Wie legt het me uit?

Avage schreef: ↑

05-09-2022 13:44

Huhh, dit is zo gek wat je zus zegt. Daar gaat toch juist die hele rots en water training over...

Het woordje 'nee' in de mond nemen is niet zo moeilijk. Juist het bewaken van een grens onder druk is wat zo moeilijk is. Hoe kan ze daar nou overheen stappen, dan mist zij als coach dus de essentie van de training? Waardoor het haar deelnemers juist schade toebrengt, ipv dat ze hetgene leren wat er geleerd moest worden?

Yep. Daarom heb ik met zus nu ook enige afstand. Zodat ik beter bij mezelf en mijn eigen grenzen kan blijven. Want ze walst er als een stoomwals overheen in het kader van assertief. Maar haar manier van assertief is niet mijn manier. Hou verder veel van haar, maar dit is een grote blinde vlek. My way or the highway, of wat kan ik goed voor mezelf opkomen en wat kan ik dat goed aan anderen leren. In haar geval zou ze beter leren een beetje meer stil staan en in rust luisteren naar wat anderen (welliswaar met minder bombarie dan zijzelf) aangeven.

Ach ja, je bent nooit uitgeleerd toch? Ik heb van de hele situatie geleerd dat ik me niet meer zo druk moet maken om bij zus te willen passen. En zij moet maar leren wat zij moet leren. Of niet, dat mag ook.

Oh dus nu komen we op een diepere laag bij jou.

Ik herken die manier van denken, het is inderdaad een manier om alsnog controle te proberen te verkrijgen.

Ik heb ook de bullys wel als inspiratie gebruikt voor mezelf en dacht, moet ik hier iets mee. Ik vond het dapper inderdaad. Terwijl wat zij doen dus echt niet moedig is.... de bedrading is bij hen gewoon anders aangelegd waardoor dit hun automatisme is.

NowThen schreef: ↑

05-09-2022 13:29

En misschien ook, en nog veel belangrijker, een gebrek aan vertrouwen in de effectiviteit van mijn woede. Dat het nul effect zal hebben...als een mug die een olifant probeert te steken...

[dank voor deze gratis therapiesessie ]

Ik denk dat dit een goede conclusie is hoor. Het levert de woedende persoon op korte termijn misschien winst op. Maar op de lange termijn gaan mensen zo iemand ontlopen. Dus boze mensen jagen andere mensen bij zich vandaan. Eigenlijk sneu, want onder de boosheid ligt vaak juist dat trauma van 'niemand luistert naar me, ik moet het afdwingen, neemt me serieus, ik moet het afdwingen, respecteert me niet, ik moet het afdwingen, etc etc'

Maar ja, je hoopt dat als iemand maar vaak genoeg z'n teen stoot, de persoon op een dag zelf conclusies gaat verbinden aan zijn/haar gedrag en zich afvraagt waarom ze zo vaak conflicten hebben en dan hulp zoeken.

In mijn voorbeeld met een hele overassertieve moeder die altijd met iedereen ruzie had en van wie ik het voorbeeld heb geleerd wat een grote bek en groot ego kan brengen, een heel stil en gesloten meisje (de conflictvermijdende rol) geworden. Tegen de dertig in een therapietraject aan mijn issues gewerkt, waarbij ik leerde dat ik grenzen mocht stellen. Dit ging gepaard met overassertiviteit, want oude pijnen leefde op en ik zou de wereld wel laten merken dat met mij niet te sollen viel. Ik heb toen kennisgemaakt met woede en de drijvende kracht die dat in zich heeft. Maar het heeft me ook weer jaren gekost om dat weer te temmen, door opnieuw de oude pijnen tegen het licht te houden. Dus ik ben bekend met allebei de rollen eigenlijk. En hopelijk heb ik nu een beetje mooi midden, waarbij ik merk dat ik soms nog aansla. Maar in alle gevallen vind ik dat de overassertieve persoon (met welke logische uitleg dan ook) niet ontzien hoeft te worden. Je bent niet iemands pispaal, deurmat of kotsbak en je hoeft dit soort gedrag echt niet te pikken. Iemand blijft zelf verantwoordelijk voor hoe zij omgaat met de neiging verbaal te kotsen. Dan ga je als over assertief persoon maar in therapie als je het idee hebt dat de hele wereld tegen je is (bij wijze van) en niemand je begrijpt.

