Kinderen
alle pijlers
Spijt van kind ?
vrijdag 27 december 2024 om 13:15
Hoi dames,
Daar ben ik weer!
Met tranen zit ik weer te typen.
Ik ben 11 december bevallen van een prachtlg mannetje.
Het is een gewenste baby.
Na lang proberen met Ivf.
Partner steunt mij voldoende- familie is volop aanwezig en helpt.
Alleen ik word gek lijkt het!
Ik kan sinds 2 weken alleen maar huilen en heb echt hele nare gevoelens en gedachten.
De eerste week sliep hij goed door, maar sinds een paar dagen slaapt hij heel weinig.
Ook als ik hem net gevoed heb of verschoond.
Mijn man is nu nog een week thuis, maar ik weet niet wat ik moet doen als hij weer aan het werk gaat.
Ik kan niet stoppen met huilen- voel me super ellendig - kijk alleen maar uit het raam en het voelt alsof mijn leven voorbij is.
Heb ik spijt van mijn kind- gaat dit over?
Herkennen moeders dit?
Daar ben ik weer!
Met tranen zit ik weer te typen.
Ik ben 11 december bevallen van een prachtlg mannetje.
Het is een gewenste baby.
Na lang proberen met Ivf.
Partner steunt mij voldoende- familie is volop aanwezig en helpt.
Alleen ik word gek lijkt het!
Ik kan sinds 2 weken alleen maar huilen en heb echt hele nare gevoelens en gedachten.
De eerste week sliep hij goed door, maar sinds een paar dagen slaapt hij heel weinig.
Ook als ik hem net gevoed heb of verschoond.
Mijn man is nu nog een week thuis, maar ik weet niet wat ik moet doen als hij weer aan het werk gaat.
Ik kan niet stoppen met huilen- voel me super ellendig - kijk alleen maar uit het raam en het voelt alsof mijn leven voorbij is.
Heb ik spijt van mijn kind- gaat dit over?
Herkennen moeders dit?
dinsdag 6 mei 2025 om 10:00
Merve, het klinkt alsof je meer hulp nodig hebt. Waar bestaat jouw hulp nu uit? En laat je het achterste van je tong zien? Daarmee bedoel ik, weet iedereen die er voor jouw ondersteuning is, dat je je zo voelt en benoem je zaken zoals je die hier benoemd?
Men kan je alleen helpen als je in alles 100% open en eerlijk bent.
Krijg je medicatie? En wanneer is de evaluatie hiervan? Want ook medicatie moet opgevolgd worden qua werkzaamheid. Als het niet -voldoende- werkt, moet een arts meedenken over evt andere dosis of andere medicatie.
En hoe vaak heb je gesprekken met een hulpverlener? En is deze gespecialiseerd in post partum depressie? Wat zegt jouw hulpverlening hierover?
Men kan je alleen helpen als je in alles 100% open en eerlijk bent.
Krijg je medicatie? En wanneer is de evaluatie hiervan? Want ook medicatie moet opgevolgd worden qua werkzaamheid. Als het niet -voldoende- werkt, moet een arts meedenken over evt andere dosis of andere medicatie.
En hoe vaak heb je gesprekken met een hulpverlener? En is deze gespecialiseerd in post partum depressie? Wat zegt jouw hulpverlening hierover?
dinsdag 6 mei 2025 om 10:23
Merve, je negeert mijn post. En dat begrijp ik volkomen. Maar echt neem vandaag nog contact op met je therapeut. Ik snap dat je te moe bent, dat je daar eigenlijk geen energie voor hebt. Maar doe het. Je wilt je niet voelen zoals je je nu voelt, helaas heb ik je niemand in je omgeving die voor jou belt. Dus zul je het helaas zelf moeten doen.
Het is niet erg dat je het niet alleen kunt, de therapie is er om je te helpen. Dat heeft wel even tijd nodig voordat je hiervan de effecten gaat merken.
