Seks
alle pijlers
Seksuele problemen al 5 jaar: komt het ooit nog goed??
donderdag 17 februari 2011 om 23:48
Eerste half jaar van onze relatie lekker 'handmatige' en orale seks gehad, maar toen de penetratie kwam volgde vaginisme vanuit mijn kant en nu zijn we 5 jaar verder en nog steeds pijn bij de seks. Inmiddels wel voor in behandeling bij verschillende hulpverleners. Maar juist door die hulp wordt het voor mij een nóg groter probleem omdat ik er des te meer mee bezig ben... Ik ga me zelfs afvragen of de seks ooit nog goed zal zijn. Want hoewel álles in onze relatie goed zit, is het op seksgebied dus al 5 jaar moeilijk (oftewel voor mij vooral pijnlijk)... Iemand misschien ervaring mee en kun je me zeggen of ik toch nog mag hopen op een wél leuk en lekker seksleven? Ik heb de hoop namelijk bijna opgegeven....
donderdag 24 februari 2011 om 19:05
@Saint: ontspannen is prima, maar niet genoeg. Het moet ook nog eens iets leuks en leuk-spannende verwachting worden, dus totaal tegengesteld aan hoe je het nu beleeft.. nu is het een "moeten" voor jezelf: moeten ontspannen. Zoiets als de man die zijn vuist op tafel slaat en hard roept: en nu moet het gezellig zijn!! Dat wordt nooit leuk op die manier.
Men zegt weleens: hoe meer aandacht je aan iets besteedt, hoe groter het wordt (wat je aandacht geeft, groeit). Denk jij in "probleem"> dan wordt het probleem groter. Een opgave, een taak, een prestatie. Eraan "werken" = er nog zo een.
Ben ooit naar een sexuologe geweest, heel lang geleden, maar dat bestond uit "huiswerk" en "oefeningen" (strelingen ondergaan overal en dan die gebieden een cijfer geven tussen 0 1n 10 bijv) en die benadering wekte vooral bij mij weerstand en wrevel op: weer iets wat moest.. En ik had een hekel aan aanrakingen/strelingen, ofwel het "ontvangers-gedeelte", ik was nogal gericht op "geven", op de ander en dat vond ik wel best.
Ik geloof wel in haptonomen, die leren je te voelen of je lichaam gespannen is of ontspannen en contact leggen met jezelf van binnen. Ook kan yoga eea aan goeds doen (houding, bekkenbodem, onbewust "knijpen", spierspanning enz). Maar last but not least heb ik geleerd dat de pijn (eindelijk eens) ondergaan, durven te voelen, ipv vermijden/angst, het antwoord was. Door (mbv een coach) mentale (oude en nieuwe) pijn onder ogen te zien, en alsnog te voelen (incl je eigen veerkracht en eigen vermogen jezelf te troosten als volwassene, je eigen "ouder te zijn", verdween het van mijn nek, letterlijk en figuurlijk.
Vaak weet je zelf niet eens waarom, is het een reeks van jaren, en je hoeft ook niet elk oud detail opnieuw te beleven. Naar mijn idee stapelt "pijn" (afwijzing, teleurstelling, verdriet, enz) zich op. Ik was een "onderdrukker" die altijd maar doorging en altijd maar opgewekt bleef. Vaak ontwikkel je overlevingsstrategieen (en verkeerde overtuigingen over jezelf) omdat ze op dat moment nuttig waren, maar later je kunnen blokkeren/belemmeren. Je kan daarachter komen, inzicht in jezelf (en onbewuste strategieen/patronen) maakt dat je bewust daar op een andere manier mee leert omgaan. Je merkt dat je helemaal "niet nu eenmaal zo bent", wat je denkt dat karaktertrekken zijn zijn vaak gewoon aangeleerde reactiepatronen.
Je kan jezelf daarvan bevrijden, als je weet wat de echte "oorzaken" zijn.
Kijk, "moeten" is zelfveroordeling. Je leert bij zo'n coach dat je vaak een strenge(re) zelfveroordelaar bent dan een ander ooit zou zijn.. je leert mild naar jezelf en je "fouten"/tekortkomingen (van toen) te kijken. (ipv afkeuring omdat/als je niet perfect bent). En boven alles: je merkt dat je een keuze hebt en niet voor altijd vastzit aan ingebakken ideeen of belemmeringen in jezelf.
Als je mentaal zo sterk bent om je lichaam zo te overheersen/beheersen, kan je die kracht ook evengoed inzetten om je te bevrijden en verrijken.
Men zegt weleens: hoe meer aandacht je aan iets besteedt, hoe groter het wordt (wat je aandacht geeft, groeit). Denk jij in "probleem"> dan wordt het probleem groter. Een opgave, een taak, een prestatie. Eraan "werken" = er nog zo een.
Ben ooit naar een sexuologe geweest, heel lang geleden, maar dat bestond uit "huiswerk" en "oefeningen" (strelingen ondergaan overal en dan die gebieden een cijfer geven tussen 0 1n 10 bijv) en die benadering wekte vooral bij mij weerstand en wrevel op: weer iets wat moest.. En ik had een hekel aan aanrakingen/strelingen, ofwel het "ontvangers-gedeelte", ik was nogal gericht op "geven", op de ander en dat vond ik wel best.
Ik geloof wel in haptonomen, die leren je te voelen of je lichaam gespannen is of ontspannen en contact leggen met jezelf van binnen. Ook kan yoga eea aan goeds doen (houding, bekkenbodem, onbewust "knijpen", spierspanning enz). Maar last but not least heb ik geleerd dat de pijn (eindelijk eens) ondergaan, durven te voelen, ipv vermijden/angst, het antwoord was. Door (mbv een coach) mentale (oude en nieuwe) pijn onder ogen te zien, en alsnog te voelen (incl je eigen veerkracht en eigen vermogen jezelf te troosten als volwassene, je eigen "ouder te zijn", verdween het van mijn nek, letterlijk en figuurlijk.
Vaak weet je zelf niet eens waarom, is het een reeks van jaren, en je hoeft ook niet elk oud detail opnieuw te beleven. Naar mijn idee stapelt "pijn" (afwijzing, teleurstelling, verdriet, enz) zich op. Ik was een "onderdrukker" die altijd maar doorging en altijd maar opgewekt bleef. Vaak ontwikkel je overlevingsstrategieen (en verkeerde overtuigingen over jezelf) omdat ze op dat moment nuttig waren, maar later je kunnen blokkeren/belemmeren. Je kan daarachter komen, inzicht in jezelf (en onbewuste strategieen/patronen) maakt dat je bewust daar op een andere manier mee leert omgaan. Je merkt dat je helemaal "niet nu eenmaal zo bent", wat je denkt dat karaktertrekken zijn zijn vaak gewoon aangeleerde reactiepatronen.
Je kan jezelf daarvan bevrijden, als je weet wat de echte "oorzaken" zijn.
Kijk, "moeten" is zelfveroordeling. Je leert bij zo'n coach dat je vaak een strenge(re) zelfveroordelaar bent dan een ander ooit zou zijn.. je leert mild naar jezelf en je "fouten"/tekortkomingen (van toen) te kijken. (ipv afkeuring omdat/als je niet perfect bent). En boven alles: je merkt dat je een keuze hebt en niet voor altijd vastzit aan ingebakken ideeen of belemmeringen in jezelf.
Als je mentaal zo sterk bent om je lichaam zo te overheersen/beheersen, kan je die kracht ook evengoed inzetten om je te bevrijden en verrijken.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 25 februari 2011 om 16:51
@tralalam: voor wat betreft ex, ja, dat is erg. Evenals het feit dat hij er totaal geen moeite en energie in wilde steken om maar iets in de situatie te willen veranderen.
De vaginale gel van Etos (ik heb de tube er maar even voor je bijgepakt). Er staat op: bij irritatie, gevoeligheid, roodheid of schraalheid. Op de achterzijde staat dat deze gel helpt je vagina te herstellen bij bovengenoemde klachten, en tevens de conditie van het slijmvlies van je vagina verbetert en de natuurlijke zuurgraad weer in balans te brengen.
Ik gebruik de gel dus puur als verzachting, als de seks toch wat te heftig was én het daardoor wat gevoeliger is.
De vaginale gel van Etos (ik heb de tube er maar even voor je bijgepakt). Er staat op: bij irritatie, gevoeligheid, roodheid of schraalheid. Op de achterzijde staat dat deze gel helpt je vagina te herstellen bij bovengenoemde klachten, en tevens de conditie van het slijmvlies van je vagina verbetert en de natuurlijke zuurgraad weer in balans te brengen.
Ik gebruik de gel dus puur als verzachting, als de seks toch wat te heftig was én het daardoor wat gevoeliger is.
zaterdag 26 februari 2011 om 15:15
Lieve dames, dank weer voor jullie berichtjes!
@ Suzy; Het is bijna eng, hoe enorm goed ik mij kan herkennen in alles wat je schrijft! Ik ben nu overigens 21… Nog vrij jong dus, maar ik baal wel eens dat ik in mijn jonge jaren nooit heb kunnen genieten van seks. Ik dacht bijvoorbeeld wel eens ‘juist op die leeftijd moet seks lekker en leuk zijn en kun je fijn experimenteren’… Maar ik heb dit nu gelukkig iets meer van me af gezet. Het is zeker jammer dat ik tussen mijn 16e en 21e vooral pijnlijke ervaringen heb opgedaan op seksueel gebied, maar ik kan niet meer dan er nu hard aan werken… Of nou ja, zoals jij zegt, ‘healen’…
Ik geef je groot gelijk dat het belangrijk is om het contact met jezelf te herstellen. Ik haatte mijn lijf heel erg omdat ‘het niet werkte/functioneerde zoals ik dat wilde’… Maar ik moet hier overheen groeien, want zonder dat zal het heel moeilijk zijn…
Ik durf mezelf nu inderdaad ook weer langzaam te laten genieten van seks, en dat heeft héél lang geduurd. Sinds een weekje gaat het steeds een beetje beter, daarvoor was ik heel hard voor mezelf en dacht ik: ‘word maar niet opgewonden, want ik kan er toch niets mee doen’. Nu ik het wél weer mag van mezelf, is alles ook niet meer zo ‘moeten’ en vat ik sommige dingen ook iets lichter op.
