik heb dit natuurlijk wel gezegd dat ik dat niet meer zou doen. Ik wil zo graag dat er ook wat vanuit hem komt maar dat hoop ik al zo lang. Zoals nu weet ik zeker dat hij wel zal voorstellen om wat leuks te doen dus dat pak ik met beide handen aan. Of is het ook klootschieten! Ik heb hem gisteren ook gezegd dat ik maatjes wil zijn, vriendschap wil sluiten en niet elkaar proberen onderuit te halen.
@Dubio: Je slaat de spijker op zijn kop. Hij bepaalt altijd de sfeer, wanneer er ruzie is en wanneer er weer gepraat wordt. De laatste tijd hou ik me ook vaak maar stil om ruzie te voorkomen maar als er een conflict is, gaat het er echt hard aantoe omdat we allebei ons gelijk willen hebben. Hij is vaak onredelijk en verdraait dingen of verzint er dingen bij of af om er zelf beter uit te komen. Dan denk ik: had ik maar een camera of geluidsopname om het te bewijzen. Hij meet ook met 2 maten en kan razend worden om helemaal niks.
@Mamzelle Hij vindt dat als we uit elkaar gaan, dat IK de kinderen van hem afpak. Hij ziet dus zijn eigen aandeel er niet in. Hij heeft trouwens gister ook toegegeven toen ik zei dat ik dacht dat hij een vrouwenhater was dat ik daar wel eens gelijk in zou kunnen hebben. Hij zegt ook wel eens als scheiden ter sprake komt dat het me alleen om de alimentatie te doen was?! Hij heeft een hekel aan zijn moeder en zijn moeder ook aan hem.
@ Eleonora: De sfeer was best wel goed gister en hij hoefde nergens naartoe maar wilde liever geen tijd nemen om te praten. Praten kan bijna niet met hem, hij is er ook bang voor lijkt wel. Uiteindijk kwam ik bij het punt van hulp zoeken en hij wil toch liever bij maatschappelijk werk blijven en eerst alleen praten. Dat vind ik toch wel positief. Helemaal omdat hij ermee grootgebracht is dat dat een soort van zonde is en mensen er in de omgeving hier op afgeven. Hulp zoek je in de kerk. Wat je zegt over de kar alleen trekken, DAT is inderdaad waar ik zo genoeg van heb. Ik noem hem vaak ook wel mijn grootste kind. Een aantal weken geleden heb ik trouwens al besloten om te stoppen hem als kind te behandelen en vervolgens heeft hij zich vanochtend anderhalf uur verslapen. Ik bleef altijd eindeloos duwen en weet ik al niet wat om te voorkomen dat hij zich versliep. Ik heb dit natuurlijk wel gezegd dat ik dat niet meer zou doen. Ik wil zo graag dat er ook wat vanuit hem komt maar dat hoop ik al zo lang. Zoals nu weet ik zeker dat hij wel zal voorstellen om wat leuks te doen dus dat pak ik met beide handen aan. Of is het ook klootschieten! Ik heb hem gisteren ook gezegd dat ik maatjes wil zijn, vriendschap wil sluiten en niet elkaar proberen onderuit te halen.
@Dubio: Je slaat de spijker op zijn kop. Hij bepaalt altijd de sfeer, wanneer er ruzie is en wanneer er weer gepraat wordt. De laatste tijd hou ik me ook vaak maar stil om ruzie te voorkomen maar als er een conflict is, gaat het er echt hard aantoe omdat we allebei ons gelijk willen hebben. Hij is vaak onredelijk en verdraait dingen of verzint er dingen bij of af om er zelf beter uit te komen. Dan denk ik: had ik maar een camera of geluidsopname om het te bewijzen. Hij meet ook met 2 maten en kan razend worden om helemaal niks.
dinsdag 29 januari 2008 om 13:55
Skippy,
Er is maar 1 gelijk, je eigen gelijk. Geldt voor jullie beiden. Ik heb jarenlang (M) in zo'n relatie gehangen, het heeft aleen maar verdriet gebracht voor ons beiden. Trek er een les uit en trek er de stekker uit. Jullie zullen daar nooit uit gaan komen. Therapie, wtf, als er al vanaf het begin van jullie relatie is scheef gegroeid, dan valt dat niet meer recht te breien.
Als het begin van je relatie al situaties heeft opgeleverd, die er nu uitkomen, dan zal daar niets meer aan helpen, zeg nou eerlijk heeft 1 van jullie beiden zich niet neergelegd bij dingen die er in het begin van jullie relatie zijn gebeurd waar je niet gelukkig mee was?
