Seks
alle pijlers
Laag libido partner, hoe ga ik daarmee om?
zondag 17 maart 2013 om 19:15
Hallo allemaal,
Hier is iedereen welkom om te praten over het (langdurig) lage of afwezige libido van je partner.
Dit probleem kan een groot issue zijn binnen de relatie.
Waar loop je tegenaan? Hoe ga je ermee om? Wil je ervaringen delen, van je af huilen of even lekker "zeuren"?
Schrijf het hier van je af!
Dit topic is een vervolg op Depressief door laag libido vriend
Dat topic heeft inmiddels de 3000 postings bereikt.
Er valt blijkbaar zoveel over te schrijven dat dit deel niet specifiek over één persoon gaat, maar over iedereen die hier tegenaan loopt.
Voor iedereen die het eerste topic nog niet heeft gelezen:
Ik heb zelf niet meer met het probleem te maken, maar schrijf hier wel mee om mijn ervaringen te delen. Er is behoefte aan een deel twee, dus bij deze heb ik deze geopend.
Hier is iedereen welkom om te praten over het (langdurig) lage of afwezige libido van je partner.
Dit probleem kan een groot issue zijn binnen de relatie.
Waar loop je tegenaan? Hoe ga je ermee om? Wil je ervaringen delen, van je af huilen of even lekker "zeuren"?
Schrijf het hier van je af!
Dit topic is een vervolg op Depressief door laag libido vriend
Dat topic heeft inmiddels de 3000 postings bereikt.
Er valt blijkbaar zoveel over te schrijven dat dit deel niet specifiek over één persoon gaat, maar over iedereen die hier tegenaan loopt.
Voor iedereen die het eerste topic nog niet heeft gelezen:
Ik heb zelf niet meer met het probleem te maken, maar schrijf hier wel mee om mijn ervaringen te delen. Er is behoefte aan een deel twee, dus bij deze heb ik deze geopend.
donderdag 11 april 2013 om 09:46
Goedemorgen allemaal,
Nu de rook om mijn hoofd is verdwenen, wil ik toch nog even in zijn algemeenheid reageren op de posts.
Fijn dat er ook mensen zijn die mijn botte bijl wel kunnen waarderen.
Ik ben me bewust van het feit, dat ik wel eens ergens tegenaan schop en dat dat pijn doet of dat het iemand boos maakt. Of dat ik de plank volledig missla.
Maar het is altijd vanuit een goede bedoeling. Ik haal er geen winst uit om iemand te kwetsen.
Wanneer iemand zich gekwetst voelt, moet iemand dat tegen me zeggen. Want dat is namelijk verre van mijn bedoeling.
Wat ik kan alleen kan proberen is iemand wakker schudden. Kijk eens naar de posts waar mensen hier vaak mee binnen komen. De vraag is ook nooit: hoe kom ik ervan af, maar hoe ga ik er mee om. Als dit topic bij wijze van over twee jaar nog loopt, dan zien we doorgaans nog steeds dezelfde mensen met: hoe ga ik ermee om, het lukt me niet. (kijk maar naar het vorige topic)
Wat Lilith en ik zeggen is: er is geen manier om er mee om te gaan. Hoe vaak wij al niet mensen hebben gelezen die al jaren bij de therapeut zitten, die al jaren tegen de muur oplopen, die van methode naar medicijn hollen met resultaat: NUL. Hoop wordt elke keer weer de grond in geboord. Het is maar seks, zeik niet zo, zeggen de seks schuwende partners dan. Nou, als dat zo is, moet het niet al teveel moeite zijn om de handjes en de edele delen te laten wapperen, niet waar?
Onee, zo werkt het niet. Want dan is seks ineens zo moeilijk.
Geen één relatie of probleem is hetzelfde, maar de uitkomst wel. Er is geen seks.
Bij sommige zit de partner er heel erg mee dat hij/zij niet kan of wil "seksen" , maar de meeste zal het doorgaans een worst zijn. Hooguit vinden ze de ruzies en discussies erg vervelend. Want zij missen het niet en ervaren het niet als een probleem. En uitgepraat ben je dan.
Dan moeten er keuzes gemaakt worden: Blijf of ga je. De meeste willen blijven. Maar ik blijf erbij: schrap dan het hele woord seks uit je hoofd. Niet meer aan denken, niet meer klagen. Want aan schijn-acceptatie heb je niks. Met schijn-acceptatie los je de frustratie, de ruzies, de onmacht niet op. Schijn-acceptatie is een pleistertje die elke keer weer losraakt, waardoor de wond zichtbaar wordt. Hoe vermoeiend wordt het, om elke keer weer gevoelens en boosheid weg te stoppen onder dat pleistertje.
Iedereen die hier schrijft, worstelt al jaren met het probleem. Hebben de meeste oplossingen al geprobeerd, zonder succes. Krijgen door dat DIT het is, voor de rest van hun leven.
Lilith en ik hebben inderdaad maar één oplossing. Weggaan. Als therapeuten en therapieën niet helpen, en het ook niet meer weten, kun je van ons niet verwachten dat we DE oplossing hebben om je beter te voelen in je seksloze bestaan. We willen best meedenken en meehuilen. Want geloof me, wij zijn ook niet binnen een dag opgestapt. Ik heb er 7 en Lilith heeft er 6 jaar over gedaan.
En dat iemand impliceert dat ik m'n kut achterna heb gelopen zal me jeuken, maar iemand als Lilith verdient meer credit. Ik heb haar herkenbare strijd gevolgd, en weggaan uit een relatie doe je niet effe zomaar.
Zoals gezegd: wij kunnen de oplossing niet aandragen, alleen de situatie herkennen en reageren vanuit ons eigen perspectief. En wij zijn gegaan. Zo ook nog een paar. En die zijn er, zonder uitzondering, veel beter aan toe. Dat zegt toch wat.
De meeste zitten nog in een proces en zijn nog lang niet toe aan het nemen van welk besluit dan ook. Maar dan zeg ik: je draait al jaren in een kring, zonde van je tijd om nog jaren te gaan zitten uitvogelen wat je nou moet doen, hoe je het moet accepteren (je bent daar al jaren mee bezig). Feit is, en lees het oude topic maar eens door, er verandert niks. Tegen de tijd dat de meeste daarachter komen, zijn ze al stukken ouder en wordt de weg naar de vrijheid steeds moeilijker. Weg zijn je mooie, jonge, wellustige jaren. Verspild aan iemand die er toch niks mee doet.
Maar mensen willen blijven voor hun gezin. Liefde respect en loyaliteit naar de partner staan hoog in het vaandel.
Dat het andersom vaak niet zo werkt (waar is de loyaliteit van de partner) nemen we voor lief. Dat deze drie woorden in een seksloze relatie tevens garant staan voor afwijzing, ervoor zorgen dat iemand onzeker wordt, dat deze drie woorden onlosmakelijk verbonden zijn met doodongelukkig zijn op één vlak en het je vrouw/man zijn aantast, daar hebben we dan geen oog voor.
Want ik heb zo'n lieve man/vrouw. Hij doet alles voor mij en de kinderen.....
Alles? Nee niet alles. Niet datgene wat hem/haar echt moeite kost, namelijk tegemoet komen aan doodnormale wensen in een relatie. Kan niet, wil niet.
Jullie doen namelijk wél alles, tot je er zelfs op bepaalde vlakken doodongelukkig van wordt. Wat een ongelijke relatie.
