Relaties
alle pijlers
Hoe gaan jullie om met deze emoties?
woensdag 5 augustus 2020 om 11:34
Ik ben op zoek naar vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten. En ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan en ervaren.
Ik ben bijna 36 en heb een hele fijne relatie met mijn partner, nu ongeveer een jaar.
Eigenlijk heb ik nooit in die zin een kinderwens gehad dat ik dit al wist van jongs af aan. Ook niet een definitieve ik wil nooit kinderen. Mijn insteek, die nog steeds hetzelfde is, is als het plaatje klopt en het komt dan zou het iets moois zijn.
Echter ik merk, dat mijn moedergevoelens enorm worden aangewakkerd door de 2 lieve kindjes van mijn vriend uit zijn vorige relatie. Ze zijn 2 -en 4 en we gaan steeds meer aan elkaar hechten, en hoe meer dit gebeurd hoe meer ik eigenlijk verlang naar een eigen kindje met mijn vriend.
Mijn vriend vindt de opvoeding zwaar, hij noemt het een chronische uitputting. En is ook door zijn ex verlaten toen de jongste nog maar 4 maanden was.
Ik begrijp dus echt zijn standpunt, ik zie dat het hem moeilijk valt en hoe moe hij is. ik probeer ook zoveel mogelijk te helpen en ik begrijp de klap die hij heeft gekregen door de breuk.
Het neemt alleen niet weg dat ik ook echt die moedergevoelens heb. Deze worden alleen maar sterker. ik probeer er met hem over te praten, hij slaat alleen dicht. Ik vraag niet nu voor een kindje, maar wil niet dat hij de beslissing maakt het niet meer te willen terwijl ik hoop op dat het ooit gaat komen.
Zijn antwoord is dus geen definitieve 'nee' maar hij kan ook geen toezeggingen doen. Dit vind ik pijnlijk.
En dan kom ik dus op mijn punt. Garanties zijn er nooit, misschien zou het bijvoorbeeld niet eens lukken, maar het idee dat hij deze commitment wel met een andere vrouw wilde aangaan en dit niet met mij zou doen, dat vind ik nog het pijnlijkst.
Ik merk dat ik hier echt last van ervaar.
Hierdoor kamp ik steeds meer met negatieve gedachtes en emoties waar ik mij eigenlijk voor kapot schaam! (Jaloezie, boosheid, buitengesloten voelen etc)
Vinden mensen dit herkenbaar?
Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Relativeren lukt echt wel en ik begrijp dat het vanuit een leven is voort ontstaan waarvan ik geen deel uitmaakte, alleen toch blijven deze emoties en gedachtes steeds opborrelen....
Uiteindelijk vind ik dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven, en ik dus als ik hier tegen blijven botsen mijn eigen pad moet volgen ook al zou ik dit zonde vinden van onze relatie.
Alvast bedankt.
Ik ben bijna 36 en heb een hele fijne relatie met mijn partner, nu ongeveer een jaar.
Eigenlijk heb ik nooit in die zin een kinderwens gehad dat ik dit al wist van jongs af aan. Ook niet een definitieve ik wil nooit kinderen. Mijn insteek, die nog steeds hetzelfde is, is als het plaatje klopt en het komt dan zou het iets moois zijn.
Echter ik merk, dat mijn moedergevoelens enorm worden aangewakkerd door de 2 lieve kindjes van mijn vriend uit zijn vorige relatie. Ze zijn 2 -en 4 en we gaan steeds meer aan elkaar hechten, en hoe meer dit gebeurd hoe meer ik eigenlijk verlang naar een eigen kindje met mijn vriend.
Mijn vriend vindt de opvoeding zwaar, hij noemt het een chronische uitputting. En is ook door zijn ex verlaten toen de jongste nog maar 4 maanden was.
Ik begrijp dus echt zijn standpunt, ik zie dat het hem moeilijk valt en hoe moe hij is. ik probeer ook zoveel mogelijk te helpen en ik begrijp de klap die hij heeft gekregen door de breuk.
Het neemt alleen niet weg dat ik ook echt die moedergevoelens heb. Deze worden alleen maar sterker. ik probeer er met hem over te praten, hij slaat alleen dicht. Ik vraag niet nu voor een kindje, maar wil niet dat hij de beslissing maakt het niet meer te willen terwijl ik hoop op dat het ooit gaat komen.
Zijn antwoord is dus geen definitieve 'nee' maar hij kan ook geen toezeggingen doen. Dit vind ik pijnlijk.
