Thuis
alle pijlers
Wel of geen spuitje voor onze kat?
woensdag 19 november 2008 om 14:18
Onze kat van 14 jaar is de afgelopen maanden erg achteruit gegaan. Sinds een paar dagen eet en drinkt hij niets meer en hij lijkt wel een skelet zo mager als hij is. Echt heel naar om te zien. We hebben echt van alles geprobeerd om hem aan het eten te krijgen, maar hij heeft waarschijnlijk een beroerte gehad en kan niet meer slikken. Hoe verdrietig ook, we zullen moeten accepteren dat hij dood zal gaan. Een lange lijdensweg willen we hem besparen, het is alleen zo verdomd moeilijk om te beslissen wanneer het moment dat gekomen is om definitief afscheid te nemen. Hij verzwakt steeds meer. Eerst liep hij ons nog wankelend tegemoet en leek het zelf nog prettig te vinden als we hem aaiden, maar nu heeft hij ook daar geen fut meer voor en ligt hij maar akelig in een hoekje. Heeft iemand hier ervaing mee? Hoe lang kan zoiets duren voordat hij een natuurlijke dood sterft?
Lijdt een kat erg als hij sterft aan uitdroging? Hij lijkt geen pijn te hebben..
Ik weet, het is maar een kat. Maar wel eentje die al 14 jaar ons vriendje was en waar ik aan gehecht ben..
Lijdt een kat erg als hij sterft aan uitdroging? Hij lijkt geen pijn te hebben..
Ik weet, het is maar een kat. Maar wel eentje die al 14 jaar ons vriendje was en waar ik aan gehecht ben..
woensdag 19 november 2008 om 14:23
Het is niet maar een kat, het is jullie huisgenoot geweest voor 14 jaar. Dat is niet niks.
Het belang van het beestje staat voorop, en doodgaan aan uitdroging/honger is echt heel erg zielig. Het kan ook wel dagen duren en ze hebben dan wel pijn overigens. De spieren gaan nl verzuren en dat is bijzonder pijnlijk.
Ik zou kiezen voor een mooie laatste reis voor je kat dmv een spuitje bij de dierenarts.
Sterkte!
Het belang van het beestje staat voorop, en doodgaan aan uitdroging/honger is echt heel erg zielig. Het kan ook wel dagen duren en ze hebben dan wel pijn overigens. De spieren gaan nl verzuren en dat is bijzonder pijnlijk.
Ik zou kiezen voor een mooie laatste reis voor je kat dmv een spuitje bij de dierenarts.
Sterkte!
woensdag 19 november 2008 om 14:25
woensdag 19 november 2008 om 14:27
Je moet de keuze zelf maken, maar de dierenarts kan je hier wel mee helpen. Mij viel het gewoon op dat ik mijn kat in de ogen keek en zag dat ze al 'weg' was. Als je het besluit te doen, kun je hem/haar nog even wat echt lekkers te eten geven (misschien eet ze nog wel wat vis ofzo) even met haar knuffelen en haar dan wegbrengen. Leuk is het niet... maar 14 jaar is geen slechte leeftijd voor een kat. Die van mij is 10 geworden maar had nierproblemen en een hartruis.
woensdag 19 november 2008 om 14:39
Wij hadden een parkietje, echt een schatje.
Hij zat op ons hoofd als we naar de wc gingen, naar de vuilnisbak buiten, naar de keuken. Hij badderde in een plastic bakje met water op het aanrecht. Hij praatte aan een stuk door (zijn naam en alle rijm-varianten daarop). Ging hysterisch fluiten als mijn vader de hoek om kwam rijden uit zijn werk.
Het meest bijzondere beestje ooit.
Hij kreeg een gezwel en op een dag kon hij niets meer en lag hij op de bodem van zijn huisje, hij kon niets meer. Tranen met tuiten, maar zonder aarzelen hebben we hem diezelfde dag nog laten inslapen. Het is al jaaaaaren geleden, maar ik kan er nog om huilen.
Je wil je huisdier toch niet onnodig laten lijden? Sterkte!
