Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
donderdag 3 april 2025 om 07:28
Dat klopt lieverd.
Het meisje vroeg niet om seks. Het meisje wilde alleen maar veilig en geliefd zijn, geen pijn hebben en voelen dat ze de moeite waard was.
En voor het meisje was seks waarschijnlijk heel ingewikkeld. De grote mensen hadden het nooit mogen doen. Deze straf is niet uit te leggen. Maar het was ook een manier om genegenheid te krijgen. En niet verzetten een manier om de pijn sneller voorbij te laten zijn.
Ingewikkeld, niet uit te leggen. Gekmakend verwarrend.
Het meisje vroeg niet om seks. Het meisje wilde alleen maar veilig en geliefd zijn, geen pijn hebben en voelen dat ze de moeite waard was.
En voor het meisje was seks waarschijnlijk heel ingewikkeld. De grote mensen hadden het nooit mogen doen. Deze straf is niet uit te leggen. Maar het was ook een manier om genegenheid te krijgen. En niet verzetten een manier om de pijn sneller voorbij te laten zijn.
Ingewikkeld, niet uit te leggen. Gekmakend verwarrend.
donderdag 3 april 2025 om 08:04
donderdag 3 april 2025 om 08:16
Hier vannacht wakker gelegen met mijn eigen overpeinzingen.
Ik ben boos. En eigenlijk steeds bozer. Op gt. En heb het daar moeilijk mee, want is dat wel terecht?
Ik ben boos vanwege het feit dat in het gesprek met gt er geen greintje mededogen was. Of mildheid. Dat ik eigenlijk denk dat hij, voordat hij überhaupt de spreekkamer met mij instapte, hij al wist dat hij mij uit therapie zou gooien. Dat hij is blijven schoppen terwijl ik al op de grond lag. Dat hij mij verwijt dat ik in 3 jaar niets geleerd heb, terwijl hij alleen maar roept: je moet voelen. Maar me nergens de tools heeft gegeven hoe dan.
En ik mag niet boos zijn, want hij heeft zijn tijd aan mij besteed. Hij heeft me heel veel geleerd.
Maar ondertussen moet hij in elk gesprek laten weten dat ik in zijn allergie zit. Laat hij zijn irritatie merken naar mij. Vindt hij dat ik verder moet zijn, dat mijn emotieregulatie nu wel op orde moet zijn.
En een ander kan je geen gevoel geven. Hoe ik omgaan met zijn irritatie ligt bij mij. Dat ik het me zo aantrek ligt bij mij. Dat hij, in alle sessies die ik met hem heb gehad, mijn kleine meisje zo laat voelen dat ze echt niet okee is, haar behandelt zoals ik vroeger werd behandeld, en dat ik daar niet mijn grens trek ligt bij mij. Dat ik dat toe laat. Laat gebeuren.
Maar tegelijkertijd zegt een stem in mij: hij is niet je ex. Of je buurman. Of een vader op het schoolplein. Hij is je therapeut. En hij had moeten zorgen voor een veilige setting.
Maar ik weet dat als ik dat opbreng in therapie, het onderuit gehaald gaat worden. Of tenminste: dat denk ik.
In het laatste app contact vorige week, waar hij mij echt waardevolle spiegels heeft gegeven, moet er worden afgesloten met "ik ga mijn belastingaangifte nu doen. Gek genoeg heb ik daar nu enorme zin in"
Waarmee hij mij weer enorm klein en irritant laat voelen.
Maar: een ander kan je geen gevoel geven.
Toch?
Ik ben boos. En eigenlijk steeds bozer. Op gt. En heb het daar moeilijk mee, want is dat wel terecht?
Ik ben boos vanwege het feit dat in het gesprek met gt er geen greintje mededogen was. Of mildheid. Dat ik eigenlijk denk dat hij, voordat hij überhaupt de spreekkamer met mij instapte, hij al wist dat hij mij uit therapie zou gooien. Dat hij is blijven schoppen terwijl ik al op de grond lag. Dat hij mij verwijt dat ik in 3 jaar niets geleerd heb, terwijl hij alleen maar roept: je moet voelen. Maar me nergens de tools heeft gegeven hoe dan.
En ik mag niet boos zijn, want hij heeft zijn tijd aan mij besteed. Hij heeft me heel veel geleerd.