Ook herken ik volledig wat je schrijft over die seksuologe. Ik krijg ook zulke oefeningen van haar en ik merk dat het ook een ‘moeten’ reactie oplevert bij mij. Ik probeer daarom van de dingen die ik echt moét (zoals de crème smeren) toch tot iets ‘leuks’ te maken.. Dat helpt in elk geval wel al.
En grappig, ook ik ben voor omstanders juist een heel opgewekt type, maar in de tussentijd kan ik toch heel erg piekeren over dit soort dingetjes. Al merk ik dat ik de laatste dagen heel lekker in m’n vel zit, ik kan dus heel erge ‘vlagen’ hebben… Het is heel wisselend.
Ik geloof jou ook helemaal in het feit dat het antwoord in jezélf ligt i.p.v. in boeken! Trotseren van je eigen weerstanden: dat zeg je zó goed! Want ik was bang mijn vagina aan te raken, laat staan er met een vinger in te gaan. Maar nu moét het helaas om de Lanette crème in te brengen (advies van de gyn.) en ik heb er geprobeerd zoveel mogelijk juist iets goeds en leuks van te maken, dus een beetje zoenen erbij… En dat maakt het allemaal al een heel stuk luchtiger en fijner. De sexy vrouw in mij wordt héél langzaam maar zeker bevrijd…. En ik ben er heel dankbaar voor!
@ Saint1986: Wat vervelend dat jij met ditzelfde probleem zit! Ben blij dat je hier mee kunt lezen en handige info vindt, hopelijk kun je er iets mee. Daar is het tenslotte voor bedoeld! Je schrijft trouwens dat je nu (nog) geen hulp hebt. Schroom echter niet om die er toch bij te halen… Ik heb 5 jaar gedacht dat ik het zelf wel kon en het werd van kwaad tot erger. Eerst was het bij mij ook puur psychisch (denk ik, als ik erover terug denk), maar het is nu uitgegroeid tot een tévens lichamelijk probleem. Ik zou nu heel erg wensen dat ik véél eerder hulp had ingeschakeld… Dus wacht niet, en probeer gewoon alles waar je je goed bij voelt! Beter dat dan wachten en straks denken ‘had ik maar’… Bovendien zijn hulpverleners er juist om je te helpen!
@ Mayaelf: Klinkt goed, die crème van de Etos! Wat erop staat, irritatie, gevoeligheid, rood- en schraalheid, klopt voor mij allemaal. Welke kleur heeft de verpakking? Dan ga ik ook eens bij de Etos kijken…
@ Suzy; Het is bijna eng, hoe enorm goed ik mij kan herkennen in alles wat je schrijft! Ik ben nu overigens 21… Nog vrij jong dus, maar ik baal wel eens dat ik in mijn jonge jaren nooit heb kunnen genieten van seks. Ik dacht bijvoorbeeld wel eens ‘juist op die leeftijd moet seks lekker en leuk zijn en kun je fijn experimenteren’… Maar ik heb dit nu gelukkig iets meer van me af gezet. Het is zeker jammer dat ik tussen mijn 16e en 21e vooral pijnlijke ervaringen heb opgedaan op seksueel gebied, maar ik kan niet meer dan er nu hard aan werken… Of nou ja, zoals jij zegt, ‘healen’…
Ik geef je groot gelijk dat het belangrijk is om het contact met jezelf te herstellen. Ik haatte mijn lijf heel erg omdat ‘het niet werkte/functioneerde zoals ik dat wilde’… Maar ik moet hier overheen groeien, want zonder dat zal het heel moeilijk zijn…
Ik durf mezelf nu inderdaad ook weer langzaam te laten genieten van seks, en dat heeft héél lang geduurd. Sinds een weekje gaat het steeds een beetje beter, daarvoor was ik heel hard voor mezelf en dacht ik: ‘word maar niet opgewonden, want ik kan er toch niets mee doen’. Nu ik het wél weer mag van mezelf, is alles ook niet meer zo ‘moeten’ en vat ik sommige dingen ook iets lichter op.
Ook herken ik volledig wat je schrijft over die seksuologe. Ik krijg ook zulke oefeningen van haar en ik merk dat het ook een ‘moeten’ reactie oplevert bij mij. Ik probeer daarom van de dingen die ik echt moét (zoals de crème smeren) toch tot iets ‘leuks’ te maken.. Dat helpt in elk geval wel al.
En grappig, ook ik ben voor omstanders juist een heel opgewekt type, maar in de tussentijd kan ik toch heel erg piekeren over dit soort dingetjes. Al merk ik dat ik de laatste dagen heel lekker in m’n vel zit, ik kan dus heel erge ‘vlagen’ hebben… Het is heel wisselend.
Ik geloof jou ook helemaal in het feit dat het antwoord in jezélf ligt i.p.v. in boeken! Trotseren van je eigen weerstanden: dat zeg je zó goed! Want ik was bang mijn vagina aan te raken, laat staan er met een vinger in te gaan. Maar nu moét het helaas om de Lanette crème in te brengen (advies van de gyn.) en ik heb er geprobeerd zoveel mogelijk juist iets goeds en leuks van te maken, dus een beetje zoenen erbij… En dat maakt het allemaal al een heel stuk luchtiger en fijner. De sexy vrouw in mij wordt héél langzaam maar zeker bevrijd…. En ik ben er heel dankbaar voor!
@ Saint1986: Wat vervelend dat jij met ditzelfde probleem zit! Ben blij dat je hier mee kunt lezen en handige info vindt, hopelijk kun je er iets mee. Daar is het tenslotte voor bedoeld! Je schrijft trouwens dat je nu (nog) geen hulp hebt. Schroom echter niet om die er toch bij te halen… Ik heb 5 jaar gedacht dat ik het zelf wel kon en het werd van kwaad tot erger. Eerst was het bij mij ook puur psychisch (denk ik, als ik erover terug denk), maar het is nu uitgegroeid tot een tévens lichamelijk probleem. Ik zou nu heel erg wensen dat ik véél eerder hulp had ingeschakeld… Dus wacht niet, en probeer gewoon alles waar je je goed bij voelt! Beter dat dan wachten en straks denken ‘had ik maar’… Bovendien zijn hulpverleners er juist om je te helpen!
@ Mayaelf: Klinkt goed, die crème van de Etos! Wat erop staat, irritatie, gevoeligheid, rood- en schraalheid, klopt voor mij allemaal. Welke kleur heeft de verpakking? Dan ga ik ook eens bij de Etos kijken…
zaterdag 26 februari 2011 om 16:47
@Tralalam: meissie, je bent in je jonge jaren! Er is geen haast bij, je hebt nog een heel leven voor je. En dat je je nu al bewust hiervan bent is alleen maar meegenomen! Bewust worden van je "mechanismen", dan is de helft al gewonnen.. Goed zo, ik lees hieruit dat je op de goede weg bent! Ga zo door, zou ik zeggen, maar overdrijf niet, gevoelens kan je niet dwingen, die moet je ruimte geven.
(ik ben de 40 ruim gepasseerd, dus dat is dan wel zonde van al die jaren dat ik die rem erop hield, he? Jij begint net, dus je hoeft helemaal geen spijt te hebben of jezelf te veroordelen om afgelopen jaren, hoor!).
Ja, ik herken die rem als "overlevingsstrategie": ik zal maar niet opgewonden raken, dan word ik ook niet teleurgesteld".. En dan nog een schuldgevoel dat je hem ondertussen wel teleurstelt, dat je lichaam niet meewerkt.
Dat onder controle willen hebben is trouwens een vd oorzaken, je slaat zelf de spijker op zijn kop. Het is een "controleprobleem". Je hebt het juist zo goed onder controle gehouden, jezelf beheerst zeg maar, (met je ratio over je doodnormale gevoel/instinct) dat je niet meer weet hoe los te laten.
Zoals je zelf al aangeeft: het probleem is niet je lichaam onder controle te krijgen, zoals jij dat wil, en wanneer, nu je een vriendje hebt of deze issues niet langer wenselijk zijn. In feite zeg je: hup, gooi de trossen maar los nu ik dat mechanisme niet langer kan gebruiken, zelfs tegen me werkt. En dan ben je de sleutel kwijtgeraakt ergens onderweg. Zo voelde het voor mij iig.
En toch heb ik die sleutel of schakelaar weer gevonden. En dat begint met willen en op zoek gaan. Het antwoord is durven. Je (opnieuw) open te stellen, kwetsbaar durven te zijn ipv zekerheid willen (zodat je geen teleurstelling of afwijzing hoeft te voelen). Ondertussen ben jij zelf degene die jou afwijst.
Ik weet niet wat de onderliggende reden is, misschien ben je alleen maar te vroeg begonnen aan seks, was je nog niet "rijp" daarvoor. Misschien heb je de boodschap meegekregen dat nette meisjes niet van seks mogen genieten (geen seks uit lust en slet mogen zijn) en dat alleen seks uit liefde okee is (en "nette, lieve, tedere seks is".
Het is ook teleurstellend als seks verre van opwindend is, maar juist pijnlijk. Dat is de vicieuze circel: omdat je pijn verwacht sluit je je af, waardoor het weer pijnlijk is, enz. Kip-ei-verhaal.
Heel fijn om te lezen dat je je al wat losser voelt. Tuurlijk is dat niet van de ene op de andere dag opeens voorbij, het zijn processen, geef jezelf dus de tijd! (en niet tijd alleen). Het kost natuurlijk tijd om dat negatieve circeltje achter je te laten. Pas dan word je blijvend positief. Alleen al het feit dat er nu letterlijk en figuurlijk een opening mogelijk is, en dus dat je er vertrouwen in krijgt, maakt alle verschil. Geloven en vertrouwen dat dit tot het verleden gaat behoren, dat je ooit een reden had om deze strategie (onbewust) te kiezen, maar nu (je volwassener en rijper wordt) niet meer nodig zal hebben.
Veroordeel jezelf daar niet over, je brein heeft daar een goede reden voor gehad destijds. Eigenlijk moet je je koppie daarvoor bedanken: je brein heeft je op die manier willen beschermen, je was (nog) te kwetsbaar kennelijk. Het heeft je al die tijd ook beschermd tegen (te vroege of te hoge?) verwachtingen en eventuele afwijzing (wat niet kan hoeft ook niet.. als je niet hoeft te proberen kan je ook niet falen.. en word je tenminste niet afgewezen om wie je werkelijk bent, maar om een aanwijsbare reden, hoeft er niks van je verwacht te worden).
