Werk & Studie
alle pijlers
Als ik later groot ben.....
woensdag 21 januari 2009 om 12:28
Steeds vaker duiken topics op met de titel "ik weet niet wat ik wil"
Vroeger toen ik nog heel jong was had ik geen twijfels over het idee dat ik het later als ik groot ben zou gaan maken. De wereld lag aan mijn voeten. Ik zou gaan studeren (wat ik ging studeren hield ik me niet bezig) en de top bereiken (de top van wat wist ik ook niet)
Het was en is een gevoel. Jaren later ben ik geen stap verder gekomen. De wat-wil-ik-echt-vraag dringt zich steeds vaker op. Ik kijk om me heen en zie mensen met vastberadenheid studeren, ambities nastreven, hun doelen behalen. Ik zie mensen die weten wat ze willen en zich door niets of niemand tegen laten houden.
Ik benijd deze mensen. Ik probeer af te kijken wat zij hebben waardoor ze wel weten wat ze willen maar ik kom er niet achter. Iedereen zegt dat ik er op een dag wel achterkom. Maar die dag is nooit aangebroken en ik blijf zitten met de vraag wat ik mijn leven kan en wil. De jaren tikken langzaam voorbij. Realisme en idealisme strijden om een 1e plaats in mijn hoofd.
Aan iedereen die wel weet wat zij/hij wil, deel met ons, de onwetenden, hoe je dat wist. Welke stappen je hebt genomen om te bereiken wat je wilt.
Voor de zoekenden onder ons, hoe komt het dat je niet weet wat je wil? Is het angst, onrealistische doelen of weet je het ECHT niet?
Ik hoop dat ik met deze topic de zoekenden en de mensen die gevonden hebben bij elkaar kan brengen. Dat we inspiratie uit elkaars ervaringen kunnen putten. Dat we elkaar tips kunnen geven over hoe je tot dat eureka-gevoel kunt komen. Het gevoel dat je ineens weet wat je wel wilt! Het moment waarop het kwart viel.
Wie doet er mee?
Vroeger toen ik nog heel jong was had ik geen twijfels over het idee dat ik het later als ik groot ben zou gaan maken. De wereld lag aan mijn voeten. Ik zou gaan studeren (wat ik ging studeren hield ik me niet bezig) en de top bereiken (de top van wat wist ik ook niet)
Het was en is een gevoel. Jaren later ben ik geen stap verder gekomen. De wat-wil-ik-echt-vraag dringt zich steeds vaker op. Ik kijk om me heen en zie mensen met vastberadenheid studeren, ambities nastreven, hun doelen behalen. Ik zie mensen die weten wat ze willen en zich door niets of niemand tegen laten houden.
Ik benijd deze mensen. Ik probeer af te kijken wat zij hebben waardoor ze wel weten wat ze willen maar ik kom er niet achter. Iedereen zegt dat ik er op een dag wel achterkom. Maar die dag is nooit aangebroken en ik blijf zitten met de vraag wat ik mijn leven kan en wil. De jaren tikken langzaam voorbij. Realisme en idealisme strijden om een 1e plaats in mijn hoofd.
Aan iedereen die wel weet wat zij/hij wil, deel met ons, de onwetenden, hoe je dat wist. Welke stappen je hebt genomen om te bereiken wat je wilt.
Voor de zoekenden onder ons, hoe komt het dat je niet weet wat je wil? Is het angst, onrealistische doelen of weet je het ECHT niet?
Ik hoop dat ik met deze topic de zoekenden en de mensen die gevonden hebben bij elkaar kan brengen. Dat we inspiratie uit elkaars ervaringen kunnen putten. Dat we elkaar tips kunnen geven over hoe je tot dat eureka-gevoel kunt komen. Het gevoel dat je ineens weet wat je wel wilt! Het moment waarop het kwart viel.
Wie doet er mee?
woensdag 21 januari 2009 om 15:15
Cilka, ik ben heel benieuwd naar wat je doet. Hoef je niet op te schrijven hoor Het is meer dat jouw hele post iets in mij triggert waardoor die nieuwsgierigheid naar boven komt.
Erg hoopvol om te lezen dat jouw streven niet minder ambitieus is.
En weet je...zolang ik het vermogen tot dromen nog heb, ligt en blijft de wereld aan mijn voeten liggen (zeg ik om mezelf nog enigszins te kunnen oppeppen)
Erg hoopvol om te lezen dat jouw streven niet minder ambitieus is.
En weet je...zolang ik het vermogen tot dromen nog heb, ligt en blijft de wereld aan mijn voeten liggen (zeg ik om mezelf nog enigszins te kunnen oppeppen)
woensdag 21 januari 2009 om 15:20
quote:Sensy12 schreef op 21 januari 2009 @ 14:33:
Evidenza, ik heb hetzelfde. Het schrijnende hieraan is dat de mensen die vroeger geen carriere nastreefden en gewoon deden wat ze moesten doen, nu wel verder gekomen zijn dan ik. Ok, ik snap dat ik mezelf niet moet vergelijken met anderen maar ergens doet het me ook gewoon pijn. Ik ben gefascineerd door mensen (vooral vrouwen) die op eigen kracht de top hebben bereikt. En ik wil niet de top bereiken om het bereiken maar ik voel gewoon dat ik veel meer in me heb dan er nu uitkomt. Het is erg lastig om uit te leggen wat ik bedoel zonder pompeus en borstklopperig over te komen.
Jezelf met anderen vergelijken an sich doet geen pijn en is ook niks mis mee, maar als je jezelf daar negatief tegenover afzet heb je een probleem. Tenzij dat weer motiveert om harder te werken. Maar blijf niet in dat negatieve gevoel hangen.
Of beter nog, vergelijk jezelf eens met mensen die het minder hebben. Als ik zelf wel een baal van mijn werk ( zelfs met een droomjob heb ik dat dus nog wel eens) denk ik aan de uitzending die ik een paar weken geleden zag over de Mandarijnfabriek. Je kent ze vast wel, die lekkere mandarijntjes in blik. Komen allemaal uit China. En worden door duizenden mensen gepeld, in partjes gesneden en gewassen. En dat doen ze 12 uur per dag, gekleed alsof ze op maanbezoek gaan.
Dus daar denk ik aan. Aan de Mandarijnfabriek. Ik wil niet zeggen dat ik altijd acuut weer zin in mijn werk krijg, maar ik ga in ieder geval altijd zonder morren weer aan de slag.
Het is goed te vergelijken, vooral omdat je dan ook kunt spiegelen. Maar de meeste mensen vergelijken en concluderen dat ze er zelf slechter afkomen en gaan vervolgens zitten morren. Waar je bent is het produkt van jouw keuzes en beslissingen, waar je gaat komen ook.
Evidenza, ik heb hetzelfde. Het schrijnende hieraan is dat de mensen die vroeger geen carriere nastreefden en gewoon deden wat ze moesten doen, nu wel verder gekomen zijn dan ik. Ok, ik snap dat ik mezelf niet moet vergelijken met anderen maar ergens doet het me ook gewoon pijn. Ik ben gefascineerd door mensen (vooral vrouwen) die op eigen kracht de top hebben bereikt. En ik wil niet de top bereiken om het bereiken maar ik voel gewoon dat ik veel meer in me heb dan er nu uitkomt. Het is erg lastig om uit te leggen wat ik bedoel zonder pompeus en borstklopperig over te komen.
Jezelf met anderen vergelijken an sich doet geen pijn en is ook niks mis mee, maar als je jezelf daar negatief tegenover afzet heb je een probleem. Tenzij dat weer motiveert om harder te werken. Maar blijf niet in dat negatieve gevoel hangen.
Of beter nog, vergelijk jezelf eens met mensen die het minder hebben. Als ik zelf wel een baal van mijn werk ( zelfs met een droomjob heb ik dat dus nog wel eens) denk ik aan de uitzending die ik een paar weken geleden zag over de Mandarijnfabriek. Je kent ze vast wel, die lekkere mandarijntjes in blik. Komen allemaal uit China. En worden door duizenden mensen gepeld, in partjes gesneden en gewassen. En dat doen ze 12 uur per dag, gekleed alsof ze op maanbezoek gaan.
Dus daar denk ik aan. Aan de Mandarijnfabriek. Ik wil niet zeggen dat ik altijd acuut weer zin in mijn werk krijg, maar ik ga in ieder geval altijd zonder morren weer aan de slag.