Maar ondertussen moet hij in elk gesprek laten weten dat ik in zijn allergie zit. Laat hij zijn irritatie merken naar mij. Vindt hij dat ik verder moet zijn, dat mijn emotieregulatie nu wel op orde moet zijn.
En een ander kan je geen gevoel geven. Hoe ik omgaan met zijn irritatie ligt bij mij. Dat ik het me zo aantrek ligt bij mij. Dat hij, in alle sessies die ik met hem heb gehad, mijn kleine meisje zo laat voelen dat ze echt niet okee is, haar behandelt zoals ik vroeger werd behandeld, en dat ik daar niet mijn grens trek ligt bij mij. Dat ik dat toe laat. Laat gebeuren.
Maar tegelijkertijd zegt een stem in mij: hij is niet je ex. Of je buurman. Of een vader op het schoolplein. Hij is je therapeut. En hij had moeten zorgen voor een veilige setting.
Maar ik weet dat als ik dat opbreng in therapie, het onderuit gehaald gaat worden. Of tenminste: dat denk ik.
In het laatste app contact vorige week, waar hij mij echt waardevolle spiegels heeft gegeven, moet er worden afgesloten met "ik ga mijn belastingaangifte nu doen. Gek genoeg heb ik daar nu enorme zin in"
Waarmee hij mij weer enorm klein en irritant laat voelen.
Maar: een ander kan je geen gevoel geven.
Toch?
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
donderdag 3 april 2025 om 08:27
Wat een stomme opmerking. Als hij zegt 'gek genoeg...' klinkt naar jou toe heel kleinerend.
Tja, ik vind wat van je gt. Heb ik al eerder gezegd. Ik denk dat je op je gevoel mag varen (Hee, precies wat hij ook wil toch?). Rationeel wegredeneren kun je prima. Jij kunt ook mededogen opbrengen voor de massa moordenaar waarschijnlijk en zien waar hij vandaan komt. Je mag hierin even in alleen je eigen lichaam blijven zitten. Alleen je eigen kant van het verhaal bekijken. En even niet inleven in de motieven van de gt. Dan kun je heel goed voelen wat jij eigenlijk voelt en vind van deze manier van samenwerken met jou.
Denk ik dan. En slaat het nee op, dan mooi negeren maar.
Tja, ik vind wat van je gt. Heb ik al eerder gezegd. Ik denk dat je op je gevoel mag varen (Hee, precies wat hij ook wil toch?). Rationeel wegredeneren kun je prima. Jij kunt ook mededogen opbrengen voor de massa moordenaar waarschijnlijk en zien waar hij vandaan komt. Je mag hierin even in alleen je eigen lichaam blijven zitten. Alleen je eigen kant van het verhaal bekijken. En even niet inleven in de motieven van de gt. Dan kun je heel goed voelen wat jij eigenlijk voelt en vind van deze manier van samenwerken met jou.
Denk ik dan. En slaat het nee op, dan mooi negeren maar.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
donderdag 3 april 2025 om 08:33
Wauw, Lucy. Ik weet dat er een therapeutische stroming is die zo werkt, waarbij de behandelaar de cliënt voortdurend op het verkeerde been zet om hem of haar te prikkelen. Maar dan moet iemand van tevoren wel aangeven dat hij provocatief therapeut is, en de cliënt moet instemmen met de behandeling.
Ik weet niet of jullie dat zo hebben afgesproken. Ik vind het nogal heftig om te lezen, en dan druk ik mij voorzichtig uit.
Ik weet niet of jullie dat zo hebben afgesproken. Ik vind het nogal heftig om te lezen, en dan druk ik mij voorzichtig uit.
donderdag 3 april 2025 om 08:56
Goh, zou dat het zijn...? Geloof niet dat ik daar ooit mee zou instemmen, want veel te heftig voor mij.
En ik heb echt veel geleerd van hem. Het is een analytisch sterke, zeer intelligente man die verbaal zo sterk is dat je elke fiscussie verliest. Heb me altijd in een spagaat gevoeld. Maar voor het eerst voel ik me niet volledig afhankelijk, maar echt boos.
Maar provocatieve therapie... dat zou wel eens kunnen kloppen ja.