En nogmaals: als jullie van tevoren hadden geweten dat je met zo'n ijskast zou worden opgescheept, was niemand eraan begonnen. Maar nu zit je ermee. En jullie willen ermee leren omgaan. Het antwoord hierop is: dat kun je niet. Niet zolang je zelf behept bent met een normaal libido. Je kunt jezelf jaren verloochenen, je kunt doen alsof jij het ook niet nodig hebt. Maar er komt een moment, dat het niet meer gaat. Omdat je het nooit volledig hebt geaccepteerd. Wegstoppen is geen accepteren.
Anyway, ik heb alweer veel te veel geleuterd. Ik wens jullie allen het beste, ga daar maar vanuit.
Nu de rook om mijn hoofd is verdwenen, wil ik toch nog even in zijn algemeenheid reageren op de posts.
Fijn dat er ook mensen zijn die mijn botte bijl wel kunnen waarderen.
Ik ben me bewust van het feit, dat ik wel eens ergens tegenaan schop en dat dat pijn doet of dat het iemand boos maakt. Of dat ik de plank volledig missla.
Maar het is altijd vanuit een goede bedoeling. Ik haal er geen winst uit om iemand te kwetsen.
Wanneer iemand zich gekwetst voelt, moet iemand dat tegen me zeggen. Want dat is namelijk verre van mijn bedoeling.
Wat ik kan alleen kan proberen is iemand wakker schudden. Kijk eens naar de posts waar mensen hier vaak mee binnen komen. De vraag is ook nooit: hoe kom ik ervan af, maar hoe ga ik er mee om. Als dit topic bij wijze van over twee jaar nog loopt, dan zien we doorgaans nog steeds dezelfde mensen met: hoe ga ik ermee om, het lukt me niet. (kijk maar naar het vorige topic)
Wat Lilith en ik zeggen is: er is geen manier om er mee om te gaan. Hoe vaak wij al niet mensen hebben gelezen die al jaren bij de therapeut zitten, die al jaren tegen de muur oplopen, die van methode naar medicijn hollen met resultaat: NUL. Hoop wordt elke keer weer de grond in geboord. Het is maar seks, zeik niet zo, zeggen de seks schuwende partners dan. Nou, als dat zo is, moet het niet al teveel moeite zijn om de handjes en de edele delen te laten wapperen, niet waar?
Onee, zo werkt het niet. Want dan is seks ineens zo moeilijk.
Geen één relatie of probleem is hetzelfde, maar de uitkomst wel. Er is geen seks.
Bij sommige zit de partner er heel erg mee dat hij/zij niet kan of wil "seksen" , maar de meeste zal het doorgaans een worst zijn. Hooguit vinden ze de ruzies en discussies erg vervelend. Want zij missen het niet en ervaren het niet als een probleem. En uitgepraat ben je dan.
Dan moeten er keuzes gemaakt worden: Blijf of ga je. De meeste willen blijven. Maar ik blijf erbij: schrap dan het hele woord seks uit je hoofd. Niet meer aan denken, niet meer klagen. Want aan schijn-acceptatie heb je niks. Met schijn-acceptatie los je de frustratie, de ruzies, de onmacht niet op. Schijn-acceptatie is een pleistertje die elke keer weer losraakt, waardoor de wond zichtbaar wordt. Hoe vermoeiend wordt het, om elke keer weer gevoelens en boosheid weg te stoppen onder dat pleistertje.
Iedereen die hier schrijft, worstelt al jaren met het probleem. Hebben de meeste oplossingen al geprobeerd, zonder succes. Krijgen door dat DIT het is, voor de rest van hun leven.
Lilith en ik hebben inderdaad maar één oplossing. Weggaan. Als therapeuten en therapieën niet helpen, en het ook niet meer weten, kun je van ons niet verwachten dat we DE oplossing hebben om je beter te voelen in je seksloze bestaan. We willen best meedenken en meehuilen. Want geloof me, wij zijn ook niet binnen een dag opgestapt. Ik heb er 7 en Lilith heeft er 6 jaar over gedaan.
En dat iemand impliceert dat ik m'n kut achterna heb gelopen zal me jeuken, maar iemand als Lilith verdient meer credit. Ik heb haar herkenbare strijd gevolgd, en weggaan uit een relatie doe je niet effe zomaar.
Zoals gezegd: wij kunnen de oplossing niet aandragen, alleen de situatie herkennen en reageren vanuit ons eigen perspectief. En wij zijn gegaan. Zo ook nog een paar. En die zijn er, zonder uitzondering, veel beter aan toe. Dat zegt toch wat.
De meeste zitten nog in een proces en zijn nog lang niet toe aan het nemen van welk besluit dan ook. Maar dan zeg ik: je draait al jaren in een kring, zonde van je tijd om nog jaren te gaan zitten uitvogelen wat je nou moet doen, hoe je het moet accepteren (je bent daar al jaren mee bezig). Feit is, en lees het oude topic maar eens door, er verandert niks. Tegen de tijd dat de meeste daarachter komen, zijn ze al stukken ouder en wordt de weg naar de vrijheid steeds moeilijker. Weg zijn je mooie, jonge, wellustige jaren. Verspild aan iemand die er toch niks mee doet.
Maar mensen willen blijven voor hun gezin. Liefde respect en loyaliteit naar de partner staan hoog in het vaandel.
Dat het andersom vaak niet zo werkt (waar is de loyaliteit van de partner) nemen we voor lief. Dat deze drie woorden in een seksloze relatie tevens garant staan voor afwijzing, ervoor zorgen dat iemand onzeker wordt, dat deze drie woorden onlosmakelijk verbonden zijn met doodongelukkig zijn op één vlak en het je vrouw/man zijn aantast, daar hebben we dan geen oog voor.
Want ik heb zo'n lieve man/vrouw. Hij doet alles voor mij en de kinderen.....
Alles? Nee niet alles. Niet datgene wat hem/haar echt moeite kost, namelijk tegemoet komen aan doodnormale wensen in een relatie. Kan niet, wil niet.
Jullie doen namelijk wél alles, tot je er zelfs op bepaalde vlakken doodongelukkig van wordt. Wat een ongelijke relatie.
En nogmaals: als jullie van tevoren hadden geweten dat je met zo'n ijskast zou worden opgescheept, was niemand eraan begonnen. Maar nu zit je ermee. En jullie willen ermee leren omgaan. Het antwoord hierop is: dat kun je niet. Niet zolang je zelf behept bent met een normaal libido. Je kunt jezelf jaren verloochenen, je kunt doen alsof jij het ook niet nodig hebt. Maar er komt een moment, dat het niet meer gaat. Omdat je het nooit volledig hebt geaccepteerd. Wegstoppen is geen accepteren.
Anyway, ik heb alweer veel te veel geleuterd. Ik wens jullie allen het beste, ga daar maar vanuit.
donderdag 11 april 2013 om 09:50
Haai Lilith, Mopsie, koolmeesje! Vraag mij af of iemand mij aan mijn schrijfwijze herkent 
Haaiiiiiiii!!!! Ehhhh, ik zou wel willen, maar ik heb echt geen idee. Maar ligt meer aan mijn gebrekkige werking in de bovenkamer, dan aan jouw schrijfstijl........
Maar welkom terug!
Jouw opties herhaal ik hier nog een keer:
-uit elkaar
-bij elkaar en accepteren
-bij elkaar en een open relatie/ONS/SV
-bij elkaar en vreemdgaan
-samen er weer voor gaan. En dat betekent ook dat de partner actie moet ondernemen.
Dit is het dus. Waarbij ik wel op wil merken dat open relatie, of vreemdgaan niet voor iedereen is weggelegd.