Het is goed te vergelijken, vooral omdat je dan ook kunt spiegelen. Maar de meeste mensen vergelijken en concluderen dat ze er zelf slechter afkomen en gaan vervolgens zitten morren. Waar je bent is het produkt van jouw keuzes en beslissingen, waar je gaat komen ook.
woensdag 21 januari 2009 om 15:30
Mooi voorbeeld, de mandarijnenfabriek, Evidenza. Ik ben het ook met je eens dat je bij het vergelijken eerder moet kijken naar mensen die het 'minder' hebben. Wat ik mij dan altijd afvraag is of die mensen niet gewoon gelukkiger zijn dan wij. (met wij bedoel ik de mensen met veel keuzemogelijkheden) Vroeger werkte je om geld te verdienen. Als dit toevallig leuk werk was, had je mazzel. Zo niet, ook niks aan de hand.
Tegenwoordig moet iedereen het werk leuk vinden.
Uiteraard is dit een beetje simpel opgeschreven, maar denk wel dat ik er vaak tegenaan loop. Iedereen heeft het maar over droombanen, voldoening uit je werk halen, carrieres, etc. Zelf krijg ik daardoor het beeld dat ik ook een baan wil die ik gewoon leuk vind. Maar is er wel een baan die helemaal perfect is?
In ieder geval, het blijft lastig. Als ik over banen nadenk, zie ik ook altijd van die mooie plaatjes voor me. Als ik dan daadwerkelijk in zo'n functie ga beginnen, valt het altijd tegen.
Tegenwoordig moet iedereen het werk leuk vinden.
Uiteraard is dit een beetje simpel opgeschreven, maar denk wel dat ik er vaak tegenaan loop. Iedereen heeft het maar over droombanen, voldoening uit je werk halen, carrieres, etc. Zelf krijg ik daardoor het beeld dat ik ook een baan wil die ik gewoon leuk vind. Maar is er wel een baan die helemaal perfect is?
In ieder geval, het blijft lastig. Als ik over banen nadenk, zie ik ook altijd van die mooie plaatjes voor me. Als ik dan daadwerkelijk in zo'n functie ga beginnen, valt het altijd tegen.
woensdag 21 januari 2009 om 15:36
Ittje, dat is precies de reden waarom ik voor mezelf ben begonnen (vertaal- en tekstschrijfbureau).
Het werk op zich is niet zoveel anders dan in loondienst, alles eromheen echter wel. Het "eigen baas" gevoel is voor mij heel belangrijk. Je kunt van je werk maken wat je zélf wil, dingen erbij doen die in een vaste baan niet zouden kunnen, etc.
Het grappige is dat ik hier in Frankrijk best wat mensen ken van ongeveer mijn leeftijd met een eigen zaak, variërend van tegelzetter tot een free-lance directiesecretaresse (viertalig) die zich op projectbasis beschikbaar stelt. Die mensen zijn zonder uitzondering gelukkiger in hun werk dan degenen met een vaste baan.
Het is hard werken, het is heel eng om te beginnen (ik had echt nachtmerries van te weinig klanten, failliet gaan, etc) maar het geeft toch voldoening.
Het werk op zich is niet zoveel anders dan in loondienst, alles eromheen echter wel. Het "eigen baas" gevoel is voor mij heel belangrijk. Je kunt van je werk maken wat je zélf wil, dingen erbij doen die in een vaste baan niet zouden kunnen, etc.
Het grappige is dat ik hier in Frankrijk best wat mensen ken van ongeveer mijn leeftijd met een eigen zaak, variërend van tegelzetter tot een free-lance directiesecretaresse (viertalig) die zich op projectbasis beschikbaar stelt. Die mensen zijn zonder uitzondering gelukkiger in hun werk dan degenen met een vaste baan.
Het is hard werken, het is heel eng om te beginnen (ik had echt nachtmerries van te weinig klanten, failliet gaan, etc) maar het geeft toch voldoening.
woensdag 21 januari 2009 om 15:42
Ik realiseer me mijn luxepositie. Ik heb een baan waar anderen al blij mogen zijn als ze weten dat ze vandaag te eten hebben. Dat besef zit er goed in. Ik hoop niet dat ik overkom als een zeurkous die zonnodig haar droombaan wil vinden.
Het is een gevoel wat een uitweg naar buiten zoekt en ik zal/moet/wil daar wat mee doen. Misschien wel om de luxepositie die ik heb te benutten ook wat voor anderen te betekenen. Dat ik het goed heb in vergelijking met anderen is juist een drijfveer om zoveel mogelijk te benutten wat er te benutten valt. Hoop dat iemand dit nog kan volgen....
Het is ook frustratie. Net of je een miljoen euro op de bank hebt staan maar je kunt er niet bij. Je hebt het maar je kunt het niet inzetten om wat dan ook te doen. Net of er een glazen wand tussen mij en wat ik wil/kan staat. Ik voel het maar kom er niet bij.
En ik ben het eens met je Evidenza, vergelijken hoort geen pijn te doen. Wat mij pijn doet is dat ik niet verder kom. Niet de vergelijking op zich. Want als je mij zou vragen of ik met die genoemde mensen zou willen ruilen dan is mijn antwoord een duidelijke NEE.
Het is een gevoel wat een uitweg naar buiten zoekt en ik zal/moet/wil daar wat mee doen. Misschien wel om de luxepositie die ik heb te benutten ook wat voor anderen te betekenen. Dat ik het goed heb in vergelijking met anderen is juist een drijfveer om zoveel mogelijk te benutten wat er te benutten valt. Hoop dat iemand dit nog kan volgen....
Het is ook frustratie. Net of je een miljoen euro op de bank hebt staan maar je kunt er niet bij. Je hebt het maar je kunt het niet inzetten om wat dan ook te doen. Net of er een glazen wand tussen mij en wat ik wil/kan staat. Ik voel het maar kom er niet bij.
En ik ben het eens met je Evidenza, vergelijken hoort geen pijn te doen. Wat mij pijn doet is dat ik niet verder kom. Niet de vergelijking op zich. Want als je mij zou vragen of ik met die genoemde mensen zou willen ruilen dan is mijn antwoord een duidelijke NEE.
woensdag 21 januari 2009 om 15:51
Heerlijk, wat een herkenbaarheid.
Sensyl, ik herken dat je je bewust bent van de luxepositie, maar dat het toch blijft knagen. En als je andere mensen in banen ziet die 'beter' zijn, doet dit zeer. Ook al zou je nooit in hun positie willen zitten. Zelf heb ik ook altijd het gevoel dat ik verder zou moeten zijn dan dat ik nu ben. Qua carriere, niveau van mijn functie. Ben ook altijd heel erg bezig met wat anderen denken. Dat is niet goed, dat weet ik. Toch doe ik het.
Heb ooit een baan gehad die ik eigenlijk best leuk vond, maar niet uitdagend genoeg. Wel haalde ik er voldoening uit door het helpen van mensen. Uiteindelijk toch mee gestopt, omdat ik het idee had iets uitdagenders te moeten zoeken...
Robo, een eigen bedrijf is denk ik ook anders dan wanneer je in loondienst bent. Ik zie het aan mijn vriend. Hij maakt twee keer zoveel uren dan dat ik maak. Hij haalt er echter meer energie uit en ik hoor hem nooit klagen dat hij zijn werk niet leuk vindt. Natuurlijk heeft hij ook wel baaldagen, maar dat hoort er denk ik bij. Juist het idee dat je het voor jezelf doet is wel een extra drijfveer. Kortom, ben het helemaal met je eens, maar een eigen bedrijf is niet altijd mogelijk.
Sensyl, ik herken dat je je bewust bent van de luxepositie, maar dat het toch blijft knagen. En als je andere mensen in banen ziet die 'beter' zijn, doet dit zeer. Ook al zou je nooit in hun positie willen zitten. Zelf heb ik ook altijd het gevoel dat ik verder zou moeten zijn dan dat ik nu ben. Qua carriere, niveau van mijn functie. Ben ook altijd heel erg bezig met wat anderen denken. Dat is niet goed, dat weet ik. Toch doe ik het.
Heb ooit een baan gehad die ik eigenlijk best leuk vond, maar niet uitdagend genoeg. Wel haalde ik er voldoening uit door het helpen van mensen. Uiteindelijk toch mee gestopt, omdat ik het idee had iets uitdagenders te moeten zoeken...
