Seks
alle pijlers
Door chronische ziekte geen sex: geef ik partner "ruimte"?
maandag 25 mei 2015 om 20:46
Ik heb even een nieuw account aangemaakt voor dit zeer persoonlijke onderwerp.
Ik heb al 20 jaar een hele goede relatie met mijn man. Hij is zorgzaam en trouw, maar ik heb het gevoel dat hij zo langzamerhand tekort komt omdat we door mijn chronische aandoening echt heel weinig sex hebben.
Ik ben al zo uitgeput van vechten tegen mijn beperkingen, dat mijn sexdrive totaal weg is: zelfs masturberen doe ik niet meer. Heel soms probeer ik wel om te masturberen als check "of de boel nog werkt", maar ik heb geen "kriebel" meer dat je er gewoon zin in hebt. En met alle moeilijkheden die ik al heb, is het terugkrijgen van mijn libido niet mijn hoogste prioriteit. Dit is langzaam zo gegroeid en ik weet dat mijn man de sex erg mist. Heel soms hebben we nog wel sex, maar dat is minder dan 1x per maand, en ik ben het vertrouwen aan het kwijtraken dat dit nog erg gaat veranderen. Als ik een goede periode heb, plannen we wel eens een ochtend (als ons kind op school zit) om samen in bed te kruipen, en dan is er tijd genoeg voor eerst een dutje en weinig "druk", en dan kan ik er nog wel van genieten, maar dit blijkt dus ook niet frequent haalbaar. Bovendien neemt mijn lichamelijke kwetsbaarheid toe, met het bijkomend risico op blessures (rugklachten etc.). dat maakt het voor mij ook niet echt ontspannen.
Nu vraag ik me af hoe andere mensen met soortgelijke dilemma's hier praktisch mee om gaan: moet mijn lieve trouwe man maar gewoon nooit meer op sex rekenen, of kan ik heb een soort ruimte geven om die behoefte bij iemand anders te voldoen? En hoe pak je dat logisch aan om zeker te weten dat het puur om de sex gaat en dat het toch niet tot een groot relatieprobleem leidt?
Mijn man heeft echt 100% voor mij gekozen en had allang kunnen weggaan als hij de huidige situatie niet zag zitten, dus ergens heb ik het idee dat ik hem hierin vertrouwen moet geven. Sex is normaal en natuurlijk, en het is ook gewoon een fijne uitlaatklep. We hebben het er recent over gehad omdat ik vind dat hij op zijn minst open moet kunnen zijn over zijn gemis. Iemand anders zoeken leek hem niet meteen de oplossing die hij zou willen, maar we willen er allebei eens over na denken. Hij heeft een aantal van die silliconen kokers die er uitzien als een vagina, en ik heb in ieder geval aangegeven dat hij ze van mij "mag" gebruiken (ze lagen toch altijd een beetje besmuikt ver weggestopt en de drempel voor hem om ze te pakken was hoog). We hebben allebei een mooi sportief lijf, dus hij vind mij nog steeds super mooi en aantrekkelijk.
Als ik praktisch nadenk heb ik de tegen argumenten:
- je wil niet dat anderen er achter komen dus het wordt iets ingewikkelds "stiekems", waar we allebei niet dol op zijn
- we hebben een kind dat er niet mee belast moet worden
- Natuurlijk ben ik bang dat hij ondanks alle gedachten vooraf toch op den duur meer gaat voelen voor zijn sexmaatje als we het niet goed inperken met afspraken
De argumenten voor:
- ik gun het hem; het is een normale en gezonde behoefte en met hem is niets mis
(-ik voel me toch al zo'n belasting met al mijn beperkingen; ik wil me hier niet ook nog bezwaard om voelen)
Ik heb ook een soort praktische "voorwaarden" voor zover ik er over na kan denken (maar bij gebrek aan ervaring graag jullie commentaar en aanvullingen):
- Altijd safe.
- Zoek iemand die ver van onze woonomgeving woont, zodat het allemaal makkelijk te scheiden is (dus zeker niet met iemand van het schoolplein ofzo).
- Ik zou het misschien prettiger vinden als mijn man een sexmaatje vind binnen een soort bestaande kring van oude bekenden omdat je verder al weet wat je aan die mensen heb (weinig kans dat die ineens ons gezin binnen dringen en mijn plaats willen overnemen ofzo). Ik weet dat een exvriendin van lang geleden misschien in een soortgelijke situatie zit (zij en haar man wonen apart omdat hij psychische problemen heeft maar ze voeden wel samen de kinderen op). Zoiets.
- Misschien om het puur op de sex te houden, en het relatie-risico te verkleinen zoeken in een kring waar mensen bewust op zoek zijn naar sex en minder naar een partner op andere gebieden; dus geen datingsite maar dmv een cursus erotische massage ofzo? Of het op een andere manier koppelen aan gezondheid en met je lijf bezig zijn?
