Seks
alle pijlers
Verward over wensen en grenzen
maandag 27 juli 2020 om 17:40
Ik heb jullie weer even nodig, mag het? Willen jullie met me meedenken? Is dit herkenbaar (geweest in het verleden) en zo ja, hoe ga/ging je ermee om?
Mijn "CV": korte, maar wilde studententijd zonder veel zelfreflectie; lang huwelijk waarin seks een negatieve lading had; korte, maar intense relatie waarin ook mijn seksuele behoeftes centraal stonden en we samen nieuwe dingen begonnen te ontdekken. Nu: single en geen wens voor een relatie maar wél voor goede seks: én de wens om verder te gaan met ontdekken (denk aan onderdanigheid/pijnbeleving, in die hoek).
Ik merk dat ik hierbij op tegenstrijdige gevoelens stuit: ik vind (voorbeeld) geil chatten met een (bijna) vreemde spannend en leuk, maar ik vind dat ook raar van mezelf. Ik zou graag eens seks "zonder liefde/relatie" willen ervaren, maar vraag me ook af hoe dat dan met volgende "serieuze" relaties moet: heb ik dan een "verleden"? Zet ik mijn "reputatie" op het spel? En wat zou dat? Ik wil, ook in de toekomst, toch geen partner die over mij oordeelt? Volgens mij zijn deze gedachten ingegeven door bepaalde ideeën over wat wel/niet hoort, die dus diepgeworteld zitten en waar ik eigenlijk vanaf wil.
En volgens mij is dit de crux van het verwarde gevoel dat ik heb: ik heb voor het eerst in mijn leven in mijn eentje de verantwoordelijkheid over mijn grenzen. In mijn huwelijk bepaalde mijn partner de grenzen (geen discussie mogelijk). Tijdens de relatie erna deden we dat in samenspraak, maar zíjn grenzen/wensen waren wel wat nauwer dan de mijne. En hij hield bij wijze van spreken steeds mijn hand vast. Nu is dat kader weg en de enige die bepaalt wat mag en kan ben ik. En dat vind ik momenteel zo lastig dat ik ertoe neig om te zeggen: okee, laat maar zitten, nieuwe ervaringen worden sowieso schromelijk overschat. Mijn nieuwe vibrator doet het prima. Maar ergens vind ik dat ook te makkelijk van mezelf. Of is dat juist mijn intuïtie, die zegt: doe maar even niet, want je bent er niet aan toe? Of moet ik gewoon ophouden met denken en beginnen met voelen? Hoe doe je dat als dat jarenlang niet aan de orde was?
Een beetje warrig verhaal vrees ik, maar ik weet dat hier heel veel mensen schrijven die een enorme seksuele ontwikkeling hebben doorgemaakt én goed kunnen reflecteren. Dus naar jullie strek ik mijn hand even uit. Ik ben een beetje bang dat het wat confronterend wordt, maar dat zien we dan wel. Alvast bedankt.
Mijn "CV": korte, maar wilde studententijd zonder veel zelfreflectie; lang huwelijk waarin seks een negatieve lading had; korte, maar intense relatie waarin ook mijn seksuele behoeftes centraal stonden en we samen nieuwe dingen begonnen te ontdekken. Nu: single en geen wens voor een relatie maar wél voor goede seks: én de wens om verder te gaan met ontdekken (denk aan onderdanigheid/pijnbeleving, in die hoek).
Ik merk dat ik hierbij op tegenstrijdige gevoelens stuit: ik vind (voorbeeld) geil chatten met een (bijna) vreemde spannend en leuk, maar ik vind dat ook raar van mezelf. Ik zou graag eens seks "zonder liefde/relatie" willen ervaren, maar vraag me ook af hoe dat dan met volgende "serieuze" relaties moet: heb ik dan een "verleden"? Zet ik mijn "reputatie" op het spel? En wat zou dat? Ik wil, ook in de toekomst, toch geen partner die over mij oordeelt? Volgens mij zijn deze gedachten ingegeven door bepaalde ideeën over wat wel/niet hoort, die dus diepgeworteld zitten en waar ik eigenlijk vanaf wil.
