Werk & Studie
alle pijlers
Als ik later groot ben.....
woensdag 21 januari 2009 om 12:28
Steeds vaker duiken topics op met de titel "ik weet niet wat ik wil"
Vroeger toen ik nog heel jong was had ik geen twijfels over het idee dat ik het later als ik groot ben zou gaan maken. De wereld lag aan mijn voeten. Ik zou gaan studeren (wat ik ging studeren hield ik me niet bezig) en de top bereiken (de top van wat wist ik ook niet)
Het was en is een gevoel. Jaren later ben ik geen stap verder gekomen. De wat-wil-ik-echt-vraag dringt zich steeds vaker op. Ik kijk om me heen en zie mensen met vastberadenheid studeren, ambities nastreven, hun doelen behalen. Ik zie mensen die weten wat ze willen en zich door niets of niemand tegen laten houden.
Ik benijd deze mensen. Ik probeer af te kijken wat zij hebben waardoor ze wel weten wat ze willen maar ik kom er niet achter. Iedereen zegt dat ik er op een dag wel achterkom. Maar die dag is nooit aangebroken en ik blijf zitten met de vraag wat ik mijn leven kan en wil. De jaren tikken langzaam voorbij. Realisme en idealisme strijden om een 1e plaats in mijn hoofd.
Aan iedereen die wel weet wat zij/hij wil, deel met ons, de onwetenden, hoe je dat wist. Welke stappen je hebt genomen om te bereiken wat je wilt.
Voor de zoekenden onder ons, hoe komt het dat je niet weet wat je wil? Is het angst, onrealistische doelen of weet je het ECHT niet?
Ik hoop dat ik met deze topic de zoekenden en de mensen die gevonden hebben bij elkaar kan brengen. Dat we inspiratie uit elkaars ervaringen kunnen putten. Dat we elkaar tips kunnen geven over hoe je tot dat eureka-gevoel kunt komen. Het gevoel dat je ineens weet wat je wel wilt! Het moment waarop het kwart viel.
Wie doet er mee?
Vroeger toen ik nog heel jong was had ik geen twijfels over het idee dat ik het later als ik groot ben zou gaan maken. De wereld lag aan mijn voeten. Ik zou gaan studeren (wat ik ging studeren hield ik me niet bezig) en de top bereiken (de top van wat wist ik ook niet)
Het was en is een gevoel. Jaren later ben ik geen stap verder gekomen. De wat-wil-ik-echt-vraag dringt zich steeds vaker op. Ik kijk om me heen en zie mensen met vastberadenheid studeren, ambities nastreven, hun doelen behalen. Ik zie mensen die weten wat ze willen en zich door niets of niemand tegen laten houden.
Ik benijd deze mensen. Ik probeer af te kijken wat zij hebben waardoor ze wel weten wat ze willen maar ik kom er niet achter. Iedereen zegt dat ik er op een dag wel achterkom. Maar die dag is nooit aangebroken en ik blijf zitten met de vraag wat ik mijn leven kan en wil. De jaren tikken langzaam voorbij. Realisme en idealisme strijden om een 1e plaats in mijn hoofd.
Aan iedereen die wel weet wat zij/hij wil, deel met ons, de onwetenden, hoe je dat wist. Welke stappen je hebt genomen om te bereiken wat je wilt.
Voor de zoekenden onder ons, hoe komt het dat je niet weet wat je wil? Is het angst, onrealistische doelen of weet je het ECHT niet?
Ik hoop dat ik met deze topic de zoekenden en de mensen die gevonden hebben bij elkaar kan brengen. Dat we inspiratie uit elkaars ervaringen kunnen putten. Dat we elkaar tips kunnen geven over hoe je tot dat eureka-gevoel kunt komen. Het gevoel dat je ineens weet wat je wel wilt! Het moment waarop het kwart viel.
Wie doet er mee?
donderdag 22 januari 2009 om 11:43
quote:robo schreef op 22 januari 2009 @ 11:37:
Sensy, sorry als ik hard overkom, maar het lijkt voor mij alsof je je situatie bijna moedwillig vaag houdt.
In je laatste post zeg je: Al ontdek ik pas op mijn 50e wat ik leuk vind, als die tijd maar komt, terwijl je een paar posts eerder heel goed wist uit te leggen waar je warm voor liep en waar je hart lag (dat gevoel van het beter willen maken voor mensen, schrijven, lezen, dat idealistische aspect wat betreft zorg en de maatschappij).
Vervolgens vertel je over wat er nog allemaal beslist moet worden bij de coach: of het faalangst is, of niet weten wat je wilt.
Maar je weet volgens mij ergens héél goed wat je wilt: je hebt alleen grote moeite het concreet te maken, het te "mogen" van jezelf, het te durven. Is dat faalangst? Ik weet het niet, dat woord wordt wel heel makkelijk gebruikt soms.
Angst om te falen is niet de enige reden dat mensen soms hun dromen niet waar kunnen/durven maken: het kan ook angst zijn voor het onbekende, angst voor verandering, angst om je zekerheden op te geven.
Wat mij sterk opvalt in je posts is dat je steeds vervalt in verhullend taalgebruik, met mooie woorden en termen als onzekerheid, niet-weten-wat-je-wilt, vraag- of probleemstelling, etc.
De enkele keren dat je concreet hebt durven zijn ben je daar niet op doorgegaan: over je diepste wens om "verandering" teweeg te brengen, over je passies voor schrijven en taal. Steeds weer maak je het vaag en schuif je de verantwoordelijkheid op: nu naar de coach, die jou moet gaan helpen, eerder was het het financiële plaatje.
Ik probeer je niet onderuit te halen Sensy, integendeel. Je post over altijd verbetering willen aanbrengen, in bedrijven, organisaties, de maatschappij, vond ik heel moedig en getuigen van inzicht in je diepste wensen.
Maar je zet het niet door, je steekt al je energie in het focussen op een "probleem" dat moet worden opgelost, je bedekt datgene wat je ergens wel weet steeds weer met redenen waarom je niét klaar zou zijn.
Misschien is dàt juist wel het probleem..... ?
De oplossing komt niet van buiten jezelf. Die coach kan jou niet helpen als jij de stap van binnen niet zet.
Dat weet jij ook, daar ben ik van overtuigd. Je bent een intelligente, sterke vrouw Sensy; als je die talenten nou eens zou toeleggen op het concretiseren van je dromen in plaats van ze steeds te gebruiken om je problemen te benadrukken, dan zou je geen coach meer nodig hebben (maar zelfs een héle goeie coach kunnen zijn )
Ik kan het niet zo mooi en duidelijk verwoorden als jij, maar zoiets wilde ik precies schrijven!!! Wauw. Volg dit topic ook en ja ik vind dat je gelijk hebt robo! Ben het eens met je uitleg over Sensy.