Ik ben vreemdgegaan tijdens mijn vorige relatie en dat heeft de oogjes opengezet. Ik bezag mijn ex in een ander daglicht en kreeg steeds minder respect voor hem. Wie was hij dan verdomme wel, om mij zo in te kou te zetten? En ik had geen zin meer in liegen en bedriegen, geheimzinnig gedoe (open relatie was geen optie), wachten op een volgend afspraakje.
Leuk voor even, maar ik wilde een vent die ik kon bespringen, gewoon thuis. Mijn eigen vent. Ik ben niet in de wieg gelegd voor vreemdgaan. Teveel gedoe, ik wil spontane seks, geen seksdate die al weken van tevoren wordt ingepland. Ik wil een intieme band met iemand, want alleen maar seks om de seks, werkt ook niet. Bij mij niet.
Maar ieder zijn dingetje.
Samen er weer voor gaan: de mooiste optie. Bij jou is dat gelukt.
Maar er zijn helaas ook relaties waar de partner gewoon echt geen behoefte heeft door ziekte, stoornissen, of gewoon geen drive.
Ik denk dat de meeste in dat schuitje zitten en alles al uit de kast hebben getrokken. Als de partner er geen zin in heeft zijn we klaar. En vaak hebben ze geen zin. Ze opteren nog liever voor de optie dat hun vrouw zich door een ander laat nemen, dan dat ze zelf aan de slag gaan. Zoveel houden ze nou van je. Je kunt het zien als een daad uit ruimhartigheid. Ik zie het als een makkelijke oplossing om van hun zeurende partner af te komen.
Zolang de sokken maar gewassen worden en het eten op tijd op tafel staat.
Een open relatie werkt alleen maar, als je relatie helemaal goed zit, ook op seksgebied. Het moet een extraatje zijn, geen vervanging van je eigen partner. Want op die basis loopt je relatie ook de nodige risico's.
Bovenstaand geldt niet voor gevallen waar er sprake is van ernstige ziektes, handicaps, etc. In die gevallen is het probleem van een totaal andere orde (voordat ik daar weer over op m'n kop krijg)
Maar in veel gevallen mag de partner niet eens buiten de deur, dan zijn we snel klaar.
Dan gaan we blijven of uit elkaar.
Haaiiiiiiii!!!! Ehhhh, ik zou wel willen, maar ik heb echt geen idee. Maar ligt meer aan mijn gebrekkige werking in de bovenkamer, dan aan jouw schrijfstijl........
Maar welkom terug!
Jouw opties herhaal ik hier nog een keer:
-uit elkaar
-bij elkaar en accepteren
-bij elkaar en een open relatie/ONS/SV
-bij elkaar en vreemdgaan
-samen er weer voor gaan. En dat betekent ook dat de partner actie moet ondernemen.
Dit is het dus. Waarbij ik wel op wil merken dat open relatie, of vreemdgaan niet voor iedereen is weggelegd.
Ik ben vreemdgegaan tijdens mijn vorige relatie en dat heeft de oogjes opengezet. Ik bezag mijn ex in een ander daglicht en kreeg steeds minder respect voor hem. Wie was hij dan verdomme wel, om mij zo in te kou te zetten? En ik had geen zin meer in liegen en bedriegen, geheimzinnig gedoe (open relatie was geen optie), wachten op een volgend afspraakje.
Leuk voor even, maar ik wilde een vent die ik kon bespringen, gewoon thuis. Mijn eigen vent. Ik ben niet in de wieg gelegd voor vreemdgaan. Teveel gedoe, ik wil spontane seks, geen seksdate die al weken van tevoren wordt ingepland. Ik wil een intieme band met iemand, want alleen maar seks om de seks, werkt ook niet. Bij mij niet.
Maar ieder zijn dingetje.
Samen er weer voor gaan: de mooiste optie. Bij jou is dat gelukt.
Maar er zijn helaas ook relaties waar de partner gewoon echt geen behoefte heeft door ziekte, stoornissen, of gewoon geen drive.
Ik denk dat de meeste in dat schuitje zitten en alles al uit de kast hebben getrokken. Als de partner er geen zin in heeft zijn we klaar. En vaak hebben ze geen zin. Ze opteren nog liever voor de optie dat hun vrouw zich door een ander laat nemen, dan dat ze zelf aan de slag gaan. Zoveel houden ze nou van je. Je kunt het zien als een daad uit ruimhartigheid. Ik zie het als een makkelijke oplossing om van hun zeurende partner af te komen.
Zolang de sokken maar gewassen worden en het eten op tijd op tafel staat.
Een open relatie werkt alleen maar, als je relatie helemaal goed zit, ook op seksgebied. Het moet een extraatje zijn, geen vervanging van je eigen partner. Want op die basis loopt je relatie ook de nodige risico's.
Bovenstaand geldt niet voor gevallen waar er sprake is van ernstige ziektes, handicaps, etc. In die gevallen is het probleem van een totaal andere orde (voordat ik daar weer over op m'n kop krijg)
Maar in veel gevallen mag de partner niet eens buiten de deur, dan zijn we snel klaar.
Dan gaan we blijven of uit elkaar.
donderdag 11 april 2013 om 10:03
Soms voel ik me heel verbonden met dit topic. Maar soms ook weer niet . Ik herken mijzelf niet in jouw omschrijving van "de partner", mops. Maar ik zal dan die uitzondering wel zijn
Ik geloof dat het omslagpunt bij mij veel meer ligt in: wat heb je er voor over elkaar gelukkig te maken? Als je partner je libido negeert omdat hij/zij zelf geen libido heeft en er ook niet mee geconfronteerd wil worden (of moeite wil doen er een oplossing voor te zoeken), dan heb je er niet veel voor over om je partner gelukkig te maken. En dan blijf je trekken aan een dood paard.
Wat Silent Witness zegt: je moet bereid zijn water bij de wijn te doen, naar elkaar te willen luisteren en samen tot een compromis komen waar alle partijen tevreden mee zijn. Als die bereidheid er niet meer is (en bij: het is jouw probleem en val mij er niet mee lastig is mijns inziens die bereidheid er niet meer), dan zal het heel moeilijk worden om je relatie in stand te houden op een manier dat je ook gelukkig kan zijn met elkaar.
Maar goed: dit is mierenneuken in de zijlijn misschien: botte bijl met een sociaal sausje van mij
Ik geloof dat het omslagpunt bij mij veel meer ligt in: wat heb je er voor over elkaar gelukkig te maken? Als je partner je libido negeert omdat hij/zij zelf geen libido heeft en er ook niet mee geconfronteerd wil worden (of moeite wil doen er een oplossing voor te zoeken), dan heb je er niet veel voor over om je partner gelukkig te maken. En dan blijf je trekken aan een dood paard.
Wat Silent Witness zegt: je moet bereid zijn water bij de wijn te doen, naar elkaar te willen luisteren en samen tot een compromis komen waar alle partijen tevreden mee zijn. Als die bereidheid er niet meer is (en bij: het is jouw probleem en val mij er niet mee lastig is mijns inziens die bereidheid er niet meer), dan zal het heel moeilijk worden om je relatie in stand te houden op een manier dat je ook gelukkig kan zijn met elkaar.
