Arrogante sollicitanten

Ik had er laatst ook weer eentje. Hij had 3 maanden via het uitzendbureau voor ons gewerkt en wilde een vast contract. Hij realiseerde zich dat hij in die 3 maanden niet geheel naar verwachting had gepresteerd, maar snapte echt niet dat wij ondanks dat geen salarisverhoging van ruim 20% wilden bieden.

Wat een heerlijk topic ook. Het topic van Zuss is volgens mij verdwenen, daar stonden ok zulke hilarische verhalen in. Jemig een moordenaar tegenover je.... ik zou echt afgeleid zijn. Op het topic van Zuss heb ik vorige keer onderstaande blog ook al gepost. Het past hier ook. Wellicht voor jullie leuk om te lezen over die ene bijzondere sollicitante die ik had, vorig jaar.





Niet lullen maar poetsen.



Ze stapte binnen en we gaven elkaar een hand. Een jongedame in een keurig pakje. Behangen met parels. Ze stelde zichzelf voor. Direct zag ik haar in gedachten vroeger rondlopen in het koor van 'Kinderen voor Kinderen'. Haar 'R' was precies zoals in het liedje 'ik heb gewoon die R niet, ik heb die zwaar bekakte R niet.' Maar zij had deze wel. Ik glimlachte en nodigde haar uit te gaan zitten.

De jongedame nam plaats en schoof haar handen in elkaar. Haar glimlach verdween niet. Mijn ogen werden als het ware getrokken naar haar vingers. Geen wonder! In het zonlicht fonkelden een paar ringen, voorzien van grote stenen, aan haar vingers. Ik glimlachte, zij deed niet anders.



Ik vertelde haar meer over onze organisatie. Een snelle, 'down to earth' organisatie. Ik vertelde haar meer over de functie van directiesecretaresse. Haar handen gevouwen, haar ogen glimlachend. Ze luisterde. Ik vroeg haar iets over zichzelf te vertellen. Haar handen kwamen uit elkaar en ze keek me recht aan. Ze begon bij het begin. De dag dat ze geboren werd. Met een gouden paplepel in haar mond. Ze liet een schaterlachje de kamer vullen. Ik hield stil en liet haar verder praten. Ze hield van werken, hoewel niet iedere dag omdat het best moeilijk combineren was met haar sociale leven. Of het kantoor werkelijk door Jan des Bouvrie was ingericht? Welk merk koffie we hier drinken? Wordt thee ook uit een servies geschonken? Ja, ze had 'best wel' een ongekende energie om te beginnen met een nieuwe baan, maar ze stond ook niet echt te springen want ze had het immers best goed voor elkaar.



Een jonge hip, snel bedrijf, of zij daar tussen paste? Ze gaf aan een beetje stijfjes te zijn, behoorlijk kak zelfs. Maar ach, ze wist het van zichzelf. Als ze een feestje moest organiseren voor 'de jongelui' dan wist ze heus wel een 'hippe act van een DJ' te regelen. Maar of ik het haar dan niet kwalijk nam dat ze niet mee danste. Ze stond liever aan de kant met een sigaartje en een glas sherry* wat te babbelen.



Wat haar vorige baan was?

Ze deed iets voor zichzelf. Net als haar vader. Haar vader doet het alleen met miljoenen en miljoenen.



Ze schatert.



Zij deed het met minder, maar dit was het toch niet voor haar. Ze wilde graag als Personal Assistant werken. Liever niet als directiesecretaresse, die naam paste niet bij haar, het klonk onder haar niveau. 'Je zult vast wel begrijpen wat ik bedoel.' En quasi nonchalant gaf ze een licht klopje op mijn arm.

Ik stelde haar de vraag of ze bekend was met de term 'niet lullen maar poetsen'.

Jazeker kende ze die uitspraak. Ik glimlachte.

'Dat past helemaal niet bij mij, ik laat liever voor me poetsen!' Haar lach klonk als een galm door de spreekkamer.



Ik moest lachen. Ik kon niet meer stoppen. Wat onprofessioneel van mij. Wat vreselijk slecht van mij. Maar ze zat tegenover me, met dat keurige gezichtje, die prachtige briljanten, diamanten en parels. Wát een type. Wát een jongedame. De tranen biggelden over mijn wangen. Ze bleef glimlachen en keek me vragend aan.

'Denk je dat ik in jullie bedrijf pas?' vroeg ze.

Op dat moment pakte ik net een slokje water. Met moeite kon ik het binnenhouden. Ik keek om me heen. Ik had het gevoel dat dit een grap was. Dat er een verborgen camera stond. Maar nee, dit was echt. Zij was echt. 100%.