Sensy, sorry als ik hard overkom, maar het lijkt voor mij alsof je je situatie bijna moedwillig vaag houdt.
In je laatste post zeg je: Al ontdek ik pas op mijn 50e wat ik leuk vind, als die tijd maar komt, terwijl je een paar posts eerder heel goed wist uit te leggen waar je warm voor liep en waar je hart lag (dat gevoel van het beter willen maken voor mensen, schrijven, lezen, dat idealistische aspect wat betreft zorg en de maatschappij).
Vervolgens vertel je over wat er nog allemaal beslist moet worden bij de coach: of het faalangst is, of niet weten wat je wilt.
Maar je weet volgens mij ergens héél goed wat je wilt: je hebt alleen grote moeite het concreet te maken, het te "mogen" van jezelf, het te durven. Is dat faalangst? Ik weet het niet, dat woord wordt wel heel makkelijk gebruikt soms.
Angst om te falen is niet de enige reden dat mensen soms hun dromen niet waar kunnen/durven maken: het kan ook angst zijn voor het onbekende, angst voor verandering, angst om je zekerheden op te geven.
Wat mij sterk opvalt in je posts is dat je steeds vervalt in verhullend taalgebruik, met mooie woorden en termen als onzekerheid, niet-weten-wat-je-wilt, vraag- of probleemstelling, etc.
De enkele keren dat je concreet hebt durven zijn ben je daar niet op doorgegaan: over je diepste wens om "verandering" teweeg te brengen, over je passies voor schrijven en taal. Steeds weer maak je het vaag en schuif je de verantwoordelijkheid op: nu naar de coach, die jou moet gaan helpen, eerder was het het financiële plaatje.
Ik probeer je niet onderuit te halen Sensy, integendeel. Je post over altijd verbetering willen aanbrengen, in bedrijven, organisaties, de maatschappij, vond ik heel moedig en getuigen van inzicht in je diepste wensen.
Maar je zet het niet door, je steekt al je energie in het focussen op een "probleem" dat moet worden opgelost, je bedekt datgene wat je ergens wel weet steeds weer met redenen waarom je niét klaar zou zijn.
Misschien is dàt juist wel het probleem..... ?
De oplossing komt niet van buiten jezelf. Die coach kan jou niet helpen als jij de stap van binnen niet zet.
Dat weet jij ook, daar ben ik van overtuigd. Je bent een intelligente, sterke vrouw Sensy; als je die talenten nou eens zou toeleggen op het concretiseren van je dromen in plaats van ze steeds te gebruiken om je problemen te benadrukken, dan zou je geen coach meer nodig hebben (maar zelfs een héle goeie coach kunnen zijn )
Ik kan het niet zo mooi en duidelijk verwoorden als jij, maar zoiets wilde ik precies schrijven!!! Wauw. Volg dit topic ook en ja ik vind dat je gelijk hebt robo! Ben het eens met je uitleg over Sensy.
donderdag 22 januari 2009 om 11:56
Moosey,
Ik weet het, eigenlijk mag ik niet zeuren met mijn 25. Maar ik voel me vaak al 45. Ben vanaf mijn 18e ongeveer aan het werk
en lijk nog niet vooruitgekomen te zijn. Net als Ittje ben ik ook op zoek naar werk dat ik met plezier kan uitvoeren, waar ik trots op kan zijn en ook waar ik een lekker salaris mee verdien. En 25 kan wel jong zijn, maar het leven gaat zo aan je voorbij. Voor ik het weet ben ik wel 40 en ben ik nog niet waar ik wil...waar dat dan ook moge zijn.
Maar idd, ik moet wat vaker kijken naar wat ik wel al heb bereikt Ittje!
Sensey,
Ik denk dat de woorden van robo erg treffend zijn...Zo komt je nml ook wel op mij over!
Robo, wat mooi geschreven!
Ik weet het, eigenlijk mag ik niet zeuren met mijn 25. Maar ik voel me vaak al 45. Ben vanaf mijn 18e ongeveer aan het werk
en lijk nog niet vooruitgekomen te zijn. Net als Ittje ben ik ook op zoek naar werk dat ik met plezier kan uitvoeren, waar ik trots op kan zijn en ook waar ik een lekker salaris mee verdien. En 25 kan wel jong zijn, maar het leven gaat zo aan je voorbij. Voor ik het weet ben ik wel 40 en ben ik nog niet waar ik wil...waar dat dan ook moge zijn.
Maar idd, ik moet wat vaker kijken naar wat ik wel al heb bereikt Ittje!
Sensey,
Ik denk dat de woorden van robo erg treffend zijn...Zo komt je nml ook wel op mij over!
Robo, wat mooi geschreven!
Perfectionisme is niet perfect...
donderdag 22 januari 2009 om 12:13
@sensy: meestal reageer je best snel, dit keer niet op mijn post.
Ik hoop dat dat niet is omdat ik je heb gekwetst; dat is namelijk niet mijn bedoeling geweest.
Als je mijn opmerkingen te hard vond, of het gewoon niet eens bent met wat ik probeer te zeggen, laat het dan weten hè?
Mijn bedoeling was om je mee te geven wat ik uit je posts concludeer, niet om je naar beneden te halen.
Ik hoop dat dat niet is omdat ik je heb gekwetst; dat is namelijk niet mijn bedoeling geweest.
Als je mijn opmerkingen te hard vond, of het gewoon niet eens bent met wat ik probeer te zeggen, laat het dan weten hè?
Mijn bedoeling was om je mee te geven wat ik uit je posts concludeer, niet om je naar beneden te halen.
donderdag 22 januari 2009 om 22:45
Robo, trek niet teveel verantwoordelijkheid naar je toe, mensen hebben ook nog weleens een leven buiten het forum Zoals ik Sensy 'ken' is ze mans zat om zich niet uit het veld te laten slaan, ze komt echt nog wel schrijven, denk ik.
@Ittje en Ithanogwa: Dat snap ik dan weer wel, van jullie allebei. En ik wil nog heel veel vreselijk wijze dingen zeggen over dat het leuk hebben en iets bereiken niet hetzelfde hoeft te zijn, maar ik ben moe en ik krijg het niet op een rijtje, merk ik
Moos gaat een stukje maffen, ik blijf dit topic zeker in de gaten houden (maar kan wegens drukte wel even duren voor ik weer reageer)
@Ittje en Ithanogwa: Dat snap ik dan weer wel, van jullie allebei. En ik wil nog heel veel vreselijk wijze dingen zeggen over dat het leuk hebben en iets bereiken niet hetzelfde hoeft te zijn, maar ik ben moe en ik krijg het niet op een rijtje, merk ik
Moos gaat een stukje maffen, ik blijf dit topic zeker in de gaten houden (maar kan wegens drukte wel even duren voor ik weer reageer)
vrijdag 23 januari 2009 om 00:30
quote:robo schreef op 22 januari 2009 @ 11:37:
Sensy, sorry als ik hard overkom, maar het lijkt voor mij alsof je je situatie bijna moedwillig vaag houdt.
