Relaties
alle pijlers
Is dit het 'dertigersdilemma' of is er meer aan de hand?
zaterdag 9 april 2022 om 19:58
Lieve VIVA- dames en een enkele heer,
Ik weet eigenlijk niet zo goed waar te beginnen, maar feit is dat ik momenteel echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Ik probeer het zo kort en bondig mogelijk te houden. Wees alsjeblieft een beetje lief voor me want vind het doodeng dit te delen.
Momenteel ben ik 29 jaar, ben 5 jaar getrouwd, heb een dochtertje van 2, heb een goede baan met vast contract, heb een koophuis in een leuke stad, we zijn gezond en hebben het op het oog hartstikke goed. Maar met mij gaat het niet goed. Ongeveer het laatste jaar vraag ik me steeds meer af: "Is dit het nou?". Met momenten zou ik het het liefste kei hard wegrennen, het vliegtuig pakken en nooit meer terug komen, kan elke dag wel in huilen uitbarsten, voel me zo ontzettend gevangen: in mijn leven, in mijn relatie, voel me zo verschrikkelijk alleen.
Mijn dochtertje is alles voor me en zou ik haar nooit, maar dan ook nooit in de steek laten. Zij is het enige waar ik nog vrolijk van word.
De relatie met mijn man en mij is redelijk, maar ondertussen spelen er een heleboel irritaties. Ik kan niks zeggen of hij denkt dat ik boos ben, hij kan niks zeggen of ik heb de indruk dat hij boos is. Ik doe eigenlijk alles in het huishouden, de administratie, de boodschappen, regel en kook het eten en dan nog is het niet goed genoeg. Ik kan hier niks over zeggen, want dan wordt het weer ruzie, hij is ervan overtuigd dat hij zijn aandeel levert. Soms denk ik, had ik maar gewoon lekker een eigen huisje, alleen met de kleine. Gewoon wij tweetjes, ik doe het nu toch al alleen.
Ik ben zo moe en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Stel ik mij nou zo verschrikkelijk aan?
Dit was even een hersenspinsel, weet niet zo goed hoe ik het duidelijker kan formuleren. Mocht er iets onduidelijk zijn dan probeer ik daar graag antwoord op te geven.
Mijn vraag is eigenlijk: Is dit normaal? Hoort dit erbij? Zijn dit de tropenjaren? Of ben ik gewoon een zeurpiet?
Aanvulling: Naar aanleiding van een vraag van een forummer is dit misschien toch erg belangrijk om te delen. Een maand of 2 geleden heb ik een man ontmoet. Dit was uiteraard niet de bedoeling en ben er zeker niet trots op. Hij toont oprechte interesse in me, kan met hem sparren, diepgaande gesprekken voeren, hij maakt tijd voor me en laat zien hoe het ook kan. Nogmaals, ik ben hier niet trots op en dit is niet goed tov mijn partner. Verder wil ik ook niks van/met deze man, maar vind het gewoon fijn dat er interesse in me getoond wordt en dat iemand oprecht geïnteresseerd is in mij als persoon. Niet de vrouw van, niet de moeder van etc. Ik voel me weer gezien maar ik zou zo graag willen dat mijn man dit doet.
Ik weet eigenlijk niet zo goed waar te beginnen, maar feit is dat ik momenteel echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Ik probeer het zo kort en bondig mogelijk te houden. Wees alsjeblieft een beetje lief voor me want vind het doodeng dit te delen.
Momenteel ben ik 29 jaar, ben 5 jaar getrouwd, heb een dochtertje van 2, heb een goede baan met vast contract, heb een koophuis in een leuke stad, we zijn gezond en hebben het op het oog hartstikke goed. Maar met mij gaat het niet goed. Ongeveer het laatste jaar vraag ik me steeds meer af: "Is dit het nou?". Met momenten zou ik het het liefste kei hard wegrennen, het vliegtuig pakken en nooit meer terug komen, kan elke dag wel in huilen uitbarsten, voel me zo ontzettend gevangen: in mijn leven, in mijn relatie, voel me zo verschrikkelijk alleen.
Mijn dochtertje is alles voor me en zou ik haar nooit, maar dan ook nooit in de steek laten. Zij is het enige waar ik nog vrolijk van word.
