Thuis
alle pijlers
Wanneer is het genoeg - kat inslapen?
vrijdag 14 augustus 2020 om 15:03
Hai,
UPDATE: Goed, gistermiddag eindelijk (!) de uitslagen van het onderzoek binnen. Daar kwam helemaal niets uit. Wel had ik sinds maandag het idee dat de diarree iets afnam, maar nog steeds zag ik geen blije kat. Ik vond het moeilijk om zo lang te wachten op de uitslag!
Dierenarts gaf aan dat ze nog verder kunnen onderzoeken met bloedtesten, maar gezien de diarree vanaf dinsdag echt wat minder was mochten we het ook nog even aankijken.
En zowaar, vanochtend word ik begroet door mijn eigen lieve Poes, die vervolgens nog maar 3 keer op de bak is geweest en niet 15 keer. Ook eet ze weer wat. We houden haar nog even goed in de gaten, maar eindelijk weer het idee dat het de goede kant op gaat!
ORGINELE POST: Met een zwaar hart open ik deze topic.
Onze kat, 7 jaar, is altijd een zorgenkindje geweest. Blaasgruis, van een balkon vallen, alle kiezen moeten laten trekken in verband met een flinke tandvleesontsteking etc. En nu is het weer raak. Begrijp me niet verkeerd, ik ben gek op de poes en we hebben samen al een hoop meegemaakt. Ik kan me niet goed voorstellen hoe het zonder haar zou zijn, ik wil er eerlijk gezegd niet aan denken.
Poes heeft sinds een week last van diarree, niet een beetje, maar zo'n 15 keer per dag. Uiteraard direct met haar naar de dierenarts gegaan, omdat ze ook niet wilde eten/drinken. Dierenarts kon niets geks ontdekken en gaf een diarreeremmer en eetlustopwekkers mee. Na 2 dagen geen verbetering en angst voor uitdroging weer terug naar de dierenarts, dit maal namen ze haar een ochtendje op om te kijken hoe het ging. Na een halve dag een telefoontje of we haar weer kwamen halen, ze was niet uitgedroogd maar omdat ze heel bang is aangelegd en dus heel gestresst konden ze haar niet pakken. Poes had ook wat verhoging.
Ontlasting is opgevangen voor onderzoek (ik vermoed dat daar niets uit komt, maar we moeten het afwachten). Het was in elk geval geen Giardia parasiet. Preventief werd ook een antibioticum meegegeven waarmee het toch binnen twee dagen beter zou moeten gaan, en pillen voor de misselijkheid.
Inmiddels zijn we weer een aantal dagen verder. De antibiotica slaat nog niet aan, al is de verhoging wel gezakt. Poes is er niet beter aan toe, diarree is nog net zo vaak en haar anus is ontstoken/rood, alles zit onder de poep. We moeten haar nu elke keer afvegen als ze op de bak is geweest omdat anders echt alles onder de poep komt te zitten. Ze eet slecht, is niet in haar hum en ligt de hele dag onder het bed te suffen. Helemaal geen leven voor deze trotse (stress) kat om continue onder haar eigen poep te zitten, niet lekker te willen eten en slap te zijn.
Dierenarts geeft aan momenteel verder niet veel te kunnen doen, we moeten de uitslagen van het onderzoek afwachten en als daar niets uitkomt dan volgen er bloedafnames.
Nu wil het feit dat ik op het punt sta om te gaan bevallen van ons eerste kindje. Momenteel ervaren we beiden zoveel stress van de gedachte zo met een baby en een zieke kat te zitten waar we nu de hele dag mee bezig zijn, ik vind het echt verschrikkelijk. De gedachte dat de baby straks tussen de poepgeur van de kat zit jaagt me ook angst aan. Laat staan hoe er voor de kat gezorgd moet worden als ik ga bevallen en we ivm corona geen eens kraambezoek doen..
We vragen ons af hoever we nog moeten gaan. Er zullen hier vast wat felle reacties op komen, maar waar houdt het op? Inmiddels zijn we de afgelopen week weer 250 euro verder. Dat is peanuts met wat het gedoe met de tandvleesontsteking ons heeft gekost (ruim 700) en een eerdere operatie om haar gebroken voorpootjes te zetten (ruim 2000). Dan kijk ik niet eens naar de talloze tripjes naar de dierenarts voor blaasontstekingen enz.
