Horroruitjes school, werk of vereniging

Stacey86 schreef: ↑

16-04-2025 09:35

Ik heb zo'n kind als jij nu beschrijft en die gaat gewoon mee op regulieren scoutingkampen en ja die heeft dan met veel activiteiten 1 op 1 aandacht nodig. Maar die vereniging weet hoe hij is. Die wisten van te voren wat voor jongen er mee ging. Hier gaat het met wat aanpassing gelukkig wel goed. Een vaste leiding neemt zijn een op een begeleiding indien nodig op en van te voren word er al gekeken waar hij het beste slaapt en indien nodig slaapt hij alleen.

Ik snap die ouders ook wel. Ze wisten van te voren wat voor kind ze meenamen. En dan hadden ze er van te voren afspraken over moeten maken. Mijn zoon vertoond op kamp het zelfde gedrag als tijdens de opkomsten.

Ik snap die ouders dus niet. Wat ik er uit haal is dat die ouders geen afspraken wilde maken want hij moest ‘gewoon’ meedoen.

Jouw zoon krijgt gelukkig aanpassingen omdat jij/jullie niet volledig in de ontkenning zijn geschoten.

Evelien wat een echt horrorverhaal van dat schieten. Vreselijk.

Sowieso een aantal verhalen die verdrietig zijn.
Al die verhalen van eenzaamheid en buitensluiten op schoolreisjes...
Hier boeken we accomodatie expres met extra 'opvang' plek voor studenten die buiten de boot vallen of heimwee hebben ofzo. En dit zijn dus adolescenten.
Als docenten hebben we altijd een aantal er standaard bij, die lopen dan de hele tijd met ons mee.
Ook op schoolreisjes, er wordt al speciaal geclaimd door studenten dat ze met meneer of mevrouw in die en die attractie willen, of ze vragen of er wat docenten mee willen naar bezienswaardigheid x, of andersom zijn ze altijd welkom met wat wij doen op een dag of om mee te eten of whatever.
Ze weten dat wij dat leuk vinden en het zorgt ervoor dat het voor iedereen gezellig is.
Uiteraard is het soms wel pittig om met Tim-ik-praat-de-hele-dag-over-trams of zwijgzame Nelly rond te lopen maar ik ben de volwassene en professional dus je maakt er wat van, en eerlijk gezegd heb ik echt leuke herinneringen.
Je hebt je inside jokes, je zet als docent de toon, we zijn altijd 'fan' van iedere student want over iedereen is wel wat leuks te vertellen, 'zeuren' als je ze niet genoeg ziet etc.
Onvrijwillig buitengesloten worden zijn we heel alert op.
Er worden ook rustig toxic groepjes een dagje uit elkaar gehaald.
En lekker een middagje alleen op pad tijdens een excursie als dat past binnen het programma is ook een optie, doen wij als docent ook (maar wij gaan 3 weken). Goed voor jezelf zorgen.
Maar dat een week lang een jong iemand zo'n miserabele tijd laten hebben vind ik heel verdrietig om te lezen.

Ik heb, als ik dit zo lees, eigenlijk maar weinig meegemaakt.
Alleen tijdens een schoolreisje naar Rome de verkeerde metro gepakt, waardoor we ver búiten de stad uitkwamen in een of andere louche wijk. We waren met 3 meiden van 15/16 en voelden ons niet echt veilig. We hebben echt voor ons leven gerend om de laatste metro terug te halen en zijn zonder kaartje over de poortjes gesprongen (geen mobiele telefoons toen, zo oud ben ik).

Wat een wilde dingen maakt men hiermee. Op de middelbare school Havo 4 gingen wij met werkweek naar Parijs en ik had mij voorbereid op chaos, lekker naar de bar, stiekem drinken, maar mijn jaar was nogal braaf. Mijn kamergenoten lagen om 22:00 uur al op bed. En zij waren niet de enige. Uiteindelijk ging er een docent met een groepje van 10 andere nog even naar de bar tegenover het hotel om wat te drinken. De rest lag al heerlijk te slapen. In de bar nam ook iedereen cola of fanta. Misschien had ik wel een heel saai en braaf jaar, maar ik had mij er zoveel meer van verwacht. Wij nachtuilen lag om 23:30 ook al onder de wol. Het enige spannende was dat iemand haar ID kwijt was, maar het bleek in haar achterzak te zitten.

Ik mis eigenlijk wel de wilde uitjes die hier omschreven worden.

Ik werkte in een nogal hiërarchische, stijve en ambtelijke organisatie. De feestcommissie daar vond een workshop salsa dansen, waarbij je dus ook echt met wisselende partners moest dansen, een goed idee. Dat was het niet. Ik denk niet dat ook maar iemand het naar zijn zin heeft gehad. Ik als 25-jarige junior in ieder geval niet en het 60+ bestuurslid waar ik mee moest dansen ook niet .