En nu werkt hetzelfde zelfbeschermingsmechanisme tegen je. Het weerhoudt je van jezelf open te stellen, terwijl je nu ouder bent en beter bestand tegen evt tegenslagen, afwijzing, teleurstelling.
Ik ben me altijd bewust geweest dat ik met ex een lot uit de loterij had getroffen en ik niet 100% te bieden/geven had. Ik wist niet hoe dat te veranderen, ik was afgesloten van mijn lichamelijke gevoelens en het was me helemaal niet (meer) welkom. Ik wou dit kunnen geven, vond mezelf tekortschieten, ik voelde me niet compleet. Gelukkig kende hij me niet anders en is gebleven. Wat ik over het hoofd zag, is dat ik vooral niet kon "ontvangen". Intimiteit vermeed, in feite. Ik wou wel, maar durfde niet, kon het niet, maar was me altijd van bewust dat ik dat wou herstellen. Omdat ik hem "mijn beste zelf" gunde.
Dat is nobel, maar niet het goede uitgangspunt. Pas toen ik "egoistischer" werd (gezond egoisme heet dat), ging ik inzien dat ik het mezelf moest gunnen, om mijn beste zelf te zijn voor mijzelf!
En het antwoord was eigenlijk te simpel voor woorden: niet langer letterlijke en figuurlijke pijn (of eventuele kans op mogelijke) pijn vermijden. Verwelkomen van alle gevoelens. Als je sommige onderdrukt of wil vermijden, vermijd je eigenlijk alle gevoel. Je kan niet naar wens 1 of meer gevoelens uit willen schakelen en de rest (geluk, positieve gevoelens) wel willen. Of alles staat op "uit" of op "aan", het is niet anders. Je hart open hebben is (het risico nemen op) alles voelen. Onze hele maatschappij is erop gericht om pijn te vermijden of te bestrijden, symptoombestrijding, pleister erop, een pilletje en doorgaan maar weer.
Ik stond dus (na nieuwe crisis,nl scheiding) er zo in: "kom maar op met die pijn, met oud en nieuw verdriet, ik kan het hebben". (ik ben ervan overtuigd dat oud verdriet niet weg is, ook niet na jaren, alles stapelt zich op en vermengt zich). Door niet langer weg te lopen voor (de angst voor) pijn en verdriet, maar juist daarheen te gaan, aan toe te geven, eruit te laten komen, werd die bal (die ik onder water probeerde te houden, te controleren, te beheersen) steeds kleiner en lichter.
Geloof me, het is zonde om dat jaren met je mee te zeulen als je er nu al iets aan kan doen. Je hoeft geen spijt te hebben over die jaren voor je 21e (ik werd pas op mijn 19e seksueel aktief, 1e vriendje, laatbloeier zowiezo). Van wie zou je moeten "meedoen" aan het idee dat je al op je 16e moet beginnen en de afgelopen jaren zou moeten experimenteren enz enz?!
Het gaat erom wat bij jou past, waar jij aan toe was/bent. Laat dat idee svp los! Je bent juist uniek, je hoeft niet "het gemiddelde" te zijn. De enige naar wie je moet luisteren (en gehoorzamen) is je innerlijk. In feite heb je dat niet gedaan, jij wou controle over dat innerlijk, maar het zou andersom moeten zijn: dat pure innerlijke zelf weet de antwoorden voor jou. En wat jij nodig hebt in het leven of te doen staat in het leven.
Dus eigenlijk is het een algemener mechanisme, namelijk dat jij anderen (of vriendje van dat moment, of vriendengroep, of verwachtingen van maatschappij/omgeving, wat "men" vindt) belangrijker vond dan je eigen gevoel. Maar "men" bestaat niet!
Je zal nooit aan alle evt verwachtingen kunnen voldoen (HET juiste bestaat niet en ook niet "wat hoort of normaal is" en dat hoeft ook niet, als je maar aan je eigen verwachtingen beantwoordt. En mag leren van jezelf, fouten mag maken, zijwegen nemen, "verkeerde" beslissingen mag maken, zolang je daarvan mag leren en dichter bij jezelf komt, jezelf beter leert kennen en waarderen. Schijt krijgen aan wat anderen vinden. Ook een vriend moet bij jou passen en niet alleen maar andersom aanpassen aan wat verschilt.
Het is ook het loslaten van het idee van presteren/falen. Op allerlei vlak is dat de meetlat (geworden) van deze maatschappij, helaas. Dat kan nog voor rationele dingen gelden, maar voor gevoelens/instinct geldt een andere weg. (en letterlijk een andere "hersenroute"). We krijgen allemaal het idee mee dat rationeel beter en "hoger" is dan gevoel(ens) en intuitie. En dat je met je ratio je gevoelens dient te beheersen. (dat hebben jij en ik iets te letterlijk opgevat en zo beheerst dat je niet meer weet hoe op die andere routes te vertrouwen/leven). Seks en intimiteit en liefde vallen nu eenmaal niet onder ratio, is geen kwestie van presteren of falen..
Daarom vind ik het jammer dat zoveel therapieen weer gericht zijn op het probleem en moeten, ipv het evenwicht wat zoek is, tussen denken/rationeel leven versus voelen. De hele opvoeding en scholing (en werk op bepaald level) is gericht op rationeel presteren. We leren gaandeweg af om te voelen, wordt als zwak bestempeld, onbetrouwbaar en denken/ratio is beter om op te bouwen. Maar het is niet waar, het moet samenwerken, het is allemaal nodig en zit allemaal in je!
Verloochenen van gevoelens (bijv de negatieve, die ook hun nut hebben) en instincten (bijv betwijfelen of moederinstinct bestaat of aangeleerd is) is een slechte ontwikkeling, vind ik. Mensen die uitsluitend op hun gevoel leven gaan "zweven" en dat hoeft nu ook weer niet, maar we hellen iha teveel door naar het rationele de overhand geven en gevoelens te reserveren voor "doe je maar in je vrije tijd", bijzaak, minder belangrijk", je moet zelfbeheersing hebben (op allerlei gebieden, van eten tot aan verslavingen, beweging, seksueel, liefde (voor je kinderen bijv zelfs tegenwoordig) en zelfs ongewenst.
In feite is het een mechanisme wat zijn nut heeft (je niet laten meeslepen/toegeven aan verslavingen bijv, of ongezonde "behoeften", maar een "gezonde" beheersing aanleren, waar nodig kunnen genieten, maar ook op tijd kunnen stoppen, als die behoeften bevredigd zijn). Ik denk dat een wortel van dit te sterke of te zwakke mechanisme ligt in de opvoeding tot gehoorzamen (aan ouders/volwassenen). Je leert dan niet zelf te voelen wanneer je moet stoppen, maar omdat de ander dat zegt en bepaalt voor je. Eigenlijk leer je dan eerder af om je eigen grenzen te voelen/bepalen.
En meestal uit het idee van: als je een kind zelf laat bepalen, zal het altijd het slechte kiezen, niet kunnen beheersen enz. Dan heb je wel beheersing geleerd, maar niet zelfbeheersing, snap je het verschil? (dan beheers je naar de standaard van anderen).
Affijn, loslaten is het devies dus juist. Die controle is doorgeslagen geweest, dat heeft een nut gediend (vond jouw onbewuste "ik") maar mag je nu laten vieren en leren zelf die grenzen te voelen en aan te geven (en te bepalen!). Op die weg ben je al, zo te zien. "je overgeven" is niets anders dan de ratio even niet de controle te geven, maar op je gevoelens te leren vertrouwen in deze.. Ophouden met zelfveroordeling (is ook ratio, is aangeleerd, egobelangen, maatstaven die je hebt meegekregen en "verinnerlijkt": een stemmetje dat strenger is dan je ouders zelfs. Het aangeleerde geweten als maatstaf.
"eraan over geven" is mogen genieten en luisteren naar wat je werkelijke innerlijke behoeften zijn en daaraan mogen toegeven in een gezonde mate. Je bent/wordt nu volwassen en mag eea zelf uitmaken, proberen, van genieten.. En met een partner is er niks verkeerds aan lust, verlangen, en zelfs niks verkeerds aan "sletterig zijn". Het mag allemaal, want jij staat zelf aan het roer nu.
Fijn weekend, ga zo door, veel succes en probeer niet te snel te willen gaan, geef jezelf een break, wat tijd, ruimte, rustig aan te doen. Niks moet, ook dat moet je loslaten. Het is best eng, en het zal met 2 stappen vooruit gaan en dan 1 achteruit, dat is normaal en logisch, het is een hele overgang en oude patronen trekken je soms even terug. Maar het wordt alsmaar leuker en beter, als niks moet (van jezelf of voor anderen) en alles mag!
(ik ben de 40 ruim gepasseerd, dus dat is dan wel zonde van al die jaren dat ik die rem erop hield, he? Jij begint net, dus je hoeft helemaal geen spijt te hebben of jezelf te veroordelen om afgelopen jaren, hoor!).
Ja, ik herken die rem als "overlevingsstrategie": ik zal maar niet opgewonden raken, dan word ik ook niet teleurgesteld".. En dan nog een schuldgevoel dat je hem ondertussen wel teleurstelt, dat je lichaam niet meewerkt.
Dat onder controle willen hebben is trouwens een vd oorzaken, je slaat zelf de spijker op zijn kop. Het is een "controleprobleem". Je hebt het juist zo goed onder controle gehouden, jezelf beheerst zeg maar, (met je ratio over je doodnormale gevoel/instinct) dat je niet meer weet hoe los te laten.
Zoals je zelf al aangeeft: het probleem is niet je lichaam onder controle te krijgen, zoals jij dat wil, en wanneer, nu je een vriendje hebt of deze issues niet langer wenselijk zijn. In feite zeg je: hup, gooi de trossen maar los nu ik dat mechanisme niet langer kan gebruiken, zelfs tegen me werkt. En dan ben je de sleutel kwijtgeraakt ergens onderweg. Zo voelde het voor mij iig.