Het is niet erg dat je het niet alleen kunt, de therapie is er om je te helpen. Dat heeft wel even tijd nodig voordat je hiervan de effecten gaat merken.
dinsdag 6 mei 2025 om 10:36
Heb je een baan Merve?
Is het een optie om je kind in te schrijven bij een kinderdagverblijf, en hem daar 1 a 2 dagen heen te brengen, zodat jij een dag of twee iets voor je zelf kunt doen? Een hobby oppakken, of als je geen baan hebt iets gaan zoeken waar jij wel blij van word? Je verliest je zelf totaal in het moederschap lijkt het. Probeer wat focus op andere dingen te leggen, al is dat moeilijk. Maar ik denk wel goed…
Is het een optie om je kind in te schrijven bij een kinderdagverblijf, en hem daar 1 a 2 dagen heen te brengen, zodat jij een dag of twee iets voor je zelf kunt doen? Een hobby oppakken, of als je geen baan hebt iets gaan zoeken waar jij wel blij van word? Je verliest je zelf totaal in het moederschap lijkt het. Probeer wat focus op andere dingen te leggen, al is dat moeilijk. Maar ik denk wel goed…
dinsdag 6 mei 2025 om 10:56
Merve, heb je stichting buurtgezinnen in de buurt?
Zij koppelen vraag gezinnen aan steun gezinnen.
Deze steungezinnen helpen dan in overleg met de kinderen.
Bijvoorbeeld elke week een dagje opvangen, of in de babytijd twee keer per week bij jou thuis een middagje voor de baby zorgen zodat jij kan slapen of er even alleen uit kan.
Zou zoiets iets voor je zijn?
Het is juist voor ouders die het even zwaar hebben.
Zij koppelen vraag gezinnen aan steun gezinnen.
Deze steungezinnen helpen dan in overleg met de kinderen.
Bijvoorbeeld elke week een dagje opvangen, of in de babytijd twee keer per week bij jou thuis een middagje voor de baby zorgen zodat jij kan slapen of er even alleen uit kan.
Zou zoiets iets voor je zijn?
Het is juist voor ouders die het even zwaar hebben.
dinsdag 6 mei 2025 om 12:55
Merve, wat super naar dat je je zo voelt en het niet beter wordt. Je bent net begonnen met hulp, geef dat ook tijd! En geef daar echt eerlijk aan hoe je je voelt, daar zijn ze voor. Probeer ook tegen jezelf te blijven zeggen: ik bent niet de enige. Lees alle reacties hier nog maar eens door. Ikzelf begin het moederschap na een jaar of anderhalf eindelijk een soort van te aanvaarden. Het is echt niet allemaal leuk en gezellig en het kan inderdaad enorm eenzaam zijn.
Ik vind het vooral enorm pijnlijk voor je om te lezen dat je vangnet ontbreekt en dat je omgeving, inclusief partner, het zo laat afweten. Dat moet een enorme tegenvaller zijn en kost alleen nog maar meer energie om hen proberen mee te nemen in hoe je je voelt, terwijl je echt wel iets anders aan je hoofd hebt. Zou je partner eens meekunnen naar therapie/de huisarts, wat dan ook? Zodat hij misschien iets meer begrip krijgt?
Ik vind het vooral enorm pijnlijk voor je om te lezen dat je vangnet ontbreekt en dat je omgeving, inclusief partner, het zo laat afweten. Dat moet een enorme tegenvaller zijn en kost alleen nog maar meer energie om hen proberen mee te nemen in hoe je je voelt, terwijl je echt wel iets anders aan je hoofd hebt. Zou je partner eens meekunnen naar therapie/de huisarts, wat dan ook? Zodat hij misschien iets meer begrip krijgt?
zaterdag 10 mei 2025 om 08:07
Dames,
Dankjewel voor alle reacties.
Het doet mij enorm goed!
İk ga er ook op reageren
Man wil 3 nachten zonder baby weg, alleen ik ben bang dat hij mij vergeet of een compleet andere baby is als ik terug ben.