En volgens mij is dit de crux van het verwarde gevoel dat ik heb: ik heb voor het eerst in mijn leven in mijn eentje de verantwoordelijkheid over mijn grenzen. In mijn huwelijk bepaalde mijn partner de grenzen (geen discussie mogelijk). Tijdens de relatie erna deden we dat in samenspraak, maar zíjn grenzen/wensen waren wel wat nauwer dan de mijne. En hij hield bij wijze van spreken steeds mijn hand vast. Nu is dat kader weg en de enige die bepaalt wat mag en kan ben ik. En dat vind ik momenteel zo lastig dat ik ertoe neig om te zeggen: okee, laat maar zitten, nieuwe ervaringen worden sowieso schromelijk overschat. Mijn nieuwe vibrator doet het prima. Maar ergens vind ik dat ook te makkelijk van mezelf. Of is dat juist mijn intuïtie, die zegt: doe maar even niet, want je bent er niet aan toe? Of moet ik gewoon ophouden met denken en beginnen met voelen? Hoe doe je dat als dat jarenlang niet aan de orde was?
Een beetje warrig verhaal vrees ik, maar ik weet dat hier heel veel mensen schrijven die een enorme seksuele ontwikkeling hebben doorgemaakt én goed kunnen reflecteren. Dus naar jullie strek ik mijn hand even uit. Ik ben een beetje bang dat het wat confronterend wordt, maar dat zien we dan wel. Alvast bedankt.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zaterdag 12 september 2020 om 19:23
Daar ben ik heel slecht in. Ik wil NU met mijn kop door die muur ja.
@Broekrok: Ook weer waar. Maar ik wilde het graag een kans geven, elkaar leren kennen.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zondag 13 september 2020 om 16:14
Wees een beetje mild voor jezelf. Een partner verliezen is niet niks en helaas heeft de verwerking daarvan en rouw daarover echt tijd nodig. Ik weet niet of het voor jou ook geldt op andere gebieden dan seks, maar voor mij is dit ook echt een periode waarin ik zelf veel lijk te veranderen.
Ik begrijp je ongeduld trouwens wel heel goed!
Ik begrijp je ongeduld trouwens wel heel goed!
maandag 14 september 2020 om 07:22
dinsdag 15 september 2020 om 19:35
Lijkt mij prima plan. Gewoon lekker je eigen weg volgen en dan merk je vanzelf wel of iets/iemand blijft plakken, of niet. Het heeft volgens mij weinig zin om samen een route uit te stippelen als je nog helemaal niet weet waar de reis naar toe gaat. Dan is samen gezellig in dezelfde richting wandelen zolang je beide dezelfde kant op lijkt te gaan voorlopig prima.
donderdag 17 september 2020 om 06:39
Bulbul, ik herken je gevoelens, al kom ik uit een andere situatie (scheiding).
Een beetje verliefd zijn is gewoon een onzekere toestand toch? En al je hormonen dan met je op de loop gaan: dan gaat het helemaal mis in je hoofd...
Ik heb nu, een maand of vier aan de scharrel met een héél leuke meneer, in mijn hoofd al een keer of drie echt op het punt van afkappen gestaan omdat ik ergens kortsluiting heb. Godzijdank weet ik steeds net op tijd te bedenken dat ik een emotionele ontoerekeningsvatbare muts ben die vooral eens moet gaan genieten van wat is, en moet stoppen met invullen voor de ander én het bedenken van de meest rampzalige scenario’s die in mijn geval allemaal voortkomen uit angst, angst dat hij niet meer wil, angst voor wat komt etc.
Het is nu fijn. Ik doe naar hem toe niks met mijn paniekreacties behalve wachten tot het over is en van me af klagen bij vriendinnen.. En steeds is het daarna weer super leuk, zucht, zwijmel, enzo
Doe maar, nú genieten!
Een beetje verliefd zijn is gewoon een onzekere toestand toch? En al je hormonen dan met je op de loop gaan: dan gaat het helemaal mis in je hoofd...
Ik heb nu, een maand of vier aan de scharrel met een héél leuke meneer, in mijn hoofd al een keer of drie echt op het punt van afkappen gestaan omdat ik ergens kortsluiting heb. Godzijdank weet ik steeds net op tijd te bedenken dat ik een emotionele ontoerekeningsvatbare muts ben die vooral eens moet gaan genieten van wat is, en moet stoppen met invullen voor de ander én het bedenken van de meest rampzalige scenario’s die in mijn geval allemaal voortkomen uit angst, angst dat hij niet meer wil, angst voor wat komt etc.
Het is nu fijn. Ik doe naar hem toe niks met mijn paniekreacties behalve wachten tot het over is en van me af klagen bij vriendinnen.. En steeds is het daarna weer super leuk, zucht, zwijmel, enzo
Doe maar, nú genieten!