En toch heb ik die sleutel of schakelaar weer gevonden. En dat begint met willen en op zoek gaan. Het antwoord is durven. Je (opnieuw) open te stellen, kwetsbaar durven te zijn ipv zekerheid willen (zodat je geen teleurstelling of afwijzing hoeft te voelen). Ondertussen ben jij zelf degene die jou afwijst.
Ik weet niet wat de onderliggende reden is, misschien ben je alleen maar te vroeg begonnen aan seks, was je nog niet "rijp" daarvoor. Misschien heb je de boodschap meegekregen dat nette meisjes niet van seks mogen genieten (geen seks uit lust en slet mogen zijn) en dat alleen seks uit liefde okee is (en "nette, lieve, tedere seks is".
Het is ook teleurstellend als seks verre van opwindend is, maar juist pijnlijk. Dat is de vicieuze circel: omdat je pijn verwacht sluit je je af, waardoor het weer pijnlijk is, enz. Kip-ei-verhaal.
Heel fijn om te lezen dat je je al wat losser voelt. Tuurlijk is dat niet van de ene op de andere dag opeens voorbij, het zijn processen, geef jezelf dus de tijd! (en niet tijd alleen). Het kost natuurlijk tijd om dat negatieve circeltje achter je te laten. Pas dan word je blijvend positief. Alleen al het feit dat er nu letterlijk en figuurlijk een opening mogelijk is, en dus dat je er vertrouwen in krijgt, maakt alle verschil. Geloven en vertrouwen dat dit tot het verleden gaat behoren, dat je ooit een reden had om deze strategie (onbewust) te kiezen, maar nu (je volwassener en rijper wordt) niet meer nodig zal hebben.
Veroordeel jezelf daar niet over, je brein heeft daar een goede reden voor gehad destijds. Eigenlijk moet je je koppie daarvoor bedanken: je brein heeft je op die manier willen beschermen, je was (nog) te kwetsbaar kennelijk. Het heeft je al die tijd ook beschermd tegen (te vroege of te hoge?) verwachtingen en eventuele afwijzing (wat niet kan hoeft ook niet.. als je niet hoeft te proberen kan je ook niet falen.. en word je tenminste niet afgewezen om wie je werkelijk bent, maar om een aanwijsbare reden, hoeft er niks van je verwacht te worden).
En nu werkt hetzelfde zelfbeschermingsmechanisme tegen je. Het weerhoudt je van jezelf open te stellen, terwijl je nu ouder bent en beter bestand tegen evt tegenslagen, afwijzing, teleurstelling.
Ik ben me altijd bewust geweest dat ik met ex een lot uit de loterij had getroffen en ik niet 100% te bieden/geven had. Ik wist niet hoe dat te veranderen, ik was afgesloten van mijn lichamelijke gevoelens en het was me helemaal niet (meer) welkom. Ik wou dit kunnen geven, vond mezelf tekortschieten, ik voelde me niet compleet. Gelukkig kende hij me niet anders en is gebleven. Wat ik over het hoofd zag, is dat ik vooral niet kon "ontvangen". Intimiteit vermeed, in feite. Ik wou wel, maar durfde niet, kon het niet, maar was me altijd van bewust dat ik dat wou herstellen. Omdat ik hem "mijn beste zelf" gunde.
Dat is nobel, maar niet het goede uitgangspunt. Pas toen ik "egoistischer" werd (gezond egoisme heet dat), ging ik inzien dat ik het mezelf moest gunnen, om mijn beste zelf te zijn voor mijzelf!
En het antwoord was eigenlijk te simpel voor woorden: niet langer letterlijke en figuurlijke pijn (of eventuele kans op mogelijke) pijn vermijden. Verwelkomen van alle gevoelens. Als je sommige onderdrukt of wil vermijden, vermijd je eigenlijk alle gevoel. Je kan niet naar wens 1 of meer gevoelens uit willen schakelen en de rest (geluk, positieve gevoelens) wel willen. Of alles staat op "uit" of op "aan", het is niet anders. Je hart open hebben is (het risico nemen op) alles voelen. Onze hele maatschappij is erop gericht om pijn te vermijden of te bestrijden, symptoombestrijding, pleister erop, een pilletje en doorgaan maar weer.
Ik stond dus (na nieuwe crisis,nl scheiding) er zo in: "kom maar op met die pijn, met oud en nieuw verdriet, ik kan het hebben". (ik ben ervan overtuigd dat oud verdriet niet weg is, ook niet na jaren, alles stapelt zich op en vermengt zich). Door niet langer weg te lopen voor (de angst voor) pijn en verdriet, maar juist daarheen te gaan, aan toe te geven, eruit te laten komen, werd die bal (die ik onder water probeerde te houden, te controleren, te beheersen) steeds kleiner en lichter.
Geloof me, het is zonde om dat jaren met je mee te zeulen als je er nu al iets aan kan doen. Je hoeft geen spijt te hebben over die jaren voor je 21e (ik werd pas op mijn 19e seksueel aktief, 1e vriendje, laatbloeier zowiezo). Van wie zou je moeten "meedoen" aan het idee dat je al op je 16e moet beginnen en de afgelopen jaren zou moeten experimenteren enz enz?!
Het gaat erom wat bij jou past, waar jij aan toe was/bent. Laat dat idee svp los! Je bent juist uniek, je hoeft niet "het gemiddelde" te zijn. De enige naar wie je moet luisteren (en gehoorzamen) is je innerlijk. In feite heb je dat niet gedaan, jij wou controle over dat innerlijk, maar het zou andersom moeten zijn: dat pure innerlijke zelf weet de antwoorden voor jou. En wat jij nodig hebt in het leven of te doen staat in het leven.
Dus eigenlijk is het een algemener mechanisme, namelijk dat jij anderen (of vriendje van dat moment, of vriendengroep, of verwachtingen van maatschappij/omgeving, wat "men" vindt) belangrijker vond dan je eigen gevoel. Maar "men" bestaat niet!
Je zal nooit aan alle evt verwachtingen kunnen voldoen (HET juiste bestaat niet en ook niet "wat hoort of normaal is" en dat hoeft ook niet, als je maar aan je eigen verwachtingen beantwoordt. En mag leren van jezelf, fouten mag maken, zijwegen nemen, "verkeerde" beslissingen mag maken, zolang je daarvan mag leren en dichter bij jezelf komt, jezelf beter leert kennen en waarderen. Schijt krijgen aan wat anderen vinden. Ook een vriend moet bij jou passen en niet alleen maar andersom aanpassen aan wat verschilt.
Het is ook het loslaten van het idee van presteren/falen. Op allerlei vlak is dat de meetlat (geworden) van deze maatschappij, helaas. Dat kan nog voor rationele dingen gelden, maar voor gevoelens/instinct geldt een andere weg. (en letterlijk een andere "hersenroute"). We krijgen allemaal het idee mee dat rationeel beter en "hoger" is dan gevoel(ens) en intuitie. En dat je met je ratio je gevoelens dient te beheersen. (dat hebben jij en ik iets te letterlijk opgevat en zo beheerst dat je niet meer weet hoe op die andere routes te vertrouwen/leven). Seks en intimiteit en liefde vallen nu eenmaal niet onder ratio, is geen kwestie van presteren of falen..
Daarom vind ik het jammer dat zoveel therapieen weer gericht zijn op het probleem en moeten, ipv het evenwicht wat zoek is, tussen denken/rationeel leven versus voelen. De hele opvoeding en scholing (en werk op bepaald level) is gericht op rationeel presteren. We leren gaandeweg af om te voelen, wordt als zwak bestempeld, onbetrouwbaar en denken/ratio is beter om op te bouwen. Maar het is niet waar, het moet samenwerken, het is allemaal nodig en zit allemaal in je!
Verloochenen van gevoelens (bijv de negatieve, die ook hun nut hebben) en instincten (bijv betwijfelen of moederinstinct bestaat of aangeleerd is) is een slechte ontwikkeling, vind ik. Mensen die uitsluitend op hun gevoel leven gaan "zweven" en dat hoeft nu ook weer niet, maar we hellen iha teveel door naar het rationele de overhand geven en gevoelens te reserveren voor "doe je maar in je vrije tijd", bijzaak, minder belangrijk", je moet zelfbeheersing hebben (op allerlei gebieden, van eten tot aan verslavingen, beweging, seksueel, liefde (voor je kinderen bijv zelfs tegenwoordig) en zelfs ongewenst.
In feite is het een mechanisme wat zijn nut heeft (je niet laten meeslepen/toegeven aan verslavingen bijv, of ongezonde "behoeften", maar een "gezonde" beheersing aanleren, waar nodig kunnen genieten, maar ook op tijd kunnen stoppen, als die behoeften bevredigd zijn). Ik denk dat een wortel van dit te sterke of te zwakke mechanisme ligt in de opvoeding tot gehoorzamen (aan ouders/volwassenen). Je leert dan niet zelf te voelen wanneer je moet stoppen, maar omdat de ander dat zegt en bepaalt voor je. Eigenlijk leer je dan eerder af om je eigen grenzen te voelen/bepalen.
En meestal uit het idee van: als je een kind zelf laat bepalen, zal het altijd het slechte kiezen, niet kunnen beheersen enz. Dan heb je wel beheersing geleerd, maar niet zelfbeheersing, snap je het verschil? (dan beheers je naar de standaard van anderen).
Affijn, loslaten is het devies dus juist. Die controle is doorgeslagen geweest, dat heeft een nut gediend (vond jouw onbewuste "ik") maar mag je nu laten vieren en leren zelf die grenzen te voelen en aan te geven (en te bepalen!). Op die weg ben je al, zo te zien. "je overgeven" is niets anders dan de ratio even niet de controle te geven, maar op je gevoelens te leren vertrouwen in deze.. Ophouden met zelfveroordeling (is ook ratio, is aangeleerd, egobelangen, maatstaven die je hebt meegekregen en "verinnerlijkt": een stemmetje dat strenger is dan je ouders zelfs. Het aangeleerde geweten als maatstaf.