Maar goed: dit is mierenneuken in de zijlijn misschien: botte bijl met een sociaal sausje van mij
donderdag 11 april 2013 om 10:11
Wat dit topic mij wel heeft gebracht, is inzicht hoezéér seks een behoefte is om gelukkig te worden. Ik heb mijn partner altijd serieus genomen. Áltijd. IK ben over mijn eigen grenzen gegaan om hem tegemoet te komen, en met liefde. Ik heb gevreeen terwijl ik verging van de pijn, en dat vond hij geen succes. Ik heb geworsteld om voor hem een bevredigend seksleven te creëren en daar ben ik regelmatig niet toe in staan gebleken (zoals gezegd: bevredigd worden zonder dat je mag aanraken kan voor een keer heel spannend zijn, maar op den duur is het niet sexy, hoe gaat ik ook kan pijpen ). Maar toch heb ik dat nooit écht begrepen. En die boodschap is voor mij hard aangekomen.
En of het nou dat besef was, of het stoppen met medicijnen, op de een of andere manier ben ik over de rand gekomen. Na de laatste operatie kon het geen pijn meer doen, maar toch, na 7 jaar iedere dag pijn en heel veel extra pijn met vrijen, heb je de angst voor pijn niet zomaar uit je hoofd. En ik ben zeer dankbaar dat ik mijn libido terug heb. Ongelofelijk om te ervaren hoe seks is zonder stemmetjes in je hoofd en angst, maar door het los te laten.
En of het nou dat besef was, of het stoppen met medicijnen, op de een of andere manier ben ik over de rand gekomen. Na de laatste operatie kon het geen pijn meer doen, maar toch, na 7 jaar iedere dag pijn en heel veel extra pijn met vrijen, heb je de angst voor pijn niet zomaar uit je hoofd. En ik ben zeer dankbaar dat ik mijn libido terug heb. Ongelofelijk om te ervaren hoe seks is zonder stemmetjes in je hoofd en angst, maar door het los te laten.
donderdag 11 april 2013 om 10:12
quote:ashanita schreef op 11 april 2013 @ 09:15:
Zó mee eens Silent Witness!
Haha, dan zijn we het met elkaar eens
Echt, de mensen die in die twijfel zitten, lees het vorige topic (genoemd in de OP) eens door. Daar zie je dat lilith en anderen ook ontzettend worstelen met wel of niet blijven, je gezin wel of niet 'opbreken'. etc.
Ik heb de afgelopen jaren gewoon gemerkt dat ik het zelf niet trek. In één huis leven met iemand die gewoon aardig, lief en begaand met je is maar verder weinig tot geen lichamelijke actie onderneemt.
Door alle afwijzing durfde ik geen initiatief meer te nemen, was bang om partner aan te raken, te zoenen, te knuffelen, bang omdat ik bang was dat partner dacht dat ik méér wilde dan dat.
En eerlijk gezegd, als ik het dan uiteindelijk deed inderdaad dan wilde ik ook seks, dus eigenlijk had partner gelijk.
Maar als er tussendoor ook gewoon gekroelt, gekust etc was geworden dan was er misschien van 1 op de 10 keer maar spraken van 'ik heb zin in..' en voelt het niet als elke keer als partner kust dan weet ik het wel weer gevoel voor de ander.
Die negatieve spiraal hebben we moeten doorbreken, ik nadat ik hier op het forum niet gek werd verklaart en aangemoedigd om het goed aan te kaarten bij partner.
Uiteindelijk heb ik dat doormiddel van een brief gedaan (7 kantjes ofzo) waarin ik uitlegde wat het met mij deed. Hoe dit alles mij liet voelen, onzekerheid (wilde partner mij niet meer vanwege mogelijk een ander? en nog vele andere vragen).
Mijn partner schrok hiervan, die had geen idee! Was daar absoluut niet mee bezig.
Ik heb gewoon ook eerlijk gezegd dat als partner mij niet meer wilde, het totaalplaatje dus incl seks dat ik dat gewoon wilde weten en dat ze mij niet zo moest laten spartelen (je bent nog wel goed voor het geld binnen brengen, zorgen voor kind, poetsen, eten koken maar seks en intimiteit ho maar).
Wat ik hier nu mee wil.. ik weet het niet.
Anderen inzichten geven?
Nogmaals als je partner niet meer wilt. Niet er over wilt praten, geen water meer bij de wijn doen etc dan verzieken ze mij inziens gewoon de relatie, ook voor je kinderen en niet jij!
Bedenk goed wat voor offers je allemaal maakt!
Mijn moeder en vader hebben het offer gebracht, ze zouden wachten tot dat mijn broer het huis uit was (hij is begin 20 nu en woont nog thuis dus ze moeten nog even) en dan zouden ze 'netjes' uit elkaar gaan.
Is dat eerlijk? Om zoveel jaar niet voluit te 'leven' (die je niet meer terug krijgt)? Denken jullie dat mijn broertje mijn ouders op zijn blote knieeen dankt dat ze samen zijn gebleven al die jaren? Of ik? Neuj echt niet hoor. Ik had liever ouders gehad die echt gelukkig waren. Maar goed dat ben ik.
Lilith: jaha!!!
Mopsie: als ik praat over mijn vrouw ipv mijn partner gaat er dan een lichtje branden
Zó mee eens Silent Witness!
Haha, dan zijn we het met elkaar eens
Echt, de mensen die in die twijfel zitten, lees het vorige topic (genoemd in de OP) eens door. Daar zie je dat lilith en anderen ook ontzettend worstelen met wel of niet blijven, je gezin wel of niet 'opbreken'. etc.
Ik heb de afgelopen jaren gewoon gemerkt dat ik het zelf niet trek. In één huis leven met iemand die gewoon aardig, lief en begaand met je is maar verder weinig tot geen lichamelijke actie onderneemt.
Door alle afwijzing durfde ik geen initiatief meer te nemen, was bang om partner aan te raken, te zoenen, te knuffelen, bang omdat ik bang was dat partner dacht dat ik méér wilde dan dat.
En eerlijk gezegd, als ik het dan uiteindelijk deed inderdaad dan wilde ik ook seks, dus eigenlijk had partner gelijk.
Maar als er tussendoor ook gewoon gekroelt, gekust etc was geworden dan was er misschien van 1 op de 10 keer maar spraken van 'ik heb zin in..' en voelt het niet als elke keer als partner kust dan weet ik het wel weer gevoel voor de ander.
Die negatieve spiraal hebben we moeten doorbreken, ik nadat ik hier op het forum niet gek werd verklaart en aangemoedigd om het goed aan te kaarten bij partner.
Uiteindelijk heb ik dat doormiddel van een brief gedaan (7 kantjes ofzo) waarin ik uitlegde wat het met mij deed. Hoe dit alles mij liet voelen, onzekerheid (wilde partner mij niet meer vanwege mogelijk een ander? en nog vele andere vragen).
Mijn partner schrok hiervan, die had geen idee! Was daar absoluut niet mee bezig.
Ik heb gewoon ook eerlijk gezegd dat als partner mij niet meer wilde, het totaalplaatje dus incl seks dat ik dat gewoon wilde weten en dat ze mij niet zo moest laten spartelen (je bent nog wel goed voor het geld binnen brengen, zorgen voor kind, poetsen, eten koken maar seks en intimiteit ho maar).
Wat ik hier nu mee wil.. ik weet het niet.
Anderen inzichten geven?
Nogmaals als je partner niet meer wilt. Niet er over wilt praten, geen water meer bij de wijn doen etc dan verzieken ze mij inziens gewoon de relatie, ook voor je kinderen en niet jij!
Bedenk goed wat voor offers je allemaal maakt!
Mijn moeder en vader hebben het offer gebracht, ze zouden wachten tot dat mijn broer het huis uit was (hij is begin 20 nu en woont nog thuis dus ze moeten nog even) en dan zouden ze 'netjes' uit elkaar gaan.
