Werk & Studie
alle pijlers
Als ik later groot ben.....
woensdag 21 januari 2009 om 12:28
Steeds vaker duiken topics op met de titel "ik weet niet wat ik wil"
Vroeger toen ik nog heel jong was had ik geen twijfels over het idee dat ik het later als ik groot ben zou gaan maken. De wereld lag aan mijn voeten. Ik zou gaan studeren (wat ik ging studeren hield ik me niet bezig) en de top bereiken (de top van wat wist ik ook niet)
Het was en is een gevoel. Jaren later ben ik geen stap verder gekomen. De wat-wil-ik-echt-vraag dringt zich steeds vaker op. Ik kijk om me heen en zie mensen met vastberadenheid studeren, ambities nastreven, hun doelen behalen. Ik zie mensen die weten wat ze willen en zich door niets of niemand tegen laten houden.
Ik benijd deze mensen. Ik probeer af te kijken wat zij hebben waardoor ze wel weten wat ze willen maar ik kom er niet achter. Iedereen zegt dat ik er op een dag wel achterkom. Maar die dag is nooit aangebroken en ik blijf zitten met de vraag wat ik mijn leven kan en wil. De jaren tikken langzaam voorbij. Realisme en idealisme strijden om een 1e plaats in mijn hoofd.
Aan iedereen die wel weet wat zij/hij wil, deel met ons, de onwetenden, hoe je dat wist. Welke stappen je hebt genomen om te bereiken wat je wilt.
Voor de zoekenden onder ons, hoe komt het dat je niet weet wat je wil? Is het angst, onrealistische doelen of weet je het ECHT niet?
Ik hoop dat ik met deze topic de zoekenden en de mensen die gevonden hebben bij elkaar kan brengen. Dat we inspiratie uit elkaars ervaringen kunnen putten. Dat we elkaar tips kunnen geven over hoe je tot dat eureka-gevoel kunt komen. Het gevoel dat je ineens weet wat je wel wilt! Het moment waarop het kwart viel.
Wie doet er mee?
Vroeger toen ik nog heel jong was had ik geen twijfels over het idee dat ik het later als ik groot ben zou gaan maken. De wereld lag aan mijn voeten. Ik zou gaan studeren (wat ik ging studeren hield ik me niet bezig) en de top bereiken (de top van wat wist ik ook niet)
Het was en is een gevoel. Jaren later ben ik geen stap verder gekomen. De wat-wil-ik-echt-vraag dringt zich steeds vaker op. Ik kijk om me heen en zie mensen met vastberadenheid studeren, ambities nastreven, hun doelen behalen. Ik zie mensen die weten wat ze willen en zich door niets of niemand tegen laten houden.
Ik benijd deze mensen. Ik probeer af te kijken wat zij hebben waardoor ze wel weten wat ze willen maar ik kom er niet achter. Iedereen zegt dat ik er op een dag wel achterkom. Maar die dag is nooit aangebroken en ik blijf zitten met de vraag wat ik mijn leven kan en wil. De jaren tikken langzaam voorbij. Realisme en idealisme strijden om een 1e plaats in mijn hoofd.
Aan iedereen die wel weet wat zij/hij wil, deel met ons, de onwetenden, hoe je dat wist. Welke stappen je hebt genomen om te bereiken wat je wilt.
Voor de zoekenden onder ons, hoe komt het dat je niet weet wat je wil? Is het angst, onrealistische doelen of weet je het ECHT niet?
Ik hoop dat ik met deze topic de zoekenden en de mensen die gevonden hebben bij elkaar kan brengen. Dat we inspiratie uit elkaars ervaringen kunnen putten. Dat we elkaar tips kunnen geven over hoe je tot dat eureka-gevoel kunt komen. Het gevoel dat je ineens weet wat je wel wilt! Het moment waarop het kwart viel.
Wie doet er mee?
woensdag 21 januari 2009 om 12:39
bij mij heeft het ook heel lang geduurd.
dat kwam, denk ik, doordat ik dacht dat mijn droom onbereikbaar was. het leek me iets dat niet mogelijk was voor mij. en daarom heb ik het altijd opzij geschoven.
ik ben allerlei andere dingen gaan doen tot een moment dat ik echt vast kwam te zitten. toen kwam die oude droom weer boven, en ben ik ervoor gegaan (met alle angsten en stress die daarbij kwamen kijken). het was heel moeilijk voor mij om die stap te durven zetten. als je iets namelijk echt graag wilt, dan ben je ook heel bang dat het zal mislukken. sommige mensen blijven er dan liever over dromen, in plaats van dat ze het risico nemen dat hun droom in duigen valt.
maar nu ben ik ook iemand die zijn dromen aan het waarmaken is!