En ik heb echt veel geleerd van hem. Het is een analytisch sterke, zeer intelligente man die verbaal zo sterk is dat je elke fiscussie verliest. Heb me altijd in een spagaat gevoeld. Maar voor het eerst voel ik me niet volledig afhankelijk, maar echt boos.
Maar provocatieve therapie... dat zou wel eens kunnen kloppen ja.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
donderdag 3 april 2025 om 09:00
donderdag 3 april 2025 om 09:11
Ja, en in deze provocatieve therapie zijn dingen belangrijk die ik dan wel heel erg mis in GT zijn gedrag.
Van internet:
Provocatieve therapie/coaching is een nieuwe, frisse en onorthodoxe manier van coachen.
De therapeut plaagt en kietelt en heeft daar zichtbaar plezier in. Hij zegt wat hij denkt. Een provocatieve therapeut is een geweldige sparringspartner en weet je als geen ander op ludieke wijze weer in beweging te brengen.
Tijdens een provocatief gesprek zul je je waarschijnlijk wel eens afvragen waar de coach mee bezig is. Bedenk dan dat hoe vreemd de methode ook mag lijken, de therapeut altijd aan jouw kant staat en je verbaasd zult zijn over de snelle en grote veranderingen.
Een provocatieve coach werkt met het volgende gereedschap:
Warmte en respect. De basis voor contact tussen coach en client.
Humor. Dit bevordert relativering en ontlading.
Uitdaging. Dit bevordert het loslaten van belemmerende gedachten- en gedragspatronen.
Een aantal essentiële dingen van bovenstaande misten, als ik jouw verhaal goed begrepen heb. En dat maakt denk ik dat het onveilig voelde, in plaats van uitdagend.
Van internet:
Provocatieve therapie/coaching is een nieuwe, frisse en onorthodoxe manier van coachen.
De therapeut plaagt en kietelt en heeft daar zichtbaar plezier in. Hij zegt wat hij denkt. Een provocatieve therapeut is een geweldige sparringspartner en weet je als geen ander op ludieke wijze weer in beweging te brengen.
Tijdens een provocatief gesprek zul je je waarschijnlijk wel eens afvragen waar de coach mee bezig is. Bedenk dan dat hoe vreemd de methode ook mag lijken, de therapeut altijd aan jouw kant staat en je verbaasd zult zijn over de snelle en grote veranderingen.
Een provocatieve coach werkt met het volgende gereedschap:
Warmte en respect. De basis voor contact tussen coach en client.
Humor. Dit bevordert relativering en ontlading.
Uitdaging. Dit bevordert het loslaten van belemmerende gedachten- en gedragspatronen.
Een aantal essentiële dingen van bovenstaande misten, als ik jouw verhaal goed begrepen heb. En dat maakt denk ik dat het onveilig voelde, in plaats van uitdagend.
donderdag 3 april 2025 om 09:12
Nouja, ik heb na 9 maanden therapie met hem (20 kilo afgevallen, nauwelijks geslapen, verl dissociatie) aangegeven dat ik geen therapie meer met hem wilde. Ben toen alleen nog naar psych gegaan.
Tot 2 weken geleden dus, en dat werd voor me ingepland. En ik weet weer waarom ik geen therapie meer bij hem wilde.
Maar het doet zoveel met me. Ergens denk ik: is dit hertraumatisering? Maar tegelijkertijd is het mijn eigen verantwoordelijkheid. Grenzen aangeven (heb ik niet gedaan), hoe ik het binnen laat komen, wat zijn woorden met mij doen. En voelt het aks afschuiven van de verantwoordelijkheid.
Tot 2 weken geleden dus, en dat werd voor me ingepland. En ik weet weer waarom ik geen therapie meer bij hem wilde.
Maar het doet zoveel met me. Ergens denk ik: is dit hertraumatisering? Maar tegelijkertijd is het mijn eigen verantwoordelijkheid. Grenzen aangeven (heb ik niet gedaan), hoe ik het binnen laat komen, wat zijn woorden met mij doen. En voelt het aks afschuiven van de verantwoordelijkheid.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
donderdag 3 april 2025 om 09:18
Wat ik voor gevoel krijg als ik lees hoe jullie interactie is?