Hij wordt 11 mei precies 5 maanden. ( 11 december geboren)
Zal hij mij vergeten of denken dat ik hem in de steek heb gelaten?
Dankjewel voor alle reacties.
Het doet mij enorm goed!
İk ga er ook op reageren
Man wil 3 nachten zonder baby weg, alleen ik ben bang dat hij mij vergeet of een compleet andere baby is als ik terug ben.
Hij wordt 11 mei precies 5 maanden. ( 11 december geboren)
Zal hij mij vergeten of denken dat ik hem in de steek heb gelaten?
zaterdag 10 mei 2025 om 08:22
Nee dat denk ik niet. Mijn baby herkende ons huis direct terwijl we daar 2 weken niet waren geweest. Zo snel vergeten ze je niet hoor. Is het een optie om korter te gaan? Dan is de stap wat minder groot om zonder kindje weg te gaan.Merve94 schreef: ↑10-05-2025 08:07Dames,
Dankjewel voor alle reacties.
Het doet mij enorm goed!
İk ga er ook op reageren
Man wil 3 nachten zonder baby weg, alleen ik ben bang dat hij mij vergeet of een compleet andere baby is als ik terug ben.
Hij wordt 11 mei precies 5 maanden. ( 11 december geboren)
Zal hij mij vergeten of denken dat ik hem in de steek heb gelaten?
zaterdag 10 mei 2025 om 09:06
İk wil ook een volledige check up laten doen ivm gezondheid. Dat duurt 2 dagen.
Alleen voel ik me echt schuldig en ben ik bang dat hij me mist en daardoor verdrietig wordt
zaterdag 10 mei 2025 om 11:00
Merve, goed ouderschap staat niet in steen gebeiteld dat het zus of zo moet. Ook met goed ouderschap kun je (en moet je) nog steeds aan jezelf denken. Zie het als die instructie die je krijgt in het vliegtuig. Zet eerst het zuurstofmasker bij jezelf op, daarna pas bij anderen, incl. je kinderen.
Ik lees dat je erg worstelt met balans houden. Jouw kindje voelt 500% als jouw wereld, dat vliegt je enorm aan (begrijpelijk), maar nu mag en kan je weer een beetje zoeken naar balans. Wie is Merve? Moederschap is niet iets dat je nu alleen nog maar mag denken. Je mag ook denken aan Merve de vrouw, de vriendin, de partner, de collega, de dochter, de buurvrouw. Als ouders (daar is jouw man net zo verwantwoordelijk voor als jou) zorgen dat hun kinderen een goed vangnet hebben en zorgen dat er een goede balans is tussen aanwezig en weg, dan mag je zonder schuldgevoel genieten van weg. Zolang beide ouders maar zorgen dat de balans goed is en dat degene die voor je kindje zorgt, een lieve goede fijne verzorger is, komt het helemaal goed. Kleine kinderen vergeten je echt niet.
En als het als een te grote stap aanvoelt, overleg dan om eerst 1 of 2 nachtjes te doen, om langzaam te wennen.
Hoe gaat het met je therapie? En is je man ook betrokken daarbij?
Ik lees dat je erg worstelt met balans houden. Jouw kindje voelt 500% als jouw wereld, dat vliegt je enorm aan (begrijpelijk), maar nu mag en kan je weer een beetje zoeken naar balans. Wie is Merve? Moederschap is niet iets dat je nu alleen nog maar mag denken. Je mag ook denken aan Merve de vrouw, de vriendin, de partner, de collega, de dochter, de buurvrouw. Als ouders (daar is jouw man net zo verwantwoordelijk voor als jou) zorgen dat hun kinderen een goed vangnet hebben en zorgen dat er een goede balans is tussen aanwezig en weg, dan mag je zonder schuldgevoel genieten van weg. Zolang beide ouders maar zorgen dat de balans goed is en dat degene die voor je kindje zorgt, een lieve goede fijne verzorger is, komt het helemaal goed. Kleine kinderen vergeten je echt niet.