- Alleen geplande afspraken met een (paar) vast(e) maatje(s): niet de grens laten zakken en daarnaast spontane gelegenheden opzoeken met andere mensen ofzo.
En of ik nou op de hoogte gehouden wil worden of niet... dat weet ik ook nog niet.
Hoe zouden jullie er mee omgaan als je in mijn schoenen stond, of heb je hier deels ervaring mee?
Nou ja: allerlei reacties zijn welkom...
Ik heb al 20 jaar een hele goede relatie met mijn man. Hij is zorgzaam en trouw, maar ik heb het gevoel dat hij zo langzamerhand tekort komt omdat we door mijn chronische aandoening echt heel weinig sex hebben.
Ik ben al zo uitgeput van vechten tegen mijn beperkingen, dat mijn sexdrive totaal weg is: zelfs masturberen doe ik niet meer. Heel soms probeer ik wel om te masturberen als check "of de boel nog werkt", maar ik heb geen "kriebel" meer dat je er gewoon zin in hebt. En met alle moeilijkheden die ik al heb, is het terugkrijgen van mijn libido niet mijn hoogste prioriteit. Dit is langzaam zo gegroeid en ik weet dat mijn man de sex erg mist. Heel soms hebben we nog wel sex, maar dat is minder dan 1x per maand, en ik ben het vertrouwen aan het kwijtraken dat dit nog erg gaat veranderen. Als ik een goede periode heb, plannen we wel eens een ochtend (als ons kind op school zit) om samen in bed te kruipen, en dan is er tijd genoeg voor eerst een dutje en weinig "druk", en dan kan ik er nog wel van genieten, maar dit blijkt dus ook niet frequent haalbaar. Bovendien neemt mijn lichamelijke kwetsbaarheid toe, met het bijkomend risico op blessures (rugklachten etc.). dat maakt het voor mij ook niet echt ontspannen.
Nu vraag ik me af hoe andere mensen met soortgelijke dilemma's hier praktisch mee om gaan: moet mijn lieve trouwe man maar gewoon nooit meer op sex rekenen, of kan ik heb een soort ruimte geven om die behoefte bij iemand anders te voldoen? En hoe pak je dat logisch aan om zeker te weten dat het puur om de sex gaat en dat het toch niet tot een groot relatieprobleem leidt?
Mijn man heeft echt 100% voor mij gekozen en had allang kunnen weggaan als hij de huidige situatie niet zag zitten, dus ergens heb ik het idee dat ik hem hierin vertrouwen moet geven. Sex is normaal en natuurlijk, en het is ook gewoon een fijne uitlaatklep. We hebben het er recent over gehad omdat ik vind dat hij op zijn minst open moet kunnen zijn over zijn gemis. Iemand anders zoeken leek hem niet meteen de oplossing die hij zou willen, maar we willen er allebei eens over na denken. Hij heeft een aantal van die silliconen kokers die er uitzien als een vagina, en ik heb in ieder geval aangegeven dat hij ze van mij "mag" gebruiken (ze lagen toch altijd een beetje besmuikt ver weggestopt en de drempel voor hem om ze te pakken was hoog). We hebben allebei een mooi sportief lijf, dus hij vind mij nog steeds super mooi en aantrekkelijk.
Als ik praktisch nadenk heb ik de tegen argumenten:
- je wil niet dat anderen er achter komen dus het wordt iets ingewikkelds "stiekems", waar we allebei niet dol op zijn
- we hebben een kind dat er niet mee belast moet worden
- Natuurlijk ben ik bang dat hij ondanks alle gedachten vooraf toch op den duur meer gaat voelen voor zijn sexmaatje als we het niet goed inperken met afspraken
De argumenten voor:
- ik gun het hem; het is een normale en gezonde behoefte en met hem is niets mis
(-ik voel me toch al zo'n belasting met al mijn beperkingen; ik wil me hier niet ook nog bezwaard om voelen)
Ik heb ook een soort praktische "voorwaarden" voor zover ik er over na kan denken (maar bij gebrek aan ervaring graag jullie commentaar en aanvullingen):
- Altijd safe.
- Zoek iemand die ver van onze woonomgeving woont, zodat het allemaal makkelijk te scheiden is (dus zeker niet met iemand van het schoolplein ofzo).
- Ik zou het misschien prettiger vinden als mijn man een sexmaatje vind binnen een soort bestaande kring van oude bekenden omdat je verder al weet wat je aan die mensen heb (weinig kans dat die ineens ons gezin binnen dringen en mijn plaats willen overnemen ofzo). Ik weet dat een exvriendin van lang geleden misschien in een soortgelijke situatie zit (zij en haar man wonen apart omdat hij psychische problemen heeft maar ze voeden wel samen de kinderen op). Zoiets.