En dan kom ik dus op mijn punt. Garanties zijn er nooit, misschien zou het bijvoorbeeld niet eens lukken, maar het idee dat hij deze commitment wel met een andere vrouw wilde aangaan en dit niet met mij zou doen, dat vind ik nog het pijnlijkst.
Ik merk dat ik hier echt last van ervaar.
Hierdoor kamp ik steeds meer met negatieve gedachtes en emoties waar ik mij eigenlijk voor kapot schaam! (Jaloezie, boosheid, buitengesloten voelen etc)
Vinden mensen dit herkenbaar?
Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Relativeren lukt echt wel en ik begrijp dat het vanuit een leven is voort ontstaan waarvan ik geen deel uitmaakte, alleen toch blijven deze emoties en gedachtes steeds opborrelen....
Uiteindelijk vind ik dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven, en ik dus als ik hier tegen blijven botsen mijn eigen pad moet volgen ook al zou ik dit zonde vinden van onze relatie.
Alvast bedankt.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:47
Kan het zijn dat je deze gevoelens alleen hebt bij zijn kinderen en zijn eerdere keuze om met zijn ex kinderen te krijgen? Dan bestaat de kans dat het Jou echt alleen maar gaat om hem en om ook deze ervaring met hem.
Besef je dat er een kind mee verbonden is? En kind dat geen zin heeft, dwars ligt, heel lief is, niet wil slapen, blij is, stout is, grenzen moet hebben, ruimte en vrijheid van zijn moet hebben etc. Waardoor het een zelfstandig denkend en functionerend Volwassene wordt?
Het gaat dus niet over de keuze en het belang om dezelfde ervaring met vriend te hebben zoals hij deze ook met zijn ex heeft gehad. Het gaat om de keuze, ruimte en skills om een kleine mensje op te laten groeien tot een volwassene. De baby blijft ook nadat jij samen met hem deze ervaring hebt gedeeld. Het zou dus om de toekomstige baby moeten draaien.
Maar daarover lees ik helemaal niets bij jou.
Besef je dat er een kind mee verbonden is? En kind dat geen zin heeft, dwars ligt, heel lief is, niet wil slapen, blij is, stout is, grenzen moet hebben, ruimte en vrijheid van zijn moet hebben etc. Waardoor het een zelfstandig denkend en functionerend Volwassene wordt?
Het gaat dus niet over de keuze en het belang om dezelfde ervaring met vriend te hebben zoals hij deze ook met zijn ex heeft gehad. Het gaat om de keuze, ruimte en skills om een kleine mensje op te laten groeien tot een volwassene. De baby blijft ook nadat jij samen met hem deze ervaring hebt gedeeld. Het zou dus om de toekomstige baby moeten draaien.
Maar daarover lees ik helemaal niets bij jou.
enn wijzigde dit bericht op 05-08-2020 11:51
8.01% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:48
En hij wil niet meer. En logisch. Voor hem, want hij wil niet meer, dat is al genoeg reden.
Maar misschien ook voor de al bestaande kinderen... zo'n nieuw kind, die wel fulltime bij papa is en niet met gebroken gezinsituatie zit, is echt niet leuk voor ze.
Dus ik zou bij een echte kinderwens stoppen met deze relatie.
Maar misschien ook voor de al bestaande kinderen... zo'n nieuw kind, die wel fulltime bij papa is en niet met gebroken gezinsituatie zit, is echt niet leuk voor ze.
Dus ik zou bij een echte kinderwens stoppen met deze relatie.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:54
Enn schreef: ↑05-08-2020 11:47Kan het zijn dat je deze gevoelens alleen hebt bij zijn kinderen en zijn eerdere keuze om met zijn ex kinderen te krijgen? Dan bestaat de kans dat het Jou echt alleen maar gaat om hem en om ook deze ervaring met hem.
Dat klopt. Ik wil graag zoiets met hem delen.
Besef je dat er een kind mee verbonden is? En kind dat geen zin heeft, dwars ligt, heel lief is, niet wil slapen, blij is, stout is, grenzen moet hebben, ruimte en vrijheid van zijn moet hebben etc. Waardoor het een zelfstandig denkend en functionerend Volwassene wordt?
Zeker, dat is natuurlijk ook wat ik ervaar bij zijn kinderen...
Het gaat dus niet over de keuze en het belang om dezelfde ervaring met vriend te hebben zoals hij deze ook met zijn ex heeft gehad. Het gaat om de keuze, ruimte en skills om een kleine mensje op te laten groeien tot een volwassene. De baby blijft ook nadat jij samen met hem deze ervaring hebt gedeeld. Het zou dus om de toekomstige baby moeten draaien.