Is dat eerlijk? Om zoveel jaar niet voluit te 'leven' (die je niet meer terug krijgt)? Denken jullie dat mijn broertje mijn ouders op zijn blote knieeen dankt dat ze samen zijn gebleven al die jaren? Of ik? Neuj echt niet hoor. Ik had liever ouders gehad die echt gelukkig waren. Maar goed dat ben ik.
Lilith: jaha!!!
Mopsie: als ik praat over mijn vrouw ipv mijn partner gaat er dan een lichtje branden
Not my circus, not my monkeys
donderdag 11 april 2013 om 10:17
quote:ashanita schreef op 11 april 2013 @ 10:03:
Soms voel ik me heel verbonden met dit topic. Maar soms ook weer niet . Ik herken mijzelf niet in jouw omschrijving van "de partner", mops. Maar ik zal dan die uitzondering wel zijn
Ik geloof dat het omslagpunt bij mij veel meer ligt in: wat heb je er voor over elkaar gelukkig te maken? Als je partner je libido negeert omdat hij/zij zelf geen libido heeft en er ook niet mee geconfronteerd wil worden (of moeite wil doen er een oplossing voor te zoeken), dan heb je er niet veel voor over om je partner gelukkig te maken. En dan blijf je trekken aan een dood paard.
Wat Silent Witness zegt: je moet bereid zijn water bij de wijn te doen, naar elkaar te willen luisteren en samen tot een compromis komen waar alle partijen tevreden mee zijn. Als die bereidheid er niet meer is (en bij: het is jouw probleem en val mij er niet mee lastig is mijns inziens die bereidheid er niet meer), dan zal het heel moeilijk worden om je relatie in stand te houden op een manier dat je ook gelukkig kan zijn met elkaar.
Maar goed: dit is mierenneuken in de zijlijn misschien: botte bijl met een sociaal sausje van mij
O, maar heel veel zullen zich niet herkennen in de verhalen over "de partner". Maar wat overeind blijft is de uitkomst bij al die verschillende partners: geen seks, frustratie en verdriet.
Er zijn 100 redenen waarom de partner niet meer kan of wil, maar er is maar één uitkomst. En heel eerlijk: het probleem wordt in 9 van de 10 gevallen inmiddels al genegeerd door de partner, want hoeveel van jullie zijn inmiddels gestopt met erover te praten? En als er nog we over gepraat wordt, houdt dat na een afzienbare tijd ook op. Want alles is dan al gezegd, het lost niks op.
Soms voel ik me heel verbonden met dit topic. Maar soms ook weer niet . Ik herken mijzelf niet in jouw omschrijving van "de partner", mops. Maar ik zal dan die uitzondering wel zijn
Ik geloof dat het omslagpunt bij mij veel meer ligt in: wat heb je er voor over elkaar gelukkig te maken? Als je partner je libido negeert omdat hij/zij zelf geen libido heeft en er ook niet mee geconfronteerd wil worden (of moeite wil doen er een oplossing voor te zoeken), dan heb je er niet veel voor over om je partner gelukkig te maken. En dan blijf je trekken aan een dood paard.
Wat Silent Witness zegt: je moet bereid zijn water bij de wijn te doen, naar elkaar te willen luisteren en samen tot een compromis komen waar alle partijen tevreden mee zijn. Als die bereidheid er niet meer is (en bij: het is jouw probleem en val mij er niet mee lastig is mijns inziens die bereidheid er niet meer), dan zal het heel moeilijk worden om je relatie in stand te houden op een manier dat je ook gelukkig kan zijn met elkaar.
Maar goed: dit is mierenneuken in de zijlijn misschien: botte bijl met een sociaal sausje van mij
O, maar heel veel zullen zich niet herkennen in de verhalen over "de partner". Maar wat overeind blijft is de uitkomst bij al die verschillende partners: geen seks, frustratie en verdriet.
Er zijn 100 redenen waarom de partner niet meer kan of wil, maar er is maar één uitkomst. En heel eerlijk: het probleem wordt in 9 van de 10 gevallen inmiddels al genegeerd door de partner, want hoeveel van jullie zijn inmiddels gestopt met erover te praten? En als er nog we over gepraat wordt, houdt dat na een afzienbare tijd ook op. Want alles is dan al gezegd, het lost niks op.
donderdag 11 april 2013 om 10:17
quote:ashanita schreef op 11 april 2013 @ 08:29:
En dan ben ik nog steeds benieuwd hoe het met Pedroso gaat (of heb ik daar door alle fitties nou doorheen gelezen?)
Hier gaat het goed. In de zin dat ik uitkijk naar dit weekend. Hoe het ook draait of keert. Zicht op toekomst.
Mijn vriendin geeft aan last te hebben van de "druk" die ik bij haar leg. Zou ze de druk die ze bij mij al die tijd heeft neergelegd vergeten zijn?
Ik merk dat het haar wel wat doet. Het besef dat het allemaal niet meer zo vrijblijvend en besluiteloos gaat zijn. Die botte bijl waar we het hier zo vaak over hebben krijgt meer en meer een effect. Bij mij vooral bevrijdend en bij haar een besef dat het zo maar eens voorbij zou kunnen zijn. Of de start van iets nieuws.
En dan ben ik nog steeds benieuwd hoe het met Pedroso gaat (of heb ik daar door alle fitties nou doorheen gelezen?)
Hier gaat het goed. In de zin dat ik uitkijk naar dit weekend. Hoe het ook draait of keert. Zicht op toekomst.
Mijn vriendin geeft aan last te hebben van de "druk" die ik bij haar leg. Zou ze de druk die ze bij mij al die tijd heeft neergelegd vergeten zijn?
Ik merk dat het haar wel wat doet. Het besef dat het allemaal niet meer zo vrijblijvend en besluiteloos gaat zijn. Die botte bijl waar we het hier zo vaak over hebben krijgt meer en meer een effect. Bij mij vooral bevrijdend en bij haar een besef dat het zo maar eens voorbij zou kunnen zijn. Of de start van iets nieuws.
Don't cry because it's over, smile because it happened.
donderdag 11 april 2013 om 10:22
Mops, ik ben nooit gestopt met praten. En bij mij heeft het wel wat opgeleverd. Namelijk dat we altijd toenadering hebben gezocht, nooit genoegen hebben genomen met een broer/zus relatie. Dat we elkaar altijd serieus zijn blijven nemen. Bij silent witness heeft het wel degelijk wat opgeleverd.
Je zal in veel gevallen gelijk hebben, maar scheer niet alles over een kam. Dat is het enige dat ik aangeef.
Je zal in veel gevallen gelijk hebben, maar scheer niet alles over een kam. Dat is het enige dat ik aangeef.
donderdag 11 april 2013 om 10:24
donderdag 11 april 2013 om 10:28
quote:ashanita schreef op 11 april 2013 @ 10:11:
Wat dit topic mij wel heeft gebracht, is inzicht hoezéér seks een behoefte is om gelukkig te worden. Ik heb mijn partner altijd serieus genomen. Áltijd. IK ben over mijn eigen grenzen gegaan om hem tegemoet te komen, en met liefde. Ik heb gevreeen terwijl ik verging van de pijn, en dat vond hij geen succes. Ik heb geworsteld om voor hem een bevredigend seksleven te creëren en daar ben ik regelmatig niet toe in staan gebleken (zoals gezegd: bevredigd worden zonder dat je mag aanraken kan voor een keer heel spannend zijn, maar op den duur is het niet sexy, hoe gaat ik ook kan pijpen ). Maar toch heb ik dat nooit écht begrepen. En die boodschap is voor mij hard aangekomen.