Hij zat op ons hoofd als we naar de wc gingen, naar de vuilnisbak buiten, naar de keuken. Hij badderde in een plastic bakje met water op het aanrecht. Hij praatte aan een stuk door (zijn naam en alle rijm-varianten daarop). Ging hysterisch fluiten als mijn vader de hoek om kwam rijden uit zijn werk.
Het meest bijzondere beestje ooit.
Hij kreeg een gezwel en op een dag kon hij niets meer en lag hij op de bodem van zijn huisje, hij kon niets meer. Tranen met tuiten, maar zonder aarzelen hebben we hem diezelfde dag nog laten inslapen. Het is al jaaaaaren geleden, maar ik kan er nog om huilen.
Je wil je huisdier toch niet onnodig laten lijden? Sterkte!
woensdag 19 november 2008 om 14:39
Ik kan me voorstellen dat je het heel moeilijk vindt, zonder meer! Ik zou de eerlijke mening van je dierenarts vragen en als die van mening is dat 't beestje lijdt de knoop doorhakken. Heel eerlijk: als hij niet meer eet en drinkt en lusteloos in een hoekje ligt, zou ik persoonlijk de conclusie trekken dat hij zo snel mogelijk uit zijn lijden verlost moet worden...
Voordat je denkt dat ik makkelijk praten heb: ik weet heel goed hoe verschrikkelijk moeilijk dit is. M'n man en ik hebben net een paar dagen geleden (zaterdag) onze kater van ruim 15 laten inslapen. Hij is 15,5 jaar bij ons geweest en we waren zo ongelooflijk aan hem gehecht. We hebben er nog 3 maar met deze kat hadden we zo'n speciale band. Slapeloze nachten en jankbuien heb ik gehad toen we hoorden dat hij ziek was. Op dat moment had hij - voor zover we konden beoordelen - zelf nog nergens last van. Pas vanaf afgelopen donderdag, 2 dagen voor zijn dood, ging hij opeens snel achteruit. We hebben er vaak over gepraat: waar ligt voor ons de grens? Nou, dat was dus duidelijk. Donderdag kwam hij nog bij ons spinnen, at hij nog en zocht hij nog contact met ons. Vrijdag dronk hij nog wel water maar at-ie niet meer, begon hij in de loop van de dag - na een opleving - steeds wankeler op zijn pootjes te staan en 's avonds laat begon hij zich terug te trekken, wilde hij niet meer geknuffeld worden. Achteraf denk ik: we hadden toen meteen.... Zaterdagochtend was de situatie niet verbeterd en belden we meteen nadat we wakker waren de dierenarts waar we een kwartier later terecht konden. Die zei dat 't een kwestie van hooguit een paar weken was (wat wij nog erg lang vonden, zo lang had hij dus nog kunnen lijden als we niet hadden ingegrepen!), dat-ie in coma zou raken en dat ze hem nog wel voor een paar dagen kon oplappen maar dat dat maar heel tijdelijk zou zijn. We hebben hem toen direct laten inslapen. Dat was het enige dat we nog voor 'm konden doen, hem een rustige, vredige en katwaardige dood geven. En geloof me, ik heb jaren opgezien tegen het moment waarop we afscheid van 'm zouden moeten nemen, maar het viel achteraf reuze mee. Tuurlijk ben ik verdrietig (tot en met gisteren zo ongeveer nonstop gejankt!) en mis ik hem ontzettend. Maar hij sliep zo vredig in, lag er heel ontspannen bij en we hebben ruimschoots de gelegenheid gehad om afscheid van hem te nemen terwijl de verdoving steeds meer ging werken... Laat je eigen angst om afscheid van hem te nemen niet teveel invloed hebben op de beslissing. 14 jaar lang heb je geluk en plezier van 'm gehad. Die herinneringen blijven en als het eerste verdriet voorbij is ben je blij dat je zo sterk geweest bent om zijn belangen voorop te stellen...
Sterkte!