"eraan over geven" is mogen genieten en luisteren naar wat je werkelijke innerlijke behoeften zijn en daaraan mogen toegeven in een gezonde mate. Je bent/wordt nu volwassen en mag eea zelf uitmaken, proberen, van genieten.. En met een partner is er niks verkeerds aan lust, verlangen, en zelfs niks verkeerds aan "sletterig zijn". Het mag allemaal, want jij staat zelf aan het roer nu.
Fijn weekend, ga zo door, veel succes en probeer niet te snel te willen gaan, geef jezelf een break, wat tijd, ruimte, rustig aan te doen. Niks moet, ook dat moet je loslaten. Het is best eng, en het zal met 2 stappen vooruit gaan en dan 1 achteruit, dat is normaal en logisch, het is een hele overgang en oude patronen trekken je soms even terug. Maar het wordt alsmaar leuker en beter, als niks moet (van jezelf of voor anderen) en alles mag!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 26 februari 2011 om 18:17
Wow, Suzy, ik begin steeds meer respect voor je te krijgen!!
Tralalam, wit doosje eigen merk Etos (intiem) te vinden bij de andere intieme damesdingetjes (zoals Lactocyd). Er zijn ook nog andere (duurdere) merken te koop, maar voor mij werkt dit prima. Ik zou, als ik jou was, het voorlopig nog wel even bij het zalfje van de dokter houden.
Tralalam, wit doosje eigen merk Etos (intiem) te vinden bij de andere intieme damesdingetjes (zoals Lactocyd). Er zijn ook nog andere (duurdere) merken te koop, maar voor mij werkt dit prima. Ik zou, als ik jou was, het voorlopig nog wel even bij het zalfje van de dokter houden.
zondag 27 februari 2011 om 14:22
@ Suzy: Je hebt gelijk… ik ben op zich ook nog wel jong, al moet ik er wel op passen dat ik daardoor niet te erg ga denken ‘ik ben nu jong, dus daarom moét het nu leuk zijn…’ Al leer ik dat soort gedachten gelukkig wel steeds meer te vermijden.
Het is precies zoals je beschrijft – ‘ik zal maar niet opgewonden raken, dan word ik ook niet teleurgesteld’… Ik heb nooit iemand gesproken die dat zó typerend benoemd heeft en dus ook zo erg voelde als ik… En dan inderdaad tevens dat schuldgevoel dat meespeelt. Ergens vind ik het wel fijn om zoveel herkenning bij je te vinden. En ja, ik ben altijd zelf degene geweest die mezelf afgewezen heeft. Vriendlief deed dat zeker niet, ik maakte het vooral mezélf juist moeilijk.
Ik denk achteraf gezien helaas ook dat ik misschien toch wat te vroeg begonnen ben met seks, maar helaas kunnen we de tijd niet terugdraaien… En ja, door een aantal keer pijn te ervaren, ontstaat inderdaad de verwachting dat de pijn daarna ook weer komt… En zo zit je in een cirkel, waar ik nu uit moet zien te komen.
Ik herken me helemaal in wat je schrijft over dat je het gevoel had tekort te schieten, je niet compleet te voelen. Ik herken ook het ‘vooral alleen kunnen ontvangen’, want ‘geven’ is voor mij ook veel gemakkelijker. Ik besef heel goed dat ik zekerder van mezelf mag/moet worden en dat daar ook dat gezonde stukje egoïsme bij hoort, want dat heb ik altijd gemist eigenlijk. Maar zoiets moet geboúwd worden en komt niet in één dag…
En ja, je vat de koe bij de hoorns door te zeggen dat alles hier zo gericht is op pijn vermijding en bestrijding. De bekkenbodemfysio liet mij al weten dat ik uiteindelijk juist de pijnplekken moet gaan masseren, dus echt met die pijnpunten aan de slag moet gaan. Door ze maar vaak genoeg te masseren, zou de pijn uiteindelijk ‘uitgedoofd’ worden. Ik vind het een eng gegeven en durf er misschien nog niet volledig in te geloven. Ik ben nu pas net begonnen met het ínbrengen van de zalf, dus eerst maar eens rustig aan beginnen en straks wellicht dan aan de slag met die daadwerkelijke pijnplekken…
Het is typerend wat je zegt over het loslaten van presteren/falen. Ik ben erg perfectionistisch ingesteld, dus altijd op presteren en ‘goed doen’ gericht. Maar inderdaad, liefde en seks kan niet altijd onder ratio vallen… Ik mag mezelf niet te zeer blijven veroordelen, ik moet leren meer naar mijn gevoel te luisteren.
Ik ben, nogmaals, heel erg gelukkig met al je adviezen, tips, zienswijzen! Het doet me enorm goed!
Nog een fijne zondag en dankjewel!
@ Mayaelf: Inderdaad, ik ga eerst nog even door met de zalf die de gyn. me aanbevolen heeft. Morgen heb ik trouwens een extra afspraak bij een andere gyn., omdat ik een tijdje terug heel erg de behoefte voelde aan een 2nd opinion. Nu voel ik dat minder, maar de afspraak staat toch al en het kan geen kwaad lijkt me. Eerst dus maar even door met alles wat gepland staat en de huidige hulpverlening… Toch goed te weten dat het zalfje van de Etos er ook nog is, daar kan ik in elk geval altijd nog op terugvallen indien nodig.
Het is precies zoals je beschrijft – ‘ik zal maar niet opgewonden raken, dan word ik ook niet teleurgesteld’… Ik heb nooit iemand gesproken die dat zó typerend benoemd heeft en dus ook zo erg voelde als ik… En dan inderdaad tevens dat schuldgevoel dat meespeelt. Ergens vind ik het wel fijn om zoveel herkenning bij je te vinden. En ja, ik ben altijd zelf degene geweest die mezelf afgewezen heeft. Vriendlief deed dat zeker niet, ik maakte het vooral mezélf juist moeilijk.
Ik denk achteraf gezien helaas ook dat ik misschien toch wat te vroeg begonnen ben met seks, maar helaas kunnen we de tijd niet terugdraaien… En ja, door een aantal keer pijn te ervaren, ontstaat inderdaad de verwachting dat de pijn daarna ook weer komt… En zo zit je in een cirkel, waar ik nu uit moet zien te komen.
Ik herken me helemaal in wat je schrijft over dat je het gevoel had tekort te schieten, je niet compleet te voelen. Ik herken ook het ‘vooral alleen kunnen ontvangen’, want ‘geven’ is voor mij ook veel gemakkelijker. Ik besef heel goed dat ik zekerder van mezelf mag/moet worden en dat daar ook dat gezonde stukje egoïsme bij hoort, want dat heb ik altijd gemist eigenlijk. Maar zoiets moet geboúwd worden en komt niet in één dag…
En ja, je vat de koe bij de hoorns door te zeggen dat alles hier zo gericht is op pijn vermijding en bestrijding. De bekkenbodemfysio liet mij al weten dat ik uiteindelijk juist de pijnplekken moet gaan masseren, dus echt met die pijnpunten aan de slag moet gaan. Door ze maar vaak genoeg te masseren, zou de pijn uiteindelijk ‘uitgedoofd’ worden. Ik vind het een eng gegeven en durf er misschien nog niet volledig in te geloven. Ik ben nu pas net begonnen met het ínbrengen van de zalf, dus eerst maar eens rustig aan beginnen en straks wellicht dan aan de slag met die daadwerkelijke pijnplekken…
Het is typerend wat je zegt over het loslaten van presteren/falen. Ik ben erg perfectionistisch ingesteld, dus altijd op presteren en ‘goed doen’ gericht. Maar inderdaad, liefde en seks kan niet altijd onder ratio vallen… Ik mag mezelf niet te zeer blijven veroordelen, ik moet leren meer naar mijn gevoel te luisteren.
Ik ben, nogmaals, heel erg gelukkig met al je adviezen, tips, zienswijzen! Het doet me enorm goed!
Nog een fijne zondag en dankjewel!
@ Mayaelf: Inderdaad, ik ga eerst nog even door met de zalf die de gyn. me aanbevolen heeft. Morgen heb ik trouwens een extra afspraak bij een andere gyn., omdat ik een tijdje terug heel erg de behoefte voelde aan een 2nd opinion. Nu voel ik dat minder, maar de afspraak staat toch al en het kan geen kwaad lijkt me. Eerst dus maar even door met alles wat gepland staat en de huidige hulpverlening… Toch goed te weten dat het zalfje van de Etos er ook nog is, daar kan ik in elk geval altijd nog op terugvallen indien nodig.
zondag 27 februari 2011 om 15:24
Fijn dat je er iets aan hebt. Tuurlijk is ook de aandacht voor de lichamelijke pijn (het gevolg eigenlijk) belangrijk, om je uit die "pavlov" te krijgen van de associatie "penetratie=pijn". Ik kan me vinden in verdovende zalfjes, maar minder in de redenatie van het masseren van de pijnplekken.. Hooguit als middel om een ontspannen iets ertegenover te zetten en de pijn te veranderen in een prettig gevoel. Maar ik snap die redenatie ff niet van je fysio. (in masochisme komen trouwens ook allerlei gevoelens aan de orde juist door de pijn op te zoeken, waag me even niet aan een theorie, maar op eoa manier gaat verzet daar over in acceptatie/ overgave en zelfs dat ze daar zelfs genot van kunnen ervaren en endorfines kunnen vrijkomen (natuurlijke pijnstiller, te vergelijken met morfine). Maar goed, zo'n mechanisme bestaat dus wel, maar we zijn niet allemaal masochisten, he?
(en dat is een zelfopgezochte pijn dan, dat hebben ze niet als ze bij de tandarts of dokter zitten). Er zijn aanwijzingen voor andere "aanleg" bij masochisme (pijn-genotscentrum ligt dicht bij elkaar, andere connectie tussen die 2), maar globaal is er wel een vergelijking te trekken, bijv in pijncentra voor mensen met chronische pijn leren ze accepteren ipv (alleen maar) bestrijden. Meebewegen ipv verzetten.
Pijn vermijden bedoel ik vaak meer de mentale component. Een levenshouding. Pijn (verdriet/negatieve emoties) "omarmen" ipv tegen verzetten zorgt ervoor dat pijn vermindert, is mijn ervaring. In feite is dat wat iemand doet, die in therapie gaat: (samen met iemand) op zoek naar de pijnplekken en die helen. Maar behalve masochisten zoekt vrijwel niemand lichamelijke pijn op, om die weg te krijgen..