De relatie met mijn man en mij is redelijk, maar ondertussen spelen er een heleboel irritaties. Ik kan niks zeggen of hij denkt dat ik boos ben, hij kan niks zeggen of ik heb de indruk dat hij boos is. Ik doe eigenlijk alles in het huishouden, de administratie, de boodschappen, regel en kook het eten en dan nog is het niet goed genoeg. Ik kan hier niks over zeggen, want dan wordt het weer ruzie, hij is ervan overtuigd dat hij zijn aandeel levert. Soms denk ik, had ik maar gewoon lekker een eigen huisje, alleen met de kleine. Gewoon wij tweetjes, ik doe het nu toch al alleen.
Ik ben zo moe en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Stel ik mij nou zo verschrikkelijk aan?
Dit was even een hersenspinsel, weet niet zo goed hoe ik het duidelijker kan formuleren. Mocht er iets onduidelijk zijn dan probeer ik daar graag antwoord op te geven.
Mijn vraag is eigenlijk: Is dit normaal? Hoort dit erbij? Zijn dit de tropenjaren? Of ben ik gewoon een zeurpiet?
Aanvulling: Naar aanleiding van een vraag van een forummer is dit misschien toch erg belangrijk om te delen. Een maand of 2 geleden heb ik een man ontmoet. Dit was uiteraard niet de bedoeling en ben er zeker niet trots op. Hij toont oprechte interesse in me, kan met hem sparren, diepgaande gesprekken voeren, hij maakt tijd voor me en laat zien hoe het ook kan. Nogmaals, ik ben hier niet trots op en dit is niet goed tov mijn partner. Verder wil ik ook niks van/met deze man, maar vind het gewoon fijn dat er interesse in me getoond wordt en dat iemand oprecht geïnteresseerd is in mij als persoon. Niet de vrouw van, niet de moeder van etc. Ik voel me weer gezien maar ik zou zo graag willen dat mijn man dit doet.
vickyvox wijzigde dit bericht op 10-04-2022 09:48
16.99% gewijzigd
zondag 10 april 2022 om 11:00
Het gaat erom dat je voor jezelf kan zeggen dat je alles geprobeerd hebt om de relatie weer goed te krijgen. Ik heb er vrede mee dat ex niet wilde veranderen. Zo gaan die dingen. Niet alles is op te lossen, te verbeteren of uit te praten. Takes two to tango.AeonOfWinter schreef: ↑10-04-2022 10:50Maar dan leg je alles bij TO. Zíj moet alles geprobeerd hebben. Hmmm.
Mijn ex wilde van alles, maar het werkte niet, daarom ex. Maar goed, geen kinderen hier dus dan is het vast anders.
"Wees gewoon jezelf....maar in jouw geval dringend een ander"
zondag 10 april 2022 om 11:32
zondag 10 april 2022 om 12:00
Jazeker heb ik alles gelezen. Ik werd wel getriggerd door die andere man. Niet alleen door mijn eigen ervaring aan de ontvangende kant, trouwens. Ooit had ik een relatie met een getrouwde man. Hij had een prima huwelijk, maar langzaam kwam er steeds meer onvrede met zijn vrouw, zijn relatie, etc. Zij reageerde extreem emotioneel op zijn pogingen tot praten. Achteraf denk ik omdat zij zich afvroeg waar ineens de beschuldigingen en grieven vandaan kwamen. Ik, ietwat naïef, geloofde hem. Ze zijn nu, echt heel veel jaren later, nog steeds getrouwd overigens. De kinderen wonen al lang niet meer thuis, dus dat zal de reden niet zijn. Zo erg was het blijkbaar allemaal niet. Ik werd pas wakker toen ik heel veel jaren later zelf aan de ontvangende kant stond. Beter laat dan nooit zal ik maar zeggen.
Daarmee bedoel ik niet dat ik jou niet geloof, want ik ken je niet. Maar ik weet uit ervaring dat iemand erbij veel kan doen. Ook met jouw perceptie van hoe de wereld in elkaar zit en je gevoelens over je relatie. Nogmaals, ik weet niet of dat voor jou geldt. Je man klinkt als een enorme lul, als ik jouw stukjes hier lees. Maar misschien toch niet zo'n lul, want je hebt er vrij recent toch een paar kinderen mee gekregen.