Robo, een eigen bedrijf is denk ik ook anders dan wanneer je in loondienst bent. Ik zie het aan mijn vriend. Hij maakt twee keer zoveel uren dan dat ik maak. Hij haalt er echter meer energie uit en ik hoor hem nooit klagen dat hij zijn werk niet leuk vindt. Natuurlijk heeft hij ook wel baaldagen, maar dat hoort er denk ik bij. Juist het idee dat je het voor jezelf doet is wel een extra drijfveer. Kortom, ben het helemaal met je eens, maar een eigen bedrijf is niet altijd mogelijk.
woensdag 21 januari 2009 om 15:57
Nog iets over jezelf vergelijken met anderen. Laatst sprak ik met een oudklasgenoot van het HBO. Zij heeft, in tegenstelling tot mij, vanaf haar afstuderen tot nu nog steeds dezelfde werkgever. Wel is ze steeds doorgegroeid in een vakgebied wat mij heel erg interessant lijkt. Kortom, zag er mijn inziens uit als een droombaan.
Zelf gaf ze aan dat ze vaak twijfelde of dit het wel was. Dat ze zich minder voelde dan haar (vaak universitair geschoolde) collega's. Soms dagen had dat ze spontaan wil stoppen met wat ze doet.
Kortom, wat aan de buitenkant heel mooi lijkt, hoeft ook door die personen niet zo ervaren te worden.
Natuurlijk weet je dat stiekem wel, maar voor mij was het erg prettig te horen dat ook zij veel twijfels had en niet altijd tevreden is met haar baan.
Zelf gaf ze aan dat ze vaak twijfelde of dit het wel was. Dat ze zich minder voelde dan haar (vaak universitair geschoolde) collega's. Soms dagen had dat ze spontaan wil stoppen met wat ze doet.
Kortom, wat aan de buitenkant heel mooi lijkt, hoeft ook door die personen niet zo ervaren te worden.
Natuurlijk weet je dat stiekem wel, maar voor mij was het erg prettig te horen dat ook zij veel twijfels had en niet altijd tevreden is met haar baan.
woensdag 21 januari 2009 om 16:46
quote:Freda12 schreef op 21 januari 2009 @ 13:36:
Als je de hoofdprijs in de loterij zou winnen, als geld geen enkele rol zou spelen, waarmee zou je dan je dagen vullen (nadat het 'drankjes aan de rand van je eigen zwembad drinken' is gaan vervelen, zeg maar)?
Grote kans dat je dan opnoemt wat je écht wilt en wat jou echt voldoening en werkplezier geeft.
En ga eens te rade bij je ouders, of zij zich nog herinneren wat jij als kind altijd wilde worden, of misschien weet je het zelf nog wel. Vaak zit daar toch een soort kern van waarheid in, een soort oergevoel van iets wat precies bij jou past.Om eerlijk te zijn vind ik dit toch altijd zó'n dooddoener! Ik zou bij god niet weten wat ik zou gaan doen als ik de hoofdprijs in de loterij zou winnen. Vermoedelijk maar gewoon hetzelfde als wat ik nu doe. Niet omdat het nou zo'n jubelfantastische baan is (wel erg leuk, maar ook ruim voorzien van minpunten) maar omdat ik niets anders kan. En als kind had ik nou ook niet grootse dromen. Ik wilde alleen maar lezen. Maar ja, daar verdien je niets mee
Als je de hoofdprijs in de loterij zou winnen, als geld geen enkele rol zou spelen, waarmee zou je dan je dagen vullen (nadat het 'drankjes aan de rand van je eigen zwembad drinken' is gaan vervelen, zeg maar)?
Grote kans dat je dan opnoemt wat je écht wilt en wat jou echt voldoening en werkplezier geeft.
En ga eens te rade bij je ouders, of zij zich nog herinneren wat jij als kind altijd wilde worden, of misschien weet je het zelf nog wel. Vaak zit daar toch een soort kern van waarheid in, een soort oergevoel van iets wat precies bij jou past.Om eerlijk te zijn vind ik dit toch altijd zó'n dooddoener! Ik zou bij god niet weten wat ik zou gaan doen als ik de hoofdprijs in de loterij zou winnen. Vermoedelijk maar gewoon hetzelfde als wat ik nu doe. Niet omdat het nou zo'n jubelfantastische baan is (wel erg leuk, maar ook ruim voorzien van minpunten) maar omdat ik niets anders kan. En als kind had ik nou ook niet grootse dromen. Ik wilde alleen maar lezen. Maar ja, daar verdien je niets mee
woensdag 21 januari 2009 om 16:50
Hoi, je topic sprak me aan omdat ik ook zo dacht.
Maar ik weet nog steeds niet wat ik wil, en toch voel ik me zelf er goed bij.
Ik doen namelijk dingen die me leuk kijken, dat is alles.
Had eerst hele hoge eisen en zei overal nee op.
Dat werkt dus niet.
En met haast zoeken al helemaal niet,
Ga uitzendbureaus langs, ga jobhoppen,voor veel mensen is het niet weggelegd om te weten wat ze willen.
Het is een proces, geen doel dus meer voor mij
En ik doe nu ook iets tijdelijks wat totaal niet in mijn straatje ligt, weet nog steeds niet wat ik PRECIES wil..
Maar kom wel steeds meer tot een richting, omdat ik dingen heb kunnen afstrepen door ze eerst gedaan te hebben!
Succes, stop met zoeken!
quote:Sensy12 schreef op 21 januari 2009 @ 12:28:
Steeds vaker duiken topics op met de titel "ik weet niet wat ik wil"
Vroeger toen ik nog heel jong was had ik geen twijfels over het idee dat ik het later als ik groot ben zou gaan maken. De wereld lag aan mijn voeten. Ik zou gaan studeren (wat ik ging studeren hield ik me niet bezig) en de top bereiken (de top van wat wist ik ook niet)
Het was en is een gevoel. Jaren later ben ik geen stap verder gekomen. De wat-wil-ik-echt-vraag dringt zich steeds vaker op. Ik kijk om me heen en zie mensen met vastberadenheid studeren, ambities nastreven, hun doelen behalen. Ik zie mensen die weten wat ze willen en zich door niets of niemand tegen laten houden.
Ik benijd deze mensen. Ik probeer af te kijken wat zij hebben waardoor ze wel weten wat ze willen maar ik kom er niet achter. Iedereen zegt dat ik er op een dag wel achterkom. Maar die dag is nooit aangebroken en ik blijf zitten met de vraag wat ik mijn leven kan en wil. De jaren tikken langzaam voorbij. Realisme en idealisme strijden om een 1e plaats in mijn hoofd.
Aan iedereen die wel weet wat zij/hij wil, deel met ons, de onwetenden, hoe je dat wist. Welke stappen je hebt genomen om te bereiken wat je wilt.
Voor de zoekenden onder ons, hoe komt het dat je niet weet wat je wil? Is het angst, onrealistische doelen of weet je het ECHT niet?
Ik hoop dat ik met deze topic de zoekenden en de mensen die gevonden hebben bij elkaar kan brengen. Dat we inspiratie uit elkaars ervaringen kunnen putten. Dat we elkaar tips kunnen geven over hoe je tot dat eureka-gevoel kunt komen. Het gevoel dat je ineens weet wat je wel wilt! Het moment waarop het kwart viel.
Wie doet er mee?
Maar ik weet nog steeds niet wat ik wil, en toch voel ik me zelf er goed bij.
Ik doen namelijk dingen die me leuk kijken, dat is alles.
Had eerst hele hoge eisen en zei overal nee op.
Dat werkt dus niet.
En met haast zoeken al helemaal niet,
Ga uitzendbureaus langs, ga jobhoppen,voor veel mensen is het niet weggelegd om te weten wat ze willen.
Het is een proces, geen doel dus meer voor mij
En ik doe nu ook iets tijdelijks wat totaal niet in mijn straatje ligt, weet nog steeds niet wat ik PRECIES wil..
Maar kom wel steeds meer tot een richting, omdat ik dingen heb kunnen afstrepen door ze eerst gedaan te hebben!