Avage schreef: ↑

05-09-2022 13:44

Huhh, dit is zo gek wat je zus zegt. Daar gaat toch juist die hele rots en water training over...

Het woordje 'nee' in de mond nemen is niet zo moeilijk. Juist het bewaken van een grens onder druk is wat zo moeilijk is. Hoe kan ze daar nou overheen stappen, dan mist zij als coach dus de essentie van de training? Waardoor het haar deelnemers juist schade toebrengt, ipv dat ze hetgene leren wat er geleerd moest worden?

Het is sowieso heel raar om, als reactie op feedback, te zeggen: 'Dat is dan jouw probleem, dan had je maar...' Dan wilde je blijkbaar dus helemaal geen feedback, alleen maar horen dat je het goed deed.

Kijk to, van een Bully kún je natuurlijk wat leren. Ze kunnen als voorbeeld dienen hoe je sóms feller kan optreden of iemand van repliek dienen. Maar gebruik het dan vooral bewust. Want uiteindelijk blijf je ook jezelf en ben je bedraad op de manier die Avage net zo mooi uitlegt. Het een is niet beter.

Als jij denkt dat je graag wat assertiever wilt zijn, kijk dan vooral naar hóe je dat wilt zijn. Want een grote bek geven op zichzelf is niet hetzelfde als assertief zijn. Dit kan op zoveel manieren. En wat je eerder zelf ook al aangaf: als jij in een gesprek voelt dat het niet ok is, dan kom je er later op terug, is óók assertief zijn. Dat hoeft echt niet meteen en ter plekke. Als het voor jou eerst even moet kristalliseren, dan is dat heel prima.

Probeer daarom vooral mee te nemen wat werkt voor JOU. Daar doe je jezelf het meest plezier mee. En dan kan het soms nog steeds wel eens onzagwekkend zijn om te zien dat iemand door woede kennelijk -tijdelijk- geen vrees voelt. Dat is de natuur, dat zijn hormonen (adrenaline) die dan regeren. Jij maakt misschien andere hormonen aan in zo'n situatie.

Singlejingle schreef: ↑

05-09-2022 13:54

Yep. Daarom heb ik met zus nu ook enige afstand. Zodat ik beter bij mezelf en mijn eigen grenzen kan blijven. Want ze walst er als een stoomwals overheen in het kader van assertief. Maar haar manier van assertief is niet mijn manier. Hou verder veel van haar, maar dit is een grote blinde vlek. My way or the highway, of wat kan ik goed voor mezelf opkomen en wat kan ik dat goed aan anderen leren. In haar geval zou ze beter leren een beetje meer stil staan en in rust luisteren naar wat anderen (welliswaar met minder bombarie dan zijzelf) aangeven.

Ach ja, je bent nooit uitgeleerd toch? Ik heb van de hele situatie geleerd dat ik me niet meer zo druk moet maken om bij zus te willen passen. En zij moet maar leren wat zij moet leren. Of niet, dat mag ook.

Sowieso een leerervaring, maar gevaarlijk omdat zij op dat moment meer 'autoriteit' heeft vanwege de setting en ook nog je zus is.
Ik vind het knap dat je er nu met meer afstand naar kan kijken. Zulke mensen, of laat ik zeggen haar gedrag, gaan toch je nekharen van overeind staan.

