Afwijzingen

Hier hetzelfde verhaal, ook mijn contract wordt niet verlengd.
Ik wilde al weg, echter had ik gehoopt dat ik er nog een jaar bij kreeg.
Zodat ik wat meer tijd had om wat anders te zoeken.

Ben zelf altijd weggegaan, dit is mijn eerste keer dat een contract niet verlengd werd.
Heb precies 2 gesprekken gehad een in september en een vorige week waar ze aangaven niet verder te gaan.
Met andere woorden tussen september en nu heb ik nooit gehoord dat ze niet tevreden waren oid.

Daar vond ik wat van, maar heb ik er niks over gezegd behalve "oké, en nee ik hoef geen reden, het enige wat ik wil is alle tijd en ruimte krijgen om verder te solliciteren"

En dat kreeg ik.

Heb je wel om een een transitievergoeding gevraagd? veel werkgevers benoemen die niet, maar je hebt er wel recht op.
Ik wist het niet, het is dat mijn dochter ( zij werkt als hr adviseur) mij er op attendeerde.
Ik heb hr meteen gemaild dat ik niets in de aanzeggingsbrief vernomen had over de transitievergoeding, maar dat ik erop vertrouw dat zij dit ook meenemen in de afrekening.

On topic, ik ben ook zo bekend met afwijzingen, de afgelopen jaren ben ik op eigen initiatief door gaan solliciteren vanuit een baan.
Dat gaf al stress, maar nu voel ik de druk nog meer.

De eerste vier afwijzingen heb ik al te pakken.
En het doet steeds weer iets met je.

Ook ik "moet " voor 1 april iets anders hebben, ww is echt geen vetpot, en ik ben alleenstaand, dus de druk ligt er stevig op.

Ook ik ben al aan het downgraden in salaris en meer uren.
Ik werkte altijd 32 uur voor een prima salaris, maar ik kijk nu ook naar 40 uur met minder om toch onderaan de streep op hetzelfde uit te komen.

Maandag en dinsdag heb ik nog twee sollicitatiegesprekken.

Mijn leidinggevende gaf gisteren aan " ik wil eerlijk met je zijn ( joh?) we zijn al vrij ver met je opvolger "

Ik heb gedaan alsof het me niet veel deed ( wist nog beter waarom ik hier zelf niet wilde blijven) maar het voelde wel als een klap.

De reden dat ik zelf niet al eerder ben gaan solliciteren is omdat ik al aardig wat baanwisselingen gehad heb de afgelopen jaren, en ik het hier nog even wilde uitzingen ondanks ik me niet gelukkig voelde.
En mijn partner en ik willen gaan samenwonen en kopen, dat wordt nu ook even lastiger tenzij ik binnen een paar weken weer een baan heb.

Ik herken heel veel van je frustratie, ik heb de bankencrisis meegemaakt, die tijd was zo grimmig.

En iedere afwijzing maakt dat ik even terugga in die tijd.

Het liefst zou ik gewoon even helemaal niks doen, uit de branche waarin ik zit (sales) echter ik doe dit al 15 jaar en je moet echt mazzel hebben en kansen krijgen om totaal iets anders te gaan doen, zonder ervaring.

Ik heb vooralsnog niet het gevoel dat ik perse wordt afgewezen om mijn leeftijd, 50.
Wel zie ik in veel vacatures in mijn branche teksten die vooral wijzen op "jong, hip & happening" de vrimibo, uitjes, en een dynamisch team en nog zoveel meer teksten dat ik zelf al geen behoefte voel te reageren.

IK wil het liefst in een gemengd team, dat ik een keer een van de oudste ben snap ik is ook prima maar hoef niet tussen de tafelvoetballende jongeren te zitten.

En wanneer je begint met solliciteren lijkt het alsof er best veel is, na een week zie je steeds dezelfde vacatures voorbij komen.

Personeelstekort? tja het zal wel, echter vind ik dat ze maar matig zijn in echt meegaan met een goed salaris ( in mijn branche kan het van junior tot senior echt enorm verschillen.
En dan willen ze met een beetje meer dan junior mij gaan enthousiasmeren, jaa daaaag ik ga geen 600,= inleveren.

Veel succes, we geven niet op, maar het is wel steeds ruk en slikken als er weer een mail of telefoontje komt " fijn gesprek, maar we gaan verder met een andere kandidaat "

Steeds heb je hoop en steeds krijg je de deksel op je neus.

Een is genoeg, alleen je weet gewoon niet wanneer het die ene is die wel met je verder wil.

Vervelende situatie.