Voordat je denkt dat ik makkelijk praten heb: ik weet heel goed hoe verschrikkelijk moeilijk dit is. M'n man en ik hebben net een paar dagen geleden (zaterdag) onze kater van ruim 15 laten inslapen. Hij is 15,5 jaar bij ons geweest en we waren zo ongelooflijk aan hem gehecht. We hebben er nog 3 maar met deze kat hadden we zo'n speciale band. Slapeloze nachten en jankbuien heb ik gehad toen we hoorden dat hij ziek was. Op dat moment had hij - voor zover we konden beoordelen - zelf nog nergens last van. Pas vanaf afgelopen donderdag, 2 dagen voor zijn dood, ging hij opeens snel achteruit. We hebben er vaak over gepraat: waar ligt voor ons de grens? Nou, dat was dus duidelijk. Donderdag kwam hij nog bij ons spinnen, at hij nog en zocht hij nog contact met ons. Vrijdag dronk hij nog wel water maar at-ie niet meer, begon hij in de loop van de dag - na een opleving - steeds wankeler op zijn pootjes te staan en 's avonds laat begon hij zich terug te trekken, wilde hij niet meer geknuffeld worden. Achteraf denk ik: we hadden toen meteen.... Zaterdagochtend was de situatie niet verbeterd en belden we meteen nadat we wakker waren de dierenarts waar we een kwartier later terecht konden. Die zei dat 't een kwestie van hooguit een paar weken was (wat wij nog erg lang vonden, zo lang had hij dus nog kunnen lijden als we niet hadden ingegrepen!), dat-ie in coma zou raken en dat ze hem nog wel voor een paar dagen kon oplappen maar dat dat maar heel tijdelijk zou zijn. We hebben hem toen direct laten inslapen. Dat was het enige dat we nog voor 'm konden doen, hem een rustige, vredige en katwaardige dood geven. En geloof me, ik heb jaren opgezien tegen het moment waarop we afscheid van 'm zouden moeten nemen, maar het viel achteraf reuze mee. Tuurlijk ben ik verdrietig (tot en met gisteren zo ongeveer nonstop gejankt!) en mis ik hem ontzettend. Maar hij sliep zo vredig in, lag er heel ontspannen bij en we hebben ruimschoots de gelegenheid gehad om afscheid van hem te nemen terwijl de verdoving steeds meer ging werken... Laat je eigen angst om afscheid van hem te nemen niet teveel invloed hebben op de beslissing. 14 jaar lang heb je geluk en plezier van 'm gehad. Die herinneringen blijven en als het eerste verdriet voorbij is ben je blij dat je zo sterk geweest bent om zijn belangen voorop te stellen...
Sterkte!
woensdag 19 november 2008 om 14:48
Als je kat niet meer beter gaat worden en onder je ogen wegglijdt, dan zou ik ermee naar de dierenarts gaan en het beestje een dierwaardig einde gunnen. Een kat kan het nog lang volhouden, maar lijdt dan wel.
Ik weet wat het is, heb zelf helaas al 2x de trieste gang naar de dierenarts moeten maken. Sterkte!
Ik weet wat het is, heb zelf helaas al 2x de trieste gang naar de dierenarts moeten maken. Sterkte!
woensdag 19 november 2008 om 15:05
Als ik dit zo lees is het moment om in te grijpen echt wel gekomen.
Niet meer kunnen slikken, eten en drinken, niet meer geaaid willen worden, stil in een hoekje liggen wachten, op de dood, ik zou dat niet willen voor mijn kat. Ik noem dit al lijden, wat je beschrijft. Bij huisdieren is het gelukkig zo dat we ze dat kunnen besparen.
Niet meer kunnen slikken, eten en drinken, niet meer geaaid willen worden, stil in een hoekje liggen wachten, op de dood, ik zou dat niet willen voor mijn kat. Ik noem dit al lijden, wat je beschrijft. Bij huisdieren is het gelukkig zo dat we ze dat kunnen besparen.
woensdag 19 november 2008 om 15:59
Geef een spuitje hoe moeilijk ook die beslissing.