- Misschien om het puur op de sex te houden, en het relatie-risico te verkleinen zoeken in een kring waar mensen bewust op zoek zijn naar sex en minder naar een partner op andere gebieden; dus geen datingsite maar dmv een cursus erotische massage ofzo? Of het op een andere manier koppelen aan gezondheid en met je lijf bezig zijn?
- Alleen geplande afspraken met een (paar) vast(e) maatje(s): niet de grens laten zakken en daarnaast spontane gelegenheden opzoeken met andere mensen ofzo.
En of ik nou op de hoogte gehouden wil worden of niet... dat weet ik ook nog niet.
Hoe zouden jullie er mee omgaan als je in mijn schoenen stond, of heb je hier deels ervaring mee?
Nou ja: allerlei reacties zijn welkom...
zondag 7 juni 2015 om 14:06
Helemaal eens met Kerol. Volgens mij staan jullie heel dicht bij elkaar en zijn jullie samen heel sterk. Als jullie hebben dit soort dingen al hebben besproken, misschien moeten jullie het een keertje proberen? Dat je hem voor een keer de vrijheid geeft, hoeft niet te betekenen dat hij die voor altijd krijgt. Geef hem een poosje de tijd om te kijken of hij iemand vindt met wie hij een klik heeft, en (als het er van komt) hoe hij zich daar bij voelt. En evalueer dan samen wat dat voor jullie betekende voor jullie verder gaan.
Misschien geeft het hem een goed gevoel om dat vertrouwen en de vrijheid van jou te krijgen. Wie weet is dat al genoeg voor hem. Of spreekt hij met iemand af, maar voelt hij op het moment suprême toch niet voor seks met die ander. Of misschien wel, en voelt het daarna toch niet prettig voor hem, of niet voor jou. Misschien voel jij je jaloers en wil je dat niet nog een keer. Of jij voelt je juist opgelucht dat er een last van je schouders is. Misschien wordt hij er heel blij van en heeft hij meer energie voor jou. Jullie komen er alleen achter als jullie het proberen.
Ik zou dit niet snel aanraden, maar ik krijg de indruk dat jullie een sterke relatie hebben. Veel praten is het belangrijkste, zolang jullie dat blijven doen, lijkt het mij dat jullie relatie zo'n test wel overleeft.
Misschien geeft het hem een goed gevoel om dat vertrouwen en de vrijheid van jou te krijgen. Wie weet is dat al genoeg voor hem. Of spreekt hij met iemand af, maar voelt hij op het moment suprême toch niet voor seks met die ander. Of misschien wel, en voelt het daarna toch niet prettig voor hem, of niet voor jou. Misschien voel jij je jaloers en wil je dat niet nog een keer. Of jij voelt je juist opgelucht dat er een last van je schouders is. Misschien wordt hij er heel blij van en heeft hij meer energie voor jou. Jullie komen er alleen achter als jullie het proberen.
Ik zou dit niet snel aanraden, maar ik krijg de indruk dat jullie een sterke relatie hebben. Veel praten is het belangrijkste, zolang jullie dat blijven doen, lijkt het mij dat jullie relatie zo'n test wel overleeft.
Snel internet vraagt niet per se om een snelle mening
vrijdag 4 september 2015 om 21:05
Even een heel brutale vraag van een buitenstaander... TO, hoe is het nu? Hebben jullie er nog verder over gesproken? En hebben jullie het uiteindelijk geprobeerd..? Hoe was het voor hem en hoe was het voor jou?
(Ik vraag me dit af, omdat de situatie van mij en Kater - inmiddels mijn aanstaande ex geworden - niet zoveel van die van jullie verschilde...)
(Ik vraag me dit af, omdat de situatie van mij en Kater - inmiddels mijn aanstaande ex geworden - niet zoveel van die van jullie verschilde...)
vrijdag 4 september 2015 om 22:22
Ehm, ik vind het wel lastig om hier nog een terugkoppeling te geven omdat het natuurlijk toch een kwetsbaar onderwerp is, en je ook reacties hebt van mensen die best bot doen of die verkeerde conclusies trekken, maar ik zie wel dat jou vraag serieus is, poesiepoes.
Iedereen mag het onderwerp op zichzelf betrekken en zelf iedere keus maken die hij/zij zou willen, maar ik krijg liever niet te horen dat ik een andere keus zou moeten maken ofzo (soms kunnen mensen nogal tegen argumenten op het forum ingaan, en ik hoef geen discussie over mijn huidige situatie als jullie het niet erg vinden).
