Verkracht en mishandeld door mijn vriend?

Hoi allemaal,

Ik voel me erg raar vandaag. Heb een naar onderbuik gevoel en ben er niet helemaal bij mij met mijn hoofd..

...Gisterenavond is er namelijk iets gebeurd.

Ik heb nu zo'n 1,5 jaar een relatie met mijn vriend. Voor het gemak noem ik hem even David. Veel ups en downs gehad, maar de laatste tijd ging het wel erg goed tussen ons. We communiceerden zoals het hoort, hadden lol, genoten van elkaar etc. Tot gisteren. We hadden ruzie om iets. Ik was namelijk woest omdat hij contact had met een andere vrouw en daarover had gelogen.

Hij kwam thuis van het werk. We begonnen te praten over wat er was gebeurd en over zijn leugens. Dit was een rustig gesprek, waarbij ik duidelijk heb gemaakt dat ik niet met me liet sollen etc. Mijn zoon (2,5 jaar) was ook nog wakker dus wilde niet dat hij iets mee kreeg of voelde. David werd wat klef tussen het gesprek door en zei telkens: geef me een kus dan! Knuffel! Etc. Ik had daar geen zin in en maakte duidelijk dat hij dat wel kon vergeten. Hij kroop zowat op me. Ik weet niet meer hoe maar ik ben onder hem uit gekomen en heb mijn zoon naar bed gebracht. Mijn vriend liep mee en was daar weer bezig met kussen en aanraken etc. Ik zei tegen hem: je maakt nu misbruik van de situatie dat de kleine hier nu is en ik niet goed van me af kan bijten, serieus David je moet echt stoppen nu!!!

We gingen weer naar beneden. Ik ging op de bank zitten en hij klom op me en begon me te zoenen. Ik probeerde hem van me af te duwen maar hij is bijna 2 meter lang en aardig breed. Geen idee hoe maar uiteindelijk ging hij van me af. Ik wilde van hem weglopen (koffie pakken zei ik.) Hij ging voor me staan en hield me tegen: geef me eerst een kus/knuffel! Ik denk dat het 10 minuten heeft geduurd voor ik langs hem kwam. Laat me gewoon mijn koffie pakken David!!! Richting de keuken, liep hij achter me aan. Pakte me vast bij mijn polsen en begon me weer te zoenen en duwde me de bijkeuken in tegen de deur van de wc aan. Ik zei dat hij moest stoppen dat ik dit niet wilde. Serieus David stop, ik meen het! Doe dit niet! Hij zei alleen maar: je wilt dit wel, je bent altijd geil, je wilt altijd seks! Hij hield me vast en trok mijn broek en string uit en begon me te vingeren. Hij deed zijn broek open en probeerde zijn lul in mij te stoppen. Ik bewoog zo veel mogelijk (tot zover dat kon aangezien hij mijn polsen stevig vast hield met één hand) zodat hij me niet kon bijhouden. Dit werkte niet en ik ging door mijn hurken op de grond zitten. Hij zei nog: "Ja, goed zo.." en ging door met zijn vingers in me. Ik smeekte dat hij zou stoppen. Vanaf dat moment verstijfde ik naar mijn gevoel. Ik denk dat dat het moment is dat hij schrok van zichzelf en wat hij deed want hij stopte. Trok me omhoog en deed mijn broek aan en zei: sorry, sorry en liep weg.

Ik was nogal verward en verstijfd. Ik weet alleen dat ik niet naar hem toe wilde en me naar en vies voelde. Ik besloot om te gaan douchen en daarna al naar bed te gaan, ook al was het pas 8 uur (badkamer zit naast de wc, beneden.)

Ik stond onder de douche en niet veel later kwam hij de badkamer binnen. Hij deed het douchegordijn open en zei; is het goed dat ik je kom joinen. Nee laat me maar even alleen, ik ben al klaar dan kun je zelf douchen. Hij zei iets van dat hij dan met kleren erin kwam en deed zijn broek uit en ik wilde eruit, hij hield me tegen en kwam de douche binnen met zijn overhemd nog aan en wilde me weer zoenen en greep mijn borsten beet en ging met zijn vingers weer in me. Weer heb ik tegen hem gezegd dat ik het niet wilde, dat hij moest stoppen en van me af moest blijven. Je wilt dit wel zei die telkens weer! Ik deed de douche uit en pakte mijn handdoek om me af te drogen. Hij pakte de andere handdoek en wilde me helpen afdrogen. Ik doe het zelf wel! Maar hij ging door, droogde mijn rug en benen af en wilde tussen mijn benen maar die hield ik stevig tegen elkaar gedrukt. Hij zei; doe je wat warms aan, je voelt koud. Ik heb het hartstikke warm, zei ik. Hij deed zijn natte overhemd uit, hing 'm op de douchegordijn rail. Ik deed mijn badjas aan en liep naar boven. Hij zei: ik ga ook mee. Ik zei dat hij op de bank sliep en anders in zijn auto maar ik hem niet in mijn buurt wil hebben. Ik slaap gewoon boven, zei David. Dan slaap ik wel op de bank. Je kunt toch gewoon in bed slapen zei hij. Nee, je kunt niet van me afblijven en doet dingen die ik nu niet wil. Hij zei dat hij niet meer aan me zou zitten. Echt! Sorry!