Heb je enig idee wat je hormonen doen? De klachten die je beschrijft en je gemoedsrust, hoe jij over jezelf praat etc kunnen echt ook te maken hebben met de overgang. Is het een idee om een afspraak te maken bij een overgangsconsulente?

WaterGirl schreef: ↑

21-02-2025 07:00

Vervelende situatie.

Heb je enig idee wat je hormonen doen? De klachten die je beschrijft en je gemoedsrust, hoe jij over jezelf praat etc kunnen echt ook te maken hebben met de overgang. Is het een idee om een afspraak te maken bij een overgangsconsulente?

Zou zij To aan een baan kunnen helpen?

*sarcasme modus uit*

Zal best maar een inkoppertje obv haar leeftijd, toe nou toch, ze wil een baan, en raakt net als ieder ander ongeacht leeftijd moedeloos van de reeks afwijzingen.

Ik voel dat, nu ik 50 ben net zo als toen ik 43, 37, en 33 was hoor.

Je basis staat op losse schroeven dat heeft echt even helemaal niks met de overgang te maken.

Ladylola2022 schreef: ↑

21-02-2025 07:10

[/b]

Zou zij To aan een baan kunnen helpen?

*sarcasme modus uit*

Zal best maar een inkoppertje obv haar leeftijd, toe nou toch, ze wil een baan, en raakt net als ieder ander ongeacht leeftijd moedeloos van de reeks afwijzingen.

Ik voel dat, nu ik 50 ben net zo als toen ik 43, 37, en 33 was hoor.

Je basis staat op losse schroeven dat heeft echt even helemaal niks met de overgang te maken.

Enig idee wat de overgang voor invloed heeft? Hoeveel vrouwen carrièrekansen missen, omdat het lijf en de geest even niet meewerken? Door goede behandelingen kan ke echt meer energie krijgen, minder brainfock, minder depressieve klachten, beter slapen, minder lichamelijke klachten, meer zelfvertrouwen etc etc. Allemaal factoren die belangrijk zijn om beter te functioneren. En wanneer jij je beter in je vel voelt zitten, kom je ook beter over, waardoor de kans op werk en die leuke baan toch echt groter wordt.

Spiri123 schreef: ↑

21-02-2025 07:48

Ik vind mezelf erg wisselvallig in humeur en ik voel me wel erg vlak dus het zou kunnen. Maar het heeft ook wel te maken met een baan die ik niet leuk vind en al die afwijzingen. Maar overgang is ook een optie. Al merk ik nog niets anders aan mijn cyclus.

Ik dacht precies hetzelfde als @watergirl. Onderschat je hormonen en de premenopauze niet. Ookal is je cyclus nog keurig, de hormoonschommelingen kunnen al een hel zijn met depressieve waardeloze gedachten. Zeker met (banen)stress. Been there, done that.

Het positieve is dat dit hèt moment is om te reshuffelen. Wat wil je echt doen qua werk inhoud, waar en hoe. Niet heel relaxed als je die einddeadline in je nek hebt, maar duik daar eens dieper in met een goede coach. En niet in de stressmodus: ik MOET per 1 april een nieuwe baan. Dat straal je sowieso uit in een brief en solliciteren.

Wat heeft de burn-out je geleerd? En helpt deze coach jou echt goed op jouw weg? Wat wil je diep van binnen voor baan? Los van het ‘goed verdienen’?

Klinkt als de overgang TO… Nieuwe wegen, op zoek naar verzachting en meer zingeving, echte aandacht voor jezelf en anderen.

Luister naar dat stemmetje in jezelf. Met een goede Loopbaancoach kan je de juiste baan vinden. Denk eens aan palliatieve zorg, dat is niet zo’n grote stap voor jou denk ik..?

Super dat je een andere Loopbaancoach hebt gezocht. Veel succes TO, het is pittig maar met de juiste insteek en aandacht niet onoverkomelijk!

Wat is dat toch een ellende, steeds maar weer zo'n afwijzing moeten verwerken. Of de overgang er nou wel of niet iets mee te maken heeft hoe je het beleeft, het is echt klote. Het is voor mij de reden dat ik het niet meer aandurf om vast contract op te zeggen voor iets leukers, ik hoor dit echt veel te vaak.

Ik snap het ook zo erg niet. Ik hoor alleen maar moord en brand gillen over krapte op de arbeidsmarkt maar als je dan een baan zoekt, dan krijg je te maken met onmogelijke voorwaarden voor uren en beschikbaarheid, een te laag salaris en leeftijdsdiscriminatie, ook in tekortsectoren.

Ik hoop dat je snel iets vindt waar je langere tijd gelukkig van wordt.

