Door chronische ziekte geen sex: geef ik partner "ruimte"?

Ik heb even een nieuw account aangemaakt voor dit zeer persoonlijke onderwerp.



Ik heb al 20 jaar een hele goede relatie met mijn man. Hij is zorgzaam en trouw, maar ik heb het gevoel dat hij zo langzamerhand tekort komt omdat we door mijn chronische aandoening echt heel weinig sex hebben.



Ik ben al zo uitgeput van vechten tegen mijn beperkingen, dat mijn sexdrive totaal weg is: zelfs masturberen doe ik niet meer. Heel soms probeer ik wel om te masturberen als check "of de boel nog werkt", maar ik heb geen "kriebel" meer dat je er gewoon zin in hebt. En met alle moeilijkheden die ik al heb, is het terugkrijgen van mijn libido niet mijn hoogste prioriteit. Dit is langzaam zo gegroeid en ik weet dat mijn man de sex erg mist. Heel soms hebben we nog wel sex, maar dat is minder dan 1x per maand, en ik ben het vertrouwen aan het kwijtraken dat dit nog erg gaat veranderen. Als ik een goede periode heb, plannen we wel eens een ochtend (als ons kind op school zit) om samen in bed te kruipen, en dan is er tijd genoeg voor eerst een dutje en weinig "druk", en dan kan ik er nog wel van genieten, maar dit blijkt dus ook niet frequent haalbaar. Bovendien neemt mijn lichamelijke kwetsbaarheid toe, met het bijkomend risico op blessures (rugklachten etc.). dat maakt het voor mij ook niet echt ontspannen.



Nu vraag ik me af hoe andere mensen met soortgelijke dilemma's hier praktisch mee om gaan: moet mijn lieve trouwe man maar gewoon nooit meer op sex rekenen, of kan ik heb een soort ruimte geven om die behoefte bij iemand anders te voldoen? En hoe pak je dat logisch aan om zeker te weten dat het puur om de sex gaat en dat het toch niet tot een groot relatieprobleem leidt?



Mijn man heeft echt 100% voor mij gekozen en had allang kunnen weggaan als hij de huidige situatie niet zag zitten, dus ergens heb ik het idee dat ik hem hierin vertrouwen moet geven. Sex is normaal en natuurlijk, en het is ook gewoon een fijne uitlaatklep. We hebben het er recent over gehad omdat ik vind dat hij op zijn minst open moet kunnen zijn over zijn gemis. Iemand anders zoeken leek hem niet meteen de oplossing die hij zou willen, maar we willen er allebei eens over na denken. Hij heeft een aantal van die silliconen kokers die er uitzien als een vagina, en ik heb in ieder geval aangegeven dat hij ze van mij "mag" gebruiken (ze lagen toch altijd een beetje besmuikt ver weggestopt en de drempel voor hem om ze te pakken was hoog). We hebben allebei een mooi sportief lijf, dus hij vind mij nog steeds super mooi en aantrekkelijk.



Als ik praktisch nadenk heb ik de tegen argumenten:

- je wil niet dat anderen er achter komen dus het wordt iets ingewikkelds "stiekems", waar we allebei niet dol op zijn

- we hebben een kind dat er niet mee belast moet worden

- Natuurlijk ben ik bang dat hij ondanks alle gedachten vooraf toch op den duur meer gaat voelen voor zijn sexmaatje als we het niet goed inperken met afspraken



De argumenten voor:

- ik gun het hem; het is een normale en gezonde behoefte en met hem is niets mis

(-ik voel me toch al zo'n belasting met al mijn beperkingen; ik wil me hier niet ook nog bezwaard om voelen)



Ik heb ook een soort praktische "voorwaarden" voor zover ik er over na kan denken (maar bij gebrek aan ervaring graag jullie commentaar en aanvullingen):

- Altijd safe.

- Zoek iemand die ver van onze woonomgeving woont, zodat het allemaal makkelijk te scheiden is (dus zeker niet met iemand van het schoolplein ofzo).

- Ik zou het misschien prettiger vinden als mijn man een sexmaatje vind binnen een soort bestaande kring van oude bekenden omdat je verder al weet wat je aan die mensen heb (weinig kans dat die ineens ons gezin binnen dringen en mijn plaats willen overnemen ofzo). Ik weet dat een exvriendin van lang geleden misschien in een soortgelijke situatie zit (zij en haar man wonen apart omdat hij psychische problemen heeft maar ze voeden wel samen de kinderen op). Zoiets.

- Misschien om het puur op de sex te houden, en het relatie-risico te verkleinen zoeken in een kring waar mensen bewust op zoek zijn naar sex en minder naar een partner op andere gebieden; dus geen datingsite maar dmv een cursus erotische massage ofzo? Of het op een andere manier koppelen aan gezondheid en met je lijf bezig zijn?

- Alleen geplande afspraken met een (paar) vast(e) maatje(s): niet de grens laten zakken en daarnaast spontane gelegenheden opzoeken met andere mensen ofzo.



En of ik nou op de hoogte gehouden wil worden of niet... dat weet ik ook nog niet.



Hoe zouden jullie er mee omgaan als je in mijn schoenen stond, of heb je hier deels ervaring mee?

Nou ja: allerlei reacties zijn welkom...

Ik ga liever niet in op mijn eigen beperking ivm herkenbaarheid. Het punt is gewoon dat als mijn lichaam gewoon al te uitgeput is voor sex met mezelf. Ik heb ergens gelezen dat je lichaam biologisch gezien normaal staat ingesteld op "instandhouding van de soort" (dus op voortplanten) maar dat je onder grote stress/uitputting automatisch overgaat op "instandhouding van het individu" en dus alle energie steekt in andere processen. Dan stoppen bepaalde hormonen ook enzo. Ik herken daar wel iets in.



Als ik mijzelf al niet "opgewarmd" krijg, waarom moet ik dan mijn energie steken in toch proberen een sexleven met mijn man te hebben? Dat MOET toch niet? Ik heb al aangegeven dat ik liever mijn energie steek in andere processen (zoals ons kind) omdat ik het toch al niet red om allerlei dingen te doen die ik ook heel graag zou willen. Ik ben van alles aan het opgeven en moet steeds een stapje terug doen. De "uitdaging" om er seksueel dan juist meer van te maken, laat ik graag aan me voorbij gaan.