Hij staat mijlenver boven jou volgens hem. Hij zal het vrouwtje wel even precies vertellen waar je heen moet en wanneer je daar moet zijn. Hij volgt zijn eigen agenda. Dat is écht wat bij mij boven komt als ik je lees. Je moet gewoon doen wat hij zegt.
Hij staat mijlenver boven jou volgens hem. Hij zal het vrouwtje wel even precies vertellen waar je heen moet en wanneer je daar moet zijn. Hij volgt zijn eigen agenda. Dat is écht wat bij mij boven komt als ik je lees. Je moet gewoon doen wat hij zegt.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
donderdag 3 april 2025 om 09:33
Maar Lucy, jij gaat naar therapie om iets te leren. Daarmee zit je in een afhankelijkheidsrelatie. Dan mag je verwachten dat de therapeut, welke methode hij ook gebruikt in de sessies, in de gaten houdt dat wat hij doet bijdraagt aan jouw hulpvraag. En dat kan soms best ingewikkeld, confronterend en heel moeilijk voelen als cliënt. Maar de therapeut is vanuit die ongelijke relatie verantwoordelijk voor een veilige relatie, waarin jij je kan ontwikkelen.
donderdag 3 april 2025 om 10:37
Ik vind het een moeilijke Lucy, hoe nu te reageren. Iets in jou wil zo graag het goed doen, door met doorgaan, capabel zijn dat alles waarin de ander je iets aandoet of anders geïnterpreteerd moet kunnen worden, of gesnapt.
Ik herken het het zo dondersgoed. Zien dat in een gesprek 2 mensen verantwoordelijk zijn, en dat in een hulpverleningsgesprek waar jij voor betaalt, de één zelfs meer verantwoordelijkheid draagt...is een ingewikkelde.
Er is niet veel taal voor hoe het is om cliënt te zijn en te voelen dat er misschien iets niet ok gaat (naast de dingen die misschien wél ok zijn). Het zal wel aan mij liggen/ik schiet tekort dat ik hierin bevries etc. ...
Wat mij het meest gekwetst, gekrenkt en beschadigd heeft in ggz land, waren de kort door de bocht interacties waarbij er tot op het bot doorgegaan werd met een bepaalde visie of theorie, zonder kritisch te blijven op zichzelf of elkaar als team. En waarin geen ruimte was voor mij om daar ook maar iets over aan te geven, het werd altijd in de context van die theorie gezien en de visie op mij.
Laatst nog iets gedeeld met peut hieromtrent, zo fijn om nu te zien, te voelen en te ervaren dat dat echt laakbaar klachtwaardig gedrag en bejegening is geweest.
Toen had ik dat niet kunnen doen, als meid van net 20 jaar. Ik voelde en had door wat er gebeurde, maar kon er niet tegenop.
Het helpt om geloofd te worden, gesteund. Maar ook om te zien dat ik deed wat ik kon en dat het eng was om me zo kwetsbaar te hebben ervaren. Kwetsbaar in de zin dat mij toen schade is aangedaan. Die werkelijkheid zien en daarin mezelf mededogen tonen, geeft veel meer vrede dan ik voorheen had gedacht.
En maakt me in het nu een meer gelijkwaardig partner. Laatste sessie durfde ik te zeggen dat ik niet wist of een op dat moment door peut gezegde stelling klopte. En dat voelde niet als weerstand of verzet maar een oprecht niet weten en ook niet hoeven weten. En ook niet perse iets voor dat moment
Dat ik er iets mee moest, dat was weggevallen. Een nieuwe vrijheid voor me, zo voelt het.
Ik herken het het zo dondersgoed. Zien dat in een gesprek 2 mensen verantwoordelijk zijn, en dat in een hulpverleningsgesprek waar jij voor betaalt, de één zelfs meer verantwoordelijkheid draagt...is een ingewikkelde.
Er is niet veel taal voor hoe het is om cliënt te zijn en te voelen dat er misschien iets niet ok gaat (naast de dingen die misschien wél ok zijn). Het zal wel aan mij liggen/ik schiet tekort dat ik hierin bevries etc. ...
Wat mij het meest gekwetst, gekrenkt en beschadigd heeft in ggz land, waren de kort door de bocht interacties waarbij er tot op het bot doorgegaan werd met een bepaalde visie of theorie, zonder kritisch te blijven op zichzelf of elkaar als team. En waarin geen ruimte was voor mij om daar ook maar iets over aan te geven, het werd altijd in de context van die theorie gezien en de visie op mij.