Hier ook aan het solliciteren nadat ik vorig jaar zelf heb opgezegd vanwege echt een toxische cultuur waar ik werkte. Ik heb het geluk dat ik qua geld niet hoef te werken, maar wil wel graag weer wat bijdragen. Ook ik loop op tegen afwijzingen die gewoon naar zijn op welke manier je het ook bekijkt. Probeer een beetje aardig te zijn voor jezelf.

Ik lees even mee voor de tips. Interessante wending met de overgang. Ik heb ook last van hormoongerelateerde (hoop ik) depressieve gedachten en wil graag van baan wisselen, maar heb vaak het gevoel dat het me aan zelfvertrouwen ontbreekt, terwijl ik vroeger dacht dat ik ALLES kon. Als ik dan voor een baan die eigenlijk onder mijn niveau is niet eens op gesprek word uitgenodigd, is dat wel een beetje zuur.

Ik denk dat het heel goed is om te beseffen dat het niet persoonlijk is. Een afwijzing voelt wel vaak persoonlijk en je trekt het je aan: een gevoel niet goed genoeg te zijn. Of de overgang daarbij een rol speelt of niet, als je solliciteert is het heel naar om bot te vangen.
Ik heb de bankencrisis van 2008 meegemaakt en wat iemand anders hier schreef: het was grimmig, dus ik kan mij je gevoel heel goed voorstellen. Heb het vertrouwen dat het uiteindelijk goed komt.

13th_Star schreef: ↑

20-02-2025 19:50

Nooit last van gehad, ik ben in de vijftig en in mijn laatste baan ben ik begonnen toen ik de vijftig al gepasseerd was, mijn voorlaatste baan toen ik 48 was. En tijdens mijn sollicitatie voor die laatste baan had ik al een WIA uitkering vanwege chronische psychische aandoeningen. Daar ben ik eerlijk over geweest. En ik ben aangenomen, juist ook vanwege de bak aan werkervaring die ik meebracht.

Dan kan inderdaad mits je de juiste competenties hebt die bij je leeftijd en salaris horen. Iemand die binnen een CAO loongebouw langzaam meer is gaan verdienen zonder verdere competenties te ontwikkelen zal het moeilijker hebben op latere leeftijd dan iemand die duurder is geworden maar actief bezig is geweest met kennis op peil te houden (of zelfs meer dan dat). Wat wel een probleem is in Nederland is dat het verdacht is als je voor minder geld wilt gaan werken dan je laatste salaris in het geval dat salaris eigenljik te hoog is voor de competenties die je hebt.

Ik zat er ook aan te denken om naar de huisarts te gaan maar alle klachten heb zijn te herleiden aan stress en me klote voelen. En tja zo lang ik geen baan heb blijf ik me klote voelen, daar kan de huisarts of praten met de POH ook niks aan doen denk ik zo. En waar ik ook mee zit is dat ik wel reageer op banen van 20-24 uur maar daar kom ik eigenlijk ook helemaal niet verder mee, dat is alleen zodat ik niet aan zou hoeven te kloppen bij de bijstand als de nood echt te hoog gaat worden.

Vandaag weer 2 sollicitaties schrijven en dan houd ik het voor gezien deze week. En ja je komt steeds dezelfde tegen waardoor het veel lijkt maar dat is helemaal niet zo.

En waar ik me ook klote over voel is dat ik straks wellicht ergens ongeschoold werk ga doen wat niet erg is ofzo maar dat voelt toch een beetje als falen aangezien ik wel diploma's heb maar niet in de meest gunstige richting.

Wat ik wel handig vind nu is chatgpt, niet dat ik er hele brieven mee schrijf maar soms weet ik het gewoon echt even niet meer en laat ik de brief die ik heb gemaakt herschrijven en daar haal ik dan weer tips uit. Ben sinds ik dat doe wel al wat vaker gebeld door bedrijven maar alsnog afgewezen.

Is het iets om open sollicitaties te schrijven? Vaak komt daar toch wel iets uit. En wat ik vooral zorgelijk vind is die stress die je voelt en de burnout waar je mee hebt gezeten. Blijf lief voor jezelf aub! Buitenlucht, bezig blijven, al is het maar met haken of puzzelen. En echt, die baan komt goed. Dan maar een boterham met pindakaas meer, of je neemt er wat poetsadresjes bij tijdelijk. Het is echt heel herkenbaar, ik herinner me nog de angst van een uitkering, het steeds afgewezen worden, de twijfel daardoor. Maar de aanhouder wint, echt!