Klopt robo, het is niet leuk om toe te geven. Ik vond het al eng om dit topic te openen en me hier bloot te geven. Ook het opschrijven van mijn diepste wens waar ik niemand IRL deelgenoot van heb gemaakt is eng. Want het is een diepe maar ook voor nu een onrealistische wens.
In je laatste post zeg je: Al ontdek ik pas op mijn 50e wat ik leuk vind, als die tijd maar komt, terwijl je een paar posts eerder heel goed wist uit te leggen waar je warm voor liep en waar je hart lag (dat gevoel van het beter willen maken voor mensen, schrijven, lezen, dat idealistische aspect wat betreft zorg en de maatschappij).
De tegenstrijdigheid in mij is iets wat mij dus ook energie kost. Het in grote lijnen weten maar tegelijkertijd moeten concluderen dat ik het moet doen met wat ik nu heb. Ik heb door studie-missers in het verleden en tal van andere problemen gigantische schulden opgelopen die ik nu met 9 tot 5 baantje moet aflossen. Daarom schreef ik ook over dat ik realistisch moet blijven want de rekeningen moeten worden betaald. Tegelijkertijd hou ik me bezig met hoe ik NU iets kan doen met die wensen. Misschien in het klein. En dat kan in mijn huidige functie. Als ik maar de moed heb om door te zetten en beslissingen te nemen. En dat ontbreekt soms.
Vervolgens vertel je over wat er nog allemaal beslist moet worden bij de coach: of het faalangst is, of niet weten wat je wilt.
Maar je weet volgens mij ergens héél goed wat je wilt: je hebt alleen grote moeite het concreet te maken, het te "mogen" van jezelf, het te durven. Is dat faalangst? Ik weet het niet, dat woord wordt wel heel makkelijk gebruikt soms.
Angst om te falen is niet de enige reden dat mensen soms hun dromen niet waar kunnen/durven maken: het kan ook angst zijn voor het onbekende, angst voor verandering, angst om je zekerheden op te geven.
Ook dat klopt: het moeite hebben met het concreet te maken. Los van de moeite die het me kost, heb ik uit het verleden geleerd geen paniekvoetbal meer te spelen. Ik gaf een goed betaalde baan op om te gaan studeren en met een bijbaan rond te komen. Iedereen sprak over moed om zo'n stap te nemen. Ik zelf vond het gewoon logisch: als ik iets wil ga ik erachter aan. Maar de studie bleek niet te zijn wat ik wilde. Ik ging mijn droom van toen (communicatie) achterna. De functies bleken niet voor het oprapen. Gestopt met studie en naarstig op zoek naar een baan want nogmaals...de rekeningen moeten betaald worden. Ik ging aan de slag als secretaresse. Met mijn niveau kwam ik snel aan werk. Maar het dromen ging verder. Ik wil iets met mensen, communicatie en organisaties doen....hmmm....wat is daarvoor een geschikte studie? Ik besloot deeltijd personeel en arbeid te studeren. Maar de hogescholen stuurden me weg, ik moest een baan heb die aansloot op de studie. Ik weer op zoek naar een baan die aansloot...ondertussen had ik een megaschuld opgebouwd omdat financien niet mijn sterkste punt zijn. Als ik iets wil ga ik er achteraan en de 'shit' ruim ik later wel op. Dit is nu dus 'later'. Ik heb mezelf beperkt in de mogelijkheden omdat nu werk puur voor de inkomsten. Het is geen excuus maar de feiten zoals die er nu liggen. Kansen om door te groeien zijn er geweest, Doorgroei is meer salaris, meer ervaring en kan ik mezelf eindelijk eens bewijzen dat ik meer kan dan briefjes typen en telefoon aannemen. En dat laatste 'lukt' me niet. Ik blokkeer. Ik pak de kansen niet, blijf beslissingen uitstellen. Alleen kom ik er niet en als een werkgever een coach wil betalen dan ben ik te dom voor woorden om daar geen gebruik van te maken. Dit is voor mij een kans om echt een spiegel te krijgen. Ik heb die schop onder mijn kont gewoon nodig. En of het faalangst is of niet, dat zal uit het gesprek blijken. Feit is dat ik niet voorruit kom en ik daar echt hulp bij nodig heb.
Wat mij sterk opvalt in je posts is dat je steeds vervalt in verhullend taalgebruik, met mooie woorden en termen als onzekerheid, niet-weten-wat-je-wilt, vraag- of probleemstelling, etc.
robo, ik ben onzeker en ik weet niet concreet wat ik wil. Vraag en probleemstelling zijn de woorden die het coachingsbureau gebruikt en ik maak er dankbaar gebruik van Mijn inzet wordt in het bedrijf gezien. Leidinggevenden vragen zich af bij mij waarom er niet uitkomt wat er in zit. Ik aarzel bij alles wat mij verder kan brengen. Ik word gevraagd om deel te nemen aan groep die iets groots moet organiseren. Ik trek me op het laatste moment terug. Ik durf niet. Stel dat ik het verpest? Dat ik helemaal niet zo goed ben als ze denken? Dat ik door de mand val? En dat geldt ook voor andere kansen. Ik word gevraagd iets te leiden en ik schrik. Ook daarin reageer ik weer te aarzelend. Dat zette me aan het denken: ik wil vooruit maar wat in godsnaam houdt me tegen? Kort gezegd robo (voorzover je dit stukje nog kort kunt noemen hahaha) ik kom geen flikker vooruit. Als ik nog geen concrete plannen heb voor mijn wensen, dan hoeft dat toch niet te betekenen dat ik ondertussen maar op hetzelfde niveau moet blijven sukkelen? Ik vind best dat ik door kan groeien en mezelf verder ontwikkelen op de plek waar ik nu sta en tegelijkertijd mijn wensen en dromen niet op kan geven. Wat ik nu doe is wachten tot ik concreet weet wat ik wil en ondertussen takel ik qua ontwikkeling af. Daar gaat een coach me hopelijk bij helpen. Om dat weer om te keren.
De enkele keren dat je concreet hebt durven zijn ben je daar niet op doorgegaan: over je diepste wens om "verandering" teweeg te brengen, over je passies voor schrijven en taal. Steeds weer maak je het vaag en schuif je de verantwoordelijkheid op: nu naar de coach, die jou moet gaan helpen, eerder was het het financiële plaatje.