Ik noem de bedragen bewust, omdat ik heel goed snap dat een huisdier geld kost en dit er ook altijd voor over heb gehad. Momenteel zijn onze banen echter niet zeker (corona) en moeten we flink op de centen letten. Hoe lullig ook, dit telt voor ons momenteel wel mee.
We wachten uiteraard de uitslagen af, wachten het weekend af in de hoop dat de antibiotica toch aan slaat en ook hebben we straks een consult bij een andere dierenarts voor een second opinion. Maar toch: stel dat er ook allerlei bloedonderzoeken gedaan moeten worden (dierenarts kon nog niet aangeven wat daar de kosten van zouden zijn, maar ik schat ook niet gering), hoe ver moeten we dan nog gaan..
Dus: dilemma. Wanneer beslis je dat het genoeg is geweest, wanneer beslist een dierenarts dat het genoeg geweest mag zijn. Hellup
UPDATE: Goed, gistermiddag eindelijk (!) de uitslagen van het onderzoek binnen. Daar kwam helemaal niets uit. Wel had ik sinds maandag het idee dat de diarree iets afnam, maar nog steeds zag ik geen blije kat. Ik vond het moeilijk om zo lang te wachten op de uitslag!
Dierenarts gaf aan dat ze nog verder kunnen onderzoeken met bloedtesten, maar gezien de diarree vanaf dinsdag echt wat minder was mochten we het ook nog even aankijken.
En zowaar, vanochtend word ik begroet door mijn eigen lieve Poes, die vervolgens nog maar 3 keer op de bak is geweest en niet 15 keer. Ook eet ze weer wat. We houden haar nog even goed in de gaten, maar eindelijk weer het idee dat het de goede kant op gaat!
ORGINELE POST: Met een zwaar hart open ik deze topic.
Onze kat, 7 jaar, is altijd een zorgenkindje geweest. Blaasgruis, van een balkon vallen, alle kiezen moeten laten trekken in verband met een flinke tandvleesontsteking etc. En nu is het weer raak. Begrijp me niet verkeerd, ik ben gek op de poes en we hebben samen al een hoop meegemaakt. Ik kan me niet goed voorstellen hoe het zonder haar zou zijn, ik wil er eerlijk gezegd niet aan denken.
Poes heeft sinds een week last van diarree, niet een beetje, maar zo'n 15 keer per dag. Uiteraard direct met haar naar de dierenarts gegaan, omdat ze ook niet wilde eten/drinken. Dierenarts kon niets geks ontdekken en gaf een diarreeremmer en eetlustopwekkers mee. Na 2 dagen geen verbetering en angst voor uitdroging weer terug naar de dierenarts, dit maal namen ze haar een ochtendje op om te kijken hoe het ging. Na een halve dag een telefoontje of we haar weer kwamen halen, ze was niet uitgedroogd maar omdat ze heel bang is aangelegd en dus heel gestresst konden ze haar niet pakken. Poes had ook wat verhoging.
Ontlasting is opgevangen voor onderzoek (ik vermoed dat daar niets uit komt, maar we moeten het afwachten). Het was in elk geval geen Giardia parasiet. Preventief werd ook een antibioticum meegegeven waarmee het toch binnen twee dagen beter zou moeten gaan, en pillen voor de misselijkheid.
Inmiddels zijn we weer een aantal dagen verder. De antibiotica slaat nog niet aan, al is de verhoging wel gezakt. Poes is er niet beter aan toe, diarree is nog net zo vaak en haar anus is ontstoken/rood, alles zit onder de poep. We moeten haar nu elke keer afvegen als ze op de bak is geweest omdat anders echt alles onder de poep komt te zitten. Ze eet slecht, is niet in haar hum en ligt de hele dag onder het bed te suffen. Helemaal geen leven voor deze trotse (stress) kat om continue onder haar eigen poep te zitten, niet lekker te willen eten en slap te zijn.
Dierenarts geeft aan momenteel verder niet veel te kunnen doen, we moeten de uitslagen van het onderzoek afwachten en als daar niets uitkomt dan volgen er bloedafnames.