probeer dus eens heel diep in jezelf te kijken. waar ligt je passie? en laat je niet tegenhouden door je eigen negatieve gedachtes (zoals: dat kan ik toch niet...etc).
durf het risico te nemen dat je faalt.
ik denk dat het daar uiteindelijk om draait, om 'durven' en om het 'jezelf gunnen'. succes!
dat kwam, denk ik, doordat ik dacht dat mijn droom onbereikbaar was. het leek me iets dat niet mogelijk was voor mij. en daarom heb ik het altijd opzij geschoven.
ik ben allerlei andere dingen gaan doen tot een moment dat ik echt vast kwam te zitten. toen kwam die oude droom weer boven, en ben ik ervoor gegaan (met alle angsten en stress die daarbij kwamen kijken). het was heel moeilijk voor mij om die stap te durven zetten. als je iets namelijk echt graag wilt, dan ben je ook heel bang dat het zal mislukken. sommige mensen blijven er dan liever over dromen, in plaats van dat ze het risico nemen dat hun droom in duigen valt.
maar nu ben ik ook iemand die zijn dromen aan het waarmaken is!
probeer dus eens heel diep in jezelf te kijken. waar ligt je passie? en laat je niet tegenhouden door je eigen negatieve gedachtes (zoals: dat kan ik toch niet...etc).
durf het risico te nemen dat je faalt.
ik denk dat het daar uiteindelijk om draait, om 'durven' en om het 'jezelf gunnen'. succes!
woensdag 21 januari 2009 om 12:43
woensdag 21 januari 2009 om 12:58
Je ziet mensen die weten wat ze willen en dat nastreven, zeg je. Maar zie je dat wel echt, of zie je iets wat daar op lijkt? Ikzelf kan bijvoorbeeld héél goed doen alsof ik allerlei bewuste keuzes heb gemaakt, om iets te bereiken, terwijl het vooral gebruik maken is geweest van zich toevallig voordoende mogelijkheden.
Volgens mij zijn er maar weinig mensen die al vroeg weten wat ze willen, en komt het merendeel er gaandeweg vanzelf wel achter. Of misschien ook niet, maar heeft dan ook een prima tijd ondertussen met van alles uitproberen. Blijven zitten met de vraag 'wat wil ik' en ondertussen de jaren voorbij laten gaan, is sowieso niet handig. Gewoon maar iets doen, en kijken waar het schip strandt.
PS Een vriendin van me kreeg ook ooit te horen dat ze niet wist wat ze wilde. Haar antwoord: ik weet heel goed wat ik wil, ik wil alleen steeds wat anders!
Volgens mij zijn er maar weinig mensen die al vroeg weten wat ze willen, en komt het merendeel er gaandeweg vanzelf wel achter. Of misschien ook niet, maar heeft dan ook een prima tijd ondertussen met van alles uitproberen. Blijven zitten met de vraag 'wat wil ik' en ondertussen de jaren voorbij laten gaan, is sowieso niet handig. Gewoon maar iets doen, en kijken waar het schip strandt.
PS Een vriendin van me kreeg ook ooit te horen dat ze niet wist wat ze wilde. Haar antwoord: ik weet heel goed wat ik wil, ik wil alleen steeds wat anders!
woensdag 21 januari 2009 om 13:03
quote:Astair schreef op 21 januari 2009 @ 12:52:
Precies weten wat je wil, lijkt me ook saai. Misschien wel gemakkelijker, maar ook saaier.
Ik vind het ook heel leuk om te kijken wat er allemaal op mijn pad komt en dingen uit te proberen die ik nooit eerder had bedacht
Eens. De moeilijkste vraag vind ik nog altijd: Waar sta je over 5 jaar? Weet ik veel, dat zie ik dan wel weer. Ik heb een goede baan, kan er nog een hoop in leren en wanneer ik het idee heb dat ik hierin enigszins ben uitgeleerd, of laat ik het zo omschrijven: de uitdaging niet meer heb, rol ik weer in iets anders. Dat is altijd zo gebleken. Ik ben geen flierefluiter, integendeel, maar wil niet alles vast hebben staan.
Volgend jaar hopen we naar Australie te verhuizen met de kleine die over een paar maanden komt. Vind ik even ver genoeg vooruit gekeken. Veel mensen vragen: heb je al een baan, wat ga je er doen etc. Dat komt wel. Gelukkig zitten we in die positie om dat zo te kunnen doen.
De wereld lag en ligt aan mijn voeten.
Precies weten wat je wil, lijkt me ook saai. Misschien wel gemakkelijker, maar ook saaier.