Succes, stop met zoeken!
quote:Sensy12 schreef op 21 januari 2009 @ 12:28:
Steeds vaker duiken topics op met de titel "ik weet niet wat ik wil"
Vroeger toen ik nog heel jong was had ik geen twijfels over het idee dat ik het later als ik groot ben zou gaan maken. De wereld lag aan mijn voeten. Ik zou gaan studeren (wat ik ging studeren hield ik me niet bezig) en de top bereiken (de top van wat wist ik ook niet)
Het was en is een gevoel. Jaren later ben ik geen stap verder gekomen. De wat-wil-ik-echt-vraag dringt zich steeds vaker op. Ik kijk om me heen en zie mensen met vastberadenheid studeren, ambities nastreven, hun doelen behalen. Ik zie mensen die weten wat ze willen en zich door niets of niemand tegen laten houden.
Ik benijd deze mensen. Ik probeer af te kijken wat zij hebben waardoor ze wel weten wat ze willen maar ik kom er niet achter. Iedereen zegt dat ik er op een dag wel achterkom. Maar die dag is nooit aangebroken en ik blijf zitten met de vraag wat ik mijn leven kan en wil. De jaren tikken langzaam voorbij. Realisme en idealisme strijden om een 1e plaats in mijn hoofd.
Aan iedereen die wel weet wat zij/hij wil, deel met ons, de onwetenden, hoe je dat wist. Welke stappen je hebt genomen om te bereiken wat je wilt.
Voor de zoekenden onder ons, hoe komt het dat je niet weet wat je wil? Is het angst, onrealistische doelen of weet je het ECHT niet?
Ik hoop dat ik met deze topic de zoekenden en de mensen die gevonden hebben bij elkaar kan brengen. Dat we inspiratie uit elkaars ervaringen kunnen putten. Dat we elkaar tips kunnen geven over hoe je tot dat eureka-gevoel kunt komen. Het gevoel dat je ineens weet wat je wel wilt! Het moment waarop het kwart viel.
Wie doet er mee?
woensdag 21 januari 2009 om 16:57
quote:Sensy12 schreef op 21 januari 2009 @ 13:08:
Dhelia, zit wat in wat je zegt. Heb er zelf ook over nagedacht of ik wel 'goed' kijk naar de mensen die lijken te weten wat ze willen. En net als Zelda79 stuiter ik ook alle kanten op.
Ik weet van mezelf dat ik nooit een specialist zal worden. Daar ben ik veel te versnipperd voor en wil ik van alles weten. Van hoe een wasknijper werkt tot aan hoe de NASA een ruimteschip op Mars doet landen. De wereld is een groot speeltuin lijkt het wel.
Haha, klinkt bekend. Ik heb rechten gestudeerd maar daarnaast ook een taal en wat bijvakken van een enorme betastudie gedaan. Omdat het me leuk leek. En ik wil eigenlijk ook nog filofosie doen, en kunstgeschiedenis, en politicologie. Ik heb alleen wat extra levens nodig om dat allemaal rond te breien
quote:Wat mij heel erg heeft verward is dat ik altijd gezien werd als de studiebol, de persoon die weet wat ze wil, die achter alles aan gaat wat ze belangrijk vindt. Ik zie dat alleen niet terug bij mezelf. Dus wat ik uitstraal is in conflict met wat ik voel.
Maar dan wéét je dus dat het beeld lang niet altijd overeenkomt met de werkelijkheid. Dikke kans dat dat ook geldt voor een groot deel van de mensen waarbij jij het beeld hebt dat ze het allemaal zo goed weten...
quote:Diep in mezelf kijken heb ik ook gedaan en ik kom niets tegen dan 'ik weet niet wat wil'. En eerlijk gezegd lijkt het me niet saai om te weten wat je wilt. Ik denk dat je daardoor juist voor jezelf grenzen verlegd om het ook te bereiken. Niet weten wat ik wil werkt voor mij in ieder geval verlammend.
Niet weten wat je wilt, betekent ook dat je open kan staan voor heel veel. Waar gefocuste mensen wellicht heel boeiende zijpaden links laten liggen omdat het niet tot het einddoel leidt, kan jij ze wel inslaan. En daardoor misschien bij iets veel boeienders uitkomen. Maar dan moet je wel die zijpaden in durven slaan, en niet jezelf belemmeren omdat je vindt dat het 'slecht' is dat je je einddoel niet kent.
Ik dacht op mijn 16e ook precies te weten wat ik wilde worden. Ben dat ook geworden. En dacht op mijn 25e "en wat nu?" en raakte acuut in een dermate grote crisis dat ik ontslag nam en iets totaal anders ben gaan doen. Weten wat je wil ís niet zaligmakend. Het kan ook belemmerend zijn.
Dhelia, zit wat in wat je zegt. Heb er zelf ook over nagedacht of ik wel 'goed' kijk naar de mensen die lijken te weten wat ze willen. En net als Zelda79 stuiter ik ook alle kanten op.
Ik weet van mezelf dat ik nooit een specialist zal worden. Daar ben ik veel te versnipperd voor en wil ik van alles weten. Van hoe een wasknijper werkt tot aan hoe de NASA een ruimteschip op Mars doet landen. De wereld is een groot speeltuin lijkt het wel.
Haha, klinkt bekend. Ik heb rechten gestudeerd maar daarnaast ook een taal en wat bijvakken van een enorme betastudie gedaan. Omdat het me leuk leek. En ik wil eigenlijk ook nog filofosie doen, en kunstgeschiedenis, en politicologie. Ik heb alleen wat extra levens nodig om dat allemaal rond te breien
quote:Wat mij heel erg heeft verward is dat ik altijd gezien werd als de studiebol, de persoon die weet wat ze wil, die achter alles aan gaat wat ze belangrijk vindt. Ik zie dat alleen niet terug bij mezelf. Dus wat ik uitstraal is in conflict met wat ik voel.
Maar dan wéét je dus dat het beeld lang niet altijd overeenkomt met de werkelijkheid. Dikke kans dat dat ook geldt voor een groot deel van de mensen waarbij jij het beeld hebt dat ze het allemaal zo goed weten...
quote:Diep in mezelf kijken heb ik ook gedaan en ik kom niets tegen dan 'ik weet niet wat wil'. En eerlijk gezegd lijkt het me niet saai om te weten wat je wilt. Ik denk dat je daardoor juist voor jezelf grenzen verlegd om het ook te bereiken. Niet weten wat ik wil werkt voor mij in ieder geval verlammend.
Niet weten wat je wilt, betekent ook dat je open kan staan voor heel veel. Waar gefocuste mensen wellicht heel boeiende zijpaden links laten liggen omdat het niet tot het einddoel leidt, kan jij ze wel inslaan. En daardoor misschien bij iets veel boeienders uitkomen. Maar dan moet je wel die zijpaden in durven slaan, en niet jezelf belemmeren omdat je vindt dat het 'slecht' is dat je je einddoel niet kent.
Ik dacht op mijn 16e ook precies te weten wat ik wilde worden. Ben dat ook geworden. En dacht op mijn 25e "en wat nu?" en raakte acuut in een dermate grote crisis dat ik ontslag nam en iets totaal anders ben gaan doen. Weten wat je wil ís niet zaligmakend. Het kan ook belemmerend zijn.
woensdag 21 januari 2009 om 19:45
Extreem boeiend onderwerp dit.
Ik wist van jongs af aan wat ik ging doen: De muziek in. Hoe, dat heeft nog wel gewisseld, lang met zang bezig geweest, maar uiteindelijk werd het een bredere, technisch georiënteerde studie waarin ik de richting koos muziek te schrijven/maken en dat ook (wegens mijn afschuwelijk brede interesse) vooral ook te in combinatie met andere kunstvormen. 6 jaar lang vreselijk gelukkig geweest in die studie, daarna freelance het regel/productiewerk ingerold en daarnaast soms mooie dingen maken met mensen, helemaal prachtig.