Een rijkeluismeisje. Een prachtig uiterlijk, prachtige kleding. Ze werkt liever voor directeuren op 'board niveau' en had liever niets te maken met de managementlagen eronder. Ze meende het en ze zei het. Ik mocht haar en daar is geen woord van gelogen.

Zij past niet bij ons. Draagvlak creëren is één van de belangrijkste zaken als secretaresse zijnde, op welk niveau dan ook. Hoe ging ze dat in vredesnaam voor elkaar krijgen. Nee, dat ging ze niet en ze wilde dat ook niet.



Waarom heeft ze hier gesolliciteerd. Ik vraag het me echt af. Een beetje onderzoek op het Internet had haar kunnen vertellen wat voor een club wij zijn. Hoe wij werken, wat we uitstralen. Niets van dat alles paste bij deze jongedame en haar exclusieve wensen.

'Jullie zitten in het meest opvallende gebouw van de omgeving, dat past bij mij.' Ze gaf me het antwoord met een blik in haar ogen die ik nog steeds niet kan omschrijven.



Sommige mensen zijn zo walgelijk dat ze eigenlijk leuk zijn. Zij was leuk. Of dom? Of naïef? Of heel uitgekookt? Ik weet het niet. Met regelmaat denk ik de afgelopen dagen terug aan deze jongedame. Niets was nep. Alles was echt. Haar parels, haar diamanten, haar eerlijkheid, haar blonde haren.



Normaliter zou ik haar geen knip voor de neus waard vinden, maar er was 'iets' wat me aansprak. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wat 'dat' was.

Ze is het niet geworden. Ze begreep me, bedankte me voor het fijne gesprek. Kon mijn eerlijkheid waarderen.

'Jij poetst meer dan dat je lult vermoed ik.' Ze zei het op een vriendelijke welgemeende manier. Ze lachte nog steeds en stapte de lift in.



Ik heb zo'n wa-wa-wa-waanzinnig gedroomd.... Het was geen droom. Het was echt. Ik kan het nog steeds niet geloven. Sommige mensen zijn niet te geloven. En toch geloofde ik haar.





* Sherry: populair drankje bij de scrabbelende huismoeders in de jaren zeventig / tachtig

roomsoes schreef op 22 augustus 2008 @ 14:53:

[...]

Wel heb ik al HEEEEl vaak meegemaakt dat werkgevers m'n CV blijkbaar niet bestudeerd hadden want de vragen die je soms krijgt........

Dan denk ik: dat staat letterlijk op m'n CV, heeft iemand daar uberhaupt naar gekeken? Heeel slordig en ook arrogant vind ik dat van zo'n bedrijf.

Dat is niet slordig of arrogant dat is een checkstep. Juist omdat mensen vaak eea erbij verzinnen op hun CV en hem idd zelf niet bij hebben is het een makkelijke manier om mensen even snel te checken... tuurlijk kan iedereen lezen wat er staat, maar of er komt een juist iets uitgebreider verhaal, of er komt juist een heel tegenstrijdig verhaal...

tangerine schreef op 23 augustus 2008 @ 18:35:

Wooh Cl2, dat lijkt me best wel een rampzalig gesprek...

Ook als iemand rustig bekent een moordenaar te zijn weet ik eigenlijk niet wat ik daarmee zou moeten

Zeker rampzalig! Het is ook net of het niet echt gebeurt zeg maar. Je weet dat het bestaat en leeft, maar je verwacht het gewoon niet aan je bureau. En dan net zo makkelijk verwachten, dat je een topjob voor zo iemand hebt. Raar fenomeen.

Ik had een sollicitatie bij een of ander "chique" kantoor. Bij onderzoek op de website kwam ik een spelfout tegen. Dus die pagina uitgeprint en de fout aangegeven.



Vond het wel attent van mezelf. Ben het niet geworden. Of het heeft gelegen aan het feit dat ik ze op die spelfout wees?



(Voor de interviewers: hoe gaan jullie met dit soort dingen om? Als een sollicitant je wijst op een spel/taalfout op de website.)

Ik spreek de hele dag sollicitanten, maar vind ze niet perse arrogant. Ik doe alleen HBO/WO banen, en het enige vervelende vind ik pas afgestudeerden. Ze zijn zo verschrikkelijk vol van zichzelf en hebben meestal de meest belachelijke salaris eisen. Wanneer ik aangeef dat ze dat niet zullen krijgen, beweren ze dat 'ze dat al een aantal maal aangeboden hebben gekregen'. Ik werk bij een gespecialiseerd w&s bureau en ken de salarisschalen in de branche en bij de opdrachtgevers goed. In feite zitten ze dan dus keihard tegen me te liegen.., zeker als ze ook nog namen gaan noemen van opdrachtgevers waar ze dat hoge salaris dan zouden kunnen krijgen. pfff, wees gewoon eerlijk, ik ben er juist om te helpen en juist starters snappen dat niet.