Laatst nog iets gedeeld met peut hieromtrent, zo fijn om nu te zien, te voelen en te ervaren dat dat echt laakbaar klachtwaardig gedrag en bejegening is geweest.
Toen had ik dat niet kunnen doen, als meid van net 20 jaar. Ik voelde en had door wat er gebeurde, maar kon er niet tegenop.
Het helpt om geloofd te worden, gesteund. Maar ook om te zien dat ik deed wat ik kon en dat het eng was om me zo kwetsbaar te hebben ervaren. Kwetsbaar in de zin dat mij toen schade is aangedaan. Die werkelijkheid zien en daarin mezelf mededogen tonen, geeft veel meer vrede dan ik voorheen had gedacht.
En maakt me in het nu een meer gelijkwaardig partner. Laatste sessie durfde ik te zeggen dat ik niet wist of een op dat moment door peut gezegde stelling klopte. En dat voelde niet als weerstand of verzet maar een oprecht niet weten en ook niet hoeven weten. En ook niet perse iets voor dat moment
Dat ik er iets mee moest, dat was weggevallen. Een nieuwe vrijheid voor me, zo voelt het.
donderdag 3 april 2025 om 10:42
Dit:
Een provocatieve coach werkt met het volgende gereedschap:
Warmte en respect. De basis voor contact tussen coach en client.
Humor. Dit bevordert relativering en ontlading.
Uitdaging. Dit bevordert het loslaten van belemmerende gedachten- en gedragspatronen.
Ik denk dat dat is hoe hij normaal wel werkt. Maar dat zijn frustratie of irritatie naar mij te groot is. En waarom dat is weet ik niet zo goed.
Ik denk echt dat ik veel van hem heb geleerd. En de veilige setting zat er ook in dat je na een uur met hem een uur naar psych gaat. Die zachtheid heeft, mildheid. En dat dat een sterke combinatie is.
Maar dat hij voor mij teveel triggert. Dat zijn manier teveel schuurt. En schuren geeft glans, maar teveel maakt kapot. Zijn manier stimuleert mijn kritische stem, die toch al teveel aanwezig is. Het stimuleert mijn zelfdestructie, omdat hij kennelijk ook ziet en vindt dat ik niets waard ben, hij kijkt heen door de façade waar de rest niet doorheen kan kijken. Zo voelt het.
Maar het voelt als afvallen. Hem afvallen. Terwijl ik dankbaar moet zijn voor zijn lessen en zijn tijd. Dat hij vast het beste met mij voor heeft.
Dus jullie woorden zijn fijn, maar tegelijkertijd wil ik ze ook ontkrachten. Want ik ben waarschijnlijk overgevoelig. En het is mijn beleving. Het zijn mijn woorden maar, niet de werkelijkheid. Ofzo.
Een provocatieve coach werkt met het volgende gereedschap:
Warmte en respect. De basis voor contact tussen coach en client.
Humor. Dit bevordert relativering en ontlading.
Uitdaging. Dit bevordert het loslaten van belemmerende gedachten- en gedragspatronen.
Ik denk dat dat is hoe hij normaal wel werkt. Maar dat zijn frustratie of irritatie naar mij te groot is. En waarom dat is weet ik niet zo goed.
Ik denk echt dat ik veel van hem heb geleerd. En de veilige setting zat er ook in dat je na een uur met hem een uur naar psych gaat. Die zachtheid heeft, mildheid. En dat dat een sterke combinatie is.
Maar dat hij voor mij teveel triggert. Dat zijn manier teveel schuurt. En schuren geeft glans, maar teveel maakt kapot. Zijn manier stimuleert mijn kritische stem, die toch al teveel aanwezig is. Het stimuleert mijn zelfdestructie, omdat hij kennelijk ook ziet en vindt dat ik niets waard ben, hij kijkt heen door de façade waar de rest niet doorheen kan kijken. Zo voelt het.
Maar het voelt als afvallen. Hem afvallen. Terwijl ik dankbaar moet zijn voor zijn lessen en zijn tijd. Dat hij vast het beste met mij voor heeft.