Dit topic heeft me vooral tot de inzichten gebracht dat sex ook een vorm van waardering is: mijn man zet bijvoorbeeld dagelijks heel lief kopjes espresso voor mij, en dat is ook een vorm van aandacht. Hij vind koffie lekker, dus ik kan ook wel een kopje voor hem zetten, maar hij wil ook graag bevestiging uit andere aandacht. Dat ik geen zin heb in sex, betekent niet dat ik hem niet (een beetje) kan verwennen, hoewel ik wel wil dat het niet ten koste moet gaan van mijn eigen gezondheid en energie als die erg beperkt is. Het is een soort tussenstap om sex te zien als een manier om hem te erkennen, zonder dat het direct betekent dat ik een geil wijf moet zijn. Zelf heb ik gewoon geen zin. Door deze kijk kreeg ik wat minder "weerzin", want het voelde eerder als "moeten" uit sociale druk ipv uit vrije keus, en ik voelde me wel schuldig dat ik daar niet aan voldeed. Daardoor werd het nog minder leuk.
Maar eerlijk is eerlijk; na een paar keer actie kwam een hele zware periode voor mij, en toen is alles stil gevallen. Het opnieuw oppakken moet nog gebeuren, maar er zijn nog heel veel dingen die weer van start moeten gaan, ook leuke dingen voor mezelf die allemaal stil gevallen zijn. Er was de afgelopen tijd niet zoveel lol, maar de relatie is gelukkig geen onderwerp van twijfel ofzo. We doen het samen.
Daarnaast is het de vraag of dit voldoende is; af en toe samen vrijen, soms hem bevredigen, maar niet wekelijks ofzo. Mijn man heeft wel aangegeven dat hij het veel liever met mij doet en niet erg om zich heen kijkt. Hij vond het wel fijn dat hij er over na mocht denken. Als ik in posts lees over wel een relatie met iemand opbouwen in de zin van kadootjes, uit eten of andere dingen, dan vind ik dat wel een lastige kant op gaan: we gaan zelf nooit uit eten en we zijn erg zuinig omdat het inkomen laag is door mijn ziekte. Ik dacht meer aan iemand die 'friends with benefits" wilde zijn ofzo, maar het is natuurlijk een heel reële vraag of je dat ook wel gaat vinden.
Het is een van de onderwerpen die de tijd krijgt om te rijpen; we zien voorlopig wel hoe het verder gaat.
Iedereen mag het onderwerp op zichzelf betrekken en zelf iedere keus maken die hij/zij zou willen, maar ik krijg liever niet te horen dat ik een andere keus zou moeten maken ofzo (soms kunnen mensen nogal tegen argumenten op het forum ingaan, en ik hoef geen discussie over mijn huidige situatie als jullie het niet erg vinden).
Dit topic heeft me vooral tot de inzichten gebracht dat sex ook een vorm van waardering is: mijn man zet bijvoorbeeld dagelijks heel lief kopjes espresso voor mij, en dat is ook een vorm van aandacht. Hij vind koffie lekker, dus ik kan ook wel een kopje voor hem zetten, maar hij wil ook graag bevestiging uit andere aandacht. Dat ik geen zin heb in sex, betekent niet dat ik hem niet (een beetje) kan verwennen, hoewel ik wel wil dat het niet ten koste moet gaan van mijn eigen gezondheid en energie als die erg beperkt is. Het is een soort tussenstap om sex te zien als een manier om hem te erkennen, zonder dat het direct betekent dat ik een geil wijf moet zijn. Zelf heb ik gewoon geen zin. Door deze kijk kreeg ik wat minder "weerzin", want het voelde eerder als "moeten" uit sociale druk ipv uit vrije keus, en ik voelde me wel schuldig dat ik daar niet aan voldeed. Daardoor werd het nog minder leuk.
Maar eerlijk is eerlijk; na een paar keer actie kwam een hele zware periode voor mij, en toen is alles stil gevallen. Het opnieuw oppakken moet nog gebeuren, maar er zijn nog heel veel dingen die weer van start moeten gaan, ook leuke dingen voor mezelf die allemaal stil gevallen zijn. Er was de afgelopen tijd niet zoveel lol, maar de relatie is gelukkig geen onderwerp van twijfel ofzo. We doen het samen.
Daarnaast is het de vraag of dit voldoende is; af en toe samen vrijen, soms hem bevredigen, maar niet wekelijks ofzo. Mijn man heeft wel aangegeven dat hij het veel liever met mij doet en niet erg om zich heen kijkt. Hij vond het wel fijn dat hij er over na mocht denken. Als ik in posts lees over wel een relatie met iemand opbouwen in de zin van kadootjes, uit eten of andere dingen, dan vind ik dat wel een lastige kant op gaan: we gaan zelf nooit uit eten en we zijn erg zuinig omdat het inkomen laag is door mijn ziekte. Ik dacht meer aan iemand die 'friends with benefits" wilde zijn ofzo, maar het is natuurlijk een heel reële vraag of je dat ook wel gaat vinden.
Het is een van de onderwerpen die de tijd krijgt om te rijpen; we zien voorlopig wel hoe het verder gaat.
