Werk & Studie
alle pijlers
Collega gaat reintegreren
maandag 30 oktober 2023 om 06:58
Misschien een domme vraag, maar mijn collega komt na bijna een jaar afwezig te zijn geweest weer een paar uurtjes werken. Wij zijn niet op de hoogte gehouden over wat er precies aan de hand was. Collega is ook nooit langsgeweest om eerst even een kop koffie te drinken oid. Ik spreek diegene dus weer voor het eerst. Ik merk dat ik t lastig vind wat ik precies moet zeggen na zo’n lange tijd. Ik ga uiteraard niet allemaal vragen stellen maar hoe zouden jullie reageren? Is het wel ok om te vragen hoe het gaat of gewoon beter om niet teveel te zeggen behalve dan dat het fijn is diegene weer te zien? Ik denk dat het voor de collega al spannend genoeg is om weer te beginnen dus ik wil het wel graag goed doen 
maandag 30 oktober 2023 om 11:09
Dat snap ik wel. Want als een burn-out voornamelijk ontstaat door het werk, dan moet er iets veranderen, wil je succesvol terugkomen. Of je eigen mentaliteit of die van je werk, bij voorkeur beiden. In praktijk moet je vaak gewoon weer mee in het stramien, waardoor het zelden een succes is. En inderdaad collega's die uitvallen door een fysieke ziekte (die niet werk gerelateerd is) zijn vaak blij om weer terug te zijn, want ze zijn niet meer ziek!! Terwijl mensen die terugkomen van een burn-out, juist nog niet beter zijn. De reïntegratie is een onderdeel van het beter worden.Lorem_Ipsum schreef: ↑30-10-2023 09:09Ik heb eerlijk gezegd geen succesvolle reïntegraties na burn-outs meegemaakt. Het liep er uiteindelijk toch altijd op uit dat men uiteindelijk afscheid moest nemen. Wij werken in een zeer commerciële omgeving met veel deadlines en een hoge snelheid. Dat past dan vaak gewoon niet meer.
Wel na andere ziekten, er reïntegreert nu een collega die een hersentumor heeft gehad, die is zo ontzettend blij weer aan het werk te kunnen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 30 oktober 2023 om 11:18
ik zou gewoon doen zoals je ook tegen andere collega's doet. Toen ik zelf re-integreerde na mijn burn-out merkte ik dat mensen mij ontweken. Ze wisten niet goed wat ze wel en niet konden vragen, wat ze wel en niet konden verwachten van mij. Liepen op eieren hierdoor. Ik vond het heel vervelend dat anderen voor mij gingen bepalen wat ik wel en niet aankon. Een deel van mijn re-integratie bestond ook uit het aangeven van grenzen en leren omgaan met spanning en ontspanning.
Ik zou het best bijzonder vinden als een collega een jaar niets van zich laat horen en dan ineens weer voor een paar uur aan het werk gaat. Binnen de meeste re-integraties hoort het er ook bij dat je een paar weken eerst een paar dagen komt voor een praatje of een kopje koffie.
Ik zou het best bijzonder vinden als een collega een jaar niets van zich laat horen en dan ineens weer voor een paar uur aan het werk gaat. Binnen de meeste re-integraties hoort het er ook bij dat je een paar weken eerst een paar dagen komt voor een praatje of een kopje koffie.
Wie wat wil die moet wat.
maandag 30 oktober 2023 om 11:21
Als er helemaal geen info gedeeld is over de aard van de ziekte, dan denk je toch sneller richting psychische problemen. En daar vallen vragen vaak heel anders dan informeren hoe iemands behandeling op ander vlak aanslaat. Helemaal als iemand door werkstress is uitgeschakeld.
Overigens informeer ik bij andere ziekten wel, maar nooit in detail en ik doe het met de info die mij men geeft. De zieke leidt in het delen van informatie.
Dat heeft wellicht iets met mijn niet-Nederlandse achtergrond te maken, maar ik vind vragen naar exacte voortgang en details van behandelingen/kuren onbeleefd. Terwijl dat in Nederland als interesse wordt gezien. Mijn moeder moest mijn Nederlandse vader altijd remmen bij teveel doorvragen bij onze familie in het buitenland, mensen konden daar helemaal niet mee omgaan.
Hier dwing ik mezelf wel iets meer om door te vragen, omdat mensen het anders als desinteresse opvatten.
Overigens informeer ik bij andere ziekten wel, maar nooit in detail en ik doe het met de info die mij men geeft. De zieke leidt in het delen van informatie.
Dat heeft wellicht iets met mijn niet-Nederlandse achtergrond te maken, maar ik vind vragen naar exacte voortgang en details van behandelingen/kuren onbeleefd. Terwijl dat in Nederland als interesse wordt gezien. Mijn moeder moest mijn Nederlandse vader altijd remmen bij teveel doorvragen bij onze familie in het buitenland, mensen konden daar helemaal niet mee omgaan.