Dus jullie woorden zijn fijn, maar tegelijkertijd wil ik ze ook ontkrachten. Want ik ben waarschijnlijk overgevoelig. En het is mijn beleving. Het zijn mijn woorden maar, niet de werkelijkheid. Ofzo.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
donderdag 3 april 2025 om 10:52
Dank je voor je reactie Hanke.
Ik geloof dat een van mijn "problemen" is dat ik de mening van een ander (en zeker een mening van een therapeut) altijd meer waard vindt dan mijn mening.
Voelen is bij mij echt een ding. Op heel jonge leeftijd is mij al bijgebracht dat wat ik voel niet waar is, onecht, dat ik niet moest zeuren, dat mijn gevoel niet klopte met de werkelijkheid. Dus gevoel is niet iets waarop ik ooit heb durven vertrouwen. Mijn hoofd is mijn vriend.
En ik probeer mijn gevoel meer te laten spreken, te voelen, ernaar toe te gaan. Maar het vertrouwen heb ik nog niet zo.
Toen ik ruim een jaar geleden voor het eerst naar iets lichaamsgerichts ging, voelde ik letterlijk niets onder mijn buikstreek. Langzaam aan wordt dat steeds beter, en probeer ik signalen van mijn lijf op te vangen. Ik doe echt mijn best, qua lijf. Maar ik vind het ook doodeng.
Ik geloof dat een van mijn "problemen" is dat ik de mening van een ander (en zeker een mening van een therapeut) altijd meer waard vindt dan mijn mening.
Voelen is bij mij echt een ding. Op heel jonge leeftijd is mij al bijgebracht dat wat ik voel niet waar is, onecht, dat ik niet moest zeuren, dat mijn gevoel niet klopte met de werkelijkheid. Dus gevoel is niet iets waarop ik ooit heb durven vertrouwen. Mijn hoofd is mijn vriend.
En ik probeer mijn gevoel meer te laten spreken, te voelen, ernaar toe te gaan. Maar het vertrouwen heb ik nog niet zo.
Toen ik ruim een jaar geleden voor het eerst naar iets lichaamsgerichts ging, voelde ik letterlijk niets onder mijn buikstreek. Langzaam aan wordt dat steeds beter, en probeer ik signalen van mijn lijf op te vangen. Ik doe echt mijn best, qua lijf. Maar ik vind het ook doodeng.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
donderdag 3 april 2025 om 10:55
Dat snap ik Lucy, zeker gezien de afhankelijkheid die je eerder beschreef.
Als het te lastig of confronterend is wat we schrijven mag je dat altijd aangeven.
Een ding wat ik nog wil toevoegen, cruciaal wat mij betreft: hij is therapeut, en verantwoordelijk voor zijn gevoel en reactie op zijn cliënten. Als hij getriggerd wordt door jou, jouw proces, of iets anders, dan is het zijn verantwoordelijkheid als therapeut om dat opzij te zetten om een veilige therapeut-clientrelatie te waarborgen. En als hem dat om de een of andere reden niet lukt, moet hij aangeven dat hij de sessies met jou niet meer kan doen. Dat is zijn verantwoordelijkheid, en verplichting, als therapeut. Daar ben jij als cliënt op geen enkele manier verantwoordelijk voor, en staat los van alle dingen die hij je wel meegegeven en geleerd heeft.
Als het te lastig of confronterend is wat we schrijven mag je dat altijd aangeven.
Een ding wat ik nog wil toevoegen, cruciaal wat mij betreft: hij is therapeut, en verantwoordelijk voor zijn gevoel en reactie op zijn cliënten. Als hij getriggerd wordt door jou, jouw proces, of iets anders, dan is het zijn verantwoordelijkheid als therapeut om dat opzij te zetten om een veilige therapeut-clientrelatie te waarborgen. En als hem dat om de een of andere reden niet lukt, moet hij aangeven dat hij de sessies met jou niet meer kan doen. Dat is zijn verantwoordelijkheid, en verplichting, als therapeut. Daar ben jij als cliënt op geen enkele manier verantwoordelijk voor, en staat los van alle dingen die hij je wel meegegeven en geleerd heeft.
donderdag 3 april 2025 om 11:09
Bedankt Tyche, Avo en Maison voor jullie reactie op mijn post van gisteren. Ik denk dat ik dan toch goed gereageerd heb door op te staan en even weg te lopen. (Nee, niet al stampvoetend en stampijmakend 
).
