Seks
alle pijlers
Sexloos op je 29e en beter weten
vrijdag 31 oktober 2008 om 18:36
Lieve,
ik heb inmiddels 7 jaren een relatie met een geweldig, lieve, zorgzame en knappe man. Ik ben 29 en hij is 2 jaar ouder.
In het begin hadden we wel eens sex. Daarna werd het al snel minder; mijn 2 keer in de week wens, was voor hem al vrij veel.
Ik ben geen sexbeest, maar ik geniet er wel van en zonder.. dat is eigenlijk onmogelijk.
Onze laatste keer intiem betrof inmiddels 2 jaren geleden. Het jaar daar aan voorafgaand, betrof het een tweetal keren. Verder terug hoef ik niet te gaan, om te vertellen hoe vervelend deze situatie is. Het maakt me gek! Ik word er dol onzeker van. Ik heb alle mogelijke redenen de revue doen passeren. En geen van allen blijkt een mogelijke reden.
We hebben samen regelmatig de situatie besproken. Ik ben blijkbaar meer behoeftig dan hij; tsja, en laat dat nu net hetgeen zijn wat mij al was opgevallen. Hij is dus wel behoeftig... maar het komt er niet van.
Ik heb zo veel geïnvesteerd.. ik ben het vechten denk ik moe. Maar op de een of andere manier, kan ik het er toch niet zomaar bij laten. Mijn gehele omgeving vindt hem geweldig. Hij is het ook. Ik ben bang dat onze relatie ten einde is. Misschien weet ik het wel zeker, maar durf ik het niet toe te geven. Ik ben actiehouder.. maar het nemen van actie tel ik uit. Het verschil tussen het verstand en het hart is nog veel te groot.
Ga ik nu echt.. mijn maatje, mijn liefde en de man voor rest van mijn leven, de vader van mijn hopelijk ooit te mogen krijgen kinderen.. verliezen??? Ik ben niet onaantrekkelijk en hij ook niet. Ik begrijp het echt niet. Ik ben radeloos.. of is het angstig..
Maar desondanks; mijn/onze situatie.. die is toch niet normaal?
Hoe kun je jezelf het recht op gelukkig leven onthouden? Want blijkbaar doe ik dat.. ik cijfer mijn gevoel weg.. omdat hij dit verdriet, het uit elkaar gaan, niet verdient. Verdien ik dit gevoel dan wel? Ik weet het antwoord ook wel. Eigenlijk ben ik me heel bewust, verstandelijk, van de acties die ik zou moeten nemen en aldus of deze situatie normaal is. Ik heb al zoveel jaren het geprobeerd. Het verandert niets.
Rest mij dan echt nog maar een mogelijkheid? De mogelijkheid die mijn hart niet verdragen kan?
Liefs,
ik heb inmiddels 7 jaren een relatie met een geweldig, lieve, zorgzame en knappe man. Ik ben 29 en hij is 2 jaar ouder.
In het begin hadden we wel eens sex. Daarna werd het al snel minder; mijn 2 keer in de week wens, was voor hem al vrij veel.
Ik ben geen sexbeest, maar ik geniet er wel van en zonder.. dat is eigenlijk onmogelijk.
Onze laatste keer intiem betrof inmiddels 2 jaren geleden. Het jaar daar aan voorafgaand, betrof het een tweetal keren. Verder terug hoef ik niet te gaan, om te vertellen hoe vervelend deze situatie is. Het maakt me gek! Ik word er dol onzeker van. Ik heb alle mogelijke redenen de revue doen passeren. En geen van allen blijkt een mogelijke reden.
We hebben samen regelmatig de situatie besproken. Ik ben blijkbaar meer behoeftig dan hij; tsja, en laat dat nu net hetgeen zijn wat mij al was opgevallen. Hij is dus wel behoeftig... maar het komt er niet van.
Ik heb zo veel geïnvesteerd.. ik ben het vechten denk ik moe. Maar op de een of andere manier, kan ik het er toch niet zomaar bij laten. Mijn gehele omgeving vindt hem geweldig. Hij is het ook. Ik ben bang dat onze relatie ten einde is. Misschien weet ik het wel zeker, maar durf ik het niet toe te geven. Ik ben actiehouder.. maar het nemen van actie tel ik uit. Het verschil tussen het verstand en het hart is nog veel te groot.
Ga ik nu echt.. mijn maatje, mijn liefde en de man voor rest van mijn leven, de vader van mijn hopelijk ooit te mogen krijgen kinderen.. verliezen??? Ik ben niet onaantrekkelijk en hij ook niet. Ik begrijp het echt niet. Ik ben radeloos.. of is het angstig..