Open sollicitaties heb ik ook aan zitten denken maar ik vind het heel lastig omdat ik helemaal niet goed ben in mezelf verkopen. En vaak hebben die bedrijven meerdere functies die me eventueel aanspreken en een te algemene open sollicitatie is ook weer niet goed.

Omgaan met afwijzingen is ook erg moeilijk en kan een grote impact hebben op je. Probeer het inderdaad niet te persoonlijk op je te nemen.

Als ik je berichten lees weet je wel al heel goed wat je wilt qua type organisatie. Ik zou me daarom focussen op nagaan welke organisatie dan bij je past. Ga netwerken, vraag aan vrienden of ze zo'n organisatie kennen en of je met iemand een keer koffie kan drinken, ga naar borrels of evenementen van organisaties waarvan je denkt dat ze in je straatje passen of benader ze proactief.

Daarnaast zijn er bureaus die 50+ helpen met banen zoeken en meedenken. Misschien is dat nog een optie?

En wat al gezegd werd over hormonen: gezien je leeftijd kunnen die op de achtergrond zeker een grote rol spelen qua gevoelens, focus en energie. Dat kan je dan ook helpen.

Heel veel succes!

Ladylola2022 schreef: ↑

21-02-2025 05:51

Hier hetzelfde verhaal, ook mijn contract wordt niet verlengd.
Ik wilde al weg, echter had ik gehoopt dat ik er nog een jaar bij kreeg.
Zodat ik wat meer tijd had om wat anders te zoeken.

Ben zelf altijd weggegaan, dit is mijn eerste keer dat een contract niet verlengd werd.
Heb precies 2 gesprekken gehad een in september en een vorige week waar ze aangaven niet verder te gaan.
Met andere woorden tussen september en nu heb ik nooit gehoord dat ze niet tevreden waren oid.

Daar vond ik wat van, maar heb ik er niks over gezegd behalve "oké, en nee ik hoef geen reden, het enige wat ik wil is alle tijd en ruimte krijgen om verder te solliciteren"

En dat kreeg ik.

Heb je wel om een een transitievergoeding gevraagd? veel werkgevers benoemen die niet, maar je hebt er wel recht op.
Ik wist het niet, het is dat mijn dochter ( zij werkt als hr adviseur) mij er op attendeerde.
Ik heb hr meteen gemaild dat ik niets in de aanzeggingsbrief vernomen had over de transitievergoeding, maar dat ik erop vertrouw dat zij dit ook meenemen in de afrekening.

On topic, ik ben ook zo bekend met afwijzingen, de afgelopen jaren ben ik op eigen initiatief door gaan solliciteren vanuit een baan.
Dat gaf al stress, maar nu voel ik de druk nog meer.

De eerste vier afwijzingen heb ik al te pakken.
En het doet steeds weer iets met je.

Ook ik "moet " voor 1 april iets anders hebben, ww is echt geen vetpot, en ik ben alleenstaand, dus de druk ligt er stevig op.

Ook ik ben al aan het downgraden in salaris en meer uren.
Ik werkte altijd 32 uur voor een prima salaris, maar ik kijk nu ook naar 40 uur met minder om toch onderaan de streep op hetzelfde uit te komen.

Maandag en dinsdag heb ik nog twee sollicitatiegesprekken.

Mijn leidinggevende gaf gisteren aan " ik wil eerlijk met je zijn ( joh?) we zijn al vrij ver met je opvolger "

Ik heb gedaan alsof het me niet veel deed ( wist nog beter waarom ik hier zelf niet wilde blijven) maar het voelde wel als een klap.

De reden dat ik zelf niet al eerder ben gaan solliciteren is omdat ik al aardig wat baanwisselingen gehad heb de afgelopen jaren, en ik het hier nog even wilde uitzingen ondanks ik me niet gelukkig voelde.
En mijn partner en ik willen gaan samenwonen en kopen, dat wordt nu ook even lastiger tenzij ik binnen een paar weken weer een baan heb.

Ik herken heel veel van je frustratie, ik heb de bankencrisis meegemaakt, die tijd was zo grimmig.

En iedere afwijzing maakt dat ik even terugga in die tijd.

Het liefst zou ik gewoon even helemaal niks doen, uit de branche waarin ik zit (sales) echter ik doe dit al 15 jaar en je moet echt mazzel hebben en kansen krijgen om totaal iets anders te gaan doen, zonder ervaring.

Ik heb vooralsnog niet het gevoel dat ik perse wordt afgewezen om mijn leeftijd, 50.
Wel zie ik in veel vacatures in mijn branche teksten die vooral wijzen op "jong, hip & happening" de vrimibo, uitjes, en een dynamisch team en nog zoveel meer teksten dat ik zelf al geen behoefte voel te reageren.