En als het als een te grote stap aanvoelt, overleg dan om eerst 1 of 2 nachtjes te doen, om langzaam te wennen.
Hoe gaat het met je therapie? En is je man ook betrokken daarbij?
dinsdag 13 mei 2025 om 09:42
Ik denk dat het heel goed is om te doen. Denk er over na, en als het goed voelt doe het. Zonder je schuldig te voelen!
Misschien hebben jullie dit allemaal even nodig.
Heb je een goede oppas voor jullie kindje, waarbij je je vertrouwd voelt?
zaterdag 12 juli 2025 om 23:08
Nogmaals bedankt voor alle reacties dames!
Ik hoop dat jullie een fijn weekend hebben
Helaas was ik afwezig omdat mijn vader is overleden in de tussentijd.
Hoe gaat het mij?
Mijn zoontje is precies 7 maanden en echt een lachebekje en vol energie.
Helaas gaat slapen minder waardoor ik ook structureel slaaptekort heb. Dit werkt ook niet mee.
Overdag is het helaas ook drama. Hij is lekker vrolijk en energiek, maar zodra het bedtijd is ho maar. Heel veel gehuil en gejammer.
Partner doet nachten zo veel mogelijk, maar omdat ik weet dat hij huilt kan ik niet ontspannen. Ook vind ik het oneerlijk tegenover hem omdat hij zwaar werk doet.
2 verschillende slaapcoachs en iemand van het cb langsgekomen en uiteindelijk weinig verbetering.
Ik merk dat in hier heel veel stress van heb en echt buikpijn krijg als het slaaptijd voor hem is.
Ik heb de dochter van mijn broer (20) Die heeft nu 3 maanden vrij en gaat 3x per week langskomen om te helpen tegen een betaling.
Ik heb 2 keer per week gesprekken bij de psycholoog + antidepressiva.
Ook ga ik 1x per week met de kleine 1,5 uur naar een soort speel& praatgroep.
Dat doet me ook goed, omdat ik verschillende moeders heb leren kennen met soortgelijke gevoelens.
Borstvoeding ben ik helemaal mee gestopt.
Ik merk dat ik gelukkig beter kan omgaan met mijn gevoelens.
- De wens om niet meer te leven heb ik niet meer. Ik heb weer beetje bij beetje hoop in de toekomst.
- Ik huil nog steeds veel, maar minder heftig dan voorheen.
- Ik heb zelfs gesolliciteerd. Helaas zonder positief resultaat, maar iig wel weer een beetje zin om wat te doen.
- Ik doe meer aan mijn uiterlijk. Heel af en toe weer make-up en mooi aankleden.
Huilen doe ik nog steeds elke dag.
Ik merk dat mijn stress nu voornamelijk slapeloosheid is.
Wel moet ik toegeven dat als ik nu de kans had om de tijd terug te draaien absoluut geen kind zou willen.
Dit is natuurlijk achteraf en niet terug te draaien, maar wel mijn gevoel helaas.
Het is een mooi en bijzonder gevoel, pure liefde maar ook heel veel schuldgevoel - zwakheid.
Aan de ene kant weg willen van hem, maar aan de andere kant ontzettend missen.
Aan de ene kant heel zwaar met slapeloze nachten en even zonder hem willen zijn, maar aan de andere kant elke keer een schuldgevoel.
Is hij wel gelukkig?
Hij krijgt nu bijv tandjes en is ziek geweest voor de eerste keer.
Dit was zo erg schrikken. Ik dacht stel dat hij door de koorts doodgaat of niet beter wordt.
Pff ik weet het ook niet meer.
Ik wil gewoon dat hij zo snel mogelijk groter wordt en minder afhankelijk is en doorslaapt etc etc, maar aan de andere kant mis ik zijn babytijd die ik heb gemist door mijn emoties.