Biebeltje schreef op 26 augustus 2008 @ 13:40:

Ik had een sollicitatie bij een of ander "chique" kantoor. Bij onderzoek op de website kwam ik een spelfout tegen. Dus die pagina uitgeprint en de fout aangegeven.

Vond het wel attent van mezelf. Ben het niet geworden. Of het heeft gelegen aan het feit dat ik ze op die spelfout wees?

Ik ben er niet zo gecharmeerd van. Ben geen professionele interviewer, maar heb wel eens bij gesprekken voor toekomstige collega's gezeten.

Ten eerste kan de sollicitatiecommissie er niks mee, zoiets kun je beter aan de webmaster mailen als je het belangrijk vindt. Dan kun je er eventueel nog aan refereren tijdens je gesprek.

Maar ten tweede vind ik het (als het om één spelfout gaat) een beetje pedant overkomen tijdens een gesprek. Ik ben zelf een vreselijke frik met fouten, maar juist bij een sollicitatie komt het een beetje té over. Ik kan me zomaar voorstellen dat een commissie dan ook nog eventjes heel pietluttig naar al jouw teksten gaat kijken, en wie weet vinden ze dan ook wel wat.

Als het veel fouten zijn dan vind ik het wat anders, dan kun je het brengen onder het motto "ik ben betrokken en wil graag wat feedback geven over de site".

Ik had een poosje terug een sollicitant die op de vraag 'Wil je wat drinken?' antwoorde met 'Doe maar een biertje!'. 't was voor een horeca functie, maar toch... Die zelfde jongen was stom verbaasd dat ik uberhaupt nog een gesprek met hem nodig vond, hij had immers de afgelopen twee jaar bij wel 6 verschillende restaurants gewerkt, ervaring genoeg....!

Een printje meenemen van de website van het bedrijf met een spelfout is absoluut geen goede binnenkomer... Natuurlijk hoort die fout er niet, maar zorg dan eerst maar dat je er komt werken en dan kun je het wellicht benoemen (maar dan wel bij de juiste persoon inderdaad, en zeker niet op je eerste werkdag). Het gaat om je eerste indruk en hiermee is de toon dan al gezet. Ken je plaats zou ik zeggen; wees terughoudend en probeer eerst jezelf maar goed te presenteren.

nummerzoveel schreef op 19 augustus 2008 @ 19:32:

Sollicitanten die net van school komen, direct solliciteren op een managementfunctie en een salaris eisen van minimaal 5000 euro bruto per maand + laptop, Blackberry en lease-auto.

Ik herken dit wel wat. Ik ben zelf nu een aantal jaar afgestudeerd, en ging toen vol goede moed solliciteren. Inmiddels weet ik een beetje hoe de markt in elkaar steekt. Ik heb veel vrienden die nog niet afgestudeerd zijn en die denken echt dat iedere werkgever op hen zit te wachten als ze klaar zijn. Wordt eens wakker allemaal, denk ik dan, zo werkt het gewoon niet. Zij zullen zichzelf moeten bewijzen en hebben helemaal niks te eisen. Zo wanhopig zijn de werkgevers nou ook weer niet.



Ik heb zelf eens ergens gesolliciteerd als fysiotherapeut in een verpleeghuis waar ik tijdens mijn studie ook vakantiewerk in de schoonmaak had gedaan. Ik moest daar toen de kantoren schoonmaken en ook het kantoor waar ik het sollicitatie gesprek had. Ik weet nog dat de tafels daar altijd onder koffie kringen en plakkerige suiker zaten en dat ik me daar altijd best aan ergerde. Tijdens de sollicitatie knoeide die man koffie op de tafel en zei: toen moest je zeker ook altijd de koffie kringen van ons van de tafel halen? Mijn antwoord: Ja inderdaad....en maar blijven lachen.

Mij zul je geen verwijzing naar fouten meer zien maken. Bedankt! Ben momenteel niet op zoek, zit prima op mijn huidige plek, maar voor in de toekomst...

Mirjam762 schreef op 28 augustus 2008 @ 11:36:

Een printje meenemen van de website van het bedrijf met een spelfout is absoluut geen goede binnenkomer... Natuurlijk hoort die fout er niet, maar zorg dan eerst maar dat je er komt werken en dan kun je het wellicht benoemen (maar dan wel bij de juiste persoon inderdaad, en zeker niet op je eerste werkdag). Het gaat om je eerste indruk en hiermee is de toon dan al gezet. Ken je plaats zou ik zeggen; wees terughoudend en probeer eerst jezelf maar goed te presenteren.

Helemaal mee eens!