In 5VWO raakte de docent nogal in paniek toen we met de bus vast kwamen te zitten in de banlieus van Parijs. De chauffeur was de weg kwijt en een te smalle straat in gereden. Wij kregen de opdracht om de gordijnen dicht te doen en vooral niet naar buiten te kijken. Geen idee wat daar dan zo eng was, maar de paniek van die docent was wel voelbaar.

Afgelopen jaar was mijn dochter op groep-8 kamp. Ik werd gebeld door de directrice die ook mee was. Type oud, lief, praat altijd alsof ze tegen kleuters praat. Op die manier praatte ze ook toen ze zei ‘niet schrikken maar L. is van bovenaf het stapelbed met haar hoofd op de stenen vloer gevallen. Ik denk dat het wel meevalt maar ze praat wel een beetje verward en was even buiten bewustzijn. De ambulance is onderweg, voor de zekerheid hoor.’. Intussen hoorde ik mijn dochter op de achtergrond in totale paniek gillen. Ik schrok me natuurlijk dood en moest ook even het contrast van de inhoud van de boodschap en de toon waarop me dat verteld werd verwerken. Dus ik stamelde iets over mijn man bellen en dat we eraan kwamen. Zegt ze ‘oh, ik weet niet of dat nodig is hoor, ik wilde alleen even laten weten dat de ambulance onderweg is.’ Opgehangen, man gebeld die gelijk in de auto is gesprongen (ik was helaas op een werklocatie met OV nogal ver weg). Na een tijdje werd ik gebeld dat het ambulance personeel dacht dat dochter geen ernstig letsel had maar dat ze haar niet goed hadden kunnen onderzoeken omdat mijn dochter zo vreselijk in paniek was. Of die paniek normaal is bij haar. Nou, nee. Ze heeft een hele hoge pijngrens. Man was er inmiddels, in de auto viel ze gelijk lijkbleek in slaap. Man is een paar keer gestopt om haar te checken. Eenmaal thuis zei ik tegen dochter ‘jeetje, dat was wel schrikken hè, zo met de ambulance’. Kijkt dochter me raar aan ‘ambulance? Er is helemaal geen ambulance geweest.’ Ze wist nog dat ze uit bed was gevallen en dat man haar op kwam halen, verder een groot zwart gat. Dus ik die directrice weer bellen om het verhaal te checken, zegt ze ‘ik kan me niet voorstellen dat ze het niet meer weet, misschien weet ze het wél maar wil ze het niet vertellen.’ Nou ja, ik heb de HAP maar gebeld, we mochten gelijk komen. Fikse hersenschudding en schijnbaar gebeurt het vaker dat na zo’n klap op je hoofd er geheugenverlies is. Belt de directrice de volgende dag met de vraag of dochter nog terugkomt. Dus ik zeg van niet, zware hersenschudding, dochter lag voor pampus in bed. Zegt ze helemaal verbaast ‘joh echt? Een zware hersenschudding, had ik toch niet verwacht.’

Dit gebeurde op de eerste kampdag, ik ben op de laatste dag met dochter de bus gaan inhalen. De vriendinnen van dochter vielen haar huilend in de armen. Zij hadden de val gezien, ambulance heel goed meegekregen maar wisten verder niet hoe het met dochter ging, hadden onderling zitten speculeren en maakten zich zorgen. Enerzijds is er wel iets voor te zeggen om heel rustig te reageren op incidenten, maar dit was wel het andere uiterste .

Nana_Mouskouri schreef: ↑

13-04-2025 10:43

Uitwisseling naar het buitenland. Ik werd als begeleider ondergebracht bij een collega van de ontvangende school. Hij en zijn gezin bleken erg gezond te leven, wat ik verder prima vind. Helaas betekende dat ook dat ze een probleem hadden met mijn lichaam. Ik werd, gezien mijn supersexy maat 48, gedurende het verblijf op rantsoen gezet. Ik mocht een lunchpakket samenstellen uit één boterham, want dat was ruim voldoende voor mij. Koffie was ook ongezond, dat kreeg ik onder protest, maar dan wel van de vorige dag uit de thermoskan. Trots vertelde de man dat hij achtduizend euro per maand verdiende, dus aan het inkomen lag het niet.
Helaas waren er bij elke excursie voldoende mogelijkheden döner te eten, dus mager kwam ik niet thuis.
Ik heb me zelden zo ongelukkig gevoeld, overigens. Achteraf spijt dat ik niet in een hotel ben gaan zitten, dat had ik nu anders gedaan.