En of het nou dat besef was, of het stoppen met medicijnen, op de een of andere manier ben ik over de rand gekomen. Na de laatste operatie kon het geen pijn meer doen, maar toch, na 7 jaar iedere dag pijn en heel veel extra pijn met vrijen, heb je de angst voor pijn niet zomaar uit je hoofd. En ik ben zeer dankbaar dat ik mijn libido terug heb. Ongelofelijk om te ervaren hoe seks is zonder stemmetjes in je hoofd en angst, maar door het los te laten.
Ik hoop dat jij wel begrijpt, dat ik het in mijn verhalen NIET over jou heb.
Jouw wil is er altijd geweest, en het luisterend oor voor je partner ook.
Ik bewonder je kracht en je positiviteit.
Ik heb het voor alle duidelijkheid, over die specifieke gevallen, waarin het partner het "gewoon" laat afweten. De partner die niks mankeert, maar die op één of andere manier het wel gezegend vindt, zo.
Pijn of trauma's zijn reden genoeg om niet te kunnen of te willen seksen. Gek genoeg zijn mensen zoals jij (pijn etc) juist wél bereid mee te denken en te zoeken naar een oplossing. die komen er uiteindelijk ook wel met hun partner.
Moe zijn, gewoon geen zin hebben, de slechte minnaar uithangen, zijn daarentegen geen excuses om je partner in de vriezer te plaatsen. Zelfs met moeheid kun je nog een bepaalde vorm van seks hebben.
Alles staat en valt met de bereidwilligheid om je partner een keer tegemoet te komen.
Als de wil er maar is, daar gaat het om. Of het tot echte seks kan leiden is een tweede, maar de partner wordt in ieder geval gehoord en serieus genomen.
Wat dit topic mij wel heeft gebracht, is inzicht hoezéér seks een behoefte is om gelukkig te worden. Ik heb mijn partner altijd serieus genomen. Áltijd. IK ben over mijn eigen grenzen gegaan om hem tegemoet te komen, en met liefde. Ik heb gevreeen terwijl ik verging van de pijn, en dat vond hij geen succes. Ik heb geworsteld om voor hem een bevredigend seksleven te creëren en daar ben ik regelmatig niet toe in staan gebleken (zoals gezegd: bevredigd worden zonder dat je mag aanraken kan voor een keer heel spannend zijn, maar op den duur is het niet sexy, hoe gaat ik ook kan pijpen ). Maar toch heb ik dat nooit écht begrepen. En die boodschap is voor mij hard aangekomen.
En of het nou dat besef was, of het stoppen met medicijnen, op de een of andere manier ben ik over de rand gekomen. Na de laatste operatie kon het geen pijn meer doen, maar toch, na 7 jaar iedere dag pijn en heel veel extra pijn met vrijen, heb je de angst voor pijn niet zomaar uit je hoofd. En ik ben zeer dankbaar dat ik mijn libido terug heb. Ongelofelijk om te ervaren hoe seks is zonder stemmetjes in je hoofd en angst, maar door het los te laten.
Ik hoop dat jij wel begrijpt, dat ik het in mijn verhalen NIET over jou heb.
Jouw wil is er altijd geweest, en het luisterend oor voor je partner ook.
Ik bewonder je kracht en je positiviteit.
Ik heb het voor alle duidelijkheid, over die specifieke gevallen, waarin het partner het "gewoon" laat afweten. De partner die niks mankeert, maar die op één of andere manier het wel gezegend vindt, zo.
Pijn of trauma's zijn reden genoeg om niet te kunnen of te willen seksen. Gek genoeg zijn mensen zoals jij (pijn etc) juist wél bereid mee te denken en te zoeken naar een oplossing. die komen er uiteindelijk ook wel met hun partner.
Moe zijn, gewoon geen zin hebben, de slechte minnaar uithangen, zijn daarentegen geen excuses om je partner in de vriezer te plaatsen. Zelfs met moeheid kun je nog een bepaalde vorm van seks hebben.
Alles staat en valt met de bereidwilligheid om je partner een keer tegemoet te komen.
Als de wil er maar is, daar gaat het om. Of het tot echte seks kan leiden is een tweede, maar de partner wordt in ieder geval gehoord en serieus genomen.
donderdag 11 april 2013 om 11:34
quote:ashanita schreef op 11 april 2013 @ 10:17:
En wederom herkenning, silent witness
Zo fijn als je ergens samen voor kan vechten, toch? Ook al is het gevecht soms zwaar
Ja, fijn inderdaad, dat je samen evenveel investeert! Ik weet niet of ik het vechten wil noemen eigenlijk, want zo voelt het voor mij dan niet. Een gevoel van vechten zou ik krijgen op het moment dat er bij iemand een ander in het spel is.
Ik ben niet op die grens geweest van mogelijk uit elkaar willen of problemen zoals pijn 'overwinnen' wat jij dan gedaan hebt.
Ook mijn insteek was ook niet hoe ga ik er mee om, maar meer ben ik nou gek en hoe maak ik dit nou goed duidelijk aan partner.
Ik vond het nog al wat om als je samen op de bank/stoel/bed/hangmat zit om ineens eruit te gooien van joh schat, ik hou van je, maar ons seksleven? Ik vind het kut.
Seks is zo intiem, ik bedoel je kan iemand ontzettend kwetsen met iets kleins mbt je seksleven en dit was niet klein, dit was groot.
En niet eens de hoeveelheid, maar ook de manier waarop we seks hadden. Ik voor de volle mep aan de bak, maar andersom, elke 6-10 weken een keer op mn rug, vinger erin en kielekiele doet het voor mij niet.
Vuur, temperament, zacht, hard, romantisch, geil, etc.
Ik sta voor best veel dingen open behalve voor passieloze, intresseloze, elke keer dezelfde muziekplaat seks.
Ik heb liever geen seks dan eens per 2 maanden zo'n teleurstelling. Dan maak ik er zelf wel een (beperkt) feestje van in mn eentje.
Dan heb je ook namelijk geen verwachtingen als je samen afspreekt dat je geen seks meer hebt binnen je relatie.
Ook dan kun je er samen aan werken, door naar een voor beide goede oplossing te zoeken als je toch bij elkaar wilt blijven.
Maar dat is bij veel dan ook het probleem, van de partner zonder libido wordt er niet meer gekeken naar oplossingen voor diegene die wel een libido heeft, want dat is ineens dan zijn of haar eigen probleem.
Volgende maand staat partner weer een hernia-operatie te wachten, waardoor partner mogelijk weer een tijdje even niet al te 'lenig' is, maar partner heeft wel gezegd, schat al moet je op mn gezicht komen zitten, het komt goed.
En dát, of het nu wel of niet gaat gebeuren dat voorstel is voor mij al genoeg om mij fijn te voelen, partner denkt mee, denkt aan ons. En ik, ik hou rekening met partner dat ik niet kan verwachten dat ik alle hoeken van de kamer ga zien na de operatie.
Water bij de wijn.
En wederom herkenning, silent witness
Zo fijn als je ergens samen voor kan vechten, toch? Ook al is het gevecht soms zwaar
Ja, fijn inderdaad, dat je samen evenveel investeert! Ik weet niet of ik het vechten wil noemen eigenlijk, want zo voelt het voor mij dan niet. Een gevoel van vechten zou ik krijgen op het moment dat er bij iemand een ander in het spel is.
Ik ben niet op die grens geweest van mogelijk uit elkaar willen of problemen zoals pijn 'overwinnen' wat jij dan gedaan hebt.
Ook mijn insteek was ook niet hoe ga ik er mee om, maar meer ben ik nou gek en hoe maak ik dit nou goed duidelijk aan partner.