Maar ik was ambitieus. Ik hoefde niet zo nodig de beste te worden, want volgens mij bestaat dat niet, maar ik moest toch wel op een bepaalde manier Succesvol Worden en Bijzonder Gevonden Worden. En dat ging niet vanzelf. Tel daar mijn onhebbelijkheid op om vooral te zien wat ik niet heb, en wat ik allemaal heb gedaan af te doen als onbelangrijk, en dan zit je op je 27ste al diep in je dertigers dilemma (ik ben altijd wat voorlijk geweest ). Uiteindelijk een coach gezocht, en die heeft me (ik weet nog steeds niet hoe, want hij heeft het nooit zo gezegd) een stuk minder ambitieus gemaakt, eigenlijk. Oh, ik wil nog steeds wel dingen, heb allerlei projecten in het achterhoofd die ik nog eens uit wil gaan voeren etc, maar ik leef vooral nu. Vroeger was ik op de fiets of lopend soms uren bezig met fictieve interviews geven over iets wat ik gemaakt had (jawel! ) of dagdroomde ik enorm over Die Fantastische Muzikant die dan mijn levenspartner moest worden etcetcetc en dat doe ik eigenlijk bijna niet meer. Nu denk ik na over alles wat er gebeurt in mijn leven, zie ik daar patronen en mogelijkheden in, ben ik veel reeëler vooral. Maar weet je wat het allermooiste is? Ineens gebeurt er vanalles wat ik altijd al wilde. Ineens heb ik een clubje waarmee we ons eigen ding maken, staan we in de theaters. Ineens komt allerlei leuk werk vanzelf op me af, lijkt wel.
2 jaar geleden was ik gelukkig bij de gratie van alles wat ik nog zou gaan doen in mijn leven, en nu ben ik het door wat ik nu doe. Terwijl mijn leven niet eens zo drastisch veranderd is, 't is puur instelling.
Heel dubbel verhaal eigenlijk, bovenstaande (en wat verhelderend voor mezelf ook om het eens zo op te schrijven!). Aan de ene kant was die ambitie nodig om te gaan doen wat ik ben gaan doen, en aan de andere kant verstikte het me juist. En ik denk dat het ook gewoon zo dubbel is: Zonder bereik je niks, maar teveel is ook niet goed.
En Sensy, als ik die post van jou lees over zorg en wat je wilt veranderen, dan denk ik meid, je weet prima wat je wilt! Alleen is het een te grote berg ineens, je moet het structureren, bedenken welke stappen je 'daar' kunnen brengen. En 'daar' is nooit een punt, volgens mij, 'daar' blijft, ook bij mij, behoorlijk veranderlijk. Maar ik denk dat je alleen al erg gelukkig zou worden van stapjes de goede kant op zetten. En bij die stapjes denk ik dan aan uitzoeken wat er allemaal is die richting op, met zoveel mogelijk mensen praten over wat je zou willen, misschien eens naar een loopbaancoach? Duidelijk lijkt me in elk geval dat je iets moet gaan doén, niets frustrerender dan weten dat er nog zoveel moet van jezelf, en niet weten waar te beginnen, sprak zij uit ervaring
Ik wist van jongs af aan wat ik ging doen: De muziek in. Hoe, dat heeft nog wel gewisseld, lang met zang bezig geweest, maar uiteindelijk werd het een bredere, technisch georiënteerde studie waarin ik de richting koos muziek te schrijven/maken en dat ook (wegens mijn afschuwelijk brede interesse) vooral ook te in combinatie met andere kunstvormen. 6 jaar lang vreselijk gelukkig geweest in die studie, daarna freelance het regel/productiewerk ingerold en daarnaast soms mooie dingen maken met mensen, helemaal prachtig.
Maar ik was ambitieus. Ik hoefde niet zo nodig de beste te worden, want volgens mij bestaat dat niet, maar ik moest toch wel op een bepaalde manier Succesvol Worden en Bijzonder Gevonden Worden. En dat ging niet vanzelf. Tel daar mijn onhebbelijkheid op om vooral te zien wat ik niet heb, en wat ik allemaal heb gedaan af te doen als onbelangrijk, en dan zit je op je 27ste al diep in je dertigers dilemma (ik ben altijd wat voorlijk geweest ). Uiteindelijk een coach gezocht, en die heeft me (ik weet nog steeds niet hoe, want hij heeft het nooit zo gezegd) een stuk minder ambitieus gemaakt, eigenlijk. Oh, ik wil nog steeds wel dingen, heb allerlei projecten in het achterhoofd die ik nog eens uit wil gaan voeren etc, maar ik leef vooral nu. Vroeger was ik op de fiets of lopend soms uren bezig met fictieve interviews geven over iets wat ik gemaakt had (jawel! ) of dagdroomde ik enorm over Die Fantastische Muzikant die dan mijn levenspartner moest worden etcetcetc en dat doe ik eigenlijk bijna niet meer. Nu denk ik na over alles wat er gebeurt in mijn leven, zie ik daar patronen en mogelijkheden in, ben ik veel reeëler vooral. Maar weet je wat het allermooiste is? Ineens gebeurt er vanalles wat ik altijd al wilde. Ineens heb ik een clubje waarmee we ons eigen ding maken, staan we in de theaters. Ineens komt allerlei leuk werk vanzelf op me af, lijkt wel.
2 jaar geleden was ik gelukkig bij de gratie van alles wat ik nog zou gaan doen in mijn leven, en nu ben ik het door wat ik nu doe. Terwijl mijn leven niet eens zo drastisch veranderd is, 't is puur instelling.
Heel dubbel verhaal eigenlijk, bovenstaande (en wat verhelderend voor mezelf ook om het eens zo op te schrijven!). Aan de ene kant was die ambitie nodig om te gaan doen wat ik ben gaan doen, en aan de andere kant verstikte het me juist. En ik denk dat het ook gewoon zo dubbel is: Zonder bereik je niks, maar teveel is ook niet goed.
En Sensy, als ik die post van jou lees over zorg en wat je wilt veranderen, dan denk ik meid, je weet prima wat je wilt! Alleen is het een te grote berg ineens, je moet het structureren, bedenken welke stappen je 'daar' kunnen brengen. En 'daar' is nooit een punt, volgens mij, 'daar' blijft, ook bij mij, behoorlijk veranderlijk. Maar ik denk dat je alleen al erg gelukkig zou worden van stapjes de goede kant op zetten. En bij die stapjes denk ik dan aan uitzoeken wat er allemaal is die richting op, met zoveel mogelijk mensen praten over wat je zou willen, misschien eens naar een loopbaancoach? Duidelijk lijkt me in elk geval dat je iets moet gaan doén, niets frustrerender dan weten dat er nog zoveel moet van jezelf, en niet weten waar te beginnen, sprak zij uit ervaring
woensdag 21 januari 2009 om 21:38
Moosey wat een inspirerende post van je!
En terwijl ik het las knikte ik veelvuldig 'ja'. Want ook ik richt me idd op wat ik nu kan en doe. In het doen wat ik doe, daar ligt de focus. Daarom schreef ik ook in mijn OP dat realisme en idealisme om voorrang lijken te strijden. En die berg is ook te groot, ik kan mijn eigen keuken niet eens fatsoenlijk schoonmaken Het was meer ter illustratie hoe ik naar de wereld kijk, altijd met de bril:"Jongens...dit kan beter" en dat doe ik thuis en op kantoor. Het kijken dan he....want de uitvoer ligt meestal toch in handen van de hoge piefen That's why I wanna be one! Laatste is half grap en half serieus.
Leuk om te lezen dat je in ieder geval doet wat je wilt doen!
Ik hoop dat nog meer mensen zich melden om te vertellen wat ze doen, waarom ze het doen en wat ze zouden doen als de hoofdprijs van de lotto hadden gewonnen (met dank aan Fredia)
En terwijl ik het las knikte ik veelvuldig 'ja'. Want ook ik richt me idd op wat ik nu kan en doe. In het doen wat ik doe, daar ligt de focus. Daarom schreef ik ook in mijn OP dat realisme en idealisme om voorrang lijken te strijden. En die berg is ook te groot, ik kan mijn eigen keuken niet eens fatsoenlijk schoonmaken Het was meer ter illustratie hoe ik naar de wereld kijk, altijd met de bril:"Jongens...dit kan beter" en dat doe ik thuis en op kantoor. Het kijken dan he....want de uitvoer ligt meestal toch in handen van de hoge piefen That's why I wanna be one! Laatste is half grap en half serieus.
Leuk om te lezen dat je in ieder geval doet wat je wilt doen!
Ik hoop dat nog meer mensen zich melden om te vertellen wat ze doen, waarom ze het doen en wat ze zouden doen als de hoofdprijs van de lotto hadden gewonnen (met dank aan Fredia)
woensdag 21 januari 2009 om 22:02
quote:Sensy12 schreef op 21 januari 2009 @ 14:23:
[...]
robo lekker offtopic op mijn eigen topic maar ik heb geen geboortedatum Huh? zul je denken. Mijn echte geboortedatum is niet bekend omdat het nooit is geregistreer en ik pas een geboortedatum kreeg toen we naar Nederland verhuisden.