Ik ging in bed liggen op mijn zij, met mijn badjas aan. En zette de tv aan op de laptop. Hij ging naast me liggen op gepaste afstand gelukkig. Maar dat was voor korte tijd. Doe je badjas uit, je slaapt nooit met kleren aan. Nee ik heb het koud, laat maar! Net zei je nog dat je het warm had en hij kleedde me uit. Trok me tegen zich aan en ik zei; je zou me niet aanraken David, ik wil dit niet blijf van me af. Alleen kroelen, ik doe toch niets verder zei hij. Maar al snel had hij mijn borsten vast, begon met mijn tepels te spelen en mijn billen te kneden. Ik voelde zijn erectie tegen me aan. Hou nou op David, ik meen het, stop hiermee ik wil het niet. Ik denk dat ik dat wel 100 keer heb gezegd die avond. Hij klom op me ging met zijn mond en tong over mijn borsten en duwde met geweld mijn benen uit elkaar en klemde mijn been tussen zijn benen. Hij ging met zijn vingers diep in me en klom uiteindelijk tussen mijn benen en lag op me, ik probeerde weer veel te bewegen en draaien en probeerde hem weg te duwen en mijn benen dicht te drukken zodat hij er niet goed bij kon maar tevergeefs. Hij stopte zijn lul in me en begon me te neuken. Wegduwen probeerde ik, maar tegenwerken had geen zin want hij is sterker en groter dan ik. Ik verstijfde weer en hij stopte. Ik weet niet of hij nog sorry zei op dat moment.

Hij kwam geïrriteerd ovee en draaide zich uiteindelijk om. Na zo'n kwartier vroeg hij of ik wilde praten. Ik gaf aan dat nu geen goed moment was en dat er niet te praten valt met hem. Hij zei dat hij de hele avond al probeerde te praten maar dat ik dat niet wilde. Ik gaf aan dat hij alleen maar aan me zat en me wilde zoenen en seks wilde en nauwelijks tot geen poging tot een gesprek heeft gedaan.

"Je praat nu met me!" zei hij op een dringende toon. En dat herhaalde hij, steeds harder. Ik zei dat hij zacht moest zijn anders word mijn zoon wakker. Dan praat je met me, doe de laptop dicht anders ga ik schreeuwen en word hij wakker. En hij schreeuwde steeds harder. Op dat moment klapte ik zijn laptop dicht. Dat ging harder dan hij had gehoopt en trok me heel hard bij mijn haar mijn hoofd naar achteren. En schreeuwde dat ik niet zo met zijn spullen om moest gaan. Op dat moment werd ik boos en zei dat hij niet zo met mij om moest gaan en zei meer van dat soort dingen. Hij werd bozer en bozer zei dingen als "don't dare me" etc en trok nog harder aan mijn haar, greep me bij mijn keel en sloeg me hard nog op mijn hand. Hij deed me echt pijn.

Hij was er duidelijk zelf van geschrokken, want hij liet me los en zei: sorry ik had niet zo hard aan je haar moeten trekken. Het is al goed en wilde gewoon met rust gelaten worden op dat moment. Ik was helemaal in shoc. Ik dacht niets, voelde niets en wilde niets. David stond op liep om het bed heen naar mij toe, ging op zijn knieën naast het bed zitten en vouwde zijn handen in elkaar en hij begon heel hard te huilen. Vergeef het me, sorry! Sorry!

Hij is naar beneden gegaan en op de bank gaan liggen. En kreeg nog dit op whatsapp:

-----------------------------------------------------

Je moet me geloven als ik zeg dat het me spijt, geweld is nooit een antwoord op iemand zijn boosheid. Dat is een teken van zwakte, op dit moment ben ik behoorlijk zwak. Ben geen echte man voor jou en zeker ook geen voorbeeld (zoon.) Nogmaals, ik voelde me gewoon machteloos en gekleineerd door jou. Het zal nooit meer gebeuren en hopelijk kan dit tussen ons blijven, want ik schaam me echt.
Zal ook begrijpen dat dit de druppel is en dat m’n spullen buiten staan morgen, zal je sleutel op tafel leggen en het autostoeltje in de gang.
Je bent een topvrouw en wat iedereen al om je heen zei, ik verdien jou niet.