Ik vond het nog al wat om als je samen op de bank/stoel/bed/hangmat zit om ineens eruit te gooien van joh schat, ik hou van je, maar ons seksleven? Ik vind het kut.
Seks is zo intiem, ik bedoel je kan iemand ontzettend kwetsen met iets kleins mbt je seksleven en dit was niet klein, dit was groot.
En niet eens de hoeveelheid, maar ook de manier waarop we seks hadden. Ik voor de volle mep aan de bak, maar andersom, elke 6-10 weken een keer op mn rug, vinger erin en kielekiele doet het voor mij niet.
Vuur, temperament, zacht, hard, romantisch, geil, etc.
Ik sta voor best veel dingen open behalve voor passieloze, intresseloze, elke keer dezelfde muziekplaat seks.
Ik heb liever geen seks dan eens per 2 maanden zo'n teleurstelling. Dan maak ik er zelf wel een (beperkt) feestje van in mn eentje.
Dan heb je ook namelijk geen verwachtingen als je samen afspreekt dat je geen seks meer hebt binnen je relatie.
Ook dan kun je er samen aan werken, door naar een voor beide goede oplossing te zoeken als je toch bij elkaar wilt blijven.
Maar dat is bij veel dan ook het probleem, van de partner zonder libido wordt er niet meer gekeken naar oplossingen voor diegene die wel een libido heeft, want dat is ineens dan zijn of haar eigen probleem.
Volgende maand staat partner weer een hernia-operatie te wachten, waardoor partner mogelijk weer een tijdje even niet al te 'lenig' is, maar partner heeft wel gezegd, schat al moet je op mn gezicht komen zitten, het komt goed.
En dát, of het nu wel of niet gaat gebeuren dat voorstel is voor mij al genoeg om mij fijn te voelen, partner denkt mee, denkt aan ons. En ik, ik hou rekening met partner dat ik niet kan verwachten dat ik alle hoeken van de kamer ga zien na de operatie.
Water bij de wijn.
Not my circus, not my monkeys
donderdag 11 april 2013 om 11:39
SilentWitness ( SW voortaan )
Ik neem vanavond even de tijd je een mail te sturen,zelfde adres nog steeds?
Mopsie jouw posts zijn helder eerlijk en ja soms is de rauwe waarheid hard, en ik heb het eerder gezegd, maar mijn ogen zijn open gegaan juist door jouw posts.
Ashanita, klopt het dat jouw ogen als ze niet al open waren ook mede door de verhalen van dit topic verder zijn open gegaan?
Zo ja dan verdienen wij een borrel gheghe.
Even serieus vind het voor jouw en je man heel fijn dat het stukken beter gaat.
Net als bij SW , had mijn ex maar een paar stappen gezet en vastgehouden, had ik mogelijk niet bij hem weggaan, eerlijk is eerlijk er speelde helaas in zijn koppie teveel waar ik geen grip op kreeg eea werd een wisselwerking, en het is goed zo.
Mbt onze zoon en mijn andere kinderen hebben we een goed contact, wat ik nu bewust een beetje op afstand hou, maar nooit helemaal kwijt zou willen.
Wat ook niet gaat zijn ouders hebben mijn andere kinderen als kleinkinderen in hun hart gesloten, er zal daarom altijd een lijntje blijven.
Ik neem vanavond even de tijd je een mail te sturen,zelfde adres nog steeds?
Mopsie jouw posts zijn helder eerlijk en ja soms is de rauwe waarheid hard, en ik heb het eerder gezegd, maar mijn ogen zijn open gegaan juist door jouw posts.
Ashanita, klopt het dat jouw ogen als ze niet al open waren ook mede door de verhalen van dit topic verder zijn open gegaan?
Zo ja dan verdienen wij een borrel gheghe.
Even serieus vind het voor jouw en je man heel fijn dat het stukken beter gaat.
Net als bij SW , had mijn ex maar een paar stappen gezet en vastgehouden, had ik mogelijk niet bij hem weggaan, eerlijk is eerlijk er speelde helaas in zijn koppie teveel waar ik geen grip op kreeg eea werd een wisselwerking, en het is goed zo.
Mbt onze zoon en mijn andere kinderen hebben we een goed contact, wat ik nu bewust een beetje op afstand hou, maar nooit helemaal kwijt zou willen.
Wat ook niet gaat zijn ouders hebben mijn andere kinderen als kleinkinderen in hun hart gesloten, er zal daarom altijd een lijntje blijven.
donderdag 11 april 2013 om 11:54
Voor mij voelde het soms wel als vechten, een gevecht met mijzelf, tegen mijzelf, de grenzen waar ik tegen aan liep.
Vlak voordat ik hier mee kwam schrijven was bij ons het woord scheiding gevallen. En niet omdat we niet meer van elkaar hielden, maar wel omdat we keer op keer weer tegen het vraagstuk "seks" aanliepen. Hij gefrustreerd omdat hij een ongeremde mij wilde, de sterren van de hemel wilde vrijen. En ik omdat ik onmachtig was hem dat te geven.
En ja, ik heb een open relatie voorgesteld met mijn lief. Maar niet omdat ik van hem af wilde zijn. Of dat hij het bij een ander mocht zoeken maar er niets mee te maken wilde hebben. Dat laatste juist niet, dat zou mij veel meer angst inboezemen. Maar wel omdat ik hem een ongeremd seksleven gunde. Ik heb wel altijd gezegd dat ik er deel van uit wilde maken. Niet letterlijk, maar wel dat hij mij zou laten weten waar hij was, met wie. En hoe hij het ervaren had. Heeft hij nooit gebruik van gemaakt: hij wilde een fijn seksleven met de vrouw waar hij van houdt, niet een seksleven met iemand die die relatie kapot kon maken.
Sinds ik " het licht" heb gezien ( ) hebben we heel wat nieuwe dingen geprobeerd: dingen die we de afgelopen 20 jaar nooit gedaan hebben. Ik vroeg hem afgelopen week wat hij, van al die dingen, het fijnste vond. Zijn antwoord was: dat we fijne, ongeremde seks hebben waar we beide van genieten. En toen was ik weer tot over mijn oren verliefd. Want zo is het. Standjes doen er niet toe, maar een seksleven zonder moeilijk gedoe is voor ons priceless.
Vervolgens vroeg ik wat nou nog een fantasie van hem was. En dat was seks met een ander. Dat vond ik dan wel weer heel frappant: daar heeft hij best de kans voor gehad de afgelopen jaren. Maar hij was van mening dat het ten eerste een fantasie was, en ten tweede: als we er al uitvoer aan zouden geven (met een grote als van zijn kant), dat dat alleen zou kunnen van een stabiel en fijn (seks)leven tussen ons.
Ik draaf door he? Niet erg ontopic meer enzo... Sorry
Vlak voordat ik hier mee kwam schrijven was bij ons het woord scheiding gevallen. En niet omdat we niet meer van elkaar hielden, maar wel omdat we keer op keer weer tegen het vraagstuk "seks" aanliepen. Hij gefrustreerd omdat hij een ongeremde mij wilde, de sterren van de hemel wilde vrijen. En ik omdat ik onmachtig was hem dat te geven.