Ik ben ook eens aangepakt door een coach, die even een halfuurtje de provocatieve methode op me ging loslaten bij wijze van demonstratie. Maar zonder dat er een goede connectie tussen ons was, hij deed het meer als een trucje met mij als lijdend voorwerp.

Daarna stapte hij vrolijk op de fiets en wenste me een fijne dag. Ik voelde alsof iets in mij was afgebroken toen ik daar wegging. En ik bedankte hem ook nog.

Waar ik nu sta, zou ik dit zeker niet laten voor wat het was.
Dus ik denk er nog wel eens aan, het doet me beseffen hoe kut het voelt, hoe diep het gaat en hoe lang het je kan achtervolgen als je niet voor jezelf opkomt.

Maar in mijn geval zie ik die man nooit meer, als het je zus is is het weer een ander verhaal.

Ik vind assertief zijn ook iets anders dan vinden dat je áltijd je zin moet krijgen. Die laatste categorie mensen vind ik echt heel vervelend.

NowThen schreef: ↑

05-09-2022 13:56

Damn, wat een goeie dingen allemaal, dank

Ik kende de 4e f (fawn) inderdaad al, en misschien is dat wel waar dit hele topic uit voortkomt (oeps). Een wanhopige poging om het emotioneel ontregelde bully-gedrag "goed te praten" in de hoop dat het dan verdwijnt of dat ik het dan kan voorkomen. "Misschien is ze wel helemaal geen gemene trut, maar juist een dappere strijder, en zou ik ook meer zo moeten zijn, ondanks dat ik me er vreselijk bij zo voelen. Het is omdat ik zwak en verwend ben dat ik er niet tegen kan en het afwijs."

Terwijl, eigenlijk, als ik hun playbook zou volgen, zou ik, net zo getriggerd door hen als zij door xyz, het volste recht hebben om ook helemaal ongeremd los te gaan op hen in return...

Veel om over na te denken, dankjewel

Soms is iemand gewoon een trut/eikel. En de ene dag heb je de zin, tijd en energie om het mogelijke trauma in de trut te onderzoeken, de andere dag denk je ‘zak in de stront’. En vaak registreer je het amper en denk je in een seconde ‘wat een gek’. Dat mag gewoon. Tegen impulsiviteit van anderen kun je je niet ‘weren’ of voorbereiden. Tenzij je iedere interactie en mogelijke uitkomst vooraf gaat analyseren (om vervolgens te ontdekken dat er nog een heel scala aan mogelijkheden was waar je in je stoutste dromen nog niet op was gekomen).

Het is moeilijker als het gaat om mensen waar je niet omheen kunt. Zoals een (schoon)zus/broer, een collega.

Ik heb eens een collega gehad die echt emotioneel en verbaal incontinent was tgv een hormoonbehandeling. Daar was ze vooraf heel open in en gaf ook aan dat ze ervaren had in een eerder soortgelijk traject dat ze dan alle kanten op stuiterde. Dus ik was enigszins voorbereid. Maar jeminee dat was een orkaan aan huilen, schreeuwen, hoge pieken en diepe dalen binnen een kwartier en veel, heel veel aandacht vragen voor haarzelf in ieder teamoverleg en pauzemomentjes. En dan ook heel boos zijn als iemand niet had onthouden wat de waardes waren van meting 231 enzo.
Ik had mij een beetje aangeleerd om bij hevige emoties te reageren met ‘We kunnen dit beter op een ander tijdstip bespreken’. Maar ik zag wel dat het uit de klauwen liep met andere collega’s. Iedereen heeft een leven en er waren ook mensen die op dat moment zelf zaten te wachten op een uitslag van een borstkankeronderzoek. Of een kind dat in zeven sloten tegelijk liep. En als je dan ingespannen tuurt naar je mobieltje wachtend op dat telefoontje met de uitslag dan viel het niet erg lekker om verhaal 3017 te horen over haar luteale fase en progesteron en het verwijt dat je niet luisterde en naar je telefoon zat te staren. Dan sprong ik er maar tussen met een slap excuus (‘Truus volgens mij staan je autolichten nog aan’) als een soort bliksemafleider. Ze wierp mensen nogal wat voor de voeten (ongeïnteresseerd, niet empathisch, lui, niets gewend, oncollegiaal).
Ik heb daar heel erg tegenaan gehikt omdat ik vond dat ik er wat mee moest. Maar om over haar te gaan praten met de teamleider vond ik achterbaks, met haar face to face zou kunnen uitlopen op weer een uur handje moeten vasthouden tijdens huilen tot nog net met mijn laatste ademteug kunnen roepen ‘bel 112’ en alles daartussen. Toch maar gekozen voor een gesprek onder vier ogen. En daar werd in gehuild. En ik was kort samengevat en grof uitgedrukt een ‘aandachtshoer met borderline’ (die woorden werden niet gebruikt, het was iets netter). Na dat gesprek heeft ze zich ziek gemeld en ben ik naar de teamleider gegaan met de uitkomst van dat gesprek. Teamleider was een laffe zak die ‘vrouwenzaken’ liever overliet aan vrouwen dus daar had je helemaal niets aan verder.