Bij mij was dat wel zo, die zaken komen er na een aantal jaren uit, vooral als je leven op zijn kop wordt gezet, bij de geboorte van kinderen, zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Het stinkt nu.........................
Er is maar 1 gelijk, je eigen gelijk. Geldt voor jullie beiden. Ik heb jarenlang (M) in zo'n relatie gehangen, het heeft aleen maar verdriet gebracht voor ons beiden. Trek er een les uit en trek er de stekker uit. Jullie zullen daar nooit uit gaan komen. Therapie, wtf, als er al vanaf het begin van jullie relatie is scheef gegroeid, dan valt dat niet meer recht te breien.
Als het begin van je relatie al situaties heeft opgeleverd, die er nu uitkomen, dan zal daar niets meer aan helpen, zeg nou eerlijk heeft 1 van jullie beiden zich niet neergelegd bij dingen die er in het begin van jullie relatie zijn gebeurd waar je niet gelukkig mee was?
Bij mij was dat wel zo, die zaken komen er na een aantal jaren uit, vooral als je leven op zijn kop wordt gezet, bij de geboorte van kinderen, zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Het stinkt nu.........................
dinsdag 29 januari 2008 om 14:23
quote:eleonora schreef op 29 januari 2008 @ 09:53:
Nologoes, whatever, hij schopt en trapt van zich af als hij iets eng vindt, dat zegt mij dat hij behoorlijk onzeker is achter al die autoriteit.
De oplossing is natuurlijk niet zo simpel als jij voorspiegelt. Prachtige reeks stappen trouwens en ze kloppen als een zwerende vinger maar wel erg kort door de bocht vind ik. Was het maar zo eenvoudig dat je alles in het leven in vier, vijf of acht stappen kon veranderen en naar je hand kon zetten. Misschien als je terugkijkt, achteraf, dat je dan kunt zeggen, eerst gebeurde dit, toen zag ik dat in en handelde er naar maar een stappenplan terwijl je zo in de war bent en verscheurd wordt door tegenstrijdige gevoelens is mijns inziens wat voorbarig.
Ook is het wel erg makkelijk om het allemaal op de zwangerschapshormonen te gooien. Niet iedere vrouw heeft daar namelijk last van. Ik had er helemaal geen last van bijvoorbeeld en wie weet valt dat bij Skippybal ook allemaal wel mee. Duidelijk wordt, als je de OP leest dat de man van Skippybal in het begin van de relatie, toen ze nog verliefd op elkaar waren, al erg autoritair was en dat Skippybal dat toen accepteerde, waarschijnlijk omdat ze dacht dat ze dat er wel uit zou krijgen maar toen dan niet zo bleek te zijn, de moeilijkheden echt begonnen. Botsende karakters, een vrij wankele basis (ze vond zijn karakter al niet leuk toen ze een relatie krgen) en daarbíj een tweede zwangerschap plus alle andere dingen die spanningen met zich meebrengen.
Als er al stappen gepland moeten worden dan zou de eerste stap kunnen zijn kijken hoe Skippybal kan zorgen dat ze haar het zelfvertrouwen en haar eigenwaarde haar niet in de schoenen zakken. Sterker worden dus.
Ik zie het nut van die stappen wel, ook van topicopenster. Natuurlijk moet ze eerst aan haar zelfvertrouwen werken, hetgeen jij al aangeeft in "als er al stappen gepland moeten worden". Maar om daar als persoon achter te komen, moet je toch weer die stappen volgen. Je kunt inderdaad niet het hele leven zo benaderen, of alles naar je hand zetten, maar het helpt je wel om door de onduidelijke punten heen te komen. En om daar zonodig mee aan de gang te gaan.
Wat dat betreft zou je de stappen ook kunnen omschrijven als; "Wat zijn de feiten en wat vind ik daarvan? En wat ga ik doen om mijn eigen inbreng bij de minder leuke feiten te veranderen". Niks mis mee toch? Ik denk ook dat topicopenster hier veel aan zou kunnen hebben.
En Skippy, als je de situatie niet meer ziet zitten, en je gaat bij je man weg zal zeker moeilijk zijn (helemaal aangezien je zwanger bent), maar moeilijk betekend niet per definitie onmogelijk. Heel veel succes, met de lange weg die je moet gaan onafhankelijk van welke keuze je ook maakt. Maar doe er wel wat aan, want dat verdienen je kinderen! Zij hebben recht op een gelukkige moeder, die hen laat zien hoe een relatie behoort te zijn om ze klaar te stomen voor hun eigen volwassen leven dat ze straks uiteindelijk moeten gaan leiden.
edit; sorry, ik blijf editten vandaag. k was al vroeg wakker en mijn teksten waren zonder edit nagenoeg onleesbaar.