Bedenk meteen je hebt hem/haar 14 jr. bij je mogen hebben.Dat is op zich al mooi toch?
Ik heb het 2x hebben moeten doen en was er content mee omdat ze beide lang bij me zijn geweestt en het leuk hebben gehad.
Dat maaktte de beslissing iets makkelijker.
Ga er trouwens niet bijstaan mocht je dat willen.Heb ik bij de 1rtse wel gedaan en dat was niet leuk.Hij stribbelde tegen nl.
Erg naar gezicht.
Sterkte.
Bedenk meteen je hebt hem/haar 14 jr. bij je mogen hebben.Dat is op zich al mooi toch?
Ik heb het 2x hebben moeten doen en was er content mee omdat ze beide lang bij me zijn geweestt en het leuk hebben gehad.
Dat maaktte de beslissing iets makkelijker.
Ga er trouwens niet bijstaan mocht je dat willen.Heb ik bij de 1rtse wel gedaan en dat was niet leuk.Hij stribbelde tegen nl.
Erg naar gezicht.
Sterkte.
woensdag 19 november 2008 om 16:09
Mischien wil de dierenarts bij je thuis komen om te laten inslapen?
Ik weet dat "onze" dierenarts dat wel doet,kan ie in zn eigen mandje of op zn lievelingsplekje blijven liggen....
Dat zeulen met een ziek en bijna stervend dier zou ik zelf liever niet doen maar wachten tot ie bezwijkt is ook niet echt een optie geloof ik...
Wat je ook gaat doen,Sterkte!!!
Ik weet dat "onze" dierenarts dat wel doet,kan ie in zn eigen mandje of op zn lievelingsplekje blijven liggen....
Dat zeulen met een ziek en bijna stervend dier zou ik zelf liever niet doen maar wachten tot ie bezwijkt is ook niet echt een optie geloof ik...
Wat je ook gaat doen,Sterkte!!!
woensdag 19 november 2008 om 16:13
quote:Face2 schreef op 19 november 2008 @ 15:59:
Ga er trouwens niet bijstaan mocht je dat willen.Heb ik bij de 1rtse wel gedaan en dat was niet leuk.Hij stribbelde tegen nl.
Erg naar gezicht.
Sterkte.
Oh en wat Face schrijft: normaal gesproken krijgt een kat éérst een verdoving/narcose en als ze dan onder zeil zijn komt nog een spuit waardoor het hart er mee ophoud. Echt niet naar om te zien...
Mischien heeft haar dierenarts de eerste fase overgeslagen??
Dat kun je toch overleggen met de DA eerst..
Ga er trouwens niet bijstaan mocht je dat willen.Heb ik bij de 1rtse wel gedaan en dat was niet leuk.Hij stribbelde tegen nl.
Erg naar gezicht.
Sterkte.
Oh en wat Face schrijft: normaal gesproken krijgt een kat éérst een verdoving/narcose en als ze dan onder zeil zijn komt nog een spuit waardoor het hart er mee ophoud. Echt niet naar om te zien...
Mischien heeft haar dierenarts de eerste fase overgeslagen??
Dat kun je toch overleggen met de DA eerst..
woensdag 19 november 2008 om 17:41
woensdag 19 november 2008 om 18:22
Hee newborn, bereid je er wel op voor hoor. Het is best heftig. Het is echt anders dan in slaap vallen, opeens is ze/hij gewoon weg, dat zie je op de een of andere manier direct. Probeer je hierop voor te bereiden zodat je ter plekke met een grote ademteug tegen jezelf kan zeggen, -nu- is het zover. Sterkte!
woensdag 19 november 2008 om 18:29
Ik heb enkele keren een kat moeten laten inslapen en ik ben er steeds bijgeweest. Ik vond het niet heftig of akelig. Als het goed is wordt de kat eerst in slaap gebracht en daarna volgt de tweede injectie waardoor het hart ermee ophoudt. Alle keren ging dit bij mijn katten op een rustige manier. Ik vond het fijn om erbij te zijn, de kat vast te houden, nog te aaien.
donderdag 20 november 2008 om 07:53
Ook ik vond het niet vervelend erbij te zijn. Het is een rustige dood, eerst valt ie rustig in slaap en dan kun je inderdaad nog aaien en knuffelen. Onze kat die we moesten laten inslapen gaf zich er echt aan over. Het tweede spuitje merken ze niet meer.