Ik snap dat het zo overkomt. En ik wil zelf van alle excuses en mogelijke 'ja maars' af en tegelijkertijd mezelf niet onnodig hard straffen. Ik wil erkennen waar ik sta en er werk van maken. Maar ik durf het niet. En de verantwoordelijkheid heb ik juist voor het eerst genomen door hulp in te schakelen. Ik kan nog zo tegen mezelf zeggen:"En nu ga ik ervoor!", ik beland alweer op het punt dat ik niet durf/kan/wil. Er heerst gewoon te veel tegenstrijdigheid in mezelf om het nog enigzins helder te zien.
Ik probeer je niet onderuit te halen Sensy, integendeel. Je post over altijd verbetering willen aanbrengen, in bedrijven, organisaties, de maatschappij, vond ik heel moedig en getuigen van inzicht in je diepste wensen.
Zo zie ik jouw post helemaal niet. Eerder een compliment dat je er zo uitgebreid op reageert.
Maar je zet het niet door, je steekt al je energie in het focussen op een "probleem" dat moet worden opgelost, je bedekt datgene wat je ergens wel weet steeds weer met redenen waarom je niét klaar zou zijn.
Misschien is dàt juist wel het probleem..... ?
Realisme en idealisme. Ik zei het al, het zijn twee 'waarheden' die ik nu wil combineren. Waar ik voorheen overal achteraan ging wat ik zo graag wilde, zo twijfel ik nu of ik uberhaupt wel weet wat ik wil. Dat vertrouwen in mezelf is door die 'foute' beslissingen flink gedaald. Dat vormt weer een angst om ... en zo is het een vicieuze cirkel.
De oplossing komt niet van buiten jezelf. Die coach kan jou niet helpen als jij de stap van binnen niet zet.
De stap om hulp te vragen is een intern besluit geweest. Ik erken eindelijk dat ik 't zelf niet kan. Ik kan nog jarenlang de schone schijn ophouden maar diep van binnen weet ik dat ik mezelf niet langer voor de gek kan houden. Ik verwacht geen antwoorden van de coach maar confrontrerende vragen van haar kant en een spiegel waarin ik kan kijken.
Dat weet jij ook, daar ben ik van overtuigd. Je bent een intelligente, sterke vrouw Sensy; als je die talenten nou eens zou toeleggen op het concretiseren van je dromen in plaats van ze steeds te gebruiken om je problemen te benadrukken, dan zou je geen coach meer nodig hebben (maar zelfs een héle goeie coach kunnen zijn )
Dank je voor dit compliment En zelfs sterkte intelligente vrouwen hebben het soms nodig om te zeggen:'help...'
(f)
Sensy, sorry als ik hard overkom, maar het lijkt voor mij alsof je je situatie bijna moedwillig vaag houdt.
Klopt robo, het is niet leuk om toe te geven. Ik vond het al eng om dit topic te openen en me hier bloot te geven. Ook het opschrijven van mijn diepste wens waar ik niemand IRL deelgenoot van heb gemaakt is eng. Want het is een diepe maar ook voor nu een onrealistische wens.
In je laatste post zeg je: Al ontdek ik pas op mijn 50e wat ik leuk vind, als die tijd maar komt, terwijl je een paar posts eerder heel goed wist uit te leggen waar je warm voor liep en waar je hart lag (dat gevoel van het beter willen maken voor mensen, schrijven, lezen, dat idealistische aspect wat betreft zorg en de maatschappij).
De tegenstrijdigheid in mij is iets wat mij dus ook energie kost. Het in grote lijnen weten maar tegelijkertijd moeten concluderen dat ik het moet doen met wat ik nu heb. Ik heb door studie-missers in het verleden en tal van andere problemen gigantische schulden opgelopen die ik nu met 9 tot 5 baantje moet aflossen. Daarom schreef ik ook over dat ik realistisch moet blijven want de rekeningen moeten worden betaald. Tegelijkertijd hou ik me bezig met hoe ik NU iets kan doen met die wensen. Misschien in het klein. En dat kan in mijn huidige functie. Als ik maar de moed heb om door te zetten en beslissingen te nemen. En dat ontbreekt soms.
Vervolgens vertel je over wat er nog allemaal beslist moet worden bij de coach: of het faalangst is, of niet weten wat je wilt.
Maar je weet volgens mij ergens héél goed wat je wilt: je hebt alleen grote moeite het concreet te maken, het te "mogen" van jezelf, het te durven. Is dat faalangst? Ik weet het niet, dat woord wordt wel heel makkelijk gebruikt soms.
Angst om te falen is niet de enige reden dat mensen soms hun dromen niet waar kunnen/durven maken: het kan ook angst zijn voor het onbekende, angst voor verandering, angst om je zekerheden op te geven.
Ook dat klopt: het moeite hebben met het concreet te maken. Los van de moeite die het me kost, heb ik uit het verleden geleerd geen paniekvoetbal meer te spelen. Ik gaf een goed betaalde baan op om te gaan studeren en met een bijbaan rond te komen. Iedereen sprak over moed om zo'n stap te nemen. Ik zelf vond het gewoon logisch: als ik iets wil ga ik erachter aan. Maar de studie bleek niet te zijn wat ik wilde. Ik ging mijn droom van toen (communicatie) achterna. De functies bleken niet voor het oprapen. Gestopt met studie en naarstig op zoek naar een baan want nogmaals...de rekeningen moeten betaald worden. Ik ging aan de slag als secretaresse. Met mijn niveau kwam ik snel aan werk. Maar het dromen ging verder. Ik wil iets met mensen, communicatie en organisaties doen....hmmm....wat is daarvoor een geschikte studie? Ik besloot deeltijd personeel en arbeid te studeren. Maar de hogescholen stuurden me weg, ik moest een baan heb die aansloot op de studie. Ik weer op zoek naar een baan die aansloot...ondertussen had ik een megaschuld opgebouwd omdat financien niet mijn sterkste punt zijn. Als ik iets wil ga ik er achteraan en de 'shit' ruim ik later wel op. Dit is nu dus 'later'. Ik heb mezelf beperkt in de mogelijkheden omdat nu werk puur voor de inkomsten. Het is geen excuus maar de feiten zoals die er nu liggen. Kansen om door te groeien zijn er geweest, Doorgroei is meer salaris, meer ervaring en kan ik mezelf eindelijk eens bewijzen dat ik meer kan dan briefjes typen en telefoon aannemen. En dat laatste 'lukt' me niet. Ik blokkeer. Ik pak de kansen niet, blijf beslissingen uitstellen. Alleen kom ik er niet en als een werkgever een coach wil betalen dan ben ik te dom voor woorden om daar geen gebruik van te maken. Dit is voor mij een kans om echt een spiegel te krijgen. Ik heb die schop onder mijn kont gewoon nodig. En of het faalangst is of niet, dat zal uit het gesprek blijken. Feit is dat ik niet voorruit kom en ik daar echt hulp bij nodig heb.