Nologoes, whatever, hij schopt en trapt van zich af als hij iets eng vindt, dat zegt mij dat hij behoorlijk onzeker is achter al die autoriteit.
De oplossing is natuurlijk niet zo simpel als jij voorspiegelt. Prachtige reeks stappen trouwens en ze kloppen als een zwerende vinger maar wel erg kort door de bocht vind ik. Was het maar zo eenvoudig dat je alles in het leven in vier, vijf of acht stappen kon veranderen en naar je hand kon zetten. Misschien als je terugkijkt, achteraf, dat je dan kunt zeggen, eerst gebeurde dit, toen zag ik dat in en handelde er naar maar een stappenplan terwijl je zo in de war bent en verscheurd wordt door tegenstrijdige gevoelens is mijns inziens wat voorbarig.
Ook is het wel erg makkelijk om het allemaal op de zwangerschapshormonen te gooien. Niet iedere vrouw heeft daar namelijk last van. Ik had er helemaal geen last van bijvoorbeeld en wie weet valt dat bij Skippybal ook allemaal wel mee. Duidelijk wordt, als je de OP leest dat de man van Skippybal in het begin van de relatie, toen ze nog verliefd op elkaar waren, al erg autoritair was en dat Skippybal dat toen accepteerde, waarschijnlijk omdat ze dacht dat ze dat er wel uit zou krijgen maar toen dan niet zo bleek te zijn, de moeilijkheden echt begonnen. Botsende karakters, een vrij wankele basis (ze vond zijn karakter al niet leuk toen ze een relatie krgen) en daarbíj een tweede zwangerschap plus alle andere dingen die spanningen met zich meebrengen.
Als er al stappen gepland moeten worden dan zou de eerste stap kunnen zijn kijken hoe Skippybal kan zorgen dat ze haar het zelfvertrouwen en haar eigenwaarde haar niet in de schoenen zakken. Sterker worden dus.
Ik zie het nut van die stappen wel, ook van topicopenster. Natuurlijk moet ze eerst aan haar zelfvertrouwen werken, hetgeen jij al aangeeft in "als er al stappen gepland moeten worden". Maar om daar als persoon achter te komen, moet je toch weer die stappen volgen. Je kunt inderdaad niet het hele leven zo benaderen, of alles naar je hand zetten, maar het helpt je wel om door de onduidelijke punten heen te komen. En om daar zonodig mee aan de gang te gaan.
Wat dat betreft zou je de stappen ook kunnen omschrijven als; "Wat zijn de feiten en wat vind ik daarvan? En wat ga ik doen om mijn eigen inbreng bij de minder leuke feiten te veranderen". Niks mis mee toch? Ik denk ook dat topicopenster hier veel aan zou kunnen hebben.
En Skippy, als je de situatie niet meer ziet zitten, en je gaat bij je man weg zal zeker moeilijk zijn (helemaal aangezien je zwanger bent), maar moeilijk betekend niet per definitie onmogelijk. Heel veel succes, met de lange weg die je moet gaan onafhankelijk van welke keuze je ook maakt. Maar doe er wel wat aan, want dat verdienen je kinderen! Zij hebben recht op een gelukkige moeder, die hen laat zien hoe een relatie behoort te zijn om ze klaar te stomen voor hun eigen volwassen leven dat ze straks uiteindelijk moeten gaan leiden.
edit; sorry, ik blijf editten vandaag. k was al vroeg wakker en mijn teksten waren zonder edit nagenoeg onleesbaar.
dinsdag 29 januari 2008 om 14:43
quote:Skippybal schreef op 29 januari 2008 @ 11:46:
@Mamzelle Hij vindt dat als we uit elkaar gaan, dat IK de kinderen van hem afpak. Hij ziet dus zijn eigen aandeel er niet in. Hij heeft trouwens gister ook toegegeven toen ik zei dat ik dacht dat hij een vrouwenhater was dat ik daar wel eens gelijk in zou kunnen hebben. Hij zegt ook wel eens als scheiden ter sprake komt dat het me alleen om de alimentatie te doen was?! Hij heeft een hekel aan zijn moeder en zijn moeder ook aan hem.