Ik vind het ook heel leuk om te kijken wat er allemaal op mijn pad komt en dingen uit te proberen die ik nooit eerder had bedacht
Eens. De moeilijkste vraag vind ik nog altijd: Waar sta je over 5 jaar? Weet ik veel, dat zie ik dan wel weer. Ik heb een goede baan, kan er nog een hoop in leren en wanneer ik het idee heb dat ik hierin enigszins ben uitgeleerd, of laat ik het zo omschrijven: de uitdaging niet meer heb, rol ik weer in iets anders. Dat is altijd zo gebleken. Ik ben geen flierefluiter, integendeel, maar wil niet alles vast hebben staan.
Volgend jaar hopen we naar Australie te verhuizen met de kleine die over een paar maanden komt. Vind ik even ver genoeg vooruit gekeken. Veel mensen vragen: heb je al een baan, wat ga je er doen etc. Dat komt wel. Gelukkig zitten we in die positie om dat zo te kunnen doen.
De wereld lag en ligt aan mijn voeten.
woensdag 21 januari 2009 om 13:08
Heel herkenbaar onderwerp voor mij.. Vastbesloten begonnen aan een HBO studie en deze afgerond. Nu komt ineens het besef of ik toen niet verder had moeten kijken naar andere studies, omdat ik het gevoel heb dat ik er 'niet zo veel mee kan'. Grote dromen vroeger (ook al ben ik nog niet zo oud), maar nu begin ik mij af te vragen of ik het allemaal nog wel wil.. In mijn cv komen 'rare sprongen' terug. Toen was ik van mening dat ik er goed aan deed (misschien iets te impulsief en enthousiast geweest ) en nu probeer ik een nieuwe richting voor mezelf te ontdekken..
'Je moet het tijd geven' roept iedereen, maar ja, een inkomen van parttime werk bij een uitzendbureau is ook niet alles. Frustrerend.
In ieder geval één lichtpuntje: ik mag bij een bedrijf op een solligesprek komen. Nu druk in de voorbereiding.. (toch best weer moeilijk hoor!).
Iemand nog tips voor de kleding (ook zo'n stress aspect, haha!)??
'Je moet het tijd geven' roept iedereen, maar ja, een inkomen van parttime werk bij een uitzendbureau is ook niet alles. Frustrerend.
In ieder geval één lichtpuntje: ik mag bij een bedrijf op een solligesprek komen. Nu druk in de voorbereiding.. (toch best weer moeilijk hoor!).
Iemand nog tips voor de kleding (ook zo'n stress aspect, haha!)??
woensdag 21 januari 2009 om 13:08
Dhelia, zit wat in wat je zegt. Heb er zelf ook over nagedacht of ik wel 'goed' kijk naar de mensen die lijken te weten wat ze willen. En net als Zelda79 stuiter ik ook alle kanten op.
Ik weet van mezelf dat ik nooit een specialist zal worden. Daar ben ik veel te versnipperd voor en wil ik van alles weten. Van hoe een wasknijper werkt tot aan hoe de NASA een ruimteschip op Mars doet landen. De wereld is een groot speeltuin lijkt het wel.
Wat mij heel erg heeft verward is dat ik altijd gezien werd als de studiebol, de persoon die weet wat ze wil, die achter alles aan gaat wat ze belangrijk vindt. Ik zie dat alleen niet terug bij mezelf. Dus wat ik uitstraal is in conflict met wat ik voel.
Diep in mezelf kijken heb ik ook gedaan en ik kom niets tegen dan 'ik weet niet wat wil'. En eerlijk gezegd lijkt het me niet saai om te weten wat je wilt. Ik denk dat je daardoor juist voor jezelf grenzen verlegd om het ook te bereiken. Niet weten wat ik wil werkt voor mij in ieder geval verlammend.
Ik weet van mezelf dat ik nooit een specialist zal worden. Daar ben ik veel te versnipperd voor en wil ik van alles weten. Van hoe een wasknijper werkt tot aan hoe de NASA een ruimteschip op Mars doet landen. De wereld is een groot speeltuin lijkt het wel.
Wat mij heel erg heeft verward is dat ik altijd gezien werd als de studiebol, de persoon die weet wat ze wil, die achter alles aan gaat wat ze belangrijk vindt. Ik zie dat alleen niet terug bij mezelf. Dus wat ik uitstraal is in conflict met wat ik voel.
Diep in mezelf kijken heb ik ook gedaan en ik kom niets tegen dan 'ik weet niet wat wil'. En eerlijk gezegd lijkt het me niet saai om te weten wat je wilt. Ik denk dat je daardoor juist voor jezelf grenzen verlegd om het ook te bereiken. Niet weten wat ik wil werkt voor mij in ieder geval verlammend.
woensdag 21 januari 2009 om 13:10
woensdag 21 januari 2009 om 13:11
Wat een leuk topic Sensy12 !
Ik ben ook zoekend maar heb wel een droom.
Vroeger was ik net als jij, ik wist dat ik "het" ging maken, ik zou de beste worden (waarin wist ik niet) en de wereld zou aan mijn voeten liggen.