Ah, dat doet me denken aan mijn mede-begeleider die op weg naar ons gastverblijf tegen mij (toen maat 46) zei 'ja, maar jij bent ook wel erg dik hè, jij sport vast nooit'. En dan maar moeilijk geloven dat ik wel degelijk 3x per week naar de sportschool ging. Ondertussen had haar eigen dochter anorexia. Tja.

ik bedenk me er ook opeens eentje. met de klas naar rome. we mochten zelf een middag de stad in. wij met zijn vieren ongeveer 16 jaar) de bus in, wilden bij de chauffeur een kaartje kopen. die wees naar een ticketmachine op de halte. eentje van ons eruit. chauffeur deed de deur dicht en reed weg. sta je dan in de bus en buiten de bus...

Op mijn groep 8 kamp belandde ik bij de dokter of ziekenhuis? omdat, toen we in een waterpark waren, ik van de glijbaan afging, iemand vlak achter mij, die bovenop mij botste met haar elleboog vol op mijn oog en ik daar een hechting nodig had.

Studiereis naar Londen (denk 5 VWO) hadden we wat vrije tijd en verdwaalden ik en een paar vriendinnen en belandden we in een nogal niet zo beste buurt. We waren blij toen we weer in het centrum belandden. En we misten de boot terug. Er was blijkbaar een staking van de metro en dat hadden mijn docenten gemist. Dus toen we uiteindelijk bij de boot kwamen was die al afgevaren en moesten we 6? uur ofzo wachten. Uiteindelijk hebben we het die 6 uur heel gezellig gehad, maar we waren blij dat we weer thuis waren.

Ik herinner me opeens ook weer een rotkamp waar ik zelf als leerling was, brugklaskamp. Ik was hevig ongesteld, wat al heel vervelend was want ik had er nog maar een paar maanden ervaring mee. En bij een spel 's avonds moest ik geblinddoekt een parcours afleggen op instructie van iemand anders. De laatste opdracht was 'hier heb je een speld, prik nu boven je hoofd een ballon kapot'. Dat durfde ik helemaal niet, ik was als de dood voor ballonnen en hun knallen. Ik huilde en zei dat ik het niet wilde doen. Toen hoefde het niet, gelukkig maar, want o haha wat een lol (not!) er bleek water in de ballon te zitten.

Grappige verhalen hier!
En ook schrijnende verhalen..,

Wat veel mensen die buiten de groep vielen! Is dit forum de plek waar veel ‘buiten de groep vallers’ schrijven? Ik ken dit zelf
Helemaal niet, bij mijzelf of in mijn omgeving. Verdrietig.

Op mijn 12e eerste keer op kamp met de padvinders (12+). Ik zat al jaren op scouting en was al meerdere jaren mee op kamp geweest en heb daar goede herinneringen aan. Bij de padvinders was het een stuk primitiever: kamperen in de Drentse bossen in tenten, geen douche, koken op hout etc. Als jongste van de groep moest ik steeds hout zoeken, dat vond ik al niks en het primitieve leven eigenlijk ook niet. Op een gegeven moment hadden we 's avonds in het donker een speurtocht met zaklampen. We liepen in groepjes door het bos. Op een gegeven moment hoorden we geroep ver weg en toen zijn een aantal kinderen enorm bang geworden. Eerder die middag waren we een andere groep jongeren tegengekomen daar in het bos. Het geroep kwam waarschijnlijk van hen af. Ik heb nooit goed begrepen wat er eigenlijk gebeurde, maar een aantal kinderen was zó bang dat ze de speurtocht hebben afgebroken. Tot hysterisch huilen aan toe. Die nacht hebben ze iedereen in de grote legertent laten slapen waardoor ik hutje-mutje lag en veel liever in onze eigen tent had gelegen. Dat was mijn laatste scoutingjaar btw.