Hij rolt nu, kruipt een heel klein beetje, eet vaste voeding, herkent ons, begint te brabbelen.
Het is echt een rollercoaster van emoties.
Elke dag gehuil- liefde- schuldgevoelens - liefde.
Ik hoop dat jullie een fijn weekend hebben
Helaas was ik afwezig omdat mijn vader is overleden in de tussentijd.
Hoe gaat het mij?
Mijn zoontje is precies 7 maanden en echt een lachebekje en vol energie.
Helaas gaat slapen minder waardoor ik ook structureel slaaptekort heb. Dit werkt ook niet mee.
Overdag is het helaas ook drama. Hij is lekker vrolijk en energiek, maar zodra het bedtijd is ho maar. Heel veel gehuil en gejammer.
Partner doet nachten zo veel mogelijk, maar omdat ik weet dat hij huilt kan ik niet ontspannen. Ook vind ik het oneerlijk tegenover hem omdat hij zwaar werk doet.
2 verschillende slaapcoachs en iemand van het cb langsgekomen en uiteindelijk weinig verbetering.
Ik merk dat in hier heel veel stress van heb en echt buikpijn krijg als het slaaptijd voor hem is.
Ik heb de dochter van mijn broer (20) Die heeft nu 3 maanden vrij en gaat 3x per week langskomen om te helpen tegen een betaling.
Ik heb 2 keer per week gesprekken bij de psycholoog + antidepressiva.
Ook ga ik 1x per week met de kleine 1,5 uur naar een soort speel& praatgroep.
Dat doet me ook goed, omdat ik verschillende moeders heb leren kennen met soortgelijke gevoelens.
Borstvoeding ben ik helemaal mee gestopt.
Ik merk dat ik gelukkig beter kan omgaan met mijn gevoelens.
- De wens om niet meer te leven heb ik niet meer. Ik heb weer beetje bij beetje hoop in de toekomst.
- Ik huil nog steeds veel, maar minder heftig dan voorheen.
- Ik heb zelfs gesolliciteerd. Helaas zonder positief resultaat, maar iig wel weer een beetje zin om wat te doen.
- Ik doe meer aan mijn uiterlijk. Heel af en toe weer make-up en mooi aankleden.
Huilen doe ik nog steeds elke dag.
Ik merk dat mijn stress nu voornamelijk slapeloosheid is.
Wel moet ik toegeven dat als ik nu de kans had om de tijd terug te draaien absoluut geen kind zou willen.
Dit is natuurlijk achteraf en niet terug te draaien, maar wel mijn gevoel helaas.
Het is een mooi en bijzonder gevoel, pure liefde maar ook heel veel schuldgevoel - zwakheid.
Aan de ene kant weg willen van hem, maar aan de andere kant ontzettend missen.
Aan de ene kant heel zwaar met slapeloze nachten en even zonder hem willen zijn, maar aan de andere kant elke keer een schuldgevoel.
Is hij wel gelukkig?
Hij krijgt nu bijv tandjes en is ziek geweest voor de eerste keer.
Dit was zo erg schrikken. Ik dacht stel dat hij door de koorts doodgaat of niet beter wordt.
Pff ik weet het ook niet meer.
Ik wil gewoon dat hij zo snel mogelijk groter wordt en minder afhankelijk is en doorslaapt etc etc, maar aan de andere kant mis ik zijn babytijd die ik heb gemist door mijn emoties.
Hij rolt nu, kruipt een heel klein beetje, eet vaste voeding, herkent ons, begint te brabbelen.
Het is echt een rollercoaster van emoties.
Elke dag gehuil- liefde- schuldgevoelens - liefde.
zaterdag 12 juli 2025 om 23:23
Lieve Merve dank je voor de update!
Ik lees dat je er nog lang niet bent, maar ook dat er al veel wel verbeterd is in de afgelopen maanden.