Eerst wiskunde gestudeerd, maar dat bleek toch niet echt mijn droom te zijn. Toen vertaalster geworden (jaja, da's nog eens een carrièreswitch!), wat me op zich erg bevalt maar toch niet in alle opzichten bevredigend is. En vervolgens werd ik zo ziek dat al mijn zekerheden weer op losse schroeven kwamen te staan: ik wilde méér uit mijn leven halen, mocht ik blijven leven, dan alleen andermans teksten vertalen.
Dus nu, op mijn 32ste, ga ik weer studeren, godsdienswetenschappen, om counsellor te worden (geestelijk verzorgende heet dat in NL geloof ik), want ik heb de behoefte om iets te betekenen voor mijn medemens.
Mijn probleem is dat ik zoveel zo interessant vind: kiezen is dus heel moeilijk. Maar ik denk dat een combinatie van dingen, dus vertalen en een counsellingpraktijk ernaast, wel aan mijn behoeftes voldoet.
Tch kan ik wel eens jaloers zijn op mensen die het voor zichzelf zo helder hebben, mensen die echt weten wat ze met hun leven willen en een vast omlijnd doel hebben. Bij mij is het altijd meer een gevoel geweest.
Ik ben ook zoekend maar heb wel een droom.
Vroeger was ik net als jij, ik wist dat ik "het" ging maken, ik zou de beste worden (waarin wist ik niet) en de wereld zou aan mijn voeten liggen.
Eerst wiskunde gestudeerd, maar dat bleek toch niet echt mijn droom te zijn. Toen vertaalster geworden (jaja, da's nog eens een carrièreswitch!), wat me op zich erg bevalt maar toch niet in alle opzichten bevredigend is. En vervolgens werd ik zo ziek dat al mijn zekerheden weer op losse schroeven kwamen te staan: ik wilde méér uit mijn leven halen, mocht ik blijven leven, dan alleen andermans teksten vertalen.
Dus nu, op mijn 32ste, ga ik weer studeren, godsdienswetenschappen, om counsellor te worden (geestelijk verzorgende heet dat in NL geloof ik), want ik heb de behoefte om iets te betekenen voor mijn medemens.
Mijn probleem is dat ik zoveel zo interessant vind: kiezen is dus heel moeilijk. Maar ik denk dat een combinatie van dingen, dus vertalen en een counsellingpraktijk ernaast, wel aan mijn behoeftes voldoet.
Tch kan ik wel eens jaloers zijn op mensen die het voor zichzelf zo helder hebben, mensen die echt weten wat ze met hun leven willen en een vast omlijnd doel hebben. Bij mij is het altijd meer een gevoel geweest.
woensdag 21 januari 2009 om 13:20
Interessant en herkenbaar topic!
Had vroeger al geen afgebakende toekomstplannen en dit is alleen maar erger geworden. Tijdens de periode op de havo veel open dagen etc. bezocht en uiteindelijk een richting gekozen. Deze HBO studie heb ik keurig netjes afgerond en ben daarna aan de slag gegaan in het betreffende werkveld. En vervolgens heel veel organisaties van binnen bekeken...
Ben nog steeds zo ver als dat ik op de havo was.
Elke keer denk ik: 'Dit is het!' En na een half jaar blijkt mijn aandacht toch weer te verslappen, verveel ik me en ga ik weer op zoek naar iets anders. Vermoeiend.
Had vroeger al geen afgebakende toekomstplannen en dit is alleen maar erger geworden. Tijdens de periode op de havo veel open dagen etc. bezocht en uiteindelijk een richting gekozen. Deze HBO studie heb ik keurig netjes afgerond en ben daarna aan de slag gegaan in het betreffende werkveld. En vervolgens heel veel organisaties van binnen bekeken...
Ben nog steeds zo ver als dat ik op de havo was.
Elke keer denk ik: 'Dit is het!' En na een half jaar blijkt mijn aandacht toch weer te verslappen, verveel ik me en ga ik weer op zoek naar iets anders. Vermoeiend.
woensdag 21 januari 2009 om 13:21
robo, blij dat je 't herkent Gevoelsmatig pas ik overal een beetje tussen. Ik hou van mensen en van organisaties. Ik hou van het abstracte en van het concrete. Ik hou van menselijkheid en van strakke ingerichte organisatie. Ben van regeltjes en hou van vrijheid. Iemand zei dat ik zakelijk instinct heb (geen idee wat dat inhoudt) De ander noemt me analytisch (ik ging het woord zelfs opzoeken in het woordenboek want ik weet niet wat het exact betekent). Ik lijk voor de buitenwereld dus over twee kanten te beschikken: sociaal (het menselijke) en zakelijk (het bedrijfsmatige).