IK wil het liefst in een gemengd team, dat ik een keer een van de oudste ben snap ik is ook prima maar hoef niet tussen de tafelvoetballende jongeren te zitten.

En wanneer je begint met solliciteren lijkt het alsof er best veel is, na een week zie je steeds dezelfde vacatures voorbij komen.

Personeelstekort? tja het zal wel, echter vind ik dat ze maar matig zijn in echt meegaan met een goed salaris ( in mijn branche kan het van junior tot senior echt enorm verschillen.
En dan willen ze met een beetje meer dan junior mij gaan enthousiasmeren, jaa daaaag ik ga geen 600,= inleveren.

Veel succes, we geven niet op, maar het is wel steeds ruk en slikken als er weer een mail of telefoontje komt " fijn gesprek, maar we gaan verder met een andere kandidaat "

Steeds heb je hoop en steeds krijg je de deksel op je neus.

Een is genoeg, alleen je weet gewoon niet wanneer het die ene is die wel met je verder wil.

Ik vind deze post zo negatief overkomen.
Als je ook zo op je huidige werk ben, snap ik eerlijk gezegd wel dat er een opvolger staat te trappelen.

Spiri123 schreef: ↑

21-02-2025 09:07

Als ik het zo lees kun je wel eens de spijker op zijn kop slaan. Ik word gek van die brainfog. Ik dacht dat ik gewoon nog last had van mijn burnout.

En ik heb een afspraak gemaakt met een loopbaancoach. Ik vond de vorige niet zo geweldig. Die waaide met al mijn winden mee in een tijd dat ik niet goed in mijn vel zat.
Wat ik wil is meer zachtheid in de wereld. Ik kan niet wennen aan de mentaliteit dat werk maar werk is. En al die grote bedrijven met recruiters kan ik ook niet aan wennen. Ik wil persoonlijke aandacht aan anderen kunnen schenken en wil het een enkele keer ook terug. Maar ik vind de wereld serieus te hard. Ook als manager in de zorg valt me vies tegen hoe menselijk de zorg is. Ik had het me anders voorgesteld.

Veel vrouwen die rond 40-50 jaar krijgen de diagnose burn-out of depressie, terwijl de symptomen eigenlijk komen door de veranderingen in de hormonen. Begeleiding, coach, psycholoog, antidepressiva kunnen misschien iets helpen, maar niet het beste behandelplan.

Maak alsjeblieft een afspraak bij iemand die echt verstand heeft van de overgang/menopauze. Helaas is dit niet altijd de huisarts, behalve wanneer je een vrouwelijke huisarts van 55+ hebt, want die weet uit ervaring wat die hormonene allemaal kunnen doen

Appletje schreef: ↑

21-02-2025 10:42

Dan kan inderdaad mits je de juiste competenties hebt die bij je leeftijd en salaris horen. Iemand die binnen een CAO loongebouw langzaam meer is gaan verdienen zonder verdere competenties te ontwikkelen zal het moeilijker hebben op latere leeftijd dan iemand die duurder is geworden maar actief bezig is geweest met kennis op peil te houden (of zelfs meer dan dat). Wat wel een probleem is in Nederland is dat het verdacht is als je voor minder geld wilt gaan werken dan je laatste salaris in het geval dat salaris eigenljik te hoog is voor de competenties die je hebt.

Het is inderdaad de moeite waard om aan je kennis en competenties te blijven werken gedurende je loopbaan. Ik heb tien jaar geleden nog een HBO opleiding gedaan en dat heeft z'n vruchten afgeworpen. Maar ook met trainingen en cursussen kun je je kennis op peil houden. Want het is best leuk dat ik vroeger achter een electronische typemachine zat, maar dat was dus vroeger. In mijn laatste baan was ik verantwoordelijk voor o.a. de content op social media.

@Ladylola, ook in mijn laatste baan: ik zat alleen maar tussen jongeren, mensen van tussen de 20 - 30 jaar. Ik moet zeggen dat ik het verfrissend vond. En er was zeker wederzijds respect; ik leerde van hen andere manieren om dingen aan te pakken, zij maakten graag gebruik van mijn ervaring en expertise. Maar je moet er wel voor open staan natuurlijk. En de vrijmibo's waren altijd erg gezellig .

calvijn1 schreef: ↑

21-02-2025 11:29

Ik vind deze post zo negatief overkomen.
Als je ook zo op je huidige werk ben, snap ik eerlijk gezegd wel dat er een opvolger staat te trappelen.

Is dit nou echt nodig, Calvijn? Ga iets nuttigers doen, joh.