Nu wil het feit dat ik op het punt sta om te gaan bevallen van ons eerste kindje. Momenteel ervaren we beiden zoveel stress van de gedachte zo met een baby en een zieke kat te zitten waar we nu de hele dag mee bezig zijn, ik vind het echt verschrikkelijk. De gedachte dat de baby straks tussen de poepgeur van de kat zit jaagt me ook angst aan. Laat staan hoe er voor de kat gezorgd moet worden als ik ga bevallen en we ivm corona geen eens kraambezoek doen..
We vragen ons af hoever we nog moeten gaan. Er zullen hier vast wat felle reacties op komen, maar waar houdt het op? Inmiddels zijn we de afgelopen week weer 250 euro verder. Dat is peanuts met wat het gedoe met de tandvleesontsteking ons heeft gekost (ruim 700) en een eerdere operatie om haar gebroken voorpootjes te zetten (ruim 2000). Dan kijk ik niet eens naar de talloze tripjes naar de dierenarts voor blaasontstekingen enz.
Ik noem de bedragen bewust, omdat ik heel goed snap dat een huisdier geld kost en dit er ook altijd voor over heb gehad. Momenteel zijn onze banen echter niet zeker (corona) en moeten we flink op de centen letten. Hoe lullig ook, dit telt voor ons momenteel wel mee.
We wachten uiteraard de uitslagen af, wachten het weekend af in de hoop dat de antibiotica toch aan slaat en ook hebben we straks een consult bij een andere dierenarts voor een second opinion. Maar toch: stel dat er ook allerlei bloedonderzoeken gedaan moeten worden (dierenarts kon nog niet aangeven wat daar de kosten van zouden zijn, maar ik schat ook niet gering), hoe ver moeten we dan nog gaan..
Dus: dilemma. Wanneer beslis je dat het genoeg is geweest, wanneer beslist een dierenarts dat het genoeg geweest mag zijn. Hellup
pennenbak wijzigde dit bericht op 19-08-2020 18:49
Reden: update
Reden: update
8.79% gewijzigd
dinsdag 18 augustus 2020 om 01:04
lilalinda schreef: ↑14-08-2020 18:15en pas op met hopen op een goeie uitslag. 1 van de 3 tests is kattenziekte, als kat dat heeft, dan is hij voor dinsdag al gestorven aan een geruïneerd darmstelsel. Van de pijn dus
En als die andere tests van hetzelfde soort zijn, is het uitstel van het onvermijdelijke en dieronwaArdig
Toe even.
dinsdag 18 augustus 2020 om 07:10
Nee, je reageerde heel agressief op mijn antwoord op de gestelde vraag. Waarbij ik ook maar even opmerk dat ik geen medisch advies gaf, slechts aangaf wat de dierenarts tegen ons zei (later ook nog door iemand anders bevestigd, voor zover je het in twijfel wenst te trekken).GinnyJones schreef: ↑16-08-2020 15:20Ik doe normaal, jouw vermoedens hebben niets van doen met een objectieve mening. Zijn twee hele verschillende dingen. Daarnaast zijn jouw vermoedens nergens op gebaseerd, medisch gezien.
Ik ben zelf geen dierenarts, wel heb ik enorm veel ervaring met zieke katten vanuit mijn opvangwerk en prive.
Ik lees in het verhaal wel dat er reden kan zijn om het lijden te stoppen: de poes heeft al flink wat achter de rug en nu is het al langere tijd niet goed terwijl de dierenarts niet echt hoop kan geven.
Behandelingen slaan niet aan en de poes lijdt momenteel.
Als to dus besluit dat het teveel wordt, dan ga ik er vanuit dat ze die afweging juist heeft gemaakt.
En dat is allemaal net zo subjectief als jouw mening.
dinsdag 18 augustus 2020 om 09:09
Waar lees je dit? De antibiotica slaat wel aan, koorts zakt, en niet lekker zijn van diaree is toch echt wat anders dan “lijden” en “flink wat achter de rug hebben”.
dinsdag 18 augustus 2020 om 09:17
Je hebt geen verstand van katten toch dan roep je zomaar iets.DS1971 schreef: ↑18-08-2020 07:10Nee, je reageerde heel agressief op mijn antwoord op de gestelde vraag. Waarbij ik ook maar even opmerk dat ik geen medisch advies gaf, slechts aangaf wat de dierenarts tegen ons zei (later ook nog door iemand anders bevestigd, voor zover je het in twijfel wenst te trekken).