Maar ik neem aan dat een fictieve geboortedatum niet volstaat...?
Hoi Sensy,
interessant topic dit, ik blijf meelezen!
Mag ik trouwens vragen hoe dat kan? Heb je geen ouders die je dat kunnen vertellen? Als je hier niet op wilt antwoorden geeft niks hoor, ben gewoon nieuwsgierig..
[...]
robo lekker offtopic op mijn eigen topic maar ik heb geen geboortedatum Huh? zul je denken. Mijn echte geboortedatum is niet bekend omdat het nooit is geregistreer en ik pas een geboortedatum kreeg toen we naar Nederland verhuisden.
Maar ik neem aan dat een fictieve geboortedatum niet volstaat...?
Hoi Sensy,
interessant topic dit, ik blijf meelezen!
Mag ik trouwens vragen hoe dat kan? Heb je geen ouders die je dat kunnen vertellen? Als je hier niet op wilt antwoorden geeft niks hoor, ben gewoon nieuwsgierig..
woensdag 21 januari 2009 om 22:41
Carriere-advies: de (lokale) politiek. Veel lezen, over veel onderwerpen wat moeten vinden, oplossingen zoeken voor reële problemen, en in een positie zitten waar je ook nog daadwerkelijk iets voor elkaar kan krijgen. Volgend jaar maart verkiezingen, dus de lijsten zullen binnenkort weer opgesteld moeten worden
donderdag 22 januari 2009 om 09:32
quote:Kroesje schreef op 21 januari 2009 @ 16:50:
Hoi, je topic sprak me aan omdat ik ook zo dacht.
Maar ik weet nog steeds niet wat ik wil, en toch voel ik me zelf er goed bij.
Ik doen namelijk dingen die me leuk kijken, dat is alles.
Had eerst hele hoge eisen en zei overal nee op.
Dat werkt dus niet.
En met haast zoeken al helemaal niet,
Ga uitzendbureaus langs, ga jobhoppen,voor veel mensen is het niet weggelegd om te weten wat ze willen.
Het is een proces, geen doel dus meer voor mij
En ik doe nu ook iets tijdelijks wat totaal niet in mijn straatje ligt, weet nog steeds niet wat ik PRECIES wil..
Maar kom wel steeds meer tot een richting, omdat ik dingen heb kunnen afstrepen door ze eerst gedaan te hebben!
Succes, stop met zoeken!
[...]
Hmm... Hopelijk kom ik ook ooit zover dat ik zo kan denken. Ben nu sinds mijn opleiding aan het jobhoppen. Vanaf 2005 4 verschillende werkgevers gehad. Aan de ene kant merk ik dat ik overal nieuwe dingen leer. Niet alleen kennis en vaardigheden, maar ook over wat ik wel/ niet leuk vindt om te doen. Daarnaast baal ik toch ook wel dat ik het nergens naar mijn zin heb op de lange termijn. En wat ik merk, door dat gejobhop, is dat het steeds lastiger wordt ergens te solliciteren. Er wordt gauw gedacht dat er iets negatiefs achter zit. Oftewel, dat werkgevers niet tevreden zijn. Dat is dus absoluut niet het geval. Ben altijd overal zelf weggegaan en niet omdat ik mijn werk niet goed deed.
In ieder geval, vind je manier van denken wel positief.
Hoi, je topic sprak me aan omdat ik ook zo dacht.
Maar ik weet nog steeds niet wat ik wil, en toch voel ik me zelf er goed bij.
Ik doen namelijk dingen die me leuk kijken, dat is alles.
Had eerst hele hoge eisen en zei overal nee op.
Dat werkt dus niet.
En met haast zoeken al helemaal niet,
Ga uitzendbureaus langs, ga jobhoppen,voor veel mensen is het niet weggelegd om te weten wat ze willen.
Het is een proces, geen doel dus meer voor mij
En ik doe nu ook iets tijdelijks wat totaal niet in mijn straatje ligt, weet nog steeds niet wat ik PRECIES wil..
Maar kom wel steeds meer tot een richting, omdat ik dingen heb kunnen afstrepen door ze eerst gedaan te hebben!
Succes, stop met zoeken!
[...]
Hmm... Hopelijk kom ik ook ooit zover dat ik zo kan denken. Ben nu sinds mijn opleiding aan het jobhoppen. Vanaf 2005 4 verschillende werkgevers gehad. Aan de ene kant merk ik dat ik overal nieuwe dingen leer. Niet alleen kennis en vaardigheden, maar ook over wat ik wel/ niet leuk vindt om te doen. Daarnaast baal ik toch ook wel dat ik het nergens naar mijn zin heb op de lange termijn. En wat ik merk, door dat gejobhop, is dat het steeds lastiger wordt ergens te solliciteren. Er wordt gauw gedacht dat er iets negatiefs achter zit. Oftewel, dat werkgevers niet tevreden zijn. Dat is dus absoluut niet het geval. Ben altijd overal zelf weggegaan en niet omdat ik mijn werk niet goed deed.
In ieder geval, vind je manier van denken wel positief.
donderdag 22 januari 2009 om 09:51
Zoo herkenbaar.
Gisteravond nog over gehad met vriend. Ik wist vroeger al wat ik wilde: 'het' maken. Maar wat dat 'het' dan was? Dat wist ik niet. Twee studies begonnen en niet afgemaakt..Want was toch niet wat ik wilde. Maar wat wilde ik wel? In het secretaressevak gerold, maar weet zeker dat ik dit niet wil en op deze manier maak ik 'het' nooit! Weer aan een studie begonnen, die ga ik netjes afmaken. Maar deze studie is zo breed...Echt een studie voor iemand die nog niet weet wat ze wil. Welke richting ik op wil binnen deze studie weet ik ook nog niet...
Daar komt nog bij dat ik het best moeilijk met mezelf heb. Ik vind dat ik 'al' bijna 25 ben en nog niks heb bereikt, nog niet weet wat mijn doel is en waar ik naar toe wil. Dit maakt mij weleens moedeloos.
Sensy,
Waarom kijk je tegen dat coachingstraject op? En wat houdt zo'n traject eigenlijk precies in?
Gisteravond nog over gehad met vriend. Ik wist vroeger al wat ik wilde: 'het' maken. Maar wat dat 'het' dan was? Dat wist ik niet. Twee studies begonnen en niet afgemaakt..Want was toch niet wat ik wilde. Maar wat wilde ik wel? In het secretaressevak gerold, maar weet zeker dat ik dit niet wil en op deze manier maak ik 'het' nooit! Weer aan een studie begonnen, die ga ik netjes afmaken. Maar deze studie is zo breed...Echt een studie voor iemand die nog niet weet wat ze wil. Welke richting ik op wil binnen deze studie weet ik ook nog niet...
Daar komt nog bij dat ik het best moeilijk met mezelf heb. Ik vind dat ik 'al' bijna 25 ben en nog niks heb bereikt, nog niet weet wat mijn doel is en waar ik naar toe wil. Dit maakt mij weleens moedeloos.
Sensy,
Waarom kijk je tegen dat coachingstraject op? En wat houdt zo'n traject eigenlijk precies in?
Perfectionisme is niet perfect...
donderdag 22 januari 2009 om 10:05
quote:yathibiyya schreef op 22 januari 2009 @ 09:51:
Daar komt nog bij dat ik het best moeilijk met mezelf heb. Ik vind dat ik 'al' bijna 25 ben en nog niks heb bereikt, nog niet weet wat mijn doel is en waar ik naar toe wil. Dit maakt mij weleens moedeloos.
Dat gevoel ken ik hoor. Ben ook 'al' 25 en heb het gevoel dat ik nog niets bereikt heb. Terwijl ik tijdens mijn opleiding dacht op deze leeftijd wel een 'goede' baan te hebben.
Aan de andere kant moet je dan denk ik ook weer kijken naar wat je wel bereikt hebt. In mijn geval, HBO studie afgerond, goede relatie, mooi huis, leuk leven naast mijn werk.
Daar komt nog bij dat ik het best moeilijk met mezelf heb. Ik vind dat ik 'al' bijna 25 ben en nog niks heb bereikt, nog niet weet wat mijn doel is en waar ik naar toe wil. Dit maakt mij weleens moedeloos.