Toen ze terug kwam (na traject) en weer in haar normale doen was is ze wel netjes iedereen afgegaan om zaken uit te praten. Tegen mij zei ze dat ze er niets van meende wat ze had gezegd. Ik heb daar de eerste weken heel bewust bij stil moeten staan dat niet iedereen is zoals ik. Ik zeg dat soort dingen nooit als ik in de basis niet ook meen wat ik zeg (ik zou nooit iemand die ik als heel hartelijk en betrokken zie, uitmaken voor een ijskoude egoïst in een ruzie bijvoorbeeld). Maar ja, misschien was het bedoeld om te raken met zaken waarvan ze intuïtief van dacht dat het doel zou treffen. Van mijn kant uit heeft het wel een tijdje geduurd voordat ik dat stemmetje in mijn achterhoofd kwijt was dat zei ‘hebben we deze niet al afgeschreven?’. Met (schoon)familie is dat nog moeilijker.

Poeh, jeetje zeg, respect dat deze collega nog niet afgeschreven is door jou. Ik weet niet of ik dat vermogen zou hebben gehad, hormoonbehandeling of niet.
Ik bedoel, ik heb wel gehoord dat hormonen iemand sneller van de leg kunnen doen maken, inderdaad huilbuien en depressiever of sneller geraakt. Maar zo'n complete venijnige aanval op alles en iedereen? Heftig zeg, dat gaat veel verder dan emotioneler.

Knap dat je dat kon.

Singlejingle schreef: ↑

05-09-2022 13:37

Mijn zus heeft als coach gewerkt en gaf rots en water training en in de beginjaren vroeg ze mij (samen met wat andere vriendinnen) om ook de rots en water training te doen bij haar, zodat we feedback konden geven en zij haar training kon aanpassen.
(…)
Toen ik aangaf dat ik het gevoel kreeg dat ja geen antwoord was voor haar, reageerde ze geirriteerd dat dat mijn probleem was. Dan moest ik maar assertiever zijn. Ik heb met dat gegeven (niet letterlijk, maar als metafoor) nog lang geworsteld en soms kom ik nog steeds wel eens mensen tegen waarbij ik onzeker kan worden of dat wat ik wil/niet wil wel ok is.

Voor een coach op dit gebied lijkt me dit heel waardevolle feedback en zeker iets om mee te nemen in je trainingen. Best kwalijk dat je zus dat niet inzag.

Voor mij persoonlijk geldt, ik kan niet voor een ander denken. Dus hoewel ik weet dat sommige mensen in het moment minder goed uit hun woorden komen, ga ik me daarvoor niet inhouden.