Mag ik vragen wat je hiermee bedoeld?
Maar daarover lees ik helemaal niets bij jou.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:55
Ja, hiernaar neig ik ook.Luci_Morgenster schreef: ↑05-08-2020 11:48En hij wil niet meer. En logisch. Voor hem, want hij wil niet meer, dat is al genoeg reden.
Maar misschien ook voor de al bestaande kinderen... zo'n nieuw kind, die wel fulltime bij papa is en niet met gebroken gezinsituatie zit, is echt niet leuk voor ze.
Die krijgen vanuit hun moeders kant ook nog een zusje erbij ...
Dus ik zou bij een echte kinderwens stoppen met deze relatie.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:57
Je bent bezig met zijn keuze om met jou een kind te willen terwijl je eigenlijk geen kinderen wilde. Het gaat niet zo zeer om die keuze alleen het gaat om het willen begeleiden en opvoeden van een kind voor de rest van jouw leven.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:57
Hij zal wel blij zijn.notendopje09 schreef: ↑05-08-2020 11:48Parttime.
Verzorging, leuke dingen doen samen de hele mik mak als ze er zijn en ik doe het graag.
Nou, als hij dat al een uitputtingsslag vind... Parttime en iemand die hem daar ook nog mee helpt.... dat is niet duidelijk genoeg voor je? Naast dat hij er niet nog een wil om die reden?
woensdag 5 augustus 2020 om 11:59
woensdag 5 augustus 2020 om 11:59
Dat snap ik. Heel eerlijk... hij klinkt ook niet als geschikt vadermateriaal. Kan prima een leuke lieve vent zijn maar als hij al zo'n vreselijke moeite heeft met 2 parttime kinderen met hulp, waarom zou je dan een fulltime kind er nog bij willen met hem?
woensdag 5 augustus 2020 om 12:00
Met een man die nu al zegt dit niet te willen en het opvoeden en begeleiden Van kinderen als een uitputtingsslag ervaart, zou ik dus goed nadenken of jij wel een kind wil opvoeden met hem. Zeker als je zelf lange tijd helemaal geen kinderen wilde.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:02
Ik heb nergens geschreven het nooit te willen. Als het in de juiste condities is vind ik het een geweldige toevoeging
En inderdaad met hem zou ik het graag willen, dit gevoel heb ik niet eerder gehad in andere relaties..
woensdag 5 augustus 2020 om 12:04
Op zich zegt hij al nee, dus is het dan nee eerder nadenken of deze een relatie wil en geen eigen kind of stopt met deze relatie?
woensdag 5 augustus 2020 om 12:05
Het pijnlijkste punt voor jou is de committment zeg je. Het lijkt hiermee alsof je de mate van zijn liefde voor jou afweegt tegen het feit dat hij geen kinderwens (meer) heeft. Dit staat echter natuurlijk los van elkaar. Hij heeft al kinderen. En dit valt hem nog zwaar ook. Dus natuurlijk is die wens van hem er niet (meer) nu. Je kunt je committment met hem vinden in andere dingen. Wellicht een leuk feest waarin jullie je relatie naar elkaar en de buitenwereld bevestigen? Of misschien zelfs wel een huwelijk. Maar zoek dit committment alsjeblieft niet in het krijgen van kinderen met hem. Hij heeft deze al. En ja, helaas met de vrouw waarmee hij niet meer samen is. Maar het is wel een feit dat hij ze al heeft. Dit heeft niks met jou te maken. Of met zijn liefde voor jou. Als jouw kinderwens heel erg groot is, ga dan op zoek naar een andere partner. Maar wat je terecht al opmerkt; ook daarin geen garanties. Dus ik zou zeggen; leef jouw moedergevoelens lekker uit op zijn kinderen en wees blij en gelukkig met wat je hebt.notendopje09 schreef: ↑05-08-2020 11:34
En dan kom ik dus op mijn punt. Garanties zijn er nooit, misschien zou het bijvoorbeeld niet eens lukken, maar het idee dat hij deze commitment wel met een andere vrouw wilde aangaan en dit niet met mij zou doen, dat vind ik nog het pijnlijkst.
Ik merk dat ik hier echt last van ervaar.
Hierdoor kamp ik steeds meer met negatieve gedachtes en emoties waar ik mij eigenlijk voor kapot schaam! (Jaloezie, boosheid, buitengesloten voelen etc)
woensdag 5 augustus 2020 om 12:07
Hij houdt zielsveel van zijn kinderen en is een hele goede vader maar kids zijn erg druk -en hij wilt alles te perfect doen. Dus vandaar die uitputting.