In therapie is weinig zinvol zo lang die ander in de weg zit. Jouw man, waarmee je je dagelijkse beslommeringen deelt, komt er in die vergelijking met die ander, waarmee het altijd weekend is,
per definitie slechter uit.
hexopbezemsteel wijzigde dit bericht op 10-04-2022 12:04
0.17% gewijzigd
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 10 april 2022 om 12:06
zondag 10 april 2022 om 12:09
Dit vind ik wel altijd een beetje een dooddoener, eerlijk gezegd. Ik vind zelf dat je echt wel een andere kant van iemand leert kennen als je samen kinderen krijgt, opeens draag je een enorme verantwoordelijkheid samen en krijg je te maken met zorgen die je eerder nooit had (die ook pas kunnen beginnen als je al een paar jaar ouders hebt of als je meerdere kinderen hebt), hoe je dat gaat doen is echt niet te voorspellen - en ja, dat kan dus ook een bittere tegenvaller zijn, als je partner daar in de praktijk heel anders in blijkt te staan dan je dacht. Niet dat ik zeg dat je dan meteen maar moet scheiden, maar soms is het duidelijk dat het gewoon echt niet loopt, ik vind het dan altijd wat flauw om aan te dragen dat hij blijkbaar wel leuk genoeg was om kinderen mee te krijgen.Hexopbezemsteel schreef: ↑10-04-2022 12:00Maar misschien toch niet zo'n lul, want je hebt er vrij recent toch een paar kinderen mee gekregen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 10 april 2022 om 12:11
Ik sluit me hierbij aan, maar wel als het er ooit wel in heeft gezeten. Want op basis vd posts van to (tot nu toe, ik ben pas op de helft) lees ik een man die heel weinig moeite doet voor haar en hun relatie. Het kan zijn dat je dat ineens pas begint op te vallen als er steeds meer bijgestapeld wordt (kind krijgen) zonder dat de ander zijn aandeel pakt. Ik hoop voor to dat haar man in de basis anders wil. Dat eerst uitproberen.lux- schreef: ↑09-04-2022 22:51Ik denk dat je jezelf vooral de vraag moet stellen: wat is het alternatief?
En dan eerlijk.
Ik weet dat er hier vaak geroepen wordt dat je moet scheiden, maar als je dat eens serieus overweegt…
Dat betekent je dochter nog maar de helft van de tijd om je heen. Dat klinkt misschien niet zo erg, maar het is dus niet ‘met je dochter samen wonen zonder hem, want je doet toch alles alleen’. Het betekent concreet dat je de helft van de komende 16 jaar niet bij haar bent, maar alleen.
Het betekent dubbele kosten voor alles. Het betekent mogelijk een samengesteld gezin met alle moeilijkheden die daarbij komen kijken. Mogelijk je dochter de helft van de tijd bij je, maar een later gekregen kind fulltime. Het betekent verjaardagen van je kind die ze bij haar vader doorbrengt, in plaats van bij jou. Het betekent de helft van de feestdagen missen of maar half met elkaar vieren. Het betekent voor haar een leven uit koffers.
Is het dat echt waard? Zoals de poster eerder in het topic schreef, met veel spanning en ruzie en een depressieve moeder thuis, dan is het ‘t zonder meer waard. Maar dat lees ik bij jou niet.
Bij mij thuis waren mijn ouders wel vrolijk, goede vrienden, maar de passie was eruit. Ze leefden een beetje langs elkaar heen en mijn moeder voelde zich ook alleen, denk ik. Ze zijn uit elkaar gegaan en noch zij, noch mijn vader, noch wij als kinderen, hebben diezelfde opluchting gevoeld. Er kwam een nieuwe man, een halfbroertje, en met de nieuwe man was er wel voortdurend ruzie, dus wij gingen er in die zin op achteruit.
Wat je het beste kunt doen weet ik niet. Het klinkt mij eerlijk gezegd allemaal nogal als tropenjarenchagrijn. Hij trekt zich terug omdat hij het zwaar vindt allemaal en jij bent oververmoeid en overvraagd en vergroot al zijn negatieve kanten daardoor zodanig uit dat je niet meer weet wat je ooit leuk aan hem vond.
