van huwelijk naar lat relatie

Hallo, even in het kort een situatie schets;



ik ben getrouwd en samen hebben we twee kleine kinderen. Nu is het zo dat ik heel graag weer op mijzelf wil wonen. Ik wil eigenlijk latten; al heel lang maar mijn man heeft al die tijd gezegd; wanneer je uit huis gaat is t over, en dus bleef ik. Onderhand was ik zo ver dat ik een scheiding zou accepteren als ik maar een eigen huis mocht hebben.

Mijn man die dus nooit verwacht had dat het gevoel zo sterk was is bij gedraai en is dus bereid om te gaan (proberen) te latten (met enorm veel weerstand, dat wel!)



Alleen ik weet niet hoe! Tot nu toe loop ik vast op ons huwelijk, als ik in aanmerking wil komen voor een huis zouden we moeten scheiden en dan nog is de kans groot dat ik pas over 4 jaar een huis krijg.

Samen een tweede appartement kopen (we hebben nu een koop appartement) is misschien wel mogelijk maar als het latten niet goed gaat moeten we in plaats van 1 huis 2 huizen verkopen.



Verder ben ik 80 tot 100% afgekeurd en heb ik een WaJong; als ik op mijzelf wonen ga zal dat aangevuld moeten worden met een bijstandsuitkering, die ik niet krijg want getrouwd.



Oke; tot zo ver duidelijk er zit niks anders op dan scheiden. Nu vind ik dat niet zo erg; ik hecht weinig tot geen waarde aan het boterbriefje, maar mijn man dus wel...



Eenmaal gescheiden (en dus zo'n 1100 euro lichter) heb ik nog steeds geen huis en omdat ik dan samen leef nog steeds geen aanvullende uitkering...



Hoe moet ik dit in hemels naam oplossen/aanpakken?

Dippy; over de kinderen is totaal geen verwarring hoor; die blijven bij mij.



Wajong heb ik gewoon recht op; samenwonend, getrouwd of alleen; dat maakt niet uit.



Urgentie moet je 3 maanden voor reageren; de 3 maanden zijn nog niet om; ik kan het dus nog niet proberen. Verder probeer ik nu dus op andere manieren (via beleggers) aan een woning te komen; maar het valt niet mee!



Overigens ben ik heel druk bezig geweest met alles uit denken en veel gepraat met man; we gaan toch maar wel echt uit elkaar; ik wilde het proberen voor de kinderen; maar als ik heel eerlijk ben geloof ik er gewoon niet meer in. Ik hecht geen waarde aan het 'boterbriefje' zelf en ik vind wel dat mijn man recht heeft zelf ook te kijken wat hij wil. Zolang wij samen blijven zal hij een toneelstukje opvoeren om te laten zien hoe leuk hij is (niet lullig bedoeld naar hem!)



Ik heb onverwachts heel veel rust in mijn hoofd! Nu alleen dus een huis...



Ik weet overigens niet hoe we het moeten regelen met onze koopwoning; die heeft onderwaarde en ik betwijfel of mijn man de hypotheek alleen krijgt... hij wil graag het huis houden en dat gun ik hem ook echt; ik wil alleen het niet op mijn naam houden; mocht het fout gaan met zijn financiën wil ik daar zeker geen gedonder mee krijgen. Iemand enig idee hoe dat werkt?

quote:Zwieber schreef op 03 maart 2009 @ 14:17:

En als je een eieropvangbakje nodig hebt, bied ik mezelf aan om je ei bij kwijt te kunnen als je wil.Dat vind ik heel lief van je!

Hoi Zwieb; ik heb niks aan de kinderen verteld; ze zijn zoals je weet nog jong; ik wil eerst een huis hebben (of in ieder geval de zekerheid binnen een bepaalde termijn) voor ik ze verteld dat wij gaan verhuizen en dat papa niet mee gaat... ik ben bang dat ze het anders gewoon niet snappen of het te lang duurt voor ze.



Mijn man vind het heel erg; maar hij snapt mij wel; heeft spijt van dingen; wil het heel graag nog verder proberen omdat hij denkt dat dingen deze keer wel anders zullen worden.

Ene moment beseft hij het niet helemaal; andere moment springen de tranen in zijn ogen. Eerlijk gezegd vind ik dat ook het moeilijkst; zijn verdriet.

Hij snapt niet dat ik zo opgelucht ben (wat dus duidelijk merkbaar is in mijn gedrag en houding) maar dat is dan weer een voordeel van een beetje gek zijn; als bij mij de knop om is is hij ook om...



Ik heb zoveel nagedacht; alle kanten op dingen uit gedacht; ik denk dat we het heel goed kunnen samen met de kinderen zolang we maar geen partners meer zijn. Hij hoopt dat hij een zelfde relatie met mij krijgt als ik hem met exen (erg goed en vertrouwd vol liefde maar puur vriendschappelijk) en hoewel ik hem waarschuw dat dat tijd nodig heeft hoop ik dat ook. Het is geen nare man; alleen zijn we uit elkaar gegroeid; we communiceren anders en daar komen we samen niet uit.



Of dit echt de juiste keuze is... ik heb werkelijk waar geen idee! maar ja toen ik trouwde wist ik niet of dat de juiste keuze was en bij de kinderen kreeg ik ook al geen garanties



Mijn man heeft gevraagd of ik niet verder wil uitweiden over het definitief scheiden (mensen die er toe doen weten dat ik een huis voor mijzelf zoek) zodat hij beetje de tijd heeft om dingen te verwerken en omdat hij graag (vraag mij niet waarom!) wil zeggen dat hij latten niet ziet zitten... Tja mij schaad het verder niet maar ik kan dus alleen hier mijn verhaal kwijt.



Nog een keer terug naar de kinderen; ik hoop zo dat dit goed gaat allemaal! Aan de ene kant gaat dit voor hun ook rust brengen; geen ruzie en spanning meer in huis, aan de andere kant heb ik werkelijk waar geen idee welke impact dit gaat hebben op onze ukkies... Ik heb alleen mijn eigen ervaringen daarin; zolang als ik mij kan herinneren hoopte ik dat mijn ouders zouden gaan scheiden (wat ze overigens een tijd gedaan hebben toen iedereen uit huis was en waar ze na 2 jaar weer van terug komen) dat wil ik ook niet...



Maar goed eerst op huizen jacht en kijken wat we met ons huidige huis aan moeten. (al hebben we wel afgesproken dat als er als nog spanningen komen hij vertrekt tot ik wat heb; al lijkt mij dat voor de kinderen erg verwarrend; ik duim dus dat t goed gaat!)

oeps... typ ik gelijk weer een enorm verhaal