evelien2010 schreef: ↑

16-04-2025 09:18

Ik ging ooit een keer mee als extra ouder met het kamp van de vereniging. Super leuke groep behalve een jongen die vanwege zijn autisme eigenlijk op het speciaal onderwijs zou moeten zitten. Maar ouders wilden dat absoluut niet. Hij moest "gewoon " meedoen en normaal zijn. Terwijl hij dat echt niet was en kon. Die jongen was continu overprikkeld en vertoonde vervelend gedrag (huilen, dan weer boos zijn, weglopen etc). Zijn groepsgenoten mochten hem al niet maar dit hielp natuurlijk niet mee. Ging op de grond liggen, maakte vreemde geluiden en was tijdens het avondspel opeens zoek. Zijn klasgenoten hebben hem uiteindelijk uit de slaapzaal gezet omdat ze niet konden slapen vanwege zijn onrust. Niemand wilde bij hem in de groep vanwege zijn gedrag. En uiteindelijk hebben ze hem tijdens de puzzeltocht in het bos achtergelaten omdat hij niet mee wilde lopen (hij volgde de instructies en wilde eerst een bepaalde puzzel oplossen). Hij had eigenlijk continu toezicht en begeleiding nodig bij zo'n kamp maar dat kon natuurlijk niet. Uiteindelijk hebben we de ouders gebeld met het verzoek hem op te halen. Toen kregen we de wind van voren. Die hadden eigenlijk geen tijd en duidelijk andere plannen. Ze hadden betaald dus hij moest maar blijven. Dit was een reguliere vereniging die absoluut niet toegerust was op dit soort kinderen. Daarnaast was er ook onvoldoende begeleiding om 1 kind continu in de gaten te houden. Toen hij voor de 2e keer zoek was hebben we nogmaals de ouders gebebeld met die mededinging en dat we geen mankracht hadden om hem opnieuw te gaan zoeken. Daarnaast zou dat opnieuw het progamma voor de anderen bederven (de andere kinderen waren intussen klaar met hem). En dat tenzij ze direct zouden komen we de politie zouden bellen (met daarbij een melding naar jeugdzorg).

Dit raakt me wel en misschien ligt het aan mijn interpretatie en hoe ik het lees, maar ik heb een kind met autisme en die kan ook (denk ik als ik het goed begrijp) vergelijkbaar gedrag laten zien. En steeds als ik er bij ben is hij helemaal geen probleem, gedraagt hij zich prima en loopt alleen weg uit gedoe (niet weg van school bv maar wel naar een ander stuk van het plein als kinderen boos worden tijdens het buitenspelen). Waren er problemen met mee lopen naar de gymzaal, blijkt dat te komen omdat hij er niet meer tegen kon dat het steeds zo mis ging in de rij tijdens het lopen. Het schreeuwen, duwen, slaan met gymtassen, het pesten met zo genaamd grappige namen. Ook als het niet alleen naar hem gericht was was het echt een nare sfeer op die momenten. Dus dan moesten wij mee lopen want het ging niet met hem en dan liep hij vervolgens met de leerkracht rustig voor aan de rij en waren wij alleen maar bezig anderen te corrigeren dat ze niet mogen slaan ed. Maar zijn we er niet bij dan let de overblijf niet op, als hij dan bij kinderen uit de buurt wil lopen gaan ze achter hem aan, als hij dan in een hoekje staat met anderen om hem heen en ze niet luisteren als hij zegt of zelfs roept dat ze hem met rust moeten laten staat hij letterlijk en figuurlijk soms met zijn rug tegen de muur. Dan kan het ook zijn dat hij zo over loopt dat hij niet meer kan praten en alleen geluiden maakt. En dan begon het allemaal omdat hij het niet eens was met dat iemand opeens nieuwe regels verzon tijdens een spel en de ander boos werd dat hij daar niet in mee ging. Nu zien de leerkrachten op school het wel, maar voor de kinderen en de andere ouders hoort hij er niet bij. Zijn er 9 kinderen uit de klas die mee willen doen aan een scholen sport toernooi? Dan spreken de andere af dat er 2 teams van 4 zijn en mag hij niet met zijn klasgenoten mee doen. (Hij mocht wel mee doen met kinderen uit een andere klas, maar dat hij niet met zijn klas mee mocht doen heeft hij zelf ook wel door en heeft hij echt om moeten huilen. Hij snapt de wereld misschien niet goed, maar dit voelt hij echt wel)

Hier lees ik dat eigenlijk ook. Hij heeft autisme dus is niet gewoon? Het ligt dus aan hem en je hoeft geen rekening met hem te houden. Hij wil een spel volgens de regels spelen dus wordt maar achter gelaten in het bos door de groep?.. De rest mag hem niet, maar daar doe je niks mee want het ligt allemaal aan hem want hij heeft autisme en hij is niet normaal. Dat zij hem afwijzen, buitensluiten, de slaapkamer met zijn bed uit gooien en achter laten in een bos is wel normaal en hoef je niks mee.