Ik lees in het verhaal wel dat er reden kan zijn om het lijden te stoppen: de poes heeft al flink wat achter de rug en nu is het al langere tijd niet goed terwijl de dierenarts niet echt hoop kan geven.
Behandelingen slaan niet aan en de poes lijdt momenteel.
Als to dus besluit dat het teveel wordt, dan ga ik er vanuit dat ze die afweging juist heeft gemaakt.
En dat is allemaal net zo subjectief als jouw mening.
dinsdag 18 augustus 2020 om 09:22
ik heb wel verstand van katten, en ben het met deze poster eens.
Vaak ga je juist te lang door met een zieke kat.
Als het lijden te erg wordt, neem je als baasje het (klote)besluit en laat je er een eind aan maken
En dat gaat je niet in de koude kleren zitten, dat is volkomen kut.
Mijn dierenarts zegt het trouwens precies zo: meeste mensen gaan eerder te lang door, dan te kort.
Want het besluit is zo moeilijk, dat wil je niet nemen. Je hoopt stiekem elke ochtend, dat het diertje of enorm opgeknapt, of dan maar overleden is.
En dierenarts was in mijn laatste gevallen (gelukkig) heel resoluut, en vertelde me dat het beestje echt op was.
dinsdag 18 augustus 2020 om 10:24
Ook zonder diagnose? Zo een dierenarts wil je toch niet? Zonder diagnose kun je niet stellen dat een kat op is en al helemaal niet op die leeftijd.lilalinda schreef: ↑18-08-2020 09:22ik heb wel verstand van katten, en ben het met deze poster eens.
Vaak ga je juist te lang door met een zieke kat.
Als het lijden te erg wordt, neem je als baasje het (klote)besluit en laat je er een eind aan maken
En dat gaat je niet in de koude kleren zitten, dat is volkomen kut.
Mijn dierenarts zegt het trouwens precies zo: meeste mensen gaan eerder te lang door, dan te kort.
Want het besluit is zo moeilijk, dat wil je niet nemen. Je hoopt stiekem elke ochtend, dat het diertje of enorm opgeknapt, of dan maar overleden is.
En dierenarts was in mijn laatste gevallen (gelukkig) heel resoluut, en vertelde me dat het beestje echt op was.
Dus snaptesten en als er niks uit komt zoek je verder. Andere dierenarts kan ook geen kwaad.
dinsdag 18 augustus 2020 om 10:32
een ervaren dierenarts kan zonder bloedtest zien of een diertje op is. Of te veel lijdt om van een dierwaardig leven te spreken.
ik ben bij alle keren bij het beestje gebleven (sinds ik mijn eigen katten had, niet als kind) heb nu 3x een kat laten inslapen.
1x doordat het een acuut nierfalen had 2x een kat die steeds slechter werd. Ouderdom kwam met steeds meer gebreken. Als je aan alles merkt, dat het niet meer wil.
En als dan de dierenarts de eerste prik zet (alleen nog maar een slaapmiddel) en poes overlijdt al, weet je, dat het lichaampje ook echt op was.
Weet ik zeker hoe het bij TO is? nee,
maar weet ik zeker, dat je als baas kunt zien dat het niet meer goed komt: ja
dinsdag 18 augustus 2020 om 10:36
Inktlijn schreef: ↑14-08-2020 17:06
Mijn poes (14 jaar) liet het eigenlijk van de een op de andere dag 'afweten'. Ze gaf over en weigerde te eten en drinken, maar ze had geen diarree. Alle dierenartsbezoeken (en dwangvoeren) hebben haar helaas niet geholpen. Ze had zichtbaar pijn en kon bijna niets meer. Toen ze -na een krappe maand- ook nog aan een oog blind werd, wist ik dat het niet meer goed zou komen en heb ik haar thuis in laten slapen.
Dus je hebt een poes op die leeftijd een maand lang laten lijden, inclusief dwangvoederen? Niet meer willen eten en drinken, daarmee kiest de poes zelf voor versterven, en dat lijkt me op die leeftijd heel naar, zoveel pijn en niets meer kunnen. En dat een (krappe) maand...
dinsdag 18 augustus 2020 om 10:40
Ik heb mijn hele leven al katten en ik heb hier niks aan toe te voegen.lilalinda schreef: ↑18-08-2020 09:22ik heb wel verstand van katten, en ben het met deze poster eens.