Maar desondanks; mijn/onze situatie.. die is toch niet normaal?
Hoe kun je jezelf het recht op gelukkig leven onthouden? Want blijkbaar doe ik dat.. ik cijfer mijn gevoel weg.. omdat hij dit verdriet, het uit elkaar gaan, niet verdient. Verdien ik dit gevoel dan wel? Ik weet het antwoord ook wel. Eigenlijk ben ik me heel bewust, verstandelijk, van de acties die ik zou moeten nemen en aldus of deze situatie normaal is. Ik heb al zoveel jaren het geprobeerd. Het verandert niets.
Rest mij dan echt nog maar een mogelijkheid? De mogelijkheid die mijn hart niet verdragen kan?
Liefs,
dinsdag 5 mei 2009 om 11:52
@Lupercus, hoe weet je of je verhaal in grote lijnen voor álle Amerikaanse vrouwen opgaat? Want als ik deze redenering zou toepassen op mijn eerste echtgenoot dan zou ik huiverig worden voor Nederlandse mannen.
Mocht er een kern van waarheid inzitten: de VS staan inderdaad bekend als een van de landen waar ontrouw heiligschennis is. Nederland kan er ook wat van. In zuidelijke landen, waar men doorgaans warmbloediger is, doet men wat minder streng over vreemdgaan. Toeval?
Mocht er een kern van waarheid inzitten: de VS staan inderdaad bekend als een van de landen waar ontrouw heiligschennis is. Nederland kan er ook wat van. In zuidelijke landen, waar men doorgaans warmbloediger is, doet men wat minder streng over vreemdgaan. Toeval?
A dirty mind is a joy forever. (Oscar WIlde)
dinsdag 5 mei 2009 om 12:17
We kunnen wel opmerkingen en tips gaan geven, maar uit je verhaal merk ik dat je al genoeg (in mijn ogen te veel) hebt geprobeerd.
Een einde maken aan deze relatie lijkt me het beste.
Jullie verspelen nu alleen maar je eigen tijd. Wanneer je hiermee doorgaat moet het een keer mis gaan.
Beter nu zonder ruzie uit elkaar...
Een einde maken aan deze relatie lijkt me het beste.
Jullie verspelen nu alleen maar je eigen tijd. Wanneer je hiermee doorgaat moet het een keer mis gaan.
Beter nu zonder ruzie uit elkaar...
dinsdag 26 mei 2009 om 15:32
Beste PiP,
Ik geef toe dat ik misschien wel een beetje gechargeerd heb, maar ik weet niet hoe het op dit moment in Nederland met de huwelijkse / relationele succes-ratios staat, maar wat dat betreft is het hier (in the US) huilen met de lamp uit.
In mijn werk als Ingenieur heb ik zo eens nieuwsgierig maar voorzichtig rondgeneusd en ben tot de conclusie gekomen dat zo rond de 70% van mijn collega's ooit eens zijn gescheiden en zo'n 40% meerdere keren.
Sinds mijn laatste betrekkelijk boze berichtje heb ik een en ander op een rijtje gezet en eens eerlijk bij mezelf te rade gegaan waar ik blijkbaar mijn steekjes heb laten vallen.
Daarna ben ik met mijn (nog steeds) vrouw wezen praten en het blijkt dat zij het heel normaal vindt dat zij mij over dezelfde kam scheert met haar voormalige vriendjes van voor haar huwelijk met mij.
Zij verwacht dat ik vroeger of later vreemd zal gaan en haar en de kinderen in de kou zal laten staan en heeft dus als emotionele voorzorg zo'n tien tien jaar geleden sexueel de deur voor me dichtgemept. Net nadat onze jongste geboren was.
In de buurt waar ik woon, is dat eerder de norm dan de uitzondering en het lijkt wel alsof het enkel ouderschaps huishouding aan een soort van sneeuwbal effect onderhevig is. Haar vriendenkring bestaat hoofdzakelijk uit ongetrouwde vrouwen die hun man het huis uit hebben gewerkt.
Sommigen daarvan hebben zich weer driftig in de markt gestort, maar de meesten brengen hun tijd door met het constant voor elkaar bevestigen wat een vunzige rotzakken mannen in het algemeen, en hun ex-en in het bijzonder zijn.
Als ik nou eens heel rustig de zaken op een rijtje zet dan zie ik mijzelf als een hardwerkende, actieve, emotioneel toegankelijke, romantisch aangelegde en trouwe huwelijkspartner (Nee, nooit vreemd gegaan of zo en ook geen porno-addict.). Ik heb altijd in het huishouden meer dan mijn deel van het werk op me genomen en ik houd me actief met de kinderen bezig, maar het lijkt wel alsof hoe meer ik doe om dichter bij mijn vrouw te komen, hoe harder zij me van zich af probeert te drijven.