Hier dwing ik mezelf wel iets meer om door te vragen, omdat mensen het anders als desinteresse opvatten.
maandag 30 oktober 2023 om 11:21
Theeleutje schreef: ↑30-10-2023 08:11Klopt ze hoeven ook niet te weten wat TO mankeert maar ze hadden interesse kunnen tonen in TO
Je weet niet wat erachter zit of hoe het gegaan is. Ik heb zelf even thuis gezeten en was heel open over het hoe en waarom. Ik heb alle steun gehad van manager en collega's.
Tegelijkertijd zat een collega thuis, die nooit iets heeft gedeeld. Die klaagde dat hij nooit iets hoorde. Maar het is lastig voor mensen om interesse te tonen of te informeren naar hoe het gaat, als ze helemaal niks mogen weten. Want waar praat je dan over? En zit iemand thuis vanwege het werk of privé?
maandag 30 oktober 2023 om 11:31
maandag 30 oktober 2023 om 11:34
De kans dat iemand je zal betichten van 'desinteresse' is vrij minimaal. Misschien enkel een diva met een aandachtsgebrek.
En dan kun je altijd antwoord geven je dat je gepaste afstand wilde bewaren, respect wilde tonen, ruimte/tijd wilde geven etc. Er is altijd wel een mouw aan te passen in zo'n geval.
En dan kun je altijd antwoord geven je dat je gepaste afstand wilde bewaren, respect wilde tonen, ruimte/tijd wilde geven etc. Er is altijd wel een mouw aan te passen in zo'n geval.
It won't stop until you wise up
maandag 30 oktober 2023 om 11:39
Ik denk dat dat ook de beste manier is. Laat het contact opnemen aan de zieke over. Zou algemeen beleid moeten zijn denk ik. Dan is het voor iedereen duidelijk.
Wel vind ik het bijzonder dat in dit geval de zieke 1 jaar niks heeft laten weten ook na kaartjes of berichtjes van collega's. Dat je ziek bent is natuurlijk super vervelend en de eerste maanden logisch dat je hoofd bij je herstel zit en niet bij je werk maar ergens lijkt het mij makkelijker voor de re-integratie wanneer er wel een vorm van contact is geweest. Voor alle partijen. Dat hoeft niet diepgaand te zijn maar af en toe even inchecken jongens het gaat nog niet al te best, of het gaat gelukkig iets beter, of ik hoop weer terug te kunnen komen of wat voor berichtje dan ook. Kan gewoon via de leidinggevende he? Die kun je bellen of mailen met het bericht wat ze eventueel door kunnen geven aan directe collega's.
Ik denk dat je daar als beide partijen wel een bepaalde mate van verantwoordelijkheid in hebt.
maandag 30 oktober 2023 om 11:46
Ik herken wel wat jij zegt, dan men graag doorvraagt. Maar ik vind dat zelf niet gepast, want veel mensen voelen zich normaal al verplicht te het delen van informatie waar ze niet altijd achter staan. En als je kwetsbaar bent, is het vaak nog lastiger om Nee te zeggen. Geef mensen de ruimte, als ze het willen delen, dan delen ze het wel.Lorem_Ipsum schreef: ↑30-10-2023 11:21Als er helemaal geen info gedeeld is over de aard van de ziekte, dan denk je toch sneller richting psychische problemen. En daar vallen vragen vaak heel anders dan informeren hoe iemands behandeling op ander vlak aanslaat. Helemaal als iemand door werkstress is uitgeschakeld.
Overigens informeer ik bij andere ziekten wel, maar nooit in detail en ik doe het met de info die mij men geeft. De zieke leidt in het delen van informatie.
Dat heeft wellicht iets met mijn niet-Nederlandse achtergrond te maken, maar ik vind vragen naar exacte voortgang en details van behandelingen/kuren onbeleefd. Terwijl dat in Nederland als interesse wordt gezien. Mijn moeder moest mijn Nederlandse vader altijd remmen bij teveel doorvragen bij onze familie in het buitenland, mensen konden daar helemaal niet mee omgaan.
Hier dwing ik mezelf wel iets meer om door te vragen, omdat mensen het anders als desinteresse opvatten.
Ik had zelf nul-behoefte aan contact, behalve dan met die ene collega die ik normaal al sprak. Want ik lag er juist uit door mijn werk, dus ik wilde daar niet mee bezig zijn of met ziek-zijn. Ik wilde rust. En met iemand die je goed kent, kun je het nog hebben over andere zaken dan werk. Terwijl met collega's die je niet zo goed kent het al snel zal gaan over het werk of het ziek-zijn... En een berichtje over de stand van zaken zou ik ook gek vinden, want: ik ben er niet, dus ik ben nog ziek. Het zijn mijn collega's, niet mijn vrienden.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