Wel natuurlijk bij iemand die niet echt een gelijkwaardig gesprekspartner is, een kind, of iemand die de taal niet goed spreekt of iets dergelijks. En het moet een beetje in verhouding zijn met wie je spreekt. Niet het meisje van 15 bij de Albert Heijn de volle laag geven over iets waar ze zelf ook niet over gaat.

Maar op werk zal ik me niet inhouden om een ander te ontzien. Ook al zijn er zeker ook minder assertieve types bij mij op werk die zich wellicht minder kunnen weren in een discussie en zo ongewild hun kleedje kwijt raken. Dat is erg vervelend, maar als volwassene moet je dat op den duur van jezelf weten en dan zijn er best manieren om daarmee om te gaan. Desnoods parkeer je de boel en vraag je of je er op terug kunt komen omdat je rustig na wil denken als je van jezelf weet dat je aan het wankelen gebracht kunt worden.

Susan schreef: ↑

05-09-2022 14:32

Ik vind assertief zijn ook iets anders dan vinden dat je áltijd je zin moet krijgen. Die laatste categorie mensen vind ik echt heel vervelend.

Mijn hele schoonfamilie is dat laatste, verschrikkelijk vervelend

Singlejingle schreef: ↑

05-09-2022 14:55

Poeh, jeetje zeg, respect dat deze collega nog niet afgeschreven is door jou. Ik weet niet of ik dat vermogen zou hebben gehad, hormoonbehandeling of niet.
Ik bedoel, ik heb wel gehoord dat hormonen iemand sneller van de leg kunnen doen maken, inderdaad huilbuien en depressiever of sneller geraakt. Maar zo'n complete venijnige aanval op alles en iedereen? Heftig zeg, dat gaat veel verder dan emotioneler.

Knap dat je dat kon.

Ik had zelf al ervaren aan den lijve hoe hormonen na zwangerschap je compleet het leven overhoop kunnen trekken (taferelen a la de gelukkige huisvrouw). Als dit voor mijn eigen ervaring had gespeeld dan had ik dat denk ik niet zo kunnen aanpakken.

Lorem_Ipsum schreef: ↑

05-09-2022 15:00

zo ongewild hun kleedje kwijt raken.

Edt: ik hou er wel een beetje rekening mee hoor. Ik weet dat ik makkelijk uit mijn woorden kom en -net als mijn zus, als ik redelijk overtuigd ben, niet heel sympathiek kan zijn, omdat ik dan heel puntig kan reageren. Dat rekening houden met werkt twee ledig: anderen niet lastig vallen met mijn eigen tekortkomingen (lukt echt niet altijd hoor) en mezelf ook niet lastig vallen met mijn eigen tekortkomingen. Ik probeer mijn eigen zwakke plek wel voor ogen te houden. Zeker werkgerelateerd vind ik dat belangrijk. Irritaties of een collega die zich niet gehoord voelt, werkt echt wel door in de samenwerking en dat komt uiteindelijk toch weer terug op je eigen bordje.

Mijn familie weet vaak wel 'hoe' ze me moeten lezen. Sterker nog, dat heb in in mijn familie soms bijna nodig als ik niet ondergesneeuwd wil worden. Maar collega's zijn daar niet in getraind en bovendien is de relatie zakelijk en vind ik het belangrijk dat iedereen de kans krijgt z'n zegje te doen. Uiteindelijk werkt dat voor het eindresultaat ook beter, anders krijg je je collega's niet mee. Maar dat is wel altijd een fijne balans en ook zeker wel een beetje afhankelijk hoe belangrijk het eea is. Als ik écht denk dat het heel belangrijk is om mijn zegje te doen of voor mezelf op te komen, dan hou ik er idd ook minder rekening mee. Maar algemeen genomen vind ik onderlinge sfeer wel belangrijk en dat iedereen met de neus dezelfde kant uitkijkt. Ook al duurt dat langer en is de weg er naartoe gecompliceerder. Verbinden werkt qua samenwerking veel beter.