Ik ben ervoor in therapie geweest omdat ik dacht dat mijn frustraties vanuit mezelf kwamen, maar na tien (peperdure) sessies en twee onafhankelijke interviews met mijn vrouw, stuurde mijn therapeute me spijtig naar huis omdat zij vond dat er niks mis met mij was. Zij stelde dat het hele basis vertrouwens probleem dat Amerikaanse vrouwen met hun partners hebben heel vaak voorkomt en dat de Amerikaanse maatschappij daar mede de oorzaak van is. Het Amerikaanse algemeen geaccepteerde manlijke gedrags model is dat 'ie'm niet in z'n broek hoeft te houden als 'ie 't thuis niet krijgt en dat zie ik hier overal om me heen gebeuren.
De commercie speelt daar vet op in en als je hier de TV aanzet dan zie je binnen het uur op z'n minst twee or drie commercials waarin een advokaat z'n diensten voor scheidings afhandeling aanprijst alsof het koekjes voor bij de thee zijn.
Aan de andere kant worden vrouwen door diezelfde kanalen aangegeven dat manlijke frustraties en aggressie nooit hun probleem is. (Mijn therapeute daarintegen stelde dat die verhouding in feite 50-50 is en dat er heel veel relaties zijn waar de vrouw de soms gewelddadige aggressor rol vervult.) .
Toen ik nog in Nederland woonde, heb ik dat nooit willen geloven en ik geloof ook niet dat 't in Nederland het geval is of in elk geval niet in die mate, maar nou na zestien jaar hier in de US zijn me heel duidelijk de schellen van de ogen gevallen.
In mijn geval heb ik gekozen om mijn kinderen niet aan de eeuwige druk en spanning van de echtelijke dysfuncties bloot te stellen en ik woon nu apart (voor een jaar) om de zaken wat te laten betijen en mijn vrouw de kans te geven om eens eerlijk bij haarzelf te rade te gaan of dat het haar waard is om ons emotionele en financieele bestaan in de waagschaal te stellen.
Mijn kinderen zijn daar niet blij mee en mijn vrouw is hevig in de stress omdat zij nou opdraait voor de dingen die ik voorheen voor haar opknapte. Ons huis is een vieze bende en de kinderen leven op koekjes en McDonalds of BurgerKing. Als ik daar voorzichtig wat ooit over aan de orde probeerde te stellen dan werd ik uitgemaakt voor botte stomme en starre Nederlander en stak ze de draak met me omdat ik me niet aan de Amerikaanse levens-stijl zou willen aanpassen. Dat steekt mij behoorlijk, maar ik kan de zaken niet op z'n beloop laten, al is het maar voor mijn kinderen.
De laaste paar weken gaat het wat beter en er is wat meer overleg en uitwisseling van ideeen, maar als dat alleen maar is omdat mijn vrouw mij terug wil hebben om voor het huishouden (en inkomsten) te zorgen, zonder aan haar eigen emotionele en onze sexuele problemen te willen werken, dan denk ik dat ik daar vriendelijk voor bedank.
Ik heb haar al fijntjes aangeduid dat de Butler het pand verlaten heeft en dat ik er genoeg van heb om met haar als een soort van ongemakkelijke broer door het leven te gaan.
Als man heb ik genoeg te geven en ik ben niet bang of belabberd om in mijn verhouding met haar te willen investeren, maar het kan niet van een (1) kant komen.
Ik geef toe dat ik misschien wel een beetje gechargeerd heb, maar ik weet niet hoe het op dit moment in Nederland met de huwelijkse / relationele succes-ratios staat, maar wat dat betreft is het hier (in the US) huilen met de lamp uit.
In mijn werk als Ingenieur heb ik zo eens nieuwsgierig maar voorzichtig rondgeneusd en ben tot de conclusie gekomen dat zo rond de 70% van mijn collega's ooit eens zijn gescheiden en zo'n 40% meerdere keren.
Sinds mijn laatste betrekkelijk boze berichtje heb ik een en ander op een rijtje gezet en eens eerlijk bij mezelf te rade gegaan waar ik blijkbaar mijn steekjes heb laten vallen.
Daarna ben ik met mijn (nog steeds) vrouw wezen praten en het blijkt dat zij het heel normaal vindt dat zij mij over dezelfde kam scheert met haar voormalige vriendjes van voor haar huwelijk met mij.