Ik wens je toe dat de nachten ook snel beter gaan worden voor jou want slaapgebrek doet zoveel met een mens! Als dat beter wordt zal de rest ongetwijfeld ook veel verbeteren.
Blijf volhouden! Baby’s worden groter en dat helpt echt!
Ik lees dat je er nog lang niet bent, maar ook dat er al veel wel verbeterd is in de afgelopen maanden.
Ik wens je toe dat de nachten ook snel beter gaan worden voor jou want slaapgebrek doet zoveel met een mens! Als dat beter wordt zal de rest ongetwijfeld ook veel verbeteren.
Blijf volhouden! Baby’s worden groter en dat helpt echt!
zondag 13 juli 2025 om 00:21
Lieve Merve, fijn om een update te lezen. Gecondoleerd met je vader. Dat is vast heftig in een tijd die al heftig was.
Ik lees dat het hele harde nare er wat vanaf is gegaan. Dat is natuurlijk fijn. Dat maakt het nu niet automatisch licht en makkelijk. Je bent niet de enige moeder die het zo ervaart, die het tóch zwaar vindt. En dat is het natuurlijk ook, je hebt gewoon geen idee waar je voor tekent als je een kind krijgt. Hebt geen idee vd impact en wat voor emoties het allemaal bij je los gaat maken.
Ik weet wel dat het langzaam maar zeker beter wordt. Maar dat het echt nog wel een tijd kan duren voordat je ontspanning vindt. Ik denk dat de ruimte ook komt als er een stukje berusting ontstaat, als de gewenning is opgetreden en de voorspelbaarheid ook wat terugkomt. De momenten dat je kunt bijslapen, niet meer continue zorgen hoeft te hebben en ook écht wat meer ruimte voor je oude ik gaat onstaan. En daar werk je naartoe. Maar goed, ik hoop dat je met de hulp, de gesprekken en de afleiding steeds wat meer de oude Merve kunt terugvinden. En goed van je dat je hulp in de vorm van je nichtje aanneemt! Ik hoop dat je hierdoor nóg wat minder de last en verantwoordelijkheid voelt drukken op je.
Een postnatale depressie is gewoon écht heel naar
Ik lees dat het hele harde nare er wat vanaf is gegaan. Dat is natuurlijk fijn. Dat maakt het nu niet automatisch licht en makkelijk. Je bent niet de enige moeder die het zo ervaart, die het tóch zwaar vindt. En dat is het natuurlijk ook, je hebt gewoon geen idee waar je voor tekent als je een kind krijgt. Hebt geen idee vd impact en wat voor emoties het allemaal bij je los gaat maken.
Ik weet wel dat het langzaam maar zeker beter wordt. Maar dat het echt nog wel een tijd kan duren voordat je ontspanning vindt. Ik denk dat de ruimte ook komt als er een stukje berusting ontstaat, als de gewenning is opgetreden en de voorspelbaarheid ook wat terugkomt. De momenten dat je kunt bijslapen, niet meer continue zorgen hoeft te hebben en ook écht wat meer ruimte voor je oude ik gaat onstaan. En daar werk je naartoe. Maar goed, ik hoop dat je met de hulp, de gesprekken en de afleiding steeds wat meer de oude Merve kunt terugvinden. En goed van je dat je hulp in de vorm van je nichtje aanneemt! Ik hoop dat je hierdoor nóg wat minder de last en verantwoordelijkheid voelt drukken op je.
Een postnatale depressie is gewoon écht heel naar
zondag 13 juli 2025 om 07:54
Fijn dat het beter gaat, ondanks dat het nog steeds zwaar is.
Dit lijkt mij voor nu een grote prioriteit om aan te werken. Beter wacht je niet tot je kind beter slaapt (in het ergste geval kan dat nog jaren duren namelijk) maar ga je kijken wat je nodig hebt om daar zelf anders mee om te leren gaan.