Wat mij sterk opvalt in je posts is dat je steeds vervalt in verhullend taalgebruik, met mooie woorden en termen als onzekerheid, niet-weten-wat-je-wilt, vraag- of probleemstelling, etc.
robo, ik ben onzeker en ik weet niet concreet wat ik wil. Vraag en probleemstelling zijn de woorden die het coachingsbureau gebruikt en ik maak er dankbaar gebruik van Mijn inzet wordt in het bedrijf gezien. Leidinggevenden vragen zich af bij mij waarom er niet uitkomt wat er in zit. Ik aarzel bij alles wat mij verder kan brengen. Ik word gevraagd om deel te nemen aan groep die iets groots moet organiseren. Ik trek me op het laatste moment terug. Ik durf niet. Stel dat ik het verpest? Dat ik helemaal niet zo goed ben als ze denken? Dat ik door de mand val? En dat geldt ook voor andere kansen. Ik word gevraagd iets te leiden en ik schrik. Ook daarin reageer ik weer te aarzelend. Dat zette me aan het denken: ik wil vooruit maar wat in godsnaam houdt me tegen? Kort gezegd robo (voorzover je dit stukje nog kort kunt noemen hahaha) ik kom geen flikker vooruit. Als ik nog geen concrete plannen heb voor mijn wensen, dan hoeft dat toch niet te betekenen dat ik ondertussen maar op hetzelfde niveau moet blijven sukkelen? Ik vind best dat ik door kan groeien en mezelf verder ontwikkelen op de plek waar ik nu sta en tegelijkertijd mijn wensen en dromen niet op kan geven. Wat ik nu doe is wachten tot ik concreet weet wat ik wil en ondertussen takel ik qua ontwikkeling af. Daar gaat een coach me hopelijk bij helpen. Om dat weer om te keren.
De enkele keren dat je concreet hebt durven zijn ben je daar niet op doorgegaan: over je diepste wens om "verandering" teweeg te brengen, over je passies voor schrijven en taal. Steeds weer maak je het vaag en schuif je de verantwoordelijkheid op: nu naar de coach, die jou moet gaan helpen, eerder was het het financiële plaatje.
Ik snap dat het zo overkomt. En ik wil zelf van alle excuses en mogelijke 'ja maars' af en tegelijkertijd mezelf niet onnodig hard straffen. Ik wil erkennen waar ik sta en er werk van maken. Maar ik durf het niet. En de verantwoordelijkheid heb ik juist voor het eerst genomen door hulp in te schakelen. Ik kan nog zo tegen mezelf zeggen:"En nu ga ik ervoor!", ik beland alweer op het punt dat ik niet durf/kan/wil. Er heerst gewoon te veel tegenstrijdigheid in mezelf om het nog enigzins helder te zien.
Ik probeer je niet onderuit te halen Sensy, integendeel. Je post over altijd verbetering willen aanbrengen, in bedrijven, organisaties, de maatschappij, vond ik heel moedig en getuigen van inzicht in je diepste wensen.
Zo zie ik jouw post helemaal niet. Eerder een compliment dat je er zo uitgebreid op reageert.
Maar je zet het niet door, je steekt al je energie in het focussen op een "probleem" dat moet worden opgelost, je bedekt datgene wat je ergens wel weet steeds weer met redenen waarom je niét klaar zou zijn.
Misschien is dàt juist wel het probleem..... ?
Realisme en idealisme. Ik zei het al, het zijn twee 'waarheden' die ik nu wil combineren. Waar ik voorheen overal achteraan ging wat ik zo graag wilde, zo twijfel ik nu of ik uberhaupt wel weet wat ik wil. Dat vertrouwen in mezelf is door die 'foute' beslissingen flink gedaald. Dat vormt weer een angst om ... en zo is het een vicieuze cirkel.
De oplossing komt niet van buiten jezelf. Die coach kan jou niet helpen als jij de stap van binnen niet zet.
De stap om hulp te vragen is een intern besluit geweest. Ik erken eindelijk dat ik 't zelf niet kan. Ik kan nog jarenlang de schone schijn ophouden maar diep van binnen weet ik dat ik mezelf niet langer voor de gek kan houden. Ik verwacht geen antwoorden van de coach maar confrontrerende vragen van haar kant en een spiegel waarin ik kan kijken.
Dat weet jij ook, daar ben ik van overtuigd. Je bent een intelligente, sterke vrouw Sensy; als je die talenten nou eens zou toeleggen op het concretiseren van je dromen in plaats van ze steeds te gebruiken om je problemen te benadrukken, dan zou je geen coach meer nodig hebben (maar zelfs een héle goeie coach kunnen zijn )
Dank je voor dit compliment En zelfs sterkte intelligente vrouwen hebben het soms nodig om te zeggen:'help...'
(f)
vrijdag 23 januari 2009 om 00:32
quote:robo schreef op 22 januari 2009 @ 12:13:
@sensy: meestal reageer je best snel, dit keer niet op mijn post.
Ik hoop dat dat niet is omdat ik je heb gekwetst; dat is namelijk niet mijn bedoeling geweest.
Als je mijn opmerkingen te hard vond, of het gewoon niet eens bent met wat ik probeer te zeggen, laat het dan weten hè?
Mijn bedoeling was om je mee te geven wat ik uit je posts concludeer, niet om je naar beneden te halen.
Gekwetst? Als ik de wereld wil redden en al gekwetst zou raken door jouw post dan kan ik wel inpakken
Nee joh vind het juist fijn dat je straight to the point bent! Er staat niets kwetsends in.
@sensy: meestal reageer je best snel, dit keer niet op mijn post.
Ik hoop dat dat niet is omdat ik je heb gekwetst; dat is namelijk niet mijn bedoeling geweest.
Als je mijn opmerkingen te hard vond, of het gewoon niet eens bent met wat ik probeer te zeggen, laat het dan weten hè?
Mijn bedoeling was om je mee te geven wat ik uit je posts concludeer, niet om je naar beneden te halen.
Gekwetst? Als ik de wereld wil redden en al gekwetst zou raken door jouw post dan kan ik wel inpakken
Nee joh vind het juist fijn dat je straight to the point bent! Er staat niets kwetsends in.
vrijdag 23 januari 2009 om 09:26
Hoop dat je lekker geslapen hebt Sensy
Dank voor je (uitgebreide) antwoord.
Ik vind dit moeilijk te omschrijven, maar uit je tekst krijg ik weer precies hetzelfde gevoel als dat wat ik in mijn eerdere post beschreef....
Uit al die zinnen en al die woorden in je antwoord blijft bij mij één vaag gevoel hangen: dat de kern van het "probleem" ligt in het feit dat je niet eerlijk naar jezelf luistert.
Bij veel van wat je schrijft denk ik eerlijk gezegd: nou en? Schulden, ok. Nou en? Vertrouwen in jezelf kwijtgeraakt? Nou en? Niet omdat ik hard en ongevoelig ben, maar omdat dat uiteindelijk zaken zijn die er niet toe doen.