@Maisnon: als man en ik ruzie hebben kom ik er later wel op terug. Ik leg dan ook aan hem uit waarom ik weggelopen ben. Dit zal niet snel vanuit hem komen; hij is dan vaak ook nog kwaad terwijl bij mij de emotie allang weg is, ook als er al veel tijd overheen is gegaan. Hij is echt een binnenvetter. Bij hem komt het door zijn verleden met veel ruzie waarin geen ruimte was voor welke emotie dan ook. Dat is wel lastig. Ik voel dat er iets is, maar hij wil het dan niet uiten.
Lucy, ik heb je gelezen. Ik kan er inhoudelijk niks over zeggen, maar je mag je eigen gevoel serieus nemen. Je lichaam weet altijd als eerste of iets wel of niet goed voelt of klopt, voordat je hoofd ermee aan de haal gaat. (Ik had je laatste post nog niet gelezen toen ik dit schreef.)
Avo, mooi inzicht van afgelopen nacht.
). @Maisnon: als man en ik ruzie hebben kom ik er later wel op terug. Ik leg dan ook aan hem uit waarom ik weggelopen ben. Dit zal niet snel vanuit hem komen; hij is dan vaak ook nog kwaad terwijl bij mij de emotie allang weg is, ook als er al veel tijd overheen is gegaan. Hij is echt een binnenvetter. Bij hem komt het door zijn verleden met veel ruzie waarin geen ruimte was voor welke emotie dan ook. Dat is wel lastig. Ik voel dat er iets is, maar hij wil het dan niet uiten.
Lucy, ik heb je gelezen. Ik kan er inhoudelijk niks over zeggen, maar je mag je eigen gevoel serieus nemen. Je lichaam weet altijd als eerste of iets wel of niet goed voelt of klopt, voordat je hoofd ermee aan de haal gaat. (Ik had je laatste post nog niet gelezen toen ik dit schreef.)
Avo, mooi inzicht van afgelopen nacht.
imaginary_diva wijzigde dit bericht op 03-04-2025 22:42
9.18% gewijzigd
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 3 april 2025 om 11:58
donderdag 3 april 2025 om 14:05
Avo, ik kom even naast je zitten kijken naar wat je ontward hebt. Wat kan schrijven toch verhelderend zijn hè? Hoe voel je je nu?
En is het een idee om voordat je wist, de tekst ergens voor jezelf op te slaan?
Lucy, lastig zeg die gt. Het zou voor mij totaal niet werken en voor jou zo te lezen ook niet. Kun je hem vragen wat zijn doel is met het uitspreken van irritatie en veroordelingen? Je gaat er nu vanuit dat dat zijn persoonlijke gevoel bij jou is; is dat zo? Want je beschrijft ook hoe hij op pijnpunten drukt om te spiegelen, kan het zijn dat dat hier zijn doel is? Want als het zijn persoonlijke gevoel bij jou is, dan is het erg onprofessioneel om dat zo te uiten. Heeft hij er een therapeutisch doel mee, dan nog is maar de vraag of dat passend is voor jou. Ook al is hij de expert, jij bent degene die geholpen moet worden. Als zijn methode, of erger, persoonlijke gevoelens, dat verhinderen, dan is het toch heel gerechtvaardigd dat je dat niet wil?
En is het een idee om voordat je wist, de tekst ergens voor jezelf op te slaan?
Lucy, lastig zeg die gt. Het zou voor mij totaal niet werken en voor jou zo te lezen ook niet. Kun je hem vragen wat zijn doel is met het uitspreken van irritatie en veroordelingen? Je gaat er nu vanuit dat dat zijn persoonlijke gevoel bij jou is; is dat zo? Want je beschrijft ook hoe hij op pijnpunten drukt om te spiegelen, kan het zijn dat dat hier zijn doel is? Want als het zijn persoonlijke gevoel bij jou is, dan is het erg onprofessioneel om dat zo te uiten. Heeft hij er een therapeutisch doel mee, dan nog is maar de vraag of dat passend is voor jou. Ook al is hij de expert, jij bent degene die geholpen moet worden. Als zijn methode, of erger, persoonlijke gevoelens, dat verhinderen, dan is het toch heel gerechtvaardigd dat je dat niet wil?