Dat gevoel ken ik hoor. Ben ook 'al' 25 en heb het gevoel dat ik nog niets bereikt heb. Terwijl ik tijdens mijn opleiding dacht op deze leeftijd wel een 'goede' baan te hebben.
Aan de andere kant moet je dan denk ik ook weer kijken naar wat je wel bereikt hebt. In mijn geval, HBO studie afgerond, goede relatie, mooi huis, leuk leven naast mijn werk.
donderdag 22 januari 2009 om 10:56
Kom op zeg, jongens toch, ik snap wel dat het zo kan voelen (ik was precies zo ) maar 25!!! Dat is echt nog zo f*cking jong, je hebt nog minstens 40 jaar voor je om er echt iets van te maken! Mijn advies aan iedereen die vindt dat het te langzaam gaat: Lees de biografie van Annie MG Schmidt (die van Annejet van der Zijl). Annie begon eigenlijk ook niet met echt serieus schrijven voor ze 40 was, en kijk wat ze allemaal nog heeft bereikt. Echt, het leven houdt niet ineens op als je 30 wordt ofzo.
En ik moet soms even denken aan een prachtige post van rider in een topic over iemand die zich snel verveelde in banen (nou ja, stages en bijbaantjes in haar geval) en dacht dat ze daarom moest gaan ZZP-en, daar stond iets in in de trant van: Werk is niet een soort van hobby waar je nog geld voor krijgt ook, werkgevers nemen jou niet aan zodat je jezelf even fijn kunt ontplooien, werk is nou eenmaal niet altijd leuk, maar je zult geld moeten verdienen. En hoewel niet helemaal mee eens, want ik haal veel uit mijn werk, is het wel verhelderend om het soms weer even zo te bekijken.
En ik moet soms even denken aan een prachtige post van rider in een topic over iemand die zich snel verveelde in banen (nou ja, stages en bijbaantjes in haar geval) en dacht dat ze daarom moest gaan ZZP-en, daar stond iets in in de trant van: Werk is niet een soort van hobby waar je nog geld voor krijgt ook, werkgevers nemen jou niet aan zodat je jezelf even fijn kunt ontplooien, werk is nou eenmaal niet altijd leuk, maar je zult geld moeten verdienen. En hoewel niet helemaal mee eens, want ik haal veel uit mijn werk, is het wel verhelderend om het soms weer even zo te bekijken.
donderdag 22 januari 2009 om 11:08
quote:kggnak schreef op 21 januari 2009 @ 22:02:
[...]
Hoi Sensy,
interessant topic dit, ik blijf meelezen!
Mag ik trouwens vragen hoe dat kan? Heb je geen ouders die je dat kunnen vertellen? Als je hier niet op wilt antwoorden geeft niks hoor, ben gewoon nieuwsgierig..Ja hoor dat mag Het is eigenlijk heel eenvoudig. Ik ben geboren in een klein dorpje in Marokko. Daar zijn de voorzieningen niet zoals hier. Geboortes werden in die tijd niet meteen geregistreerd. Mijn moeder is analfabeet en zij denkt nog in termen van seizoenen en niet data. Mijn vader werkte in die periode in Frankrijk en later in Nederland als gastarbeider. Pas toen we documenten nodig hadden voor de oversteek naar Nederland werd er een geboortedatum 'gekozen'. Niemand weet dus wanneer ik echt geboren ben (ze werken daar niet met kalenders maar zoals ik al zei met jaargetijden).
[...]
Hoi Sensy,
interessant topic dit, ik blijf meelezen!
Mag ik trouwens vragen hoe dat kan? Heb je geen ouders die je dat kunnen vertellen? Als je hier niet op wilt antwoorden geeft niks hoor, ben gewoon nieuwsgierig..Ja hoor dat mag Het is eigenlijk heel eenvoudig. Ik ben geboren in een klein dorpje in Marokko. Daar zijn de voorzieningen niet zoals hier. Geboortes werden in die tijd niet meteen geregistreerd. Mijn moeder is analfabeet en zij denkt nog in termen van seizoenen en niet data. Mijn vader werkte in die periode in Frankrijk en later in Nederland als gastarbeider. Pas toen we documenten nodig hadden voor de oversteek naar Nederland werd er een geboortedatum 'gekozen'. Niemand weet dus wanneer ik echt geboren ben (ze werken daar niet met kalenders maar zoals ik al zei met jaargetijden).
donderdag 22 januari 2009 om 11:09
Moosey, ik weet het! En toch voelt het soms wel zo. Misschien komt het doordat ik veel mensen in mijn omgeving heb die ouder zijn en het allemaal op hun manier gemaakt hebben of druk zijn met carriere maken. Ook zijn ze allemaal erg bewust met iets bezig dat ze leuk vinden. Door jezelf met die mensen te vergelijken krijg je dan toch, ja op je 25e al, dat gevoel.
Daarnaast heb ik denk ik ook het gevoel dat alle stappen die ik zet grote gevolgen hebben voor de toekomst. Als ik nu hier voor kies, kan ik later niet meer dit doen. Als ik deze stap zet, hoe kom ik dan terecht in die baan die ik zo graag wil. Vind het lastig uit te leggen.
Daarnaast heb ik denk ik ook het gevoel dat alle stappen die ik zet grote gevolgen hebben voor de toekomst. Als ik nu hier voor kies, kan ik later niet meer dit doen. Als ik deze stap zet, hoe kom ik dan terecht in die baan die ik zo graag wil. Vind het lastig uit te leggen.
donderdag 22 januari 2009 om 11:19
Meiden, ik ben het met Moosey eens....25 jaar, dat is nog hartstikke jong!!! Hoewel ik het ook herken, gedachten die aan me plukken 'je bent al zo oud', 'jouw tijd is voorbij' probeer ik het leeftijdsaspect toch te negeren. Al ontdek ik pas op mijn 50e wat ik leuk vind, als die tijd maar komt. En als het niet komt, dan heb ik zwaar pech gehad. De zon zal daarom niet minder fijn aanvoelen op mijn huid en ik zal (hoop ik) er niet minder dankbaar voor zijn dat ik een fijn leven heb.
En om terug te komen op je vraag yathibiyya: ik kijk er tegenop omdat ik bang ben dat er een beerput opengaat. Ik heb in het voorgesprek met de personeelsadviseur zo onbedaarlijk hard zitten huilen, juist omdat een paar pijnpunten naar boven kwamen. Dat zal in het gesprek met de coach niet minder zijn, schat ik zo in.
Wat het traject inhoudt weet ik (nog) niet. We zullen in het eerste gesprek moeten komen tot een probleem- of vraagstelling. Is het faalangst? Is het niet-weten-wat-ik-wil? Afhankelijk van de vraagstelling zal de coach een soort trajectplan opstellen. Stel dat ik niet aan faalangst lijd maar dat ik kennis mis dan zal er gekeken worden hoe ik aan die kennis kan komen om stappen voorwaarts te maken. Als ik wel aan faalangst lijd dan zal gekeken worden hoe ik die gedachten om kan buigen.
Dus je ziet, ik weet zelf niet goed waar ik sta en ik hoop door een spiegel voorgehouden te krijgen, ik bewuster keuzes kan maken.
Misschien dat anderen een soortgelijk traject hebben gevolgd en ook hier hun ervaringen willen delen?
En om terug te komen op je vraag yathibiyya: ik kijk er tegenop omdat ik bang ben dat er een beerput opengaat. Ik heb in het voorgesprek met de personeelsadviseur zo onbedaarlijk hard zitten huilen, juist omdat een paar pijnpunten naar boven kwamen. Dat zal in het gesprek met de coach niet minder zijn, schat ik zo in.
Wat het traject inhoudt weet ik (nog) niet. We zullen in het eerste gesprek moeten komen tot een probleem- of vraagstelling. Is het faalangst? Is het niet-weten-wat-ik-wil? Afhankelijk van de vraagstelling zal de coach een soort trajectplan opstellen. Stel dat ik niet aan faalangst lijd maar dat ik kennis mis dan zal er gekeken worden hoe ik aan die kennis kan komen om stappen voorwaarts te maken. Als ik wel aan faalangst lijd dan zal gekeken worden hoe ik die gedachten om kan buigen.
Dus je ziet, ik weet zelf niet goed waar ik sta en ik hoop door een spiegel voorgehouden te krijgen, ik bewuster keuzes kan maken.