Hiermee roep ik waarschijnlijk weer een lange lap tekst over me af waarin je aangeeft hoe relevant het allemaal toch is, maar ik geloof daar niet in.
Als achtergrond: zoals ik al eerder schreef ben ik op mijn 28ste heel ziek geworden en ben toen in 1 jaar alles kwijtgeraakt. Alles. Mijn eigen bedrijf, mijn vrienden, mijn laatste restje familie, mijn geld, mijn zekerheden, mijn uiterlijk. Alles, dus.
Schulden? check. Onzekerheid? driedubbelcheck. Het gevoel dat je jezelf tegenhoudt en niet verderkomt? check.
Maar het is allemaal irrelevant gebleken. In de allerslechtste omstandigheden kun je nog je dromen waarmaken, als echt alles tegenzit kun je nog veranderen: je moet het alleen doen en je excuses opgeven... loslaten, niet meer aan vasthangen, beseffen dat het om al die externe factoren niet draait.
Dat gold voor mij, dat geldt voor anderen die ik heb zien worstelen, dat geldt ook voor jou.
Wanneer jij denkt dat een coach je daarbij kan helpen dan is dat een hele goede stap. En natuurlijk zeg je geen nee tegen iets dat je wordt aangeboden! Dat was mijn punt ook niet.
Mijn punt is dat je een schop onder je kont niet van een ander krijgt, die moet je jezelf geven.
Mijn punt is daarnaast dat ik steeds het gevoel krijg dat je dat allemaal al wéét, maar dat je er nog niet aan wil. Je hebt de kunst van het om de kern heenpraten in ieder geval goed onder de knie , zo goed dat ik me echt afvraag of een buitenstaander (lees: coach) daar een speld tussen gaat krijgen.
Tot slot: iemand die voor mij heel veel heeft betekend zei ooit tegen me dat het helemaal niet erg is om niet te weten wat je wil, als je dat dan maar accepteert. Vechten om iets te weten te komen wat er gewoon nog niet is, werkt averechts. Als je het niet weet, dan weet je het niet, zo simpel is het. En dan hoef je alleen maar te wachten en naar jezelf te luisteren en dan wordt het vanzelf, na een week, een maand, een jaar, wél duidelijk.
Waarmee ik wil zeggen dat je niet kunt forceren wat er niet is.
En misschien is dat in jouw geval, als je nog zo bezig bent met focussen op allerlei "externe" factoren, wel de allerbeste oplossing.
Maar goed: dit is allemaal alleen maar mijn gevoel, gebaseerd op wat ik lees en niet op jou als mens die ik persoonlijk ken... ik kan er gruwelijk naast zitten;-)
Ik heb alleen steeds de behoefte om te reageren omdat je posts zo tegenstrijdig zijn, niet op de manier die jij stelt (realisme/idealisme), maar omdat ze zo heen en weer slingeren tussen jouw waarheid willen zoeken en die waarheid bedekken met excuses.
Dank voor je (uitgebreide) antwoord.
Ik vind dit moeilijk te omschrijven, maar uit je tekst krijg ik weer precies hetzelfde gevoel als dat wat ik in mijn eerdere post beschreef....
Uit al die zinnen en al die woorden in je antwoord blijft bij mij één vaag gevoel hangen: dat de kern van het "probleem" ligt in het feit dat je niet eerlijk naar jezelf luistert.
Bij veel van wat je schrijft denk ik eerlijk gezegd: nou en? Schulden, ok. Nou en? Vertrouwen in jezelf kwijtgeraakt? Nou en? Niet omdat ik hard en ongevoelig ben, maar omdat dat uiteindelijk zaken zijn die er niet toe doen.
Hiermee roep ik waarschijnlijk weer een lange lap tekst over me af waarin je aangeeft hoe relevant het allemaal toch is, maar ik geloof daar niet in.
Als achtergrond: zoals ik al eerder schreef ben ik op mijn 28ste heel ziek geworden en ben toen in 1 jaar alles kwijtgeraakt. Alles. Mijn eigen bedrijf, mijn vrienden, mijn laatste restje familie, mijn geld, mijn zekerheden, mijn uiterlijk. Alles, dus.
Schulden? check. Onzekerheid? driedubbelcheck. Het gevoel dat je jezelf tegenhoudt en niet verderkomt? check.
Maar het is allemaal irrelevant gebleken. In de allerslechtste omstandigheden kun je nog je dromen waarmaken, als echt alles tegenzit kun je nog veranderen: je moet het alleen doen en je excuses opgeven... loslaten, niet meer aan vasthangen, beseffen dat het om al die externe factoren niet draait.
Dat gold voor mij, dat geldt voor anderen die ik heb zien worstelen, dat geldt ook voor jou.
Wanneer jij denkt dat een coach je daarbij kan helpen dan is dat een hele goede stap. En natuurlijk zeg je geen nee tegen iets dat je wordt aangeboden! Dat was mijn punt ook niet.
Mijn punt is dat je een schop onder je kont niet van een ander krijgt, die moet je jezelf geven.
Mijn punt is daarnaast dat ik steeds het gevoel krijg dat je dat allemaal al wéét, maar dat je er nog niet aan wil. Je hebt de kunst van het om de kern heenpraten in ieder geval goed onder de knie , zo goed dat ik me echt afvraag of een buitenstaander (lees: coach) daar een speld tussen gaat krijgen.
Tot slot: iemand die voor mij heel veel heeft betekend zei ooit tegen me dat het helemaal niet erg is om niet te weten wat je wil, als je dat dan maar accepteert. Vechten om iets te weten te komen wat er gewoon nog niet is, werkt averechts. Als je het niet weet, dan weet je het niet, zo simpel is het. En dan hoef je alleen maar te wachten en naar jezelf te luisteren en dan wordt het vanzelf, na een week, een maand, een jaar, wél duidelijk.
Waarmee ik wil zeggen dat je niet kunt forceren wat er niet is.
En misschien is dat in jouw geval, als je nog zo bezig bent met focussen op allerlei "externe" factoren, wel de allerbeste oplossing.
Maar goed: dit is allemaal alleen maar mijn gevoel, gebaseerd op wat ik lees en niet op jou als mens die ik persoonlijk ken... ik kan er gruwelijk naast zitten;-)
Ik heb alleen steeds de behoefte om te reageren omdat je posts zo tegenstrijdig zijn, niet op de manier die jij stelt (realisme/idealisme), maar omdat ze zo heen en weer slingeren tussen jouw waarheid willen zoeken en die waarheid bedekken met excuses.
vrijdag 23 januari 2009 om 11:25
dank je wel voor je reactie robo!