En als jullie als organisatie van een vereniging waar hij kennelijk bij zit, hij mee kan op kamp, voor betaald is en de vereniging zich verkeken heeft op de deelnemers en het niet in goede banen kan (of wil) leiden moet hij maar (als enige) weg? En als zijn ouders daar niet in mee gaan gaan jullie dreigen met hem niet zoeken, de politie bellen en een melding bij veilig thuis?
De overheid wil in de komende 10 jaar weer af van speciaal onderwijs en iedereen op de zelfde school hebben, maar dat lijkt me echt een ramp voor een deel van de kinderen. Niet omdat inclusief onderwijs niet goed voor ze zou zijn, maar omdat je altijd tegen mensen aan loopt die een kind met autisme oid als niet normaal zien en het liever afschuiven dan een inclusieve sfeer te creëren. Omdat het makkelijker is om 1 kind weg te sturen dan 10 kinderen te leren hoe je met elkaar om hoort te gaan. En dan is het ook niet zielig voor die jongen dat het niet goed gaat bij jullie, maar een super leuke groep behalve hem en stom van de ouders dat ze hem niet gelijk zijn komen halen.

smorre schreef: ↑

17-04-2025 00:30

Grappige verhalen hier!
En ook schrijnende verhalen..,

Wat veel mensen die buiten de groep vielen! Is dit forum de plek waar veel ‘buiten de groep vallers’ schrijven? Ik ken dit zelf
Helemaal niet, bij mijzelf of in mijn omgeving. Verdrietig.

Dat denk ik niet. Ik denk dat jonge mensen doorgaans weinig/geen oog hebben voor mensen die buiten de boot vallen.
Dus herinner je je dat later ook niet.

Frizz schreef: ↑

17-04-2025 07:52

Dat denk ik niet. Ik denk dat jonge mensen doorgaans weinig/geen oog hebben voor mensen die buiten de boot vallen.
Dus herinner je je dat later ook niet.

Inderdaad, pas achteraf als volwassene besef je hoe dat was voor andere kinderen. Als kind weet je niet wat de impact is.

Frizz schreef: ↑

17-04-2025 07:52

Dat denk ik niet. Ik denk dat jonge mensen doorgaans weinig/geen oog hebben voor mensen die buiten de boot vallen.
Dus herinner je je dat later ook niet.

Ik kan me inderdaad niets herinneren van mensen die buiten de boot vielen tijdens schooltrips. Ikzelf in ieder geval niet, terwijl ik best een buitenbeentje was, maar tijdens alle reizen had ik altijd een leuk groepje en kijk ik met veel plezier terug op alle trips.

Ik wil daarom ook graag denken dat wij zo'n leuke school waren en dat bij ons iedereen meetelde, maar ik ben toch bang dat er echt wel mensen zijn die helemaal niet met plezier terugkijken.

Dit raakt me wel en misschien ligt het aan mijn interpretatie en hoe ik het lees, maar ik heb een kind met autisme en die kan ook (denk ik als ik het goed begrijp) vergelijkbaar gedrag laten zien.

natuurlijk is dat super rottig voor dat kind, maar ik begrijp de vereniging ook wel. Je staat daar met vrijwilligers, niet opgeleide professionals. En als constant de kampactiviteiten onderbroken moeten worden omdat een kind constant (door redenen waar hij niets aan kan doen) alle aandacht moet krijgen ten koste van alle anderen is dat gewoon geen doen meer.
In het verhaal van degene die dat postte lees ik dat alle andere kinderen niet konden slapen door zijn gedrag, dat activiteiten moesten stoppen omdat ze hem tot twee keer toe moesten gaan zoeken etc. Natuurlijk is inclusiviteit goed en iets wat kinderen moeten leren, maar er is wel een grens aan hoeveel kamp je alle anderen moeten laten opgeven.

Ik snap persoonlijk niet waarom die ouders niet gewoon zelf als vrijwilliger zijn meegegaan, als een kind non-stop een-op-een aandacht nodig heeft kun je gewoon niet van een groepje vrijwilligers verwachten dat zij dit adequaat kunnen.

Ik weet precies nog wie er bij ons werden gepest, wie nooit werden uitgenodigd op een feestje en laatste waren bij gym.

Of wie altijd alleen zat in de pauze op de middelbare.

AnnaNiem schreef: ↑

17-04-2025 08:11

Ik kan me inderdaad niets herinneren van mensen die buiten de boot vielen tijdens schooltrips. Ikzelf in ieder geval niet, terwijl ik best een buitenbeentje was, maar tijdens alle reizen had ik altijd een leuk groepje en kijk ik met veel plezier terug op alle trips.

Ik wil daarom ook graag denken dat wij zo'n leuke school waren en dat bij ons iedereen meetelde, maar ik ben toch bang dat er echt wel mensen zijn die helemaal niet met plezier terugkijken.

Ik wa altijd heel bang om buiten de boot te vallen maar feitelijk viel dat wel mee. Maar dat was dus omdat ik op, achteraf, heel onveilige scholen heb gezeten waar het lot van degenen die buiten de boot vielen niet best was.
Dus ik denk wel dat het op scholen waar dat niet zo was gewoon wel meeviel. Ik voel me af en toe echt een freak als ik aan sommigen vertel hoe het er op bepaalde scholen waar ik op zat aan toeging.
Ik rolde echt van de ene meppende docent naar de handtastelijke conciërge naar een hoek op school waar je als meisje echt niet moest komen tenzij je in was voor een halve orgie, en daarna mee met het gepeste meisje fietsen want dan werd ze niet in de sloot gegooid, die kon echt niet in haar eentje naar huis fietsen.
En de volwassenen deden allemaal alsof hun neus bloedde of lacherig als je erover vertelde.
Dus dan wil je ook niet weten wat er onderling gebeurde.