Ik weet het erg kort door de bocht maar hij komt op mij over als een narcist. Die zal alle kritiek direct toegeven om het gesprek maar niet aan te hoeven gaan. Voor de rest gaat het om HUN leven en zien andere mensen altijd de fouten terwijl zij nooit ergens last van hebben. Erg vermoeiend lijkt me dat. Tel daar bij op dat ik nog nooit van een "genezen" narcist gehoord heb en daar heb je mijn uitkomst. Ik weet dat ik hier niets meer aan zou willen doen.
@Mamzelle Hij vindt dat als we uit elkaar gaan, dat IK de kinderen van hem afpak. Hij ziet dus zijn eigen aandeel er niet in. Hij heeft trouwens gister ook toegegeven toen ik zei dat ik dacht dat hij een vrouwenhater was dat ik daar wel eens gelijk in zou kunnen hebben. Hij zegt ook wel eens als scheiden ter sprake komt dat het me alleen om de alimentatie te doen was?! Hij heeft een hekel aan zijn moeder en zijn moeder ook aan hem.
Ik weet het erg kort door de bocht maar hij komt op mij over als een narcist. Die zal alle kritiek direct toegeven om het gesprek maar niet aan te hoeven gaan. Voor de rest gaat het om HUN leven en zien andere mensen altijd de fouten terwijl zij nooit ergens last van hebben. Erg vermoeiend lijkt me dat. Tel daar bij op dat ik nog nooit van een "genezen" narcist gehoord heb en daar heb je mijn uitkomst. Ik weet dat ik hier niets meer aan zou willen doen.
dinsdag 29 januari 2008 om 14:51
quote:sleepybeauty schreef op 29 januari 2008 @ 14:23:
[...]
Wat dat betreft zou je de stappen ook kunnen omschrijven als; "Wat zijn de feiten en wat vind ik daarvan? En wat ga ik doen om mijn eigen inbreng bij de minder leuke feiten te veranderen". Niks mis mee toch? Ik denk ook dat topicopenster hier veel aan zou kunnen hebben.
Niks mis mee, dat gaf ik al aan ook. En ook dat het helemaal klopt maar om je hele leven en de toekomst in 4 stappen samen te vatten vind ik, in dit emotionele stadium, gewoon wat vroeg.
Als je wil kun je namelijk alles wel in een paar stappen samenvatten. *niet ironisch bedoeld*
Ik vind dat er, als er in stappenplannen gesproken wordt, in ieder geval één stap wordt overgeslagen, namelijk die van eerst emotioneel sterker worden in de postitie waarin je nú verkeert. Ik zou dat zelf dan als stap één bestempelen en vandaar uit kun je iedere stap nemen die je maar wil.
[...]
Wat dat betreft zou je de stappen ook kunnen omschrijven als; "Wat zijn de feiten en wat vind ik daarvan? En wat ga ik doen om mijn eigen inbreng bij de minder leuke feiten te veranderen". Niks mis mee toch? Ik denk ook dat topicopenster hier veel aan zou kunnen hebben.
Niks mis mee, dat gaf ik al aan ook. En ook dat het helemaal klopt maar om je hele leven en de toekomst in 4 stappen samen te vatten vind ik, in dit emotionele stadium, gewoon wat vroeg.
Als je wil kun je namelijk alles wel in een paar stappen samenvatten. *niet ironisch bedoeld*
Ik vind dat er, als er in stappenplannen gesproken wordt, in ieder geval één stap wordt overgeslagen, namelijk die van eerst emotioneel sterker worden in de postitie waarin je nú verkeert. Ik zou dat zelf dan als stap één bestempelen en vandaar uit kun je iedere stap nemen die je maar wil.
dinsdag 29 januari 2008 om 17:43
Juist door deze stappen zal je emotioneel sterker worden. Juist doordat je de ratio en emotie even scheidt.
Je moet nl eerst weten met welke situatie je van doen hebt, vervolgens accepteren welk gevoel het bij je oproept en daarna handelen op een manier die je het gewenste gevoel geeft/laat behouden.
En ja, veel zaken zijn op die manier simpel te bekijken en benaderen en telkens levert deze benadering op dat je eerlijk tegen jezelf moet zijn en de kracht/macht/controle over je eigen leven en gemoedstoestand hervind.
Je moet nl eerst weten met welke situatie je van doen hebt, vervolgens accepteren welk gevoel het bij je oproept en daarna handelen op een manier die je het gewenste gevoel geeft/laat behouden.
En ja, veel zaken zijn op die manier simpel te bekijken en benaderen en telkens levert deze benadering op dat je eerlijk tegen jezelf moet zijn en de kracht/macht/controle over je eigen leven en gemoedstoestand hervind.