Vaak ga je juist te lang door met een zieke kat.
Als het lijden te erg wordt, neem je als baasje het (klote)besluit en laat je er een eind aan maken
En dat gaat je niet in de koude kleren zitten, dat is volkomen kut.
Mijn dierenarts zegt het trouwens precies zo: meeste mensen gaan eerder te lang door, dan te kort.
Want het besluit is zo moeilijk, dat wil je niet nemen. Je hoopt stiekem elke ochtend, dat het diertje of enorm opgeknapt, of dan maar overleden is.
En dierenarts was in mijn laatste gevallen (gelukkig) heel resoluut, en vertelde me dat het beestje echt op was.
TO heeft hartikke veel geld uitgegeven aan het beestje en ik vind haar bovendien erg zorgvuldig tegenover het diertje en ik begrijp volkomen dat ze twijfelt of het niet beter is voor het diertje om er een eind aan te breien. Behalve dat het TO veel geld kost is er namelijk nog iets belangrijkers: hoe meer behandelingen, hoe meer stress het katje krijgt. En dat draagt nou niet bepaald mee aan de gezondheid van het katje.
TO: sterkte
dinsdag 18 augustus 2020 om 10:44
Dit.RodeRoosOpWitteZijde schreef: ↑14-08-2020 17:30Je beslist dat het genoeg is geweest als je kat steeds weer en weer moet lijden, omdat jij haar niet kan missen. Denk aan je kat, niet aan jezelf. En geld speelt daarin imo geen enkele rol.
En vaak naar de DA moeten is ook lijden.
En lullig voel je je toch wel aangezien je afscheid moet nemen van je maatje.
Hoort er helaas bij...
dinsdag 18 augustus 2020 om 13:11
Mee eens maar ik snap TO ook wel.
Afscheid moeten nemen van je diertje is zo ontzettend verdrietig en het is zo'n lastige beslissing, die helaas bij het hebben vaneen huisdier hoort. Ik heb het vaak mee mee moeten maken en het blijft gewoon ontzettend moeilijk.
TO nog een
dinsdag 18 augustus 2020 om 13:18
Bij onze poes wist de dierenarts ook niet exact wat er aan de hand was. Maar ze werd gewoon niet meer beter, wilde niet eten, lag alleen maar in haar krabpaal.
Je doet de poes geen plezier met rekken van het besluit. De enige waarvoor je dat doet is voor jezelf, omdat je zo graag wil dat het weer goed komt. Maar zodra je het besef krijgt dat het niet meer goedkomt is er maar één juiste beslissing (vind ik).
dinsdag 18 augustus 2020 om 13:23
dinsdag 18 augustus 2020 om 13:26
Ik heb altijd zeker vijf katten en ook altijd gehad. Ik kan mij niet voorstellen dat jij geen diagnose had.DS1971 schreef: ↑18-08-2020 13:18Bij onze poes wist de dierenarts ook niet exact wat er aan de hand was. Maar ze werd gewoon niet meer beter, wilde niet eten, lag alleen maar in haar krabpaal.
Je doet de poes geen plezier met rekken van het besluit. De enige waarvoor je dat doet is voor jezelf, omdat je zo graag wil dat het weer goed komt. Maar zodra je het besef krijgt dat het niet meer goedkomt is er maar één juiste beslissing (vind ik).
dinsdag 18 augustus 2020 om 13:40
bij de 3 katten die ik af liet maken, was de diagnose 1x: nierfalen (zonder bloedonderzoek) en 2x het diertje is echt op (ouderdom), zonder onderzoeken
Ik heb een hele goede, betrouwbare, ervaren, wat oudere dierenarts
Kwam er vroeger al met mijn knaagdieren, toen ik nog studeerde
dinsdag 18 augustus 2020 om 13:48
Dan is het duidelijk toch? Nierfalen en ouderdom.lilalinda schreef: ↑18-08-2020 13:40bij de 3 katten die ik af liet maken, was de diagnose 1x: nierfalen (zonder bloedonderzoek) en 2x het diertje is echt op (ouderdom), zonder onderzoeken
Ik heb een hele goede, betrouwbare, ervaren, wat oudere dierenarts
Kwam er vroeger al met mijn knaagdieren, toen ik nog studeerde