Dat noem je dan voorbij gegroeid of dertigersdilemma, maar ik weet niet of het dat is.
Ik denk dat jij hem en jullie relatie anders bent gaan zien, niet omdat je je roze bril hebt afgezet, maar omdat je nu meer van hem verwacht had, meer van hem nodig hebt, en daarin telkens wordt teleurgesteld.
Je staat op een kruispunt, denk ik. Je kunt proberen de weg naar je man terug te vinden, of je eigen weg gaan. Ik denk dat je voor beiden niet per se in relatietherapie hoeft, al denk ik dat het wel beter zou zijn, maar iig lijkt het me dat je man op zijn minst open moet staan voor zijn aandeel in de huidige situatie. Maar ik denk ook dat beide wegen naar een gelukkig leven kunnen leiden.
Ik zie een relatie als iets fluctuerends. Als je het lang met elkaar uit wil houden heb je pieken, periodes dat het kabbelt en dalen. Dat hoort erbij. Dat er nu een dal is betekent niet dat het zo blijft. Met familie verbreek je de banden ook niet als je levensfases of beleving even wat uit elkaar liggen. Dat groeit vaak vanzelf wel weer recht in een latere periode. Als je elke keer je relatie stopt op zo’n moment krijg je de kans niet om dat te ervaren.
Het beste advies dat ik je kan geven is: kijk naar jouw aandeel. Hoe jij nu over hem denkt staat hij al met 1-0 achter, zelfs al wordt hij nu van de een op de andere dag de meest betrokken en attente man op aarde. Dat is ook niet eerlijk.
En bovendien zet je hem klem. Hij voelt heus wel aan hoe je over hem denkt. Dat hij dan reageert door zich nog meer af te sluiten is contraproductief, maar ook wel begrijpelijk. De vrouw van wie hij houdt, de moeder van zijn kind, heeft het gevoel dat ze hem voorbij is gestreefd, dat hij is blijven hangen op een ‘lager’ punt. Dat is geen lekkere (onuitgesproken) boodschap.
En als je je relatie wil redden moet dat allemaal anders. Vanuit jullie béíden.
Sterkte met alles en veel geluk toegewenst, welke weg het ook wordt
En ik ben het met je eens dat het dan niet eens per se nodig is dat je samen in therapie gaat. Zodra jij gaat voelen wat je nodig hebt to en hoe je beter voor jezelf kunt zorgen, ben je vaak al op de helft van verandering en ben je binnen je relatie veel beter in staat om te zorgen dat zaken anders verlopen en de spiraal omhoog weer bereikt wordt.
Ga nu even verder lezen
zondag 10 april 2022 om 12:18
Ik denk dat je het cultuurverschil tussen jullie gigantisch onderschat en zo lang je dat doet zul je teleurgesteld blijven raken, vrees ik.
Am Yisrael Chai!
zondag 10 april 2022 om 12:30
Toen ik je OP last wist ik meteen dat de man uit een soortgelijke cultuur komt als de mijne. Dit ga je er niet uit krijgen TO, ook als is hij hier geboren of woont hij hier al heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang.
Verder wil ik je er op wijzen dat je er vanuit kan gaan dat de "vechtscheiding" behoorlijk nasty zou kunnen zijn.
pizzavreter wijzigde dit bericht op 10-04-2022 12:32
11.03% gewijzigd
zondag 10 april 2022 om 12:31
Vijf jaar getrouwd, een dochter van 2. Dat betekent dat je nog niet heel lang geleden bedacht dat je samen een gezin wilde stichten. Wat was er in die tijd anders aan die man? Zo lang geleden is het nog niet.Susan schreef: ↑10-04-2022 12:09Dit vind ik wel altijd een beetje een dooddoener, eerlijk gezegd. Ik vind zelf dat je echt wel een andere kant van iemand leert kennen als je samen kinderen krijgt, opeens draag je een enorme verantwoordelijkheid samen en krijg je te maken met zorgen die je eerder nooit had (die ook pas kunnen beginnen als je al een paar jaar ouders hebt of als je meerdere kinderen hebt), hoe je dat gaat doen is echt niet te voorspellen - en ja, dat kan dus ook een bittere tegenvaller zijn, als je partner daar in de praktijk heel anders in blijkt te staan dan je dacht. Niet dat ik zeg dat je dan meteen maar moet scheiden, maar soms is het duidelijk dat het gewoon echt niet loopt, ik vind het dan altijd wat flauw om aan te dragen dat hij blijkbaar wel leuk genoeg was om kinderen mee te krijgen.