Frizz schreef: ↑

17-04-2025 08:42

Ik weet precies nog wie er bij ons werden gepest, wie nooit werden uitgenodigd op een feestje en laatste waren bij gym.

Of wie altijd alleen zat in de pauze op de middelbare.

Dat soort dingen gebeurde ook zeker bij ons op school, de laatste met gym was ik meestal (je had ook niks aan mij bij veel sporten, dus helemaal onlogisch was het niet, maar fijn is anders) en er werd ook zeker gepest (ik ken beide kanten, ik ben en heb gepest) maar de schoolreizen waren in mijn herinnering allemaal leuk en gezellig.

Mugske schreef: ↑

17-04-2025 08:00

Inderdaad, pas achteraf als volwassene besef je hoe dat was voor andere kinderen. Als kind weet je niet wat de impact is.

dat denk ik ook, maar ik denk wel dat we tegenwoordig bewuster zijn van pesten dan vroeger (niet dat we nu zo geweldig bezig zijn maar dan nog)

Ik kan me wel herinneren dat er kinderen gepest werden, maar als kind dacht ik meestal ook gewoon 'eigen schuld' terwijl je als volwassene pas door hebt dat niet elk kind iets aan zijn gedrag kan doen en dat het dus helemaal niet 'eigen schuld' was. Ik heb op veel verschilldende basis scholen gezeten maar naast gepeste kinderen waren er ook altijd wel van die kinderen die vergeten werden, die hadden geen afwijkend gedrag, maar die vielen gewoon niet op. Dus die vielen wel buiten de boot, maar niemand had dat in de gaten. Daar dacht ik als kind helemaal niet over na.

florence13 schreef: ↑

17-04-2025 08:15

natuurlijk is dat super rottig voor dat kind, maar ik begrijp de vereniging ook wel. Je staat daar met vrijwilligers, niet opgeleide professionals. En als constant de kampactiviteiten onderbroken moeten worden omdat een kind constant (door redenen waar hij niets aan kan doen) alle aandacht moet krijgen ten koste van alle anderen is dat gewoon geen doen meer.
In het verhaal van degene die dat postte lees ik dat alle andere kinderen niet konden slapen door zijn gedrag, dat activiteiten moesten stoppen omdat ze hem tot twee keer toe moesten gaan zoeken etc. Natuurlijk is inclusiviteit goed en iets wat kinderen moeten leren, maar er is wel een grens aan hoeveel kamp je alle anderen moeten laten opgeven.

Ik snap persoonlijk niet waarom die ouders niet gewoon zelf als vrijwilliger zijn meegegaan, als een kind non-stop een-op-een aandacht nodig heeft kun je gewoon niet van een groepje vrijwilligers verwachten dat zij dit adequaat kunnen.

Omdat dat kind waarschijnlijk helemaal niet constant 1 op 1 aandacht nodig heeft, maar dat je de groep moet begeleiden. De groep wordt niet begeleid bij een spel, de meeste willen het niet volgens de regel doen en eerst de puzzel oplossen, een houdt zich er wel aan vast dat dat de regel is dus eerst moet, de andere laten hem achter ipv te wachten of te helpen. Waarom is het dan dat achtergelaten kind dat fout zit en maar niet mee had moeten gaan? Waarom is het zijn schuld dat je hem moet zoeken omdat de rest zonder hem vertrokken is? En ik snap de andere grotendeels kinderen ook wel, als je zonder de puzzel helemaal op te lossen al ziet (of denkt te zien) wat de hint is en door kan wil je door. Maar dat is waar de kampleiding de groep had moeten begeleiden ipv de verantwoordelijkheid bij de kinderen te leggen en de schuld af te schuiven op het kind met autisme. Begeleid de groep op tijd, ipv niks te doen tot het mis gaat en dan zeggen dat dat komt omdat een kind autisme heeft, niet normaal is en niet leuk.

Waarom doe je niks met de situatie in de slaapzaal tot de groep hem er uit gooit? En laat je dat vervolgens ook gewoon gebeuren? Waarom organiseer je een kamp voor de leden, laat ze betalen en vind dan tijdens het kamp dat iemand maar weg moet vanwege iets dat al lang bekend is? En waarom verzin je het om de politie te willen bellen en een melding bij veilig thuis te maken omdat je zelf niet wil zoeken naar een kind terwijl jij daar op dat moment verantwoordelijk voor ben? En als je niet capabel ben met de begeleiding om dit in goede banen te leiden is het probleem de organisatie die het niet goed geregeld heeft en is onvrede daar over heel iets anders dan alles bij het kind neerleggen.