En nee, je krijgt geen lap tekst over je heen want je boodschap is duidelijk. Het rukt zelfs een stukje bescherming weg. Ik hoop wel dat de coach hier doorheen prikt en me net zo confrontreert als wat jij doet. Of actie ondernemen of accepteren dat het weten er voorlopig niet in zit.
En nee, je krijgt geen lap tekst over je heen want je boodschap is duidelijk. Het rukt zelfs een stukje bescherming weg. Ik hoop wel dat de coach hier doorheen prikt en me net zo confrontreert als wat jij doet. Of actie ondernemen of accepteren dat het weten er voorlopig niet in zit.
vrijdag 23 januari 2009 om 11:43
Sensy,
Mensen vragen je om dingen te organiseren, willen jou erbij als adviseur of wat dan ook. Het lijkt of je omgeving er meer van bewust is wat voor mooie en goede kwaliteiten en talenten jij wel niet allemaal bezit. Geloof er zelf in. Ik weet zeker, diep in je hart weet je dat je het kan. Zeg gewoon een keer ja, een keer op je bek gaan is he-le-maal niet erg en dan verpest je helemaal niks.
Ga ervoor!
Mensen vragen je om dingen te organiseren, willen jou erbij als adviseur of wat dan ook. Het lijkt of je omgeving er meer van bewust is wat voor mooie en goede kwaliteiten en talenten jij wel niet allemaal bezit. Geloof er zelf in. Ik weet zeker, diep in je hart weet je dat je het kan. Zeg gewoon een keer ja, een keer op je bek gaan is he-le-maal niet erg en dan verpest je helemaal niks.
Ga ervoor!
vrijdag 23 januari 2009 om 11:49
Een goeie coach prikt erdoorheen hoor; en anders print je mijn post uit
(grapje hè).
Ik vind je trouwens wel een dappere dodo dat je dit allemaal op het forum zet en er zo mee bezig bent.
Dat had ik nog niet gezegd en dat is minstens even belangrijk.
Wat las je trouwens voor dikke pil gisteren? Mooi boek, leuk boek, interessant boek?
(grapje hè).
Ik vind je trouwens wel een dappere dodo dat je dit allemaal op het forum zet en er zo mee bezig bent.
Dat had ik nog niet gezegd en dat is minstens even belangrijk.
Wat las je trouwens voor dikke pil gisteren? Mooi boek, leuk boek, interessant boek?
vrijdag 23 januari 2009 om 11:57
@Sterretje, thanks for your support. Diep van binnen weet ik dat ik het kan. Die dikke laag van ja-maars moet ik idd maar van me afzetten. Ik ben gewoon een trut dat ik mezelf zo in de vingers blijf snijden
@robo, ik ben vrij openhartig en eerlijk en ondanks dat ik het eng vind om het traject in te gaan, ga ik er wel uithalen wat er in zit.
Ik las De Prooi over de val van ABN Amro. Wat een interessant boek zeg! Normaal gesproken vind ik dit soort onderwerpen veel te veel ver mijn bed show (ondanks dat ik in de financiele wereld werk en er totaal geen affiniteit mee heb) maar door dit boek heb ik inzicht gekregen hoe het daar in die grote mannen wereld aan toe gaat. Het boek is een reconstructie van het opbreken van ABN. De schrijver, een journalist, heeft de betrokkenen geinterviewd en tal van andere bronnen gebruikt. Het leuke aan het boek is dat het leest als een thriller. Hebzucht, wraak, macht, geld, emoties, alles komt voorbij.
Ik begon aan het boek en kon het niet meer wegzetten. De schrijver werkt heel mooi naar het einde toe en na afloop had ik zoiets van:"Aha...NU snap ik 't!"
....en wat werken er weinig vrouwen aan de top zeg.....
@robo, ik ben vrij openhartig en eerlijk en ondanks dat ik het eng vind om het traject in te gaan, ga ik er wel uithalen wat er in zit.
Ik las De Prooi over de val van ABN Amro. Wat een interessant boek zeg! Normaal gesproken vind ik dit soort onderwerpen veel te veel ver mijn bed show (ondanks dat ik in de financiele wereld werk en er totaal geen affiniteit mee heb) maar door dit boek heb ik inzicht gekregen hoe het daar in die grote mannen wereld aan toe gaat. Het boek is een reconstructie van het opbreken van ABN. De schrijver, een journalist, heeft de betrokkenen geinterviewd en tal van andere bronnen gebruikt. Het leuke aan het boek is dat het leest als een thriller. Hebzucht, wraak, macht, geld, emoties, alles komt voorbij.
Ik begon aan het boek en kon het niet meer wegzetten. De schrijver werkt heel mooi naar het einde toe en na afloop had ik zoiets van:"Aha...NU snap ik 't!"
....en wat werken er weinig vrouwen aan de top zeg.....
vrijdag 23 januari 2009 om 12:01
Klinkt zeker interessant.
Ik las ooit het boek "God's Banker" over de financiële fraudes in het Vaticaan: echt niet mijn onderwerp, financiën, maar wat een goed/spannend/interessant boek was dat!
Misschien ga ik De Prooi ook lezen
En inderdaad, wat weinig vrouwen aan de top hè.... hier in Frankrijk ook, ondanks de vele vrouwelijke ministers die Sarko heeft aangesteld: in bedrijven en zodra het om het grote geld gaat is er bijna geen vrouw te bekennen.
Ik las ooit het boek "God's Banker" over de financiële fraudes in het Vaticaan: echt niet mijn onderwerp, financiën, maar wat een goed/spannend/interessant boek was dat!
Misschien ga ik De Prooi ook lezen
En inderdaad, wat weinig vrouwen aan de top hè.... hier in Frankrijk ook, ondanks de vele vrouwelijke ministers die Sarko heeft aangesteld: in bedrijven en zodra het om het grote geld gaat is er bijna geen vrouw te bekennen.
vrijdag 23 januari 2009 om 12:17
Dat boek wat jij noemt lijkt me ook interessant. Mijn ervaring is wel dat hoe meer ik lees over the big boys hoe cynischer ik word. Al dat geld en al die macht over de ruggen van anderen. Kan er echt kwaad om worden. Heb ooit in een vergadering met het bestuur van een groot bedrijf gezeten en wat me opviel is de onmenselijkheid die sommige mensen aan de top tonen.
Eng gewoon. Kan het niet goed uitleggen maar het lijkt net of die gasten het contact met de wereld kwijt zijn. Hmm..misschien moet dat ook wel om je staande te kunnen houden in een wereld die niets schuwt
Las ooit een boek over spiritueel management en voor de harde mensen is dat bullshit natuurlijk maar ik vond er heel veel nuttige tips en dingen in. Uiteindelijk gaat het er volgens mij om dat onbenut potentieel volledig wordt benut. Iedereen wordt er beter van inclusief de machthebbers.