Moet ik wil heel eerlijk zeggen dat ik soms wel hetzelfde heb gedacht, wil ik het dan wel met hem als hij het zo ervaart. Hierop blijft het antwoord ja, ongeacht of het lukt of niet.
Maar denk dat waar ik echt naar snak is dat hij het met mij zou willen, ik weet niet zo goed hoe ik het met uitleggen, daarom ook de vraag of mensen dit ook hebben ervaren
woensdag 5 augustus 2020 om 12:07
Dat is pure jaloezie.notendopje09 schreef: ↑05-08-2020 12:07
Hij houdt zielsveel van zijn kinderen en is een hele goede vader maar kids zijn erg druk -en hij wilt alles te perfect doen. Dus vandaar die uitputting.
Moet ik wil heel eerlijk zeggen dat ik soms wel hetzelfde heb gedacht, wil ik het dan wel met hem als hij het zo ervaart. Hierop blijft het antwoord ja, ongeacht of het lukt of niet.
Maar denk dat waar ik echt naar snak is dat hij het met mij zou willen, ik weet niet zo goed hoe ik het met uitleggen, daarom ook de vraag of mensen dit ook hebben ervaren
woensdag 5 augustus 2020 om 12:08
Ik zou me overigens ook voor kunnen stellen dat vriend zich beetje voor het blok (weet even niet zo een ander woord) gezet word.
In eerste instantie wilde je geen kinderen en wellicht is je vriend op die grond wel een relatie met je A an gegaan.
En tuurlijk kan die kinderwens ineens ontstaan. Maar dat kan je vriend zijn verwachting niet zijn geweest.
Indien je echt een kinderwens hebt en je vriend wil niet. Dan zou je bij jezelf te raden willen gaan of je spijt zou krijgen als je bij hem blijft en geen kinderen krijgt.
In eerste instantie wilde je geen kinderen en wellicht is je vriend op die grond wel een relatie met je A an gegaan.
En tuurlijk kan die kinderwens ineens ontstaan. Maar dat kan je vriend zijn verwachting niet zijn geweest.
Indien je echt een kinderwens hebt en je vriend wil niet. Dan zou je bij jezelf te raden willen gaan of je spijt zou krijgen als je bij hem blijft en geen kinderen krijgt.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:08
Denk dat je gelijk hebt. Ik weet alleen niet of ik eroverheen kan stappen2020Suzuki schreef: ↑05-08-2020 12:05Het pijnlijkste punt voor jou is de committment zeg je. Het lijkt hiermee alsof je de mate van zijn liefde voor jou afweegt tegen het feit dat hij geen kinderwens (meer) heeft. Dit staat echter natuurlijk los van elkaar. Hij heeft al kinderen. En dit valt hem nog zwaar ook. Dus natuurlijk is die wens van hem er niet (meer) nu. Je kunt je committment met hem vinden in andere dingen. Wellicht een leuk feest waarin jullie je relatie naar elkaar en de buitenwereld bevestigen? Of misschien zelfs wel een huwelijk. Maar zoek dit committment alsjeblieft niet in het krijgen van kinderen met hem. Hij heeft deze al. En ja, helaas met de vrouw waarmee hij niet meer samen is. Maar het is wel een feit dat hij ze al heeft. Dit heeft niks met jou te maken. Of met zijn liefde voor jou. Als jouw kinderwens heel erg groot is, ga dan op zoek naar een andere partner. Maar wat je terecht al opmerkt; ook daarin geen garanties. Dus ik zou zeggen; leef jouw moedergevoelens lekker uit op zijn kinderen en wees blij en gelukkig met wat je hebt.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:13
Ik ben geen relatie aangegaan met de boodschap het niet te willen. Hij weet vanaf het begin dat in de juiste condities ik het wel zou willen...Ma’dam schreef: ↑05-08-2020 12:08Ik zou me overigens ook voor kunnen stellen dat vriend zich beetje voor het blok (weet even niet zo een ander woord) gezet word.
In eerste instantie wilde je geen kinderen en wellicht is je vriend op die grond wel een relatie met je A an gegaan.
En tuurlijk kan die kinderwens ineens ontstaan. Maar dat kan je vriend zijn verwachting niet zijn geweest.
Indien je echt een kinderwens hebt en je vriend wil niet. Dan zou je bij jezelf te raden willen gaan of je spijt zou krijgen als je bij hem blijft en geen kinderen krijgt.