En inderdaaad, alles interessant vinden zorgt ervoor dat niets saai is maar ook dat mijn aandacht zo versnipperd is dat ik nergens in vooruitkom.
Waar ik ook tegenaan loop: ik ken mijn eigen vaardigheden en talenten niet. Anderen vertellen mij waar ik goed in ben en uit schaamte durf ik soms niet door te vragen. Ik ben mezelf wel steeds meer gaan dwingen vragen te stellen als:"Waar merk je dat aan? Noem eens een concreet voorbeeld waaruit blijkt dat ik over dat talent beschik?"
Het lijkt op zoeken naar complimenten maar dat is echt niet zo. Ik ben een compleet onbekende voor mezelf. Barstensvol gevoelens maar ze niet kunnen duiden. Dus zodra een buitenstaander wat roept wat voor hem/haar zo klaar als een klontje is, dan schaam ik me dat ik dat van een ander moet horen ipv het zelf al over mezelf te weten. Hoop dat iemand zich hierin herkent....
En inderdaaad, alles interessant vinden zorgt ervoor dat niets saai is maar ook dat mijn aandacht zo versnipperd is dat ik nergens in vooruitkom.
Waar ik ook tegenaan loop: ik ken mijn eigen vaardigheden en talenten niet. Anderen vertellen mij waar ik goed in ben en uit schaamte durf ik soms niet door te vragen. Ik ben mezelf wel steeds meer gaan dwingen vragen te stellen als:"Waar merk je dat aan? Noem eens een concreet voorbeeld waaruit blijkt dat ik over dat talent beschik?"
Het lijkt op zoeken naar complimenten maar dat is echt niet zo. Ik ben een compleet onbekende voor mezelf. Barstensvol gevoelens maar ze niet kunnen duiden. Dus zodra een buitenstaander wat roept wat voor hem/haar zo klaar als een klontje is, dan schaam ik me dat ik dat van een ander moet horen ipv het zelf al over mezelf te weten. Hoop dat iemand zich hierin herkent....
woensdag 21 januari 2009 om 13:27
Sensy, beetje off-topic misschien, maar vergeet nooit dat een ander de waarheid over jou niet in pacht heeft hè?
Wat een ander in je ziet is gekleurd door de ervaringen, emoties, verwachtingen etc van die ander: dat hoeft niet te betekenen dat dat ook echt zo is, voor jou.
Dat staat los van het feit dat je jezelf nog niet zo goed kent; dat is een ander onderwerp en dat herken ik zeker
Maar wilde toch even zeggen dat je talenten inschatten op grond van wat een ander over je zegt volgens mij best een gevaarlijke weg is...
Wat een ander in je ziet is gekleurd door de ervaringen, emoties, verwachtingen etc van die ander: dat hoeft niet te betekenen dat dat ook echt zo is, voor jou.
Dat staat los van het feit dat je jezelf nog niet zo goed kent; dat is een ander onderwerp en dat herken ik zeker
Maar wilde toch even zeggen dat je talenten inschatten op grond van wat een ander over je zegt volgens mij best een gevaarlijke weg is...
woensdag 21 januari 2009 om 13:33
robo daar ben ik (gelukkig) ook wel van bewust. Maar als verschillende mensen over verschillende jaren in verschillende bedrijven hetzelfde blijven zeggen dan ga ik er wel over nadenken. Als ik 1x iets hoor dan kan ik het makkelijk naast me neerleggen. Hoor ik het vaker dan ga ik er over nadenken.
De dingen die ik opnoemde zijn dingen ik (te) vaak heb gehoord en die me een beetje een richting geven. Los daarvan heb ik zoals ik het noem een innerlijke radar (hoe troebel of helder die is, dat ben ik nog aan het uitzoeken) en als die innerlijke radar iets herkent dan 'klikt' het vanbinnen. Kan het niet zo goed omschrijven maar ik slik niet alles voor zoete koek.
Enneh...het is in het geheel niet off-topic hoor Bij dit hele 'wat is mijn droom' gedoe hoort ook bij je het van verschillende kanten kunt bekijken. Praktisch en gevoelsmatig
De dingen die ik opnoemde zijn dingen ik (te) vaak heb gehoord en die me een beetje een richting geven. Los daarvan heb ik zoals ik het noem een innerlijke radar (hoe troebel of helder die is, dat ben ik nog aan het uitzoeken) en als die innerlijke radar iets herkent dan 'klikt' het vanbinnen. Kan het niet zo goed omschrijven maar ik slik niet alles voor zoete koek.
Enneh...het is in het geheel niet off-topic hoor Bij dit hele 'wat is mijn droom' gedoe hoort ook bij je het van verschillende kanten kunt bekijken. Praktisch en gevoelsmatig
woensdag 21 januari 2009 om 13:36
Als je de hoofdprijs in de loterij zou winnen, als geld geen enkele rol zou spelen, waarmee zou je dan je dagen vullen (nadat het 'drankjes aan de rand van je eigen zwembad drinken' is gaan vervelen, zeg maar)?