Was het toen wel een enorm actieve, betrokken lieve man? Deed hij toen wel veel in huis? Dan is er misschien iets met hem aan de hand nu.
Was hij toen dezelfde man als nu? Blijkbaar was het niet en groot probleem destijds. Waarom niet en waarom nu wel?
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 10 april 2022 om 12:32
Met de kans voor rassist uitgemaakt te worden, maar niet Westerse mannen hebben doorgaans sterker dan Westerse mannen een traditionelere rolverdeling voor ogen, waarbij het idd normaler is dat een vrouw alles doet voor de jonge kinderen en huishouden. Het zou goed kunnen zijn dat hij het eigenlijk doodnormaal vindt en zich niet geroepen voelt daar veel verandering in te willen aanbrengen. Het zou echt een stukje gebrek aan emancipatie kunnen zijn waar je tegenaan loopt en ik vrees dat dit hardnekkiger is dan slechts een impasse in je relatie.
Neem vooral een kijkje in de gezinnen om hem heen, zijn ouderlijk gezin, eventuele broers of zussen of vrienden van hem. Gaat het daar min of meer hetzelfde, dan kun je hier nog een zware dobber aan krijgen.
zondag 10 april 2022 om 12:35
Dat ben je helemaal niet, dat mag gewoon gezegd worden hoor. Deze meneer heeft geen belang om te veranderen sterker nog voor zijn omgeving heeft hij alles goed voor elkaar! Vrouw die meer verdient, het huishouden doet voor kind zorgt. Zodra ze een beetje tegenstribbelt gewoon je tanden laten zien en ze springt in de onderdanige modus.Singlejingle schreef: ↑10-04-2022 12:32Met de kans voor rassist uitgemaakt te worden, maar niet Westerse mannen hebben doorgaans sterker dan Westerse mannen een traditionelere rolverdeling voor ogen, waarbij het idd normaler is dat een vrouw alles doet voor de jonge kinderen en huishouden. Het zou goed kunnen zijn dat hij het eigenlijk doodnormaal vindt en zich niet geroepen voelt daar veel verandering in te willen aanbrengen. Het zou echt een stukje gebrek aan emancipatie kunnen zijn waar je tegenaan loopt en ik vrees dat dit hardnekkiger is dan slechts een impasse in je relatie.
Neem vooral een kijkje in de gezinnen om hem heen, zijn ouderlijk gezin, eventuele broers of zussen of vrienden van hem. Gaat het daar min of meer hetzelfde, dan kun je hier nog een zware dobber aan krijgen.
zondag 10 april 2022 om 12:36
Omdat haar man zich blijkbaar nogal snel aangevallen voelt of last heeft van een klein ego en snel geïrriteerd wordt. Als mijn man over de kleinste dingen bovenop de kast zou zitten, zou ik ook snel afleren om nog dingen bespreekbaar te maken.blijfgewoonbianca schreef: ↑10-04-2022 10:47Waarom heb je dan je man nog niet verteld dat je zulke goeie gesprekken, waarin je je gehoord en gezien voelt, met die meneer voert ?
zondag 10 april 2022 om 12:39
Dat en ik zou in stilte aan een escapeplan werken.Singlejingle schreef: ↑10-04-2022 12:36Omdat haar man zich blijkbaar nogal snel aangevallen voelt of last heeft van een klein ego en snel geïrriteerd wordt. Als mijn man over de kleinste dingen bovenop de kast zou zitten, zou ik ook snel afleren om nog dingen bespreekbaar te maken.
zondag 10 april 2022 om 12:39
Gelukkig heeft Lux daar wel een hele uitgebreide post aan besteed, hoe TO zich kan aanpassen en veranderen en dat anders kan gaan zien.fashionvictim schreef: ↑10-04-2022 12:18Ik denk dat je het cultuurverschil tussen jullie gigantisch onderschat en zo lang je dat doet zul je teleurgesteld blijven raken, vrees ik.