Singlejingle schreef: ↑

05-09-2022 14:55

Poeh, jeetje zeg, respect dat deze collega nog niet afgeschreven is door jou. Ik weet niet of ik dat vermogen zou hebben gehad, hormoonbehandeling of niet.
Ik bedoel, ik heb wel gehoord dat hormonen iemand sneller van de leg kunnen doen maken, inderdaad huilbuien en depressiever of sneller geraakt. Maar zo'n complete venijnige aanval op alles en iedereen? Heftig zeg, dat gaat veel verder dan emotioneler.

Knap dat je dat kon.

Hormonen zijn echt naar en je kunt dan het gevoel hebben dat je iedereen naar de strot wil vliegen. Geen excuus, wel een verklaring. Ik ben ook echt een monster als ik PMS heb.

Lorem_Ipsum schreef: ↑

05-09-2022 15:00

Voor mij persoonlijk geldt, ik kan niet voor een ander denken. Dus hoewel ik weet dat sommige mensen in het moment minder goed uit hun woorden komen, ga ik me daarvoor niet inhouden.

Wel natuurlijk bij iemand die niet echt een gelijkwaardig gesprekspartner is, een kind, of iemand die de taal niet goed spreekt of iets dergelijks. En het moet een beetje in verhouding zijn met wie je spreekt. Niet het meisje van 15 bij de Albert Heijn de volle laag geven over iets waar ze zelf ook niet over gaat.

Maar op werk zal ik me niet inhouden om een ander te ontzien. Ook al zijn er zeker ook minder assertieve types bij mij op werk die zich wellicht minder kunnen weren in een discussie en zo ongewild hun kleedje kwijt raken. Dat is erg vervelend, maar als volwassene moet je dat op den duur van jezelf weten en dan zijn er best manieren om daarmee om te gaan. Desnoods parkeer je de boel en vraag je of je er op terug kunt komen omdat je rustig na wil denken als je van jezelf weet dat je aan het wankelen gebracht kunt worden.

Ik kan me hierin vinden.

Maar er zitten wel twee kanten aan. Want mensen aanspreken op een manier die indruk maakt is heel makkelijk heb ik gemerkt, maar andersom laat ik me zelden in de kaarten kijken. Juist omdat ik verbaal wel handig ben kan ik me in het werk altijd professioneel opstellen.
Ook als er conflict of kritiek is of ik heb iets fout gedaan ben ik rustig, positief en oplossingsgericht. Ondertussen huil ik soms wel even in de auto maar niemand weet dat.

Recent ben ik dat toch anders gaan doen, ik laat mensen dichterbij komen en laat ook mijn twijfels, onvolkomenheden en emoties zien. Omdat het verbindend gedrag is. Ik heb meer begrip voor mensen die niet zo assertief zijn en daardoor hun kleedje kwijtraken. Dat is niet alleen hun probleem namelijk, want het gevoel (de negatieve energie) dat het ze oplevert blijft wel ergens. En je moet het toch allemaal samen doen uiteindelijk. Dus meer wat Singlejingle schrijft, dat de sfeer ook belangrijk is ook al is het soms wat minder professioneel en resultaatgericht.

Singlejingle schreef: ↑

05-09-2022 13:50

Misschien helpt het je, als je jezelf ineens in een wespennest bevindt en mensen gaan onredelijk tekeer en beginnen met woorden te slaan, dat dit meestal gevoed is door iets wat amper iets met jou te maken heeft en alles met een trigger. Dan weet je, dat hoewel het als een persoonlijke aanval voelt, het eigenlijk gewoon een klein kind is dat een tirade staat te houden. Dat kan je misschien helpen in het beoordelen of je datzelfde ambieert of dat je toch liever voor een bepaalde mate van (volwassen, gebalanceerde) redelijkheid kiest

Goh. Ik vind je posts erg mooi omschreven, dank je wel.
Ik was al een eind op weg met zo'n idee over een persoon dichtbij mij, maar dit is zo helder omschreven. Jezelf wapenen hiertegen valt nog steeds niet altijd mee. Of nee, ik weet wel dat het bij die ander ligt en niet aan/bij mij, maar je komt er niks verder mee en ik vind het zwaar frustrerend om als afvoerputje van zijn emotionele incontinentie te worden gebruikt. Omdraaien en weglopen dus maar.