Grote kans dat je dan opnoemt wat je écht wilt en wat jou echt voldoening en werkplezier geeft.
En ga eens te rade bij je ouders, of zij zich nog herinneren wat jij als kind altijd wilde worden, of misschien weet je het zelf nog wel. Vaak zit daar toch een soort kern van waarheid in, een soort oergevoel van iets wat precies bij jou past.
Grote kans dat je dan opnoemt wat je écht wilt en wat jou echt voldoening en werkplezier geeft.
En ga eens te rade bij je ouders, of zij zich nog herinneren wat jij als kind altijd wilde worden, of misschien weet je het zelf nog wel. Vaak zit daar toch een soort kern van waarheid in, een soort oergevoel van iets wat precies bij jou past.
woensdag 21 januari 2009 om 13:55
quote:Freda12 schreef op 21 januari 2009 @ 13:36:
Als je de hoofdprijs in de loterij zou winnen, als geld geen enkele rol zou speen, waarmee zou je dan je dagen vullen (nadat het 'drankjes aan de rand van je eigen zwembad drinken' is gaan vervelen, zeg maar)?
Grote kans dat je dan opnoemt wat je écht wilt en wat jou echt voldoening en werkplezier geeft.
En ga eens te rade bij je ouders, of zij zich nog herinneren wat jij als kind altijd wilde worden, of misschien weet je het zelf nog wel. Vaak zit daar toch een soort kern van waarheid in, een soort oergevoel van iets wat precies bij jou past.
Freda, ik moest lachen om je eerste zin Die vraag heb ik mezelf vaak gesteld en na het drankjes drinken aan mijn zwembad blijft het toekomstbeeld blanco.
Mijn ouders zijn geen optie. Die hadden voor mij uitgestippeld dat ik vroeg zou gaan trouwen en kinderen krijgen (ik kom uit een Marokkaans/islamitisch gezin) dus aandacht voor wie ik was en wat ik wilde is er nooit geweest. Ben eigenlijk sinds mijn jeugd alleen maar bezig geweest met te vechten voor mijn vrijheid.
Nadenken over mijn dromen was er niet bij. MEAO diploma behaald omdat ik daarmee gegarandeerd een baan zou krijgen. Financiele onafhankelijkheid en een eigen plek waren prioriteit nr. 1.
Nu is de eigen plek er en de financien, daar komt het op een dag ook wel weer een keer goed mee.
Als ik in mijn geheugen graaf dan werd ik altijd gedreven door vrijheid. Ik wilde stewardess worden omdat ik daarmee van huis kon zijn. Dus bij het zoeken naar wat ik wilde had ik de 'hoe kan ik hier zo snel mogelijk weg' bril op.
Die bril voldoet niet meer. Na het vechten om vrijheid en overleven komt pas de ruimte voor de werkelijke vraag: wat wil ik nu echt.
En dat is eigenlijk tot nu altijd onderbelicht geweest omdat iemand die moet overleven geen tijd heeft om te dagdromen.
Maar goed, als ik mijn stuk zo teruglees dan zie ik alleen maar weer excuses. Ik ken ook meiden die uit dezelfde situaties komen (soms zelfs ergere situaties) en die het wel gemaakt hebben en ondanks de sores hun dromen hebben verwezenlijkt. Waarom zij wel en ik niet? Die vraag knaagt ook heel erg.
Wat mij echt voldoening geeft, is (hoe cliche) iets voor een ander betekenen. En dat is zo ongelooflijk breed. Ik kan hartchirurg worden of als kassameisje bij de Appie aan de slag. In beide beroepen beteken je iets voor de ander.
Bedankt voor je post trouwens, er zo hardop over praten geeft me best wat lucht
Als je de hoofdprijs in de loterij zou winnen, als geld geen enkele rol zou speen, waarmee zou je dan je dagen vullen (nadat het 'drankjes aan de rand van je eigen zwembad drinken' is gaan vervelen, zeg maar)?
Grote kans dat je dan opnoemt wat je écht wilt en wat jou echt voldoening en werkplezier geeft.
En ga eens te rade bij je ouders, of zij zich nog herinneren wat jij als kind altijd wilde worden, of misschien weet je het zelf nog wel. Vaak zit daar toch een soort kern van waarheid in, een soort oergevoel van iets wat precies bij jou past.
Freda, ik moest lachen om je eerste zin Die vraag heb ik mezelf vaak gesteld en na het drankjes drinken aan mijn zwembad blijft het toekomstbeeld blanco.