Wij zijn overigens ook betrokken als vrijwilligers bij een vereniging bij ons kind dat geen label heeft en juist ontzettend sociaal en makkelijk in de omgang is. Daar zitten ook kinderen die wel extra begeleiding nodig hebben en echt niet dat ik hun buiten zou sluiten. Niet tijdens de wekelijkse activiteiten en niet bij dingen die langer duren. Ook als niet professioneel opgeleid persoon is dat geen gekke verwachting van je als je kiest voor die rol. Of je dat nou betaald doet of vrijwillig. En juist als je op tijd begeleid kan je heel veel irritatie van de groep op iets kleins, hun reactie op het kind en het daar op volgende 'probleemgedrag' voorkomen. Zeker bij kinderen met een label omdat je daarbij meer weet wat de onderliggende redenen zijn/kunnen zijn. Dat voorbeeld over de puzzel maken is zo duidelijk... het wnige dat hij wilde was de regel volgen dus de puzzel maken. Hij doet niet vervelend, naar ofzo. De rest laat hem achter en gaat door en de conclusie van de volwassenen is dat het kind dat de regel wilde volgen fout zit. En je leert de kinderen er dan maar mee dat het dus oké is om geen rekening te houden met die jongen, dat het oké is om hem achter te laten en dat hij stom is. Je creëert (of vergroot) dat gevoel bij de hele groep. En eerlijk, wat is heftiger of fouter gedrag; volgens de regel willen werken en dus een puzzel af willen maken voor je door gaat of met een groepje besluiten een kind achter te laten in een bos tijdens een spel omdat je geen zin hebt in hem? Wat beschadigd een kind of het groepsgevoel meer; dat iemand wil dat er iets afgemaakt wordt omdat dat volgens de voor jou onbelangrijke regel moet of dat een groepje jou alleen achter laat tijdens een activiteit omdat ze geen zin hebben even op jou te moeten wachten tot iets af is? Wat kost meer energie; een groepje vragen even te wachten tot Pietje klaar is met de puzzel danwel het spel zo indelen dat de regel is dat je de puzzels maakt tot je de hint hebt en niet tot ze af zijn of wanneer je er achter komt dat de groep pietje alleen achter gelaten heeft in het bos Pietje te moeten gaan zoeken en te zorgen dat Pietje oké is (en eigenlijk ook dan de groep aan te spreken dat het niet oké is, maar ik denk niet dat dat gedaan is).

Als je hier leest hoe alleen mensen zich gevoelt hebben omdat niemand naast hun in de bus kwam zitten of met hun een activiteit deden op kamp ed en vervolgens iemand schrijft over dat het buitengesloten kind niet normaal of leuk was want autisme en klaagt over dat die niet eerder opgehaald werd... Dan voelt dat naar voor mij.

Morticia schreef: ↑

17-04-2025 09:23

Omdat dat kind waarschijnlijk helemaal niet constant 1 op 1 aandacht nodig heeft, maar dat je de groep moet begeleiden. De groep wordt niet begeleid bij een spel, de meeste willen het niet volgens de regel doen en eerst de puzzel oplossen, een houdt zich er wel aan vast dat dat de regel is dus eerst moet, de andere laten hem achter ipv te wachten of te helpen. Waarom is het dan dat achtergelaten kind dat fout zit en maar niet mee had moeten gaan? Waarom is het zijn schuld dat je hem moet zoeken omdat de rest zonder hem vertrokken is? En ik snap de andere grotendeels kinderen ook wel, als je zonder de puzzel helemaal op te lossen al ziet (of denkt te zien) wat de hint is en door kan wil je door. Maar dat is waar de kampleiding de groep had moeten begeleiden ipv de verantwoordelijkheid bij de kinderen te leggen en de schuld af te schuiven op het kind met autisme. Begeleid de groep op tijd, ipv niks te doen tot het mis gaat en dan zeggen dat dat komt omdat een kind autisme heeft, niet normaal is en niet leuk

Als je hier leest hoe alleen mensen zich gevoelt hebben omdat niemand naast hun in de bus kwam zitten of met hun een activiteit deden op kamp ed en vervolgens iemand schrijft over dat het buitengesloten kind niet normaal of leuk was want autisme en klaagt over dat die niet eerder opgehaald werd... Dan voelt dat naar voor mij.