-------------------------------------------------------

Nu is het de volgende dag, ik zit onder de krassen en blauwe plekken op armen, benen en nek. Ik heb echt zo'n pijn aan mijn hoofd op de plek waar hij aan mijn haar heeft getrokken. Ik ben echt geschrokken en weet nog steeds niet zo goed wat er nu allemaal is gebeurd.

Ik hou van hem, zoveeel! Hoe heeft hij dit kunnen doen.. Dit is het laatste wat ik had verwacht van hem, hij is zo lief, zachtaardig en zorgzaam normaal gesproken. Ik wil hem niet kwijt, maar ik weet ook niet wat ik hiermee moet.

Mijn zoon heeft niets meegekregen van dit alles gelukkig en heeft overal doorheen geslapen. Ik weet dat mijn vriend hem nooit iets zou aan doen en we hebben nooit ruzie waar hij bij is ook. Maar ik ben enorm geschrokken.

Wat moet ik nu doen?

Hij komt straks weer thuis van het werk en dan gaan we praten over alles.. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen en doen.

Ik moest mijn verhaal even kwijt, ik kan en wil hier verder met niemand over praten op het moment...

Hoi allemaal,

Inmiddels is het al ruim 5 maanden geleden gebeurd en had de eerste 2 weken aardig last van de gebeurtenis. Dat heb ik denk ik weggestopt. Had nergens meer problemen mee en leefde mijn leven. Tot ongeveer een maand geleden, dat ik ineens weer heel veel aan hem denk. En sinds de afgelopen week krijg ik ook flashbacks en angstaanvallen. Van het één op andere moment ben ik veranderd; ik ben onrustig, ik denk telkens dat ik hem zie/hoor/ruik (hij woont 1,5 uur rijden dus die kans is vrij klein,) ik ben heel afstandelijk naar mannen, durf bijna niet meer te douchen en al helemaal niet met het douchegordijn dicht omdat ik daar flashbacks krijg van hem met kleren aan en wat hij daar heeft gedaan. Elk geluidje wat ik hoor ben ik bang dat hij binnenkomt. Ik word gek van al die gedachten. Ik heb nu weer slachtofferhulp ingeschakeld. Dat is toen in februari niet doorgegaan. Hopelijk kan het wat doen. En twijfel nu toch ook wel heel erg of ik toch een aangifte of melding moet doen.

Dus op het moment gaat het eigenlijk helemaal niet zo goed, maar ga mijn best doen hier sterker uit te komen met een beetje hulp hopelijk.

Hoi lieve allemaal,

Even wat reacties en een update over hoe het nu gaat.

Ten eerste aangifte doen werd me afgeraden door politie en slachtofferhulp, dit om de volgende redenen:
- Omdat ik in een relatie zat met hem is het lastig aan te tonen of het tegen mijn wil in is gebeurd of niet. Het komt uiteindelijk neer op mijn woord tegen de zijne (er vanuit gaande dat hij het niet zou toegeven.)
- Daarnaast zou het geheid een hele lange nasleep hebben, in eerste instantie alle vragen/bewijzen/verhaal etc. Vervolgens rechtzaak, waarschijnlijk gaat hij in hoger beroep en daarna misschien nog wel in cassatie. Dat betekent dat je zo 3 a 4 jaar verder bent en dus al die tijd met hem en wat er gebeurd is in mijn hoofd mee bezig ben.
- Appjes/berichten kunnen niet als bewijs worden gebruikt, dit omdat iemand daar dus altijd op terug mag komen.

Wel wil ik graag een melding doen, hierdoor komt er een aantekening achter zijn naam. Dus stel dat hij ooit nog zoiets zou doen bij iemand en die zou aangifte doen, dan word mijn melding daar ook bij gevoegd en meegenomen in het oordeel.

Ik ben via slachtofferhulp doorgestuurd naar een psycholoog en hier intensief onder behandeling. Er is ernstige PTSS vastgesteld. Ik krijg 1 op 1 therapie en EMDR. Tot nu toe nog geen baat bij helaas. Ik kan niet eens meer dagelijks functioneren, douchen doe ik niet als ik alleen ben. Heb dan ook doordeweeks een vriendin bij mij wonen en in het weekend of familie bij me of ik ga videobellen met mijn moeder of mijn beste vriendin als ik wil douchen. Ik heb altijd mijn deuren op slot (ook overdag.) Durf eigenlijk weinig alleen. Mijn grootste doel op het moment is om mijzelf weer prettig te voelen in mijn eigen huis en met plezier te kunnen douchen. En vanuit daar weer nieuwe doelen te stellen om zo uiteindelijk weer een normaal leven te kunnen leven zonder angsten en wantrouwen.

Bedankt weer voor jullie reacties en medeleven.