Zij verwacht dat ik vroeger of later vreemd zal gaan en haar en de kinderen in de kou zal laten staan en heeft dus als emotionele voorzorg zo'n tien tien jaar geleden sexueel de deur voor me dichtgemept. Net nadat onze jongste geboren was.
In de buurt waar ik woon, is dat eerder de norm dan de uitzondering en het lijkt wel alsof het enkel ouderschaps huishouding aan een soort van sneeuwbal effect onderhevig is. Haar vriendenkring bestaat hoofdzakelijk uit ongetrouwde vrouwen die hun man het huis uit hebben gewerkt.
Sommigen daarvan hebben zich weer driftig in de markt gestort, maar de meesten brengen hun tijd door met het constant voor elkaar bevestigen wat een vunzige rotzakken mannen in het algemeen, en hun ex-en in het bijzonder zijn.
Als ik nou eens heel rustig de zaken op een rijtje zet dan zie ik mijzelf als een hardwerkende, actieve, emotioneel toegankelijke, romantisch aangelegde en trouwe huwelijkspartner (Nee, nooit vreemd gegaan of zo en ook geen porno-addict.). Ik heb altijd in het huishouden meer dan mijn deel van het werk op me genomen en ik houd me actief met de kinderen bezig, maar het lijkt wel alsof hoe meer ik doe om dichter bij mijn vrouw te komen, hoe harder zij me van zich af probeert te drijven.
Ik ben ervoor in therapie geweest omdat ik dacht dat mijn frustraties vanuit mezelf kwamen, maar na tien (peperdure) sessies en twee onafhankelijke interviews met mijn vrouw, stuurde mijn therapeute me spijtig naar huis omdat zij vond dat er niks mis met mij was. Zij stelde dat het hele basis vertrouwens probleem dat Amerikaanse vrouwen met hun partners hebben heel vaak voorkomt en dat de Amerikaanse maatschappij daar mede de oorzaak van is. Het Amerikaanse algemeen geaccepteerde manlijke gedrags model is dat 'ie'm niet in z'n broek hoeft te houden als 'ie 't thuis niet krijgt en dat zie ik hier overal om me heen gebeuren.
De commercie speelt daar vet op in en als je hier de TV aanzet dan zie je binnen het uur op z'n minst twee or drie commercials waarin een advokaat z'n diensten voor scheidings afhandeling aanprijst alsof het koekjes voor bij de thee zijn.
Aan de andere kant worden vrouwen door diezelfde kanalen aangegeven dat manlijke frustraties en aggressie nooit hun probleem is. (Mijn therapeute daarintegen stelde dat die verhouding in feite 50-50 is en dat er heel veel relaties zijn waar de vrouw de soms gewelddadige aggressor rol vervult.) .
Toen ik nog in Nederland woonde, heb ik dat nooit willen geloven en ik geloof ook niet dat 't in Nederland het geval is of in elk geval niet in die mate, maar nou na zestien jaar hier in de US zijn me heel duidelijk de schellen van de ogen gevallen.
In mijn geval heb ik gekozen om mijn kinderen niet aan de eeuwige druk en spanning van de echtelijke dysfuncties bloot te stellen en ik woon nu apart (voor een jaar) om de zaken wat te laten betijen en mijn vrouw de kans te geven om eens eerlijk bij haarzelf te rade te gaan of dat het haar waard is om ons emotionele en financieele bestaan in de waagschaal te stellen.
Mijn kinderen zijn daar niet blij mee en mijn vrouw is hevig in de stress omdat zij nou opdraait voor de dingen die ik voorheen voor haar opknapte. Ons huis is een vieze bende en de kinderen leven op koekjes en McDonalds of BurgerKing. Als ik daar voorzichtig wat ooit over aan de orde probeerde te stellen dan werd ik uitgemaakt voor botte stomme en starre Nederlander en stak ze de draak met me omdat ik me niet aan de Amerikaanse levens-stijl zou willen aanpassen. Dat steekt mij behoorlijk, maar ik kan de zaken niet op z'n beloop laten, al is het maar voor mijn kinderen.
De laaste paar weken gaat het wat beter en er is wat meer overleg en uitwisseling van ideeen, maar als dat alleen maar is omdat mijn vrouw mij terug wil hebben om voor het huishouden (en inkomsten) te zorgen, zonder aan haar eigen emotionele en onze sexuele problemen te willen werken, dan denk ik dat ik daar vriendelijk voor bedank.
Ik heb haar al fijntjes aangeduid dat de Butler het pand verlaten heeft en dat ik er genoeg van heb om met haar als een soort van ongemakkelijke broer door het leven te gaan.