Even ingekort, niet omdat de rest irrelevant is, maar anders leest het zo vervelend op een forum

Het is helemaal niet de schuld van dat ene kind, dat kind kan er niets aan doen. Maar dat hebben die andere kinderen niet door, die denken: iedereen wil A, een ander kind wil B, we doen dus A. Kind dat B wil moet zich maar aanpassen. Want meeste kinderen hebben wel geleerd dat ze zich moeten aanpassen, dus ze verwachten dat anderen dat ook doen (en hebben niet door dat dat kind dat niet kan). Volwassenen doen dat precies zo, als ik ga uiteten en iedereen wil naar restaurant A, en er is een iemand die naar B wil omdat dat nou eenmaal zijn plan was, denk ik ook 'ja dan ga je niet mee, als je niet naar A wil'.

Je benoemt allerlei dingen die de leiding had kunnen doen, en daar ben ik het helemaal mee eens, maar dat is ook wel leeftijd afhankelijk. Een groepje 12 jarigen wil echt geen spel in het bos gaan doen met een begeleider erbij die hen op de voet volgt, dan is de lol er een beetje af en het hele doel (spannend 's nachts in het bos') is dan weg.

Echter is het vaak niet zo dat die leiding (die uit vrijwilligers bestaat) dat meteen ook allemaal in de gaten heeft. Niet iedereen is zo goed bekend met hoe een neurodivergent brein werkt, en dat mag je ook niet van willekeurige vrijwilligers verwachten. Daarom stel ik dus: als het inderdaad zo is dat dat specifieke kind zo ontzettend veel begeleiding (of aanpassing van anderen) nodig heeft: waarom zijn die ouders dan niet zelf als vrijwilliger meegegaan, dan weet je tenminste als ouders zeker dat het goed gaat.

Ik vind het sowieso belachelijk dat andere kinderen verantwoordelijk moeten zijn voor een kind met autisme. Als zo'n kind een meltdown heeft zou ik ook niet weten wat ik moet doen zelfs als volwassenen niet. Daarnaast zijn die kinderen ook gewoon op kamp. Die hebben niet gevraagd om hulpverlener te spelen. En dat je elke keer maar moet opletten of Pietje het wel naar zijn zin heeft is voor kinderen ook vermoeiend en ontzettend oneerlijk. Dan snap ik wel dat de kinderen niet meer met Pietje om willen gaan.

florence13 schreef: ↑

17-04-2025 09:55

Daarom stel ik dus: als het inderdaad zo is dat dat specifieke kind zo ontzettend veel begeleiding (of aanpassing van anderen) nodig heeft: waarom zijn die ouders dan niet zelf als vrijwilliger meegegaan, dan weet je tenminste als ouders zeker dat het goed gaat.

Die ouders wilden even lekker een paar dagen vrij van hun kind, anders waren ze idd mee gegaan, in de buurt gebleven, komen zoeken.
Je kan, vind ik, niet van anderen verwachten dat ze een kind wat blijkbaar zoveel begeleiding/sturing nodig heeft begeleiden op een kamp.

Erg verdrietig voor kind, want weer een faalervaring.
Er is tegenwoordig zoveel aanbod aan kampen etc voor kinderen die net wat meer nodig hebben dat dit gewoon niet nodig was geweest.

Eens met Florence13 en Moiren. Er zijn grenzen aan wat je aan begeleiding kunt bieden en mag verwachten, zeker met vrijwilligers.

Mijn zoon heeft geen ASS maar was op een andere manier heel erg bewerkelijk. Dan wist ik gewoon dat ik stand-by moest staan en als het niet ging dan haalde ik hem direct op. Ik snap prima dat andere 8-jarigen daar erg van onder de indruk waren als hij besloot om halverwege een mini-dropping ‘gewoon weg’ te gaan omdat het niet voldoende een spekkie voor zijn bekkie was. En dat je als leek daar ook niet de verantwoording voor kon/wilde nemen. Hoefde echt niet het halve kamp verpest te worden omdat mijn zoon zijn eigen plan trok zonder iemand iets te vertellen en dan alles en iedereen in rep en roer was. Met tig andere kinderen die dan overstuur raakten. Ik heb ook wel eens in goed overleg besloten dat hij niet meeging.

Als docent heb ik ook wel eens met ouders overlegd of deelname wel een goed idee was (vanwege overprikkeling/aard van het uitstapje of excursie/medische toestand). Helaas ook meer dan eens meegemaakt dat ouders niet het hele verhaal vertelden en je ter plekke achter zaken kwam waarvan je de onderkaak op de grond viel dat iemand dat zo kon afschuiven om maar even een ‘weekendje voor zichzelf’ te hebben. Of gewoon een ziek kind weigerden op te halen want ze zaten lekker te relaxen in een romantische B&B aan de andere kant van het land. Die ouders bestaan ook.