Avage schreef: ↑

05-09-2022 15:32

Ik kan me hierin vinden.

Maar er zitten wel twee kanten aan. Want mensen aanspreken op een manier die indruk maakt is heel makkelijk heb ik gemerkt, maar andersom laat ik me zelden in de kaarten kijken. Juist omdat ik verbaal wel handig ben kan ik me in het werk altijd professioneel opstellen.
Ook als er conflict of kritiek is of ik heb iets fout gedaan ben ik rustig, positief en oplossingsgericht. Ondertussen huil ik soms wel even in de auto maar niemand weet dat.

Recent ben ik dat toch anders gaan doen, ik laat mensen dichterbij komen en laat ook mijn twijfels, onvolkomenheden en emoties zien. Omdat het verbindend gedrag is. Ik heb meer begrip voor mensen die niet zo assertief zijn en daardoor hun kleedje kwijtraken. Dat is niet alleen hun probleem namelijk, want het gevoel (de negatieve energie) dat het ze oplevert blijft wel ergens. En je moet het toch allemaal samen doen uiteindelijk. Dus meer wat Singlejingle schrijft, dat de sfeer ook belangrijk is ook al is het soms wat minder professioneel en resultaatgericht.

Ik ben inderdaad niet erg verbindend van aard. Ik vind collega’s best leuk, maar overleg heb ik een hekel aan. Dan heb ik bijna liever dat iemand ergens iets besluit zonder mij er bij te betrekken.

Ik zie mezelf niet persé als resultaatgericht, maar ik geef gewoon mijn mening. Dat is het ook slechts, mijn mening, dat wil niet zeggen dat we moeten doen wat ik zeg. Maar ik kan alleen mijn eigen kijk op de zaak geven, ik kan niet voor een ander spreken. Doet die ander dat niet, dan spijt me dat. Maar het staat eenieder vrij mijn mening naast zich neer te leggen.

Wat ik heb geleerd is dat je geen reactie of antwoord hoef te geven.

Ten 1e voorkomt dat de tegenpartij er een discussie van maakt, waarbij het dan niet meer om de boodschap gaat, maar wie de discussie wint. Als je tegen een medewerker zegt dat zij die en die dag is ingepland. Kan ze ontploffen wat ze wil en dan krijg je dit soort strijdpunten:
-Ja maar marietje krijgt altijd alle goede dagen.
-ja maar, mijn vriend is weg. Wie past er dan op onze kinderen
-dat had je eerder moeten aangeven.nu is het te laat
-waarom krijgt pietje die dagen niet?
- je werkt hier net 2 dagen en komt nu al bevelen uitdelen (meegemaakt, ik was de nieuwe planner)

Verleid je niet tot antwoorden, want elk antwoord streeft zij dan door als: niet geldig en voor je het weet heb je een discussie waarbij de ander bepaalt ipv jij.
Gewoon dezelfde boodschap rustig herhalen.

Hielp ook goed bij familieruzies. Wij hadden echt een hittepit familielid. Altijd schreeuwen en boos(waarom is pietje eerder uitgenodigd dan ik..) en als ik er niet in meeging krijg je dit:
-Wat heb je tegen mij?
-he, ik vraag je wat reageer dan, hallo...ben je doof ofzo
Stond ze recht in mijn gezicht te schreeuwen.