Het valt me wel op (maar da's een andere discussie) dat we bij dieren eigenlijk allemaal vinden dat euthanasie een heel katwaardig einde is, want 'een dier hoeft niet te lijden'. Maar onze eigen soort laten we vaak nog maanden lijden voor iemand ofwel een natuurlijke dood sterft, ofwel eindelijk euthanasie binnen de mogelijkheden komt.
Het valt me wel op (maar da's een andere discussie) dat we bij dieren eigenlijk allemaal vinden dat euthanasie een heel katwaardig einde is, want 'een dier hoeft niet te lijden'. Maar onze eigen soort laten we vaak nog maanden lijden voor iemand ofwel een natuurlijke dood sterft, ofwel eindelijk euthanasie binnen de mogelijkheden komt.
donderdag 20 november 2008 om 08:34
quote:tangerine schreef op 20 november 2008 @ 07:53:
Het valt me wel op (maar da's een andere discussie) dat we bij dieren eigenlijk allemaal vinden dat euthanasie een heel katwaardig einde is, want 'een dier hoeft niet te lijden'. Maar onze eigen soort laten we vaak nog maanden lijden voor iemand ofwel een natuurlijke dood sterft, ofwel eindelijk euthanasie binnen de mogelijkheden komt.
Bij mensen is euthanasie over het algemeen ook de meest humane manier om te sterven.
Maar in geval van een kat heb je geen belangen verstrengeling ivm erfenissen etc.
Het valt me wel op (maar da's een andere discussie) dat we bij dieren eigenlijk allemaal vinden dat euthanasie een heel katwaardig einde is, want 'een dier hoeft niet te lijden'. Maar onze eigen soort laten we vaak nog maanden lijden voor iemand ofwel een natuurlijke dood sterft, ofwel eindelijk euthanasie binnen de mogelijkheden komt.
Bij mensen is euthanasie over het algemeen ook de meest humane manier om te sterven.
Maar in geval van een kat heb je geen belangen verstrengeling ivm erfenissen etc.
donderdag 20 november 2008 om 09:44
maandag 22 december 2008 om 17:31
Wij hebben net onze 15 jaar oude poes, laten inslapen.
Vorige week constateerde de dierenarts een tumor in haar buik, wij gingen met dr heen, vanwege hevige diaree. Ze kreeg een kuur mee en natuurlijk ook de bevestiging. gisteren al, vermoede ik al het ergste, ze liep heel wankel en sleepte wat met dr achterpoten.
dus vandaag maar ff heen. Haar nieren zijn het aan het begeven, Ze dronk nog wel en probeerde ook nog te eten. Ach, het voelde bij mij al niet goed. De dierenarts bevestigde mijn vermoedens. De eerste spuit, dat is de verdoving werkte meteen, de dodelijke injectie kwam meteen daarna. Ik heb behoorlijk gehuild, maar ben blij dat haar het lijden is bespaard!
Groetjes
Vorige week constateerde de dierenarts een tumor in haar buik, wij gingen met dr heen, vanwege hevige diaree. Ze kreeg een kuur mee en natuurlijk ook de bevestiging. gisteren al, vermoede ik al het ergste, ze liep heel wankel en sleepte wat met dr achterpoten.
dus vandaag maar ff heen. Haar nieren zijn het aan het begeven, Ze dronk nog wel en probeerde ook nog te eten. Ach, het voelde bij mij al niet goed. De dierenarts bevestigde mijn vermoedens. De eerste spuit, dat is de verdoving werkte meteen, de dodelijke injectie kwam meteen daarna. Ik heb behoorlijk gehuild, maar ben blij dat haar het lijden is bespaard!
Groetjes