Als jouw partner de nacht doet is het ontzettend zonde als jij alsnog niet kunt ontspannen (en dus slapen). Hoe doen jullie dat nu? Als jouw partner de hele nacht zal doen, heb jij dan oordoppen in? Slaap je dan in een ander bed zodat je ook niet merkt dat hij eruit gaat voor je kind dat huilt?
Dat zijn vaak toch wel belangrijke voorwaarden om het dan ook echt los te kunnen laten: dat je het ook echt even niet merkt en daarmee de ervaring krijgt dat als jij je er niet druk over maakt het óók gewoon allemaal doorgaat (je partner lost het op en kind leeft nog steeds). Van daaruit kun je dan stappen maken naar ook los durven laten als je er wel iets van meekrijgt.
Helaas gaat slapen minder waardoor ik ook structureel slaaptekort heb. Dit werkt ook niet mee.
Overdag is het helaas ook drama. Hij is lekker vrolijk en energiek, maar zodra het bedtijd is ho maar. Heel veel gehuil en gejammer.
Partner doet nachten zo veel mogelijk, maar omdat ik weet dat hij huilt kan ik niet ontspannen. Ook vind ik het oneerlijk tegenover hem omdat hij zwaar werk doet.
Dit lijkt mij voor nu een grote prioriteit om aan te werken. Beter wacht je niet tot je kind beter slaapt (in het ergste geval kan dat nog jaren duren namelijk) maar ga je kijken wat je nodig hebt om daar zelf anders mee om te leren gaan.
Als jouw partner de nacht doet is het ontzettend zonde als jij alsnog niet kunt ontspannen (en dus slapen). Hoe doen jullie dat nu? Als jouw partner de hele nacht zal doen, heb jij dan oordoppen in? Slaap je dan in een ander bed zodat je ook niet merkt dat hij eruit gaat voor je kind dat huilt?
Dat zijn vaak toch wel belangrijke voorwaarden om het dan ook echt los te kunnen laten: dat je het ook echt even niet merkt en daarmee de ervaring krijgt dat als jij je er niet druk over maakt het óók gewoon allemaal doorgaat (je partner lost het op en kind leeft nog steeds). Van daaruit kun je dan stappen maken naar ook los durven laten als je er wel iets van meekrijgt.
maandag 14 juli 2025 om 14:40
Lieve Merve, ik herken alles wat je schrijft. Ik heb destijds (helaas) geen hulp gezocht. Mijn kleine is nu 1 jaar en 1 maand en nog steeds overspoelt het spijtgevoel me soms.
Wat mij ontzettend hielp was weer aan het werk gaan en de kleine naar de opvang toe. Eindelijk weer iets anders dan alleen maar luiers, slaapjes en gehuil. Gesprekken met volwassenen, rustig kunnen lunchen etc, het scheelde heel veel. Ook heb ik een uurtje tijd voor mezelf als ik thuis kom na werk voordat ik hem weer ophaal.
Ik lees dat je solliciteert, hopelijk komt daar snel iets uit.
Ook onze baby sliep, en slaapt nog steeds, weinig en slecht. Inmiddels 'co-sleepen' we ook vaak, dan hoef ik er niet steeds uit om hem te troosten. Niet ideaal, maar zo krijg ik toch wat uur slaap.
Verder een hele dikke knuffel
Wat mij ontzettend hielp was weer aan het werk gaan en de kleine naar de opvang toe. Eindelijk weer iets anders dan alleen maar luiers, slaapjes en gehuil. Gesprekken met volwassenen, rustig kunnen lunchen etc, het scheelde heel veel. Ook heb ik een uurtje tijd voor mezelf als ik thuis kom na werk voordat ik hem weer ophaal.
Ik lees dat je solliciteert, hopelijk komt daar snel iets uit.
Ook onze baby sliep, en slaapt nog steeds, weinig en slecht. Inmiddels 'co-sleepen' we ook vaak, dan hoef ik er niet steeds uit om hem te troosten. Niet ideaal, maar zo krijg ik toch wat uur slaap.
Verder een hele dikke knuffel
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