Misschien dat anderen een soortgelijk traject hebben gevolgd en ook hier hun ervaringen willen delen?
donderdag 22 januari 2009 om 11:20
Zit nu nog eens na te denken over je post Moosey en ik denk dat het mij er niet zozeer om gaat dat ik het nu al 'wil maken'. Je noemt dat daar nog tijd genoeg voor is. Dat klopt. Maar ik wil het nu naar mijn zin hebben op mijn werk. Dat carriere maken is voor mij niet zo belangrijk. Met plezier naar mijn werk gaan, met trots kunnen zeggen wat voor baan je hebt. Of zoals iemand anders in dit topic al zei, kunnen doen wat je zelf bent.
Dus dat ik nog genoeg tijd heb om het te maken is voor mij niet zo belangrijk. Het naar je zin hebben op je werk zodat je op je 40e bijvoorbeeld nog niet uitgeblust bent (en dan geen zin meer hebt om het te maken). En daar kun je nu dan al over nadenken, ipv dat je dat 10 jaar later doet. Ik werk liever 30 jaar lang met plezier, dan dat ik dat de laatste 10 jaar van mijn werkleven doe.
Dus dat ik nog genoeg tijd heb om het te maken is voor mij niet zo belangrijk. Het naar je zin hebben op je werk zodat je op je 40e bijvoorbeeld nog niet uitgeblust bent (en dan geen zin meer hebt om het te maken). En daar kun je nu dan al over nadenken, ipv dat je dat 10 jaar later doet. Ik werk liever 30 jaar lang met plezier, dan dat ik dat de laatste 10 jaar van mijn werkleven doe.
donderdag 22 januari 2009 om 11:37
Sensy, sorry als ik hard overkom, maar het lijkt voor mij alsof je je situatie bijna moedwillig vaag houdt.
In je laatste post zeg je: Al ontdek ik pas op mijn 50e wat ik leuk vind, als die tijd maar komt, terwijl je een paar posts eerder heel goed wist uit te leggen waar je warm voor liep en waar je hart lag (dat gevoel van het beter willen maken voor mensen, schrijven, lezen, dat idealistische aspect wat betreft zorg en de maatschappij).
Vervolgens vertel je over wat er nog allemaal beslist moet worden bij de coach: of het faalangst is, of niet weten wat je wilt.
Maar je weet volgens mij ergens héél goed wat je wilt: je hebt alleen grote moeite het concreet te maken, het te "mogen" van jezelf, het te durven. Is dat faalangst? Ik weet het niet, dat woord wordt wel heel makkelijk gebruikt soms.
Angst om te falen is niet de enige reden dat mensen soms hun dromen niet waar kunnen/durven maken: het kan ook angst zijn voor het onbekende, angst voor verandering, angst om je zekerheden op te geven.
Wat mij sterk opvalt in je posts is dat je steeds vervalt in verhullend taalgebruik, met mooie woorden en termen als onzekerheid, niet-weten-wat-je-wilt, vraag- of probleemstelling, etc.
De enkele keren dat je concreet hebt durven zijn ben je daar niet op doorgegaan: over je diepste wens om "verandering" teweeg te brengen, over je passies voor schrijven en taal. Steeds weer maak je het vaag en schuif je de verantwoordelijkheid op: nu naar de coach, die jou moet gaan helpen, eerder was het het financiële plaatje.
Ik probeer je niet onderuit te halen Sensy, integendeel. Je post over altijd verbetering willen aanbrengen, in bedrijven, organisaties, de maatschappij, vond ik heel moedig en getuigen van inzicht in je diepste wensen.
Maar je zet het niet door, je steekt al je energie in het focussen op een "probleem" dat moet worden opgelost, je bedekt datgene wat je ergens wel weet steeds weer met redenen waarom je niét klaar zou zijn.
Misschien is dàt juist wel het probleem..... ?
De oplossing komt niet van buiten jezelf. Die coach kan jou niet helpen als jij de stap van binnen niet zet.
Dat weet jij ook, daar ben ik van overtuigd. Je bent een intelligente, sterke vrouw Sensy; als je die talenten nou eens zou toeleggen op het concretiseren van je dromen in plaats van ze steeds te gebruiken om je problemen te benadrukken, dan zou je geen coach meer nodig hebben (maar zelfs een héle goeie coach kunnen zijn )
In je laatste post zeg je: Al ontdek ik pas op mijn 50e wat ik leuk vind, als die tijd maar komt, terwijl je een paar posts eerder heel goed wist uit te leggen waar je warm voor liep en waar je hart lag (dat gevoel van het beter willen maken voor mensen, schrijven, lezen, dat idealistische aspect wat betreft zorg en de maatschappij).
Vervolgens vertel je over wat er nog allemaal beslist moet worden bij de coach: of het faalangst is, of niet weten wat je wilt.
Maar je weet volgens mij ergens héél goed wat je wilt: je hebt alleen grote moeite het concreet te maken, het te "mogen" van jezelf, het te durven. Is dat faalangst? Ik weet het niet, dat woord wordt wel heel makkelijk gebruikt soms.
Angst om te falen is niet de enige reden dat mensen soms hun dromen niet waar kunnen/durven maken: het kan ook angst zijn voor het onbekende, angst voor verandering, angst om je zekerheden op te geven.
Wat mij sterk opvalt in je posts is dat je steeds vervalt in verhullend taalgebruik, met mooie woorden en termen als onzekerheid, niet-weten-wat-je-wilt, vraag- of probleemstelling, etc.
De enkele keren dat je concreet hebt durven zijn ben je daar niet op doorgegaan: over je diepste wens om "verandering" teweeg te brengen, over je passies voor schrijven en taal. Steeds weer maak je het vaag en schuif je de verantwoordelijkheid op: nu naar de coach, die jou moet gaan helpen, eerder was het het financiële plaatje.
Ik probeer je niet onderuit te halen Sensy, integendeel. Je post over altijd verbetering willen aanbrengen, in bedrijven, organisaties, de maatschappij, vond ik heel moedig en getuigen van inzicht in je diepste wensen.
Maar je zet het niet door, je steekt al je energie in het focussen op een "probleem" dat moet worden opgelost, je bedekt datgene wat je ergens wel weet steeds weer met redenen waarom je niét klaar zou zijn.
Misschien is dàt juist wel het probleem..... ?
De oplossing komt niet van buiten jezelf. Die coach kan jou niet helpen als jij de stap van binnen niet zet.
Dat weet jij ook, daar ben ik van overtuigd. Je bent een intelligente, sterke vrouw Sensy; als je die talenten nou eens zou toeleggen op het concretiseren van je dromen in plaats van ze steeds te gebruiken om je problemen te benadrukken, dan zou je geen coach meer nodig hebben (maar zelfs een héle goeie coach kunnen zijn )
donderdag 22 januari 2009 om 11:41
quote:Sensy12 schreef op 22 januari 2009 @ 11:08:
[...]
Ja hoor dat mag Het is eigenlijk heel eenvoudig. Ik ben geboren in een klein dorpje in Marokko. Daar zijn de voorzieningen niet zoals hier. Geboortes werden in die tijd niet meteen geregistreerd. Mijn moeder is analfabeet en zij denkt nog in termen van seizoenen en niet data. Mijn vader werkte in die periode in Frankrijk en later in Nederland als gastarbeider. Pas toen we documenten nodig hadden voor de oversteek naar Nederland werd er een geboortedatum 'gekozen'. Niemand weet dus wanneer ik echt geboren ben (ze werken daar niet met kalenders maar zoals ik al zei met jaargetijden).Oke ik snap het! Bedankt voor je uitleg!
[...]
Ja hoor dat mag Het is eigenlijk heel eenvoudig. Ik ben geboren in een klein dorpje in Marokko. Daar zijn de voorzieningen niet zoals hier. Geboortes werden in die tijd niet meteen geregistreerd. Mijn moeder is analfabeet en zij denkt nog in termen van seizoenen en niet data. Mijn vader werkte in die periode in Frankrijk en later in Nederland als gastarbeider. Pas toen we documenten nodig hadden voor de oversteek naar Nederland werd er een geboortedatum 'gekozen'. Niemand weet dus wanneer ik echt geboren ben (ze werken daar niet met kalenders maar zoals ik al zei met jaargetijden).Oke ik snap het! Bedankt voor je uitleg!