Ja, afgesproken, dat doen we.
donderdag 17 september 2020 om 16:27
Ja, Rooss, niet te veel nadenken, dat ga ik doen. 
Soms voelt het heel raar, het zijn nog steeds van die plotselinge golven van verdriet die dan weer afgewisseld worden met geluksgevoelens, soms voel ik die zelfs tegelijk. Of ineens de gedachte: ja maar HIJ zou toch in mijn bed moeten liggen.
Soms voelt het heel raar, het zijn nog steeds van die plotselinge golven van verdriet die dan weer afgewisseld worden met geluksgevoelens, soms voel ik die zelfs tegelijk. Of ineens de gedachte: ja maar HIJ zou toch in mijn bed moeten liggen.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zondag 27 september 2020 om 14:50
Hallo allemaal, fijne zondag. @MariaDeJong: hoe is het met je date? En hoe voel je je erover?
Ik was nog steeds (te?) veel aan het nadenken, ik leer nog steeds bij over mezelf. Ik ben er achter gekomen dat ik weer wat te veel aan het pleasen was, eerst bedenken wat híj zou willen en dan pas bedenken wat ik wil. Daar moet ik eens mee ophouden en dat is nog niet zo makkelijk. Want als je zegt wat je wilt, geef je je bloot en maak je je kwetsbaar. Het is voor mij veel simpeler om af te wachten wat de ander bepaalt en dan te zeggen: dat bevalt me niet, ik stop ermee. Hoe zou het zijn als ik eens verantwoording voor mijn eigen handelen zou nemen en dán zou kijken hoe de ander erop reageert?
Het begin, het besef is er. Ik ben ervan overtuigd dat je van alle mensen die op je pad komen iets kunt leren en ik denk dat mijn collega een heel mooi voorbeeld is van iemand die heel open is en zo min mogelijk vooroordelen heeft. Hij wil graag een gelijkwaardige relatie. En toen hij dat zei, besefte ik dat ik dat eng vind. Ik was juist veel sturing gewend (zowel in negatieve zin in mijn huwelijk als in positieve zin daarna) en laat de ander gráág bepalen. Stom dat ik nu pas tot zulke inzichten kom. Ik zat er even over te denken om hem te zeggen dat we niet echt bij elkaar passen en verder te gaan met mijn vrijblijvende dates, maar toen dacht ik, verdorie, het zou toch laf en oneerlijk zijn om het af te kappen op basis van je aannames en uit angst om open te zijn over wat je eigenlijk wil. Dus nu vertel ik hem gewoon (nouja, gewoon) wat ik van ons samenzijn verwacht en als hij dat niks vindt, dan weet ik dat. Maar dan is het wel uitgesproken.
Ik was nog steeds (te?) veel aan het nadenken, ik leer nog steeds bij over mezelf. Ik ben er achter gekomen dat ik weer wat te veel aan het pleasen was, eerst bedenken wat híj zou willen en dan pas bedenken wat ik wil. Daar moet ik eens mee ophouden en dat is nog niet zo makkelijk. Want als je zegt wat je wilt, geef je je bloot en maak je je kwetsbaar. Het is voor mij veel simpeler om af te wachten wat de ander bepaalt en dan te zeggen: dat bevalt me niet, ik stop ermee. Hoe zou het zijn als ik eens verantwoording voor mijn eigen handelen zou nemen en dán zou kijken hoe de ander erop reageert?
Het begin, het besef is er. Ik ben ervan overtuigd dat je van alle mensen die op je pad komen iets kunt leren en ik denk dat mijn collega een heel mooi voorbeeld is van iemand die heel open is en zo min mogelijk vooroordelen heeft. Hij wil graag een gelijkwaardige relatie. En toen hij dat zei, besefte ik dat ik dat eng vind. Ik was juist veel sturing gewend (zowel in negatieve zin in mijn huwelijk als in positieve zin daarna) en laat de ander gráág bepalen. Stom dat ik nu pas tot zulke inzichten kom. Ik zat er even over te denken om hem te zeggen dat we niet echt bij elkaar passen en verder te gaan met mijn vrijblijvende dates, maar toen dacht ik, verdorie, het zou toch laf en oneerlijk zijn om het af te kappen op basis van je aannames en uit angst om open te zijn over wat je eigenlijk wil. Dus nu vertel ik hem gewoon (nouja, gewoon) wat ik van ons samenzijn verwacht en als hij dat niks vindt, dan weet ik dat. Maar dan is het wel uitgesproken.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zondag 27 september 2020 om 15:11
Jij bent mij Bulbul.