Soms herstelt iets lichamelijks (bijv een blessure) beter door ff zoveel mogelijk met rust te laten. Ik zou gewoon heel goed blijven voelen/luisteren naar je eigen lichaam en wat je lichaam zelf aangeeft (dat je nodig hebt).
Succes bij de gynaecoloog. Heb er zelf 1 gehad ooit (een ouderwetse mannelijke) die beweerde dat je van binnen geen/zo weinig zenuwen hebt, dat een bepaalde behandeling (geen pretje!) geen pijn kon doen dus, pfff. Wat een onzin, je voelt wat je voelt. En inmiddels weet ik ook dat alles werkt naar behoren aan mij, en er heel fijne zenuwen zitten, die heel fijne gevoelens opleveren
En heb ik dus alsnog al het lekkere van penetratie mogen ontdekken. Dat gaat jou ook nog wel gebeuren!
Overigens mag je altijd streven naar het beste van jezelf, of je beste zelf worden, niks mis mee. Dat is iets anders dan perfect (naar maatstaven die onzinnig zijn, of je het gevoel geven te falen als je die perfectie niet/nooit bereikt). Streven naar (zelf)verbetering en het leven als leerproces mogen beschouwen is relaxter voor jezelf en levert uiteindelijk meer op ook.
Fijn dat je er eea aan had, succes morgen, fijn weekend!
@Mayaelf: dank je. Ik stop er idd wat moeite in, omdat ik me daar soms toe geroepen voel (niet om te imponeren of dankbaarheid oid), maar omdat ik sommige worstelingen ken en een uitweg heb gevonden en dat anderen die worstelen dat ook gun. Waarom ieder voor zich laten tobben met iets als ik een tip heb die misschien (op weg) helpt, denk ik dan.
Jij ook fijn weekend!
(en dat is een zelfopgezochte pijn dan, dat hebben ze niet als ze bij de tandarts of dokter zitten). Er zijn aanwijzingen voor andere "aanleg" bij masochisme (pijn-genotscentrum ligt dicht bij elkaar, andere connectie tussen die 2), maar globaal is er wel een vergelijking te trekken, bijv in pijncentra voor mensen met chronische pijn leren ze accepteren ipv (alleen maar) bestrijden. Meebewegen ipv verzetten.
Pijn vermijden bedoel ik vaak meer de mentale component. Een levenshouding. Pijn (verdriet/negatieve emoties) "omarmen" ipv tegen verzetten zorgt ervoor dat pijn vermindert, is mijn ervaring. In feite is dat wat iemand doet, die in therapie gaat: (samen met iemand) op zoek naar de pijnplekken en die helen. Maar behalve masochisten zoekt vrijwel niemand lichamelijke pijn op, om die weg te krijgen..
Soms herstelt iets lichamelijks (bijv een blessure) beter door ff zoveel mogelijk met rust te laten. Ik zou gewoon heel goed blijven voelen/luisteren naar je eigen lichaam en wat je lichaam zelf aangeeft (dat je nodig hebt).
Succes bij de gynaecoloog. Heb er zelf 1 gehad ooit (een ouderwetse mannelijke) die beweerde dat je van binnen geen/zo weinig zenuwen hebt, dat een bepaalde behandeling (geen pretje!) geen pijn kon doen dus, pfff. Wat een onzin, je voelt wat je voelt. En inmiddels weet ik ook dat alles werkt naar behoren aan mij, en er heel fijne zenuwen zitten, die heel fijne gevoelens opleveren
En heb ik dus alsnog al het lekkere van penetratie mogen ontdekken. Dat gaat jou ook nog wel gebeuren!
Overigens mag je altijd streven naar het beste van jezelf, of je beste zelf worden, niks mis mee. Dat is iets anders dan perfect (naar maatstaven die onzinnig zijn, of je het gevoel geven te falen als je die perfectie niet/nooit bereikt). Streven naar (zelf)verbetering en het leven als leerproces mogen beschouwen is relaxter voor jezelf en levert uiteindelijk meer op ook.
Fijn dat je er eea aan had, succes morgen, fijn weekend!
@Mayaelf: dank je. Ik stop er idd wat moeite in, omdat ik me daar soms toe geroepen voel (niet om te imponeren of dankbaarheid oid), maar omdat ik sommige worstelingen ken en een uitweg heb gevonden en dat anderen die worstelen dat ook gun. Waarom ieder voor zich laten tobben met iets als ik een tip heb die misschien (op weg) helpt, denk ik dan.
Jij ook fijn weekend!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 27 februari 2011 om 17:49
@ Maya; morgen even naar de Etos! Bedankt voor de tip.
@ Suzy; je kunt het prachtig omschrijven allemaal. Heel herkenbaar. Vwb dat masseren: dat herken ik ook van mijn bekkenbodemtherapeut. Meer in de trant van het zachtjes masseren om de doorbloeding op gang te brengen. Daardoor breng je niet alleen de doorbloeding op gang maar maak je nog meer stofjes los die voor het zelfgenezend vermogen zorgen. Ik heb me daar een keer in verdiept en er zit een kern van waarheid in. Neemt niet weg dat je je daar vertrouwd in moet voelen om te doen en dan heel voorzichtig beginnen. Bij mij voelde uit uiteindelijk heel prettig en werkte het zeker mee in het geheel.
Dus wie weet Tralalam....... ik zou iig alles proberen alvorens je naar operaties grijpt. Geloof me dat is je laatste redmiddel en zeker geen pretje.
Fijn weekend nog allemaal!
Liefs, Kiki
@ Suzy; je kunt het prachtig omschrijven allemaal. Heel herkenbaar. Vwb dat masseren: dat herken ik ook van mijn bekkenbodemtherapeut. Meer in de trant van het zachtjes masseren om de doorbloeding op gang te brengen. Daardoor breng je niet alleen de doorbloeding op gang maar maak je nog meer stofjes los die voor het zelfgenezend vermogen zorgen. Ik heb me daar een keer in verdiept en er zit een kern van waarheid in. Neemt niet weg dat je je daar vertrouwd in moet voelen om te doen en dan heel voorzichtig beginnen. Bij mij voelde uit uiteindelijk heel prettig en werkte het zeker mee in het geheel.
Dus wie weet Tralalam....... ik zou iig alles proberen alvorens je naar operaties grijpt. Geloof me dat is je laatste redmiddel en zeker geen pretje.
Fijn weekend nog allemaal!
Liefs, Kiki
zondag 27 februari 2011 om 18:10
donderdag 3 maart 2011 om 12:04
Ben dus bij een andere gynaecoloog geweest en die vertrouwde het onderzoek van die andere gyn. volledig, dus hij hoefde het niet opnieuw te zien zeg maar. Hij zei ook dat dat waarschijnlijk niet ertoe zou leiden dat hij een ‘verbetering’ zou zien, omdat het bij focale vulvitis gewoon heel erg zo is dat, hoe langer je ermee kampt, hoe langer het ook duurt voordat je er vanaf komt… Dus ik mag aannemen dat het bij mij nog wel even duurt (na 5 jaar lang pijn bij de seks). Verder legde hij wel véél beter (dan die andere gyn.) uit wat er nu eigenlijk aan de hand is. Hij verklaarde het namelijk zo: als je je pols afknijpt, kun je je vingers ook moeilijker bewegen. En omdat ik mijn bekkenbodem zo aanspan (continu) wordt het daar ook zeg maar ‘afgekneld’. En volgens hem was dus ook de bekkenbodemfysio echt degene die mij het beste kan helpen. Ook vond ik het heel typerend dat hij zei: ‘Je moet weer van jezelf gaan houden’. En dat klopt zó erg! Ik ben door alle pijn en dysfunctie namelijk echt mezelf gaan haten en nog meer mijn vagina gaan haten… Al kom ik daar langzaam maar zeker de laatste tijd wel een klein beetje vanaf. Ik besef dat het namelijk nodig is om toch happy te zijn met mezelf, want anders krijg ik dit probleem niet opgelost.
@ Suzy: Nee, ik voel me niet echt aangetrokken tot het masochisme
Heb wel genoeg pijn gehad tijdens de seks, de afgelopen jaren… En niet met opzet. Maar ik snap je vergelijking.
Ik probeer nu inderdaad beter naar mezelf te luisteren.
@ Kiki: Ben nu inderdaad iedere avond aan het smeren met de zalf. Van binnen doet het wel snel pijn, vooral naarmate ik het dieper wil smeren. Ik ben dus nog erg voorzichtig…
@ Suzy: Nee, ik voel me niet echt aangetrokken tot het masochisme
Heb wel genoeg pijn gehad tijdens de seks, de afgelopen jaren… En niet met opzet. Maar ik snap je vergelijking.Ik probeer nu inderdaad beter naar mezelf te luisteren.
@ Kiki: Ben nu inderdaad iedere avond aan het smeren met de zalf. Van binnen doet het wel snel pijn, vooral naarmate ik het dieper wil smeren. Ik ben dus nog erg voorzichtig…
dinsdag 8 maart 2011 om 00:50
Hoi allemaal,
ik heb niet alles gelezen, maar wilde toch even reageren. Tralalam, ik zag nu pas je reactie onderaan mijn topic. Ik hoop dat je ondertussen van de andere forumsters wat meer hoop hebt gekregen! Excuses voor mijn late reactie.
Wat mij hielp: oefenen meerdere malen per week, eerst met een ballonnetje, met mijn vriend erbij. Iemand zei hier het vervelend te vinden dat het dan weer voelt als 'behandeling', maar ik vond het juist prettig om er zelf mee aan de slag te gaan en om rustig en ontspannen met mijn lichaam bezig te zijn met mijn vriend, zonder dat dat op seks 'moet' uitlopen. Was een nieuwe vorm van intimiteit . Later heb ik geoefend met pelottes.
Nu had ik wel een heel prettige bb-therapeut, die mij niet pushte. Ik kwam er gaandeweg achter dat 's ochtends bij mij veel beter gaat dan 's avonds, dus toen zei zij ook gemakkelijk: 'laat dat oefenen doordeweeks 's avonds dan maar zitten'.