Liefs,
Marlou

Hoi allemaal,

Inmiddels is het al bijna 2,5 jaar geleden dat dit is gebeurd en zag ik net dat ik vanaf mijn laatste update toch nog aardig wat reacties heb gekregen. En aangezien jullie zo lief zijn en meeleven wil ik toch nog een update posten omdat er in de tussentijd heel veel is gebeurd..

Ik heb uiteindelijk in september 2018 via instagram "contact" met hem gezocht. Ik heb op deze manier mijn angst geuit naar hem en wat hij mij heeft aan gedaan en alle gevolgen wat het voor mij heeft gehad en heeft. Op deze manier heeft hij alles toegegeven en zelfs vele details uitgesproken. Bijvoorbeeld dat hij stopte omdat hij zag dat ik verstijfde en vervolgens verslapte en zag dat ik er niet meer bij was/bewusteloos leek. Dat hij weet dat hij me iets heel erg heeft aangedaan (en alle bullshit over spijt en slapeloze nachten blablabla..)

Met deze berichten ben ik bij de politie geweest. In eerste instantie voor een melding, aangezien mij eerder was verteld dat appjes en berichtjes niet echt als sterk bewijs kan worden gebruikt omdat iemand erop terug kan komen en dat het fraude gevoelig is (bewerkt kan zijn denk ik.) Ik kreeg een intake bij de politie waarin ze uitleggen wat melding en aangifte inhoud en ik ervan kan verwachten. Daar werd mij verteld dat berichten wel degelijk als sterk bewijs kan worden gebruikt.

Op dat moment heb ik besloten aangifte te doen! Erg heftig, van 's morgens 10 u tot half 7 's avonds en moet je alles naar boven halen tot in de kleinste details. En dan hoor je dat het wel een jaar kan duren voordat ze met het onderzoek gaan beginnen vanwege landelijk personeelstekort.

Het duurde langer dan een jaar voordat ik voor het eerst wat hoorde. Hij is toen verhoort en heeft zoals verwacht alles ontkent. Na zo'n verhoor komt het dossier bij een officier van justitie. Deze beoordeeld de aangifte, verhoor en bewijzen. Grootste gedeelte van de aangiftes word geseponeerd, oftewel "geschrapt" omdat er te weinig bewijzen/aanwijzingen zijn om er een zaak van te maken. Ook duurde dat ruim weer een jaar in onzekerheid en angst dat alles voor niets was geweest. Ik moest nog een keer langskomen op het politiebureau en toen hebben ze alle berichtjes gecheckt op echtheid. En toen kreeg ik afgelopen 30 december eindelijk het bericht dat het een zaak word! Ik heb gehuild van opluchting en "blijdschap". Een soort bevestiging dat ik werd gelooft en dat de kans dat hij word gestraft steeds groter wordt en dichterbij komt. Ik heb ook een zeer goede en ervaren advocaat die gespecialiseerd is in zedenzaken (en mensenhandel, nvt op mij) die denkt dat ik erg sterk sta met mijn zaak.

Het is nu wachten op een datum voor de rechtzaak. Door de Corona pandemie duurt het ook weer langer helaas.

Ik vind het wel enorm eng om hem te zien in de rechtzaal, vooral zijn blik ben ik heel bang voor. Dat is namelijk nog steeds een enorme trigger en zie ik nog erg veel in nachtmerries en ik raak ook in paniek als iemand op straat mij recht aan kijkt met serieuze blik.

Verder ook veel vooruitgang geboekt, vooral sinds ik 2 maanden geleden EINDELIJK een andere woning heb gevonden na een lange zoektocht van 2 jaar. Voor het eerst sinds 2,5 jaar heb ik een soort rust in mij nu ik niet meer in dat vreselijke huis woon met al die nare herinneringen. Ik voelde me namelijk veiliger als ik 's nachts aan het wandelen was op straat dan dat ik in mijn eigen huis was en ik vluchtte veel naar vrienden en familie. Maar nu ben ik meestal oké om thuis te zijn. Douchen gaat echt goed, soms een wat onbehaaglijk gevoel nog maar dan douche ik wat sneller. Als ik een zelfde merk auto zie als hem ben ik nog steeds onrustig en krijg ik hartkloppingen. Net als ik langs Utrecht of Rotterdam reis waar hij woont en werkt al is dat ruim twee uur van mij vandaan (ik durf die steden helaas nog niet te bezoeken.) Maar voor die lichamelijke reacties heb ik medicatie voor om mij weer te kalmeren.

Ik ben afgekeurd als verpleegkundige maar ik hoop als de rechtzaak achter de rug is, ik het allemaal achter me kan laten en uiteindelijk toch weer aan het werk te kunnen. Dat is mijn doel én natuurlijk dat hij keihard wordt gestraft!

Veel liefs
Marlou