zondag 10 april 2022 om 12:44
Ja, maar als je geen kinderen hebt wordt er toch veel minder van je gevraagd, dus dan valt het toch veel minder op als je niet zo zorgzaam bent en minder op je wil nemen? Ik vond die jaren echt heel makkelijk, dat was een aaneenschakeling van leuke dingen doen, avonden met zijn tweeën, samen op vakantie, spontaan uit eten of naar de bioscoop als je zin hebt, het huishouden dat je dan nog hebt is echt minimaal vergeleken met een huishouden met kinderen. Je leven komt aardig op zijn kop te staan als je kinderen hebt en ik vind dat je iemand dus echt wel op een nieuwe manier leert kennen. Hoe kort het geleden was dat je nog geen kinderen had en besloot ze te krijgen is in mijn ogen niet heel relevant, je hebt gewoon een heel ander leven samen en zoals ik in mijn vorige post al zei: de manier waarop de ander zijn nieuwe rol vervult, die kan ook vies tegenvallen, het kan ook heel goed zijn dat je helaas iemand hebt getroffen die alle nieuwe verantwoordelijkheden en zorgtaken het liefst zoveel mogelijk afschuift en zoveel mogelijk vrijheid voor zichzelf neemt. En ik denk echt niet dat veel mensen dat van tevoren van zichzelf gaan aankondigen, of zelfs van zichzelf dénken.Hexopbezemsteel schreef: ↑10-04-2022 12:31Vijf jaar getrouwd, een dochter van 2. Dat betekent dat je nog niet heel lang geleden bedacht dat je samen een gezin wilde stichten. Wat was er in die tijd anders aan die man? Zo lang geleden is het nog niet.
Was het toen wel een enorm actieve, betrokken lieve man? Deed hij toen wel veel in huis? Dan is er misschien iets met hem aan de hand nu.
Was hij toen dezelfde man als nu? Blijkbaar was het niet en groot probleem destijds. Waarom niet en waarom nu wel?
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 10 april 2022 om 12:46
Dat geloof ik ook niet zo. En je hoeft geen seks te hebben om emotioneel vreemd te gaan.Hexopbezemsteel schreef: ↑10-04-2022 12:06Dat je geen seks met hem hebt, geloof ik nog wel. Dat het alleen vriendschap is niet.
Jij zoekt iets bij deze man wat je thuis tekort komt, je voelt je gezien, gewaardeerd etc. An sich begrijpelijk, maar jouw man komt door de aandachtsboost op achterstand te staan, deze man komt er alleen maar gunstiger uit (je deelt geen vuile sokken en bagage met hem).
Ik zeg niet dát je man een leukere man voor je kan worden, maar je zult hem/jullie wel die kans moeten geven. En dat doe je door iig al te stoppen met jezelf weg te cijferen en open kaart te gaan spelen. Je hoeft hem niet op het matje te roepen, want dan kun je idd paniekreacties verwachten. Maar doe wat goed is voor jou en stop met doen wat niet goed is en besluit het minimaal 1 jaar te geven. Als het dan niet verbeterd is, kun je idd de volgende stap gaan zetten.
Maar eerlijk gezegd vrees ik dat pizzavreter een punt heeft en dat je man mogelijk alleen maar meer gast grommen als jij van hem een evenredige (lees geëmancipeerde) rol gaat verwachten. Het zou wel eens nasty kunnen worden. Kijk dus nogmaals naar zijn achtergrond en hoe 'normaal' zijn gedrag is en hoe die vrouwen zich gedragen.
Ik weet niet of pizzavreter je tips kan geven om ook in stilte je escape voor te bereiden? Kennelijk kan het nogal vervelend uitpakken?
zondag 10 april 2022 om 12:56
Nederlandse mannen worden niet groot gebracht in de Turkse cultuur. Dat is nogal een verschil. Sterkte, hoop echt dat je hier sterker uit komt. Maar scheiden kan nog wel eens lastig worden.
zondag 10 april 2022 om 13:09
Jullie zijn toen jullie nog in de verliefde fase van jullie relatie zaten al aan kinderen begonnen. Ik kan me voorstellen dat het echte leven dan hard kan raken zodra de roze bril vervaagt. Tijd om elkaar terug te vinden dus, om de verliefdheid te vervangen door van elkaar houden en op elkaar bouwen.