Als man heb ik genoeg te geven en ik ben niet bang of belabberd om in mijn verhouding met haar te willen investeren, maar het kan niet van een (1) kant komen.
dinsdag 26 mei 2009 om 16:08
quote:Graaggedaan schreef op 05 mei 2009 @ 11:52:
@Lupercus, hoe weet je of je verhaal in grote lijnen voor álle Amerikaanse vrouwen opgaat? Want als ik deze redenering zou toepassen op mijn eerste echtgenoot dan zou ik huiverig worden voor Nederlandse mannen.
Mocht er een kern van waarheid inzitten: de VS staan inderdaad bekend als een van de landen waar ontrouw heiligschennis is. Nederland kan er ook wat van. In zuidelijke landen, waar men doorgaans warmbloediger is, doet men wat minder streng over vreemdgaan. Toeval?
Nou voor wat betreft dat vreemdgaan is er hier in Amerika een heel duidelijke dubbele en net zo duidelijk zieke moraal.
Ik doe daar dus heel duidelijk niet aan mee. Ik heb genoeg op m'n bordje om me daarmee bezig te houden en bovendien gaat daar mijn interesse niet naar uit. Ik zie seks als iets dat ik binnen mijn relatie tot uiting breng en dat bestaat uit heel wat meer dan 'Hop derop en straf deraf' of eventjes lekker in de neuk-vriendinnetjes marge aan te rommelen. Noem me maar star en dogmatisch, maar van mijn kant kan ik alleen zeggen dat ik mij alleen sexueel aangetrokken kan voelen als er meer dan alleen van vleselijke vereniging sprake is. Wederzijdse intimiteit en tederheid staan bij mij voorop en dan komt de rest vanzelf. Waar ik over in zit is de constante en voor zo ver ik dat op mezelf betrek, onzinnige en onnodige afwijzing van de kant van mijn vrouw. Een afwijzing die voortkomt uit haar ervaringen met al die anderen die zich nooit tot haar hebben willen verbinden, terwijl ik dat heel duidelijk WEL heb willen aangaan met haar. Wat ik in mijn eerdere berichtje wilde aangeven is dat dat gedrag van mijn vrouw hier heel duidelijk schering en inslag is en overduidelijk deel uitmaakt van de Amerikaanse echt-belevenis. Ja, ik ben daar boos over want dat doet geen recht tot wat ik gedurende mijn huwelijk met haar tot uiting heb gebracht.
@Lupercus, hoe weet je of je verhaal in grote lijnen voor álle Amerikaanse vrouwen opgaat? Want als ik deze redenering zou toepassen op mijn eerste echtgenoot dan zou ik huiverig worden voor Nederlandse mannen.
Mocht er een kern van waarheid inzitten: de VS staan inderdaad bekend als een van de landen waar ontrouw heiligschennis is. Nederland kan er ook wat van. In zuidelijke landen, waar men doorgaans warmbloediger is, doet men wat minder streng over vreemdgaan. Toeval?
Nou voor wat betreft dat vreemdgaan is er hier in Amerika een heel duidelijke dubbele en net zo duidelijk zieke moraal.
Ik doe daar dus heel duidelijk niet aan mee. Ik heb genoeg op m'n bordje om me daarmee bezig te houden en bovendien gaat daar mijn interesse niet naar uit. Ik zie seks als iets dat ik binnen mijn relatie tot uiting breng en dat bestaat uit heel wat meer dan 'Hop derop en straf deraf' of eventjes lekker in de neuk-vriendinnetjes marge aan te rommelen. Noem me maar star en dogmatisch, maar van mijn kant kan ik alleen zeggen dat ik mij alleen sexueel aangetrokken kan voelen als er meer dan alleen van vleselijke vereniging sprake is. Wederzijdse intimiteit en tederheid staan bij mij voorop en dan komt de rest vanzelf. Waar ik over in zit is de constante en voor zo ver ik dat op mezelf betrek, onzinnige en onnodige afwijzing van de kant van mijn vrouw. Een afwijzing die voortkomt uit haar ervaringen met al die anderen die zich nooit tot haar hebben willen verbinden, terwijl ik dat heel duidelijk WEL heb willen aangaan met haar. Wat ik in mijn eerdere berichtje wilde aangeven is dat dat gedrag van mijn vrouw hier heel duidelijk schering en inslag is en overduidelijk deel uitmaakt van de Amerikaanse echt-belevenis. Ja, ik ben daar boos over want dat doet geen recht tot wat ik gedurende mijn huwelijk met haar tot uiting heb gebracht.