Mijn bb-therapeut zei trouwens eens dat er ook therapeuten zijn die werken met een soort apparaatje dat de spanning in je vaginale spieren precies kan meten. Wanneer je dan een ontspanningsoefening doet, kun je direct zien op een scherm wat het effect is en wanneer je het dus goed doet. Dat schijnt echt als een speer te werken. Als je moeite hebt met het 'moeten' in seks en alle patronen waar je in terecht komt, kun je ook eens denken aan een seksuoloog, die zijn goed in de psychologische kant van seks.
Heel veel sterkte, en vooral, niet opgeven hoor!
ik heb niet alles gelezen, maar wilde toch even reageren. Tralalam, ik zag nu pas je reactie onderaan mijn topic. Ik hoop dat je ondertussen van de andere forumsters wat meer hoop hebt gekregen! Excuses voor mijn late reactie.
Wat mij hielp: oefenen meerdere malen per week, eerst met een ballonnetje, met mijn vriend erbij. Iemand zei hier het vervelend te vinden dat het dan weer voelt als 'behandeling', maar ik vond het juist prettig om er zelf mee aan de slag te gaan en om rustig en ontspannen met mijn lichaam bezig te zijn met mijn vriend, zonder dat dat op seks 'moet' uitlopen. Was een nieuwe vorm van intimiteit . Later heb ik geoefend met pelottes.
Nu had ik wel een heel prettige bb-therapeut, die mij niet pushte. Ik kwam er gaandeweg achter dat 's ochtends bij mij veel beter gaat dan 's avonds, dus toen zei zij ook gemakkelijk: 'laat dat oefenen doordeweeks 's avonds dan maar zitten'.
Mijn bb-therapeut zei trouwens eens dat er ook therapeuten zijn die werken met een soort apparaatje dat de spanning in je vaginale spieren precies kan meten. Wanneer je dan een ontspanningsoefening doet, kun je direct zien op een scherm wat het effect is en wanneer je het dus goed doet. Dat schijnt echt als een speer te werken. Als je moeite hebt met het 'moeten' in seks en alle patronen waar je in terecht komt, kun je ook eens denken aan een seksuoloog, die zijn goed in de psychologische kant van seks.
Heel veel sterkte, en vooral, niet opgeven hoor!
There are only two ways to live your life. One is like nothing is a miracle, the other is like everything is - Albert Einstein
dinsdag 8 maart 2011 om 10:19
Hier ook iemand die ex-vaginistisch is. Ballonnetje en zelf af en toe met een vibrator proberen heeft bij mij goed geholpen. Maar uiteindelijk was het mijn vriend die zijn manier met vrijen met mij moest veranderen. Ik wist dat zelf eerst dus niet he! Had geen idee waar ik nou echt wild van werd.
Jij hebt nu hoogstwaarschijnlijk de associatie penetratie = pijn. Dit kan omslaan naar penetratie = genot. Maar door de focus op pijn bij het vrijen en de technische kant van ontspannen enzo was ik helemaal uit het oog verloren waar het nu echt om draait. Je moet seks lekker gaan vinden.
Ik was in 1 klap van mijn vaginisme af toen mijn vriend zijn manier van vrijen aanpaste. Geen idee of dat bij jou ook zo is, maar je zou het eens voor jezelf na kunnen gaan.
Jij hebt nu hoogstwaarschijnlijk de associatie penetratie = pijn. Dit kan omslaan naar penetratie = genot. Maar door de focus op pijn bij het vrijen en de technische kant van ontspannen enzo was ik helemaal uit het oog verloren waar het nu echt om draait. Je moet seks lekker gaan vinden.
Ik was in 1 klap van mijn vaginisme af toen mijn vriend zijn manier van vrijen aanpaste. Geen idee of dat bij jou ook zo is, maar je zou het eens voor jezelf na kunnen gaan.
dinsdag 8 maart 2011 om 19:13
@ sunny_mar: Ik oefen inderdaad al meerdere avonden (streef naar elke avond) per week met de crème, die breng ik in. Die ballonnetjes lijken me trouwens heel erg eng, maar misschien juist wel goed om mee te oefenen. Die pelottes lijken me wel echt wat, ik ga het zeker eens bespreken als ik de volgende keer weer bij de bbfysio ben. Zij werkt trouwens ook met zo’n apparaat dat je spanning meet, maar ze heeft het bij mij (nog) niet gebruikt. Ze vond het bij mij beter als ik het zelf ‘voelde’. Ik begrijp eigenlijk niet echt waarom ze het bij mij niet gebruikt en bij anderen wel… En ja, ik ben al bij een seksuologe in behandeling. Zij heeft me doorverwezen naar de gyn. en die weer naar de bbfysio. Bij de gyn. bleek dan ook dat ik focale vulvitis heb. Zo is het allemaal ‘gaan lopen’ zeg maar…
@ paarseappel: Wat bedoel je precies met ‘mijn vriend die op een andere manier met mij vrijde’? Van welke manier naar welke ándere manier zijn jullie gegaan dan? En het initiatief daartoe lag dus vooral bij hem, begrijp ik? Het klinkt erg simpel… Gewoon even de manier van vrijen aanpassen, en dan lukt het allemaal wel? Leg uit….
@ paarseappel: Wat bedoel je precies met ‘mijn vriend die op een andere manier met mij vrijde’? Van welke manier naar welke ándere manier zijn jullie gegaan dan? En het initiatief daartoe lag dus vooral bij hem, begrijp ik? Het klinkt erg simpel… Gewoon even de manier van vrijen aanpassen, en dan lukt het allemaal wel? Leg uit….
dinsdag 8 maart 2011 om 22:25
Waarom lijkt het oefenen met een ballonnetje je eng, tralalam? Het is gemakkelijker dan met pelottes, want het ballonnetje is kleiner dan de kleinste pelotte. En het is zachter, dus iets flexibeler. Aangezien het ervoor gemaakt is, zal het niet knappen hoor
There are only two ways to live your life. One is like nothing is a miracle, the other is like everything is - Albert Einstein
woensdag 9 maart 2011 om 15:22
Ja, ik begrijp dat het niet zomaar zal knappen (als ik daaraan denk, lijkt het me zelfs nóg enger!)... Maar ik vind eigenlijk alles eng wat 'naar binnen gaat'. Ik word er ook steeds banger voor, door de pijn die ik tot nu toe ervaren heb. Ik vind het ook heel eng om de crème zelf in te brengen, heb het altijd eigenlijk 'vies' gevonden om met een vinger naar binnen te gaan. Heb dit toch moeten overwinnen i.v.m. die zalf, maar ik vind het nog steeds eng 
donderdag 10 maart 2011 om 23:11
o, dan kun je waarschijnlijk beter beginnen met een vinger. Vind je het ook eng/vies als je vriend dat doet? Een ballonnetje heeft de grootte van een vinger ongeveer, dus als een vinger lukt, lukt dat ook wel!
There are only two ways to live your life. One is like nothing is a miracle, the other is like everything is - Albert Einstein
zaterdag 12 maart 2011 om 16:34
Hoi Sunny_mar, ja ik vind het eigenlijk nog een beetje enger als hij het doet (vroeger niet, maar door de toename aan pijn wel), omdat hij niet weet wanneer het pijn doet zeg maar.. en ik zelf wel, dus daar kan ik dan op inspelen... Maar goed, ik denk er sowieso wel over om pelottes aan te schaffen. Ik zal het binnenkort ook wel eens met de bbfysio over het ballonnetje hebben. Als het haar iets voor mij lijkt, dan moet ik er misschien toch maar eens aan...
zondag 13 maart 2011 om 22:18
Tja het verschil is dat het ballonnetje met weinig lucht erin even dik is als een vinger. Dus als dat lukt, kun je met een ballonnetje aan de slag en wat 'oprekken'. De kleinste pelotte is wat dikker dan een vinger (ten minste, in mijn setje). Is dus eigenlijk een tussenstap. Ik ben benieuwd wat je bbfysio zegt. Hoort die trouwens ook niet zelf met dit soort ideeën te komen?
There are only two ways to live your life. One is like nothing is a miracle, the other is like everything is - Albert Einstein
donderdag 17 maart 2011 om 00:13
Ja, zij heeft het wel al eens eerder over de pelottes gehad. Maar aangezien ik het juist zo 'vies' vind om met eigen vingers naar binnen te gaan, vindt ze het belangrijk dat ik daar overheen leer te stappen.. Dat lijkt inmiddels wel al een beetje te lukken, gelukkig. Ze heeft me nu aangeraden om met 2 vingers te oefenen (ipv 1) en dat is nog wel een opgave voor me... Als dat lukt, mag ik van haar ook met pelottes gaan oefenen. Ze vindt het namelijk ook van belang dat ik zelf voél (met mijn vingers) hoe het voelt als mijn bekkenbodem aan- en ontspant... En dat begrijp ik wel, ben ik ook wel met de bbfysio eens eigenlijk. Maar over een paar weken koop ik waarschijnlijk de pelottes bij haar, dus dan kan ik ook daarmee gaan oefenen. Kost overigens 40 euro bij haar, genoeg geld dus, maar als het helpt dan heb ik het er natuurlijk wel voor over...
donderdag 17 maart 2011 om 09:40
@Tralalam: goed bezig, ga zo door!
Maar vergeet svp het mentale aspect niet: hoe komt het dat je je vies voelt "daarbeneden"? Waar heb je dat idee vandaan en hoe kan je dat omturnen in een normale, gezonde kijk op je eigen lichaam en lichaamsopeningen (en normale af-en uitscheidingsproducten zoals lichaamseigen glijmiddel (geil) enz)?
Hier zit denk ik een belangrijke clou voor jou in. Met een therapeut kan je hierachter komen, als je het zelf niet weet. Op eoa manier heb je die overtuigingen meegekregen (thuis? opvoeding? ervaringen?) en ook al zie je rationeel wel in dat dat nergens voor nodig is, het zijn vaak hardnekkige overtuigingen over jezelf geworden. En toch zijn die te vervangen door nieuwe.
Nu ben je meer bezig met iets overwinnen/ toch moeten doen wat je "vies vindt" en tegenstaat. Dat kan als een succesje voelen en is zeker prijzenswaardig, maar dat idee heb je daarmee niet losgelaten.