zondag 10 april 2022 om 13:12
Dat kan zeker. Maar het hoeft niet. Het kan ook zijn dat het niet meer genoeg is omdat er een ander is. Er worden hier suggesties aangedragen waarmee TO kan doen of laten wat ze wil.Susan schreef: ↑10-04-2022 12:44Ja, maar als je geen kinderen hebt wordt er toch veel minder van je gevraagd, dus dan valt het toch veel minder op als je niet zo zorgzaam bent en minder op je wil nemen? Ik vond die jaren echt heel makkelijk, dat was een aaneenschakeling van leuke dingen doen, avonden met zijn tweeën, samen op vakantie, spontaan uit eten of naar de bioscoop als je zin hebt, het huishouden dat je dan nog hebt is echt minimaal vergeleken met een huishouden met kinderen. Je leven komt aardig op zijn kop te staan als je kinderen hebt en ik vind dat je iemand dus echt wel op een nieuwe manier leert kennen. Hoe kort het geleden was dat je nog geen kinderen had en besloot ze te krijgen is in mijn ogen niet heel relevant, je hebt gewoon een heel ander leven samen en zoals ik in mijn vorige post al zei: de manier waarop de ander zijn nieuwe rol vervult, die kan ook vies tegenvallen, het kan ook heel goed zijn dat je helaas iemand hebt getroffen die alle nieuwe verantwoordelijkheden en zorgtaken het liefst zoveel mogelijk afschuift en zoveel mogelijk vrijheid voor zichzelf neemt. En ik denk echt niet dat veel mensen dat van tevoren van zichzelf gaan aankondigen, of zelfs van zichzelf dénken.
Het kan zijn dat die man veranderd is, dat hij tegenvalt, het kan zijn dat TO nu anders naar hem kijkt, het kan zijn dat er iets is met hem. Of met haar. Kan allemaal.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 10 april 2022 om 13:21
Die vraag moet je stellen voordat je samen aan kinderen begint. Wat is het alternatief als jullie als liefdespartners uit elkaar gaan? Aangezien je voor altijd samen ouders zal blijven.
Je wegen zullen niet meer scheiden na beëindiging van de liefdesrelatie waar dat als je beiden kindvrij bent iig wel een optie is.
zondag 10 april 2022 om 13:43
En dan antwoord jij: "Dan ik geloof niet meer in de lange termijn van deze relatie."
Echt, elke keer dat ik dit lees (want dit is niet uniek en ook geen "dertigersdilemma") vraag ik me af waar al die vrouwen vandaan komen die denken dat ze zelf niks te willen of beslissen hebben.
Je zit met zijn tweeën in een relatie en als de één het allemaal wel best vindt en de ander zich constant schikt en ongelukkig is, dan heb je alle recht om het contract of te verbreken of te veranderen.
zondag 10 april 2022 om 14:04
brrrPizzaVreter schreef: ↑10-04-2022 12:35Dat ben je helemaal niet, dat mag gewoon gezegd worden hoor. Deze meneer heeft geen belang om te veranderen sterker nog voor zijn omgeving heeft hij alles goed voor elkaar! Vrouw die meer verdient, het huishouden doet voor kind zorgt. Zodra ze een beetje tegenstribbelt gewoon je tanden laten zien en ze springt in de onderdanige modus.
en dan ben je 29
wegwezen dus TO
zondag 10 april 2022 om 14:34
Dat niet alleen naarmate hij ouder wordt gaat het alleen maar erger worden, dan wordt hij nog traditioneler. ik heb dat gezien met vriendinnen uit een soortgelijke cultuur. In de voor het huwelijk fase was het allemaal fantastisch, na het huwelijk moest een van vriendinnen "het verschil weten tussen mannen en vrouwen". Toen ik aan haar vroeg heb je aan je man gevraagd wat dat betekent? Zei ze niets.
Verder is er een enorme taboe op therapie in dit soort culturen het wordt gezien als een zwakte en het is alleen voor "gekken". (niet mijn woorden mensen)
Ik ben 45 en ben elke dag dankbaar dat ik op 17e deze cultuur heb kunnen ontsnappen om nooit meer terug te kijken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