Mijn ouders zijn geen optie. Die hadden voor mij uitgestippeld dat ik vroeg zou gaan trouwen en kinderen krijgen (ik kom uit een Marokkaans/islamitisch gezin) dus aandacht voor wie ik was en wat ik wilde is er nooit geweest. Ben eigenlijk sinds mijn jeugd alleen maar bezig geweest met te vechten voor mijn vrijheid.
Nadenken over mijn dromen was er niet bij. MEAO diploma behaald omdat ik daarmee gegarandeerd een baan zou krijgen. Financiele onafhankelijkheid en een eigen plek waren prioriteit nr. 1.
Nu is de eigen plek er en de financien, daar komt het op een dag ook wel weer een keer goed mee.
Als ik in mijn geheugen graaf dan werd ik altijd gedreven door vrijheid. Ik wilde stewardess worden omdat ik daarmee van huis kon zijn. Dus bij het zoeken naar wat ik wilde had ik de 'hoe kan ik hier zo snel mogelijk weg' bril op.
Die bril voldoet niet meer. Na het vechten om vrijheid en overleven komt pas de ruimte voor de werkelijke vraag: wat wil ik nu echt.
En dat is eigenlijk tot nu altijd onderbelicht geweest omdat iemand die moet overleven geen tijd heeft om te dagdromen.
Maar goed, als ik mijn stuk zo teruglees dan zie ik alleen maar weer excuses. Ik ken ook meiden die uit dezelfde situaties komen (soms zelfs ergere situaties) en die het wel gemaakt hebben en ondanks de sores hun dromen hebben verwezenlijkt. Waarom zij wel en ik niet? Die vraag knaagt ook heel erg.
Wat mij echt voldoening geeft, is (hoe cliche) iets voor een ander betekenen. En dat is zo ongelooflijk breed. Ik kan hartchirurg worden of als kassameisje bij de Appie aan de slag. In beide beroepen beteken je iets voor de ander.
Bedankt voor je post trouwens, er zo hardop over praten geeft me best wat lucht
woensdag 21 januari 2009 om 14:08
Oh over geld gesproken: als ik genoeg geld zou hebben dan zou ik in de toekomst investeren door in kinderen te investeren. In onderwijs voor kansarmen. Ik zou projecten ondersteunen die talenten van anderen de kans geven tot bloei te komen.
Ik heb dit nooit echt aan iemand verteld maar mijn diepste wens (heel onrealistisch, ik weet het) is toch een wereldwijde verandering in de manier waarop onderwijs en zorg bijvoorbeeld zijn georganiseerd. Ik zie een toekomstbeeld waarop mensen centraal staan overal waar je komt. Of je nu boodschappen doet of in het ziekenhuis ligt: dat je er als mens toe doet.
In regeringen, zorginstellinge, bedrijven etc. zie ik maar 1 ding: meer en groter. Winst winst winst! Groei groei groei!
En ik zie een toenemende mate van mensen die de dupe worden van de hebzucht van een handjevol mensen.
Als ik zie hoe buschauffeurs klanten schofferen (of andersom) dan vraag ik me af waar we met z'n allen heengaan. Als ik zie hoe klanten (zelf aan de lijve ondervonden) waar veel aan verdient wordt als nummertjes worden behandeld dan begrijp ik waar zoveel ontevredenheid over heerst.
Ik denk na over de zorg voor jong en oud. Ik heb zelf in het ziekenhuis gewerkt en uitgerekend daar gaat het niet meer om de mensen maar om efficiency, kostenbesparing en het bij elkaar harken van geld. Het gaat ten koste van personeel en ten koste van de patienten.
Dus het gevoel wat ik heb, strekt zich heel ver uit. In de functie waarin ik nu zit, vraag ik me ook af hoe mijn bijdrage het groter geheel kan dienen. Het frustreert dat ik als persoon zoveel kansen zie om het voor iedereen 'beter en leuker' te maken maar dat daar geen plek voor is. Ik wordt een idealist, perfectionist of dromer genoemd. Naief en wereldvreemd.
Dat is mijn drijfveer. Dat alles van hoog tot laag anders kan.
Het is een soort impuls. Ik las ooit dat alles wat je automatisch doet/denkt zonder moeite, dat dat je drijfveer/talent/gave is. Beetje kort door de bocht maar als ik dat op mezelf betrek dan is mijn impuls altijd: hoe kan ik hier verandering in brengen die ieder ten goede komt?
Zo..... best eng dat ik dit allemaal zo opschrijf.......
Ik heb dit nooit echt aan iemand verteld maar mijn diepste wens (heel onrealistisch, ik weet het) is toch een wereldwijde verandering in de manier waarop onderwijs en zorg bijvoorbeeld zijn georganiseerd. Ik zie een toekomstbeeld waarop mensen centraal staan overal waar je komt. Of je nu boodschappen doet of in het ziekenhuis ligt: dat je er als mens toe doet.