En ja, ik heb een open relatie voorgesteld met mijn lief. Maar niet omdat ik van hem af wilde zijn. Of dat hij het bij een ander mocht zoeken maar er niets mee te maken wilde hebben. Dat laatste juist niet, dat zou mij veel meer angst inboezemen. Maar wel omdat ik hem een ongeremd seksleven gunde. Ik heb wel altijd gezegd dat ik er deel van uit wilde maken. Niet letterlijk, maar wel dat hij mij zou laten weten waar hij was, met wie. En hoe hij het ervaren had. Heeft hij nooit gebruik van gemaakt: hij wilde een fijn seksleven met de vrouw waar hij van houdt, niet een seksleven met iemand die die relatie kapot kon maken.
Sinds ik " het licht" heb gezien ( ) hebben we heel wat nieuwe dingen geprobeerd: dingen die we de afgelopen 20 jaar nooit gedaan hebben. Ik vroeg hem afgelopen week wat hij, van al die dingen, het fijnste vond. Zijn antwoord was: dat we fijne, ongeremde seks hebben waar we beide van genieten. En toen was ik weer tot over mijn oren verliefd. Want zo is het. Standjes doen er niet toe, maar een seksleven zonder moeilijk gedoe is voor ons priceless.
Vervolgens vroeg ik wat nou nog een fantasie van hem was. En dat was seks met een ander. Dat vond ik dan wel weer heel frappant: daar heeft hij best de kans voor gehad de afgelopen jaren. Maar hij was van mening dat het ten eerste een fantasie was, en ten tweede: als we er al uitvoer aan zouden geven (met een grote als van zijn kant), dat dat alleen zou kunnen van een stabiel en fijn (seks)leven tussen ons.
Ik draaf door he? Niet erg ontopic meer enzo... Sorry
donderdag 11 april 2013 om 12:01
Absoluut lilith. De schellen zijn van mijn ogen gevallen. Mijn man heeft uiteraard vaak genoeg aangegeven dat hij het miste en waarom, maar heeft mij nooit zo duidelijk kunnen maken als dit topic hoe diep het gemis is naar een (bevredigend) seksleven. En als je zelf geen of een zeer lage seksdrive hebt, dan is dat eigenlijk niet in te voelen. Je kunt je een voorstelling maken dat iemand het mist, maar niet hoe diep het kan ingrijpen als je lief je niet een volwaardig seksleven kan of wil bieden. Het blijkt zoveel meer te zijn dan "kwakje lozen" en "hoogtepunt bereiken" zeg maar...
En die borrel kun je van mij krijgen. Wel twee ook
En die borrel kun je van mij krijgen. Wel twee ook
donderdag 11 april 2013 om 15:23
Zomer vorig jaar postte ik voor het eerst op dit forum, toen onder een andere naam. Ik worstelde met het probleem dat centraal staat in dit topic. Volop, al meer dan tien jaar, alles geprobeerd (very long story very short...).
Van alle kanten kwam jullie goede raad: nee je bent niet gek (was heel belangrijk voor mij om te horen), zo kan je niet doorgaan, je kunt beter scheiden (ja maar, de kinderen...) of: zoek een SV (niks voor mij...).
Maar ik was er nog niet klaar voor. Mijn mededeling dat ik het buiten de deur wilde zoeken was toen nog bedoeld als een dreigement, als manipulatie, om mijn man alsnog zo ver te krijgen dat hij met mij aan ons seksleven zou gaan werken.
Wat was zijn reactie? Hij zou er alle begrip voor hebben als ik een ander zocht. Daar schoot ik dus niks mee op, want dat wilde ik helemaal niet.
Tot er eind vorig jaar iets knapte: zo wil ik niet oud worden. En begin dit jaar maakte ik een goed voornemen, dat het anders zou worden, dat het niet zo zou blijven. En dat is ook gebeurd. Mijn man en ik hebben er nog eens goed over gesproken, dat we voorlopig niet willen scheiden maar dat ik wel een relatie wilde aangaan met een andere man. Niet alleen seksueel, want zo zit ik niet in elkaar. Het is niet puur en alleen seks wat ontbreekt in ons huwelijk, het is ook een vorm van liefde, hartstocht.
Toen ben ik op zoek gegaan, eerst op het internet (eng!!) maar uiteindelijk vond ik de liefde dichterbij dan ik had gedacht. Eind januari ben ik verliefd geworden en we zien elkaar zo vaak mogelijk, wat door werk en gezinnen (hij is gescheiden maar heeft ook kinderen) neerkomt op drie keer in de week. Natuurlijk ben ik daar wel eens ontevreden over, maar dan hoef ik alleen maar terug te denken aan hoe het vroeger was. Een wereld van verschil, ik voel me zo veel beter in zo veel opzichten.
Het is niet allemaal alleen juichen, ik vind het ook vaak moeilijk om als het ware twee levens te leiden en het zou niet mijn keus zijn geweest om zo te schipperen. Maar onder de omstandigheden, met de kinderen nog thuis, is het de beste oplossing en vaak geniet ik er ook heel erg van. Mijn man houdt zich aan zijn woord en vindt het prima (zegt hij, ik vraag het regelmatig na want kan het eigenlijk niet geloven).
Dus ik raad iedereen aan die in dezelfde valkuil is gestapt: klim eruit, bevrijd jezelf en ga weer leven. Nu het nog kan. En denk niet te snel dat je leven al voorbij is, het is zo de moeite waard.
Van alle kanten kwam jullie goede raad: nee je bent niet gek (was heel belangrijk voor mij om te horen), zo kan je niet doorgaan, je kunt beter scheiden (ja maar, de kinderen...) of: zoek een SV (niks voor mij...).
Maar ik was er nog niet klaar voor. Mijn mededeling dat ik het buiten de deur wilde zoeken was toen nog bedoeld als een dreigement, als manipulatie, om mijn man alsnog zo ver te krijgen dat hij met mij aan ons seksleven zou gaan werken.
Wat was zijn reactie? Hij zou er alle begrip voor hebben als ik een ander zocht. Daar schoot ik dus niks mee op, want dat wilde ik helemaal niet.
Tot er eind vorig jaar iets knapte: zo wil ik niet oud worden. En begin dit jaar maakte ik een goed voornemen, dat het anders zou worden, dat het niet zo zou blijven. En dat is ook gebeurd. Mijn man en ik hebben er nog eens goed over gesproken, dat we voorlopig niet willen scheiden maar dat ik wel een relatie wilde aangaan met een andere man. Niet alleen seksueel, want zo zit ik niet in elkaar. Het is niet puur en alleen seks wat ontbreekt in ons huwelijk, het is ook een vorm van liefde, hartstocht.
Toen ben ik op zoek gegaan, eerst op het internet (eng!!) maar uiteindelijk vond ik de liefde dichterbij dan ik had gedacht. Eind januari ben ik verliefd geworden en we zien elkaar zo vaak mogelijk, wat door werk en gezinnen (hij is gescheiden maar heeft ook kinderen) neerkomt op drie keer in de week. Natuurlijk ben ik daar wel eens ontevreden over, maar dan hoef ik alleen maar terug te denken aan hoe het vroeger was. Een wereld van verschil, ik voel me zo veel beter in zo veel opzichten.
Het is niet allemaal alleen juichen, ik vind het ook vaak moeilijk om als het ware twee levens te leiden en het zou niet mijn keus zijn geweest om zo te schipperen. Maar onder de omstandigheden, met de kinderen nog thuis, is het de beste oplossing en vaak geniet ik er ook heel erg van. Mijn man houdt zich aan zijn woord en vindt het prima (zegt hij, ik vraag het regelmatig na want kan het eigenlijk niet geloven).
Dus ik raad iedereen aan die in dezelfde valkuil is gestapt: klim eruit, bevrijd jezelf en ga weer leven. Nu het nog kan. En denk niet te snel dat je leven al voorbij is, het is zo de moeite waard.