Ik kom er ook langzaam achter dat ik een pleaser ben En moet mijn best doen om mezelf niet weg te cijferen ten bate van de ander.
Want dat vraagt hij helemaal niet van me. Want hij vindt me ook heel leuk als ik wél voor mezelf op kom en wél aangeef wat ik wil. Ik neem je post tot me, en leer er hopelijk wat van. Dank je.
(En verder heel leuk nog steeds, een goed mens is het, mijn vriendje)
Ik kom er ook langzaam achter dat ik een pleaser ben En moet mijn best doen om mezelf niet weg te cijferen ten bate van de ander.
Want dat vraagt hij helemaal niet van me. Want hij vindt me ook heel leuk als ik wél voor mezelf op kom en wél aangeef wat ik wil. Ik neem je post tot me, en leer er hopelijk wat van. Dank je.
(En verder heel leuk nog steeds, een goed mens is het, mijn vriendje)
zondag 27 september 2020 om 15:15
Heel erg herkenbaar Bulbul. Ook ik vind het fijn dat de ander stuurt. Mijn valkuil is dat ik niet altijd aangeef dat ik iets niet wil. Soms omdat ik het niet goed weet, pas weet dat ik het niet wil als het zover is. En dat is stom. Gelukkig heb ik een partner die dit merkt en er rekening mee houdt. En ik heb geleerd om meer open te zijn. Ook handig in bijv mijn werk en zo.
Het is inderdaad zonde om iets af te kappen op basis van aannames. Eerst navragen, niet invullen. En dan kun je alsnog besluiten om alleen verder te gaan. Of niet.
Het is inderdaad zonde om iets af te kappen op basis van aannames. Eerst navragen, niet invullen. En dan kun je alsnog besluiten om alleen verder te gaan. Of niet.
zondag 27 september 2020 om 15:29
@Bulbul niks mis met een volger zijn in een relatie, maar dat kun je pas op een gezonde manier zijn als je in eerste instantie voor jezelf gaat en staat. Als je durft aan te geven wat jij nodig hebt.
Ontdek eerst wie jij bent en wat jij nodig hebt om dat te kunnen zijn zonder dat het ten koste van jezelf gaat.
Dus klinkt als een goed inzicht en goed besluit.
Ontdek eerst wie jij bent en wat jij nodig hebt om dat te kunnen zijn zonder dat het ten koste van jezelf gaat.
Dus klinkt als een goed inzicht en goed besluit.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
donderdag 1 oktober 2020 om 16:44
...En het werkt! Het is superleuk en gezellig en ik voel me er heel prettig bij. Nu ik duidelijker aangeef wat ik wil en niet wil, durft hij dat ook. En we hebben alle tijd van de wereld. Echt een kwestie van omdenken. Het is een heel ander soort mens en (dus) een ander soort relatie dan alle eerdere relaties die ik heb gehad en dat is fijn. Het gebeurt best eens dat ik (onbewust) aan het vergelijken ben. Zodra ik dat gevoel opmerk en weet waar het door komt, is het ook weer okee. We gaan het komende weekend (weer) samen doorbrengen en daar heb ik heel veel zin in.
Oh en had ik al gezegd dat hij er ontzettend lekker uitziet? Ik viel altijd op de brains, maar deze heeft de beauty en de brains!
@MariaDeJong, je vriend dus, niks scharrel of date!
Ik ken je nog van het "Liefde in tijden van Corona"-topic. Het lijkt wel jaren geleden hè?
Oh en had ik al gezegd dat hij er ontzettend lekker uitziet? Ik viel altijd op de brains, maar deze heeft de beauty en de brains!
@MariaDeJong, je vriend dus, niks scharrel of date!
Ik ken je nog van het "Liefde in tijden van Corona"-topic. Het lijkt wel jaren geleden hè?
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
Geniet er van. Het is je zo gegund.
maandag 5 oktober 2020 om 16:30
Dankjewel! Ja een heerlijk weekend. Hij is zó lief! Ik dacht blijkbaar na mijn huwelijk en mijn lief nog steeds dat lieve mannen de uitzondering waren en dat ik heel toevallig die ene uitzondering was tegengekomen... Maar er blijken dus meer begripvolle, empathische, respectvolle, geduldige mannen te bestaan die echt willen weten wat ík denk, voel en wil!
Wat fijn dat jij ook zo gelukkig bent!
Wat fijn dat jij ook zo gelukkig bent!
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