*zucht* zoveel wensen...
Eng gewoon. Kan het niet goed uitleggen maar het lijkt net of die gasten het contact met de wereld kwijt zijn. Hmm..misschien moet dat ook wel om je staande te kunnen houden in een wereld die niets schuwt
Las ooit een boek over spiritueel management en voor de harde mensen is dat bullshit natuurlijk maar ik vond er heel veel nuttige tips en dingen in. Uiteindelijk gaat het er volgens mij om dat onbenut potentieel volledig wordt benut. Iedereen wordt er beter van inclusief de machthebbers.
*zucht* zoveel wensen...
vrijdag 23 januari 2009 om 15:05
En of ze van arabische afkomst is
En ze heeft het supergoed gedaan, maar sarko zet haar nu op heel vreemde wijze opzij (officieel wordt ze ineens tweede op de lijst voor de Europese verkiezingen, maar da's echt géén promotie na minister van justitie te zijn geweest).
Maar goed hij zei in januari al over haar: rachida doet alles wat ik haar opdraag (echt!!!).
En ze heeft het supergoed gedaan, maar sarko zet haar nu op heel vreemde wijze opzij (officieel wordt ze ineens tweede op de lijst voor de Europese verkiezingen, maar da's echt géén promotie na minister van justitie te zijn geweest).
Maar goed hij zei in januari al over haar: rachida doet alles wat ik haar opdraag (echt!!!).
zondag 25 januari 2009 om 15:17
Ziezo, ik ben weer terug van een paar dagen inspiratie opdoen.
Sensy, ik herken me wel in een aantal dingen die je schrijft. Hoe vaak ik niet heb gehoord dat er niet uitkwam wat er in zat, en hoe vaak ik mezelf dat niet heb afgevraagd. Maar weet je, uiteindelijk is dat een keuze die je bijna altijd zelf (onbewust) maakt.
JIJ bent de enige die verantwoordelijk is voor jouw leven, de enige die kan besluiten de touwtjes in handen te nemen. Je kunt onmogelijk je droom realiseren als je er zelf niet in gelooft. Geloven is niet alleen weten wat je wil, het is ook voelen wat je wil, en er van overtuigd zijn dat je er gaat doen. Geloven is wat je uitstraalt.
Heel lang heb ik heel voorzichtige uitingen gedaan over wat ik wilde, bang dat ik arrogant zou overkomen, dat ik te hoog greep, dat anderen me niet zouden begrijpen. En op een dag heb ik het anders gedaan. Ik ben gaan vertellen dat ik dit ging doen om dat te bereiken, en gaan zoeken wie me daarbij op welke manier kan helpen. Ik vond het doodeng! Maar een gesprek met iemand in mijn omgeving die heel veel voor elkaar krijgt (en ook groots durft te dromen) heeft me over de drempel getrokken om het te proberen. En ik heb gemerkt dat het werkt....
Weet je wat veel enger is dan falen? Krijgen wat je wil!
Het is wel veilig om te weten dat om die, die en die reden je droom nog ver weg is. Dat je er vandaag niet aan hoeft te werken, dat dat pas hoeft als je x, y en z geregeld hebt. Natuurlijk zijn er dingen die vertragend werken. Als je een gebroken been hebt, zal je je droom om marathonloper te worden even moeten uitstellen. Maar dat betekent niet dat je niets kan doen. Ook in die periode kan je goed voor jezelf zorgen, zodat je zo fit mogelijk bent. Je kan je laten informeren over trainingsprogramma's. Je kan contact zoeken met inspirerende voorbeelden, met mensen die je kunnen helpen.
Durf te dromen! Durf in jezelf te vertrouwen! Durf verwachtingen te hebben! Durf expliciet te zijn! Durf te gaan staan voor wat je wilt én voor alle 'blank spots' die daar nog in zitten! Durf succes te hebben!
Sensy, ik herken me wel in een aantal dingen die je schrijft. Hoe vaak ik niet heb gehoord dat er niet uitkwam wat er in zat, en hoe vaak ik mezelf dat niet heb afgevraagd. Maar weet je, uiteindelijk is dat een keuze die je bijna altijd zelf (onbewust) maakt.
JIJ bent de enige die verantwoordelijk is voor jouw leven, de enige die kan besluiten de touwtjes in handen te nemen. Je kunt onmogelijk je droom realiseren als je er zelf niet in gelooft. Geloven is niet alleen weten wat je wil, het is ook voelen wat je wil, en er van overtuigd zijn dat je er gaat doen. Geloven is wat je uitstraalt.
Heel lang heb ik heel voorzichtige uitingen gedaan over wat ik wilde, bang dat ik arrogant zou overkomen, dat ik te hoog greep, dat anderen me niet zouden begrijpen. En op een dag heb ik het anders gedaan. Ik ben gaan vertellen dat ik dit ging doen om dat te bereiken, en gaan zoeken wie me daarbij op welke manier kan helpen. Ik vond het doodeng! Maar een gesprek met iemand in mijn omgeving die heel veel voor elkaar krijgt (en ook groots durft te dromen) heeft me over de drempel getrokken om het te proberen. En ik heb gemerkt dat het werkt....
Weet je wat veel enger is dan falen? Krijgen wat je wil!
Het is wel veilig om te weten dat om die, die en die reden je droom nog ver weg is. Dat je er vandaag niet aan hoeft te werken, dat dat pas hoeft als je x, y en z geregeld hebt. Natuurlijk zijn er dingen die vertragend werken. Als je een gebroken been hebt, zal je je droom om marathonloper te worden even moeten uitstellen. Maar dat betekent niet dat je niets kan doen. Ook in die periode kan je goed voor jezelf zorgen, zodat je zo fit mogelijk bent. Je kan je laten informeren over trainingsprogramma's. Je kan contact zoeken met inspirerende voorbeelden, met mensen die je kunnen helpen.
Durf te dromen! Durf in jezelf te vertrouwen! Durf verwachtingen te hebben! Durf expliciet te zijn! Durf te gaan staan voor wat je wilt én voor alle 'blank spots' die daar nog in zitten! Durf succes te hebben!
zondag 25 januari 2009 om 15:19
Nog even een nabrander: weet je al welke vraag je exact bij die coach wilt voorleggen? Want hoe specifieker jouw vraag, hoe groter de kans dat je antwoord vindt!
En vergeet niet: creativiteit is 20 % inspiratie, 80 % transpiratie. Dat betekent dus dat ook ik - al weet ik dus heel goed wat ik wil - mezelf voortdurend een schop onder mijn kont moet geven om er te komen!
En vergeet niet: creativiteit is 20 % inspiratie, 80 % transpiratie. Dat betekent dus dat ook ik - al weet ik dus heel goed wat ik wil - mezelf voortdurend een schop onder mijn kont moet geven om er te komen!