In regeringen, zorginstellinge, bedrijven etc. zie ik maar 1 ding: meer en groter. Winst winst winst! Groei groei groei!
En ik zie een toenemende mate van mensen die de dupe worden van de hebzucht van een handjevol mensen.
Als ik zie hoe buschauffeurs klanten schofferen (of andersom) dan vraag ik me af waar we met z'n allen heengaan. Als ik zie hoe klanten (zelf aan de lijve ondervonden) waar veel aan verdient wordt als nummertjes worden behandeld dan begrijp ik waar zoveel ontevredenheid over heerst.
Ik denk na over de zorg voor jong en oud. Ik heb zelf in het ziekenhuis gewerkt en uitgerekend daar gaat het niet meer om de mensen maar om efficiency, kostenbesparing en het bij elkaar harken van geld. Het gaat ten koste van personeel en ten koste van de patienten.
Dus het gevoel wat ik heb, strekt zich heel ver uit. In de functie waarin ik nu zit, vraag ik me ook af hoe mijn bijdrage het groter geheel kan dienen. Het frustreert dat ik als persoon zoveel kansen zie om het voor iedereen 'beter en leuker' te maken maar dat daar geen plek voor is. Ik wordt een idealist, perfectionist of dromer genoemd. Naief en wereldvreemd.
Dat is mijn drijfveer. Dat alles van hoog tot laag anders kan.
Het is een soort impuls. Ik las ooit dat alles wat je automatisch doet/denkt zonder moeite, dat dat je drijfveer/talent/gave is. Beetje kort door de bocht maar als ik dat op mezelf betrek dan is mijn impuls altijd: hoe kan ik hier verandering in brengen die ieder ten goede komt?
Zo..... best eng dat ik dit allemaal zo opschrijf.......
woensdag 21 januari 2009 om 14:09
quote:robo schreef op 21 januari 2009 @ 14:01:
Freda, wat een goeie vraag!
Ik zou astroloog/psycholoog/vertaler/modeontwerpster worden, met een gigantische loft die als atelier dient, en de hele dag alleen maar doen wat ik leuk vind (zie bovenstaande).
Snel een kraslot halen !!!Ehm, waar heb je dat gigantische loft voor nodig behalve voor modeontwerpen? En vertaler ben je al, en je gaat al een studie doen, dus het enige wat er nog te wensen overblijft is die astrologie. Kortom, jij hebt geen kraslot nodig
Freda, wat een goeie vraag!
Ik zou astroloog/psycholoog/vertaler/modeontwerpster worden, met een gigantische loft die als atelier dient, en de hele dag alleen maar doen wat ik leuk vind (zie bovenstaande).
Snel een kraslot halen !!!Ehm, waar heb je dat gigantische loft voor nodig behalve voor modeontwerpen? En vertaler ben je al, en je gaat al een studie doen, dus het enige wat er nog te wensen overblijft is die astrologie. Kortom, jij hebt geen kraslot nodig
woensdag 21 januari 2009 om 14:12
woensdag 21 januari 2009 om 14:13
En astroloog ben ik al, na 7 jaar cursussen te hebben gedaan (mét diploma, jawel) en vrijetijdsfröbelaar met horoscopen te zijn geweest
En die loft is meer een droom Evidenza, nu zit ik in een half-verbouwd huis met veel vierkante meters maar te weinig bruikbare ruimte... dus ik droom van een grote lichte ruimte voor mij alleen!
En die loft is meer een droom Evidenza, nu zit ik in een half-verbouwd huis met veel vierkante meters maar te weinig bruikbare ruimte... dus ik droom van een grote lichte ruimte voor mij alleen!
woensdag 21 januari 2009 om 14:13
Het lijkt me bijzonder lastig als je niet precies weet wat je wilt. Ik weet dat gelukkig wel.
Maar als je het niet precies weet, dan kun je toch gewoon datgene wat je al doet op de best mogelijke manier doen? Overal valt wel een uitdaging in te zien.
Daarbij zit het niet persé in hetgeen wat je leuk vindt, of wat goed 'voelt', maar soms ook in wat je goed kan. Daar hoeft je hart niet direct te liggen maar je kunt er wel iets mee. Totdat je precies weet wat je wél wilt. Of zelfs daardoor ontdekt wat je echt wilt doen.
Maar als je het niet precies weet, dan kun je toch gewoon datgene wat je al doet op de best mogelijke manier doen? Overal valt wel een uitdaging in te zien.
Daarbij zit het niet persé in hetgeen wat je leuk vindt, of wat goed 'voelt', maar soms ook in wat je goed kan. Daar hoeft je hart niet direct te liggen maar je kunt er wel iets mee. Totdat je precies weet wat je wél wilt. Of zelfs daardoor ontdekt wat je echt wilt doen.