Ik blijf erbij dat het probleem grotendeels bestaat in een afkeer van je eigen (onder)lichaam en seksuele delen. Misschien omdat je het associeert met dat het ligt tussen andere openingen die jij met "vies" betitelt. Misschien heb je vroeger een strenge zindelijkheidstraining gehad? Als dit aangeleerd is, kan je het ook afleren! Bij normale hygiene is een vagina een zelfreinigend en prachtig systeem, superschoon zelfs!
Leg de nadruk op zelfacceptatie (en niet die van je vriend of om je vriend svp), je moet jezelf comfortabel gaan voelen bij jezelf allereerst. 1000 anderen kunnen je daarvan niet overtuigen als je dat zelf niet zo voelt. En soms kan je zelf niet meer bij die oorzaak van jouw onbehagen komen, maar een therapeut wel.
En na zelfacceptatie volgt dan toestemming aan jezelf, dat het niet alleen gezond en normaal is, maar sexy, prettig, spannend zelfs, een geile functie heeft (en niet voor niks! Dat is jou ook gegeven, net als iedere man en vrouw.. en niet gegeven om te onderdrukken/ontkennen). Jij bent een gezonde volwassen vrouw en mag jezelf gunnen/ leren jezelf ook zo te zien!
Maar vergeet svp het mentale aspect niet: hoe komt het dat je je vies voelt "daarbeneden"? Waar heb je dat idee vandaan en hoe kan je dat omturnen in een normale, gezonde kijk op je eigen lichaam en lichaamsopeningen (en normale af-en uitscheidingsproducten zoals lichaamseigen glijmiddel (geil) enz)?
Hier zit denk ik een belangrijke clou voor jou in. Met een therapeut kan je hierachter komen, als je het zelf niet weet. Op eoa manier heb je die overtuigingen meegekregen (thuis? opvoeding? ervaringen?) en ook al zie je rationeel wel in dat dat nergens voor nodig is, het zijn vaak hardnekkige overtuigingen over jezelf geworden. En toch zijn die te vervangen door nieuwe.
Nu ben je meer bezig met iets overwinnen/ toch moeten doen wat je "vies vindt" en tegenstaat. Dat kan als een succesje voelen en is zeker prijzenswaardig, maar dat idee heb je daarmee niet losgelaten.
Ik blijf erbij dat het probleem grotendeels bestaat in een afkeer van je eigen (onder)lichaam en seksuele delen. Misschien omdat je het associeert met dat het ligt tussen andere openingen die jij met "vies" betitelt. Misschien heb je vroeger een strenge zindelijkheidstraining gehad? Als dit aangeleerd is, kan je het ook afleren! Bij normale hygiene is een vagina een zelfreinigend en prachtig systeem, superschoon zelfs!
Leg de nadruk op zelfacceptatie (en niet die van je vriend of om je vriend svp), je moet jezelf comfortabel gaan voelen bij jezelf allereerst. 1000 anderen kunnen je daarvan niet overtuigen als je dat zelf niet zo voelt. En soms kan je zelf niet meer bij die oorzaak van jouw onbehagen komen, maar een therapeut wel.
En na zelfacceptatie volgt dan toestemming aan jezelf, dat het niet alleen gezond en normaal is, maar sexy, prettig, spannend zelfs, een geile functie heeft (en niet voor niks! Dat is jou ook gegeven, net als iedere man en vrouw.. en niet gegeven om te onderdrukken/ontkennen). Jij bent een gezonde volwassen vrouw en mag jezelf gunnen/ leren jezelf ook zo te zien!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 18 maart 2011 om 00:14
@ Suzy: Ja, in het begin dacht ik ook veel na over waarom ik dat zo vies vond, maar meer nog was ik er heel erg mee bezig dát ik het vies vond. Maar ik bleef er zo in hangen, want ik kwam niet af van het vies-vinden… En ik begrijp dat je zegt dat ‘het’ niet aangepakt wordt als je slechts doet wat je ‘moet’ doen… Maar uiteindelijk merk ik wel dat ik me de laatste tijd beter begin te voelen over mijn lijf. Dat komt geloof ik wel door de therapie van mijn seksuologe.
Ik durf me meer open te stellen, ook t.o.v. mijn vriend. Ik durf mezelf langzaam wat genot te gunnen, ik waardeer langzaam mijn lichaam meer en dat voelt goed, moet ik zeggen. Ik denk trouwens wel dat het deels heel erg vanuit mijzelf komt dat ik zo ben geworden als ik ben, want ik wilde nooit iets horen als mijn moeder vroeger over seksuele voorlichting begon.
En ja, die afkeer van mijn lijf bestaat er nog steeds wel. En dus ook de afkeer van specifiek mijn onderlichaam. Daar werk ik wel aan, ook met de hulp van mijn seksuologe. Ik hoop dus dat het steeds een beetje ‘beter’ zal gaan…
Ik merk dat mijn zelfacceptatie steeds beter lukt. Onlangs overtrof ik mezelf nota bene. Ik had zin en durfde het – voor mijn gevoel voor het éérst! – te laten merken aan mijn vriend. Ik heb genoten, samen met hem. Ik heb me ondertussen wel eventjes geïrriteerd aan mijn lijf, want klaarkomen lukte niet. Maar ik ‘herpakte’ mezelf gelukkig, bedacht me dat irritatie niet helpt. En dus ben ik verder gegaan met genieten en ontspannen. En het lukte zelfs om 2 cm. penetratie te verwezenlijken, haha. Het klinkt alsof het niks is – is het misschien ook – maar voor mij een hele prestatie. En zijn vinger deed ook geen pijn, terwijl dat echt heel anders is geweest!
In elk geval durfde ik mezelf te zijn en durfde ik mezelf ontspanning te gunnen, wat al héél lang niet meer zo was geweest! Ik zei dan ook tegen mijn vriend dat ik me lang niet zo gelukkig had gevoeld! Ik werd toen trouwens ook weer een beetje opnieuw verliefd en dat proces is nog steeds bezig, geeft echt een goed gevoel!
Bovendien voelt het alsof het een goede start is voor een goede, fijne verdere toekomst
Ik durf me meer open te stellen, ook t.o.v. mijn vriend. Ik durf mezelf langzaam wat genot te gunnen, ik waardeer langzaam mijn lichaam meer en dat voelt goed, moet ik zeggen. Ik denk trouwens wel dat het deels heel erg vanuit mijzelf komt dat ik zo ben geworden als ik ben, want ik wilde nooit iets horen als mijn moeder vroeger over seksuele voorlichting begon.
En ja, die afkeer van mijn lijf bestaat er nog steeds wel. En dus ook de afkeer van specifiek mijn onderlichaam. Daar werk ik wel aan, ook met de hulp van mijn seksuologe. Ik hoop dus dat het steeds een beetje ‘beter’ zal gaan…
Ik merk dat mijn zelfacceptatie steeds beter lukt. Onlangs overtrof ik mezelf nota bene. Ik had zin en durfde het – voor mijn gevoel voor het éérst! – te laten merken aan mijn vriend. Ik heb genoten, samen met hem. Ik heb me ondertussen wel eventjes geïrriteerd aan mijn lijf, want klaarkomen lukte niet. Maar ik ‘herpakte’ mezelf gelukkig, bedacht me dat irritatie niet helpt. En dus ben ik verder gegaan met genieten en ontspannen. En het lukte zelfs om 2 cm. penetratie te verwezenlijken, haha. Het klinkt alsof het niks is – is het misschien ook – maar voor mij een hele prestatie. En zijn vinger deed ook geen pijn, terwijl dat echt heel anders is geweest!
In elk geval durfde ik mezelf te zijn en durfde ik mezelf ontspanning te gunnen, wat al héél lang niet meer zo was geweest! Ik zei dan ook tegen mijn vriend dat ik me lang niet zo gelukkig had gevoeld! Ik werd toen trouwens ook weer een beetje opnieuw verliefd en dat proces is nog steeds bezig, geeft echt een goed gevoel!
Bovendien voelt het alsof het een goede start is voor een goede, fijne verdere toekomst
vrijdag 18 maart 2011 om 09:15
Hee, Tralalam: dat vind ik geweldig nieuws! Dat je zelf zin had, jeetje, wat een voortgang. Niet meteen teveel willen, hahaha, ik snap dat als je eenmaal zin hebt, je ook "resultaat" wil (klaarkomen), maar accepteer dat dat nog ff een stapje te ver is, dat geeft helemaal niks!
Elke overwinning is een succesje en is bovendien richting "licht aan het einde van de tunnel", he? Het zegt mij dat je dus uit die vicieuze circel bent gekomen!!
De rest zal ook wel volgen, daar mag je nu ook op vertrouwen. VInd het echt heel fijn voor je.
En je hebt groot gelijk: leg nu in deze fase de lat niet te hoog, dat je kon en kan genieten is het allerbelangrijkste! Het feit al dat je van alles durft en doet betekent dat je open staat en met je vriend erbij nog wel, ik vind het enorme stappen die je maakt hier!
Elke overwinning is een succesje en is bovendien richting "licht aan het einde van de tunnel", he? Het zegt mij dat je dus uit die vicieuze circel bent gekomen!!
De rest zal ook wel volgen, daar mag je nu ook op vertrouwen. VInd het echt heel fijn voor je.
En je hebt groot gelijk: leg nu in deze fase de lat niet te hoog, dat je kon en kan genieten is het allerbelangrijkste! Het feit al dat je van alles durft en doet betekent dat je open staat en met je vriend erbij nog wel, ik vind het enorme stappen die je maakt hier!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 19 maart 2011 om 09:52
Hey Suzy, ja ik heb ook het gevoel dat ik met heel kleine stapjes steeds een beetje meer vooruit kom... Ik wil ook niet overhaast doen, want ik merk dat dat averechts zou werken. Maar met alle kleine beetjes ben ik blij! En vriendlief ook, want hij zei me gister nog dat hij merkt dat ik meer van mezelf durf te gaan houden en daardoor vindt hij mij ook weer aantrekkelijker... Dus ik kom langzaamaan in een steeds betere en leukere cirkel terecht, i.p.v. in die vervelende rot cirkel, haha!
Bedankt voor al jullie tips en adviezen! Haal alles uit het leven wat erin zit!
Bedankt voor al jullie tips en adviezen! Haal alles uit het leven wat erin zit!