Weglopen is niet laf en altijd aangeven: ik ga dit niet nu met je bespreken. Dan krijg je wellicht te horen: dat bepaal jij niet/wanneer dan wel? Dat laatste hangt ervan af. Is het een collega? Dan kan je gerust zeggen: als de emoties gezakt zijn(niet: als jouw emoties gezakt zijn) bij mijzelf houden helpt ook:
-ik vind dit geen constructief gesprek. Ik kom er dan en dan op terug.
Ipv: als je klaar bent met schreeuwen en normaal kan doen, kunnen we in gesprek. Dat is olie op het vuur.

Wat bij kinderen werkt, werkt ook bij volwassenen met zo'n uitbarsting

Kort samengevat, de cirkel van:

-Je boodschap(herhalen) ipv reageren.
-aangeven hoe/wanneer/of de ander erop terug mag komen
- afsluiten.
Ga er maar vanuit dat als je niet hapt(en dat willen ze) ze nog veel bozer worden. Dan weet ik juist dat mijn aanpak werkt, want niemand houd dat uren vol. Zie het dus niet als iets negatiefs. Maar als een lijn die hoe meer die piekt, hoe sneller die gaat dalen in heftigheid.

Als je dit doorhebt laat je je niet imponeren door de emotieuitbarsting van een ander, maar ga je patronen signaleren waarbij je ziet dat jouw aanpak een beter effect heeft dan die van hun. Alles is tijdelijk en je bent niet verplicht mee te doen aan een conflict. Laat ze maar lekker in hun eentje tieren.

Lorem_Ipsum schreef: ↑

05-09-2022 16:17

Ik zie mezelf niet persé als resultaatgericht, maar ik geef gewoon mijn mening. Dat is het ook slechts, mijn mening, dat wil niet zeggen dat we moeten doen wat ik zeg. Maar ik kan alleen mijn eigen kijk op de zaak geven, ik kan niet voor een ander spreken. Doet die ander dat niet, dan spijt me dat. Maar het staat eenieder vrij mijn mening naast zich neer te leggen.

Ik kan dat ook hoor, mijn mening geven
Maar ik leer steeds meer dat het helemaal niet zo belangrijk is wat mijn mening is. Zeker niet als er niet om gevraagd wordt.
"ik geef gewoon mijn mening" kan ook opgevat worden als "ik ben gewoon eerlijk" en dat wordt niet altijd gewaardeerd. Je zaait daarmee soms iets wat je ook niet wil oogsten. En blijkbaar vind je je eigen mening ook heel belangrijk. Nu ben ik daarmee niet onbekend, dus ik snap het wel hoe het werkt. Maar eerlijk waar, is die mening altijd belangrijk om te geven? Of zou de afdeling, het project, dat familie uitje (of wat je dan ook kunt bedenken) ook prima werken zonder die oh zo belangrijke mening? Heel vaak gaat dat prima en dan kan het best een leuke uitdaging zijn om die mening te leren inslikken en deze te geven wanneer er om gevraagd wordt of pas wanneer de boel in de soep dreigt te lopen. Soms zie je dan mensen ineens met oplossingen komen, waarvan je niet wist dat ze het in zich hadden. Maar die mensen hebben dan al snel het gevoel dat de wind ze uit de zeilen wordt gehaald door de hele pro actieve mensen. En dan kun je denken, dan moeten ze hun kans maar pakken, daar ben ik niet verantwoordelijk voor. Maar het kan best een goede leerschool zijn om te merken dat de wereld/het bedrijf/de afdeling/ de zaak/ de organisatie heel prima functioneert zonder jou.

Ik heb mezelf enkele jaren geleden voorgenomen om alleen nog mijn mening te geven als die gevraagd wordt. En dat is eigenlijk bijna nooit.

Eerst in prive, maar in werk voegt het eigenlijk ook helemaal niets toe die mening van mij. Als je alleen maar luistert, vragen stelt en soms eerlijk je gevoelens deelt komt dat veel krachtiger over.

Ik zit nu wel vaker op vivaforum om mijn mening te geven want het is toch wel lekker om te doen.

Jij wordt rete assertief zo