What a nuanced anxiety
donderdag 3 april 2025 om 14:37
Advo
Ik vind grenzen bepalen in jouw setting ook lastig net zo als mijn pysch die mijn ouders kent mijn volwassen heeft zien worden, een relatie heeft zien krijgen en daar uit mijn kinderen met alle angsten en gevoelens .
Maar zij zorgt er wel voor dat er na het bijkletsen overgegaan word tot therapeut/client setting en ook zij kan mij provoceren en uitlokken tot een moeilijke beslissing maar het is wel binnen een veilige grens.
Ik vind grenzen bepalen in jouw setting ook lastig net zo als mijn pysch die mijn ouders kent mijn volwassen heeft zien worden, een relatie heeft zien krijgen en daar uit mijn kinderen met alle angsten en gevoelens .
Maar zij zorgt er wel voor dat er na het bijkletsen overgegaan word tot therapeut/client setting en ook zij kan mij provoceren en uitlokken tot een moeilijke beslissing maar het is wel binnen een veilige grens.
donderdag 3 april 2025 om 15:54
Deze zin avo:
Jullie relatie samen werkt niet en haalt niet de kracht in jou boven die je nodig hebt en hij zoekt.
Daar draait het wel om denk ik. En eigenlijk weet ik dat en wist ik het ook al wel...
Maar de dingen die hij nu heeft gesuggereerd (je bent een hopeloos geval) en gezegd (ik durf een wdddenschap aan dat als je op deze destructieve manier door blijft gaan, je binnen 10 jaar jezelf hebt ge-euthanaseerd) dat getuigt van zo weinig respect mijn kant op, dat ik vooral van de gebrek aan respect echt verdrietig word...
En het klinkt ontzettend fijn: coach die zo dicht bij je staat. Maar ook heel moeilijk, qua grenzen en bewaking van grenzen. Dat snap ik ook wel.
Jullie relatie samen werkt niet en haalt niet de kracht in jou boven die je nodig hebt en hij zoekt.
Daar draait het wel om denk ik. En eigenlijk weet ik dat en wist ik het ook al wel...
Maar de dingen die hij nu heeft gesuggereerd (je bent een hopeloos geval) en gezegd (ik durf een wdddenschap aan dat als je op deze destructieve manier door blijft gaan, je binnen 10 jaar jezelf hebt ge-euthanaseerd) dat getuigt van zo weinig respect mijn kant op, dat ik vooral van de gebrek aan respect echt verdrietig word...
En het klinkt ontzettend fijn: coach die zo dicht bij je staat. Maar ook heel moeilijk, qua grenzen en bewaking van grenzen. Dat snap ik ook wel.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
donderdag 3 april 2025 om 16:02
Lucy: Jouw laatste post 
Hij gaat echt alle grenzen over. Niet JOUW grenzen maar alle beroepsgrenzen. Ik wil je zo graag knuffelen en over je rug wrijven en samen met je hummen om dat gevoel maar iets te laten zakken.
Onderstaande tik ik in emotie: En haal ik weg als je dat wil.
Het maakt me pislink als ik lees hoe hij tewerk gaat zonder veilige omstandigheden en zonder met jou af te stemmen. Dat hij zich zo boven jou verheft is helemaal niet ok. En natuurlijk heb je voor je gevoel ook veel van hem 'gekregen en geleerd'. Maar dat weet hij dan verdomd ook weer heel snel teniet te doen.
Hij gaat echt alle grenzen over. Niet JOUW grenzen maar alle beroepsgrenzen. Ik wil je zo graag knuffelen en over je rug wrijven en samen met je hummen om dat gevoel maar iets te laten zakken.
Onderstaande tik ik in emotie: En haal ik weg als je dat wil.
Het maakt me pislink als ik lees hoe hij tewerk gaat zonder veilige omstandigheden en zonder met jou af te stemmen. Dat hij zich zo boven jou verheft is helemaal niet ok. En natuurlijk heb je voor je gevoel ook veel van hem 'gekregen en geleerd'. Maar dat weet hij dan verdomd ook weer heel snel teniet te doen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
